Eye onderdrukte een gaap, terwijl hij zijn koffer, waar nogal veel inzat, naar voren trok, achter zich aan. Eye keek naar de shuttle en trok een wenkbrauw op. Hij keek naar de vrouw die daar stond. Die knikte hem vriendelijk toe en met een vrolijke glimlach knikte hij terug naar de vrouw. Eye volgde de instructies van de vrouw op en niet veel later zat hij rustig in de shuttle. Hij liet zien blik door het interieur gaan, dat hem werkelijk verbaasde. Eye's ogen keken werkelijk hun kassen uit. Hij wist niet eens dat zo'n shuttle zo groot was! Meestal, als hij op reis ging, ging hij met de boot. Maar deze keer ging hij niet op reis. Deze keer ging hij naar Starshine! Daar was hij wel blij mee. Niet dat hij het internaat niet fijn vond, maar een nieuwe school, waar hij waarschijnlijk nieuwe lessen kon volgen en meer kon leren, was wel leuk. Hij wou sowieso meer in zijn licht magie gaan en eigenlijk ook in zijn vuur magie. Eye voelde toen een hoop gehobbel en moest moeite doen om op dezelfde plaats te blijven zitten. Lachend hield hij zich vast. Dat was typisch hem. Hij kreeg gewoon de slappe lach van de shuttle. Toen hij neerkwam, of tenminste, dat veronderstelde hij, aangezien het gehobbel ophield, wachtte hij geduldig tot de deur zou opengaan. Dat deed de deur en Eye sleepte de koffer achter zich aan, terwijl hij naar buiten ging en de tranen wegveegde. Hij keek rond. De lucht was mooi oranjekleurig, wat erop wees dat het al avond was. Hè? Hij was toch 's middags vertrokken? Had hij werkelijk een uur in de shuttle gezeten of was de tijd hier gewoon anders? Eye liet zijn nadenken voor wat het was en sleepte zijn koffer verder achter zich aan. Waar moest hij eigenlijk naartoe? Een beetje radeloos bleef hij staan. Hij zag wel een deur en er stonden hier allemaal hekken, maar of dit hem echter moest helpen, wist hij niet. Eye wreef door zijn blonde haren, die de kleur van goud hadden en zuchtte een keertje. Zijn donkerblauwe ogen fonkelden van de pret van daarnet. Hij ritste zijn vest wat hoger op en sloeg de kraag uit. Zo, dat was beter. Eye keek naar de deur. Zou hij daar naartoe moeten? Hij kon het proberen. Eye liep richting de deur en bleef toen staan.

Órelinde ademde diep in en uit. Het was zo heerlijk weer dat ze een eindje was gaan joggen. Maar na een tijdje was het aan de andere kant van het kasteel erg gaan waaien dus rende ze nu door de gangen naar het platform. De gangen waren haast verlaten rond dit tijdstip. Wat moesten de mensen nu nog hier? Er waren niet veel shuttles die zo laat nog vlogen en er was geen uitje gepland voor vandaag dus ze kon goed doorrennen. Ze voelde hoe haar haren in de paardenstaart heen en weer zwiepte bij iedere pas die ze zette. Ze zou zodadelijk bij de andere kant komen waar de wind nu niet bij kon komen en dan zou ze daar nog een stukje gaan rennen. Met alleen haar topje en shorts aan, rende ze kalm door terwijl ze op haar ademhaling lette. Haar voeten voelden de trillingen die ze gaf en hoe de vloer ging. Ze ging iets zachter lopen en stopte bij de deur om die open te doen. Ze draaide er doorheen, sloot het en draaide weer om weg te rennen. Ze had echter niet gerekend op een jongen die daar stond. Ze kon nog net op tijd stoppen om hem niet omver te rennen en keek verschrikt. Ze deed een stap terug en keek hem even aan. Aan zijn koffer te zien was hij hier nieuw. Gezellig. De lessen kwamen eindelijk goed vol te zitten. En het was leuk om nieuwe vrienden te maken. ‘Hallo.’, zei ze snel en glimlachte hem toe.

Eye spitste zijn oren. Hoorde hij nu iemand aankomen? Hij liet zijn koffer voor wat het was en luisterde nog een keer. Het klonk als rennende voetstappen, zijn richting in. Kwamen ze je soms met service ophalen of zo? Bij die gedachte schoot Eye even in de lach. Dat klonk echt zo belachelijk als maar zijn kon! De deur ging plotseling open en verwonderd keek Eye naar de persoon die het ook weer sloot en bijna tegen hem op botste. Het was een slank meisje, met een zwarte paardenstaart en leuk staande ogen. Eye keek haar even aan en glimlachte. Ze zag er aardig uit, misschien werd dit wel een vriendin! Eye keek glimlachend richting het zwartharige meisje. 'Hoi,' beantwoordde hij haar groet terug, terwijl hij glimlachte en toen opzij stapte, om zijn koffer te laten zien. Hij ging even met een hand door zijn haar, trok het achteruit. Het hielp niet veel, want toen hij het losliet, piekte zijn haar weer terug naar voor. Eye liet zijn haar zitten. 'Ik ben een nieuweling. Waarschijnlijk niet de enigste,' lachte hij, terwijl zijn donkerblauwe ogen een vriendelijke flikkering kregen. Nee, hier zouden vast wel meer leerlingen dan eentje zitten. Misschien zaten hier zelfs wel tweehonderd leerlingen, misschien meer. Hoeveel vakken zouden ze hier eigenlijk hebben? Eye was van plan ze allemaal in zijn pakket te stoppen. Hij wou zo veel mogelijk leren, zodat hij van elk ding een beetje kon, alhoewel hij niet zeker wist of dit kon. Maar hij wou zich vooral focussen op het licht magie. Dat was voor hem nog altijd het belangrijkste vak wat hij maar kon krijgen. Misschien moest hij zich maar eens gaan inschrijven. Hij kon het beste bij dit meisje vragen waar hij moest zijn. 'Ik ben Eye, Eye Yeux,' stelde de jongen zich voor, terwijl hij zijn hand uitstak en hem even later weer naast zich liet hangen. Hij glimlachte naar het meisje, wist niet goed hoe hij moest beginnen met zijn vraag. 'Ik weet niet zeker of ik het bij jou moet vragen, of dat je het weet, maar bij wie moet ik me inschrijven?' vroeg hij, terwijl hij zijn blik liet rondgaan. Dit leek wel een soort... Platform. Waar shuttle's landen. Een soort... Lanceringsplatform. Hij dacht er niet verder over na en keek weer richting het meisje, afwachtend op haar antwoord. Hij keek naar de lucht, die van oranje zeer langzaam naar donker begon de gaan, donkerblauw, net zoals zijn ogen. Eye vond het vallen van de nacht altijd leuk om te zien. Misschien moest hij maar een plekje verkennen om te gaan zitten en naar de fonkelende sterren te gaan kijken. Zijn ogen begonnen te fonkelen bij dit idee. Misschien kon hij zelfs straks al gaan! Hij dacht even na. Hij liet zijn blik weer rond gaan. Deze plek was al redelijk groot. Als het hier al groot was, hoe groot zou het in de omgeving hier dan zijn? Of was dit nog maar de achterkant van Starshine Academy? Hij moest onthouden dat dit een academie was, geen gewone school. Hier kon je ook verblijven, blijven slapen en zo. Zou de school ook in het weekend gewoon door gaan? 'Gaat deze school ook gewoon in het weekend door?' vroeg hij, terwijl hij het zwartharige meisje met een tikkeltje van nieuwsgierigheid aankeek. 'Sorry als ik te veel vragen stel,' verontschuldigde hij zich meteen met een rood hoofd bij haar. Hij keek een beetje grijnzend naar haar, een verlegen grijns en ergens ook wel een beschaamde grijns. Hij legde zijn blik algauw weer neutraal en wachtte rustig af of het meisje zou antwoorden, iets zou vragen of hem dergelijke info over de academie zou geven. Dat zou hij wel nodig hebben, om hier te kunnen overleven. Anders vroeg hij het wel aan diegene bij wie hij zich moest inschrijven.

Órelinde schrok zich te pletter toen er in een keer iemand voor haar stond. Ze had niet gedacht dat hier iemand zou staan, maar ze kon er niet al te lang over na denken. Haar manieren kwamen meteen weer boven en ze zei een neutrale begroeting tegen hem. Ze vond het nog steeds raar dat ze niets door had gehad. Ze had verdorie aardmagie en geen schoenen aan. Dan moest je de trillingen toch voelen. Ze vervloekte zichzelf even vanbinnen, maar richtte haar verdere aandacht op de jongen die voor haar stond. Ze waren bijna even groot, maar hij was toch nog net iets groter dan haar. Ze glimlachte terug toen hij haar een glimlach schonk en keek hem aan. Zijn haar werd verlicht door de ondergaande zon en liet het stralen. Het zag er leuk uit en haar glimlach werd iets breder. Ze lachte om zijn openingszin. ‘Nee. Je bent inderdaad niet de enige. Een paar maanden terug was ik ook een nieuweling.’, lachte ze hem terug en de glimlach veranderde in een grijns. Haar donkerbruine ogen stonden twinkelend in de zijne gericht en ze nam zijn hand aan toen hij die uitstak. Ze liet zijn hand los en maakte een reverence. Het zag er niet zo gracieus uit omdat ze geen rok aanhad, maar het kon er mee door. ‘Mijn naam is Órelinde Lúinwë.’, zei ze en haar stem werd warmer. Na een tijdje rennen begon die altijd schor, maar werd na een tijdje weer normaal. En dat betekende dat het warm was en meer dan vriendelijk terwijl zij het altijd gewoon vriendelijk bedoelde. Haar vader zei dat het mensen snel op gemak stelde en dat nam ze dan maar aan. Ze had die stem altijd gehad en was het gewoon gewend. Ze glimlachte Eye toe. ‘Je moet je inschrijven bij Master Savador. Ik kan je zo wel naar hem toebrengen als je wilt?’, vroeg ze aan hem. Ze zag dat hij om zich heen keek en herinnerde haar eerste keer hier nog. Toen had zij precies hetzelfde gedaan. Ze had alles eerst bekeken en was pas na een paar dagen naar Master Savador gegaan, want ze wilde hem niet storen. Maar al snel keek hij haar weer aan en werd de volgende vraag op haar afgevuurd. ‘Gelukkig niet. Het weekend is voor leuke dingen en natuurlijk huiswerk maken of soms excursies. Al kun je vast wel bijles krijgen in het weekend. Ik zou het eigenlijk niet weten.’ Ze grijnsde hem toe en stapte iets dichterbij. Ze stond voor haar gevoel nog veel te dicht bij de deur en als die in een keer open zou zwaaien dan… daar wilde ze niet eens over nadenken. ‘Doe niet zo gek, joh. Je stelt haast geen vragen. Maar nu is het mijn beurt.’, zei ze en liep toch van hem weg om in het gras te gaan zitten en klopte naast haar op het gras. Een teken dat hij naast haar moest gaan zitten. Ze draaide zich naar hem toe en grijnsde. ‘Ik zal makkelijk beginnen. Wat voor magie heb je?’, zei ze tegen hem en keek hem grijnzend aan. ‘Je mag me verder ook alles vragen wat je wilt. Je vraagt het maar. Je merkt zelf wel of ik antwoord.’, zei ze er lachend achteraan.

-Sorry voor het late antwoord. Ik ben een tijdje niet online geweest.

'Natuurlijk, ga je gang,' zei Eye vriendelijk, waarna hij Órelinde volgde om bij haar te gaan zitten. Hij vond het wel erg aardig van haar dat hij zo verwelkomd werd. Hij was eigenlijk niet veel van mensen gewend. Natuurlijk, hij had, voordat zijn vader overleed, samen wel wat mensen ontmoet, maar niet echt mensen op zijn leeftijd. Ergens miste hij het internaat wel. Daar hadden ook mensen van zijn leeftijd gezeten, maar met sommigen kon hij het beter vinden dan anderen. Hij had maar drie echte vrienden gehad daar. Die mistte hij dan weer wel. Hij keek naar Órelinde. 'Ik beheers vuur- en lichtmagie,' beantwoordde hij haar vraag vrolijk. Hij krabde even in zijn nek, die verschrikkelijk jeukte dankzij een paar vervelende los hangende haren. Misschien was het wel om Órelindes warme stem dat hij haar vertrouwde. Hij keek haar even aan en keek toen weer naar de punten van zijn schoenen. Hij wist niet goed wat hij tegen haar moest zeggen. Zijn nogal sportachtig lijkende schoenen keken doelloos naar hem terug. Eigenlijk was dat best wel zinloos om te denken, aangezien je schoenen geen ogen hadden, maar goed. Misschien was dat dan weer zijn manier van denken. Hij keek rustig naar Órelinde. 'Je bent aardiger dan ik verwacht had,' zei hij en hij keek glimlachend opzij. 'Ik bedoel...' verbeterde hij zich haastig. '... dat ik op een internaat heb gezeten waar de mensen niet meteen zo vriendelijk waren als jou.' Hij moest bijna lachen om zichzelf. Zichzelf gauw verbeteren werkte in elk geval wel. 'Ik denk dat ik me over een paar dagen pas aanmeld bij die Savador. Het is nu toch weekend,' zei hij en hij grijnsde even. Hij ging door zijn piekige goudkleurige haren. De pieken hingen gelukkig recht op zijn hoofd. Hij had wel eens dagen dat het slecht lag. Enkele meiden op zijn internaat hadden dat schattig gevonden, maar hij had het vervelend gevonden. Trouwens, die meiden daar waren ook vervelend. Ze hadden altijd opmerkingen over je kleding, over je haarstijl en eigenlijk ook over je accent. Echt verschrikkelijke meiden. Maar Órelinde was een meisje die hij nog nooit gezien had. Het was een totaal ander type dan de meiden die hij kende.

'Ik ben benieuwd of iedereen hier zo vrij is als jou,' zei hij en hij schoot in de lach. Misschien. Het zou wel leuk zijn als dat zo was. Iedereen die aardig tegen je deed. Oké, sommigen dan weer wat minder, maar misschien de meerderheid was aardig. Ach, hij zou het wel zien. Misschien kon hij Órelinde daar beter niet mee lastig vallen. 'Heb jij toevallig huisdieren?' vroeg hij en hij keek opzij.

- Duizend maal excuses voor de late reactie! -