Duisternis, een stilte die oorverdovend was, wat alleen maar hielp bij het scheppen van de duistere sfeer die in het duistere bos hing. De zon ging onder, waardoor het licht steeds meer begon af te sterven. Nu pas leek het woud het tot leven te komen. Raven en kraaien lieten van zich horen en in de verte kon je als je goed luisterde het gehuil van een wolf horen, die de roedel bij elkaar riep voor de jacht van de komende avond. De sfeer werd enkel nog maar grilliger toen er een gure wind opzette, die als een mes over de huid gleed. De uren die nu zouden komen, waren gevaarlijk om je in dit bos te bevinden. Zo snel als het donker werd, zou het moeilijk worden voor een normale sterveling om de weg terug te vinden. De duisternis zou je opslokken, je opsluiten achter onzichtbare deuren. Geen enkele gewone sterveling zou het hier uithouden voor de uren die nu zouden komen. Maar zij was dan ook geen normale sterveling. Ellia Audax, een volbloed Shadraan, deed alles behalve deze uren vrezen. Ze lachte om de duisternis die het bos langzaam begon te overheersen.
‘InaNimis,’ zei ze kalmpjes, terwijl ze op precies hetzelfde moment in haar vingers knipte. De geluidsgolven die vrijgemaakt werden galmde door het duistere bos heen, dat donkerder leek te worden tijdens deze zonsondergang. Bomen creëerde schaduwen die steeds groter en minder duidelijk waren. En vanuit die schaduwen kwamen twee hondachtige wezens tevoorschijn. Met de seconde werden de figuren duidelijker en duidelijker. Eerst leken ze niets meer dan twee vage silhouetten. Maar later werden de vormen duidelijker en kwamen ze beter tot stand. Helblauwe, gloeiende, gevaarlijk staande ogen waren nu duidelijk zichtbaar in de koppen, die uit niets meer dan een schedel bestonden. De huid was van de koppen weggerot, al vele eeuwen geleden. De huid over de lichamen was dun en leek teer. Op sommige delen was er zelfs geen huid of haar meer te zien, slechts nog botten. InaNimis. Twee walgelijk ogende wezens, zo enorm geliefd door Ellia, hun meesteres. Waar andere mensen van begonnen te grillen en misselijk van werden bij hun verschijning, zag Ellia gratie en schoonheid. Met dit uiterlijk verspreidde de hellehonden angst en verderf onder hun tegenstanders. En angst was een machtig wapen. Misschien wel het machtigste wapen dat er in een mensenleven bestond.
De twee wezens liepen met soepele passen om Ellia heen, zacht grommend en sissend, wachtend, nee, bedelend op hun eerste bevel. Terwijl zij aan het wachten waren, nam Ellia de omgeving volledig in zich op. Geen takje zou zich door ook maar het kleinste zuchtje wind kunnen verplaatsen, zonder dat zij het door zou hebben. Ze was zich bewust van haar gehele omgeving en van elk vallend blad. Zo viel haar aandacht op het levende wezen dat afwachtend in de schaduwen verstopt zat, in één van de bomen, rustend op een stevige tak. Met veren zo zwart als de schaduwen waarin het zich verstopte, ogen scherp als die van een adelaar en klauwen zo groot als die van een vale gier. Een onbekend ras voor Ellia, maar aan de bouw en grote van zijn lichaam was het niet moeilijk voor haar om op te kunnen merken dat het een roofvogel was. Niet bepaald een grote uitdaging, maar goed genoeg om even warm te draaien. Bovendien was het nog vroeg, er zouden genoeg andere wezens op hun pad komen, naar mate de tijd zou verstrijken.
Met niets meer dan een simpel knikte liet Ellia merken dat het goed was. Meteen daarna, bijna in nog diezelfde seconde verdwenen de honden in een zwarte rook. Een teken dat de boodschap over was gekomen. Eén van de honden verscheen opnieuw, dit maal in de schaduwen van de boom waar de roofvogel zich in bevond, net boven hem. De vreemde vogel leek eerst niks door te hebben, tot de hellehond van zich liet horen. Een diep, dreigend gegrom kwam voort tussen de scherpe, witte tanden van het beest vandaan. Als reactie op de bedreiging sloeg de vogel zijn vleugels uit en deed het zijn poging tot ontsnapping. Het leek allemaal zo goed te gaan. Hij dacht echt dat hij zonder verdere problemen weg zou kunnen vliegen. Het was op dat moment dat de andere hellehond met een soepele sprong uit een andere schaduw van de boom voort kwam, recht op de roofvogel. Zij voorpoten drukte hij tegen het lichaam van de vogel aan, richting de grond. Paniek en een stoot adrenaline overspoelde de vogel, maar het was al te laat. Zodra de twee roofdieren gelangd waren drukte de hellehond zijn tanden in de nek van de vogel, zoekend naar de slagader, om dit zo snel mogelijk af te ronden. Met zijn lichaam overgenomen door zijn eigen angsten en paniek klapte de vleugels met alle kracht die de vogel nog bezat na de klap van de landing. Met zijn puntige snavel probeerde hij tegen de kop van de hellehond te pikken, in een poging om hem weg te krijgen. Een vergeefse poging. De schedel waaruit de kop bestond voelde het nauwelijks. Uiteindelijk kwam de twee hellehond op de grond en hielp met het uitschakelen van de vogel. Zo stopte het geklap van de vleugels vrij snel en was het over. Hun samenwerking en timing was perfect. Het was bijna angstaanjagend om aan te zien hoe foutloos te ze werk gingen. Met een trotse blik op de twee rustend en een voldane, zelfverzekerde grijns op haar gezicht keek ze toe naar hoe het arme schepsel aan stukken gescheurd werd, alsof het een lapje katoen was.
Ze had al een hele tijd geleden kennis gemaakt met de twee hellehonden, toen ze de naam Ellionora nog met zich mee droeg. Ze had de twee hellehonden voor het eerst leren kennen toen ze ongeveer tien jaar oud werd en haar krachten zich echt begonnen te ontwikkelen. Maar de kunst van het temmen van schaduwwezens is een moeilijke klus om te kunnen beheersen, zeker op zo een jonge leeftijd. Ze kon de beesten dan ook met veel moeite oproepen, maar ze namen geen bevelen van haar aan. Ze deden dingen die ze zelf wilde doen. Het kostte Ellia dan ook enige tijd om de wezens te kunnen temmen. Het kostte haar veel moeite om ervoor te zorgen dat ze haar goed genoeg gehoorzaamde zodat ze de beesten in gevechten kon gebruiken. Maar het was haar toch gelukt. En na elk gevecht leken ze sterker te worden. Het was eigenlijk best lachwekkend om te zien hoe klein en miezerig de meeste dingen begonnen, maar uiteindelijk na verloop van voldoende tijd uit wisten te groeien tot iets sterks en moois…

Grijze ogen, met een duistere schaduw over zich heen staarde naar het gras dat zachtjes door de wind heen en weer gewiegd werd. Samen met het gras, danste haar haren zachtjes omhoog terwijl de wind ermee zat te spelen. Haar lange, prachtige, zwarte haren, glanzend en goed verzorgt. Haar knieën had ze opgetrokken en haar armen had ze om haar benen heen geslagen, terwijl ze haar hoofd op haar knieën liet rusten. ‘Niet achter de vogels aan gaan, dan wordt vader boos,’ zei het jonge kind opeens. Ze sprak de woorden rustig en monotoon. De woorden waren bedoeld voor twee duistere wezens, beide bijna hetzelfde, maar toch anders. De hondachtige wezens dartelde met langzame passen om haar heen, hun staarten heen en weer zwiepend. Hun blikken waren op de trotse raven gericht, die ze met hun geschater in de bomen leken uit te lachen.
‘Madam Fyles? Ellionora?’ klonk opeens uit de verte. Meteen bij de klanken van de eerste letters verdwenen de hondachtige wezens. Ze gingen op in een zwarte rook en lieten geen enkel spoor van hun aanwezigheid achter. Het was precies op het moment dat de twee honden verdwenen, dat een vrouw met zeer formele kleding tussen de bosjes, via het smalle paadje van de tuin tevoorschijn kwam. Malice, één van de dienstmeisjes van het landhuis. Een jonge vrouw van achterin te twintig, met prachtige, krullende, blonde haren en een glimlach waar mannen een moord voor deden. Ze kwam de laatste tijd wel vaker bij Ellionora kijken, zonder dat ze er ooit echt een rede voor gegeven had. Iets wat haar ergens irriteerde. Mensen deden nooit iets zonder rede voor haar en zeker zo een persoon als Malice niet.
‘Tegen wie zat je te praten kindje?’ – ‘Schaduwwezens,’ antwoordde ze kortaf. ‘Zijn ze wel een beetje lief voor je?’ Ellionora had geen antwoord gegeven, alleen maar afwezig geknikt. ‘Hoe heten ze?’ –‘InaNimis,’ antwoordde ze, nogmaals erg kortaf. Ze had geleerd om met twee woorden te spreken, maar had daar op het moment gewoon geen behoefte aan. ‘En de ander?’ –‘Zo heten ze, Ina en Nimis,’legde Ellionora monotoon uit. Sommige mensen... Ze begrepen haar ook nooit en ze moest altijd alles aan iedereen uitleggen. Ze raakte er geïrriteerd van. Maar dat liet ze natuurlijk niet zien. Ze gedroeg zich netjes en hield alle frustraties binnen, zoals ze geleerd had, zoals het hoorde. ‘Ah, zo dan. En is er een rede waarom je ze zo genoemd hebt?’ vroeg ze, teder glimlachend. ‘Inanimis betekend levenloos.’ – ‘Mooie naam dan hoor,’ zei ze met een tedere glimlach. Dwaze vrouw, aan haar blik en gedrag was duidelijk aan te merken dat ze dacht dat het denkbeeldige wezens waren, verzinseltjes van haar fantasie. Maar ze waren echt. Ze bestonden, het waren echte wezens, gevormd naar de hand van de god van duisternis. ‘Wat voor een schaduwwezens zijn het?’ –‘Helhonden.’ –‘Ben je niet bang voor ze?’ –‘Andere zijn bang voor ze, mij doen ze niks,’ zuchtte ze. Die vrouw maakte haar gek met die ondervraging van der. Ze moest iets van Ellionora, ze wist alleen niet zo goed wat dat was.
‘En heb je..’- ‘Waarom ben je hier?’ viel Ellionora haar opeens in de rede. Ze zou haar niet haar volgende zin af laten maken. Ze wilde eerst weten wat ze van haar moest. ‘Ik kom gewoon kijken hoe het met je gaat, kindje. Je bent de laatste tijd zo afwezig,’ antwoordde ze rustig, nog altijd met een tedere glimlach die op haar gezicht vastgelijmd leek te zitten. ‘… InaNimis houden er niet van als mensen tegen me liegen… dat maakt ze boos en van streek,’ reageerde Ellionora op haar leugen, angstaanjagend rustig. De lippen van Malice trokken van een tedere glimlach recht, tot een dun streepje. ‘Je vader zal er niet blij mee zijn als hij te horen krijgt dat jij je tijd verdoet met het spelen met denkbeeldige “vriendjes”,’ siste ze vijanding. Haar persoonlijkheid was opeens omgeslagen als een harde windvlaag. Maar Ellia bleef rustig onder deze omstandigheden. Ze was niet bang, alleen maar zelfverzekerder. Haar vader, het kon natuurlijk ook niet anders. ‘Je hebt InaNimis nu nog bozer gemaakt. Bied je excuses aan,’ beval Ellionora haar, nog steeds op een kalme toon. Spottend keek Malice haar aan, zonder dat ze door had dat achter haar rug vanuit de schaduwen twee hondachtige wezens gevormd werden. Hun lichamen kregen vorm in de pure duisternis en werden na enkele seconden driedimensionaal. Toen ze eenmaal volledig gevormd waren lieten ze van zich horen. En dat was ook het moment dat Malice door begon te krijgen dat die hellehonden waar Ellionora het over had geen verzinseltjes van haar fantasie waren.
‘Nee… wacht…,’ –‘Te laat…’ Nu pas leek Malice door te krijgen in wat voor een benarde situatie ze zich verkeerde. Ze had een grote fout gemaakt, de grootste fout die ze ooit gemaakt had. En gemaakt zou hebben.’TOE! VERGEEF ME! IK SMEEK HET JE! ROEP ZE TERUG! IK ZAL NIKS TEGEN JE VADER ZEGGEN, MAAR LAAT ME ALSJEBLIEFT NIET STERVEN! MADAM FYLES! TOE!’ gilde Malice in paniek. Tranen van angst en wanhoop rolde over haar wangen. Ze greep met haar handen de voeten van Ellionora vast en beet in het stof. ‘InaNimis houden niet van zwakke mensen,’ gaf ze alleen nog maar als reactie, waarna ze zich zonder al teveel moeite los trok uit haar greep en met langzame passen de tuin uit liep. Achter zich kon ze de wanhopige pijnkreten horen, gevolgd door vlees en botten die woest door scherpe kaken van elkaar af gescheurd werden. Het deed haar niks. Ze was een gevoelloos kreng geworden. De dood van andere had haar nooit wat gedaan. Zeker niet bij iemand die haar zo behandelde. En al zou het haar wat doen, kon ze de hellehonden niet terug roepen. Ze had ze niet onder controle, ze kon ze alleen maar oproepen. Verder waren hun daden volledig naar hun eigen hand.
De pijnkreten waren luid en schel, maar kwamen niet ver. Door de mist en de vele bomen die de omgeving beschutte kaatste de geluidsgolven weer terug naar hun oorspronkelijke bron, waardoor de geluiden maar vanaf een kleine afstand echt goed hoorbaar waren. Bovendien bevonden ze zich helemaal aan de rand van de tuin, waar bijna nooit een ziel te bekennen was. En zeker niet rond dit tijdstip, veel te vroeg voor de tuinmannen om hier te werken.
Diezelfde dag nog, enkele uren later werd haar lichaam gevonden, koud, levenloos en bebloed. Haar lichaam was open gereten door de hellehonden en ze hadden enkele delen van haar lichaam verorberd. Daarna waren ze weer verdwenen en hadden ze het lichaam zo achter gelaten. Maar niemand had ook maar een vermoeden van de waarheid. Schaduwwolven kregen hier de schuld van. Die kwamen wel vaker voor op Shadra. Het woord hellehonden kwam niet eens in de gedachtes op. Laat staan dat Ellionora technisch gezien de schuldige was van de dood. Maar natuurlijk, wie zou er dan ook een kind van haar leeftijd van zo een daad verdenken? Het kwam niet eens in de gedachtegang op dat zo een kind de kracht bezat zoiets te doen. Niemand had iets door gehad en zij ging vrij uit. In de ogen van alle anderen zou het de schuld van de schaduwwolven geweest zijn.

Er was veel sinds die tijd veranderd. De twee hellehonden waren nu wezens die geest en gedachtes met Ellia deelde. Drie verschillende lichamen, samenwerkend als één. Ellia hoefde geen woorden te gebruiken om ervoor te zorgen dat InaNimis deden wat ze wilde. Ze hoefde het bevel slechts in haar hoofd te nemen en ze deden braafjes hun werk. Hun geesten waren met elkaar verbonden, wat de rede was van hun goede samenwerking. Het was hetzelfde als drie lichamen tegelijkertijd te besturen. Eerst had het Ellia veel moeite gekost. Maar het oefenen had haar technieken bijna perfect en waterdicht gemaakt.
Bloed werd door hun tongen van hun lippen en tanden afgelikt. Smakkend haalde ze de resten vlees tussen hun tanden vandaan, genietend van de smaak van hun verse, wel verdiende maaltijd. Beide staakte echter hun actie toen ze de aanwezigheid van een ander wezen konden voelen en het bevond zich dichtbij. Beide hieven ze hun koppen op van hun maaltijd en staken ze hun koppen de lucht in, om de geur en richting op te kunnen vangen van waar het wezen vandaan kwam en wát het wezen was. Ellia deed niks, ze keek alleen maar toe naar hoe haar twee “puppy’s” tewerk gingen. Zelfverzekerdheid overspoelde haar. Er kon haar niks gebeuren, zeker niet hier en nu, nu ze zo enorm in haar element was, op haar plaats, in de duisternis. Mocht het iets dreigends of gevaarlijks zijn, was ze er zeker van dat haar niks kon gebeuren.

Hmm… uiteindelijk is hij toch iets langer dan ik eerst verwacht had (Ha-ha, that’s what SHE said)

~ok na tien minuten toch maar posten, lag te lang dubbel na die opmerking xD ~

De zonsondergang zag er mooi en vrij duister uit vanuit het duistere bos, een van de plekken die nog wel het meest met Shadra overeen kwamen, zeker als de zon al onder was. Dat was nu echter nog niet het geval en dus liep Servatius ietwat doelloos verder, wachtend tot de zon volledig onder zou zijn zodat hij met bijna geen enkele mogelijkheid snel gevonden zou worden. Ten slotte waren alleen volbloed Shadranen in staat om zich als in een normaal bos te navigeren binnen de duisternis van het duistere bos in de nacht zonder compleet te verdwalen. Langzaam liep Servatius door tot hij vanuit de verte een zacht geluid hoorde dat Shadraanse magie mee leek te dragen. Vertrouwend op zijn gehoor draaide hij zich nieuwsgierig richting de bron van het geluid en liep in die richting. Het duurde even voor hij de Shadraanse magiestroom voelde, maar volgde die toen verder richting de bron ervan, benieuwd naar wie of wat zo openlijk Shadraanse magie in het bos bedreef. Toen Servatius heel dichtbij kwam hoorde hij de geluiden, het smakken dat wolven en honden deden na hun maal. Servatius trad nog dichterbij, nieuwsgierig naar wat die geluiden maakte. Servatius drong zich door de bosjes heen en zag op maar korte afstand twee hellehonden staan met daarachter een meisje dat te zelfverzekerd en kalm leek om niet bij de hellehonden te horen, waarschijnlijk hun meesteres. Servatius keek een halve seconde verbaasd naar de hellehonden om daarna voor de zekerhuid zijn linkerhand in zijn zak te stoppen om zijn tantõ-zwaard beet te pakken voor het geval dat. Pas daarna richtte hij zich op het meisje dat achter de hellehonden stond en bestudeerde haar terwijl hij ondertussen de hellehonden nauwlettend in het oog hield. Servatius hoefde in elk geval niet te vragen waar ze vandaan kwam, je moest zo'n beetje wel volbloed Shadraans zijn om twee hellehonden op te roepen. Ten minste, hij ging ervan uit dat zij dat had gedaan aangezien ze zo kalm was in hun gezelschap, ze hier niet natuurlijk waren in tegenstelling tot schaduwwolven en er niemand anders in de buurt was. Servatius rechtte kalm zijn rug, duidelijk niet echt bang voor de hellehonden en keek toen het meisje recht aan. Hij wist niet goed wat hij moest zeggen, wou in elk geval niet met de hellehonden beginnen, dus besloot hij maar iets heel algemeens te vragen. "Mag ik vragen of jij hier toevallig ook was voor de zonsondergang?" vroeg hij droog, wetend dat ze hier daar toch niet voor was, de vraag meer gesteld om het ijs en de harde sfeer iets te breken

Geluiden werden langzaam steeds beter te horen naar mate Ellia geduldig afwachtte. Ook haar trouwe hellehonden begonnen de geluiden door te krijgen en maakte zich al klaar voor een aanval, maar werden weer teruggeroepen door Ellia. Wacht even, waren de woorden die ze letterlijk in haar gedachten opnam, om zo de honden in toom te houden en te voorkomen dat ze niet uit eigen initiatief actie zouden ondernemen. Ze wilde eerst even zien wie de geluiden veroorzaakte. Straks was er helemaal niks aan de hand en had het allemaal verspilde moeite geweest. “Mens!” galmde er opeens door haar hoofd. De gedachte van één van de hellehonden. De geur was sterk genoeg geworden voor ze om te kunnen onderscheiden wat voor een wezen het was. Een mens… op dit tijdstip op deze plek? Wat was de rede van zijn of haar aanwezigheid? Dezelfde rede als zij had, trainen? Het bewijzen van moed? Een verloren weddenschap? Verschillende mogelijkheden spookte door Ellia haar hoofd.
Terwijl Ellia zich de mogelijkheden had lopen afvragen had het mens zich al in hun gezelschap gevoegd. Het was door de felle, rode kleur van de haren die opeens in haar gezichtsveld kwam dat ze het had gemerkt, anders had ze het niet eens door gehad. Wat verbaasd hief ze haar hoofd op, gericht op het onbekende persoon. Een jonge. De hellehonden begonnen beide dreigend en gevaarlijk te grommen, klaar om alsnog een aanval op het mensenwezen los te laten. Maar Ellia hoefde alleen maar een enkele blik op de twee te richten, waarmee ze hen alweer stil gekregen had. Niet dat ze het er helemaal mee eens waren, maar ze haalde het niet in hun kop om tegen de beslissing van hun meesteres in te gaan.
Opeens begon hij te praten. Woorden werden door zijn mond gevormd en verteld in een vraagstelling. Een vraag die ervoor zorgde dat één van haar wenkbrauwen omhoog schoot. ‘Nee, dat mag niet, maar je hebt het toch gevraagd, schaam je,’ reageerde ze droog op zijn plotselinge vraag, terwijl ze met haar ogen rolde. ‘Maar goed, als je het zo graag wil weten, nee, ik was hier niet voor de zonsondergang,’ beantwoorde ze zijn vraag. Tijdens haar beantwoording deed ze enkele stappen dichterbij, om hem beter te kunnen zien en hem beter in zich op te kunnen nemen. Op zo een ruime drie meter afstand bij hem vandaan bleef ze staan. Dat was immers dichtbij genoeg.
Argwanend en vijandig gromde de hellehonden naar het wezen dat een paar seconden geleden zich in de omgeving gevoegd had, niet wetend hoe hierop te reageren. Maar dat kon je hen natuurlijk ook niet kwalijk nemen. Het waren wezens gecreëerd uit de zwartste schaduwen, bestemd voor de onderwereld, waar ze de poorten moesten bewaken en personen die probeerde te ontsnappen moesten bevechten, natuurlijk waren ze niet sociaal aangelegd voor onbekende. Ze waren getraind om mensen hun strotten door te bijten, niet om ze met een warm en liefdevol onthaal te verwelkomen! Ellia merkte het ongemakkelijke gegrom van haar beesten op. Even keek ze over haar schouder achter zich en wierp ze een enkele, korte blik op de afwachtende hellehonden. Daarna keek ze weer recht voor zich uit, naar de jonge. ‘Verdwijn,’ zei ze monotoon, waarna de hellehonden op gingen in een zwarte rook. De rook dwarrelde met sierlijke kronkels omhoog, waar het langzaam op ging in de lucht. Na haar bevel aan de hellehonden gleed haar hand met een rustige beweging in haar jaszak, zoekend naar een tandenstoker. Ze had nooit zo een ding in haar mond tijdens het trainen of vechten, was alleen maar onhandig. Maar op momenten als deze miste ze het gevoel om iets in haar mond te hebben. Ze moest gewoon iets hebben om haar bezig te kunnen houden, iets wat niet schadelijk voor haarzelf was. Toen ze pas gestopt was met roken begon ze met nagelbijten en krabde ze de huid rondom haar nagels op een gegeven moment weg. Dan was zo een tandenstoker toch een minder bloederige en pijnlijke oplossing.
Eenmaal na wat geëtter bij het zoeken voelde ze via haar vingertoppen het kleine, houten stokje. Soepeltjes viste ze hem uit haar zak, waarna ze één van de puntjes aan de uiteindes in haar mond stak. Daarna keek ze hem weer recht aan. Onderzoekend liet ze haar blik over hem heen glijden, zich afvragend waarom hij hier was. ‘Wat, ga me niet vertellen dat je zo een regelmannetje van de school bent die kom controleren of leerlingen zich wel netjes aan de regels houden,’ vroeg ze op een spottende ondertoon, terwijl ze hem met een uitdagende blik in haar ogen aankeek. Haar mond had zich alweer opgekruld tot haar standaard, zelfverzekerde grijns. Als haar eerste vermoeden werkelijk het geval was, zou ze wel weer een regel overtreden hebben. Regels breken was voor Ellia altijd al makkelijker geweest dan zich eraan houden. Het ging eigenlijk gewoon vanzelf, zonder dat ze er erg in had. Mensen noemde het altijd ergerlijk, maar zij noemde het liever een gave. Een gave om regels zo gemakkelijk te kunnen breken.

Het meisje voor hem had in elk geval een gevoel voor humor was het eerste dat door Servatius zijn hoofd schoot toen hij een reactie kreeg en zijn mondhoeken omhoog krulde in een lach. Het daadwerkelijke antwoord was zoals verwacht ontkennend, lang niet zo interessant als haar lichamelijke reactie en houding tegenover hem terwijl ze dichterbij kwam en bleef staan op een afstand die gelukkig ook voor hem perfect was. Hij bekeek haar eens uitgebreid en het viel hem op hoe erg jongensachtig ze gekleed was, zo erg dat ze bijna op hem leek van een paar maanden terug, inclusief trenchcoat al was de zijne rood geweest. Iemand waar hij op eerste gezicht best mee leek op te kunnen schieten als hij het zelf niet verpestte of ze anders uit viel dan hij verwacht had. Een enkel woord verliet de lippen van het meisje nog, een commando voor de hellehonden dat ze zonder slag of stoot, zelfs zonder twijfel leken te gehoorzamen, zeer indrukwekkend gezien de aard van de beesten. Servatius wachtte rustig op een echte reactie van haar kant terwijl hij kalm observeerde hoe ze een tandenstoker uit haar zak viste en in haar mond stopte. hij verwachtte ten minste een reactie van haar aangezien hij degene was die haar had verstoord en niet andersom. Een reactie met waarschijnlijk de vraag tot zijn reden om te zijn waar hij was, bij haar in de buurt. Bij haar daadwerkelijke reactie kon Servatius zich niet in houden om zelf ook te grijnzen. "Als ik dat was geweest had je waarschijnlijk al een preek gehoord in plaats van een vraag, het is eigenlijk verboden om tussen zonsopgang en zonsondergang in het duistere bos aanwezig te zijn" lichtte hij haar in waarna hij zelf even naar de zon keek die nu al zo goed als onder was "Bovendien ben ik zelf al niet bepaald iemand die zich graag aan andermans regels houd" voegde hij nog grijnzend toe terwijl hij zich iets ontspande en zijn handen uit zijn zakken haalde waarmee hij ook meteen zijn zwaard liet voor wat het was in zijn zak. "Maar goed, ik denk dat het ten eerste beleefd is om mijzelf voor te stellen, Servatius Dioltas" zei hij waarbij hij bij het zeggen van zijn naar een kleine buiging maakte zoals in de oude Shadraanse stijl gebruikelijk was, een stijl die Servatius nog steeds niet ontwend was. Dat zou het meisje voor hem echter waarschijnlijk toch niet herkennen tenzij ze etiketten had gestudeerd ergens in haar leven. Ook met zijn officiële achternaam was geen probleem tenzij ze zo'n zware fan was van de Shadraanse oorlogen 300 jaar geleden dat ze daadwerkelijk namen kon van officieren en hoger al kon hij zich daarbij nog altijd afschrijven als een afstammeling van zichzelf

Hij liet in elk geval een goede eerste indruk achter toen Ellia van haar afstand af kon zien hoe zijn mondhoeken omhoog krulde en zich langzaam tot een lach vormde. Hij had haar gevoel voor humor, dat was mooi. Ze had een hekel aan mensen die geen gevoel voor humor hadden. Automatisch werd haar lach ook ietsjes groter toen ze zijn lach zag. Een effect dat ze wel vaker kreeg. Bij sommige was hun lach besmettelijk, waardoor zij ook begon met lachen, zonder dat er echt iets grappigs gebeurd was.
Luisterend naar zijn beantwoording en opmerking kauwde ze op het puntje van haar tandenstoker, die ze door middel van het gebruiken van haar tong kleine rondjes in haar mond liet draaien. Weer breed haar grijns zich verder uit bij het horen dat ze officieel gezien een regel overtreden had. Ze was hier nog geen twee dagen en nu al had ze het voor elkaar gekregen. Dit moest toch wel een record zijn! Toen hij zijn blik afwende naar de plaats waar de zon voor het laatst te zien geweest was, voordat hij volledig onder gegaan was, draaide ze haar blik mee, zijn blik volgend. Ze draaide haar hoofd pas weer naar hem terug toen ze zijn volgende opmerking hoorde. Een opmerking die ervoor wist te zorgen dan haar eerdere grijns weer beter zichtbaar werd. ‘Mooi, dan mag je blijven,’ grijnsde ze.
Haar grijns verdween echter voor een kort moment toen hij zichzelf voorstelde. Het was niet zozeer lichtelijk shockerend voor haar dat hij zichzelf voorstelde, het was meer de manier waaróp het gebeurde. En dan vooral de naam Dioltas spookte als een soort echo door haar gedachtegangen. Ze had het een keer ergens eerder gehoord, ze wist het zeker! Ze kon het alleen niet helemaal plaatsen. En de kleine buiging die hij haar gegeven had toen hij zichzelf voorstelde kwam bij haar in als een soort bomaanslag. Manieren… manieren die Ellia al een tijdje niet meer gezien had, maar nog altijd in haar herinneringen gekerfd waren als de littekens over haar lichaam. Ze kon die gewoontes die ze van huis uit meegekregen had wel negeren, maar nooit meer vergeten, hoe graag ze het ook wilde. Ze haatte het. De etiquette, de manieren, de beleefheden, alles! Het was zo gedwongen, zo onnatuurlijk. Wat was de verklaring hiervoor!? De zo bekend klinkende naam, de manier waarop hij sprak, de goede manieren… Misschien was hij ooit eens op een feest van familie Fyles geweest? Nee, vast niet. Hij was van rond haar eigen leeftijd en daarbij had ze zijn gezicht dan wel herkend. Ze was dan wel heel slecht in het onthouden van lange namen, maar ze was een expert als het ging om het onthouden van gezichten. Misschien had ze de naam ooit eens horen vallen omdat de familie vrienden waren van haar eigen familie? Ja, dat moest het zijn. Ze had de naam gewoon ooit eens horen vallen, het was puur toeval, niks meer. Niks aan de hand Ell, probeerde ze zichzelf te kalmeren in haar gedachten.
Maar natuurlijk hield ze zich van de domme, dat deed ze wel vaker, zich dommer voordoen dan ze werkelijk was. Dat scheelde een hoop problemen en onnodig gedoe. De dingen hoefde niet moeilijker te zijn, als je ze zelf niet moeilijker maakte. Ze deed gewoon alsof ze niet bekend was met de buiging, dat het zo goed als een vreemd gebaar voor haar was. ‘Ellia Audax,’ stelde zichzelf op een nonchalante toon, als simpele reactie voor. ‘Buigen is nergens voor nodig hoor,’ zei ze op een spottende ondertoon, om het wat geloofwaardiger te maken. Geen probleem voor haar echter, ze was goed in liegen. Dat was haar vroeger al bijgebracht. Als de dochter van een politicus was het bijna vanzelfsprekend dat je op een jonge leeftijd al leerde hoe je het beste kon liegen.
‘Dus, Servatius,’ begon ze, om een nieuw onderwerp de lucht in te gooien. ‘Als je hier niet bent om je netjes aan de regeltjes te houden, waarom ben je hier dan wel? Heb je en weddenschap verloren of zo?’ grinnikte ze. Tijdens haar vraag had ze haar hoofd een kwartslag gedraaid toen ze geluiden vanuit de verte dacht te kunnen horen. Hoewel ze op het moment bezig was met het voeren van een gesprek, moest ze natuurlijk wel scherp blijven en alles in haar huidige omgeving kennen. Gesprek of niet, het was uiteindelijk wel het duistere bos waar ze zich in bevonden. Ze had er genoeg “duistere” verhalen over gehoord en die verhaaltjes leken haar niet allemaal onzin te zijn. Er hing immers bijna eenzelfde sfeer als op de planeet Shadra hing.

~ Ugh, sorry, flutpost. Hoop dat je er wat mee kan v,v

Servatius grijns verbrede zich toen het meisje zei dat hij kon blijven, niet dat hij echt van plan was om weg te gaan , maar toch. Servatius trok een moment een wenkbrauw op toen hij zag dat Ellia haar grijns verloor op het moment dat hij zichzelf voor stelde, was er iets mis dan, vroeg hij zichzelf af. Ze reageerde in elk geval niet vreemd, dus het zal wel niets zijn geweest. Haar naam was dus Ellia Audax, zei hem in elk geval niks, maar dat was ook niet bepaald vreemd, bij de opmerking van buiging begreep hij waarom ze raar had gekeken, dat was nu natuurlijk niet meer bepaald actueel om te doen zeker, niet dat hij het echt expres gedaan had, het was onbewust gegaan, meer automatisch dan onder zijn eigen wil "sorry, macht der gewoonte" zei hij dan ook enkel en maakte en niet nog meer woorden vuil aan. Toen om zijn reden werd gevraagd waarom hij zich hier bevond besloot hij maar meteen eerlijk te zijn, het was niet alsof ze hem bij Master Savador aan ging geven of iets dergelijks, zelfs als ze dat wel deed kreeg ze zelf waarschijnlijk eerder problemen dan hij die kreeg. "Ik had zin om te trainen en deze plek lijkt nog wel het meest op thuis" zei Servatius waarna hij zichzelf verbeterde met "Nou ja, misschien lijken de kerkers wel meer op de Shadraanse achterbuurt, maar daar is de kans dat je iemand tegen het lijf loopt ook meteen een heel stuk groter." Servatius keek daarna Ellia aan, kijkend naar een reactie en kaatste daarna de vraag terug "Maar wat doe jij hier? Ik neem aan dat je die hellehonden niet alleen uit liet" vroeg hij met een grijns op zijn lippen en een lichte hint van spot in zijn stem verborgen waarmee hij aan Ellia de keus gaf of ze die wou horen of wou wijden aan haar verbeelding.

Het voelde als een grote opluchting toen het onderwerp “buigen” achterwegen gelaten werd. Het was nou al vele jaren geleden dat ze zulk soort formaliteit mee had moeten maken, maar alsnog voelde ze zich er niet prettig bij als het in haar bijzijn gebeurde. Hoewel haar nieuwsgierigheid lichtelijk gekieteld werd nadat hij zijn opmerking maakte, volgde ze zijn voorbeeld en hield ze haar mond over het onderwerp. Ze wilde graag weten waarom het “macht der gewoonte” was, maar haar haat voor die ouderwetse gewoontes gaven haar de kracht om haar vervloekte nieuwsgierigheid te kunnen onderdrukken. Het deed er niet toe, het was niet belangrijk. Het was slechts een klein gebaar, ze moest dit gewoon achter zich laten.
Nogmaals dacht ze geluiden in de verte achter zich te kunnen horen. Haar hoofd draaide ze nu verder, terwijl ze haar bovenlichaam gedeeltelijk mee liet draaien, om het voor haar hoofd mogelijk te maken om verder te draaien. Tijdens haar observatie van de omgeving luisterde ze met een halfoor mee naar de verklaring die Servatius haar gaf. ‘Gewaagd hoor,’ zei ze met een cynische ondertoon, wat de spottende bedoeling van haar woorden aanduidde. Bij het horen van het woordje “kerkers” draaide ze pas haar hoofd weer terug en richtte ze haar blik weer op hem. ‘Kerkers zeg je hu?’ zei ze nadenkend. Er waren hier kerkers op de school? Goed, die plek zou op haar lijstje van “nooit naartoe gaan” komen te staan. De Shadraanse achterbuurten waren niks in vergelijking met echte kerkers. En zij kon het weten, ze had er zelf in gezeten! Meteen schoten de vreselijke herinneringen van die bewuste twee maanden door haar hoofd, die ze zo snel mogelijk weer van zich af probeerde te schudden. Daarna schoot ze weer over op het volgende onderwerp. ‘Mijn puppy’s hebben ook recht op wat vermaak. Dit leek me wel een goede plek om te zoeken naar verdwaalde jongentjes, die toch niet gemist zouden worden. Niemand die ze hier toch kan horen gillen,’ reageerde ze terug op zijn opmerking, met een scherpe, mysterieuze blik in haar ogen. Een blik die iets uitdagends bezat. Het leek bijna gevaarlijk. Hoewel haar blik een stuk minder gevaarlijk opgevat kon worden toen je hoorde dat ze zijn spottende toon beantwoorde met bijna eenzelfde spottende toon terug, waaruit je kon ontdekken dat haar opmerking niks meer dan een grap geweest was.
Haar armen sloeg ze in een rustige, langzame beweging over elkaar heen terwijl ze langzaam rondom hem begon te lopen. Niet zo zeer om hem beter te kunnen bekijken, maar meer om haar benen wat te strekken. Ze had er een hekel aan om lang stil te moeten staan, daar was ze veel te energiek van aard voor. ‘Dus, jij komt ook van Shadra? Dat verklaart in elk geval wel waarom je niet bang voor mijn beesies was. Kom je uit de armere of de rijkere streek?’ vroeg ze. Ze was nooit zo geïnteresseerd in mensen die ze niet, of nauwelijks kende. Maar een beetje peilen met wie ze temaken had kon nooit kwaad. Daarbij was ze nog altijd lichtelijk nieuwsgierig over zijn afkomst, door zijn “gewoonte”. Misschien kon ze er zo, op een voorzichtige manier achter komen, zonder dat ze zichzelf zou verraden. Hieruit bleek maar weer dat haar nieuwsgierigheid toch sterker was dan haar haat voor het formele onderwerp.

Ellia moest overduidelijk nog ergens over na denken toen hij de kerkers benoemde, maar maakte er geen woorden aal vuil, als ze het wou vertellen of er iets over wilde vragen dan zou ze het vanzelf wel doen. Servatius kon het niet laten om te lachen na de opmerking van Ellia "Pas maar op, straks komen de schaduwwolven nog een boze klacht indienen voor het inpikken van hun snack" zei hij met een duistere, maar ook ietwat spottende ondertoon met een grijns nog steeds op zijn gezicht geplakt alsof die aan zijn gezicht vast zat gekleeft. Iets wat voor Servatius eigenlijk zeer ongebruikelijk was, de meeste mensen mocht hij dan ook niet zo, maar Ellia scheen wel een goed persoon te zijn, hij kon tot nog toe in elk geval wel met haar op schieten.
Servatius moest even na denken voor hij antwoord gaf waarbij hij eerst even "Een goede vraag" zei. Hij besloot het maar iets uitgebreider uit te leggen sinds zijn situatie iets ingewikkelder lag "Ik ben in eerste instantie geboren in een rijkere buurt, maar ik ben opgegroeid in de achterwijken en heb me via connecties daarna weer iets omhoog gewerkt in het leger, waarna ik hier belandde" vertelde hij aan Ellia waarna hij haar even aan keek om te zien of zijn verhaal helder was. Hij bekeek haar daarbij nog eens goed en vroeg daarna "En jij? Ik vermoed geboren in hogere kringen en iets later pas in de achterbuurten gekomen, klopt dat?". Hij kon best zien dat ze niet haar hele leven rijk had gewoond, daar was ze te stoer en grof voor, al vond Servatius dat persoonlijk niet erg. Ze was echter te ongehavend om haar hele leven in de achterbuurten te hebben doorgebracht, bovendien wist hij dat ze puur bloed had door de hellehonden en dat was in de achterbuurten zeer moeilijk te vinden, als je het al ooit tegen kwam daar. Hij bleef haar aan kijken terwijl hij op een antwoord wachtte, ze zou waarschijnlijk best goed kunnen liegen, maar op het moment dat je beseft dat iemand anders de spijker op zijn kop slaat of dat je jouw verhaal moet veranderen is er altijd een kleine schok die meteen verteld dat je liegt, tenzij je er natuurlijk al helemaal op bent voorbereid, maar dat was vaak niet zo.

Hij was wel oké voor zover, moest ze heel eerlijk toegeven. Hij had in elk geval hetzelfde gevoel voor humor als zij had. Ze deed dan ook geen enkele moeite om haar lach te verbergen tegenover hem na zijn opmerking. Hij mocht best weten dat ze zijn opmerkingen lachwekkend vond, ze hield van lachen. ‘Ik vind vast wel iets nieuws voor ze. Er lopen genoeg koters rond op die school die vast niet gemist zullen worden,’ merkte ze met een nonchalante glimlach op. Ze kwam het zelden tegen dat ze iemand met haar… duistere vorm van humor tegen het lijf liep. Zelfs in de bende waar ze jaren lang bij gewoond had was haar humor nog te duister voor sommige.
In alle eerlijkheid kon ze niet ontkennen dat zijn verhaal interessant klonk. Het leger had haar altijd wel geïnteresseerd, voornamelijk ook omdat haar opvanger, Rox, ook jaren geleden in het leger gezeten had. De verhalen die hij haar altijd erover vertelde wisten haar dan ook altijd uren bezig te houden. Geweldig om te horen gewoon. Misschien droeg Servatius ook zulke verhalen met zich mee? Hij was dan wel enorm jong, zeker om al in het leger gezeten te hebben, maar dat hoefde niet meteen te betekenen dat zijn verhalen haar minder zouden boeien, toch?
Net toen Ellia op het punt stond om een opmerking te maken over zijn antwoord, volgde er iets onverwachts. Zo onverwacht dat het haar stil wist te krijgen. Ze had eigenlijk gewoon een simpel antwoord terug verwacht, zonder dat er iets achteraan kwam. Hooguit de vraag “En uit welke streek kom jij?”, maar niet veel meer dan dat. Het was dan ook de schrik van haar leven toen ze zijn vermoede te horen kreeg. Van schrik beet ze dan ook zonder dat ze het eerst zelf door leek te hebben zo hard op het puntje van haar tandenstoker dat hij afbrak. Het duurde dan ook even voordat het tot haar doordrong dat er kleine, houten splintertjes tegen haar bovenlip aan zaten te prikken. Geïrriteerd haalde ze het gebroken houtje uit haar mond, spuugde ze het afgebroken stukje, samen met de splintertjes uit en gooide ze het houtje op de grond. Terwijl haar linkerhand aan een zoektocht begon in haar jaszak naar een nieuwe tandenstoker, bedacht ze zich zo snel als haar brein zich kon bedenken wat ze het beste als reactie daarop kon zeggen. Ze moest nu doen waar ze goed in was, liegen. Liegen tot ze erbij neer viel, als haar ware afkomst maar niet aan het licht kwam. Eén persoon die ervan af wist kon al een persoon teveel zijn. Daarbij wilde ze gewoon alle mogelijke risico’s uit de weg gaan. Ze leefde voor gevaar en risico’s, maar dit ging haar te ver. Ze was blij met haar leventje zoals hij tot nu toe was en dat zou ze niet laten verpesten door wie dan ook. Een spottend lachje gooide ze er eerst uit, voordat ze begon met praten. ‘Geboren in de hogere kringen zeg je? Laat me niet lachen,’ reageerde ze kalmpjes op zijn vermoedens. Hoewel haar gezichtsuitdrukking zo rustig en beheerst leek, ging in haar lichaam haar hart als een gek tekeer. Dit had ze in al die jaren nog niet eerder meegemaakt. Hoe kon dit gebeuren!? In haar gedachtes vervloekte ze haar eigen nieuwsgierigheid en haat. Haar nieuwsgierigheid omdat het te overheersend was en haar haat omdat het te zwak geweest was. Ze probeerde zich nu zo goed mogelijk te herpakken. Al haar acteertrucs gooide ze eruit om haar leugens op te kunnen vangen en te verbergen. ‘Als ik echt uit de rijkere kringen afkomstig was, had ik er heel anders uitgezien, denk je niet? Dan had ik hier niet eens hoeven zitten,’ voegde ze er nog aan toe, waarna ze met haar ogen rolde. Vurig hoopte ze dat het niet opviel, dat hij door haar opmerkingen zou denken dat hij verkeerd gedacht had, dat het niks meer dan een misverstand was.

De blik op het gezicht van Ellia gedurende de paar seconde tussen zijn vermoedde en haar antwoord samen met haar acties maakte het voor Servatius meer dan duidelijk, hij had de bulls-eye volop geraakt en dus verscheen er een brede grijns op zijn gezicht die Ellia wel op moest vallen. Ze kon er niet meer onder uit komen, maakt niet uit hoe goed haar leugens wel niet waren die achteraf kwamen, daar was Servatius een te goede leugendetector voor om in te trappen. "Als je niet wilt dat andere het weten kan je dat ook gewoon zeggen hoor, maar uit je reactie zou ik gokken dat je van huis bent weggelopen" gokte hij nogmaals, de grijns nog steeds op zijn gezicht, zo lang ze zich te veel druk maakte om haarzelf kon ze zijn geheimen in elk geval niet ontrafelen, dat is tenzij ze zich opeens bedacht hem nooit in hogere of lagere kringen te hebben gezien en dat hij voor huidige standaarden te jong was voor het leger zonder een diploma te hebben behaalt. "Maar goed, als je wil dat ik verklaar hoe ik het weet dan zal ik het je wel zeggen, als je bereid bent eerlijk te zijn ten minste" deed hij er nog een schepje boven op waardoor Ellia waarschijnlijk echt totaal in de stress ging schieten, dat of het ging op hem terug vuren doordat ze er juist opeens heel serieus over werd.

De grijns die hij haar toewierp maakte haar even blind voor de humoristische momenten van een paar seconden geleden. Het zorgde ervoor dat haar woedevlam aangewakkerd werd en dat haar handen begonnen te jeuken. Ze moest dan ook een groot deel van haar wilskracht gebruiken om hem niet aan te vliegen en zijn armen te breken door ze de verkeerde kant op te buigen. Niet zo zeer omdat ze een mede-student niet wilde bezeren, maar omdat ze iets van hem wilde. Het deed haar trots en eer pijn om dit toe te moeten geven, vooral in deze situatie, maar ze wilde het wel horen. Ze wilde weten hoe het mogelijk was, wat er mis gegaan was, waar ze in de fout getreden was. Op die manier kon ze hier nog wel wat van leren, zodat ze diezelfde fout niet nogmaals maakte. ‘Laten we het simpel houden en zeggen dat ik een leven leefde wat niet voor mij was weggelegd. Ik ben opnieuw begonnen. En ik heb geen spijt van die beslissing. Ik ben een liberaal, zo werken de dingen voor mij. Meer hoef je niet te weten,’ zei ze, met een opzettelijk, overdreven, gespeelde glimlach. Dat zou voorlopig alles zijn wat hij te weten zou krijgen over haar vroegere leventje.
Een familienaam gaf ze hem niet, dat zou de situatie alleen nog maar ongemakkelijker maken. De kans dat hij van de naam Fyles gehoord had was zeer waarschijnlijk, aangezien haar vader ging over de politieke zaken veiligheid en bescherming, over alle planten. Elke idioot die een beetje bekend was op politiek gebied moest die naam wel bekend in de oren klinken. Tenminste, daar ging ze van uit. Dat was dan ook de rede dat ze –bijna- altijd uiterst voorzichtig te werk ging op dit gebied. Maar blijkbaar was haar voorzichtigheid niet voorzichtig genoeg geweest, bewees deze situatie dan maar weer.
‘Maar voordat jij heel vrolijk gaat verklaren waarom jij “slim” genoeg was om het op te kunnen merken, wil ik eerst even een afspraak maken, om dingen op te helderen,’ zei ze terwijl ze met snelle passen dichterbij hem kwam. Tijdens de stappen die ze zette haalde ze in een snelle beweging met haar rechterhand uit de binnenzak van haar jas haar mes, nog ingeklapt en wel. Bij de laatste stap die ze zette klapte ze hem met een kleine zwaai uit. Het zachte geluid van het zilverkleurige metaal dat snel maar voorzichtig langs het houten handvat gleed kwam vrij. Paal voor hem bleef ze staan, waarna ze zich nog iets dichterbij naar hem toe boog. Het blad van haar mes drukte ze met de vlakke kant tegen de onderkant van zijn kin aan, om nog even extra aan te duiden dat ze doodserieus was. Over dit onderwerp maakte ze geen grappen en dat zou ze hem goed laten merken ook. ‘Ik hou niet van verklikkers, zie je. Dan heb ik opeens niet meer in de hand wat ik doe. Dan kan het zomaar gebeuren dat ik met dit ding in het rond begin te zwaaien… en dat zou toch zonde zijn van je knappe koppie, vind je ook niet?’ siste ze dreigend, het volume van haar stem naar beneden gebracht. ‘Ik ben blij met mijn leven zoals hij nu is en dat wil ik graag zo houden. Ik hoop dat we elkaar begrijpen,’ maakte ze haar verhaal af. Meteen daarna rechtte ze haar rug weer en deed ze twee stappen achteruit, om weer een redelijke afstand tussen hen beide te creëren. Haar mes klapte ze met een enkele, soepele beweging weer in, waarna ze hem weer terug stak op de plek waar ze hem vandaan gehaald had, haar binnenzak. ‘Goed Sherlock, brandt los!’ riep ze en van irritaties gooide ze haar armen de lucht in.
Haar trots en eer schreeuwde bijna dat ze het gewoon moest laten. Dat ze het “probleem” gewoon op de effectiefste manier uit moest schakelen, zoals haar geleerd was. Maar goddank voor hem was dit één van die zeldzame momenten dat haar verstand even sterker was dan haar agressie. Een moment dat eigenlijk maar zelden voor kwam. Vooral in dit geval, nu ze wist dat ze het niet leuk ging vinden wat ze te horen zou krijgen. Maar ze beet op haar tanden, haar trots “trotserend”. Het waren maar woorden, hoe hard konden ze aankomen? Ze kon hier alleen maar wijzer en sterker van worden. Met die gedachten probeerde ze zichzelf sterk te houden, het positieve inzicht te behouden.

Nieuwe game vreet mijn inspiratie weg… sorry

Servatius was eigenlijk wel een tikkeltje verbaasd toen Ellia daadwerkelijk eerlijk begon te vertellen over haarzelf, al was het nog zo kort en ondanks de woede jegens hem die zo'n beetje van haar af straalde en die eigenlijk ook wel begrijpelijk was aangezien hij net waarschijnlijk haar grootste geheim aan duigen had gegooid. Het was dan ook wel begrijpelijk dat ze een soort afspraak wilde, al was de manier waarop ze die wilde maken wel heel erg onguur. Servatius had zijn hand dan ook alweer in zijn zak om zijn tantõ-zwaard heen terwijl ze dichterbij kwam. Zonder dat ze het merkte had hij die ook getrokken en bij haar zij gezet, richting haar hart toen ze het mes daadwerkelijk klaar stond om te gebruiken, al was het maar een dreigement. Ook stak hij het weer ongemerkt terug nog voordat ze zou merken wat hij wel niet gedaan had al maakte hij daarmee per ongeluk wel een snee mee door een klein stukje van haar trenchcoat. Ondertussen had hij echter ook naar haar woorden geluisterd waar hij eigenlijk helemaal niet zo van onder de indruk was en eigenlijk ook niet bang van werd. Hij kon haar als het erop aan kwam ten slotte makkelijk aan, hij had niet voor niks in het leger gezeten. Maar hij kon ook haar woorden begrijpen, zat eigenlijk zelf in exact dezelfde situatie al was dat van hem nog niet ontdekt. "Ik begrijp het maar al te goed, ik had ten slotte hetzelfde gedacht als de rollen omgedraaid waren geweest, dus bij deze kan je er van uit gaan dat ik niemand anders hier ook maar iets over zal vertellen" zei hij ter bevestiging voor Ellia terwijl zijn blik en uiterlijk zowel als zijn innerlijk nog altijd kalm en gecontroleerd was in plaats van angstig en onderdanig zoals Ellia hem misschien hoopte te krijgen. "Maar goed, je wilt dus weten hoe ik er achter kwam, dat is echter verrekte simpel. Wat je eigenlijk nog wel het meest weg gaf waren de hellehonden en de controle die je er over had, dat zou alleen een volbloed Shadaanse kunnen en als je die ooit in de achterwijken vindt dan moet je wel heel erg veel geluk hebben, maar dat is niet het enige. Toen je in de achterbuurten leefde moet het je vast wel opgevallen zijn, iedereen die er vandaan komt heeft littekens wat zo'n beetje het merkteken is van iemand die zijn hele leven in de achterbuurt woont en bij jou is geen litteken te zien, dus je kunt niet je hele leven in de achterbuurt hebben gewoond, als je dat weet kost het niet veel moeite om de conclusie te trekken die ik je gegeven heb al kan ik je verzekeren dat niet veel mensen dat zo kunnen zeggen, dus de kans dat je nog eens zo'n iemand als mij tegen komt is nihil en ik ben dan ook nog eens iemand die door veel leugens heen kan kijken. In andere woorden, je had gewoon verrekte veel pech dat je net mij tegen het lijf liep en het onderwerp ten sprake kwam". Dat was het verhaal dat Servatius gaf en waar Ellia zo te zien haar eergevoel en haar eigen trots voor had moeten schaden. "Maar goed, nu dat uit de weg is neem ik aan dat je er niet meer over wil praten, dus waar wil je het over hebben?" vroeg Servatius maar, het had toch geen zin om nog langer op het onderwerp te blijven hangen, dat zou Ellia enkel nog meer irriteren waarschijnlijk, dus dan was de vraag waar ze het wel over wou hebben, zelf wist Servatius namelijk niet echt veel meer om over te praten en je kon het zien als klein beetje service richting Ellia voor wat hij haar net had laten doorstaan

Hoewel het een minpuntje was dat ze hem niet onderdanig gekregen had, liet ze dat gewoon niet merken. Het was eigenlijk best logisch als je erover nadacht dat hij in het leger gezeten had. Als ze goed op gelet had, zou ze het waarschijnlijk ook vanzelfsprekend vinden dat hij uit reactie voor zijn eigen veiligheid zijn eigen wapen getrokken had. Ze had het begrepen, maar zeker niet goedgekeurd. Maar ze had er niks van gemerkt. Ze had het veel te druk met het bevechten van het stekende gevoel dat haar trots haar bezorgde in haar maag op het moment. Maar hoe hatelijk de situatie ook mocht zijn, ze moest er gewoon het positieve van blijven inzien. Ze moest hier gewoon van leren. Deze fout zou ze eens maken en hierna nooit meer. Hoewel het haar dan ook pijn deed, luisterde ze aandachtig naar zijn verhaal en probeerde ze de les die ze nu zou leren tot zich te nemen. Zo kwam ze er uiteindelijk achter dat haar hellehonden gewoon haar grootste fout waren geweest. Maar kon je haar dat kwalijk nemen? Er waren niet veel mensen die wisten dat je een volbloed Shadraan moest zijn om een schaduwtemmer te kunnen zijn. Voornamelijk omdat er nog nauwelijks echte schaduwtemmers bestonden, mede doordat er niet meer zoveel volbloed Shadranen waren. Daarbij zat de kunst van het schaduwtemmen in je bloed, je kon er niet voor kiezen. Het was een kracht die je kreeg, zonder dat je zelf open stond voor de keuze. Het was hetzelfde als de kleur van je ogen, je kon er niks aan doen dan het te accepteren. Daarbij kwam ook nog eens dat je uit het juiste hout gesneden moest zijn om de kunst te kunnen beheersen. Het temmen van schaduwen was een moeilijk, zwaar, maar ook pijnlijk proces. Ontwikkelingen die je moest ondergaan maakte je sterker, maar ze eiste wel hun tol.
Over het andere onderwerp trok hij echter te vroeg zijn conclusie. Ze had wel degelijk littekens, meer dan ze op twee handen kon tellen, ze zaten alleen niet op de plekken die ze bloot gaf. Haar zelfverzekerde grijns krulde zich dan ook weer op toen hij die beredenering gaf. ‘Wie zegt dat ik geen littekens heb? Ze zijn gewoon goed verborgen,’ zei ze al grijnzend. Ze had genoeg littekens om hem het tegendeel te bewijzen, ze kon ze echter niet allemaal laten zien. De meeste waren getekend op haar benen. Echter niet zo vreemd als je wist hoeveel ze aan parcours deed. Het kon de beste overkomen dat je een verkeerde landing maakte. Zo was ze verschillende keren in troep geland van personen die te beroerd waren om hun eigen bende op te ruimen. Glasscherven, ouwe spijkers, ze was zelfs een keer blijven hangen in prikkeldraad. Dat was uiteindelijk nog goed afgelopen als ze er nu terug op keek. Er zat ook een lelijk litteken op haar linker schouderblad. Een litteken dat ze ook had overgehouden aan een lelijke val. En om dan nog maar te zwijgen over de littekens die ze gekregen had tijdens straatrellen. Hoewel de meeste wel aardig weggetrokken waren en je ze alleen goed kon zien met de juiste hoeveelheid belichting, zaten ze er toch.
Over het feit dat Ellia verdomde pech had, had hij meer dan gelijk.‘Ik heb wel vaker “verdomde pech”’mompelde ze binnensmonds, eerder bedoeld tegen haarzelf dan tegen hem. Het was waar, Ellia was alles behalve een gelukspersoon. Overal waar ze ging had ze wel pech. En elke keer als er zoiets gebeurde, zag ze het niet aankomen. De ongelukken die haar overkwamen waren in de meeste gevallen wel haar eigen schuld, maar toch verwachtte ze ze nooit. Die ene keer toen ze in de winter op Erd was, was tot nu toe toch wel het ergste geweest…

Het was in de winter, bij het eerste bezoekje dat Ellia aan Erd bezorgd had. Ze was de heetwaterbronnen even zat en was toe aan het ontdekken van geheimen en mysteries. Ze doolde wat door de ondergrondse gangen, in de hoop iets te vinden wat haar interesses wist te trekken. En na zo een twintig minuten lopen, vond ze eindelijk iets. Middenin de gang stond een bord met de tekst "GEVAAR! Niet betreden". Maar natuurlijk, regels waren er voor Ellia om te negeren. Dus, alsof het vanzelfsprekend was liep ze voorbij het bord en ging ze verder met haar ontdekkingstocht. Ongeveer een 750 meter verder ontdekte ze waarom je het gebied eigenlijk niet mocht betreden. De stenen waarop ze op dat bewuste moment stond gleden weg onder haar voeten, een gat in de grond creërend. Een gat dat niet alleen leidde naar een nieuwe, onbekende grot, maar ook naar een zware, pijnlijke val voor Ellia. Door de val had ze haar linker onderarm op drie plekken gebroken, haar rechter voet zwaar gekneusd, haar linker schouder was uit de kom geschoten, drie ribben waren gebroken en twee waren er geneusd. Het was een wonder geweest dat ze de valpartij overleefd had. Het was dat ze tijdens het vallen zich af en toe vast probeerde te grijpen aan een richel langs de muren, waardoor af en toe haar val afgebroken werd, anders was ze hartstikke dood geweest. Ze kon zich niet herinneren dat ze ooit op zoveel plaatsen tegelijk zoveel pijn had gevoeld. Hoe ze het voor elkaar gekregen had om met die botbreuken en kneuzingen haar weg weer naar buiten te vinden was tot op de dag van vandaag nog steeds een mysterie voor haar. Maar wat ze wel wist, was dat de valpartij het waard was geweest. De val had haar misschien veel pijn en ellende bezorgd, maar ook een aanzicht op een prachtige grot. In de muren waren kristallen gegraven, schitterend in het licht dat naar binnen scheen via het gat waar Ellia door naar binnen was gevallen. Kleuren afkomstig van de kristallen hun lichtreflexlies werden neergezet op de muren en de grond. Het was een prachtig aanzicht geweest, onbetaalbaar. Eén van de beste momenten van haar ontdekkingstochten tot nu toe. Een geluk, bij een ongeluk.

Hij stelde voor om een nieuw onderwerp als basis van hun nieuwe gesprek te gebruiken, maar zij was nog niet helemaal klaar over dit onderwerp. Nieuwsgierigheid prikkelde haar opnieuw. Je zou haast denken dat ieder normaal persoon geleerd zou hebben van de vorige fouten op dit vlak. Maar Ellia niet. Dat was haar grote zwakte op alle gebieden, ze kende geen grenzen. En dit was dan ook zeker geen uitzondering. ‘Ik wil eerst nog iets anders over jou weten… was alles wat je gezegd hebt over je eigen leven dan wel waar? Mensen die goed door leugens heen kunnen zien zijn zelf meestal ook goede leugenaars,’ merkte ze scherp op. Ze doelde op een geheim van hem, iets wat ze kon gebruiken als extra zekerheid, dat hij echt zijn mond zou houden. Natuurlijk kon ze zich heel naïef opstellen en hem heel goed gelovig op zijn woord vertrouwen, maar ze had het nooit zo op mensen hun eerlijkheid. Mensen waren geen eerlijke wezens, zeker niet als ze van Shadra kwamen. Ze wilde niet in een situatie komen te zitten dat zij allemaal dingen voor hem moest doen, omdat hij anders van de daken zou schreeuwen wat haar geheim was.

Sorry, late, slechte reactie. Maar ik had het nogal druk met mijn werk en dat vreet je leeg.