Hij wierp een korte blik op zijn horloge. Nog vijftien minuten, dan zou hij de eerste ijverige leerlingen verwachten. Naast Laurens dan, die hier al twee uur was. Hij wierp een korte blik achterom richting de stal waar geluiden uit kwamen waarvan hij het bestaan nog niet kende en fronste voor de zoveelste keer zijn wenkbrauwen. Als hij het goed had, was Laurens hier elke dag geweest. De sukkel. Ja, het was goed en vol met inzet. Maar hij was teleurgesteld. Stiekem had hij gehoopt dat het niet Laurens was die daar al zat in z'n stal met Roxie, maar Myst. En dan niet persé met haar Svaldivari natuurlijk. Had niet door hoe zijn ogen vanzelf de welbekende glans weer kregen bij het simpele denken aan Myst. Intens gelukkig. De laatste week was zoveel beter verlopen dan de week daarvoor. Hoe kon het toch mogelijk zijn?
Terug naar de les. Myst zou zo dadelijk komen, en dan moest hij ook normaal gaan doen. Iets wat hij nu al lastig vond. Het was namelijk erg gemakkelijk om over te switchen op afwezig en zijn gedachten de vrije loop te laten. Iets wat hij zich eigenlijk nu niet kon veroorloven. Laurens stoorde hem ook al de hele tijd, kwam met debiele vragen aanzetten of Svaldivari's ook wortels lusten, of anders hoelang zijn Roxi deze avond had geslapen. Wat dééd het er in godsnaam toe? Dat joch was gek, maar was stiekem toch erg gesteld op het slordige, vriendelijke en debiele kind.
Opnieuw wierp hij een blik op zijn horloge. Nog vijf minuten. Vandaag zou de eerste vlieg les worden, hoopte hij. Net zoals hij hoopte dat deze les iets rustiger zou vergaan dan de vorige. Hij keek om naar een gestalte die naast hem plaats nam, langzaam en trots door zijn achterbenen zakte en het waardige stukje grond had verkozen om er op te kunnen zitten met zijne koninklijke billen. Mufasa keek naar hem om, in zijn donkere ogen de duidelijk uitgesproken eigen karakter en intelligentie. Hij glimlachte het dier vriendschappelijk toe, reikte zijn hand uit en raakte diens kop aan waarbij Mufasa zijn ogen sloot.


YAY, het nieuwe zwerkbal topic! 8D

Afleiding, elk beetje zocht ze nu op. Haar sloffende passen wel versneld, maar de normaal zo sprankelende vrolijkheid was niet te vinden in haar nu doffe grijsblauwe ogen. Maar haar gebruikelijke levenspatroon van vaak als een van de eerste komen opdagen in een les veranderde hier gelukkig niet door. Zelfs de troebelende kleding om haar nu langzaam weer vermagerende lichaam doordat haar eetlust geheel was verdwenen toonde aan dat ze geheel uit haar doen was. 'Goedenmiddag Master Samuel,' haar stem zacht en hol, kon nog net een gemaakte glimlach op haar lippen toveren toen ze haar ogen oprichtte en ze langs Sam liep verder door naar de stallen. De geluiden kwamen haar bekend voor, had eerst nog vaak mee gelopen met Lau als hij naar zijn Roxie ging, had zelf niet naar haar eigen dier gedufd door de arrogante houding van het vrouwtje. Bij de deur van de stallen bleef ze staan, zocht met haar ogen door de donkerdere ruimte heen naar het gestalte met het zwarte spriethaar. 'Lau? Volgens mij ben je je ontbijt vergeten vannochtend,' haar moederlijke zorg over hem bleef gelukkig nu ook nog bestaan, had in haar hand een zak brood voor hem mee genomen. Zelf had ze toch geen honger, er was niets nu wat haar hoofd weg haalde van het feit dat Savador er straks niet meer zou zijn. Even draaide ze zich om, keek tussen de warrige lokken van haar blonde pony naar het gestalte van Sam. Even twijfelde ze, was op de hoogte gesteld door Myst. 'Master Samuel?' even zag je de twijfel in haar ogen, wilde Myst niet onder druk zetten en ze wist niet of Sam het zo fijn vond dat zij het ook wist. Niet dat ze niet te vertrouwen was, voor Myst haar part zou ze zelfs tegen Savador en Laurens liegen. Pijnlijk, niet aan hem denken. Probeer hem zo veel mogenlijk uit je hoofd te bannen, bij deze uurtjes had ze haar aandacht geheel nodig. 'U ziet er gelukkig uit,' glimlachte ze uiteindelijk vaagjes, vond dit een gepast iets om te zeggen en toch weinig te verhullen. Vergeleken met de vorige les had hij er gespannen uitgezien op sommige momenten, maar nu met de soms wazige glimlach op zijn lippen - waarvan ze waarschijnlijk wist waardoor het kwam - zag het er allemaal veel natuurlijker en ontspannender uit.

Romance had haar haar dit keer losgemaakt, wist dat ze tijdens het vliegen er alleen maar last van zou krijgen. Haar haren waren de helft korter, hingen tot net onder haar schouder en was verder gewoon recht. Ze zou binnenkort wel naar Puffoon gaan voor een echte knipbeurt, maar daar was het nu nog te fragiel voor. Het moest eerst aansterken. Na de zuivering was het altijd zwak, bijna haar hele lichaam was zwak ondanks dat ze een week haast niets had gedaan. Ze kon gewoon alles doen wat ze wilde, maar ze werd wel sneller moe dan normaal. Met vandaag een losse donkerrode jurk aan, had ze zin om Sky weer eens te zien. Romance had haar van te voren verteld wat ze ging doen en waarom ze er een tijdje niet kon zijn, was het nu eindelijk tijd om haar eens te zien. Haar passen licht, zoals gewoonlijk net iets zwevend boven de grond, was ze klaar voor wat ze vandaag gingen doen. Ze knikte naar de master en liep naar de stallen waar ze meteen een set borstels pakte en richting de stal van Sky liep. Toen ze vlakbij de stal was, greep ze iets uit haar zakken en gooide dat in de lucht. Toen die vlak voor de stal van Sky vloog, zag ze in een keer een hoofd tevoorschijn komen. Die greep het stukje koek dat ze had gegooid en verdween daarna weer in de stal. Romance glimlachte en liep de stal in waar ze snel bukte omdat de Svaldivari met haar staart snel heen en weer ging. Lachend liep ze nu verder de stal in, enkele millimeters boven het stro zodat ze zelf niet vies zou worden. Ze liep naar de voorkant en knuffelde Sky die zachtjes spinde. Daarna poetste ze Sky. Ze moest er perfect uitzien voordat ze iets zouden gaan doen.

‘Paradada-pap, paradada-pap. While I’ve been sitting, waiting wishing,’ en de rest van de melodie floot ze zachtjes voor zich uit. ‘Oh maybe you’ve been through this before but it’s my first time so please ignore,’ neuriede ze verder terwijl ze langzaam de trap af liep. In een strakke oude spijkerbroek en een simpele wit-met-zwarte-quotes topje voelde ze zich gemakkelijk, en ze dacht ook wel dat dat bestendig zou zijn voor Kirinya. Het beest zou waarschijnlijk niet haar neus aan haar afsmeren, of iets dergelijks, waarschijnlijk had ze wel meer manieren. Myst had persee geen slobberig shirt willen aantrekken, gezien Sam haar natuurlijk les zou geven. Het topje was strak, stond leuk, maar was wel al oud en dus geschikt voor een Zwerkbal les. Haar hart klopte snel, sneller dan het normaliter zou doen wanneer ze naar een buitenschoolse activiteit zou gaan. ‘Well you float on baahaahaaai, oh, kiss me with your eyelashes tonight.’ In maar al te vrolijke stemming bleef ze zachtjes voor zich uit zingen op het pad naar het grasveld. Ze wist ook wel dat ze absoluut niet verdacht met Sam over mocht komen, en het verlangen om juist héél verdacht over te komen zou alleen maar groter worden hoe dichterbij ze was, maar ze was ook al gewoon heel blij dat ze meer dan een uur met goede reden bij hem in de buurt kon zijn. Ze floot zachtjes voor zich uit terwijl ze steeds beter een pluk rode haren in beeld kreeg. Uiteindelijk waren haar lippen te droog om nog te fluiten, dus vouwde ze ze maar gewoon om in een brede glimlach. Haar ogen straalden overduidelijk, een wereld van verschil met de week ervoor. Zodra ze Sam’s blik ving, na een korte genietende blik over zijn hele gestalte, werd haar blik warm en vol liefde. Haar hele uitdrukking drukte uit dat ze héél veel liever met hem hier alleen zou zijn, en nu heel hard op hem af wilde rennen en in zijn armen wilde springen om haar lippen op de zijne te drukken en de komende uren hem niet meer los te laten, maar dat ze ook gewoon blij was om hem nu te zien, zoals het nu was. [Lekkere anticlimax :’D] Haar armen leken plots inspiratie te krijgen, honderden manieren te bedenken om hem aan te raken, net als haar lippen al precies wisten hoe ze hem wilde zoenen. Concentratie, Kirinya. Stal. Wat gedesoriënteerd keek ze rond, maar na een tijdje vond ze de stallen met haar ogen. Met een afwezig glimlachje liep ze erop af, wist dankzij Laurens al precíés in welke stal haar beest sliep en dat ze ontzettend mooi was zelfs met haar onverschillige uitdrukking, maar natuurlijk láng niet zo mooi als zijn eigen Roxi. Yeah right. Dacht ze terwijl ze zacht voor zich uit lachte. Wat aarzelend keek Myst over de rand van de deur heen, zag dat Kirinya rustig stond, een beetje aan het stro te snuffelen. Met een vreemde klik ging de deur open, en Myst trok die, met moeite, verder, waarbij de deur kreunde alsof hij antiek was. Ze trok de deur tot een kier weer dicht, en leunde tegen de muur aan. Na een tijdje keek Kirinya wat ongeïnteresseerd op, en Myst gaf een knikje. Kirinya knikte terug, de blik in haar ogen gesloten maar begrijpend. De verstandhouding was niet veel, maar Myst had het idee dat het al best wat was dat ze niet gewoon genegeerd werd. Ze liet langzaam haar gedachten afdwalen naar andere dingen die ook heel leuk zouden zijn als ze toevallig met iemand anders in deze stal was, terwijl ze wachtte tot de les zou beginnen.

Hij lag op zijn rug, zijn hoofd rustend op de buik van Roxie die onder hem lag. Diep ademde het dier in het uit, het ritmische geluid kalmeerde hem ook. Een stro spriet geklemd tussen zijn lippen, speelde ermee om de tijd te verdoen. Af en toe hobbelde zijn hoofd onder de spastische bewegingen van Roxie die het niet lukte om ze te onderdrukken. Maar hier was hij al aangewend, was al helemaal aan Roxie gewend met zijn eeuwige rond draaiende ogen en gesnuffel over de plekjes waar hij al tig keer gesnuffeld had. Het dier kon niet recht lopen, laat staan recht vliegen, en had problemen met richtingen. Volledig geschift, met hier en daar vreemde tikken. Poten die verschoten of happen richting zijn eigen oren. Zijn staart was te kort, en dat bewees maar eens hoe hard een svaldivari zijn staart nodig had tijdens het vliegen. ‘En zo kwam het dus,’ Vertelde Laurens ondertussen verder, liet hem niet storen onder één van zijn vele verhalen die hij te vertellen had aan Roxie. ‘Dat mijn broer viool ging spelen - Mark deed hem natuurlijk uiteraard gelijk na - en ik niet. Want ik vind viool eigenlijk helemaal niet leuk. Dennis daarentegen heeft weer zo'n vage tik met zwaarden, wat ik niet helemaal begrijp. Ik vermaak met meestal met Birrian als ik thuis bent, je weet toch nog wel wie Beer is hè?’ Hij draaide zijn hoofd zo dat hij Roxie aan kon kijken, die zat net met zijn tong in één van zijn neusgaten. ‘Tja,’ Murmelde hij zachtjes, Laurens keek weer weg en hervatte zijn verhaal maar weer. Afgeleid schoten zijn ogen naar de staldeur waar Eph verscheen. Vrolijk verscheen er een glimlach en schoot hij gelijk overeind. ‘Hé Eph!’ Maar zijn vrolijke glimlach zwakte gelijk iets af toen hij zag hoe Eph erbij stond. Eph had last van een onverklaarbare depressie. Ze was stiller, lachte minder en at ook weinig. En hij, hij had geen idee wat hij moest doen. ‘Oh, dankje.’ Dat was hij inderdaad vergeten. Gewillig nam hij het zakje met brood van haar aan. ‘Wel lachen Eph, dan ben je mooier,’ Hij haalde een brede glimlach omhoog, probeerde haar op te vrolijken. Vervolgens boog hij zich voorover en drukte een kus op haar wang. Kort schoten zijn ogen rond over het erf tussen de stallen. Bleef hangen op Sam en schoot vervolgens door naar Myst die net kwam aanlopen. Kort zwaaide hij. Romance had hij net gemist, was haar stal al ingedoken. Net zoals hij nu deed, Eph was ook alweer verder gelopen. ‘Vandaag gaan we vliegen, Roxie!’ Roxies hoofd schoot gelijk om bij het horen van zijn naam, net iets te snel en te gewillig. ‘Ja, ik heb er ook zin in!’ Grijnsde hij breed, propte ondertussen zijn mond vol met brood. Niet wetend dat zijn zin in hebben in het vliegen op Roxie eigenlijk een grootse doodwens was.

Scheldreeks in zijn gedachtes. Wat was er met hem gebeurd al die tijd? Hij gedroeg zich anders, zag Kijito steeds minder vaak – Wacht, misschien was dát wel het probleem. Zij was altijd degene geweest die ervoor had gezorgd dat hij niet zo wankelde tussen de grens van angst en zelfvertrouwen. En nu zag hij het meisje amper. Als hij eerlijk was zou hij het liefste nu rechtsomkeert maken en haar gaan zoeken, maar dat zou geen zin hebben. Kijito kennende zou ze niet boos worden, zou ze eerder gaan huilen. En dan zou hij weer eens niet weten hoe hij het zou moeten oplossen. Typisch. Kwam er ook nog eens bij kijken dat hij zich eindelijk normaal begon te gedragen; niet meer die onzekere bange Roxas die werkelijk niets durfde. En waarom? Hormonen. En toch schenen ze een ander effect op hem te hebben dan verwacht.
Waar was hij?... O ja, zwerkbal les. Hij was nog één keer bij de dieren geweest, enkel om Xion op te zoeken; wou zeker weten dat ze hem niet vergeten was. En haar ook laten zien dat hij haar niet vergeten was. Ging dat ook maar zo gemakkelijk met – Nee, nu niet aan denken. Hij moest zijn hoofd er eens leren bij te houden. Het was vervelend om werkelijk iedere keer af te dwalen. En vooral naar iets waarvan je niet wist of het nog wel hetzelfde was. Hij was gegroeid, deed dat nog steeds… Begon zich daardoor af te vragen of zij ook was veranderd. Hè, nou deed ‘ie het alweer! Vervelend gedoe ook.

Aangekomen bij de stalen ging hij eindelijk normaal lopen. Zijn pas was gehaast geweest, en bovendien ook nog eens erg onhandig. En dan op de manier dat hij werkelijk over alles struikelde; zelfs zijn eigen voeten. Hij knikte, met een geforceerde glimlach, richting Sam… Of Xavier… Of toch Sam? Nou, wat maakte het ook uit. Hij zou het ooit wel eens goed weten; gewoon beetje opletten met welke naam de anderen hem nou aanspraken. Niet dat het ertoe deed. Als hij in de problemen zou komen zou hij hoogstwaarschijnlijk gillen als een klein meisje, en dan zou iedereen wel weten dat hij hulp nodig had. Zo simpel was het.
Alsof hij de route uit zijn hoofd kende, wat ook wel gedeeltelijk zo was, liep hij naar de stal waar hij moest zijn. Hij keek naar binnen, smolt zowat toen hij het beeld helemaal in zich had opgenomen. Ze sliep. Hij wou haar niet wakker maken, maar het moest wel. Anders zou hij dadelijk alsnog te laat zijn. Hij probeerde de deur zo zachtjes mogelijk open te doen, maar door het oorverdovende gepiep werd het dier toch wakker. Ze hief haar kop op, knipperde met haar ogen. Slaapdronken? Misschien. ‘Hoi Xion,’ begroette hij het dier, terwijl hij de deur weer dicht trok tot er nog maar een klein stukje van open was [Een staldeur op een kier zetten… Kan volgens mij niet D: ?]. ‘Lekker geslapen?’ Het dier stond op, rekte zich uit en maakte een zacht piep geluidje wanneer ze gaapte. ‘Dat is een ja neem ik aan?’ Hij liep naar haar toe, krauwde haar achter haar oor. Genietend snorde de Svaldivari. ‘Je bent niet zo vies… Niet dat ik een borstel zou hebben om je schoon te maken.’ Xion schudde haar vacht uit, keek hem aan met haar blauwe ogen. Ze deden hem denken aan iemand, maar haar ogen waren een tikje donkerder. Hij schudde zijn hoofd. Hij moest daar nu niet aan denken, maar aan Xion. Niets anders, anders zou het er gewoon op lijken alsof hij vroeg om problemen.

* Post gevuld met crap >D
Maar ik vind dat ik actief moet doen op Roxas of zo.
Zal proberen op tijd te posten, ondanks mijn pww c: