Wel of niet gaan? Omdat ze emotioneel van begin tot eind uitgeput was, kwamen er geen gevoelens te pas aan deze overweging. Het waren alleen de voor- en nadelen die ze overwoog, waarvan de nadelen veel zwaarder leken te wegen; alleen al omdat het nog meer emoties teweeg zou brengen om hem in het echt te zien. Hoe kon iemand je met zoiets simpels als een zoen, compleet van top tot teen helemaal aan stukjes scheuren? Niks van haar viel nog terug te vinden; deze week niet. Het leek net alsof ze opnieuw in haar Laurens-dip zat, maar dan een nieuwe, genaamd de Sam-dip. Hoe diep kan je zinken dat je dat jezelf twéé keer aandoet? Het was dan wel niet precies dezelfde situatie, maar in beiden gevallen wíst ze dat degene van wie zij hield, bij wie zij wilde zijn, liever bij een ander meisje was. Zodra ze eenmaal weer in deze glijbaan had gezeten, had het haar nog geen nacht gekost om weer beneden terecht te komen. Helemaal beneden, in de diepste duisternis die eenzaamheid kan kennen. Ze sloot zich zelf af voor contact. Ze wist dat het niet goed was, maar ze kon het niet opbrengen om nog veel met anderen om te gaan. Sam had haar genezen, had haar een hand aangeboden die haar teruggetrokken had naar de persoon die ze dacht altijd geweest te zijn, misschien nog iets wantrouwiger wat liefde betreft. Het was niet dat ze mannen niet vertrouwde, maar meer dat ze zichzelf niet meer vertrouwde. Het licht dat haar dagen had gevuld voor en tijdens Nova, was helderder en stralender geweest dan welk licht ze ook ooit maar gekend had, voor zover ze zich kon herinneren. Er waren geen andere herinneringen zo scherp in haar geheugen gebrand. De zoen zelf, natuurlijk, maar ook toen hij haar uit het water gered had en haar natte jurk tegen zijn blote borstkas plakte, haar razende hart eronder. Toen hij zo naar haar gekeken bij het meer, toen hij haar bijna gezoend had, het verlangen dat toen brandend door haar heen had gestroomd. Allemaal herinneringen die ze waarschijnlijk nooit zo vergeten, ze kon zich niet voorstellen dat ze een liefde zou leren kennen die heftiger was dan deze. Er waren geen woorden om het overweldigende, onvergetelijke gevoel te omschrijven dat haar ingenomen had zodra zijn lippen de haren hadden geraakt. Het enige gevoel waar wel woorden voor waren was het alles compleet makende gevoel. Het was alsof alle losse touwtjes in haar wereld ineens een punt hadden gevonden om aan vastgeknoopt te worden, alles leek logica, alles leek zo te horen. Het was alsof haar gevoelens haar vertelde dat ze haar bestemming in deze wereld gevonden had; Sam liefhebben. Verschillende pijnscheuten waren al door haar heen geschoten en ze drukte haar vuisten tegen haar ogen om niet te huilen. Haar ademhaling was snel en oppervlakkig, bijna hyperventilerend. Hoe kon dit zo verschrikkelijk fout gegaan zijn? Waarom had hij haar moeten zoenen? Waarom had hij haar niet lekker kunnen laten dromen dat hij wel van haar hield? Hoewel het niet fijn was om dat verlangende gevoel te moeten onderdrukken, het was beter dan dit. Honderd keer beter. Deze pijn was niet aan te ontkomen, hij volgde haar elke dag, de hele dag.
Hoewel de pijn overheerste, ze kon het verlangen om hem te zien niet weerstaan, ze móést naar die bijles, hoe bot hij ook tegen haar zou doen. Als hij heel erg bot zou doen, dan zou ze hem wel even laten weten wat ze daarvan vond. Ze liet zich niet zomaar gebruiken en daarna ook nog onbeleefd behandelen.
Met moeite liep ze de trap op, met elke trede versnelde haar hart. Wat doe ik mezelf aan, wat doe ik mezelf aan? Ze fronste licht terwijl ze zich dit probeerde te bedenken, maar het einde van de trap kwam nu al angstaanjagend dichtbij. Laat hem er niet zijn, Lux, alsjeblieft.
Na deze gedachten stond ze al voor zijn deur. Met een onzekere dubbele klop liet ze weten dat ze voor de deur stond. Zodra ze voetstappen hoorde moest ze zich vastgrijpen aan de deurpost, een zenuwachtige duizeligheid overviel haar nu hij zo dichtbij was. Tegelijkertijd leek de woede door haar heen te razen. Woede omdat hij zoveel had bijgedragen aan deze gevoelens, haar zo sterk had laten geloven dat hij haar ook wilde. Haar ademhaling was sneller dan normaal, hoewel ze sterk probeerde hem rustig te houden terwijl de deur open ging.

Hete stralen van de douche masseerde zijn schouders, stond er nu al een half uur lang onder. Eigenlijk moest hij er onder vandaan, maar wat had het voor nut? Wat zou hij ermee bereiken? Hij kon net zo goed blijven staan en zichzelf voorhouden dat hij er van genoot. Douche, hij had er altijd al van genoten. Het ontspande zijn spieren en maakte zijn hoofd leeg. Tenminste, dat effect hóórde het te hebben. Nu stond hij daar, staarde voor zich uit en kon nergens anders aan denken behalve Myst. Hij had al vaak genoeg gefantaseerd hoe de zoen, die alles had verpest, juist alles goed had gemaakt. Heerlijke momenten dat hij zo diep wegzakte dat het hem zelfs lukte de realiteit voor een kort moment te vergeten. Het lastige was alleen achteraf, dat alles met één harde klap weer terug kwam. Maar dit keer verspilde hij hier zijn tijd niet mee, ook al zou hij zelf nooit het begrip 'verspillen' gebruiken. Want sowieso, alles had al geen nut meer. Dus er wás niks beters te bedenken dan dromen en fantaseren. Want daarnaast waren er alleen dingen zonder Myst, en die waren lang niet zo boeiend. Zijn studie bijvoorbeeld, of zijn stage. Nu, in plaats van fantaseren, bedacht hij manieren om Myst zo snel mogelijk te kunnen vergeten. Het was niet zijn favoriete bezigheid, maar hij zag ook wel in dat deze manier van doen niet bepaald een geweldige toekomst in petto had. Hij had al een aardig lijstje, vond hij zelf. Maar liefst een paar mogelijkheden. Het lastige was alleen, dat hij genoeg argumenten had om al die mogelijkhedeen weer onderuit te halen. Natuurlijk was er de meest voor de hand liggende: iemand anders tegen komen die leuker was. Maar dat ging zo lastig, er wás niemand leuker dan Myst. Je vroeg gewoon weg om het onmogelijke. Daarnaast was er een optie om weg te gaan, maar dan zou hij alsnog naar haar verlangen. Afstand maakte geen verschil. Misschien was hij gewoon toe aan een goeie pot sex, dat kon ook nog wel is helpen. Libby, was de enige optie. Een frons verscheen, niet de meest ideale optie. En daarnaast, wist hij ook wel, dat als hij eenmaal sex had, er een grote kans was er eerder de woorden 'Oh Myst' uit ploepte, in plaats van 'Oh Libby,' Of wie dan ook zijn slachtoffer mocht zijn. Zijn hand die zich zou verstrengelen met roze plukken, zouden in gedachte groene plukken zijn.
Hij overwoog het in gedachte nu dan wel serieus, nooit zou hij het in praktijk brengen. Hij geloofde trouw in zijn overtuiging dat het het beste was om aan je meisje trouw te blijven, sex enkel hoorde in relaties waar het echt om liefde ging en er ware liefde bestond. Tenminste. Nooit? Bijna nooit. Nu niet in ieder geval. 'Nooit meer' zou een betere omschrijving zijn. Sex was te lekker om altijd trouw te blijven aan die woorden, maar hij deed zijn best.
Wat vaagjes keek hij op, in de richting die, door de muren heen, naar de deur van zijn kamer leidde. Een zacht geklop, tweemaal. Hij fronste verdwaasd, begreep niet wie het zou kunnen zijn. Hij draaide de douche uit en stapte er onder vandaan. Griste een handdoekje mee en droogde met magie de natte voetafdrukken die hij achterliet terwijl hij de badkamer uitliep. Strak trok hij het kleine stukje stof rond zijn middel voordat hij zijn hand uitstrekte naar de deurknop. Hij trok de deur open tot op een kier, ver genoeg zodat hij duidelijk kon zien wie er voor zijn deur stond. Voor een moment vlogen verbaasd zijn wenkbrauwen omhoog, zijn hoofd sloeg gelijk op hol met ideeën en fantasieën. Kwam ze omdat ze zich bedacht had? Kwam ze het goedmaken? Wilde ze met hem erover praten? Zijn hart trok zich samen en versnelde. Maar dat was idioot, bedacht hij zich gelijk. Natuurlijk kwam ze daar niet voor, hoe graag hij het ook zou willen. ‘Myst,’ Stootte hij uit. Zijn toon niet bepaald vriendelijk of verwelkomend, wel was er ergens teleurstelling te horen. Ver weg. ‘Wat doe je hier?’ Zijn onverschillige toon verborg goed de pijn en het heerlijke warme gevoel dat Myst beide opriep bij het zien van haar. Ze was knapper dan zijn eigen dromen, zoals ze dat altijd al was geweest. Maar dit keer had hij een week láng enkel op die dromen moeten leven, dus dit was heerlijk.
Zijn blik schoot naar de klok toe, zag de tijd. Vijf over acht. Meende ze dit nou serieus? Zijn blik schoot weer terug naar Myst. Kort keek hij haar aan waarna hij zich omdraaide en bij de zelfde beweging de deur verder open duwde. Typisch een gebaar wat uitderukte Als het dan toch moet. ‘Momentje,’ Klonk het nog droog voordat hij de badkamer in verdween en vijf minuten later terug kwam in een t-shirt en simpele joggingsbroek. Zijn haar, nu in plaats van doorweekt, enkel nog vochtig. Hij wilde dit niet, hij had hier geen zin in, wetend dat dit simpele uurtje weer uren met zich mee bracht van dromen en fantasieën. Pijnlijke gedachten en walgelijke ideeën. Moest dit écht?

Huid. Veel huid. Heel veel huid. Natte, lekkere, gladde huid. Sam. Haar hart protesteerde even, ze was hier niet op voorbereid geweest. Dit was nog heel veel erger dan haar grootste angsten en tegelijkertijd haar grootste verlangen. Ze kon niet anders dan naar zijn lichaam staren, haar ogen afwezig, gewillig. Versneld en in de war kwam haar hart weer tot leven, probeerde de situatie te verwerken. Ze was net begonnen met haar ogen naar beneden te kijken, genietend over zijn lichaam te glijden toen zijn koele stem haar uit haar vlaag van verstandsverbijstering trok. Rechtreeks terug naar de koele, eenzame realiteit. Haar blik schoot naar zijn ogen, complete weerloosheid in haar ogen. Ze kon haar stem niet vinden, kon niet bedenken wat ze moest zeggen tot hij haar een concrete vraag stelde. ‘Bijles.’ Kwam er moeizaam en schor uit. F*ck. Ze had wel iets zekerder willen overkomen dan dit. Alsof hij haar niet compleet gebroken had, alsof ze niet als was in zijn handen smolt, om alles te doen wat hij maar wilde. Ze slikte een keer moeizaam terwijl hij de deur verder open trok, overduidelijk niet blij met haar aanwezigheid. Gelijk voelde ze zich sterk ongemakkelijk, en ook woedend. Omdat hij haar had gezoend, kon ze ineens geen bijles meer krijgen? Wat was dát nou voor onzin? Maar tegelijkertijd voelde ze ook die warme, zachte liefde voor hem weer door haar lichaam heen stromen, die voor een lichte blos op haar wangen zorgde. Hoe kon ze níét van hem houden? Hoe kon ze níét doen wat hij wilde? Ze moest het weten. Voor ze iets kon zeggen was hij al verdwenen in de badkamer, een onbewust gedeelte van haar gedachten teleurgesteld omdat ze niet nog iets langer van zijn heerlijke lichaam kon genieten. De tegenstrijdigheid in haar hoofd sloeg alle zekerheid aan scherven, liet een complete chaos vol door elkaar stromende verlangens in. Een van de grootste verlangens was om huilend naar beneden te rennen, maar dat was er een die ze ten alle tijden moest onderdrukken. Ze mocht niet zwak op hem overkomen, ze moest doen alsof ze het wel kon hebben. Ze bewoog zich stram voort en nam plaats op een stoel, nadat ze de deur achter zich gesloten had. Haar ogen hadden een geforceerde blik, haar kaken stonden gespannen. Haar handen, die op de tafel lagen, trilden. Hoe was het mogelijk om zo verschrikkelijk ongemakkelijk, bang, en verliefd van eenzelfde persoon te worden, op hetzelfde tijdstip? Ze was zo verward en vaag dat ze bijna ter plekke out was gegaan, maar ze moest zichzelf erbij houden. Als hij echt zo ging doen, moest ze maar eens flink losgaan, hem eens laten weten wat voor schrikkelijke randdebiel hij was, en wat een kl**tzak, en wat een… Ze had nog een hoop scheldwoorden kunnen bedenken die op hem toegepast konden worden, maar op dat moment kwam hij de badkamer uit. Een korte blik gleed over hem heen, kon het niet helpen dat de toon in haar ogen iets waarderend was. Ze rechtte haar schouders iets, probeerde zekerder over te komen. Hij mocht niet denken dat ze bang was voor hem, dat ze zich geïntimideerd voelde door de macht die hij op haar uitgeoefend had. Hij mocht überhaupt niet weten hoeveel macht hij op haar uitgeoefend had, dát hij macht op haar uitgeoefend had. Er was niks erger dan wanneer al haar leegheid, gebrokenheid, hier open en bloot door deze kamer zouden schreeuwen “Kijk dan! Vind je het leuk, wat je hebt aangericht?” Dat moest ze ten alle tijden voorkomen, wilde ze het niet nog erger maken voor zichzelf. Maar ze moest het nog steeds weten. ‘Als je liever hebt dat ik wegga, kan je dat beter gewoon zeggen.’ Haar stem was ijzig, haar ogen neutraal met een geforceerd tintje. Zo bleef ze hem even veelbetekenend aankijken, waarna ze naar haar handen op de tafel keek. Zijn blik was te pijnlijk om nog langer in te kijken, om nog langer herinnerd te worden aan het verschil met de blik in haar herinneringen.

Eerder was hij zo gek geweest op zijn tafel, nu haatte hij het ding om precies dezelfde reden. Het was te klein, te vierkant en het bracht hem veel te dicht bij Myst in de buurt. Oké, hij had ongelijk gehad. Afstand hielp wel degelijk als het ging om verlangens te laten afnemen. Niet dat hij niet meer naar haar zou verlangen als hij eenmaal op Puffoon zat, maar dan was de mogelijk afgenomen om zijn handen naar haar te reiken en haar aan te raken. Haar vast te houden. Haar te strelen. Haar dichter bij te kunnen trekken. Haar te kunnen kussen. Dingen fluisterend in haar oor te zeggen. Rot tafel. Met tegen zin ging hij aan het ding zitten, iets wat wel van zijn gezicht af te lezen had móéten zijn. Myst verleidelijk dicht in zijn buurt, was niet goed voor zijn concentratie niveau. Waarom was ze hier ook alweer precies? Hulpzoekend gingen zijn ogen naar de klok, zag de tijd en bedacht zich weer dat het vrijdag avond was. Bijles. Ze is echt compleet idioot, waarom deed ze hem dit aan? Had ze er lol in om te zien hoe het hem raakte? Zo sadistisch kon ze niet zijn, toch? Myst niet. Of wel? Zijn ogen schoten naar haar toe zodra haar stem de stilte verbrak, de stilte waar hij zich geen eens bewust van was geweest. Zijn gedachtegangen hadden in die drie en een halve seconde voort gemalen. Is ze in die week dommer geworden, of wat? Hoe kon zij nou veronderstellen dat híj wilde dat zíj wegging? Ze zou toch moeten weten dat hij zich er juist overheen gezet had? Dat hij ermee had kunnen leven? Zij was juist degene geweest die zich op het laatste moment bedacht. Of eigenlijk, na het laatste moment. Net te laat.
Of bedoelde ze het anders? Dacht ze dat hij niet wilde dat zij er was omdat ze juist wist dat hij alles zo graag wilde en zij het hem niet kon geven? Zijn blik schoot weg, keek omlaag naar het donkere, houten tafelblad. ‘Maakt niet uit,’ Zijn toon had niet ontwijkend geklonken, zelfs niet ongemakkelijk. Zijn woorden omschreven precies zijn toon. Het klonk alsof het hem werkelijk niks deed. Hij hoorde het zelf niet, was teveel bezig met theorieën bedenken waarom Myst hier nou precies was. Uiteindelijk kwam het neer op bijles. Niet voor hem, niet 'tegen' hem. En eigenlijk, besefte hij zich, dat haar motivatie om hierheen te komen hem nog meer pijn deed dan hij verwachtte. Ja, natuurlijk voelde ze zich iets ongemakkelijk. Want ze besefte natuurlijk heus wel dat hij zwaar verliefd op haar was. Daarom vroeg ze dat. Best aardig. Myst was altijd aardig, en lief. En mooi. En slim. Hij kon nog net voorkomen dat zijn gezicht vertrok, had nog steeds een koel masker op. Hij kon het niet. Hij wilde het zo graag, maar hij kon het niet. Zijn enige manier om nog contact te blijven met Myst, als een leraar-leerling verhouding. Geen eens als vrienden. Maar hij wist van zichzelf, hij hád het al een keer eerder geprobeerd. Vrienden met haar zijn. Maar dat lukte uiteindelijk ook niet. Hij drukte zichzelf weer overeind, liep naar zijn bureau toe. Meestal haalde hij hier het zakje met veertjes vandaan. ‘Of misschien... is het toch niet zo'n goed idee.’ Gaf hij toe. Zijn maag kromp samen, het binnenste van zijn borst voelde als ijs. Wilde de woorden die hij nu zei eigenlijk niet uitspreken. ‘Het is gewoon niet zo praktisch,’ Dat zou ze toch wel begrijpen?

Ze voelde haar maag pijnlijk samentrekken toen ze zag met hoeveel tegenzin hij bij haar aan tafel ging zitten. Moest hij het zo duidelijk laten zien? Moest hij haar zo pijnigen? Adem in, adem uit. Ze moest relaxen en zich niet zo op de kast laten jagen. Misschien was iets van haar pijn laten zijn toch wel handig, dan zou hij zich misschien iets beter inhouden. Niet verstandig. Dan zou ze zich weer te kwetsbaar opstellen en een nog pijnlijker effect krijgen als hij dat niet deed. Gewoonweg absoluut niet verstandig. Zijn woorden waren onverschillig, ongeïnteresseerd. Precies zoals een eigenlijk iets verveelde bijlesleraar hoorde te klinken, naar haar idee. Verveeld omdat zij hier, waarschijnlijk wel licht zichtbaar, als klein meisje ontzettend haar best zat te doen om normaal over te komen. Met grote, licht verbaasde ogen dat er beweging in hem kwam, volgde ze hem naar zijn bureau. Ze herkende het nog, hier had hij de veertjes vandaan gehaald. Logica, ze zouden verder gaan waar ze gebleven waren. Haar gedachten probeerden zich koortsachtig, nu ze zich op iets anders konden concentreren, te herinneren wat hij haar de vorige keer ook alweer uitgelegd had, wat ze ook alweer gedaan hadden. Hij verbrak de stilte, haalde haar uit haar woeste gedachten omdat ze zich alleen hém nog maar kon herinneren van die avond. Haar ogen werden weer helder en licht gekwetst keek ze hem aan. Ze probeerde het echt te verbergen, maar langzaam kwamen er scheurtjes in haar schild. Woede begon ook door te stralen, kreeg in echo in haar ogen. “Het is gewoon niet zo praktisch.” Zei hij, alsof hij tegen lucht praatte. De scheur barstte verder en bracht een gat groot genoeg om de eerste golf woede vrij te laten. Ademloos gromde ze: ‘Nee, ik zou het ook niet praktisch vinden als mijn jonge speeltje langs zou komen als mijn volwassen vriendin nu ook op de academie gearriveerd is.’ Hij had het niet moeten kunnen horen, hij stond te ver weg. Toch verraadde zijn gezicht dat hij haar in ieder geval had zien spreken. Nou kun je het krijgen ook. Haar ogen werden fel en gekwetst tegelijk, haar ademhaling zwaar en snel. Ze sprong op, waarbij haar stoel, heel theatraal, achterover viel. Ze zette twee stappen vooruit maar bleef daarna staan, wilde niet dichterbij komen. Harder dan ze zich kon herinneren ooit iets tegen hem te hebben willen schreeuwen behalve dat ze van hem hield, begon ze haar tirade. ‘Rot op met je schijnheilige kop, Sam. Doe niet alsof het je geen flikker uitmaakt, of je het nou wilt of niet.’ Alsof ze een wapen nodig had om zich tegen hem te verdedigen pakte ze haar tas van de grond, waar alleen een flesje water in zat, die dus eigenlijk niks woog. Ze kneep er woest in terwijl haar ogen hem beschuldigen van het diepste verraad. ‘Dat ik voor jou leuk ben om voor één keer te gebruiken, om één keer te zoenen, heb je nu wel duidelijk gemaakt. Dat ik niet meer gewenst ben ook. Ik denk dat ik inderdaad maar vertrek, volgens mij verspil ik je kostbare,’ zwáár sarcasme, ‘tijd.’ Haar wangen werden rood en haar ogen liepen vol met gepijnigde tranen, die haar woeste ogen verzachtten. De uitstraling was nu meer zwaar gekwetst en gepijnigd dan boos. Haar stem werd dan ook iets onvaster, hoewel ze dat koppig negeerde. ‘Béter ga je maar lekker met Líbby,’ hevige haat rolde over haar tong bij die naam, ‘lopen zoenen en flikflooien en whatever. Mij hoef je in ieder geval niet meer te verwachten hier. Ik hóóp zelfs eigenlijk,’ haar stem schoot drie octaven omhoog en ze kuchte even om zichzelf te herstellen ‘dat ze erachter komt en dat ze je dumpt. Maar waarschijnlijk kan het je toch niks schelen, gezien je ook met andere meisjes flikflooit.’ Ze hijgde even twee tellen voor ze in een –volslagen idioot- impuls met een oerkreet, zeer charmant, haar tas naar zijn hoofd smeet, waarbij ze bijna haar evenwicht verloor.

666

De stilte duurde maar kort, want de woorden die volgde vanaf Myst haar kant deden beide wenkbrauwen bij hem optrekken. Hij draaide zich weer naar haar om, vestigde zijn blik op haar en kon haar enkel stom aanstaren. ‘Wát?’ Zei hij vervolgens, vol onbegrip. Waar hád ze het in godsnaam over? Hij knipperde een enkele keer met zijn ogen, was nog bezig proberen te begrijpen wat ze zonet had bedoeld. Maar haar woorden had geen enkele logica met zich meegedragen, dus hij kon enkel nog maar verbaasder kijken toen Myst opstond, er klaar voor ging staan en tegen hem uitviel. Hij probeerde het, echt waar. Maar wat Myst zei, daar was geen touw aan vast te knopen. Maar terwijl ze verder sprak, werd hem één ding duidelijk: ze gaf hem de schuld. Geërgerd schoot er een frons over zijn gezicht. Zíjn schuld hè? Waarom kwam ze dan nu in godsnaam naar hem toe? Wat had hij nou de laatste tijd geprobeerd? Overduidelijk: haar negeren. Waarom? Zodat er geen problemen gingen ontstaan tussen hun. En wat doet zíj? Zij zoekt ze óp. Letterlijk, ze komt hier naar hem toe om er ruzie over te maken. Dit sloeg echt nérgens op. ‘Myst je praat echt klínk klare onzin!’ Schoot er bij hem uit, zelfs geïrriteerd lette hij nog netjes op zijn taalgebruik. Maar al te graag sloeg het verdriet, dat hem een week lang geteisterd had, om in irritatie. ‘Je bent zó'n hypocriet. En nu wát. Nu is het mijn schuld?’ Een vreugdeloos gegnuif kwam vanaf zijn kant, iets wat zijn sarcasme aanduidde. ‘Je bent echt ongelofelijk!’ Flapte eruit. Hij probeerde de hele tijd alles goed te doen, en dan nog deed hij het fout? ‘Het spijt me ja, oké? Het was niet de bedoeling dat het zou gebeuren,’ Zijn kaken kleurde licht rood bij zijn verontschuldiging. Deels omdat hij zich schaamde voor zijn actie, haar zoenen, maar ook omdat hij zich teveel irriteerde nu om überhaupt eigenlijk een excuses aan te bieden. ‘Ik dacht,’ Kwam er moeizaam achteraan, niet zo goed wetend wat hij wilde zeggen. Want ja, wat dacht hij nou eigenlijk? Op het moment zelf, toen hij haar kuste, was hij er geheel van overtuigd dat zij het ook wilde. Het kon ook niet anders, daar was de zoen te goed voor. Haar reactie was dan ook pas achteraf gekomen. Toen ze veel te laat pas begon te beseffen wat het nou eigenlijk inhield. Ja, hij had de grootste fout gemaakt. Maar zij was ook niet eerlijk geweest. Eerst de hele tijd doen alsof ze het wel wilde, en zich achteraf bedenken. Daarbij geen rekening houden met hem, die er een gebroken hart aan over hield. ‘Hoezo zou je eigenlijk niet meer gewenst zijn?’ Flapte er nu met een verbaasde frons uit, herinnerde haar woorden opeens haarscherp. Was ze nou echt zo dom? ‘Ik snap trouwens niet waarom je dit doet, Myst. Je maakt het alleen maar erger.’ Beschuldigde hij haar nu. ‘Wát?’ Nu volgde hij het helemaal niet meer. Waarom begon ze in godsnaam over Libby? ‘Laat Liby hier alsjeblieft búíten.’ Kaatste hij dan ook snauwerig terug. Dit kon niet gekker worden. ‘Mij dumpen?’ Herhaalde hij Myst. De irritatie was enigszins uit zijn stem verdwenen, had weer plaats gemaakt voor totale onbegrip, net zoals in het begin. ‘Myst ik begrijp je écht niet, waarom zou ze mij in godsnaam dumpen?’ Ze kón hem geen eens dumpen. Waar hád ze het over? In een reflex schoot zijn hand naar voren en ving de tas in de lucht op, zo'n halve meter voor zijn uitgestoken hand. Met een ruk bracht hij het ding opzij dat met een gedempte bonk tegen de muur vloog en vervolgens slapjes naar beneden gleed. Zijn onbegrip sloeg regelrecht weer om in irritatie. Irritatie die weer omsloeg in een kleine ontploffing. ‘Verdomme Myst, je bent zó'n hypocriet.’ Schold hij haar nogmaals uit. Diep haalde hij adem, zette dreigend een stap dichterbij. ‘Je bent écht een hypocriet. Míj de schuld geven terwíjl jij degene was die zich achteraf bedacht! Wat kan ik er dan aan doen! En what the f*ck heeft Líbby hiermee te maken?!’

Haar ogen werden nog iets groter toen hij haar vertelde dat ze Libby hierbuiten moest houden. Wat was dát nou voor opmerking? Hij had verdomme iets met dat k*twijf. Hij liep lekker terug te snauwen, mooi. Maar hij moest niet veel verder gaan. Haar hele lichaam kookte inmiddels van de adrenaline, bijna geneigd hem te gaan slaan. Ze zette nog een stap dichterbij. De verbazing in zijn stem laaide haar woede nog sterker op, had hij dan niet verwacht dat ze dat kon weten? Ze had ze toch gezien bij zwerkbal? Waar sloegen zijn reacties in godsnaam op? ‘OMDAT JE MIJ VERD*MME GEZOEND HEBT TERWIJL JE EEN F*CKING VRIENDIN HEBT!’ Hysterisch schoot haar stem omhoog, haar hele lichaam trilde en de tranen liepen in vlotte stromen over haar wangen. Haar ademhaling hakkelde hevig onder het snikken dat ze probeerde te onderdrukken. Dat hij de tas gewoon ving was nog het ergste van alles, het haalde alles uit haar boze actie weg, liet haar eerder dom lijken. En me nóg meer kleineren, natuurlijk. De gedachten raasden in vol tempo door haar hoofd. Hij bleef maar zeggen dat ze hypocriet was, en de frons op haar voorhoofd trilde, dreigend in een huilbui uit te barsten. Toen hij een stap dichterbij kwam zette zij die ook, nu nog maar op een meter afstand van hem. Haar ademhaling gierde door haar longen, haar snikken onderbraken het nog erger dan het al onderbroken werd door haar steeds hardere geschreeuw. Ze wilde hem bijna onderbreken, maar bedacht zich dat ze meer te zeggen had als ze hem uit zou laten praten. [Altijd strategisch ingesteld 8D] Even trok ze verschrikkelijk arrogant haar wenkbrauwen op, liet de stilte even inzinken voor ze hem uit ging leggen wat hij blijkbaar, met zijn oerstomme rotkop, niet snapte. ‘LIBBY HEEFT HIER ALLES MEE TE MAKEN! TOEN IK VERDOMME DAT ZWERKBALVELD OP KWAM VLOOG ZIJ JE OM DE HALS, TERWIJL JE TEGEN MIJ VERD*MME AFGRIJSELIJK AFSTANDELIJK DEED. JE HAD VOOR JE ME ZOENDE WEL EVEN MOGEN MELDEN DAT JE EEN VRIENDIN HAD, DAN HAD IK JE OP TIJD KUNNEN STOPPEN VOOR JE MIJN HELE WEEK VERZIEKTE. NATUURLIJK BEDACHT IK ME ZODRA IK WIST DAT JE EEN VRIENDIN HAD. WAT MOET IK ANDERS? IK BEN VERDOMME JE WEGWERPSPEELTJE NIET. IK BEN GEEN AFFAIRE DIE JE LEKKER EEN KEER KUNT AFLEBBEREN EN VERVOLGENS KUNT DUMPEN MET ALLE GEVOELENS DIE JE HAAR HEBT BEZORGD!’ Ze nam twee tellen de tijd om op adem te komen, maar het lukte niet. Toch ging ze verder, nu bijna ademloos, bijna onverstaanbaar. Haar stem was schor, pijnlijk van al het schreeuwen. ‘Ik hoop echt dat je ooit beseft wat je me aangedaan hebt, en ik hoop dat je het niemand ooit meer aan doet. Een meisje voorhouden dat je vrijgezel bent, haar van top tot teen helemaal gek maken, zoenen, kl**tzak, en dan vervolgens laten weten dat je een vriendin hebt is géén manier om een meisje te behandelen. Het spijt me niet eens dat ik gekomen ben, ik hoop dat ik hiermee ook maar enige lichtpuntje in je verdorven geest kan brengen die je doet zien dat mijn afgelopen week erger is geweest dan alles wat ik ooit heb moeten overleven, en dat ik hiermee heb voorkomen dat je dit ooit nog een ander meisje aandoet. Als je echt van me hield,’ haar stem brak en een hysterische snik onderbrak haar woorden, maar weer negeerde ze het, ‘was het leeftijdsverschil voor mij geen probleem geweest. Maar je bent gewoon een gore pedofiel die erop geilt om kleine meisjes te versieren.’ Een zwarte haat was weerspiegeld in haar ogen, haar mond vertrok. Zonder na te denken, geleid door haar woede, haalde ze haar arm naar achter en balde ze haar vuist. Haar knokkels stonden strak onder haar huid en precies daarmee gaf ze hem een rake knal op zijn kaak, hárd. Een akelig gekraak was te horen en met bijna vuurspuwende ogen keek ze hem aan, al het licht van haar gezicht verdwenen. ‘Ik hóóp dat het pijn doet, dat het je herinnert aan je fouten. Dág, Sam. Succes verder, in dit kl*televen.’ Met moeite kwam ze in beweging, zette ze de eerste passen richting haar tas.

Met en boze frons keek hij haar recht aan, zijn ogen fel glimmend van de irritatie die hij voelde. Begreep haar nog steeds niet, waar haalde ze al die idiote ideeën toch vandaan? ‘Ik heb helemaal geen-’ Mompelde hij nogal verdwaasd in zichzelf toen ze de beschuldiging naar hem toeschreeuwde dat hij al een vriendin had. Maar zijn vage gemompel, was enkel maar een trage gedachtegang geweest die tussen door kwam door haar ondoordachte geschreeuw. Zijn frons werd scherper waarna hij ook tegen haar uitviel. De stilte duurde maar kort, Myst liet hem uitspreken. Haar eigen blik was ook fel, schitterend van de tranen die al overstroomden. Hij haatte het om haar zo te zien, het stak. Nog steeds. Zelfs nu hij zich dodelijk erg aan haar irriteerde omdat hij er niks van begreep. Maar wat was ze toch ontzettend mooi. Zelfs nu, nu zo vreselijk tegen hem schreeuwde en hem ervan beschuldigde dat Libby zijn vriendin was en-
Wacht, wat? Voor een moment ontspande zijn gezicht, enkel zijn ogen spraken zijn verbaasdheid hardop uit. Hoe kwam ze daar nou weer bij? Razendsnel ging zijn geheugen terug naar het moment bij de stallen. Zag Myst haarscherp voor hem toen deze naar hem toe kwam stappen, de blik in haar ogen warm. – Wacht, hij was wat? Warm? - Wazig kwam het beeld van Libby tussen door. Ze knuffelde hem, ofzo? Daarna kwam Myst weer. Dit keer was haar blik anders, gekwetst leek het wel.
Hij fronste verward. Werd weer terug gezogen naar de realiteit en keek naar Myst die nu haar stem gedempt had, maar nog steeds waren alle woorden net zo goed hoorbaar. En of hij goed haar woorden hoorde. Het leek alsof zijn hart ze eerder begreep dan dat hijzelf deed. 'Haar van top tot teen helemaal gek maken,' Wat bedoelde ze daarmee? Wat wilde ze daarmee zeggen? Dat ze het wel wilde? Maar de volgende woorden verwarde hem weer. Ze was zo verschrikkelijk tegenstrijdig tijdens haar preek.
Zijn ademhaling stopte, zelfs zijn hart leek te stoppen. Hij staarde haar aan. Kon zijn eigen oren niet geloven. “Als je echt van me hield, was het leeftijdsverschil voor mij geen probleem geweest.” Maar voordat het echt goed door had kunnen dringen, voordat de vreugde bezit van hem had kunnen nemen, vervolgde ze haar zin.
Als een stomp in je maag, een trap onder de gordel, een klap in zijn gezicht. Het gevoel was niet te omschrijven. En hij kon het niet helpen, dat de tranen gelijk in zijn ogen schoten. Zo vaak had hij er zelf al over na gedacht, van zichzelf gewalgd en gevraagd waar hij in hemelsnaam mee bezig was. Maar zodra hij haar dan weer zag, vergat hij het ter plekke. Maar nu, recht voor hem, sloeg ze de spijker op zijn kop. Akelig hard. En hij was zich er nog nooit zo pijnlijk bewust van geweest dat ze pas zestien was. En hij vijfentwintig. En dat deze situatie, zich eigenlijk niet voor hoorde te doen. Hol werd het gevoel van binnen, pijnlijke leegte. Zijn ogen kleurde donkerder, niet meer warm zoals de zachte kleur bruin eigenlijk hoorde te doen. Niet meer fel, door de irritatie die door hem heen laaide uit pure onbegrip. Doods staarde hij voor zich uit, terwijl hij het probeerde te verwerken. Iets wat niet lukte. Haar woorden waren te waar om er aan te ontkomen. En hij had het altijd al geweten. Altijd. Waarom had hij er nooit naar geluisterd? “Gore pedofiel,”
Een akelige knal verbrak de stilte, was te horen door heel de kamer terwijl zijn hoofd opzij schoot.
Die had hij verdiend.
Maar het enige effect dat het leverde, was dat zijn met tranen gevulde ogen nu vrijuit begonnen te stromen. Voelde de pijn niet. Zijn actie kwam als een reflex, stak zijn hand uit op het moment dat zij zich omdraaide. Vluchtig en licht sloten zijn vingers zich om haar dunne pols, lang genoeg om haar tegen te houden en haar weer los te laten. ‘Ze is mijn vriendin niet, Myst.’ Was hij haar voor, voordat ze opnieuw tegen hem uit zou vallen. Recht keek hij haar aan, zijn ogen glimmend net zoals die van haar. ‘Ze is mijn ex. Maar ik snap één ding niet Myst,’ Zijn kaken klemde zich voor een kort moment stevig op elkaar, onderdrukte op deze manier een nieuwe overstroming, ‘Hoe kon je van mij verwachten,’ Klonk het een stuk breekbaarder dan hij wilde. ‘Dat ik zou weten, dat zodra wij hier aan kwamen, jij je weer zou bedenken?’ Verwijtend keek hij haar nu aan, de blik in zijn ogen kwetsbaar. ‘Want dat je je bedacht, vlak nadat ik je had gezoend, begrijp ik best. Natuurlijk begrijp ik het,’ Stortte hij nu wanhopig zijn hart uit. ‘Maar hoe kon ik nou weten, dat je je daarna weer bedacht? En wat dan? Misschien bedacht je je daarna wel wéér.’ Radeloos plakte hij nu de woorden achter elkaar. ‘Het spijt me, het spijt me echt Myst. Het was nooit de bedoeling geweest verliefd op je te worden en het was ook inderdaad helemaal geen goed idee om mee naar Nova te gaan. Maar ik dacht na Nova, dat het gewoon het beste was dat we elkaar niet meer zagen. Want vrienden met je zijn lukte me niet, dat had ik al een keer geprobeerd. En je weet hoe dat afgelopen is,’ Zijn stem verzwakte bij die laatste woorden, sloeg zijn blik neer. ‘Ik dacht... het spijt me.’ Mompelde hij. Sloeg zijn blik weer op, keek naar haar beeldschone gezicht. Zijn hand tilde zich op, raakte zacht haar gezicht aan. Tot dat hij zich terug trok, zich omdraaide. ‘Misschien kun je beter gaan. Want je hebt gelijk, ik ben niets meer dan een gore pedofiel.’ De woorden klonken hardop uitgesproken erger dan in gedachte, alsof hij het nu pas werkelijk in zag. Myst was zestien, en hij was tot over zijn oren verliefd op haar.


Jouw schuld. Had twee woorden weggelaten, en het was een stuk romantischer geweest :')
En je weet welke twee woorden ik bedoel o_o

Ze wilde bijna tegen hem grómmen toen hij haar pols pakte, draaide woest met een ruk haar hoofd om. Haar ogen spraken niets anders dan wat moet je nu, in godsnaam, nog? Ze haar diep adem om een hysterische schreeuw te gaan geven, maar hij was haar voor. Zijn kalme woorden drongen niet tot haar door, haar irritatie vergrootte alleen maar omdat hij niet schreeuwde, maar een beetje doods leek. Een heel klein beweginkje in haar ogen liet merken dat iets van de betekenis van zijn woorden tot haar doordrong. Haar blik veranderde niet, verzachtte niet. Zelfs niet toen hij zijn woorden verhelderde, en vervolgens zelfs met een afhankelijke vraag kwam. Ze maakte een onduidelijk gebaar, een kleine beweging met haar hoofd. Haar hele lichaam stond bevroren, terwijl zijn woorden heel langzaam de benodigde indruk op haar begonnen te maken. Zijn klank kwam wel bij haar over, maar waarschijnlijk niet zo erg als hij in het echt klonk. Haar hele gezicht kreeg langzaam iets neutraals toen hij verder sprak, kon eigenlijk meer onbegrip niet handelen. Zij niet, hij niet, zij niet, en nu hij weer niet. Was wat dit allemaal voor onzin? Hij had geen vriendin, dus waarom zou zij zich in godsnaam bedenken? Wat had ze om zich voor te bedenken? Dat ze hem terugzoende moest voor hem toch wel bevestiging genoeg zijn dat ze het ook wilde? De kwetsbare wanhoop in zijn hele verhaal deed langzaam de ijzige kou wegstromen voor een zachte warmte, en nog meer tranen. Of ze van geluk, opluchting of iets anders waren wist ze niet. Het was allemaal één groot misverstand. Zijn verontschuldigende woorden deden pijn, deden haar zwelgen in medelijden. Dat hij nu, hardop, bekende dat hij verliefd op haar was deed de tranen overstromen en haar mond geëmotioneerd bewegen. Haar blik werd iets vaag terwijl ze naar de rest van zijn pijnlijke, droevige verhaal luisterde. Met haar blik volgde ze zijn ogen, ook toen hij neerkeek. Ze was kleiner dan hij, ze kon zijn ogen nog zien, al keek hij haar niet aan. Je dacht wat? Ze wilde geen verontschuldigingen meer horen, ze wilde horen wat hij dacht. Ze wilde haar armen om hem heen slaan en hem geruststellen. Ze wilde op haar tenen staan en haar lippen tegen de zijne drukken zodat ze zijn droevige stemming zou laten verdwijnen. Vooral dat laatste eigenlijk. Het deed letterlijk pijn hem zo te zien, een scheurend gevoel van binnen, waarbij het duister binnenin schreeuwde dat dit allemaal haar schuld was. Ze fronste gepijnigd toen hij zacht haar gezicht aanraakte, reikte haar gezicht iets uit naar het zijne, wilde meer. Zo veel meer. Nu bijna alle onbegrip in haar hoofd was verdwenen, behalve dan zijn idiote idee dat zij zich na de kus had bedacht, ze dacht juist dat híj zich had bedacht, wilde ze niets liever dan dat hij het ook zou begrijpen en dat hij zich weer blij zou voelen en dat hij haar weer… Oeps. Au. Heel even vertrok haar gezicht toen hij zich omdraaide en haar vertelde dat ze gelijk had, “ik ben niets meer dan een gore pedofiel.” Dat was een hele verkeerde opmerking geweest, ze gooide nu haar eigen glazen in. Dat moeten we rechtzetten.[Dichterlijkmeervoud<’3 Alright, alright, post.] Hij draaide zich van haar weg, en het eerste wat ze wilde doen was hem aan zijn schouder terugtrekken, zichzelf in zijn armen werpen en haar lippen stevig op de zijne drukken. Niet zo verstandig, misschien moest ze eerst een aantal dingen ophelderen. Ze liep langzaam om hem heen, ging vlák voor zijn neus staan, dichterbij dan een niet-geliefde hoorde te staan. ‘Dus, je hebt geen vriendin.’ Zei ze, alsof het altijd al logica was geweest. ‘En, ik heb me nooit bedacht.’ Een zwak glimlachje vormde zich om haar lippen, haar waterige ogen lichter dan eerst. ‘Dus wat er nou allemaal voor onbegrip tussen ons was, is nu opgelost, lijkt me. Er staat nu niets meer tussen ons in toch, behalve dat van het leeftijdsverschil.’ De woorden “gore pedofiel” zou ze maar niet meer gebruiken, die waren blijkbaar vrij hard aangekomen. Een kleine beweging, misschien zelfs licht arrogant, van haar wenkbrauwen en haar groeiende glimlach lieten haar gezicht al weer een stuk oplichten. ‘Nou, dan heb je blijkbaar niet geluisterd. Het is pure logica, dat mannen van vijfentwintig niets met meisjes van zestien moeten proberen. Daar zitten gewoon teveel leeftijdsfasen tussen, dat kan gewoon niet. Ténzij,’ ze liet even een korte pauze vallen om het extra te benadrukken, ‘het van beiden kanten echte liefde is. Nou kan ik dat van jou kant natuurlijk niet zo zeker weten als van mijn kant,’ ze werd stil, ademde rustig in en bracht toen haar hand omhoog. Heel teder veegde ze met haar duim de laatste traan van zijn wang, bracht haar hand toen op ooghoogte en fixeerde haar ogen op het zoutwaterdruppeltje dat plots vreselijk belangrijk leek, ‘maar ik denk dat ik dit maar tel als bewijs.’ Ze haalde zwakjes haar schouders op. ‘Dus dan is dat ook uit de wereld geholpen. Dus dat zou betekenen dat er nu absoluut, helemaal níéts meer tussen ons instaat. Is dat niet fantastisch?’ Haar waterige ogen waren één en al puur geluk, haar redenatie leek op deze manier zó waar. Ze strekte zich op haar tenen, bracht haar gezicht heel vlak bij het zijne. Haar blik werd zacht, vol liefde, verlangen. Ze legde beide handen zacht op zijn kaken, extra zacht waar ze hem geslagen had. ‘Het spijt me. Van alles. Doet je kaak erg pijn?’ Voor hij antwoord kon geven draaide ze haar hoofd, liet zijn kaak los en keek er even naar. Heel zacht drukte ze haar lippen erop, sloot ze haar ogen. Door het heerlijke brandende gevoel van liefde kon ze het opbouwende moment niet meer uitrekken, dus liet ze strelend over zijn wang haar lippen naar de zijne glijden. Onzeker vragend met haar lippen over de zijne, verzocht ze hem of hij haar redenatie alsjeblieft wilde bevestigen, zodat ze de avond nog enigszins verzoenend [lekker dubbelzinnig ;D] konden afsluiten.

Hij wilde dat ze wegging, en nooit meer terug kwam. Zodat hij nooit meer gemarteld werd met het zien van haar, nooit meer gepijnigd werd met het snellere kloppen van zijn hart. Geen verdriet meer om de liefde die hij zo hevig voor haar koesterde. Geen wanhoop meer omdat zijn liefde toch onmogelijk was. Door nooit meer haar te zien, niet herinnert worden aan haar schoonheid. Geen hoop meer, die hem gek zou maken. En uiteindelijk, hoopte hij, zouden de dromen toch ook wel verdwijnen? Geen warme blikken meer, zachte woorden of heerlijke lippen, waarmee hij wakker zou worden. Er van overtuigd, dat zij degene was die hem wakker had gekust. Zijn wenkbrauwen hadden zich in een diepe frons getrokken, probeerde zo hard mogelijk om de tranen te doen stoppen. Maar in tegenstelling dat hij wilde te horen, kwamen haar voetstappen zijn kant op. Opnieuw dat tegenstrijdige gevoel, onvermoeibaar als het was. Natuurlijk wilde hij dat ze dichterbij, hij wilde haar altijd dichterbij hebben. Maar nu, nu wilde hij dat ze wegging. Voor later, voor zijn eigen bestwil, pijn besparend. Praktisch ingesteld zijn, heet dat. Hij weigerde naar haar op te kijken toen ze uiteindelijk tegenover hem stond. Ga weg, ga alsjeblieft weg. Zijn ogen sloten zich voor een kort moment toen nieuwe tranen op kwamen zetten, zijn kaken op elkaar geklemd. Haatte het brandende gevoel in zijn borstkas, wat zich opnieuw deed ontvlammen in de hevige verlangens. Hij kon het niet helpen, zodra ze sprak, móést hij naar haar kijken. Zijn ogen schoten naar haar toe toen de stem de stilte doorsneed, bleven hangen bij haar ogen die recht terug keken in de zijne. Haar blik stond anders, zachter. Misschien vond ze het fijn dat hij zijn excuses had aangeboden. Doet het er nog wat toe? Vroeg hij zich af, toen de betekenis eindelijk was doorgedrongen. Zijn aandacht werd pas echt getrokken bij het gevolg van haar verhaal. ‘Niet?’ Mompelde hij onverstaanbaar, zacht krakend door het schorre in zijn keel wat de tranen had laten ontstaan. Haar simpele, hoogstwaarschijnlijk betekenisloze woorden, deden alles van binnen omslaan. Het was slopend, op mentaal gebied. Want opnieuw, voelde hij hoe zijn hart zijn kracht hervond. Hoe het bloed gulzig door zijn aderen begon te stromen, in plaats van pijnlijk en vergiftigend. Waarom deed ze hem dit aan? Kijkend naar haar lippen die zich nu om krulde in een lichte variatie van haar betoverende glimlach. Haar heerlijke, warme lippen. Hunkerend en dwingender werd het gevoel. Hou op, Smeekte hij. Dit maakte het dadelijk alleen maar moeilijker. Met tegenzin luisterde hij naar haar verdere worden. Voelde het van binnen weer stollen, weer verkoelen. Haar woorden waren genadeloos, hakten pijnlijk op hem in. Voelde hoe zijn net gedroogde ogen zich weer vulden met vocht. Ik weet het, Wilde hij zeggen. Zijn hoofd bonkte zacht en zeurend, wilde dat ze ophield. Maar hij kon zijn stem niet vinden, de kracht niet om de woorden hardop uit te spreken. Hij was gesloopt, wilde alleen zijn om de pijn te kunnen verwerken. Ze hoefde hem nu echt niet uit te leggen hoe het precies in elkaar zat en waarom het uiteindelijk niet kon. Hij begreep het, echt waar. Hij begreep het.
"Tenzij," De nadruk die ze op het woord legde trok zijn aandacht weer. Onwillig ging zijn blik weer naar haar ogen, keek haar weer aan, recht in de hemelse groene kleur. Eén blik was genoeg om zijn hart weer sneller te doen slaan, merkte hij. Niet door hebbend, dat het eigenlijk helemaal niet daardoor kwam. Eén blik was genoeg, om het van binnen te kalmeren, te verwarmen en te verzachten. Wetend dat het logisch was, dat alleen haar liefde het geneesmiddel was tegen zijn verdriet. Haar zachte handen, haar warme liefde.
Alles aan hem bevroor. Zijn spieren gespannen, zijn houding verstijfd. Kón enkel nog staren. Echt niet dat het alleen haar blik was, die zo'n verzachtende de werking had gehad. Dat het haar ogen waren, die zijn hart sneller hadden doen razen. Onbewust had hij het al opgevangen, de tegenstrijdigheid van haar woorden. Alsof ze het uiteindelijk, allemaal weer ongedaan wilde maken. De stilte suisde in zijn oren, op het gehamer van zijn hart en haar woorden na. Hij had het niet willen begrijpen, besefte hij. Had zich afgesloten voor nog meer pijnlijke woorden. Zacht raakte haar hand zijn gezicht aan, haar huid tegen die van hem. Gierend trok het verlangen tot merg en been, warm bleef de plek tintelend na hangen. Verwarring heerste door zijn hoofd en lichaam. Hij wilde het niet van zichzelf toestaan. Myst kon wel heel mooi praten, maar het was niet góéd. En dat zou het ook nooit zijn. Maar zijn hart, die in tijden niet zo levendig had aangevoeld, liet zich niet tegenhouden. Onzeker glimlachte hij dan ook waterig naar haar toen ze uiteindelijk tot haar conclusie kwam. Natuurlijk was het fantastisch, als ze even doodleuk vergaten dat er inderdaad een gigantisch leeftijdsverschil tussen zat. Maar volgens Myst mochten ze dat vergeten. Kon hij dat ook?
Ondanks dat hij daar nog over twijfelde, vooral na net, na Myst meedogenloos harde woorden, kon hij zich niet verroeren toen Myst op haar tenen ging staan en zo vanzelf dichterbij kwam. Heel zijn lichaam hunkerde naar haar aanraking, deels ook puur uit zelfbehoud. Myst hield hem bij elkaar, Myst nam zijn verdriet weg, de pijn en alle andere kwellingen. Zijn ogen zakten automatisch dicht toen haar handen zich teder sloten rond zijn gezicht, kon niet anders dan gewillig zijn gezicht ook dichterbij brengen. ‘Mij ook,’ Mompelde hij zachtjes terug, zijn stem nog steeds niet helemaal de oude. Lichtjes schraapte hij zijn keel. ‘Valt wel mee,’ Hij voelde de pijn niet, al helemaal niet wanneer Myst hem raakte. Zijn ogen gingen weer open. Maar hij had zelf nog niet gezien, dat de plek waar ze hem vol geraakt had nu al rood kleurde. En ook enigszins dikker werd. Hij keek haar aan, en zag niks anders. Pas toen haar lippen de huid van zijn kaak raakten, sloten zijn ogen zich weer, genoot van het brandende gevoel dat haar lippen liet ontstaan. En kon er niks anders dan aan toegeven. Het volgende kwam vanzelf en ging vanzelf. Nu stoppen, was onmogelijk.
Hitte ging als golven door hem heen, stromend onder het heerlijke genot, meegaand op de eindeloze liefde. Overheerlijke likkende vlammen omsloten zijn borstkas, leefden op de krachtige hartslagen. Haar lippen waren zacht, heerlijk en onzeker. Maar hij, hij kon zich niet inhouden. Een kort moment was genoeg, intens genietend van het feit dat zij hém kuste, om vervolgens om te slaan en dwingend zijn lippen tegen de hare te drukken. De begeerte die hij naar haar koesterde, de zachte streling die als genezing werkte. De verzengende hitte. Het brandende verlangen. De begeerte naar haar. De onderdrukte liefde. Een explosie aan gevoelens. Smachtend waren zijn lippen. Kuste haar, zoende haar, koesterde haar, begeerde haar.
Met een ruwe onderbreking kwamen zijn lippen los van die van haar, hard bonkte zijn hart terwijl zijn ademhaling luid hoorbaar en een stuk ruiger klonk. Zijn lippen vlak bij haar oor. ‘Waarom zei je shit?’ Stootte hij uit. ‘Je zei shit, vlak nadat ik je gezoend had. Waarom?’ Hij nam geen eens de tijd om op adem te komen. Onbegrip drong zich weer aan hem op, terugkerend in het moment. Kon zich nog goed het euforische gevoel voor de geest halen, maar nog beter de pijn bij het horen van háár eerste reactie. Afwijzing, gekwetst en het besef waar hij in godsnaam mee bezig was. Fronsend trokken zijn wenkbrauwen samen en trok zich vervolgens iets terug zodat hij haar aan kon kijken. Ondanks dat hield hij zijn gezicht vlak bij het hare, haalde één hand omhoog en legde deze rond haar pols. Niet om hem weg te halen. Zijn andere arm lag strak rond haar middel. Langzaam gleed zijn hand omlaag, strelend over haar onderarm. ‘Ik dacht echt dat je gelijk spijt had van de zoen,’ Mompelde hij zachtjes nadat ze uitgesproken was. Langzaam sloeg zijn blik zich neer, gleed hierdoor door naar haar lippen wat zo'n aantrekkelijke aanblik gaf dat hij zich niet in kon houden. Vanzelf boog hij zich voorover, liet zijn ogen verder dicht zakken en kuste nu zacht haar lippen. ‘Myst,’ Sprak hij weer. Vlak nadat hij haar gekust had. Nog zo dichtbij, dat zijn lippen strelend over de hare gingen. Een korte stilte, ontstaan uit onzekerheid. ‘Denk je echt dat onze liefde genoeg is?’

Een kort moment hield hij haar in onzekerheid, haar hart bonkte angstig in haar keel. Maar als snel sloeg hij om, om haar dwingend en verlangend terug te zoenen. Een veel dieper verlangen dat ze had gedacht te krijgen werd weerspiegeld door zijn lippen, zijn bewegingen waren maar al te doorzichtig. Van binnenuit nam het verlangende gevoel haar over, de genotzuchtige en tegelijkertijd intens genietende stroom aan tintelingen streelde en brandde tegelijkertijd door haar aderen, naar alle uiteinden van haar lichaam. Haar lippen waren niet meer onzeker; gingen vol in op de zijne. Geen gedachte verstoorde haar geest, ze leek niet langer deel uit te maken van de mensheid. Want hoe kon een mens zoiets ervaren? Hoe kon een mens zweven? Hoe kon een mens zo genieten van zoiets simpels als een kus? Het moest Sam zijn, die meer was dan menselijk. Zijzelf was compleet normaal, hij moest het zijn die deze gevoelens aan haar doorstuurde. Hij had toch vleugels? Dan was de verklaring logisch. Hij was een engel. Een engel, speciaal hier, nu, voor haar. Iemand daarboven moest toch van haar houden, hoewel het vaak leek van niet.
Met een hevige klap kwam de zwaartekracht terug. Ze kwam hard tegen de grond aan en een lichte, en absoluut onzinnige, wanhoop overspoelde haar. Waarom onderbrak hij op zo’n… brute manier, wat zo verschrikkelijk mooi was geweest? Wat was er? Haar eigen ademhaling hoorde ze niet, alleen de zijne drong tot haar door. Zo… ruig. Zo… mannelijk. Verlangend, mannelijk, afgeleid, begerig…
Gelijk werd ze teruggetrokken de hemel in, haar engel was hier nog. Haar hand lag nog steeds op zijn wang, zijn arm strak om haar middel, haar lichaam tegen het zijne aangedrukt. Ze wilde in zijn ogen kijken, wilde weten waarom hij haar niet meer zoende. Maar zijn hoofd was naast het hare, zijn lippen bij haar oor. Zijn veranderde ademhaling zorgde dat zijn stem wat ademloos klonk, terwijl zij verlangend luisterde naar wat hij te zeggen had. Een lichte frons vormde zich tussen haar wenkbrauwen voor ze haar lippen zacht over zijn oor liet glijden. Een onduidelijk besef in haar achterhoofd fluisterde haar toe dat ze dit soort dingen nog nooit gedaan had; waar haalde ze ineens de moed vandaan wel dit soort gepassioneerde, volwassen dingen te doen? Maar de rest van haar gedachten had geen antwoord nodig, gezien het hele lichaam eronder haar vertelde het voelt goed.
Ze lachte heel zachtjes in zijn oor, haar lach iets anders dan normaal. Vrouwelijker, maar ook meer afgeleid. ‘Omdat we onderbroken werden.’ Vertelde ze hem zacht, alsof het een geheim was. Misschien kwam deze nieuwe manier van doen door zijn nabijheid; als een soort dronkenschap door zijn lichaam, zijn geur, zijn perfectie. Zijn warme ogen, zijn verlangende lippen en zijn lieve handelingen. Zoals zijn hand, die nu zacht strelend over haar onderarm naar beneden gleed. Haar blik raakte er even door afgeleid, maar zodra ze hem in zijn ogen kon kijken draaide ze haar hoofd terug. Haar blik was verlangend, misschien zelfs een tikkeltje ongeduldig. Toch vertoonden haar ogen enige compassie bij zijn woorden, werden ze nog warmer. ‘Misschien had je niet zoveel moeten denken, meer moeten doen. Geloof me, ik wilde niets liever dan méér, op dat moment.’ Ze bewoog kort en vrolijk haar wenkbrauwen.
Zijn blik was afgegleden naar haar lippen, ze herkende de duidelijke afwezigheid in zijn ogen. Ze glimlachte zwakjes maar raakte alweer bedwelmd door zijn nabijheid, nog erger dan eerst, leek het. Heel zachtjes kuste ze hem terug, haar lippen eigenlijk onwillig om hem te laten gaan. Zijn lippen die zacht over de hare streelden terwijl hij zacht haar naam uitsprak zorgden voor een heel ander verlangen dan die om hem te beantwoorden. Ze voelde de tintelingen van zijn lippen komen, het vuurwerk door die zachte streling van slechts zijn praten tegen haar lippen aan. Ze hoorde de onzekerheid in zijn toon wel; maar waarom? Dit voelde toch perfect? ‘Wie gaat ons tegenhouden om van degene te houden, van wie we willen houden?’ Een licht verleidelijk glimlachje vormde zich om haar lippen, blij met haar perfecte [kuch.] antwoord.
Toch kon ze dit niet lang volhouden. Ze ademde nog eenmaal diep zijn geur in voor ze haar lippen weer tegen de zijne drukte, eerst zacht happend, plagerig, maar ook dit gaf ze snel op. Ze hoopte hem zo af te leiden van zijn onzekere gedachten, hem gewoon mee terug die hemel in te nemen waar ze vandaan waren gekomen. Langzaam en vooral voorzichtig met zijn kaak, liet ze haar armen om zijn nek glijden en trok ze zichzelf dichter tegen hem aan. Verlangend ging ze op in de zoen, had hem gewoon geen tijd gegeven om te antwoorden op haar vraag, en zou hem hopelijk zo genoeg afleiden om hem ook geen antwoord meer te kunnen laten geven.
Één hand gleed langzaam terug, om met haar vingertoppen langs zijn kaak en hals te kunnen strelen. Maar toen ze weer omhoog gleed, over zijn kaak, viel de verdikking haar pas op. Wat gespannen rondde ze de zoen af, zodat ze niet met zo’n klap weer op de grond zou belanden maar nu soepel vanuit de hemel zou afdalen. Ze opende traag, eigenlijk iets onwillig maar tegelijkertijd verscheurd van schuldgevoel, haar ogen. Haar hoofd bewoog iets opzij en haar ogen werden groot. Een verafschuwde blik vormde zich in haar ogen, de kleur trok weg uit haar gezicht. ‘Sam.’ Piepte ze zachtjes, al het hemelse genot verdwenen, alle zekerheid, vrouwelijkheid en ontspanning opgelost in het ijskoude schuldgevoel dat aan haar trok.
Zijn kaak was dik, écht dik, en inmiddels ook licht paarsig gekleurd. Ze gleed er zo zacht mogelijk met haar vingertoppen overheen, het was nauwelijks meer een aanraking te noemen. Haar ogen werden licht waterig en ze liet zich van haar tenen zakken, voelde nu pas de lichte pijn in haar kuiten. Maar het stelde niets voor bij de angst dat ze hem echt pijn gedaan had. Hoe had ze ooit zo stom kunnen zijn? Hoe hadden ze elkaar zo verkeerd kunnen begrijpen? Hoe had ze het zich in godsnaam in haar hoofd gehaald om hem te slaan? Ze moest wel érg volgepompt met woedende adrenaline hebben gezeten. Haar trillerige ademhaling verraadde waarschijnlijk wel hoe hij eruit zag, maar misschien zou hij het zelf niet zo beseffen als zij het deed. ‘Ik denk,’ begon ze licht paniekerig, ‘dat we even langs de ziekenzaal moeten.’ Ze keek hem aan, haar ogen schuw en tegelijk verontschuldigend. Als zijn kaak gekneusd was, of gebroken… Alleen het idee ervan al gaf het gevoel dat ze zich aan zijn voeten moest werpen en smeken om vergeving.

Als haar ademhaling niet zacht strelend langs zijn lippen was gegaan, tijdens haar spreken, was hij er tegen in gegaan. Als ze hem niet had aangekeken, met haar heerlijk groene ogen, had hij op het moment wel geweten dat haar antwoord nergens op sloeg. Maar haar blik zakte weer af naar beneden, en de enige reactie die hij uiteindelijk kon geven op haar woorden was een vage, instemmende ‘Hmm,’ Te veel afgeleid door het brandende gevoel in zijn lippen, die smachtend wachtten op de hare. Gewillig er naar uit keken om ze weer tegen die van haar aan te drukken. Haar te kunnen kussen. Verslaafd als dat hij nu al was aan het gevoel, bande het al het onbelangrijke verder uit. Want alleen Myst zelf, was nog belangrijk voor hem, en haar gelukkig zien. Vervolgens drongen de behoeften om zo dicht mogelijk bij haar te kunnen zijn, haar te zien lachen en haar te kunnen kussen, zich aan hem op. Nog dichterbij. Daarna pas kwamen de bijzaken, zoals het feit dat hij ook gelukkig was en dat dit goed voelde. En dan nog de onrelevante dingen. Zoals dat het niet mocht, de onzekerheid en het feit dat ze pas zestien was. Eén blik vanaf haar kant, één aanraking of haar stem, en het was genoeg om het allemaal te doen vergeten totdat alleen zíj overbleef. Haar warmte, hun liefde. Vanzelf boog hij zich ook naar haar toe, om de tijd die het zou nemen voordat haar lippen eindelijk weer op de zijne zouden liggen, te verkorten. Hunkerend naar het gevoel wat haar lippen bij hem te weeg konden brengen, nu al wetend dat een lang afkick proces zou volgen wanneer hij weer zonder moest. Zonder het zelf door te hebben waren zijn armen ook een eigen leven gaan leidden. Had ze rond haar heen gelegd en trok haar nog dichter naar zich toe. Alsof hij in plaats van zo dicht mogelijk bij haar te kunnen komen, hun samen probeerde te laten vloeien tot één. Gaf zich maar al te gewillig over aan de intense warmte, het overweldigende gevoel dat al zijn gedachten uit leek te bannen. Kon het niet helpen dat kippenvel langs zijn ruggengraat omhoog kroop bij het voelen van haar zachte, licht onzekere aanraking van de strelende vingertoppen die langs zijn hals omlaag gleden. De tintelende lijn die haar aanraken als spoor achterliet trok door tot op het bot. De lichte pijn negerend, Myst was te afleidend.
Onwillig waren zijn lippen toen hij merkte hoe ze probeerde de zoen langzaam af te ronden. Hij moest de neiging onderdrukken om niet dwingend zijn lippen opnieuw op die van haar te drukken en dwong zichzelf zijn ogen te openen en haar aan te kijken. Zag haar blik, fronste zijn voorhoofd. ‘Wat is er?’ Zijn hoofd was nog wazig, zijn lippen tintelde nog afleidend veel na. Kon het niet helpen dat zijn blik naar beneden trok, naar haar zachte, rozige lippen. Dit gaf zo'n aantrekkelijke aanblik dat hij een scheut van verlangen door zich heen voelde trekken die hij niet kon onderdrukken. Hij boog zich opnieuw naar haar toe, kuste licht haar lippen en liet deze vervolgens doorglijden langs haar huid. Streelde haar kaak. ‘Hm?’ Vroeg hij zachtjes toen ze zijn naam uitsprak. De klank was hem niet ontschoten en lichtelijk verbaasd trok hij zijn hoofd weer terug om haar aan te kunnen kijken. Maar pas bij haar aanblik, verdween eindelijk het wattige, donzige gevoel in zijn hoofd. Maakte weer plaats voor de realiteit. Zag haar gezicht, de geschokte blik en verdwenen blossen. ‘Wat is er?’ Vroeg hij opnieuw, zijn stem dit keer ongerust. Vragend bleef hij haar aankijken, zijn blik nog steeds ongerust, wachtend op haar antwoord. Zijn eigen hand kwam ook gelijk omhoog toen de hare omhoog kwam. Sloot zich rond de hare tijdens haar streling die hij nauwelijks voelde, als liefkozend maar onbewust ook ongerust gebaar bedoeld. Maar op het moment dat hij dit deed, had hij in zijn eigen beweging zélf zijn kaak aangeraakt en draaide in een reflex zijn hoofd weg. Weg van de pijn. Voelde de overdreven pijn tot diep door trekken en wist nog net zijn gezicht in de plooi te houden. Kon enkel niet voorkomen dat zijn ogen zich samen knepen en zijn lippen zich samen persten. De warme plek op zijn kaak, zacht bonkend, mekte hij nu pas goed op. Au, Ging er droogjes door hem heen. Haar woorden trokken zijn aandacht, keek haar weer aan. ‘Zo erg is het toch niet?’ Ja het deed pijn, maar waarschijnlijk zou het alleen maar een blauwe plek worden. Maar terwijl hij de woorden zei, hardop uitgesproken gedachtegangen, wist hij dat het waarschijnlijk wél iets erger was. Anders was Myst haar gezicht nu niet lijkbleek geweest. Dus na nog een korte blik liet hij haar los, nam onwillig afstand van haar en liep de badkamer in waar de enige spiegel hing.
Verbaasd keek hij naar zijn eigen gezicht die gesierd was door een paarsig, ovale plek die meer dan de helft van zijn rechter kaak in beslag nam. ‘In Barls naam,’ Murmelde hij zachtjes terwijl zijn hand vanzelf omhoog reikte om het lichtelijk te kunnen betasten. Zijn eigen aanraken voelde niet fijn, en de plek onder zijn vingertoppen voelde warm. Dat zou geen gewone blauwe plek worden.
In de deur opening van badkamer naar zijn eigen persoonlijke kleine woon/keuken/slaap-kamer bleef hij staan en keek naar Myst. Haar gezicht nog steeds bleek. ‘Volgens mij,’ Begon hij onheilspellend. Als ze goed keek, kon ze al zien hoe zijn lippen lichtjes trilden, gedwongen in een neutraal ogende aanblik. ‘Volgens mij... heb je mijn kaak gebroken,’ Zijn lippen tuitte zich lichtjes terwijl de blik in zijn ogen geamuseerd was. ‘En ja, we moeten inderdaad even langs de ziekenzaal. Ik kan mezelf niet genezen,’ Terwijl hij sprak liep hij het kamertje weer verder in, kwam bij Myst staan en keek haar aan. Natuurlijk deed het pijn, maar de pijn werd grotendeels verzacht door het hemelse, op roze wolken lopende gevoel wat Myst zonet bij hem veroorzaakt had. Hij glimlachte haar lichtjes toe, voelde de huid trekken onder zijn glimlach. ‘Ik ben wel trots op je,’ Gaf hij toe. ‘En gerustgesteld. Áls je het nodig hebt, weet ik tenminste zeker dat je vervelende mannen van je af kan slaan.’ Dit keer veranderde zijn glimlach in een brede grijns, die weer vertrok waarna hij zijn gezicht maar probeerde ontspannen. Onbewust reikte zijn hand zich naar de hare, pakte deze vast en sloot zijn vingers erom heen. ‘Loop je mee?’ Vroeg hij zachtjes, waarbij hij al een stap dichterbij was gekomen en ondertussen zijn gezicht langzaam weer naar haar toe boog. Zijn ogen sloten zich bij het voelen van haar lippen, kuste haar zacht. Genoot van de warmte, zijn hart die van slag was. ’Oké,’ Murmelde hij, trok zich weer terug. ‘Nu ben ik klaar om te gaan,’ Eén mondhoek krulde zich om in een glimlach, maar deze verdween weer. Zag de blik in haar ogen. ‘Kijk niet zo,’ Hij raakte licht haar gezicht aan. De blik van amusatie nu ook verdwenen uit zijn ogen. ‘Echt Myst, mijn kaak is zo genezen. Je hoeft je er niet schuldig om te voelen,’ Gokte hij zo haar gevoelens. ‘En daarnaast vind ik het ook niet erg,’ In tegen deel. Als zij hem niet geslagen had, was deze avond misschien heel anders gelopen en hield hij haar hand nu niet gewillig vast in de zijne. Zachtjes legde hij zijn hand tegen haar gezicht en keek haar aan, zijn blik oprecht en intens. Recht in haar hemels groene ogen, die koel van kleur waren maar zo warm konden kijken. Kende alle kleine, on opvallende verschillende nuances in haar ogen al, maar verzonk er net zo gemakkelijk in als de eerste keer dat hij haar aankeek. Pas na een tijdje brak een lichte glimlach weer door,
‘Kom,’ Mompelde hij zachtjes. Zijn bewegingen waren zacht, niet dwingend maar vragend. Leidde haar zo mee en liet, nadat ze de deur door waren, haar hand weer los. Keek hierbij achterom naar haar met een blik die te benoemen was als verontschuldigend. Samen met haar liep hij door, door naar beneden, in stilte. ‘Waarschijnlijk heeft Poppy dienst,’ Vertelde hij haar, toen ze eenmaal op de begaande grond waren. Hij keek om naar Myst, keek haar aan. ‘Poppy... kan heel erg oplettend zijn,’ Hopend dat ze het begreep en glimlachte iets onnozel.

bah.

Hij drukte zijn lippen op de hare, en streelde vervolgens over haar kaak met zijn lippen. Ze voelde zich nog schuldiger dan eerst, omdat haar enige gedachten waren, een heerlijk egoïstisch laat die ziekenzaal maar zitten, ga maar gewoon even door. Maar haar geweten bracht haar weer terug tot redelijkheid, en toen ze zijn naam zei, luisterde hij gelukkig. Ze keek hem angstig aan, zag dat hij ook iets helderder werd. De ongeruste klank in zijn stem veroorzaakte nog meer schuldgevoel, dat verdiende ze al helemaal niet. Ze had hem nota bene geslagen, en hij was onwijs lief voor haar. Zijn hand die zich om de hare sloot, bijvoorbeeld. Maar toen hij zelf, per ongeluk, zijn wang aanraakte draaide zijn hoofd in een ruk weg, en ze zag de kleine verandering, de trek van pijn die over zijn gezicht schoot. Ze wilde ineenkrimpen, wegduiken, zich verstoppen, zodat ze kon janken en zijn liefde kon ontlopen. Maar ze móést hier blijven, voor hem, zodat ze zeker wist dat alles weer goed met hem kwam. ‘Niet?’ Piepte zachtjes, hoopvol dat hij gelijk had. Maar ze wist wel beter. Hoewel ze niet veel medische kennis had, zag dit er zelfs voor haar niet uit als een standaard blauwe plek of bloeduitstorting. Zelfs niet als een normale bult, tot haar spijt. Verdomme, verdomme. De tranen sprongen in haar ogen toen hij weg liep, voelde zich met elke seconde schuldiger. Ze bleef bevroren staan terwijl ze met haar ogen zijn lichaam volgde, zijn hoofd dat nu in de spiegel keek. Ze voelde hoe haar handen trilden, hoe haar ogen maar met moeite de tranen weg geknipperd kregen. Stom, stom temperament. Ze vervloekte zichzelf inwendig, waarom moest ze hem nou weer slaan? Je kunt er nu toch niks meer aan veranderen. Merkte haar geweten geïrriteerd op. Dat wist haar bewustzijn ook wel, maar kon ze zich er niet overheen zetten.
Haar ogen werden in een flits weer helder zodra hij tegen haar begon te praten. De waterigheid vertroebelde haar ogen lichtjes, hoewel ze nog steeds vocht tegen de tranen. Ze fronste gespannen toen hij zei dat hij dacht dat ze zijn kaak gebroken had, uit frustratie en om haar tranen binnen te houden. Wie was zij nou om nu te gaan huilen?
Ze knikte afwezig toen hij zei dat ze naar de ziekenzaal gingen, ze had niet anders verwacht. En dan? Daar op de ziekenzaal? Wat ging hij voor excuus geven dat hij eruit zag alsof hij een flinke knal had gekregen, terwijl er een nogal opgelaten meisje naast hem liep? Ze voelde haar hart sneller gaan kloppen toen hij naar haar toe kwam, en hoewel ze van hem wilde wegduiken van schaamte, was de het heerlijke verlangen in haar lichaam te sterk om haar dat daadwerkelijk ook te laten doen. Ze probeerde naar hem terug te glimlachen, maar heel overtuigend was het niet. Onwillekeurig trilden haar wenkbrauwen toen hij vertelde dat hij trots op haar was. Ze draaide vragend iets haar hoofd toen hij ook zei dat hij gerustgesteld was. Een zwak glimlachje brak door bij zijn brede grijns. ‘Misschien moet ik dan eerst maar leren welke mannen wel, en welke mannier niet vervelend zijn.’ Ze draaide haar hoofd weg, haar ogen verscheurd door schuldgevoel. Zodra hij haar hand pakte draaide ze haar hoofd terug.
Het was een lief gebaar, en ze kneep er zachtjes in om bij hem steun te vinden tegen haar schuldgevoel, hoewel hij natuurlijk helemaal de verkeerde persoon was om die bij te zoeken. Ze was licht verbaasd door zijn nabijheid, was nog te veel met haar hoofd in de donkere vlagen van schuldgevoel, die al haar gedachten in beslag namen. ‘Tuurlijk.’ Murmelde ze zachtjes als antwoord, hoewel zijn nabijheid de verstaanbaarheid wel verstoorde, haar lippen dachten aan hele andere dingen dan aan praten.
Verwachtingsvol en met bonkend hart sloot ze haar ogen terwijl hij dichterbij kwam, haar adem inhoudend. Toen zijn lippen de hare raakten liet ze haar adem los, en bijna wilde ze hem weer dichterbij gaan trekken. No way. Voorzichtig. Toen hij zich weer weg bewoog, waarschijnlijk met een reden, leunde ze eerst nog iets mee naar voren. Pas toen hij zei dat hij klaar was om te gaan, herinnerde ze zich weer dat ze nog naar de ziekenzaal moesten. De ene helft van haar gedachten schreeuwde dat ze niet wilde gaan, maar de andere dat ze het hem nogal verschuldigd was om mee te gaan. Haar ogen stonden gepijnigd, ze haatte zichzelf echt op dit moment. Ze wilde haar hoofd wegdraaien toen hij haar opdroeg om niet zo te kijken, maar zijn hand die haar gezicht zou gaan aanraken verstoorde haar gedachtegangen. Te graag wilde ze dat hij haar aanraakte, te graag wilde ze die verlangens stillen met het heerlijke gevoel dat ervoor in de plaats kwam. Ze keek hem verontschuldigend aan toen hij vertelde dat zijn kaak zo genezen zou zijn, want het feit dat hij genezen móést worden was al heel erg. ‘Je bent gek.’ Murmelde ze zacht toen hij zei dat hij het niet erg vond, en ze draaide koppig haar blik weg. Ze leunde gewillig met haar gezicht tegen zijn hand aan, haar ogen inmiddels al iets minder waterig. Ze had haar tranen beter in bedwang, en zijn blik hielp ook zeker. Haar ademhaling versnelde, terwijl haar wangen steeds roder werden hoe langer hij haar aan keek. Het was fijn, maar het wekte ook wat verlegenheid op. Ze vond het heerlijk om bekeken te worden alsof ze het mooiste meisje op aarde was, maar tegelijkertijd was het wel erg intens en nieuw. Vooral nieuw.
Toen hij mompelde dat ze mee moest komen volgde ze gelijk zijn vragende bewegingen, wilde hem absoluut niet het gevoel geven dat ze onwillig was om met hem mee te gaan naar de ziekenzaal. Dat was nu wel zo’n beetje het meest ontoepasselijke wat ze kon doen. Liet met een grimas zijn hand weer los, nu pas drong het besef van een relatie in het geheim bij haar door. Het betekende: elkaar weinig zien, nooit gezien worden door anderen, nooit leuke dingen doen in het openbaar als stelletje. De rest was jammer, maar vooral dat ‘elkaar weinig zien’, deed een bepaalde wanhopige spanning in haar lichaam brengen. Want wanneer zou ze hem na vanavond voor het eerst weer op deze manier kunnen zien? Over een week? Kon ze zó verschrikkelijk lang zonder hem? Ze zag hem natuurlijk wel in de lessen, en bij zwerkbal, maar als dat alles was? Hoe moesten ze anders samen zijn? Stiekem afspreken? Elkaar ‘toevallig’ in de bieb ontmoeten? Maar de bieb was te openbaar, daar zouden mensen hen samen zien. En hoe normaal zou ze zich nog kunnen gedragen als ze zó dichtbij hem was, zonder ook maar iets te kunnen doen? Ze zou waarschijnlijk levend verbranden van verlangen.
Pas toen Sam tegen haar begon te praten ontwaakte ze uit haar gedachten, het duurde even voordat ze helder werd, keek hem daarom eerst met onbegrip aan. Maar toen hij haar aan keek drong het weer door; onderweg naar de ziekenzaal. Het leek alsof haar gedachten het bewust probeerden te verdringen, door gewoon aan andere dingen te gaan denken. Myst knikte bedenkelijk na zijn opmerking over de oplettendheid. Ze glimlachte zwakjes terug, en liet hem daarna voorgaan naar de ziekenzaal. Op een afstandje liep ze hem achterna, nog een grotere afstand dan net. Zelfs dit voelde al te groot, na de nabijheid in zijn kamer. Zelfs dat voelde niet als dichtbij genoeg, maar het was duizendmaal beter dan dit. Haar ogen schoten door de bekende ziekenzaal, langs de lange ramen en de bedden met hekjes. Ze herkende de zuster niet, maar Sam begroette haar inderdaad als Poppy. Myst glimlachte zo overtuigend mogelijk naar de vrouw, maar alleen maar omdat hij dat ook deed. Ze bleef op een geschikte afstand en hield zo veel mogelijk haar mond terwijl ze aandachtig luisterde naar de stem van de vrouw, om te kijken of ze er ook maar iets argwanends uit kon plukken. “Sam.” Zei de vrouw vrolijk. “Wat leuk om jou hier te zien, hoewel je reden vast wat minder leuk is. Vertel het eens.” Ze glimlachte warm naar hem en vervolgens ook naar Myst, die maar een beetje afwezig terugstaarde. Zodra Sam het probleem had uitgelegd voelde Myst zich eigenlijk verantwoordelijk om een goede verklaring te geven, maar ze hield haar mond. Pas toen de vrouw het vroeg kon ze zich niet bedwingen, voor Sam ook maar een woord uit kon brengen, kwam ze met het beste excuus dat ze zo kon bedenken. ‘Hij geeft me bijles in luchtmagie, mevrouw. En er vloog een voorwerp rond, maar ik heb niet zo veel controle. Het ging iets harder dan gedacht, en gezien Sam drinken voor me aan het inschenken had was hij niet op tijd met reageren.’ Ze glimlachte onschuldig, haar ogen op haar warmst en heldert, hopend dat de vrouw haar zou geloven. De vrouw liet even een onderzoekende blik over haar heen glijden voor ze glimlachend naar Sam keek. Myst voelde zich al ongemakkelijk, en wat de vrouw zei maakte het er niet beter op. “Goh, je zal het wel leuk vinden om bijles te geven, gezien je zo goed bent in luchtmagie. Vordert ze al wat?” De stem van de vrouw klonk absoluut niet argwanend, godzijdank, maar meer wat spottend. Blijkbaar was de vrouw gesteld op Sam, en vond ze het niet leuk dat Myst hem had verwond. Nee, ik ook niet. Myst bleef onhandig naast het bed staan terwijl de verpleegster aan haar behandeling begon. Ze voelde zich dom, onhandig en nog steeds ontzettend schuldig terwijl ze zag hoe de vrouw met bekwame handen die duidelijk geoefend waren in deze magie, een röntgenfoto van zijn kaak maakte. Ze voelde zich steeds stommer, vooral omdat die techniek haar zo ontzettend veel kracht had gekost, terwijl deze vrouw het toch vrij gemakkelijk deed. Ze keek beschaamd naar de muren, het plafond en de andere bedden terwijl ze de vrouw in zichzelf hoorde mompelen. “Je hebt wel een flinke klap gekregen, zeg. Er zit een scheurtje in het bot. Het is zo genezen, ik moet even de spreuk voorbereiden.” Met grote ogen keek Myst naar Sam, haar ogen smekend. Sorry sorry sorry sorry sorry.
Nadat de spreuk klaar was, was de zwelling ook bijna weg, bleef er alleen een paarse plek over. “Die zal nog wel even blijven. Fijne avond verder.” Glimlachte de vrouw naar Sam, waarna ze Myst een kort knikje gaf. Vriendelijk glimlachte Myst terug, de vrouw dankbaar dat ze hem had genezen. Toen ze verderop, waar niemand hen kon horen, in de ziekenzaal liepen, vlakbij de trap, fluisterde ze zachtjes. ‘En nu? Wil je nog terug…’ Ze wist niet zo goed hoe ze het moest formuleren, maar de onzekerheid sloeg weer in grote mate toe. Hoe kon ze nou zeker weten dat hij de rest van de avond ook bij haar wilde zijn? Ze besloot maar gewoon de simpelste, de meest directe manier te kiezen. ‘Als je liever alleen bent, is dat ook goed.’ Haar ogen keken wat onzeker, maar de onwilligheid droop van haar stem, de angst dat hij daadwerkelijk zou zeggen dat hij liever alleen was, daaronder verborgen.

Bij het zien van Poppy verscheen er gelijk al een glimlach op zijn gezicht. Hij was gesteld op Poppy en daarnaast verkeerde hij ook nog is in een opperbest humeur. ‘Hé Poppy,’ Begroette hij haar dan ook hartelijk. Zijn glimlach die volgde op haar woorden was iets onhandig, als reactie op haar sarcastische understatement. ‘Er valt niet zo heel veel te vertellen,’ Vertrouwde hij haar toe. ‘Ik denk alleen dat mijn kaak gebroken is,’ Liet de twijfel in zijn stem horen omdat hij het niet zeker wist. Zijn ogen schoten voor een kort moment weg van Poppy's gezicht naar Myst haar gezicht toen Poppy zijn kaak beter bekeek. De paarsige plek die omlijnd werd door een lichter roze. Pas toen Poppy heel subtiel doorvroeg schoot zijn blik was weer terug. Natuurlijk vroeg Poppy ernaar, maar hij had gehoopt dat ze zich voor één keertje had kunnen inhouden. Wilde net zijn mond open trekken met het eerste en beste idee dat in hem opkwam - omvallen en met je kaak landen op een deurknop, Myst bleek toevallig in de buurt te zijn - maar Myst was hem voor. Zijn ogen schoten weer haar kant op terwijl hij haar verhaal aanhoorde, en naarmate het vorderde hoe harder zijn lippen zich op elkaar persten. Ergens kon het verhaal waar gebeurt zijn, ergens... Poppy leek het in ieder geval te slikken, anders hield ze haar sceptie goed voor zich. Zijn glimlach groeide weer bij de reactie die hij kreeg van Poppy. Lichtjes tuitte hij zijn lippen op een bedenkelijke manier, alsof hij zocht naar woorden om Myst haar anti-talent aardig onder woorden te brengen. Vervolgens keek hij grijnzend om naar Myst, zijn ogen plagend. ‘Ze doet het prima,’ Verzekerde hij Poppy zonder zijn blik van Myst los te laten. Hij werd door Poppy naar het dichtstbijzijnde bed toe geleid waarvan hij op de rand ging zitten. "Stil zitten," Commandeerde ze hem waarop hij als reactie verstijfde en zij haar hand nét niet tegen zijn kaak aan legde. Bij het licht wat vrij kwam van de spreuk om een röntgenfoto te maken sloot hij zijn ogen. Pas bij Poppy haar woorden opende hij ze pas weer. Een grijns schoot over zijn gezicht, waarbij hij het niet kon helpen dat zijn ogen richting Myst vlogen. Zag haar blik en liet zijn vrolijke grijns in een geruststellende glimlach veranderen.
Toen Poppy eindelijk klaar was bedankte hij haar en kwam weer overeind. Keek nog één keer om terwijl hij samen met Myst naar de uitgang liep en zag Poppy in haar kantoortje verdwijnen. Myst trok zijn aandacht, sprak zacht tegen hem. Gelijk schoten zijn ogen weer terug, keek haar aan. Met nogal een verbaasde blik keek hij haar aan, begreep niet waar ze haar vraag vandaan haalde. Tot dat het doordrong wat ze vroeg. Zijn blik verzachtte, een kleine glimlach brak door terwijl zijn ogen warm stonden bij zijn antwoord. ‘Malle Myst,’ Murmelde hij zachtjes, waarbij hij lichtjes grijnsde. ‘Een hele week lang heb ik niks anders gewild dan bij jou zijn, met het idee dat jij het niet wilde. Hoe kun je me nu nog vragen of ik alleen wil zijn?’ Was onbewust onder zijn praten stil blijven staan en keek haar aan met een intens warme blik. Uit zijn ogen was zijn oprechtheid te lezen; hij wilde niks anders dan bij haar zijn. Hij bleef staan, keek haar aan, alsof hij haar met alleen maar aan te kijken probeerde over te halen van zijn gevoelens. Onderdrukte de neiging om dichterbij te komen, haar hand te pakken of zacht haar gezicht aan te raken.
‘Kom,’ Murmelde hij zachtjes. Ook deels voor zichzelf. Hoe langer hij haar namelijk aankeek, hoe lastiger het dringende gevoel werd om te onderdrukken. En dadelijk, dadelijk zou hij haar weer aan mogen raken. Nog heel even wachten. Samen met haar liep hij verder, weer de trap op naar de bovenste etage. ‘Maar Myst,’ Zei hij opeens zachtjes, verbrak de stilte die tussen hun geheerst had terwijl ze de trap opliepen. Hij opende de deur met luchtmagie en liet haar voorgaan. ‘Het is dat Poppy het geloofde, maar denk je nou werkelijk dat ik jou, zonder toezicht, luchtmagie zou laten beoefenen met zware voorwerpen?’ Sceptisch trok zich bij hem een wenkbrauw omhoog terwijl zijn ogen plagend fonkelden. Alsof het een levensgevaarlijke queeste was om Myst zoiets te laten doen. Een glimlach brak door, zijn ogen werden weer warmer. ‘Dadelijk bezeerde je jezelf nog,’ De deur sloot zich vanzelf achter hem, stapte naar haar toe. Vlak voor haar bleef hij staan, strekte zijn armen naar haar uit en nam haar hier in. Voelde de warmte weer. Anders als het was dan de verzengende hitte waarin de warmte zo gemakkelijk omsloeg wanneer Myst haar lippen zich bevonden op de zijne, was het ook aangenaam. Als kabels liet hij zijn armen geheel om haar middel heen wikkelen, wilde haar niet los laten, en liet zijn zijn lippen op haar haar rusten. Sloot zijn ogen en ademde diep in, genietend van haar sterke, bloemachtige geur. ‘Hm, hoe laat ga je meestal terug?’ Mompelde hij zachtjes. Hij kantelde zijn hoofd, legde zijn wang op haar haren en zocht met zijn blik de klok. ‘Dan hebben we nog drie kwartier,’ Telde hij er een halfuur extra bij op, vond dat de les deze keer wel iets uit mocht lopen. ‘Wil je nog iets doen aan luchtmagie, of.. ?’ Hij tilde zijn hoofd weer op, trok zich iets terug en richtte vragend zijn blik op Myst. Liet de keus aan haar. Deze avond was tenslotte bedoeld voor luchtmagie.

niet zo heel groot, sorry? :3 WIST NIKS MEER D:

Ze begreep zijn verbaasde blik niet echt, in haar hoofd gingen verschillende redenen rond. Zou hij het vreemd vinden dat ze dat veronderstelde na eerder vanavond? Vond hij het gewoon een rare vraag? Of was hij misschien verbaasd dat ze precíés geraden had wat hij dacht? Ze werd niet koud of warm van haar gedachtes, maar wachtte wel ongeduldig af op zijn antwoord. Haar ogen bleven in de zijne kijken terwijl zijn blik verzachtte en een kleine glimlach groeide. Een zwak glimlachje vormde zich ook om haar lippen, dat groeide tijdens zijn woorden. Hoewel haar ogen nog steeds licht onzeker waren straalden ze ook eenzelfde warmte als de zijne uit, en het geluk dat hij haar, net als zij, ook de hele week dichterbij had gewild. Dat had ze hem, in enkele tirades, wel duidelijk gemaakt. Wat verlegen bleef ze staan terwijl zijn intense blik zich weer in haar ogen boorde. Haar wangen kleurden een dieprode kleur, en haar ogen werden nog warmer dan ze al geweest waren. Ze voelde haar lichaam bijna schreeuwen doe het dan, raak me dan aan! Maar ze wist ook wel dat hij verstandiger was dan dat, hij zou haar nooit in het openbaar aanraken, kussen, en al die dergelijke dingen. Ze vroeg zich af of hij er net zoveel moeite mee had als zij, om van elkaar af te blijven. De neiging om constant, zoals ze vroeger altijd klef gevonden had, hand in hand te lopen, elkaar in de ogen te kijken, elkaar t zoenen, enzovoort, was erg sterk aanwezig in haar lichaam. Ze leek zich van elke cel bewust te zijn, want al die miljoenmiljard cellen wilden maar één ding, en dat was dat Sam haar aan zou raken, of zij Sam aan zou raken. Lichamelijk contact, in elk geval.
Het werd met elke trede naar zijn kamer erger, misschien wel omdat ze wist dat de verlossing voor dit verlangen steeds dichterbij kwam. Het was bijna onmogelijk om aan iets anders te denken tot hij tegen haar sprak. Gelijk raakte ze afgeleid uit haar gedachtes en luisterde ze naar hem, alles wat hij zei, zelfs als ze het niet verstond, was belangrijk. Zijn stem was gewoonweg belangrijk. Ze liep naar binnen terwijl ze naar hem luisterde. Haar blos werd dieper door zijn woorden, haar ogen koppig. Ze wilde iets arrogants terugzeggen, gewoon omdat hij haar weer zat te plagen, maar het duurde even voor ze met een antwoord kwam. Hoewel het moment al een beetje voorbij was om iets adrems te zeggen, had ze een antwoord. Maar zodra ze het wilde zeggen zei hij precies die woorden die haar hele gedachten weer afleiden. Zijn bezorgdheid was lief, al ging het om iets waar hij haar mee geplaagd had. Misschien was dit ook nog wel plagend bedoeld, maar het klonk in ieder geval alsof hij ook wel serieus bezorgd zou zijn als zij met luchtmagie ging proberen met zware voorwerpen rond te smijten.
Op hetzelfde moment waarin zij zich omdraaide stapte hij naar haar toe, waardoor het hem nog geen seconde kostte om haar in zijn armen te trekken. Het gevoel van geluk, geborgenheid en genegenheid tegelijk ontnam haar even haar handelingen, het overspoelde haar gedachten. Ze legde haar hoofd tegen zijn borst aan en zuchtte zachtjes, gelukkig. Het geluid van zijn hart dat ze kon horen was regelmatig, geruststellend en intiem. Dit was waar ze thuis hoorde, waar ze áltijd thuis zóú horen. In zijn armen, bij hem, tegen hem aan. Ze sloeg haar armen om zijn nek heen en sloot even haar ogen, terwijl ze zachtjes met haar vingers langs zijn hals streelde. Toen hij zijn lippen op haar haren drukte verscheen er een serene glimlach om haar lippen, haar ogen nog steeds gesloten. Toen hij haar zacht een vraag stelde opende ze langzaam haar ogen weer. ’10 Uur, geloof ik.’ Vertelde ze hem, ook zacht. Ze wist niet zo goed waarom ze zacht praatten, maar harder dan dit was absoluut niet nodig. Als ze zacht zou fluisteren zou hij haar waarschijnlijk nog wel verstaan op deze afstand. Toen hij haar vertelde dat ze dan nog drie kwartier hadden groeide haar glimlach. Drie kwartier nog alleen met Sam op zijn kamer. Ze kon zich weinig beters voorstellen, behalve dan méér tijd alleen met Sam op zijn kamer.
Het ‘of…’ aan het einde van zijn vraag deed haar hart sneller kloppen, kon de suggestie achter zijn vraag wel raden. Toch was zijn vraag niet erg logisch, waarom zou ze in godsnaam nog bijles willen doen? Ze deed het omdat het puur nodig was dat ze bijles kreeg, niet omdat ze het wilde. Ze was het alleen maar gaan wíllen omdat Sam haar leraar zou zijn. Haar wangen kleurden alweer. Misschien zouden ze gewoon aan één stuk door rood moeten blijven, dat bespaarde ze de moeite om de hele tijd weer warm te worden, af te koelen, warm te worden, enzovoort. Ook zij draaide nu haar hoofd naar hem toe, haar ogen schitterden speels. ‘Of?’ Ze rolde met haar ogen. ‘Het zou zéér verstandig zijn om aan luchtmagie te gaan, denk je niet?’ Ze trok even vrolijk een wenkbrauw naar hem op. ‘Maar volgens mij hè, is ‘verstandig’ niet echt meer een woord dat op mij zou kunnen slaan. Ik heb al zo veel domme dingen gedaan, alleen al sinds ik hier op SSA ben. Uiteindelijk heeft het me wel gekregen waar ik wilde zijn.’ Ze trok zichzelf iets dichter tegen hem aan, om aan te geven wat ze daarmee bedoelde. ‘Maar ik denk dus dat ik niet eens meer ga proberen verstandig te zijn.’ Ze schudde even met haar hoofd en tuitte lichtjes haar lippen. Ze duwde zichzelf op haar tenen en drukte zacht haar lippen op de zijne, kuste hem. Maar bij meer dan een kusje kwam het niet. Ze hapte nog een keer plagerig over zijn lippen voor ze zich weer liet zakken. Daarna pakte ze zijn armen achter haar rug en maakte haar los, alles met een brede glimlach op haar gezicht, om aan te geven dat ze heus niet weg ging.
Ze liep rustig naar de koelkast, pakte de hendel met één hand vast en draaide zich toen om. ‘Je bewaart geen afgehakte hoofden in je koelkast?’ Haar stem was uiterst serieus, maar haar ogen glinsterden vrolijk. Na zijn antwoord draaide ze zich om en opende ze de koelkast, keek even rond. ‘Hmm. Niet bepaald veel keus.’ Zonder er verder over na te denken wat hij ervan zou vinden, pakte ze een blikje bier en draaide ze zich om, waarbij ze de koelkast sloot. Ze wilde een stap naar voren zetten, maar dan zou ze tegen hem opgebotst zijn. Ze verbaasde zich nogal over zijn nabijheid. Kuch, nonchalant als ze was bleef ze maar gewoon even bijna tegen hem aan staan, opende ze het blik en goot twee slokken achterover. Ze hield het blikje omhoog naar zijn gezicht. ‘Ook een slokje?’ Haar glimlach was compleet onschuldig.
Ze pakte zijn hand en trok hem mee naar zijn sofa, een comfortabel ding waar je net niet met zijn tweeën op zou passen. Behalve als het aan Myst lag. Heel nonchalant gooide ze nog een paar slokken bier achterover voor ze het blikje naast de sofa op de grond zette. Daarna zette ze beide handen op zijn schouders en duwde hem, heel subtiel, de sofa in. Zodra hij eenmaal zat, en de blos van opgelatenheid weer brandde op haar wangen, waar bleef de zelfverzekerdheid van de vorige keer?, ging ze zacht zijwaarts op zijn schoot zitten en wurmde ze haar armen om zijn nek. Ze sloot haar ogen en legde haar wang tegen de zijne aan. ‘Ik weet dat het leuk is om dingen te doen waar je goed in bent. Maar je móét toch toegeven dat dit wel íétsje leuker is dan luchtmagie?’ Haar fluisterende stem was plagerig, om haar onzekerheid te verbergen. Daarna drukte ze zacht haar lippen onder zijn oor, om vanaf daar over zijn hals naar beneden en weer omhoog te strelen. Heel langzaam liet ze haar lippen de zijne vinden, haar ogen nog steeds gesloten. Haar hoofd bonkte onder haar hartslag en haar handen trilden op zijn schouders. Met haar lippen tegen de zijne aan prevelde ze; ‘Nou smaak ik wel naar bier, vrees ik. Is dat erg?’ Haar mond bleef onbewust iets open staan waardoor haar ademhaling over zijn lippen streelde.

Hij voelde zich lichter, gelukkiger. Het zware gevoel van de ongelukkigheid waar hij mee had moeten leven laatste week was weg, verdwenen. Had Myst, met één simpele kus, in rook laten opgaan. Verbrand met overheerlijke vlammen totdat er geen as meer van over was. Alsof het, nu hij haar zo in zijn armen vast kon houden, het er daar eigenlijk nooit geweest was. De pijn, de eenzaamheid. ‘In jouw geval?’ Zijn mondhoeken krulden om, gemakkelijk en vanzelf. Moeiteloos kon hij nu lachen, zoals hem afgelopen week nooit gelukt was. Zijn vraag was retorisch, net zoals die van haar. Luisterde weer naar haar woorden, keek haar aan in haar heerlijke ogen. Haar ogen, die nu ook gelukkig stonden. Precies zoals hij ze wilde zien. Vragend trok zich bij hem een wenkbrauw op toen ze liet ontvallen dat ze al zo veel domme dingen had gedaan. Maar opnieuw brak een glimlach door bij de woorden die ze er als laatste aan toe voegde. Natuurlijk, ergens ver weg, knaagde het wel een beetje. Ze bestempelde hun samen zijn als een domme actie. En dat was het ook. Maar nu wilde hij daar niet over nadenken. Hij wilde heel even gelukkig zijn, zich heel even weer compleet voelen, zonder de continue pijn en achtervolgende dromen. Het brandende verlangen wat nooit gestild werd en het nutteloze uitzicht van nog een lege dag. Want nu waren ze niet meer leeg. Een kreun ontsnapte diep vanuit zijn borst en zijn wenkbrauwen trokken uit afkeur lichtjes samen bij het voelen van haar speels happende, maar duidelijk plagende lippen. Nog onwilliger was zijn houding toen hij voelde dat ze zijn handen vastpakte en zichzelf bevrijdde uit zijn omhelzing. Moest dat nou? Konden ze niet nog heel even zo blijven staan? Vijf minuten? Toch liep hij niet onwillig achter haar aan, in tegendeel zelfs. ‘Ik niet, Sjoerd misschien.’ Beantwoorde hij haar vraag met dezelfde serieuze klank. Onderdrukte de drang om zijn armen naar haar uit te strekken, haar vast te pakken, haar weer te zoenen. Bleef geduldig staan, nam genoegen met het feit dat hij nog steeds haar hand vast hield. Geduldig bleef hij staan toekijken terwijl Myst zijn koelkast plunderde, wierp zijn blik omlaag op het uiteindelijk verkoren blikje bier. Sceptisch trok hij een wenkbrauw op. ‘Bier?’ Vroeg hij haar. Ze negeerde zijn woorden, kaatste een vraag terug. ‘Kleine meisjes horen geen bier te drinken,’ Negeerde hij haar aanbod. Een kleine glimlach brak door, ‘Nee dankje,’ Beantwoorde hij haar vervolgens beleefd. Hij had geen dorst, en al helemaal geen honger. Braafjes liep hij weer met haar mee, op haar neer kijkend, zich afvragend wat ze allemaal ging doen. Zijn glimlach werd iets breder bij het zien van zijn kleine sofa, draaide zich netjes om en liet zich er op neer zakken bij het voelen van haar handen. Vanzelf stak hij alweer zijn handen naar haar uit, zonder zijn blik van haar gezicht af te halen. Zijn ogen stonden warm, waardoor het bruin in zijn ogen een gloeiende glans kreeg. De glimlach op zijn gezicht was helder, oprecht. Zodra ze zich naar hem reikte en zich op zijn schoot nestelde legde hij zijn armen om haar heen, trok haar tegen zijn borst aan. Bij het voelen van haar warme huid tegen de zijne sloten zijn ogen zich, luisterde naar de woorden die ze zacht in zijn oor mompelde. Zijn mondhoeken krulde zich lichtjes om. ‘Hmm,’ Zei hij zachtjes. Genoot van het heerlijke, ontspannen gevoel wat door hem heen stroomde. Het gevoel, alsof nu eindelijk alles weer compleet was. Wetend dat ze bij hem was, bij hem wilde zijn. Zijn hart, die krachtiger sloeg dan gewoonlijk maar het tempo niet leek te kunnen verlagen, was jubelend en enthousiast. ‘Ietsje.. heel erg veel,’ Mompelde hij zachtjes, waarbij zijn mondhoeken onwillekeurig omkrulden. Hoe kon ze dit in godsnaam met iets dergelijks als een schoolvak vergelijken? Hoe kon ze dit überhaupt met iets vergelijken. Het stond ver boven alles. Myst stond ver boven alles. Myst, met haar heerlijke lange, groen gekleurde lokken waar nu maar al te graag zijn hand in liet verdwijnen. Myst, met haar jonge, onzekere met overweldigend begeerlijke lippen die nu zacht de zijne raakten. Opnieuw, met nog steeds gesloten ogen, verscheen er een lichte glimlach. Dwaze Myst. Zijn hand die verstrengeld was met haar haren spande zich aan, trok haar naar zich toe terwijl zijn lippen zich drukten op de hare. Zoende haar, kuste haar, begeerde haar. Zijn hart, die elke slag al sloeg als een opgewonden sprongetje, hervond zijn kracht. Ongedwongen gleden zijn lippen over de haren, proefde haar op een manier zoals hij enkel nog over gedroomd had. Deze zoen was anders dan de andere twee keer dat hij haar gezoend had. Hij was overduidelijk gelukkiger. Het had niks weg van enig triomf of anders toegeving. Het enige wat licht door schemerde was zijn terughoudenheid. Alsof hij niet alles gaf, van wat hij eigenlijk wilde geven. Lichtjes kwamen zijn lippen los van die van haar, zuchtte zachtjes zonder afstand te nemen. ‘Die Macht der Kuss übertrifft die des Geistes,’ Murmelde hij zachtjes. Langzaam opende hij zijn ogen, trok zijn gezicht nog iets verder terug zodat de wazige randen van haar gezicht zich weer verscherpten. Hij glimlachte, maar zijn glimlach leek dit keer niet zijn ogen te bereiken. Des ondanks waren deze zacht, warmer dan het warme bruin gebruikelijk al stond. Toegefelijk haast, weer opnieuw. ‘Ach Myst,’ Zuchtte hij zachtjes. Zijn glimlach verdween. ‘Vertel me over je domme acties,’ Mompelde hij waarbij zijn vingers van de hand die net nog in haar haar had gezeten, zacht enkelen loken terug stopte. De woorden hadden eigenlijk niks met zijn eerdere gedachtegangen te maken gehad, alsof hij ze gezegd had om ook zichzelf af te leiden. ‘Ik kan me namelijk nauwelijks voorstellen dat je die term in meervoud gebruikt, tot nu toe weet ik pas één van je acties als dom te bestempelen.’ In stilzwijgen keek hij haar aan, en zijn blik zei genoeg om haar uit te leggen welke actie daarmee bedoelde. ‘Alhoewel,’ Klonk het vervolgens bedachtzaam. ‘Misschien is het wel zo dom, dat het inderdaad het meervoud verdiend.’ Zijn mondhoeken krulden zich weer om in een ongemeende glimlach. De schittering was uit zijn ogen verdwenen. Het euforische gevoel was niet sterk genoeg meer om de realiteit te ontkomen. Wat deed ze hier, vroeg hij zich af, terwijl hij nooit meer wilde dat ze ooit nog weg ging.

~ De kracht van de kus overstijgt die van het verstand.

Zijn antwoord plezierde haar, zoals het hoorde te doen. Het was altijd leuk om te horen hoe leuk iemand het vond om bij je te zijn, om die bevestiging te krijgen. En vooral van de persoon waarvan je het liefst die bevestiging wilde, van je geliefde. Toen zijn hand in haar haren verdween snapte ze zijn bedoeling al, verzette zich er niet tegen. Ze moest een glimlach onderdrukken toen zijn lippen zich op de hare drukten. Maar de passie evenals de gelukkigheid in zijn kus deed haar er compleet in opgaan. Niet meer was het een wanhopige, verlangende, gefrustreerde maar genietende kus. Alles was anders, voor nu, voor altijd. Ze wist dat deze avond levensveranderend zou zijn, hoe lang ze ook met Sam samen zou zijn. De eeuwigheid of drie dagen, het zou altijd in haar geheugen gebrand staan, haar grootste verlangen spontaan uitgekomen en nog goed afgelopen ook. Haar grootste verlangen was al eerder uitgekomen, maar dat was niet helemaal goed afgelopen. Ze durfde er nu wel op te vertrouwen dat er geen misverstanden meer waren, dat ze elkaar volkomen begrepen. Hun lippen spraken; alles wat er gezegd moest worden vond daar plaats, waar eerlijkheid geen grenzen kent, waar geen leugen zich kan verschuilen. Haar versnelde hartslag en ademhaling vielen haar niet eens op, teveel werd ze ingenomen door de warmte, door de gelukkige, ontspannen en heerlijke manier waarop zijn lippen over de hare heen gingen. Ze merkte wel, in lichte mate, dat hij misschien wat rustig aan deed, maar ze genoot te veel om zich er erge zorgen over te maken. Haar handen streelden langs zijn haargrens, genietend van de manieren waarop ze hem nu kon en mocht aanraken. Ze zoenden zonder regels, zonder tijd, zonder verplichtingen. Want er was niks dat ze moesten, waar ze over na moesten denken. Ze konden nu, hier in deze kamer en in deze seconden, gewoon genieten van het samenzijn, zoals ze dat wilden.
Haar trillerige ademhaling gleed versneld over haar lippen toen de zijne de hare verlieten, ze liet haar handen in zijn nek liggen, wilde niet verder weg. ‘Il potere del bacio è superiore a quella della mente.’ Fluisterde ze zachtjes terug. Ze kon niet veel Puffoons, maar van het weinige dat ze gelezen had was dit wel een van de dingen die ze het best onthouden had. Ze had gewoon boeken met beroemde quotes gelezen, waarin deze vertaald naar de algemene taal stond, waarna ze hem zelf, zo mooi mogelijk, naar het Novaans vertaald had. Zodra ze hem afstand voelde nemen, opende ze haar ogen. Haar ogen keken in de zijne, verwachtingsvol, nieuwsgierig naar wat hij wilde zeggen. De zachte warmte in zijn ogen was minder vrolijk dan eerst, minder gelukkig. Haar ogen werden vragend, en een tikkeltje bezorgd. Hij keek niet alsof hij op het punt van in huilen uitbarsten stond, maar toch wist ze dat er iets niet goed was. Ze glimlachte zwakjes, hopelijk aanmoedigend.
Bij zijn woorden liet ze haar blik zakken, staarde afwezig naar zijn shirt. Lichte blossen vormde zich op haar wangen. Waarom moest ze dan ook zo’n flapuit zijn? Ze moest gewoon eens leren haar kop te gaan houden op momenten dat het nodig was. Toen hij weer praatte keer ze naar hem op, haar ogen lichtelijk verlegen. Zijn woorden waren pijnlijk, misschien nog meer voor hem dan voor haar, maar ook voor haar. Zijn woorden klonken alsof hij het serieus over nadacht. Een lichte frons vormde zich tussen haar wenkbrauwen. Haar ogen keken gepijnigd terwijl ze haar lichaam tegen hem aan drukte, haar lippen in zijn hals. ‘Niet zo praten.’ Murmelde ze zachtjes, haar stem droevig. Ze drukte een kusje in zijn nek, om haar woorden bij te staan. ‘Ik wil dit. Dus alsjeblieft, hou op.’ Haar fluisterende stem trilde, haar hoofd verborgen in zijn hals zodat hij haar gezichtsuitdrukking niet kon zien. ‘Als je dit als meervoud zou zien, zijn het er meer dan 6, als enkelvoud, 6, als ik het goed heb. En ik vertel ze alleen aan je,’ ze kwam weer omhoog en keek hem weer aan, waarna ze zachtjes over zijn lippen streelde tijdens het spreken, ‘als je achteraf weer lacht én,’ ze wiebelde met haar wenkbrauwen, ‘als ik voor elke domme actie een kus krijg. Anders niet.’ Ze grijnsde, maar zonder zijn antwoord af te wachten begon ze al met praten. Haar hand dwaalde tijdens het praten af, van zijn lippen naar zijn slaap, langs zijn kaaklijn, over zijn hele gezicht. Ze keek hem recht in de ogen aan, haar blik volkomen eerlijk.
‘Ik heb Savador, de peetvader van Ephony, tegen me opgezet. Alhoewel, dat is misschien lichtelijk overdreven, maar hij mag me in ieder geval absoluut niet. Ik was een gedicht aan het schrijven tijdens de mentorles, waar ik achteraf nog om heb moeten smeken om het terug te krijgen, maar toen lag het al in de prullebak.’ Ze zuchtte zachtjes, herinnerde zich niet meer wat er op het blaadje stond. ‘Sommige domme acties voeg ik maar samen, anders moet je me wel erg veel kusjes geven.’ Ze probeerde vrolijk te glimlachen, hem ook aan het glimlachen te krijgen. ‘Toen ik hier niet al te lang was ben ik,’ waarom was het zo moeilijk om hem te vertellen dat ze verliefd was geweest op een ander?, ze slikte even en ging toen verder, ‘verliefd geworden op mijn beste vriend op dat moment, Laurens. Hij zag me absoluut niet op die manier, het was ook echt stom, maar dat soort dingen heb je soms niet in de hand.’ Haar blik dwaalde af, werd afwezig. ‘Toen ik rechtstreeks van hem te horen kreeg dat hij me niet op die manier zag, was ik compleet gebroken. Ik heb mezelf, misschien nog wel het domste hiervan, compleet verwaarloosd. Ik had geen honger, dus waarom zou ik eten? Ik was heel mager, na een paar weken. Ik kwam nauwelijks mijn bed uit, miste bijna alle lessen, ik kon niet schrijven, niet lezen, alles herinnerde me aan hem.’ Ze zuchtte zachtjes en schudde met haar hoofd, wat voor randdebiel was ze toch.
‘Het ging na een aantal maanden wel iets beter met me. Niet heel veel, ik was nog steeds snel afgeleid. De eerste keer dat ik mezelf ertoe zette om weliswaar iets te gaan eten in de aula, gewoon om weer onder de mensen te zijn, ontmoette ik jou.’ Een diepe blos schoot nu over haar wangen, haar ogen keken hem weer aan. ‘Ik vond mezelf vreemd, hoe kon ik nerveus worden van een vreemde mán, nota bene? Maar al snel merkte ik waar het gevoel vandaan kwam, ik vond je aantrekkelijk, intelligent, interessant. Dat was natuurlijk dom, je was volwassen, je zou me nooit willen, dacht ik, dat telt wel als een domme actie, nummer drie. In een impulsieve bui vroeg ik je mee naar Nova, naar mijn ouders, hoewel we elkaar nauwelijks kenden. Je zei ja, tot mijn verbazing. Vanaf dat moment werd ik door jou genoeg afgeleid om weer te zorgen dat ik er enigszins acceptabel uit zag, dat ik normaal at om weer iets aan te komen, dat ik mijn bed uit kwam om mijn lessen te volgen zodat ik jou zou zien. Ik las weer, ik schreef weer, ik vond een hernieuwde versie van mezelf. Anders, maar wel iets waarin ik mezelf kon vinden, herkennen. Ik werd verliefd op je, tegen al mijn regels en opvoeding in, ik werd verliefd op je. Het was volslagen idioot, en dom, maar zo verschrikkelijk onmogelijk dat de spanning die ervan kwam leek te werken als een drug. Als jij me aankeek, het was als een verslaving. Want om een of andere reden wist ik dat ik dingen zag die er niet waren, bijvoorbeeld dat jij mij ook verlangend aankeek, maar ik werd er zó gelukkig van.’ Ze glimlachte nu breder, haar schaamte verdwenen. Hij had alle recht om dit te weten, hij was tenslotte de persoon waar dit hele verhaal op sloeg.
‘Op Nova, ik kon me niet voorstellen dat er iets mooiers zou bestaan dan dat, behalve dan om echt met je samen te zijn. En god wat wilde ik dat graag. Het fleurde me op evenals het me down maakte, het was heerlijk om verliefd te zijn, maar verschrikkelijk onmogelijk. Maar door de tijd op Nova heen gaf je mij de indruk dat je mij ook wilde, wat me alleen maar vrolijker maakte.’ Haar ogen schitterden vrolijk, ook al wist ze wat er als volgende kwam. ‘Je zoende me, en op dat moment wist ik dat er nooit iets zou zijn dat ik liever zou willen dan met jou samen te zijn, dan jou te zoenen, dan jou vast te houden.’ Haar ogen werden toch weer iets verlegen, maar ze praatte gewoon door. ‘Dat er daarna een nogal groot misverstand ontstond, was een groot probleem. Mijn week… het was erger dan die tijden zonder Laurens. Omdat ik nu wist hoe het was, hoe het voor altijd zou kunnen zijn.’ Ze draaide haar hoofd weg, meer hoefde hij niet te weten.
‘Nou ja, en mijn laatste en domste actie was vanavond.’ Ze draaide zijn hoofd een stukje opzij zodat ze de paarse plek kon zien. Ze streelde er heel zacht met haar vingers overheen, net als eerder die avond. ‘Ruzie met jou maken, je sláán…’ Haar stem trilde, waarna ze hem weer aankeek. ‘Dat waren er zes. Nu wil ik zes kussen ook.’ Haar blik was vrolijk, uitdagend, terwijl ze zich naar hem toe boog, haar gezicht vlakbij het zijne. Haar ogen warm, bijna brandend, verlangend naar zijn lippen. ‘Nou, kom op.’ Zei ze, een glimlach in haar stem.

Afwezig staarde hij voog zich uit, wreef zacht over Myst haar rug terwijl hij de lichte streling van haar adem in zijn hals voelde. ‘Ik wil het ook, Myst.’ Mompelde hij zachtjes. ‘Ik wil het ook.’ Maar zijn toon zei genoeg. Was het willen genoeg? Ergens was hij blij dat het gesprek overging op een ander onderwerp. Het onderwerp of hun relatie mogelijk was ging hij veel liever uit de weg, luisterde nu naar haar haar verhaal over haar domme acties. Stilletjes wreef hij nog steeds over haar rug, keek haar weer aan. Lichtjes trok zich bij hem een wenkbrauw op. ‘Heb je voorwaarden?’ Vroeg hij lichtjes afkeurend. Maar zodra hij de voorwaarde hoorde ontspande zijn gezicht weer, keer voor een kort moment bedenkelijk. ‘Oké, daar kan ik me wel in vinden.’ Stemde hij vervolgens toe. Hij glimlachte weer. Niet zo vrolijk als eerst, maar de glimlach was oprecht. Hij onderbrak haar niet terwijl ze sprak, luisterde enkel naar haar woorden, maar zijn gezicht verraadde zijn gevoelens zodra ze het deel aansneed na de periode met laurens. Toen had hij haar leren kennen, en hij herrinerde zich nog goed de keer op de ziekenzaal. Het medeleven schitterde nog lichtjes in zijn ogen, legde zijn armen strakker rond haar heen. Pas toen haar verhaal doorging, haar wangen dieprood kleurde brak er pas weer een lichte glimlach door. Hij kon het niet helpen dat hij een hand omhoog haalde en lichtelijk de warme huid van haar wang streelde met zijn vingertoppen. ‘Getsie,’ Mompelde hij toch zachtjes toen ze de nadruk legde op 'man', en glimlachte vervolgens nog breder. Het was nauwelijks zichtbaar, maar toch werd zijn blik lichtelijk verlegen onder de woordenstroom die volgde. Tot het keerpunt in het verhaal, de omslag. Zijn glimlach verdween. Toen ze haar gezicht wegdraaide haalde hij opnieuw zijn hand omhoog, raakte licht haar gezicht aan en streelde door langs haar hals. ‘Het spijt me,’ Zei hij zachtjes, zijn excuses oprecht. Nu hij het zo hoorde, roerde het schuldgevoel diep in hem. Zijn week kon dan ook wel zwaar geweest zijn, maar het idee dat ze ook zoiets had moeten doormaken, al was het maar een lichte versie van het zijne, deed hem meer, veel meer. En het was zijn schuld. Als hij niet zo dwaas was geweest, haar niet linea direct had buitengesloten. Direct keek hij haar weer aan toen ze haar blik weer op het hem richtte. ‘Ik heb je al gezegd dat je daar niet mee hoeft te zitten,’ Vertelde hij haar nogmaals terwijl hij meeging in haar beweging zodat ze de blauwe plek die zijn kaak sierde kon bekijken. Hij grinnikte zachtjes bij haar opdringerigheid. ‘Ik heb er mee ingestemd in je voorwaarde,’ Lichtjes legde hij een vinger op haar lippen, een plagende glans te zien in zijn ogen. ‘Maar daarbij heb je geen tijdslimiet opgegeven,’ Zijn mondhoeken krulden zich langzaam om. ‘Dus, ik dacht zo. Misschien kunnen we nog even onderhandelen,’ Zachtjes streelde zijn vingertop haar onderlip nog lichtjes voordat hij zijn hand weer terugtrok. ‘Jij wilde zes kussen,’ Herhaalde hij haar. ‘Ik denk dat we hier wat aanpassingen plaats moeten laten nemen,’ Sprak hij formeel. ‘Woensdagavond,’ Flapte eruit. ‘Je cijfers voor luchtmagie gaan namelijk nog niet vooruit,’ Kritisch trok hij een wenkbrauw op en keek haar streng aan. ‘Misschien moeten we dus nog maar een bijles inroosteren, als het jou natuurlijk uit komt.’ Vervolgde hij achteloos. Zijn masker viel, een glimlach brak door. ‘En nog iets, zes is wel erg veel, en kussen zijn wel erg kort.’ Klaagde hij. Zijn lippen vonden haar oor, streelde hierbij langs haar wang. ‘Wat dacht je van extra bijles, achtien kussen, drie zoenen én een knuffel?’ Een lichte grijns brak door alsof de knuffel aan het einde echt de bonus op alles was. Zonder op een antwoord van haar te wachten kuste hij haar zacht vlak onder haar oor, volgde al kussend haar kaaklijn. Kuste haar wangen, haar voorhoofd, haar hals, het puntje van haar neus. Hij trok zich uiteindelijk ietsjes terug, boog zich weer naar haar toe en kuste teder haar oogleden waarbij beiden handen zich zacht rond haar gezicht legden.Uiteindelijk zakte hij omlaag en drukte zijn lippen op die van haar. ‘Achtien.’ Murmelde hij hierna er zachtjes tegen aan. Hij grijnsde een keer licht, kantelde vervolgens zijn hoofd zodat zijn neus langs die van haar gleed en drukte opnieuw zijn lippen tegen de hare om maar al te gewillig toe te geven aan het continu verlangende gevoel. Heel subtiel kwamen zijn lippen af en toe net iets los, draaide hij op dat moment zijn hoofd en ging weer ongestoord door. Genietend. Terwijl hij haar zoende liet hij haar gezicht niet los, hield het vast. Teder en voorzichtig, alsof het breekbaar vast. Uiteindelijk, toen zijn lippen dwingender werden en de zoen intenser, schoof hij opnieuw één hand in haar haren. Alsof hij haar op die manier dichterbij probeerde te houden. Ongestoord zoende hij haar, had nu de tijd, nu mocht het, nu waren ze samen. Want wanneer zouden ze elkaar opnieuw zien? Woensdagavond? Vier dagen. Vier dagen zonder Myst. Het idee alleen al stond hem niet aan, was blij dat het nog voor even niet op uitvoeren stond. Alsof deze gedachtengangen hem ook werkelijk bezig hielden op het moment zelf drukte hij haar nog dichter tegen zich aan, liet zijn armen rond haar heen glijden en hield haar vast. Hield haar vast alsof hij haar nooit maar wilde laten gaan. Zodra zijn lippen eindelijk los kwamen van die van haar, had zijn eigen onregelmatige ademhaling nauwelijks door, plakte hij zijn wang gelijk tegen die van haar vast. ‘Dat was drie,’ Mompelde hij zachtjes zonder haar los te laten. Onwillekeurig vonden zijn ogen de weg naar de klok. Hij zuchte een keer licht, trok haar nog dichter tegen zich aan waarmee hij zijn eigen woorden tegensprak. ‘Je moet gaan,’ Zei hij zacht. Ondanks dat hij het probeerde te voorkomen, het zo nuchter mogelijk probeerde te laten klinken, klonk zijn stem onwillig. Hij liet haar dan ook niet los, hield haar gewoon vast. Alsof zijn eigen woorden hem ook niks hadden gedaan. Maar uiteindelijk, als het er op neer kwam, moest hij toch de verantwoordelijkheid nemen. Hij bleef de volwassene. [:')] ‘Kom je woensdagavond?’ Vroeg hij zachtjes. Wilde ondanks het feit dat het natuurlijk bij één van de voorwaardes had gehoord en dat ze eigenlijk geen nee kon zeggen, nogmaals bevestiging horen. ‘Je kan ook wat eerder komen, kan je mee eten.’ Heerlijk nonchalant. Langzaam, tegen zijn zin in, trok hij zich weer terug. Toen ze niet uit zichzelf opstond, want hij nam ook niet de moeite om anders te gaan zitten, trok hij toch maar zijn armen terug zodra de bedoeling misschien iets duidelijker werd. Hij glimlachte lichtjes en kwam, toen ze van zijn schoot af was, ook overeind. ‘Oh trouwens,’ Klonk het nu droogjes. ‘Ik moet overmorgen de stallen uit mesten van de Svaldivari's,’ Hij vertelde het haar alsof hij een random iets vertelde en glimlachte lichtjes. ‘Echt een rotwerkje, svaldivari's poepen meer dan dat je je kunt voorstellen.’ Lichtjes bevochtigde hij zijn lippen. ‘Maargoed, dat moet ik dus alleen doen.’ Op dit moment liet hij zijn blik terugschieten en keek haar recht aan, bleef haar aankijken en glimlachte pas na een tijdje opnieuw. Zijn blik was geweest alsof hij haar iets had duidelijk willen maken. ‘Fijne avond,’ Zei hij iets zachter. Hij boog zich naar haar toe, kuste haar wang, hierna pas haar lippen. ‘Als het kon, was ik als een wel opgevoedde heer met je mee gelopen naar je etage,’ Mompelde hij er zachtjes tegen aan. Hij kuste haar nogmaals licht op de lippen. ‘Het spijt me oprecht,’ Zodra Myst zich omdraaide ging de deur vanzelf open, geruisloos. Hij liep achter haar aan en bleef in de deuropening staan. Zodra ze omkeek glimlachte hij haar, maar toen ze eenmaal wegliep zakte deze weer weg. Een teleurgestelde blik bleef over. Voelde zich, onverklaarbaar, nog eenzamer dan de week hiervoor.


*huilt* JA! *gooit de bekentenis eruit* HET IS IDD ALLEEN MAAR SLECHT GELUL D:

Haar ogen werden licht argwanend toen ze zijn bevestigende opmerking hoorde, want zijn toon klonk niet alsof hij zijn af sloot. Zijn vinger tegen haar lippen hield haar tegen, ze had hem een vraag willen stellen. Tijdslimiet? Een lichte frons ontstond tussen haar wenkbrauw, het klonk alsof ze hier niet blij mee ging zijn. De frons verdween weer bij het woord ‘onderhandelen’. Wat hij ook wilde onderhandelen, ze kon sowieso proberen om daar redelijk over te zijn. Ze rolde met haar ogen toen hij verschrikkelijk redelijk en formeel klonk. Een klein vrolijk glimlachje verscheen toen hij met een ‘wanneer’ kwam. Het maakte niet uit wat of hoe, als ze met hem samen was, was alles beter.
Onschuldig draaide ze haar ogen weg. Hij had gelijk. Natúúrlijk had hij gelijk. Dat betekende nog niet dat ze zich kon focussen op een moeilijke magiesoort als ze in zijn bijzijn was. In de klas had ze er minder moeite mee, dan was de drang om erg afstandelijk tegen hem te doen het grootst. Die drang was fijn, een soort automatische zelfbescherming. Ze was zelfs minder vriendelijk dan Eph meestal tegen hem was. Maar dat kwam misschien ook wel door haar grote genegenheid richting hem, omdat hij haar genezen had van haar ernstige ziekte. Zijn glimlach werkte aanstekelijk, automatisch werd haar glimlach ook groter. Voor ze antwoord had kunnen geven ging hij door, dus hield ze haar mond. Blijkbaar had hij nog meer aanpassingen. Tot nu toe bevielen de aanpassingen haar wel, dus waarom zou ze niet verder luisteren?
Ze trok veel te snel een pruillip, bij dat zes er wel veel waren. Want dat ze erg kort waren was ze het natuurlijk mee eens. Maar ze wilde niet gierig zijn en hem gewoon om een ontelbaar aantal zoenen vragen, zoals ze eigenlijk van hem verlangde. Ze probeerde de huivering te onderdrukken die over haar ruggengraat liep toen hij zijn lippen langs haar wang naar haar oor liet strelen. Haar hart begon sneller te kloppen bij alles wat hij haar beloofde. Zelfs de bijles klonk goed, alles met hem was goed. Al hoewel de rest wel beter was. Een heel zwak glimlachje bekroop haar lippen, te afgeleid om nog iets moois op haar gezicht te krijgen.
Ze boog nog dichter naar hem toe zodra hij haar kussen begon te geven, wilde meer. ‘Ik dacht dat zes al veel was.’ Murmelde ze bijna onverstaanbaar terwijl hij verder ging. Het verlangen drukte zich steeds heftiger aan haar op, bij elke kus erger. Hoewel het ook met elke kus weer bevredigd werd, was de groeiende factor groter. Ze sloot haar ogen automatisch toen hij zijn handen om haar gezicht heen legde, liet haar gezicht erin rusten en wachtte. Ze beet op haar op haar lip in afwachting, hoewel ze hier gelijk mee ophield toen hij zijn hoofd naar haar lippen liet zakken. Een geluidloos lachje deed haar lichaam schudden toen hij haar vertelde dat ze nu het aantal afgesproken kussen had gehad. Niet dat ze het erg vond, omdat ze wist wat er als volgende op het lijstje stond. Weerloos liet ze hem dichterbij komen, ze kon niet anders. Ze had hem nodig, ze had dit nodig. Wilde ze de volgende overleven, de dagen waarin ze hem alleen als haar leraar zou behandelen, dan moest ze nu dit krijgen om haar leegheid dragelijk te maken.
Dat zijn lippen af en toe loskwamen van de hare stoorde niet; ze voelde aan zijn bewegingen dat hij weer terug ging komen. Dat kleine beetje geduld kon ze wel opbrengen als hij haar zo verwende. Alles wat ze nodig had om de komende dagen te overleven kreeg ze van hem; hoewel ze ook niet bijzonder veel vroeg. Zijn liefde, een bevestiging dat die er was. Waarschijnlijk zou ze dat voor elk meerdaags afscheid nodig hebben, misschien later nog wel erger dan anders. Ze vermoedde dat hij het ook niet erg zou vinden. Of misschien hoopte ze dat. Misschien ook wel beide.
Zodra de zoen vloeiend overging in een heftigere, passionele versie van de connectie, liet ze, naar zijn voorbeeld, haar handen in zijn haren glijden. Ze wilde niet anders dan hem dichterbij hebben, behalve dan dat hij haar ook dichterbij wilde hebben. Toen hij zijn armen om haar heen liet glijden, om haar, zo mogelijk, nog dichterbij te trekken, sijpelde langzaam een akelig gevoel bij haar binnen. Hij leek haar steeds dichterbij te willen nemen, alsof hij bang was dat ze afstand zou nemen. Alsof dit de laatste kus zou zijn. Maar ze dacht dat het niet ‘alsof’ was. Dat het inderdaad ze laatste kus was. Ze kneep haar ogen stijver dicht en drukte haar lippen feller tegen de zijne. Ook hij leek het gevoel te hebben dat dit voor altijd moest zijn, niet alleen voor de momenten dat niemand hen zag.
Toen zijn lippen loskwamen van de hare, hield ze haar ogen gesloten. Ze wilde niet haar ogen open doen en zien dat het donker was buiten, dat het bijna tijd was om weg te gaan, dat ze elkaar lang niet zouden zien. Met gesloten ogen was het al pijnlijk genoeg. Ze leunde tegen hem aan, en genoot van het gevoel van zijn ademhaling, zijn trillende borst, terwijl hij sprak. Ze glimlachte halfhartig toen hij haar vertelde dat dat de drie beloofde zoenen waren. Waarom maar drie? Waarom niet zevenhonderdduizend? Waarom kon ze hem niet elke dag kussen? Waarom konden ze elkaar niet elke dag vasthouden? Wat was dit voor oneerlijk leven?
‘Niet.’ Murmelde ze zachtjes en kneep haar ogen dichter op elkaar, trok haar armen strakker om hem heen toen hij dat ook deed. Ze wilde niet gaan, ze wilde gewoon door kunnen genieten van zijn liefde. Ze wilde niet horen dat hij ook niet wilde dat ze ging. Ze wilde niet horen dat de geforceerde klank, om de onwilligheid te verbergen, niet geheel lukte. Ze drukte haar hoofd in zijn hals en snoof zijn geur op, zich emotioneel voorbereidend op het afscheid. Nu, na deze rare avond, leek het pijnlijker om van hem weg te gaan dan ooit tevoren. Alsof, wanneer ze weg zou gaan, alles weer normaal zou worden. Ze geen verboden relatie zou hebben met een stagiaire, ze hem niet vanavond geslagen had, ze niet net uitgebreid hadden zitten zoenen op zijn sofa.
Toen zijn stem de stilte verbrak, ontstond er toch een klein glimlachje op haar lippen. ‘Alsof ik ergens anders liever zou willen zijn.’ Sprak ze met haar lippen tegen het holletje onder de hoek van zijn kaak. ‘Durf ik jou achter een fornuis eten voor mij te laten brouwen? Misschien kan ik beter zelf koken, dan. Maar gezellig, ik kom wel eten.’ Zei ze, op een toon waarmee duidelijk werd dat ze zijn nonchalance probeerde na te doen.
Dat hij zijn armen terugtrok betekende eigenlijk nog steeds niet dat ze vrijwillig van zijn schoot af zou gaan, maar ze begreep de hint. Met een lichte zucht stond ze op, weg van zijn warmte. Ze plukte even aan haar kleren en haar haren, en liep toen naar de eettafel toe om haar tasje, het smijtvoorwerp, te gaan pakken. Toen hij begon te praten draaide ze zich naar hem op, keek ze hem weer aan. Een klein glimlachje bekroop haar lippen, ze zag Sam al tussen alle Svaldivaripoep [Rechtermuisklik > Toevoegen aan woordenboek] staan. Ze maakte een onbegrijpend gebaar met haar hoofd, toen hij vertelde dat hij het alleen moest doen. Wilde hij dat ze hem kwam helpen? Bah, ze zou toch niet in zo’n stal gaan om de stront eruit te halen? Voor Sam? Een tweestrijd speelde zich in haar hoofd af. Natuurlijk wilde ze het makkelijker en lichter voor hem maken, maar strontscheppen? Zou hij dat echt van haar vragen? Ze was niet voor niks als klein meisje op Ballet gegaan en niet op paardrijden. Zijn nadrukkelijke blik werd er niet duidelijk op.
Ach, ze kon in ieder geval als mentale steun rond gaan hangen, niet? Trok ze wel haar leuke zwart-met-witte-bloemetjes kaplaarzen aan, kon ze in de stal lekker toekijken hoe hij zich in het zweet stond te werken. En wie weet kon ze hem af en toe ook nog wel even afleiden, hem even van iets dichterbij aanmoedigen, met handen en lippen in plaats van slechts met haar aanwezigheid.
De blik in haar ogen smolt toen hij haar een fijne avond wenste, want ze wist zeker dat het fijnste gedeelte van deze avond, en de komende waarschijnlijk ook, al achter de rug was. Ze wilde geen afscheid nemen, hoewel ze wel genoot van beide kussen die ze kreeg. Ze slikte, en zuchtte bijna onhoorbaar. Ze lachte zachtjes. Als het kon, had ik je vanavond helemaal niet losgelaten. Maar dat soort woorden durfde ze niet hardop te zeggen. Ze kuste zacht en teder terug toen ze er nog een kreeg, en zodra zijn lippen de hare verlieten miste ze ze al. Ze keek hem niet aan, om hem de ongecontroleerd verdrietige blik in haar ogen te besparen. Pas daarna keek ze met een zwakke glimlach naar hem op, om hem duidelijk te maken dat ze het begreep, en het niet erg vond.
In dezelfde beweging waarin ze zich omdraaide greep ze haar tas, en ging de deur voor haar open. Met moeite dwong ze haar benen bij hem weg te lopen. Naar de deur toe, de deur door, en verder. Richting de trap. Ze liep een klein stukje de trap op, maar kon zichzelf toch niet bedwingen. Met dezelfde kleine glimlach keek ze hem nog één keer aan, voor ze uit het zicht verdween. Ze liep naar haar normale leven, naar haar eenzame leven.


Ik moest me echt inhouden niet overal droog commentaar tussen te zetten. Damn, ik was melig xD

Voor het vermaak&de geïnteresseerden:

Ohja.