Toptitel 8D !

Zijn ogen twinkelden, stonden vrolijker dan dat ze in tijden hadden gestaan deze week. Ephony was terug. Tenminste, ze lachte weer. En dat was al een hele verbetering. Hij had het gemist, erger dan dat hij beseft had. En hij was al helemaal blij dat hij tenminste de zekerheid had dat ze het überhaupt nog kon. Even was hij bang geweest dat haar rare ingetrokken bui voor altijd was. Het leek namelijk alsof ze steeds dieper zakte, hoe hard hij ook zijn best deed om haar eruit te trekken. Het leek meer alsof hij haar duwde, zijn geforceerde en gespeelde vrolijkheid haar alleen maar afschrikte. Maar ze lachte. Haar lichtblauwe ogen die nachtblauw kleurde in het donker schitterde van plezier. Een blos sierde haar wangen en in lange tijd zag ze er weer enigszins in de buurt van gezond uit. Haar lach was troostend en heerlijk tegelijkertijd. Ze leefde nog, Ephony was niet verdwenen. Totaal niet doorhebbend op dit moment dat het door de drank kwam, zag ook niet hoeveel ze van die bekertjes achterover sloeg. Hij genoot, praatte en lachte. Met haar.
Grijnzend keek hij haar aan op het moment dat ze weer naast hem neer plofte. De zoveelste beker in haar hand geklemd. Automatisch legde hij zijn arm achterlangs rond haar heen. ‘Dank je,’ Zei hij, toen ze hem het flesje aanreikte dat ze voor hem meegenomen had. Kon zelf ook niet goed herinneren hoeveel hij er nou precies op had. Na een paar slokken om zijn keel te smeren – Ephony was echt een stuk levendiger, ze leek zelfs meer te praten dan normaal – keek hij weer naar haar om. Toen pas zag hij het, die iets debiele blik in haar ogen dat hij gelijk herkende. Lichtjes knepen zijn ogen zich samen, wierp vervolgens gelijk, checkend, een blik op de beker in haar hand en zag het gellij-achtige spul waarmee hij haar de hele tijd zag zitten. Besefte hij nu. ‘Eph,’ vroeg hij dan ook. ‘Hoeveelste beker is dat al van je?’ Toen er een giechelende “Geen idee,” uit kwam, wist hij genoeg. Hij keek weer naar op, zag haar donker gekleurde wangen en kon een vermoeide glimlach toch niet onderdrukken. Ze was wel gezellig, zo dronken. Hij had er helemaal niet bij nagedacht, dat het bij haar zo snel ging. Nu hij er namelijk bij terug dacht kon ze moeilijk heel veel meer op hebben dan hem, ze kwam namelijk elke keer weer terug met ook een flesje of een drankje voor hem. Zucht. Groentje.
Hij kon het niet helpen dat hij gelijk afgeleid raakte zodra ze zich dichter naar hem toe boog, hij haar fluisterende woorden hoorde en zich opeens tergend bewust was van haar hand die aan de binnenkant van zijn bovenbeen lag. Warmte trok nu ook door hem heen, maar niet de warmte van het kampvuur of de drank. Zijn blik, die eerst in haar donkergekleurde ogen was gehaakt, zakte dan ook naar beneden. Bleef hangen bij haar lippen. Hij slikte. ‘Hmm,’ Kwam er dan ook alleen zachtjes uit als antwoord. ‘Vind je?’ Vroeg hij vervolgens, een stuk afweziger. Langzaam keek hij weer op. ‘Misschien moeten we anders maar naar binnen gaan,’ Terwijl hij het zei probeerde hij zichzelf over te halen dat hij dit zei omdat dit verstandig was voor Ephony en helemaal niet omdat er hele andere gedachten en ideeën door hem heen gingen die niet zo uitvoerbaar waren met een groot publiek erbij. Heel veel drank erbij kon ze waarschijnlijk toch niet hebben. ‘Binnen is het koeler, tussen de muren van het kasteel,’ Terwijl hij zijn laatste woorden murmelend uitsprak boog hij zich naar haar toe en drukte zijn lippen op die van haar waar het warme, nu hevig opkomende gevoel brullend mee instemde. Maar algauw trok hij zich weer terug, keek haar aan en liet zijn hand over haar rug omhoog glijden. ‘Ga je mee?’ Vroeg hij zachtjes, waarna hij haar subtiel met een zachte hand mee overeind werkte en over de boomstam heen stapte om richting het schoolgebouw te lopen.

Haar mondhoeken bleven omgekruld, haar ogen warm en haar lichaam opgewarmd door de alcohol en het vuur. Te bedoezeld om zichzelf te zijn, te dronken om te weten wat ze deed. Ze knikte nog vaagjes om nadruk te leggen op haar woorden toen Laurens haar beantwoorde. Alles in een waas, zag amper hoe hij erop reageerde. Hoe ze hierop eigenlijk normaal hoogst zenuwachtig om werd en hem van zich af zou duwen, maar nu enkel en alleen haar mondhoeken verder optrok. 'Weg bij het vuur,' maakte ze zijn zin haast af toen hij opperde naar binnen te gaan, klemde haar onderlip tussen haar tanden. Warm beantwoorde ze zijn lippen, spande de hand op zijn binnenbeen zich iets terwijl ze bijna verder naar Laurens toe helde door het gebrek aan evenwichtsgevoel. Een reden waardoor ze wat met hem mee helde toen hij weer afstand nam, alsof ze haast naar voren viel. Enkel keek ze hem met een brede glimlach aan, waarbij deze uitbrak tot een warme grijns toen hij haar mee omhoog trok. Wankelend stond ze op, blij dat haar vest om haar middel was geknoopt omdat ze hem anders zo vergeten was. Over de boomstam stappen was nog even een grote uitdaging, maar al gauw huppelde ze half naast Laurens mee richting het schoolgebouw. Haar gehuppel meer als een mank paard, haar hand nog in de zijne en haar lichaam tegen hem aangedrukt alsof ze hem niet meer los wilde laten. Deels ook omdat ze anders gewoonweg om zou kieperen, maar dat feit drong totaal niet tot haar door. 'Weet je wat je eens zou moeten proberen,' haar nog vrije hand streelde met haar vingertoppen langs zijn kaaklijn. 'Hoe zou een stoppelbaard je staan?' normale Eph weg, wilde en andere Eph geheel voor in de plaats gekomen. Een al even niet-Eph glimlach vormde zich weer op haar lippen, waarna ze haast met kruispassen van een model naast hem mee liep de trap op naar de etage. Terwijl Laurens de deur open duwde waggelde Ephony achter hem aan naar binnen en strekte haar armen langs haar hoofd omhoog. 'Het is hier ook zo warm. Wil je wat water halen dan ga ik me even verkleden,' glimlachte ze naar hem waarbij haar handen even langs zijn rug streelde en daarna met veel moeite de trap op wankelde. Ergens in een vlaag vermoeidheid haalde ze een hand door haar haar heen en liep ze richting een van de slaapkamer deuren terwijl haar gympen in een pad werden uitgetrapt. Wat wazig keek ze om zich heen, herkende ergens de donkere trekken van de kamer niet helemaal. Maar daarnaast wist ze niet eens zeker welke etage ze precies was. Of ze zich überhaupt op de etage bevond, ergens leek het wel op thuis. Gedachteloos viel haar vest op de grond waarna ze in de warmte het shirt in een lopend spoor ook neerviel op de grond. Het brandende gevoel bleef in haar, haar gedachtes wazig maar ergens ook alleen maar met die warmte bezig. Haar zicht was onscherp, waardoor het vinden van de knoop van haar broek en deze nog open doen het oplossen van het hongersnoodprobleem in de wereld leek. 'Potver,' klonk het geïrriteerd toen ze op het bed neer plofte en de broek van haar voeten af schopte. Haar blik schoot op toen de deur open ging en het even duurde voordat haar zicht weer scherp stelde op het gelaat van Laurens. Meteen kroop de glimlach weer met een non-Eph tintje op haar lippen, zette ze haar handen achter zich op het bed en leunde wat naar achter om haar ene been over de ander sloeg. 'Het is nu minder warm,' alleen het verleidelijke grommetje ontbrak aan het moment. Een houding dat ze totaal niet ongemakkelijk was in het feit dat ze nog enkel in haar ondergoed stond, precies het setje dat Laurens aan had getrokken toen hij had besloten zich als meisje te kleden.





Oooooh Lis, wat ben je... okee never mind xD

‘Vertel het me,’ Sprak hij kalm. Zijn blik was nog steeds strak voor zich uit gericht, alsof hij het zich niet kon veroorloven naar haar om te kijken. Hij keek namelijk niet alleen voor zich zelf uit, maar ook voor Ephony die nu wankelend met hem mee liep. Stevig bleven zijn vingers om haar hand heen gesloten, bang om haar los te raken en zo kwijt te raken. Vanzelf voelde hij weer hoe een sterk afleidende lichte huivering door hem heen trok en zijn mondhoeken omkrulden bij haar woorden. De huivering veroorzaakt door haar aanraken, wat hele andere gedachten opriep. De glimlach ontstaan door haar woorden, ze was echt de weg kwijt. ‘Een stoppelbaard?’ Vroeg hij haar retorisch. ‘Hmm, misschien heb je gelijk. Ik zal het overwegen,’ Wreef ondertussen bedenkelijk met zijn vrije hand langs zijn eigen kin. De rest van de weg probeerde hij haar overeind te houden, haar door de deuren heen te loodsen waarbij hij telkens moest vertellen dat hij ervoor zou zorgen dat ze er niet tussen klem zou raken, en haar ervan te overtuigen dat je echt je voet op moest tillen wilde je de trap op gaan. Het lukte, met moeite, maar het lukte. Toen ze de luchtetage eindelijk instapte liet hij voor het eerst haar hand los, keek met licht opgetrokken wenkbrauw naar haar rug terwijl ze verder liep en overdreven zichzelf uitrekte. Uiteindelijk schudde hij maar enkel licht zijn hoofd waarbij hij een glimlach niet kon onderdrukken. Ongelofelijk. Op het moment dat ze zich weer naar hem omdraaide stapte hij net naar haar toe. Automatisch pakte hij haar hand vast, bang dat ze weer om zou vallen. ‘Prima. Denk je wel dat je het kan vinden?’ Serieus vragend keek hij haar voor een moment aan. Voordat hij haar los liet kuste hij nog licht een keer haar lippen. Verdomme, zelfs nu zag ze er nog aantrekkelijk uit. ‘Vergeet je voeten niet om te tillen als je naar boven wilt,’ ‘Jajaja-’ Sprak hij dwars door haar heen toen ze weer door hem heen wilde praten. ‘Morgen leg ik je uit waarom je daar je voeten voor op moet tillen, heeft met natuurkundige zaken te maken. Te ingewikkeld voor een late nacht,’ Stelde hij haar gerust. ‘Ik ben zo boven.’ Kort bleef hij nog staan, keek toe hoe ze de trap voor de helft beklom, zag dat het goed ging en ging toen pas naar de keuken. Met één hand woelend in zijn eigen haren waardoor de uitkomst meer op een vogelnest leek dan een kapsel, ging hij opzoek naar een glas. Eenmaal gevonden schonk hij het vol water. Op de heenweg naar Ephony maakte hij nog een korte stop bij de wc om hierna weer op pad te kunnen gaan. De rest was blijkbaar nog bij het kampvuur want de luchtetage leek uitgestorven te zijn. Stilletjes opende hij de deur. Verwachtte half en half Ephony knock-out aan te treffen op haar bed. Haar broek nog net half over haar kon heen getrokken, het niet meer gehaald te hebben om de rest uit te trekken. Maar in tegendeel. Het was haar wel gelukt.
En of het haar gelukt was.
Bevroren bleef hij in de deur opening staan. En keek. Weergaloos was het uitzicht. Gekleed in het bijna onverhulde ondergoed, alsof ze net had geroken waar hij met zijn gedachtes had gezeten en als een welwillende vrouw zich aan hem over gaf. Heerlijk... Maar wacht! Stop! Dit was Ephony. Ephony die voor het eerst dronken was en de natuurkundige wetten niet meer begreep. Ephony die het warm had. Ephony die de weg nogal kwijt is. Maar wat stak die rode lingerie toch verdomd sexy af tegen haar bleke huid! Hoe graag wilde wel niet zijn armen om haar heen leggen, zijn handen over haar naakte huid laten strelen, voelen hoe ze ook zou huiveren onder zijn aanrakingen. Razend trok het verlangende gevoel door hem heen, deed hem bijna al het andere vergeten. Oh god, maar hij wilde haar best wel weer warm maken. Ze moest is weten hoe graag. Zijn lippen persten zich op elkaar, richtte zich voor een kort moment op het onder controle krijgen van zijn lichaam. Zodat hij dadelijk níét haar besprong zodra hij de deurknop losliet. Rustig. Haal adem. Het leven was echt zwaar als je een vreselijk sexy vriendin had die nog niet met je naar bed wilde en wel stomdronken helemaal uitgekleed voor je neus ging staan. Heel even maar? Ze zou het toch niet herrinneren. Alleen aanraken? Voelen? Zoenen? Strelen? Beha uit?
Genoeg! Waar was hij mee bezig? Ephony moest naar bed. Gedwongen liep hij naar haar toe. Houterig. Ze was een stoute meid geweest vanavond en moest daarom vroeg naar bed. Deze gedachte riep ook weer allemaal verkeerde ideeën omhoog dus duwde hij hem snel weer weg. ‘Hier is je water, Eph.’ Hij schraapte lichtelijk zijn keel toen hij zelfs hoorde dat zijn stem anders klonk. Hopelijk was ze zo dronken dat ze niks door had. ‘Als je nou snel je bed in kruip dan heb je het dadelijk niet koud, nu ben je nog warm.’ Heet. Geil. Ik wil je. Met een ruk haalde hij zijn blik van haar af. ‘Hup hup,’ Klonk het futloos, alsof hij niet wilde dat ze haar bed in ging. Maar natuurlijk wilde hij dat, zolang hij maar mee mocht. Ter afleiding schraapte hij weer eens hard zijn keel. HIj keek haar niet aan terwijl hij haar het glas water aanreikte en kon het daardoor niet helpen dat zijn blik op hele andere dingen gericht was. Eenmaal hier gehangen, was het moeilijk om zich ong te kunnen focussen. Alsjeblieft, smeekte hij. Kruip gewoon je bed in. Verlos mij van dit martelende beeld. Maar eenmaal begonnen kon hij niet helpen dat hij meer wilde, en langzaam zakte zijn blik omlaag. Langs haar smal gevormde taille, haar vrouwelijke heupen waar ze langer bleven hangen en daarna door langs haar benen. Damn.
‘Uchem!’ Een nieuwe luide keelschraapsel. ‘Nu je bed in Eph, dat is echt beter voor je! Morgen voel je je al beroert genoeg, waarschijnlijk.’ Commandeerde hij. Zijn blik voor het eerst weer in haar ogen gevestigd.

Zoals ze het normaal merkte als iemand naar haar staarde, zo verdomde blind was ze op dit moment. Met haar handen achter zich op het bed geplaatst en haar hoofd wat schuin bleef ze met de brede lach Laurens domweg aankijken. Waarom bleef hij daar zo stom staan, zonder enige spier te bewegen. 'Lauhaau,' weerklonk haar zeurderende stem daarom ook meteen toen hij nog steeds niet in beweging kwam, totaal niet bewust van het feit hoe ze erbij zat en wat voor indruk het op hem maakte. Hoe afwezig hij eigenlijk was en hoe ze hierop eigenlijk zich dood moest schamen als ze zich normaal überhaupt in zo'n positie had gewerkt. Ze had het warm, iets wat de blos op haar wangen veroorzaakte, haar hoofd was zo licht als een veertje en dat ze haar lichaam niet geheel onder controle had was een bijkomend detail. 'Dank je,' klonk het bijna opgelucht toen het water haar aangeboden werd, sprong doodleuk op om hierbij het glas weer bijna uit zijn handen te slaan in plaats van over te pakken doordat ze haar evenwicht moest behouden. Met beide handen, uiterst voorzichtig en met een Ö-hoofd pakte ze uiteindelijk het glas en zette haar lippen aan de rand. Ze had dorst gekregen zodra ze het water had gezien, goot het wat onhandig achterover en goot de half ernaast doordat het samengaan van haar lippen op de rand van het glas en het glas naar achter brengen niet soepel in elkaar overging. Ze merkte niet eens hoe de verkoelende druppels langs de huid van haar hals naar beneden gleden over de rondingen van haar lichaam. Het glas belande al gauw weer op een van de nabije tafeltjes, haar twinkelende ogen weer vrolijk op Laurens gericht. Slapen? Waarom zou ze gaan slapen als ze nog niet moe was. 'Flauwerik,' giechelde ze achter haar hand, wiebelde haast op haar voorvoeten om haar evenwicht te behouden de gedurende tijd dat ze op de zelfde plek stond. 'Heb je het ook warm?' weerklonk het iets te geïnteresseerd op de vrolijke toon alsof hij dat net had gezegd, waarbij haar ogen zonder verbergende poging over hem heen gleden. 'Trek dan ook wat uit,' haar handen kwamen al als grijpgrage grijpertjes van de kermis naar voren samen met haar voeten. Haar handen als de slappe, ijzeren klauwen van het apparaat naar zijn shirt toe om het tot haar irritatie niet te pakken te krijgen. Alsof ze verkeerd was ingesteld, en bij de zwaardere knuffeltjes die je met alle macht probeerde te krijgen telkens net los lieten en je je zo graag gewilde prooi weer tussen het piepschuim zag vallen. Ze was dicht bij hem komen staan, haar handen nu maar stil op zijn buik om de mislukte grijppoging die meer op strelen hadden geleken maar te staken. Met een smalende glimlach op haar lippen gleden haar eigen ogen van zijn ogen naar zijn lippen, om iets naar voren te hellen in het opkomende gevoel dat dat zachte stukje van zijn lichaam er toch wel erg begeerlijk uit zag. 'Ik wil nog niet, ik ben niet moee,' terwijl ze zachtjes sprak schoten haar ogen weer omhoog en staakte ze haar beweging naar hem toe. Ze wilde niet slapen. Het was warm, en het borrelende gevoel van binnen en haar lichte hoofd waren veel te vliegend om nu rustig te gaan slapen. Laat staan te gaan liggen in een saai bed. Als hij nou mee ging, als hij dat nou voorstelde leek het ergens een stuk bevredigender te lijken. 'Moet je me eerst vangen, oké?' in een luide giechel duwde ze zichzelf van hem af, stak haar hand uit en kromde alleen haar wijsvinger uit haar uitgestoken vuist in een wenkende beweging als teken dat hij haar maar moest volgen. Al lachend huppelde ze onvast tussen de voeteneindes van de bedden door, maakte ze haar scherpe bocht door aan een van de palen te hangen en haar draai te maken, en wierp telkens een uitdagende blik over haar schouder. 'Missed me, missed me; now you got to kiss me,' dreunde ze het deuntje giechelend op terwijl ze Laurens bleef ontwijken en de twinkeling in haar ogen steeds groter werd. In elke poging van Laurens zijn handen stak haar hoge lach weer omhoog, vulde de kamer tussen de kreetjes van plezier en de uitdagende woorden door.

Mijn God, hoe oneerlijk kon het leven zijn? Hij was ervan overtuigd dan geen enkele gewone jongen het ooit zo moeilijk kan hebben gehad als hij het nu had. Vaker had hij deze gedachte gehad, moest hij toegeven. Als hij de was weer eens moest doen, of op Hannes moest passen van de buren, snertjoch dat het was geweest. Maar nu was het voor echt, zeker weten. Nooit meer zou hij denken dat het leven moeilijk zou zijn, nu hij deze ervaring had gehad. Nee, in tegendeel. Wat was het leven toch makkelijk geweest! Want waar bestond het nou eigenlijk uit? Slapen, eten, naar de les gaan (dus nog meer slapen), eten en je behoeftes voldoen. Maar nu was hij hier en kwam hij er eigenlijk pas echt achter hoe moeilijk het kon zijn.
Hondsgeil als hij was kon hij het zichzelf eigenlijk niet langer meer veroorloven om naar Ephony te kijken. Maar god, wat wilde hij toch graag kijken! En wat líét ze zichzelf toch bekijken! Met haar heerlijke lichaam waarvan haar lange, sierlijke benen zich niet meer stevig op de grond konden zetten. De drang naar ridderlijke acties werd steeds groter. Hij wilde haar opvangen, wilde haar dragen en haar vasthouden. Haar op bed neer leggen, haar kussen en zichzelf laten overhalen door haar. Hem laten bedanken met haar kussen, haar handen, haar strelingen en wie weet wat nog meer.
Of anders zal hij de slechterik zijn. Een piraat of een rover. Hij was ervan overtuigd dat ze giechelend in dronken status van hem weg zou rennen, struikelend over alles wat in haar weg stond. En hij wist zeker dat ze zich door hem zou laten vangen, zich over zou geven en mee zou gaan. Om zich vervolgens helemaal aan hem over te geven. God, wat verlangde hij toch graag naar haar overgave die hij gegarandeerd zou krijgen als hij er naar vroeg. Of wat verlangde hij toch erg naar haar 'dankbare kussen' waarvan hij wist dat ze uit zouden draaien op heel wat heerlijkers.
'Flauwerik,' Met moeite wist hij een brede pervische grijns te onderdrukken en heel wat meer flauwere opmerkingen te maken. Niet mee te gaan in haar stemming. In plaats daarvan glimlachte hij enkel moeizaam, in strijd met de hevige gevoelens diep in hem. ‘Ik ben niet flauw, Eph. Ik ben rationeel.’ Vertelde hij haar, overtuigd van zijn eigen woorden. Nu nog wel. Hij slikte een keer. Hoe lang moest dit nog door gaan? Hoe kwam ze in godsnaam aan zoveel energie? Aan zo'n lekker lichaam? Aan zoveel sexy- en geilheid? Aan zoveel aantrekkelijkheid? Zijn kaken klemde zich strak op elkaar. Schreeuwde zichzelf van binnen toe om te stoppen. Het beste was om zichzelf om te draaien en weg te gaan, want wat had hij eraan om hier te blijven? Maar hij wilde Eph in bed leggen. Veilig. In haar éígen bed. Want wat zou er gebeuren als hij haar hier achter zou laten? Dadelijk kwam ze nog achter hem aan, en hij had geen flauw idee of hij dan nog wel de wilskracht had om zich te beheersen. Nu had hij deze nog wel. Een gering aantal, maar hij bezat ze nog. En daarmee probeerde hij opnieuw Eph het bed in te krijgen - op de goede manier.
Hij kon het niet helpen dat zijn ogen zich lichtelijk open sperden. Kon ze een nog dommere vraag stellen? En of hij het warm had! Het zweer brak hem ter plekke uit, kloppend trok al het bloed door zijn aderen. Verdacht veel richting beneden. Toen ze ook nog is voorstelde wat uit te trekken ging er zo'n sterke behoefte door hem heen om nou eens toe te geven aan haar woorden dat hij met moeite een kreun wist te onderdrukken waarbij zijn kaken zich hard op elkaar klemden en zijn ogen sloten. ‘Nee hoor,’ Zei hij uiteindelijk. ‘Ik heb het helemaal niet warm,’ Zijn ogen openden zich weer, waarbij zijn pupillen, wijder dan ooit te voren, weer zichtbaar werden. Rood waren zijn wangen van de warmte, vochtig was zijn huid onder zijn kleren. Het leven was zoveel oneerlijker dan dat het hoorde te zijn. De begeerte in zijn ogen was zo sterk te lezen dat enkel nog een een mens met psychisch onvermogen om oversubtiele hints te begrijpen deze oversubtiele hint niet kon begrijpen. Of een stomdronken mens, Ephony dus. De plekken waar haar handen zich neerlegden op zijn borst en naar beneden gleden richting zijn buik brandden ondragelijk veel. Hij wilde toegeven, wilde het zo graag. Zijn handen kwamen omhoog, pakten lichtelijk haar polsen vast om de martelende handeling op te laten houden. ‘Je hoeft ook niet gelijk te slapen,’ Ging hij tegen haar in. Het feit dat haar blik zich richtte op zijn lippen drong te veel bij hem door. Veel te veel. ‘Je kan toch lekker gaan liggen? Je lichaam tot rust laten komen?’ Goddonderju, hij wist nu al dat zijn lichaam de eerste komende uren niet in de buurt van rust kón komen. Hij slikte een keer. Oh god, ze kwam dichterbij. Hij rook de alcohol terwijl ze sprak, rook het lichte vleugje vrouwelijke zweet wat nu vreselijk aantrekkelijk was, maar rook ook Ephony zelf. Haar lichte frisse geur, die hem deed denken aan het lichte briesje dat over weides blies. ‘Eph?’ Vroeg hij nogmaals, dit keer met een fluisterende stem.
En toen was ze weg. Uit het niets. Hij had nog net haar ratelende woorden opgevangen waarna ze opeens met een dwarreling van goudkleurige lokken voor hem uit het zicht verdween. Het was maar goed ook dat ze zo uit het niets opeens weg sprong, want het had niet langer geduurd of hij had zich voorover gebogen en zijn lippen tegen die van haar aan gedrukt. Wetend dat waarschijnlijk die enkele zoen alle remmen op zou doen lossen. Gelukkig maar. Daar tegen over stond wel dat het spelletje wat ze nu wilde spelen, het spelletje dat hij maar al te goed herkende, hem vreselijk opwond. Zodra de blik die ze over haar schouder naar hem wierp, de zijne kruiste, kon hij het niet helpen dat hij het verlangen als een oerinstinct dwars door al zijn botten, dwars door berg een been, heen sneed. Als een echt mens, kon hij niet anders dan eraan toegeven. Als een echte man, verscheen er een grijns die fout maar tegelijkertijd vreselijk aantrekkelijk was. Heel even maar. Héél even. Dadelijk zou hij zich weer gedragen. Maar wanneer was dadelijk?
Lachend ging hij op haar in. Volgde haar door de slaapzaal, lachend sprongen ze over bedden, maar geen enkel moment verloor hij zijn doel uit het oog. En zijn doel was zo helder als het helderste water; Ephony vangen. Zijn wangen waren rood gekleurd, gedeeltelijk door het bezig zijn maar ook door de opwinding. Dat ze kinderachtig bezig waren deed niks af van de erotiek. Ephony wierp nog steeds steelse blikken over haar schouder en hij beantwoorde ze met de meest begeerlijkste. Hij liet het zolang mogelijk duren, liet Ephony zoveel bedden beklimmen en afspringen als maar kon en bekeek haar heerlijke, soepele lichaam terwijl ze deze hindernissen beging. Enkel in ondergoed. Maar uiteindelijk was hij het zat. Wilde haar nu in zijn armen, haar kunnen vast houden. Met een speelse grom sprong hij dan ook naar haar toe, wond zijn armen om haar heen en liet hun samen in de lucht neerploffen op een bed. Hij boven op haar. Vanzelf bracht hij zijn lippen naar haar oor en fluisterde hier met opgewonden schorre stem in: ‘Gevangen,’ Liet verder geen moment voorbij gaan en zocht haar lippen om de zijne er dwingend op te drukken. Het drukkende verlangen liet zich nu niet meer remmen, zelfs niet door zijn geweten. Hij moest haar gewoon even vasthouden, haar ontblootte huid strelen en haar zoenen. Zonder verder er nog over na te denken zoende hij haar met al zijn overgave. Zoende haar alsof het eigenlijk niet mocht, maar hij niets liever wilde. Wat ook het geval was. Begeerlijk gleden zijn lippen over de hare waarbij zijn armen zich los wonden van haar middel en één zich op haar heup legde en de ander op haar ribben. Haar warme huid onder zijn handen liet hem naar veel meer verlangen. Maar ondanks het drukkende gevoel waar hij nu aan toegaf, bleven zijn handelingen liefdevol. De zieke begeerte die hij nu naar haar lichaam voelde deed niets af aan zijn liefde voor haar. Zacht waren dan ook zijn grote handen die langs haar huid streelden, een rechter borst omvatte en over haar bovenbeen naar haar knieholte gleden om deze op te trekken. Rond zijn eigen heup te leggen. Uit het niets kwam hij opeens overeind, bleef haar hierbij aankijken en trok zijn shirt over zijn hoofd. Blij met de lichte verkoeling die dit schonk, want de warmte had zich ondertussen omgezet in ondraaglijke hitte, boog hij zich weer over haar heen.

stoute laurens, rauwwrr

Hij had haar lach beantwoord, hij was in beweging gekomen en haar gevolgd. Waarom wist ze niet, maar haar hart begon spontaan een sneller ritme te kloppen. Niet alleen van de inspanning die het koste om zwabberend over de bedden te springen, te lachen en zijn grijpende handen te ontwijken. Maar om iets warms, iets drukkends in haar lichaam wat ze niet kon plaatsen. Onwetend van zijn strijd van binnen, de grens die ze onbewust bij hem opzocht, eentje die ze normaal nooit drufde te zoeken ging ze door. Lachte ze, giechelde ze zonder enige rem als zijn vingers langs haar huid gleden in zijn poging haar te grijpen. Lachend struikelde ze haast meerdere malen over haar eigen voeten, lette er niet op en rende door. Een vrolijke gil, een lach en een plotselinge warmte tegen haar huid werd gevolgd door plots het zachte matras in haar rug. Haar armen hadden zich in een reflex rond zijn schouders gewikkeld, lach nu lachend en hijgend onder Laurens waarbij ze zijn gezicht niet zag. Voor een moment staarde ze wat onthutst omhoog, zag enkel ergens onder in haar gezichtsveld zijn schouders en rug. Pas toen ze zijn stem bij haar oor hoorde, zijn warme adem langs haar hals besefte ze dat zijn hoofd naast die van haar lag. Automatisch wilde ze uitvallen in een gegiechel, maar die mogelijkheid werd haar ontnomen toen plots een paar lippen krachtig op die van haar drukte. Langzaam gleden haar ogen dicht, borrelde de warme tintelingen zich omhoog om haar tot in haar vingertoppen te laten kriebelen. Haar armen kropen strakker om hem heen, werd opgezogen door zijn veranderde zoen. Bedwelmd door zijn lippen, zijn aanrakingen en de drank vlochten haar vingers zich tussen zijn slordige, zwarte haren. Beantwoorde hem even graag, met evenveel gewilligheid en op een manier die niet geremd werd door verlegenheid of onzekerheid. De warmte trok door haar lichaam heen toen zijn handen zich verplaatste, deden haar wangen een tint donkerder kleuren toen ze door gleden. Haar handen gleden door zijn haren, streelde zijn gezicht en kwamen uiteindelijk langs haar hoofd omhoog op het bed te liggen alsof ze zijn handen de ruimte wilde geven. Alsof ze nu pas het warme gevoel begreep wilde ze niets liever dan zijn sterke handen op haar huid, haar lichaam te laten bespelen door hem, enkel hem. Haar knie schoof langs hem heen omhoog, omvatte zijn ene been met haar onderbeen liet ze hem niet verder weg gaan dan de afstand die hij creëerde door zich op te drukken. Haar lippen bleven van elkaar, de ongeremde vrolijkheid was verdwenen uit haar nu wazige ogen. De verwarmde blos op haar wangen, de omgeslagen blik in haar ogen die enkel sprak dat ze meer wilde, en kreeg. In een zachte verkoeling die de luchtverplaatsing veroorzaakte toen hij zijn shirt uittrok, en haar ogen als vastgelijmd over zijn ontblote bovenlijf gleden. Geen zenuwachtige blik zoals voorheen in de badkamer toen Laurens besloot voor haar te zingen, geen weggedraaide blik om haar ongemakkelijkheid te verbergen. Enkel en alleen een heerlijke genieting toen het bovenlijf nog eens dichterbij kwam en hij zich weer over haar heen boog. Haar handen omlijste zijn warme gezicht, trok hem naar zich toe en drukte deze keer haar eigen lippen op die van hem. Geen enkele afstand liet ze hem nemen, trok hem terug op zich en liet haar handen naar zijn hals glijden. Verder, over zijn schouders naar zijn schouderbladen, haar vingertoppen streelde over zijn huid. Voelde zijn aangespannen spieren, drukte haar lichaam tegen hem aan enkel om zijn warmte te voelen tegen haar eigen verhitte huid. Geen enkele rem was er in haar handen, in haar lippen. Hij was elke aanraking, hij was zijn sterke, mannelijke geur die tot haar doordrong. Een jongen, een man die haar lichaam bespeelde alsof het een poppetje aan touwtjes was. 'Lau,' weerklonk haar zachte stem enkel in een raspende zucht in de enkele seconde dat hun lippen elkaar niet aanraakte. Haar knieën opgetrokken, zijn heupen ertussen en gevangen in haar omhelzing. 'Laurens,' in een warme huivering schraapte haar nagels langs de huid op zijn rug, alsof de hitte in haar hoofd samen met het lichte gevoel haar plots even teveel werd. Haar lippen gleden van die van hem af, haar vingers wikkelde zich weer in zijn haren om zijn gezicht bij zich te houden. Proefde zijn huid toen haar lippen langs zijn kaak gleden, onder zijn oor kwamen en naar beneden langs zijn hals gleden. Strelend verplaatste ze haar handen naar zijn schouders, duwde hem dwingend om waarbij ze half naast en half op hem kwam te liggen, haar lippen nu bij zijn sleutelbeen. Haar ene been gleed over die van hem heen, nam die van hem tussen die van haar en sloeg haar wazige en warme blik op zonder haar hoofd veel op te tillen. Begeerte, warmte en afwezigheid werden versterkt door de alcohol, versterkt door het gebrek aan remmen en zijn handen en lippen. Langzaam drukte ze zich op, zette haar hand over hem heen en hing nu half over hem heen. 'Gevangen,' alsof de rollen omgekeerd waren keek ze hem met een glimlach aan. Wazig en haast verleidelijk, hem uitdagend tot iets waar ze zelf niet eens bewust van was.



Rampapapam rampapapam. BOEM.
Zo een beetje goed? D:

Hij voelde hoe haar handen zich teder langs zijn gezicht legden en hem op deze manier dwong weer dichter bij te komen. Hoe liefdevol het gebaar was, hoe dwingend haar zin. De tegenstrijdigheid in haar handelingen wond hem alleen maar meer op en al te gewillig ging hij er op in. Haar warme adem die zijn lippen streelden vlak voordat ze haar eigen er weer op drukten deed hem huiveren. Hij liet zich mee gaan, liet haar leiden en haar over zich heen komen. Het moment van net nu omgekeerd. Net had híj zich niet kunnen houden, had haar gedwongen zijn lust te beantwoorden. Nu was het andersom. Haar handen die vanaf zijn haren zacht langs zijn nek gleden, door naar zijn schouders deden zijn spieren gespannen samentrekken. Het moment dat haar handen stil lagen en enkel haar vingertoppen nog lichtjes langs zijn huid gingen rolde de kippenvel over zijn lichaam en kon hij het niet helpen dat hij voor een kort moment krampachtig in elkaar kromp. Op het zelfde moment verstevigde ze haar greep en drukte haar lichaam tegen het zijne. Het enige wat hij daarop kon doen was haar beantwoorden. Zijn reactie was alsof hij tot haar wilde samensmelten. Haar meer dan alleen in zijn armen wilde nemen. Haar overal tegelijkertijd wilde voelen.
Het horen van haar stem zo zacht fluisterend en schor van de opwinding deed hem het bloed suizen in zijn oren. Grauw klonk haar stem toen ze zijn hele naam uit sprak waarbij ze haar knieën optrok. De manier waarop ze nu lagen deed hem al de helderheid die hij nog enigszins bezat helemaal verdwijnen. Zag alleen nog haar. Haar wazige, geile blik. Haar warme, vochtige huid. Voelde alleen nog haar. Haar lichaam drukkend tegen de zijne. Haar nagels schrapend langs zijn huid. Met moeite wist hij een zachte kreun te onderdrukken. Maar zodra haar lippen naar beneden zakten, langs de huid van zijn hals, sloten zijn ogen zich. Diep ademde hij in om vervolgens uit de ademen waarbij een diepe kreun vanuit zijn borst te horen was. De dunne huid in zijn hals brandde onder haar lippen en deden zijn hartslag die al versneld was versnellen tot een ongekend tempo. ‘Eph,’ Fluisterde hij zachtjes en onduidelijk. Trachtte haar naam uit te spreken, haar aandacht te krijgen en haar op te laten houden. Want op deze manier ging het te snel, veel te snel. Maar hij kon het niet. Hij kon haar niet stoppen. Hij wilde dat ze doorging. Zijn hals kuste, erin hapte en hem zoende. Hij wilde haar lippen voelen, haar strelingen langs zijn huid en haar hete adem.
Net op het moment dat het hem allemaal te veel zou worden duwde haar handen zich dwingend tegen zijn schouders en kon hij niet anders dan van haar afrollen. Vanzelf hadden zijn handen naar haar heupen gegrepen om haar mee te trekken en langzaam verscheen er weer een glimlach. Wat moest hij anders dan het geil vinden dat Ephony de controle over wilde nemen? Zijn ogen sloten zich weer en op het moment dat haar lippen zich tegen zijn sleutelbeen drukten schoof hij zijn hand haar haren in om haar bij zich te houden. Ondanks dat ze het niet vaak deed wist ze wel duidelijk waar zijn gevoelige plekken zaten. Traag openden zijn ogen zich weer bij het voelen van haar been die zich heerlijk onsubtiel tussen die van hem schoof. Zijn blik sloeg zich neer zodat hij naar haar kon kijken op het moment dat ze naar hem op keek. Zonder enig verandering liet hij Ephony over zich heen komen. Zijn handen gleden naar beneden en bleven op het dekbed liggen op het moment dat zij haar heupen optilde. Stond nu in kruiphouding over hem heen. Langzaam trok één mondhoek zich ook op in een schuine glimlach bij het horen van haar woorden. Reageerde er verder niet op, liet in plaats daarvan traag zijn blik naar beneden glijden. Nu ze het hem zo aanbood moest hij ook wel even genieten van het uitzicht. Vooral als ze er zo uitnodigend bij keek. Bij haar heupen aangekomen tilde hij zijn handen op, sloot ze hier weer omheen. Zijn blik kroop weer omhoog, zijn handen gleden mee. Zacht streelden zijn handen langs haar warme huid, liet zijn ogen even gewillig begeerlijk er langs glijden. Zonder schaamte omvatte hij uiteindelijk haar borsten, masseerde deze zachtjes. Een tijdje ging hij zo door. Liet zijn handen naar haar rug glijden, haar heupen, haar achterste en naar haar schouders waar hij haar naar beneden trok. Zelf kwam hij ook al omhoog om eerder haar lippen te ontmoeten. Zijn handen zochten weer zijn eigen weg.
Uiteindelijk kwam hij overeind en trok haar, door middel haar bij haar heupen te pakken, bij hem op schoot. Ongegeneerd schoof hij haar zo dicht mogelijk tegen zich aan. Zo had hij ook nog tijden kunnen doorgaan. Haar zoenen, strelen en bewonderen in haar ondergoed. ‘Je bent zo mooi,’ Murmelde hij afwezig op momenten dat zijn lippen los kwamen van die van haar om vervolgens zacht door te gaan in haar hals. Maar op een gegeven moment nam het ongeduldige verlangen dat toch wel genoot maar nog lang niet genoeg kreeg het over. Zonder moeite sloeg hij zijn armen stevig rond haar heen en tilde haar op. Voelde hoe ze automatisch haar benen rond zijn middel sloeg en droeg haar naar het fort wat hij zelf gebouwd had. Eenmaal binnen in het fort liep hij iets trager omdat hij met zijn voet de grond af moest tasten, ontweek zo alle boeken die hier nog lagen. Maar na een weg vol hindernissen bereikte hij het bed en boog zich voorover. Legde Eph erop neer, die gelijk wegzakte in het zachte matras, en boog zelf mee. Zonder haar los te laten schoof hij over haar heen, lag opnieuw boven op haar en drukte zichzelf tegen haar aan.
‘Ik wil je,’ Hijgde hij zachtjes in haar oor waarbij hij vervolgens zijn tanden in haar oorschelp zette. Zijn handen vonden zijn weg al naar beneden, voelden aan de stof van haar dunne ondergoed. Voelde ook haar handen die aan zijn riem begonnen te plukken. Ze schoof hem los, opende zijn knoop en hijzelf voelde hoe de druk afnam. Gewillig verscheen er een glimlach, totdat hij opeens verstijfde.
Een minuut lang lag hij er roerloos bij. Zijn handen lagen nog altijd op haar heupen, friemelde nog kort geleden aan het stof. Zijn borst drukte nog altijd op die van haar, irriterend aan haar beha. Zijn gezicht lag nog naar haar toegedraaid, zijn lippen vlak bij haar oor. Maar zijn gedachten waren, onverklaarbaar, volkomen ergens anders. Had hij zichzelf niet iets voorgenomen? Was hij niet streng voor zichzelf geweest? Gezegd dat hij dit niet mocht doen? Dat Ephony dronken was en dat het niet hoorde? Was zijn doel niet geweest om Ephony in bed te leggen en er níét zelf bij te kruipen? Haar alleen te laten? Haar te laten slapen? Zodat hij haar de volgende dag nog aan kon kijken, kon lachen en haar kon vertroetelen terwijl ze d'r roes uit zat? Want daar zag het nu namelijk totaal niet naar uit. Als hij zo doorging liet hij Ephony niet alleen, en werd al helemaal niet wakker de volgende ochtend in zijn éígen bed. Hij slikte tilde zijn hoofd iets op en staarde met grote ogen in het niets.
Nu.
Hij moest nu weg.
Voordat het te laat was.
Zonder iets te zeggen kwam hij overeind, drukte zich, met pijn in het hart, van haar weg en negeerde het geschreeuw van binnen dat hem dwong om terug te aan. Haar vast te pakken. Haar tegen zich aan te drukken. Haar te zoenen. Hij moest weg.

Boven hem bleef ze hangen, had de opening in de waas in haar hoofd gevonden om een kloppend en geheel woord over haar lippen te laten komen. Maar daar bleef het bij, leek de huivering haast weer over haar lichaam te lopen zonder dat hij haar aanraakte. Enkel zijn ogen die over haar heen gleden leken als een warme gloed langs haar huid gaan, en waarbij ze normaal zo ongemakkelijk van zou worden deed haar nu enkel glimlachen en aansporen. Met haar handen naast zijn schouders bleef ze half zittend over hem heen gebogen, bleven haar opgewonden ogen in die van hem gericht toen zijn handen zich om haar heupen sloten. Ondanks dat ze van elke aanraking genoot wilde ze meer, wilde ze meer van zijn hangen en lippen. De opgewonden blossen op haar wangen weerspiegelde in haar ogen, naast de afwijkende stand die de alcohol met zich mee bracht. Haar lippen kwamen van elkaar af toen zijn handen omhoog gleden, wist op de een of andere manier dat ze zich op dit moment niet op hem moest werpen maar stilletjes moest blijven zitten. Ongeremd rolde het haast verlichtende geluid over haar lippen, kantelde haar hoofd wat naar achter bij het slagen van de zachte kreun en sloten haar ogen zich. Brandend voelde zijn handen op haar huid, leek het dunne stukje stof nu haast niets uit te maken die nog tussen hun huiden zat. Haar handen grepen haast het dekbed vast, klemde deze tussen haar vuisten en kon enkel zichtbaar genieten. Haast slapjes en niets anders dan gewillig liet ze zich dichterbij trekken, klemde haar handen haast dwingend zich om zijn schouders toen hun lippen raakte. Dwong hem verder te gaan, voelde hem tegen haar aan zoals het nu hoorde. Zoals het wazige plaatje in haar hoofd zich nu vormde, hoe haar lichaam terug naar achter helde en ze op zijn schoot belandde toen hij haar mee trok. Haar armen over zijn schouders heen op zijn rug, haar handen verplaatste zich op zijn huid. Konden niet stil liggen, woelde tussen zijn zwarte haren of streelde zijn warme huid. De wazige blik in haar ogen werd weer zichtbaar toen hij sprak, kon geen antwoord geven op zijn lieve woorden omdat zijn lippen al door werkte. Haar handen tussen zijn haren op zijn hoofd, gaf hem de ruimte door haar hoofd naar achter te kantelen en de blonde lokken van haar schouders af gleden naar haar rug. ‘Lau,’ weerklonk zijn naam weer schoor uit haar keel, klemde zich om hem heen alsof ze hem nooit meer los zou laten zodra hij het zelfde deed. Had zijn naam uitgesproken alsof ze al bijna op het hoogtepunt was geweest, schoor en kreunend toen hij zich zo tegen haar aan drukte. Haar lippen vonden de kleine stukjes open hals en huid terwijl ze voelde hoe ze opgetild werd en weg gedragen, bewerkte deze warme plekjes. Veel te gauw voelde ze het matras alweer in haar rug, maar werd haar huid niet teleur gesteld toen hij met haar mee kwam en zijn gewicht weer op haar drukte. Een heerlijk, warm gewicht dat eeuwig mocht blijven liggen. ‘Neem me,’ was haar antwoord in een reflex op zijn woorden, had de woorden gesproken zonder dat ze haar hoofd gebruikte. Haar hoofd was al lange tijd geleden uitgeschakeld, enkel haar spieren gevuld met het bloed vol met alcohol deden hun best het gevoel in haar tevreden te stellen. Tussen hun lichamen in gleden haar handen naar beneden, voelde ergens een geluk dat hij zich zelf al had ontdaan van het shirt. Vonden het ijzer van de riem, wat nu een vreselijk groot wereld probleem leek dat pulkend opgelost moest worden. Lastig leek het nu opeens, ontzettend lastig om een riem te openen. Haar borstkast versneld op en neer en het suizende gevoel dat haar hart veroorzaakte hielpen niet om haar handen rustig hun werk te laten doen. Zelfs toen hij verstijfde gingen haar handen door, maar toen het lichaam op haar niet bewoog en haar niet de ruimte gaf om de riem los te maken hielden ook deze op en kropen naar zijn heupen. Hem aankijken lukte niet, als ze haar eigen gezicht zou draaien zou ze die van hem op het matras drukken, dus bleef ze liggen met een ontevreden gevoel dat zich opborrelde in haar borst. Waarom bewoog hij niet, waarom ging hij niet door, waarom gaf hij haar de kans niet? ‘Lau?’ had het nog nooit zo verbaasd en vervormd uit haar keel geklonken toen vanuit het niets Laurens zich opdrukte en zich van haar weg draaide. Op haar ellebogen kwam ze overeind toen Laurens van het bed af stapte, staarde haast boos en onbegrijpend naar zijn ontblote, overheerlijke en mannelijke rug. ‘Laurens?’ haar stem niet van haar, weerklonk hol en behoeftig naar hem. ‘Waar ga je heen? We waren niet klaar,’ alsof ze er nog eens nadruk op moest leggen. Maar in plaats van terug naar haar te komen liep hij weg, waarop zij haar benen over de bedrand sloeg en wankelend op sprong. In een poging hem te achtervolgen sloeg ze een stapel boeken om die als een van de torens van het fort hadden gediend. ‘Waar ga je heen?’ giechelde ze onhandig terwijl ze steun zocht aan de houten paal van het bed om zelf niet zoals de stapel om te vallen. Wankelend tussen de boeken terwijl hij al bij de deur was probeerde ze hem met een wapperend handje voor zich uit gestoken weer terug te halen. Haar hand tikte tegen zijn rug aan, waarna haar hand voelde en haar beide handen om zijn middel heen gleden gevolgd door haar handen en zich tegen de warmte huid aandrukte van zijn sterke rug. ‘Waarom ga je nou weg?’ wilde ze weten, met een holte in haar stem. Haar handen hoog op zijn borst, waren hiernaar verschoven terwijl ze de vraag had gesteld. Het knikkende gevoel in haar knieën merkte ze niet, de plots opkomende moeheid ook niet. ‘Lauhaau,’ klonk het zeurderig, haast smekend. Iets wat ze normaal nooit zou uitslaan, klemde ze zich aan hem vast omdat haar voeten het anders niet zouden houden.

God, en of ze nog niet klaar waren! Ze waren alles behalve klaar. Als het aan hem lag, moest het echte werk nog komen. Maar hij kón niet, mócht niet. Niet toegeven! Hield hij zichzelf voor. Maar met de stap werd het zwaarder en lastiger om niet toe te geven aan het overheerlijke gevoel. De opwinding. De verleiding. Ephony zelf. Want wat was ze toch heerlijk zo! Nooit eerder had ze er zo verleidelijk uitgezien. Zelfs niet toen hij beneden kwam en haar staand zag prutsen met haar beha. Of toen haar nachthemd zo doorweekt was en haar lichaam zo koud dat hij alles nog duidelijker kon zien dan op het moment zelf. Zelfs zijn fantasietjes waren nog niet in de buurt gekomen van dit! Een aardig eind, dat zeker. Als hij haar stem weer hoorde uit de badkamer, schallend boven de kletterende stralen van de douche. Of de deur die dichtviel van de meisjesslaapzaal als ze ging slapen. Ja zeker, in de buurt was hij gekomen. Maar had hij ooit kunnen weten dat Ephony werkelijk zo'n kant bezat? Zichzelf durfde te hullen en vervolgens te vertonen in deze pikante lingerie? Zich zo op hem kon stórten en zich enkel overgaf aan de opwinding zelf? Hij kon niet anders zeggen dan dat hij ervan genoot.
Maar het was fout.
Want hoe moest hij kijken als hij de volgende ochtend wakker werd in Ephony haar bed? Wilde haren en krassen over hun naakte lichamen? Hij zou haar aankijken, en bij de aanblik van haar ogen zich een overheerlijke nacht herinneren. Maar wat zou zíj zien? Wat zou zíj voelen? En wat nog belangrijker, wat zou ze nog weten? Met een klap zou het moment verwoest zijn, zou de nacht die toen zo heerlijk was veranderen in een nachtmerrie die nooit had mogen plaatsvinden. Ephony zou het zich niet herinneren en het hem kwalijk nemen. Waar ze natuurlijk gelijk in had. Ze vertrouwde hem, en hij hoorde er voor haar te zijn. Wie was hij om misbraak te maken van haar dronkenbui? Dat zou hij toch ook niet gedaan hebben bij Myst? Of, ten minste- Maar wacht! Er was geen tijd voor twijfel om daarover na te denken! Het ging nu om een dronken Ephony die hem in schaarse rode lingerie besprong, niet over Myst die nog bij het kampvuur zat. Met een verward hoofd, ernstig verward, voelde hij opeens twee warme armen rond zijn ontblote bovenlichaam die hem nog meer deden afleiden. Zijn hoofd vulde zich ter plekke enkel nog met sex om zich vervolgens met wat geschud weer wakker te moeten maken. Want hij wist zeker dat die handen die zich nu op zijn borst hadden gelegd ook heel goed zachtjes naar beneden konden strelen en dan zachtjes de knoop-. ‘Eph,’ Zei hij. Blijf scherp, blijf helder! ‘Ik denk gewoon niet dat dit zo'n goed idee is,’ Wist hij er met moeite uit te persen. -van zijn broek zouden open schuiven, om daarna zijn gulp- ‘Ik meen het,’ nog meer moeite. -verder open te ritsen en haar hand langzaam te laten verdwijnen in- Genoeg! Met ontzettend veel moeite wist hij de fantasietjes weg te schuiven. Hij pakte haar polsen, dwong haar hem los te laten. ‘Ik wil ook niet weg Eph, maar ik ga niet met je vrijen.’ “Waarom niet?” Hij draaide zich om, liet hierbij haar polsen kort los om ze vervolgens, toen hij met zijn gezicht weer naar haar toe gedraaid stond, vast te pakken. ‘Je bent dronken.’ Gaf hij als reden. “Echt niet!” Was haar giechelende antwoord. Zijn ogen draaiden weg. ‘En nu stop ik je in bed en ik wil niet dat je nogmaals probeert me te bespringen,’ want dan wordt ik nooit meer de volgende ochtend wakker in mijn eigen bed. Plakte hij er in gedachte achteraan. “Jammer,” Murmelde ze met een pruillip. Vond hij nou ook. Nog steeds bonkte alles in zijn lichaam op het hamerende ritme van zijn hartslag. Op het moment van haar geklaag zakte hij net door zijn hurken en tilde haar op. Hij negeerde het korte gegil van Ephony en bracht haar terug naar haar bed. ‘Oh nee!’ Kreunde hij zachtjes. Hij zag nu pas de ingestorte toren. ‘Eph echt, ook al ben je dronken, kan je dan niet een béétje kijken wat je doet?’ Hij had er zolang aangewerkt! Potjandosie. Maar zodra hij zijn blik ergens anders oprichtte was hij het alweer vergeten. Zijn hoofd nog te veel in de war, te veel afgeleid, te opgewonden. Voorzichtig legde hij Ephony voor de tweede keer neer op haar bed, ingebouwd tussen de boeken. ‘Slaap,’ Commandeerde hij haar. Hij boog zich voorover om haar nog één enkele keer te kussen. Dat had hij niet moeten doen. Zodra zijn lippen op die van haar lagen kon hij het niet helpen dat hij ze iets langer liet liggen dan nodig was. Hierna kon hij het niet helpen dat hij haar nogmaals kuste. En hij kon er al helemaal niks aan doen dat hij zijn hand zachtjes rond haar kaak legde, haar gezicht in de juiste richting draaide en speels opnieuw naar haar lippen hapte. Pesterig beet hij een keer in haar onderlip om haar hierna zachtjes te kunnen kussen totdat hij opeens met een ruk overeind kwam. Geïrriteerd gromde hij hardop, draaide zich met een ruk om. Waarom moest ze in gódsnaam zo lekker zijn?
Hij draaide zich om naar Ephony, nogal ongelovig, bij het horen van haar vraag. Zag haar gestalte, nog steeds gehuld in enkel lingerie, maar nu toch een stuk slaperiger. ‘Ik weet niet, Eph...’ Klonk het ietsje ongemakkelijk. Lichtelijk persten zijn lippen zich op elkaar, ‘Nou oké dan, maar ik moet eerst even wat regelen. Dan kom ik terug oké? Momentje, anders heb ik dadelijk au,’ Murmelde hij nog. Hij draaide zich om en hobbelde de meisjesslaapzaal uit om beneden in de wc zijn zaakje af te kunnen handelen. Zijn au te voorkomen.

Ontevreden werden haar polsen vastgepakt en haar handen van hem af gehaald. Pruttelend met een al even opstandige blik omhoog tussen de blonde haren van haar pony keek ze naar hem op toen hij haar antwoordde. ‘Waarom niet?’ vroeg ze sukkelig en onhelder, zag er op dit moment totaal geen problemen in. Enkel geleid door haar vermiste brein, geleid door de instincten van haar lichaam aangezien haar verstand uitgeschakeld was. Hij had zich omgedraaid, waardoor zij hem nu werkelijk aan kon kijken. ‘Echt niet,’ giechelde ze opgewonden op zijn woorden dat ze dronken was. Hoe kwam hij erbij? Ze voelde zich prima. Warm, prima. Heet, snakkend; prima. Haar onderlip krulde zich spontaan om bij zijn woorden, trok een pruillip van hier tot Shadra. ‘Jammer,’ was haar woordelijke reactie erbij, zeurderig maar een teken dat ze zich gewonnen gaf. Wiebelend op haar benen sloeg ze haar blik neer, plots afwezig en afgeleid door niets staarde ze in het rond voor de enkele seconde die het Laurens nam om door zijn knieën te zakken. Gedesoriënteerd slaakte ze vervolgens een gilletje toen de grond onder haar voeten verdween en ze geheel zonder eigen kracht de lucht in zweefde. Het verbaasde haar, kon zich voor een moment niet bedenken hoe ze het voor elkaar had gekregen opeens zo hoog in de lucht te hangen. Pas toen Laurens begon te lopen en tegen haar begon te klagen sprong haar blik naar beneden en zag ze zijn zwarte kruin. Het muntje viel. ‘Ik ben niet dronkeeen,’ klonk het murmelen terwijl ze zich voorover liet zakken en als een zak aardappelen – half naakte aardappelen – half over zijn schouder hing. Te weinig kracht of fut om zichzelf omhoog te houden. Met een plof viel ze naar achter, haar armen naast zich en haar blonde haren verspreid door de vaart. Weer even gedesoriënteerd, staarde daarna schaapachtig en giechelend omhoog naar Laurens. Maar zodra hij voorover boog voor de nachtzoen omvatte haar handen weer zijn gezicht, kuste hem terug alsof ze daarnet niet opgehouden waren. Alweer even gretig beantwoorde ze zijn lippen, reageerde op zijn plagerij met een giechelende zucht zonder haar ogen te openen. Plots was zijn gezicht weg, lag ze daar met haar lippen nog los van elkaar en haar handen ergens in het niets hangend. ‘Lau,’ klonk het weer teleurgesteld en kleintjes. ‘Blijf je wel slapen?’ poging twee, of drie. Ze was de tel kwijt, wist überhaupt niet meer wat tellen precies inhield. Een brede grijns vormde zich op haar lippen toen hij uiteindelijk instemde, kwam op haar ellebogen moeizaam omhoog omdat haar hoofd begon te tollen zodra hij zijn rug naar haar toe draaide – die heerlijke, naakte rug waarin de spieren bewogen zodra hij zijn schouder rolde of zijn arm omhoog bracht. De rug waarvan ze wist dat hij nu heerlijk warm aanvoelde, zacht en krachtig onder haar vingertoppen. Afgeleid. – en weg liep. Zodra de deur dicht viel en ze zijn voetstappen de trap af hoorde rolde ze zich op haar buik, blies in een hopeloze poging de verwarde lokken uit haar gezicht en steunde met haar kin op haar hand. Geïrriteerd schoof ze met haar borstkas heen en weer, draaide zich om en woelde onder haar kussen met haar hand totdat de dunne witte stof van haar nachtjapon haar vingertoppen raakte. Glunderend, met een bijpassend geluidje, rukte ze hem onder het kussen vandaan en draaide op haar rug door. Nu, frunnikend met een lange geeuw peuterde ze haar bh los. In het woelen zakte de deken onder haar vandaan, eindigde als een opeengehoopt propje aan het einde van het bed voordat Ephony het voor elkaar had dat ene kledingstuk uit te krijgen. Uiteindelijk op haar zij gerold, half op haar buik lag de BH naast zich en half onder haar was nog haar nachtjapon te zien. Haar ene arm half in de stof verdwenen, maar vanuit het niets leek er geen beweging meer te komen in haar lichaam. Schuin over het bed heen bleef ze stilletjes liggen, haar armen voor zich tegen haar borst aan gevouwen, het verfrommelde nachtjapon waar ze half op lag tussen haar armen en borstkas in. Een diepe ademhaling door haar mond en haar gesloten ogen maakte het plaatje geheel; Ephony was in een diepe slaap gevallen terwijl ze bezig was zich om te kleden. Zelfs dat Laurens weer binnen kwam merkte ze niet, werd niet wakker van welk geluid of beweging dan ook. Diep weggezakt, met behulp van de alcohol sliep ze een droomloze slaap.
Zucht. Kreun. Haar ogen knepen zich samen en haar wenkbrauwen kropen naar elkaar toe. Het licht achter haar oogleden leek voor het eerst in haar leven totaal niets goeds te betekenen. Verwilderd probeerde ze te slikken, kroop ineen tegen de warmte bron aan door de droogheid die haar keel bezat. Ook haar hand op de warmte, zachte ondergrond waarop het lag verkrampte zodra Ephony steeds verder weg dreef uit haar slaapwereld. ‘Ooh,’ een zachte kreun rolde over haar lippen, kon niet ophouden met fronsen terwijl ze haar ogen probeerde te openen. Een klein stukje, een klein stukje maar. Maar het licht, het brandde op haar netvlies en deed haar bonkende hoofd nog meer bonken. Waar kwam dit vandaan? Ze was toch niet ziek, hoe kon ze ziek zijn? Een klein stukje, maar haar oogleden klapte alweer dicht bij het kleine streepje licht dat zich in het spleetje naar binnen drong. Naast haar hoofdpijn, en de zachte ondergrond onder haar hand merkte ze een andere warmte bron onder haar gezicht. Op haar zij lag ze ergens tegenaan, verwarmde de ene helft van haar gezicht waarbij haar hoofd zachtjes en langzaam op en neer veerde. Nu, met hernieuwde kracht wist ze haar oogleden, die verdomde zwaar aanvoelde, op te tillen. Toen haar blik zich scherp stelde staarde ze verbaasd naar de blote huid voor haar blik. Langzaam tilde ze haar bonkende hoofd op met een nieuwe, pijnlijke kreun, en gleden haar ogen omhoog. Stomverbaasd zakte haar mond open, keek naar het gezicht van Laurens. Merkte nu pas de warmte van zijn lichaam tegen de rest van haar huid. Steunend op haar ene arm, haar andere hand nog op zijn buik bleef ze hem aanstaren. ‘Lau?’ weerklonk haar haast raspende stem wat vervormd door de hoofdpijn, maar de verbaasdheid in haar stem was ook van haar gezicht af te lezen. ‘W-wat doe jij hier?’ waarom sliep hij hier. In haar bed, naast haar.. zonder shirt. Met een ruk verwijdde haar ogen, zag zijn grijze ogen even naar beneden schieten waarna die van haar volgde bij een plotseling besef. Het was niet alleen Laurens die daar zonder shirt lag, ook zijzelf was ontbloot tot haar ondergoed. Met een ruk schoot ze naar achteren, sleurde de deken mee en drukte deze tegen haar blote borst aan. Meteen dook ze ineen met haar hand tegen haar slaap aan, haar plotselinge beweging deed haar hoofdpijn nog hoger en harder bonken. Geschrokken, met een rood aanlopend hoofd, bleef ze Laurens aanstaren. Haar blik gleed naar beneden, haar mond open uit pure onwetendheid en ontzetting. Bleef hangen op zijn ontblote borst, herinnerde zich weer haar eigen naaktheid en trok de deken omhoog tot haar mond. De verbaasdheid en panische reactie maakte plaats voor angst. De deken tegen haar mond aan gedrukt en haar knieën tegen haar borst aan gedrukt waarbij de deken tussen haar benen en borst zat geklemd bleef ze Laurens aanstaren. Panische angst, merkte een gat in haar geheugen. Wat was er gebeurd. Verder dan het kampvuur ging haar geheugen niet. Verder dan een gezellig gesprek met Laurens en de warmte van het vuur wist ze niet meer. Wat was er daarna gebeurd, hoe was ze op deze manier terug op de slaapzaal beland. Hoe langer ze stil bleef, hoe witter haar gezicht weg trok. ‘W-wat..’ stilte. Haar stem bleef hangen in haar keel. ‘..is er gebeurd,’ wist ze gesmoord achter de deken uit haar keel te krijgen, haar panische blik op Laurens gericht. Waarom was zij naakt, waarom lagen ze samen in bed en kon ze zich niets herinneren? Haar ogen verwijdde zich. ‘Hebben we…’ alsof ze nog niet bleker kon worden staarde ze hem verstijfd aan. Dat zou toch niet waar zijn. Haar hart bonkte in haar keel, deed haar oren suizen bij de gedachte als het waar was. ‘WAAROM BEN IK NAAKT?’ klonk het panisch vanachter de deken, haar rug degen het voeteneinde gedrukt.

Niet wetend wat hij in godsnaam zou aantreffen als hij weer boven kwam, liep hij de trap op. De ergste scenario's speelden al af in zijn hoofd: Eph die heel de kamer had veranderd tot een coole lounge waar zij zelf rond één van de palen van de bedden zich aan het uitsloven was. Hij zal kijken, zien, verdoven en vergeten. Gelukkig had hij nu wel in zijn voordeel dat hij niet meer zo vreselijk opgewonden was en het bloedniveau in zijn hersenen weer op normaal niveau was. Hij zou weer enigszins normaal kunnen denken en logische conclusies kunnen trekken. Alleen, hoe hard hij het ook probeerde te ontkennen, Eph bleef lekkerder dan dat zijn verstand aankon. Dus met enkele bewegingen, knipperingen en aanrakingen had ze hem waarschijnlijk weer zover. Heerlijk! ... Normaal gesproken. Nu kon hij het niet zo goed gebruiken.
Eenmaal voor de deur hield hij zijn vingers al gekruisd, hopend en biddend dat het niet zo zou zijn. Negeerde ondertussen het stiekeme gedeelte dat juist in tegenstelling tot zijn verstand heel, héél hard hoopte dat Eph zich helemaal had ontdoen van alle overbodige lapjes stof en zich boven op hem zou stortten. Maar tot zijn opluchtig - of juist niet, 't is maar hoe je 't ziet - trefte hij een Eph aan die totaal knock-out over haar bed heen gedrappeerd lag. Een zucht verliet zijn longen, blij met hetgeen wat hij aantrof. Zonder moeite te doen om stilletjes te zijn liep hij naar het bed toe dat omsingeld werd door een bunker van boeken. Eén van de torens ingestort. Nu ze eenmaal sliep hoefde hij in ieder geval niet bang meer te zijn dat ze wakker zou worden. Maar eenmaal dichtbij bij het bed trok hij verbaasd een wenkbrauw op bij het zien van de vormen waarin Eph zichzelf had neergelegd. Ongelofelijk. Zo te zien was ze halverwege het aankleden, wat ook niet zo goed was gegaan, neer gegaan. Als een soldaat in de oorlog. Arme Eph. Hij zou d'r wel eventjes helpen. Dapper als hij was begaf hij zich ook in de oorlog waarbij tijdens steeds meer bloed vergoten werd. Of nouja, niet vergoten, maar vloeien deed het wel. In zijn aderen, rechtstreeks naar zijn oren. Eph werkte niet bepaald mee, en naast het nachthemd had ze niks aan. En godsamme, wat zagen die rondingen er toch heerlijk begeerlijk uit! Zacht, warm, groot. Hij kreeg het er zelf steeds warmer van. Totdat hij het uiteindelijk opgaf. Eph spartelde onwijs tegen en uiteindelijk had zijn goede daad zich tegen hem gezet. Het nachthemd was meer uit dan aan. Dus, dacht hij, dan moet ze het maar zelf weten. Zoals beloofd kroop hij wel naast haar in bed en trok het deken over zich heen zodat het uitzicht naar zijn lust verdween. Nu voelde hij het alleen nog maar. Martelend, heerlijk, tornend, zacht, verleidelijk, warm, begerend, onbereikbaar, zo dichtbij. Maar zijn goede geweten hield hem tegen en als een echte gentleman viel hij, uiteindelijk, ook in slaap.

Eenmaal in slaap verliep de rest van de nacht voortreffelijk. Eph haar bed lag echt lekkerder dan zijn eigen, zachter en warmer, en Eph zelf was ook heerlijk warm. In zijn slaap had hij zichzelf voor zover het nog kon nog meer tegen haar aangekruld. Zijn arm stevig om haar heen en zijn andere arm onder haar hals door. Hij had in tijden niet zo lekker geslapen. Diep en droomloos. Maar natuurlijk moest daar iets tegenover staan. Een nacht zo heerlijk lang en diep, dan moest de ochtend verschrikkelijk zijn. Dat had allemaal met de balans van de wereld te maken. Zijn lichaam leek zich er tegen willen te verzetten. Kleine beweginkjes en aanrakingen probeerde hem uit zijn slaap te halen. Het was vast zijn instinct die hem langer in slaap hield, wetend dat de geest de zelfverdediging nodig had voor dadelijk. Probeerde nog zoveel mogelijk energie te vergaren zolang het nog kon, voordat ze zich gezamenlijk, lichaam en geest, zich in het gevecht zouden storten.
Hij kreunde zachtjes, onwillig, bij het voelen van het draaien van Eph haar bovenlichaam in zijn armen. Ze lag net precies goed, zodat hij ook precies goed lag. Nu ligt ze niet meer precies goed, en raad is, hij ook niet. Met moeite trok hij één ooglid omhoog bij het horen van Eph haar krakerige ochtend stem die naar hem vroeg. ‘Hm?’ Vroeg hij haar om te laten weten dat hij half aan het luisteren was. De andere helft sliep nog. Eph haar helder blauwe ogen die een paniekerige glans kregen - iets wat hij al begon te herkennen, ze raakte immers zo vaak in paniek: proefwerken, Savador, de dieren die hij meenam, proefwerken, huiswerk, examens over een jaar, proefwerken.. – deden hem iets meer ontwaken. Bij het zien van die blik ging er automatisch ook een alarm in hem af. Een alarm die de woorden naar buiten perste “Rustig maar!” “We worden niet betrapt!” “Savador weet er niks vanaf!” “Je krijgt het heus wel af!” “Eph, dat proefwerk is pas over twee weken!” “Je hebt nog alle tijd!” of een andere variant. Meestal kreeg hij dan terug geschreeuwd 'Dat hij er toch niks van afwist en dat hij zijn hoofd dicht moest houden!' maar uiteindelijk hebben zijn woorden op de één of andere manier toch altijd resultaat. Ze leek er inderdaad door te kalmeren. Maar nu. Nu was er geen aankomend proefwerk wat haar opeens te binnen schoot. Hij had dit keer geen schildpad meegenomen die hij tegen was gekomen bij het meer. En Ené had ook niet de tafel in de fik gezet per ongelijk. Dit keer was het anders. En het alarm ging nog steeds af, knert hard zoemend in zijn hoofd, maar de woorden bleven weg. Want wat moest hij tegen haar zeggen als ze samen met hem half naakt wakker werd in een bed en zich niks kon herinneren. “Ik heb je niet ontmaagd!” ? Nee, dat leek hem niet zo'n goed plan. “Het is niet wat het lijkt!” Ha! Dat wilde ze zeker horen!
En toen gebeurde het, hij kon het niet helpen. Eph lag al die tijd al zo heerlijk verleidelijk voor hem, showend hoe goed gevormd haar eigen lichaam was, hij móést wel even kijken. Het ging vanzelf. Kon er niks aan doen. Het was zijn mannelijkheid die zijn oogbollen omlaag liet rollen en zijn pupillen lichtelijk deed verwijden bij de aanblik die hij daarbij aantrof. En hij was helemaal niet het type voor ochtend sex, in tegendeel, maar dit. Dit zou zelfs elke homo weer heteroseksueel maken. Geen wonder dat zijn odol alleen maar leek toe te nemen. Wist geen eens of dat biologisch gezien wel mogelijk was. Maar zo voelde het zeker.
En toen was ze weg.
Met een ruk schoot ze naar achteren en sleurde heel het deken met hem mee wat een kilte ochtend bries over zijn heerlijk verwarmde lichaam deed blazen. Een huivering trok over hem heen en het leek een teken te zijn. Want daarna zag hij Eph, zag haar blik, en wist dat het fout was. Woordenschoten hem tekort en hij kon haar alleen maar aankijken met zijn koalegrijze ogen, geschrokken ook van haar handelingen. Uiteindelijk sprak Eph, en daar was hij blij mee, want hij was zeker niet degene geweest die uiteindelijk als eerste zijn mond had opgetrokken. ‘Niet zo veel, Eph.’ Begon hij gelijk, nogal wanhopig. Niet zo goed wetend wat hij moest vertellen. En zodra dat gebeurde, sloeg hij op lullen. Net zoals nu. ‘Weetje nog het kampvuur?’ Dat moest wel, toen was ze nog niet dronken. ‘Bellingar was er, Myst en meneer Sam, en Wren en heel veel andere,’ Ónwijs interessant. ‘Je had dorst en haalde wat drinken en ik weet niet hoe je er uiteindelijk aan kwam, maar opeens had je zo'n gellij ding, weetje nog Eph? Die gellij puddinkjes achtige shit. En toen vond je het lekker en je bleef maar die dingen op eten, volgens mij heb je de helft van die doos op die daarmee gevuld was. Maarja, Bellingar vond het volgens mij niet zo erg. Hij zorgde trouwens voor de drank, Bellingar zat trouwens de hele tijd met Myst, weet je dat nog?’ Heerlijk, een ander onderwerp! ‘En hij zat echt niet normaal erg met haar te flirten!’ Zijn lullen sloeg om in wijvengepraat. ‘Maar volgens mij vind Myst Bellingar niet zo aantrekkelijk, ook al moet ik toegeven dat hij wel zijn looks heeft, maar dan alsnog. Maar wie weet! Misschien -’ Hij viel stil, Eph sprak weer. … Huh? Hebben we? Hebben we wat? Seks? ‘Nee!’ Flapte hij er gelijk uit. ‘Eph, je weet toch dat ik dat niet zou doen?’ Zijn wangen kleurde al licht rood, schoof zichzelf op zijn knieën en kroop verder naar haar toe totdat hij tegenover haar zat. En zag toen pas hoe ze echt naar hem keek. Niet meer alleen in paniek, maar ook bang. En dat raakte hem. Want het was niet leuk om te zien hoe je eigen vriendin bang voor je was. Ze geloofde hem niet, en dat deed bij hem het zweet uitbreken. Zijn oren kleurde weer rood, wat hem niet geloofwaardiger, maar er juist ongeloofwaardiger uit liet zien. ‘Het is niet wat je denkt dat het is, Eph.’ Nee, dat klonk goed. Met grote ogen staarde hij haar aan na haar uitbarsting. Zakte iets terug en ging zitten op zijn eigen hielen. ‘Nou... Dat is nogal een lang verhaal,’ Murmelde hij zachtjes. Zijn woorden klonken afwijkend, alsof hij haar de waarheid niet wilde vertellen. Maar dat was het niet, hij wilde het heus wel vertellen. Maar hoe kon hij het zo vertellen dat ze hem zou geloven en zou inzien dat het niet zijn schuld was? Dat hij juist heel erg zijn best had gedaan en goed voor haar gezorgd had? Hoe moeilijk hij het had gehad en hoe trots ze op hem zou moeten zijn dat haar vriendje zich zo kon inhouden onder zulke omstandigheden? Maar na zijn eerste zinnen, de eerste zinnen die toch echt gezegd zouden moeten worden 'Je was dronken en besprong me,' zou ze niet meer naar hem luisteren. Want wie, in godsnaam, zou zo'n slappe smoes geloven? ‘Het is nogal ingewikkeld...’ Mompelde hij opnieuw. Wilde toch de stilte opvullen, doen alsof hij iets aan haar vertelde terwijl hij nog niet helemaal wist hoe hij het ging vertellen. ‘Ik had je toch verteld dat je veel van die gellij dingen op had? Nou... in zo'n ding zit zo'n 15% alcohol en... je was nogal dronken.’ Liet het even op haar inwerken totdat hij zag wat het met haar deed. ‘Nee! Je moet niet gelijk van die rare dingen denken, Eph! Ik had toch gezegd dat het niet is wat het lijkt... maar nouja... je was nogal,’ Bloedgeil? Ontzettend opwindend? Sexy? Bloot? Stripperig? ‘Je was nogal...’ Naakt? Danserig en wild? Uitlokkend? Gekleed met de uitnodiging voor geslachtelijk gemeenschap? ‘... je was nogal...’ Hongerig? Zin naar sex? Pesterig? Vragend naar... meer? ‘ehh...’ Kwam er uiteindelijk alleen nog maar zachtjes uit. Een frons tekende licht zijn voorhoofd. ‘Ik kan het niet zo goed uitleggen,’ Niet dat hij er geen woorden voor had. God, hij had er veel te veel woorden voor. Een overschot, maar allemaal niet goed genoeg. Want 'geil' alleen omschreef niet hoe verschrikkelijk honds en bloed geil ze was geweest in die pikante meest aantrekkelijke hondsgeile rode lingerie die verboden zou moeten worden voor zulke onschuldige scholen. Opwindend was een understatement, had al klaar kunnen komen zonder dat ze hem aan zou raken. Ze was niet echt... ze was als een natte droom. En hij had er geen betere omschrijving voor. Het ultieme sex object wat je deed komen zonder enige aanrakingen. Onmogelijk, maar waar.
Hij beet op zijn onderlip. ‘Sorry?’ Zei hij zachtjes, niet zo goed wetend wat ze anders wilde horen.

tjaa, veel nieuws is 't niet. Maar ik dacht, jij kan lekker veel nieuws doen met Eph 8D

Haar zenuwachtige spieren verkrampte onder haar panische gedrag, haar al even schichtige blik op Laurens gericht. Haar bleke gezicht bij een plotseling besef van het gat in haar geheugen. Haar verwijdde pupillen die Laurens aan bleven staren, zich in zijn ogen gericht hielden om maar niet de rest te zien. Haperend had ze de vraag gesteld, haar stem gesmoord door de deken die ze tegen haar lippen aan gedrukt had. Alsof ze het praat-knopje ingedrukt had begon Laurens te spreken, onsamenhangende dingen die ze van hem gewend was. Maar iets wat ze nu niet wilde. Wilde een verhaal dat klopte, dat verheldering gaf waarom zij ingodsnaam bijna naakt tegen hem aan had gelegen. Hij überhaupt naast haar sliep op deze manier. En waarom ze zich niets meer kon herinneren. Het was Laurens, gilde het ene stukje van haar geest. Maar we zijn naakt, schreeuwde het andere stukje verwijtend. Het derde stukje bleef stil, was verlamd aangezien ze zich geen houding wist te geven bij deze dingen. Onervaren als wat. Met een wazig hoofd probeerde ze de lijnen van de vorige nacht te volgen. Herinnerde zich nog wazig het knapperende vuur, de warmte die het gaf en de gezelligheid die ze had gevonden aan zijn zijde. Hoe ze had genoten van alle stemmen rond het vuur, had gelachen met Laurens en zich benauwd had gevoelt bij het zien van Bellingars acties bij Myst. Hoe ze Sam zijn gezicht had zien vertrekken, hoe schuldig ze zich ergens voelde; wetend dat ze niets kon doen. Daarna werd het wazig, waren er enkele flarden van beelden waar ze geen naam aan kon geven. Verward onderbrak ze hem weer bij een plotselinge gedachtegang. Alsof ze nu pas realiseerde wat er gebeurd kon zijn met als gevolg dat ze beide halfnaakt in een bed lagen. Meer het feit dat ze zich niets meer kon herinneren, dat er belangrijke dingen misschien waren gebeurd en ze zich werkelijk geen flauw benul had van iets. Bleker trok ze weg, staarde Laurens aan alsof hij het levende spook van Ravenklauw was. Zonder dat ze het kon tegenhouden werd ze bang, Laurens’ woorden gaven ergens een geruststelling. Maar haar panische brein die totaal niet gewend was bij het feit dat er een gat in het uitmuntende geheugen zat. Gedrukt tegen het kleine randje hout van het voeteneinde bleef Ephony Laurens haast angstig aanstaren toen deze dichterbij kwam. Als ze helder was geweest had ze hem geloofd, geweten dat hij niet het persoon was om dat soort dingen te doen als de beelden die in haar hoofd heen en weer schoten. De bonkende hoofdpijn gaf haar ook al geen heldere gedachtes, en het enige wat ze wenste was dat ze zich alles weer zou herinneren. Haast huilend was ze uitgebarsten met de deken tegen haar mond gedrukt, voelde zich een vijfjarig meisje dat geen kut van de wereld snapte. ‘Vertel..’ haar eerst panische stem klonk gesmoord en verstikte, de deken verder opgetrokken tot haar neus in een poging de opkomende tranen tegen te houden. Rillend bleef ze hem aanstaren, haar vuisten gebald met de deken erin om hem omhoog te houden. Haar ogen verwijdde zich iets bij de nieuwe informatie van de gelei. Waar had hij het over? ‘Wat is er gebeurd lau? Welke pudding?’ trillend en haar stem een octaaf hoger dan normaal bleef ze hem over de rand van de deken aankijken. Als een in de hoek gedreven konijntje, die wilde weten waarom de vos een jager was. Wilde weten waarom ze vermoord werd voordat het werkelijk gebeurde. Bij zijn houterige uiteindelijke antwoord, aangezien zijn haperende en herhalende woorden voorheen enkel het zelfde bleven, leek het gat in haar geheugen alleen maar erger. ‘Voor wat ben je sorry Lau?’ huilerig riep ze het haast naar hem, had de deken met een ruk onder haar kin getrokken zodat haar bleke gezicht weer zichtbaar was. ‘Wat is er allemaal gebeurd?’ liet hem niet uitspreken, verwikkeld in haar eigen woorden. Gefrustreerd kneep ze haar ogen dicht, drukte daarbij enkele tranen naar buiten. ‘NEE IK WEET NIETS MEER,’ gilde ze meer naar zichzelf dan hem – weer door hem heen, liet haar voorhoofd op haar knieën vallen en drukte haar armen tegen haar borst met de deken er tussen en omheen. ‘Waarom weet ik niets meer,’ snifte ze angstig, duidelijk het feit dat ze dat het engste van alles vond. ‘Wie heeft me uitgekleed? ..Waarom herinner ik niets meer,’ huilerig en ineengedoken was ze het mietje van de drank. Haar hand gleed naar haar hoofd, drukte ertegen aan om de hoofdpijn tegen te gaan. ‘Het doet pijn,’ snufte ze zachtjes, wist niet wat ze moest denken of voelen. Wist niet of ze Laurens van dingen moest beschuldigen of niet. Dat was het probleem; ze wist gewoonweg niets meer. Waarom legde hij niet duidelijk uit, vulde hij het gat op in haar geheugen.


Troost actie laaaauuuu~! ;D