”And I whisper that I need you.
For all other words have become hollow.”

Haar handen balden tot vuisten, ze zette haar nagels in haar handpalmen. Met die pijn probeerde ze het schuldgevoel te overstemmen, om ook nog maar enigszins helder na te kunnen denken. Waarom leek dat nu zo moeilijk? Ze nam de spiraaltrap naar de etages, de dichtstbijjnde. Na de eerste twee treden bedacht ze zich dat ze beter een langere weg had kunnen nemen, om langer na te kunnen denken. Maar inmiddels was ze op de vijfde trede, en had ze geen puf meer om zich nog om te draaien.
De trappen waren vreemd donker, alleen verlicht door het maanlicht. De enkele ramen langs te trap gaven niet bijzonder veel licht, en het had een mysterieuze kalmerende werking op haar. De eenzaamheid, de lange spiraaltrap, het maanlicht. Het was niet zo dat het schuldgevoel verdwenen was, dat werd nog steeds met de seconde erger. Maar het feit dat de maan het enige licht gaf dat door de weinige ramen naar binnen kwam en hier en daar een prachtig zilverkleurig schijnsel op de treden wierp, hielp haar om haar hoofd op te helderen.
Ze wist zelf ook wel dat ze er niks aan kon doen Bellingar zo tegen haar bleef doen, maar zij was wel degene die het toestond dat ze vriendschappelijk contact hadden, omdat ze Bellingar aardig vond. Inmiddels kwam de langs de eerste etage, met de zwarte deur; de Shadraanse etage. Godzijdank had zij daar nog nooit naar binnen gehoeven, ze zou het ook nooit verlangen.
Dat Bellingar haar afwijzingen naar hem niet veel aandacht schonk, was ook niet haar schuld. Het was nou niet zo dat ze er omslachtig over deed; ze was al een aantal keer duidelijk genoeg geweest met haar woorden. Vanavond weer. Dat deed haar er gelijk weer aan denken; zou Bellingar gezien hebben wat er met Sam’s gezicht gebeurde vlak voor hij zich omdraaide? Of kende hij hem daar niet goed genoeg voor?
Of zou Bellingar – onintelligent als hij soms kon zijn – het opgevat hebben als een bedroefd en eenzaam gezicht omdat Sam geen partner had? Geen meisje om dat soort fratsen mee uit te halen? Dat was natuurlijk ook nog mogelijk. Bellingar zou het op allerlei manieren op kunnen vatten, ze hoopte maar dat hij het niet goed opvatte.
Inmiddels was ze ook al voorbij Erd en Cassia, althans, de etages daarvan. Het ging haar veel te snel, nog steeds had ze niet bedacht wat ze tegen Sam moest zeggen. De tranen in haar ogen liepen inmiddels over, en geïrriteerd veegde ze de zoutwaterdruppels weg. Wie was zij nou om nu te gaan huilen? Bellingar had hier schuld, Sam was hier degene die zijn vriendin versierd moest zien worden, zij was slechts het slachtoffer van die versiering. Versierd worden was niet iets wat veel meisjes al vervelend zouden beschouwen.
Pas toen ze langs de Grenaanse etage liep, viel het haar op dat het overal doodstil was. Iedereen sliep waarschijnlijk, of in ieder geval waren er geen feestjes bezig. Zou er iemand nog wakker zijn die enig idee zou hebben wat ze moest doen? Dat was natuurlijk een absurde gedachte; zo’n situatie hoorde gewoon niet voor te komen. En bovendien kon ze het aan niemand vertellen, wilde ze dat Sam niet weggestuurd werd, terug naar Puffoon. De gedachte daaraan was al bijna ondraaglijk.
Hoe snel hij haar leven in zo’n korte tijd veranderd had was echt idioot. Hij had in enkele maanden haar leven van eenzaam en gebroken naar verliefd en vrolijk veranderd. Hoewel ze op het moment niet vrolijk was, zorgde zijn bestaan op SSA daar vaak wel voor. Met de wetenschap dat ze hem weer zou zien, kon ze heel Kovomaka aan.

Ze stond voor de deur en haalde diep adem. Hij wist waarschijnlijk allang dat ze er stond, wie zou er anders op zo’n tijdstip naar hem toe komen? Bovendien was het waarschijnlijk wel mogelijk dat hij haar voetstappen herkende. Ze keek even om en naar beneden, maar ze wist al dat ze nog steeds helemaal alleen was. Ze schraapte haar keel en legde een hand tegen de deur aan. Het voelde al bekend, vertrouwd. Het zachte hout van zijn deur voelde aan alsof ze er al jaren in en uit waren gegaan, alsof ze het al vaak aangeraakt had. Dat kwam natuurlijk omdat alle herinneringen met Sam als een brandmerk in haar geheugen stonden, dat waren allemaal geen dingen die ze snel zou vergeten. Ze veegde nog eenmaal de tranen van haar wangen voor ze klopte.
Ze probeerde haar ademhaling kalm te houden terwijl ze wachtte. Ze slikte en knipperde tegen de tranen, schraapte haar keel nogmaals en probeerde een normaal gezicht te trekken. Moeilijk. Toen de deur open ging kon ze er niks aan doen dat de tranen automatisch weer in haar ogen sprongen, hoe kon het ook anders? Het schuldgevoel benam haar, ondanks het schrapen van haar keel, de helderheid van haar stem. ‘Ik kom niet voor mijn boek. Niet als voornaamste reden, in ieder geval.’ Haar stem klonk schor en alsof ze net uren had zitten janken. Perfect, echt geweldig. De blos die haar wangen bekroop was niets anders dan schaamte om haar zwakte.

Hij staarde naar de brief. De brief die voor zijn neus lag, op zijn bureau en verlicht werd door zijn bureaulampje. Maar ondanks dat hij er naar keek, zien deed hij hem niet. Hij had geprobeerd afleiding voor zichzelf te vinden, zijn concentratie te richten op iets anders en zichzelf daarmee bezig te houden. Zich niet te richten op de gedachtestromen, de nog altijd aanwezige en overheersende steken van jaloezie, zijn verdriet. Het lukte niet. Het werkte niet. Nog altijd zag hij ze voor zich. Naar elkaar toe gebogen. Pratend. Drinkend. Lachend. Samen. En het meest frustrerende was nog altijd, dat hij er niks aan had kunnen veranderen. Dat op het moment dat hij op stond, hij eigenlijk al fout bezig was geweest. Maar wat moest hij anders? Toe blijven kijken? Zien hoe Bellingar met Myst flirtte? Haar probeerde te verleiden? Onmogelijk. Ze was van hem.
Een frons ontstond en hij boog zich dieper over zijn brief heen. Concentreer je. Hij duwde de beelden van een lachende Bellingar die zich maar al te graag naar Myst toe boog weg, en probeerde de letters te onderscheiden van zijn eigen handschrift. Sierlijk waren de regels onder elkaar geschreven, in een net en ouderwets handschrift. ”Lieve Mama,” Waren de standaard eerste woorden waarmee zijn brief begon aan zijn moeder. Met zijn vader schreef hij niet. Voor de zoveelste keer nam hij zijn brief door, kon zich namelijk keer op keer niet meer herinneren wat erin stond. Halverwege haakte hij namelijk telkens weer af. Gleden zijn gedachtegangen weer ergens anders heen. Ergens waar de brief naar zijn moeder totaal vergeten en onbelangrijk was. Waar hij in het donker toe moest kijken hoe het verder was gelopen als hij er niks van gezegd had. Hoe het verder nu op het moment zelf kon lopen, nu hij er niet meer bij was.
Geërgerd zette hij zijn elleboog op tafel, legde zijn voorhoofd in de palm van zijn hand en liet zijn vingers verdwijnen in zijn haren. Hij kneep zijn ogen dicht en probeerde op die manier de beelden die zich aan hem opdrongen te laten verdwijnen. Het lukte hem niet, de beelden bleven. Dat zal ze nooit doen. Zo is ze niet. Bleef hij voor zichzelf herhalen. Maar Bellingar wel.
Zijn ogen schoten weer open, staarde naar de brief die onder hem lag. Het perkament was vergeeld en krulde aan de randen omdat het zolang opgerold bewaard was geweest. Afwezig wreef hij er met zijn vrije hand langs, probeerde het tevergeefs plat te duwen. Zijn ogen waren levenloos, weerspiegelde zijn gevoelens. Morgen. Morgen zal hij haar weer zien, waarschijnlijk. Als ze kwam. Daar moest hij maar genoegen meenemen. Anders zag hij haar nog altijd in de les, maandag. Het vierde uur. Als híj die les moest gaan geven. Voor de klas dit keer.
Afgeleid draaide zijn hoofd iets weg, staarde in het niets en concentreerde zich om de kleine geluidsverandering in de verte. Voetstappen op de trap. Zouden Laurens en Ephony alweer terug gaan? Ephony had er sowieso niet zo heel erg levendig uit gezien toen ze er net bij kwam zitten. Nou ja, niet dat het hem verder iets uitmaakte op dit moment. Depressief draaide hij zijn hoofd weer weg, staarde naar zijn vergeelde en vol gekrabbelde brief. De eerste brief waarin hij over Myst vertelde waarbij het voor zijn moeder duidelijk werd dat ze in een relatie zaten. Het corresponderen met zijn moeder ging niet op snel niveau. Sowieso alleen al het feit dat de brieven terug moesten naar Puffoon kon meer dan twee weken duren.
Met een ruk draaide hij zijn hoofd om, zijn hart hervond zijn levendige, dubbel versnelde tempo. Die voetstappen herkende hij. Waarom had hij dat niet eerder gehoord? Zijn blik kleefde op de deur, de plek waarachter Myst zich nu op het moment bevond. Maar er was iets aan de hand. Ze treuzelde, aarzelde. Maar waarom? Met een hels kabaal schoof hij zijn stoel achteruit en kwam overeind. Liep naar de deur, onbeheerst snel, en trok deze open. Net op het moment dat haar hand omhoog kwam en ze wilde kloppen. ‘Hé,’ Zei hij zachtjes. Verwarring, warmte en blijdschap stroomden door hem heen. Hetgeen wat hem enkel meer verwarring bezorgde, maar het zien van haar maakte alles goed. Ze was bij hem, niet bij Bellingar, of welke andere jongen dan ook. Maar bij hem. En op het moment maakte het hem niks meer uit of ze nou voor een boek, of voor hem kwam. Zolang ze maar hier was.
Toen pas zag hij de tranen en vergat hij ter plekke de redenen waarom hij zich druk had lopen maken en waarom hij zich zo vreselijk k*t had gevoeld. ‘Myst?’ De toon in zijn stem duidelijk omgeslagen. Bezorgd nu. Met een korte blik over haar hoofd, een blik die hij haatte, pakte hij haar vervolgens bij de hand en trok haar naar binnen. De deur sloot automatisch. ‘Wat is er aan de hand?’ Vroeg hij gelijk. ‘Hij heeft iets gedaan? Iets wat je niet wilde?’ Zijn stem werd feller. Hoe kon het niet zo zijn, na de tijd hier op zijn kamer dat hij zich had lopen opvreten aan ergernissen en Bellingar, dat hij de jongen niet gelijk de schuld gaf? Hij deze link legde. Bellingars woorden, haar tranen. Automatisch legde hij zijn armen rond haar heen, trok haar tegen zich aan en hield haar vast. Dicht bij zich. Troostte haar. ‘Echt hoor Myst, als dat zo is, dan maakt het me allemaal niet meer uit.’ Hij draaide tijdens het praten zijn hoofd, liet zijn wang rusten op haar haren en hield haar vast. Zijn woorden, onduidelijk als ze waren, zeiden genoeg. Het zou hem niet meer uitmaken dat de rest het zou weten, dat hij ontslagen zou worden, weg zou worden gestuurd. Zachtjes wreef hij een tijdje lang over haar rug, hield haar vast en nam later pas weer enigszins afstand. Voorzichtig legde hij zijn handen rond haar gezicht en veegde met zijn duimen haar tranen weg. Zijn gezicht betrok. Hij hield er niet van om haar te zien huilen, haatte het eerder. Al was het maar om een film. Het voelde fout. Ze hoorde niet te huilen, maar hoorde te lachen.

Ze slikte even, en kon verder haar woorden nog niet vervolgens voor ze de verandering van emoties op zijn gezicht zag. Verdwaasd bleef ze even staan, en liet ze zich naar binnen trekken. Waarom deed hij zo? Waarom werd hij niet boos op haar? Waarom had hij geen hekel aan haar? Wat was er in godsnaam aan haar om bezorgd om te zijn? Wat had haar kunnen gebeuren? Bellingar zou haar echt niet tegen haar wil in besprongen zijn of iets dergelijks.
Maar dat was blijkbaar toch zijn conclusie. Langzaam begonnen de tranen te stromen, toen ze zijn woorden hoorde. Hij was zo lief, zo bezorgd, terwijl zij nota bene met de flirtkoning van de school omging die haar net nogal een duidelijke poging had aangeboden. Natuurlijk had ze hem afgewezen, met hulp van Sam, maar alsnog. Hij was juist degene tegen wie zíj lief moest doen. Hij had moeten kijken hoe Bellingar… hoe zij…
Ze kon een snik niet onderdrukken en liet zich laveloos tegen hem aan trekken, zonder haar armen om hem heen te slaan.
Wat zei hij? Wát zei hij? Haar ademhaling werd sneller en woest veegde ze haar tranen weg. Dat er weer nieuwe opwelden probeerde ze tegen te gaan. Toen hij weer afstand nam wilde zij ook afstand nemen, even schreeuwen tegen hem over hoe boos ze was. Op zichzelf. En hoe stom hij deed. En dat hij daarmee moest ophouden. Want het hielp niet. Echt niet.
Ze rukte haar gezicht uit zijn handen en zag zo ook niet dat zijn gezichtsuitdrukking betrok, maar vertrok haar eigen gezichtsuitdrukking wel. ‘Verdomme, Sam. Nee, er is helemaal niks met mij.’ Ze schudde woest met haar hoofd terwijl haar wangen blossen ontwikkelden. Haar blik vond de zijne en hield niets anders in dan schaamte. ‘Bij het kampvuur… Of eigenlijk altijd… Bell doet zo stom!’ Haar wenkbrauwen werden en frons en haar blik werd afwezig, haar gedachten bij het moment dat hij over haar heen was gaan hangen.
‘Ik bedoel… kijk wat hij doet!’ Haar stem was fel en boos, een beetje ongecontroleerd. ‘Ik heb hem al vaak genoeg afgewezen en duidelijk gemaakt dat ik hem alleen als een vriend zie MAAR HIJ BLIJFT ZO DOEN!’ De laatste woorden waren geschreeuwd en nog steeds keek ze Sam niet aan. Ze maakte een hysterisch wapperend gebaar met haar handen en een gromachtig geluid kwam uit haar borst. ‘IS HIJ BLIND EN DOOF?’ Ze rolde met haar ogen en liep met stampende voeten richting Sam’s bed.
‘En dan ga jij ook nog vragen of er iets met mij is…’ Haar adrenalinepeil was weer wat gezakt en langzaam braken de snikken door. ‘Ik bedoel… ik weet hoe het is om te kijken… om te denken…’ Ze kwam niet meer uit haar woorden en juist haar boosheid zorgde voor meer tranen, die haar nog steeds mateloos irriteerden. ‘Li-Libby…’ Murmelde ze nog onduidelijk voor ze zich omdraaide en met haar gezicht in een van Sam’s kussens liet ploffen. Ze zuchtte diep en hield haar adem in terwijl ze haar neus in het kussen drukte.
Na een kleine dertig seconden kwam haar hoofd omhoog en ademde ze even vol geluid in, waarna ze mompelde. ‘En dan zeg jij ook nog eens dat het je niet meer uit maakt. Dat wil ik helemaal niet horen! Ik wil er niet over nadenken wat er dan met je zou gebeuren… wat er dan met ons zou gebeuren…’ Haar stem klonk gebroken; alsof ze nu al een lichte hint voelde van wat er zou zijn als dat zou gebeuren.
Ze ademde nogmaals diep in en liet toen haar hoofd weer in het kussen zakken. ‘Srie bord mkupblekn.’ Zuchtte ze in het kussen. Ze draaide haar hoofd op haar zij en keek hem aan. ‘Sorry voor de make-upvlekken.’ Maakte ze duidelijk. Nogmaals zuchtte ze en veegde ze de laatste tranen weg. Tegelijkertijd murmelde ze: ‘En dan moet ik ook nog eens om onverklaarbare reden janken, verdomme.’ Ze schudde weer met haar hoofd.
Ze draaide zich om en staarde met rode ogen naar het plafond, waarna ze, alweer zuchtte. Een standaard tik als ze net klaar was met huilen. ‘En ik wil helemaal niet boos worden als ik met jou alleen ben. Dan zijn er veel betere dingen om te doen, maar Bellingar moet dat weer verprutsen omdat hij zo’n stomme kl**tzak is. En deze hele f*cking wereld is oneerlijk omdat we niet gewoon voor Bellingar’s neus lekker een potje kunnen gaan staan bekken alleen maar om hem duidelijk te maken hoe het zit…’ Haar stem klonk wat afkeurend bij bekken, maar ze doelde meer op de ranzige manier van zoenen dan de manier waarop zij het deden. Daar dacht ze aan omdat ze Bellingar wilde afschrikken, natuurlijk.


[Wat sam hier nog kan doen? Toekijken? Haar zachtjes over haar bol aaien? xD
NOGMAALS SORRY ]

Teder had hij zijn handen rond haar gezicht gelegd, haar vast gehouden en haar tranen weggeveegd. Had in haar ogen gekeken, waterig als ze waren, en had gevoeld hoe het van binnen stak. Wetend, dat hij alles voor haar zou doen. Alles op zou geven, alles achter zich zou laten. Zolang zij maar gelukkig was, haar niks over kwam. Hij zou haar verlaten, als dat hetgeen was wat nodig was. De haat die hij dan ook op dit moment voor Bellingar koesterde, in onwetendheid met het idee dat Bellingar haar dit had aangedaan, was een haat die brandde. Erger dan hij ooit gevoeld had. Hoe klein het ook geweest zou zijn, al was het maar een kus of een poging tot. Hij zou er persoonlijk voor zorgen dat Bellingar langer dan een jaar geen enkele poging meer zou kúnnen wagen.
Het was niks voor hem, om op deze manier te denken. De bezitsdrang, de beschermingsdrang, de jaloezie. Ergens, ver weg, verachtte hij zichzelf erom. Wie was hij, om het Bellingar kwalijk te nemen dat hij Myst probeerde te versieren? Hoe zou hij de jongen ooit ongelijk kunnen geven? Hoe zou hij welke man ooit, ooit ongelijk kunnen geven? Maar hij kon het niet aanzien, en kon er al helemaal niet tegen dat hij machteloos stond. Hij wilde haar, meer dan dat hij ooit elk ander meisje had gewild. Het gevoel was absurd, hoe hij zich aangetrokken tot haar voelde. Maar het onmogelijke ervan, de geheimen. Hij had nooit geweten dat het zo zwaar zou zijn. Had nooit geweten, dat deze mate van jaloezie überhaupt bestond.
Verwarring schoot dan ook over zijn gezicht, duidelijk leesbaar, toen ze zich met een ruk terug trok. Zijn handen voor een kort moment in het niets hingen. Wat? Was er geluidloos te horen bij Myst haar eerste woorden. Er was niks aan de hand? Maar hoe kon ze dat nou zeggen! Bellingar had haar zojuist nog aangerand! ... toch? De blik die ze hem wierp, haar ogen gekleurd van schaamte, begreep hij dan ook niet. ‘Dat is wel erg zacht uitgedrukt,’ Gaf hij zijn commentaar. Zijn stem een stuk kalmer dan dat hij zich voelde. Juist dat maakte hem alleen maar bozer doen klinken. Bij het commando wat hij kreeg klemde hij zijn kaken op elkaar. Alsof hij dat nog niet gedaan had, alsof hij niet alles gezien had zodat het gebrand op zijn netvlies achter was gebleven. Hij had het gezien. Alles. Maar nog steeds heerste er verwarring. Ze was boos, op Bellingar, maar niet op een manier die hij begreep. Ze was overstuur, maar niet van verdriet. Ze was woest, en tegelijkertijd begreep hij er helemaal niks van. Knipperend zette hij een kleine stap achteruit toen Myst opeens tot haar ontploffing kwam, ze door zijn kamer heen schreeuwde. Afgewezen? Eindelijk leek het enigszins tot hem door te dringen, zich tenminste tot de mogelijkheden toe te voegen. Had Bellingar dan niks gedaan? Tenminste; niks kúnnen doen? Nog meer verwarring. Met grote ogen keek hij toe hoe Myst een gefaalde imitatie van een Svaldivari liet horen. Kon niks meer zeggen, geen antwoord bedenken op haar retorische vraag. Ze was boos, op Bellingar. Ergens voelde hij de drang om eens lekker met haar mee te schreeuwen en al zijn ergernissen over Cruentus eruit te gooien, maar het enige wat hij kon doen was met haar mee draaien; toekijken hoe ze op zijn bed neer plofte. Hij luisterde, ontspande en kon uiteindelijk niks anders doen dan toegeven aan het wanhopige gevoel. Bellingar had niks gedaan, nog steeds haatte hij de jongen. Bellingar had haar niet misbruikt, nog steeds wilde hij dat iedereen het wist. Want het zou altijd zo blijven. Hij zou altijd zulke middagen of avonden hebben. Hij wilde niet zien, hoe andere jongens een poging deden zonder dat ze wisten dat ze al bezet was. Wilde niet nogmaals zo'n kampvuur meemaken dat hij bij haar was en tegelijkertijd niet. Wilde niet van een afstand toe hoeven te kijken, machteloos en vergeten. Wilde bij haar zijn, van haar zijn.
Een diepe zucht verliet zijn longen, slofte naar haar toe toen ze haar gezicht weer vertoonde, tevoorschijn gekomen uit het kussen. Kon de puf niet vinden om haar excuses weg te wuiven, richtte zich meer op het gevoel dat hem toe juichde omdat hij dichter naar haar toe stapte. Wat boeide het hem dat er mascara vlekken zaten op het kussensloop van de academie? Hij luisterde maar negeerde haar tegelijkertijd toen ze doorsprak. Zette zijn knie ook op het bed en kroop over haar heen. Dichterbij. Nu het kon. Met een lichte glimlach luisterde hij naar haar laatste woorden, zag het al voor zich, en schoof ondertussen haar benen zodra ze een kwartslag draaide en in de lengte op het bed kwam te liggen. Teder had hij zijn hand onder haar knieholtes geschoven, deze opgetild en over het bed getrokken.‘Ik hou je niet tegen,’ Stemde hij in. Hem klonk het zelfs als een goed idee. Hij kroop verder, over haar heen. Voelde hoe het verlangen naar haar lichaam tegen het zijne vanzelf al weer op kwam dagen. Hing nu boven haar in kruiphouding, zijn handen steunend naast haar gezicht, zijn knieën naast haar heupen. ‘Je bent echt heel onduidelijk als je boos bent, weet je dat? Misschien moet je maar wat vaker boos worden, kan ik er wegwijs uit worden.’ Hij glimlachte half, liet zijn gezicht zakken en kuste zacht haar lippen. Weerstond de verleiding naar meer. ‘Het spijt me,’ Mompelde hij vervolgens zachtjes, tilde zijn hoofd iets op en liet zich zakken zodat hij op zijn ellebogen steunde, zijn knieën schoven naar achteren zodat hij helemaal tegen haar aanlag. Genoot van de zwaartekracht wat hem al vanzelf tegen haar aan drukte. Hij legde zijn lippen tegen haar voorhoofd en prevelde hier tegen aan: ‘Het is... lastiger dan dat ik had gedacht.’ Gaf hij schoorvoetend toe. ‘Ik heb nooit echt een reden gehad om jaloers te zijn,’ Vluchtig schoot er een glimlach over zijn gezicht voor zijn arrogant verwende opmerking. De woorden rolden eruit, alsof hij er vanaf wilde zijn. ‘Maar dit is echt absurd,’ Trok hierbij zijn gezicht weer terug zodat hij haar weer aan kon kijken. ‘Het bizarre is nog wel dat een kater geen verschil maakt,’ Hij grijnsde nu licht, maar op het moment dat zijn ogen haar blik vonden kon je zien dat deze niet meededen. Het is altijd even erg. De woorden hingen geluidloos in de lucht. Zijn grijns verslapte weer, streelde ondertussen gedachteloos met zijn vingertoppen langs haar hals. Zijn eigen blik ging hiernaar toe, bleef hier op hangen. Het was makkelijker om zo te praten. ‘Maar we kunnen toch best gewoon met elkaar om gaan? Praten? Bij elkaar zitten?’ Vroeg hij haar, met sterk het moment van het kampvuur in zijn hoofd. ‘Zo raar is dat toch niet?’ Maar bij de laatste vraag besefte hij dat het wel raar was. Leerlingen hoorden niet bevriend te zijn met de stagiaires, hoorden niet hun vrije tijd er mee te verspillen. Daarnaast als ze het wel zou doen zal het te veel opvallen, zou ze er opmerkingen over krijgen. En eenmaal het oog van de rest van de school op hun gericht zouden ze zo betrapt zijn. Want wie kon er van hem verwachten dat hij elke keer weer koeltjes tegen haar zou kunnen doen, al was het spelend? Zijn kaken klemden zich op elkaar. Kon de trieste blik niet weghouden uit zijn ogen, keek dus steeds nog maar naar haar hals waarbij zijn vingertop zachtjes over haar slagader gleed. Luisterde ondertussen naar het ritmische geluid hiervan, het geluid van haar hart. Met een zachte zucht liet hij zijn hoofd vallen en drukte zijn voorhoofd tegen haar schouder. ‘'t Leven is zo oneerlijk,’ Murmelde hij waarna hij zijn hoofd draaide en zijn lippen naar het eerst tegenkomende ontblote stuk huid liet zoeken. Zacht drukte hij hier zijn lippen tegen aan om iets van het drukkende gevoel te verlichten. ‘Misschien,’ Murmelde hij onduidelijk, opnieuw drukte hij zijn lippen tegen haar huid. ‘moeten we maar gewoon,’ mompelde hij zachtjes verder. Hij schoof iets omhoog, langzaam, en kuste haar zacht opnieuw in haar hals nu. ‘oefenen.’ Het laatste zo onduidelijk dat het nog maar net te verstaan was. Zijn lippen gleden langs haar huid verder omhoog, vonden haar oor. Zijn lippen omsloten zachtjes haar oorlel, beet hier zacht een keer speels in en drukte vervolgens zijn lippen tegen haar oor. ‘Kunnen we Bellingar laten schrikken,’ Eén van zijn handen gleed langs haar bovenarm omhoog, vond haar schouder en gleed vervolgens langs haar ribbenkast omlaag. Bleef liggen op haar middel. Veilige plek. Ondertussen zochten zijn lippen de hare.

Moeiteloos liet ze hem haar benen uitstrekken, gaf geen weerstand. Bij Sam was ze wel vaker weerloos, niets in haar hoofd dacht eraan om tegen hem in te gaan op dat soort momenten. Zijn handen waren zoals altijd zacht met haar, teder, en ze wist dat ze zich bij Sam geen zorgen hoefde te maken.
Een kleine glimlach bracht ze omhoog toen hij met haar woorden instemde. Ze voelde het verlangen om het ook daadwerkelijk te doen vanbinnen borrelen, om de hele wereld, of in ieder geval die k*t Bellingar, te laten zien dat ze bij hém hoorde, dat ze niet ten prooi wilde vallen aan versierpogingen en dergelijke; want ze was al met iemand, en niemand anders kon beter zijn dan hij was.
Haar hart begon sneller te kloppen toen hij verder over haar heen klom, een lichte blos kroop over haar wangen. Ze bleef opkijken naar zijn gezicht terwijl hij sprak, hoewel haar ogen met elk woord meer verlegen werden. ‘Sorry…’ Murmelde ze zachtjes, maar halverwege het woord viel haar stem weg en sloot ze haar ogen, wachtend op zijn lippen. Ze negeerde het enthousiaste maar zenuwachtige kloppen van haar hart om de positie waarin ze nu lagen; dit was niet iets dat ze vaker gedaan had. Ondanks dat haar wangen vuurrood waren legde zijn armen om haar heen terwijl ze luisterde naar zijn excuses. Haar ogen bleven gesloten terwijl hij zijn lippen tegen haar voorhoofd legde, hoewel een heel klein glimlachje zich langzaam om haar lippen begon te vormen terwijl ze luisterde naar wat hij haar vertelde.
Langzaam sloeg ze haar ogen weer op en vond gelijk zijn blik, zijn ogen die nu haar weer aankeken. Aan de ene kant was het heel vleiend dat hij zo jaloers was, aan de andere kant voelde ze zich schuldig. Ze mocht het niet als iets positiefs voelen dat hij zich slecht voelde, maar toch kon ze er niet omheen dat ze het wel een beetje leuk vond.
Ze legde een paar vingers tegen zijn wang aan, voelde dat hij grijnsde, maar zag het niet. Haar ogen waren gefocust in de zijne en daarin loog hij niet. Daarin was duidelijk dat er niets te grijnzen viel.
Ze genoot van de warmte die zijn vingertoppen achterlieten, genoot van haar hart dat nog steeds enthousiast in haar ribbenkast bonkte. Onbewust gleed haar blik af naar zijn lippen terwijl hij sprak, en steeds groter werd het verlangen om hem te zoenen. Maar zodra zijn woorden tot haar doordrongen keek ze weer in zijn ogen. Dacht hij dat echt? Zou dat kunnen? Gelijk voelde ze de hoop opzwellen in haar borst, mogelijkheden om hem vaker te kunnen zien. Tegelijkertijd fronsten haar wenkbrauwen zich. Had hij wel gelijk? Konden ze wel normaal met elkaar omgaan? Behalve dat het niet raar over zou komen op anderen – zouden zijzelf dat kunnen?
Haar armen waren nog steeds om zijn nek geslagen terwijl ze toekeek hij zijn blik betrok, hoewel hij haar niet aankeek. Ze bedwong haar gezicht te vertrekken, zodat hij niet ook nog hoefde te zien hoeveel het haar pijn deed zonder hem te moeten zijn, hoeveel liever ze bij hem bij het kampvuur had gezeten dan bij Bellingar. Dat wist hij toch wel, daar hoefde ze hem niet nu ook nog mee te kwellen.
Ze liet één van handen doorglijden zijn haar in toen hij zijn hoofd op haar schouder neerlegde. ‘Ik weet het.’ Zei ze, een beetje schor, omdat zijn lippen vlak onder haar sleutelbeen tegen haar huid aangedrukt werden. Haar ademhaling werd iets luider terwijl een zacht vragend ‘Hmm?’ haar keel verliet. Haar hart klopte in haar slapen toen zijn lippen steeds dichter bij haar gezicht kwamen, in afwachting op het moment dat ze ze tegen de hare zou voelen.
Ze glimlachte zwakjes en sloot haar ogen toen hij zijn zin afgemaakt had en wilde haar mond open doen om te antwoorden, maar haar adem werd onbewust scherp naar binnen gezogen toen hij zacht in haar oor beet. Haar oren suisden en ze genoot van het gevoel dat haar meenam, weg van de wereld, ergens waar ze alleen was met Sam en alles mogelijk was.
Ze lachte geluidloos, alleen een licht schudden in haar borst. Maar al snel verdween dit ook, zodra zijn lippen de hare raakten. Haar vingers grepen zich steviger vast in de hare, en een vreemd gevoel van het los zijn van de aarde brachten zijn lippen haar, hoewel ze tegelijkertijd genoot van het gevoel van zwaartekracht; zijn lichaam dat tegen het hare aan drukte.
Haar andere hand, die nog losjes in zijn nek had gelegen, streelde nu zacht met haar vingers over zijn ruggengraat naar beneden. Voelde langs zijn rugspieren en genoot van de positie waarin ze lagen. Zo kon ze hem zo makkelijk aanraken, vasthouden, hij was zó dichtbij. Met een lichte spanning in haar lippen bleef ze hem zoenen, alsof ze hem probeerde te overtuigen hoe graag ze hem wilde.
Hun luide ademhalingen weerklonken door de kamer toen hun lippen loskwamen, en ze legde haar wang tegen de zijne. Zodra ze haar ademhaling iets meer onder controle had, begon ze te praten. ‘Je weet toch wel dat je je echt geen zorgen hoeft te maken wat dat betreft, hè? Ik heb liever één avond zoals deze met jou dan vierhonderdzesennegentigduizendachthonderdtweeënveertig kampvuren met Bellingar.’ Random grote getallen op noemen; een vreemd talent dat met haar vreemde obsessie voor getallen meekwam. ‘Wat tenslotte ook lastig zou zijn, want dan zou ik meer dan duizend jaar moeten leven, maar ach.’ Ze lachte zacht en streelde met haar lippen langs zijn wang, weer opzoek naar de zijne. Voor ze hem zoende, wachtte ze nog even.
Ze slikte en verzamelde moed bij elkaar, ze moest het toch een keer zeggen? Dat ze eerder deze avond tot de conclusie was gekomen dat ze het hem nog nooit gezegd had, had ze heel vreemd gevonden. Het voelde zo natuurlijk, van hem houden. Alsof het voor zich sprak. Net alsof ze hem zou vertellen dat ze adem zou halen. Maar aan de andere kant vond ze het toch eng, want hoe zou hij reageren? Ineens schoot haar een oplossing daarvoor te binnen.
‘Ik hou van je.’ Zei ze ademloos, nauwelijks verstaanbaar, voor ze vlug haar lippen op de zijne drukte zodat hij geen antwoord kon geven. Door de onzekerheid barstte haar hart bijna uit haar borstkas, zo idioot hard bonkte het. Ze liet haar handen naar zijn kaken glijden om hem bij haar te houden, om te zorgen dat hij nóg geen kans had om te reageren. Toen ze zeker wist dat hij niet van haar weg zou bewegen liet ze haar handen afglijden om hem af te leiden, langs de zijkanten van zijn ribbenkast naar zijn rug, zijn middel.
Toen haar hart iets bijgekomen was van de spanning, sloeg ze haar armen losjes om zijn middel en ontspande zelf ook iets meer. Hoewel haar hart bijgekomen was, had haar ademhaling nog steeds een idioot tempo. Ze wist bijna zeker dat ze te weinig zuurstof binnen kreeg en dat het moment eraan zat te komen dat ze zijn lippen met rust moest laten.
Maar wilde ze wel weten wat hij ging zeggen, of doen? Mannen hadden vaak veel meer moeite met over hun gevoelens praten, hoewel dat op Sam minder van toepassing leek te zijn dan op sommige andere mannen. Maar de enige man van wie ze voor de rest hield, haar vader, -Lau en Bellingar worden hier tot jongens gerekend- had ze ooit horen zeggen dat hij van niemand anders dan van haar hield. Dat hij zelfs niet van haar moeder hield. Zeker, hij was aan haar gehecht, en ze hadden het leuk samen, maar blijkbaar hield hij niet makkelijk van mensen.
Uiteindelijk lieten haar lippen toch de zijne los, en ze lachte om haar eigen ademloosheid. ‘Toch wel bijzonder… er zijn mensen die urenlang kunnen zoenen. Niet dat ik het een probleem zou vinden, maar hoe houden ze dat vol? Vinden ze het dan zo saai dat hun hele lichaam gewoon geen reactie meer geeft op de hele zoen? Dan lijkt me er ook niks meer aan.’ Ze was onzin aan ’t lullen en ze wist het zelf ook, maar opnieuw had de onzekerheid het van haar over genomen. Dus hield ze haar mond maar, haar trillende ademhaling door haar neusgaten naar buiten latend. Nog steeds waren haar ogen gesloten, zijn hoofd was toch te dichtbij om hem scherp te kunnen zien.


Whut happened? Nou… het ging gewoon niet zo lekker. Misschien omdat dit zo ongeveer het enige wat ik te doen heb vandaag, dat ik me er teveel aan vastklamp en dat ik dan juist de mist in ga ofzo =3=

Zodra hij voelde hoe haar lichte vingertoppen zacht strelend omlaag gleden langs zijn ruggengraat kon hij het niet helpen dat er een huivering van verlangen door hem heen trok. Met nog meer overgave stortte hij zich op de zoen, probeerde de drang, het verlangen en de begeerte dat met nu nog meer kracht zich aan hem op drong te negeren. Het op een andere manier te laten zegevieren. Concentreerde zich op de zoen. Haar lippen, die zich zacht langs de zijne bewogen. Haar warmte, die door de dunne stof van hun shirts heen drong. Haar vlinderlichte aanrakingen, zacht strelend langs zijn huid. Zelfs ondanks de kleine barrière die er nog tussen zat voelde hij zijn huid branden, verlangend naar meer. Niet genoegen nemend met enkel zo'n simpele aanraking, zo'n simpele streling. Terwijl enkel die streling, al zo veel met hem deed. Zoveel meer dan dat hij ooit ervaart had bij een ander.
Bij het voelen van de warme huid tegen de zijne sloot hij zijn ogen en richtte zich op haar ademhaling. Luisterde ernaar, en probeerde net als die van haar zijn eigen te kalmeren. ‘Hmm,’ Zei hij zachtjes bij het horen van haar retorische woorden. Zijn mondhoeken krulden zich langzaam om en een zacht gegrinnik ontsnapte bij het horen van haar woorden. Zijn glimlach verbrede zich tot een grijns en in stilte genoot hij van haar zachte lach. ‘Dus in feite,’ Hij bevochtigde licht zijn lippen, moest voor een kort moment zijn gedachten hersorteren bij het voelen van de zachte aanraking van haar lippen tegen zijn wang die hij zo graag meer op een andere manier wilde beantwoorden dan met woorden, en sprak vervolgens verder. ‘Leef je liever één dag lang, zolang je deze maar met mij spendeert, dan een eindeloos leven van duizend jaar met Bellingar?’ Onderstelde hij. Automatisch draaide hij iets zijn hoofd al, voelde haar bedoelingen. Zijn laatste woorden waren afwezig en onwillig, alsof hij eigenlijk de tijd niet wilde nemen om ze uit te spreken. ‘Da's fijn,’ Mompelde hij nog zachtjes. Haar lippen waren vlakbij, kon haar warme ademhaling voelen tegen zijn huid. Zijn ogen sloten zich automatisch weer, streelde zacht met zijn hand over haar bovenbeen naar beneden. Moest de neiging onderdrukken zijn vingers onder haar knieholte te schuiven, haar dichter tegen zich aan te drukken. Zijn hand verkrampte op haar bovenbeen, bleef gespannen liggen terwijl hij met moeite het heftige verlangen in bedwang probeerde te houden. Haar versnelde hartslag drong wel tot hem door en haar toenemende warmte ook. Maar hij kon niet anders bedenken dan dat hij het veel te aantrekkelijk vond. Haar warme lichaam, haar versnelde hartslag. Een klein helder denkend stuk trok zijn aandacht, wilde aan haar vragen wat er was. Maar op het moment dat zijn lippen net lichtelijk van elkaar los kwamen, sprak ze haar fluisterende woorden en ontnam hem zijn adem. Dwingend drukte haar lippen zich op de zijne. Zijn eerste reactie bestond uit geen reactie, te verbaasd om vatbaar te zijn voor een omschakeling. Tot dat hij haar handen voelde, ze hem koortsachtig tegen hem aantrok en hij niets anders kon doen dan heftiger dan dat de bedoeling was op haar in te gaan. Haar woorden lieten een overheerlijke warmte ontstaan in zijn borstkas dat zich langzaam verspreidde naar zijn ledematen. Maar wat het gevoel van zonet alleen maar versterkte. Natuurlijk hield hij ook van haar en wilde hij haar zo dichtbij mogelijk houden. Maar ze kon nóg dichterbij zijn. Zijn eigen hart begon het bizarre tempo van Myst haar hartslag te imiteren. Het gevoel, de begeerte, roerde in hem. Heftiger dan dat hij van zichzelf toe wilde laten. Het brandde onder de oppervlakte van zijn huid, schreeuwde om verlossing. Wilde zich laten gaan, wilde Myst, wilde haar helemaal. De spanning die hij voelde, waarmee hij zijn lichaam onder controle probeerde te houden, was nu ook duidelijk te voelen in de manier waarop hij haar zoende.
Maar het kon niet. Hij mocht niet. Myst, met haar heerlijke jonge lichaam. Ze was onweerstaanbaar, en toch moest hij haar weerstaan. Maar de manier waarop ze haar handen rond zijn gezicht legde, hem zo zenuwachtig tegen hem aantrok! Haar koortsachtige manier van zoenen. Haar handen die nu onwennig langs zijn lichaam gleden. Haar armen die zich rond hem heen legden. Het was gewoonweg oneerlijk.
Met moeite haalde zijn zijn hand van haar bovenbeen, legde deze naast haar op het matras en gebruikte ook zijn andere elleboog om op te steunen. Het was als een zelf marteling om haar losser te moeten laten. Maar na enige tijd afkicken hielp het wel. Hij ontnam zichzelf de mogelijkheid om zijn handen te gebruiken, legde deze braaf op het dekbed en richtte zich nog enkel tot de kus. De chaos in zijn hoofd nam af, zelfbeheersing kwam er voor in de plaats. Niet dat ook maar iets van de warmte afnam, of zijn verlangen naar haar. Op het moment dat hun lippen dan ook los kwamen was zij niet de enige die ademnood had.
Nu haar lippen zich niet meer bevonden op de zijne was hij zich opeens sterkbewust van haar warme armen die rond zijn middel lagen, en wat voor aangenaam gevoel het met zich meebracht om in haar armen te liggen. Maar haar woorden van net, haar zachte, ademloze fluistering, hield hem meer bezig. Zijn blik was afgezakt naar haar lippen terwijl ze sprak, maar luisteren deed hij niet echt. Wetend dat er toch geen zinnig woord uitkwam. Haar zenuwen, haar debiele hartslag. Ze was zo onwijs schattig. Hij blikte omhoog, keek in haar ogen, zag haar blik. De spanning, haar rode wangen. Een glimlach kroop langzaam omhoog. ‘Praat niet zoveel,’ Sprak hij dwars door haar heen. De stilte die zich vervolgens vulde liet zich onderbreken door nog enkel hun ademhaling. Zacht had hij één van zijn vingers op haar lippen gelegd en keek haar in de ogen. Zei verder niets. Als enige verbreedde zich langzaam zijn glimlach. Zacht streelde hij haar onderlip, genietend van de met donker rode blos gesierde wangen. Zijn blik, onbewust, charmant boven de schuin getrokken glimlach.
‘Je bent werkelijk waar onwijs schattig wanneer je wangen zo donker rood gekleurd zijn,’ Zijn vingertop was zacht strelend doorgegleden over haar wang, voelde haar warmte. Hij grijnsde kort bij het zien van haar wangen die enkel dieper rood kleurden. Bij het zo uitgebreid kijken van haar gezicht kon hij het niet helpen. Haar vrolijke groene ogen waren dan wel het mooist, haar sierlijke en zacht roze lippen het aantrekkelijkst. Als vanzelf liet hij zijn hoofd zakken en kuste haar licht.
Hij opende zijn ogen weer op het moment dat hij zich weer terugtrok en keek haar opnieuw aan. ‘Ik houd ook van jou,’ Mompelde hij opeens zachtjes. Terwijl hij sprak streelde zijn vingers nu langs haar haren. ‘Maar dat wist je natuurlijk al,’ Een glimlach kroop weer omhoog. ‘Je zet me aan tot het onwerkelijke... je maakt me gek.’ Letterlijk. Vrolijk veranderde zijn glimlach nu in een grijns. Haar antwoorden voelde als vanzelf. Natuurlijk hield hij van haar, en hij was er dan ook van overtuigd dat ze dat wist. Het was vanzelfsprekend. Dat haar gevoelens wederzijds waren was het onrealistische, zijn geluk. Zijn leven.
Zachtjes kuste hij haar nog enkele keren zonder zijn handen ook maar een centimeter te verplaatsen. Op die enkele keren van haar haar stelen na. Of het zacht aanraken van haar gezicht. Of het vasthouden van haar schouders. Of het volgen van haar kaaklijn. Maar die telden niet. Het bruisende gevoel was langzamerhand afgenomen, had zich teruggetrokken. Verdwenen was het natuurlijk niet, en als hij zich er maar een seconde aan toe zou geven wist hij niet of hij dan ooit nog de controle kon hervinden. Het was om gek van te worden.
‘Trouwens,’ Zei hij opeens zachtjes. Hij kwam weer omhoog, stopte met het kussen van haar hals. Was al een tijdje zo bezig geweest. Of zoende haar, of kuste haar, of kuste haar hals, haar schouders, haar kaak, achter haar oor, haar oor, of zoende haar vervolgens weer. Voor een kort moment zocht hij naar worden, fronste hierbij licht zijn voorhoofd. Zijn typische ik-denk-na-over-de-woorden-die-ik-ga-gebruiken-frons. ‘Ik heb laatst een gesprek gehad met master Savador,’ Zijn blik vloog naar haar ogen om haar reactie te pijlen. Lichtelijk bevochtigde hij zijn lippen. ‘En...’ Stilte. ‘Nou...’ Stilte. Frons. ‘Je weet toch al dat er veel nieuwe leraren zijn aangenomen? Nieuwe stagiaires?’ Begon hij zijn inleiding. Vragend keek hij haar aan. ‘En je wist ook al... dat Akito weg is?’ De stilte die volgde was zolang dat het begon te lijken alsof dit zijn verhaal was. ‘Savador heeft aan mij gevraagd om zijn plaats in te nemen.’ Flapte hij eruit.

Nog steeds probeerde ze haar ademhaling stabieler te krijgen, maar zijn vinger op haar onderlip hielp daar niet echt bij. Het deed haar alleen maar denken aan haar verlangen om hem weer te zoenen, en daarvan werd ze nou niet bepaald rustiger. In zenuwachtigheid wachtte ze af, terwijl zijn glimlach zich langzaam verbreedde. Snapte hij dan niet dat ze zich vanbinnen aan het opvreten was van de zenuwen? Een brede glimlach! Wat moest ze daar in godsnaam mee? Daar werd het toch niet duidelijker op?
De blik in haar ogen werd nog sterker verlegen toen zei dat ze schattig was. Wat moest ze daar nou mee? Dat was toch geen antwoord? Het veroorzaakte ook niet dat haar hart rustiger ging kloppen, het stelde haar op geen enkele manier gerust. Ja, hij vond haar schattig, maar dat betekende toch nog niet dat hij van haar hield? Waar bleven de woorden die haar zouden doen kalmeren, de woorden die haar wereld zouden oplichten en haar uit haar lijden zouden verlossen? Hoe lang moest ze wachten?
Maar toen hij haar lippen kuste was ze even afgeleid, heel even werd het gevoel iets verlicht. Maar halfhartig kon ze reageren op de kus, omdat ze nog steeds nogal gespannen en zenuwachtig voor hem lag. Was dit een ontwijking? Kon hij het niet over zijn lippen krijgen? Kon hij niet bevestigen dat hij van haar hield?
Maar zodra hij haar aankeek en zijn lippen van elkaar loskwamen, voelde ze het al. Natuurlijk had ze ongelijk. Hoe had ze zoiets kunnen denken? Een lichte zucht verliet haar longen toen hij de woorden dan ook daadwerkelijk hardop uitsprak. Een verontschuldigend glimlachje bekroop haar lippen toen hij haar vertelde dat ze dat al wist. Dat was ook wel zo. Ze had niet aan hem mogen twijfelen.
Ze draaide even, nog meer verlegen dan eerst, haar blik weg toen hij haar de rest van zijn antwoord vertelde. Het gelukkige, dankbare gevoel in haar borst was bijna niet te stuitten en ze vond dat hij háár alweer teveel aan het prijzen was. Hij was hier degene die tegen alle regels in met haar een relatie had. Hij was hier degene die het riskeerde om ontslagen en wie weet zelfs van zijn studie gehaald te worden. Zij was degene die in bescherming zou worden genomen, al zou ze dat niet willen. Hoe kon ze ooit verwachten dat hij dat állemaal, en dan ook nog het morele bezwaar, gewoon aan de kant zou schuiven om van haar te houden? Zij was hier de gelukkige, hij niet.
Zachtjes streelden zijn vingers langs haar hoofdhuid, via de achterkant van haar oor naar haar hals. Met het voelen van de tederheid in zijn gebaren kon ze niet anders doen dan zijn blik weer vinden; zijn ogen weer vinden en hopen dat de warmte die hij uitstraalde ook in haar ogen te zien was. Ze hoopte dat ze hem alles kon geven dat hij haar gaf, alles wat hij wilde.
Het was al moeilijk genoeg om deze relatie te onderhouden, bij enige ontevredenheid of ruzie zou er al snel een breuklijn ontstaan die lastig te herstellen was door de complexiteit van hun ontmoetingen. De brandende liefde stond tegenover een ijskoude wanhoop, waardoor er altijd een dubbel gevoel zat aan hun aanrakingen, hun kussen. Zou het de laatste voor deze avond zijn? Hoe lang zouden ze zonder moeten? Er waren altijd onzekerheden, altijd vragen. Altijd angst.
Maar onder die warmte in zijn ogen schuilde het verlangen naar haar, en het was inmiddels net zo herkenbaar geworden als zijn nonchalante grijns of die vrolijke twinkeling in zijn ogen. Het mocht dan niet aan de oppervlakte liggen, maar voor een geliefde kun je maar weinig verbergen. Ze wist dat hij probeerde het niet al te sterk te laten zien, haar niet te laten schrikken door zijn obsessie voor haar. Althans, dat hoopte ze te weten, gezien dat ook haar reden was om niet constant uitbundig voor hem te knielen en zijn voeten te kussen, maar gewoon als een mens te handelen in zijn bijzijn. Hij moest niet gaan denken dat ze seniel was.
In afwachting voelde ze haar hart versnellen toen hij zijn hoofd liet zakken en zijn warme lippen op haar sleutelbeen drukte. Zijn mannelijke, sterke geur drong via zijn haren haar neus binnen. Het was iets gemixt tussen de herfstwind en huid in, en het was de enige geur waar ze nooit genoeg van zou krijgen. De enige geur waar ze nooit aan zou wennen; de enige geur die bij elk vleugje, altijd weer, haar gedachten op hol zou doen slaan. Want elke keer dat ze hem rook dacht ze aan zijn nabijheid, aan zijn handen, aan zijn lippen, aan zijn lichaam. Aan alle dingen die ze samen deden, aan de manier waarop zijn lippen tegen de hare aan bewogen en hoe zijn kussen op haar huid voelden… Het deed haar bijna verdrinken in haar eigen fantasieën over hem.
Terwijl zijn lippen langzaam omhoog schoven pakte ze met één van haar handen de zijne vast en drukte hem tegen haar gezicht aan. Genietend van zijn geur, zijn warmte, zijn huid tegen de hare. Ze kon het dan ook niet laten om ook haar mond tegen zijn hand te drukken; om nog sterker van zijn geur te kunnen genieten en de gunst terug te doen die hij haar constant deed. In haar hals, achter haar oor, op haar wang… onderweg naar haar lippen. Ze moest een gelukkige glimlach bedwingen toen ze dat besefte, de tintelende afwachting in haar lichaam verdrukkend.
Maar zodra ze elkaar vonden, ontbraken de woorden aan kracht. Geen geluid was zo luid als dat van de liefde die hier vanaf sprong, alles echode in haar hoofd. De geluidloze fluisteringen die via al het contact tijdens deze zoen verteld werden, bevestigden helderder dan ooit hun eerdere woorden. Weer werd ze verbaasd door de diepte van zijn liefde, zijn enthousiasme, die hij zo duidelijk kon laten blijven door een simpele beweging van zijn vingers onder haar kin.
Met heel haar hart hoopte ze dat ze ooit net zo goed zou kunnen liefhebben als hij dat deed, hem net zo tevreden zou kunnen stellen als hij bij haar deed. Dit was al haar zoveelste zoen met hem, en hoewel elke aanraking, elke millimeter oppervlakte van zijn lichaam tegen het hare zo perfect aanvoelde, bleef ze zich altijd jong en klein voelen.
Soms voelde ze enige triomf, die zich dan gelijk omzette in meer volwassen en vrouwelijker handelen, in plaats van het kleine, onervaren meisje dat ze nu was, onder hem. Niet dat het haar uitmaakte hoe zij zich voelde, ze kon zich niets mooiers bedenken dat hier met hem te zijn, van hem te zijn. Maar hij, hoe moest hij zich voelen? Natuurlijk wist hij dat hij haar eerste beantwoorde liefde was, haar eerste vaste relatie. Dat hij de eerste was die dit soort ervaringen met haar deelde, haar leerde hoe een echte zoen hoorde te voelen.
Maar wat voelde hij dan? Hoe voelde hij zich wanneer zíj haar lippen tegen die van hem aandrukte, jong, ongecontroleerd en onervaren als ze was? Hoe reageerde zijn lichaam op haar onwennige aanrakingen van het verkennen van zijn lichaam, zijn mannelijke lichaam. Niemand is een natuurtalent in liefhebben; ook zij kon dat niet zijn. Net voor ze verder kon gaan in haar angstige gedachten bracht hij zijn hoofd omhoog en verbrak zijn stem de stilte. Geschrokken opende ze haar ogen en zocht de zijne, de verzekering dat alles goed was. Haar wijsvinger streelde langs zijn wang omhoog naar zijn voorhoofd, zacht over de frons die zich daar gevormd had. Het oogcontact verbrak ze niet, ze zag hem naar woorden zoeken en wachtte geduldig af. Dit deed hij alleen als hij iets belangrijks te zeggen had, maar in zo’n situatie zou hij met geen mogelijkheid iets pijnlijks te vertellen hebben, toch?
Haar ogen bleven diep in de zijne kijken terwijl hij langzaam verder sprak, zijn stiltes negerend. Ze knikte licht op zijn vragen, alle dingen die hij haar vertelde wist ze al. Om een of andere reden voelde ze zich stom, alsof ze de enige was die het antwoord niet wist op een vraag die belachelijk makkelijk was. Misschien waren het gewoon haar eigen gedachten die haar in bescherming namen, haar eigen verdediging tegen het denken aan dingen die hun relatie nog moeilijker zou maken.
Na de stilte die gevallen was leken zijn woorden geschreeuwd te zijn, door een enorme megafoon, vlak bij haar oren. Haar blik werd wazig en ook hij vervaagde; het enige waar ze aan dacht was de angst. De woorden vormden geen gedachten in haar hoofd, de angstige chaos begon nog geen vormen aan te nemen. Langzaam duwde ze hem van haar af, en de koelte die haar overspoelde herkende ze niet in zichzelf. Ze besefte niet dat hem kwam omdat ze Sam wegduwde, daar was ze niet helder genoeg voor.
Ze kwam overeind en ging in kleermakerszit zitten, haar ogen nog steeds starend in het niets. Heel, héél langzaam begonnen zich woorden op haar tong te vormen, en ze opende haar mond al voor ze werkelijk wist wat ze ging zeggen. Pas na enkele doodstille seconden wist ze iets uit te brengen. ‘Je wordt… léraar… luchtmagie.’ De woorden kwamen moeizaam, stuk voor stuk en op elk apart de nadruk gelegd. Het was dan ook zo… onwerkelijk.
Op dat moment vonden haar gedachten haar mond en kwam de stroom zo ineens naar buiten, zonder dat ze er ook maar over na kon denken wat haar woorden met hem zouden doen. Ze draaide haar hoofd naar hem om zonder hem aan te kijken, hem te zien. ‘Leraar. Dat is iemand in arbeid. Een volwassen iemand, die zijn opleiding afgerond heeft. Ik zit verdomme nog op school, jij was aan het studeren… dan kon ik me tenminste nog inbeelden dat we beiden nog leerden, studeerden, op enige manier in hetzelfde schuitje zaten. Maar leraar is iets heel anders…een ander begrip, een andere betekenis. Het draagt zo veel meer aanzien met zich mee, zo veel meer verantwoordelijkheid…’ Ze ademde langzaam en trillerig in, terwijl ze langzaam haar ogen sloot.
‘Master… Master Samuel…’ Haar stem brak waardoor er een vreemde intonatie in haar fluistering zat, een breekbaarheid die ze niet kon verbergen. Ze slikte met moeite en opende haar ogen, haar tranen bedwingend. Het was geen moment om een potje te gaan zitten janken, en voor hem was het eigenlijk al helemaal niet iets om verdrietig over te zijn. Het was een promotie, hij zou geld gaan verdienen. Hij zou een kamer op de lerarenetage krijgen en lessen mogen geven.
Na een tijdje vonden haar ogen de zijne, en pas toen ze zijn blik vond besefte ze wat ze met haar woorden gedaan had, wat voor fout ze gemaakt had om zo haar gedachten hardop uit te spreken en hem gewoon te laten blijken wat ze er echt van vond. Ze kromp ineen en draaide haar blik weg, de steek van schuldgevoel drong pijnlijk door. Ze had blij voor hem moeten zijn, hem moeten feliciteren… ze hadden het moeten vieren dat hij zo langer op SSA kon blijven met een goede reden, dat hij niet terughoefde naar Puffoon. Alhoewel, hij zou nog af en toe wel terugmoeten, maar ze zouden vast regelen dat hij zijn studie hier af kon maken. Gelijk probeerde ze zichzelf te overtuigen dat er ook positieve kanten hieraan zaten.
Zonder haar ogen weer op hem te richten schoof ze op het bed naar hem en trok hem tegen haar aan, drukte haar voorhoofd tegen zijn schouder en zuchtte. Haar stem was trillerig, maar de kleine glimlach was onmiskenbaar. ‘Ach, ik zal heel stout zijn in de les. Mag ik gezellig blijven nablijven…’ Ze probeerde enige poging tot vrolijkere vooruitzichten te brengen, enige humor, om de impact van haar woorden iets te verzachten. ‘Gefeliciteerd.’ Murmelde ze zachtjes tegen zijn hals, waarna ze haar lippen de weg omhoog liet zoeken.

Ehh… ja sorry. Ik moest weer even de dramaqueen uithangen.

De onbegrip die overduidelijk te lezen was in haar ogen maakte hem zenuwachtig. Waarom had hij het haar dan ook niet eerder verteld? Waarom wachtte hij er anders niet nog even mee? Maar hij wist dat hij niet kon wachten, wist ook dat er geen enkel moment eerder was geweest dat hij het haar had kunnen vertellen. De woorden die al een tijdje lagen te wachten om uitgesproken te worden lieten zich dan op een gegeven moment niet meer in bedwang houden. Schaapachtig had hij ze eruit geflapt. De vraag van Savador had zijn bedoelingen om uitleg te geven dat hij leraar luchtmagie zou worden wel duidelijk gemaakt, en hij zag het kwartje bij Myst vallen. Maar haar reactie, die eigenlijk uit nauwelijks een reactie bestond, was toch onverwachts geweest. Ergens had hij toch blijkbaar verwacht dat ze zou lachen, hem zou feliciteren, hem zou kussen en zacht fluisterend in zijn oor vertellen hoe blij ze was dat hij langer kon blijven. Verlegen, natuurlijk. Zoals hij haar het liefste zag, roze wangen en glinsterende ogen. Hij zou terug gelachen hebben en haar hebben gekust. Vervolgens zou hij zijn plannen hebben verteld wat hij met zijn gespaarde loon van plan was. En zij zou ook blij zijn geweest. Want zij was natuurlijk deel van dit plan. Dit laatste was wel erg ver gefantaseerd, en dit zou natuurlijk al helemaal niet in de realiteit hebben plaats gevonden. Ze hoefde nog niet te weten hoe bizar ver hij zijn toekomst met haar al had uitgedacht. Maar het feit dat ze enthousiaster zou reageren dan deze doodsheid, die had hij blijkbaar wel verwacht. Want hij voelde hoe de teleurstelling in hem roerde en hoe koortsachtig hij deze in bedwang probeerde te houden. Ze moest er gewoon even over nadenken. En hij moest zich dan ook helemaal niet gekwetst gaan voelen dat ze haar handen tegen zijn borstkas zette en hem van zich afdrukte. Toch kon hij niet anders. Verward keek hij haar dan ook aan. Een mengelmoes van kwetsing en onbegrip. Nogmaals herhaalde hij in voor zichzelf dat ze even na moest denken, dat ze daarom weg keek en nog steeds geen woord zei. Hij voelde de druk al op komen om meer uitleg te gaan geven, de stilte op te vullen waar hij niet tegen kon. ‘Zo ver zijnde,’ begon hij zijn opvulling. ‘Zal ik niet de volledige titel krijgen omdat ik nog niet afgestuurd ben, maar dit houdt master Savador waarschijnlijk stil aangezien dit niet goed staat voor te reputatie van de school. Ik ben dan natuurlijk ook nog niet afgestudeerd en het is niet zijn favoriete keus. Maar zo vertelde Savador dat er te weinig aanmeldingen waren voor het desbetreffende vak en degene die er waren niet aan zijn verwachtingen voldeden,’ Korte adempauze, voelde voor kort weer even de trots die hij toen ook gevoeld had. Savador had hem dus wel goed genoeg gevonden. Maar glimlachen lukte niet. Myst keek namelijk nog steeds niet, ze leek geen eens te luisteren. Hij was ergens dan ook blij dat ze hem precies op het moment dat hij verder wilde gaan met zijn onnozele gebabbel onderbrak. Gelijk was hij stil en keek naar haar. De manier waarop ze de woorden uitsprak, moeizaam en met afkeer, deden de stilte terugkeren. Zijn kleine fantasietjes over de manier waarop hij voor dit gesprek nog had gehoopt dat ze zou reageren werden genadeloos de grond in getrapt.
Natuurlijk had hij er wel dieper over nagedacht, er was dan ook een reden geweest waarom hij zenuwachtig was geweest het haar te vertellen. Haar vriendje zou promoveren van stagiaire naar leraar, en als stagiaire zijnde was het al lastig om er een relatie mee te hebben. Maar, had hij zich voorgenomen en zich wanhopige aan vastgeklampt, Myst zou toch niet zo deprimerend denken? Myst, zijn vrolijke meestal optimistische Myst, die zou toch wel inzien dat het eigenlijk nergens verandering in bracht? Dat hij nog steeds Sam was, zij nog steeds Myst, en hij nog even veel van haar hield? Dat zij zich er niks van hoefden aan te trekken omdat het buiten hun relatie stond? Maar op het momenet dat ze haar woorden had uitgesproken, wist hij dat dit niet zo was.
Op het moment dat ze verder sprak kon hij ook niks anders doen dan haar aanstaren in de afwezige status waarin zij zich nog zonet verkeerde. Liet de woorden over zich heenkomen alsof ze hem niks deden. Maar zijn blik loog niet, zoals zijn helder bruine en oprechte ogen dit nooit deden. Gekwetst en vol afgrijzen keek hij haar aan. Dacht ze er echt zo over? Voelde ze het echt zo? En op het moment van haar laatste woorden, voelde hij zich weer zoals hij zich een tijdenlang gevoeld had. Slecht, vies en negen jaar ouder dan het meisje waar hij onvoorwaardelijk veel van hield.
Het moment dat ze hem weer aankeek, zich naar hem omdraaide en in zijn ogen keek, zag hij nauwelijks hoe haar blik veranderde. Het enige wat hij kon was haar aanstaren, gekwetst. De minuten daarna liet hij over zich heenkomen, nog steeds in afwezige status. Pas toen ze weer sprak, zonder hem aan te kijken, duwde hij haar lichtelijk van zich af en kwam hij overeind. Stond op en liep bij haar weg. Hij wilde lachen, wilde haar uitlachen om haar hard gelogen woorden die zo doorzichtig waren als kristel. Ze wilde hem niet kwetsen, maar dat deed ze juist op deze manier. Dwaze Myst. Tegelijkertijd kon hij wel huilen. Besefte ze het nu pas? Nu hij leraar werd? Was dat opeens de omschakeling? Daar waar het fout was? Daar waar het víés werd? Maar het sarcastische en gemengde verdrietige gevoel zette zich om in de enige emotie die makkelijker was dan alle de andere. ‘Wat maakt het eigenlijk uit?!’ Vroeg hij haar. Ondanks zijn boosheid klonk zijn stem milder, hij kon niet echt boos op haar worden. ‘Is het omdat je het je nu pas beseft? Het nu opeens échter lijkt?’ Met een klap zette hij de theemok die hij blijkbaar had gepakt neer op het aanrecht. Hij was al helemaal tot het kleine aanrechtje gekomen zonder het zelf door te hebben. Dat haar woorden hem gekwetst hadden was nu overduidelijk te horen. Het stak hem, dieper dan ze waarschijnlijk dacht. Hij draaide zich naar haar om. ‘Ik zal altijd negen jaar ouder blijven Myst. Of ik nou stagiaire of leraar ben. En ik zal ook altijd van je houden. Mij maakt het niet uit. Ik heb me overal al bij neergelegd. Maar jij maakt je opeens druk om een títel die ik draag?’ Verweet hij haar. ‘Over twee jaar zou ik anders afgestudeerd zijn, zou je dat ook víés hebben gevonden?’ Legde haar nu onbewust woorden in de mond die ze nooit had uitgesproken. ‘Het veranderd míj niet!’ Vlak nadat hij zijn woorden uit had gesproken brak zijn blik en draaide hij zich met een ruk om. ‘Wil je thee?’ Mompelde hij een tijdje later onduidelijk maar nog net verstaanbaar. Ongestoord ging hij met zijn handelingen door, zette een kop citroenthee voor hemzelf en ook voor haar. Dacht ondertussen na over haar reactie, schoof zijn eigen lasteringen aan de kant en dacht alleen aan haar. Want als ze het echt zo zag, moest hij het dan wel doen?
Met een iets bleker gezicht draaide hij zich weer naar haar om, liep naar haar terug en ging naast haar op het bed zitten om haar de kop thee te overhandigen. Zijn eigen nam hij tussen twee handen en een tijdje staarde hij er enkel naar. ‘Sorry,’ Zei hij opeens zachtjes. Meerdere malen opende hij zijn mond om hem vervolgens weer te sluiten. Zijn frons keerde weer terug. ‘Ik dacht...’ Ja, wat dacht hij? Moest hij haar nu gaan vertellen hoe hij had gedacht dat ze hem om de hals gevlogen was als hij dit aan haar verteld had? Mooi niet. In plaats van zijn blik neer te slaan keek hij opzij, keek haar aan. ‘Als je denkt dat het niet goed is voor onze relatie, en als je dat denkt, zeg het me dan alsjeblieft, dan zal ik naar Savador gaan en hem zeggen dat ik de functie van leraar niet op me zal nemen.’ Vertelde hij haar zachtjes. ‘Sorry dat ik net boos werd,’ Mompelde hij er nog zachtjes achteraan. Ook al had je het niet bepaald boos kunnen noemen. Zijn woorden waren dan wel beschuldigend geweest, ze waren eerder wanhopig overgekomen dan boos. Waaraan duidelijk te merken was dat elke keer hij zei dat hij negen jaar ouder was, hem het nog zwaarder lag dan haar. Voelde zich weer vies, weer verkeerd. Hij had zichzelf zo lang onthouden van zijn liefde voor haar, zichzelf voorgehouden dat het verkeerd was, dat zelfs nu hij samen met haar was hij niet anders dan op die manier kon denken. Want het was ook zo. Het was ook fout. Maar ondanks dat, was zijn liefde voor haar veel groter.
Hij draaide zijn bovenlichaam zo ver mogelijk naar haar toe en ging hierbij verzitten. Op het zelfde moment liet hij zijn mok thee los die droogjes bij hem vandaan zweefde en zijn plekje zocht op zijn nachtkastje. Hijzelf schonk er geen aandacht meer aan, pakte zachtjes één van haar handen. Deze voelde nu koeler dan zijn eigen, nog net opgewarmd van zijn thee. Hij zal altijd voor haar kiezen, altijd. ‘Maar eigenlijk maakt het toch niet meer zo veel verschil? Het heeft enkel voordelen,’ Op het verschil na dat er tussen hun groeide. Ontstond deed het niet, het was er al vanaf het begin. ‘Er is geen leraar meer in de klas die me in de gaten houdt, ik zou je beter kunnen helpen bij het vak luchtmagie zelf en ik zal er ook aan gaan verdienen.’ Want zijn inkomsten hier op SSA waren nog maar schaars geweest. Gul was Savador niet tegenover de stagiaires. En hij had nog meer verdiend, enkel omdat hij hielp met de verzorging van de Svaldivarie's. ‘Volgend jaar zal ik ook nog kunnen blijven, en het jaar daarna.’ En daarna zijn gespaarde loon in zijn plannen investeren, voegde hij er in gedachte aan toe. Maar terwijl hij sprak waren zijn woorden nog wanhopiger overgekomen dan daarnet. Hij wilde haar erkennende woorden horen, wilde dat ze hem geruststelde. Maar hij wist als ze dat nu deed, dat ze loog. Haar eerste reactie, haar eerste woorden, zou hij niet zomaar vergeten.

Toen hij haar van zich af duwde herstelde ze zich snel, niet klaar om zich te laten vernederen door hem. Ze ging midden op het bed zitten in kleermakerszit, steunde met haar ellebogen op haar knieën en sloot haar ogen. Haar ademhaling was trillerig, hangend tussen geschokt en bang, voor zowel de toekomst als voor zijn reactie. Niet dat ze verwachtte dat hij het uit zou maken of zoiets idioots, natuurlijk niet. Maar toch wist ze wel dat wat ze gedaan had niet zo verstandig was geweest.
Slechts een kleine sarcastische beweging bij haar mondhoek was de reactie die hij kreeg op zijn vraag. Zijn boosheid had ze niet zien aankomen; hij haar eerdere reactie waarschijnlijk ook niet. Ze was stil en liet het over zich heen komen, had geen zin om te reageren op de nutteloze dingen die hij naar haar riep. Ze kon ook wel horen dat hij het moeilijk had, dat ze hem gekwetst had en dat hij boos wilde worden, maar wat kon zij eraan doen?
Ze kromp ineen bij het horen van het aardewerk op het aanrecht, hij was echt boos. Althans, hij schreeuwde niet tegen haar, maar hij voelde zich echt boos. Ze kon het ook wel begrijpen; hoe vaak was zij niet boos om alle stomme dingen die hen in de weg stonden gewoon met degene te zijn met wie ze wilde zijn? De enige manier waarop ze zijn boosheid dan ook kon verdragen was dat ze hoopte dat hij niet op haar gericht was, en dat ze hem straks misschien gerust kon stellen.
Toen hij verder sprak opende ze langzaam haar ogen. Haar ogen gleden naar de zijne en de breekbaarheid die in haar woorden van eerder te horen was geweest, was maar al te zichtbaar in haar ogen. Ze luisterde naar hem, en een klein glimlachje wilde zich om haar lippen vormen toen hij zei dat hij voor altijd van haar zou houden, hoewel dat haar ook wel een beetje zenuwachtig maakte. Maar voor het zover kon komen sprak hij zijn vraag uit en in een klap verharde haar ogen. Hij dacht wát? Dat ze zich zorgen maakte over de titel? Hij was gestoord. Compleet gestoord. Hij snapte toch ook wel dat het niet de titel was, maar de nasleep daarvan waar ze zich zorgen om maakte?
Haar ijskoude en glasharde blik veranderde niet en versteend bleef ze hem aankijken terwijl hij woorden sprak die zijzelf nóóít gezegd zou hebben over Sam, wat ook de situatie was geweest. Niet meer. Niet sinds de ruzie die alles goedgemaakt had, gezien ze nu wist dat al zijn handelingen bestonden uit pure liefde. Alles wat zij samen deden was niet vreemd, raar, vies of onverantwoord, want ze hielden echt van elkaar. Ze hoorden bij elkaar. Zelfs een blinde zou dat kunnen zien.
Dat hij dan wel refereerde naar die woorden beviel haar dan ook niet. Ze moest haar ademhaling onder controle houden en de drang om te gaan schreeuwen onderdrukken. Hij wist toch ook wel dat ze geen volslagen debiel was? Na zijn laatste verduidelijking, weer compleet overbodig en pijnlijker dan hij misschien zou denken, hield ze het niet meer. Ze sloot haar ogen en klemde haar handen vast in haar haren om haar lichaam in bedwang te houden, om niet op te springen en naar hem toe te stampen. ‘DAT SNAP IK TOCH OOK WEL!’ Schreeuwde ze, haar stem schor van de emoties.
Dat hij zich omdraaide zag ze niet, en het maakte haar ook niet uit. Ze was teveel bezig met het verwerken van het feit dat hij echt niet leek te snappen wat nou het probleem was. Hij snapte blijkbaar niet dat het verschil tussen hen dan nog groter werd, dat ze zich dan nog sterker inferieur aan hem voelde. Dat hij nog meer voor haar op het spel zette. Dat het nog lastiger zou worden voor hen om elkaar te zien omdat hij nu veel meer moest doen, ook buiten de lessen om. Dat het wellicht wat vreemd zou overkomen als ze bijles zou krijgen van de leraar zelf.
‘’Kee.’ Was haar enige, en eerste normale antwoord op alle dingen die hij haar gezegd en gevraagd had. Dat ze nog thee gingen drinken betekende in ieder geval dat hij haar niet weg ging sturen, dat hij haar nog niet weg wilde hebben. Dat was mooi, gezien ze niet zo goed wist hoe groot de impact van haar reactie precies geweest was. Niet zo groot om gelijk een grote ruzie te hebben, blijkbaar. Dank Lux.
Pas toen ze zijn voetstappen echt naar het bed hoorde komen opende ze langzaam haar ogen en keek ze hem aan, liet haar ogen even onderzoekend over zijn gezicht schieten waarna ze haar blik langzaam weer naar het dekbed liet zakken. Toen ze in de bovenkant van haar gezichtsveld zag dat hij de mok naar haar reikte, richtte ze haar ogen daarop en pakte hem aan. Vrijwel gelijk vertrok haar gezicht en zette ze hem op het nachtkastje, de mok was nog veel te heet om überhaupt vast te hebben.
Plotseling kwamen zijn excuses, en langzaam liet ze haar ogen naar zijn gezicht glijden om te kijken wat het vervolg daarop was. Wat ging hij zeggen? Sorry dat hij negen jaar ouder was? Sorry dat hij verliefd op haar geworden was? Sorry dat hij zo’n grote kans kreeg? Wat had hij bij Lux’ gratie om zich te verontschuldigen behalve dingen waar hij toch niets aan kon doen?
Haar ogen bleven naar de zijne kijken terwijl hij naar woorden zocht. Wat had hij gedacht? Dat ze anders zou reageren? Dat ze blij voor hem zou zijn? Kon hij dan niet van tevoren inzien wat voor problemen dit zou opleveren? Natuurlijk zaten er ook voordelen aan, maar wogen die op tegen de nadelen?
Ze kon hem wel slaan toen hij haar vroeg of ze dacht dat het niet goed was voor hun relatie. Wat voor antwoord wilde hij daarop hebben? Natuurlijk vond ze dat hij die baan aan moest nemen, maar het zou in haar ogen sowieso nooit goed kunnen zijn voor hun relatie. Behalve dan dat hij langer hier zou kunnen blijven, kon ze zelf de voordelen niet bedenken. Lichtelijk schudde ze met haar hoofd, ten teken dat ze niet wilde dat hij naar Savador ging om het aanbod af te wijzen. Tuurlijk moest hij het doen! Wie was zij om hem dat te ontzeggen?
Ze rolde met haar ogen toen hij weer zijn excuses aanbood, maar reageerde er verder niet op. Het was misschien wel terecht dat hij boos was geworden op haar; maar wat had hij anders verwacht? Zijn woorden hadden gelijk en nogal letterlijk tot haar doorgedrongen, met gevolgen en al. Gelijk had ze ingezien dat het onmogelijk goed kun zijn voor hem; gezien hij nog veel meer voor haar zou riskeren dan hij al deed. Als hij leraar zou worden en ze zouden erachter komen, wat zou er dan met hem gebeuren? Zou hij een verbod krijgen op lesgeven, op werken in instanties waar mensen jonger dan eenentwintig zouden komen? Dat mocht hij toch niet riskeren voor haar.
Haar ogen volgden hem toen hij zich naar haar omdraaide en ze gaf geen weerstand toen hij haar hand pakte, hoewel ze er ook niet echt op reageerde. Wat moest ze dan doen? Zijn hand pakken en geruststellend naar hem glimlachen? Hoe kon ze dat nou doen? Hij wist toch al hoe ze zich voelde. Ze hoefde niet meer te faken dat ze het wel leuk vond, hij zou er toch niet intrappen.
Een wenkbrauw schoof sarcastisch omhoog toen hij haar vertelde dat het niet zo heel veel verschil maakte, en de tweede schoof mee omhoog toen hij vertelde dat het enkel voordelen had. Yeah right. ‘Verklaar je nader.’ Haar ogen bleven argwanend in de zijne gericht terwijl hij begon te praten. Ja, oké. Hij had meer voordelen bedacht dan zij op ’t eerst had gezien. Maar dan nog? Dan waren er nog steeds een hoop meer nadelen. Wat hij daarna noemde was natuurlijk wel het grootste en het belangrijkste voordeel, en ook het enige voordeel waardoor ze hem niet zou dwingen het niet te doen. Nou ja, dwingen. Ze zou niet zeggen dat ze het niet goed voor hun relatie vond. Of, zelfs dat niet.
‘Kijk, Sam. Het zit zo. Ik vind écht dat je die baan aan moet nemen, want het is voor jou gewoon veel beter, en ja, ik wil echt dat je hier blijft de komende jaren, ik zou echt niet weten wat ik zonder je zou moeten.’ Ze liet haar ogen afzakken naar hun handen en liet nu langzaam haar vingers door de zijne heen glijden. De blos op haar wangen haatte ze op dit moment, omdat ze er niet verlegen en schattig uit wilde zien bij wat ze nu ging zeggen.
‘Maar zie je dan niet hoe riskant, hoe moeilijk het is? Dan moet je nog meer voor me op het spel zetten dan je verblijf hier, en je studie. Het zou nog lastiger worden om elkaar te zien, omdat je buiten de lessen om dan nog meer te doen hebt, zoals lessen voorbereiden, proefwerken nakijken, én je studie ook nog. En wellicht is het wat vreemd als een leerling bijles krijgt van de leraar zelf, althans, zo lijkt het in mijn ogen. En zou je ooit nog aan een normale baan kunnen komen als ze erachter zouden komen?’
Ze sloot haar ogen en uit het niets werd de blos op haar wangen dieper, en knipperde ze tegen de tranen die zelfs door haar gesloten ogen nog wilden ontsnappen. Geïrriteerd veegde ze de ene traan die ontsnapte weg, en stond daarna op, zich ineens beseffend dat ze er echt niet uit moest zien met al die uitgeveegde mascara, ook al van eerder op de avond. Dat deed haar beseffen dat ze vanavond al twee keer bijna gejankt had, terwijl dat normaal niet zo snel zou gebeuren. Maar alle emoties bij Sam waren altijd zo… heftig. Daar was ze niet echt aan gewend.
Ze liep met stevige pas naar de badkamer, zonder enige verklaring. Boos keek ze in de spiegel toen ze zag dat haar ogen rood en waterig waren. Nee hoor, ze zag er helemaal niet uit alsof ze bijna moest huilen. Potver. Ze plukte een wc papiertje van de rol en maakte hem een beetje nat, waarna ze voorzichtig alle uitgelopen mascara wegveegde, veel knipperend om haar tranen te bedwingen.
Toen ze zich omdraaide om weer terug te lopen naar de kamer toe, stond Sam ineens voor haar neus. Ze ontweek zijn blik, en zelfs toen hij haar hoofd naar hem toedraaide keek ze hem nog niet aan. ‘Er is niks.’ Murmelde ze opstandig, en geïrriteerd veegde ze weer langs haar ogen. Ze rukte haar hoofd los uit zijn gezicht en deed het licht, dat ze zonder nadenken aan had gedaan, weer uit.
Ze liep naar het bed en zette eigenwijs de kop thee aan haar lippen, hem met haar rode en nog steeds tranende ogen aankijkend. Toen hij weer bij haar op het bed kwam zitten, en haar alweer vroeg wat er was, zuchtte ze en wendde ze haar blik af. Ze nam een slok thee en zette toen de mok weg, nog steeds te warm. Ze slikte en frummelde aan haar handen, een tik die hij inmiddels waarschijnlijk wel herkende. Ze ademde diep in door haar neus en murmelde toen nauwelijks verstaanbaar haar antwoord.
‘Ik voel me altijd al zo klein… zo onbenullig bij jou. Nu vervul je een belangrijke functie en ik ben gewoon… een… leerling. Ik beteken niks voor deze school, zonder mij hebben ze nog genoeg slimmere leerlingen. Jou…’ Ze slikte nogmaals en keek hem toen aan, de tranen inmiddels gewoon overlopend zonder dat ze er iets aan deed. Dat haar stem trilde was nog irritanter dan de tranen, maar daar kon ze gewoon niks aan doen. Ze schraapte haar keel en ging ietwat schor verder. ‘Jou hebben ze gevraagd om hier te blijven, jou hebben ze nodig. Ik beteken gewoon niets vergeleken met jou.’ Haar ogen bleven hem wat onwillig aankijken, maar ze had het hem nu toch al verteld, terug kon ze niet meer. Zachtjes beet ze op haar lip terwijl ze wachtte op de uitbrander, op de boze woorden die haar zouden vertellen dat ze niet zoveel aan zichzelf moest denken.

Een zwakke glimlach sierde zijn lippen, maar deden zijn ogen niet schitteren zoals ze normaal wel deden. Gelukkig en warm. De bruine kleur van zijn ogen was koel, nog altijd teleurgesteld. De donkere tint leek nog duidelijker, zijn blik afgewend. Hij luisterde naar haar woorden, nam de moeite niet om er gelijk tegen in te gaan. Bij haar stilte keek hij dan ook op. Ze had niet geklonken alsof ze al klaar was. In tegendeel, zelfs haar hart zij wat anders. Met een licht onderzoekende blik keek hij naar haar op en gleed met zijn blik over haar gelaat. Zag haar kleurende wangen en de glans van opkomende tranen in haar ogen. Dwong zichzelf te blijven kijken, zijn hoofd niet weg te draaien, en te zien wat zijn nieuws met haar deed. Hij slikte, probeerde het droge gevoel uit zijn keel te halen en tilde zijn hand op om de eerste traan die ontsnapte weg te kunnen vegen. Ruw was haar eigen handeling die volgde nadat teder zijn duim over haar wang had gestreken. Wilde spreken, maar kon de woorden niet vinden. Want hoe kon hij haar troosten, terwijl haar woorden enkel waar waren?
Zijn blik schoot omhoog bij het volgen van Myst haar bewegingen. Met een ruk kwam ze overeind en liep met stevige pas bij hem vandaan. Verdwaasd bleef hij enkele tellen zitten. Niet wetend wat hij met haar moest. Eerst schreeuwde ze, nu loopt ze huilend weg. Terwijl hij zeker wist dat ze nog iets wilde zeggen. Dat haar iets dwars zat. Naast alles wat net al gezegd werd. Uiteindelijk zette het hem aan zichzelf overeind te drukken, haar achterna te lopen en in de deuropening van de badkamer te blijven staan. Keek naar haar, naar haar spiegelbeeld die een perfecte kopie gaf van haar rood omcirkelde ogen, haar roze wangen en glanzende ogen. Zijn mondhoeken krulden vreugdeloos om bij het zien van haar pogingen de zwarte veegjes rond haar ogen weg te werken met wc-papier. Vlak nadat ze het papiertje weggegooid had drukte hij zichzelf met zijn schouder tegen de deurpost overeind en liep naar haar toe. Zag bij het zien van haar omdraaien de lichte schrik in haar ogen. Vragend trok hij een wenkbrauw naar haar op. ‘Myst,’ Vroeg hij zachtjes. ‘Wat is er?’ Teder raakte zijn hand licht haar kin aan. Zijn ogen rolden weg bij haar woorden en draaide met haar mee op het moment dat ze hem voorbij liep.
Myst zat alweer op bed op het moment dat hij de kamer weer in kwam lopen. Nukkig met haar thee staarde ze voor zich uit. Als het moment niet zo dramatisch was geweest had hij gelachen om haar houding, de blik in haar ogen, de thee die ze vervolgens weer wegzette en de eigenwijsheid die ze had om hem niet aan te kijken.
Zonder iets te zeggen plofte hij weer naast haar naar. Hij wachtte een kort moment en draaide zich vervolgens naar haar om. ‘Myst,’ Begon hij. ‘Wil je alsjeblieft vertellen wat er is?’ Opnieuw legde hij zijn vingers rond haar kin en draaide haar gezicht zijn kant op. ‘Je weet dat je je bij mij niet hoeft te schamen om te zeggen wat je denkt, of wat je vind. En je weet ook dat ik er niet tegen kan om je met tranen te zien, zonder iets te kunnen doen. Dus wil je het me alsjeblieft vertellen?’ Haar ogen sloegen zich neer, zodat ze hem alsnog niet meer hoefde aan te kijken en murmelend, nauwelijks verstaanbaar, kwamen haar eerste woorden eruit. Haar stem dik, alsof ze verkouden was.
In stilte keek hij haar aan, liet haar woorden over zich heen komen en kon op het moment niks anders doen dan glazig terugkijken. Ze had haar ogen weer opgeslagen, zodat hij haar aankon kijken in haar heerlijke ogen. Maar op het moment zelf leek hij niks te zien, luisterde enkel naar haar woorden die droogjes door galmde in zijn nu voor even lege hoofd.
Het duurde even voordat zijn ogen weer verhelderden, keek haar nu wel echt aan en zag haar nu oude tranen. ‘Myst...’ Fluisterde hij. ‘Dat zijn echt de meest dwaze dingen die ik je ooit heb horen zeggen,’ Kreeg hij er uiteindelijk uitgeperst. De dingen die ze zelf zonet had gezegd, waren nooit, nóóit, bij hem opgekomen. En nu hij er zo over nadacht, kon hij er geen touw aan vast knopen. Op het moment dat zij haar lippen van elkaar haalde legde hij snel een vinger hierop. ‘Laat me er even over nadenken hoe ik hier op ga reageren, hoe ik het ga verwoorden,’ Vroeg hij haar. In stilte keek hij haar nog een tijdje aan, zijn blik bedenkelijk maar tegelijkertijd weer een stuk warmer dan voor de woorden die ze hiervoor had gezegd. Uiteindelijk zuchtte hij een keer diep en liet zijn vinger, die al die tijd nog op haar lippen had gelegen, ondoordacht zachtjes over haar onderlip heen gaan. Lichtjes schudde hij zijn hoofd, in zichzelf gekeerd.
‘Mijn allerliefste Myst,’ Begon hij zachtjes. ‘Toen ik hier kwam op SSA, was ik op zich best gelukkig. Ondanks dat het niet helemaal was wat ik wilde doen, was ik blij dat ik het zo goed deed. Mijn cijfers waren goed, mijn studie verliep goed, mijn ouders steunden me, mijn vrienden zouden thuis op me wachten, ik ben … niet bepaald arm.’ Hij grijnsde kort en lichtjes. ‘Ik had alles wat ik wilde, op dat moment.’ Terwijl hij sprak liet hij zijn hand weer zakken, net zoals zijn blik. ‘Maar toch was het hier lastig. Ik kende niemand. Alles was nieuw. Als stagiaire zijnde hoor je niet bij de leraren, maar ook niet bij de leerlingen... Totdat ik Bellingar leerde kennen, ik had iets meer houvast. Maar mijn leven was nog net zo als eerst. Studie, staige, simpel... Tot die dag,’ Zijn blik sloeg op en recht keek hij haar aan. ‘Ik heb veel mooie dingen gezien in mijn leven, van de wilde wateren van Cassia tot de zonsondergangen van Nova. Maar nog nooit had ik zoiets gezien. Ik had nog nooit gehad dat iets of iemand mijn aandacht wist te krijgen, en vervolgens vast wist te houden tot weken lang. Het was onwerkelijk.’ Hij boog zich lichtjes naar haar toe. ‘Je bent het mooiste wat ik ooit heb gezien,’ Fluisterde hij haar zachtjes toe, met een lichte glimlach op zijn lippen, zwak in vergelijking met de warmte die zijn ogen uitstraalden.
Toch zakte zijn glimlach weer weg, zijn blik schoot omlaag. ‘Maar het kon niet,’ Zei hij zachtjes. ‘Je was zestien, jong, schoon,... zestien,’ Diep ademde hij in. ‘Maar elke keer dat ik je weer zag, je ogen, je haren, je lach... Je was verschrikkelijk. Want met elke stap die ik zette om afstand van je te krijgen zette jij er twee dichterbij. En hoe meer ik je zag, hoe zwakker ik van je werd. Totdat je me zelfs zo ver kreeg me je mee te gaan naar Nova.’ Lichtjes fronste hij. ‘Domste wat ik ooit had kunnen doen, wat bezielde ik?’ Mompelde hij zachtjes in zichzelf. ‘Maarja,...’
Met een glimlach keek hij weer op. ‘Je weet zelf ook wel wat daarna is gebeurt.’ Hij haalde beide handen omhoog en legde deze rond haar gezicht, keek haar aan met een dringende blik. ‘Myst, hoe kún je bij mij zeggen dat je niks betekend? Je betekend álles voor me.’ Vurig waren zijn woorden. ‘Meine Liebe zu dir ist größer als mein Gewissen,’ Met zijn handen veegde hij haar haren uit haar gezicht, legde ze zacht rond haar kaken. ‘Hoe kan zo'n slim meisje zulke domme dingen zeggen?’ Hij glimlachte naar haar voordat hij zijn blik naar haar lippen liet afzakken en langzaam voorover boog. Zijn ogen sloten zich vanzelf bij het voelen van de zachte huid. Hij kon het niet helpen, kon het niet weerstaan. Vanzelf ging zijn zo lief bedoelde kusje over in het begerig bewegen van zijn lippen over de hare. Zonder denken duwde hij haar met tedere, maar dwingende handen verder het bed op kroop net zoals voor dit k*tgesprek langzaam over haar heen zonder met zijn lippen één keer die van haar te verlaten. Liet haar langzaam achterover zakken totdat haar hoofd in het kussen lag. Drukte opnieuw zijn lichaam tegen het hare aan totdat ze wegzakte in het matras. Genoot van de warmte die door de dunnen stukjes stof heen kroop. Van haar lichaam, drukkend tegen de zijne.
‘Maar ik heb nooit gezegd dat het makkelijk gaat worden,’ Fluisterde hij opeens op een moment dat zijn lippen vlak over haar hals heen gleden. Hij trok lichtjes zijn hoofd omhoog totdat hij haar weer aan kon kijken. Liet zijn vingertoppen speels over haar kaak heen gaan. Gaf haar de kans niet om iets op adem te komen na zijn kus, haar hart te doen kalmeren.‘Natuurlijk krijg ik het drukker. De baan naast mijn studie zou veel tijd gaan op slokken,’ Hij was heus niet seniel, zag dat ook wel in. ‘Maar Myst, moeten we nu al niet even voorzichtig zijn als dan?’ Dwong zichzelf haar nu aan te blijven kijken. ‘Ze mogen het niet weten. Of ik nou stagiaire,’ Zijn kaken klemden zich lichtjes op elkaar, ‘Of leraar ben.’ De zelf walging was, hoe hard hij het ook probeerde weg te drukken, toch wel te zien. Want hoe graag hij ook wilde dat hij zijn gevoelens voor haar uit kon zetten, haar kon laten gaan, haar een normale relatie toewenste. Hij kon niet meer zonder haar. ‘Daarnaast moet ik prioriteiten gaan stellen,’ Ging hij verder. ‘Mijn tijd beter gaan verdelen.. Maar Myst,...’ Hij drukte zichzelf overeind, kwam iets hoger te liggen en keek haar aan. Zijn blik werd zachter. ‘Ik weet wat het belangrijkste voor mij is,’ De warmte in zijn blik sprak boekdelen. ‘Voor jou zal ik altijd tijd hebben, elk moment van de dag, ieder uur,’ Hij glimlachte vaagjes. Hij liet zijn gezicht weer zakken, kuste haar lippen. ‘Altijd,’

Haar ogen werden steeds schuldbewuster en onzekerder, vooral toen hij haar naam fluisterde. Ze kneep haar ogen een beetje samen en beet harder op haar lip, heel erg hopend dat hij niet al te boos zou worden. Het was ook stom, en puberaal, en kinderachtig, maar het verschil tussen hen zou er altijd blijven. Hij zou altijd rijk, knap en slim zijn, zoals zij die drie dingen niet bijzonder was. Ze waren niet arm thuis, ze was niet lelijk, en ze was ook niet dom, maar dat betekende nog niet dat zij gelijk aan hem kon zijn of lijken in status… Voor haar gevoel zou ze dat waarschijnlijk nooit kunnen. Haar mondhoeken ontspanden lichtelijk verdwaasd toen hij zijn volgende woorden sprak. Haar hart kneep krampachtig samen. Was dit de stilte voor de storm? Snel probeerde ze woorden te vinden om zich eruit te lullen, maar voor ze hieraan kon beginnen gebood zijn vinger haar om stil te zijn.
Bijna onzichtbaar knikte ze, waarbij er hoop begon te bloeien dat hij niet zo heel erg boos was. Heel misschien wel helemaal niet boos. Ondanks haar bui genoot ze van zijn vinger die over haar onderlip streelde, dat was altijd een gevoelige plaats. Toen hij zijn betoog begon, kwam er een klein verlegen glimlachje om haar lippen. Met nog steeds onzekere ogen bleef ze naar hem luisteren, glimlachte terug toen hij ook grijnsde. Ze volgde zijn hand met haar blik toen deze haar lip met rust liet, en luisterde verder. Haar blik veranderde naar medelijdend, en ze richtte haar blik op om hem in zijn ogen te kunnen kijken.
Natuurlijk voelde ze, door de opbouw van zijn zin, de opmerking al aankomen. Met elk woord dat hij zei groeide de blos op haar wangen, had ze steeds meer moeite met niet verlegen wegkijken. Wist hij zelf wel hoeveel onzin hij praatte? Als ze zo mooi was, waarom kreeg ze dan van zo weinig jongens aandacht? Waarom werd ze niet constant nagestaard op straat? Niet dat ze dat nu nog wilde, maar vroeger had ze zeker verlangd om iets opvallender en mooier te zijn, zodat ze makkelijker de aandacht van leuke jongens kon krijgen. Maar nu ze hem had, en hij was wel zo’n beetje de leukste, knapste en liefste man die ze ooit ontmoet had, verlangde ze niet meer naar de aandacht van andere jongens, op dat gebied. Ze wilde alleen maar hem, en hem beminnen, hem liefhebben, en zich geliefd door hem voelen, zich begeerd door hem voelen.
Toen hij dan werkelijk zijn opmerking maakte smolt ze bijna onder de warmte in zijn blik, die brandde in zijn mooie ogen. Waar had ze hem aan verdiend? Waar had ze zoveel liefde aan verdiend? Maar de tegenvraag die haar bij dat soort gedachtegangen altijd geruststelde was: Waar heeft hij dit aan verdiend? Dat vroeg hij zich vast ook af. Intussen was ze bijna de draad in zijn verhaal kwijtgeraakt, tot hij zei dat ze verschrikkelijk was. Ineens snapte ze hem weer en luisterde ze weer. Haar ogen werden licht ontdeugend, en een bijna onverstaanbaar ‘sorry’ kwam murmelend over haar lippen. Toch kon ze de glimlach niet weghouden, want had hij dat echt zo gevoeld? Tuurlijk, ze had hem meegevraagd naar Nova, maar was zij elke keer degene die stappen dichterbij deed? Hij had voorgesteld die bijles te doen, hij had haar bij zich geroepen die keer op de ziekenzaal, hij had gevraagd of ze hem dingen wilde laten zien op Nova, hij had het eten betaald waardoor het op een date begon te lijken, hij hing de beschermengel uit, hij had haar eerst bijna gezoend en vervolgens echt gezoend… Was hij niet degene die de meeste stappen had gezet?
Toen hij zijn blik vurig in de hare richtte had ze het gevoel vast gelast te zijn in zijn ogen, ze kon niet wegkijken, hoe erg de verlegenheid haar ook gebood dat wel te doen. Een vertederde, gelukkige en vrolijke blik vulde haar ogen met waterigheid van emotie, van de overweldigende kracht van zijn woorden. Voor ze er überhaupt over na kon denken wat zijn Puffoonse woorden betekenden, praatte hij verder. Ze haalde lichtjes haar schouders op, voor hij zich naar haar toe boog en zijn lippen op de hare drukte. Een warm, gelukkig gevoel verspreidde zich vanuit haar buik, een leeg en licht gevoel in haar hoofd.
Gewillig boog ze mee achterover met zijn handen, kon het niet helpen. Wat hij van haar vroeg, dat deed ze. En bovendien kon ze zelf ook niets meer bedenken wat ze liever wilde dan hem dichterbij, en nog dichterbij. Ze legde haar armen om hem heen en trachtte hem zo mogelijk nog dichterbij te krijgen, hoewel de zwaartekracht zijn lichaam al tegen het hare aanduwde. Het bed veerde mee, waardoor ze makkelijk zijn gewicht kon dragen.
Glimlachend lag ze met haar ogen dicht te genieten van zijn lippen, toen hij opeens fluisterde. Langzaam openden haar ogen zich en zocht ze zijn blik op, terwijl ze haar droevigheid om de situatie probeerde te verbergen. Ze knikte toen hij verder sprak, wachtte tot hij zijn punt zou maken. Ze probeerde de glimlach voor hem terug omhoog te brengen toen ze de afkeer in zijn ogen zag, de afkeer jegens zichzelf. Een lichte frons vouwde zich tussen haar wenkbrauwen, vragend wat hij met prioriteiten bedoelde. Toen hij zichzelf omhoog drukte om haar beter aan te kunnen kijken volgde ze gelijk zijn blik, verlangend naar het einde van zijn verhaal. En eigenlijk ook weer verlangend naar zijn lippen. De blos groeide weer op haar wangen, naar een dieprode kleur. Haar ogen werden weer verlegen, en een diepe genegenheid voor hem werd weerspiegeld in haar glimlach, na zijn afsluiten.
Ze legde haar handen op zijn kaken en trok hem dichterbij. Ze sloot haar ogen en drukte zacht haar lippen op de zijne, trok zich daarna enkele millimeters terug. Een paar seconden was ze stil, voor ze zelf begon te praten. ‘Dankjewel. Voor het feit dat je er bent.’ Ze haalde twee keer diep adem. ‘Ik heb misschien niet zo veel woorden… maar ik hou van je. Voorlopig genoeg?’ Lachend drukte ze zichzelf weer tegen hem aan, de avond afsluitend met een laatste zoen.