Hoewel Rin bepaald geen koffiedrinker was, zat ze hier nu toch met een hete mok dampende koffie tussen haar palmen geklem aan een tafeltje. Normaliter had ze een glas water gepakt, maar ze voelde zich zo beroerd deze ochtend dat ze behoefte had aan iets warms. En aangezien ze geen zin had om thee te zetten, en er nog een volle kan met koffie op de tafel stond, was de keuze vrij snel gemaakt. Zacht legde ze een hand tegen haar voorhoofd, en sloot enkele seconden haar ogen. Ze had behoorlijk slecht geslapen, met enorme hoofdpijn tot gevolg. Ze kon de afgelopen nachten al moeilijk in slaap komen, en als ze dan eenmaal sliep werd ze voortdurend wakker, helemaal nat van het zweet. Misschien kwam het door haar contstante gepieker, misschien kwam het wel door de nieuwe omgeving? Wie zou het zeggen. In ieder geval lieten haar dromen haar nog niet met rust.
Met een diepe zucht opende Rin haar ogen, en boog zich over de tafel om een paar suikerklontjes en de koffiemelk te pakken. Zonder dat ze er erg in had, stootte ze met haar elleboog de koffiekan van tafel, die vervolgens met een harde klap op de grond terecht kwam. Pas bij het plotselinge harde geluid die de stilte die in de lerarenkamer heerste verbrak, draaide ze haar hoofd met een ruk om. 'Fijn.' Haar stem klonk geïrriteerd. Ze stond op van haar stoel en stapte over de koffie heen, die zich inmiddels had verspreid over de vloer. Toen ze eindelijk een doek had gevonden, begon ze met tegenzin de plek met hete koffie schoon te maken.


Niet mijn beste post ooit, maar goed. Anybody's welcome.

Al neuriënd liep de man door de gang. Het deerde hem niet dat er iemand nogal protesterend door hem heen kwetterde, in de vorm van vals gefluit. Het groen vogeltje dat hem altijd leek te stalken. Maar erg vond hij het niet. Het was zijn huisdier. Nee, zijn vriend. En het leek alsof het diertje bang was om alleen gelaten te worden door hem, en volgde hem dus letterlijk overal naartoe. Voor een keer had hij eens niet de o zo typische vissenkom bij zich met de twee zwart witte vissen erin. Hij had ze een dagje rust gegund, en ging zelf op pad. Niet dat hij van plan was om naar buiten te gaan. Ondanks dat het mooi weer was, had hij zichzelf voorgenomen veilig binnen de muren van het gebouw te blijven. Waarom? Hij had een slecht gevoel, een vreemd voorgevoel. Het zou waarschijnlijk wel gewoon onzin zijn wat hij voelde, maar toch was hij altijd erg afhankelijk van zijn instinct.
Hij bleef abrupt stilstaan bij het horen van een geluid. Het geluid dat zijn geneurie overstemde, en het gefluit van het groen vogeltje. Het geluid van iets dat kapot viel, op de grond. Een tijdje bleef hij roerloos, zonder enige emotie te vertonen, kijken in de richting waar het vandaan kwam. ‘Wat denk jij?’ vroeg hij, zijn vraag richtend op zijn kameraad. Deze vloog enthousiast voor hem uit, in de richting van het geluid. Hij bleef nog een tijdje staan, keek ietwat bezorgd. Wanneer hij weer in beweging kwam zette hij weer een blije glimlach op. ‘Hoe had ik dit niet kunnen zien aankomen, van jou?’ Het vogeltje negeerde hem weer eens.

Het vogeltje bracht hem naar de lerarenkamer. Zonder te aarzelen zette hij voet in de kamer, keek er eventjes rond. Zijn ogen vielen al snel op het neergeknielde gestalte dat iets leek schoon te maken op de grond. Zijn ogen werden wat groter. Lag het aan hem of herkende hij dat persoon nou ergens van?... Ze leek verdomd veel op… Alys? Nee. Dat kon niet. Alys had een andere haarkleur. Maar toch, ze had wel wat uiterlijke trekjes van het meisje. Hij hapte één keer naar adem en liep toen maar op haar af, hij had toch niets beters te doen. Zonder wat te zeggen ging hij door zijn benen en pakte de jonge volwassene vast bij haar pols. ‘Iemand zoals U hoort helemaal geen werk te verrichten zoals dit, want personen zoals U hebben veel meer mogelijkheden in hun leven dan… Dit,’ sprak hij zachtjes, met een warme glimlach op zijn gezicht. Het duurde een paar tellen voor hem om te realiseren dat hij wellicht heel erg verkeerd over kwam. Een klap zou hij nu wel verwachten; sommige vrouwen vonden het niet leuk als je ze zomaar vast pakte. En dan sloegen ze je soms. Hoe vaak had hij dat nou wel niet gehad bij zijn eigen bloedverwante? Erg vaak. En alsnog had hij niet geleerd om eerst na te denken voordat hij iets deed, kwam waarschijnlijk door zijn trage begrip.

{ LALALA
Had U gewaarschuwd :3 }

Rin was nu al verscheidene keren heen en weer gelopen naar het kleine aanrechtje dat in de ruimte stond, om de doek steeds opnieuw uit te spoelen. Voor heel even vervloekte ze zichzelf voor het feit dat ze te trots was geweest om Alyssa haar watermagie te laten leren, maar dat gevoel verdween al snel weer als sneeuw voor de zon. Hoewel Alyssa haar tweelingzus was en ze visueel echt enorm veel op haar leek, waren ze absolute tegenpolen van elkaar. Rin kon geen persoon verzinnen dat meer van haar verschilde dan Alyssa, hoewel ze hetzelfde bloed door hun aderen hadden stromen. Niet alleen hun persoonlijkheid was verschillend, maar ook de manier waarop ze waren opgevoed. Rin werd door haar vader grootgebracht op Razen, terwijl Alyssa opgroeide op Cassia, bij hun moeder. De moeder die Rin niet kende, en ook niet wilde leren kennen. Dat gold overigens ook voor alle andere dingen die bij de Cassiaanse cultuur hoorden, Rin moest er absoluut niets van hebben. Het enige onderdeel dat ze van haar deels Cassiaanse afkomst wilde erkennen was Alyssa, die ondanks het feit dat ze nu geen woord meer met elkaar wisselden, heel dierbaar voor haar was.
Volledig van de wereld en verdronken in haar eigen gedachten had Rin niet door dat er iemand de leraren kamer in was gekomen, laat staan dat ze door had dat die persoon bij haar neerknielde. Pas toen ze voelde dat haar pols stevig omklemd werd sperden haar ogen wagenwijd open, waarna ze zich eigenlijk meteen om had willen draaien om diegene een klap te verkopen. Toch hield ze zich in, de kans dat het een van de Paragon leden was, was maar heel klein. De kans dat het iemand van de Suasama was, was weliswaar groter. Toch leek het haar behoorlijk dom om een aanval op haar te doen midden in de lerarenkamer. Rin's gedachten flitsen als een achtbaan door haar hoofd heen. Langzaam draaide ze haar hoofd naar de persoon om, terwijl ze luisterde naar de woorden die tegen haar gesproken werden. Ze zag tot haar verbazing een blonde, vriendelijk uitziende man van rond de dertig jaar. 'Wie denk je wel niet dat ik ben?' zei ze beledigd, terwijl ze zich losrukte en zich zo snel als ze kon recht zette om vervolgens een stap naar achteren te zetten. 'Wie ben je? Wat doe je hier?' zei ze argwanend, en kneep haar ogen tot spleetjes. Misschien had de arme man helemaal geen slechte bedoelingen, zo was het echter niet op Rin over gekomen.


Flut, sorry D:

Rustig sloeg het kleine groen beestje met zijn vleugels om zo rustig neer te komen op de rand van de tafel. Hij hield zijn kopje een beetje scheef bij het zien van de handelingen van zijn eigenaar, maar herstelde al snel zijn houding; toonde zijn interesse. Ondanks dat hij een glimlach op zijn gezicht had, stonden zijn ogen vragend. Wellicht zou ze het wel gewoon schoonmaken omdat ze de troep zelf had gemaakt, dat waardeerde hij best wel. Niet dat hij ging over de schoonmaak op deze plek; maar alles zag er altijd beter uit als het schoon was. Over vuilnisbelten te zwijgen; want dan zou het geen vuilnisbelt meer zijn, maar dat moest je maar eventjes niet meerekenen. Geschrokken was hij niet wanneer ze zich losrukte, liet zelfs haar pols gewillig los. Aan haar stem te horen kon ze het niet erg op prijs stellen dat iemand haar zomaar vastpakte, best logisch. Rustig volgde hij haar voorbeeld door ook rechtop te gaan staan, liet haar gewoon uitpraten. Of vragen, hoe je het ook wilt noemen. Haar houding liet hem eigenlijk koud. Alhoewel hij liever had gehad dat ze nieuwsgierig zou zijn, dan… In zijn ogen was het nogal schuw. Maar zijn kijk op dingen was nogal afwijkend van die van normale mensen, maar dat kwam omdat hij verder keek dan normale mensen zouden doen.

‘Nou, ik denk dat ik gewoon mezelf ben,’ sprak hij, gemeend ook nog eens. Het zou haar wellicht gaan ergeren, maar zijn trage begrip hielp niet echt mee op momenten zoals deze. ‘Zou me toch wat zijn als ik iemand anders zou zijn,’ mompelde hij zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen de persoon tegenover zich. Hij richtte zijn aandacht weer op de zwartharige volwassene. ‘Mijn naam is Joshua Storey, ook leuk U te ontmoeten,’ grijnsde hij, ietwat plagerig. Ja, hij vond het wel grappig om te zien hoe mensen reageerde als hij liet merken dat het hem werkelijk niets deed of ze nou aardig, dwingend, of desnoods agressief tegen hem deden. Hij wist toch wel hoe hij zichzelf uit, werkelijke elke, situatie kon redden.
‘Nou, ik ben niet doof.’ Hij zweeg. Misschien zou ze nu al snappen wat hij probeerde te zeggen? ‘Het geluid van een koffiekan die op de grond valt en kapot barst is nogal duidelijk te horen,’ gaf hij zijn vorige woorden toch maar wat meer inhoud. ‘Dus mijn nieuwsgierigheid bracht me hier.’ Zonder nog iets te zeggen wees hij met een vinger naar de donkere natte vlek op de grond, zijn wijsvinger. Rustig draaide hij ermee, kleine rondjes, om vervolgens zijn hand omhoog te brengen. De vloeistof kwam ook omhoog, de beweging van zijn vinger volgend. Hij keek haar weer aan. ‘En nu ik hier ben, kom ik U helpen. Mits U mij vertelt wat Uw naam dan wel niet is,’ hij pauzeerde weer eventjes, ‘Ik neem aan dat U al door heeft dat ik heel flauw alles weer op de grond kan laten vallen als U dat niet doet?’

{ Die van mij is ook crappy hoor ;3
En geen bitchklap D: ? }

Rin luisterde kalm naar de dingen die tegen haar gezegd werden, maar moest zich duidelijk inhouden om niet als een wild beest een weerdwoord te geven. Ze kon er niet tegen als mensen niet gewoon zeiden wat ze wilde horen. Namen, feiten, dat soort dingen. Dingen die er werkelijk toe deden, in haar ogen tenminste. In werkelijkheid was ze te naïef om in te zien dat zij iedereen om zich heen behandelde alsof ze haar allemaal wilden vermoorden, terwijl dat natuurlijk niet het geval was. Toen hij zich dan eindelijk voorstelde, klaarde het gezicht van Rin een beetje op, al zag deze er nog altijd behoorlijk geïrriteerd uit. Ze zei geen woord, en was eigenlijk ook niet van plan om nog wat te gaan zeggen. Het duurde dan ook niet lang voordat de man, die schijnbaar Joshua heette, rustig aan haar uitlegde wat hij hier kwam doen. Al die tijd was ze roerloos op haar plek blijven staan. Rin keek wat verwonderd op toen hij met zijn hand moeiteloos de vloeistof omhoog bracht, en in de lucht liet zweven alsof het daar thuis hoorde. Ze keek argwanend in zijn ogen toen hij opperde dat ze haar naam aan hem moest vertellen, of hij zou de koffie simpelweg gewoon weer op de grond laten vallen. Rin hield niet van dat soort spelletjes, alsof ze een klein kind was dat door middel van dreigementen alles zou doen wat haar opgedragen werd. Ze kneep haar ogen opnieuw te spleetjes. Wat maakte het ook uit, eigenlijk? Haar naam was een alias, en ze had ook geen zin om die natte zooi zelf op te moeten ruimen. Daarbij kwam dat ze dankzij zijn soepele trucje met de koffie het vermoeden had dat hij waarschijnlijk de leraar watermagie was. En als hij dat niet was, was hij waarschijnlijk een stagiaire. Ze zuchtte hoorbaar. 'Mijn naam is Rin. Sayaka Rin.' Ze zette haar handen in haar zij. 'Tevreden?' vroeg ze op een koude toon, zonder dat ze echt een antwoord terug verwachtte. Ondertussen had ze al voor zichzelf besloten dat hij ongevaarlijk was, het enige dat hij wél was, was ontzettend irritant. Toch probeerde ze haar houding te veranderen, aangezien zijn bedoelingen goed waren. De manier waarop hij die goede bedoelingen uitvoerde beviel haar gewoon niet, al had ze zelf niet door dat ze ontzettend bot op hem had gereageerd. En al zou ze dat wel doorhebben, dan was ze toch veel te trots om dat aan zichzelf, laat staan aan hem toe te geven. 'Bent u leraar watermagie?' vroeg ze, terwijl ze ijverig probeerde om geïnteresseerd over te komen. Een glimlach gunde ze hem niet, en een excuus hoefde hij al helemaal niet te verwachten.


Wat is ze toch een kreng

Ze bleef hem nog steeds argwanend en geïrriteerd aankijken. Best logisch eigenlijk, maar het was wel een beetje erg overdreven in zijn ogen. Maar misschien lag dat gewoon aan haar persoonlijkheid. Haar houding zou vast wel soepeler worden naarmate tijd verstreek, want je kon niet voor eeuwig zo tegen iemand aan blijven kijken. Het was ook duidelijk dat ze het niet leuk vond hoe hij een beetje met haar scheen te spelen. Maar ach, hij had zo ook zijn pleziertjes in zijn leven nodig, niet dan? Anders zou hij dadelijk nog zo’n depressief persoon worden, wat totaal niet bij hem paste. Alhoewel… Niet bij hoe hij zich nu gedroeg. Maar daar moest je nu maar eventjes niet moeilijk over doen, dat zorgde enkel voor verwarring.
Haar zucht zorgde ervoor dat hij zijn aandacht weer op haar richtte. Rin dus. Hij wist niet wat nou precies haar achternaam was… Maar hij zou haar wel gewoon Rin noemen. Of toch Sayaka? Hij moest niet zo moeilijk doen. Of misschien moest zij niet zo moeilijk doen, maar hij dacht gewoon weer eens te moeilijk. Daar zou het vast aan liggen. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen bij het horen van haar vraag die bestond uit een woord, op een kille toon. Het duurde een paar tellen voor hij weer zijn mondhoeken omhoog trok en hartelijk naar haar glimlachte. ‘Ja,’ antwoordde hij er kortaf op. Waarschijnlijk zou het feit dat hij er antwoord op gaf haar ook weer irriteren, maar hij was gewoon het persoon dat het begrip niet had om door te hebben dat hij geen antwoord zou moeten geven.

Zonder verder nog iets te zeggen liep hij langs haar weg, naar de gootsteen. Zwijgend liet hij de donkere vloeistof, genaamd koffie, zonder enige moeite in het afvoerputje verdwijnen. Hierna draaide hij zich om, keek glimlachend naar Rin. Hij had haar vraag wel gehoord. ‘Dat is goed geraden, ook al was het na die overduidelijk hint niet moeilijk om het fout te hebben,’ sprak hij. Hij zweeg weer eventjes, zocht met zijn ogen naar Faith. Maar die was verdwenen. Vreemd genoeg. Normaal eiste dat diertje altijd de aandacht op. Hij richtte zijn blik weer op Rin. ‘En… Mevrouw Sayaka, zou U zo vriendelijk willen zijn om mij ook een hintje te geven over wat U bent?’ Hij had half niet door hoe flauw hij wel niet klonk. In zijn oren klonk het gewoon vriendelijk, maar dat had hij heel vaak niet door. Waarschijnlijk dat hij daarom sommige mensen, zoals Rin waarschijnlijk, snel op de zenuwen werkte.

{ Wat is hij toch weer awesome flauw :3 }

Rin keek toe hoe hij handig de vloeistof in de gootsteen liet verdwijnen, opgelucht dat zij het niet op hoefde te ruimen. Hoe irritant ze die vreemdeling ook vond, hij deed haar wel een enorm plezier op het moment. Al was haar hoofdpijn er nog altijd niet minder op geworden, sterker nog, het werd alleen maar erger. Ze had het gevoel alsof haar ogen uit haar hoofd zouden branden. Met een onhoorbare zucht raapte Rin de plastic koffiekan van de grond af, waar een enorme scheur in zat. Daar zou niemand meer plezier van hebben. 'Nee, na dat trucje van je was het niet zo moeilijk te raden inderdaad,' zei ze met een flauw glimlachje, en liep richting de afvalbak waar ze de kan in gooide. Ze zou wel voor een nieuwe zorgen, zij had het ding immers kapot gemaakt. 'Bedankt, trouwens..' Hoewel ze eigenlijk totaal niet de behoefte had om hem te bedanken, schoof ze haar hatelijkheid wat aan de kant en probeerde ze zichzelf van een wat menselijkere kant te tonen. Niet dat die kant van haar veel voorstelde, aangezien ze totaal niet begreep hoe ze mensen om haar heen hoorde te behandelen. Vriendelijkheid lag nu niet bepaald in haar aard, tenzij ze toevallig in een goede bui was. Wat niet erg vaak gebeurde.
Rustig liep ze weer terug naar de tafel, waar ze plaats nam op dezelfde stoel als waar ze enkele minuten geleden nog op had gezeten. Ze keek even naar Joshua, die nog altijd bij de gootsteen stond. Noemde hij haar nu mevrouw Sayaka? Ze gniffelde. Zo had niemand haar ooit genoemd, zelfs al was het als een grapje bedoeld, had ze het nog nooit uit iemands mond horen komen. Het leek haast ongepast. 'Ik ben de nieuwe stagiaire vuurmagie,' zei ze, terwijl ze haar kop koffie, die het gelukkig wel overleefd had, wat dichter naar haar toe schoof. Toen ze de mok naar haar mond bracht en een slok nam, kwam ze echter tot de conclusie dat ze er nog altijd geen melk en suiker in had gedaan, hoe dom het ook was. Ze trok even een vies gezicht, gevolgd door een zucht om haar eigen geklungel. Daarna richtte ze haar blik weer op Joshua. Ze deed niet eens meer de moeite om de suiker of de melk te pakken, ze had al helemaal gehad met koffie. Als ze die kan niet had laten vallen, was die Joshua hier waarschijnlijk niet naartoe gekomen. En dan was haar hoofdpijn ook niet erger geworden. Desonnietemin deed ze een poging naar hem te glimlachen, bij gebrek aan iets om over te praten.

Rustig liep hij naar de tafel waar Rin aan was gaan zitten. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was ging hij op de tafel zitten, leek niet door te hebben dat er ook stoelen waren. Maar het was gewoon een kleine gewoonte van hem geworden. Met al die strenge regeltjes vroeger had hij altijd een drang gevoeld om opstandig te worden, maar hij hield zich in. En het enige wat hij had gedaan in de trance daarvan was op de tafel zitten, wat in de ogen van zijn ouders altijd een ramp was geweest. En daarom was het zo leuk geweest om te doen, en had hij het zichzelf een gewoonte gemaakt. Dus zat hij nu liever op de tafel, dan eraan met een stoel; zoals dat eigenlijk hoorde. Niet dat iemand het nog erg zou vinden hier, hij had al door dat hier nogal veel typetjes zaten met ieder hun eigen vreemde trekje. En zo had hij dit dus, wat nog niet eens zo heel erg was. Natuurlijk was het niet dat hij een soort trauma of zo had ontwikkeld voor een stoel, nee natuurlijk niet. Als het moest ging hij er ook wel op zitten, maar als hij mocht kiezen; koos hij altijd lekker voor de tafel.
‘Graag gedaan,’ sprak hij zachtjes, wetende dat het eigenlijk niet zo heel veel nut zou hebben het nog te zeggen. Maar toch wou hij het doen, het ging immers om het gebaar. Zijn ogen werden wat groter, keek haar ietwat verbaasd aan. ‘Nieuw?’ Oké, hij kwam nu letterlijk als een klein kind over, maar niet dat het hem wat kon schelen. ‘Dan hebben we geloof ik iets gemeen,’ glimlachte hij hartelijk, ‘Ben zelf namelijk ook nieuw hier.’ Hij was niet meer zo gloednieuw, maar nog steeds onbekend met de meeste dingen in SSA. Nieuwsgierig keek hij haar aan, leek net een klein kind in een volwassen lichaam. ‘En, hoe bevalt het U tot nu toe op SSA?’ vroeg hij, gemeend. Natuurlijk had hij wel door dat Rin moeite leek te hebben met dit gedoe; met hem, om precies te zijn. Maar hij was niet het persoon dat dan simpelweg weg zou gaan. Hij wou zien tot hoever hij kon gaan. Soms werkte het positief, kreeg hij de persoon te vriend. Soms negatief, werd hij weer toegevoegd op iemands lijst van; mensen-die-dood-moeten of zo.

Rin gniffelde even toen ze zag dat Joshua plaats nam óp de tafel, in plaats van dat hij ging zitten op een van de stoelen die er omheen aangeschoven waren. Het deed haar denken aan de vergaderingen van Paragon. Iedereen had zijn eigen vreemde, unieke manier van zitten. Dan doelde ze natuurlijk vooral op Alyssa, die zat of lag, op werkelijk iedere plek in het kwartier. Soms zat ze ondersteboven op haar stoel, soms lag ze uitgestrekt over de lange tafel die in het midden van de vergaderruimte stond. Je kon het zo gek niet bedenken. Eigenlijk zat Rin altijd op dezelfde plek. Op haar bureau, precies in het midden. Haar ene been over de andere heen geslagen, en haar handen naast haar lichaam, de rand van het bureau omklemmend. Nu ze er zo over nadacht, begon ze de groep pas echt te missen. Hoe ongeconcentreerd hun houdingen er destijds ook uit hadden gezien, Rin wist wel beter. Ze hoorden elk woord die er gezegd werd op die vergaderingen, en dachten mee over elke stap die er binnen de groep gezet werd. Ze waren dan wel heel verschillend van elkaar, maar ze waren een eenheid. Wáren. Een beetje afgedwaald, keek ze weer op naar de man met de warrige blonde haren, proberend het beeld in haar hoofd te prenten. Degene aan wie Joshua haar dus deed denken, was haarzelf, hoe ironisch het ook was. De man leek totaal verschillend van haar, en toch hadden ze iets gemeen. Hoe stom hetgeen wat ze gemeen hadden dan ook mocht zijn.
Terwijl ze nog een slokje nam van haar uiterst slecht smakende koffie, luisterde ze naar de woorden die hij tegen haar sprak. Hij was dus ook nieuw. En zoals hij al duidelijk maakte, betekende dat ze nog een tweede gemeenschappelijkheid hadden. Al had hij natuurlijk geen weet van de eerste, aangezien ze nu als een normaal mens gewoon op een stoel zat. 'Dat betekend dat ik in ieder geval niet de enige ben die hier de weg nog niet helemaal kent,' zei ze met een flauwe glimlach, terwijl ze haar mok met een verslagen gezicht weer op de tafel zette. Echt niet dat ze dat helemaal op ging drinken. 'Het bevalt.. redelijk. Ik heb de man waarbij ik stage zou moeten lopen nog nooit gezien. En nu hoorde ik ergens dat hij iets heeft met zijn gezondheid. Niet echt een goede start dus,' zei ze peinzend. 'Al heb ik al wel een naschoolse activiteit verzorgd. Voetbal.' Ze was allang blij dat hij een luchtig onderwerp had aangesneden, dat betekende een makkelijk gesprek. In ieder geval geen vragen als, ''Wat deed je voordat je naar SSA kwam?'' of ''Waarom besloot je hier stage te gaan lopen?''. Ze kon moeilijk tegen hem zeggen dat ze hier was omdat de organisatie van huurmoordenaars waar ze onderdeel van uit maakte verraden was, en ze hier kwam om degene die dat op zijn geweten had van zijn leven te beroven. Ze zag zijn gezicht al helemaal voor zich, als ze dat zou vertellen. Waarschijnlijk zou hij haar niet eens geloven, dat zou ze zelf ook niet hebben gedaan als ze niet beter wist. Natuurlijk had ze allang een fictief verleden verzonnen, maar ze wist uit ervaring dat een leugenaar een ontzettend goed geheugen moest hebben. Daarom vertelde ze het liefst ze min mogelijk over haar nieuwe 'verleden', om te voorkomen dat ze fouten maakte. 'En hoe bevalt het jou? Al vaak het verkeerde lokaal in gewandeld?' zei ze met een klein grijnsje. Ze moest toegeven dat zijn positieve houding voor een wat minder ongemakkelijke sfeer zorgde, wat ook invloed had op haar eigen gedrag.