.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Het had als een vuistballend schaduwspel geoogd, als een zwakzinnig verhaal van bedrog en verraad gespeeld als poppen in een poppenkast. En het had Savadors grootste woede naar boven gehaald, het diepste bloed onder zijn nagels gehaald. Ieder die hem door en door kende was niet verrast met wat er nu komen ging. Een onbekende die aan Neara zat, de vrouw die de komende laatste dagen van hém was - en van hem alleen. Hij dacht er nog niet over haar te delen met de andere mannen waar ze hier en daar contacten mee had om het gevoel van eenzaamheid en gebrek aan warmte uit te drijven. Zonder het besef dat de twee op het balkon met behulp van de handige Puffoonse eigenschappen zijn gehaaste en ruwe bewegingen binnen al in de gaen kregen, had hij woest zijn badjas van de grond gegrist en schoot de kledingdracht slordig aan. In harde bewegingen die zijn razernij perfect weerspiegelden sloeg hij de schuifdeur met een klap verder open waarna hij verblind van woede naar buiten strompelde, recht op de man af. 'Sir,' die pier durfde hem nog aan te spreken ook! Savador negeerde het, was te sterk verwikkeld in zijn eigen woordenstroom van woedende beschuldigingen terwijl hij de man steeds dichter naderde. 'Savador,' zelfs Neara sprak hem aan, alsof het net juist was wat hij deed. Alsof het niet terecht was dat hij zich in korte tijd teveel aan haar gehecht had en haar nu wilde beschermen. Haast een zonde in plaats van een daad die hij behoorde uit te voeren. Waar zat ze met haar kop?! Deels zijn woede op de vent afreagerend had hij hem stevig bij zijn kraag aan de voorkant vastgegrepen, dwong hem met woedend op elkaar geklemde kaken dichter naar de reling van het balkon toe. Ondertussen herhaalde Neara zijn naam op een luidere en strengere toon, maar hij lette er niet op. Onder haar preken wat wel en niet goed was voelde hij zich net een onhandelbare hond die ongelofelijk zijn best wilde doen, maar die het volgens haar keer op keer fout deed. Niet luisterend ging Savador gewoon door, draaide pijnlijk ver de arm van de man op zijn rug om hem vervolgens de rand in zijn maag te duwen. Gepijnigd moest hij zich voelen, zodat hij er schuldig veel spijt van zou krijgen en zich voor hem in het stof zou buigen. Hij was opvolger van een Legendarische Magician, schoolhoofd en leraar. En dít.. dit moest vast één van de vele werkloze en strontdronken zuipende mannetjes zijn die rond dit tijdstip zwalkend over straat strompelden, ongetwijfeld. Personen waar de wereld beter af was zonder hen. ‘Praat geen onzin, waar denk je wel niet over te praten,’ Neara's stem deed hem abrupt even verstijven waardoor hij midden in één van zijn ruwe handelingen stopte. Met een ongelovige uitdrukking op zijn gezicht draaide hij zijn hoofd om haar een nijdige blik toe te werpen. Ónzin? Hij was zich hier verdomme voor haar aan het uitsloven, deed er alles aan om die gladjakker uit haar leven te verbannen. En dat praatte hij onzin? Op een hoffelijke manier sprak de man Neara vragend aan, op wijze van haar hoffelijke rang en titel. Savador zoog hoorbaar zijn longen vol met lucht op het moment dat hij zich met stevig op elkaar geklemde kaken weer op de man richtte en diens arm geërgerd strakker naar zich toetrok. Nog durven om haar op die manier aan te spreken ook - vuile hond! Een moment later leek hij eindelijk even wat tot rust te komen, al was dat maar pure schijn. In feite was zijn aandacht nu gericht op de verdachte confrontatie tussen Neara en deze man, hoe het bijna leek alsof ze elkaar al kenden. Vals schoot zijn scherpe blik van Neara naar de man en weer terug, wilde het fijne achter dit tafereel weten. Zaten ze nu een spelletje met hem te spelen? 'Het spijt me, sir,' hij vestigde zijn blik weer argwanend op de man die hij tegen de reling nog in een halve houdgreep in bedwang hield, zelfs al te walgend dat dat mannetje ook maar een woord tegen hem waagde te spreken. Op een zeker moment werd de strakke greep waarmee hij de volle macht had over de man totaal afgezwakt toen hij plotseling een hand op de reling plaatste en zich hiermee afzette. Zijn rug knalde hard tegen Savadors borst op waardoor hij naar adem snakte en achterover op de grond viel. Het was niet eerlijk; hij was slecht op been, verslechterd in gezondheid. Als hij op en top fit was geweest had hij dat schlemiel makkelijk aangekund - dat geloofde hij, tenminste. Languit liggend op het balkon maakte hij aanstalten om weer overeind te krabbelen, toen hij juist op dat moment en in die ideale positie kon zien wat zich afspeelde hoog boven hen in de lucht. De man die een absurd hoge sprong maakte, nu als een silhouet scherp afgetekend tegen het bleke licht van de volle maan. Alsof hij zojuist een onzichtbare trampoline tot zijn beschikking had. Terwijl Savador zich met alle kracht en moeite half overeind werkte aan de reling scheurde hij zijn geboeide blik niet van de hoogspringende man los. Zijn mond was zelfs een stukje opengezakt. Maar de irritatie leek langzamerhand weer terug te keren toen de man in zijn landing veilig en soepeltjes met beide benen vlak naast Neara weer op de grond kwam. 'Savador, stop,' beval Neara hem. Onder zjn zwarte sluike lokken die in zijn val in zijn gezicht waren gaan hangen en nu één slangachtig oog bedekten staarde hij haar kil aan. Nog half gebogen, zijn bedoeling om zich weer helemaal op te richten nooit afgemaakt door zijn fascinatie in de onmenselijke sprong van de man. Wat in Kovomaka's naam had hij gedaan waarom ze dacht hem zo te kunnen commanderen? Alsof het nog niet genoeg was ging ze beschermend voor de springkikker staan. Mooi was dat, nu was hij opeens de foute hier. 'Je moet dit soort fratsen niet uithalen, niet nu,' hij wist niet wat hij hóórde. 'Ik heb geen zin om straks het Shadraanse bestuur te moeten gaan uitleggen waarom een van hun beste hotels aan diggelen is omdat jij zo nodig een gevecht moet aangaan met Joseph.' Voor heel even, en nauwelijks zichtbaar, leek Savador even een enkele spier te bewegen toen er een krampachtige trek over zijn bleke gelaat gleed. 'Joseph?' herhaalde hij zacht en met spottende afgrijzen dat ze zijn naam al wist. Dat dat geval überhaupt een naam droeg. 'Hoewel het leuk was de kant weer eens te zien die je bij onze eerste werkelijke ontmoeting had, was hij zowaar weer onterecht. En ik wil je hierbij ook vragen Joseph niet zomaar van dingen te beschuldigen alsof hij een of andere simpele barganger is met in elke stad een andere vrouw,' ze mocht kletsen wat ze wilde, maar hij dacht toch echt dat zij hier degene was die iemand onterecht beschuldigde. 'Dit is Joseph. Mijn persoonlijke beschermer, mijn.. Een man die in magiesterkte sterk in de buurt van Azule komt en beter vecht dan wie ik ook ken,' stelde Neara de vent uiteindelijk voor, iets wat ze al van het begin af aan had moeten doen. Dan had hij zich misschien nog weten in te houden. Savadors slangachtige ogen schoten als hatelijke lichtflitsen naar Joseph, nu vol voor hem zichtbaar doordat Neara opzij stapte, en staarden de man met diepe haat aan. Persoonlijke beschermer? Met een sterke bron van magie? En beter vocht dan wie ze ook kende? Hij? Zichtbaar klemden Savadors bleke vingers zich krampachtig uit een weer licht opstekende razernij steviger om de balkonrand. Hij accepteerde het niet dat ze een beschermer had, wílde het niet. Hij.. ; hij was haar beschermer, niet zo'n dwaas als Joseph. En hij was krachtig, niet voor niets met de titel als opvolger. Hij was nu alleen in een invalide staat, dat begreep ze toch wel? 'Als het werkelijk kon zou ik zeggen dat het mijn vriend was,' alsof het nog niet genoeg was wierp Neara haar 'beschermer' een dromerige en haast willende blik toe. Voor even voelde Savador de sterke drang in zijn binnenste opbloeien om ook haar aan te vliegen. Hoe kón ze zo met hem spelen, na alles wat hij voor haar had gedaan? 'U praat te hoog, Vrouwe. Ik ben enkel en alleen een schaakstuk in uw hand,' het was maar beter dat hij dat was! Savador bleef roerloos in zijn nog half gebogen positie staan, een goudkleurig oog onbewegelijk starend op Joseph gericht toen de man zich tot hem richtte. De haat zichtbaar als likkende vlammen, de jaloezie weerspiegeld in zijn gouden irissen en het verlangen om hem alsnog van het leven te benemen symbolisch te vinden in zijn diep ingevallen spleetpupillen, die oogden als een diepe bodemloze kloof naar het hellegat. 'Aangenaam, Savador Jaellvías Sathandiai. In de naam van de Heer der Duisternis met twee kinderen, een tweede baan als leraar vuurmagie en hoofdmeester op de school die onder de bescherming van mijn Vrouwe staat en in de naam van de Zeven is ontstaan.' Hij bleef zwijgen terwijl Joseph hem dit alles zei, maar zijn vuist geklemd om de reling was zo stevig gebald dat zijn knokkels bijna door zijn bleke huid leken te scheuren. Hij hoefde dit alles niet te weten, behoorde dit niet te weten. En geen denken aan dat hij beschaafd zijn hand zou schudden voor een kennismaking. Hij kon oprotten. Minachtend keek Savador toe hoe Joseph een respectvolle buiging voor hem maakte, met een hooghartig opgeheven hoofd en zijn neus wat voor hem opgetrokken. 'Enkel personen die zich voor mij in het stof buigen en zichzelf pijnigen voor mijn respect en elke zonde die ze verrichten zie ik als ware personen. En als ik had gekund plaatste ik mijn voet op je onwaardelijke hoofd om je het stof van dichtbij te laten zien,' sprak Savador op een arrogante toon. 'Ik denk dat we beter naar binnen kunnen gaan, voordat we mensen wakker maken,' opperde Neara zacht. 'Kom,' met zijn hatelijke en minachtende blik nog strak op Joseph gevestigd ging hij hem voor toen Neara hem aan zijn schouder en met een hand tegen zijn rug naar binnen loodste. De kleine lampjes op de kastjes naast het bed sprongen automatisch aan, de deur werd achter hem gesloten en Neara begeleidde hem terug naar het bed. Daar duwde ze hem zacht neer op de rand. Hij lette amper op dit alles, nog te kwaad en te koppig over het gebeuren van zonet. Met een lieflijk glimlach keek Neara op hem neer, maar zoals typisch voor zijn karakter was keek Savador koppig weg. Ze zei nog iets bedoeld voor die Joseph voor ze zich op zijn knieën voor hem neer liet zakken. 'Waarom maakte je zo opgefokt?' vroeg ze zacht terwijl ze een aantal sluike lokken uit zijn gezicht streek. Eigenwijs bleef hij Neara's blik ontwijken, maar zijn slangachtige ogen schoten toch in een fractie van een seconde naar hun ooghoeken om haar twijfelend aan te kijken. Stijfjes bleef Savador zitten, zijn armen strak over elkaar geslagen en zijn ontevreden blik roerloos voor zich uitgericht op het moment dat Neara de kamer verliet. Alleen al geïrriteerd bij het voelen van Josephs aanwezigheid, hoe hij daar losjes en onbewegelijk stond in een hoekje van de kamer alsof hij het waar wilde maken dat hij er eigenlijk helemaal niet was. In de badkamer hoorde hij even een kraan lopen. Hij luisterde ernaar terwijl de woedende gedachten in zijn hoofd hem nog teisterden. Vastberaden kwam hij van het bed overeind en beende met snelle passen richting de deur. Bij de deuropening bleef hij nog staan om Joseph een nog altijd minachtende blik over zijn schouder te werpen. 'Jij blijft hier!' snauwde hij hem toe. 'En laat me je er niet op betrappen dat je ook maar een spier beweegt terwijl ik weg ben!' Daarna sloeg hij met een klap de slaapkamerdeur dicht en begaf zich naar de badkamer. Zonder enige aankondiging dat hij binnenkwam zwaaide hij de deur open en sloot die weer achter zich. Zijn hand draaide de deur op z'n slot terwijl zijn harde blik op Neara's gestalte was gevestigd. Zwijgend ging hij vlak achter haar staan, drukte zijn nog in badjas gehulde lichaam tegen de achterkant van het hare zoals ze in hun samenspel van vanavond nog hadden gedaan. Zijn bleke handen legden zich op de randen aan weerzijden van het wastafeltje, zodat ze zogezegd ingesloten zat tussen zijn lichaam en de wastafel. In de spiegel staarden zijn slangachtige ogen haar nog strak en nijdig aan, maar het duurde een hele tijd voor hij iets zei. 'Vertel me, waarom heb je me er nooit iets eerder over verteld?' vroeg hij zacht. Hij zweeg weer, en opnieuw volgde er een langdurige stilte. Zijn blik leek ondertussen wat te verzachten hoe langer hij in de zilverachtige poelen staarde. 'Waarom beschouw je hem als beschermer terwijl ik er al voor je ben, Neara?' Zijn bleke hand verplaatste zich zacht op de hare en de blik in zijn ogen leek een triest tintje te krijgen. Savador scheurde zijn blik van haar ogen in de spiegel af en draaide zijn hoofd in een lage positie opzij zodat hij in haar nek ademde en in haar oor kon spreken. 'Had ik niet gezegd dat ik voor alles in de komende dagen zou zorgen en je in mijn bescherming zal nemen?' sprak hij zacht. Zijn smalle lippen begonnen haar ranke hals al te bewerken met zachte kusjes. 'Dat ik.. het zo leuk mogelijk voor je zou maken?' Hij was genoodzaakt om midden in zijn zin te pauzeren om een lichte hijg te onderdrukken. Intussen waren de zoenen in Neara's hals wilder geworden, proefden haar huid vanaf haar kaak naar haar schouder overal alsof hij zich weer verloor in een nieuw liefdesspel. 'Ik wil hem weghebben hier, Neara,' sprak Savador tussen zijn liefdesbewerkingen door. Zijn hoofd bevond zich inmiddels vlak bij haar decolleté waar zijn lippen van haar hals overgingen. 'Zeg hem dat hij niet genoodzaakt is.' Zich terughalend voor hij zich helemaal weer verloor richtte hij zijn hoofd weer wat op. Hij kongewoon nauwelijks genoeg van haar krijgen. Alleen een langdurige aanblik op haar creërde weer een nieuwe lust bij hem. Zacht streken zijn lippen langs de randingen van haar kaak weer naar boven. 'Hij heeft hier niets te zoeken nu,' fluisterde hij zacht in Neara's oor. Met zijn ingevallen wang tegen haar gezicht gedrukt en zijn lippen nog half op haar zachte huid keek Savador haar in de spiegel weer aan.

Joseph had zijn lagere positie in rang duidelijk aangegeven, maar ook duidelijk gemaakt dat hij meer wist dat Savador misschien lief was. Het was zijn leven om die van Neara te beschermen. En hij zou er niet om twijfelen om die van andere mee te nemen als hij hierbij deze van de vrouw zou beschermen. Langzaam had de man zijn rug weer gerecht, zijn uiterst kalme en haast emotieloze blik op die van Savador gericht bij de stortvloed aan onhartelijkheid. Neara leunde op dat moment nog tegen de balkonrand, maar haar gezicht vertrok bij die woorden. 'Zoals u wilt, maar u zult geen haar krenken van de Vrouwe,' hoezeer zijn toon nog nederig was vlikkerde er plots in de rustige ogen een harde glans. Een vastberade man en geest, die zijn plicht met zijn gehele ziel zou uitvoeren. Geen enkele opvolger of schoolhoofd zou hem daar vanaf kunnen halen. Joseph kennende had ze zijn eerste antwoord verwacht, en had om verdere ruzie te voorkomen Savador naar binnen geleid. Eenmaal op het bed neergezet was ze door haar knieën gezakt om hier te zorgen dat Savador straks niet alles kort en klein zou slaan als ze haar rug naar de twee zou toe keren. Waarom Savador zich plots zo druk maakte om de aanwezigheid van Joseph wilde ze ergens niet weten. Negeerde ook de conclusies en vragen in haar hoofd, focuste zich enkel op het feit dat ze hem weer moest kalmeren. Hij ontweek haar ogen, en ondanks de strakke trekken rond zijn gezicht deed hij haar aan een klein kind denken die koppig genoeg niet wilde toegeven dat hij fout had gezeten. Haast liefelijk had ze hierdoor de plukken zwart haar uit zijn gezicht geveegd, om daarna op te staan en naar de badkamer te lopen. Hoe strak en geïrriteerd Savador eruit zag, zo ontspannen en statig stond Joseph in een afgelegen hoekje van de kamer. Zijn aandacht op alles wat er gebeurde, maar zijn ogen haast leeg voor zich uit gericht alsof hij niets zag. Deze ogen schoten pas naar de bewegende Savador toen deze tegen hem sprak. 'Als de Vrouwe dat wilt,' gaf hem hoffelijk aan dat hij enkel bevelen nam van Neara zelf. Deze stond met het washandje onder de kraan, had haar ogen niet opgeslagen om via de spiegel naar Savador te kijken toen ze hem had voelen bewegen. Achter haar sloeg de deur dicht, waarbij de klink aangaf dat ook het slot dicht gedraaid werd. Alsof dit enigszins Joseph tegen zou houden als hij naar binnen wilde. Joseph stond nog doodstil in de hoek, enkel en alleen omdat Neara hem woordeloos had duidelijk gemaakt dat het goed was, zo dat Savador het niet doorhad en om hem niet nog bozer te maken dan hij nu al was. Haar lippen kwamen van elkaar en haar hand draaide de kraan net dicht toen ze zijn lichaam tegen zich aan voelde drukken. Ingesloten tussen zijn armen, borst en wasbak bleef ze doodstil staan met haar neergeslagen ogen alsof deze door het washandje aangetrokken werden. Een paar secondes later gingen haar handen weer soepeltjes en rustig verder, knepen het meeste water uit het washandje alsof Savador er amper stond. 'Waarom zou ik?' was haar zachte en kalme antwoord op zijn vraag, had nooit werkelijk grote details van zichzelf verteld. Zelfs als iemand er naar vroeg, bleef ze vaag en hield ze alles veilig achter slot en grendel. Details over mensen waren de dingen waarmee ze geconfronteerd konden worden. Haar ogen waren uiteindelijk op geslagen om via de spiegel Savador aan te kijken. Voelde zijn krachtige hartslag niet enkel tegen haar rug, maar hij gonsde irritant genoeg aardig confronterend in haar gehoor. Alsof hij pesterig wilde aangeven dat hij er nog steeds was, dichter bij haar stond in meerdere opzichten. Haar kaken verstrakte na de stilte bij het horen van zijn woorden, hield haar ogen nu bewust in die van hem gericht. 'Joseph is de laatste van de personen uit mijn verleden die bij me staan. Heb niet het lef om te zeggen dat ik hem moet ontzien van een taak die hij behoort te doen. Het is zijn zaak om mij in de gaten te houden, voornamelijk op momenten als ik weer eens wil verdwijnen,' haar stem krachtig maar zacht, had gevoeld hoe haar binnenste zich had verkrampt en hoe de opstandigheid weer omhoog borrelde. Haar ogen sloegen zich neer toen hij door sprak, zijn adem langs haar huid streek en zijn lippen als afleidingsfactor zijn warme adem volgde. Haar vingers hadden zich strakker om het washandje gewikkeld, merkte hoe ze van binnen twee kanten werd opgetrokken. Ongewild genoot ze van zijn lippen, kantelde ze haar hoofd zachtjes naar achter zodat deze lichtjes tegen zijn schouder aan drukte. Aan de andere kant steeg de irritatie in haar naar boven, behandelde hij haar alsof ze een zielig en hulpeloos vrouwtje was waarbij hij kon beslissen wat ze moest doen. Haar kaken klemde zich op elkaar toen hij door sprak, merkte hoe zijn woorden haar meer afleidde dan zijn lippen en hoe haar handen zich nog meer verstrakte. 'Zeg me niet wat ik moet doen,' haar stem kalm maar koud, had haar ogen geopend en haar strakke blik op Savador in de spiegel gericht. Hoe zeer ze zich met hem mee kon laten glijden, zichzelf maar herhalend vertellen dat dit alles haar eigen spel was waar ze elk moment uit kon stappen - alsof ze een verslaafde roker was die zichzelf bleef aanpraten dat ze elk moment kon stoppen en niet verslaafd was - was haar trots en zelfstandigheid iets wat in botsing kwam met zijn woorden. 'Gedraag je niet alsof je iets over me te vertellen hebt,' krachtig maar soepel draaide ze zich om, pakte haar hand een van die van hem en drukte het washandje erin om vervolgens langs hem heen te lopen en de deur van het slot te draaien met een soepele beweging. 'Joseph bepaald zelf wanneer hij weg gaat. Als het hem gezind is en hij zeker weet dat ik veilig ben en me niets kan overkomen zal hij uit ons gezichtsveld verdwijnen. Maar weg zal hij nooit werkelijk zijn. Dat is wie hij is, en dat is waarom hij naast mijn zijde staat,' in grovere woorden vertelde haar zachte stem hem eigenlijk dat hij er maar mee moest leven of dat ze waarschijnlijk zelf dan de keuze zou maken om weer terug te gaan naar Puffoon of naar de school als hij er niet mee zou instemmen. Als het hem niet goed zat, dan was dat op dit moment zijn probleem. Ze was geen vrouw die naar zijn pijpen zou dansen om het hem naar zijn zin te maken, niet op deze manieren. Haar soepele lichaam had een hardere trek terwijl ze de deur opende en haar weg weer maakte naar de slaapkamer. Joseph zijn ogen leken als lijm op haar gevestigd te zijn zodra ze weer werkelijk in zijn gezichtsveld verscheen. Neara daarentegen hield haar strakke blik naar de grond gericht, ontweek die van de butler hoewel ze er niet aan twijfelde dat deze het gesprek van daarnet gevolgd had. Zijn gehoor was dan wel niet zo goed als zij – als ze wilde kon ze het gesprek van de twee vriendinnen aan de andere kant van de stad horen mocht ze zich daarop focussen – maar een goed gehoor had hij zeker. Vrouwe weerklonk de lage trillingen in haar gehoor, geconcentreerd en werkelijk alleen op haar gehoor gericht. Ja? was haar antwoord, haar ogen nog neergeslagen in het gesprek dat alleen voor hun hoorbaar was. Wat is het wat u van me verlangt? U.. u bent uzelf niet het was de druppel. Neara’s ogen schoten op naar Joseph, te verwikkeld in hun stilzwijgende gesprek voor de buitenwereld. Haar kaken zichtbaar op elkaar geklemd, een boze maar verwarde blik in haar ogen waaruit Joseph al kon opmaken dat ze zelf meer in de knoop zat dan ze aan de buitenwereld toe liet te zien. Welke keuze u ook zult maken, ik zal achter u staan was de geruststellende uiting van Joseph die zijn hoofd een stukje boog. Dank je. Ik zal hier zelf uit moeten komen, maar het komt wel goed. Ik heb alles n de hand misschien wat het een leugen, misschien was het de zuivere waarheid. Ze kon haar vinger er niet op liggen, maar ze zou het niet toelaten dat Joseph zich zorgen om haar zou maken. Ik wil je niet weg hebben, al is het misschien alleen maar om.. werkelijk om Savador tegen te zitten, de oude drang die weer omhoog kwam om haar status te behouden. Meld het bestuur maar waar ik ben om vervolgens, zoals gebruikelijk was bij Joseph, meteen weer terug te komen om zijn onzichtbare plek in te nemen. Joseph draaide nu zichtbaar zijn aandacht op Savador, Neara’s woorden hadden het gesprek afgesloten. ’Als u ook maar een enkele haar krengt aan de Vrouwe, of iets anders doet dan zal ik u eigenhandig onthoofden. Tot later,’ met een respectvolle buiging weerklonk zijn zachte en zware stem met deze woorden, zelfs zijn ogen neergeslagen. Neara had haar aandacht op de meegebrachte tas gericht alsof ze het niet hoorde. Tenminste, als u dat zelf niet al gedaan heeft weerklonk het in Neara’s hoofd, waarbij het maar weer bleek dat Joseph met zijn strakke uiterlijk nog ergens een onderliggend gevoel voor humor had. Misschien wat minder gezellig om een feestje mee op te peppen, maar ongezien deed het Neara zachtjes zuchten met een glimlach op haar lippen. Ze keek zelfs niet om toen een wittige en rustige wervelwind zich vanaf Josephs voeten ontsproot, en er nog net in een waas zichtbaar was hoe een paar vleugels zich uitklapte voordat hij in het niets verdween. Kalm draaide ze zich naar Savador om, richtte haar kalme en zachte ogen weer in die van hem. ‘Ik heb nu in ieder geval wel iets om naar het concert aan te doen,’ in haar handen die nog in de tas zaten was nog net een fonkeling te zien van een stof, duidelijk die van een avondjurk. Met een glimlach keek ze terug naar de nog voor Savador verborgen jurk, om vervolgens de tas weer dicht te ritsen en het aan Savadors verbeelding over te laten hoe het eruit zag. Wel lag er nu een bloedrode nachtjapon op het bed, en draaide ze zich daar nu heen. Het was kouder in de kamer geworden nu hun lichamen waren afgekoeld en de balkondeur open had gestaan, waardoor de kou van de nacht naar binnen was geglipt. Ontspannen, alsof het allemaal niets uitmaakte, knoopte ze de badjas los om deze langs haar lichaam heen af te laten glijden en hem over het voeteneinde te gooien. Soepel gleed vervolgens de zijde stof van het korte nachtjapon die maar tot het bovenste deel van haar bovenbeen reikte over haar armen heen om haar lichaam te omvatten.

- Joseph doet me om de een of andere reden denken aan Watari ;x

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Een - voor hem - wildvreemde man die zomaar midden in de nacht was binnen komen vallen, die Neara opeens graag bij wilde staan om Savadors tijd met haar brutaal van hem af te nemen. En hij accepteerde het niet. Normaal gezien al niet, maar nu kwam er nog eens bij dat iedere minuut, iedere seconde telde. Dit alles was niet meer voor eeuwig. Het was nog maar voor een paar enkele dagen, en uit ieder uur van die dagen wilde hij het volste halen om belangrijke momenten en herinneringen te creëren. Het stelde hem teleur dat Neara er schijnbaar anders over dacht. Zij mocht misschien alle tijd van de wereld hebben met haar Joseph, maar hij was al verdronken in een poel van wanhoop. Het ergerde hem. 'Zoals u wilt, maar u zult geen haar krenken van de Vrouwe,' luidde het kalme antwoord van Joseph op het moment dat Savador in een woordenwaterval van woedende en onbegrepen opmerkingen de man over het balkon naderde. Triestelijk; hij zou dat ventje de dood in de ogen laten kijken als het moest. Vooral om het feit dat hij Neara alles behalve wilde krenken. De harde blikkerende glans in Josephs plots geteisterde ogen weerspiegelden emoties van vastberadenheid en kracht, zichtbaar fonkelend in de blik, maar Savador negeerde het. Voor hij nog iets had kunnen doen of zeggen had Neara hem aan zijn schouders al naar binnen geleid en hem terug naar het bed geloodst, waar ze hem rustig op de rand liet neerzakken. Op haar knieën zakte Neara met een glimlach voor hem neer, sprak hem toe en streek een aantal sluike lokken uit zijn bleke gezicht weg. Koppig als hij was ontweek hij haar blik, te eigenwijs om zich aan zijn eigen woede toe te geven. En te trots om in te zien dat hij misschien zelf ook wel fout was geweest door Joseph direct van allerlei dingen te beschuldigen. Maar het liep nu net als in een slechte soapserie; er werd een slecht oordeel over hem geveild terwijl hij alleen maar goed wilde doen, hoewel hij koppig van mening bleef dat Neara ook deels fout zat. Onder het stille moment waarin Savador uit irritatie bleef zwegen en diverse blikken ontweek was Neara geluidloos opgestaan om zich naar de badkamer te bewegen. Leuk dat ze hem alleen liet met die achterlijke dwaas. De irritatie werd er alleen maar nog meer door vergroot, gaf het idee in zijn achterhoofd van Josephs stille aanwezigheid een zwaar negatieve invloed. Zonder iets te zeggen was hij van de bedrand overeind gekomen en had de man snauwend gecommandeerd om hier te blijven, zodat hij Neara ongestoord even onder vier ogen kon spreken. 'Als de Vrouwe dat wilt,' had Josephs kalme antwoord geklonken. Ga toch trampolinespringen. Hij hoefde zich niet zo hoffelijk en eervol op te stellen, want hij zou hem nóóit erkennen als Neara's beschermer. Met een klap sloeg Savador de badkamerdeur achter zich dicht om Joseph symbolisch geheel buiten te sluiten. Wat zich in deze wasruimte nu gebeurde ging hem niks aan. Neara stond bij de wastafel een washandje te bevochtigen, maar ze gunde hem geen blik waardig toen hij de kamer betrad en de deur op slot draaide. Hij verspilde geen woord hoe hij zijn lichaam tegen dat van Neara aandrukte toen hij vlak achter haar kwam staan en zijn handen aan beide zijden van de wasbak plaatsten. De kraan werd juist op dat moment dichtgedraaid. Hij besteedde er nauwelijks aandacht aan. Zijn slangachtige ogen staarden Neara in de spiegel enkel voor een lange stille tijd woordloos aan. Ditmaal leek zij degene te zijn die zijn blik en woorden ontweek. Nadat hij gesproken had schoten Savadors ogen even naar beneden bij het geluid van druppend water doordat Neara het washandje uitwrong. 'Waarom zou ik?' Zijn blik gleed weer terug naar haar zilverachtige poelen om daar nogmaals een lange tijd diep in te staren, alsof hij haar testte. Zelfs toen Neara hem uiteindelijk aankeek bleef hij haar roerloos aanstaren, haar verdere reactie afwachtend. 'Joseph is de laatste van de personen uit mijn verleden die bij me staan. Heb niet het lef om te zeggen dat ik hem moet ontzien van een taak die hij behoort te doen. Het is zijn zaak om mij in de gaten te houden, voornamelijk op momenten als ik weer eens wil verdwijnen,' een verdere reactie kreeg hij, maar hij was er alles behalve blij mee. Zijn ogen knepen zich even halfdicht terwijl hij nog altijd roerloos naar Neara's spiegelbeeld bleef turen. Lichte ergernis was in de harde glans over zijn goudkleurige ogen in het licht van de badkamer te zien. Erg onvoldaan dat ze nog steeds zo hoog over die Joseph sprak. Maar hoezeer hij er ook tegenin wilde gaan, hoezeer zijn ergernis bij ieder woord dat ze zei vergroot werd, hij gaf zich niet aan zichzelf over en wist zich in te houden. Het aan te pakken op een andere manier door haar liefde te schenken in plaats van zijn gebruikelijke ijzige weerwoord. Zacht streken zijn smalle lippen langs haar warme hals, lieten zachte kusjes op haar huid na terwijl hij beheerst verdersprak. Nietwetend dat deze andere methode er niet helemaal in slaagde om Neara op andere gedachten te brengen, en dat het haar zelfs prikkelde. 'Zeg me niet wat ik moet doen,' kwam het er plotseling standvastelijk uit, waardoor Savador accuut zijn warme handelingen afkapte en zijn hoofd oprichtte om Neara gefronst in de spiegel aan te kijken. 'Gedraag je niet alsof je iets over me te vertellen hebt,' zonder verder zijn liefde en warmte te accepteren wrikte ze zich uit zijn greep los om langs hem heen te lopen. Een hand was nog om de rand van de wastafel geklemd in de beweging hoe hij zijn lichaam meedraaide om zijn kille onbegrepen blik op haar gevestigd te kunnen houden, in de andere hield hij verbaasd het vochtige washandje dat hem in de hand werd gedrukt. Zijn donkere smalle wenkbrauwen waren dichter naar elkaar toegekropen in een diepere frons tussen zijn ogen, zichtbaar in de trek van ergernis over zijn gelaat zonder zijn langzaam weer furieus ogende bik van Neara af te scheuren. 'Wellicht is het je misschien ontgaan, maar ik heb toevallig nog maar een aantal dagen waarin ik mijn leven kan benutten. Die dagen wens ik te gebruiken om speciale momenten en herinneringen te creëren om aan te denken voor ik mijn laatste adem uitblaas en in een grafkist terecht kom. Momenten met mezelf, met mijn kinderen.. en bovenal met jou. Daar wens ik geen rondstuiterend imbeciel die ik nooit eerder heb gezien bij te hebben. In die confrontatie, in de ruzies en op ditzelfde moment dat ik tegen je spreek tikt de klok mijn seconden weg, wellicht heb je daar nog niet aan gedacht?!' begon Savador tegen haar te spreken, wat al gauw uitmondde in een woedend geschreeuw. 'Joseph bepaalt zelf wanneer hij weg gaat. Als het hem gezind is en hij zeker weet dat ik veilig ben en me niets kan overkomen zal hij uit ons gezichtsveld verdwijnen. Maar weg zal hij nooit werkelijk zijn. Dat is wie hij is, en dat is waarom hij naast mijn zijde staat,' het bleef hem ongezind irriteren hoe erg ze het voor die Joseph opnam, nog steeds. Alsof het nog niet genoeg voor hem was liep Neara ook van het gesprek en bovendien van hem weg, net nu hij op gang begon te komen om haar het verdere te vertellen wat hij er wel niet van vond. Hij kon het niet geloven dat ze hem opnieuw alleen achterliet. Als gevolg gaf het hem een opgekropt en ontevreden gevoel in zijn borst, dat zich steeds strakker samen leek te pakken en een stekende vuist om zijn hart vormde. 'Loop maar weer van me weg!' schreeuwde Savador haar na. Als een slappe vaatdoek hief hij het washandje in zijn gebalde vuist op. 'Waarom ga je niet lekker het bed delen met je Joseph als je dan zoveel vertrouwen in hem hebt!' Met een natte kwak kwam het washandje tegen de net op tijd gesloten badkamerdeur terecht toen de drang hem teveel werd om het tegen Neara's achterhoofd te smijten. Gebroken klemde Savador zijn handen weer om de randen van de wastafel en boog zich er met gesloten ogen over heen, zichzelf diep afvragend waarom het na een tijdje altijd weer zo stroef moest verlopen wanneer het net goed ging. Neara en Joseph bevonden zich nu alleen in de kamer naast hem. Ze had het waaschijnlijk veel leuker zonder hem. Geïrriteerd bewoog hij zich van de wastafel af, wierp zichzelf nog een blik toe in de spiegel en slaakte vervolgens een zachte zucht voor hij zich tot het toilet wendde. Zijn blaas leek bijna te barstten, evenals zijn hoofd barstte van de net bezorgde hoofdpijn. Met zijn hoofd steunend tegen de muur bleef zijn blik omlaag op het toilet gericht, maar het ging helemaal niet zo soepel als dat het zou moeten gaan. Het ging verrassend rigide en het deed zelfs pijn. Toen hij zijn dichtgeknepen ogen weer openden zag hij ook iets in de inhoud van zijn blaas dat er niet hoorde. Bloed? Zonder nader onderzoek te doen waste Savador ruw van de nawoede zijn handen, geen tijd om zich er nu allemaal druk over te maken. Die Joseph was nu dingen aan het doen met de vrouw waar hij zijn tijd mee wilde delen. Met een zwaai ging de badkamerdeur open en stapte hij de slaapkamer binnen. Neara en Joseph waren echter helemaal geen intieme dingen aan het doen, maar stonden elkaar gewoon aan te kijken. De speciaal gefluisterde woorden in het contact dat ze uitwisselden onhoorbaar voor zijn gehoor. Chagerijnig slofte Savador verderde kamer in, richting het bed. Juist op dat moment richtte Joseph zich op hem: ’Als u ook maar een enkele haar krengt aan de Vrouwe, of iets anders doet dan zal ik u eigenhandig onthoofden. Tot later.' Onbewust tarde Joseph nog eens extra met zijn gevoelens voor de man zijn vertrek maakte. 'Insgelijks!' snauwde Savador de vent nog na. Mokkend zeeg hij neer op de rand van het bed, blij dat Joseph eindelijk was opgerot. Hij kon echt geen onbekend gezelschap gebruiken, deze laatste week, beschermer of niet. Hij had al aangegeven dat hij Neara zou beschermen, en daar moest het ook bij blijven. Het schond zijn trots en gaf hem het gevoel dat hij niet goed genoeg was. Met diepe hoop kon hij alleen maar wensen dat Joseph zich niet meer zou laten zien toen de man in een rustige wervelwind verdween en een seconde later nergens meer te bekennen was. De sfeer voelde voor hem ongemakkelijk aan nu Neara en hij echt weer met z'n tweetjes waren. Savador trok de slappe knoop van zijn badjas los en liet de kledingdracht van zijn schouders op de grond glijden. Naakt kroopt hij weer terug in het bed en liet zich in een plof neervallen op de matras. Sneller geïrriteerd om alles nu kwam hij weer nors zittend overeind om het kussen op te schudden. ‘Ik heb nu in ieder geval wel iets om naar het concert aan te doen,’ hij gunde Neara geen blik waardig, sprak geen woord tegen haar. Hij liet zich wezenloos weer in het kussen vallen en trok de dekens zowat over zijn hoofd. Pas enkele seconden na haar woorden zakte de deken wat lager en gluurden twee slangachtige ogen haar nog atijd fronsend aan. 'Werkelijk,' kwam het er monotoon uit, niet eens op een vragende toon. Hij wierp een snelle blik op de tas waar haar kleding voor het concert in moest zitten, maar zijn aandacht slapte algauw weer af toen hij tot de conclusie kwam dat er toch niets te zien viel. 'Fijn voor je.' Zonder er verder nog een woord of blik aan te verspillen trok Savador nu wel de deken over zijn hoofd en draaide zich bokkig op zijn andere zijde om zich geheel van alles buiten - en Neara - af te sluiten; nog steeds geteisterd door haar goede zinnen over Joseph.

Kalm en strak had ze haar standpunt duidelijk gemaakt over Joseph, zou nooit in werkelijke woorden kunnen vertellen wat voor rol hij vervulde in haar leven. Liefde zou ze nooit voor de man voelen, gewoonweg omdat hij niet menselijk was in haar ogen, niet mogelijk leek om een wezen dat gelijk stond aan Azules afkomst in haar ogen op die manier te bekijken. Het was voor haar al heel wat om de man bijna als vriend te beschouwen, een teken dat het ergens wel mogelijk was om zoiets voor elkaar te krijgen. Ze was langs hem heen gelopen, wilde hem achter laten om de rest van de dingen te doen en met Joseph te praten. Haar hand haalde de deur van het slot waarbij ze zich voor een moment concentreerde op zijn woorden. Haar ogen sloten zich en knepen samen terwijl ze de deur open drukte terwijl hij door sprak. Dacht hij echt dat ze dat niet wist? Dacht hij werkelijk dat ze totaal geen besef had van het feit dat over minder dan twintig dagen ze weer gevecht moest aangaan met een nieuwe hoofdmeester. Haar knokkels haast wit door de kracht die ze uitoefende op de deurklink, bleef stilzwijgend terwijl ze doorliep en Savador achter liep. Vertrouwde haar eigen stem niet, en kon het niet toelaten dat hij Joseph op deze manier beledigde. Met opeen geklemde kaken hoorde ze de laatste schreeuw, sloeg haar ogen neer en deed geen enkele moeite om de emoties op haar gezicht te verbergen voor Joseph. Waarom kreeg hij het altijd voor elkaar om haar zo te laten breken, op elke mogelijke manier het masker van haar gezicht af te rukken en haar dwong zichzelf bloot aan hem te geven. Met een hand veegde ze langs haar ogen, hield haar ogen van Joseph af gericht en sprak er geen woord over alsof hij het nooit had kunnen horen. Joseph had haar meer meegemaakt, had haar vaker gebroken gezien dat Savador. Maar zelfs hij wist maar flauwe lijnen van haar geschiedenis, zo flauw dat het eigenlijk totaal niets was. Stilzwijgend had Joseph haar aangesproken, had ze zichzelf weer vermand en hem rustig beantwoord. Pas toen Savador weer binnen kwam en Neara het gesprek weer zonder geluid afsloot was ze weer gekalmeerd onder haar eigen dwang en richtte Joseph zich op Savador. Terwijl Joseph verdween na zijn duidelijke woorden had ze haar aandacht op de tas gericht. Op het bed naast haar had Savador plaats genomen, en was hij duidelijk nog niet gekalmeerd. Zachtjes maar haast vrolijk had ze tegen hem gesproken over de jurk die ze had gevonden, ritste de tas alweer dicht op het moment dat zijn verlate reactie kwam. Haar zilveren ogen schoten naar hem toe, bleven hem stilletjes aankijken bij het horen van zijn stem. Weer galmde zijn schreeuwende woorden door haar hoofd. Haast vluchtig sloeg ze haar ogen neer, keek hem niet meer aan terwijl ze de zijdezachte nachtjapon aan deed. Stilletjes bleef ze staan, haar armen rond haar smalle middel gebonden terwijl ze naar zijn verborgen lichaam keek. Het was niet eerlijk van hem. Hij wist dat ze hier op vrijwillige redenen naar toe was gekomen, was dat niet al een teken genoeg. Het had haar meer moeite gekost dan hij zou bedenken, ze had zichzelf dingen aangepraat om haar gedraag goed te verklaren en zich niet te laten tegenhouden door de knoop in haar maag en het angstige gevoel van teleurstelling en pijn die ze verwachtte als ze dichterbij hem zou komen. Maar hij hoefde het er niet in te wrijven dat hij er binnenkort definitief niet meer zou zijn, dat was gewoonweg gemeen. Haar handen hadden zich gebald met de stof van haar korte slaapkleding erbij getrokken. Met een diepere inademing dwong ze zichzelf op andere dingen te letten, richtte haar aandacht op de slapende ademhalingen van de tweeling die ondanks alles nog rozig en stilletjes in hun nachtrust waren verwikkeld. Voorzichtig, haast om Savador niet te storen, kroop ze het bed in om op een gepaste afstand van Savador af te blijven liggen. Ze snapte niet waarom hij zo boos moest zijn, wat had hij nou met Joseph te maken. Op haar rug bleef ze liggen, staarde naar het plafon in een poging dingen te ontcijferen. Voorzichtig draaide ze haar gezicht naar hem toe, zag enkel de vormen van zijn rug onder de deken waar hij zichzelf onder verborgen had. Sikkeneurig trokken haar wenkbrauwen naar elkaar toe, vond zijn gedrag nergens voor nodig. Maar ze kende zijn koppigheid die ze van zichzelf herkende, kreeg de neiging om de deken kinderachtig van hem af te trekken en zichzelf erin op te rollen zodat dit plaatje helemaal niet meer nodig was. Soepeltjes draaide ze zich uiteindelijk op haar zij, had besloten het op een andere manier aan te pakken. Ze negeerde het feit dat het al de tweede keer was dat hij de gene was die dit was begonnen in haar ogen. 'Waarom heb ik jou nog steeds niet ontcijferd,' sprak ze zachtjes terwijl ze naar hem toe gleed en zelf ook onder de deken verdween. Zachtjes kwam ze tegen zijn naakte rug aan te liggen, haar voorhoofd tussen zijn schouderbladen waarbij ze de rest van haar lichaam tegen hem aan drukte. Haar arm gleed over zijn zij heen om om hem heen te blijven liggen, sloot haar ogen en bleef stilletjes tegen hem aan liggen. 'Brombeer,' beëindigde ze haar spreken nu werkelijk, liet het niet toe dat hij zo mokkend naast haar bleef liggen. Haast onverstaanbaar mompelde haar fluisterende stem een nachtgroet, waarna langzaam haar hand op zijn buik ontspande totdat ze half in slaap sukkelde.
Na een onrustige nacht, kropen haar wenkbrauwen ietwat verward naar elkaar toe. Op haar rug gedraaid en de dekens tot haar middel merkte ze hoe koud haar armen waren geworden. Met een zachte kreun legde ze haar hand op haar gezicht om vervolgens een paar lokken weg te strijken. Uitgeslapen was ze niet, maar het was niet iets wat haar tegen zou houden. Langzaam kwam ze op haar ellebogen omhoog om een blik op zij te werpen op het onbeweeglijke gestalte van Savador. De rust en kalmte leek weer terug te zijn gekomen, het voorval van de vorige nacht met Joseph was niet meer zichtbaar op zijn uitgeputte gezicht. Zachtjes gleed ze uit bed, om uit haar tas een slip te pakken en deze aan te doen onder haar nachtkleding. Met een borstel ging ze gedachteloos door haar haren totdat deze weer klitloos en golvend langs haar gezicht en schouders viel. Zacht neuriënd met een zuivere stem liep ze de slaapkamer uit, had het gemurmel en het zachte gejengel in de andere kamer al gehoord. 'Kom kom,' suste ze zachtjes toen ze de kamer binnen kwam van de tweeling en de gordijnen opende. 'Jullie hebben zeker honger?' sprak ze tegen de hummeltjes alsof ze verwachtte dat ze terug zouden spreken. Met een brede glimlach op haar lippen en wat liefkozende geluidjes tilde ze de bewegingsrijke Elwin uit zijn bedje die zijn handjes om haar kleding klemde zodra ze hem op haar arm had. Terwijl ze met het kleine jongetje naar de keuken liep en deze in het stoeltje zette probeerde ze te horen of Savador al in beweging was gekomen. Maar het luidere stemmetje van Asema leidde haar af en deed haar al weer snel terug naar de kinderkamer lopen. Toen ze ook het meisje in haar stoel had gezet bleef ze met haar handen in haar zij neerkijken op de twee paar ogen die haar verwachtingsvol aanstaarde. Wat hulpeloos blikte ze terug, besefte dat ze totaal niet wist wat ze ze te eten moest geven. In ieder geval wist ze niet wat Savador allemaal mee had genomen, ze was dan wel goed met kinderen maar in het verzorgen ervan had ze totaal geen ervaring. 'Dan maar jullie papa wakker maken,' sprak ze glimlachend tegen de kinderen, waarna Elwin weer een jammer geluidje maakte toen ze hen de rug toe keerde en terug wandelde naar de slaapkamer. 'Savador, welk eten moet het grut hebben?' vroeg ze hem terwijl haar hoofd rond de deur stak en haar zilveren ogen op het bed gericht werden. Hopend dat haar geneurie en de geluiden van een ontwakend huis ook hem wakker hadden gemaakt.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Het had hem zienlijk geïrriteerd dat het zo mocht blijken dat Neara niet leek te weten waarvoor hij het allemaal deed. De reden waarom hij zo uitviel en zich er zo over kon opfokken. Het feit dat hij enkel en alleen samen met haar wilde zijn. Met haar en de kinderen. Nietwetend dat Neara het wel degelijk wist, nog altijd te woedend om het helder in te kunnen zien. Het was gewoon onvergeeflijk. Terwijl hij zijn pijn moest overwinnen in de badkamer liet Neara hem weer alleen om zich opnieuw met die Joseph te verenigen. Als het zo moest dan hoefde het allemaal niet voor hem. Dan bracht hij zijn laatste dagen wel alleen door. Toen hij echter de slaapkamer weer binnen was gekomen waren ze niet de dingen aan het doen die hij in zijn achterhoofd had gehaald. Gelukkig. De situatie werd weer een beetje helderder toen Joseph vervolgens zijn vertrek duidelijk maakte en hen weer met z'n tweetjes alleen liet. Vreugdeloos had Savador zich daarna meteen op het bed laten neervallen, afsuitend en ongezellig. Over de lakens hield hij Neara glurend in de gaten, bokkig reagerend op haar enthousiasme over haar kledingdracht voor morgen bij het concert en afwezig toekijkend hoe ze zich in een nachtjapon hees. Weer lekker ongezellig dat ze zich niet gewoon naakt naast hem in bed vleidde. Ondanks zijn stroeve houding en barse woorden zou hij haar heus wel warm houden als ze het koud had. Koppig had hij zich omgedraaid en van Neara afgewend door zich op zijn andere zij te leggen. Beter gezegd was hij er helemaal klaar mee. Altijd maar die misopvattingen en haar ondoordachte handelingen als iets haar niet zinde. En altijd zat hij weer fout. Aan de bewegingen van het bed en de lichte inzakkingen van de matras concludeerde hij dat Neara op bijna voorzichtige wijze naast hem in bed kroop, zodat ze eindelijk hun samenzijn konden voortzetten zoals voor het moment dat Joseph het had moeten verpesten. Nu echter leek de knusse tedere sfeer van voorheen volledig door de war gegooid, iets wat hij ergens wel teleurstellend vond. In de stilte en in het duister bleef Savador star voor zich uitstaren, voelde Neara's aanwezigheid achter zich maar al te sterk. Ze nestelde zich niet tegen hem aan, hield hem ook niet vast. Ze dacht waarschijnlijk hetzelfde over de recentelijke sfeer. Afwachtend bleef hij voor zich uit kijken toen hij merkte dat Neara zich nu naar hem toe had gedraaid. 'Waarom heb ik jou nog steeds niet ontcijferd,' sneed haar zachte stem plotseling door de stille nacht. Zijn ogen waren loompjes al half dichtgezakt, maar schoten weer open bij het horen van haar woorden. Savador hield zijn adem in terwijl hij het versnellen van zijn hartkloppingen probeerde te onderdrukken op het moment dat Neara's zachte huid weer volledig contact met zijn lichaam maakte toen ze zich later wel tegen hem aanvleidde. Hij genoot van het warme soezelige gevoel van haar slanke armen om hem heen, van haar hand op zijn ongemakkelijk aangespannen buikspieren. Maar even later leek alles te ontsnappen en gleed er een klein glimlachje op zijn smalle lippen. Voorzichtig draaide hij zich naar Neara om, zodat hij haar door het duister aan kon staren en zijn lichaam nu bij de voorkant tegen haar aan drukte. 'Omdat ik jou ook nog niet ontcijferd heb,' sprak hij zacht terug. Zacht ademde hij in haar gezicht voor hij zich voorover boog om haar toch nog een lieflijke kus op haar voorhoofd te geven. 'Brombeer.' 'Pronkduif.' Langzaam gleden zijn armen toegevend om haar slanke middel en nestelde ook hij zich dichter tegen haar aan, deels ter teken dat hij het weer recht wilde zetten tussen hen. Zodra de eerste waterige zonnestraaltjes de slaapkamer binnensijpelden en een nieuwe ochtend aantoonden verbleef het nog een langere tijd rustig en stil in de kamer voor er een eerste beweging werd getoond. Savadors ogen waren nog gesloten waardoor de paarse markeringen op de oogleden des te beter te zien waren. Hij had zijn hoofd in zijn slaap zowat te rusten gelegd op Neara's schouder, en zijn arm lag nog altijd ontspannen over haar buik heen. Onverstoord bleef hij doorslapen toen Neara als eerste uit haar roes ontwaakte en zacht kreunend in beweging kwam. De matras veerde wat op doordat ze overeind kwam, maar hij bewoog nog steeds geen spier. Hij was zwaar vermoeid geweest na alle inspanningen en confrontaties gisteren. Zo vermoeid dat de paar uurtjes slaap die hij zichzelf verschaft had lang niet genoeg zouden zijn. Desalniettemin was hij niet van plan om één van zijn laatste dagen te verspillen door heel de dag in bed te blijven. Hij had zichzelf plichten opgenaaid sinds hij ermee in had gestemd dat Neara mee mocht komen. Plichten om haar en de kinderen te vermaken, om de sfeer zo leuk mogelijk te houden de komende tijd. En daar wilde hij zich graag aan houden. Zijn hoofd gleed weer zachtjes terug in het kussen toen zijn steun plotseling weg was en hij het bed voor zichzelf had. Log draaide hij zich op zijn andere zijde en sliep vredig verder terwijl Neara in een slip schoot en zich ontfermde over de verzorging van haar sneeuwwitte lokken. Zacht geneurie dat de serende stilte zo vroeg in de ochtend verbrak deed hem even fronsen, maar verder gaf hij geen kick. De stilte wederkeerde weer even toen hij alleen in de slaapkamer achterbleef. In de bewegingen van zijn slaap was de deken nog maar half over hem heen gaan liggen en waren hier en daar delen van zijn lichaam onbedekt. De kreetjes en overige geluidjes van zijn kinderen die er zelfs in slaagden om het vaderinstinct van Savador de slaap te doen laten overmeesteren zorgden ervoor dat hij wakker werd en zijn slangachtige ogen dof naar het plafond staarden. Nog halfslapend werkte hij zich onder gesteun en gekreun uit het bed en slofte naakt naar de kaptafel vlakbij de schuifdeur om zijn oorbellen in te doen. Juist op dat moment klonk Neara's sem door de kamer: 'Savador, welk eten moet het grut hebben?' Savador draaide zich nog wat lamlendig om en staarde Neara een langere tijd aan alsof hij niet meer wist wie ze was. Maar al gauw krulden zijn mondhoeken om tot een hartelijk glimlachje waarbij hij - terwijl hij de laatste oorbel met veel geprust indeed - op haar af kwam gelopen. Het leek hem totaal niet te deren dat hij nog altijd naakt was hoe hij zijn armen om haar heen sloot en haar even tegen zich aantrok bij wijze van ochtendgroet. 'Goedemorgen, lieverd. Het spijt me van gisteren,' Verontschuldigend drukte hij een kus op Neara's wang. Zwijgend drukte hij vervolgens een potje kant-en-klare babyvoeding in Neara's ene hand, en een plastic blauw lepeltje speciaal voor onvolgroeide kindermondjes in haar andere. 'Elwin lust dat spul niet. Maar ik heb niets anders voor hem. Proef desnoods even voor om het voorbeeld te geven. Hij is nogal moeilijk als het op eten neerkomt.' Savador draaide zich terug naar de slaapkamer om zijn badjas van de grond te pakken en het op zijn eigen gemakje aan te trekken. Dan had hij op z'n minst iets bedekkends. 'Wat wil jij voor ontbijt? Een ei?' Hij knoopte zijn ceinturen terwijl hij Neara voorbij liep en de woonkamer binnenkwam. De kinderen waren al in hun speciale kinderzitjes aan tafel gezet. Elwin slaakte een begroetend kreetje zodra hij zijn vader zag en Asema staarde hem alleen maar afwachtend aan. 'Zo..' Savador wierp zijn kinderen een enkele blik toe en wierp daarna naar het aanrecht om het gas van het fornuis aan te steken. 'Jullie hebben je vannacht stil gedragen. Mijn complimenten,' hij sprak tegen ze alsof ze het al zouden kunnen begrijpen waarom hij ze complimenteerde en ieder moment een dankjewel als antwoord terug konden geven. Daarbij draaide hij zich niet één keer van het aanrecht af, te druk in de weer om de pan te zoeken en een aantal eieren op de rand stuk te slaan om ze heel in de pan te laten glijden. Terwijl het eerste ei al aan het bakken was schoof Savador een stoel naar zich toe en nam naast Asema plaats aan tafel met een tweede potje babyvoeding en een lepel. Hij sloeg allereerst een slabbertje om bij haar voor hij haar de fruitpap voerde. Elwin keek zwijgend toe en gilde het even uit van ontevredenheid toen hij zag wat hij waarschijnlijk ook als ontbijt zou krijgen. Savador liet Neara opzettelijk Elwin doen. Het kleine jongetje was niet snel tevreden en leek zich gemakkelijk te voelen bij vrouwen, omdat hij ook een hechtere band had gehad met zijn biologische moeder.

Haast alsof ze om de deur heen spiekte had ze haar hoofd om de deur gestoken om te ontdekken dat Savador wel degelijk wakker was geworden. Met een vage glimlach op haar lippen, en ergens een verlegen onhandigheid omdat ze geen flauw benul had wat ze moest doen. Al gauw was haar lichaam verder gelopen om haar lichaam in het zicht te brengen, enkel gehuld in de korte nachtjapon terwijl haar ogen iets strakker over zijn gezicht gleden. Hij zag er moe uit, zelfs na de aardig lange nacht. Ze hoopte dat het aan alle commotie had gelegen die er was ontstaan door Josephs binnenkomst. Ergens maakte het haar vrolijk toen ze terug dacht aan het moment dat Joseph weer weg was en het smeltpunt van zijn boze gedrag. De ruzies gaven haar bijna een geruststelling, even gebroken uit het zoetsappige waar ze eigenlijk zo naar zocht maar niet durfde te vinden. De vage glimlach kreeg iets vasters toen hij deze beantwoorde, haar ogen gericht in die van hem waardoor ze amper doorhad dat hij naakt was. Zijn omhelzing was nog het minst verbazingwekkende, haar armen reageerde er haast automatisch op door haar handen hoog op zijn rug te leggen en haar voorhoofd tegen zijn sleutelbeen te laten rusten. Pas zijn woorden die zonder hapering naar buiten kwamen deed haar gezicht oprichten en hem doordringend aan te kijken. 'Is alles goed?' klonk het zachtjes, duidelijk een reactie op zijn woorden omdat een toegeving van spijt bij hem iets was wat je vaak uit hem moest trekken. Haar ogen bleven op hem gericht via hun ooghoeken toen hij zijn lippen op haar wang drukte, maar werden daarna naar beneden getrokken bij het voelen van het potje. 'Aah,' klonk het herkennend bij het zien van het etiketje. 'Hmmm?' weerklonk het zachtjes toen Savador haar enige instructies gaf. 'Kom wel goed,' klonk het rustig en zelfverzekerd, had zelf amper door hoe haar kalme masker niet eens meer omhoog dreef op zulke ontspannen momenten. Nog eventjes stond haar bewegingsloze gestalte met het lepeltje en het potje in haar handen, waarna ze zich leek te herinneren waarvoor ze waren en ze zich soepel omdraaide. Terwijl Savador de badjas aantrok liep zij terug naar de kinderen om het potje hier even op de tafel te zetten en een bakje te pakken. 'Klinkt lekker,' beantwoorde ze Savadors vraag, voelde een glimlach opkomen bij het besef van dit plaatje. Verder liet ze haar gedachtes niet gaan, genoot van het feit dat ze zich op Elwin mocht storten en het jongetje zou proberen over te halen het hele potje op te eten. Enkel en alleen al opgevrolijkt door de geluidjes van de kinderen maakte het haar niet uit waarom ze het uitstootte. Zoekend in de kastjes, op zoek naar een geschikt schoteltje om haar probeersel uit te proberen. De tweeling ging al richting de één jaar, de brabbelende stemmetjes gaven al woorden aan en het werd tijd om het uit te proberen. Misschien hielp het, Elwin was een bewegelijk en onderzoekend persoontje. Het zou iets nieuws zijn, en misschien hierdoor een stuk interessanter. 'Dank je,' beantwoorde ze Savador woorden alsof hij het tegen haar had gesproken, een heimelijke glimlach op haar lippen waarbij een haast ondeugende blik in haar ogen te lezen was toen ze zich omdraaide zodat hij voor een moment haar gezicht kon zien. Zonder woorden doelend op de momenten dat ze totaal niet stil was geweest, dat ze samen niet stil waren geweest. En het was niet de minuten dat Joseph er waren geweest. Zacht neuriënd zakte ze neer op de stoel naast Elwin, was al een onvolgbaar gesprek met het jongetje begonnen om zijn aandacht te trekken. Nadat het jongetje geheel klaar was gemaakt om het gevecht te beginnen met de voeding en zijn koppigheid die hij waarschijnlijk van zijn vader had gekregen richtte ze haar ogen op naar de peuter toen ze het potje open had. 'Dus, meneer,' begon ze serieus, hoewel er al gauw een stralende glimlach op haar gezicht doorbrak bij het zien van het al moeilijke gezichtje van de jongen. 'We kunnen dit lief of anders doen,' haar stem alles behalve boos of streng, eerder teder en opgewekt waarbij ze als eerste haar pink in het prakje duwde en langs de lipjes van Elwin streek. Onbekend en smakkend haalde deze het van zijn lippen af, leek verbaasd toe te kijken naar de vrouw voor hem. 'Zie je wel, het is wel lekker. Je moet alleen niet zo op je papa lijken,' nu voorzichtig met het lepeltje in de aanslag bracht ze deze op elke mogelijke manier naar het jongetje toe. Enkele keren kreeg ze het voor elkaar om de inhoud ook werkelijk in zijn mond te krijgen, hoewel de rest er alweer uit droop omdat hij het vertikte door te slikken. Uiteindelijk kwam er een moeilijke frons op haar gezicht, staarde terug in de groene ogen die haar onschuldig maar even moeilijk aankeken. 'Toch maar anders dan?' vroeg ze het jongetje waarbij ze al bezig was de inhoud in een kleine hoeveelheid in het bakje te gooien. 'Het zal een zooi worden, maar in ieder geval is het leuker dan dit voor je,' geheel haar aandacht op het jongetje zette ze nu het schaaltje voor hem neer op het kleine tafeltje, elke handeling haast achterdochtig gevolgd door de groene ogen. 'Hier,' voorzichtig en met enige help nam het jongetje het steeltje van de lepel in zijn hand. Rustig stond Neara vervolgens op onder toeziend oog van Elwin die haar haast verbaasd nakeek om zich vervolgens op zijn eten te richtten. Toen ze uiteindelijk weer terug kwam was de lepel al gauw omgetoverd tot drumstokje in het goedje, maar het deed enkel een liefelijke glimlach op haar lippen toveren. Terwijl ze ging zitten had Elwin het idee gekregen om de lepel in zijn mond te stoppen, en hier enigszins wat van het eraan hangende eten mee te krijgen. Met een tweede lepeltje en het potje in haar handen ging ze verder met voeren. Elwin nu afgeleid door zijn eigen dingen in zijn hand deed op ten duur gewillig zijn mond open, zijn ogen op zijn eigen lepel en bakje gericht waardoor hij amper doorhad dat hij gevoerd werd. 'Afleiding is de beste manier,' voorzichtig schoten haar ogen naar Savador om te kijken wat hij er van vond. Het waren niet haar kinderen, en misschien was Savador er geheel op tegen dat Elwin nu bijna geheel onder de vlekken en vegen van eten zat. Maar het was in haar ogen een begin. Met de schonen delen van het slabbetje veegde ze zijn wangen en mond schoon toen het potje leeg genoeg was en Elwins aandacht weer begon te verslappen. Met een tevreden blik op haar kalme gezicht keek ze naar het jongetje dat nu zijn aandacht op van alles en nog wat in de keuken had gericht, daarbij inbegrepen zijn zusje. Even gleden haar ogen door het stukje vertrek, totdat haar ogen vielen op een papierhouder op een hoek van het grote aanrecht. Rustig stond ze op om met een kalme maar gefocuste blik ernaar toe te lopen. Pas nu vielen haar de reclame folders op, en sloeg haar hart haast een slag over bij het zien van het foldertje. 'Savador,' weerklonk haar stem iets te snel waarbij haar slanke vingers soepel het papiertje tussen de andere uitpikte met wat andere erbij. 'Kijk, het concert. Hier staat het. Het word deze week twee keer gegeven, eens zien,' het laatste klonk zachter, in gedachte verzonken terwijl haar ogen over de regels schoten. 'Er is er eentje later in de middag, de andere is over twee dagen laat in de avond,' vragend keek ze op naar hem, om zonder woorden te vragen naar welke hij het liefst wilde gaan. Haar ogen schoten terug naar haar handen, waarbij ze de folders uit elkaar bewoog en haar ogen erover heen liet glijden. 'Er is meer te doen deze weken, ook buiten het hotel,' met de folders in haar handen liep ze naar Savador toe.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Ontwaakt door alle ochtendcommotie had het Savador even wat tijd gekost om weer terug in het ritme van het actieve leven te komen. Naakt sloffend door de slaapkamer had hij Neara's aanwezigheid pas door bij het horen van haar vraag, en richtte hij zich glimlachend op haar terwijl hij op hem af kwam gelopen. Zich nu niet druk makend om het feit dat hij nog erg moe oogde. Niet enkel aan zijn bleke gezicht te zien, maar aan zijn hele uitstraling. Bovendien zou het zonde zijn om deze nieuwe dag al zo vroeg te laten verpesten door een neerslachtige bui. Joseph was weg, het was sinds gisternacht voor ze beiden in slaap waren gevallen weer goed tussen hen en vandaag had hij een geheel nieuwe dag alleen samen met Neara en de kinderen. Niemand die hen zou storen, niet deze keer. En hoewel ze - sinds Neara mee was gekomen - nogal vaak kleine akkefietjes hadden om eigenlijk helemaal niks, luchte het flink op. Ruzies waren soms nodig voor een sterkere band. Terwijl hij haar goedemorgen wenste en zijn verontschuldigingen aanbood sloot Savador haar zacht in zijn armen in tegen zijn naakte lijf om de zeepachtige geur van pas gewassen lakens en beddegoed uit haar al netjes geborstelde lokken op te snuiven. Hij week wat terug met zijn hoofd en keek glimlachend op Neara neer toen ze doordringend naar hem opkeek. 'Is alles goed?' Uiteraard dat ze die vraag stelde; zijn excuses aanbieden was immers niet dat hij iedere dag zomaar uit zichzelf deed. 'Wat zou er niet goed moeten zijn dan?' Savadors glimlach verbreedde zich, en hij drukte lieflijk een kus op Neara's zachte wang. In hetzelfde moment duwde hij ook een potje babyvoeding en een lepeltje in haar hand. 'Komt wel goed,' zwijgend schonk hij haar een glimlach terwijl ze dit zei, om vervolgens zijn badjas van de vloer te plukken en aan te trekken. Terwijl hij een knoop legde in de ceinturen kwam Savador de woonkamer binnen. Er trok even een vragende uitdrukking op zijn gelaat toen hij zag hoe Neara een schoteltje pakte, maar hij besloot er geen vragen over te stellen. In plaats daarvan maakte hij een braadpan gereed en stak het gas aan om zich aan het bereiden van het ontbijt voor hem en Neara te wijden. Zonder zich één keer naar zijn kinderen om te draaien sprak hij ze complimenterend toe, alsof ze het zouden begrijpen. 'Dank je,' hij draaide zijn hoofd wat om om Neara een veelbetekende blik over zijn schouder te werpen, tesamen met een ondeugend glimlachje, precies de bedoeling achter haar woorden wetend. Asema en Elwin waren beiden op een peuterleeftijd; zelfs als ze de nogal gewaagde geluiden van de bezigheden van hun vader en de onbekende vrouw in bed hadden gehoord zouden ze nog veel te jong zijn om er een touw aan vast te knopen. De sfeer was goed deze ochtend, en werd alleen nog maar verbeterd door hun kleine onderonsje. Met een goedmoedig gevoel draaide Savador zich weer naar het aanrecht toe om zich op het ei te richten terwijl Neara zich ondertussen bezighield met het voeden van Elwin. Hij legde wat spek in de pan, sneed wat uien, strooide met zout en peper en luisterde ondertussen met een glimlach naar de tevergeefse conversatie die Neara met Elwin aanging. 'Dus, meneer. We kunnen dit lief of anders doen,' ze was goed met kinderen, vooral met zijn kinderen, en dat zinde hem. 'Zie je wel, het is wel lekker. Je moet alleen niet zo op je papa lijken,' met een handdoek zijn handen drogend nadat hij deze gewassen had draaide hij zich weer glimlachend naar de tafel om. 'Ik zou je kunnen forceren om ook een fruithap uit een potje naar binnen te werken, moet je weten,' plaagde hij haar met een klein grijnsje. 'Het zal een zooi worden, maar in ieder geval is het leuker dan dit voor je.' Hij had zich juist weer even van het tafereel afgedraaid om de handdoek weg te hangen maar vestigde zijn aandacht weer op Neara en Elwin nu ze kennelijk iets nieuws wilde proberen. Zonder zijn blik van de twee af te scheuren schoof hij voorzichtig aan tafel aan en draaide het potje voor Asema open, die afwachtend had zitten toekijken tot zij aan de beurt kwam voor het eten. Het meisje at haar gegunde eten stilletjes en liet geen enkele uiting van klagen blijken hoe ze het papje vrijwillig met haar lipjes van het lepeltje haalde. Een kleine stilte maakte zich even van het moment meester, waarin hijzelf de gebeurtenissen van gisteren overdacht en zich niet af probeerde te laten leiden door Neara's tedere woordjes naar zijn kinderen toe en Elwins kreetjes tussendoor. 'Er kwam bloed met mijn urine mee,' verbrak hij uiteindelijk de stilte en het goedwillige moment zacht. Zijn slangachtige ogen schoten vanuit hun ooghoeken even rchting Neara. Hij had het haar gisteren niet willen zeggen omdat hij toen midden in één van zijn koppige buien had gezeten. Maar nu het erop neerkwam vroeg hij zich toch ernstig af hoe dat bloed daar kwam. Savadors gezicht leek even te betrekken bij het zien hoe Elwin zijn lepel in het schaaltje met zijn eten kwakte en er al een lichte knoeiboel van maakte toen Neara hem het zelf even liet doen. Hij liet zijn kinderen nog niet zelf aan hun eten wijden maar voerde ze tot nu toe altijd alleen eigenhandig. Hij had immers geen zin om na iedere maaltijd de rommel die de knoeipotten achterlieten achter hun bips op te ruimen. Als hij er eerlijk in moest zijn had hij liever dat ze het zelf mochten proberen wanneer ze wat zelfstandiger waren. Hij zei er echter niets over, toverde een glad glimlachje op zijn gelaat en ging verder met Asema te voeren. Voor deze ene keer. Het kon geen kwaad. Daarbij vertrouwde hij zijn kinderen volledig aan Neara toe; ze vond het leuk om met ze bezig te zijn, en hij zou haar moment niet willen verpesten. Zodra Asema bijna op hetzelfde moment ook haar potje leeghad, stond Savador van zijn stoel op om het vuur lager te zetten en met een snijmesje het gebakken ei van de bodem van de pan los te maken. Hij lette niet op Neara, die eveneens was opgestaan en langs hem heen liep, moest zich richten op de hete braadpan in zijn hand die hij richting de tafel bracht. 'Savador,' Neara's verraste stem deed hem niet direct opkijken. Hij was nog bezig om het ei uit de pan op het bord van Neara te laten glijden. 'Hmm?' Hij likte het eigeel van zijn vingers nu hij zich tot Neara wendde. 'Kijk, het concert. Hier staat het. Het wordt deze week twee keer gegeven, eens zien.' Met de pan nog in een hand en zijn laatste vingers nog aflikkend begaf Savador zich naar Neara toe om vlak achter haar over haar schouder mee te kijken. 'Er is er eentje later in de middag, de andere is over twee dagen laat in de avond,' hij merkte hoe Neara vragend, en naar zijn gevoel bijna hoopvol naar hem opkeek. Zijn slangachtige ogen gleden over regels op de folder om alle details van het gebeuren kritisch in hem op te nemen, alsof hij er nog over twijfelde. Het concert, dat waar ze zo graag heen zou willen gaan. Zijn mondhoeken krulden langzaam om tot een lieve glimlach toen hij haar daarna zijdelings een blik toewierp. Zwijgend boog hij zijn hoofd dichter naar haar toe om haar een kus op haar wang te drukken. 'Laten we in de late middag gaan. Als jij dat graag zou willen. De kinderen kunnen terecht bij de kinder-recreatieruimte op de begane grond die onder toezicht staat van begeleiders,' stelde hij zacht voor. Met een glimlach nam hij alle folders aan van de bezigheden die er in de komende dagen te doen waren in en rondom het hotel, maar hij bekeek ze nauwelijks. In plaats daarvan had hij Neara's hand beetgepakt en schonk haar ditmaal een kleine kus op haar lippen. 'We gaan zoveel mogelijk samen doen, en als het kan naar alles. Wees gerust.' Met zijn vrije hand tikte hij met zijn wijsvinger zacht op het puntje van haar neus op wijze van plagen voor hij zich weer omdraaide om nu voor een ontbijt voor zichzelf te zorgen. Hij nam nog een aantal eieren uit de eierdoos om het eerdere te herhalen. De kinderen hadden hun ontbijt al gehad, Neara's ei stond al voor haar klaar. Hij hoefde alleen nog maar voor zichzelf te zorgen. 'Neara,' sprak Savador haar toe terwijl hij nog aan het aanrecht bezig was. Hij tikte een ei kapot op de rand van de pan. 'Zou jij zometeen de kinderen willen aankleden?' Met een onschuldig glimlachje keek hij Neara even aan. 'Ik ben eerlijk gezegd niet zo goed in kledingcombinaties,' zei hij verontschuldigend zacht en bijna beschaamd, al stond er nog steeds een klein glimlachje op zijn gelaat.

Genietend van het feit dat Savador wist waarop ze doelde was haar glimlach iets verbreed terwijl ze zich van hem af draaide. Vervolgens was ze zich - later blijkend niet zo heel goed voorbereid - begonnen aan het voeren van Elwin. Al pratend tegen het jongetje, om tenminste zijn aandacht proberend op iets anders te vestigen, totdat haar aandacht voor even getrokken werd door Savador. 'Hmmm, dat zal je moeilijker afgaan dan je nu denkt,' sprak ze glimlachend terug, om met een haast vrolijke tint in haar ogen hem nog even aan te kijken. Aangezien Elwin niet wilde meewerken begon ze maar met een andere methode, om ook hem tegelijkertijd bezig te houden. Geheel gefocust op Elwin, waarbij telkens een brede lach op haar lippen ontstond als de jongen half pratend haar beantwoorde om tegelijkertijd het bakje geheel onder te smeren met het eten was Savadors woorden iets wat geheel uit het niets voor haar kwam. Terwijl ze haar hand terug haalde en het lepeltje hierbij uit het mondje van de kleine Elwin vestigde ze haar blik op Savador. De woorden waren zacht gesproken, maar de inhoud verontrustte haar tot haar verbazing meer dan ze had verwacht. Ze was geen dokter, maar ze wist genoeg ervan om te weten dat dit alles behalve zo hoorde. Ze sloeg haar ogen neer naar het potje, niet zichtbaar of ze naar woorden zocht of nadacht. 'Dat klinkt niet goed,' was haar zachtere antwoord waarna ze net iets te langzaam zich weer op Elwin richtte. Terwijl het jongetje half half met zijn aandacht bij de aankomende lepeltjes met eten was stonden Neara's ogen afwezig. In stilte begonnen de vragen zich weer in haar hoofd op te stapelen, vroeg zich af of ze werkelijk twintig dagen hier zouden rondhangen waarna ze op een ochtend wakker zou worden om zijn slapende gestalte helemaal niet meer wakker te krijgen. Zwak als ze eigenlijk was wilde ze dat niet mee maken, wilde ze weg zijn voordat hij zijn laatste adem uitblies. In stilte had ze Elwin verder gevoerd, de overige voedselresten van zijn gezichtje af geveegd en het slabbetje afgespoeld. Die zou later wel gewassen worden. Haar aandacht was op het glazen houdertje gericht, waarna ze er achter kwam dat het gevuld was met informatie folders. Langs Savador heen gelopen had ze haar ogen erover heen laten glijden, om tot de verrassende conclusie te komen dat de folder van het concert er ook tussen stond. Met een paar folders in haar handen was ze naar hem toe gedraaid, om verdere informatie te geven toen ze zijn aandacht had gekregen. Vragend had ze haar blik daarna op geslagen, merkte dat de geur van de eieren haar honger hadden opgewekt. Het klonk lekker, en pas nu merkte ze hoe leeg har maag werkelijk was. Kalm afwachtend totdat hij alles gelezen bleef ze naar de zijkant van zijn gezicht kijken, totdat ze de glimlach op zijn lippen zag en zelf weer ietwat ontspande. Haar ogen sloegen zich neer naar het foldertje toen hij zijn lippen op haar wang drukte. 'Hmhmm,' kalm had ze gereageerd op zijn voorstel, stemde er rustig mee in. Maar in haar neergeslagen ogen kon je de enthousiasme haast zien fonkelen, merkte ze plots hoeveel zin ze er eigenlijk in had. 'Dan ga ik straks wel even langs de kinderafdeling,' verzekerde ze met een rustige stem, werden haar ogen daarna omhoog getrokken toen zijn hand zich plots om die van haar klemde. Ietwat verrast door zijn lippen tilde ze haar kin in een verlate reactie op, om haar ogen in die van hem te richten toen hij sprak. Haar ogen volgde hem toen hij zich weer omdraaide, waarna ze langs zijn rug naar beneden gleden en weer op haar handen gericht werden. Waarom moest zijzelf altijd weer zo moeilijk voelen bij zulke woorden, en waarom merkte ze dat ze het lef niet had om hem nu tegen te spreken dat hij niet zo moest praten. Dat ze niets waren, en dat ze hier enkel was omdat hij anders alles alleen moest doen. Dat ze hier enkel was om.. om zijn laatste dagen egoïstisch genoeg zelf op te eigenen. Zichzelf weer afgesloten voor alle gedachtes waarmee ze zich alleen maar gek maakte verplaatste ze zich weer geluidloos naar de tafel om achter haar bord plaats te nemen. Langzaam, haar blik nog afwezig omdat de eeuwig doorgaande stromen in haar hoofd haar maar niet met rust wilde laten. Een eeuwige waterval van voor en tegens, van mogelijke gebeurtenissen, complotten of gruwelijke eindes. Soms wilde ze gewoonweg een moment dat het stil was in haar hoofd, dat de gedachtes overzichtelijk waren en dat ze eigenlijk niet hoefde te denken. Maar Savador was een van de factoren die haar hoofd telkens bezig hield, en tot haar grote irritatie op veel te veel vlakken. Vooral nu en de afgelopen twee dagen. Haar ogen schoten omhoog, op haar gezicht verder niet zichtbaar met wat voor gevecht ze van binnen bezig was toen ze haar naam hoorde. Door zijn woorden krulde haar mondhoeken geamuseerd om, zakte ze wat naar achter tegen de stoelleuning aan. 'Arme kinderen,' glimlachte ze medelevend naar de kleintjes, hoewel je aan haar zag dat het enkel een grap was. 'Ik zal kijken wat ik kan doen voor de kleine catwalk lopers,' stemde ze erin toe, om daarna haar ontbijt op te eten. Naderhand verliet ze de keuken met de tweeling in haar armen om ze nog even naar hun papa te laten zwaaien en dan met een haast onheilspellende maar geamuseerde glimlach de kinderkamer in te verdwijnen. Zacht neuriënd stond ze in de kinderkamer in de tas van de kinderen te zoeken, zocht combinaties uit en merkte dat ze blij was met haar witte gewaden. Hoewel ze elegant waren, de soepelheid benadrukte en precies was wat haar gegoten zat waren ze daarnaast ook nog eens handig. Nadat ze de kinderen in hun ruime kleertjes had gestoken nam ze ze mee terug naar de woonkamer om ze daar op de vloerbedekking te leggen en ze te voorzien van speelgoed, knuffeltjes en ander vermaak. Haar blik viel op de tv, bleef hier even naar staren bij het feit dat hij nog aan stond. Met een vage glimlach, duidelijk in gedachte verzonken zette ze hem uit om haar weg te maken naar de slaapkamer. Bedachtzaam staarde ze naar de inhoud van de tas die Joseph met zich mee had gebracht. De dagelijkse kleding van mensen waren vaak heel anders dan die van haar, maar de afkeurende blikken hadden haar die middag in de lobby een goede training voor haar zelfbeheersing gegeven. 'Zal ik later de tweeling naar de opvang brengen?' vroeg ze richting Savador terwijl haar handen over de zachte en herkenbare stof van het witte gewaad gleden. Met een bedankje in haar achterhoofd voor Joseph trok ze deze eruit, om hem op het bed te leggen en haar nachtkleding uit te doen. Enkel in een slipje gleden haar handen nog bedachtzaam over de witte stof nu ze het gewaad weer opgepakt had. Het had voor de ogen van de buitenwereld maar weinig weg van een jurk, behalve de lange vlindermouwen die deze bevatte. Gewend met alles, iets wat duidelijk zichtbaar was, liet ze de stof over haar huid glijden, om daarna de enkele banden die eerst niet zichtbaar waren geweest rond haar lichaam te wikkelen waardoor het gewaad meer vorm kreeg. Geheel terug in haar uiterlijk waarin ze zich het meest comfortabel voelde en ook gelijk het meeste respect afdwong. Neerkijkende blikken was iets waar ze een hekel aan had, koppig genoeg vooral als ze naar haar toe waren. Op zoek naar eeuwige goedkeuring kon ze zich hier dus niet in vinden, en hierin zouden de oude, verrotte dametjes in de lobby wel anders opkijken als ze naar beneden zou komen. Waarschijnlijk zou ze zich voorlopig de rest van de middag bezig houden met de folders te bekijken en de tweeling bezig houden.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ - Inspiratieloze poeppost >____> 'Hmmm, dat zal je moeilijker afgaan dan je nu denkt.' In alle kalmte schonk hij Neara een lieflijke glimlach terug toen ze meeging op zijn plagende woorden, alhoewel zijn aandacht in de tussentijd ook deels getrokken werd op haar eigen voedingsmethode die ze op Elwin toepaste. Het jongetje was tegendraads en zag er de lol er wel in om behalve zichzelf - gelukkig droeg ook hij een slabbertje - ook de tafel onder te spatten. Savador keek met lichte afkeur toe, het was immers niet iets wat hij zijn kinderen zelf toewijdde. Hij zei er echter niets pessimistisch over, want Elwin leek een moment later van een bengeltje overgeschakeld te zijn naar een engeltje hoe hij zijn fruithapje half brabbelend om op Neara's vertroetelingen te reageren naar binnen werkte. Zijn mondje stond nooit stil. In tegenstelling tot zijn veel stillere zusje moest hij altijd wel luidruchtig voorkomen om de nodige aandacht of om aan te tonen wanneer iets hem niet zinde. Het amuseerde Savador om naar het tedere tafereel te kijken hoe Elwin het meer naar zijn zin leek te hebben in Neara's bijzijn, en hoe Neara liefdevol naar zijn zoontje lachte en hem op die manier onbewust de moederliefde schonk wat het jongetje zo gemist had. Hij had direct spijt dat hij dat fijne aanzicht verbroken had door zijn ernstig teweeggebrachte melding, al was zijn stem zacht en onvast. Hij zag de geplezierde uitdrukking op Neara's wonderschone gelaat als regen wegspoelen en plaats maken voor een neutrale uitdrukking waarbij tamelijk moeilijk kon opmaken wat er in haar hoofd maalde en hoe ze zich hierbij voelde. Savador zelf verbleef ook zwijgende en hied zijn blik strak gericht op Asema, die onverstoord bij iedere nieuwe haal van de lepel genotvol haar lipjes op elkaar drukte om de zoete smaak na te proeven. Bloed in zijn blaas, dat was vast een symptoom van wat hij dan ook mocht hebben. Een ziekte of een virus dat langzaam maar zeker zijn lichaam van binnenuit verwoeste. Hoe het daar terecht was gekomen was voor hem een raadsel; op medisch gebied was hij geen deskundige. Misschien was er een ader geknapt of deed zich een bloedprop voor waardoor er een inwendige bloeding was opgetreden. Maar het was moeilijk om de conclusie te trekken of het ernstig was of niet. 'Dat klinkt niet goed.' Zwijgend sloeg Savador zijn slangachtige ogen naar Neara op. Ze had haar ogen neergeslagen en haar opgelatenheid door haar bijzijn van kinderen leek nergens meer te bekennen. Het gevoel van spijt nam een vastere, sterkere vorm aan, en voor even haatte hij zichzelf meer dan wie dan ook. Om de neerslachtige sfeer maar niet erger te maken had hij er verder maar niets meer over gezegd en ging hij kalmpjes door met Asema haar ontbijt te geven. Gelukkig werd de situatie weer wat opgebeurd op het moment dat Neara de informatiefolders over wat er de komende dagen te doen was in en rondom het hotel in de papierhouder had gevonden. Woordloos meelezend over haar schouder van de folder over het concert waar ze graag naartoe zou willen liet hij de wil en drang om zoveel mogelijk dingen met haar en de kinderen te doen langzaam van zich meester worden. 'Hmhmm,' hij had er met een glimlach en een kus op haar wang op mee ingestemd, maar merkte nu pas hoe dolgraag Neara er heen wilde. Als een klein opgewonden meisje dat niet kon wachten op haar eerste paardrijlessen. Muziek was haar ziel en haar leven, dat liet ze maar weer blijken. En hoewel het eigenlijk meer voor haar belang was, waarbij de kinderen tijdelijk ergens oesten verblijven en hij dus minder kostbare tijd met ze kon doorbrengen, vond Savador het niet eens zo erg. 'Dan ga ik straks wel even langs de kinderafdeling.' Zacht had hij een kus op haar lippen gedrukt. 'Dat is goed, lieverd. Dan ruim ik intussen de boel hier wel op en maak ik me vast klaar,' sprak Savador vastbesloten. De tafel kon immers al bijna afgeruimd worden en hij wist precies in welke van zijn vele meegenomen koffers en tassen zijn pak netjes opgevouwen zat opgeborgen. Hij had zich omgedraaid om zich weer op zijn eigen ei te richten, dat nog in de pan aan het bakken was. Waarom precies wist hij niet, maar ook hij verheugde zich lichtelijk op het concert. Misschien omdat hij dan écht even alleen samen was met Neara. Misschien omdat het iets weghad van een date; ze lieten de kinderen op de kinderafdeling en gingen in hun beste kleding naar een grote chique operazaal. Die dure gelegenheden waren niets nieuws, maar tot nu toe had hij ze meestal in z'n eentje gedaan. Terwijl hij ook zijn eigen ei uit de pan op een bord liet glijden voelde Savador zich wat beschaamd bij het verzoekje aan Neara. Hij was zelf niet echt een professional in het uitzoeken van goede combinaties wat kleding voor zijn kinderen betreft. Sinds Diva hem had verlaten en de kinderkleertjes aan vervanging toe waren - omdat ze al te klein begonnen te worden of omdat het simpelweg te oud was - was hij vaak genoeg met een dodelijk norse uitdrukking een babywinkel binnengestapt om hier en daar niets anders dan effen zwarte broekjes, shirtjes en jurkjes van de kledingrekken voor peuters te grissen, alsof ze met een driedaagse begravenisstoet zouden meelopen. Variatie in kleur en smaak als het daarop aankwam had hij nauwelijks. Niet wat kinderkleren betreft, tenminste. Het was een geluk dat Diva een vrouw was en naast al die doodse zwarte kleding ook vrolijk gekleurde kledij had gekocht. Met lachende eendjes en spelende poesjes erop afgebeeld, iets wat hij afschuwelijk had gevonden. Alle tierelantijtjes die volgens zijn mening niet bij Shadraanse kledingdracht hoorde had hij direct opgeborgen, zodat er alleen een grijs jurkje met een blauwe roos en een donker poloshirt met een slang over waren gebleven van al die misselijkmakende vrolijkheid. Samen met de overige gewoon effen gekleurde kleding vormde dat de kleinschalige collectie voor de kinderen. Savador had het volste vertrouwen dat Neara met haar vrouweninstinct er vast wel iets fatsoenlijks uit kon kiezen. 'Ik zal kijken wat ik kan doen voor de kleine catwalk lopers,' hij glimlachte haar breed toe waarna hij zich uiteindelijk aan zijn eigen ontbijt kon wijden. Hij was nog bezig met eten toen Neara met Asema en Elwin de kinderkamer in verdween en schonk zijn kinderen een zwak glimlachje toen ze ze nog even naar hem liet zwaaien. Terwijl Neara intussen bezig was met het aankleden van de kinderen stapelde Savador de borden op elkaar en bracht al het gebruikte bestek naar het aanrecht. De afwas deed hij later wel. 'Kijk eens aan!' Met een glimlach richtte hij zich op de nu netjes aangeklede kinderen toen ze in Neara's armen weer binnenkwamen en ze op de vloerbedekking werden gelegd tussen al het speelgoed en ander vertier. Nog steeds met een verbreedde glimlach op zijn gelaat liep Savador op ze af en wist met moeite door zijn benen te zakken om Elwin op te tillen. Hoog in de armen van zijn vader en met zijn knuistjes steunend tegen diens borst draaide hij eigenwijs zijn hoofd weg voor het vochtige doekje om nog wat etensresten weg te vegen. Hij merkte daarbij niet dat Neara intussen weer de slaapkamer in was verdwenen om waarschijnlijk ook haarzelf van kleding te voorzien. 'Zal ik later de tweeling naar de opvang brengen?' hoorde hij haar vanuit de slaapkamer. 'Laat ze hier nog even vermaken tot we ons beiden hebben aangekleed,' sprak Savador terug zonder zijn blik van Elwin af te scheuren. Ze konden ze beter wat later naar de kinderafdeling brengen, vlak voor aanvang van het concert. Dan hoefden ze er ook niet heel de middag te blijven, want hij wist vooral van Elwin dat de jongen moeite had met totaal andere plekken zonder de aanwezigheid van zijn vader. Savador liet Neara de tijd nemen om zich aan te kleden, bang dat hij haar lichtelijk op de zenuwen zou kunnen werken als ze zich samen in een ruimte zouden omkleden. In de tussentijd liep hij de kamer wat rond met Asema of Elwin in zijn armen, ging met een sponsje over het aanrecht en zette de afwasteil vast klaar. Pas als Neara vond dat ze klaar was zou hij een moment voor zichzelf nemen om zich aan te kleden.

Met een glimlach had ze opgekeken naar Savador toen ze met de tweeling in haar armen de woonkamer in was gekomen en ze zijn stem had gehoord. Voorzichtig had ze ze neergezet, om ze te omringen met hun eigen spulletjes en zich zelf uiteindelijk naar de slaapkamer te bewegen. Toen ze zich eenmaal weer in haar witte gewaad had gestoken en de linten weer haast onzichtbaar in het geheel versmolten om de vormen van haar lichaam nog enigszins te uitten had ze tegen Savador gesproken. Terwijl haar handen de laatste band vastmaakte waardoor de vormloze stof nu weer geheel op een elegant gewaad leek liep ze de slaapkamer uit om haar blik op de pratende Savador te richten. 'Is goed, het is nog vroeg,' hoewel ze hadden uitgeslapen was er nog een aantal uur voordat ze zich in hun nette kleding zouden moeten steken. Maar kapsones genoeg kon ze in stilte niet wachten tot het moment dat ze de afkeurende blikken van die gezichten af kon slaan met een enkele blik op haar gestalte, zou ze genadeloos terugpakken. Wetend dat Joseph nog steeds in de buurt was, en misschien wel een kamer in het zelfde hotel had genomen, zou ze zonder het te hoeven vragen zijn steun ook mee krijgen. Met een bedachtzame blik draaide zich weer om, liep weer terug de slaapkamer in waarna haar handen zich weer in de tas lieten verdwijnen. Met een map haalde ze ze er terug uit, staarde met een kleine afkeuring ernaar. Het was en bleef Joseph, en ze zou niet onder haar plichten uitkomen. Een kleine vakantie of niet, ze had een gehele planeet onder zich staan. Die nam ook geen vakantie. Met de map gevuld met werk en een brilletje op de map liggen liep ze terug naar de woonkamer. Alsof ze geheel vergeten was dat ze zich in haar witte gewaad gehuld had, die haar schouders deels bloot lieten en geen bandjes bevatte, zakte ze met haar rug tegen de bank op de grond naast het gezelschap van de amper opkijkende tweeling. Haar benen voor zich uit gestrekt zette ze het brilletje op haar neus waardoor haar jonge uiterlijk meteen iets ouders en strengers kreeg en opende ze de map. 'Hm,' klonk het bedachtzaam toen ze de eerste papieren eruit haalde. Brieven, officiële documenten, vraagstukken en administratiewerk was allemaal geordend bij elkaar gebracht. Stilletjes ging ze aan het werk, om af en toe op te kijken naar de tweeling en met een glimlach voor enkele minuten afgeleid te raken. Af en toe werden er pogingen gedaan om zich aan de bank omhoog te trekken, klonken de brabbelende geluidjes ontspannend in haar oren terwijl haar ogen over de regels gleden en ze hier en daar dingen op het papier krabbelde, handtekeningen zette en verzuchtend binnensmonds mopperde. 'Niet te geloven,' weerklonk het een keer, haar ogen samengeknepen in een boze trek. 'Hoe vaak moet ik het nog uitleggen aan die hersenloze wormen,' met een zucht trok ze de bril van haar neus af en richtte haar ogen op zoek naar de zoveelste afleiding op de kleintjes. De brabbelende zinnetjes weerklonken al als de pogingen kloppende zinnen te maken. Maar ze waren te klein en hadden niet genoeg vocabulaire om werkelijk een gesprek te kunnen volgen, hoewel het een schattig aanzicht was toen Asema haar broertje duidelijk iets met spraak wilde duidelijk maken. 'Kunnen ze eigenlijk al lopen?' vroeg ze zachtjes aan Savador, haar tedere blik afwezig op de twee hummeltjes gericht. In haar werk had ze nu haar ene knie opgetrokken, en stond de map wat omhoog gekanteld. Haar ogen gleden naar de klok, waarbij ze zonder dat ze het gemerkt had de meeste van de tijd door had gebracht in haar werk en met het staren naar de tweeling. 'Ik zal ze zo maar eens naar beneden gaan brengen, dan kan jij je in je nette kleding hijsen en doe ik dat daarna wel,' glimlachte ze opkijkend waarbij haar ogen zich op Savador richtte, een teken dat ze haar werk weer voor vandaag gedaan had. Voorzichtig zodat alles heel bleef sloeg ze de dikke map dicht, was ergens toch dankbaar dat Joseph het erbij had gestopt, aangezien ze anders alles naderhand had moeten doen en dat zouden dan lange dagen zijn geweest. Met het brilletje nog in haar handen strekte ze haar benen en haar rug om haar stijve spieren en gewrichten weer los te maken. Soepeltjes stond ze op, gaf Asema nog een liefelijke aai over haar zwarte haar waarbij ze zich bedacht dat de twee deze avond waarschijnlijk maar onder een douche moest stoppen. 'Zeggen jullie papa even gedag, dan ga ik jullie spulletjes bij elkaar rapen,' sprak ze tegen de twee die hun ogen op hadden gericht naar die van haar. 'Ik pak de kinderwagen wel,' melde ze richting Savador. Met een vage glimlach en haar gedachtes weer met een kinderlijke egoïsme vooruit gericht op het moment dat ze die oude smoelen zag zien schrikken zodra ze de lobby door zou lopen. Ze was niet iemand die zou lopen pronken met haar macht, maar de neerbuigende blikken die ze had gekregen hadden hier zelf om gevraagd.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ - Mijn excuses, ik heb al wat verder gepost en daarmee een beetje gegodmod ;x Hoop niet dat het al te erg is. Maar anders werken we zo langzaam vooruit. Plaatje van hoe Savador eruit ziet in pak: ~ Klik! ~ In de tussentijd dat Neara een momentje voor haarzelf nam om zich in wat voor kledij dan ook te hijsen - het stond haar immers toch wel goed, al trok ze een slobberige tuinbroek aan - richtte Savador zijn volle aandacht op de kinderen en de langzaam opstapelende afwas op het aanrecht. Daarbij had hij de sterke begeerte om Neara als de vrouw direct naar de bank te loodsen zodra ze weer binnenkwam, en hij als man zich vergreep aan de afwasborstel en afdrooghanddoek om al het werk op zich te nemen. Hij had het haar immers beloofd. Een nog aanwezige belofte dat hij al het werk zou doen en haar zou beschermen de komende dagen. Hoeveel dagen hij daar nog uit kon halen wist hij niet, en hij wilde er liever ook niet aan denken. Maar hoe het ook gewend of gekeerd werd; het welzijn van Neara en zijn kinderen leek haast boven dat van zichzelf te staan. Zolang zij het hier prettig vonden, zolang zij gelukkig waren.. Dan was het goed. Zijn aandacht werd enigzins van de al met heet water vullende afwasteil gehaald en ten volste getrokken tot Neara toen ze een moment later weer binnenkwam. Gehuld in één van haar gewoonlijke witte gewaden, die gegoten om haar lichaam zat en haar vrouwelijke aspecten welgevormd naar voren liet komen, als een vrucht in een strak omsluitende peulenschil. En opnieuw betrapte hij zich erop dat hij zich geïntrigeerd tot haar voelde, hoe zijn slangachtige ogen alweer verlangend over haar wonderschone gestalte gleden. Gevangen door haar blik en aanzicht kon hij ook niet veel anders. De gedachten aan de momenten die hij met dit plaatje van een vrouw - voor hem een waar geschenk uit de hemel - gedeeld had, schoten als verdovende bliksemschichten door zijn hoofd, en voor eens in een lange tijd prees Savador zich een gelukkig man. Dromerig door zijn eigen gedachtenspelingen sloeg hij zijn starende blik neer op het gebruikte servies van deze ochtend in de gevulde wasteil en liet zijn roes nog soezeliger worden door zijn klamme bleke handen te laten verwennen door het hete water dat zo nu en dan onbewust van de afwasborstel spatte. Zich juist toewijdend aan zijn eigen fantasie om het moment te vervolgen nu Neara weer de slaapkamer in verdween en daarbij haar frisse verschijning met zich meenam. Amper merkend dat ze al gauw genoeg terugkwam met een minuscule twist in haar voorkomen door de bril in haar ene hand en de map in haar andere kon Savador zich een snelle werker noemen nu hij de borden al aan het afdrogen was met taaie typisch harde bewegingen van zijn te werk gaande handen, die zijn karakter daarmee exact symboliseerden. 'Niet te geloven,' hoorde hij achter zich. 'Hoe vaak moet ik het nog uitleggen aan die hersenloze wormen.' Met een glimlach op zijn smalle lippen draaide hij zich naar Neara om, die ontoepasselijk genoeg met haar rug tegen de bank op de grond zat, al zou het waarschijnlijk alleen maar zijn om dicht in de buurt van de kinderen te blijven. 'Problemen?' vroeg hij zacht met de glimlach nog op zijn gelaat, half verrast door haar veel pienter ogende uitstraling nu haar mooie gezicht iets extra's leek te krijgen door het brilletje op haar neus. Ook gewillig om haar te helpen, graag zelfs, maar het leiden van een planeet was zijn zaak helaas niet. Nog niet. Wrijvend met de afdrooghanddoek over één van de laatste borden had hij zich weer naar het aanrecht gekeerd, maar Savador draaide zijn hoofd half om om Neara een blik over zijn schouder toe te werpen bij haar zacht gestelde vraag: 'Kunnen ze eigenlijk al lopen?' Zwak glimlachend schudde hij zijn hoofd. 'Spijtig genoeg nog niet. Maar we kunnen ze er wel mee laten oefenen, vanavond in het park. Ik heb nog een belofte waar ik me aan moet houden.' Met een snelle knipoog wendde Savador zich weer van haar af en plaatste een bord in het afdruiprek. De volgende uren erna had hij zich vooral bezig gehouden met schoonmaak en de onderhouding van de kinderen terwijl hij Neara in alle stilte liet om de nodige zaken over Puffoon af te laten handelen. De tijd ging sneller om dan gedacht, en hij had zich zo met de dingen bezig gehouden die hij tijdens Neara's afhandeling van zaken dat hij er nog helemaal nog niet aan toe gekomen was om zich in normale kleding te hijsen. Het serene moment van rustig werken en lezen werd onderbroken toen Neara van mening was dat ze de kinderen subiet maar eens naar de kinderafdeling moesten brengen, en daar was Savador het volop mee eens. 'Zeggen jullie papa even gedag, dan ga ik jullie spulletjes bij elkaar rapen. Ik pak de kinderwagen wel,' om de daad bij de woorden te voegen stapte Savador op zijn kinderen af en tilde ze één voor één van de vloerbedekking om ze een zoen op hun gezonde bolle wangetjes te geven. 'Gedraag je,' leek hij even in zijn oude strenge patroon te vallen om ze dat, en vooral geldend voor Elwin, op hun jonge kinderharten te drukken. Glimlachend zette hij ze daarna rustig in de kinderwagen die Neara richting de deur rolde, Asema links en Elwin rechts. Met bijna pijn in zijn hart om zijn olijke nageslacht tot na het concert te moeten missen keek Savador Neara wat bezorgd in de deuropening van de hotelkamer na toen ze de kinderen in de kinderwagen voortduwde en naar hun besliste bestemming op de begane grond bracht. Nu met de feitelijke gedachte dat hij de kamer voor zichzelf had trok hij de deur dicht om de laatste spullen van het aanrecht te ruimen en zich met keurig gevouwen en gestreken pak, nieuw ondergoed en een handdoek in de badkamer te wijden. Hij voelde zich nog plakkerig en bezweet van het liefdesspel in bed gisteren, en hoezeer hij hier ook een gruwelijke hekel aan had door zijn waterfobie had hij behoefte aan een snel maar verfrissend bad. Het water lauw en maar tot het midden van de badkuip gevuld, zijn gedragen badjas van het hotel gekreukt en slordig over een rekje gehangen. Om het water over zijn bleke borst te scheppen en ieder overgebleven teken van het klamme gevoel dat hem als gevolg had opgeleverd sinds hun geslachtsdaad van vannacht gaf hem inderdaad een nieuw, herboren gevoel. Snel waste hij de overige plekken waar zweet zich nogal eens wilde ophopen, zijn vermoeide gezicht en zelfs zijn doffe zwarte haar voor hij zich weer aan de badrand overeind hielp. Het afdrogen van zijn afgetraind ogende lichaam mocht niet lang duren, evenals het uitspreiden van de verschillende delen van zijn pak. Een effen wit overhemd met vouwkragen en een zwarte stropdas, daaroverheen een grijs polyester gilet met vijf knopen en twee zakken. Daaroverheen kwam de zwarte elegante overjas met drie knopen en met een klassieke split aan de achterkant, waarin zijn brede schouders nog breder uitkwamen. Daaronder hoorde een al net zo zwarte pantalon, glad gestreken en met de typische vouwen in de pijpen. Om het in zijn geheel af te maken droeg Savador er grijze kuitsokken en glanzend zwart gelakte herenschoenen onder, die een kleine hak onder de zolen hadden. Terwijl hij zijn nog vochtige sluike lokken doorkamde kwam hij de woonkamer weer binnen, trok voor de spiegel zijn stropdas nog even aan en liep verder met de conclusie dat hij er zo wel mocht wezen. Hij hoopte vurig dat Neara hem net zo charmant achtte te vinden zoals hij het pak vond toen hij hem aan het rek in de herenkledingzaak zag hangen. In de tussentijd dat hij langzaam door de kamer verderliep en de hakken onder zijn herenschoenen zachte klakkende geluiden maakten wanneer ze in contact met de vloer kwamen, viel zijn oog op iets rechthoekigs en wits dat daar vlakbij de deur lag. Langzaam liep hij erheen en pakte het object dat een envelope bleek te zijn op. Zijn ogen staarden naar de sierlijk maar nogal wat robuust geschreven letters op de envelope zodra hij het omdraaide: S.J. Sathandiai Voor hem? Het hotel had vast iets van postbezorgers in dienst, die iedere ochtend de post voor de bestemde gasten onder de bestemde deuren schoof. In zijn geval moest hij het over het hoofd hebben gezien. Nog starend naar zijn eigen naam liep Savador langzaam met de envelope in een hand naar de bank en zeeg er op neer. Zwijgzaam opende hij de envelope om er een sterk naar parfum geurend perkament uit te halen en open te vouwen: Uda schreef: Savador Jaellvías Sathandiai Starshine Academy, school voor magisch onderwijs Planeet onbekend Uda Ruthis Aghysta Everin Avenue 46 Shadra 11 juli '11 Dierbare, Jongstleden zijn we in contact gekomen via het relatiebureau, en sindsdien is er al een aardig lange periode verstreken. Zoals je al te weten was gekomen ben ik een alleenstaande moeder, zoekend naar een trouwe echtgenoot om me in deze moeilijke tijd te helpen en me bij te staan in de opvoeding van mijn kind. Natuurlijk komt daar ook de opbouwing van een vaste relatie aan te pas. Laat me je allereerst meer over me vertellen voor ik verderga op de zakelijkere onderwerpen: Wat daarna volgde leek de formeelheid op het begin van de brief geheel af te sluiten; een uitgebreid verhaal van Uda zelf die tot in de kleinste details ging waar hij vlak na hun eerste ontmoeting niet eens iets van wílde weten, en een ellenlange vragenlijst aan hem. Savador trok er zijn wenkbrauwen over op - ten eerste werd hij in de brief niet met 'u' aangesproken, wat wel zo hoffelijk was geweest, en ten tweede begon het al met 'dierbare'. Hij wist niet precies wat hij hier nu over moest denken, wat hij er in hemelsnaam mee aan moest gaan. Verwachtte Uda echt dat hij vanaf nu, omdat mevrouw een brief had gestuurd, op deze tijdrovende wijze contact ging houden? Het was voor zijn kinderen omdat hij niet wilde hebben dat ze moederloos op zouden groeien, absoluut niet voor zichzelf om zich een of andere nieuwe vrouw te verschaffen. Verder zocht hij er niets achter. Zijn aandacht werd getrokken door het kleinschalige adres dat onder zijn naam stond. Een postraaf had deze brief waarschijnlijk aan zijn nieuwe locatie van verblijven had afgeleverd, waarna het via het hotel in zijn handen terecht was gekomen. Zijn slangachtige ogen gleden over de vreemde, gekke en brutale vragen om een eerste keer aan een ingeschreven persoon bij het relatiebureau te stellen. Hoe vaak hij zich per week waste, of het huishouden hem gemakkelijk afging, of hij geitenwollen sokken droeg. Er stond zelfs een vraag bij, heel onschuldig gepropt tussen vraag twaalf en dertien, hoe lang zijn persoonlijke delen in centimeters was. Fronsend legde Savador de brief weg op tafel. Uda moest óf heel wanhopig naar een nieuwe partner zijn, óf vond deze manier van aanpak de normaalste zaak van de wereld. Hij richtte zijn blik op de deur en wachtte tot Neara terugkwam terwijl hij ondertussen de grootste moeite onderging om de frons van zijn gezicht te krijgen en zijn gelaat in plooi te houden.

SAF IN PAAAK *is altijd dol op man in pak*

Terwijl haar ogen enige tijd over de papieren heen geschoten waren, er al enkele minuten in stilte voor haar waren verstreken die buiten haar aandacht om werd verstoord door de brabbelende kindergeluidjes en het spetterende water waarmee Savador aan het afwassen was. Met haar rug steunend tegen de bank aan had ze plaats genomen op de grond. Thuis had ze het grote bureau voor zichzelf, genoeg ruimte voor verschillende stapels werk. Maar nu voelde het meer als thuis werken, liet ze zich zalig zakken in het plaatje waar ze zo graag deel van wilde zijn. De kinderen op de grond die zichzelf bezig hielden en af en toe aandacht van haar kregen. Geïrriteerd en niet doorhebbend dat het niet Joseph was die bij haar in de kamer stond maar Savador had ze geheel in zichzelf gesproken. Met het brilletje op haar neus, waardoor haar nog jong ogende uiterlijk iets strengers en volwasseners leek te hebben sloeg ze haar zilveren ogen op. 'Gezanik over dingen die ik al meerdere keren afgewezen en uitgelegd heb,' viel ze in op zijn vragende woorden, de verdediging en het masker geheel weg gegleden van haar gestalte zonder dat ze het door had gehad. Om zichzelf weer te doen ontspannen voordat ze verder zou gaan viel haar blik op de kinderen, om de vraag hardop te stellen. Met een glimlach, enkel en alleen omdat hij beloofde dat ze meer tijd met de kinderen kon doorbrengen, schoten haar ogen terug naar Savador toen hij haar vraag beantwoorde. 'Het schijnt dat je kinderen niet werkelijk hóeft te leren lopen. Uiteindelijk leren ze het vanzelf wel, bij negen maanden of nou pas als ze twee jaar zijn,' met een tedere glimlach en een afwezige blik was haar aandacht weer terug gegleden naar de hummeltjes op de grond schuin voor haar. Nog even liet ze het zichzelf toe om afgeleid naar de spelende kinderen te kijken, Elwin met een vrolijke vreugde aandacht te geven toen deze kwam aankruipen met een van de pluche knuffeltjes en deze op haar schoot liet liggen. Maar al gauw dwong ze zichzelf weer plechtig terug aan het werk te gaan, handelde ze de dingen in de map in stilte af terwijl Savador rond haar heen liep en de kinderen zichzelf bezig hielden. Na enige tijd had ze in haar geconcentreerde status waarbij hier en daar een diepe frons te zien was geweest en af en toe wat gemompel in een onverstaanbare taal voor Savador erbij kwam - een teken dat haar aandacht geheel bij haar werk was, en ze automatisch terug viel op het Oud Puffoons als moedertaal - schoten haar ogen naar de klok met het besef dat het de hoogste tijd was de kleintjes naar beneden te brengen. Onlangs haar stijve gewrichten door de gehele tijd in de zelfde houding te zitten wist ze zichzelf weer soepel als altijd te laten opstaan en Savador duidelijk te maken dat ze de spullen bij elkaar zou pakken. Terwijl ze voor de zekerheid twee vestjes in het bakje onder de kinderwagen legde en een paar knuffeltjes mochten ze koppig genoeg zijn en niet met het speelgoed daar willen spelen rolde ze vervolgens het gevaarte de hal weer in. Zonder enige haastige gebaren wachtte ze rustig af tot Savador de twee veilig en wel in de kinderwagen had gezet. Het was dan wel een klein stukje, maar het hotel was groot genoeg om te beslissen dat het handiger was de jonge tweeling zo te vervoeren dan ze te tillen. Met een glimlach op haar lippen om deze even richting Savador te richtten liep ze de hotelkamer uit richting de lift. Haar houding recht, statig en haar witte lokken sereen golvend langs haar lichaam. De gangen waren nu nog tamelijk leeg, tot bijna doodstil. Terwijl ze het speentje terug in Asema's mond stopte gleden de liftdeuren alweer open op de begaande grond en duwde ze de kinderwagen soepeltjes de enorme lobby in. Gevuld met mensen, de meeste oud en waarschijnlijk met hun ruime pensioen een uitje naar deze Shadraanse plekken verschaft. Haar zilveren ogen kalm voor zich uit gericht, geheel ontspannen samen met haar statige houding waar haar status bijna vanaf droop. De dame achter de lobby kon nog net haar mond dicht houden, en een van de oudere dames die ze vanuit haar ooghoeken herkende als een van de vrouwe die haar bijna misgund had aangekeken volgde haar nu met grote ogen. Met de vriendelijke en serene glimlach op haar lippen liep ze als een ware mysterie naar de balie om te informeren waar de kinderopvang zich bevond. Met haar geluidloze tred en een soepele gang bewoog ze zich weer voort, waarbij het beeld van de kinderwagen haar haast goddelijke status niet eens leek te beschadigen. Terwijl ze de kinderopvang binnen liep voelde ze de verandering achter zich, en wist zonder te kijken dat Joseph zich bij hun gezelschap had gevoegd. In kalmte handelde ze de dingen met de duidelijk doodzenuwachtige leidster af, om zich daarna tot Joseph te draaien die met zijn simpele begroeting zijn hoofd boog. Samen maakte ze hun weg terug, om met een vriendelijke glimlach en knikje van haar hoofd langs de oude, thee leutende dames te lopen. Met Josephs bijzijn in zijn duidelijke uiterlijk dat hij iets anders was dan een simpele kennis, wist ze dat ze op subtiele manier zichzelf had duidelijk gemaakt. Pronken hoefde van haar niet, maar dit kon je dat amper noemen, nietwaar? ’Het leek me handiger om mijn gezicht te laten zien in uw bijzijn, mocht het zo zijn dat mij wordt opgelegd de kinderen op te halen in het geval jullie meteen door willen naar de kamer,’ sprak Josephs zware stem zachtjes en onderdanig, hoewel Neara hem een licht fronsende blik opzij toewierp. Met een kinderlijke strengheid verzachte haar ogen zich weer, had zo’n idee waarom hij dat laatste zei. ‘Joseph, ik had meer van je verwacht,’ beantwoorde ze hem met een glimlach, waarop zelfs het strakke gelaat van Joseph een kleine glimlach toe liet. Hoewel Joseph zich nooit opstelde als een dierbare of vriend, had hij zelf zijn ontspannende momenten. Het had lang geduurd voordat Neara hem had kunnen duidelijk maken dat het mocht, maar ze voelde telkens weer de vreugde als hij even leek te ontspannen en in haar ogen een mens leek te worden. ’Ik zal maar weer verdwijnen, voordat meneer zich weer bedreigd voelt door mijn bijzijn,’ knikte hij haar toe, waardoor er een geamuseerde maar haast bestraffende uitdrukking op Neara’s gezicht kwam voordat ze de lift in stapte. Ze wist dat hij een grapje maakte, maar het deed haar wel weer denken aan zijn uitbarsting toen Savador erachter kwam dat haar “beschermer” – ze had er geen andere naam voor – zich bij hun had gevoegd zonder dat hij het door had gehad. In gedachte verzonken en haar handen voor zich in elkaar geslagen gleed de lift omhoog, totdat de deuren weer met een zacht geluid open gleden en ze uiteindelijk de deur weer opende van hun kamer. ‘Ze zijn veilig en wel geïnstalleerd op de kinderopvang. Ik heb duidelijk gemaakt dat we zouden deelnemen in het concert. Dus ze zullen wel een idee hebben hoe laat we ongeveer terug zullen zijn,’ terwijl ze haar simpele schoenen uitdeed die eigenlijk nooit zichtbaar waren onder haar lange gewaad sloeg ze bij haar laatste woorden haar blik op naar Savador die aan de tafel zat. Even bleven haar ogen hangen op zijn uiterlijk, was haar stem wat weg gezakt bij de laatste woorden. Voor een moment afgeleid, was vergeten zich voor te bereiden op alles zoals ze altijd deed. Een moment dat ze vergat haar masker als bescherming te gebruiken, waardoor haar ogen gewillig en afgeleid over zijn pak gleden. Uiteindelijk, onder enige dwang, richtte ze haar ogen op zijn gezicht. ‘Wat is er?’ alsof ze net voor enkele secondes niet afgeleid was geweest had ze de vage frons op zijn gezicht nog gezien, wilde niet dat hij iets zei over haar “zwakke moment”. Met haar handen ging ze even door haar haren heen, die als zijdezachte lokken weer kalm en ongestoord doorgolvend langs haar gestalte vielen zodra ze tussen haar vingers door gegleden waren. ‘Ik ga me omkleden,’ deelde ze mee, draaide zich om voordat haar ogen weer de kans kregen over hem heen te glijden en liep wat stijver dan normaal terug naar de kleedkamer. Ze hield zich voor dat het aan het pak lag, en niet aan Savador zelf dat ze zich nu zo voelde na een enkele blik op zijn uiterlijk. Man in pak had altijd iets wat voor haar magisch was geweest, als een normaal en arm meisje van vroeger in een fabriek buurt waar ze vroeger met haar ouders had gewoond was dat soort luxe iets wat alleen in sprookjes werd gedragen door de prinsen waar je alleen over kon dromen. Nu had ze in haar afgelopen geschiedenis genoeg mannen in pak gezien, dus waar deze reactie van haar lichaam en geest nu vandaan kwam wist ze niet. Afwezig trokken haar handen de linten weer simpel los, waarna de witte stof met het zachte en geruststellende geluid langs haar huid op de grond gleed. Dierbaar tilde ze deze van de grond weer op om hem over het bed heen te leggen. Soepel en haast vluchtig opende haar vingers de tas, om de even sierlijke en haast geheimzinnige stof uit haar tas te trekken. In stilte, waarom wist ze niet, en met zo weinig mogelijk geluid trok ze de jurk aan. De zwarte stof viel weer als een hand- en op maat gemaakt wonder langs haar lichaam. Als leidster van een planeet moest ze er voortreffelijk uit zien op elk gala, en kon ze niet een jurk twee keer aan doen binnen vijf tot tien jaar. De lage rug ging samen met de diepe V-hals van voren. De zwarte stof leek te breken door de glinsterende afzettingen die zorgvuldig maar niet overheersend erin gemaakt waren. Het was een simpel ogende jurk, voor niet zulke grote feesten. Maar de afmaak ervan was zoals altijd weer voortreffelijk, en het was een droom die waarheid was geworden voor een vrouw als zij zulke dingen te mogen dragen. Haar golvende lokken werden aan de zijkant naar achter simpel opgestoken met een elegante klip. Even gleden haar ogen door de tas, zoekend naar dingen die Joseph er nog meer in gedaan had. Geen overdreven en haast amper zichtbare toevoeging werkte ze op haar gezicht aan terwijl ze voor de hangende spiegel in de kamer stond. Met een laatste diepe ademhaling en de hoge, bijpassende hakken opende de deur voor haar terwijl haar hand de laatste hangende met stenen ingezette oorbellen in haar oor deed. ( Juuuurk soort van, samen met de creativiteit van je eigen brein natuurlijk. Gaat voornamelijk om de bovenkant...) Met een soepele pas die nu aangeprezen werd door de strakker ogende jurk dan het gewaad van normaal begaf ze zich binnen het gezichtsveld van Savador. ‘Zullen we gaan?’ vroeg ze met een vage glimlach, de levendige glinstering in haar ogen die haast vertaalde hoezeer ze hiernaar uitkeek. Even een tijd van ontspannen, aan niets te hoeven denken en te kunnen genieten van het geen wat haarzelf altijd deed ontspannen.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ De tijd was sneller verlopen dan verwacht, veel sneller. Tot het uur en moment dat Neara van haar werk op de klok keek en vond dat het de hoogste tijd was om de kinderen al naar de begane grond te brengen, had Savador zich gewijd aan kleine karweitjes tussendoor. Enige bezigheden waardoor hij even afgeleid werd van zijn diepzinkende lot en zijn verheugenis op het concert tegelijkertijd. Terwijl hij zich bezighield met de huishoudelijke dingetjes werd het rolpatroon van man en vrouw vandaag omgedraaid nu Neara de taak vervulde om zakelijker werk te verrichten. Een hele planeet regeren was heel wat, maar hijzelf had het naar mening al fantastisch gevonden om lof en eervolle blikken te krijgen tijdens zijn bezoek in het Rijk der Schaduwen, waar hij als bijna haast een royale opvolger achter Deshas aan schreed. Een stap hoger betekende meer roem en meer geld. Daarom kon hij best zeggen dat hij verwonderd was door Neara's verplichte bezigheden, hoffelijke zaken die hij later - wanneer het moment daar was - ongetwijfeld ook moest verrichten om Shadra in stand te houden. Behalve dat voelde hij zich ook aangetrokken door Neara's extra attribuut in de vorm van de bril op haar neus. Gracieus. Begeerlijk. Sexy. Hoe dan ook moest hij zijn best doen om niet enkel en alleen op haar voorkomen te letten, maar ook op de vraag die hij haar eerder gesteld had. 'Gezanik over dingen die ik al meerdere keren afgewezen en uitgelegd heb,' met een glimlach draaide hij zijn lichaam helemaal naar haar om. Tja, het moest nu eenmaal hard werken zijn als Legendarische Magician. Maar hij kon ook niet echt zeggen dat hij daar gelukkig nog geen last van had. Nog altijd streef hij naar de hoogste oppermachtigste positie in Kovomaka. Enkel om het feit dat Savador heel goed wist dat hij er nog niet klaar voor was - zéker niet met deze lichamelijke conditie - had hij zijn kans niet gegrepen na Deshas' verdwijning. Met één van de laatste borden had hij zich weer naar het aanrecht gericht, tot hij zich met een hernieuwde glimlach op zijn gelaat naar Neara keerde bij haar reactie op zijn woorden over zijn gemaakte belofte erna. 'Dat hoeft nog niet te betekenen dat we zeg een extra zetje kunnen geven,' sprak hij optimistisch. Zijn blik viel even vertederd op de kinderen op ht vloerkleed, vlak voor Neara's neus. Asema die zoals gewoonlijk stil met gekruiste beentjes en met haar hoofd in haar nek leek te bestuderen hoe haar vader aan het werk was, Elwin die over het zachte karpet naar Neara toekroop om een pluche beest in haar schoot te leggen. De jongen wilde eisend als hij was weer aandacht. Gauw had Savador alle overige kleine binnenshuise kluisjes afgerond op het moment dat Neara het besluit genomen had om de kinderwagen te halen. Hij gaf ze nog een kleine kus op hun wangetjes ter afscheid. Met Elwin op een arm keek hij met een geduldige glimlach toe hoe Neara nog wat eigen speelgoed en vestjes voor de zekerheid in het mandje van de kinderwagen stopte voor hij de kinderen erin plaatste en hun riempjes veilig vastklikte. Na nog een laatste aai over de kinderhoofdjes reed Neara de kinderwagen de hal op. 'Doe je voorzichtig?' Alsof het stukje naar de kinderafdeling een levensgevaarlijke en uitputtend lange tocht voor Neara zou zijn. Ook Savador betrapte zich er bewust op dat hij bezorgd over haar was wanneer hij haar even losliet. Maar nu hij de hotelkamer voor zichzelf had kon hij rustig zijn gang met alles gaan, op zijn eigen gemakje. Hij nam een snel bad, waste zijn haar en trok zijn pak aan. Met de brief vlakbij de deur die hij eerder over het hoofd had gezien was Savador er geïntrigeerd door zijn naam op de envelope teruggelopen naar de bank om die doorgrondig te doorlezen. Zijn blik weerspiegelde zijn ontzetting, de frons tussen zijn donkere wenkbrauwen naarmate hij verderlas zijn opspelende ergernis. Zoveel schandalen op één perkament, de brutaliteit. Hij had Uda nog maar één enkele keer ontmoet, en ze behandelde hem alsof ze al een getrouwd stel waren. Hij schrok lichtelijk toen de deur van de hotelkamer even later weer openzwaaide en Neara weer binnenkwam. 'Ze zijn veilig en wel geïnstalleerd op de kinderopvang. Ik heb duidelijk gemaakt dat we zouden deelnemen in het concert. Dus ze zullen wel een idee hebben hoe laat we ongeveer terug zullen zijn,' deelde ze mee, haar laatste woorden om de een of andere reden wegstervend op het moment dat ze haar blik naar hem opsloeg. 'Ah,' een beetje van zijn stuk gebracht door haar plots onverwachte binnenkomst schoot zijn blik enkele keren van haar zilvergrijze poelen naar de brief van Uda op tafel, nietwetend of hij het nu voor hij moest verbergen of niet. Hij was ontzet over de onbeschoftheid van de vrouw, ja, maar tegelijkertijd probeerde hij ook tevergeefs de schaamte weg te stoppen dat het relatiebureau het laagste van het laagste voor hem had uitgekozen en hij er nog mee in had gestemd ook. Daarbij schrok hij van de plotselinge gedachte dat Uda in vergelijking met Neara niets meer dan een drieste loeder was. Nu hij daar over nadacht wist hij niet of hij dat wel met terechtheid kon zeggen; ze hadden elkaar immers maar één enkele keer gezien of gesproken. 'Je bent al terug. Mooi.' Het was nu veel gemakkelijker om slechte beelden over hem bij anderen uit hun gedachten te wissen; de glimlach die hij Neara schok was al net zo charmant als zijn pak. Savador had nauwelijks gezien dat ze zijn verschijning zo wel degelijk aanlokkelijk moest vinden, hij had het immers te druk met de brief gehad, die nu roerloos op de tafel lag. 'Wat is er?' Tamelijk kalmpjes keek hij op bij die vraag, de aanwezige benauwdheid in zijn slangachtige ogen was gelukkig haast niet te zien. Bovendien lukte het hem om dezelfde glimlach op zijn bleke gelaat te behouden. 'Niets om je zorgen over te maken,' wuifde hij Neara's smart bedaard weg. Hij wilde haar niet opzadelen met zijn problemen over Uda nu. Niet nu ze bijna op het punt stonden iets leuks samen te gaan doen. 'Ik ga me omkleden,' besloot Neara. Een juiste beslissing, want de klokwijzer achtte al het uur aan te geven van aanvangtijd. Met een attente glimlach stemde Savador daarmee in. 'Doe dat maar.' Hij keek haar zwijgend na hoe ze de slaapkamer in verdween om zich ook te hullen in een ogenschijnlijk nog elegantere kledingdracht. In stilte wachtte Savador in de tussentijd op de bank, met gevouwen handen op zijn schoot en zijn hoofd wat hangend, luisterend naar de tikkende geluiden van de klok. De klakkende tonen van de kleine hakken onder zijn herenschoenen galmden door het vertrek toen hij een paar enkele minuten later was opgestaan en wat doelloos door de kamer rondliep. Uiteindelijk kwam hij voor de grote wandspiegel, vlakbij de klok, tot stilstand om zijn stropdas nogmaals recht te trekken. Zijn bleke hand vergreep zich naar een flesje aftershave voor de extra aanlokkelijkheid die hij uitstreek over zijn hals en kaaklijnen, al hoefde hij zich wat zijn gezicht betreft zelden te scheren. Het was dan ook meer doelend voor een geurige odeur. Juist op het moment dat hij net het flesje weer terug wilde zetten zwaaide de deur van de slaapkamer open en werd zijn blik gevangen genomen door de begeerlijkste, sierlijkste en prachtigste vrouw die hij ooit in een elegantere kledingdracht gezien had. Verbluft, zijn mond daarbij halfopen hangend en zijn blik wat verwijd, liet hij zijn slangachtige ogen gefascineerd van top tot teen over Neara heen glijden. Ze droeg een effen zwarte jurk de haar als gegoten zat en nauw om haar welgevormde lichaam aansloot, met een diepe v-hals en hier en daar kleinschalige glittereffecten. Haar golvende lokken zo wit als sneeuw waren modieus opzij gestoken met een bijpassende klem. Met de zwarte kleding sloot ze goed aan bij hem nu hij zijn zwarte pak droeg. Ze zag er in zijn opzicht gewoonweg uit als een uit de hemel neergestreken engel. 'Neara..,' stamelde Savador terwijl hij met gespreidde handen een aantal ontzette pasjes in haar richting zette. Zijn ogen gleden nog eens over haar heen, maar kropen nu naar boven om haar met een blik van een gelukkig man in de ogen te kijken. 'Je bent beeldschoon,' fluisterde hij ademloos. Zijn bleke warmen handen klemden zich zacht om haar schouders. 'Werkelijk de mooiste vrouw van dit noordelijke halfrond,' Een bemind glimlachje brak door zijn uitdrukking van verbouwerering door waarna Savador de slanke hand van de mooiste vrouw in het noordelijke halfrond elegant omhoog bracht om er een zachte kus op te drukken en die vervolgens in de zijne liet glijden. Glimlachend keek hij haar zijdelings aan. 'Laten we gaan,' stemde hij vastberaden met haar eerdere woorden in. Voor ze de kamer verlieten en hij de deur veilig op slot draaide nam hij een glanzend zwart gelakte steunstok mee, waarvan het handvat een zilveren slangenkop was met opengesperde bek. Het was totaal geen doorn in het oog voor zijn gehele plaatje, het sloot zelfs mooi aan tot zijn typisch Shadraanse voorkomen. Met Neara's slanke hand in zijn ene hand en de steunstok in zijn andere, liepen ze zij aan zij door de lange hoge gangen en nam hij haar mee een verdieping hoger. In het kleine stukje naar de concertzaal leek zijn vermoeidheid en pijn verzacht te zijn door Neara's aanwezigheid, en hij had zelf ook door dat zijn aandacht nu vooral naar haar uitging. Tijdens hun loop door de gangen streek hij met zijn duim aandachtig over haar nagels met de vraag of ze ze gelakt had, veegde hij meerdere keren een losgeraakte haarpluk voorzichtig achter haar oor en hield hij de tel al niet meer bij hoe vaak hij zijn hoofd naar haar toedraaide om haar vervolgens lieflijk glimlachend aan te kijken. Hij voelde zich voldaan, en met zijn borst vooruit gestoken in kemphaantjesgedrag wierp hij ieder andere man in het voorbijgaan die ook maar één teken van een verlekkerde uitdrukking zodra ze Neara in het oog kregen een blik toe waar de term van de dood in de ogen kijken niets tegenover was. Niet weer zou hij haar van zich afnemen zoals met die verachtelijke Joseph gisteren, zeker niet. Naarmate ze zich nu op de verdieping bevonden en de zaal steeds dichterbij kwam waren ze niet de enigen; meerdere vrouwen en mannen waren in paren op weg, sommigen nog overdrevener uitgedost dan de ander. Maar alles was in een dure, gracieuze stijl, zoals het gebeuren zelf ook liet blijken. Bij de grote zwarte klapdeuren met goudgelate grepen om die met man en macht open te duwen stonden mannen met strenge blikken en grijze snorren die door konden gaan als butlers en respectvol hun hoofd bogen naar iedere bezoeker die de zaal betrad. Savador kneep zacht in Neara's hand toen ze vooraan in de entreerij van opgelaten maar stijlvolle bezoekers stonden en ze uiteindelijk de zaal konden betreden. Groot was het in ieder geval wel, belachelijk groot. Alles - de comfortabele rijstoelenen die bij iedere trede steeds lager afliepen en de zachte vloerbedekking van de trap die naar lagere zitplaatsen leidde - was gestoken in een bordeux-gekleurd jasje. De muren waren grijzig en vertoonden wonderbaarlijke geschilderde afbeeldingen van onschuldige cherubs, spelend op Keltische harpjes, van vrouwen met engelenvleugels en golvend haar en vooral van veel wolken waarbij uitstekend met kleurencombinaties was gespeeld. De professionele schilderingen liepen van de haast geronde wandhoeken af tot hoog boven hen op het plafond, en had daarom wel iets weg van Michelangelo's befaamde plafondschildering in de Sixtijnse Kapel. De zaal werd verlicht door kleine sfeerlampen in halve glazen schalen tegen de muur, waardoor alleen de oranjige gloed erboven goed te zien was, en een groteske gouden kroonluchter als een reusachtige hangende kandelaar met tientallen lampen en fonkelende sieringen als diamanten. Voor alle stoelen bevond zich een groot podium, nu nog verborgen achter de grote gesloten doeken. Van de grote deur tot achter het podium droeg de peperduur ogende operazaal zijn naam waar aan die van het hotel, die bekend stond om alle omvangrijke details in luxueusheid. Voorzichtig, en met steun aan Neara en de stok, wist Savador zich stapje voor stapje de treden af te laten dalen om daarna een plekje uit te zoeken ergens midden in de zaal, maar toch erg vlakbij het podium zodat ze optimaal van he concert konden genieten. Hij slaakte een zachte opgeluchte zucht toen hij zich voldaan in één van de fijnzachte donkerrode stoelen liet zakken. Eindelijk; hij zat. De opspelende pijn in zijn ruggengraat werd meteen verzacht nu de stoel hem een perfecte steun voor zijn rug bezorgde. Savador zette de stok tussen zijn benen en richtte zich teder glimlachend tot Neara, die naast hem plaatsnam. Nog altijd geïntrigeerd door haar wonderschone verschijning waarmee ze alle ander opgedofte vrouwen in de zaal mee omver blies dacht hij zich wel te kunnen vermaken tot de lichten dimden en de doeken opengingen.

Heb het concert stuk niet op youtube kunnen vinden, maar heb hem wel bij mijn iTunes staan 8D
Vraag d'r even naar, anders vergeet ik het weer ;D


Hij had gezegd dat het niets was, maar de blik in zijn ogen waarvan ze zeker wist dat deze voordat ze binnen was gekomen duidelijk was geweest en meer intens. Met haar gedachtes ergens anders had ze zich omgekleed, vroeg zich half af wat er was dat hem zo deed kijken. Ergens voelde ze de vragende en zenuwachtige knoop in haar maag toen ze naar buiten liep en de blik van Savador ving. Haar eigen ogen nog neergeslagen, haar sterke geur die de aanbrenging van zijn luchtje meteen opmerkte. Nu haar oorbellen ook inzaten en ze haar ogen van de grond af kon trekken vlogen ze omhoog naar die van Savador. Een moment later weerklonk haar naam uit zijn mond, bleef ze voor een moment doodstil staan bij het zien van zijn uitdrukking. Eentje die haar maar weinig werd geschonken met zulke intensheid en zo'n waarheid dat ze er haast duizelig van werd. Voor een moment wilde ze haar ogen weer neerslaan, kreeg ze het weer niet voor elkaar om haar masker terug te halen en haar kalme zelf de overhand te laten krijgen. In plaats daarvan bleven haar ogen in die van hem gericht toen hij dichterbij kwam, krulde haar mondhoeken haast verlegen om in een kleine glimlach. Goedkeuring, iets waar ze altijd naar zocht in haar miezerige leven. Goedkeuring die van zijn gezicht afstraalde en nu ook werkelijk hardop werd gesproken. Diep haalde ze adem, rechtte haar rug en richtte haar nu weer warmere ogen en zelfverzekerde glimlach op naar Savador. 'Weet ik,' was haar antwoord op zijn complimenterende woorden, maar de schittering in haar ogen en de nog gelukkige tint in haar glimlach gaven duidelijk aan dat zijn compliment wel degelijk goed gevallen was. 'Je bent een geboren overdrijver,' kaatste ze zachtjes maar haast liefelijk terug bij zijn overdrijving in haar ogen. Ze knikte en liet het toe dat hij haar hand in de hare liet glijden. Ze had niets nodig, ze zouden in het hotel blijven dus iets van een jas of overdoek was onnodig. Begeleid door Savador voelde ze zich afzakken in de droomwereld van vroeger. Egoïstisch genoeg voelde ze zich weer sinds lange tijd dolgelukkig in het plaatje, de man naast haar straalde duidelijk enig gezag uit. Of het nou door zijn koppige en egoïstische karakter was of werkelijk de enkele titels die hij met zich mee droeg en uiterst trots op was. Dolgelukkig onder de starende ogen die haar blik niet eens kregen, hield haar rug recht in haar soepele pas waarbij haar hakken amper hoorbaar waren op de enkele tegels die ze op hun weg tegen kwamen. Het maakte haar nu niet meer uit, het maakte haar voor dit moment niet uit waar toe dit misschien kon uitmonden. Greep het gelukkige gevoel vast, liet de warmte door haar aderen pompen. Ondanks de kalme en uiterst beheerste glimlach op haar lippen en de donkere jurk leek ze te stralen, leken haar bewegelijke lokken nog meer hun best te doen om de mysterieusheid vast te houden bij elke beweging van haar slanke lichaam. Enkele keren werd ze afgeleid uit haar houding, werden haar ogen gevestigd op Savador waarbij het bange gevoel van binnen niet kon opboksen tegen het geluk dat als een gouden trein door haar lichaam heen stoof. Het was maar goed dat ze de intensiteit van Savadors blikken naar de langs lopende mannen niet zag. Of het nou een bediende, werknemer of een hotelgast was; blijkbaar maakte het voor hem weinig uit. Haar hart begon ongeremd sneller te kloppen toen ze merkte dat ze dichterbij kwamen, alleen al het beeld van de toenemende mensen was voor haar een bewijs op zich. Genietend en nieuwsgierig gingen haar zilveren ogen over de mensen heen, keurde hun uiterlijk automatisch zoals elke vrouw heimelijk zou doen. De meeste waren oudere mensen, gepensioneerde met genoeg AOW of pensioen dat ze dit alles gemakkelijk konden veroorloven. Vriendelijk en dankbaar knikte ze naar de ingehuurde bediendes die het elke gast zo comfortabel mogelijk wilde maken en de deuren voor hun opende. Even schoten haar ogen naar hun hoeken op ze op de zijkant van Savadors gezicht te richten bij het voelen van de even vergrootte kracht van zijn hand. Elke zaal was altijd anders die ze betrad, en elke zaal kreeg de gepaste aandacht van haar om het te bekijken en stiekem de akoestiek ervan te testen. Met een glimlach richtte ze haar ogen weer neer toen elke details haar aandacht had gekregen, waarbij ze concludeerde dat dit een aardig goede zaal was. Bijna twee secondes echo, het was niet subliem maar wel goed genoeg om zulke concerten te geven. In alle rust, er was totaal geen haast, werkte ze met een tweeën hun weg naar een plekje in de zaal. Er was geen probleem om door de mensen massa heen te komen, het geroezemoes week haast uiteen zodra haar ogen op de mensen die klaarblijkelijk in hun weg stonden. Met enkele nastarende blikken, waarvan ze wist dat haar magiebron elke aanwezige gast moest verbluffen, kwamen ze bij de fluwelen stoelen aan en liet ze Savador los zodat hij kon gaan zitten. Zodra hij rustig zat nam ze zelf plaats en sloeg ze een van haar slanke benen over de ander. Onzichtbaar onder de lange zwarte stof, maar de contouren duidelijk zichtbaar van haar benen. Met haar handen losjes op elkaar en haar gehele houding meer ontspannen dan ze zich in een lange tijd had gevoeld gleden haar ogen over de omgeving. Hoewel ze voelde dat Savador zijn ogen op haar gericht had hield zij haar eigen aandacht op de rondschuifellende mensen die nu langzamerhand hun plaats begonnen te zoeken. 'Het eerste stuk duurt zo'n zeven minuten,' begon ze zachtjes met een fleem van enthousiasme in haar stem. 'Ik ken het stuk, maar elke keer lijkt het enigszins anders te klinken. Door de jaren heen is hier en daar ook wat veranderd, maar de essentie en de boodschap zijn het zelfde veranderd,' het was duidelijk dat haar interesse in dit alles lag, waarbij ze maar niet vermelde dat ze zulke stukken vroeger tot diep in de nacht geoefend had. Het was een lange tijd geleden, en waarschijnlijk zou ze het niet meer helemaal herkennen. Maar ze was benieuwd naar wat ze nog wist. De gordijnen gleden open en op het podium namen de vele leden van het orkest plaats op hun eigen plekken. Het geroezemoes werd stil en de lichten dimde pas toen de dirigent zijn entree maakte. Terwijl het applaus weerklonk, evenals bij Neara's handen, volgde ze met haar ogen de rustig ogende man. Ze wist hoe zenuwachtig hij moest zijn, hoe zijn hartslag versneld moest zijn onder de druk die hij had. Het werd doodstil terwijl de dirigent de verhoging op stapte, een trillende stilte die Neara's hartlust alleen maar aanwelmde en haast een vage kleur op haar egale gezicht toverde. Haar adem stokte ongeremd op het moment dat de dirigent soepel zijn handen omhoog en de zaal de stilte verblies met de eerste tonen van het stuk. Ze had geen ogen nodig, dus naarmate de secondes verstreken sloten haar oogleden zich met de ontspannen glimlach op haar lippen. Haar kin wat opgeheven, omringde zichzelf met het geluid en kon nog net voorkomen dat ze alles naar zich toe zou trekken en het voor de andere te verpesten. Op haar schoot trilde haar vingers, waarna ze vaagjes mee bewogen op het piano stuk, de noten indrukte op haar schoot en haar vingers vaagjes bewoog naar de plekken waar ze moesten komen te staan als ze achter de piano zou zitten. Enkele keren opende haar ogen zich, gleden over de leden van het orkest en volgde de gedetailleerde bewegingen van de dirigent als leider van het team. Tegen het einde van het stuk wiep ze een blik opzij naar Savador, de levendige glimlach op haar lippen en een vage verkleuring op haar wangen die de meeste mensen niet eens zou opvallen, gewoonweg uit puur geluk en enthousiasme die van binnen denderend bij elke hartslag door haar heen sloeg en van buiten maar voor een klein deel zichtbaar was als je het ging vergelijken.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Als een zilver beekje dat zich een weg baande tussen groenige heuvels, als de speling met weerkaatsend licht op brandschoon servies en als de ondergaande zon op een verlaten strand onder bijzondere verkleuringen in de hemel erboven. Ze overtrof ze allemaal. Ze was als een engel, en het was een schande dat deze engel zich in plaats van een gracieuze troonkamer met goud vergulde pilaren in een doodnormale hotelkamer bevond waar de hoogste rang van stervelingen al een kwart van hun salaris aan kwijt waren. Neara was een vrouw van gratie en schoonheid, dat bewees ze maar weer in haar smaakvolle kledingkeuze vanavond. Verzwegen stond Savador bij de spiegel, kon haar alleen maar stomverbaasd aanstaren, luisterend naar de onvermijdelijke struikelingen van zijn bonzende hart. Weer liet ze hem in verbazing en weer wist ze hem te overwelmen met de dikke streep die ze onder haar term van vrouwelijkheid zette. En hij wist het nu echt heel zeker: deze avond kon niet meer stuk. 'Weet ik,' luidde haar simpele onverbouwereerde antwoord op zijn uitingen van ontzetting en verwondering. Gewoonweg normaal voor haar, natuurlijk; ze leefde al heel haar leven met dezelfde schoonheid. Maar dat betekende niet dat iedere man dat op ieder moment even goed inzag. Hij bespeurde haar gezicht, stuitte op de voldane uitdrukking en de gelukkige glimlach, en dat gaf hem geluk. Zijn mondhoeken krulden haast ontroerd om. Práchtvrouw. 'Je bent een geboren overdrijver.' Savador barstte in een zacht lachen uit waarbij hij lovend een arm om Neara's schouders sloeg en een kus op haar wang plantte. Maar hij overdreef niet en speelde er niet op in. Niet momenteel. Hij meende ieder woord van wat hij zei, iedere blijk van zichtbare emotie op zijn gezicht. En hij wist dat Neara dat ook wist. Zijn bleke hand gleed van haar schouder af naar beneden, om vervolgens haar slanke hand te vullen met een bijstaand vertrouwen en bescherming die hij haar vanavond zou verschaffen. Ieder uur, iedere minuut, iedere seconde; hij wilde haar bijstaan. En hij zou haar bijstaan, al moest hij er alles voor opofferen. Een minuut later paradeerden ze hand in hand als een nieuw fris stel dor de hallen, op weg naar de operazaal een verdieping hoger. Neara als de zwijgzame parel schrijdend in haar elegante gelaat, Savador met zijn borst vooruit en typisch mannelijk en vijandelijk gedrag vertonend jegens alle andere mannen die het ook maar wáágden om op de vrouw aan zijn arm te blikken. Streng en nors zoals hij door de gangen zou benen met naruisende mantel terug op het kasteel, zich zwijgend een weg banend tussen alle onwaardige leerlingen. Nu was het echter met Neara aan zijn zijde. De vrouw die vanavond van hém was, en van hem alleen. En ook zij straalde tevredenheid op haar eigen manier uit, een uiting waardoor het streven naar het plaatje waar ze zich al die jaren al aan vastgeklemd had voor even tijdelijk vervuld zou worden. Dat wist Savador, die het gewoonweg niet kon laten om enkele keren in hun weg naar de zaal redenen verzon om aan haar te plukken of haar zo nu en dan gewoon tedere blikken toewierp. Mensen dromden bijeen op de lange uitgestrekte hal die naar de concertzaal leidde, en waarvan de elegante traditionele stijl ook hier al in sommige aspecten terugkwam, stonden opgelaten een gesprek over koetjes en kalfjes en het aanvangende muziekstuk aan te knopen of bleven stokstijf en zwijgend naar de deuren blikken in afwachting tot ze naar binnen konden. Personen met ieder hun eigen karakteristieke trekken, maar de meesten allemaal paren, jong en oud. En hoewel Savador en Neara in het plaatje geheel perfect bij elkaar leken te passen als paar - hét paar van vanavond - was hun manier in doen zó verschillend, zó anders. Op het moment dat Neara de oude elegant geklede mannen bij de deur toeknikte keek hij juist nors van ze weg en liep fors door, de zaal in. Het was alsof ze een zaal van een paleis betraden, zo royaal en subliem oogde het. Ieder detail - van de schilderingen die de hemel centraal stelden met alle engelen en wolken tegen een blauwe lucht van dien, tot de reusachtige goud vergulde kroonluchter met tientallen sfeervolle lichten - was waardig genoeg om lang bestudeerd te mogen worden. Het hotel had er vast veel poen in gestoken, maar het beloofde immers ook wat. Het oogde duur en de geur van knisperende geldbriefjes was bijna in de intieme atmosfeer van hooghartige oude dametjes in korset en koepeljurk en hoffelijke heren met krulsnorren en hoge hoeden te ruiken. Dit waren nu exact de plaatsen waar Savador zich min of meer in zijn nopjes voelde. Plaatsen die hij zich gewend wilde maken nu hij zich op hetzelfde niveau als al die stinkendrijke charlatanen bevond. Zijn bleke hand bleef stevig die van Neara omklemmen in het afdalen van de rood bestofte trap, de ander gebruikte de steunstok om zich trede voor trede de nodige ondersteuning te verschaffen die hij zo hard nodig had. De verbluffing achter hun rug om en de nastarende brandende blikken, vooral benomen, nee, eigenlijk alleen maar door Neara benomen, deed een klein glimlachje op zijn strak in plooi gehouden gezicht verschijnen. Laat ze kijken, en laat ze goed zien dat hij zich gelukkig mocht prezen om het concert met deze wonderschone vrouw bij te staan. Jaloezie was wat hij wilde zien, openbaarlijke teneerhaling van hun eigen neergeslagen gevoelens, het regelrechte feit dat hij met kop en schouders boven alle andere mannen uitrees - hoe geëerd en rijk ze ook mochten zijn. Zwijgend en met enige moeite nam Savador zijn plaats in op een nog lege rij, op een perfect voor hem bestemde stoel. Perfecte plaats, perfect zicht. In de kleine aantal minuten dat steeds meer mensen binnendruppelden en de zaal langzaam maar zeker volstroomden had hij niet eens oog voor een hooghartig mannetje met een walrussnor die op de stoel naast hem plaatsnam, of de vrouw met hoog opgezette krullen naast Neara. Zijn aandacht was enkel en alleen op Neara gericht, ieder aspect van haar fijne gezicht en zachte huid onopmerkelijk maar toch zo opmerkelijk vanuit zijn ooghoeken bekijkend. Hoe haar zilvergrijze poelen de zaal doorgleden, ieder persoon bekeek dat zich een weg baande tussen de menigte door om zijn of haar lege stoel te bemachtigen. Hoe haar sneeuwwitte lokken zacht en sereen zoals gewoonlijk om haar gelaat heen golfden, als op onzichtbare waterstromingen, en ze er nog altijd enige aandacht mee wist te trekken. Hoe haar schoonheid in het geheel dat van ieder andere vrouw overtrof. Tot ze haar blik plotseling op hem richtte en ze zachtjes begon te spreken: 'Het eerste stuk duurt zo'n zeven minuten.' Haar stem klonk zo opgelaten dat de geweldige ervaring van het bijstaan van een life concert zelfs Savador goed werd ingewreven. 'Ik ken het stuk, maar elke keer lijkt het enigszins anders te klinken. Door de jaren heen is hier en daar ook wat veranderd, maar de essentie en de boodschap zijn het zelfde veranderd.' Glimlachend legde Savador zijn hand op de hare en gaf er een zacht kneepje in. Hij hield ervan om haar met zulke geestdrift mee te maken, verdronken in een beek van enthousiasme. En hij was gelukkig als zij dat was. Uiteindelijk gleden de gescheiden doeken, mysterieus en dieprood, langzaam van elkaar af en lieten de met gouddraad gevlochten koorden sierlijk meezwieren. Geroezemoes verstomde tesamen met het dimmende licht van de wandlampen en de grote kroonluchter als de onbevelde hand van een skelet boven een publiek dat honderden koppen telde. De ongetwijfeld getalenteerde componisten - het trok immers behoorlijk veel volk - betraden in vaste pas het brede eikenhouten bevloerde podium en namen hun betreffelijke posities in, met hun verscheidende instrumenten als theaterwapens. Nog geen halve minuut later nam de dirigent zijn entree, typisch in lange zwarte overjas met elegante split aan de achterkant en uitgerust met een spitse dirigentstok. Zijdelings wierp Savador een glunderende blik op Neara, met het zekere gevoel dat het enthousiasme in haar ogen zo rustig als water te zien was als ambitieuze vuren. Hij haalde zijn hand van de hare om zijn vingers een aantal keer op zijn handpalm neer te laten komen in de opwelmende zee van een welkomst applaudiseren. Met losjes over elkaar geslagen benen tuurde hij met halfdicht geknepen ogen over alle silhouetten van hoofde tegen het warme podiumlicht zodra de zaal gedoopt werd in een immense stilte op het moment dat de dirigent de verhoging opstapte en de stok in een opgeheven hand in de aanslag hield. De magische tonen van de klassieke melodie ving aan en maakte zich als een kronkelende slang van muziek een weg door de zaal om ieders gehoor genietingsvol te doen prikkelen. Zo ook dat van Savador, die ademloos glimlachte bij de prettige klanken en het idee dat er een klein gekoesterd verlangen van Neara momenteel voltooid werd. Het stuk, zo passievol en sfeerverhullend dat hij het alles behalve erg vond om hier zeven volle minuten naar te luisteren tot de aanvang van het tweede stuk. Vage herinneringen aan klassieke muziek, hoe zijn moeder op een harp speelde en verschillende andere instrumenten zo soepel kon bespelen als dat een ballerina een dans zonder moeite talentvol kon beëindigen. Een verrassend detail maakte zich als de punt van een vlijmscherp mes kordaat een weg door zijn met gedachten volgestampte hoofd. Zijn slangachtige ogen met licht opgetrokken wenkbrauwen erboven gevestigd op Neara's pianotoets-imiterende vingers, zijn smalle lippen verwrongen in een glimlach. Overspoeld door intensieve vreugde die zelfs door de harde korst die zijn afstandelijke en norse karakter maakte tot wat hij wist te dringen. Een prikkel waardoor hij zijn longen voldaan volzoog, tranen voelde opkomen en gelukkig was omdat zij dat was. Juist op dat moment gebeurde het, als een plots inslaande bliksemschicht van bovenaf. Een zwak gerochel vanuit zijn diepste dat uitmondde in een kriebelig gehoest toen het zijn mondholte bereikte, iets wat erger aanhield waardoor hij zich noodgedwongen in zijn stoel moest rechten om het tegen te gaan en het tevergeefs te onderdrukken. Hij hield kuchend een gebalde vuist voor zijn mond, die hij met moeite gesloten kon houden, kneep zijn ogen er stijf bij dicht toen er een pijn begon op te zwellen in zijn borst. Het werd er alles behalve beter op. Savador plaatste zijn vrije hand op de armleuning van de stoel en boog zich onophoudelijk kuchend naar voren, in volle ergernis van omringde luisteraars. Er kwamen benauwde ademteugen bij waar zijn borstkas schokkerig op mee ging. De vuist voor zijn zuur verwrongen lippen van alle vergeefse pogingen en pijn was inmiddels al donkerrood gekleurd van het bloed, fel afstekend tegen de lijkbleke huid. Nog dieper boog hij zich voorover, greep met een hand naar zijn keel. Met het gevoel van een toelachende duivel in zijn kielzog ging zijn vermoeden uit naar het ergste, terwijl hij zich zinloos verlichtende gedachtes voor wilde houden van 'het komt wel goed' en 'het is vast niets ernstigs'. De tranen die eerder bijna te boven kwamen van vreugde leken zijn traanbuizen nu te prikkelen van wanhoop bij het harde feit dat het niet de waarheid kon zijn. Daar was de onverdraaglijke pijn in zijn borst te groot voor. Mensen naast, voor en achter hem wierpen die ongemanierde man met het lange zwarte haar minachtende blikken toe, deden allen een poging om hem geïrriteerd sissend tot stilte te manen. Toen Savador schuin van zijn stoel afgleed en met een doffe bons op de vloer terecht kwam veranderde het beeld van de man op slag. Nu keken ze eerder in stilte toe, ademloos met de aderkloppende gedachte wat daar in hemelsnaam aan de hand was. Niemand binnen een afstand van drie tot vier rijen publiek om hen heen leek nog aandacht te hebben voor het orkest, dat intussen gewoon elegant en amuserend voor de mensen die niets in de gaten hadden gewoon bleven doorspelen. Savadors bleke hand greep krampachtig de zoom van Neara's jurk vast in de langzame beweging hoe hij op zijn rug zate en vanaf de grond met rood doorlopen ogen naar haar opkeek. Hulpeloos en smekend, alsof hij wilde zeggen dat ze hulp moest bieden. Maar door de sterke uitdrukking van wrok en neerslachtigheid die over zijn hoestende gelaat droop was ook een klein glimlachje te bespeuren. Een laatste afscheid, voor haar en haar alleen. Hij liet zijn schedel neerkomen op de vloer, gevangen tussen niets meer dan dicht op elkaar staande stoelen, en zette zijn diepste kuchen met dichtgeknepen ogen voort terwijl zijn ademhaling haperend en stokkend in een razendsnel tempo afnam. 'Ie.. iemand!' Een vrouw met een donkere haar in een boblijn was in de rij achter hen overeind gesprongen. Haar grote ogen waren geschrokken gevestigd op Savador en schoten daarna hulpeloos de zaal rond. 'Bel een ambulance!' 'Die man krijgt een toeval!' 'Bij Deshas, wat is hier gaande?!' 'Wat moeten we doen?' Meerdere mensen stonden op van hun plaats om op hun tenen en opgeheven hoofd over alle rijen stoelen naar het ongeval te kunnen kijken. Een golf van een shockerende commotie leek de hele zaal te vergrijpen in een moeilijk loslatende macht. Het concert zette gewoon probleemloos voort, de musici op het podium hadden in hun concentratie en hun eigen geproduceerde klanken niets in de gaten. En naarmate de ademinhoudende seconden verstreken lag Savador nu roerloos op zijn rug op de grond, zijn ogen gesloten en een dun straaltje bloed dat uit zijn mondhoek over zijn kin sijpelde en zijn hagelwitte overhemd met donkere ronde plekken bevlekte. Hij bewoog niet meer. 'Aan de kant, aan de kant. Maak plaats!' Een lange kerel met schouderlang blond haar maakte zich snellend een weg door de drommende menigte en zette zijn hoed af toen hij naast Savador neerknielde. Hij hield een oor bij zijn mond, voelde zijn polsslag, streek met twee vingers bedachtzaam over de bleke huid die nat was van het klamme zweet. Uiteindelijk plaatste hij twee handen op de borst en probeerde met kracht en potentie de afgeslapte hartslag weer op gang te krijgen. De man boog zich voorover, luisterde op de borst of het enig effect had gehad. En schudde daarna in een emotie van berouw zijn hoofd. 'Laat een ambulance komen. En vlug..' Op trillende benen stond de man op, om woordlos hopend en bedend met de hoed tegen zijn borst neerslachtig op Savadors cruciale situatie neer te kijken terwijl er in de tussentijd gehaast en paniekerig een nabij ziekenhuis werd gecontacteerd.

Het moment dat Savador zijn ogen op haar handen had gevestigd had zij nog met gesloten ogen zitten luisteren. Probeerde met volle kracht niet enkel op de prachtige tonen van bepaalde muziekinstrumenten te focussen, maar het geheel over zich heen te laten komen als een warm bad op een koude winterdag. Het tintelende gevoel wat je in je koude tenen en vingers kreeg zodra ze zich begonnen op te warmen in het warme water dreef door haar lichaam heen en deden haar vingers het stuk haast mee spelen. Met een vage glimlach had ze uiteindelijk haar aandacht op Savador gericht. De gelukkige uitdrukking leek langzaam uit haar zilveren ogen weg te sijpelen, en een lichte frons ontstond op haar egale gezicht bij het horen van zijn hoest. In een reflex focuste ze zich op Savadors ademhaling, leek het muziekstuk een stuk minder interessant te worden. Haar lichaam draaide zich naar hem toe waarbij haar slanke hand op zijn been kwam te liggen. 'Savador?' negeerde de geïrriteerde geluiden om hun heen toen zijn rochelende hoest aan bleef houden, herkende zijn ademhaling en hartslag als eentje die niet van een gezonde man was. 'Probeer je rug recht te houden,' zachtjes had ze gesproken, probeerde zich te bedenken hoe ze zijn ademhaling beter kon maken. Maar haar aandacht was ergens anders, haar gedachtes stoven als een pijl uit een boog op haar voor en rende in alle kanten uiteen. Haar ogen schoten naar zijn vuist, en werd voor een moment van de adem benomen toen ze het sijpelende rood op zijn bleke huid zag. Even had ze de neiging om de geïrriteerde geluiden die Savador tot stilte wilde maaien een enkele rit uit de zaal te geven met een enkele vingerknip. 'Savador!' haar zachte stem was in een ruk harder geworden, haar ogen hadden zich langzaam een stukje verwijd toen hij voorover sloeg en haar eigen handen op zijn rug en schouder te liggen kwamen. Ergens hoopte ze dat hij zijn rug weer zou rechten en met een flauwe glimlach zou aanduidde dat het alweer goed was. Er kwam geen geluid uit haar keel toen het steeds slapper wordende lichaam van de stoel af gleed onder het rochelende geluid van zijn hoest en de verkrampte spieren die zichtbaar met alle kracht adem probeerde te halen. Haar lippen waren van elkaar in een geluidloze ademteug en haar ogen hadden zich nu uit pure schrik verwijd. Geen enkel masker was er op haar bleek wordende gezicht te zien, geen enkele vezel in haar lichaam was daarmee bezig. Hoe kon dit nu gebeuren, hoe kon het zo zijn dat de gedachtes in haar hoofd zich vormde onder het feit dat de dagen om waren. Het geluid van het muziekstuk was te luid om heel de zaal zijn aandacht op de rochelende man te laten richten, maar de enkele hand die de stof van haar jurk vastgreep had wel degelijk heel Neara's aandacht. Voordat ze zichzelf kon leiden gleed ze zelf van de stoel om op haar knieën bij zijn hoofd neer te komen. Haar verschrikte gezicht haast even bleek als haar nu doodstille witte lokken, haar trillende en klamme handen hadden zich rond zijn gezicht gevormd. Waarom glimlachte hij, waarom schreeuwde hij niet. Waarom moest hij naar haar glimlachen op deze manier, alsof het afscheid nu al genomen werd. Ze had geen stem meer, en het ruisende geluid van haar eigen tot hoge snelheid verhoogde hartslag was het enige geluid wat ze kon onderscheiden in een waas van gebeurtenissen. Zijn hoofd was tussen haar handen vandaan gegleden, en in een uiting van pure paniek had ze weer zijn naam geschreeuwd. Harder nu, haar stem galmend boven de muziek uit die nu in een donderslag verstomde. Haar galmende stem die zonder dat ze het merkte elke geluid had verdrukt, gevuld met wanhoop en paniek. Elke ruzie tussen hun tweeën was vergeten, elke stem die van buiten kwam die in paniek mensen bijeen riepen waren niets meer dan een vaag geluid in haar hoofd. Haar starende en verwijde blik was op zijn gesloten ogen gericht, haar aandacht op het afzwakkende ritme van zijn hart en ademhaling die als een aftellende stopwatch voor haar hoorbaar was. Het mocht niet nu, ze wilde nog weten wat er aan de hand was geweest toen ze terug was gekomen van de kinderzaal. Wilde hem nog duidelijk maken dat hij zijn sikkeneurige karakter niet bij kinderen moest uitten, wilde hem kunnen haten en op de momenten naar hem willen verlangen. Ze wilde hem kunnen uitdagen, kijken hoever ze kon gaan, hem zien lachen en stiekem kunnen genieten van het plaatje waar ze niet in thuis hoorde maar zich voor kleine momenten eigen zou maken. Met een ruk schoten haar ogen op in de waas van haar hoofd, gevestigd op de man had zich een weg gebaand tussen de mensen door en knielde naast het bewegingsloze lichaam van Savador neer. Zacht hoorde ze zijn zwakke hartslag en vage ademhaling, maar elk levend wezen wist dat die in dit ritme niet lang meer zou vol houden. Klam en verstijfd bleef ze naar zijn handelingen staren totdat er een knoop in haar lichaam leek aan te strakken op het moment dat het duidelijk werd dat de man niet door zou gaan. Negeerde het feit dat dit er aan zat te komen, dat de berekening van zijn dagen misschien ergens toch fout was gegaan. In een verkramping van haar lichaam stoven haar sneeuwwitte haren naar achter in een wild golvende explosie waarin ze zich over hem heen boog en haar eigen handen op zijn borst plaatste. Haar bleke gezicht met de zilveren ogen leek te verharden in pure paniek, de golvende zilveren poelen leken langzaam iets glazigs te krijgen. Haar lippen bewogen onder een ontembaar tempo, zo snel dat als ze de woorden werkelijk hardop had gesproken ze erover heen gestruikeld was. Haar fluisterende stem leek aan te zwellen zonder een zichtbaar bewijs dat ze haar stem verhief. Onder haar handen dwong ze zijn longen door te gaan, drukte ze zijn hart dwingen in het ritme dat het zou moeten hebben. Haar eens zo melodieuze stem leek iets hols te krijgen nu het als een griezelige fluistering door de zaal heen sloeg en elke fluistering overheerste. Haar eigen hart versneld, het slot op haar emoties gebroken waardoor de paniek nu vrij door haar lichaam heen golfde. De deuren sloegen open, en voor even waren de ambulance broeders verstijfd door het plotselinge gefluister dat nu ook voor hen hoorbaar werd. Neara's ogen stonden op een manier die niet menselijk leek, dof en glazig hoezeer de bewegelijke zilveren irissen zich onmenselijk leken op te lichten. Onder haar handen dwong ze hem door te gaan, merkte het tegenstribbelende lichaam maar ging er niet op in. Voor haar werd er ruimte gemaakt voor de in uniform gestoken mensen met de vele spullen die ze bij zich hadden. Even verlangzaamde hun pas bij het zien van haar, hoe ze vanaf zijn hoofd over hem heen gebogen zat en in een trance leek te zitten waarin niemand haar uit wilde halen. Alsof er een bliksemslag door haar heen ging en ze zich opeens weer bewust werd van de buitenwereld sloegen haar ogen zich met een al even plots hervonden helderheid op naar de broeders. In het moment dat ze haar ogen op hun richtten leek de paniek weer terug te komen in haar ogen, vulde haar emotieloze gezicht weer en deden haar ogen dimmen. Alles ging te snel voor haar, en hoezeer ze normaal alles in de gaten had was dit iets wat boven haar macht ging. Op een afstand, nu ze haar handen van hem af had genomen onder het toezien van de ambulance broeders die aan de slag gingen, bewerkte ze zijn ademhaling en hart. Een stel warme en grote handen omsloten haar schouders en tilde haar op haar voeten toen Savadors lichaam op de brancard werd gehesen. Naarmate ze bleef toe kijken versnelde haar ademhaling tot een paniekend ritme, en samen met haar hart voelde ze haar hoofd lichter worden. 'Vrouwe,' nog nooit was ze zo blij geweest de zware stem te horen, zo dichtbij dat ze er nu zeker van was dat het lichaam dat ze tegen haar rug aan voelde die van Joseph was. Savador werd de zaal uit gehaald op zo'n hoog tempo dat de sprinters in de topsport er nog iets van konden leren. Ze had geen aandacht voor de buitenwereld toen haar lichaam onder Joseph handen werd omgedraaid en zijn nu zacht en warme ogen in die van haar richtte. 'Vrouwe,' weerklonk zijn stem weer, nu strenger dan voorheen. 'Ze hebben u nodig, hij heeft u nu nodig. Hoezeer hij dit zou willen ontkennen, het is waar. Voor nu moet u de kracht vinden om uzelf bijeen te rapen,' ze wist wat hij zei, maar wilde er geen gehoor aan geven. Maar zoals altijd bezweek ze na enkele secondes onder zijn strenge ogen om met behulp van Josephs bekwame kanten in luchttechnieken haar eigen ademhaling en hartslag te verlangzamen. Het masker gleed op haar gezicht, de kalmte leek haar weer meester te maken en elke emotie werd achter slot en grendel verborgen. Haar eerst trillende handen die zich tegen Josephs borst hadden geplaatst ontspande en gleden van hem af. 'Joseph, haal de kinderen en de spullen. Je zult ons wel kunnen volgen naderhand,' sprak ze tegen hem, haar emotieloze stem streng en met hervonden kracht. Nadat Joseph op haar commando had geknikt draaide ze haar lichaam om, om met een haast vliegende pas de ambulance broeders te volgen. Joseph was in een wervelwind verdwenen, en beide lieten ze de concertzaal vol met verbaasde en geschokte mensen achter zich.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Wat een in goud vergulde herinnering zou moeten worden, voor eeuwig gebijteld in zijn ziel en geheugen voor hij zijn laatste adem zou uitblazen, veranderde al gauw in een hel. Vooraf was de pijn in zijn ruggengraat en in zijn overige gewrichten uit gebleven, alles was tot nu toe sereen verlopen. En hij had gedacht volop van deze avond samen met Neara te kunnen genieten. Als de lieflijke zwijgzame vrouw die ze kon zijn amuseerde ze zich al zichtbaar op het moment dat de zaal gevuld werd met wonderbaarlijke tonen die zo zuiver waren als helder water in een beek uit de diepste bergen waarin geen vuiltje in te bespeuren was. Zijn slangachtige ogen keken ontroerd toe hoe ze de klanken als in een eigen pianostuk nabootsten op onzichtbare toetsen op haar schoot, hoe ze met gesloten ogen genoot en dit alles net zo intiem moest vinden als hij. Iets om niet meer zo snel te vergeten. Vanuit het niets vergreep zich een diepe aanhoudelijke prikkeling aan zijn keel - als een parasiet aan een kerngezond organisme - dat eruit kwam als een rochelende hoest. Het bemoeilijkte zijn ademhaling en leek zich razendsnel te vermenigvuldigen om zijn longen aan te tasten. Dat alle aandacht - eerst nog zo geïrriteerd - naar hem uitging en ieder persoon in de zaal die toekeek hoe een arme ziel tijd en ruimte vergat en kostte wat het kost alles moest geven om niet in de greep te komen van een definitief einde, nu een ernstige vorm aannam merkte hij nauwelijks. Met een bebloede vuist voor zijn mond om het hoesten tegen te gaan en voorover gebogen in zijn stoel - simpelweg omdat de stekende pijn in zijn borst te erg werd als hij zich rechtte - kon hij de brandende blikken wel voelen. Duizend hete naalden werden in zijn longen geprikt, als speldenkussens. In zijn strijd tegen zijn eigen leed voelde hij Neara's slanke hand op zijn bovenbeen, wilde die uit angst en wanhoop naar zich toe trekken om haar te doen dwingen te zeggen dat dit niet het einde voor hem was. Dat hij verder zou leven en zijn kinderen mocht zien opgroeien. Dat hij bij haar kon blijven. Maar er kwam niets behalve bemoeilijkt gekuch uit zijn keel, aantonend bewijs voor alles en iedereen die enstig en fronsend toekeek. Mensen om hen heen bleven zwijgend en ademloos op hun plaatsen zitten, stijf en te geïntrigeerd door het gebeuren dat het idee om de man medische hulp te schenken niet eens in de opkwam. Shadra was een planeet van somberheid en neerslachtigheid, gebeurtenissen als deze hielden nog lang aan als gespreksonderwerp. Neara's advies om zijn rug recht te houden drong niet tot hem door, de zinloze woorden half verstomd door zijn eigen ademteugen en hoesten. Het zou niet helpen, zelfs als hij gedaan had wat ze hem zei. Hij was allang voorover geslagen in de hoop het zo tegen te kunnen gaan, registreerde Neara's handen op zijn brede schouders en rug wat hem door dit moment van paniek en hulpeloosheid nog enig vertrouwen bracht. Een warm gevoel in zijn binnenste, terwijl hij van buiten een ijskoude snijdende wind moest doorstaan. Terwijl al zijn organen hun functies zo rap en krachtig mogelijk uit probeerden te voeren om het lichaam in stand te kunnen houden gaf zijn hart het juist op. Het zwakke kloppen bonsde in zijn oren op het moment dat hij van de stoel afgleed, liet de tonen horen van zijn laatste moment. Het stuk dat de orkestleden bijna op magische wijze uit hun handpalmen lieten vloeien en overbrachten op hun instrumenten zou de laatste melodie zijn die hij ooit zou horen, samen met het verbitterde geschreeuw van mensen om hem heen, Neara's geschokte stem. Een bleke hand vergreep zich aan Neara's jurk, noodgedwongen om haar mooie gezicht nog voor één enkele keer te mogen aanschouwen voor het voorbij was. Een glimlach drong zich tot alle kommer en pijn door tot zijn gezicht inhet korte moment dat hij nog naar Neara op kon kijken, de uitdrukking van neerslachtigheid en inkeer op haar gelaat negerend. Hij wilde haar zeggen dat ze het waard was geweest om zijn laatste dagen mee te mogen delen, dat het hem speet voor alle pijn die hij haar ooit bezorgd had en dat ze verder moest gaan. En hij had het haar met het diepste verlangen gezegd als het van het lot had gemogen. Zijn hoofd dreunde als bijna in slow motion op de grond in de liggende positie, zijn slangachtige ogen staarden dof naar het met engelen beschilderde plafond en de kroonluchter recht boven hem. De plaats waar hij na zijn dood niet terecht zou komen. Zijn leven was miezerig geweest, zelfs de grote gebeurtenissen waren het niet waardig genoeg om daarom te zeggen dat zijn levensloop royaal was. Teveel zonden en teveel fouten waar hij mee te kampen had gehad, al gestart vanaf zijn negende levensjaar. Hij zou naar de diepste krochten van de hel worden getrokken door duizenden magere grijpende handen, om al zijn fouten tot in de eeuwigheid in te moeten zien. Tot hij knettergek werd en zijn leven nog eens nadrukkelijk bestempeld zou worden als zielig en onwaardig, om daarna weer helemaal in herhaling te vallen van alle pijn en leed die hij moest doorstaan. Dat was de prijs die hij moest betalen voor alle ondeugd, en hij verdiende het. Bloed vulde zijn mond en ontsnapte in een dun straaltje uit zijn mondhoek, maar hij proefde het niet. Pijn zou zich moeten vormen op de plek waar hij met zijn hoofd tegen de vloer was geknald, maar hij voelde het niet. Silhouetten van geschokte onbekende mensen bogen zich boven hem over hem heen, maar hij zag ze niet. Hij kon nog enkel horen, alleen Neara's verloren stem die zijn naam gilde boven alles en iedereen uit. Het werd zwart voor zijn ogen die al dicht waren gezakt doordat zijn oogleden te zwaar werden, zijn bleke hand om Neara's jurk verslapte en viel als een slappe vaatdoek naast hem neer op de grond. Een vreemde man die in knielende positie boven zijn liggende lichaam uittorende en een verwoede poging deed om hem te reanimeren, maar het mocht niet baten. Zijn hartslag was als een verre stem in een hevige wind, als zachte regendruppels in een miezerbui die nauwelijks hoorbaar op aarde neerkwamen. Neara die het verblind door paniek van de man overnam en zijn borstkas met haar handen bedend en hopend indrukte, de vurige wil dat hij het vol moest houden. Hoe het had kunnen gebeuren, hoe ze hadden gedacht dat hij nog twintig volle dagen zou krijgen om volop van te kunnen genieten. Nog niet eens de helft. Het eens zo hartversnellende en serene spektakel van de concertgroep die hier vanavond in de bijna koninklijk ogende operazaal zou spelen viel in duizenden stukjes in duigen toen de grote massieve deuren luid opensloegen en haastende ambulancebroeders met een nog ingevouwen brancard en benodigde spullen zich over de trappen en rijen tussen de ontzette menigte door een weg baanden naar het spoedgeval. Hoe ze allereerst verstomd leken te zijn door Neara's krachtige wil en vervolgens naast Savador neerknielden om te doen wat ze voor hem konden doen. Dat was niet veel. Niet veel anders dan hun in latex handschoenen gestoken vingers in de keel te steken en de mond vrij te maken van bloed en slijm, de hartslag te bevorderen met pogingen die al twee keer waren uitgeoefend en zelfs een mond-op-mond beademing toe te passen. Verdere behandeling in het ziekenhuis was noodzakelijk. Dus werd de brancard uitgezet, tilden ze Savador met alle beleid op en legden zijn slappe lichaam erop neer om vervolgens zonder nog enige aandacht aan de vrouw te schenken die hem met man en macht probeerde weer terug op been te helpen de zaal uit te snellen. Een man die zich zoals vele anderen in de concertzaal het idee had voorgenomen om vanavond van het concert te willen genieten, nu door elkaar geschud op de brancard die de broeders haast vliegend door de gang lieten gaan in hun snelle pas, nog altijd gehuld in pak die met bloedvlekken bedrupt was. Geen besef meer, van niets meer. Ook niet toen de achterdeuren van de klassieke Shadraanse ambulance-auto met luide klappen dichtsloegen en hij in de kleine ruimte voor patienten gescheiden van de bestuurdersruimte lag opgesloten, klaar om een uitputtende hel door te staan wat hem in het ziekenhuis te wachten stond. Zijn lange zwarte lokken werden uit zijn gezicht geveegd, een mondkapje aan een lange buis over zijn mond en neus geplaatst om hem vervolgens medicinale zuurstof toe te dienen. En intussen maakte de ambulance zich in volle vaart en met loeiende sirenes een forcerende vrije weg door het Shadraanse verkeer richting het eerste het beste ziekenhuis. Zonder Neara die hem bijstond in de cabine, en zonder positieve goede hoop.