'Dus het is waar,' klonk haar zijdezachte stem vanaf een klein afstand van Savador af. Haar armen waren losjes over elkaar geslagen waarbij haar rug tegen een brede boom aan de rand van de stenen ondergrond stond. Haar normaal golvende, sneeuwwitte lokken waren in een hoge staart gebonden waarbij elke kleinere plukken eruit waren los gekomen en nu langs haar egale gezicht naar beneden vielen. Haar zilveren ogen met de serene kalmte op Savador gericht, liet haar blik niet over hem heen glijden, bleef hem recht aankijken in zijn goudkleurige ogen. Een zoveelste tegenstelling als normaal, alsof ze dit alles al uitgestippeld had {MHUAHAHA... *kuche* }. Het normale witte gewaad had plaats gemaakt voor een strakke spijkerbroek tot haar heupen, haar ene voet ietsjes boven de grond tegen de boom aan geleund. Boven op de broek begon het eenvoudige shirtje die nog sierlijk rond haar smalle lichaam aansloot. Het gehele aanblik toonde alsof ze een hele gedaantewisseling had ondergaan, iets wat ze expres had ondernomen wilde ze de rest van haar bedoelingen uitvoeren. Losjes gleden haar armen los van elkaar waarbij ze op het zelfde moment los kwam met haar schouderbladen van de boom en haar beide voeten op de grond zette. Haar ogen zonder onderbreking in die van Savador gericht waarbij de serene glimlach op haar lippen rustte. Ondanks de verandering van uiterlijk bleef de soepelheid in haar lopen aanwezig, leek nu nog duidelijk te zijn doordat de vrouwelijke rondingen nu geaccentueerd werden door de minder verhullende kleding. In rust en kalmte legde ze de kleine afstand met de sierlijke passen af liep in het voorbijgaan even haar hand omstebeurt op de kleine hoofdjes waarbij haar mondhoeken zich teder omgekruld bij het zien van het grut. Zodra ze achter de rolstoel uitgekomen was draaide ze zich om, boog naar voren om haar armen over zijn schouders naar beneden te laten hangen waarbij ze haar gezicht langs die van hem heen naar voren bewoog. 'Dacht je werkelijk dat je dit alleen gaat doen?' vroeg ze hem retorisch met een zachte en zuivere stem. Haar ogen op de tweeling gericht waarbij haar hand even over het wangetje van het starende meisje gleed om daarna haar rug weer te rechtte. Dat ze diep geschokt was geweest toen het nieuws haar oren bereikte was nergens te zien op haar gelaat. Haar gezicht weer ontspannen als altijd toen ze haar handen om de handvatten van de rolstoel klemde. 'Dus, waar gaan we heen?' haar stem klonk haast vrolijk terwijl ze de rolstoel in beweging zette en richting de shuttle liep. Haar zilveren ogen gleden naar Savadors achterhoofd, leken voor een moment de serene kalmte te verliezen en een gespannen blik te krijgen. Ongehoord vulde haar longen zich zo ver mogelijk met lucht om haar weg af te maken naar de shuttle. Onder haar handen voelde ze de tassen, waardoor haar ogen naar beneden gleden. 'Zeg, heb je heel je wijnvoorraad mee genomen?' klonk het kalm bij het zien van alle tassen. Op een rustig tempo wandelde ze door naar de shuttle, gaf aan dat hij op dit moment niet van haar af kwam. De wachter bij de deur van de shuttle leek even niet te weten wat hij moest zeggen zodra zijn ogen op Neara vielen. Onhandig boog hij zijn hoofd voor haar, mompelde zachtjes iets in de richting van "Vrouwe" waarbij Neara hem vriendelijk toe glimlachte.

Haar blik kruiste met die van de kinderen, waarvan ze eigenlijk besefte dat ze de namen niet eens wist. Rustig was ze achter hem langs gelopen om even ontspannen haar armen langst weerszijde van zijn nek naar beneden te laten glijden en haar gezicht naast die van hem hield. 'Verkeerd,' beantwoorde ze zijn ontwijkende reactie al even zachtjes om daarna zonder enige keuze aan hem te laten de rolstoel in beweging te zetten. Ondanks dat ze het niet aan zichzelf toe wilde geven voelde dit anders dan normaal. Was het anders als dat een vreemde in haar hofhouding te horen zou krijgen nog maar enkele weken te leven. Ondanks dat ze hem ergens zoals alle andere mannen wilde behandelen, merkte ze dat dit haar meer aangreep. Haar mondhoeken krulde geamuseerd omhoog bij zijn geschokte reactie op haar haast vrolijke woorden. 'Of zal ik nu weer omkeren? Ik moet eigenlijk binnen nu en morgen op Puffoon verschijnen voor de netheid,' glimlachte ze terwijl ze dichter bij de shuttle kwamen. Haar ogen gleden over de tassen bij Savadors antwoord, sprak er verder maar niet over. Haast voorzichtig leidde ze Savador de shuttle in waarbij door de hulp die spontaan aangeboden werd de tassen werden weg gewerkt en de kinderen veilig bij hun neer werden gezet. Rustig zakte ze naast hem op een stoel, knikte vriendelijk naar een van de stewards die langs kwam lopen. Kalmpjes sloeg ze haar been over de ander om haar ogen even over haar broek te laten glijden. 'Ik snap niet waarom vrouwen dit dragen,' klonk haar stem zachtjes, waarbij ze haar hoofd haast onmerkelijk schudde en haar blik op Savador richtte. Kalmpjes kwam haar hand omhoog, steunde op de ander haar kin waarbij ze met haar vinger even door een van zijn zwarte lokken ging. 'Ongelofelijk. Je bent nog niet eens grijs,' haar hand liet de lok los, waarna haar ogen zich in die van hem richtte. Even bleven ze hier hangen, leek in dat zelfde moment een treurige glimlach op haar lippen te kruipen. Pas toen haar aandacht werd getrokken door het brabbelende jongetje voor haar gleden haar ogen naar de tweeling. 'Dus? Om mijn vraag te herhalen. Waar gaan we allemaal heen?' vroeg ze terwijl ze naar voren kwam om het jongetje over zijn bol te aaien en vrolijk naar hem te glimlachen. Spelend met het kleine handje rond haar vinger bleef ze hem aankijken, leek haar serene houding plots plaats te hebben gemaakt voor een moederlijke vrolijkheid terwijl ze het peutertje bezig hield met zijn halve zinnetjes.

Haast moedeloos - een emotie die weerspiegelde in haar zilveren ogen. Een teken dat ze haar masker gemakkelijk bij hem af zette - had ze haar handen over de spijkerstof laten glijden. Hoe vrouwen zich hier in godsnaam vrij in konden bewegen was een raadsel voor haar. Misschien was ze gewoon oldfasion, gewend aan de luchtige en toch elegante gewaden waarin ze normaal altijd liep. Altijd losse kleding om de stof rond haar benen en huid te voelen golven, de lucht tegen haar aan te voelen bewegen. Iets wat bijna het toppunt van een vrij gevoel was. Haar hoofd draaide een tikkeltje om waarbij ze Savador naast zich schuin aankeek. Bij zijn woorden was er geen poging om de glimlach weer op haar lippen te brengen, staarde ze alleen maar terug in de gouden slangachtige ogen. Ongemerkt klemde haar kaken op elkaar, dacht dat het slot rond haar gevoelens dicht genoeg had gezeten om zijn pessimistische buien zelfs nu weg te kunnen slaan. Ze zei niets, wende haar blik af naar haar eigen schoot om de zelfde glijdende handelingen met haar handen over de stof te herhalen, doelloos als het eruit zag. Pas bij zijn complimenterende woorden schoten haar ogen zonder enige terughoudendheid naar die van hem. Met iets verwijdde ogen bleef ze hem aanstaren, wist dat zijn woorden niet zoals bij veel mannen een versier truc waren of iets in die richting. Iets in haar merkte de warme neiging op, waarbij het enige wat ze kon toelaten om zichzelf niet in haar angst te laten tuimelen een klein beetje van dat gevoel was. Niet teveel, niet op dit moment. Niet nu er een definitief einde was, was dit als het waren haar eigen aanvulling als afscheid. In afscheid nemen was ze niet goed, had niemand zo dicht bij haar laten komen om dat te hoeven doen. Echte vriendinnen had ze niet, laat staan mannelijke vrienden. Haar mondhoeken krulde voorzichtig om in een glimlach, eentje waar haast een verlegen tint aan hing. Zijn starende blik hield ze vast, bleef hem aankijken waarin ook in haar geest het feit weergalmde dat dit afgelopen zou zijn. Afgeleid door zichzelf wisselde ze haar aandachtspunt van zijn ogen naar zijn haar. Bij zijn stugge uitdrukking gleed haar vingers door van zijn zwarte haar naar zijn bleke huid om deze voor een kort moment even te strelen. 'Als je zo de hele tijd gaat zijn dan zal zelfs ik grijze haren krijgen,' beantwoorde ze hem met een haast liefelijk zachte stem waarna ze zich naar de kinderen toe draaide. De vrolijke schittering in haar ogen die haar mondhoeken optrokken tot een lachende glimlach waarbij ze Elwin al spelend aanmoedigde zijn eigen lach te tonen. Zachtjes weerklonk haar lach voor even toen de ogen van Elwin haar kriebelende hand op zijn buik volgde, werd aangestoken door de vrolijke kreetjes van het jongetje. Haar hand stopte bij Savadors antwoord, waarbij ze zich weer terug bewoog in de stoel en haar ogen op Savador vestigde. Op het moment dat de tweeling op haar schoot werd gezet sloot ze ietwat ongemakkelijk haar armen om de kleintjes heen. Afgeleid door de warmte van de kleine lichaampjes tegen die van haar bleef ze op de twee neer staren. Werkelijk starend naar de wonderen op haar schoot, voelde de missende pijn met elke hartslag door haar aderen heen schieten. Half luisterde ze naar zijn woorden, kon haar ogen niet van de twee van haar schoot afhalen. Het meisje zo identiek aan haar vader, het jongetje op de een of andere manier weer zo afstotend dat het precies in elkaar paste. Tegenpolen, Lucht en Aarde, Water en Vuur, Ying en Yang. Haast alsof ze meer betekende dan enkel kinderen te zijn. Wat wilde ze graag deze levens volgen, al was het alleen maar op een afstandje. Verward door zichzelf lichte ze haar blik op naar Savador toen de shuttle in beweging leek te komen. 'Gaan we daarna iets leuks doen?' klonk haar zachte stem plagend, waarbij ze hem kalmpjes aan bleef kijken. Zodra de shuttle definitief leek op te stijgen met geschud sloten haar armen zich onbewust beschermend om de kleine lichaampjes waarbij haar blik door het raampje naar buiten gleed. Hoe wonderschoon zou het zijn als ze op eigen kracht ooit eens de tijd kreeg om haar vleugels in deze wijde ruimte kon uitslaan. Een onmogelijke daad, zelf voor haar. Lucht was er niet, onmogelijk om mee te nemen en om haar in leven te houden als eerste reden. Haar armen ontspande toen ze bewegingsloos door de ruimte gleden, merkte toen pas dat ze ze aangespannen had. Neerkijken op het slapende gelaat van Savador merkte ze voor een moment amper de bewegingen op haar schoot. Haar ogen schoten terug naar de kinderen toen deze elkaar begonnen te vervelen, besloot dat het tijd werd dat zij ook hun eigen plekje kregen. Zonder enige beweging aan Savador te maken kwam ze naar voren, bleef Savador in de zelfde positie hangen in het niets door de zachte druk van de lucht. Voorzichtig, terwijl ze het jongetje voornamelijk bezig hield zodat hij de haren van zijn zusje niet zou knopen en spreidde met behulp van de gecontroleerde onzichtbare handen van lucht een veilig stukje grond voor haar op haar voeten waarbij ze de kinderen teder neerzette. Even schoot haar aandacht naar Savador, om daarna op puur geluk in een goeie tas te graaien en hier wat knuffeltjes, dekentjes en speeltjes uit te halen. Voorzichtig zakte ze terug in de stoel na de twee kinderen aangezet hebben tot zoet spelen waarbij ze de plaats innam van de lucht onder Savadors hoofd. Met een zachte zucht bleef ze neerkijken op de tweeling, om haar ogen ongecontroleerd op Savador te vestigen. Ergens merkte ze dat ze het niet eerlijk vond, wist ze donders goed zonder dat ze het wilde toegeven dat dit favoriete speeltje haar enige aanknopingspunt was met iets. Met het warme gevoel van vroeger voordat de fabriek ontplofte en haar ouders voor haar toen nog caramelkleurige ogen weggevaagd werden. Misschien haar enige - toch wel koppige, het bleef Savador - uitweg uit de koude gevangenis die in de tijden daarna van weeshuis in en weeshuis uit rond haar hart was gesloten. Zachtjes gleden haar vingertoppen over zijn kaak, streelde zijn wang terwijl ze met haar ogen de paarse markeringen op zijn ogen volgde. Haar rijkheid in macht, geld en mogelijkheden was niets zonder de warmte die ze stiekem altijd al had gezocht. Haar wenkbrauwen naar elkaar toe gekropen onder de strakke trek van haar lippen terwijl ze op hem neer bleef kijken. Het was misschien - nog - geen liefde, maar dat deze man anders voor haar was had ze nu wel door. 'Laat er een manier zijn,' haar fluisterende stem zo zacht dat hij amper hoorbaar was. Laat er een manier zijn om over haar angst heen te komen, een manier waarop dit alles voortgezet kon worden en ze deze gedachtes vast kon houden nu alles zo ver weg leek en de angst ver weg gedoken bleef. Hoe lang de rit duurde wist ze niet, uiteindelijk steunde haar kin zachtjes op Savadors hoofd waarbij haar ogen glazig uit het raam staarde. Het geschuffel van de shuttle en het licht dat in omvang aan leek te nemen vertelde dat de landingsbaan in zich was. Haar kin bewoog naar beneden waarbij haar lippen zachtjes tegen zijn voorhoofd lagen. Met gesloten ogen bleef ze even zitten, wetend dat zodra de shuttle geland was dit alles op zou houden en de werkelijke waarheid weer terug kwam. Dichterbij kwam het licht, waarbij Neara zachtjes uitademde. 'Wakker worden,' klonk haar zuivere stem als een tedere echo in zijn oor zonder dat ze haar lippen verder bewogen had. 'Je bent weer nodig,' vervolgde ze zachtjes om hem aan te zetten zijn ogen te openen. Voorzichtig bewoog ze zich naar voren, Savador ondersteund door de lucht totdat hij zelf in beweging zou komen waarbij ze de spulletjes met een liefelijke glimlach weer inpakte en de kinderen voorzichtig en ietwat onhandig op haar schoot nam om ze klaar te maken en vast te houden voor de landing.

Gevuld met honderden gedachtes die af en toe stop werden gezet door het gebrabbel van de kinderen of als ze een handje tegen haar been voelde. De glimlach die dan op haar lippen ontstond was gedeeltelijk gevuld met verdriet, wetend dat ze deze levens maar voor een korte tijd zou kunnen volgen. Hoe graag wilde ze niet zoiets helemaal volgen, haar eigen wonder om tot een prachtig volwassen persoon op te laten groeien. Te helpen wanneer het nodig was, te steunen als het van haar gevraagd werd. Door haar pijn had ze zich nooit verder verdiept in kinderen dan het oppervlakte, wist dat haar lichamelijke kans op kinderen geheel hopeloos was. Adopteren was een steek in haar rug geweest, wist dat ze altijd dat ene deel van kinderen zou missen; de zwangerschap zelf. Met Savadors hoofd op haar schouder had ze weinig bewegingsruimte de gehele rit. Niet dat ze er ergens erg vond, kon zelf lange tijd in een doodstille houding zitten zonder dat iemand dat van haar vroeg. Zachtjes, op haar eigen manier had ze hem terug gehaald uit zijn slaap. De planeet kwam in zicht, de planeet waar ze eigenlijk al zo lang niet was geweest. En toen ze er was had ze er weinig van gezien, was ze meteen in de hogere delen en paleizen terecht gekomen met Airmid. Ergens voelde ze de opwinding om de gewone beelden in zich op te nemen, had zich daarom ook deels gekleed in deze kleding en had ze haar witte gewaad thuis gelaten zodat ze minder op zou vallen. Haar ogen zakte naar beneden toen ze de lichte verandering in zijn ademhaling opmerkte en Savador niet veel later daarna zijn ogen opende. Met de kinderen op haar schoot bleef haar blik op Savador gericht toen deze omhoog kwam en zich verontschuldigde. 'Maak je niet druk,' haalde ze zijn woorden zacht onderuit waarna haar aandacht doorging naar de tweeling. 'Wat zijn hun namen eigenlijk?' klonk haar vraag zachtjes, haast alsof ze het niet durfde te stellen. Zachtjes drukte ze het tengere lichaampje van het meisje tegen zich aan bij het schudden van de shuttle. Het jongetje leek zich uiterst te vermaken met al dat gehobbel. Geholpen door haar verfijnde krachten lukte het haar met de kinderen in haar armen en de tassen die onder het oog van de ongemakkelijke bediendes achter haar aan naar buiten zweefde. Met haar blik strak op Savadors rug gericht liep ze langzaam achter hem aan de trap af, zou hem zo snel als het licht opvangen als het nodig was. Neara glimlachte vriendelijk naar de piloot, bedankte hem met haar zachte stem waarbij de piloot een net iets te brede lach op zette waarna Neara zich naar Savador toe draaide. 'Het zijn jou wensen,' knikte ze hem toe, waarna ze met een glimlach voor hem neerzakte op haar knieën. Half volgde haar blik de tassen die soepel ogend rond de handvatten van de rolstoel gehangen werden door de onzichtbare handen. Voorzichtig zette ze het meisje op Savadors schoot, waarna ze met de speelse helft van de tweeling weer opstond. 'Ze lijkt het fijner bij jou te vinden,' informeerde ze haar eigen handelingen waarom ze het meisje op zijn schoot zette. Terwijl ze opstond en het jongetje tegen haar zij gedrukt hielt waarbij ze de kleine handjes tegen haar huid aan voelde gleden haar ogen over de omgeving. Geheel anders dan thuis, iets wat ze gelukkig al had geweten voordat ze hier kwam. 'Gewoon de uitgang bordjes volgen neem ik aan,' deelde ze mee waarna de rolstoel zonder enige mankracht van haar in beweging kwam en ze ernaast rustig mee liep.

U moet maar de rest doen, weet niet wat je allemaal in gedachten hebt met die begraafplaats

Elwin en Asema, de tweeling waren nu geheel individuele persoontjes in haar gedachten. Met haar zilveren ogen in de verte gericht liep ze naast de rolstoel vooruit. Het jongetje op haar arm om Savador in de rolstoel niet te laten verstikken met twee kinderen op zijn schoot. Ze keek om nadat ze Asema op haar vaders schoot had gezet, blikte terug in het twee paar identieke ogen die terugkeken. Ongemerkt krulde haar mondhoeken lichtjes om in een vage glimlach, merkte amper dat Elwin zijn aandacht op haar shirt had gevestigd en besloten had zijn handen eraan af te vegen. Zonder hem te onderbreken luisterde ze naar hem terwijl ze liepen, had haar blik op het jongetje op haar arm gericht die besloten had dat haar shirt ook goed gemaakt was om aan te trekken. De vrolijke twinkeling in haar zilveren ogen leken weer door te breken zodra Elwin zijn blik op haar richtte, de rand van haar shirt nog steeds naar zich toe getrokken in zijn handje. Alleen al de helder groene ogen met het onschuldige gezichtje eromheen deed haar hart versnellen en de verlangende warmte naar eentje voor haarzelf door haar lichaam verspreidde. Haar gehele leven die nu eigenlijk al ontzettend lang duurde had ze zich voor korte tijd vermaakt met het kijken naar andermans kinderen, had niets anders kunnen doen dan liefelijk naar ze glimlachen en ze aandacht te geven zodra ze dat van haar vroeger. Met haar eigen hand zachtjes om zijn vuistje heen draaide ze haar hoofd naar hem toe. 'Een klooster,' mompelde ze zachtjes, wist goed genoeg hoe die er vroeger soms aan toe gingen. Naast weeshuizen was ze ook vaak genoeg over gebracht naar een klooster als tussenstation, of als er gewoonweg geen ruimte was. Maar de meeste keren om haar onhandelbare woede uitbarstingen, die gepaard met haar talent voor lucht magie soms in een ravage uitmonden. Duidelijk in gedachte verzonken met haar hand nog steeds op die van Elwin zodat hij haar shirt niet geheel naar beneden zou trekken en de voorbij lopende mensen een mooi uitzicht op haar boezem te geven liep ze in stilte door. Even keerde de helderheid in haar ogen terug bij het horen van Savadors stem, reageerde misschien iets te snel dan ze werkelijk had gewild waarna ze hem volgde en de rolstoel zijn eigen wegwijzingen automatisch leek te volgen. Haar sneeuwwitte haren vielen op, evenals haar gehele uiterlijk in de donker ogende straten met zijn bijpassende mensen. Niets van ongemakkelijkheid was van Neara af te lezen, had haar nu weer schitterende ogen op Elwin gericht terwijl ze doorstapte en de omkijkende hoofde negeerde. 'Liefie, laten we dat maar niet doen. Je bent nog nét ietsjes te jong voor dat,' glimlachte ze naar het jongetje waarbij ze teder zijn knuistje om de rand van haar shirt weg haalde en haar vinger deze plaats innam. Met een lach op haar gezicht bewoog ze haar vinger spelend heen en weer, genoot van de pret in het jongetje zijn ogen terwijl ze hem toesprak zonder werkelijk iets te zeggen. Samen met Elwins hoofdje draaide ze haar eigen naar Savador toe om Savador aan te kijken. Aan haar gezicht was duidelijk even de ongemakkelijkheid te lezen bij het besef dat ze zo afwezig was geweest door het jongetje, blikte omhoog om de boog van de port te lezen. Iets wat ze niet kon lezen, kende door de opleiding die ze zonder het oog te trekken van de buitenwereld gelijk aan Airmid had gevolgd hier en daar wat oude Talen geleerd van de andere planeten. Daarbij bleef Oud Puffoons haar moedertaal, het fijnst om te spreken. Helaas waren er maar weinigen mensen waarmee ze op die manier kon spreken, eigenlijk alleen werkelijk Azule. Bij zijn stem keerde haar ogen terug naar die van hem, zag de blik in zijn ogen die haar losbandigheid van daarnet totaal deed vervagen en weer besefte waar ze waren en waarom. 'Voorzichtig,' haar stem zacht terwijl ze sneller dan gedacht naast hem stond waarbij haar in een hoge staart gestoken haar over haar schouder naar voren golfde. 'Is die hier veilig met alle tassen?' vroeg ze zachtjes, haar blik niet van Savador af halend terwijl deze opstond. 'Wacht even,' sprak ze zachtjes, liet Savador voorzichtig los om naar de rolstoel te lopen en de tweeling in de rolstoel te zetten. Met een sjaal die ze had gevonden in een van de tassen zorgde ze dat eruit vallen een stukje moeilijker werd, waarna ze haar hand voorzichtig oprichtte terwijl ze op haar hurken voor de rolstoel zat. Even leken haar lippen vliegensvlug te bewegen, waarna ze met een tevreden blik in haar kalme ogen opstond en zich naar Savador richtte. 'Zo heb ik mijn handen weer eens vrij voor jou,' haar zachte stem had een ander tintje onder de kalmte erin, een plagende en ietwat charmerende ondertoon die ook in haar ogen weerspiegelde terwijl ze op haar eigen, gratievolle manier naar hem toe liep. Ongemerkt omhelsde de magische cirkelingen van de lucht om hem heen iets steviger toen Neara naast hem kwam staan en haar arm deze keer in de zijne liet glijden. Ongemerkt hielp ze hem meer dan hij waarschijnlijk zou merken, was uitstekend met haar krachten onopvallend hun gang te laten gaan. Meesteres in het ongemerkt dingen uitpluizen, had niets voor niets oren en ogen overal. De arm die door de zijne gleed eindigde op zijn hand, haar eigen hand op de zijne om haar blik voor zich uit gericht te hebben. Haast alsof ze hem niet wilde of durfde aan te kijken bij dit. De man die haar vaker in verlegenheid had gebracht dan ze had laten blijken was de gene die nu veel te snel haar zijde weer zou verlaten. Ze geloofde niet in wonderen, had genoeg mee gemaakt om dat er op hele jonge leven al meteen uit te bannen. Langzaam liep ze met hem mee, terwijl de rolstoel met de twee kinders erin voor hun mee rolde zonder enige begeleiding. Er was geen enkele man geweest die haar hart sneller had laten kloppen, maar daarbij was er ook nog nooit een man geweest waarmee ze werkelijk zoveel tijd had doorgebracht als met Savador. Het lag in haar gedachtes allemaal aan de school, vastgeklampt daar om onzichtbare redenen die bij haar verplichtingen hoorde. De school was niets voor niets opgezet, als oogpunt uit het verband tussen de planeten. Weer diep in gedachten verzonken voor de tweede keer binnen tien minuten. Afwezig streelde haar duim over de bleke huid van Savador, haar ogen op de achterkant van de rolstoel gericht. Ze vond het hier niet fijn, de stemming die er hing was niets voor haar. Dit alles deed haar veel te veel terug denken aan vroeger, de simpele stenen tussen de andere deden haar denken aan haar ouders. Simpele arbeiders in een arbeiders buurt, begraven alleen maar omdat dat een gewoonte was en omdat het geen slechte mensen waren geweest. Een dochtertje van net zeven achterlatend, weggerukt uit een vredige en liefdevolle omgeving. Langzaam kwam haar kin omhoog, gleden haar ogen over de rijen stenen waarop sommige de namen nog amper leesbaar waren. Ongemerkt was ze dichter naar Savador toe gegaan, schoten haar ogen terug naar beneden om op de kruintjes van de tweeling neer te kijken. Maar ze kon hier nu geen rechtsomkeert maken, was hier zelf gekomen om hem te helpen. Uit hernieuwde kracht tilde ze kalmpjes haar kin op alsof er niets gebeurt was, gleden haar ogen over de omgeving om daarbij de duistere sfeer vanzelf weg te denken. Haar oog viel op een klein meertje, een stuk van het pad af met een enkele, grote treurwilg ernaast. Vanuit het niets, toen haar ogen op het tafereeltje vielen, wiegde de lange strengen met kleine bladeren fluisterend heen en weer. Gleden ze met hun onderkanten over het wateroppervlakte, fluisterde de wind tussen de strengels door naar haar zelf. Langzaam liet ze de arm van Savador voorzichtig los, verstevigde onderbewust de lucht onder hem terwijl ze met haar blik niet van het plaatje af halend het pad af. Tussen de graven door, haar passen zo ligt dat het gras amper inveerde. Een stuk van de rand van het meertje af negeerde ze het feit van zijn angst voor water, zakte neer door haar hurken waarbij haar haar werd opgenomen door de speling van de wind. Haar lichaam af en toe verdwenen door de voorbij glijdende takken, bracht de rolstoel zonder te kijken naar zich toe met de kinderen erin. 'Wat dacht je van hier?' sprak ze zachtjes, haar hand op het gras. Voelde de kietelende topjes van de sprietjes tegen haar handpalm een stukje boven de grond, draaide haar gezicht naar Savador om naar hem op te kijken. Afgeleid door het speelse karakter van de wind tussen de bladeren en de hangende takken van de eeuwen oude boom.

Niets merkend van Savadors gedachtes en zijn zijdelingse blik toen ze de begraafplaats op liepen. Zijzelf opgenomen in haar gedachtes, voelde dat ze gemakkelijk haar aandacht van de buitenwereld af kon laten dwalen terwijl ze naast hem liep. Haar hand bij de zijne, zichzelf aangepraat dat dit allemaal was om iets onzichtbaars terug te doen. Veilig met de gedachte dat de angst niet op kon komen kruipen als weerwoord, wist dat ze zichzelf losser kon laten door het feit dat er een einde aan kwam. Het was misschien niet veel wat er gebeurde, maar enkel en alleen het feit al dat ze haar volle aandacht niet op de omgeving en alles hoefde te vestigen was al zo'n verandering die had gedacht nooit aan te kunnen. Hoewel haar hoofd half leeg was, probeerde alle gedachtes niet de overhand te laten nemen, bewogen haar vingers ongemerkt over de huid van Savador. Pas toen zijn vingers zich tussen die van haar verstrengelde schoot ze op uit haar gedachtes. Niets hiervan was aan haar te zien, haar ogen nog steeds op de achterkant van de rolstoel gericht. Niet aangetrokken tot de omgeving zochten haar ogen met haar Puffoonse karakter naar een plek die geschikter was voor haar. Uitstak van de omgeving, aangaf dat dit specialer was dan de donkere hoekjes die overal te zien waren op de begraafplaats. Brachten haar terug naar haar eigen jeugd, de herinneringen van zo lang geleden hoewel ze in haar hoofd speelde alsof ze gister gebeurd waren. De plek leek haar te roepen, de onzichtbare winden die altijd met haar haar speelden deden haar ogen de andere kant op draaien en op het tafereel vestigen. Aangetrokken door het stukje sprookjesland achter de betoverende takken van de treurwilg liep ze het pad af. De rolstoel volgde haar zonder tekenen van aanwijzing, waarbij Savador haar ook leek te volgen. Haar woorden zacht gesproken, haar geest verbonden met de fluisteringen van de wind die onzichtbaar met haar speelde. Langzaam had ze opgekeken naar Savador, had geweten dat hij haar gevolgd was. Had precies geweten waar hij stond en waar zijn ogen zich bevonden. Haar zilveren ogen bleven hangen in die van hem, waarbij de goudachtige kleur vertroebeld werd door het vocht. Beseffend dat hij elke seconden het feit waarom ze hier waren onderdrukte en dat haar woorden alles weer boven hadden gebracht staarde ze hem in de stilte terug. Haar lichaam onbeweeglijk, moest aan zichzelf toegeven dat ze niet wist wat ze moest doen. Pas toen hij naar haar toe kwam lopen met een langzame pas haalde ze weer adem, voelde de knoop in haar maag niet verslappen. Op haar knieën, met haar handen nog lichtjes op het gras volgde ze elke beweging met haar ogen. Haar eigen houding oogde kalm, maar haar ogen schoten onsamenhangend over zijn gezicht. Duidelijk niet wetend wat ze moest doen, een houding alsof ze mensvreemd was. Haar hersenen gaven haar geen tips, haar lichaam bleef stil hangen in de houding terwijl ze de uitdrukking op Savadors gezicht langzaam zag veranderen. Ze kon de eerste stap niet zetten, wist niet hoe ze dat in zo'n situatie moest doen. Gooide haar in een groep met mannen waar ze iets aan had, en ze zou ze gemakkelijk om haar vinger winden. Haar hand was langzaam omhoog gekomen, haar ogen gevestigd op de weggerichte ogen van Savador. Onhandig bleef haar opgeheven hand in de lucht hangen, in de ban genomen van de gruwelijke onwetendheid van zichzelf. Ze was nooit een steun geweest voor iemand, niet bewust in ieder geval. Haar hand hing nog een stukje voor haar, opgeheven naar Savador in een hopeloze poging. Weer verstijfd toen zijn ogen zich in die van hem vestigde wist ze dat ze dit nooit zou kunnen volhouden. Haar ogen sloten zich toen zijn handen naar haar toe kwamen. Wilde dit niet meer zien, liet zich gewillig tegen hem aantrekken. Haar eigen armen zachtjes om hem heen gelegd waarbij haar gezicht langzaam omdraaide naar zijn hoofd om haar wang tegen de zwarte haren te leggen. Hij moest dit niet doen, niet in haar bijzijn. Iets wat ze naar hem wilde schreeuwen, wist dat ze zulke gevoelens nooit hardop zou uitspreken. Enkel haar armen die strakker om hem heen kwamen te liggen spraken van steun, evenals haar zachte en heldere stem die fluisterend zong. Een ongekend deuntje uit haar eigen jeugd, zo zachtjes dat de fluistering van de wind het haast zelf gezongen kon hebben. Haar handen op zijn rug, haar stem die iets in volume toenam bij het merken van zijn verdriet. 'Niemand is werkelijk klaar voor dit,' sprak ze al even zachtjes, liet haar kin zakken om haar lippen tegen de huid van zijn nek aan te leggen. Neuriënd vervolgde ze het kalmerende deuntje, verwikkeld in haar eigen geschreeuw vanuit haar hart. Gevuld met het verdriet van vroeger, het verlies van toen en nu. Zag haar moeder naast haar bed als ze 's nachts haar huilend uit haar slaap had gewekt, bang geweest voor de onzichtbare dingen in het donker. Langzaam leek zijn geschok te verminderen, voelde ze de opluchting in haar hart de knoop losmaken. Licht kropen haar wenkbrauwen naar elkaar toe. Waarom reageerde ze zo op dit, waar was haar emotieloze houding. Als een flits ontspande haar gezicht toen ze voelde hoe Savador langzaam in beweging kwam. Terugvallend in de serene rust opende ze haar ogen en stopte haar melodie. Haar ogen nog neergeslagen voelde ze dat die van hem op haar gericht waren, tilde ze haar blik voorzichtig op als een verlegen meisje. Even blikte ze terug, bleef hem aankijken toen hij traag zijn gezicht omdraaide en ze zijn lippen op haar wang voelde. Haar lippen kwamen van elkaar en haar ogen sloten zich weer voor een moment bij de knoop in haar maag die los leek te komen, gaf niet aan zichzelf toe dat ze genoot van zijn aanrakingen. Merkte aan zichzelf dat ze nu op een ander niveau meer wilde, om andere redenen. Geen teken van verzet, hoopte met heel haar hart dat hij het niet doorhad. Haar gezicht draaide langzaam naar die van hem, staarde hem nu met een wat afwezige blik aan toen Savador naar achter week. Haar eigen mondhoeken krulde niet om, had niet door dat alleen die kleine dingen al spraken van de veranderingen in haar hart. Langzaam sijpelde ze weer terug in de werkelijkheid, negeerde het feit met haar hele hoofd dat ze langer zo had willen zitten terwijl haar ogen Savador volgde die langzaam opstond. Zachtjes legde ze haar hand in die van hem waarbij ze op haar eigen kracht opstond. Haar hand kwam niet los van die van hem, liep langzaam met hem mee op het onzichtbare pad die ze volgde. Wist niet waar ze heen moest om het graf van zijn ouders, voelde zich van binnen licht ongemakkelijk om het feit dat ze mee ging naar zoiets persoonlijks. De stilte duurde vort, haar eigen ogen op de kruintjes van de tweeling gericht die weer met de rolstoel voor hun uit rolde. Hoe graag wilde ze dat dit plaatje werkelijk haar erin bevatte. Haar hart verlangde naar dit, naar het sprookje die ze haarzelf afgepraat had. Iemand als zij was niet uitverkoren voor zoiets, het enige wonder wat er was geweest was Airmid. Voor haar had haar leven grotendeels uit een hel bestaan, een hel die ze als enige kon herinneren aangezien het de mooie momenten voornamelijk overspoelde. Nooit had ze deze druk op haar gevoeld, merkte dat de stilte voor haar gevoel gevuld moest worden. 'D-dus..' geschokt door haar eigen stem viel ze weer stil, haar ogen iets verwijd en voor zich uit starend. 'Wat voor mensen waren je ouders?' een veilige vraag als je haar vroeg, liep nog steeds naast hem mee. Geleid door hem, wist niet hoe lang het zou duren voordat ze bij de graven aan zou komen.

Zachtjes had ze de vraag gesteld, de kalmte op haar gezicht iets gebroken door haar weggedraaide ogen van Savador. Ze was al lang blij dat Savador bijna gelijk daarna antwoord gaf, was er tenminste iets wat de stilte opvulde. In stilte zonder hem te onderbreken bleef ze naar hem luisteren, schetste automatisch een beeld van zijn moeder in haar hoofd. Uiterlijke kenmerken van Savador, hoewel ze de slangachtige ogen er niet bij kon denken. Een vrouwelijke vorm van hem, iets anders zoals ze haar voor zich zag. De moeilijke ondertoon in zijn stem deed haar de gedachte om meer te vragen weg slaan, had de vraag grotendeels alleen maar gesteld om haar eigen ongemakkelijkheid te verhullen. Toch kropen haar ogen naar hem toe toen hij over zijn vader begon, en voornamelijk het gedeelte met de slangen. Ongecontroleerd krulde haar mondhoeken om tot een licht geamuseerde glimlach. 'Hmm, je hebt het dus niet van een vreemde,' iets wat ze al gedacht had, maar nu zeker werd bevestigd. Meerdere dingen, zoals zijn zwakte voor drank, was hem dus met de genen mee gegeven. Haar blik werd weer naar voren gericht toen Savador stopte, waardoor de rolstoel met de tweeling erin een stukje voor hun ook zonder enige aanduiding tot stilte kwam. In stilte bleef ze staan, staarde naar de grafstenen waarbij ze in een flits die van haar eigen ouders zag. Haar eigen handen kwamen zachtjes bij elkaar voor zich, richtte haar blik naar beneden toen Savador haar hand los liet en neerzakte. Om niet in het moment te komen, zeker om er eigenlijk buiten te blijven, deed ze ongezien een stapje naar achter toen Savador overeind leek te komen. Haar ogen volgde de man, zag hoe hij de kinderen bij het graf zetten en er bij ging zitten. Langzaam gleden haar armen rond haar middel, sloeg ze haar ogen weer neer om weg te kijken van het tafereel. Voelde zich enigszins ongemakkelijk bij dit, probeerde te bedenken waarom ze hierbij stond. Haar ogen gleden over de omgeving, bracht ze al gauw weer terug naar de grond voor haar voeten om de omgeving juist buiten te sluiten. Wilde hier eigenlijk zo gauw mogelijk weer weg, maar kon aan de andere kant Savador niet zomaar achterlaten. Ze was niets voor niets mee gegaan, een warrige token vanaf haar kant om hem bij te staan. Pas bij de tekenen van beweging en de zachte kreun van Savador richtte ze haar zilveren ogen op naar de zwarte rug van Savador. Pas toen de kinderen weer op hun plaats zaten verstevigde ze de magische bescherming om hun heen. Gewoonweg om te zorgen dat ze er niet uit zouden vallen. De gespannen trek in haar ogen verzachte toen ze omhoog schoten naar Savadors gezicht die klaarblijkelijk tegen haar sprak. Even staarde ze hem aan, waarna de serene glimlach net een tikkeltje meer doorbrak. 'Kom,' glimlachte ze, beantwoorde zijn plagende vraag alleen maar zachtjes met dat enkele woord. Terwijl de rolstoel die omgebouwd was tot een kinderwagen voor hun uit reed draaide Neara zich ook om om haar weg te vervolgen naar de uitgang. Haar lust om veel te doen was nogal afwezig, en de starende gezichten die haar alweer hadden gevonden en haar weer het gevoel gaven om zich tot het uiterste perfect te gedragen begonnen haar weer van binnenuit te breken. 'Misschien een plekje zonder mensen,' opperde ze zachtjes, duidde op een eventueel grasveld ergens afgelegen. Een plek waar zij zich meer thuis kon voelen dan hier. 'Maar ik weet niet of jij nog dingen wilt doen,' ze sloeg haar ogen naar hem op, vestigde deze in die van hem terwijl haar hand een van de ontsnapte, sneeuwwitte lokken uit haar zicht haalde.


SOORRYY, beetje inspi loos maar wilde toch raggeren

Bij Savadors reactie op haar glimlachende woorden trokken haar ogen weer naar hem toe. Voor een moment leek de vrolijke tint door haar zilveren ogen te glijden, merkte daarna het gemis van haar eigen kant. Het enige beeld waar zij naar op had kunnen kijken waren de vogels in de lucht geweest die achter de getraliede ramen van haar kinderlijke gevangenissen voorbij gleden door de zuivere hemel. Haar dromen mee omhoog namen in de hoop gehoord te worden, in een hoop dat iemand haar zou begrijpen. Teveel tarde deze plek haar herinneringen, teveel in het bijzijn van een ander iemand. Ze was blij dat ze even later hun weg weer maakte richting de uitgang, ging niet tegen Savador arm in en draaide haar eigen handpalm omhoog om zijn hand op te kunnen vangen in het idee om hem de nodige steun te geven. Met haar ogen weer naar beneden gericht, waarbij ze ongezien die van Savador ontweek. Om enig gesprek op te starten en hem alsnog antwoord te geven op zijn vraag had ze zachtjes gesproken. Maar aangezien ze de buitenwereld van Shadra niet kende hield ze haar antwoorden in. Zijn antwoord had ze niet verwacht, deden haar zilveren ogen iets verwijdde en verder van Savador af richtte. De trek rond haar mond verharde, haar afgewende blik voor een moment gevuld met een onuitgesproken pijn. Waarom moest hij dit zeggen, waarom moest hij de angst diep van binnen weer op roepen met dit. Ze was blij dat hij door sprak, ze niet hoefde te antwoorden op zijn vorige woorden. Met haar lippen wat van elkaar ademde ze rustig uit, kreeg haar emoties in een oogwenk van buiten weer in orde voordat ze haar kin weer oprichtte en nu zichtbaar voor haar uit keek, haar gezicht weer dat kleine stukje terug gedraaid. Een restaurant, niet op het moment zoals ze nu met zichzelf in de knoop zat. Ze was vaker met haar speeltjes wezen eten, maar dat alles was duidelijk een deel van het spelletje geweest. Een poging van de andere zijde om haar voor zich te winnen, sommige uiterst charmant en de andere weer duidelijk hopeloze pogingen. 'Hotel kunnen we aan het einde van de middag doen. Nu kunnen we hun wat bewegingsruimte geven,' haar aandacht gericht op de tweeling in de kinderwagen, alsof de hele trip voor hun tweeën was bedoelt. Half was haar geest afgeleid door Savadors hand die met haar emoties speelde. Merkte de tegenstrijdigheid in haar hart, de angst die zich weer deed opspelen en de wetenschap dat dit alles een werkelijk tijdslimiet had zoals de doktersuitslagen hadden verteld. Op aanwijzingen van Savador liepen ze naar het park, de rolstoel nog steeds als kinderwagen dienend voor hun uit. Daarna, onder haar eigen leiding en wil gleden haar ogen over de omgeving. Het was rustig, en ondanks het wat betere weer waren er weinig mensen op straat. Het was een gewone doordeweekse dag, dus aan de ene kant was het niet zo gek. Langzaam liep ze het pad weer af, nam nu Savador met zich mee. Een stuk hier vanaf, onder een klein aantal bomen waardoor er schaduw en zon zich regelmatig in kleine stukjes afwisselde hielt de rolstoel voor haar halt. 'Misschien kan je beter gaan zitten,' nog zonder Savador aan te kijken haalde ze langzaam haar hand uit de zijne om met de geluidloze en soepele tred naar de voorkant van de rolstoel te lopen. Een moment van afleiding, kon zich nu geheel op de twee kleine wonderen voor zich richtte. Alsof het haar eigen kinderen waren klaarde haar gezicht op, speelde de levendige maar toch serene lach weer op haar lippen terwijl de barrière weg leek te zakken zodra ze door haar knieën ging en haar handen uitstak naar de twee kleintjes. 'Zoo, nu kunnen jullie je ook uitleven. De hele tijd maar zitten is ook niets aan hè, nee,' sprak ze zachtjes tegen de twee kleintjes die ze nu met enige moeite op haar beide armen kreeg. Voornamelijk Elwin had zijn roeping weer gevonden aan haar shirt, had haar aandacht daarnet erdoor ook gekregen en probeerde het nog maar eens. Even stond ze bedenkelijk met de twee in haar armen, staarde naar het gras en bedacht zich dat deze wel droog genoeg was. Vrolijk pratend tegen de twee mormels [<3] liep ze naar de plek waar Savador was om de twee daar rustig op de grond neer te zetten. Je zag de bedachtzaamheid over haar gezicht schieten, stond daarna weer soepeltjes op om terug te lopen naar de rolstoel. Deze keer met haar eigen spierkracht rolde ze het naar het groepje toe om daarna in een paar tassen te rommelen. De aantal speelknuffels en speeltjes kwamen al gauw te voorschijn, waarbij onder haar arm een kleedje geklemd bleef. Om voor de kinderen zelf te bepalen wat ze wilde spreidde ze deze, om daarna erop neer te zakken en opzij te leunen op haar arm. Haar andere arm lag losjes over haar heup heen, terwijl haar ogen de kindertjes volgde. Al gauw had deze zelfde hand de knuffel van Elwin gevonden, vond de vrolijkheid van het jongetje iets aantrekkelijker. Daarnaast leek Asema al blij te zijn met de enkele aandacht, was ze veel meer op zichzelf gericht en kijkend om zich heen dan werkelijk bezig te gehouden te worden. Een enkele keer klonk Neara's zachte lach als de grijpende handjes van Elwin haar eigen hand miste, drukte enkele keren speels haar vinger tegen het kleine neusje om daarna haar mondhoeken genietend om te krullen bij het horen van de pretkreetjes van het jongetje. 'Kom eens hier, boef,' glimlachte ze, tilde het jongetje op om zichzelf daarna op haar rug te laten vallen. Met haar armen half gestrekt hield ze het jongetje boven zich, schudde het speels wat heen en weer en strekte en boog haar armen in het nabootsen van een vliegrit. De gespreide armpjes en de kreetjes van plezier waren genoeg beloning voor haar. Doordat Elwin geen baby meer was en zijn gewicht toch enigszins op haar spieren begon in te werken liet ze het jongetje tot op haar buik zakken om hem daar te laten zitten en zijn zin te laten gaan.

Genietend van de jeugdige schoonheid van het jongetje was ze Savador ergens helemaal vergeten. Geen zorgen die zich altijd achter haar opstapelde, zonder enige vertoning weggeslopen van haar functie. Joseph zal haar wel gauw genoeg vinden, helaas was die man daar veel te goed in. Maar voor nu kon ze zich in het sprookje wentelen waar ze altijd al deel uit van had willen maken. Een gezin met een stel gezonde kinderen, en toch ergens in haar gedachtes was daar iemand bij die er altijd was. Iemand die alle verwachtingen overtrof en haar uit de bittere cel van haar hart haalde. Totaal gefascineerd door de stralende emoties van het jongetje, de zorgeloze kirrende stem en de wapperende knuistjes enkel door wat zij deed merkte ze niets van Savadors emotionele inzinking of het feit dat hij haar gade sloeg. Uiteindelijk toen ze merkte dat het heen en weer wiebelen van Elwin erg veel kracht kostte en haar armen moe werden liet ze het jongetje op haar buik neerzakken. Glimlachend en steunend op haar ellebogen zag ze vanuit haar ooghoeken dat Savador opstond met Asema. Haar ogen volgde hem, merkte toen pas dat ze hem nakeek en richtte ze snel terug op het jongetje op haar heupen. Als ze zich maar even had geconcentreerd op haar omgeving, zich nu op dit moment niet afgesloten had voor Savador had ze zijn gesnik kunnen horen. Maar haar cocon waarin ze zich in had gerold was alleen toegankelijk voor het kleine jongetje die nu speels met zijn handen tegen haar buik leunde en onsamenhangende zinnen brabbelde. Doordat Elwin zich voor een moment in zichzelf gekeerd had draaide Neara's hoofd kalmpjes om om de rug van Savador te bekijken een stuk verderop bij het hek van het kinderboerderijtje. Dat ze zoiets hier hadden verbaasde haar, op een planeet als dit. Een gedachte als een vooroordeel, niet dat ze er verder veel mee bezig was. Haar aandacht was plots geheel getrokken toen het hertenjong in een ruk om leek te keren en van schrik weg denderde. Op dat zelfde moment leek Savadors lichaam zich in een al even snel reflex voort te bewegen, liet hij Asema achter en liep weg. De spieren in haar rug leken te verkrampen bij het zien van alles, zette in een reflex de verbaasde Elwin van zich af om in een oogwenk zich af te zetten. Als een vallende ster en nog zo soepel als een katachtige was ze op haar voeten gekomen en richting Savador gesneld. Haar lichaam had in een zelfde reflex gereageerd, had eigenlijk helemaal niet zo snel willen opstaan. Maar voor een moment bonkte haar hart in haar keel toen ze hem dubbel zag klappen en op zijn knieën zag vallen. Ze kon het niet, ze kon zijn naam niet roepen. Op een meter of twee bleef ze staan, verstijfd om het feit dat ze onbewust zo bezorgd had gereageerd. Ze was geen harteloos persoon, ondanks het kalme masker waarachter ze zich verschuilde en haar levenspatronen met mannen. Maar iets in haar weerhield haar dichterbij te komen, deed haar bijna ertoe om om te draaien en hem op het lopen te zetten. Haar hand verkrampt tot een vuist gebald en tegen haar borst gedrukt bleef ze naar zijn rug staren. Het ging slechter, dat kon zelfs iemand zonder driehonderd jaar levenservaring zien. Met trillerige benen draaide ze zich naar het meisje toe, tilde deze zonder een blik in de identieke ogen van haar vader te werpen. Met de geluidloze passen liep ze naar Savador toe, waarbij ze naar voren boog en haar hand zachtjes op zijn schouder legde. 'Misschien moet je even gaan liggen,' het kleedje was groot genoeg voor hun allen, en de tweeling leek toch meer in het gras te spelen dan op het kleedje zelf. Kalm stond ze op, draaide haar gezicht weg voordat hun blikken hadden kunnen kruizen en bood hem haar arm aan mocht hij het nodig hebben. Stilletjes, zonder een woord te reppen liep ze terug naar het kleedje, de rolstoel en Elwin die hen nog aanstaarde. Terwijl ze Asema naast haar broertje op het kleedje zette liep ze zelf door naar de rolstoel. Met een pak zakdoekjes en een fles water liep ze terug om naast Savador op het kleed te zakken. 'Hier,' bood ze hem de zakdoekjes aan nadat ze er zelf eentje uit genomen had. Met het water maakte ze deze nat, richtte zich toen op zijn gezicht zonder hem aan te kijken. Bij elke zachte veeg over zijn gezicht bleef ze het voor zichzelf herhalen in haar hoofd, dat dit enkel en alleen was om een stervende man zijn laatste dagen wat beter te maken. De kalme uitdrukking op haar gezicht was vaagjes gevuld met een afwezigheid. Gefocust op haar eigen gedachtes die nog nooit zo onhelder waren geweest. Terwijl ze het natte doekje weglegde reikte ze de waterfles naar hem uit. 'Als je je mond wilt spoelen,' voor even schoten haar zilveren ogen omhoog, bleven in die van Savador hangen zonder dat ze er iets aan kon doen. Met een verwarde vlaag erdoor heen verbrak ze het oogcontact, draaide zich terug naar de meegenomen tas om daar in te rommelen. 'Wil je nu een hotel zoeken? Ik kan het begrijpen als je wilt rusten,' het was een feit dat hij met de dag slechter leek te worden. Ze had zo'n idee dat zijn idee van twintig dagen hier ronddwalen niet ging halen. Daarbij kon zij nooit twintig dagen onder het oog van Joseph door sluipen, zou hij haar waarschijnlijk voor het einde van deze dag alweer opgespoord hebben. Rusteloos bleef ze zitten, van buiten weer het egale masker opgezet bij haar bewegingsloze lichaam. Alles te danken aan het feit dat ze vroeger ongezien overal bij moest zijn, als een standbeeld moest gedragen om de aandacht niet op zich te wekken. Haar ogen op de kinderen gericht, maar het was duidelijk dat ze niets zag. Ze hoopte dat Savador het op zou vatten dat ze zich zorgen maakte om hem, en niet dat ze met haar hoofd bij het feit zat dat dit een grote fout wat geweest. Dat ze zich veel te veel liet inwikkelen door één persoon, en dat de angst vanzelf weer omhoog sloop.

Ze durfde het niet, een belachelijke reden waardoor naast de angst ook haar woede op zichzelf van binnen omhoog borrelde. Ze durfde haar ogen niet op te slaan naar het nog witter weggetrokken gezicht van de man die haar meer had aangedaan dan door één enkele man ooit was gedaan. Niet dat ze in die driehonderd jaar geen mannen had gehad die anders dan anders waren geweest, maar altijd had ze haar uitvluchten gehad. Haar manieren om te verdwijnen op een hoffelijke en soms wat plotselinge wijze. Met het vochtige doekje veegde ze zijn gezicht schoon. Ze sprak niet op zijn verontschuldiging, leek zijn stem haast te negeren terwijl haar serene uitdrukking op haar eigen handen gericht was. Even gingen haar ogen naar Elwin die de aanwezigheid van zijn vader opgezocht had, waarbij haar hand even afwezig leken te stoppen. Al gauw ging deze weer verder totdat ze klaar was en ze uiteindelijk onbewust haar ogen opsloeg naar Savador terwijl ze hem de waterfles gaf. Al gauw leek Savador het samen met haar eigen neerschietende blik te verbreken en op te staan om zijn woorden in daden om te zetten, iets waar ze hem dankbaar voor was. Haar handen op haar schoot terwijl ze op haar knieën zat, haar ogen afwezig op de kinderen gericht terwijl ze de bewegingen van Savador achter zich volgde. De veranderingen van zijn lichaam uit alle bewegingen van de lucht haalde. Zacht zuchtte ze toen hij wat weg liep, haalde haar hand omhoog om even haar ogen te sluiten en haar hand tegen haar voorhoofd te leggen. Waar was ze mee bezig, beter gezegd; waar was ze aan begonnen. Waar wilde hij haar hebben, waarom gaf ze aan alles toe. Zachtjes zakte ze opzij, leunde op haar ene arm waarbij haar ogen zich opende en voor zich uit naar het kleedje staarde. Zachtjes had ze vervolgens de optie omhoog gebracht, wist eigenlijk wel zeker dat het beter was als Savador nu ging liggen. Voorzichtig kwam haar kin omhoog, richtte ze haar ogen op Savador die haar al aankeek met de tandenborstel nog in zijn mond. 'Misschien morgen weer,' haar mondhoeken krulde lichtjes om waarna ze haar ogen weer op de tweeling richtte [telkens als ik "de tweeling" typ denk ik aan mezelf en Tijn , aangezien wij ook altijd zo genoemd werden. Oohja, posten.] Stilletjes bleef ze zitten, had haar ogen voor zich uit gericht op de weinige mensen in de verte die daar liepen. Onbeleefd als het was, maar gewoonweg om haar aandacht op iets te richtten focuste ze zich op hun stemmen, luisterde naar de monotone gesprekken die ze allemaal hadden. Onderwerpen die ze niet begreep, sommige waarbij ze een vaag idee had. Pas toen naast zich andere bewegingen haar aandacht trokken draaide haar hoofd om en zag ze de benen van Savador. Haar blik schoot omhoog, waarbij haar hoofd zich naar achter kantelde toen hij sprak. 'Het is al goed,' wuifde ze zijn verontschuldiging nu zachtjes weg, stond zelf ook langzaam op om daarbij meteen een van de knuffeltjes in haar hand mee te nemen. Voorzichtig nam ze het flesje aan om haar ogen over hem heen te laten glijden. Waarschijnlijk zou een douche hem ook goed doen, al was een bad misschien beter. Haar gedachtes dwaalde verder, bleven haken bij zijn angst voor water en wat ze daar in een verleden ooit mee had gedaan. Iets waar ze liever niet aan terug dacht, hoe groot ze zich toen ook gehouden had en haar doel was geweest het van hem te winnen waren er punten die ze liever niet had gewild. Stilletjes met haar ogen weer neergeslagen pakte ze de enkele speeltjes van hem over en stopte deze in de tassen die ze weer aan de rolstoel hing. Met de kinderen weer op hun plaats vond ze het sneu dat hun vrijheid zo kort was geweest. Maar eenmaal in het hotel zouden ze door heel de kamer heen kunnen rennen en kruipen, waarbij Savador ook tot rust kon komen. Haar handen verstrakte om de tas, merkte weer dat ze aan Savadors welzijn dacht dan aan het feit wat ze zelf zou doen. Maar die gedachtes vlogen weg zodra ze in haar ooghoeken zat dat Savador steun zocht bij de boom. Ongemerkt was de bezorgde vlaag voor een moment over haar gezicht gegleden. De glimlach van Savador maakte haar hierop gerust, glimlachte vaagjes terug naar hem uit pure beleefdheid. Haar ogen bleven op hem hangen terwijl hij sprak, knikte zachtjes om de rolstoel met haar eigen spierkracht om te draaien. Al gauw leken haar handen de snelheid van de rolstoel niet meer te kunnen volgen. In werkelijkheid rolde de stoel weer op de gecontroleerde kracht voort, haalde dit genoeg nieuwsgierige blikken van voorbijgangers. 'We kunnen beter op jou naam een kamer nemen,' informeerde ze hem alvast, gaf geen verdere details. In haar achterhoofd hield ze Joseph, hield er aan de ene kant om het hem zo moeilijk mogelijk te maken om haar weer te vinden. In een langzame pas, om Savador niet op te jagen liepen ze het park uit naar het hotel. Beide in stilte, haar eigen handen langs haar lichaam naar beneden hangend en haar ogen die de omgeving leken te bekijken. De luxe ingang van het hotel waar Savador het blijkbaar over had gehad, doemde al in hun gezichtsvelden op. Ondanks de Shadraanse stijl ervan merkte ze dat dit al meer op haar normale leefpatroon op Puffoon ging lijken. Verwend met de hoge status die ze was toegekend en de dingen die daarbij kwamen voelde ze zich meer op haar gemak bij een hotel als dit. Terwijl de rolstoel gemakloos de trap op zweefde waarbij de wieltjes nog net niet de traptreden leken te raken liep Neara het achterna de lobby in. 'Gaat het verder? Misschien is het beter als ik en de kinderen bij de stoelen wachten,' haar ogen zochten die van hem, hoopte dat het niet duidelijk werd dat ze hem alleen aankeek als het werkelijk nodig was. Terwijl ze nu met haar handen op de handvatten ervan de rolstoel door duwde en de starende gezicht van de hoog opgemaakte mensen negerend. Nog steeds binnenin ruzie met de strakke broek en het shirt wenste ze op dit moment dat de starende blikken niet van afkeer en neerbuigendheid waren. Terwijl ze de rolstoel voor de bank neerzette en hier zelf plaats nam wenste ze dat ze haar gewaad had, en enigszins Joseph naast haar zijde. Het was een schande dat dat lage volk de Vrouwe van de Lucht nier herkende. Egocentrisch volk dat het was, als Deshas hier binnen zou lopen zouden ze waarschijnlijk allemaal spontaan aan het buigen geslaan zijn. Door het kalme masker heen zag je de harde trek in haar ogen terwijl ze wat moeilijker dan normaal haar benen over elkaar sloeg. Met haar elleboog leunend op haar knie haalde ze haar ogen weg voordat ze zich konden vastnagelen op Savador rug, keek naar de opgehangen en zorgvuldig uitgekozen reclame posters. Bewegingsloos bleven ze hangen op een bepaalde, wat lichter gekleurde poster gevuld met een prachtige piano en wat tekst. Enkele woorden in de Algemene Taal, waaruit ze wel degelijk kon halen wat het nou allemaal precies over ging. Haar eigen liefde voor muziek, en daarbij voornamelijk piano spel die ze in de afgelopen jaren tot perfectie had kunnen maken, kon haar aandacht voor eeuwig vasthouden. Starend naar de poster waarbij het besef omhoog kwam dat het eigenlijk al een lange tijd geleden was dat ze werkelijk een tijdje vrij had gehad in de trant van een vakantie verlangde ze nu alweer naar de warme klanken van de muziekstukken. Naar het hartversnellende ritme en de emoties die sommige stukken konden oproepen. Haar hoofd draaide weer om, waarna haar ogen net ietsjes later kwamen toen ze merkte dat Savador klaar was. Met de rolstoel omgetoverd tot kinder- en tasjeswagen liep ze naar hem toe om hem te volgen naar de kamer die hij genomen had.

Terwijl ze stilletjes bij de banken wachtte totdat Savador klaar was bij de balie staarde ze zonder onderbrekingen om naar de voorbij waggelende mensen te kijken die hun ijzige blikken op haar simpele kleding hadden gericht naar de poster van die avonds vermaak in een van de luxe zalen. Klassieke stukken, solo's van de nu beste spelers die er waren die zich hadden verspreid over de verschillende planeten. Haar eigen hart bonsde en haar handen begonnen ongeremd te jeuken bij het zien van de piano stukken, merkte de drang om 's nachts in alle rust de muziekzalen toe te treden en haarzelf te plezieren. Ze haalde gedwongen haar ogen van de poster toen Savador naast haar stond, merkte dat hij klaar was en hij de sleutel in handen had. Met de rolstoel en alle tassen eraan liep ze naast Savador door naar de liften. Alleen haar houding sprak al dat ze aan dit soort luxe gewend was, haar ogen gleden niet over de haast overdreven versieringen en het zachte tapijt. Ergens was ze nog steeds afwezig, sloot zich langzamerhand steeds meer op van binnen om zich te behoeden van de pijn en de angst. Maar voornamelijk het verlangen en de greep om haar hart die in haar hoofd altijd zouden uitmonden tot de pijn die het woord relatie met zich mee droeg. Niet dat zoiets nog kon gebeuren, zoiets zou ze niet laten gebeuren. Als ze zich ooit eens zou verliezen was het niet nu, niet nu er een definitief einde was waar ze naar toe werkte. Stilletjes in de lift hoefde ze haar ogen niet op Savador te vestigen om hem in de gaten te houden. Een uitstekende manier die ze zich in haar vroegere jaren meester had gemaakt om zelfs op de minst voortreffelijke plaatsen een heel schouwspel in de gaten te houden mocht dat de opdracht zijn geweest van Airmid en haar leermeester. Toch ging haar kin omhoog toen de deuren met een zacht en gedempt geluid voor hun open gleden. Aangezien ze niet wist welke kamer het was liep ze schuin achter Savador aan, volgde hem naar de deur met het getal 606 erop. Toch ietwat nieuwsgierig gingen haar ogen door de kamer zodra de deur open ging. Met een geruststellende glimlach zag ze de wijde ruimtes, kon zich hier gemakkelijk thuis voelen. Ze had het niet zo op kleine huizen, maar dat lag vooral aan de manier waarop ze eruit zagen en hoe ze ingericht waren. Of het persoonlijke voorkeur was of gewoon omdat ze niets anders gewend was door de afgelopen jaren was niet erg duidelijk. Zonder nog een woord te hebben gesproken duwde ze de rolstoel verder naar binnen om daar te stoppen en haar ogen naar buiten te richten door de grote ramen. Tot haar genoegen zag ze het schuifraam met het ouderwetse balkon, leek er een ontspannen en genietende toon op haar gezicht te komen. Haar hoofd draaide om toen Savador de tassen op de bank zette bleef ze in eerste instantie alleen maar staan kijken. Terughoudendheid om hem te helpen, maar vond het belachelijk dat hij dit moest doen in zijn status. Tegenstrijdigheden die haar al voordat ze besloten had op te dagen voor de reis naar hier bezig hielden, haar kwelde en haar tot haar grote ergernis onwetend maakte. Uiteindelijk nam ze het besluit om de kinderen uit hun stoeltje te bevrijden. Iets om haar aandacht en stem op te richtten, verwijderde zonder zichtbare handelingen de onzichtbare barrière en tilde de kinderen op de zachte ondergrond van de hotelkamer onder het zachte gepraat die beantwoord werd door soms brabbelende zinnen van Elwin. Op haar knieën midden in de poging om nu ook bij Elwin zijn jasje uit te krijgen, iets wat bij Asema al gelukt was, blikte ze op bij het horen van Savadors stem. Even bleven haar ogen hangen op de spullen in zijn handen, om daarna verder omhoog te gaan naar zijn ogen en een kleine glimlach op haar lippen te toveren. 'Geen probleem, neem de tijd. Als er iets is wat ik kan doen moet je het maar zeggen,' het laatste klonk wat zachter, in haar hoofd alleen als pure beleefdheid hoewel het gevoel haar koppig tegensprak. Ze zag de glimlach, trok haar eigen mondhoeken nu zichtbaar verder omhoog in het mum dat ze waarschijnlijk toch niet naar hem zou luisteren. De eigenwijze glans in haar zilveren ogen zichtbaar, verloor zich voor een moment en vergat de angst. Zodra Savador verdween sloten Neara's ogen zich in de plots ontspannen sfeer die over haar heen leek te dalen, kwam alles weer terug. Met het jasje van Elwin nog op haar benen waarbij de tweeling nu al kruipend en half lopend de woonkamer ontdekte bleef ze zitten met haar gezicht in haar handen gezakt. Opeens voelde ze zich even moe als Savador eruit had gezien, merkte de emotionele spanning die zich in haar lichaam opgehoopt had. De twee kanten die schreeuwden, haar hoofd en haar gevoel die nog lang niet zeker was welke kant het moest kiezen. Haar hart die nu even ter ontspanning kwam aangezien Savador de kamer uit was, en zij zich ook op andere dingen kon focussen. Haar handen bewogen zich omhoog over haar gezicht om de loshangende golvende plukken haar naar achteren te vegen terwijl ze haar rug rechtte. Een zachte zucht kwam over haar lippen, opende ze haar ogen om ze op het plafon gericht te houden. Terwijl ze zich omhoog haalde van de grond wierp ze gauw een blik op de twee koters, bevestigde dat ze zich midden op het de zachte vloerbedekking hadden laten uitrollen en hier met z'n tweeën in het niets lagen te staren. Glimlachend liep ze naar de bank om de tassen te sorteren. Spullen met de kinderen verdwenen zwevend in de kamer die voor hun bedoeld was. Zoekend door een andere tas merkte ze dat dit kleding van Savador was, deed dit aanzicht de amusatie opborrelen van binnen toen ze merkte dat de kleur niet veel veranderde van zwart tot grijzig. 'Jullie moeten je vader eens opvoeden,' zachte ze zachtjes, deed de tas weer dicht en legde deze bij de andere tassen die van hem waren. Het klemmende gevoel van voornamelijk de strakke spijkerbroek begon haar nu behoorlijk te irriteren. Voornamelijk toen ze haar benen weer strekte miste ze de vrijheid van de luchtige gewaden waarin ze zich normaal kleed. Met de geluidloze voetstappen liep ze langs de badkamer naar de grote slaapkamer met het hemelbed en trof hier twee zachte badjassen aan. Zoals verwacht gekleurd in een elegante, zwarte kleur waarop met gouden stiksels het logo van het hotel genaaid was. Met een glimlach, en het idee dat ze die avond toch nog weinig zouden ondernemen opende ze de knoop van haar broek. Een haast bevrijdend gevoel overvloog haar toen ze de broek van haar benen af liet glijden, kon haast een geamuseerde zucht niet onderdrukken. Kalm legde ze de spijkerbroek over het voeteneinde, trok nu haar shirt in een simpele haal over haar hoofd uit en legde deze bij de broek. Enkel gekleed in het vrouwelijke ondergoed liep ze door naar de andere kant van de kamer om hier een van de badjassen van het haakje af te halen. Ook hier merkte ze het grote schuifraam met een tweede, ouderwets balkon. Terwijl ze haar armen in de badjas stak reikte haar vrije hand al naar de hendel om deze om te zetten en de deur met een schuivend geluid te openen. Met gesloten ogen genoot ze van de wind die speels langs haar huid streelde, kinderlijk met haar sprak en de ontspanning deed vergroten. Met een wijde haal haalde ze het elastiekje uit haar haren, voelde dat zelfde bevrijdende gevoel toen haar haar weer golvend langs haar gezicht en rug naar beneden viel. De zwarte badjas over een enkele schouder gehangen, waarbij aan de andere kant deze tot de armholte van haar gebogen arm viel. Niet dichtgemaakt, voelde de drang nu niet om de vrijheid die de spelende wind rond haar lichaam gaf. Er was geen magie nodig om de wind zo plaatselijk speels te laten bewegen, het was een natuurlijke reactie op de hoge bron overeenkomende magie. De badjas aan de onderkant opbollend, spelend met haar langzaam wapperende haar bleef ze midden voor de opengeschoven deur staan met gesloten ogen. Ergens wachtend tot het sein dat ze zich weer terug op aarde moest begeven, weer terug zou moeten vallen in de innerlijke spanning en op een hoog tempo wisselende emoties waar een normaal mens al lang gek van geworden was. De wind cirkelde rond haar heen, blies voor een moment van achteren om de badjas hierbij mee te nemen, op te tillen en even langs haar benen er voorbij meenam. Daarna leek deze kalmpjes tot rust te komen, liet de kleding weer rustig hangen en de sneeuwwitte lokken weer op hun natuurlijke manier golven. Met een glimlach opende ze haar ogen, liet haar kin weer zakken om haar blik naar de lucht te laten schieten. De glimlach bleef op haar lippen liggen bij het herkennen van de punten, de zwerm vogels en de enkele die hieruit weg leken te schieten. Voor de meeste mensen iets om niet eens je aandacht op te vestigen, en zelfs als ze ernaar keken iets om niets bijzonders bij te bedenken. Glimlachend met het besef dat ze eerder gevonden was dan ze had gewild sloeg ze haar blik neer. Hij was goed, altijd al geweest als het ging om haarzelf. Maar ze wist dat hij niet zou naderen, pas dat zou doen als het werkelijk kon.

Voorledig afgesloten van de wereld van de stervelingen, opgenomen in het strelende en fluisterende spel van haar levenslange gezel. De wind die haar liefkoosde zoals geen man ooit gedaan had. Haar streelde op een manier die gepaard ging met meer liefde dan ze ooit na de dood van haar ouders had ontvangen. Een geruststellend gevoel die haar door al het duister van haar te lange leven had getrokken. Weggegleden, haar focus niet meer op haar wijde omgeving die ze normaal altijd automatisch in de gaten hield. Pas toen de wind langzaam ging liggen en ze boven haar dromerige glimlach haar ogen opende stroomde de waarnemingen van buitenaf weer binnen. Nog net voor het moment voordat Savadors hand rond haar middel gleed merkte ze zijn aanwezigheid, nog deels verdoofd door het vorige gevoel besefte ze het pas werkelijk bij zijn aanraking. In een onhoorbare kreun van emoties werd ze zich bewust van zijn hand, de warmte ervan die door de stof van de badjas op haar huid terecht kwam. Met een nog wazige en dromerige trek rond haar ogen en mond draaide haar hoofd een klein stukje om en vestigde ze haar ogen in die van Savador. Zijn borstkas tegen haar schouderbladen en de helft van haar rug aan, hield de smeuïge glimlach van daarnet nog onbewust op haar lippen. Het feit van het teken in de lucht eigenlijk alweer weggestopt in haar achterhoofd, probeerde nu het dromerige gevoel zo lang mogelijk vast te houden totdat het punt van verwarring, angst en onwetendheid weer te groot werd om te onderdrukken. Haar ogen dwaalde weer af, liet het toe dat hij zo bij haar stond. Wilde het gevaar niet zien, voor het moment genieten van de angstloze aanrakingen. Pas bij zijn verschrikte stem zakte haar mondhoeken naar beneden om wat emotieloos en onwetend zijn handen te volgen naar beneden. Was allang weer vergeten hoe ze erbij stond, was verre weg van preuts. Ze kon nog net de kinderlijke reactie 'wat?' onderdrukken toen zijn handen haar badjas al dichtknoopte en haar eigen armen doelloos naar beneden hingen. Uiteindelijk schoof ze de stof ook maar over haar andere schouder, waardoor haar badjas alsnog een diepe V-hals bezat maar liet het hier maar bij. Haar ogen kropen weer omhoog waarbij haar blik nog net op de rondkijkende houding van Savador viel. Duidelijk de buitenlijke omgeving checkend, kreeg opeens een onbehagelijk maar ietwat glimlachend gevoel. Haar ogen vingen die van hem toen hij zich terugdraaide, bleef hem met een ontspannen en opkijkende blik aankijken terwijl hij sprak. 'Hmm,' klonk haar zachte antwoord op zijn woorden, waarbij haar mondhoeken speels omkrulde als teken dat hij slecht was in liegen. Met de kostelijke amusatie, waarbij ze het achterliggende feit van zijn reactie negeerde en alleen maar focuste op het vage, warme gevoel legde ze met de speelse glimlach haar armen rond haar middel. Met een licht gebogen hoofd bleef ze staan, haar houding volkomen rustig en haar zilveren ogen op de vloer gericht. 'Ga jij maar rusten,' beantwoorde ze zijn woorden, merkte dat ze totaal geen honger had. De emoties voedde haar genoeg, waren te veel om werkelijk uit elkaar te houden. Haar armen schoven los van haar middel, haar blik bleef neergeslagen terwijl hij doorsprak. Ze beantwoorde hem niet, haar keel dichtgeknepen onder de kalm gehouden blik naar beneden terwijl zijn handen ervoor zorgde dat haar badjas niet uit kon glijden. Haar bewegingsloze lichaam terwijl hij langs haar heen liep en ze zijn bewegingen zonder zicht volgde naar de woonkamer. Het hemelse gevoel van vrijheid weg, de kinderlijke zorgeloosheid weggeslagen door een enkele zin. Zijn harde stem die nog eens harder klonk in haar oren doordat ze hem onbewust nog exact volgde liet haar haar handen voor haar gezicht slaan en haar gezicht te verbergen. 'Ooh Barl,' klonk haar verstikte stem gedempt achter haar handen,, om deze daarna bij haar gezicht weg te halen en ze om de rand van de balustrade te klemmen. Haar ogen verwijd, haar ademhaling onregelmatig onder het bonkende hart. Niet wetend wat ze voelde, de neiging om zo gauw mogelijk weg te rennen, zijn handen van haar af te laten glijden zodra hij weer in de buurt kwam en de andere kant op te lopen. Het verlangen naar de toekomst die ze nooit zou hebben door dit. Het enige wat haar werkelijk met haar hoofd erbij hield waren de gedempte stemmen in de woonkamer waaruit ze elk woord verstaanbaar kon maken, focuste zich op de kleine lichaampjes van de kinderen om zich te kalmeren. De huilende toon deed haar volledige aandacht trekken, maar haar lichaam was te verstijfd om in beweging te komen. Enkel en alleen gefocust op de huilende klanken van het geschrokken jongetje voelde ze hoe graag ze had gewild dat zij dat was. Dat zij gewoonweg alles eruit kon blazen en weer schoon en emotieloos te beginnen. Haar handen versterkte zich, balde zich tot vuisten terwijl ze voorover leunde en de vogel die op een balkon naast de gene waar ze op stond neerstreek. De kraaloogjes van de raaf hielden haar nauwlettend in de gaten, maar Neara was te overweldigd met de verwarring van binnen. Het enige wat ze wilde was hier weg, weg van het geen wat haar zo radeloos maakte. Ze was een vrouw van kalmte voor de buitenwereld, iemand die altijd leek te weten wat ze moest doen of tenminste altijd nadacht over de dingen die ze deed. Maar steeds meer leek dit weg te vagen, leken haar eeuwige spelletjes om Joseph het moeilijk te maken nu meer op een impuls die de diepst weggestopte gevoelens afvuurde. Met een hand door haar haar heen sloot ze haar ogen, haalde haar aandacht weg uit de woonkamer en sloot zich op in haar eigen cocon. Zonder de reling los te laten met haar andere hand zakte ze door haar knieën, viel in het hoekje van het balkon neer en kneep haar ogen stijf dicht. Haar huid ijskoud, het kippenvel wat zich erop had gevormd was er gekomen zonder verklaarbare reden. 'Waarom,' haar fluisterende stem gebroken, een moment in zichzelf gekeerd in haar ingesloten ruimte om haar heen waar geen geluid of buitenwereld doorheen kon. De raaf was nergens meer te bekennen, was ongezien gekomen en gegaan. 'Ik wil dit niet,' had altijd gehad dat ze sprak in haar eentje, vulde de stilte in de kamer op terwijl ze haar pijn, verdriet, wanhoop of woede uitte als ze alleen was. 'Niet bij hem. Niet nu. Alsjeblieft,' stijver kneep ze haar ogen dicht, probeerde het gevoel van weg te rennen te onderdrukken, geheel tegen haar eigen woorden ingaand. Slapjes viel haar hand van de reling af, bewoog zich om haar middel heen terwijl ze half weggezakt tegen de mooi versierde stenen spijlen van het balkon aan zat. Langzaam, zodat ze zeker was dat ze er tegenin kon en dat ze klaar was, verbreed ze haar ruimte. Omvatte weer de rest van de wereld en liet alle bewegingen, geluiden en ademteugen toe tot haar bewustzijn. Beseffend dat ze op de grond was gezakt stond ze langzaam op. Met een lege blik draaide ze zich om en liep naar binnen. Zodra haar voeten de zachte stof van de vloerbedekking raakte draaide ze zich weer om, om het raam te sluiten en ook de gordijnen dicht te doen. Ze had nooit geweten dat al die training zo van pas zou komen, het masker zo op haar gezicht te houden totdat er een moment kwam dat ze het los kon laten. Nu was het kalme, serene masker weer terug, waren haar passen weer soepel terwijl ze langzaam de hal in liep naar de woonkamer. Terwijl haar langzame passen voortgingen vielen haar ogen op de rustige sfeer en het uitgetelde trio op de bank. Meteen ontspande haar lichaam, bleef voor een moment voor de bank staan. Zachtjes boog ze naar voren, pakte de afstandbediening uit zijn hand en drukte de tv uit. De stilte keerde terug, waarna ze aan de ademhalingen merkte dat de tweeling nog niet geheel weg gesukkeld was. 'Kom maar,' fluisterde ze zachtjes, pakte eerst Elwin voorzichtig op waarbij ze zijn oogleden even zag trillen en de groene ogen haar voor een moment slaperig aankeken. 'Het was een lange dag voor jullie,' glimlachte ze naar het kereltje, haar stem zo zacht dat het eerder als een fluisterend liedje klonk. Stilletjes zodat ze niemand zou wekken liep ze door naar de kinderkamer om daar het jongetje in te stoppen en nog even over zijn bolletje te aaien. Zichzelf ertoe aanzettend niet naast het bedje te blijven staan en naar het rustige gestalte te blijven staren liep ze terug. Voorzichtig, haar handen zo zacht mogelijk gleed deze langs Savador gezicht. Voorzichtig legde ze zijn hoofd steunend tegen de bank aan, om daarna Asema zachtjes op te tillen. Met een fluisterende stem suste ze het meisje weer terug in slaap, hield haar warm tegen zich aan zoals ze ook bij Elwin had gedaan terwijl ze terug liep naar de kinderkamer. Terwijl ze Asema neerlegde besefte ze dat Savador daar niet kon blijven liggen. Met een tegenstrijdig gevoel bleef ze even neerstaren op het nu weer half slapende meisje. Het zou niet lang duren voordat die twee in een diepe slaap zouden zakken, om vervolgens weer vroeg wakker te worden. Met een glimlach die maar half doorkwam draaide ze zich langzaam om, liep terug naar de hal en sloot de deur van de kinderkamer net niet. Met haar hand tegen het stukje muur ernaast blikte ze de woonkamer in, merkte dat het al laat in de middag was. Zelf voelde ze zich moe, maar haar wilskracht om nu alles op orde te krijgen was groter dan dit. Weer borrelde het tegenstrijdige gevoel op, liep langzaam naar hem toe. Koppig als ze wat, en half toegevend aan de onderdrukte gevoelens lette ze niet op zijn ademhaling, wist dus niet of hij wakker was of nog werkelijk sliep. Voorzichtig, met het idee dat hij nog sliep zette ze haar knie naast hem op de bank. Haar ene hand op de bovenkant van de rugleuning steunend zodat ze niet om zou vallen ging ze op twee knieën naast hem op de bank zitten, haar lichaam naar hem toe gedraaid zodat de bankleuning aan de kant van haar schouder was. Zachtjes zette ze een van haar handen op zijn bovenbeen, leunde een stukje naar voren om haar gezicht dichterbij te brengen. Met haar hand streek ze zachtjes een zwarte lok achter zijn oor, liet haar blik over zijn gezicht gaan. Ergens schreeuwde iets in haar om te stoppen, gewoon om te keren en hem van een afstandje wakker te maken. Het gevoel schreeuwde zo hard dat het bijna de drang om zo te blijven zitten overmeesterde. Haar vingertoppen streken door langs zijn kaak, draaide zijn gezicht een stukje naar haar toe. Fout, ze wist het. Ze wist dat ze dit niet moest doen. Koppigheid, in gevecht met zichzelf en haar normale uiterlijke karakter. Zo zou hij dit kunnen opvatten, de openlijke kant naar mannen toe. Misschien als hulp om hem door de laatste dagen heen te brengen. Ja, daarom was ze hier. Dit was de reden, ze deed gewoon haar plicht als vrouw en als Vrouwe van de Lucht. Ze had geen gevoelens, dit alles was gewoon omdat ze dit niet zo vaak deed. Ze niet goed was met een deadline die werkelijk het 'einde' had. Een einde zonder uitsteldatum, iets waaraan ze zich harteloos kon vastklampen. Ze deed dit puur uit eigen belang, iets wat ze telkens liep te herhalen om de rest buiten te sluiten. De rest niet aan het licht te laten. Zolang ze er niet aan dacht of dat het hardop uitgesproken werd, was het er niet. 'Wakker worden,' haar stem streek zachtjes rond, haar lippen dicht bij de zijne waarbij haar warme adem over zijn lippen streek. Haar vinger nog tegen zijn kin aan gedrukt om te zorgen dat zijn gezicht niet weg zou vallen. 'Je kan beter in het bed slapen,' vervolgde ze zachtjes, hield zich in haar hoofd vast aan de ijzersterke reden voor haar. Een reden die nergens op sloeg maar alles goed maakte in haar hoofd. Haar eerst neergeslagen ogen gleden omhoog in een poging hem aan te kijken.