Rin had niet kunnen slapen. De hele nacht had ze op de klok gekeken, wachtend tot het dan eindelijk tijd was om op te staan. De tijd was tergend langzaam verstreken, het leek haast alsof ze zichzelf op elke mogelijke manier dwars probeerde te zitten. Als resultaat van die moeizame nacht, stonden er nu donkere kringen onder haar ogen en oogde haar uitdrukking bijzonder duf. Ze had twee middelgrote koffers bij zich, dat was haar enige bagage, op Cyan na. Al kon ze dat beest natuurlijk niet echt meetellen als bagage, het was slimmer hem te zien als een reisgenoot. Rin wist dat ze niet meer dan dat nodig had, dat was wel gebleken uit de vele reizen die ze gemaakt had. Materiële overbodigheden die ze niet nodig had werden uiteindelijk weggegooid of mee terug naar huis genomen zonder dat het ooit gebruikt was, en dat zorgde enkel voor extra gewicht.
Ze wist niet goed hoe ze zich moest voelen, opgewonden of kwaad, of misschien zelfs somber. De reden dat ze hier naartoe gekomen was, was overduidelijk voor haar. Maar misschien, heel misschien was dit alles een fout geweest. Misschien had ze op Razen moeten blijven om een normaal leven op te bouwen. Maar de schaduwen uit het verleden bleven haar volgen en lieten haar niet los. Ze moest het afmaken, anders zou ze zichzelf nooit vergeven. Het werd hoog tijd dat ze het verleden recht ging zetten, en ze was tot alles bereid om dat voor elkaar te krijgen. Er was geen plek meer voor twijfels of andere hinders die haar perfecte plan konden verstoren, maar de knoop in haar maag bleef vastzitten zonder dat ze er echt behoefte aan had.
Terwijl ze zwaar met zichzelf in discussie was baande Rin zich een weg naar buiten en verliet de shuttle. Het stormde buiten, en de koude lucht voelde aan als een klap in haar gezicht. Het was in de shuttle zo warm geweest, bovendien was ze niet op het koude weer voorbereid. Met haar ogen samengeknepen vanwege de regen die onafgebroken uit de lucht kwam vallen, keek ze naar het personeel dat bezig was de overige bagage van de passagiers uit te laden. Geduldig wachtte ze tot ook de kooi van Cyan naar buiten werd gedragen, door maar liefst tien man, wat haar even deed gniffelen. Het beest lag op zijn zij in de kooi te snurken alsof er niets aan de hand was, daaruit bleek maar weer hoezeer ook hij gewend was aan het vele reizen. Maar toen de regen eenmaal door de vacht van de spierwitte bengaalse tijger drong, schrok hij op waardoor het personeel de kooi bijna niet meer in balans kon houden. Waarschijnlijk verward door alle mensen om hem heen, kwam er een oorverdovende grom uit de bek van het beest, waardoor de kooi losgelaten werd en met een luide klap op de grond terecht kwam. Het was niet de eerste keer dat dit scenario voorkwam, en eigenlijk was grap er inmiddels wel van af. Rin zette haar twee koffers neer op de grond, en liep op haar gemak richting Cyan, en de groep mensen die aarzelend om de kooi heen stonden. 'Open de kooi nou maar,' beval Rin met een geërgerde uitdrukking op haar gezicht zonder echt een van de mannen aan te kijken, waarop een van hen aarzelend zijn sleutels uit zijn broekzak viste om de kooi van zijn sloten te ontdoen. Het deurtje viel open, waarop het personeel bijna automatisch een stap naar achteren deed. 'Je kan ook overdrijven,' zei Rin toonloos, en draaide zich om, om terug te lopen naar haar koffers terwijl het beest volgzaam achter haar aan liep. Rin omklemde opnieuw de handgrepen van haar koffers en tilde deze op, en vervolgde haar weg richting de ingang van de school.

Tomari was normaal niet bepaald iemand die heel vroeg op stond of graag met regen buiten kwam, maar iets had hem wakker gehouden en frisse lucht was dan nu eenmaal het beste medicijn voor hem. Hij was zonder een echt doel of richting over het terrein gezworven in de hoop slaperig genoeg te worden om zo direct in slaap te kunnen vallen bij terugkomst op de etage. Tomari zag het landingsplatform op doemen, kennelijk was hij wel al een vrij lang stuk gelopen, maar daar werden zijn gedachten vandaan gerukt toen hij de opvallende witte gedaante zag iets verder. Uit pure nieuwsgierigheid liep hij er op af om te kijken wat het was en zag toen hij iets dichterbij kwam dat het witte de vacht van een dier was, een groot dier. Tomari naderde nog steeds en kwam van de zijkant zo dichtbij dat hij kon zien dat het een witte bengaalse tijger was en dat iets daarvoor het baasje van het dier liep die eerder niet opgevallen was in de regen doordat het nog vroeg en vrij donker was en haar kleding en haar daar niet bepaald tegen af staken. Wacht eens, was dat niet... nee, dat kon haar toch niet zijn? niet hier. Tomari liep er voor de zekerheid toch op af en dacht haar toch te kennen. Tomari besloot het te testen door de naam maar te roepen, half hopend dat ze niet zou reageren of wel om keek maar totaal iemand anders bleek te zijn. "Rin?!" riep hij vragend terwijl hij nog steeds dichterbij kwam, nu half van achter naderend door de route die hij eerst had gelopen. "Wat doe jij hier?" vroeg hij, zijn verbazing duidelijk in zijn stem terug te horen.

De geluiden van de storm bulderden door de lucht heen en weerklonken genadeloos hard in Rin's trommelvliezen. Haar doorweekte haren plakten langs haar gezicht, en inmiddels merkte ze dat het water ook door haar kleding heen begon te trekken. Zelfs haar sokken begonnen vochtig aan te voelen, en ze kon nou niet echt zeggen dat ze daar echt vrolijk van werd. Ook Cyan leek behoorlijk chagarijnig te worden door het natte weer, aangezien die klagende grommen die het beest uitkraaide zelfs door de storm heen waren te horen. Zijn vacht was al net zo doorweekt als haar eigen haar, dus eigenlijk kon ze hem geen ongelijk geven. 'Rustig Cy, we zijn zo binnen,' zei ze terwijl ze haar ogen nog steeds half dicht kneep, en beende verder door de plassen die zich inmiddels op het terrein gevormt hadden. Normaal gesproken hield Rin van storm, dan luisterde ze naar de regen die tegen haar raam tikte en het gebulder dat door de hemel heen raasde, keek ze naar de flitsen die haar kamer voor enkele miliseconden verlichtte en toen weer wegvaagde. Het was kalmerend voor haar, maar dan was het dus het geval dat ze warm binnen zat, en niet als een koude verzopen kat buiten rondliep.
Maar opeens leek ze iets te horen dat niets temaken had met de geluiden die de natuur voortbracht, laat staan de geluiden die Cyan voortbracht. Het waren woorden, en ze zweerde dat ze iemand haar naam hoorde roepen. Verward en met maar half zicht draaide Rin zich om, turend in de verte naar het gestalte dat steeds dichter naderde. Opeens begon het tot haar door te dringen dat de stem die ze zojuist gehoord had, een vertrouwde stem was die ze eigenlijk nooit was vergeten. Al snel werden haar vermoedens bevestigd toen ze zijn gezicht duidelijk kon zien. 'Tomari,' zei ze kortaf, in een poging zakelijk te blijven. Diep van binnen voelde ze de neiging om te glimlachen en te vragen hoe het ging, en hoe hij haar zo snel gevonden had. Maar haar intuïtie hield haar tegen, vertelde haar dat ze zo voorzichtig mogelijk moest zijn. De mogelijkeid dat Tomari degene was die de boel verraden had bestond nog altijd, hoe pijnlijk ze het ook vond. Het voelde onnatuurlijk oude vrienden ineens te moeten zien als je vijand, ondanks het feit dat het inmiddels al een tijd geleden was. Ze was amper aangekomen, of een van de ex-paragon leden stond al naast haar. Dat kon toch geen toeval zijn? Ze dacht kort na voordat ze antwoord gaf op zijn vraag. 'Ik kom hier hetzelfde doen als jij, waarschijnlijk. Hoe wist je dat ik kwam?' vroeg ze met enige argwaan in haar stem, terwijl ze enkele stappen in zijn richting zette. Cyan ging beschermend naast haar staan, Tomari nauw in de gaten houdend. Met een strak gezicht liet ze haar blik over hem heen glijden. Die jongen was veranderd, ouder geworden. Zijn gezicht leek volwassener en ook zijn kledingstijl was compleet veranderd, voor zover ze het in de stromende regen kon zien.
Rin wilde zoveel vragen, vragen waar ze naar al die tijd antwoord op wilde hebben. Maar het was nog te vroeg om ingewikkelde gesprekken aan te gaan. Het was verstandiger om eerst de kat uit de boom te kijken, alles op een rijtje te zetten en op die manier bepalen of het de risico's die ze nam door hier te komen het werkelijk waard waren. Ze wilde haar leven immers niet verliezen, hoe belangrijk ze deze reis ook vond.

Tomari zag zijn gedachten bevestigd worden toen de gedaante zich naar hem om draaide en zijn naam riep, ja dat was zeker wel Rin, dat kon hij duidelijk zien en horen zelfs door de storm heen. Samen met Cyan dus naar Starshine gekomen, wat voor reden ze ook zou hebben. Ze zag er in elk geval doorweekt uit in tegenstelling tot Tomari die onder een doorzichtige paraplu liep. Na de vraag van Rin was hij eigenlijk wel verbaasd, hoe wist hij dat ze kwam, hoe wist zij waar hij was? In elk geval was nog steeds niet duidelijk wie verantwoordelijk was voor het verraad binnen Paragon, dus hij moest voorzichtig blijven. Het was echter ook verstandig om nog steeds eerlijk te blijven. Tomari wierp Rin een opvouwbare paraplu toe die hij in zijn zak had gedaan voor het geval de huidige paraplu het begaf, wat best goed mogelijk was in dit weer en zei. "Ik ben hier al maanden een normaal leven aan het opbouwen, ik wist niet dat je kwam en betwijfel dat jij hier om dezelfde reden bent" zei Tomari wetende dat zij ook argwanend over hem was, of over hem moest doen om niet verdacht te raken. Tomari was na Paragon bijna compleet veranderd, maar dat kon Rin natuurlijk niet weten. Zijn houding en kledingstijl waren totaal anders, maar ook zijn visie op het leven. Hij was niet meer bezig met wraak of moord, tenzij hij natuurlijk de moordenaar van zijn vader ooit voor zijn neus zou krijgen, de reden dat hij bij Paragon was gegaan, maar daar hield hij zich niet meer actief mee bezig. Een van de dingen die echter niet was veranderd was Tomari zijn gewoonte om op alles altijd voorbereid te zijn zoals de tweede paraplu misschien wel toonde. Dat en zijn grote uithoudingsvermogen op magisch gebied natuurlijk. In elk geval wou Tomari nu best weten waarom Rin hier WEL was. "Het is puur toeval dat ik je tegen kom waarschijnlijk, maar nu ik je toch zie ben ik nieuwsgierig naar waarom je hier bent. Dat en of de Suasama je nog in het oog houd natuurlijk" vroeg Tomari in een poging in elk geval een sprankje informatie van haar af te krijgen

In een snelle beweging ving Rin de opvouwbare paraplu op, en keek er met een bedenkelijk gezicht naar. Waarom verbaasde dit haar niet? 'Altijd voorbereid..' Er verscheen een zichtbare grijns op haar gezicht. 'Misschien ben je toch niet zo veel veranderd als ik dacht, Tomari..' De grijns verdween al snel weer van haar gezicht. Zijn woorden waren totaal niet wat ze verwacht had. Een normaal leven opbouwen, maakte hij soms een grapje? Ze snoof even. 'Als je hier werkelijk bent om een normaal leven op te bouwen, wat ik sterk betwijfel, dan ben ik hier inderdaad om heel andere redenen.' Ze ging er niet om liegen, Tomari was slim genoeg om dwars door zo'n soort leugen heen te zien. Bovendien lag het nogal voor de hand. Rin klapte de paraplu die ze zojuist had opgevangen uit, en hield hem dankbaar boven haar hoofd. 'Toeval? Je weet dat ik daar niet in geloof.' Haar gezicht was strak, maar zoals altijd was haar blik doordringend. Bij de vraag waarom ze hier dan wél was, ging er een gevoel van verbazing door haar heen. Hield hij zich nu gewoon van de domme, of wist hij het werkelijk niet? 'Ik weet niet of je er bewust van bent, maar de rest van de groep bevind zich ook op de academie. Alyssa was de laatste die arriveerde. Of nou ja, nu ben ik de laatste.' Ze zette een nog stap dichterbij zodat ze hem wat beter aan kon kijken, door de stromende regen. 'Dat wetende, is het toch logisch wat ik hier kom doen? Ik kom hier mijn wraak nemen.' Als het haar doel was om een normaal leven op te bouwen, was ze wel op Razen gebleven. Het laatste wat ze wilde met haar leven was wel stagiaire of leraar worden, en dat zou Tomari moeten weten. Bovendien, als ze wél een schone lei had gewild als stagiaire, was ze hier wel eerder naartoe gekomen. Eerder dan de rest. Het duurde even voordat ze inging op zijn volgende stelling. De Suasama.. 'De Suasama houd ons allemààl in de gaten. Ze zitten overal, Tomari. Overal. Zelfs hier op de academie zit een hele lading aan leden van de Suasama. Als je werkelijk een nieuw leven op wilde bouwen, vrees ik dat je naar de verkeerde plek bent gekomen. Het is hier levensgevaarlijk.' Rin had zich goed voorbereid voordat ze de stap had genomen daadwerkelijk naar de academie af te reizen. Ze had niet alleen informatie over de Paragon, ook over de Suasama. Ze vormden nog degelijk een bedreiging, hoe vervelend dat ook was.

Tomari keek toe hoe Rin de paraplu uit de lucht graaide en een opmerking over hem maakt. "Oude gewoontes sterven moeilijk, maar ik ben wel degelijk veel veranderd" was de reactie die Tomari gaf terwijl hij simpelweg zijn schouders op haalde. Bij de opmerking over haar twijvel zei hij maar niks, er was een goede reden voor haar ongeloof en wat hij ook zou zeggen dat wantrouwen zou er niet beter op worden tenzij hij kon aantonen dat hij de verrader niet was, wat hij niet kon aangezien hij niet wist wie de verrader wel was naast dat Rin het zo goed als niet kón zijn. Tomari's ogen trokken wijd van verbazing bij haar melding dat alle oud-Paragon leden nu allen hier waren. Hij had het van Rock en Servatius geweten, net als nu van Rin, maar Styx was voor hem nog niet bekend en nogal verbazend gezien haar leeftijd. Het leek wel of het lot hun als magneten naar elkaar toe trok. "Ik snap hem nu, geen wonder dat je hier bent met zo'n kans om de verrader eindelijk te ontmaskeren. Ik zou ook dolgraag willen weten wie het is" vertelde hij. Bij het antwoord van Rin schudde hij zijn hoofd, natuurlijk wist hij dat de Suasama overal en nergens was en dat ze alles in de gaten hielden, maar hij had het over actief schaduwen en dergelijke, zenders en achtervolgers. Iets wat Tomari niet had opgepikt de laatste paar maanden, zelfs niet met zijn vermogen magie te zien. "Natuurlijk zit hier Suasama en worden we bekeken, maar ik bedoelde het in de zin van actief schaduwen en dergelijke. Daar heb jij als leider namelijk nog wel de meeste kans op niet? Je weet wat ik bedoel, we hebben het ten slotte ook zelf gedaan" zei hij waarna hij Rin aan keek met zijn ogen waarin de magie nu geactiveerd was om magie te zien. Hij bekeek haar goed van top tot teen waarna hij een stap dichter naar Rin toe deed zodat het gat tussen hen op Cyan na zo goed als gesloten werd. Hij gleed snel met zijn hand langs haar arm omhoog zodat haar mouw zich op stroopte en haalde toen uit de hechting van de jas een klein zwart bolletje dat hij aan Rin toonde voor ze de tijd zou hebben hem van haar weg te stoten. "dit bedoel ik" zei hij nog voordat hij weer een stap naar achter deed. Ondanks dat hij snel gehandeld had merkte hij duidelijk dat hij trager geworden was na Paragon. Waarschijnlijk omdat hij niet meer de training had die hij met Paragon altijd gedaan had.

Rin kneep haar ogen even tot spleetjes toen ze de verbazing op Tomari's gezicht zag wanneer ze vertelde dat alle oud-leden van de Paragon zich inmiddels op de academie bevonden. Ze wist niet zeker of hij nu gewoon ongelooflijk goed aan het acteren was of dat dit feit werkelijk nieuw voor hem was. 'Het is inderdaad een grote kans, ik heb er echt alles voor over de verrader te ontmaskeren..' zei ze en sloeg haar ogen even neer. Tomari moest eens weten hoeveel haat ze werkelijk voor diegene koesterde. Het feit dat ze niet wist wie het was maakte haar helemaal gek van binnen, al zou ze dat nooit aan de buitenwereld tonen. Het was niet eens zeker of er maar één verrader was, voor hetzelfde geld hadden ze haar allemáál verraden, en was dit gewoon een complot om haar van het leven te beroven. 'Tomari..' Begon ze, en opende haar ogen weer om hem aan te kunnen kijken. 'Je moet weten dat ik je nog altijd beschouw als een van mijn dierbaarste vrienden. Maar ik kan nu niemand vertrouwen. Niemand.' Haar gezicht stond strak, maar het was al heel wat voor haar dat ze deze woorden uitsprak. Ze wilde gewoon dat tenminste één van hen besefte dat ze wel degelijk een ziel had en ook capabel was om gehecht te raken aan mensen, net zoals ieder ander.
Rin keek even naar Cyan, die steeds verder tussen haar en Tomari in ging staan, en richtte daarna haar blik weer op Tomari en luisterde aandachtig naar zijn woorden. Natuurlijk wist ze dat ze actief gevolgd werd, maar het was nog te vroeg om hem uitgebreid uit te leggen hoeveel mensen er wel niet achter haar aan zaten. Er stond een prijs op haar hoofd, een hoge prijs. Zijn volgende actie had ze totaal niet aan zien komen, hij verraste haar omdat ze niet het idee had dat hij haar aan had willen vallen. Net toen ze haar hand uit wilde strekken om hem van haar af te duwen, sprong Cyan tussenbeide zodat hij nu enkel nog met zijn achterpoten op de ondergrond stond, waarna er een luide brul uit zijn bek kwam. Tomari stond echter al weer op zijn plek, met een zwarte bolletje tussen zijn vingers geklemd. Rin moest Cyan tegen houden toen hij Tomari aan wilde vallen, en keek beduusd naar het zwarte bolletje dat hij voor haar neus hield. Was dat, wat ze dacht dat het was? Ze griste het ding uit zijn handen om het van dichtbij te bekijken, waarna ze begon te grijnzen. 'Dit is er eentje van mijn vader.' Het was niet moeilijk te herkennen, ze kende zijn energie. Eigenlijk was het puur geluk. Ze had geen idee dat hij het bolletje in haar jas verwerkt had, hoewel hij zoiets al eerder geflikt had. Het vertelde haar wel dat ze minder secuur was geworden, het had er net zo goed een kunnen zijn van de Suasma, zoals Tomari haar dus duidelijk probeerde te maken. Ze vreesde dat ze hem nodig had, hoewel ze dat nooit toe zou geven. Daar was ze simpelweg te trots voor. 'Maar het is goed dat je me erop wijst..' zei ze bedenkelijk, en liet het bolletje in de lucht verdwijnen. Zijn punt was duidelijk. Het eerste wat ze zou doen zodra ze binnen was, was haar bagage controleren.

Tomari hoorde aan hoe Rin sprak over hun gezamenlijke aanwezigheid op deze school als een grote kans voor haar. Tomari kon zich niet goed voorstellen wat ze wel niet moest voelen om hier weer mee geconfronteerd te worden, maar zag wel dat haar aura bijna compleet zwart kleurde van haat. Rin sprak verder, nu Tomari persoonlijk aan sprekend. Tomari liet een wel gemeende glimlach op zijn gezicht glijden en reageerde, "Bedankt, zo zie ik jou ook al begrijp ik dat ieder van ons elkander niet kan vertrouwen." Tomari had bij zijn volgende actie echter niet gelet op Cyan en was ook enigszins verbaasd over de hevigheid van de reactie van het dier. gelukkig hield Rin het dier al tegen terwijl ze zelf naar het bolletje in zijn hand keek. Toen Cyan niet meer op het punt stond hem aan te vallen griste ze het met gemak uit zijn hand en bekeek het. Tomari had het simpelweg toegelaten, er was toch niks dat Rin niet van hem mocht weten, het zou ten slotte geen kwaad kunnen aangezien hij echt de verrader niet was, zelfs niet wist wie het was. Bovendien had hij haar altijd als een van zijn beste vrienden beschouwd. De opmerking van Rin over het bolletje verbaasde hem. "Wordt je dan ook nog eens gevolgd door je vader?" vroeg Tomari verbaasd aan haar terwijl hij het bolletje voor zijn ogen zag verdwijnen. Een hele flauwe glimlach kwam nog op zijn gezicht, "Zo te zien ben ik echter niet de enige die minder is geworden na Paragon" zei hij suggererend tegen haar. Van wat hij over haar wist had ze vroeger dit soort kleine dingen ook zelf op gepikt net als alle andere Paragon leden, het was namelijk cruciaal om als Rogue groep geen enkel lek te laten ontstaan met zenders en dergelijke