Een meisje met een vrolijke uitdrukking, blauwe, lange haren, gebonden in een paardenstaart en grijze ogen, kwam uit de shuttle gelopen die toegang gaf tot een academie dat misschien wel haar hele leven zou veranderen. Haar grijze ogen gingen onderzoekend rond, terwijl ze de ingang naar de school probeerde te vinden. Een grote glimlach sierde haar gezicht en haar ogen twinkelden vrolijk, terwijl ze een blik wierp op de zwarte hekken, die daar opgesteld stonden, waarschijnlijk om mensen te verbieden om naar de shuttle's toe te lopen. Een goed idee, vond Viva. Ja, zo heette ze. En Viva, was dat niet in het Frans vrolijkheid of zo iets? Dan paste het wel goed bij haar! Ze wierp een vrolijke blik rond en ging toen op een bankje zitten, die daar zo eenzaam stond. Dan zou ze maar wachten op hulp, want ze wist het dus echt niet. Dat was wel het vervelende aan nieuw zijn. Je wist nooit precies welke kant je op moest, of waar de lokalen waren om les te volgen en welke lessen je kreeg, waar je je moest aanmelden... Viva schudde haar hoofd en keek naar haar zwarte koffer. Midden op die koffer zat een plakker van een lachende smiley gekleefd. Misschien een beetje kinderachtig, maar misschien was Viva zo ook wel gewoon. Kinderachtig, maar vrolijk. Het boeide haar ook niet veel wat mensen van haar vonden. Vrienden zou ze in elk geval wel maken, toch? Ze grijnsde en wierp een blik naar de hemel. Het was oranjekleurig, iets wat wel mooi stond voor een avond als deze. Of was het hier altijd oranjekleurig? Had ze zo lang in die shuttle gezeten? Werkelijk? Viva grijnsde en keek weer voor zich.

- Moet nu gaan! -

(Dorian!)

Een duister uitziende jongen zwierf wat rond over de lanceringsplatformen. Wat hij daar deed, was nog onbekend. Het leek erop dat hij gewoon niks deed. Het was er nog rustig. De shuttles moesten nog arriveren, dacht hij. Dat was mooi. Dan was het lekker rustig. Dorian hield van rust. Drukte was niet zo zijn ding. Als er echt te veel mensen waren, dan kreeg hij vaak het gevoel dat hij daar zo snel mogelijk weg moest. Deed hij dat niet, dan was er een kans dat hij ging hyperventileren. Dat was dom, ja. Maar het was nu eenmaal Dorian. Hij was nu eenmaal zo. Dat was niet zijn fout, maar die van zijn ouders. Zij hadden hem tenslotte gemaakt. De jongen was op een hekje gaan zitten. Hij sloot zijn ogen even. Tijdens dat ‘even’ moest hij in slaap gevallen zijn, want toen hij ze weer opende, was het al schemerig aan het worden. Snel sprong hij op en leunde tegen het hekje waar hij op gezeten had. Hij was niet meer alleen. Een nieuwe shuttle was geland. Er liepen nu mensen over het platform. Niet ver bij hem vandaan stond een koffer met een opvallende blije gele sticker. Dorian staarde er een tijdje naar, maar opeens bedacht hij zich dat staren onbeleefd was. Hij mompelde zijn excuses tegen de smiley. Bij de koffer hoorde een meisje met blauw haar. Blauw haar was cool. Opvallend en anders. Dorian hield van anders. Normaal was hij niet zo’n sociaal type, maar hij besloot dat hij best een uitzondering kon maken voor deze persoon.
“Hey,” zei hij een beetje onhandig. Hij stond nu voor haar. Rechtop. Zijn armen zwaaiden maar wat langs zijn lichaam. Hij wist eigenlijk ook niet zo goed meer wat hij daar anders mee moest.
“Ik ben.. Dorian. En jij.. Bent.. Nieuw?”

Viva's paardenstaart wapperde vrolijk mee met het windje dat daar waaide. Viva sloot haar ogen even en opende ze weer toen ze een stem hoorde. Vrolijk keek ze naar de jongen die voor haar stond. Hij was niet afzichtelijk. Hij had mooi, sluik, zwart haar en leuke amberkleurige ogen. 'Hallo!' zei Viva vrolijk, terwijl haar grijsachtige ogen vrolijk begonnen te twinkelen. Een glimlach sierde haar gezicht. Ze had haar hand op haar koffer gelegd. De smiley viel erg op, merkte ze nu pas. Nou ja... Zo kon iedereen tenminste een beetje nadenken over haar karakter, want die paste wel helemaal bij de smiley, altijd wel. Ze knikte vrolijk op zijn vraag. Dorian, dus. Een leuke naam voor een jongen, vooral als je het niet verwachtte. Ze knikte. 'Ik heet Viva. En ik ben inderdaad nieuw. Een beetje mijn weg aan het vinden hier, wat niet zo geweldig lukt, maar bon,' zei Viva vrolijk, met een Frans accent op 'bon'. Ze grijnsde vrolijk naar de jongen. Haar vrolijkheid viel misschien meer op dan haar koffer. Chagrijnig was ze - bijna dan - nooit. Ze had altijd wel een grote lach om haar mond en probeerde van negatieve dingen, positieve dingen te maken. Positief in het leven staan was immers een grote moeite wat je moest doen, maar het had wel zo zijn prettige gevolgen en anderen werden er ook door geholpen. Viva vond het altijd leuk om mensen te helpen. Ook al waren het problemen, ze deed het graag. Hopelijk zou Dorian haar een beetje wegwijs kunnen maken en haar vriend worden. Want zonder vrienden zou het misschien moeilijker gaan.

Viva wierp een vrolijke blik op Dorian, terwijl ze hem daarna met een schuin hoofd aankeek. 'Kan jij me misschien hier een beetje wegwijs maken als je tijd en zin hebt?' vroeg ze, om niet te arrogant over te komen, alsof ze wanhopig opzoek was naar hulp, wat niet was. Ze wou wel graag hulp, maar ze kon de boel ook wel in haar eentje afhandelen. Ze schudde haar nogal verwarrende gedachten van zich af, zodat ze beter naar het beslissende antwoord van Dorian kan luisteren, dat nu veel belangrijker was dan al die gedachten. Viva keek hem vrolijk aan. De lach was nog geen minuut - wat zegt ze? Seconde! - van haar mond verdwenen. Viva trok haar been op: iets wat ze vaker deed als ze gemakkelijk wou zitten. Lente was weer begonnen, dus de tijd van rokjes en jurkjes kon er weer door! Nu had een skinny jeans aan met een leuk roze topje. Het was leuk om verschillende combinaties uit te proberen, met soms een beetje make-up erbij. Want je moest toch profiteren van het leven dat je had en af en toe flink durfzaam zijn, niet dan? Viva keek naar Dorian met een schuin, luisterend hoofd.

Het meisje stelde zich voor en vertelde dat ze nieuw was. Hij had niet anders verwacht. Alleen nieuwelingen kwamen op de lanceringsplatformen. Anderen hadden er weinig te zoeken. Oké, alleen nieuwelingen en mensen zoals Dorian kwamen op de lanceringsplatformen. Maar Dorian telde niet echt. Hij was niet belangrijk, hoe graag hij soms ook zou willen dat hij dat wel was. Hij probeerde haar aan te kijken. Dat was best speciaal, want Dorian keek mensen meestal niet aan. Niet langer dan een halve seconde in elk geval. Hij bestudeerde haar gezicht en probeerde de enorme lach te negeren. Die had hij al gezien. Hij wilde de rest ook zien, zonder afgeleid te worden. Afgeleid werd hij echter toch toen haar lippen opnieuw bewogen. Haar hoofd hing schuin terwijl ze haar volgende zin uitsprak. “Kan jij me misschien hier een beetje wegwijs maken als je tijd en zin hebt?”
Vroeg het meisje hém, Dorian Gray, nu om hulp? Natuurlijk wilde hij haar helpen. Hij wist alleen niet zo goed hoe. Maar dat was niet zo’n probleem, toch? Hij keek haar opnieuw aan. Hij glimlachte lichtjes. Glimlachende jongens waren cool, wist hij. Maar glimlachte je te veel, dan vonden ze je een creep. Hij wilde dit meisje niet wegjagen. Ze leek zo aardig. Zo vrolijk. Zo lief. En ze had blauw haar. “Natuurlijk wil ik je helpen,” zei hij. “Maar ik ben er niet heel erg goed in. Ik zal mijn best doen om jou te helpen. Wil jij mij dan helpen jou te helpen?”

-Sorry, mijn posts zijn vrij kort. Inspiloosheid.

Een vriendelijke glimlach sierde rond Viva's lippen toen hij naar haar glimlachte. Ze had gemerkt dat hij minder vrolijk als haar was. Misschien kon ze een beetje meer aan maskeren doen? Toch deed ze dit niet. Ze was Viva! Ze was een vrolijk mens, of je het nu mocht of niet. Haar blauwe paardenstaart wapperde vrolijk mee met de wind en Viva keek glimlachend naar Dorian. Ze knikte. 'Dat is goed! Ik zal ook mijn best doen,' zei ze vrolijk en ze pakte Dorian bij zijn arm en trok hem vrolijk mee. Ze moest hem loslaten om haar koffer mee te sleuren, die op rolletjes ging. Ze zag dat meerdere mensen naar haar smiley keken op haar koffer en met elkaar begonnen te smoezen. Viva keek hun vrolijk aan. Ze keken verbaasd en draaiden zich dan om. Viva haalde haar schouders op. Het maakte haar niet zoveel uit wie er door haar vrolijkheid geïnfecteerd werd en wie niet, als ze maar vrolijk kon en mocht zijn. Ze zag een soort uitgang. 'Daarheen, denk ik,' zei ze en ze liep er al op af. Ze minderde vaart, zodat Dorian haar zeker kon bijhouden. Ze keek rond. Een gang met fakkels kwam ze tegemoet. Dan was het dus echt al avond aan het worden en was die oranjekleurige lucht gewoon normaal daar. Misschien zou het er zelfs 's morgens zo uitzien. Als magie bestond, waarom zou een magisch plafond dan niet bestaan? Ze verlaagde haar tempo tot bij Dorian. Haar koffer stopte even met rollen en maakte vervolgens weer een hard geluid. Ze ging een kleine verlaging af, waardoor haar koffer een hard geluid maakte en toen weer regelmatig rolde.

Viva keek met grote ogen naar de lange, eindeloos lijkende gang. Het was fascinerend hoe lang gangen soms konden zijn en waar ze je naartoe leidden. Ze keek opzij naar Dorian. Ze glimlachte naar hem. 'Zoals je al misschien aan mijn haren hebt gezien...' grapte ze, voordat ze verder ging, '... ben ik afkomstig van de Cassia planeet. Wat dus inhoudt dat ik watermagie beheers,' zei ze, terwijl ze haar koffer met elke stap vrolijk achter zich meetrok. Ze leidde haar koffer een klein bochtje en liet hem toen weer regelmatig glijden over de vloer, waar een rood tapijt over gestreken was. De muren waren van harde bakstenen, bevestigd met stevig cement, dat een beetje uitpuilde tussen al die stenen. Ze keek opzij naar Dorian. 'Wat dus ook wilt zeggen dat ik de Cassia-etage moet vinden,' lachte ze, terwijl ze met haar ogen de trappen afspeurde, die in een donkere gang naar boven leidden, in een soort boogje. Het waren stenen trappen, hetzelfde soort steen als bij de muren. Fascinerend. Het was meer een kasteel dan een echt huis van academie. Dat maakte het nog indrukwekkender om heel het jaar te wonen. Ze stapte stevig door, maar bleef wel in de buurt van Dorian, zodat die haar zeker niet zou kwijtraken. Ze hijgde lichtjes. Dat kwam omdat haar koffer nogal vol zat met spullen, vooral bestaand uit kleren. Ze had nu een blauwe jurk aan. En ze had nog meer jurkjes, maar ook veel broeken en truien en topjes. Oftewel: ze was helemaal klaar voor dit jaar!

Het meisje, Viva, leek in elk geval gelukkig te zijn. Dat was dan in elk geval al een goed iets. Niet dat de rest niet goed was, maar gelukkig zijn was nooit verkeerd, toch? Dorian keek opnieuw naar haar. Hij keek vaak naar mensen. Hij vond mensen interessant. Ze leken soms zo anders dan hij te zijn, en af en toe snapte hij totaal niks van ze. Toch was hij zelf ook een mens. Viva was iemand die hij in zou delen onder het opgewekte ondernemende type. Hij zelf was eerder het dromerige, ietwat afstandelijke type. Maar verscheidenheid was nu net wat ervoor zorgde dat de wereld niet saai was. Ze pakte zijn arm. Hij schrok van de onverwachte aanraking. Normaal raakten mensen hem nooit aan. Al zijn spieren hadden zich plotseling aangespannen en zijn armhaartjes waren overeind gaan staan. Haar hand om zijn pols, haar hand die hem mee wilde trekken, het voelde vreemd voor hem. Maar gelukkig liet ze hem weer gewoon los omdat ze haar koffer mee moest nemen. Hij hoopte dat ze het niet gemerkt had. Hij wist niet of ze naar hem keek, want hij keek naar de grond. Maar als ze naar hem zou kijken, zou hij glimlachen. Glimlachen werkte altijd. Vooral bij het opgewekte type was een glimlach een krachtig wapen, had hij ontdekt.

Ze liep voor hem uit. Het verbaasde hem dat ze zo’n goed richtingsgevoel had. Hem was verteld dat vrouwen altijd verdwaalden. Ze zag er niet uit alsof ze echt hulp nodig had. Waarom wilde ze dat hij haar hielp? Het maakte ook niet uit. Hij vond het niet erg om bij haar te zijn. Ze lachte hem niet uit, ze vocht niet met hem en ze schreeuwde niet tegen hem. Ze kleineerde hem niet en maakte geen valse opmerkingen. Verder vond hij alles best. Hij keek naar de koffer die ze achter zich aan bleef trekken. Hij zag hoe het ding schokte wanneer de vloer ongelijk was en hij zag hoe de wieltjes ronddraaide. Hij hoorde hoe ze over de tegels gingen, en daarna over het tapijt. Interessant. Maar opnieuw onderbrak ze zijn observatie. Ze vertelde dat ze watermagie bezat. Ze kwam van Cassia. De blauwe planeet. Dezelfde kleur als haar haar. Dat vond hij grappig. Hij glimlachte niet meer, hij lachte nu echt. Want glimlachen, dat deed je alleen wanneer er eigenlijk niets was om te lachen. “Wateretage,” herhaalde hij zachtjes. Hij keek naar de trappen. Overal waren trappen. Maar hij kende de weg al. En ook al leken alle trappen hetzelfde, hij wist waar ze heen moest. Hij voelde zich net een superheld toen hij zijn hand uitstak om de juiste richting aan te wijzen en zei: “Wateretage.. Dan moet je.. Die kant uit.” Hij twijfelde even, en voegde er toen nog een paar aarzelende woorden aan toe: “Wil je dat ik met je mee ga?”

Viva keek naar Dorian's arm en toen naar de kant waar hij wees. 'Ah ja!' kwam er uit haar mond, terwijl een grote glimlach haar lippen sierde. Ze had gemerkt dat Dorian moest lachen daarnet. Ze vond het altijd een soort compliment als mensen moesten lachen met haar grapjes. Dat betekende dat je grapjes leuk waren en dat ze nog een keer verteld mochten worden, maar dan wel bij andere mensen, die er misschien weer om gingen lachen. Ze stopte even en keek naar Dorian. Ze knikte. 'Lijkt me leuk! Als je wilt, mag je mee gaan met me. Het hoeft niet per se hoor, maar het zou wel leuk zijn. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd!' zei Viva vrolijk en ze rukte aan de koffer, zodat die over een opstapje vloog richting haar. Handig stopte ze de koffer. Ze stak haar hoofd om het hoekje. Het was een donkere trap. Er waren geen fakkels die het zouden moeten verlichtten. Viva begon de treden op te lopen. Helaas had haar koffer geen handvat waarmee ze hem makkelijker kon meenemen. 'Het nadeel met een koffer op wieltjes, deze heeft geen handvat,' hijgde Viva lachend, terwijl ze de koffer enkele trappen optrok. Ze pakte de koffer aan weerszijden in haar handen. Ze kon het gewicht nog net houden en begon vervaarlijk snel de trap op te lopen. Na zo'n vijftien tot twintig treden kwam ze eindelijk boven en zette ze het zware gevaarte neer. 'Pas op voor vrouwen, koffers en kleding,' lachte Viva vrolijk, terwijl ze naar haar koffer wees. De inhoud bestond vooral uit kledij, wat de koffer zwaar maakte. Viva begon te lopen door de gangen en liet haar blik naar de eikenhouten deuren glijden.

Het was dat ze een redelijk goed gevoel voor richting had, anders was ze waarschijnlijk de jongensslaapzaal ingegaan. Ze opende een deur. Een walm van parfum en deodorant kwam in haar neusgaten en Viva hoestte even. Ze ging dadelijk een raam openzetten! Ze keek naar Dorian. 'Kom maar gerust binnen hoor, er is hier toch niemand,' zei Viva tegen hem, waarna ze de meisjesslaapzaal zelf verder inliep en vrolijk naar de bedden keek. Die waren van hout. Eentje had zelfs een of andere sluier rond haar bed hangen, of hoe het ook mocht heten. Was er soms ook een prinses of zo? Viva keek naar een ander bed. Het lag lekker dicht bij een raam. Ze liep er naartoe. Gelukkig, er was nog niemand daar gaan liggen. Vreemd, eigenlijk, want dit was best een goed plaatsje. Ze opende de deuren van de kast en keek naar binnen. 'Mooi,' lachte ze, toen ze de grote ruimte bekeek. Ze liet haar koffer voor wat het was en draaide zich om naar Dorian, met haar handen in haar zij. 'Zo, wat wil je gaan doen?' vroeg ze vrolijk.

Ze leek zo.. vrij. Zo zichzelf. Zij was het soort meisje dat nog niet verpest was door opvoeding en meningen van andere mensen die er eigenlijk totaal niet toe deden. En dat was cool. Alleen wist Dorian niet precies wat hij met haar moest. En daarom glimlachte hij maar toen ze de trap op ging met haar grote koffer en van Dorian verwachte dat hij mee zou gaan. Maar Dorian had besloten dat hij even zou wachten tot de koffer boven was. Eigenlijk had hij haar moeten helpen, maar dat viel hem pas in toen ze al bijna boven was. Hij hoopte dat ze hem dat zou vergeven. Gelukkig bleef ze lachen. Ze leek wel altijd te lachen. Toen ze de koffer eindelijk neerzette, rende hij ook naar boven. Ze leek hem geen type wat lang op hem zou blijven wachten. En ja hoor, hij was nog niet boven of ze liepen al verder. Naar de.. Slaapzaal? Ja. Viva ging een bed opeisen. Ze vertelde hem dat hij vooral binnen moest komen, maar toch twijfelde hij. Het ging eigenlijk wel tegen zijn principes in. Daarom bleef hij staan in de deuropening en keek van daaruit naar haar en naar wat ze deed. Niet dat ze heel veel deed. Het rook er sterk naar meisjesslaapzaal. Als Viva er niet bij geweest was, was hij waarschijnlijk allang weggerend. De meisjesslaapzaalgeur was wel erg sterk namelijk. En toen keek zij opeens naar hem. Hij wist zich even geen houding te geven. Hij stak zijn handen in zijn zakken en leunde wat onhandig tegen de deurpost. “Zo, wat wil je gaan doen?” Eigenlijk wist hij het niet. Wat verwachtte ze van hem? Hij was totaal geen ondernemend type. En er was maar een ding dat hij graag wilde. Vast niet het antwoord waar Viva op wachtte.
“Weg. Het ruikt hier naar meisjesslaapzaal.”

Viva schoot in de lach. Ja, het rook hier inderdaad niet erg fris. Zoveel deodorant op één kamer. Hopelijk viel ze straks maar in slaap. 'Ja, is goed,' zei ze glimlachend. Ze kwam op hem afgelopen. 'Oh! Wacht even!' zei ze opgewekt en ze hobbelde terug. Ze deed vijf ramen open op een kier. 'Misschien gaat de geur dan wat meer weg,' grijnsde ze vrolijk. Ze kwam terug naar Dorian en ging toen naast hem lopen. Ze zweeg en liep ondertussen de trap af. Ze wreef over haar buik. Ze had best honger gekregen van de rit. Maar... Ze zou niet klagen. Trouwens, misschien aten ze straks wel iets. Ze keek naar Dorian. Hij was een leuke jongen. Beetje stil, maar was iedereen dat niet soms? Trouwens, zij had een vrolijk en opgewekt karakter en Dorian misschien niet, daar was toch niks mis mee? Als mensen verschillen hadden, was dat soms alleen maar fijn. Zo dacht je in sommige situaties los van elkaar en kon een probleem op verschillende manieren opgelost worden. Viva sloot haar ogen even toen een bekende spaghettigeur in haar neusgaten kwam. Ze keek automatisch opzij. Een grote witte zaal kwam in haar zicht, met sommige rode stoelen. De aula? 'Zullen we naar buiten?' vroeg Viva, terwijl ze opzij keek. Ze wist niet goed wat Dorian wou en ze wou hem niet opdringen. Oké, ze was daarnet wel een beetje snel met beslissingen geweest. Arme Dorian. Dat ging ze hem geen tweede keer aandoen. Ze keek naar Dorian en bleef toen stilstaan. 'Jij kent immers deze academie beter dan mij,' lachte ze, terwijl ze rondkeek. Het was echt een groot gebouw, als je het zo bekeek.

- Sorry, beetje kort -

Al heel snel waren ze weer onder. Dorian bedacht zich dat hij misschien beter wat spraakzamer kon zijn, of op zijn minst wat ondernemender. Het zo voor Viva vast ook niet makkelijk zijn als ze hem steeds mee zou moeten nemen. Was hij trouwens niet degene geweest die haar moest helpen? Al snel waren ze weer onder. Dat was een hele opluchting. Hier kon Dorian tenminste normaal ademhalen. Frisse lucht. Geweldig. Hij keek naar Viva en vroeg zich af of hij iets moest zeggen, of misschien doen, maar ze was opnieuw sneller. Hij zag dat ze even de aula inkeek, en toen voorstelde naar buiten te gaan. Buiten was nog frissere lucht, dus dat zag Dorian wel zitten. Ze vroeg wat hij wilde, want hij kende de academie beter. “Ach, je zult de academie ook erg snel leren kennen. Het went makkelijk. Zo groot is hij ook niet. En ja, we kunnen wel naar buiten gaan. Tenzij je honger hebt? Als je wil kunnen we ook eerst eten en dan naar buiten gaan? Of eten mee nemen?”
Als Dorians moeder erbij gestaan had, had ze hem nu behoorlijk verbaasd aangekeken en was ze enorm trots aangekeken, want hij had zojuist de langste en meeste zinnen achter elkaar uitgesproken dan ooit eerder in zijn leven.

Viva keek glimlachend naar Dorian. Hij stelde wel allemaal goede ideeën voor. Ze had heel even de tijd nodig om zijn zinnen een paar keer te herhalen en vervolgens een begrip ervoor op te leggen. Ze sloot haar ogen even. 'Laten we dan maar eten meenemen, altijd fijner om dat buiten op te eten,' zei Viva tegen Dorian, terwijl ze vrolijk naar hem grijnsde en toen langzaam naar de aula liep. Allemaal kinderen die zij nog niet kende keken haar aan. Viva wierp hun een vrolijke blik. Haar blik zou nooit ongemakkelijk zijn of zo. Ze was een zelfverzekerde meid. Alleen in haar hoofd zouden er vragen kunnen opkomen of ze te lelijk was of zo. Ze voelde zich bij Dorian fijn op haar gemak, wat niet vreemd was, aangezien hij niet moeilijk deed of zo. Ze keek naar hem en glimlachte. Daarna ging ze in de rij staan om eten te nemen. Ze waren algauw aan de beurt en Viva keek wat er was. Spaghetti. Moest kunnen. Ze pakte een beetje spaghetti en wachtte toen rustig op Dorian, terwijl ze haar blik door de - voor haar nog grote - aula liet glijden. Veel kinderen zaten bij elkaar. Er waren zo te zien ook koppeltjes. Die deden dan wel nogal klef, maar het was leuk om te zien. Een grijns kwam om Viva's mond toen ze een koppeltje innig zag zoenen. Ze wendde haar blik af. Ze zou alleen maar kritiek krijgen als ze zou blijven kijken naar het koppeltje. Dan zouden die haar weer van alles zeggen en dan zouden ze haar weer voor alles en nog wat uitmaken, dat kende ze nu ondertussen wel. Op haar vroegere school kreeg je ook vaak een opmerking naar je hoofd geslingerd als je te lang naar iets bleef keken voor hun zin. Aan de ene kant kon Viva dat wel begrijpen, maar aan de andere kant vond ze wel dat het veel te bot was en dat het ook op een andere manier gezegd kon worden.

De spaghetti dampte langzaam af. Ze keek opzij naar Dorian en begon toen te lopen, richting buiten. Ze sloot haar ogen. Het was een beetje schemerig. De zon was aan het ondergaan. Dat was altijd heel mooi om te zien. Op Cassia ging ze meestal ook buiten zitten als de zon onderging. Dat zou ze hier ook wel willen doen. Ze keek naar een boom en ging toen zitten. Ze zette het bord spaghetti naast zich en pakte een mes en een vork, die ze onderweg meegenomen had. Hopelijk had Dorian ook bestek bij, anders zou hij opnieuw naar binnen moeten. Ze had netjes op hem gewacht. Ze was deze keer niet snel geweest. Op mensen wachten was altijd wel zo netjes, ook al vergat ze dat dikwijls in haar enthousiasme. Dat was dan wel weer een beetje stom, maar ja. Ze begon langzaam te eten en hield af en toe haar blik op de ondergaande zon gericht.