De planeet die ze zo goed kenden, al jaren hadden bewoond. Langer dan menig mens hier of op de andere planeten, ontdekt of onontdekt, in het zonnestelsel. En telkens als ze zich weer terug begaven naar deze plek, leek alles veranderd te zijn. Alsof er een shift was geweest die alle gebouwen had plat gegooid waaruit nieuwe, grotere en nog grijzigere gebouwen weer uit oprezen, als een feniks uit de as. En telkens moesten de twee weer wennen aan het zicht dat steeds meer plek werd ingenomen door die gebouwen, door de mensen die niets voor hun omgeving leken over te hebben. Ze leefden hun leven, dachten dat ze alles binnen hand bereik hadden en al te veel hadden bereikt. Maar ze waren zich nog half niet bewust van hun potentie. Ergens was dat een goed teken, ze wisten namelijk niet wat ze allemaal bezaten, konden zich niet bedenken wat ze wel en niet allemaal konden, wat echt in hun handbereik lag. Het was een voorzorgsmaatregel om ze als een kudde schapen bij elkaar te hoeden. Geen destructie, nauwelijks vooruitgang. En toch. Toch leek al het goede te verdwijnen onder de destructie die de mens maakte. Het deed Kindred misschien te veel. Misschien kwamen ze daarom om de tijd terug naar hun geboorteplaats, om te zien of alles nog intact was, om te zien hoever de mens was met het vernietigen van hun omgeving. Waarom moesten ze zo nodig vooruit gaan? Waarom konden ze niet in het hier en nu denken en appreciëren wat ze bezaten? Tienduizenden jaren geleden leefden ze nog van het voedsel wat ze konden vinden, nu ging het om het slachten en het ontdekken van nieuwe diersoorten en ander voedsel. Gewoonweg omdat de mens niet kon stilzitten en vooruit moest gaan.

Kindred had zich in de schaduwen verscholen, geen zin hebbende in de aandacht die ze altijd trokken. Het was dan nu wel nacht en de straten waren verlaten, maar hier en daar bespeurde Asper nog de geur van drank, of het gelal van een dronken zwerver in de verte. Ze waren op hun hoede, zoals altijd. Industrie, gebouwen, zelfs de paden die vol lagen met klinkers en bakstenen. Ze konden er niet tegen. Het voelde onaards aan onder Assrah's hoeven en Asper had het gevoel alsof hij naar de grond werd getrokken door iets. Dus voor nu trokken ze zich terug, in de schaduwen, zo ver mogelijk van de bewoonde wereld vandaan. Maar ze moesten in de buurt blijven, want ze voelden al sinds hun aankomst de spanning. Iets hing hier in de lucht waar ze een stokje voor moesten steken. Een leven dat onnodig zou verdwijnen van deze helse aardbol. Zouden ze diegene geen plezier doen, als zijn ziel deze wereld verliet? Deze wereld vol haat, destructie en levenloos leven. Maar ze moesten zich aan hun regels houden. En dat leven mocht nog niet genomen worden.

Het was de geur van angst die hen leidde door duistere steegjes, paadjes en grindpaden. Uiteindelijk waren ze daar, een donker huis, met een paar enkele lichten. De nacht was zwart en de sterren deden hun best die inkt te verdrijven. Maar zowel Asper als Assrah boden nu geen aandacht aan de hemel boven hen. De wolf klapte zijn kaken op elkaar, duidelijk opgewonden door de sterke geur van angst. Assrah rook iets anders. Woede, haat. Iemand die paraat stond om toe te slaan. Het lam hoefde niet te sluipen om dichterbij te komen, haar hoeven maakten nauwelijks geluid en ze waren niet op te merken in de magie, aangezien ze het niet gebruikten en het dode wezens waren. Achter stond een deur op een kier. Asper stak zijn wolven snuit naar binnen en rook. Assrah wist wat hij zocht, de plek waar de angst en woede zich met elkaar vermengden. Het was niet moeilijk te vinden aangezien het de enige twee mensen in het huis waren. Kindred stapte door de deur en trof de twee een eind verderop aan. De ene had de andere man tegen de muur aangeduwd, klaar om toe te slaan. Assrah hoefde niets te zeggen. Wolf vloog op de twee af en voordat de man met het rode haar, hij kwam hen bekend voor, kon toeslaan had het beest hen ruw uit elkaar gerukt, Iro terugduwend. Het lam wendde zich tot de angstige man. 'Verlaat ons.' Sprak ze met haar dromerige, haast fluisterende stem. Dat hoefde niet twee keer gezegd te worden want de man krabbelde op en stoof het huis uit. Asper had zich weer langs Assrah geschaard en staarde Iro woest aan, wat slijm kroop langs zijn kaken naar beneden. 'Dat was geen leven dat jij mocht nemen, Iro.' Klonk Aspers woeste en brute stem. Zijn ogen glommen, alsof hij elk moment weer kon toeslaan om deze keer de keel van de man door te bijten. Assrah stond stil en bewegingsloos, de man in haar opnemende met haar vuurblauwe ogen, strak op hem gericht. Nog steeds dacht ze aan het feit of ze er wel tussen hadden moeten springen. Wie weet wat er dan was gebeurd.

OOC; Sorry voor de late reactie :c

De angstgeur nam af, Asper snoof nog een keer diep in om de geur niet te verliezen, om hem wellicht nog straks achterna te zitten, nog even zijn tong over het gezicht van de angstige man te laten gaan om hem eraan te laten herinneren dat hij nog lang niet ontsnapt was aan de dood en dat Kindred hem weldra zou vinden om een vonnis over hem uit te spreken. Maar die tijd zou nog even duren. Voor nu moesten ze afhandelen met deze meneer hier en dan zouden ze weer hun eigen weg gaan. Hun pad zou later weer met de andere man kruisen. Veel later. Assrah's koele, blauwe ogen richtte zich weer op Iro, hem in haar opnemend. Asper zweefde nog even naar buiten om te kijken of ze echt alleen waren. Een grauw vertelde het lam dat ze veilig waren. Iro was ondertussen weer begonnen met spreken en Assrah nam elk woord wat hij zei zorgvuldig in haar op alsof ze ze woog op een weegschaal. De woede leek nog steeds als een strak lint om de man heen te zitten en de kilte die van zijn stem klonk leken zowel het lam als de wolf niets te doen. Koel keken ze terug met hun holle, vuurblauwe ogen. Asper cirkelde wat om het lam heen maar hield de man met de rode haren strak in de gaten. Mocht hij een kans zien om te vluchten, dan zou de wolf hem snel de weg versperren en er voor zorgen dat wegrennen geen goed idee was.
'Wij weten allebei Iro dat het meer was dan dat.' Sprak Assrah weer met haar kalme, dromerige stem. 'Je bent hier op een verkeerde plaats op een verkeerde tijd. Wij zullen zijn schuld pas vijf jaar later op eisen. Maak het jezelf niet moeilijk.' Asper zweefde nu aan de rechterzijde van het lam en staarde Iro aan. Hij leek op hem af te willen springen, zijn ogen waren meer gevestigd op Iro's keel dan echt op zijn gezicht en zijn bek was lichtjes open getrokken. Niet dat de wolf van plan was om toe te slaan, maar hij wilde dit gesprek interessant maken. Zien hoe Iro zou reageren nu hij in het nauw gedreven was en misschien wel elk moment kon sterven.

Reapers opkomst: