Het geluid van een snikkende ademhaling weergalmde in de ruïnes. Het geluid klonk drie keer zo hard als normaal. Zelfs een menselijk oor zou opmerken dat dit niet normaal was, maar Kaede was geen mens, dus had ze het eerder opgemerkt. Helemaal alleen, zelfs zonder Uchiki, was ze de ruïnes ingelopen. Het was haar niet gelukt. Waarom moest het lot haar zo tarten? Elke keer dat ze dacht veilig te zijn verraadde haar intuïtie haar. Zelfs hier was ze een monster. Een moordzuchtig, bloeddorstig monster. Het enige wat je ervan zag waren de twee oren, die nu slap naar beneden hingen. Haar lichaam schokte, iedere keer als er een snik klonk. Ze had haar benen opgetrokken, en zat tegen een muurtje, naar haar handen starend. Die waren besmeurd met een zwarte substantie, die vloeibaar noch gas was. Het spul kwam tussen haar vingers vandaan, waar het als spinnenwebben verscheen, en liep dan als bloed over haar handen. Het spul vermengde zich met de tranen die ze ongewild vergoot. De tranen om het lot, dat haar besloten had op te schepen met een kracht waarmee ze ongewild mensen zou vermoorden. Waarmee ze de mensen, van wie ze hield, niet meer zou herkennen, en meedogenloos zou afslachten. Ze legde haar hoofd in haar handen, niet denkend aan het feit dat het spul, wat nog het meest op zwart bloed leek, ook aan haar gezicht zou komen. Ze hoorde voetstappen, maar zei met een snikkende stem dringend: ‘Ga weg! Ren zo snel als je kan terug!’ Ze zou zichzelf niet meer in bedwang kunnen houden als er iemand langskwam. Haar kracht had zijn hoogtepunt bereikt, en als ze het niet losliet, zou het haar vernietigen. Dat zou maar beter zijn ook. Ze zou geen gevaar meer vormen voor de rest.

Servatius was willekeurig naar de ruInes gekomen puur en alleen om alleen om rust te krijgen van de onwennige drukte om hem heen op een plek die voor hem vertrouwd was. Natuurlijk had hij dat ook bij het meer kunnen doen, in de kerkers of in het duistere bos, maar zijn voeten hadden hem hier heen geleid. Wat hem er hield was echter iets totaal anders, zijn nieuwsgierigheid. Het snikken dat hard door de ruïnes galmde had zijn aandacht getrokken door de onmenselijke klank erin wat hem ertoe leidde om de oorsprong ervan te zoeken. Na een kleine halve minuut zijn oren gevolgt te hebben, wat makkelijker klonk dan het gedaan was met die galm, zag hij de bron van de trieste onmenselijke snikken. Het was een meisje, lang niet zo onmenselijk eruit ziende als hij vermoed had. Enkel de twee oren verrade haar onmenselijkheid, dat en natuurlijk haar snikken. Maar ondanks dat Servatius wist dat ze niet menselijk was voelde Servatius geen angst. In zijn ogen was er geen onmenselijk monster dat voor hem zat, enkel een verdrietig meisje dat toevallig anders geboren was. Ondannks dat hield hij toch zijn verdediging en afstand, wetende dat zelfs het onschuldigste wezen gevaarlijk uit de hoek kon komen als het verkeerd benaderd werd. Hij bekeek haar nogmaals goed, zag de zwarte vloeistof met haar tranen weg lopen van haar gezicht en handen, vloeistof die verdacht veel leek op bloed. Was ze gewond dan? Was Servatius zijn eerste gedachtte bij dit besef en besloot uit bezorgtheid het toch te wagen dichterbij te treden. Toen hij dat deed weerklonk de stem van het meisje echter, in haar woorden duidelijk makend dat hij weg moest al klonk haar stem niet dreigend, eerder als een waarschuwing. Servatius was echter nog niet in de lichtste mate bang, al sleep hij zijn verdediging iets verder aan terwijl hij nog iets dichter bij haar trad. Hij stopte pas op een twee meter van het meisje vandaan, buiten haar onmiddelijke bereik, maar toch wel aardig dichtbij voor haar misschien. "Ik denk zomaar dat zoiets niet nodig is, ik denk dat je in de bui waarin jij je nu lijkt te begeven eerder juist gezelschap nodig hebt in plaats van eenzaamheid" zei hij tegen het snikkende meisje voor hem, net hard genoeg zodat ze hem zou kunnen verstaan door haar snikken heen. Servatius trok een vriendelijke glimlach en zei daana half lachend, al was het geen grap, "bovendien denk ik het wel aan te kunen als er iets gebeurt". Dat was zeker wel waar, daar was hij ten slotte voor getraind, tenzij ze een gevaar vormde dat gelijk of hoger was dan een klasse 3 demoon, maar dat was onwaarschijnlijk. Onzichtbaar voor het meisje had hij ten slotte ook nog zijn hand gesloten om het gevest van een tantō zwaard dat hij vanuit zijn -kapotte- broekzak kon trekken al zou hij dat met zijn commando training waarschijnlijk niet nodig hebben, al waren zijn methodes misschien wel al iets ouderwets na driehonderd jaar.

De persoon, die een jonge man bleek te zijn uit zijn stemgeluid, liep dichterbij, en Kaede begon onregelmatiger te ademen. Ze rook de geur van zijn bloed, hoorde zijn hart kloppen, zag zijn spieren aan- en ontspannen. Ze wilde het stoppen, zijn hart doen ophouden, de warmte laten verkillen. Ze walgde van zichzelf. Waarom? Wat had ze misdaan om dit te denken? In haar leven had ze teveel gedood of verwoest, en ze had echt gehoopt om te stoppen. De reactie dat de jongen haar wel aankon was waar. Ze was te zwak om te staan, maar dat zou niet lang meer duren. 'Het doet zoveel pijn, ik ben bang...' zei ze zachtjes, terwijl ze zachtjes snikte. Haar hart sloeg sneller dan normaal, en ze zat verstijfd tegen de muur. Ze keek op, en zag dat de jongen rood haar had. Rood, net als haar ogen. Het viel haar meteen op, wat haar een beetje vreemd leek. Maar daarna was ze weer afgeleid door het kloppen van zijn hart. Haar stem was iets kalmer, en ze zei tussen haar tanden door: 'Zelfs als je me aankon, zou ik het prettiger vinden als je iets afstand nam. Je maakt nogal veel geluid.' Ze wist dat het vreemd moest klinken, maar het was de enige verklaring die normaal was. Ze kon nogal moeilijk tegen hem zeggen dat hij naar bloed rook.

Het viel Servatius op hoe anders het lichaam van het meisje reageerde toen hij nog iets dichterbij trad. Haar ademhaling versnelde en hij voelde dat haar emoties in haar nog erger werden door de energie die iedereen onbewust afstootte. Ergens daarin voelde hij ook de intentie om te doden, iets wat hem op zijn hoede hield al was het niet een overheersende energie. Zacht sprak het meisje, uitte de angst en pijn die eigenlijk al duidelijk waren op de eerste aanblik. Ze snikte nog zachtjes waarna ze naar hem op keek. Het eerste wat hem op viel waren dan op haar ogen die al net zo rood waren als zijn haar, ogen die kenmerkend waren voor demonen en andere puur Shadraanse wezens, ook hij had die rode gloed in zijn ogen, al waren zijn ogen lang niet zo vel als die van haar. Ondanks dat haar stem bij de volgende zin iets kalmer was viel de pijn erin Servatius op, evenals de toon erin die toonde dat het een leugen was wat ze zei. Iets waar hij al jarenlang expert in was om te detecteren, al was het bij professionele leugenaars moeilijker te ontdekken. Toch luisterde hij naar haar woorden en deed een paar stappen achteruit, niet dat zoiets waarschijnlijk zou helpen voor haar als zijn geluid echt het probleem was geweest, daar leken haar oren zo veel te gevoelig voor. Servatius was nu meer benieuwd naar de echte reden en of wat er mis met haar was. Servatius stapte nog iets opzij en legde zijn rechterhand op een van de afbrokkelende muren, een die half overgroeid was met een rozenstruik als stonden de bloemen raar genoeg nu niet in bloei. Hij richtte zijn blik weer op het meisje, haar ogen en het zwarte bloed op haar gezicht negerende. "Ik kan je verzekeren dat ik uit ervaring spreek als ik zeg dat ik je aan kan, dus maak je daar maar geen zorgen over. Ik weet niet of ik je ergens mee kan helpen, maar vraag het maar als je wil dat ik iets voor je doe... Daarmee bedoel ik dingen naast vertrekken, want ik laat niet iemand in zo'n staat hulpeloos achter" vertelde hij haar, het laatste toe voegend omdat hij wel bijna zeker wist dat ze het anders zou vragen. Hij draaide zich iets rechter naar het meisje toe, daarbij zijn hand op het muurtje houdend en zijn andere hand in zijn zak om in nood de tantõ te kunnen trekken. Waarschijnlijk zag hij er in haar ogen nu vrij weerloos uit, maar dat was pure bedrog, iets waar Servatius goed in getraind was met als voordeel dat hij links was terwijl de meeste mensen er automatisch van uit gingen dat iemand rechts was. In zijn voordeel omdat mensen dan zouden denken dat hij wapens met rechts zou hanteren en dus ongemerkt een kleine voorsprong had op de tegenstander. Het meisje zou niet anders zijn en nu ze zijn rechterhand ontbloot zag was hij waarschijnlijk in haar oog weerlozer, een makkelijker doelwit. Dat schoot allemaal in een flits door Servatius zijn hoofd om zijn voordeel tegenover haar te kunnen berekenen mocht ze hem aanvallen, wat een zwak glimlachje op zijn gezicht deed verschijnen. Toen gebeurde er echter iets dat hij zelf ook niet echt had verwacht. Hij had enkel zijn hand willen verplaatsen zodat hij recht tegenover haar stond, maar was vergeten dat er een rozenstruik groeide die nu, door zijn eigen onvoorzichtigheid en het feit dat hij het meisje aan had gekeken in plaats van zijn eigen acties te observeren, zijn doorns in zijn handpalm lieten glijden. Met een lichte schrok trok hij onmiddellijk zijn hand weg en keek er een moment naar o te zien wat voor wond hij had opgelopen. Hij keek en zag het bloed al zitten, zijn eigen bloed was al bezig met stromen ondanks dat het niet bepaald een grote of diepe wond was, enkel irriterend. Servatius besloot er dus niet echt aandacht aan te besteden en veegde enkel zijn hand aan zijn broek af voor hij zijn hand, nu goed, op het muurtje legde, daarbij het meisje weer aan kijkend.

Nadat de jongen zijn hand had verwond, had Kaede al haar wilskracht nodig om te blijven zitten. Ze legde haar handen op de grond, en het kleine beetje gras dat daar groeide verdorde sneller dan het blote oog kon zien. Er kwam een haast dierlijk geluid uit haar mond, maar het klonk niet hard genoeg om aanvallend te noemen. Eerder pijnlijk. Er stak een koude wind op, maar dat kwam niet van Kaede. Soms waren er dingen die gewoon gebeurden, en dit was een van die momenten. 'Dank je.' zei ze, maar haar stem ging half verloren in de wind, zo zacht sprak ze. 'Ben je.. Ben je niet bang?' vroeg ze, half verbaasd, half snikkend. Normaal gingen mensen, zelfs de dappersten, haar uit de weg als ze zo was. Haar handen krampten weer samen, en ze hapte naar adem. Langzaam, maar duidelijk groeiden haar snijtanden tot messcherpe moordwapens, maar toch niet langer dan drie centimeter. 'En zelfs als je dat niet was, zou je niets kunnen doen. Ik was roekeloos.' Dit was volledig haar schuld, niet meer en niet minder. Voor deze ene keer wilde ze dat ze terug was op Shadra, haar handen en voeten vastgezet, niet in staat te bewegen. Dan waren er geen doden gevallen. Er waren gebouwen ingestort, halve dorpen verwoest, maar nooit stierf er een mens. Dit keer was het anders. Nog een vlaag wind onthulde het brandmerk in haar nek, net onder de plaats waar haar oor had moeten zitten, maar dat zat er niet. Ze had nota bene kattenoren. Een brandmerk van het Shadraanse leger, gegeven om haar te herkennen. En om haar te doden als ze ooit losbrak.

Toen Servatius zijn aandacht weer volledig op het meisje had zag hij dat het gras onder haar aan het verdorren was puur en alleen door de magie die ze uit stootte, dodelijk voor de omgeving. Het geluid dat ze maakte was veranderd net als haar houding, duidelijk zich met moeite in houdend voor wat voor reden dan ook, om wat dan ook te voorkomen. Zacht, nauwelijks hoorbaar hoorde hij het dankwoord wat onder andere omstandigheden misschien een glimlach bij hem los had gepeuterd. Dit was echter iets te serieus om hem te laten lachen, ze had het ten slotte overduidelijk heel erg moeilijk met waar ze dan ook last van had. De vraag die ze hem stelde verbaasde hem ook niet echt. Hij wist dat andere 'normale' mensen mensen al meteen bang weg waren gerend terwijl hij geen enkel spoortje angst toonde of voelde. "Niet echt, ik heb vele malen erger gezien" antwoordde hij eerlijk terwijl hij haar aan keek. Hoe vaak hij wel niet wezens zoals zij op had moeten jagen en doden omdat ze hun menselijke kant verloren waren wist hij niet eens meer, maar ze was niet bepaald het type dat haarzelf verloor, of dat leek ze in elk geval niet. Ze zou in elk geval niet bepaald het moeilijkste wezen zijn dat hij had bevochten, al zou ze wel het eerste zijn die niet in opdracht ging mocht ze zichzelf echt verliezen. Hij zag nu echter haar tanden al veranderen, een transformatie beginnen die gevaarlijk zou kunnen zijn als het niet goed genoeg gehanteerd werd. Haar woorden leken uit ervaring te spreken, de pijn er duidelijk in af te lezen, het klonk alsof ze dit zelf vaker mee had gemaakt, wat Servatius verbaasde. Zoals hij het ras ooit had gekend was het over zodra ze transformeerde, maar zij scheen anders te zijn, zij het alleen voor haar of voor haar ras dat nu anders was als in zijn tijd wist hij niet, maar het zorgde ervoor dat hij voor zichzelf de notitie maakte haar niet te doden. Het teken van het Shadraanse leger in haar nek verbaasde hem echter, hij had het nog nooit als brandmerk gebruikt zien worden, enkel in kettingen en in tekens die aan gaven dat ze of onder bescherming, of onder onderzoek van het leger stonden toen hij nog in het leger zat voor zijn dood en wederopstanding, 300 jaar geleden dus. Hij haalde zijn hand van de muur af en gleed daarna van boven onder zijn shirt waar hij een hanger met het oude Shadraanse logo van onder vandaan haalde dat maar een klein beetje verschilde van wat het meisje in haar huid gebrand had. "Dit logo, wie heeft je ermee gebrandmerk en waarom?" vroeg Servatius nu, de hanger duidelijk zichtbaar voor het meisje. Hij verwachtte nu een van twee reacties, of angst en uit angst een eerlijk antwoord, of haat en een uitval richting hem met of wel of niet een antwoord liggend aan de reden voor de brandmerking. Natuurlijk zou ze ook tegen die patronen in kunnen gaan, maar dat waren degene die het meest voor kwamen en dus de reden dat de tontõ iets beter in zijn zak vastgeklemd werd, op elk moment klaar om zijn eigenaar te verdedigen.

Hij herkende het. Hij herkende het teken wat ze had gedragen sinds ze op haar twaalfde was opgepakt. Ze keek hem angstig aan, alsof hij een van degenen was die haar toen hadden opgepakt. Even werd ze teruggeslingerd, even zag ze weer de paniek die de soldaten in haar huis hadden gemaakt. Ze wist zelfs nog wat ze aan het doen was. Ze las een boek, maar het volgende moment werd het boek voor haar ogen aan stukken gescheurd en werden haar armen op haar rug gebonden. Daarna was de pijn gekomen, de nu welbekende pijn die ze voelde zodra ze teveel van haar energie had losgelaten. Ze was wakker geworden in een isoleercel, haar handen op haar rug gebonden, van top tot teen bebloed. Geen enkele druppel was van haar geweest. In een seconde flitste het aan haar voorbij, daarna werd ze door een pijnscheut in haar hoofd weer naar het heden gehaald. 'Ik weet het niet. Waarschijnlijk het leger, of iemand anders. Ik werd ermee wakker. Ze gebruiken het kennelijk om me te identificeren.' Ze ontweek zijn blik, en er brak iets. Het muurtje waar ze tegenaan gezeten had had het begeven, en overal zag je de sporen van het zwarte spul. 'Hoe kom jij daaraan?' vroeg ze, knikkend naar de hanger, terwijl ze opstond. Ze had zichzelf nog in de hand, nog net. Als hij dit maar niet als aanval zag. Als hij dat wel zou doen, zou een simpele klap een einde maken aan haar beheersing. Ze had geen idee hoe ze eruit moest zien als ze zo was, maar ze stelde het zich niet al te prettig voor. De beweging was net te veel geweest. De bloedvaten in haar polsen en in haar hals werden duidelijk zichtbaar. 'Wat... Weet je ervan?' bracht ze moeizaam uit, haar stem half grauwend, half vragend. Ze wilde de waarheid weten. 'Wat weet je over mij?'

De angst was duidelijk in de ogen van het meisje af te lezen, aan die houding en blik te zien een angst die zich diep nestelde, misschien zelfs een grote rol in haar leven had gespeeld al kon Servatius dat natuurlijk niet met zekerheid zeggen, zeker niet voor hij een antwoord op zijn vraag had gekregen. Toen hij dat antwoord kreeg kon hij de waarheid in haar stem horen, ze loog niet, wist er waarschijnlijk nog minder van af dan Servatius. Hij wou haar net iets over zijn vermoedens vertellen toen hij dat rare geluid hoorde en daardoor voor het eerst van haar weg keek, het muurtje dat achter het meisje had gestaan was verwoest, sporen van het zwarte spul dat Servatius nog altijd zag als bloed er overal op verspreid. Servatius wou vragen of het nog wel met haar ging, maar er kwam al een vraag van haar kant. "Dit heb ik destijds gekregen voor mijn diensten bij het Shadraanse leger" antwoordde hij, meteen in ziende dat dit nogal bedreigend over kon komen op iemand die door hen gebrandmerkt was vervolgde hij daarna meteen met "Al is mijn dienst daar al vele jaren geleden beëindigd". Servatius keek toe hoe het meisje overeind kwam, hield haar scherp in de gaten, zulke bewegingen zag hij nog niet als aanval, maar de dreiging ervan leek wel een stuk reëler en als het zou gebeuren zou hij ervoor zorgen dat ze wenste nooit in de aanval te zijn gegaan. De nu duidelijke bloedvaten verraden in elk geval dat er iets veranderd was, maar Servatius wist niet wat. Toen ze haar vraag stelde bleef hij dan ook klaar staan, en ook tijdens zijn antwoord dat hij zo eerlijk en compact mogelijk gaf, al wou hij haar wel een volledig beeld geven. "Van het brandmerken weet ik niets zeker al denk ik inderdaad dat het leger degene waren die je gebrandmerkt hadden en dat ze je ermee identificeren al kan ik niet zeggen op wat voor manier, het logo zelf staat voor oude Shadraanse orde. Over jou, ik weet eigenlijk niks over jou als persoon, al weet ik des te meer over jou soort, althans, over de geschiedenis van jou soort tot een bepaald punt" antwoordde hij waarna hij zich stil hield. Als ze meer wou weten zou ze het wel vragen en pas als zij klaar was zou hij wel weer langzaam gaan vragen. Hij zou de misschien foute reactie met de hanger niet nogmaals maken, dat was ten slotte voor Servatius zijn gevoel veel te direct geweest.

Hij was nog een van hen ook. Geweest, zei hij, maar dat maakte Kaede niets uit. Verleden, heden, toekomst. Het boeide haar niet, hij had hen geholpen. Ze werd er kwaad van. En hoe zou het überhaupt kunnen? Hij leek haar maar net een jaar ouder. Even overspoelde woede haar, maar daarna besefte ze dat dat gevaarlijk kon zijn. 'Dus jij bent een van hen.' gromde ze met haar kaken op elkaar geklemd. Ze had hem kennelijk verkeerd ingeschat. Op eerste indrukken kon je ook al niet meer bouwen. De woorden over "Haar soort" vielen helemaal verkeerd bij Kaede. Wat wist hij nou van hen? Ze was gewoon de dochter van mensen, maar bij haar was het demonenbloed aanwezig. Niemand wist veel meer dan dat, had ze gehoord. Tenzij hij er zelf ook een was, maar dat was onmogelijk. 'Nu ik dat weet, heb je des te meer reden om weg te gaan.' Haar stem verloor zijn redelijkheid, begon zich te vervormen tot een demonisch klinkend geluid. Ze was al over de helft. 'Ik vraag je nog een keer om weg te gaan, hoewel ik het idee heb dat je niet zult luisteren.' Er kroop een nare rilling over Kaede's rug, die zich voortzette in haar zicht, wat begon te trillen. 'Ik heb niet lang meer. Niet veel meer dan tien minuten, hoogstens een kwartier.' mompelde ze in zichzelf, terwijl ze van afschuw vervuld naar de grond staarde, die volledig zwart was geworden. Alles in een straal van een meter rond haar was doods, geen drupje leven meer te bekennen. Daarna kwam de bekende pijn in haar ogen. Ze greep met haar handen naar haar gezicht, probeerde het te beschermen, maar door het zwarte bloed op haar handen brandde het alleen maar erger. Het leek alsof iemand zoutzuur op haar huid goot, om het dan te vermengen met ongebluste kalk. Er kwam geen geluid over haar lippen, maar het was duidelijk te zien dat het haar veel pijn deed. 'Blijf weg.' bracht ze uiteindelijk uit, om daarna haar handen weg te halen. Haar ogen waren nog steeds rood, maar anders, er leken draaikolken van bloed in te draaien, en haar pupil was verticaal. Er leek dieprood bloed uit haar ooghoeken te stromen, alsof ze huilde. Maar haar gezicht vertoonde geen enkele emotie.

Servatius hoorde de grommende woorden van het meisje, gevuld met woede jegens hem, woorden die hij graag wou tegen spreken, maar dat niet deed omdat hij door de toon in haar stem wist dat zoiets toch geen enkele zin zou hebben. De woorden van haar die volgde begonnen dreigend te klinken, zeker nu de demonische kant van haar steeds meer naar boven leek te komen, zelfs in haar stem terug te horen. De vraag en de uitleg die erop volgde negeerde Servatius als in de zin dat hij niet deed zoals ze van hem vroeg. "Des te meer reden voor mij om hier te blijven, ik ga je echt niet vrij rond laten rennen in de vorm van de demon in je bloed, dat brengt alleen verwoesting met zich mee, als niet erger" zei hij tegen het meisje, in zijn stem duidelijk te horen dat het punt niet ter discussie stond. Hij bekeek haar goed, zag dat ze haar eigen tijd waarschijnlijk nog hoog in schatte terwijl de doodse cirkel om haar heen sterker werd en groeide en ook haar transformatie langzaam versnelde en ook al haar ogen beïnvloedde, de pijn makkelijk van haar lichaam af te lezen. Servatius bleef echter gewoon staan, klaar om elk moment in te grijpen wanneer het nodig was, hij wist precies wat hij zou moeten doen en hoe dat gedaan moest worden, had al te vaak met dit bijltje gehakt om dat niet te weten. Zijn hand lach al stevig, maar toch soepel om het zwaard in zijn zak, klaar om het elk moment te trekken terwijl hij de laatste woorden van het meisje negeerde, het bloed liet hem al helemaal serieus worden. Dit kon echter nog best wel moeilijk worden, hij hield ten slotte meestal geen rekening met het leven achter de demon, wist dat die meestal toch al verdoemd was en doodde gewoon, maar nu zou hij haar vast moeten houden, enkel mogen verwonden maar niet doden terwijl hij de tijd rekte tot het punt dat het demonenbloed weer rust vond. Misschien was het beter dat hij haar er dan ook maar zo snel mogelijk door heen hielp en er voor zorgde dat alleen hij het doelwit van haar aanvallen werd, maar hij wist maar 1 manier om dat te doen. "Weet je hoe ik alles te weten ben gekomen over jouw soort? Ik was vroeger demonenjager en de meeste vertellen nog geheimen in hun laatste adem" zei hij. Hiermee zou hij haar bijna gegarandeerd wel breken in deze staan, haar compleet woest op hem maken tot het punt haar ze alles op alles zou zetten om hem te doden, maar dat zou wel moeten nu, voor haar eigen bestwil al was het voor Servatius nog zo gevaarlijk. Daarom besloot hij ook maar meteen het zwaard te trekken voordat ze brak, gewoon om ervoor te zorgen dat zijn verdediging al maximaal was, daarbij schoot zijn andere hand ondertussen in zijn achterzak, snel op zoek naar het zware draad dat hij meestal wel bij zich had wat zelfs demonen zou kunnen houden, daarmee zou hij haar vast moeten binden als hij niet het risico wou lopen gedood te worden tijdens een gevecht dat onnodig lang zou duren.

Het leek of Kaede een klap recht in haar gezicht kreeg. Demonenjager? En hij had haar gewoon laten praten? Had hij dan niet gewoon kunnen handelen? Had hij haar niet kunnen verlossen van haar lijden? Verwarring, woede en minachting sloten haar in, haar redeloos achterlatend. Haar gezicht, dat tot nu toe een emotie van pijn had vertoond, vervormde zich naar haar woede. Haar oren staken recht overeind, en ze keek blind uit haar ogen. Hij zou boeten, boeten voor wat hij anderen, onbekenden voor hem, had gedaan. Je kon niet zomaar levende wezens gaan doden, niet zolang ze nog een kans op redelijkheid hadden. Je kon niet zomaar bloed vergieten omdat wezens niet meer wisten wat te doen. Je kon wel bloed vergieten als wraak. Wraak was een reden tot de meest vreemde dingen. Niemand miste de een of andere leerling, of wel? En het bloed vergieten was alles wat ze wilde, waar ze voor leefde. De dode plek rondom haar begon te draaien, te wervelen, maar bleef dood. Dit was haar pure woede, die als bloed door haar aderen stroomde. Niets en niemand zou haar weerhouden, al helemaal zijn zwaard niet. Zwaarden waren breekbaar, kwetsbaar zelfs. Een mens, hoe geoefend ook, was maar bitter weinig waard zonder een wapen. Zonder dat zwaard zou magie zijn enige optie zijn, maar dat was en bleef gevaarlijk in Kaede's buurt. Een demon bevechten met een andere demonische kracht was een optie, maar ze betwijfelde of hij dat kon. Ze stond daar maar, kijkend maar niet ziend, horend maar niet luisterend, zwijgend. Iets in haar leek een besluit te nemen, en ze stak haar linkerhand naar voren. Hij droop nu van het zwarte spul, dat inderdaad Kaede's bloed was, dat uit een wond in haar pols liep. Het bloed wikkelde zich om haar hand, haar onderarm, en schoot toen in de richting van de jongen, als een gigantische klauw.

Wat Servatius zijn bedoeling was geweest leek zich inderdaad langzaam maar zeker te voltrekken, de woede was met gemak van haar gezicht af te lezen. Haar magie begon zich te voltrekken, of liever die van het demonenbloed dat in haar aderen stroomde. Nu had Servatius er echt spijt van dat zijn oude zwaard uit de tijd van zijn dienst in het leger, dat de kracht had van een klasse 2 demon, nog veilig opgeborgen was op de slaapzaal bij de rest van zijn uitrusting, op het kleine zwaard in zijn hand en de draad in zijn zak na, maar beide waren niet genoeg om een demon van haar klasse in de top van haar kracht te verslaan of om ook maar tegen te houden. Daarom was Servatius ook blij dat hij het meisje woedend had gekregen, woede maakte ten slotte blind en zo opende hij de kans om gewoon bedrog te gebruiken al zou het nogal vuur van zijn magie eisen. Toen de linkerhand van het meisje naar voren kwam wist hij al dat ze besloten had de aanval in te zetten, was klaar om haar af te weren en te ontwijken zolang als nodig was om haar te kunnen binden met magie die hij nog van Deshas had geleerd. Het demonenbloed materialiseerde zich om haar heen, wikkelde zich om haar hand om een deel van haar al vast te houden in haar demonische vorm. Die schoot daarna direct op hem af als een grote klauw. Servatius wist maar al te goed dat hij de middelen en kracht niet bezat om die kracht tegen te houden, om die ook maar te overleven als hij die tegen zich aan kreeg en dus ontweek hij met een snelheid die hij verkregen had door jarenlange training. Het was begonnen, nu was het een kwestie van tijd rekken tot het demonenbloed uitgeput was, maar hoe lang zou dat zijn, minuten, uren, misschien zelfs dagen? dagen sloot hij in elk geval uit, dan moest de demon echt lichamelijk aanwezig moeten zijn om kracht te lenen aan het bloed en die was waarschijnlijk al eeuwen terug uit deze wereld verholpen. Uren was ook niet echt waarschijnlijk, maar wel mogelijk, het lach er aan hoe dik het bloed was van de demon die door haar aderen stroomde, iets wat Servatius niet echt heel hoog schatte in de huidige tijd, er waren te veel generaties verstreken om het nog echt dik te houden sinds het begin van haar soort. Servatius liet zich tegen de grond vallen, tegen het muurtje aan, hopend dat het meisje hem aan zou vallen en sloot zijn ogen om zijn magie uit te oefenen waarmee hij in de schaduwen oploste alsof het waren was geweest, hij was zo nauwelijks te zien voor zelfs een demon, laat staat te raken, maar zelf kon hij zo nog minder uit richten. Via de schaduwen kon hij echter wel reizen en met een snelheid dat het bijna teleporteren was. Hiermee dook hij nog geen seconde later op achter het meisje en stak daar het zwaard vast in de grond om daarna snel de draad vast te knopen voor ze hem opmerkte en hem nog meer aan viel. Dit deed hij meerdere keren, omhoog komen op een willekeurige plek om haar heen, draad vast maken, verdwijnen tot hij uiteindelijk weer op het punt kwam met het zwaard, hier bleef hij staan met een grijns nadat hij de draad opnieuw vast knoopte om het zwaard. "Ik heb je" zei hij met een grijns terwijl hij zijn voet op het zwaard zette en het de grond in leek te duwen, als je goed keek zag je echter de draad net als het zwaard veranderen in schaduwen, een web creërend dat schaduwen bond en via schaduwen gestalten, een magie die veel eiste van de gebruiker, maar sterk genoeg was om demonen te binden voor zo lang als de gebruiker het vol zou houden. Servatius hield nu maar zijn ogen van de gedaante van het demonmeisje af, wou niet zien hij dicht hij nu bij de dood had gestaan van haar huidige aanval al kon ze nu niet eens meer een spier bewegen, zelf kon hij echter zijn voet ook niet bewegen, moest die houden op de plek van het zwaard om de magie actief te houden terwijl hij die Shadraanse energie voerde. Servatius hijgde ondertussen zwaar, het rondduiken in de schaduwen had ook niet langer moeten duren, het had vrij veel magie geëist en een aantal van de aanvallen van het meisje waren akelig dichtbij gekomen om hem te doden. Met zijn hand veegde hij nog langs zijn gezicht, wreef bloed weg waar hij verwond was al waren het niet meer dan snede en misschien een enkele kneuzing die hij door de adrenaline niet eens voelde.

De draden trokken vreselijk aan haar, maar Kaede bleef haast levenloos voor zich uit staren. Veel meer kon ze niet doen, behalve praten. Nou ja, praten. Eerder grauwen met een menselijke ondertoon, hoewel je wel duidelijk een soort van emotie hoorde. Er lag een haast geamuseerde ondertoon in haar stem. De geur van bloed was haar niet ontgaan. 'En ik dacht even serieus dat ik in de problemen zat. Ik dacht dat er eindelijk iemand was gekomen die me gewoon aan kon vallen. Helaas. Mijn eerste indrukken zijn kennelijk wel vaker fout.' Haar gezicht, dat nu meer monster dan mens was, vertoonde iets van een grijns, maar dat effect werd tenietgedaan door de doodse blik in haar ogen. 'Loze woorden. Je houdt dit misschien wel lang genoeg vol, maar daarna ben je uitgeput en kan ik zo weer verder. Dit is slechts een obstakel, een dat overwonnen kan worden.' Een diepe zucht was eigenlijk wat na die woorden hoorde, maar door de draden kon ze zich slechts een oppervlakkige ademhaling permitteren. Ze had geen idee hoe lang ze normaal weg was, iets waar ze anders nooit een idee van had. Normaal zou ze het bewustzijn al lang zijn verloren, dat kwam meestal na haar ogen. Dit keer niet dus. Wat was er anders? Het feit dat ze was blijven praten? Dat moest het zijn, besloot ze, meer omdat ze geen tijd had om er verder over na te denken dan omdat ze tevreden was. Eerst moest ze ervoor zorgen dat hij uitgeput raakte, daarna was hij een makkelijke prooi. De walging die ze eerst had gevoeld bij de gedachte aan een slachtoffer was omgeslagen in een vreemd soort blijheid. Als een klein kind dat wachtte op Sinterklaas, stond Kaede nu ongeduldig te wachten tot de jongen uitgeput raakte, zodat het bloedfestijn kon beginnen. Ergens hoorde ze nog iets instorten, waarschijnlijk nog een stuk muur dat ze geraakt had. Zo voorzichtig en beheerst ze als mens was, zo gewelddadig en roekeloos was ze als een demon. Ze leefde op de lijn, tussen menselijkheid en monsterlijkheid. Het was geen fijn leven, maar het was een leven. Er rolde een zachte grom over haar lippen, ze werd ongeduldig. Ze kon deze magie niet verbreken, noch kon ze er iets tegen doen. Ze moest gewoon wachten, iets wat ze totaal niet kon. Waarom was hij nog niet bezweken onder de kracht van deze magie? Kaede's kennis over duistere magie ging verder dan de normale Shadraan, omdat ze er altijd voorzichtig mee moest zijn. Dit was magie die zelfs haar niveau te boven ging. 'Hoe lang ga je dit nog volhouden?' vroeg ze geïrriteerd.

Servatius kwam weer langzaam om adem, keek het meisje dat nu meer weg had van een demon nu pas aan nu hij de licht spottende, toch geamuseerde woorden hoorde. "Schijn bedriegt jongedame" zei hij enkel, terwijl hij er maar niet bij vermelde dat hij haar al lang had kunnen doden als hij dat echt zou willen, maar vechten met restricties was nu eenmaal een stuk moeilijker, zeker als die restricties enkel voor één kant golden zoals nu. De woorden die volgde waren dreigend, maar Servatius trok zich er weinig van aan, er school wel degelijk waarheid in, maar ze onderschatte hem ook. "Je doet maar als je ooit zo ver komt, als jij je daar door echt beter voelt" zei hij kalm terwijl hij naast zich op de grond spuugde waarbij nog een klein beetje bloed mee kwam wat Servatius pas net had geproefd. Ondertussen ging hij met één hand door de binnenzakken van zijn jasje, op zoek naar een notitieboek dat hij ooit cadeau had gekregen, het was een soort spreukenboek waar je spreuken in op kon schrijven en energie in op kon slaan om later te gebruiken, een ouderwets, maar zeer handig voorwerp in zulke situaties als je het kon gebruiken, wat je alleen kon als je de oude taal volledig beheerste en daadwerkelijk spreuken kon schrijven. Het eerste deel was totaal geen punt voor iemand wie puur was opgegroeid met het oude Shadraans, het tweede was voor Servatius iets lastiger, maar ook te doen. Hij haalde het uit zijn zak terwijl hij het geluid van een muurtje dat in stortte negeerde samen met de vraag van het meisje. Hij bladerde door het boek tot hij de goede bladzijde gevonden had, een blad met een spreuk van Deshas, een om energie uit demonen te onttrekken tot het randje van de dood, een spreuk die vaak gebruikt werd bij ondervragingen van demonische wezens, maar ook perfect om zijn hachje te redden op dit punt. hij plaatste het boek op de grond, de bladzijde richting de demon voor hem en sprak de formule uit die de spreuk activeerde. Een zwarte schim kwam van de pagina af en wikkelde zich om haar heen zonder kennelijk hinder te ondervinden van zijn draden. Om haar heen gewikkeld begon het langzaam haar energie op te zuigen wat met tijd zou versnellen en waarmee ze uiteindelijk ook zelf zonder energie zou komen te zitten en haar demonische vorm zou verliezen, nu was de vraag alleen wie van hun het eerste toe gaf, gezien het niveau van de spreuk die hij net had losgelaten waarschijnlijk het meisje. "De correcte vraag zou nu zijn of je het langer vol houd dan mij" zei hij met een lichte grijns op zijn gezicht terwijl hij het boek weer op borg in de zak waar hij het uit had genomen. Hij had geluk, geluk omdat hij het verdomde boek uit verveling had meegenomen, normaal had hij het niet eens bij zich en natuurlijk geluk dat er daadwerkelijk nog altijd genoeg energie in zat om de spreuk te activeren, want anders was hij alsnog de klos geweest. Hij moest de hemel prijzen voor Deshas zijn hulp, zonder hem was hij bijna gegarandeerd vandaag weer gestorven, en daar had hij geen zin in. Het was nu gewoon een kwestie van wachten, kijken wie het langer vol zou houden en wie uiteindelijk door zou kunnen gaan om zijn of haar plan af te maken. "Heb je ondertussen zin om naar me te luisteren? Ik zal op alles eerlijk antwoorden wat je vraagt, het heeft toch geen zin meer om tegen elkaar te liegen of wel?" vroeg hij aan haar, al kon hij haar antwoord wel raden, niet dat er veel mogelijkheden waren 'Waarom zou ik ook maar iets willen weten van zo'n iemand als jij' of iets van 'Waarom ben je zo'n grote ****' of iets dergelijks, al had hij zich wel vaker vergist in personen. Er was natuurlijk altijd nog de mogelijkheid dat ze nog naar persoonlijke dingen ging vragen ook

Kaede's armen begonnen te verslappen, haar spieren raakten vermoeid. Die spreuk die hij had gebruikt kende ze niet, dus besloot ze zich er niet tegen te verzetten. Normaal gesproken zou de spreuk dan alleen maar sterker worden. 'Jongedame? Onderschat me nou niet. Maar omdat ik toch niets anders kan doen. Twee vragen.' mompelde ze zachtjes, waarna ze het nog eens zei, dit keer op een iets hardere toon. 'Ik heb twee vragen voor je. Wie ben je? Jij bent niet gewoon een jongen, zoveel heb ik wel door. Ik ben niet dom ofzo.' Er lag een serieuze ondertoon in haar stem. Ze mocht dan wel over haar limieten gaan, ze kon er echt niet tegen als dingen tegenover haar verzwegen werden. Dat was vroeger teveel gebeurd, dus nu zou ze het niet meer accepteren. Er lag een felle blik in haar ogen toen ze haar tweede vraag stelde. 'Ben je bereid om me te doden? Want je bent al aardig op weg. Ik mag er dan niet zo uitzien, maar dat bloed is zover in me doorgedrongen dat het mijn hart heeft bereikt. Probeer je de demon te verzwakken, verzwak je mijn hart, mijn leven zelf. En ik heb je zover door dat je me niet wilt doden, is het niet? Alleen maar tegenhouden. En dat gaat je prima lukken, als je mijn hart stilzet.' Kaede was niet eens in staat te liegen. Ze sprak gewoon de waarheid. 'Erg dapper hoor, mij dubbel laten lijden. Maar daar staat tegenover dat jij degene bent die al uitgeput lijkt te zijn. Wie zegt dat jij niet over een minuut bewusteloos neervalt?' Ondanks haar hachelijke positie was de demon in Kaede sterk genoeg om brutaliteit te uiten. Haar ogen, nog steeds demonisch, gleden nu naar de jongen. Hij leek niet bang, maar zij zag ook wel dat hij niet veel langer dan zij had. De meest gunstige uitkomst zou nu zijn dat ze allebei te vermoeid waren, en dat ze tegelijk het bewustzijn zouden verliezen. Dan zou het nog wel eens zonder verder bloed kunnen aflopen, hoewel ze dan wel een manier moest bedenken om van hem af te komen. Hij wist veel te veel naar Kaede's zin, en al helemaal teveel voor een ex-demonendoder. Er gleed een blik van pijn over haar gezicht toen ze merkte dat de spreuk sneller en meer energie begon te zuigen. 'Nou, wil je me dood of niet?'

Servatius keek het meisje voor hem aan en luisterde naar haar, wachtte tot ze haar beide vragen had gesteld. Hij verbaasde zich over hoe rationeel ze nog dacht ondanks de invloed van het demonenbloed door nu wel door haar aderen moest gieren en wist dat ze gelijk had, als hij de spreuk te lang door zou laten gaan zou ze sterven, hij dacht een moment na over de gevolgen van zijn mogelijke acties, besloot eerst antwoord te geven op haar vragen en haar daarna los te laten, als hij zag dat ze te zwak werd ook voor hij uitgesproken was, maar hij wou in elk geval een deel van haar eerste vraag beantwoorden voor hij haar los liet, een vraag die verreweg nog wel een van de moeilijkste was die ze had kunnen stellen. Hij gebruikte na haar vraag, toen hij zeker wist dat ze inderdaad zo veel energie had verloren dat ze geen serieuse bedreiging was, in elk geval op het moment, nog een kleine spreuk, een die de stroom magie uit het boek stopte en daarmee de magie die de energie van haar weg zoog. "Je hebt gelijk, ik wil je niet doden, als het even kan zelfs niet verwonden, ik ben klaar met die fase van mijn leven, maar ik laat je toch nog even niet vrij rond lopen, ik wil eerst dat je luistert naar mijn antwoord. Is zal maar bij het begin beginnen denk ik, mijn naam is Servatius Dioltas, en als je puur op jaartallen zou letten ben ik 318 jaar... (pauze voor effect). Ik was vroeger dienstbaar in het Shadraanse leger, diende de koning als soldaat, huurmoordenaar, demonjager, alle taken die ik maar toegedeeld gekregen werd, zelfs al lagen ze me nog zo slecht, ik ben op die manier ook veel te weten gekomen over demonen, de verschillende soorten, hoe ze te bevechten, alles wat relevant was, zelfs magie al was dat voor normale mensen normaal gesproken strict verboden. WWel eigenlijk was de enige reden dat ik er niet voor gedood werd Deshas, de huidige heer van het duister, mijn oom. Hij kon echter niet voorkomen dat ik op 18-jarige leeftijd toch het onderspit derfde op het slagveld en stierf. Dan is de vraag natuurlijk hoe ik hier nu in levende lijve zit, dat is eigenlijk puur toeval, Deshas testte een spreuk en die bleek de dode weer tot leven te kunnen wekken, normaal zou ik dan zeggen dat ik vrij was om te gaan en staan waar ik wil, maar ik moet nog veel leren over hoe de wereld de afgelopen 300 jaar wel niet is veranderd, en bovendien heb ik nooit een diploma gehaald, dus ben ik technisch gezien nog leerplichtig, zo komt iemand zoals ik, een ex-militair van meer dan 300, in deze wereld terecht, maar om eerlijk te zijn heb ik lang niet zo veel vechtlust meer, maar ik zou nog steeds kunnen doden als ik het nodig acht" vertelde hij heel uitgebreid waarna hij zich achterover niet vallen tegen een muurtje waarmee de spreuk ongedaan werd gemaakt en de schaduwdraden weer gewoon losse draden op de grond werden, niet in staat om wat dan ook echt te binden, Servatius keek naar het meisje en zei al hijgend "ok, ik ben uitgeput, als je me nog steeds kan en wil doden, ga je gang, als je meer wil vragen, ga je gang, ik heb geen zin meer om tegen te stribbelen". Waarna hij zijn ogen sloot en het over zich heen liet komen, hij keek niet meer echt naar het meisje, wist dat ze nog leefde en niet in levensgevaar was, hoe ze verder zou reageren zou hij vanzelf wel merken

Kaede struikelde, en landde ternauwernood op haar handen en knieën, die haar maar net konden dragen. De bravoure van net was nu volledig uit haar gevloeid, ze was uitgeput. 'Op tijd. Net op tijd.' sprak ze, met een normale stem. Haar ogen kregen langzaam maar zeker hun normale vorm terug, maar haar tanden zouden nog wel een uurtje blijven. Ze kon er niets aan doen, dat was gewoon de tijd die ze nodig had. Haar adem ging gejaagd, haar zicht duizelde. Het hele gedoe had maar even geduurd, maar het leek alsof ze zes uur lang op volle kracht had gedraaid. Er liep een dun straaltje bloed uit haar mondhoek, maar het had zijn robijnrode kleur al redelijk terug. Vol afgrijzen keek ze nu naar de jongen, die zich had voorgesteld als Servatius. Ze had alle reden om hem nu nog meer te verafschuwen, maar ze deed het niet. Als hij al zo oud was, dan moest hij ook het leed van die jaren met zich meedragen. Als ze dat ging vergroten zou ze een groter monster worden dan ze al was. Daar had ze even geen behoefte aan. 'Jij kan me nu ook wel doden, of in elk geval tegenhouden. Die bezwering was net iets te sterk.' hijgde ze moeizaam, even over haar arm wrijvend. Die draden hadden haar best wel gesneden, en er liepen kleine straaltjes rood bloed naar beneden. Haar haren hingen verwilderd langs haar gezicht, terwijl ze weer even naar beneden staarde. Ze was volledig op, er zat geen sprankje energie in haar lichaam. Daarna richtte ze zich weer op het halve gesprek dat ze hadden gevoerd. 'Mijn naam is Kaede, Kaede Lithime, maar in de militaire normen sta ik bekend als nummer 17. Ik ben een van de demonen die in leven is gehouden, meer weet ik zelf ook niet.' Haar nummer, wat jarenlang haar naam was geweest, was iets dat hem misschien wel helemaal niets zei, maar ze voelde gewoon dat het beter zou zijn als ze hem dat vertelde. Dan begreep hij haar angst voor het leger misschien. 'In het kort, ik verloor de controle voor het eerst op mijn achtste, maar ben pas op mijn twaalfde echt weggehaald bij mijn familie. Ik heb de meeste inrichtingen die ze gebouwd hebben verwoest, maar ik ben nog nooit bij mijn volle verstand gebleven zoals nu. Dit is nieuw voor me, vooral het feit dat ik tegengehouden werd. Normaal sloten ze me op in een isoleercel, maar dat had nooit echt veel zin. Veel meer tegenstand was niet mogelijk. Kennelijk is er in driehonderd jaar veel veranderd.' Ergens besefte Kaede dat ze in een ongemakkelijke houding zat, dus ging ze zitten, half tegen een muurtje aanleunend. 'Laten we het houden op gelijkspel.' wist ze er op een ironische toon nog uit te persen, maar daarna zakte ze ineen van vermoeidheid.

Omdat zijn ogen gesloten waren kon Servatius het meisje niet bekijken, wou dat niet eens ook, maar hij kon haar wel horen, het eerste wat hem dan ook op viel was dat ze haar normale stem in elk geval weer terug had en net als hem uitgeput was. Haar woorden tegenover hem waren waarschijnlijk de waarheid, als hij wou dan kon hij haar nu alsnog doden, maar waarom zou hij. "Je hebt gelijk, het kan, maar waarom zou ik? Heb ik niet al veel meer dan genoeg bloed gezien in mijn leven, ik ga niet zomaar onschuldige levens nemen, niet als het niet anders kan1" zei hij tegen haar, ze was waarschijnlijk nog steeds kwaad op hem, maar toch wou het haar laten zijn, iemand laten begrijpen hoe hij zich voelde. Het meisje stelde zich tot zijn verbazing voor, Keade Lithime dus. Toen ze begon over militaire nummers wist hij hoe ze zich voelde, letterlijk. Hij had het uit zijn verhaal gelaten, maar ooit was hij ook enkel een nummer geweest, enkel omdat hij magie bezat en zo stom was om ermee gepakt te worden, zijn band met Deshas had hem gered en daarna had zijn dienst in het leger hem een leven buiten het gevang gegeven al stond hij daarmee precies op de plek die hij eerst veracht had, maar welke keus had hij gehad. Hij luisterde stil naar haar verhaal en knikte op het eind "Meer dan je denkt" zei hij nog voordat hij moest lachen om de opmerking van Keade, al volgde dat snel door gehoest omdat zijn lichaam het niet kon hebben. "Laten we dat maar doen ja" zei hij met een grijns waarna hij een moment rust in zijn hoofd had om na te denken over Keade en haar situatie. "Weet je, technisch gezien ben je niet eens een demon, jouw hele ras tot een zeker punt niet" gooide hij nog op als een weetje voor haar, hij wist niet hoe ze er op zou reageren, hij wou enkel dat ze het wist

'Nou, daar word mijn situatie een stuk makkelijker van.' mompelde Kaede sarcastisch als reactie op zijn opmerking. Zij had ook wel vermoed dat ze geen volledige demon kon zijn, en haar vermoeden werd nu dus bevestigd. 'Weet je, technisch gezien is jouw soort niet eens half zo erg als ze lijken. Niet dat ik ze nu mag, maar misschien moet ik mijn mening een beetje bijschaven.' kaatste ze daarna terug. Het muurtje waar ze tegenaan zat was hard en koud, en het hielp nou niet bepaald niet dat ze ook nog gewond was. Voorzichtig probeerde ze rond te kijken, nam de schade in zich op. Er waren een aantal stukken muur onherstelbaar beschadigd, en de plaats waar ze had gestaan was vergiftigd, voor zover Kaede kon zien. Overal in een straal van vier meter lag haar zwarte bloed, nu vermengd met het rode wat nog steeds uit de wonden stroomde. Hoe gingen ze dit uitleggen? Niemand zou geloven dat dit alles een ongelukje was. Ze steunde op haar linkerarm, en ging iets rechter zitten. 'Dat wordt een klus, dit allemaal opruimen.' merkte ze droogjes op, terwijl ze fronste. Waar was ze mee bezig geweest voordat ze merkte dat ze begon met veranderen? Het was ergens buiten. Ze schudde haar hoofd. Niet nadenken, daar werd ze alleen maar moe van. 'Zeventien. Ik ben zeventien.' zei ze daarna, realiserend dat zij zijn leeftijd wel wist, maar hij de hare niet. 'De jongste van allen die de eerste keer overleefd hebben.'

Servatius zou bij de sarcastische opmerking normaal met zijn ogen hebben gerold en zwaar hebben gezucht, maar dat zou nu te veel onnodige energieverspilling zijn en bovendien niet eens iets toe voegen aan het gesprek. Servatius trok dan ook maar een kleine, misschien ietwat trieste glimlach op de woorden die volgde. Het was goed dat ze nu anders tegen mensen aan keek, maar hij vond het nou niet bepaald geweldig dat ze naar mensen refereerde als 'jouw soort', ten slotte was ze zelf ook nog altijd menselijk, al was ze ook deels demon. "Ik zal je later wel meer vertellen over jouw soort, als ik de energie heb voor een lang verhaal" vermeldde hij nog voor Keade voordat hij weg zakte in een halve meditatie om snel weer wat energie terug te krijgen. "Maak je geen zorgen over de troep, we komen er toch niet voor in de problemen, daar zorg ik wel voor" zei hij met een lichtte grijns, ogen nog altijd gesloten. Hij keek daarna pas weer op toen Keade plots haar leeftijd zei met daarachter nog een verbazend feit "Echt waar? dat is best wel knap, al lijkt het me ook een kwestie van puur geluk" zei hij tegen haar waarna hij zich langzaam en moeizaam omhoog werkte op zijn eigen benen en richting Keade liep om daarna naast haar te gaan zitten en het boekje er weer bij te pakken en weer bladerde naar diezelfde pagina met de spreuk die haar energie had ontnomen. Hij keek daarna naar Keade en zei "Als je belooft een beetje aardig te zijn kan ik je een deel van je energie terug geven, het boek heeft zo'n 80% verslonden, maar de rest kan ik je terug geven, dan geneest je lichaam zichzelf ook weer". ondertussen bladerde hij helemaal naar het einde van het boek om wat hij net voor Keade voor stelde bij zichzelf te doen, wat in een flits gebeurd was en waarna hij even kreunde, maar daarna er meteen een stuk minder uitgeput uit zag. Servatius keek ondertussen weer naar Keade in afwachting op haar antwoord.

'Een kwestie van geluk? Nou, als jij er zo tegenaan kijkt. Ik zie het meer als ongeluk. Van al die kleine kinderen uit groep vijf was ik degene die het meest logisch was. Ooit wakker geworden temidden van de lijken van de kinderen waarmee je bent opgegroeid?' Kaede keek even weg, dacht terug aan de dag dat alles omgedraaid was. Normaal was ze de zwakkeling geweest. Een zwakkeling, maar eentje met een grote aanleg voor magie. Dat mocht je niet gebruiken, dus ze had er niets aan gehad. En daarna was ze ineens het monster. Het wezen dat vijfentwintig andere kinderen had vermoord. Met haar blote handen. Ze schudde haar hoofd. 'Ik moet gewoon wat eten, ik genees vrijwel drie keer zo snel als de normale mens. Waarschijnlijk is er over twee dagen niets meer te zien. Een van de weinige voordelen.' Ze staarde even naar haar hand, die inderdaad al was gestopt met bloeden. De meeste wonden waren al dicht, maar het zou sneller gaan als ze wat at. 'Bovendien is het woord aardig niet de juiste beschrijving. Misschien in andere omstandigheden wel, maar nu niet.' Ze legde haar hand op haar buik. Ze had nu echt honger, maar het zag er niet naar uit dat ze hier in een straal van honderd meter iets te eten kon vinden. Er klonk een licht gerommel in haar maag, maar ze negeerde het. In andere omstandigheden had ze altijd wel wat bij zich, in verband met haar fruitverslaving, maar dit keer had ze er niet op gerekend dat ze echt veel energie zou verspillen. Fout. Haar vermoedens waren vaak fout. Ze moest echt leren op andere dingen te vertrouwen. Ze stopte een pluk haar achter haar oor. 'Als je iets te eten hebt, vind ik het prima, maar anders hoeft het niet.' mompelde ze. Wat wilde hij nou? Eerst proberen haar tegen te houden, en als dat hem lukte ervoor zorgen dat haar demonenbloed zo weer verder kon? Ze snapte helemaal niets van Servatius, maar ze snapte van de meeste mensen geen snars.

Servatius wist niet hoe hij moest reageren op het verhaal van Keade over wakker worden tussen lijken van je vrienden, zeker op acht-jarige leeftijd zou het waarschijnlijk verschrikkelijk voor haar zijn geweest, een horror die hij zich niet eens kon beginnen voor te stellen al had hij nog zo veel dood en verderf gezien. De pijn die Keade in haar hart had moeten voelen toen ze beseft had dat zij ook nog eens de oorzaak van zoiets was zou waarschijnlijk genoeg zijn geweest om een normaal mens te doden als het om fysieke pijn had gegaan, maar wat dat betreft was psychische pijn nog veel erger, dat liet littekens achter die soms nooit meer heelde en mensen hun hele leven kon achtervolgen. Daar probeerde Servatius maar niet al te veel aan te denken al begon hij nu wel medelijden te voelen voor Keade, al liet hij dat echt niet merken, dat zou de situatie namelijk behoorlijk wat slechter kunnen maken als het verkeerd viel bij Keade. Snel genezen was in elk geval een eigenschap die eigenlijk alle demonische wezens in alle gradaties deelde, de reden ook voor het aanbod van het deels herstellen van de energie van Keade, maar dat werd afgeslagen. In plaats daar van vroeg ze eerder om eten, waarbij Servatius door zijn zakken zocht, hij vond echter niks en stond op. Hij trok daarna maar het zwaard uit de grond en wond daarna meteen het draad op tot een klosje waarna hij beide voorwerpen weer weg stopte "Wacht maar, ik ga wel even wat halen" zei hij nog tegen Keade waarna hij het bos in liep.
Een paar minuten later keerde hij al terug, een hand op zijn rug en een lichte lach op zijn gezicht door zijn succes. Toen hij voor Keade stond liet hij zien wat hij gevonden had, namelijk een hele bos wilde wortelen waarbij Servatius al zo vrij was geweest om ze schoon te maken. Servatius ging weer naast Keade zitten waarbij hij ondertussen het, nu gescheurde, jasje uit deed en op de grond neer legde waarna de wortelen hun plekje daar boven op vonden, tussen hemzelf en Keade in "Tast toe, je hebt de energie nodig" zei Servatius waarna hij zelf ook een wortel pakte en de punt er af beet om er op te kauwen en vervolgens door te slikken waarna hij weer naar Keade keek.

~MWUHAHA groente, de grootste vijand van Keade wordt geïntroduceerd, moet lachen worden~

-Waarom wortels? Wortels zijn oranje. Is het wel een groente? Nou ja, ik haat ze toch wel.-

Servatius liep even weg, en Kaede overwoog haar opties. Ze kon nu weggaan, maar dat zou waarschijnlijk weinig effect hebben. Ze had niet het idee dat ze erg ver zou komen, en het zou al helemaal niet snel gaan. Ze zou ook gewoon kunnen blijven zitten. Servatius leek de waarheid te spreken, en hoewel hij beweerde dat hij meer dan 300 jaar oud was, was ze geneigd hem te geloven. Bovendien leek hij meer te weten over wat ze eigenlijk was, en dat kon nog wel eens van pas komen. Ze besloot te blijven zitten. Misschien kwam hij wel helemaal niet terug, maar dat leek Kaede niet zo heel logisch. Hij leek wel betrouwbaar, hoewel ze absoluut niet meer op haar gevoel vertrouwde. Ze probeerde het opgedroogde bloed van haar armen te wrijven, maar het wilde niet echt meewerken. Dit was de reden dat ze meestal handschoenen droeg. Dan werd je niet zo vies van al het vechten, rondklimmen en lopen wat ze normaal gesproken deed. Eigenlijk was het best raar. Ze was pas twee jaar uit die inrichtingen maalmolen, en toch had ze al vrij snel een goede conditie opgebouwd. Misschien kwam dat omdat ze niets anders te doen had op Shadra. Ze had daar officieel twee jaar alleen gewoond, steeds onder het toezicht van een van de soldaten. Ze waren wel aardig geweest, en ze had ook aardig teruggedaan, maar echte vrienden waren het niet. Toen ze meenden dat ze er klaar voor was, hadden ze haar hierheen gestuurd. Alsof ze probeerden goed te maken wat ze hadden gedaan. Nou, dat zou ze nooit lukken. Er klonken voetstappen, en ze keek weer op. Kennelijk was Servatius teruggekomen. Hij had iets bij zich, en leek er blij mee. Hij legde zijn buit op zijn halfgescheurde jasje, en Kaede zag wat het waren. Wortels. Instinctief trok ze haar neus op, wat er best komisch uitzag. Ze haatte groente, en van alle groente haatte ze wortels bijna het meest. Ze waren zo... Zoet, maar toch ook heel hartig, en ze waren veel te hard. Nee, bah, dan at ze liever een appel. Maar ze vond het onbeleefd om niet eens te proberen. Voorzichtig pakte ze de kleinste wortel die ze zag liggen, en nam voorzichtig een hap. Haar gezicht vertrok, en bijna meteen spuugde ze het weer uit. Ze keek lelijk naar het stuk wortel wat ze in haar mond had gehad, en legde de rest van de wortel naast zich neer. 'Bah.. Ik haat groente.' merkte ze op, terwijl ze opstond. 'Misschien moet ik zelf maar gaan kijken. Heb je ook fruit gezien?'

~technisch gezien is het een groente, net als koolraap etc. Check de definitie van groente maar~

Servatius had de blik van Keade best gezien toen hij de wortels aan haar had getoond en het was alles behalve een veelbelovende blik geweest. Toch scheenze het wel te willen proberen, al eindigde dat in wat hij wel een ramp kon noemen voor Keade. Haar vertrokken gezicht en het uitgespuugde stukje wortel zeiden dan ook meer dan genoeg, zelfs als ze er niks bij had gezegd. Het was echter het enige eetbare wat Servatius had kunnen vinden. "Ik heb wel fruit gezien, maar dat was bij lange na nog niet rijp, ik heb ook naar wild gekeken, maar zelfs als je de energie en het geduld zou hebben om te gaan jagen dan is er eigenlijk niks in de buurt dat de moeite waard is, dus ik vrees toch dat je het hier mee zou moeten doen om in elk geval genoeg energie op te bouwen om naar school te komen. Dat is tenzij jij je waardigheid een beetje op wil geven en mij je wilt laten dragen" vertelde hij Keade, het laatste meer als grapje toegevoegd ondanks dat het best mogelijk was.

~inspiratieloos D: ~

-Oké, weer wat geleerd vandaag!-

'Heb ik dan überhaupt nog waardigheid over?' vroeg Kaede, als een reactie op zijn grap, waarna ze fronste. Hij had wel gelijk, als ze niets at zou ze niet terug kunnen gaan. Maar ze kon die wortels echt niet door haar keel krijgen. Ze wist bijna zeker dat ze ervan over haar nek zou gaan. Ze huiverde even. Als ze nog straf ging krijgen voor haar nachtelijke boswandeling, hoopte ze op iets minder groens... Of wit, of oranje, of wist zij veel welke kleur. Zolang het maar niets met groente te maken had. Kaede wist niet waarom ze het zo haatte, maar dat was gewoon een menselijk karaktertrekje. Het was wel deels waar, dat ze niet helemaal demonisch was, maar ze wist absoluut zeker dat ze meer demon was dan mens. Zoveel had ze wel opgevangen in de jaren die ze had doorgebracht tussen de witte jassen. Het boeide haar weinig, de mate waarin ze mens en demon was. Niet helemaal haar ding. Ze keek weer naar Servatius. 'Helaas is de kans dat ik dat spul op ga eten nihil. Dan blijf ik hier wel even zitten. Met een beetje rust red ik het tot halverwege. Denk ik. Hoop ik.' Kaede haalde haar schouders op. Ze hoefde nog niet terug. Nog even niet. Ze zat dan wel niet gemakkelijk, maar het was hier, afgezien van de rotzooi die ze had gemaakt, een mooie plek, met frisse lucht. Dat had ze even nodig, voordat ze terug zou gaan.