Je kan de laatste paar dagen wel interessant noemen. De lessen zijn weer geopend, een draak is hem komen redden. Al was er toen niet echt iets te redden... of toch voor zo ver hij zich kan bedenken. Jammer genoeg is denken tegenwoordig niet zijn sterkste element geweest. Sinds hij de verslaving weer zijn vrije loop heeft laten gaan. Voor wat eigenlijk? Hij had de vrouw verloren voor wie hij hield en bij zijn aankomst op de academie leek het wel of er weer iets aan het groeien was... Juweeltje... Maar om onverklaarbare redenen is zij dat ook weer verdwenen. Als sneeuw voor de zon! Waar maakt hij zich druk om? bhet stelde niks voor. Al werd het snel duidelijk dat het wel iets voorstelde. Is hij dan zo een makkelijke prooi? Bij het minste weer in de ravijn springen, met hartpijn als gevolg. Het lijkt soms of hij geen hart meer heeft. Alsof die een dodelijke slag naar haar toe alles heeft meegenomen. In haar graf nam ze alles mee wat ze van hem bezat. Zijn wanhoop nabij... Zijn ademhaling gaat als maar sneller. Die paniekaanvallen blijven komen en gaan. Hij heeft er nog niet over Kain gesproken, hij maakt zich toch al genoeg zorgen. Te veel kan je wel zeggen. Ze hadden wel een afspraak gemaakt dat ze voor elkaar zullen zorgen, maar Kain gaat er soms heel ver in. Al is het wel nodig, want wie weet kan Aido er weer zo makkelijk in vallen. Hij heeft die enkele anker nodig om zich aan vast te klampen. Ze zijn beste vrienden geworden tijdens hun leraren opleiding. Kain geeft les buiten de school uit, ondertussen dat Aido hier een vaste plek heeft. Een vaste plek die hij weer bijna had weggegooid door zijn stommiteiten. Nu hij erover nadenkt... Where is he? Nu pas merkt hij het klein briefje op die enkel geplooid is op de eettafel. "Hey man, I'm off getting us some food. I'm the cook of this evening" Oh dear God don't do anything new. Kain zorgt wel heel goed voor hem, maar volgens hem is de voeding in de cafetaria van de school niet het allerbeste en waarvoor heb je anders een keuken in je eigen vertrekken? Toch staat Aido niet altijd te springen. Kain is niet één van de handigste personen en de keuken is daardoor ook niet de meest veilige plek. Ach... Het bezorgd hen wel onvergetelijke momenten van schaterlachen. Wat heeft hij de klagen? Hij legt het briefje weer op de tafel en ijsbeert wat rond. De kalender aan de muur maakt hem duidelijk welke dag dat we vandaag zijn... Op dit moment, zoveel jaren geleden zat hij met zijn engel aan tafel. Bekvechten omdat Aido het vertikte om zijn ouders de kans te geven om zich te bedenken over hun haat tegen hem en zijn muziek en naar zijn huwelijk te komen. Voor hem zijn het zijn ouders niet. Ze hebben er zich nooit echt naar gedragen en soms leek het wel of hij een onbekende was in een kamer vol zogezegd vrienden. Heel kort krimpt hij ineen omdat de pijn in zijn hart te heftig wordt. Tranen dreigen weer te ontsnappen. Get yourself together In zijn ooghoek ziet hij de kleine vleugelpiano en neemt hij de beslissing om rust te zoeken bij hetgeen dat hem altijd heeft geleid.
Zachte pianonoten vullen de ruimte en verlichten zijn hart. Kort erna komt er een viool muziek bij, gemanipuleerde muziek door zijn magie. Aan de hand van de muziek van de piano slaagt hij erin om een illusie op te wekken, maar dit gaat al een stap verder want muziek reproduceren is zwaarder dan alleen een stil beeld. Helder kan hij zich haar stem herinneren. Het was een engel, zijn engel. Een stem die ze nooit heeft gebruikt. Hij vaak hij er ook voor gesmeekt. "The stage is your place, not mine" zei ze dan elke keer. Nu vult er ook een stem de hele ruimte. Haar stem. De pijn in zijn borst tegenhoudend dwingt hij zijn handen verder te gaan. Als hij nu stopt, dan stopt haar stem ook en die heeft hij op dit moment nodig. De magie die hiervoor geëist wordt is heel veel, zelf voor hem gaat dit net verder dan wat hij normaal gezien aankan. Als hij met zijn klein bandje een optreden geeft, dan zijn ze met vijf om de krachten te bundelen. Elke persoon heeft zijn taak en zo wordt het een piece of cake. Nu staat hij er alleen voor. Of toch niet helemaal, sinds haar stem aan zijn zij staat.    

the music:

De beelden vliegen in een snel tempo aan hem voorbij. Het lijkt een film van verschillende scenes. De dag dat hij haar heeft ontmoet, de manier hoe hun ogen elkaar een seconden kruisen en weer wegkijken in de hoop dat de andere het toch niet heeft gezien. Met verstomming geslagen als hij haar aan het altaar ziet in haar bruidskleed... en dan het laatste beeld dat hij van haar heeft: bleek en levenloos. Waarom juist zij? Hij heeft haar beloofd om haar te beschermen en wanneer ze het meeste nodig had, was hij er niet. Hij laat de muziek wegsterven, en daarbij ook haar beeld die hij zo duidelijk in de kamer had laten verschijnen. Al is ze weg en zit hij weer eenzaam in de kamer, toch kan hij weer ademen. Het is dat moment dat hij weer helder is en plots een zachte klop hoort op de deur. Who is that again? Denkt hij licht geïrriteerd. Hij staat recht en kijkt nog snel in de spiegel om zeker te zijn dat hij toonbaar is. Met zijn zwarte hemd in zijn zwarte jeans broek en zijn donkere haren even messy als altijd opent hij de deur. "Lady Alandria?" Geschokt kijkt hij naar de Beschermvrouwe van Shadra, even wat uit het veld geslagen, "Please come in." hij doet een stap opzij om haar binnen te laten. "How can I help you?" hij staat even kaarsrecht, met zijn beide handen achter zijn rug verstrengeld. Moet hij nu buigen of is er een bepaalde manier van groeten? Zijn ouders hadden hem wel altijd geleerd dat als ze ooit in contact komen met de toen nog beschermheer ze moeten buigen, maar hij vond zijn ouders altijd heel overdreven en nu ze zo voor hem staat weet hij met zichzelf even geen weg.

De verbazing groot, kijkt hij haar na. Wie had dat gedacht? Hij had wel gehoord dat deze school Legendarische Magiërs huisvest, maar hij had nooit verwacht dat hij ze zou tegenkomen, laat staan dat ze aan zijn deur gingen staan. Al helemaal niet diegene van zijn eigen planeet. Hij sluit de deur achter haar toe en ziet hoe ze rondkijkt, beseft dat de muziek en de zang die hij net had kunnen omtoveren waarschijnlijk tot buiten te horen was. Misschien moet hij er aan denken dat hij eerst een geluidsdichte spreuk oproept voor hij zich weer laat gaan. Hij kijkt Alandria aan als ze praat, "The pleasure is al mine, my lady," groet hij haar terug. Hij kan het zich niet laten om toch een kleine buiging te maken. Verbijsterd kijkt hij naar het papier die ze aanreikt, maar neemt die uiteindelijk aan. 'La Bohéme' en haar naam. Enige verbazing, want wat heeft dit dan met hem te maken?
Ah, ze zoekt iemand om mee te gaan, maar heeft ze daarvoor geen adviseur? Of iemand van hoger stand dan een muziekleraar. Zijn verbazing maakt plaats voor een lach en hij geeft haar de uitnodiging terug. "It will be an honor to accompany you," Hij kan een vrouw die rechtuit is wel appreciëren en het zou onbeleefd zijn om dit af te slagen. Niet dat hij tegen zijn zin gaat. 'La Bohéme' is dan toevallig één van zijn favorieten klassiekers.