Ugh, go away... is het eerste wat in zijn gedachten opkomt. Zijn donkere irissen kijken naar de gordijnen van zijn kamer waar hij een paar zonnestralen ziet tevoorschijn komen. Is it already that late? Hij draait zich om en verbergt zijn gedacht van de koude lucht van zijn kamer. Hierdoor kan je alleen nog maar een hoop donkere haren tevoorschijn zien komen. Lang blijft het niet rustig, want een paar seconden later draait hij zich op zijn rug en staart hij naar het hoog plafond van zijn kamer. Het heeft geen zin om hier nog te blijven liggen. Eén keer zijn ogen open is het voor hem onmogelijk om ze weer te sluiten en terug in slaap te vallen. Het uurwerkje dat op zijn nachtkastje staat toont wel aan dat het al een paar uurtjes dag is. Dan heeft hij toch iets langer geslapen. Waarom voelt het dan ook aan alsof hij nog maar pas onder deze warme dekens ligt? Oh, juist ja. Hij moest zo nodig dat papierwerk afwerken. Na de laatste aankondiging van zijn lessen is er plots veel interesse en hebben zich meer studenten ingeschreven dan hij voorlopig van plan was aan te nemen. Allemaal leuk, je hoort hem niet klagen, maar het papierwerk erna is gewoon... ugh. 
Hij opent het gordijn en geeft zijn pupillen even de tijd om de plotse lichtinval gewoon te worden. Hij had heel dikke gordijnen, onmogelijk voor de zon om door te schijnen. 
 
In de douche houdt hij zijn gezicht naar boven gericht en valt het water rechtstreeks op zijn gesloten vermoeide oogleden, om dan langs zijn lichaam zijn weg naar de koude vloer te vinden. Ondertussen laat hij zijn gedachten over de laatste paar weken dwalen. Het heeft even geduurd voordat hij hier zijn plekje had gevonden, maar uiteindelijk zijn zijn vertrekken toch gezellig geworden en voelt het eindelijk aan als thuis. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat hij dit gevoel nog heeft mogen koesteren. Eindelijk raapt hij zijn gedachten weer bij elkaar en stopt hij het lopend water en stapt dan in de nu stomende badkamer, gevolg van het heet water waaronder hij altijd doucht. Zijn natte haren wikkelt hij even in een handdoek en rond zijn middel draagt hij ook een handdoek en loopt hij naar de kleerkast. Het is zaterdag, dus een rustige dag, waarschijnlijk zal hij vanavond eens langs de andere gaan en kunnen ze nog een plekje uitzoeken om nog eens een paar nummers te spelen. Als het weer het toelaat tenminste. De koude temperaturen geven Aido niet heel veel zin om zich door de straten te begeven, alles om zijn stem te behouden. Hij moet er niet aan denken om nu verkouden te zijn. 

Tegen de tijd dat hij is aangekleed en aan zijn ontbijt begint schrikt hij toch wel van het uur. Dan wordt dit maar een laat ontbijtje, of anders gezegd: zijn middagmaal. Op de rand van de tafel, naast de wafels en de grote kan warme thee staat de stapel papieren die hij eigenlijk niet heeft afgewerkt. Het was toch meer werk dan hij had verwacht. Zijn ochtend humeur verdwijnt gelukkig met de tijd en het duurt dan ook niet lang voor er muziek door de kamer speelt. De oude platenspeler zorgt voor vrolijke muziek uit één van zijn persoonlijk favoriete opera stukken. 

De tafel waar hij aan eet, staat achter de grote paarse zetel die uitkijkt naar de voordeur van zijn kamer. In deze zetel installeert hij zich met in het ene hand de stapel papieren en in het ander een nieuwe mok thee. Op het tafeltje staat al een lege mok een doos vol verschillende theesmaken en een thermos heet water. De plaat stopt net met spelen, maar hij is nu te lui om de naald er opnieuw op te zetten. Dan maar stilte. Die stilte zal normaal gezien toch niet lang duren. Vandaag heeft hij met zijn stagiaire afgesproken. Raar woord om te zeggen, sinds hij zelf nog maar pas bezig is en nu moet hij al iemand opleiden. We zullen wel zien. 

Zijn oren vangen het klopgeluid op zijn deur op. "Kom maar binnen," zegt Aido en wacht tot de jonge man binnen is. "Horatio, welkom, zet u en schenk jezelf maar iets is. Heb wel alleen maar thee," wijst hij dan naar de lege plaats naast hem in de zetel en het tafeltje voor hem. 

Hij kijkt de jonge man voor hem aan. Een hele nette man, maar dat had hij wel al opgemerkt in de brieven die ze hebben gedeeld. Zelf heeft hij het wat casual gehouden: een wit hemd in een zwarte broek. 

"Vertel eens, wat kan je mij allemaal vertellen over jezelf?" de stapel papieren in zijn handen legt hij op de tafel voor hem, "en daarmee bedoel ik: wat kan ik van je verwachten?"

@Horatio