De waarheid

Rustig liep een blonde dame hier rond, al wist ze niet echt hoe ze hier terecht was gekomen. Kalm liep ze gewoon verder en ze stapte de kerkers binnen. Niet echt wetend dat wat er met haar hier op deze plek ging gebeuren, maar ook niet dat haar spiegelbeeld deels een wolf was. Ze had twee helften van spiegelbeeld, een mens en een wolf. Haar ogen hield ze op alles gericht en ook haar ogen luisterden aandachtig naar de geluiden. Dankzij de wolfdemon was haar gehoor sterker dan een normaal mens en dus kon ze erg goed horen als er iemand aankwam. Nog steeds liep ze rond in de kerkers en dan besloot ze een kamer zonder deur binnen te gaan. Het moment van de waarheid over dit meisje zou hier gebeuren en helaas zou de demon het hier niet prettig maken. Zelfs niet als hier andere leerlingen zouden rondhangen dan zouden zij de gruwel zien die in Neytiri's lichaam geboren is. Toen ze merkte dat ze wat verdwaald was ging ze in de kamer in een hoekje zitten. Ze kende hier echt niks en dat kon je dan ook duidelijk zien. Haar benen had ze tegen zich opgetrokken en haar ogen waren ondertussen ijsblauw geworden. De kleur ogen die de wolfdemon had en deze had dan ook zin om eens tevoorschijn te komen. Al hield ze zich goed schuil in een donkere hoek en enkel haar ogen kon men zien. Toch hield ze deze natuurlijk gesloten zodat niemand zou merken dat ze hier zat. Een leerling kwzm akelig in de buurt en algauw veranderde haar uiterlijk dan ook. Niet dat ze het besefte maar ze viel de leerling gewoon aan. Een schreeuw van pijn en hulp was te horen, maar algauw was dat geluid gestopt. De wolfdemon had honger gehad en deze leerling was een goed maaltje. Na een tijdje ging ze weer de hoek in en veranderde ze weer in Neytiri. Toch bleven haar ogen nog steeds dat van de wolfdemon. Deze had namelijk erg veel zin om mensen dit keer de stuipen op het lijf te jagen en dus keken de twee heldere ijsblauwe ogen naar de deuropening.

De kerkers, nu niet echt een plaats waar de vrolijkheid vanaf straalde, niet? Nou, met een beetje licht werd alles al veel gezelliger! Dat was in ieder geval Malaika's idee. Ze was vandaag weer eens vrolijk wakker geworden, iets wat haar nooit verveelde. Optimisme is toch geweldig? Ze was net de kerkers ingekomen, benieuwd naar wat er achter de deur zat. Ze was net nieuw hier en had veel zin om de school te ontdekken. Dat ging het best als je het zelf deed, wist je gelijk waar alles zat. Malaika klapte zachtjes in haar handen en liep een lichtbol op, zodat ze in ieder geval kon zien waar ze liep. Wat was het hier rustig! Niet dat ze verwacht had hier mensen te vinden, maar toch.. Malaika merkte dat ze in een doodlopende gang zat. Ze liet de lichtbol opstijgen en maakte hem wat groter, zodat ze alles in een flikkerend schijnsel kon bekijken. Er zat een meisje in de hoek, die haar recht aankeek, of leek dat maar zo? Haar ogen waren ijsblauw. 'Goedemiddag, juffrouw! Het is hier nogal verlaten, niet?' zei ze, vrolijk. Wat deed een leerling hier zo alleen? Dat was nu niet echt sociaal, als je vrienden wilde maken moest je er iets voor doen. Malaika deed een paar stappen naar haar toe en glimlachte vriendelijk. Het licht kon van alles de ware aard onthullen en ze kon zich best beschermen, maar misschien had deze leerling hulp nodig?

Neytiri zat roerloos toe te kijken, maar ze besefte niet dat de demon haar lichaam nu had overgenomen. Nouja Illiarné liet er dan ook niets van merken, buiten dat je haar ijsblauwe ogen zag. Op het moment dat ze iets hoorde en een fel licht zat ergerde dat haar. De woorden van de vrouw lieten haar dan ook koud en ze keek dan naar de lichtbol. De demon besloot om deze vrouw te negeren, maar dat licht was het ergste dat ze kon bedenken. Doordat haar ogen helder werden kwam er zwart ijs om haar heen. Daarna stond Neytiri op en ze snoof dan even diep. Haar ogen bleven wel op haar gericht en naarmate ze dichterbij stapte rook ze de geur van haar op. Vermoedelijk een leraar dus, maar dat nam niet weg dat ze deze ongedeerd zou laten. Daarvoor was haar jachtinstinct nog sterker dan dat ze de leerling op een paar meter van haar had gedood. Ze had wel weer zin om vers vlees binnen te smokkelen. Nog steeds reageerde ze niet op de vrouw, ze keek haar enkel met een ijzige blik aan.

Het meisje bleef roerloos zitten, met haar ijsblauwe ogen strak voor zich gericht. Vreemd, over het algemeen waren leerlingen toch vrolijk en druk? Of was dat een vooroordeel? Waarschijnlijk wel, als je de stelling aan dit meisje aflas. Ze staarde naar de lichtbol, die haar leek te irriteren, maar Malaika voelde er niets voor er iets aan te veranderen. Uiteindelijk stond ze op en leek haar geur in zich op te nemen. Creepy. Niet het standaard gedrag van een jong meisje, toch? Of Malaika moest flink wat gemist hebben, maar ze vertrouwde dit niet helemaal. Alsof er iets in dit meisje zat.. Malaika voerde de lichtsterkte iets op en bleef stil staan. Bij roofdieren moest je nooit onverwachte bewegingen maken, als ze aannam dat iets in dit meisje een roofdier was. Misschien ook niet, maar die blik boorde recht door je heen. 'Weet je zeker dat het goed gaat?' vroeg Malaika, al was ze wat zachter gaan praten. Ze wilde geen gevecht op haar eerste dag, maar ze kon dit meisje hier ook niet met zichzelf achterlaten!

Neytiri was bewusteloos in haar eigen lichaam en Illiarné nam het genoegen om er gebruik van te maken. De vrouw versterkte het licht gewoon en ze snoof dan ook even diep. Ondertussen kwam de staart tevoorschijn, dat toebehoorde aan de wolfdemon. Kalmpjes en onderzoekend liep ze rond de vrouw heen. Haar ogen gericht op haar en terwijl veranderde ze dan ook in een demon. Toch was de kalmte erg akelig bij Neytiri/Illiarné, waardoor velen dan ook zouden gevlucht zijn. Algauw veranderde het meisje in een grote wolfdemon en deze stond nu achter de vrouw. "Boe!!" Riep de demon dan breed grijnzend en ze likte haar lippen even af. Een leraar dat haar tegen het lijf liep, dat was nog eens amussant voor de demon. Beter nog ze zou met deze ook spelen net als dat ze met Servatius had gedaan. Bang had de wolfdemon niet, aangezien ze al meer dan 3000 jaar oud was. Ze leefde al zolang op de wereld dat men zelfs een keer een boek had geschreven, al was deze verloren gegaan met de jaren. Natuurlijk kende bijna niemand haar ware gedaante, maar dan nog kon het haar niet schelen dat deze vrouw het ging doorvertellen.

Nee, het ging niet goed, behalve als het normaal was voor meisjes om een staart te krijgen en in een wolfachtig wezen te veranderen dat er nu niet bepaald vriendelijk uitzag. Malaika trok even haar wenkbrauw op. Was dit een flauwe grap? Dan vond ze het nogal een vreemde grap, hier blijven wachten tot er iemand langskwam. Nee, dat kon het niet zijn. Was ze echt een.. ja, wat was ze eigenlijk? Zeker een wezen van de duisternis. Maar toen ze hier binnenkwam.. het meisje dat ze zag zitten, ze had duidelijk gevoeld dat ze over Lichtmagie beschikte en nog een andere soort. Het licht dat Malaika had gemaakt was dezelfde soort magie, ze wist het zeker. Nu was dit meisje bijna overgenomen, maar niet weg. Ze draaide voorzichtig met het monster mee, probeerde geen angst te tonen. Ze was niet echt bang, maar ook niet gerust op deze situatie. Zeker niet voor het meisje dat nu veranderde. Je werd toch niet vrijwillig een soort demon? Malaika liet de lichtbol wat naar beneden gaan en versterkte hem nog iets. Ze probeerde de lichtstralen contact te laten vinden met de magie van het meisje, om haar wakker te maken, haar de waarheid te laten voelen, te laten zien dat ze nu niet zo hoefde te zijn. Haar eigen magie reageerde er al op, en als er iemand anders van Nova was geweest dan had die het ook gevoeld. Hopelijk hielp het, want ze had geen zin in een gevecht tegen een sterk gebit en scherpe klauwen.

Neytiri merkte hier helemaal niets van, aangezien ze er als 'verdoofd' bijzat in haar lichaam. Illiarné keek de dame even kort aan toen ze het licht versterkte, maar ondanks dat deze nu haar ware aard had getoond, hielp het niet echt. Nee, doordat Neytiri het niet merkte kon ze ook niet zien wat er gebeurde, aangezien de wolfdemon controle had over haar. Zelfs als ze het zou merken zou ze het zich niet eens herinneren, net als toen ze haar moeder op Nova had gedood. Nouja de demon had ervoor gezorgd, maargoed deze grijnsde dan ook even breed. "Denk je nu echt dat dit je zal helpen?" Vroeg Illiarné breed grijnzend en al grommend tegen de vrouw. Hoewel het licht haar ergerde negeerde ze dat gewoon en ze snoof dan ook even diep. Haar staart ging heen en weer uit verveling en ze snoof dan wat op van de vrouw haar geur + nog enkele andere geuren die hier zaten. Langzaam keek de demon haar nog aan, waarna deze dan de deur uitging. Kalm liep ze gewoon weg van de vrouw om zo de duisternis op te zoeken, waar ze zich rustig zou kunnen zetten. Dit deed ze omdat ze de jacht even stilzette, doordat de leraar in haar buurt was gekomen met haar lichtmagie. Iets wat ze wel erg vreselijk vond, maar toch kon ze er wel tegen. Tenslotte had ze een lichaam genomen die lichtmagie en luchtmagie had. Algauw liep deze verder totdat ze een donkere plek tegen gekomen was. Al gapend keek ze in het rond en ze schudde dan ook haar kop even. Het was misschien tijd om Servatius weer op te gaan zoeken, maar dat was voor later. Nu moest ze zien dat die leraar haar niet ging volgen, anders zou ze wel gaan aanvallen uit irritatie.

Geen reactie, of in ieder geval niet de reactie waarop Malaika gehoopt had. Dit ding.. wat was het? Het zat in het lichaam van het meisje dat ze net nog had gezien, iets wat geen prettige ervaring kon zijn. Malaika snapte er niets meer van. Goed, dit was een leuke school, maar nu liep er een wezen rond dat bezit had genomen van een meisje. Hoe lang al wel niet? Ze had het idee dat ze hier iets aan moest doen, al was wat de meest logische vraag. Wat moest je doen tegen een wezen dat zoveel zelfvertrouwen had dat het gewoon wegliep naar een donkere plek? Weg van het licht. Het meisje dat nog ergens aanwezig moest zijn, hoe kon ze terugkomen? Hoe kon je dit soort wezens verslaan of verjagen? Niet, zeker. Malaika streek haar haren snel naar achteren, woog de dingen af. Optie één; ze liep achter het beest aan, werd aangevallen en vermoord. Optie twee; ze liep nu weg, doofde het licht en rende gillend de hele school door. Optie drie; ze viel ter plekke flauw. Optie één klonk toch het best. Malaika overwon haar aarzeling en liet de lichtbol weer iets hoger opkruipen, terwijl ze behoedzaam achter het dier aan liep. Het zou haar wel opmerken, daar ging het haar niet om. Ze wilde alleen niet dat ze zomaar verrast ging worden, hield de wolf scherp in het oog. Als het nodig was kon ze zelf met lichtmagie vechten. Over wat voor krachten beschikte dit.. ding?

Illiarné snoof even diep toen ze merkte dat de vrouw het waagde haar te volgen. Dit ergerde de demon dan ook en ze stopte met rennen. Algauw werden haar ogen en tekens helder ijsblauw, wat in meeste gevallen geen goed teken was. Doordat deze vrouw haar irriteerde zou ze wel aanvallen, al had ze de jacht even gestaakt. Maargoed dan keek de demon haar aan met haar heldere ijsblauwe ogen. Langzaam maar zeker begon ze luid te grommen en ze ging met haar klauwen langs de muren heen. Hoewel deze demon wel groter was dan een normale wolf, of een normale demon. Rustig keek de demon naar de plek achter de vrouw en zo sprong ze er dan ook behendig over. Al liet ze wel zwart ijs achter wat snel verdween, waarna ze dan richting de uitgang liep. Ze zou wel ergens naartoe gaan waar ze rustig kon zitten, al had ze nu wel weer wat honger gekregen. Neytiri besefte dit alles niet en dus had ze geen idee wat er gebeurde. Hoewel als je de demon wou doden dan had je één probleem, hun zielen waren één geworden tijdens de groei van Neytiri. Hierdoor stierven beide als men de demon zou doden, wat natuurlijk niet de bedoeling was.

De demon viel haar nog niet aan, maar begon met haar klauwen langs de muur te schrapen alvorens ze over Malaika heen sprong en luid grommend richting de uitgang liep. Wat ging ze daar doen? Als dat de school inging.. Malaika voelde een zenuwachtig gevoel in zich opkomen. Dat ding had zeker honger, en als ze dat de school in liet gaan kwam het niet goed. En wat nu als zij het had kunnen voorkomen? Dan kon ze zichzelf helemaal in elkaar slaan! Voordat de demon de deur bereikte, riep ze een schild van licht op, dat direct stevig werd. Het kostte wel wat van haar concentratie, maar zodra ze het even intact gehouden had werd het al makkelijker. De demon kon voorlopig niet door die deur de kerkers uit, hoewel ze in de volgende hartenklop besefte dat ze zichzelf bij dit monster opgesloten had, behalve als ze de rollen om kon draaien en zelf door de deur kon vluchten. Niet veilig.. Het meisje dat in de demon zat mocht nu best wel eens wakker worden en te hulp schieten, aangezien dit een nutteloze en gevaarlijke situatie was. Jammer dat ze haar niet gewoon kon wekken..

Illiarné keek op toen er een schild tevoorschijn kwam en ze snoof dan ook even diep. Haar blik ging meteen naar de vrouw en ze liep dan ook op haar af. Als ze vlak voor haar neus stond gromde ze luid en ze haalde dan ook uit met haar klauw. Al zorgde ze ervoor dat de vrouw net niet geraakt was en je kon zien dat de demon geïrriteerd was. Daarna rende deze naar een kamer en ze maakte een gat in de muur. Haar ogen gingen even naar de vrouw, maar dan sprong deze gewoon uit het gebouw. Ze belandde in een boom en klom er dan ook gewoon uit, waarna ze dan even naar het school gebouw keek. Hoewel ze dat eerst van plan was deed ze het niet en ze ging gewoon het bos in. In tegenstelling tot vele dingen kon ze zich makkelijk bewegen in het bos zonder een spoor na te laten.

De demon raakte echt geïrriteerd, haalde naar haar uit en miste. Malaika vermoedde dat dit expres was, want de blik in de ogen was alles behalve scheel. Daarna sloopte de wolf de muur, die verzwakt was doordat ze schrok van de plotselinge aanval. Malaika gaf met een zucht op en liet het schild uiteen vallen in lichtdeeltjes. Nu had ze er toch niets meer aan, waarom zou ze haar energie er dan aan verspillen? Ze volgde de demon halfhartig, alleen om te kijken waar ze heenging. Ze bleek echter niet de school in te gaan, maar ging naar het bos. Waarom zou ze haar nu nog volgen? Ze kon er niets meer aan veranderen. Twijfelend stond Malaika buiten. Volgen en struikelen over de wortels of teruggaan naar de veilige warmte? Een nogal lastig dilemma tussen veiligheid en vuile kleding. Ze beet even op haar lip en keek naar de zon. Zo laat was het nog niet, en ze kon het meisje niet redden. En wat als ze het toch zou kunnen? Nou, je wist nooit.. Argh! Knopen doorhakken, Malaika, knopen doorhakken!

- Ik weet niet

Ik kan je waarschijnlijk niet bijhouden in een bos, wat denk jij? -

-De demon is volgens mij sneller dan je, dus logisch dat je niet zal kunnen volgen. Wink

-

Illiarné had wel gemerkt dat de vrouw haar even achterna ging, maar dat liet ze niet toe. Haar ijzige ogen had ze even in de richting van de vrouw gezet, al liep ze daarna gewoon weer verder. Ze zou zich even gaan schuilen in het donkere bos, daar waar niemand haar zou storen. Vreemd hé als men een simpel meisje ziet dat eigenlijk een demon inzich heeft. Dat waren vaak de woorden die ze wel al die jaren gehoord had. Het schaduwrijk was één van de plekken waar ze geleeft had, maar daar was ze weggegaan. Simpelweg om mensen over te nemen, die vervolgens daarna stierven. Bij Neytiri bleef ze echter zitten, aangezien het meisje sowieso al iets speciaals had. Daarbij zou ze zichzelf verenigen met haar, al wist het meisje van niets. Tenslotte hadden haar ouders haar ter wereld gebracht, waaronder ook de demon geboren werd. Ze had het diep in zich wel erg gevonden voor haar moeder, maar dan nog was ze een demon. Een eeuwenoude demon om percies te zijn, maar de vraag was of de heer der duisternis Illiarné wel kende. Stel als het zo was dan had deze pech, ze zou zich niet laten temmen door hem. Tenslotte had ze al die tijd in de schaduwen geleeft van het rijk, zonder zich bekend te maken. Dat was voor haar geen must, en ze had er ook geen zin in gehad om zich te vertonen aan de andere demonen in het rijk. Kalm bleef de demon staan, maar nu zou ze nog niet veranderen in Neytiri. Pas als ze terug bij de school zou zijn, of tenminste dichterbij, dan pas zou ze weer veranderen. Haar ijzige ogen keken richting een bepaalde plek, al interesseerde het haar niet echt.

PROFILE MAGICIAN