Je weet best dat je er naartoe zal gaan. Leer je dan nooit van je fouten? .. Fire. Niet alle Shadranen zijn hetzelfde. Ik heb ook goede vrienden in Shadra zitten. .. Oh ja, Romance? En wat dacht je van de laatste Shadraan waarmee je bevriend was? .. Hij was een goede vriend. .. Wat jij wilt. Ro? .. Ja? .. Pas een beetje op jezelf. Ik kan je vanaf hier niet beschermen. .. Altijd Fire. .. Laat me je niet hoeven doorspiesen jij. Romance glimlachte en verbrak de verbinding met Fire die even de tijd had gevonden om met haar te kunnen praten. Het was al een paar dagen geleden dat ze Kanda zo had zien hoesten en verder had ze hem ook niet meer gezien. Ze was zelfs nog op de ziekenzaal wezen kijken, maar daar was hij ook niet geweest en hoewel ze daar aan de ene kant blij mee was, was ze aan de andere kant boos dat hij er niet naartoe was gegaan ondanks het bloedhoesten. Romance hees zichzelf in een zwarte spijkerbroek met een rood shirt en trok de zilveren hakken aan die ze bijna altijd droeg. Haar witte haren in een hoge staart en ze was wel in staat om te gaan. Ze greep nog gauw de speld van het nachtkastje en stak het in haar haar. Voorzichtig opende ze de krakende deur van de etage en stapte de etage af. De deur sloot altijd vanzelf, maar Romance liep de trap al af tegen de tijd dat de deur was gesloten. Je kon het altijd meteen voelen zodra je in de buurt was van de Dark Magicians etage, maar dat gevoel schudde ze van zichzelf door haar ademhaling onder controle te krijgen. En toen stond ze daar. Daar voor de deur en het was nog niet te laat om terug te gaan. Ach, schiet op. Ze sprak zichzelf moed in en klopte op de deur waarna ze het opende. Verdorie, het was nog donkerder hier dan in de donkerste grotten van Puffoon, maar dat lag waarschijnlijk aan de uitstraling die de etage bezat. Zelfs de haard was hier bijna uit. Ze knielde ervoor en bekeek het strategisch. Ze stuurde wat gecontroleerde luchtstralen er naartoe en zag het vuur voor haar weer oplaaien. Ze glimlachte en stond op. Het leek erop dat er niemand was. Ze zou dus maar weer terug moeten gaan naar haar eigen etage.



-Kanda please.

Kanda had net gedoucht en was bezig zich af te drogen. Hij liep de kamer in om wat kleren aan te doen. Tevergeefs hij hoorde iemand op de deur kloppen. Alan kon het niet zijn want die had een sleutel en was al verdwenen voordat Kanda wakker werd. Wie weet waar hij nu uitspookte. Kanda deed zijn handdoek om zijn middel en keerde zich richting de deur. Langzaam opende hij de deur om te kijken wie er aanklopte. Met zijn katana klaar om aan te vallen keek hij door de opening. Romance? Ze had het vuur in de haard weer laten aanwakkeren. 'Oi, Romance. Wat doe jij hier?' Kanda stond daar met zijn handdoek om in de deuropening. Dat kon gewoon hier, niemand die zijn of haar kamer verliet zonder enige reden. Op Alan na maar Alan was anders. Kanda niet echt, hij vond het allemaal wel prima. Hij was wel blij dat er nooit iemand rondhing in de gangen en dat het een beetje donker was. Kanda liep terug de kamer in. 'Kom binnen. Of wil je daar graag blijven staan?' Kanda's schaduw bewoog om hem heen. Toen hij helemaal bedekt was viel de schaduw weer weg. Hij had weer kleren aan en zijn haar zat weer vast. Zijn lange haar was nog niet helemaal droog maar dat droogde vanzelf wel. Hij liet de deur open staan zodat Romance naar binnen kon lopen. Kanda zat op zijn eigen bed en keek even de kamer rond. De kaarten van een paar dagen terug waren al netjes opgeruimd en alles was schoongemaakt. Alan was heel kritisch in het opruimen en schoonmaken. Kanda zat achterover geleund op het bed. Hij merkte dat hij Mugen nog vast had en dus hing hij hem aan de muur bij nog een paar andere katana's. Alleen Mugen gebruikte hij ook werkelijk. De rest was gewoon voor de sier en dan zouden vijanden niet kunnen zien dat Mugen een echte katana was. Hij keek naar de deur. Romance kwam net naar binnen gelopen. 'Vraag het maar. Je wilt vast weten wat er de vorige keer gebeurde.' Kanda ging voorover zitten zonder zijn scherpe blik van Romance af te laten.

Even dat je het weet. Als je het leuke bijeffect wil weten kijk ff op het topic stripped down to the bone

Romance had het vuur aangekregen en stond er even naar te kijken. Wat moest ze doen? Als hij hier niet was dan had het voor haar ook geen zin om hier te blijven. Ze had geen zin om Savador tegen te komen op een van zijn speurtochten om te kijken of er iets gaande was op zijn etage. De lucht hierbinnen was aardig muf en ze voelde haast geen stromen die haar konden vertellen of er iemand aankwam, waardoor ze licht schrok toen ze de stem van Kanda hoorde. Ze draaide zich om en zag hem staan, half in de schaduw, maar genoeg verlicht om te zien dat hij zich net had gedoucht. Ze gaf hem geen antwoord, maar haar afkeurende blik moest genoeg zeggen. Romance liep naar hem toe en sloot de deur achter zich waarbij ze even verbaasd keek toen ze Kanda al weer geheel aangekleed voor zich zag zitten. Even keek ze de kamer rond en ergens had ze het vage gevoel dat het niet dankzij Kanda was dat het er hier zo goed uitzag. Jazeker, hij had wel een soort gevoel van smaak, maar niet zoals ze het hier merkte. Iemand anders, misschien die Alan? En deze kamer was niet zo muf als het net op de gewone etage was geweest en ze ademde diep in voordat ze zich draaide naar Kanda en hem rustig aankeek. ‘Je ziet er een stuk beter uit dan eerst.’ Zei ze eerst waarna haar blik bozer werd. ‘Je bent niet naar de ziekenzaal geweest heb ik gehoord. Dus ik wist dat het waarschijnlijk niet te ernstig zou zijn, maar waarom krijg ik het gevoel dat je er zelfs niet naartoe zou gaan als je leven in gevaar was? Hmm?’ Ze sloeg haar armen over elkaar heen en leunde tegen de muur achter haar. ‘Ik wil niet weten wat er de vorige keer gebeurde, ik heb gezien wat er gebeurde. Ik wil weten wat er maanden of jaren geleden is gebeurd waardoor je er nu last van hebt. Het is niet normaal dat je zoveel bloed op moet hoesten en het vervolgens met een enkele pil kan stillen. Heb je last van bijwerkingen Kanda?’ Ze had geen enkel idee wat er met hem aan de hand was, maar ze was zo idioot en nieuwsgierig genoeg om het uit te vinden. Even zuchtte ze. ‘Je kunt me alles vertellen Kanda. Ik denk dat ik alles ondertussen wel eens heb gehoord.’ Romances blik was nooit weggegaan en ze bleef hem dan ook aankijken om hem goed in de gaten te kunnen houden. Hij zou haar iets gaan vertellen en ze zou niet weggaan voordat ze iets wist en hem misschien –heel misschien- advies kon geven.

Kanda keek naar Romance. 'Je ziet er een stuk beter uit dan eerst.' Kanda knikte. Dat klopte wel, want de laatste keer dat hij met Romance had gesproken rende hij weg voordat ze ook maar iets kon zeggen over het bloedhoesten. Misschien niet zo aardig om weg te rennen na een aanval en vervolgens niets meer te zeggen. 'Je bent niet naar de ziekenzaal geweest heb ik gehoord. Dus ik wist dat het waarschijnlijk niet te ernstig zou zijn, maar waarom krijg ik het gevoel dat je er zelfs niet naartoe zou gaan als je leven in gevaar was? Hmm?' Hij zuchte. Hij wist dat Romance dat zou vragen op een of andere manier. 'Ookal zou ik daar naartoe gaan, het heeft toch geen zin. Maar ik ben er zeker wel geweest, alleen niet voor mijzelf maar voor Alan.' Hij zuchte weer en staarde naar Alans bed die aan de andere kant van de kamer stond. Het was niet zo ver want de kamer was maar zo'n 4 à 5.5 meter breed. De kamer was een beetje klein voor twee personen maar dat maakte Kanda niet veel uit. Misschien Alan ook niet. 'Ik wil niet weten wat er de vorige keer gebeurde, ik heb gezien wat er gebeurde. Ik wil weten wat er maanden of jaren geleden is gebeurd waardoor je er nu last van hebt. Het is niet normaal dat je zoveel bloed op moet hoesten en het vervolgens met een enkele pil kan stillen. Heb je last van bijwerkingen Kanda? Je kunt me alles vertellen Kanda. Ik denk dat ik alles ondertussen wel eens heb gehoord.' Ze stond tegen de muur aan. Kanda keek weer naar haar om te zien of ze zo'n nieuwsgierige blik in haar ogen had want ze kwam voor Kanda heel nieuwsgierig over. Hij ging er maar bij liggen met zijn armen onder zijn hoofd. 'Ga dan maar zitten op dat bed want dat is een behoorlijk lang verhaal.' Kanda wees en keek even naar Alans bed en sloot zijn ogen weer. Hij keek niet of ze dat ook daadwerkelijk ging doen en ging verder met zijn verhaal. 'Vier jaar terug was ik op een missie op Wren. Het was een solo missie om te zorgen dat een oude magiër niet lang meer leefde. De missie ging over het algemeen wel goed. Ik vond de man, volgde hem naar zijn huis ergens in het woud.' Kanda deed zijn best om die oude herinneringen op te halen. Het was namelijk al een hele lange tijd geleden. 'Hij had de deur niet goed gesloten dus ik kon zo naar binnen, wat ik ook deed. Ik ging rustig met Mugen achter hem staan en vroeg om zijn laatste woorden. Helaas voor mij was het in het oud Wrens en blijkbaar een krachtige vloek. Ik merkte er niets van en liet hem zijn woorden spreken, vermoorde hem en liet een kaartje van de Suasama achter. Pas toen ik terug kwam op Shadra merkte ik dat er iets heel fout met mijn lichaam was. De dokter zei dat het een onbreekbare vloek was die mij langzaam van binnenuit opvrat. En zodoende is het al bij mijn longen terecht gekomen. De medicijnen heb ik gekregen om het effect van de vloek te vertragen. Maar er zit een naar bijeffect aan. Na een pil verlies ik mijn bewustzijn en nemen mijn emoties en gevoelens mijn lichaam over. Meestal is het passie en liefde en dan ben ik liever alleen.' Kanda voelde zich een heel stuk beter nadat hij het verhaal aan iemand anders had verteld. Hij voelde zich opgelucht alsof hij net een heet bad heeft genomen of een goeie massage. 'De keer dat ik wegrende toen we in die boom zaten, vluchtte ik naar deze kamer. Helaas voor Alan was hij er ook. Ik verloor mezelf tijdens een potje poker en...' Het werd even stil. Hij wou het niet vertellen maar haalde diep adem. 'Ik...Ik heb hem verkracht zonder er zelf iets van te merken.' Hij deed zijn handen voor zijn ogen uit schaamte. Hij was een monster. Dit hoor je je beste vriend niet aan te doen. Niemand eigenlijk. Zo bruut en harteloos. Het was ook geen wonder dat Alan hem had geweken voor de afgelopen dagen. Alan wist wel van de medicijnen maar dit was gewoon te erg. 'Hij ontwijkt me nu. Hij komt pas de kamer binnen als ik al in slaap ben en hij is al weg voordat ik wakker wordt.' Alan zat een klas lager dus in de les kon Kanda ook niet naar hem toe. Het zou theoretisch wel kunnen maar de leraren kunnen Kanda niet uitstaan. Vooral Savador niet. Oh nee, als hij iets met Savador moest dan zou het geheid uitbreken tot een rel of een gevecht. Gelukkig kon Alan Kanda en Savador rustig houden zodat ze elkaar niet naar de keel grepen. Nu als Alan er niet was, was Kanda niet meer naar Savador geweest. Het maakte niet uit hoe erg het was, Kanda ging er niet heen zonder Alan. Alan zou komende dagen, weken, misschien maanden Kanda nog ontwijken. Alan zou niet terug komen naar Kanda's zijde voor de komende tijd en dat was Kanda's verdiende loon.

WOW Ik had een vreselijke inspiratie boost 'O'

Romance leunde tegen de muur achter haar en sprak haar verwijtende woorden tegen Kanda en keek toe hoe hij een zucht slaakte. Wat was er te zuchten? Hij had dit kunnen verwachten van haar. Langzaam trok ze haar wenkbrauw op en keek hem nog steeds afkeurend aan. Hoe kon hij nou zeggen dat het niet zou helpen? Hoe wist hij dat zo zeker? Romance dacht niet ver door, kon tot nu toe alleen haar eigen herinneringen ophalen aan de dwazen die te laat naar het ziekenhuis waren gegaan waardoor ze niet meer konden worden geholpen door de reguliere artsen. Toen Kanda haar vroeg of ze wilde weten wat er de afgelopen keer gebeurde in de boom waar hij haar verdwaasd had achtergelaten, wist ze dat ze niet wilde weten wat er in de boom was gebeurd, maar wat er was gebeurd tijden geleden dat deze gevolgen had. Haar blik was de gehele tijd op Kanda gericht al keek hij haar vaak niet aan, maar nu keek hij wel alsof hij erachter probeerde te komen wat ze zou willen doen als ze dit wist. Heel simpel: ze wilde niets, maar het was niet goed voor hem wat er nu allemaal aan de hand was en dat zou hij ook door moeten hebben. Soms was het beter om het er met iemand over te hebben die je totaal niet kende of pas had ontmoet, want zo kon je niet gauw iemand verliezen. Als de persoon het niet aankon dan wist je tenminste meteen waar die uit bestond. Hij ging liggen en wees naar het bed aan de andere kant van de kamer en zei dat ze maar moest gaan zitten. Ze knikte en liep geluidloos naar het bed omdat hij was begonnen met zijn verhaal en ze hem niet wilde storen. Rustig ging ze zitten en luisterde naar zijn verhaal. Ze onderbrak hem geen enkele keer, hij zou alles uit eigen beweging moeten kunnen vertellen wilde hij er zelf beter over voelen. Ze kon hem altijd later nog vragen stellen. Vloeken? Ja, die waren het moeilijkst te verbreken en al helemaal als ze gesproken waren als wraak voor de dood die op handen was. Toen ging hij over de pillen en wat voor invloed die hadden op zijn geest en ze snapte dat hij dan liever alleen wilde zijn. Wat nou als er iets gebeurde en je kon het je later niet meer herinneren of zonder dat je er iets aan kon doen? Romances ogen werden iets groter en ze voelde de spanning oplopen. Hij had zichzelf verloren, maar wat was er gebeurd? 'Ik...Ik heb hem verkracht zonder er zelf iets van te merken.' Ze liet de adem ontsnappen met een kleine zucht en stond vervolgens op. Kalm liep ze naar Kanda en knielde bij hem neer. Voorzichtig pakte ze zijn handen en haalde die van zijn gezicht af zodat ze zijn gezichtsuitdrukkingen kon blijven zien. Haar ogen volgden haar handen en ze legde zijn handen terug op de lakens waarna haar ogen de zijne weer opzochten. Haar stilte was niet afwijkend, maar meelevend en rustgevend. Ze had boos kunnen worden en hem de grond in laten zakken, maar wat zou ieder van hen daarmee opschieten? Dat had geen enkele zin of waarde voor dit geval. Een van haar handen haalde ze terug en legde die op zijn voorhoofd waarbij haar duim zachtjes over de huid streek. ‘Wat herinner je je nog?’ Haar stem was nog zachter dan haar normale fluistering en haar blik was meer bezorgd om de Kanda die hier lag dan Alan wie eigenlijk de grootste vernedering had gekend. Maar het was Kanda bij wie ze op dit moment was en aan wie ze kon zien hoe dit aan hem vrat en wat het betekende om een vriend zoiets aan te doen. En het was niet meer dan logisch dat Alan ervoor zorgde dat hij uit de buurt bleef van Kanda. Het vertrouwen was behoorlijk beschadigd en daar ging tijd en moeite overheen voordat het goed zou komen tussen hen. Maar als Kanda Alan echt niet kwijt wilde dan zou hij er iets aan moeten doen.

- Arme Kanda en Alan.

Kanda bleef liggen en stond bijna op uitbarsten. De schaamte was te erg en hij wou zich bijna op traditionele manier van schaamte ontdoen. Op de traditionele Japanse manier om met en kort met in zijn eigen buik te steken. Hij wou niet dood dus deed hij dat niet. Ookal zou Kanda niet zo lang meer leven. Hij had hooguit nog een kleine vijf jaar als de vloek niet verbroken zou zijn. Romance was na het verhaal na hem toe gelopen en had zijn handen gepakt en naast hem gelegd. Nee, kijk niet naar me. Niet zo. Kanda had een brok in zijn keel gekregen. Een hand verplaatste naar zijn hoofd en een duim streelde rustig zijn voorhoofd. De aura was zwaar maar rustig. Iemand met zo'n rustige uitstraling had Kanda nodig. Hij kon Romance al na maar een paar gesprekken zijn als een dierbare vriend. Zij was een van de enige die hem zo mocht zien. Alleen zij en Alan. Denkend aan Alan verscheen er een heel klein traantje in een van de ooghoeken van Kanda. ‘Wat herinner je je nog?’ Kanda had zijn rechterhand op de lakens liggen aan de kant van de muur. De andere hand maakte zijn weg naar Romance haar hand op zijn hoofd. 'Ik weet nog dat ik toen over Alan aan het spotten was over zijn lengte en dat hij mij uitdaagde voor een potje poker. Wat uiteindelijk strippoker werd. Ik begon weer te hoesten en dus nam ik nog een pil. Ik weet dat twee pillen op een dag te veel is maar toch. Daarna werd alles zwart. Ik probeerde te schreeuwen maar Alan verstond me niet. Toen ik die ochtend wakker werd lag ik boven op hem.' Kanda werd zowat misselijk van het terug denken aan die scène. 'Er lag bloed op de grond wat duidelijk van Alan was. Hij lag bewusteloos op de grond met bloed. Ik Had een deken gepakt en hem daarin ingewikkeld en ben vervolgens naar de ziekenzaal gegaan met hem in mijn armen. Omdat ik zo vreselijk uitgeput was viel ik weer in slaap naast het bed en sindsdien heb ik hem niet meer gezien.' Kanda hield de hand van Romance vast en haalde die van zijn hoofd en legde ze op zijn borst, hij bleef de hand nog wel vasthouden. Na een lange tijd keek Kanda Romance weer aan. Hij was rustig geworden van haar en bijna als zijn zorgen verdwenen bijna. Totdat opeens de deur open ging. Kanda had al opgemerkt dat er iemand was maar gaf er geen aandacht aan. Er kwam een persoon met een hoog tempo naar binnen. Alan. Kanda keek stomverbaasd naar zijn vriend die snel zijn boeken pakte en probeerde weg te lopen. Alan was duidelijk heel bang. Het was wel te zien doordat Alan de boeken liet vallen. Kanda kon ook merken dat Alan al in geen dagen meer een goede nachtrust had gehad. Hij had zeker de Scàth-spreuk niet meer onder de knie. Kanda liet Romance los en maakte zich een weg naar Alan. Hij pakte het Scàth-spreuken boek op. Er was nog steeds een traan zichtbaar die ondertussen al een weg naar beneden wist te vinden. Hij viel op het dikke boek. Kanda's blik ging van het boek al snel over naar Alan die nog op de grond zat te trillen van angst. Kanda's hand strekte uit om het boek terug te geven aan Alan. 'Hier. Je boek. Zonder dit kun je de spreuk niet doen.' Meer zei Kanda niet. Ook hij was bang, bang voor Alans reactie. Kanda gaf niet toe aan zijn angst en hield zijn hoofd hoog. Hij probeerde te rustig en liefelijk te lachen, ookal had hij tranen over zijn gezicht biggelen. De aura in de kamer werd nog zwaarder dan die al was. De spanning was groot tussen de twee jongens. Dit ging waarschijnlijk nog erger aflopen dan het al was.

Rustig was ze neergeknield naast Kanda en had zijn handen weggehaald van zijn gezicht. Hij hoefde zich niet te verbergen en hij kon zich niet voor haar verbergen, want hij had zich al laten zien. Zonder aarzelen legde Romance haar hand op zijn voorhoofd en ging zachtjes met haar duim over de huid om hem te laten weten dat ze hier voor hem was. Kalm keek ze naar Kanda waarvan ze zag hoe een traan ontsnapte aan de persoon die aan haast niemand zijn binnenste liet zien. Het deed hem zoveel pijn dat ze het zich waarschijnlijk niet eens kon voorstellen. Zachter dan normaal vroeg Romance hem wat hij zich nog herinnerde en zag in haar ooghoeken hoe zijn hand weer omhoog kwam. Zijn linkerhand welteverstaan en die nam die van haar in de zijne terwijl hij vertelde wat er gebeurde. ‘Het spijt me.’ Fluisterde ze. Het speet haar niet dat ze het had gevraagd, het was juist goed dat ze het had gevraagd, maar het speet haar voor hen, voor wat dit betekende voor hen en het speet haar dat ze zelf niet eerder weg was gegaan. Misschien had ze het dan kunnen voorkomen, al wist ze dat ze zo niet mocht denken. Het waren de pillen geweest die dit hadden veroorzaakt en ze waren gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Met alle engelengeduld van de wereld bleef ze naar zijn gezicht kijken, wachtend op het moment dat hij haar weer aan zou kijken. Haar hand hield de zijne stevig genoeg vast om hem duidelijk te maken dat ze hem steun kon geven als hij dat wilde, maar als hij los zou laten dan was ze ook meteen weg. Haar oren spitsten zich. Door de kalme ademhaling van Kanda en haar hoorde ze een andere, een snellere ademhaling die ze niet eerder had opgemerkt. Ze hoorde het hart niet kloppen, daarvoor was de persoon te ver weg, maar aan de ademhaling was te horen dat de persoon erg gestrest was. Toen de deurknop werd omgedraaid en er een jongen naar binnen snelde, wist ze meteen wie het was. Het kon niemand anders zijn dan Alan. Ze keek over haar schouder naar wat de jongen deed en voelde in de stromen hoe het gewoon mis ging, hoe hij haast de controle verloor. Kanda liet haar hand los en verdween richting Alan waardoor Romance op kon staan en naar de twee keek. Het was moeilijk om aan te zien hoe erg de jongens verscheurd waren door wat er gebeurd was, maar dit was iets waar ze uiteindelijk zelf uit moesten komen. Geen van de kinderen thuis had ooit zoiets meegemaakt dus had ze ook geen tips of adviezen en wist ze niet wat ze zou kunnen doen om hen te helpen hier overheen te komen. Voorzichtig liep ze naar de twee toe en hurkte neer en met geveinsde horror keek ze naar de boeken die Alan van plan was met zich mee te nemen. ‘Je bent toch niet werkelijk van plan om op een vrijdagmiddag huiswerk te gaan maken hé?’ Daarna glimlachte ze de – voor haar eigenlijk onbekende – Alan toe en stak haar hand uit. ‘Ik ben Romance, Ro in het kort en ik ben een volbloed luchtmagician. Jij bezit ook de macht van Puffoon of niet?’ Daarna draaide ze haar hoofd licht boos om naar Kanda. ‘Weet je dat je niet eens aan je gasten denkt? Je hebt me nog niet eens wat drinken aangeboden.’ Romance stond op en keek naar waar de keuken zou moeten zijn. ‘Jullie koelkast is hopelijk wel gevuld?’ vroeg ze meer retorisch, nadenkend over de koelkast die alweer eens leeg was gegaan. De koelkast op hun etage moest iedere middag worden bijgevuld en niemand wist waar al het eten en drinken was gebleven. Alsof de andere etages uit hun koelkast zouden stelen, dat was wel heel zielig. ‘Willen jullie ook wat drinken?’ Ze keek terug naar de jongens en wachtte op hun reactie.

-Oke.. Ze is aan het babbelen geslagen omdat ze geen idee heeft wat ze anders moet doen.

Kanda was verward en voelde zich vreselijk. Niet allen wat hij met Alan gedaan had maar ook die nieuwe medicijnen. De dag nadat hij Alan naar de ziekenzaal had gebracht, toen hij wakker werd en Alan verdwenen was, had hij aan de zuster om andere medicijnen gevraagd. Gelukkig had ze een medicijn met hetzelfde effect maar met andere bijwerkingen. Van deze pillen zou het bloedhoesten tijdelijk ophouden maar het bijeffect was wel dat zijn karakter compleet zou omkeren. Nog niet de beste bijwerking maar met dit zou hij niemand pijn meer doen. Zijn karakter dat om zou keren. In dat geval zou Kanda een meelevend, moederlijk, lief persoon worden. Kanda vond het verschrikkelijk maar het was beter voor hem en de rest van de wereld. Kanda keek vragend naar Alan. 'H-Het helpt toch niet... Ik heb er de concentratie niet meer voor.' Ah natuurlijk. Dat was wel logisch na wat er was gebeurt. Dit was allemaal Kanda's schuld. Hij had niet alleen Alan pijn gedaan hij had zijn waardigheid en zijn trots ook verpulvert. 'Hmm.' Meer kon hij niet uitkramen. Kanda zijn hersenen werkten niet meer zoals het hoorde. De toon van zijn stem was gebroken en laag. 'S...sorry. Dit alles is mijn schuld.' Romance kwam zich ook in het soort van gesprek voegen. ‘Ik ben Romance, Ro in het kort en ik ben een volbloed luchtmagician. Jij bezit ook de macht van Puffoon of niet?’ 'Ik ben Alan Walker,' Dat wist ze vast al wel. 'En ja, ik ben ook Puffoons. Nou ja, half. Ik ben ook half Shadraans.' Oh ja hij was half Shadraans, half Puffoons. Soms vergat Kanda dat even. Merendeels van de tijd had hij echt het gevoel dat Alan meer Shadraans was dan Puffoons met die duistere aura die soms aan het licht komt. Kanda kon ook zeker wel merken dat Alan Puffoons was. Bij het prachtige pianospel gebruikte Alan ook luchtmagie zodat de muziek een nog mooiere klank kreeg. Alans pianospel kon iedereen meteen rustig en kalm krijgen, daarbij ook Kanda. Kanda vond de liederen stuk voor stuk de mooiste die er waren. Het maakte hem niet uit wat er om hem heen gebeurde als hij dat spel maar kon horen. Zo mooi. Kanda dacht even terug aan die tijd maar al snel kreeg hij weer besef dat hij in de kamer was met Romance en Alan. Kanda werd boos aangekeken door Ro. ‘Weet je dat je niet eens aan je gasten denkt? Je hebt me nog niet eens wat drinken aangeboden.’ Kanda was geen goede gastheer en dat was te merken. Hoe kon hij dat vergeten? Ro had zich al een weg gevonden naar de keuken. ‘Jullie koelkast is hopelijk wel gevuld?’ 'We hebben onze eigen koelkast. Bijna iedereen op deze etage heeft dat. Kijk maar in de kast aan de linker kant.' Kanda kon niemand vertrouwen dus ook niet met eten en drinken. Hun koelkast zat in verborgen in de kast. De grote kledingkast die aan de kant van de kamer stond. 'Eh, ik denk dat ik weer ga... Ik heb jullie gesprek verstoord...' Nee, Alan kon nu niet gaan. Dit moest eerst opgelost worden. Kanda had al een brief geschreven voor Alan. En niet zomaar een brief. Het was een duel brief op Japanse samoerai manier. Hierin stond een uitnodiging voor een duel om hun trots en waardigheid terug te winnen. Kanda haalde de brief uit zijn zak en gooide die in de richting van Alan wetend dat hij hem zou vangen. 'Voordat je gaat, lees dit eerst.' Dit was beter dan niets. Eigenlijk wou Kanda niet dat Alan weg zou gaan maar het kon nou eenmaal niet anders. Kanda voelde zich ineensniet goed meer. Hetzelfde gevoel dat hij had voor een ernstige aanval. Als hij nu zou gaan bloedhoesten zou Alan er al helemaal vandoor gaan. Kanda haalde in een snelle beweging een pil uit het, nu witte in plaats van zwarte, doosje en slikte die door. Hopelijk zou Alan het niet zien dat hij een pil nam. Zijn hoofd begon te bonken. Het deed hem minder pijn dan die andere pillen maar het was wel erg vervelend. Kanda wreef met zijn hand over zijn gezicht. 'Che.' De donker grijze ogen begonnen weer te veranderen. Dit keer werden ze lichter Licht grijs, bijna wit waren ze. Kanda keek Alan weer aan. 'Alsjeblieft, ga nog niet weg.' Zijn gezicht had een bezorgde uitdrukking. Een soort uitdrukking die een moeder zou maken als haar kind ergens naartoe ging. Heel vriendelijk maar toch zeer bezorgd. Het was Kanda niet meer. Nee, dit was een lief persoon dat voor iedereen klaar stond en niemand achterliet in welke situatie dan ook. Hij voelde zich heel raar maar ook licht en rustig. Het was een goed gevoel.

Sorry late post... Stomme examens en dat leren ervan. TT__TT

Romance was gaan staan toen Kanda naar Alan was gegaan en had hen rustig aangekeken. Het was onmogelijk om de oplopende spanning tussen de twee te negeren en de pijn te voelen die ze allebei hadden. Rustig liep ze op de twee af en richtte zich op Alan om hem iets van zijn zenuwachtigheid af te krijgen. Ze glimlachte terug. Alan was dapper om toch te proberen een gemeende glimlach op te zetten terwijl hij moest weten wat zij al van hen wist. Romance wilde meer doen om de twee af te leiden en de spanning te doen dalen, maar het was lastig aangezien ze beide niet echt super goed kende en niet wist wat hen nou juist af zou leiden. En daarom richtte ze zich maar op Kanda en keek hem licht boos aan. Ze was niet boos op hem, totaal niet, maar het zou ervoor zorgen dat ze zijn aandacht kreeg. Ze had vanochtend genoeg gedronken, maar hij reageerde wel op haar en ze liep naar de kast om de linkerdeur ervan te openen. ‘Slim.’ Mompelde ze. Ze zag verschillende soorten drank en eten staan waarbij ze koos voor de sinas die helemaal vooraan stond. ‘Kanda? Wat wil je drinken?’ Van over haar schouder keek ze naar Alan en wierp hem een vriendelijke blik toe. ‘Alan, je moet wel goed blijven drinken nu de zon weer begint te schijnen.’ Ze glimlachte en pakte daarna glazen die er ook bijstonden en schonk iedereen wat drinken in. Haar ogen werden groter en ze zette snel de fles neer voordat ze zich omdraaide en naar Kanda keek. Het was alsof ze het had zien gebeuren, alsof hij het gewoon voor haar ogen had gedaan en ze wist niet wat er nu zou gebeuren. Ze deed enkele stappen naar voren en vervolgens werd haar blik strak. Wat er ook zou gebeuren, Ze zou niet toestaan dat hetzelfde als eerst zou gebeuren met Alan wat al eerder was gebeurd en Kanda zou hen niets aan kunnen doen.

- Sorries, sorries. Ik weet wel meer bij wat er gaat komen dus daar kun je veel meer verwachten.

Kanda kon er nou eenmaal niets aan doen. Hij moest die medicijnen anders zou hij nu al lang dood geweest zijn. Het einde van zijn leven was al zeer dichtbij maar als hij die pillen niet nam was het al over geweest. De vreselijke medicijnen die niemand zou willen nemen. Zelfs Kanda was er eest fel op tegen. Het was troep, troep wat niemand ten goede zou doen. Kabam! Een hand kwam op brute wijze tegen zijn gezicht. Alan had hem geslagen. Kanda deed niets terug, ookal zou hij dat best kunnen. Alan had het waarschijnlijk wel nodig om zich even uit te leven op hem. Daar ging het weer, Kanda werd met een luide bonk tegen de muur gegooid. Nu zou je het hebben. Alans zo gekende preek. Kanda had al vaker een preek van Alan gehad en het ging bijna altijd weer hetzelfde. Alleen nu was de reden veel heftiger. Te heftig. De tweede klap kwam tegen Kanda's wang aan. Het deed pijn maar hij kon het verdragen. De pijn in zijn hart deed Kanda meer pijn dan wat dan ook. 'Je gaat je niet beter voelen, nee dat weet ik. Maar je hebt het wel nodig.' Met die woorden keek hij weer naar Alan. Kanda's gezicht had nu een grote plek van het geslagen worden en hij had een kleine bloedneus. Hij veegde het bloed onder zijn neus weg alsof het niets was. Oh nee, bloed. Kanda was het bijna vergeten. Als hij nu zijn pillen niet innam zou hij weer flink gaan hoesten. Hij pakte een pil en slikte die snel door. Helaas had Alan het gezien, hij zag er doodsbang uit. 'Nee, niet nog een keer...' Kanda zag Alan in elkaar zakken totdat hij op de grond zat. Hij zag eruit alsof hij door angst de grond in kon zakken. Met zijn armen over elkaar als schild en helemaal klein gemaakt. Kanda's ogen veranderde weer van kleur, net als de vorige keer. Dit keer was het alleen anders. Zijn ogen werden wit/grijs in plaats van donker grijs. Normaal met zijn oude medicijn zouden zijn ogen zwart worden en zou hij niet meer weten wat hij deed. Zijn nieuwe medicijn had echter een heel ander effect. Zijn karakter zou compleet omslaan. Kanda zou een lief, moederlijk en zorgzaam type worden. Dat gebeurde nu dus ook. Zijn ogen veranderde van kleur en zijn haar viel, ook door de klap tegen de muur, naar beneden over zijn ogen heen. Kanda bewoog zijn hand naar zijn wang en de andere hand naar zijn buik. Tranen vonden zich een weg naar beneden. 'Waarom moest je me nou weer zo hard slaan?! Dat doet pijn!' Hij gooide zijn blik omhoog naar Alan. Met tranen die biggelde over zijn gezicht bleef hij Alan aanstaren. 'Dat was niet nodig en ook niet lief.' Hij klonk net als een meisje van tien jaar oud. Hij gedroeg zich er nu ook naar. Het was een raar effect en dat wist Kanda ook van te voren. Als hij het niet wist had hij die pillen nooit aangenomen. Hij wou zich nooit zo laten zien in het openbaar maar hier in deze kamer was het wel ok. Hij had er nog wel moeite mee want zijn imago zou worden verwoest. Een imago van een volwassen chagrijn die graag mensen aan zijn katana reeg. Hij kon het wel hebben. Alleen zij mochten hem zo zien. Vooral Alan moest hem nu zo zien. Misschien zou dit hem wat minder bang maken. Minder bang voor degene die hem zo vreselijk pijn had gedaan. Het leek misschien onmogelijk maar Kanda hoopte dat het beter zou gaan tussen Alan en hem. Kanda viel op zijn knieën op de grond en probeerde met zijn handen zijn tranen tegen te houden ookal had het niet veel succes. De tranen bleven vloeien over zijn gezicht. Er was geen stoppen aan. 'Het doet pijn.' Een gebroken fluister stem kwam er uit Kanda's mond. Met zijn ene hand op zijn gezicht en de andere bij zijn hart. Daar zaten ze bijde op de grond en Romance stond er maar bij. Ze vond dit vast ook een moeilijke situatie om je in te bevinden. Het was ook allemaal net een slechte soapserie en dan zaten ze nu in de climax aflevering. Een aflevering die Kanda het liefst zou overslaan. Het was niet een leuke tijd voor hun maar ze moesten er wel doorheen. Kanda zat misschien te huilen op de grond als een kind maar hij was ook gedreven dat dit goed moest komen.

Romance glimlachte licht. Haar truc om Alan te laten blijven zou werken en ze liep richting de kast om drinken voor hen allemaal in te schenken. Ze zag van alles staan, maar ze koos voor de sinas die geopend was en een beetje vooraan stond. Een van de twee zou het duidelijk wel drinken anders was er al niet zoveel uitgegaan. Bovendien zei Kanda niets over wat hij wilde drinken en ze kon Alan verrassen. Niet dat dat zou lukken, want het was ook zijn koelkast en hij zou ongetwijfeld ook wel weten dat er geen verrassingen zouden kunnen zijn. Romance had haar rug naar de twee jongens toegedraaid, maar dat betekende niet dat ze niet precies wist wat er aan de hand was. Iedere beweging die ze maakten, iedere ademhaling kon ze voelen, want alles cirkelde rond en bleef nooit op dezelfde plaats hangen als het eerst was geweest. Rustig bleef ze de sinas inschenken om nog een beetje duidelijk te maken dat ze hen hun privacy gaf, niet dat er veel privacy was om weg te geven. Twee van de glazen zaten al vol toen Alan overeind kwam en naar Kanda toeging. Het derde glas was vol op het moment dat Alan Kanda tegen de muur gooide en zijn woede en schaamte eruit gooide. Geen enkel moment draaide ze zich om, probeerde afstand te bewaren om het tussen hen goed te laten komen, om er zelf uit te kunnen komen. Eindelijk werd de spanning die er al de gehele tijd hing eruit gelaten. Het voelde bijna als een zucht die niet had willen komen, als een ademhaling die al die tijd in was gehouden en nu eindelijk werd uitgeblazen. Kalm zette ze de fles sinas terug in de koelkast en pakte het drinken op om naar de jongens te brengen, misschien zou ze dat nog wat afkoelen voordat ze met ronde twee begonnen, maar Kanda deed het meest slechte wat hij op dat moment had kunnen doen. Hij nam een pil en haar beweging stokte. Hoe kon hij? Waarom nou net nu? Ze zette de glazen neer en draaide zich om waarna ze naar Kanda keek. Enkele stappen zette ze naar voren en bleef daar vervolgens met een strakke blik op hem gericht staan. Er zou iets gaan gebeuren dat wist ze zeker, maar zelfs al wist ze wat de bijwerkingen waren, ze zou niet wegrennen. Ze zou niet Alan alleen achterlaten om hem misschien hetzelfde weer door te laten maken als eerst. Alan had het nu ook door en Romance richtte haar blik even op de jongen, maar ging daarna door naar Kanda. Zijn uitstraling veranderde en tot haar verbazing ten goede. Ze kreeg niet langer het gevoel dat ze op moest passen met ieder woord dat ze zei en draaide zich gerust om naar Alan. Ze vertrouwde haar instincten erop om haar te waarschuwen als het nodig mocht zijn, maar nu was het Alan die haar het meest nodig zou hebben. Tenminste, als hij haar toe zou laten. Ze knielde bij hem neer, maar hield verder afstand om hem niet banger te maken. Het zou kunnen zijn dat hij in zijn angst dacht dat zij Kanda zou zijn. Ze had het vaker gezien dat de angst over werd gebracht op een ander persoon en dat zou ze niet willen. ‘Alan? Ik ben het, Romance.’ Ze legde voorzichtig haar hand op zijn knie. Haar stem werd gebiedender. ‘Alan? Kijk me aan.’ Ze glimlachte licht. ‘Open je ogen en kijk naar me.’ Romance schoof opzij zodat ze nu naast hem zat, maar wel naar hem toe gericht. Haar hand verplaatste ze van zijn knie naar zijn haar en langzaam streelde ze zijn haar. Het was ter geruststelling en totaal niet de bedoeling om anders over te komen. Ze keek even gauw naar Kanda, maar zocht Alan weer op. ‘Kanda heeft me tijdens onze eerste ontmoeting verteld dat jij alles van hem weet.’ OKE, dat was niet helemaal waar, maar toch dicht genoeg bij de waarheid als ze kon komen. ‘Hij zou me alleen zoiets hebben verteld als het de waarheid was. Je hoeft niet bang voor hem te zijn Alan. Jij bent de enige ziel hier die precies weet waarom je niet bang voor hem hoeft te zijn en die hem alles aan kan doen. Jij bent de enige die hem werkelijk pijn kan doen dat hij er verscheurd van raakt.’ Sprak Romance al was ze zelf ontevreden over hoe ze het zei. In haar hoofd hadden de woorden beter geklonken dan dat ze nu waren gezegd. Ze had Kanda ondertussen genegeerd en had zich totaal op Alan gericht, maar stond nu op en liep naar de andere partij die in tranen was. Ook bij hem knielde ze neer en legde haar hand op zijn kin om die omhoog te drukken en keek in de betraande ogen. ‘Je ogen zijn bijna wit gekleurd.’ Mompelde ze zacht voor zichzelf en haar gezicht werd strak toen hij zei dat het pijn deed. ‘Het kan nooit zoveel pijn doen als het Alan doet.’ Ze liet haar hand vallen. ‘Sorry lieverd. Ik ben niet altijd aardig.’ Glimlachte Romance hem toe en stond vervolgens op en ging op het bed van een van de jongens zitten. Ze wist zo niet meer wiens bed het was. ‘En wat zijn jullie nu van plan te gaan doen?’ Haar blik ging van Kanda die tegen de ene muur zat naar Alan die tegen de andere muur zat.

- Alan of Kanda???? Waahhh..

Huilend zat hij daar. Kanda had geen idee wat hij zou moeten doen. Het deed hem pijn en dan niet alleen het feit dat hij werd geslagen maar meer het feit dat hij zich door dit medicijn realiseert hoe vreselijk erg het is wat hij had gedaan. Met Alan en in zijn hele leven. Door deze pillen realiseert hij zich alles. De pijn in zijn hart en aan zijn lichaam. Beide deden hem afschuwelijk pijn terwijl die pillen de pijn zouden moeten verlichten. Dat deden ze echter niet. Kanda bleef huilen en Alan begon te schreeuwen. Kanda had niet op zitten letten en had dus geen idee wat er allemaal gebeurde en dus ook niet tussen Alan en Romance. Hij zat met zijn hoofd naar beneden gericht totdat zijn hoofd werd gelift door Ro. ‘Je ogen zijn bijna wit gekleurd.’ Ow ja dat was waar ook. Net als met de vorige pillen waarbij zijn ogen zwart werden, werden met deze pillen zijn ogen heel licht grijs, bijna wit. Hij staarde even met glazige betraande ogen Ro en vervolgens naar de grond. Daar begon Alan weer. Hij begon weer te schreeuwen tegen Kanda. 'Ik... Ik weet het niet! Ik weet niet waarom ik zo bang ben! Ik vertrouw Kanda met heel mijn hart, echt! M-Maar...' Hij vertrouwde hem? Dat was op een of andere manier goed maar nu was dat niet echt een goede hulp. Het geschreeuw ging door. 'Ik heb tijd nodig... En hij ook... Het leed is nog te vers en ik heb hem nog niet vergeven voor zijn daad... Op den duur zal ik dat wel doen maar toch... de wonden helen, maar de littekens... die blijven.' Alan had hier echt gelijk in. Hier moest tijd overheen gaan. Heel veel tijd. De pijn begon weer en dit keer nog erger. De vloek had Kanda’s lever en nieren al bijna volledig aangetast en nu was het al begonnen aan zijn longen. Een hand maakte zich een weg naar zijn buik, naar de plek waar zijn lever zat. De ander naar zijn borst waar zijn hart en longen zaten. ‘Het doet zo’n pijn! Laat het stoppen! Ik wil niet dood, we hebben tijd nodig. Meer dan maar twee jaar. Che!’ Een scherpe pijn schoot door zijn borst. Meer tranen vlogen over Kanda’s wangen. Hij had het er moeilijk mee. Tijd was schaars voor hem. Over ongeveer twee jaar zou de vloek zijn hart bereiken wat hij niet zou overleven. Kanda was zo gemaakt dat schade aan zijn longen hem niet zouden doden maar zijn hart is een ander geval. Hij wist al lang dat de vloek hem uiteindelijk fataal zou worden maar nu wou hij dat hij nooit op die ene missie was geweest. Kanda wou voor altijd bij Alan blijven en dat veranderde zijn hele leven. Hij stopte met werken bij de Suasama, zocht twee à drie jaar naar Alan en vervolgens ging hij naar school. Kanda vond het naar school gaan een verspilling van zijn tijd maar dat hij langer bij Alan kon zijn was wel beter. Kanda mocht bijna niemand maar als hij iemand vertrouwde zat het wel goed. Net zoals met Ro nu. Ze zat daar op Alans bed een beetje met de twee te bespotten waar Kanda niet echt zo goed tegen kon. Alleen nu kon hij het al helemaal niet hebben. 'Whaaa! Laat het stoppen!' Zijn wangen leken net een stormvloed aan tranen. Zijn ogen stonden wijd open van schrik en pijn. Zijn ogen rolden naar achteren en hij viel op de grond met een knal. Hij was nog perfect bij bewustzijn maar hij kon niets meer bewegen. De pijn was eveneens gestopt. En Kanda lag daar op de grond, bewegingloos en hij sprak geen woord meer. De tranen stopte ook met vloeien al bleven er nog wel wat druppels lopen. Het was zielig om te zien. Een bijna volwassen man die huilend op de grond lag zonder dat hij bewoog of sprak. Een paar minuten later kreeg hij zijn spraak terug en was zijn normale zelf er ook weer. 'Damn. Mijn hoofd... What the... Waarom kan ik me niet meer bewegen? Che, idioot medicijn.' Wat er net gebeurt was kon Kanda zich wel herinneren maar hij dacht even dat het een vage droom was. Snel realiseerde hij zich dat dat helaas niet zo was. Hij had zich als een idioot gedragen. En had zitten huilen en krijsen. Hij kon zich weer bewegen, na een behoorlijk lange tijd naar zijn mening. Hij kon eindelijk weer bewegen en dat was goed. Hij ging weer rechtop zitten en veegde over zijn hoofd door de hoofdpijn. Rode kringen waren gevormd door het huilen maar hij zette zich er een beetje overheen. Hij pakte een elastiekje uit zijn zak om zijn haar weer vast te maken. Hij keek weer op naar Alan om zijn reactie van dit alles te zien. Het joch had te veel meegemaakt om zich hier even overheen te zetten en weer door te gaan met het normale leven wat Kanda graag wou.

Oh wat een super falende post >< Maar jeey Kanda word gek XD

Romance had duidelijk gevoeld hoe Alan zich had aangespannen, maar liet niet merken dat ze erdoor werd af geschrokken. Ze moest hem iets vertellen om hem rustiger te kunnen krijgen en wat kon je beter vertellen dan de waarheid die niet geheel waar was en die Alan vertrouwen zou geven? Ze streelde even zacht door zijn haar waarna ze opstond om naar Kanda toe te lopen en bij hem neer te knielen. Ze bracht zijn hoofd omhoog en staarde in zijn wit gekleurde ogen en mompelde zacht haar verbazing om de verkleuring voordat ze haar vingers weer langzaam weghaalde en haar blik even strak werd toen hij zei dat het pijn deed. Hoeveel pijn Kanda ook had, hoeveel angst ook, het kon nooit zo erg zijn als bij Alan en dat zei ze waarna ze glimlachte. Ze wilde niet niet aardig zijn, maar soms moest het wel en deze opmerking was een daarvan. Romance nam plaats op een van de bedden, wiens bed van wie was, wist ze niet langer en vroeg de jongens wat ze nu wilden doen. Het had geen groter contrast kunnen zijn dan dat ze nu hier zag. De een had wit haar, was kleiner dan de meeste zat aan de ene kant van de kamer en aan de andere kant van de kamer zat de zwartharige jongen met haren die langer waren dan de meeste normale jongens. En allebei waren ze in tranen en hadden ze pijn om wat er was gebeurd en om dingen die om hen heen gingen. De pijn van Kanda die wist dat hij nog maar enkele jaren te leven had en wist hoe erg dat voor hem moest zijn. Het was het ergst dat je wist dat je een ziekte had die je van binnen verteerde en wanneer je werd verteld dat je er niets aan zou kunnen doen en dat je niet meer zou genezen. Dat was niet alleen voor jezelf erg, maar al helemaal voor de mensen die om je heen woonden, die wisten dat je zou aftakelen en alleen maar konden toekijken hoe het gebeurde. De machteloosheid bracht soms de grootste woede met zich mee en je kon iedereen wel vervloeken dat ze nog geen betere behandelmethoden hadden. Romance had het enkel één keer eerder gezien, maar de herinnering kon ze nog steeds omhoog halen. Er was niets geweest om de mensen gerust te stellen en die machteloosheid was verschrikkelijk. En dat was wat er nu met Kanda aan de hand was. Wist Alan eigenlijk wel hoe lang Kanda nog had? Met een blik van medelijden keek Romance naar Kanda. Ze kon het niet stoppen hoe graag ze het ook wilde. Zolang Fire er niet was kon ze niets van zijn pijn weghalen of zelfs ook maar proberen een deel van zijn binnenste genezen. Van die ene keer dat ze hem straks had aangeraakt had ze al gevoeld dat zelfs met alle kracht die Fire in zich had, hem niet geheel zou kunnen genezen zonder zichzelf op te offeren. Op het moment dat hij naar achteren viel, sprong ze op en rende naar hem toe en legde haar hand op zijn hart. ‘Kanda? Kun je me horen?’ Romance voelde dat het hart gelijkmatig bleef kloppen en zag dat hij gewoon bleef ademen. Ze hief haar hand boven zijn ogen en de pupilreflex deed het ook gewoon en ze zakte terug naar achteren. Romance had geen idee wat er met hem aan de hand was, maar zolang er niets bedreigends was, hoefde ze niemand erbij te halen toch? Of zou het beter zijn als ze dat wel deed? Nee, ze zou even afwachten en als het dan nog niet beter was dan zou ze de zuster wel ophalen. Misschien had hij een verlamming en dan zou hij zich niet mogen bewegen. Het duurde enkele minuten, maar toen hoorde ze hem praten. Ze glimlachte en zag hoe hij ook weer langzaam begon te bewegen. ‘Wil je me de volgende keer alsjeblieft niet meer zo laten schrikken?’ Ze sloeg haar armen over elkaar heen en keek de jongen aan. ‘Voel je je weer goed of wil je even naar de ziekenzaal toe?’ Dit keer voor jezelf. voegde ze in gedachten toe.

- Je post is helemaal niet falend.

De hoofdpijn was werkelijk ondragelijk en zijn hoofd bleef maar bonken. Kanda zat daar en kwam bij van alle bijeffecten. 'Maak me nooit meer zo bang, baKanda! Ik schrok me een ongeluk!' Waarom moest Alan nou weer tegen hem gaan schreeuwen?! Hij had al zo’n hoofdpijn. Gelukkig bleef Ro wel rustig. Ze vroeg hem of het wel goed ging, maar kom op zeg de ziekenzaal? Hij zou alleen daar naartoe gaan voor anderen of als hij zelf bijna dood ging. ‘Schreeuw niet zo, ik ben niet doof, moyashi!’ Een scherpe pijn ging er door zijn hoofd. Zijn hand wreef over zijn hoofd door zijn haar. Kanda draaide zijn hoofd van Alan naar Ro. ‘Het gaat. M’n hoofd bonkt nog wel door het medicijn maar verder ban ik oké. En nee, ik hoef niet naar de ziekenzaal. Sorry dat ik je heb laten schrikken.’ Er verscheen en waterig lachje op zijn gezicht. Het was niet veel maar het was een lach wat voor Kanda dus al best goed was. Alan liep weg en pakte een paar glazen sinas mee terug. Kanda pakte het glas aan en dronk het in één keer op. Hij had een zeer droge mond gekregen van alles. 'Doe dat alsjeblieft nooit meer... Ik dacht dat ik je kwijt was...' Kanda zuchtte en keek Alan aan. Hij stond op met moeite doordat zijn benen nog een beetje sliepen maar het lukte. Hij liep in de richting van Alan en legde vervolgens zijn hand op Alans hoofd en trok die naar zijn borst. Kanda probeerde door de serieusheid te lachen maar dat ging moeilijk. Hij ging dood en behoorlijk snel ook. In al twee jaar zou zijn hart worden verteerd en dat zou hem fataal worden. ‘Maak je geen zorgen. Hoor je dat? Zolang mijn hart nog zijn werk blijft doen blijf ik nog gewoon in leven.’ Nou ja leven? Soort van. Hij wist dat over anderhalf jaar op bed zou liggen door alle schade en medicijn effecten. Dat wist hij eigenlijk al een paar jaar lang dat hij niet de 30 ging halen. Dat zei de, in vloeken gespecialiseerde, dokter bij de Suasama tenminste. Een jaar of drie geleden. De vent was niet te vertrouwen maar wist wat hij deed en dus liet Kanda hem maar zijn gang gaan. Toen moest hij iedere dag naar de vent toe om onderzoek te doen wat er nou aan de hand was. Na een paar weken van onderzoeken en testen wisten ze eindelijk wat de oorzaak was dat Kanda zo vreselijk ziek maakte. Een vloek die hij kreeg op een missie in de bossen van Wren. Een oude vloek genaamd necrotis fasciitis, die de dokter niet wist op te lossen. Het enige wat nog te doen kon worden, is de effecten van de vloek uitstellen. Kanda vond het wel best. Vroeger deed het hem allemaal niet zo veel dat hij dood ging. Het was of dood gaan in een missie of een vloek. Het maakte niet uit. Nu was het wel anders, hij wou bij Alan blijven voor zo lang mogelijk. En daar stond hij dan met zijn Alan tegen zijn borst gedrukt. Kanda’s hand zat in Alans haar en aaide een beetje door de witte lokken. Het duurde even maar hij liet Alan weer los. Hij wou eigenlijk nooit loslaten maar hij moest wel. Kanda nam een stap terug en bleef Alan aankijken. Waarschijnlijk wou Alan op een gegeven moment gaan zoeken naar een oplossing voor de vloek wat Kanda ook wel zou willen. Kanda had de hoop al opgegeven maar hij wist niet of Alan dat ook zou doen. Eigenlijk wou Kanda dat Alan het niet op zou geven en een oplossing vond om van die vreselijk vloek af te komen.

Ok... Door de examens en de animecon is mijn hoofd niet echt zo inspirerend...Ik hoop dat jullie er wat mee kunnen :3