Ace stond in de Puffoonse woonkamer aan het wachten. Toen kreeg hij een idee, hij keek naar Cerberus, die al wist wat hij van plan was. "Zal ik?" Cerberus wist dat hij toch niet zou luisteren naar het snuggere antwoord en ging dus maar liggen, zeggend. "Doe wat je niet laten kan" Ace verdween als een vlam die opgebrand was. Daarna verscheen hij in dezelfde manier in de badkamer. Hij zag het douche-scherm dichtgetrokken, en daar doorheen, de contouren van het lichaam van Ro. Hij zag de handdoek aan het rekje hangen en kreeg een klein ideetje. Hij pakte de handdoek en ging naast het rekje staan, terwijl hij Romance stond te bewonderen. Toen keek hij naar de kleding die Ro voor haarzelf had uitgekozen. Hij deed even kort de warme kraan aan. Lang genoeg om gevoeld te worden, maar kort genoeg om niet op te vallen. Daarna nam hij weer zijn plaats naast het rekje en deed de handdoek over zijn schouder.

Romances haren waren eindelijk totaal schoon en er was totaal geen shampoo meer in te vinden. Het was zo’n irritant gevoel als er nog sop in haar haren zat. Dan wilde ze meteen terug de douche in, maar soms kon dat niet. Omdat ze helemaal bovenin zaten, want ze waren van Puffoon, kwam het water van ver en werd het sneller koud dan bij andere etages. Ze slaakte een kleine gil toen het water in een keer koud werd en duwde de kraan aan de kant totdat het weer warmer werd. Een teken dat het water snel op was. Met een zucht draaide ze alles dicht en stond toen alleen nog maar in de stoom. Met haar handen ging ze door haar haren en kneep zoveel mogelijk samen zodat al het water eruit kwam. Daarna stak ze het op door middel van een paar schuifjes en een elastiekje. Haar haren waren lastig te drogen dus deed ze dat als laatste. Ze opende de deur van de cabine een klein beetje en haar hand zocht naar de handdoek die ze niet kon vinden. Was het van het haakje gevallen? Toch niet weer hé? Gelukkig maar dat ze de deur dicht had gedaan anders was de handdoek helemaal nat geworden. Ze hurkte en zocht met haar handen op de grond naar de handdoek. ‘Waar is die handdoek nu weer?’, mompelde ze toen ze ook daar de handdoek kon vinden. Ze stond op het punt om de deur helemaal open te gooien, maar iets in haar binnenste hield haar tegen.

Ace hoorde de kraan uitgaan en hield zich zo stil mogelijk. Toen zag hij Ro's arm naar buiten steken, op zoek naar de handdoek, en hoorde hij haar stem. Hij gaf de handdoek aan in haar hand en zei zo warm en onschuldig mogelijk: "Hier..." Hij ging weer naast het rekje tegen de muur aanstaan en trok 1 van zijn benen op, terwijl hij zijn armen kruiste. Hij sloot zijn ogen en kreeg een glimlach op zijn gezicht. Hij liet haar al schrikken, geen nood om haar nog verlegen te maken omdat hij haar naakt zag.

Romance was verbaasd dat ze de handdoek nergens kon vinden. Ze had het toch echt op het rekje gelegd, maar daar lag het niet en ook niet op de grond. Vervolgens werd de handdoek in haar hand gedrukt en hoorde ze Ace praten. Even zat ze stil op haar hurken, maar daarna waren een paar woorden te horen die hij niet zou kunnen verstaan of hij moest in een keer Puffoons kunnen. Ze stond op en bond de handdoek om haar heen. Het was net lang genoeg om niets te laten zien wat ze niet wilde laten zien. Ze legde haar hand tegen haar slapen en masseerde even. Ze had meerdere ideeën hoe ze dit op moest lossen en de meeste waren in het voordeel van Ace en dat was ze niet van plan. Ze opende de deur van de cabine, liep zonder Ace een blik waardig te gunnen langs hem heen, opende de badkamerdeur en vouwde haar armen over elkaar heen en bleef tegen de deurpost leunen. Ze schudde bij het zien van Ace die een brede glimlach op zijn gezicht had staan. ‘Asuyataru Acciaio, wegwezen! Nu!’, siste ze naar hem. Haar blik was een mengeling van boosheid, maar ergens zag hij er ook erg leuk uit zoals hij daar stond. Ze moest haar gedachten aan de kant zetten. Vanbinnen schudde ze zichzelf wakker. Hij zou haar tijd geven, ook al wist ze wel dat ze hem wilde, alsnog. Ze moest soms even een adempauze kunnen nemen en probeerde hij nu ook al te doorbreken. Aan de ene kant heel erg leuk, maar aan de andere kant erg vervelend.

Ace kwam van de muur af en zijn glimlach veranderde in een onschuldige blik terwijl hij zijn arm vastpakte. In zijn handpalm had hij 3 scalpels verstopt waarmee hij snel en hopelijk onopvallend 3 sneetjes maakte om te simuleren alsof hij gekrabd was. "Maar lief. Ik heb je hulp nodig. Ik en Cerberus waren aan het stoeien en toen liep het wat uit de hand en nu bloed ik." Hij haalde zijn hand van zijn bovenarm af en deed snel de scalpels in zijn broek. Toen was zijn arm, waar hij iets te diep in had gesneden, nu onder het bloed. "Ik pakte zijn staart en toen krabte hij me, en aangezien het vorige keer volgens jou, en ik citeer, 'prutswerk' was, dacht ik, ik kom jou halen om me te helpen." Hij nam een slokje van zijn flesje whisky en presenteerde hem daarna aan Romance, aangezien ze dat vorige keer ook had gebruikt, zou ze het dit keer ook wel gebruiken.

Vanbinnen schreeuwden van alle kanten allemaal verschillende emoties naar haar en probeerden haar te vertellen wat ze zou moeten doen en ze kon er haast niet uit wijs worden. Bij zijn woorden trok ze haar wenkbrauw verbaasd omhoog en liet haar armen langs haar lichaam glijden. Hij kwam naar haar toe omdat hij bloedde. Dat was wel het slechtste excuus dat ze ooit had gehoord, maar toen ze ook echt de bloedrode substantie over zijn arm zag lopen, werd haar blik bezorgd en liep ze naar hem toe om zijn arm te controleren. Ze blikte hem boos aan. ‘Het was ook prutswerk.’ Ze vroeg zich niet meer af hoe hij binnen was gekomen of dat hij hele andere bedoelingen had gehad, voor het moment dacht ze echt dat hij voor zijn arm hier was gekomen. Hij kon veel te goed spelen dat hij het onschuldige jongetje was. Ze nam de whisky aan en trok hem mee naar het aanrecht (?) waar de wasbakken inzaten. Ze duwde hem erop zodat ze goed bij zijn wond kon. Ze pakte een doekje en begon het bloed weg te vegen. Tot haar frustratie stopte één van de wonden niet met bloeden. Ze liep van hem weg en hurkte neer bij een kastje helemaal onderaan. Daar zaten de verbandspullen in en ze pakte wat hechtdraad en een naald en twee pleisters. Ze hield zijn arm omhoog zodat ze de whisky er goed overheen kon gooien. Ze sprong iets naar achteren toen het bijna allemaal op haar terecht kwam. Ze pakte weer een doekje die ze met water iets nat maakte en vervolgens het bloed rond de twee oppervlakkige wonden wegstreek. Vervolgens plakte ze de pleisters erop. ‘Zo, nu de ergste. Ik hoef je niet te zeggen dat het pijn gaat doen, want dat weet je zelf ook wel. Hou je arm zo stil mogelijk.’ Ze wrong de draad door de naald en begon met het hechten. Het was een secuur werkje, maar ze was er door vaak te oefenen wel behendig in geworden. Zodra het was gehecht, depte ze het bloed dat er nog was weg en keek op naar Ace en trok hem daarna van de wasbak af. Ze moest naar hem opkijken omdat hij zo dichtbij stond en haar ogen twinkelden licht. Het duurde weer even voordat ze haar gedachten op een rijtje had zitten, want door alleen al in zijn ogen te kijken verloor ze haar verstand al bijna. Ondanks dat haar haren waren opgestoken waren ze nog steeds nat en vele straaltjes water gleden langs haar gezicht en over haar hals en nek. Ze slikte even voordat ze iets kon zeggen. ‘Het zou fijn zijn als je nu weg kon gaan dan kan ik me aankleden.’, zei ze zachtjes. Ergens merkte ze nog dat ze zijn handen vasthield, maar door zijn ogen was ze echt totaal de weg kwijt.

Ace toonde Romance een warme glimlach en kuste haar op haar voorhoofd. Toen wilde hij weggaan, maar realiseerde zich dat Romance nog steeds zijn handen vast had. Hij signaleerde dit door zijn goede arm omhoog te trekken en drukte haar eigen hand tegen haar borstkas, daarna gaf hij haar een knuffel, waarbij zijn gehechte arm nog steeds langs zijn lichaam hing. Het was dan wel een excuus, maar nu het gehecht was moest hij het laten rusten. Toen hij zich los maakte uit de knuffel haalde hij de handdoek ook los, het enige wat hem nog ophield, Romance's hand zijnde. Ace knipoogde even snel voordat hij uit de badkamer probeerde te rennen, alleen om halverwege neer te vallen. Het breken van zijn gips bleek nu een foute keus, het deed nu echt pijn, en voor het eerst in zijn leven zou hij die pijn laten merken. Met zijn goede arm reikte hij naar zijn gebroken voet, uitschreeuwend van de pijn. Hij lette niet meer op de geintjes die hij bij Ro had uitgehaald, hij lette niet eens meer op Ro. Nu was het enige waar hij aan kon denken de helse pijn die door zijn voet ging. Een vorm van pijn die hij nog nooit eerder had gevoeld.

Romances hart sloeg over bij het zien van zijn glimlach en toen hij haar voorhoofd kuste, wilde ze dat hij lager was gegaan. Haar echt had gekust totdat ze geen adem meer kon halen en dan nog doorgaan. Haar blik bleef in die van hem gericht toen hij haar hand omhoog haalde en bovenop de handdoek plaatste waarna hij haar een knuffel gaf. Met haar ene hand losjes op de handdoek en de ander langs haar lichaam geplaatst onderging ze de knuffel, maar haar blik werd woedend bij het voelen van zijn hand en wat hij deed en ze kon het niet laten om hem een boze blik na te sturen toen hij zich omdraaide en wegrende. Haar handen die meteen naar de handdoek grepen om het op de plaats te houden waarna ze het bijna liet gaan door de schreeuw van Ace waardoor ze meteen naar hem keek. Ze zag hem met zijn handen naar zijn slechte voet ging en knielde naast hem neer. Haar handdoek die nu losjes om haar heen zat, maar nog net vast genoeg om haar te bedekken, legde ze haar armen om hem heen en suste hem zachtjes. De pijn zou overgaan dat wist ze en dat zou hij zo ook merken. ‘Sst maar.’, suste ze zachtjes en haar lippen lagen bij zijn oor om hem gerust te stellen. Na een paar minuten zo te hebben gezeten nam inderdaad de pijn af en werd Ace rustiger. Eindelijk kon ze hem weer kalm in zijn ogen aankijken en ze kon de pijn er nog steeds in weerspiegeld zien. Die van haar was vol van bezorgdheid en pijn omdat het haar pijn deed dat hij pijn had. Enkele tranen waren al opgekomen, maar bleven in haar ogen zitten waardoor het leek alsof ze glommen. Zijn blik haalde haar beheersing weg, liet haar haar beloftes vergeten en ze boog zich naar voren. Zacht drukte ze haar lippen op die van hem en alles waar ze aan had gedacht viel weg. Het enige wat ze nu nog merkte was dat ze niet wilde dat hij haar ooit nog liet gaan.

Ace voelde door al zijn pijn heen plots een paar armen om hem heen. Toen herinnerde hij zich alles wat er gebeurt was opeens weer. Hij was in een badkamer, met een halfnaakte Romance. Hij werd langzamerhand stiller en rustiger tot zijn schreeuwen helemaal gestopt waren. Hij keek Romance in de ogen. Hij las in die ogen pijn af, dezelfde pijn die zij waarschijnlijk in zijn ogen kon lezen. Zonder dat hij het realiseerde kwam Romance naar voren, en pas toen hun lippen contact maakten wist Ace compleet wat er aan de hand was. Hij ontving de kus warm, toen er een stem in zijn hoofd klonk. "Die meid zei dat ze tijd nodig had, laat haar dit niet doen! Dan verpest je het voor haar EN voor jezelf!" Ace duwde Romance op haar rug tijdens hun kus en trok zichzelf toen van haar weg. "Je hebt gelijk. Bedankt. Dit had heel verkeerd kunnen uitpakken." Hij legde daarna zijn onbeschadigde arm op haar. En in alle onwetendheid op haar borsten, van alle plekken. "Ro, lief, dit moeten we niet doen. Je hebt tijd nodig, dat heb je zelf gezegd." Cerberus, die al die tijd van buiten kon meekijken, kreeg wat leek op een glimlach, op zijn gezicht en sprong toen het raam uit. Dit was een van de wijzere keuzes van Ace. Ace keek ietwat schuldig naar haar. Hij wilde haar, hier en nu. En hij wist dat zij hetzelfde wilde. Maar dat zou een zonde van hun relatie zijn. Hij gaf haar nog een korte kus en liet haar toen los. Alle geintjes waren leuk geweest, voor hem in ieder geval, maar dit kon hij niet toelaten.

Romance liet zichzelf gaan zonder over de gevolgen na te denken en het leek eerst ook dat Ace dat ook van plan was. Ze liet zich naar de grond duwen en de blik in haar ogen was niet te missen. Ze wilde hem. Haar lichaam registreerde wel dat zijn arm op haar lichaam lag, maar het kwam nog niet aan in haar hersenen. Bij zijn woorden wendde ze haar blik schuldbewust af. Waarom gooide ze toch iedere keer haar eigen glazen weer in? Maar uiteindelijk zakte ook bij haar het besef in dat ze zichzelf had laten gaan en dat ze diep vanbinnen nog lang niet zover was om zichzelf helemaal aan hem te geven. Romance sloot haar ogen half bij de korte kus die hij haar gaf en kwam toen hij haar los liet half omhoog. Haar handen hielden de handdoek op de plaats en haar blik was van hem afgewend. ‘Ik wil me aankleden.’, bracht ze schor uit. De hint moest voor hem duidelijk zijn en ze bleef zitten totdat ze de deur achter haar dicht hoorde vallen. Daarna stond ze houterig op en liet de handdoek vallen. Het was niet meer nodig. Door alles wat er was gebeurd, was ze al voldoende opgedroogd en ze trok haar ondergoed aan. Een simpel setje dat gemakkelijk zat. Ze trok de schuifjes en het elastiekje uit haar haren en pakte de föhn. De warme lucht zou haar haren drogen nu ze er zelf geen zin in had. Haar ogen stonden op afwezig, vanbinnen probeerde ze zichzelf te begrijpen. Ze wist van zichzelf wel wat haar probleem was, maar ze kon er niets aan doen als ze haar beheersing weer eens verloor. Als ze sterker was geweest dan had ze dat toen bij Jiku ook wel gekund in plaats van hem de hele tijd vergeven. Het was Mitsu geweest die haar hart schoon had gemaakt ook al was er nog steeds een stukje in haar hart dat alleen voor hem bestemd was. Maar ze sloot haar hart af en probeerde die rustig te openen wat haar niet lukte. Soms kwamen haar gevoelens er met zo’n kracht uit dat haar verstand haar niet meer tegen kon houden en dan gebeurde zulke dingen zoals er net waren gebeurd. Ze raakte de controle over zichzelf kwijt. En hoe onrechtvaardig het ook was om te denken, had haar hart het gevoel dat ze was afgewezen. Ze wist dat Ace haar alleen maar tegenhield omdat ze het vanbinnen niet wilde, maar alsnog kon ze dat gevoel niet uit haar gedachten krijgen. Nadat het föhnen klaar was, pakte ze de borstel en begon haar haren wild door te kammen. Ze had meerdere klitten en ze was niet echt zachtaardig tegen zichzelf vandaag dus slaakte ze af en toe een kleine pijnkreet. Maar ze vond het een goede straf voor wat haar hart haar had aangedaan. Met een klap legde ze daarna de borstel neer waardoor de afwezige blik in haar ogen verdween en ze weer helder werd. Ze moest stoppen met piekeren. Het was gebeurd en daar kon ze nu niets meer aan doen. Behalve zich verder aankleden en deze kamer uitgaan. Even wat drinken en dan zorgen dat Ace die voet van hem rust gaf. Ze trok de jurk aan. Een lichtblauwe die tot halverwege haar bovenbenen kwam met spaghettibandjes die zoals de meeste jurken haar figuur goed uit liet komen. Ze haalde de lokken haar die onder de jurk bleven hangen weg en liep in de richting van de deur. Toen ze die opende kwam haar al een walm van koele lucht tegemoet en haar ogen zochten meteen die van Ace op.

Ace begreep het. Ze wilde zich aankleden, en dus alleen zijn. Hij liep naar de woonkamer en deed de deur achter zich dicht. Hij pakte zijn whisky weer uit zijn jas en deed daarna zijn jas uit. Hij gooide hem op een bank en zat op een bank ertegenover. Hij nam een paar slokken toen Cerberus weer door het raam gesprongen kwam, met een zakje hondenkoekjes in zijn bek. Ace nam de hondenkoekjes van de wolf en opende de zak. Hij gaf er een aan Cerberus en nam er zelf een. Toen Cerberus die van hem op had ging zijn snuit de zak in, op zoek naar nog een hondenkoekje. Ace at die van hem snel op en stal het zakje onder hem vandaan. Vervolgens begon hij de Puffoonse woonkamer door te rennen en springen om Cerberus, die achter de koekjes aan zat, te ontwijken. Al zijn zorgen waren van hem afgegleden, nu had hij gewoon lol met zijn kleine broertje. Hij zag Romance uit zijn ooghoeken nog de woonkamer in komen lopen, maar hij wist niet of hij klaar was om haar te spreken. Hij ging nog even door, kort daarna deed hij het zakje hondenkoekjes op de grond, maar voordat Cerberus de kans kreeg om erin te gaan met zijn snuit, deed Ace zijn voorhoofd tegen Cerberus zijn kop aan. Cerberus wist wat Ace wilde, al wilde hij zijn koekjes, moest hij Ace aan de kant kunnen duwen. Ace kreeg een grote glimlach op zijn gezicht, met zijn kaken op elkaar gedrukt. Hierdoor waren zijn scherpe wolftanden, en zijn 2 nog scherpere vampierhoektanden, duidelijk zichtbaar. Cerberus deed hetzelfde en ze begon hun koppen tegen elkaar te duwen, proberend elkaar te overwinnen.

Romance liep uit de badkamer en snoof de koele lucht van de woonkamer opgelucht in. Ze kon wel tegen de stoom die ze zelf creëerde, maar ze vond de koele lucht die haar daarna kippenvel gaf toch ook heerlijk. Een extra gevoel van verfrissing. Ze sloot de deur achter haar en haar ogen zochten meteen naar Ace die niet al te moeilijk te vinden was. Hij zat rond te rennen en probeerde Cerberus te ontwijken. Had hij dan niets geleerd van wat er net was gebeurd? Was die pijn die hij net had gehad dan niet voldoende geweest? Hij zou het ook nooit leren waarschijnlijk. Even bleef ze kijken, maar daarna liep ze om hen heen naar de keuken om de koelkastdeur open te doen. Geërgerd keek ze weer toe naar hoe leeg de koelkast erbij stond. Wanneer zouden ze die weer komen aanvullen? Ze wilde melk hebben en ze was niet van plan om het zelf uit de voorraad te gaan halen. Niet dat je daarbij kon. Er zaten een paar grote sloten op de deur had ze eens gezien. Ze sloot de deur weer en liep naar het aanrecht. Ze gebruikte haar magie om omhoog te komen. Liet de lucht haar optillen, de zwaartekracht om haar heen te vergeten en pakte een kistje die helemaal bovenaan stond. Je zou het niet kunnen pakken als je niet wist waar het lag, want het was van beneden af aan niet te zien. Ze schonk water in de koker en zette het ding aan voordat ze zich omdraaide om naar Ace en Cerberus te kijken. Ze moest toch wel ergens glimlachen bij het kijken naar de twee. Ze waren totaal verbroederd net zoals zij met Fire. Het was mooi om te zien. Ze draaide zich echter abrupt om bij het zien van zijn tanden. Het was dus toch waar en ze had het goed zien in de ziekenzaal. Akabane had inderdaad dingen veranderd. Dingen die ze kon zien en niet kon zien. Ze had er niets van gemerkt toen hij haar terugkuste, maar dat hoefde niets te betekenen. Hij had haar al snel gestopt. Haar handen balden zich in vuisten en haar ogen stonden weer op afwezig. Hoe wist ze zo zeker dat Ace niet totaal was veranderd? Ze hield van hem, maar hoe kon ze zeker weten dat de Ace van wie ze hield nog echt bestond? Wat als het een truc van Akabane was? Romance snapte zichzelf niet. Waarom wilde ze dat Ace eigenlijk was veranderd? Omdat hij dan makkelijker totaal te vergeven was? Nee, ze wilde haar Ace terug, maar wist dat dat niet kon. Hij was veranderd in die drie maanden dat ze niet bij elkaar waren geweest. Net zoals zijzelf. Daar mocht ze niet omheen draaien. Ze had dingen ervaren die ze anders nooit zou hebben ervaren en dingen gedaan waar ze anders nooit over zou hebben gedroomd. Haar eigen verborgen kant die ze ook verborgen wilde houden, was te vaak naar boven gekomen. Ze had zich te vaak afgesloten voor haar normale kant, had zich moeten inhouden om zich goed tegenover Eph en Fire te gedragen. Maar meestal was ze gewoon niet te genieten geweest al werd het de laatste tijd wel steeds beter. Misschien omdat de winter was geëindigd of omdat ze had geaccepteerd dat Ace nooit meer zou komen. Dat deed nog steeds pijn, maar het deed minder pijn om te denken dat hij dood was dan om te denken dat hij haar had verlaten. Door alle gedachtes waren er vanzelf weer tranen opgekomen en een enkele viel uit haar ogen en gleed over haar wang voordat het op het aanrecht terecht kwam. Ze schrok op toen de waterkoker een geluidje maakte, maar bleef verder nog staan. Ze moest zichzelf weer even tot de orde roepen.

Ace keek weer uit zijn ooghoeken naar Ro, die met haar rug naar hem toe stond. Maar er was iets mis. Ze was afwezig. Ze bewoog niet. Ze praatte niet. Toen hoorde Ace een druppel op het aanrecht vallen. Hij stond op, waardoor Cerberus bijna omviel en daarna rustig zijn koekjes ging eten. Ace liep naar Ro toe en deed zijn armen om haar heen en zijn hoofd op de hare. "Wat je ook denkt..." Begon hij. "...Niet doen. Ik hou er niet van om je verdrietig te zien. Laat staan dat ik deze tranen wil zien." Hij veegde de tranen van Romance haar wangen en drukte een lichte kus op haar hoofd. Daarna stapte hij weer weg en begon hij met Cerberus te stoeien, die hem daarna beet in zijn gehechte arm. Ace trok meteen zijn arm weg met een lichte schreeuw en pakte Cerberus zijn hoofd vast. "Daar moet je niet bijten, man. Stel dat dat draad in je mond vast komt te zitten. Stel je voor hoeveel pijn dat moet doen, iets ter scherpte van een naald, vast in de binnenkant van je mond. Kijk de volgende keer uit, ja?" Het kon Ace niet veel schelen wat er met zichzelf gebeurde. Zijn vrienden en familie gingen voor. Hij had maanden lang zijn eigen leven gered, en daarbij zijn pleegouders, zijn stiefbroertje Ryuu en een tig aantal andere Razianen vermoord. Nu was het tijd om zichzelf achteraan de rij te plaatsen. Met vooraan de rij Cerberus, Maïko, Fire en, nog het meest, Romance.

Romance schrok op toen ze de armen van Ace om zich heen voelde liggen en zijn hoofd op die van haar. Ze verstijfde iets door de schrik, maar liet zich daarna gewillig omhelzen. Ze kon er niets aan doen. Ze hield gewoon van het gevoel dat hij haar gaf door zo’n kleine omhelzing. Ze sloot haar ogen bij zijn woorden en haalde haar handen van het aanrecht af om ze kalm naast haar lichaam te laten hangen. Wat hij zei was makkelijker gezegd dan gedaan. Ze kon er niets aan doen dat die gedachten in haar opkwamen en dat ze haar plaagden als ze juist rust wilde hebben. Als ze alleen wilde zijn dan kwamen de gedachten altijd naar boven en wilden dat ze keuzes maakte die ze eigenlijk niet wilde maken. Zijn handen die teder over haar gezicht gingen lieten een kleine glimlach bij haar ontstaan en ze ontspande zichzelf totaal ook al liet hij haar los en liet hij haar alleen staan. Even stond ze nog terwijl ze zijn warmte weg voelde trekken voordat ze haar hersenen de opdracht gaf om haar handen verder te laten gaan. Haar handen pakten het kistje en pakte er de juiste kruiden uit. Ze koos altijd maar twee kruiden, want anders had je de kans dat de juiste elementen niet doorkwamen. De Humulus lupulus en de Chamaemelum nobile zouden haar helpen om kalm te worden. Om haar gedachten weer een tijdje weg te werken, nadat ze de thee ervan tenminste had gedronken. Ze maakte de kruiden klein en stopte ze in een daarvoor speciaal gemaakt lepeltje waar de kruiden veilig inzaten. Ze keek even verschrikt op toen ze Ace hoorde schreeuwen. Romance zag echter dat er niets aan de hand was en ging weer verder. Terwijl de thee stond te trekken, legde ze het kistje terug op de veilige plek. Het was gevaarlijk om al die kruiden hier zomaar te laten liggen. Als je sommige in te hoge concentraties gebruikte of sommige aanraakte dan kon je al ernstige ziektes oplopen. De echt gevaarlijke kruiden had ze daarom ook verborgen in een extra compartiment dat een eigen mechanisme had om te openen. Kruiden die je konden verlammen of zelfs konden doden. Ze draaide zich om naar Ace toen ze weer op de grond stond. ‘Wil je ook thee?’, vroeg ze zacht. Na zijn antwoord schonk ze de thee in en liep met de mok(ken) terug naar de woonkamer waar ze in haar stoel zakte. Alweer half in haar eigen wereldje verzonken was ze automatisch op de stoel die het dichtst bij het haardvuur stond gaan zitten en sloeg haar benen onder de rest van haar lichaam. Haar ogen gericht op de bloemen die midden op tafel stonden en haar handen om de hete mok heen. Af en toe dronk ze een slok, maar ze merkte geen eens dat ze zich brandde aan de hitte. De kruiden namen haar mee in vervoering en brachten haar geest naar een andere dimensie. Een die de strijd aanging met haar gevoelens. Waar ze niets meer merkte van wat er om haar heen gebeurde, vertrouwde haar instincten om haar te helpen als het nodig was om weg te kunnen vluchten. Zo had ze haar magie altijd al gezien. Niet om aan te vallen, maar om te ontwijken en te vluchten. Ze zou best aan kunnen vallen, maar daar had ze niet vaak zin in. Ze ging de confrontatie uit de weg, vocht alleen als er geen andere keuze was. Ze zou wel weer bijkomen, maar dat duurde zodra ze geen thee meer kon drinken. Tot die tijd was ze weg, voor niemand behalve Fire te bereiken door middel van haar gedachten.

Ace stond even stil met Cerberus zijn poten vast. "Huh? Thee? Ja, graag..." Hij liet Cerberus los. "Geef nou maar op, je kunt mij toch niet verslaan zonder handen of vingers." Hij stak zijn tong uit naar Cerberus en sprak op de bank. Hij ging er half-liggend bijzitten en nam de mok van Romance aan. De kruiden gaven een rustgevend effect, waardoor Ace in gedachten verzonk. Hij staarde recht vooruit, maar zijn irissen en pupillen waren vervangen door een rookwalm.

Ace vond zichzelf in een zwarte ruimte waar een kamer werd opgebouwd uit letterlijk niets. Plotseling stond wat hij 3 maanden lang had bevochten voor zijn neus. Akabane, in levende lijve. "Hallo, Asuyataru. Luister, je zal hier niet voor eeuwig blijven dus ik herhaal dit geen tweede keer. Je hebt me eerlijk verslagen dus ik zal je mijn krachten laten gebruiken en ik zal je beschermen en verdedigen wanneer je dat zelf niet kan. Maar begrijp me goed, ik mag je nog steeds niet. Het moment dat jij iets doet waardoor ik spijt van deze keuze krijg, neem ik je lichaam over en begint mijn vernietiging opnieuw, dit keer niet op Razen, maar op Starshine. Begrijp je me?" "Ja, maar... Waar zijn we?" "Waar denk je dat we zijn? De enige plek waar ik tegenwoordig KAN zijn. In jou! Geen tijd meer voor getreuzel. Je training begint nu."

Terug in de echte wereld was Ace verandert van vorm, de vorm van Akabane. Normaal was het enige dat signaleerde dat hij controle had zijn eigen blauwe ogen, maar die waren bedekt door rookwalmen. Als je niet beter wist, dan dacht je dat Akabane hier zat.

Elke minuut die er in de echte wereld voorbij ging, ging er in deze wereld, geregeerd door Akabane, een week voorbij. Ace was al weken wezen trainen met Akabane, zijn haar was gegroeid en zijn houding was verandert. Omdat aan de buitenwereld zijn uiterlijk was verandert in dat van Akabane, was er daar niks verandert, en wanneer hij terug zou gaan zou hij er ook hetzelfde uitzien als altijd. Al had hij honderden jaren training gehad, hij zag er nog hetzelfde uit. Ace gebruikte Gillian en Akabane gebruikte zijn scalpels. Akabane stopte Ace en stopte zijn scalpels weg. "Okeej, je eigen training is klaar, voor nu dan. Het is tijd dat ik je leer om met -Mijn- kracht om te gaan."

Ace zijn uiterlijk veranderde van zichzelf naar Akabane en terug. Zelfs Gillian was op zijn rug verschenen en scalpels in zijn handen.

Met twee mokken in haar hand liep Romance terug naar de woonkamer en gaf een van de mokken automatisch aan Ace. Verder was ze al weer in gedachten verzonken en nam plaats in haar eigen stoel. De thee met de kruiden namen haar gedachten mee naar een plek waar niemand haar echt kon bereiken. Alsof alles in een droom gebeurde hoorde ze en voelde ze alles aan wat er in haar gebeurde, maar ze kon er niets aan doen. Totdat Fire haar gedachten doorbrak. ’Je bent niet echt goed bezig, Romance. Dit is toch niets voor jou. Waarom doe je van alles om jezelf tegen te houden?’ Romance zuchtte. ‘Ik weet niet wat ik moet doen, Fire. Alles is juist zo… zo ontzettend moeilijk. Ik snap zelf ook niet waarom ik dat heb gezegd. Het is gewoon ..’ ‘Het komt door Jiku of niet? Kom op zeg. Dat wat hij heeft gedaan is iets heel anders dan dat Ace heeft gedaan.’ ‘Ja, dat weet ik wel, maar dan nog..’ Haar gedachten lieten haar angsten zien die voor Fire maar al te bekend waren. ‘Hmmm… Dus daar zit je mee in je maag. Lieverd, je zal daar nooit vanaf kunnen komen. Die herinnering zal altijd bij je blijven en je angstig maken, maar waarom denk je aan Ace als je aan die herinnering denkt?’ ‘Ik weet het niet. In de tijd dat hij weg was, zijn die twee aan elkaar gegroeid. Ik weet zelf ook wel dat hij dat niet is, dat hij dat onmogelijk zou kunnen zijn, maar alles beangstigd me daardoor. Ik wil die angst wel laten gaan, maar ik weet niet hoe.’ Romance dronk nog een slok van haar thee. ’Je moet je gevoelens en herinneringen ordenen. Omdat Ace duistere magie heeft, hoeft dat niet te betekenen dat hij je net zoals die man pijn zal doen. Dat was meer dan tien jaar geleden. Hij zou je nu niet meer kunnen vinden.’ ‘Wat?? Welke man? Het waren toch maar dromen, zei je tegen me. Het betekende toch niets, behalve gewoon mijn jarenlange angst voor duistere magie? Zeg je me nu dat al die dromen die ik heb gehad juist waren? Dat ik ze niet heb bedacht?’ ‘Dat zeg ik niet. Deze herinnering is niet een van bedachte dromen,’begon Fire. Ze moest zich eruit redden, want bepaalde dingen waren niet aan haar om te vertellen. ‘Dat is wel iets dat echt is gebeurd. Net zoals je zeker weet dat je ouders zijn vermoord, maar dat niemand je er iets over vertelt. Sommige dingen zijn uit ieders geheugen gebannen om hen te beschermen. Omdat de waarheid angstaanjagender is dan de leugen die wordt voorgehouden. Maar op wat ik net zei. De speld is nog steeds veilig, want het kan alleen door een Collocan worden gebruikt en jij bent de enige van de lange lijn van Collocans die nog in leven is en daarom is de jacht op jou stopgezet. Omdat het geen zin meer heeft om de speld te pakken te krijgen, want ze zouden jou nooit zover kunnen krijgen om die krachten voor hen te gebruiken. Daarvoor ben je te goed opgevoed.’ Romance’s hoofd tolde van alle informatie die ze kreeg. ‘Ik verstijf gewoon automatisch als ik iemand duistere magie zie gebruiken. Hoe zal ik daar ooit vanaf kunnen komen? Je kunt zeggen wat je wilt Fire, maar mijn krachten blokkeren sinds die dag altijd. Als ik het gevoel krijg dat iemand me met duistere magie aanvalt dan is het gewoon over. Dan zie ik weer die hand voor me. Die hand die me samenknijpt en het monster me weer te pakken heeft.’ ‘En je kleeft dat samen met Ace en Jiku?’ ‘Ik denk het wel. Maar ik wil dat niet en het is niet de schuld van een van hen.’ Romance hoorde in haar gedachten Fire zuchten. Een teken dat ze medelijden had en er meestal een schokkend antwoord aankwam. ‘Jij kan het gewoon niet of wel? Je durft gewoon niet iemand je totale hart meer te geven, omdat iedere keer dat je dat doet er iets gebeurt waardoor je diegene verliest. Ik snap je, maar je zal het toch moeten proberen. Je houdt van Ace dat is duidelijk te zien. Open je hart en laat Ace toe.’ ‘Alsof je niet weet hoe hard ik mijn best doe om mijn hart te openen.’ Fire zuchtte en verliet haar gedachten. Ze had niets meer te zeggen dat Romance nu zou moeten horen.

De thee was op, maar ze voelde zich niet rustiger dan eerst wat wel de bedoeling was geweest. Haar ogen hadden zich ondertussen gesloten en nu deed ze ze langzaam weer open. Ze boog zich naar voren om de mok op tafel te zetten en stokte in die beweging. Haar ogen blikten naar Ace en ze keek verstijfd toe. Wat was er met hem aan de hand? Ze liet de mok op de tafel vallen en kwam overeind. ‘Ace?’ Haar stem was zacht en bezorgd en ze keek even snel naar Cerberus. ‘Wat is er met hem aan de hand?’ Op dat moment dat ze aan de thee. Oh nee toch. Het was voor hem veel te sterk geweest. Ze had moeten vragen of hij vaker thee met eigen kruiden had gehad. Als hij dat niet had gehad dan had hij dit nog helemaal niet mogen hebben. Dan zou de concentratie veel lager moeten zijn. Zijn uiterlijk veranderde constant en het irritante was dat ze zijn ogen niet kon zien. Die waren vervangen door zwarte rookpluimen. Ze liep op hem af, maar bleef uit de buurt van zijn scalpels. Als hij zou bewegen dan zou hij haar zo ernstig kunnen verwonden. Haar handen gingen naar de theekop en ze keek naar de inhoud. Hij had niet veel gehad wat alleen maar positief was. ‘Ace? Kom terug, mijn lief.’, zei ze zachtjes en ze bleef naar hem kijken. Toch bleef ze zeker een meter van hem af en was de blik in haar ogen bezorgd en erg angstig.

-Precies 1000 woorden.

"Ace? Kom terug, mijn lief." Plotseling klonken die woorden door de hele kamer als een grote echo. "Dat... Dat is Romance..." Ace was ondertussen aan de verliezende hand tegen Akabane, omdat hij met Akabane's krachten en wapens moest vechten. Plotseling kreeg hij nieuwe energie. Om hier weg te komen moest hij zijn training afmaken, en wegkomen zou hij. Hij gebruikte plotseling duistere magie om zich te verplaatsen tot achter Akabane en plotseling, in 1 snelle beweging, sneed hij Akabane's keel open, met 1 van zijn eigen scalpels. Akabane kreeg een glimlach op zijn gezicht, terwijl zowel hij en de kamer in 1 grote vlam verdwenen. Wederom bevond Ace zich in een lege zwarte kamer, tot deze verdween in het licht.

Cerberus was bewust naar Ace aan het staren. Er was iets niet goed. Ace was wel vaker veranderd, of in zo'n wisseltoestand, maar nog nooit waren zijn pupillen en irissen bedekt.

Ace werd plotseling wakker in de gedaante van Akabane, met gele ogen. Akabane's laatste test, hij probeerde controle over te nemen. Hij stond op en liep richting Romance. Gillian verdween en de scalpels in zijn handen stopte hij weg. Hij was nu op minder dan een halve meter afstand van haar, zijn hand, die nu een handschoen eroverheen had, was op zijn weg naar Romance haar wang. Plotseling verscheen er een scalpel uit de mouw van de arm die hij op ving met de hand. Het blad van de scalpel was nu centimeters verwijdert van Romance. Plotseling liet hij de scalpel vallen, en die brandde weg als een papiertje dat onder alcohol zat, midden in de lucht. Toen viel hij op zijn knieën. Hij brandde net zo erg als de scalpel seconden eerder, en toen de vlam was verdwenen, was Ace er weer, met blauwe ogen, kort rood haar en al. Hij pakte Romance vast bij haar middel, bijna in wat je een omhelzing zou kunnen noemen. Hij begon drastisch te hoesten, en elke keer dat hij hoestte verscheen er een zwarte ruikpluim uit zijn mond. Zijn ogen waren dicht, dus het was moeilijk te raden, maar het was de echte Ace. "We hervatten dit ooit nog wel. Voor nu, goed gedaan. Ik ben trots op je. Je kan nu officieel met mijn kracht omgaan, en je eigen kracht nog beter." Ace hoestte nog steeds rook op, maar murmelde wat onder zijn hoesten "Dank je..."

Romance bleef staan kijken, merkte dat ze geen uitleg van Cerberus hoefde te verwachten. Die was zelf te veel op Ace aan het letten en daaruit maakte ze op dat het iets ernstigs was en niet iets normaals. En het was haar schuld geweest. Zij was degene geweest die de thee aan hem had gegeven zonder na te denken. Haar hart begon sneller te kloppen van angst toen Akabane op haar af kwam lopen. Ze wist niet wat ze moest doen en haar enige conclusie was om dan te blijven staan. Te zien wat er zou gebeuren. Haar mond werd kurkdroog en haar ogen blikten van de zwarte rookpluimen naar de gehandschoende hand die richting haar wang ging. Het leek bijna alsof haar allergrootste angst echt werkelijkheid zou worden al waren er kleine details die ze door de angst vergat. Ze voelde zich weer vijf en op de vlucht voor het monster, maar het monster had haar gevonden en hield haar gevangen. Dit keer niet door magie, maar door alle angst die was opgebouwd en er was niemand die haar kon redden. Dit keer niet de witte vleugels die haar herinnerden aan alles waar ze van hield. Romance boorde haar blik op de scalpel die tevoorschijn kwam en zo scherp was dat het gemakkelijk door haar huid heen kon gaan zonder moeite te hoeven doen. 'Ace?', bracht ze nog doodsbang uit voordat de scalpel uit zijn handen gleed en wegbrandde. Vervolgens leek het alsof alles in slow motion gebeurde, want ze zag hoe het wegbrandde en zo Akabane zelf ook begon te branden. Hoe alles van haar angst wegbrandde en haar doodstil achter liet. Alsof het allemaal maar een truc was geweest om haar haar angst toe te laten geven. Romance hoorde in de verte de vleugelslagen. Een slag die telkens dichterbij kwam. Het duurde even voordat ze doorhad dat ze bij haar middel was gegrepen door Ace en hoe zijn warme handen de warmte doorstraalden naar haar huid. Hoe ze vanzelf iets naar voren kwam waardoor hij tegen haar aan kon leunen, maar de blik in haar ogen stond nog vol angst. Hier had Ace al die tijd tegen moeten vechten en het had niet veel gescheeld anders was zij er niet meer geweest of tenminste niet meer in deze staat. Haar hand streelde afwezig door zijn haren. Het was echter de plotslinge klap op de grond die haar deed opkijken. Fire was naar binnengekomen. Ze had haar vleugels in moeten klappen, want anders kon ze niet door het raam en was met een vaart op de houten vloer terecht gekomen. De blik in de ogen van de merrie was niet te missen. Woede en angst, maar vooral de angst deed Romance de meeste pijn. Fire was bang geweest haar kwijt te raken en dacht dat ze er zelf niet meer op tijd bij zou zijn gekomen. Door de vaart zat de voorpluk naar achteren en weer kon je het grote zwarte litteken zien zitten. Niet echt handig voor haar herinneringen op dit moment. Op een gegeven moment veranderde de blik en verdween de spanning uit het lichaam van de merrie. 'Haal de rook uit zijn longen. Vanavond gaan we vliegen.' Aan de korte bevelen was duidelijk te horen dat ze nog bezorgd en woedend was, maar niet zo erg als dat ze eerst was. Hierna verdween ze weer uit het raam. Door de korte bevelen bracht ze haar handen naar Ace's hoofd en richtte die omhoog. Met haar linkerhand hield ze zijn mond een stukje open en haar rechterhand hield ze iets voor zijn mond. De truc om rook uit te longen te halen was door schone lucht in zijn longen te pompen waardoor de rook omhoog zou gaan. Haar hand bewoog soepeltjes met een rollende beweging naar achteren en weer naar voren. Ze stuurde de lucht erin en trok er wat rook uit. Het was lastiger doordat Ace moest hoesten, maar het lukte haar gedeeltelijk wel. Dit was een werkje waarbij ze niet hoefde na te denken en dat was ook de reden dat haar gedachten weer herhaalden wat er net was gebeurd en hoe de herinneringen elkaar overlapten en ze juist steeds meer overeenkomsten vond tussen de herinneringen. Hoe haar enige doodsangst voor haar weer hier was geweest, haar had samengeknepen en haar geen kans op vluchten had gegeven en wilde dat ze iets gaf. In het ene geval haar erfenis en in de andere haar leven. Wat zou er zijn gebeurd als Ace hem niet had kunnen stoppen? Had ze zichzelf dan kunnen redden of gewoon overgegeven aan haar angst? Waarschijnlijk het laatste of iemand anders had nog in moeten grijpen. Ze liet haar handen zakken en boog naar voren om een lichte kus op zijn voorhoofd te drukken waarna ze op hem neer bleef kijken.

Cerberus bekeek hoe Fire net zo snel vertrok als ze binnenkwam. Hij sprong het raam uit en begon tegen de muur op, naar het dak te rennen. Elke keer zijn, haast metalen, klauwen in de muur duwend. Eenmaal op het dak, ging hij rustig liggen en viel in slaap. Ondertussen had Maïko haar weg gemaakt naar de Puffoonse etage. Door haar mentale connectie met Ace, had ze alles gezien wat er zojuist gebeurd was, en wat ze zag stond haar niet aan. Ace begon te vertrouwen in Akabane, een demon nog wel, terwijl hij, nu hun ziel gedeeld was, hem juist zou moeten overwinnen. Ze vloog het raam door en stond op een tafel.

Ace keek omhoog naar Romance, nadat die hem op zijn voorhoofd gaat gekust. Toen kwam Maïko het raam invliegen, en ging zijn blik kort naar haar. Daarna kwam Fire er ook nog bij. Toen ze zei dat ze gingen vliegen, schoten Ace zijn ogen open en verscheen er bloed op zijn onderste ooglid, als tranen. Af en toe vielen die op zijn wangen. De laatste paar keer dat hij hoestte, kwam er ook bloed mee. Toen Fire weer weg was, stond Ace op, terwijl hij het bloed van zijn mond wegveegde. "Ik..." Hij liep ietwat naar achter. "Ik kan niet mee, het spijt me." Daarna verscheen er een zwart-gekleurde vlam om hem heen, als een tornado. Toen die verdween was Ace weg.

Maïko vloog naar Romance en landde op haar schouder. Daarna zag ze hoe Ace verdween. "Neem het niet persoonlijk op, kind. Hij gaat door wat problemen die hij moet oplossen. Net zoals jij, heeft ook hij tijd nodig, voordat hij zich volledig aan jou kan geven." Ze vloog van Romance haar schouder af, en vatte vlam. Toen was ze weg, alsof ze zojuist verbrand was.