Ze kon gewoon niet slapen. Alle gedachten van de afgelopen dagen spookten door haar hoofd. Ze had straks al langer dan een uur onder de douche gestaan en was er protesterend onderuit gekomen toen Laurens een paar keer hard op de deur had gebonkt. Ze had zichzelf lekker in een lekkere wollen pjama gehesen en was naar de keuken gegaan om daar thee te zetten. Ze had haar speciale kruiden tevoorschijn gehaald en thee gezet. Ze had nog net de keuken in vuur en vlammen gezet, maar het was gelukt en daar ging het om. Nu zat ze op de bank en dronk kalm van haar thee. Nu waren het niet alleen de gedachten van alles wat er was gebeurd die door haar hoofd gingen, maar ook het advies van Ileana. Die had haar gezegd dat ze met hem moest gaan praten, maar eerlijk gezegd durfde ze het niet. Ze was bang voor wat hij haar had te zeggen. Bang voor dingen die ze niet wilde horen. Haar theekop was al half leeg toen ze de deur open hoorde gaan. Eph en Laurens kwamen binnen en gingen samen op de bank zitten. Haar blik was doods toen ze even naar hen keek, maar ze kon het niet lang volhouden. Ze wilde zich ook zo voelen als Eph, maar wist dat het nu niet kon. En ze kon het ook niet aanzien. En dat was het irritante. Ze zat hier haar gedachten proberen onder controle te houden en dan zaten zij bijna voor haar neus te flikflooien. Na een paar minuten had ze er schoon genoeg van en stond met een ruk op en maakte een beweging met haar hand waardoor een van de ramen open ging. De theekop zette ze nog op een tafeltje en daarna sprong ze de zwarte nacht in. De eerste paar meter viel ze geluidloos door de lucht en kon heel even genieten, maar al snel moest ze haar magie inzetten om goed te kunnen landen. Zodra haar voeten het natte gras voelden, zette ze zich in beweging en renden over het gras. Langs het meer en tussen de bomen door kwam ze eindelijk aan bij de ruines. De plek waar ze zich altijd verschool als ze alleen wilde zijn. Ze deed het iets rustiger aan om niet te vallen door de stenen en zocht naar een van die kleine kamertjes die nog bijna geheel intact waren.In haar zoektocht had ze erg nog aardig wat van gevonden en ze ging naar degene die het dichtstbij was. Daar ging ze tegen de muur op een steen zitten. Het gras was veel te nat om op te gaan zitten. Ze trok haar knieën op en legde haar armen eromheen. Ergens in de verte hoorde ze nog de vleugelslagen van Fire die doorhad wat ze aan het doen was, maar die ook niet hier kon komen tenzij het echt noodzakelijk was. Langzaam liet ze haar hoofd zakken op haar knieën en voelde hoe haar nog altijd vochtige bijna natte haren om haar gezicht vielen. Even rilde ze toen er een koude windvlaag door de kieren langs haar heen trok.

Ace, liefje?

Ace zat op het dak te denken over wat Romance moest hebben gevoeld. Hij had haar waarschijnlijk erg pijn gedaan voor haar om voor zijn neus te zeggen dat ze vrijgezel was, maar daarna ving hij ook op dat ze nog van hem hield. Hij hoorde opeens rennende voetstappen in het gras onderaan het gebouw, hij keek even snel en zag Romance rennen. Hij begon haar rustig te volgen, de schaduw gebruikend om buiten zicht te blijven. Toen hij Romance een kamertje binnen zag gaan liep Ace rustig erheen. Eenmaal aangekomen keek hij eerst om zich heen, vervolgens sprak er een stem in zijn hoofd. "Als jij het niet doet, doe ik het" Hij klopte op het kamertje en sprak Romance aan. "Ro, lief. Mag ik binnen komen? We moeten praten..."

Romance voelde de aarzeling van fire die ergens op wachtte, maar ze was te afgeleid om op zoek te gaan naar wat de veroorzaker daarvan was. Haar armen waren stevig om haar benen geklemd en ze probeerde haar gedachten uit te bannen. Niet het allerbeste, maar dan zou ze tenminste kunnen slapen vannacht. Haar hoofd schoot met een ruk overeind toen ze zijn stem hoorde. Eerst de verwarring om zijn stem te horen, daarna de woede om wat hij zei en vervolgens de acceptatie. Hier had ze naar verlangd en ook erg gevreesd. Wat als het niet zo was wat ze had gehoopt of wat Ileana voor haar had gehoopt? Wat als hij niet meer van haar hield en alleen daarom hiernaartoe was gekomen? Ze slikte even de brok in haar keel weg en sprak vervolgens schuchter. 'Ja, kom maar.' Haar blik gericht op de ingang vanwaar ze verwachtte dat hij zou moeten komen.

Ace liep naar binnen en keek schuldig naar Romance. Hij had dan wel zijn redenen voor verdwijnen, maar dat nam niet weg van het feit dat hij haar had achter gelaten, zonder iets te zeggen. Hij kon nu alleen zijn verhaal uitleggen en hopen dat ze hem bereid was te accepteren. Hij ging tegen een muur aanzitten, 1 been gestrekt, 1 gebogen. Hij deed zijn elleboog op zijn knie, en legde zijn vingertoppen van dezelfde hand tegen zijn voorhoofd. "Het spijt me, Romance. Ik heb je hier achter gelaten, geen vaarwel, geen briefje, niks. Maar voordat jij begint, laat me alsjeblieft mijn verhaal doen, daarna zal ik naar alles luisteren wat je hebt te zeggen en accepteren wat jij besluit." Ace liet een grote zucht los en zijn normaal blauwe ogen werden geel. "Je herinnert je waarschijnlijk wel mijn verhaal over de Jenova cellen die mij zijn ingegeven..." Zijn oranje haar werd helemaal zwart en werd 2 keer zo lang als het normaal was. "Hij kwam met een vloek. Toen ik de cellen van de godin Jenova kreeg, kreeg ik ook de cellen van de demon Akabane. Toen ik weg was gegaan..." Zijn rode jas werd helemaal zwart en zijn normale SOLDIER-uitrusting werd een perfect pak. Zijn nu gele ogen werden weer blauw, om te signaleren dat Ace nog wel de controle had. "...Probeerde die me over te nemen. En ik kon het niet riskeren om jou in gevaar te brengen. Ik weet zeker dat je hebt gelezen over de gigantische brand op Razen. Dat was Akabane die mijn lichaam had overgenomen, terwijl ik hem zat te bestrijden in mijn lichaam. De wolf die in de krant stond was, zoals je waarschijnlijk al dacht, Cerberus. Hij hield Akabane in de gaten, terwijl ik hem probeerde te bestrijden." Ace zijn hele uiterlijk veranderde terug, in hetzelfde tempo dat het in de demon verandert was. "Ik heb het op een gok gegooid en ik heb mijn ziel gemengd met de demon, ik heb nu controle over hem en ik kan zijn krachten gebruiken, maar ik zal waarschijnlijk wat anders zijn dan je me herinnert. Je hoeft me niet terug te nemen, je hoeft me niet eens te vergeven. Ik vraag je alleen om te begrijpen dat ik weg ben gegaan voor jou bestwil. Als ik hier was gebleven was jij misschien een van de personen die gestorven was in die brand."

Haar ogen waren gericht op Ace toen hij binnenkwam en volgden alles wat hij deed. Tot haar verbazing kon ze haar ogen in die van hem gericht houden, misschien gewoon een tik dat ze altijd had gehad wanneer iemand haar een verklaring schuldig was. Het leek alsof hem pijn deed dat hij daar zat, maar daar kon ze nu niets aan doen. Hij moest wel met een hele goede reden komen wilde hij dat ze hem zou vergeven. Ze beet zachtjes op haar lip toen hij begon te vertellen en ondanks dat ze bijna woedend op hem was, sloeg haar hart toch een keer over. Een automatische reactie op wat ze vanbinnen nog steeds voor hem voelde. Eerst dacht ze dat ze het zich vergiste, maar toen ze nog een keer duidelijk keek waren zijn ogen inderdaad van kleur veranderd. Ze knikte licht op zijn woorden en haar hoofd kwam iets omhoog bij het zien van zijn haren. Hoe kon dit gebeuren? Zijn haarkleur en de lengte veranderde totaal. Haar blik was vol verbazing en ze ging vanzelf iets rechter zitten en trok haar benen onder haar totdat ze in kleermakerszit zat. Voor haar ogen veranderde de Ace waarvan ze dacht dat ze hem goed kende in iemand die ze totaal niet kende. Een demon zoals hij het noemde. Het was alsof er iemand anders voor haar zat en het enige waardoor ze wist dat het Ace was, was door zijn ogen en zijn stem. Vol ongeloof hoorde ze zijn verhaal aan. Dit kon toch niet? Maar het moest wel, want het gebeurde voor haar ogen. En toen werd hij weer haar Ace. Op zijn laatste woorden sloeg ze wel haar ogen neer. Ze moest het allemaal even opnemen en kunnen begrijpen. Hij was dus weggegaan om haar te beschermen, omdat hij haar niet iets aan wilde doen. Waarom kwam het zo gemakkelijk naar binnen en accepteerde ze het zo gemakkelijk? Dit was niets voor haar. Langzaam richtte ze haar blik weer naar hem op. ‘Waarom, Ace?’ Ze slikte even. ‘Waarom kon je het me niet vertellen? Vertrouwde je me niet? Dacht je dat ik het niet aan zou kunnen?’ Haar handen werden vuisten en haar haren begonnen licht te deinen op de luchtstromen die overal waren. ‘Ik dacht verdomme dat je dood was. Weet je wat voor gevoel dat geeft?’ Haar stem werd van schor steeds scherper en de woede was er duidelijk in te horen. Ze stond op en liep naar een hoek waar het plafond er gedeeltelijk uit was en keek naar de maan die haast niet te zien was door de wolken. Ze moest de afstand bewaren als ze wilde dat ze alles kon vertellen. Als ze te dichtbij kwam dan vergaf ze hem te snel net zoals ze een paar keer bij Yuki had gedaan. ‘Overdag dacht ik dat ik je zag, maar je was een hallucinatie. In het begin zag ik je nog in sommige lessen en riep dan om je aandacht, maar je was het niet. Ze hadden me bijna voor gek verklaard.’ Nu vouwde ze haar armen in elkaar en draaide zich om, maar bleef verder staan. ‘Ik heb meerdere weken niet gewoon in mijn bed kunnen slapen omdat ik nachtmerries had. Over jou, wat er met je zou kunnen zijn gebeurd. Niemand kon meer rustig slapen omdat ik iedereen wakker schreeuwde. En toen stond je daar in een keer. Alsof er niets was gebeurd, kwam je in de les en ik dacht dat je weer een hallucinatie was, maar dat was het niet.’ En toen kwam de verslagenheid. Ze zakte neer tegen de muur en legde haar handen voor haar gezicht. De tranen stroomden uit haar ogen en haar schouders stokten. ‘Wat wil je dat ik doe, Ace? Hoe kan ik je vertrouwen als je mij niet vertrouwt om me zoiets van te voren te vertellen?’, zei ze door haar tranen heen. Aan de ene kant wilde ze nu niets liever dan dat hij haar in zijn warme armen zou nemen, maar dan zou ze alleen maar meer moeten huilen. Ze was normaal geen huilebalk, maar nu kon ze niet anders. Ze kon het gewoon niet tegenhouden. Haar hart bloedde sinds het moment dat hij nergens meer te vinden was.

Ace hoorde Romance aan, zoals hij had beloofd. Het moest inderdaad ondragelijk zijn geweest. Ze was een sterke ziel. Ace zou het niet vol gehouden hebben. Hij zou weggegaan zijn om ergens anders opnieuw te beginnen. Hij stond op en liep naar Romance. Hij ging op zijn knieën en nam haar in een omhelzing, vervolgens gaf hij haar een kus op haar voorhoofd. "Ik wilde het je vertellen, maar tegen de tijd dat ik wist dat ik weg moest, was het te laat. Ik was zwak en Akabane sterk, ik kon het niet riskeren." Hij liet haar los en bleef tegenover haar op zijn knieën. "Maar wat wil je dat ik doe? Ik doe alles voor je, dat weet je. Al zeg je dat ik weg moet, ga ik. Wil je dat ik blijf, blijf ik. Heb je meer tijd nodig, dat krijg je. Zeg het maar..." Ace was klaar voor elk antwoord. Hij had nog niet uitgepakt, dus al wilde zij dat hij weg ging nam hij zijn koffer en ging hij weer terug naar Razen. Al wilde hij dat hij bleef, kon zo. Al had ze meer tijd nodig zou hij op haar antwoord wachten, dag en nacht, op het dak, zoals gewoonlijk.

Terwijl haar tranen onophoudelijk bleven stromen over haar wangen, merkte ze dat Ace dichterbij kwam en even later voelde ze zijn armen om haar heen. Ze leunde naar hem toe, wilde hem toch dichtbij hebben, maar haar tranen kwamen alleen maar sneller. Ze voelde hoe zijn lippen bleven branden op haar voorhoofd en het hielp iets tegen haar tranen. Zijn woorden waren een verlichting voor haar geweten en hielp haar om kalmer te worden. Haar schouders stokten minder dan eerst en ze haalde met haar handen de meeste tranen weg van haar wangen en keek hem met betraande ogen aan terwijl hij weer afstand van haar nam. ‘Jij ongelooflijke stommerd,’ sputterde ze. Ze kwam iets overeind en legde haar armen om zijn nek en trok hem dichterbij. Ze legde haar mond dicht bij zijn oor. ‘Natuurlijk wil ik dat je blijft. Ik wil je niet nog een keer kwijtraken, Ace.’, zei ze zacht waarna ze haar hoofd op zijn schouder liet rusten en heel zachtjes nog doorhuilde omdat het uit zichzelf nog niet wilde stoppen. Ze had hem veel te veel gemist en wilde hem niet kwijt, maar ze kon niet meteen opnieuw met hem verder. Dat wist ze en dat moest ze hem ook zeggen. Maar dat kon even wachten. Nu genoot ze even van zijn warmte, want als ze het al zou zeggen dan zou hij weer afstand nemen en dat wilde ze nu echt niet. Na een paar minuten stopten de tranen met stromen en ze draaide haar hoofd iets zodat haar mond weer dicht bij zijn oor lag. ‘Maar ik kan niet zomaar verdergaan alsof er niets is gebeurd. Ik heb tijd nodig om na te kunnen denken, om te weten wat ik precies wil.’ Ze trok zich iets terug en keek hem aan. ‘Maar wat ik wel weet is dat ik jou wil, twijfel daar nooit aan.’, zei ze zachtjes waarna ze naar voren leunde en een zachte kus op zijn lippen drukte. Dat was veel te lang geleden geweest dat ze hem had kunnen kussen en voor haar eerdere belofte aan zichzelf moest ze zich inhouden. Ze viel weer terug in haar gedachten en in wat ze zou moeten doen en liet haar handen naar beneden glijden waar ze half op zijn borst bleven liggen.

Ace kreeg een glimlach op zijn gezicht. Ze was inderdaad een sterke ziel. Een normaal persoon had hem zoveel mogelijk weggeduwd, voordat ze te realiseren kwam dat ze hem niet kwijt wilde. Het was verzegelt met een kus en Ace was blij. Ondanks wat er gebeurt was, hield Romance nog van hem, daar gaat het om in liefde. "Je weet waar je me altijd kan vinden, wanneer ik bereikbaar ben, lief." Hij legde zijn lippen nog een keer op het voorhoofd van Romance. Hij ging weer tegen een muur aan zitten en schreeuwde het kort uit van de pijn. 1 van zijn vele wonden van zijn strijd met Akabane was opengegaan. Hij deed zijn jas uit, en daarna zijn tanktop. De wond zat in zijn zij, een hechting van naast zijn linkerborst tot boven zijn linkerdij. Hij pakte die snel vast om het bloeden te laten stoppen. De tranen van Maïko hadden hem kunnen helen, maar dat zou de levenspan van hen allebei verkorten. En als ze al zijn wonden had geheeld, waren ze allebei gestorven, dus hij had besloten om deze wonden zelf te hechten.

Ze zat op haar knieën en knikte licht op zijn woorden. Ze wist inderdaad waar ze hem zou kunnen vinden nu hij tenminste bleef. Vroeg of laat zou hij daar altijd komen. Ze blikte even omhoog bij zijn kus en glimlachte voorzichtig. Hij had het dan wel beloofd, maar ergens zat nog steeds die angst dat hij haar zou verlaten. Ze wist dat ze die angst niet boven mocht laten komen. Het zat normaal veilig weggestopt net zoals haar jaloezie. Emoties die alleen naar buiten kwamen als ze ze niet tegen kon houden. Ze keek verschrikt naar Ace toen hij schreeuwde en kwam dichterbij met een verschrikte blik. Haar blik gleed over hem heen en ze schudde haar hoofd bij het zien van de wonden en haar blik viel vooral op de wond waar hij zijn hand op had gelegd. Ze kwam dichterbij en duwde zijn hand aan de kant. ‘Wat heb je toch allemaal gedaan?’, mompelde ze bezorgd. Voorzichtig hield ze haar eigen hand dichtbij de wond en spreidde licht haar vingers. Haar haren deinden iets toen de lucht die ze van boven haalde door haar vingers richting de wond ging. De wind werd naar het bloedende gedeelte gebracht. De lucht kon het bloed tegenhouden van stromen. Kon ervoor zorgen dat het stopte met bloeden. Maar het wilde niet werken en ze mompelde boos wat woorden in het Puffoons. Dan moest ze maar andere maatregelen inzetten. Ze ging even recht zitten en keek hem boos aan. ‘Waar heb jij leren hechten?’ Met haar handen gooide ze haar haar naar achteren en vlocht het snel in. Haar haren zaten anders alleen maar in de weg. ‘Dit is echt het ergste prutswerk dat ik heb gezien.’, ging ze verder. Ze keek hem weer aan. ‘Dit kan pijn doen.’, zei ze en stuurde hem alvast een blik van medelijden toe. Ze wilde hem geen pijn doen, maar deze hechtingen zaten totaal niet goed. Kwam waarschijnlijk doordat het lastig was om je in zo’n positie te moeten hechten als hij het tenminste zelf had gedaan. Ze pakte de hechting die los was gegaan en trok langzaam de hechtingen er overal uit. Hij had een lange draad gebruikt waardoor het leek op het openmaken van een schoen met veters. Haar vingers gleden behendig naar beneden en deden zo voorzichtig mogelijk. De draad die ze er uiteindelijk uithad, gooide ze aan de kant. Ze keek naar de wond. Het leek wel alsof het totaal niet was schoongemaakt, maar daar wist ze wel wat op. Ze pakte zijn jas erbij en vond in een van de zakken wat ze zocht. Ze grijnsde toen ze het voelde. Ja, hier zou het wel mee moeten lukken. Ze mompelde sorry toen hij ook doorhad wat ze in haar handen had en schroefde de dop open. Langzaam liet ze de vloeistof over zijn wond gaan. Ze beet op haar lip bij het zien van zijn pijn, maar ze kon niet anders. Gelukkig werd wel al het vuil eruit gespoeld. Ze deed de dop er weer op en was nu bij het laatste aangekomen. Haar oma had haar geleerd om bepaalde wonden te genezen, in ieder geval zo ver dat je er gewoon mee rond zou kunnen lopen. Dat kreeg je als je in de bergen ver van beschaving woonde. Haar linkerhand legde ze neer op de plek waar zijn hart zat en haar andere hand hield ze boven de wond. Haar ogen sloten zich en ze begon zacht in het Oud-Puffoons te praten. De spreuk was niet zo geweldig doordat de oorspronkelijke taal Oud-Novaans was, maar het werkte en daar ging het om. Haar hand die op zijn borst lag begon iets te glimmen, maar dat was beter te zien bij haar hand die boven zijn wond hing. Ze stimuleerde de cellen in zijn lichaam om naar elkaar toe te gaan en samen te voegen zodat het in ieder geval weer als één huid aan elkaar vastzat. Zodra het klaar was, gleden haar handen naar beneden en bleef ze even uithijgen. Het was lang geleden dat ze iemand had moeten helen. Ze opende haar ogen en keek hem aan. ‘Als je al je wonden zo hebt behandeld dan …’, begon ze en schudde daarna haar hoofd. ‘Laat de rest eens zien.’, gebood ze hem en keek hem streng aan.

Ace lachte even naar Romance. "Sorry..." Hij was niet echt afwetend van de pijn, tot Ro zijn whisky pakte en de wond ermee desinfecteerde. Dat deed hem wel pijn, niet dat hij er wat van liet merken, als krijger was hij gewend om pijn te negeren. Hij liet de rest zien. Een half afgesneden rechterarm, een snee van zijn linkerborst tot zijn rechtzij, een gat in zijn rechterhand en snee langs zijn ruggengraat, recht over zijn rug. Iets meer naar links en die had het midden van zijn ruggengraat doorgegaan. Hoe hij alles kon verbergen was een wonder. De snee op zijn torso door zijn tanktop dat ervoor viel toen het af ging. de hechtingen in zijn rechterarm die maar net alles op zijn plek hielden waren niet zo opvallend, maar wel cruciaal, zonder die had hij nu de functie verloren van die arm, Bij deze waren ook zijn bicep en tricep half doorgesneden. Het gat in zijn hand had hij bedekt met een handschoen en de snee was onzichtbaar omdat hij met zijn rug tegen de muur zat. "Het was een nogal ruig gevecht... waarschijnlijk was die andere wond opengegaan omdat ik Akabane's kracht te vroeg gebruikte, het is wel goed zo."

Romance snoof alleen maar even als antwoord op zijn verontschuldiging waarna ze doorging met het verzorgen van zijn wond. Toen ze hem zei dat hij de rest moest laten zien, keek ze vol afschuw verder naar wat hij haar allemaal liet zien. ‘Het is helemaal niet goed zo.’, snoof ze boos. Voorzichtig trok ze hem naar voren zodat ze naar de wond op de rug kon kijken. Ze veegde het vuil van de muur van zijn rug en trok zich daarna weer terug. ‘Je hebt geluk dat de wond op je rug al goed genezen is, jij ongelooflijke idioot.’ Het laatste was meer liefkozend bedoeld. Ze kon het gewoon niet boos zeggen. Haar ogen gleden langs de rest van zijn wonden en ze schudde haar hoofd van misprijzen. Ze stond op en stak haar handen uit naar Ace. ‘Meekomen jij.’, zei ze en haar gezicht verried dat hij maar beter kon luisteren. Ze hield zijn linkerhand vast en loodste hem naar buiten waar ze Fire al zag staan wachten. Ze schudde haar hoofd. Dit mocht zij niet helen anders zou het verkeerd gaan. Het was best een apart gezicht. Zij in haar pyjama en hij onder de wonden. Even lachte ze zacht voor zichzelf.

Ace nam Romance haar handen en stond op, toen ze buiten waren floot hij in zijn vingers. Zijn wolf Cerberus, van wie de ooghoogte nu op Ace zijn schouderhoogte was, kwam aanrennend de bossen uitgesprongen. Toen stond hij voor Ace. "Kun je mijn spullen meenemen?" Vroeg Ace aan de wolf. De wolf nam Ace zijn jas en zijn tanktop op zijn rug en volgde hem. Ace volgde Romance, die bij zichzelf begon te lachen, Ace vroeg zich af waarom, tot hij de situatie zag. "Zeg, waar gaan we eigenlijk heen?"

Romance zag hoe Cerberus uit de bossen aan kwam rennen en knikte hem enkel toe waarna ze Ace met haar meetrok. Haar vingers door die van hem gevlochten, nu nog ontspannen, maar als hij tegen zou gaan stribbelen om hem bij haar te houden. ‘Naar binnen zodat ik je wonden beter kan behandelen.’, zei ze eerlijk. Binnen was inderdaad de ziekenzaal en daar zou ze helpen om zijn wonden te verzorgen, maar dat hoefde hij nog niet te weten. Wat heeft hij zichzelf aangedaan? Klonk de verbijsterende stem van Fire toen ze zag hoe toegetakeld Ace was. Ze haalde haar schouders op naar de merrie en die schudde ook haar hoofd. Niet te geloven. Ze keek naar Ace en glimlachte. Ze had dan wel gezegd dat ze tijd nodig had, maar het werd steeds duidelijker voor haar. Ze vond het heerlijk om bij hem te zijn, maar ze hield zich aan de beloftes die ze zichzelf opdroeg. Langzaam maar zeker nam ze hem mee richting de school. De school kwam steeds beter in zicht en zo ook de afslag die binnen was. ‘Zijn dat trouwens alle wonden of heb je je benen ook nog toegetakeld?’, vroeg ze onschuldig. Op dat moment moest ze een paar keer stevig hoesten. Ze had niet vaak dat ze moest hoesten, maar zocht er niets achter. Het was een koude nacht. Daar bleef het bij. Zodra ze de deuren doorwaren, moest ze even knipperen tegen het licht dat scherp was na de zwarte nacht. Haar hand nam die van hem iets strakker vast en terwijl ze nog wel glimlachte, was er in haar blik iets anders te zien. Te zien dat ze hem iets niet vertelde, maar daar zou hij al snel zelf achterkomen. Op de plek waar ze rechtsaf moesten gaan om richting de etages te gaan, sloeg zij linksaf richting de ziekenzaal. Ze begon iets sneller te lopen, hopend dat Ace nog niet doorhad wat ze van plan was.

Ace volgde Romance braaf, nog steeds afvragend waar ze precies heen gingen. De Razen-etage? De Puffoon-etage? De Aula? Bijna in de school werd hem gevraagd of er nog iets aan zijn benen was. "Nou... Mijn linkervoet is gebroken en mijn rechterdij zitten hechtingen in..." Zei hij alsof hij schuldig was aan iets, wat hij eigenlijk gewoon niet was, het was of deze dingen oplopen of zijn lichaam opgeven aan een demon... Iedereen had dezelfde keuze gemaakt. Toen ze niet de trappenhuis ingingen maar de tegenovergestelde richting, werd Ace wat verdacht. Maar door recente gebeurtenissen was hij de exacte plattegrond van de school vergeten. Toen de ziekenzaal in zicht was wist Ace dat het al te laat was om weg te rennen, daarbij kwam, hij was niet van plan om zijn angst voor doktoren bekend te maken aan Cerberus of Romance. Hij volgde braaf, afwachtend wat er voor hem in petto stond.

Ze zuchtte diep toen Ace haar vertelde dat hij ook zijn voet had gebroken en zijn rechterdij had verwond. ‘Waarom loop je er dan op? Cerberus kan je toch best dragen?’, zei ze quasi boos. Ze deed net alsof ze de grom van Cerberus niet hoorde en trok Ace met zich mee. Het leek dat hij niet veel last had van zijn wonden, maar ze vond het er allemaal niet uitzien. Daar mocht de dokter iets aan gaan doen. Ze was verbaasd toen Ace haar gewoon bleef volgen in de richting van de ziekenzaal. Ze had niet verwacht dat hij het goed zou vinden dat ze hem daar naartoe had gebracht. Ze opende de klapdeuren van de ziekenzaal die ze wel kende open en moest weer even wennen aan het donkere schemer. Natuurlijk, het was laat dus de lichten waren uitgedaan. Ze hoorde een paar kinderen mompelen dat het licht uit moest en ze nam Ace dan ook mee. Ze wist waar het kantoortje van de dokter zat en bonkte er een paar keer op zodat een van de dokters de deur opende. De blik ging van haar naar Ace waar ze op bleven liggen. De deur werd verder opengegooid en hij gebaarde hen naar binnen te komen. ‘Leg hem maar op de onderzoekstafel en vertel me wat er aan de hand is.’ Romance liet de hand van Ace los en liep met hem mee naar het bed waar ze hem met lichte druk oplegde. Daarna draaide ze zich richting de dokter. ‘Hij is zo slim geweest om wat verwondingen op te lopen.’ Ze lachte even naar Ace en somde daarna alles op wat hij haar had laten zien en verteld. De dokter keek bedenkelijk en keek daarna naar haar. ‘Wacht jij buiten maar. Er zijn voldoende bedden vrij. Kies er een en ga slapen.’ Haar ogen werden groot van verbazing. ‘Maar ik wil bij Ace blijven.’ De dokter trok haar overeind. ‘Jongedame, ik moet jouw vriendje hier behandelen en daar wil ik geen pottenkijkers bij hebben.’ Koppig liep ze weg. ‘Irritante viespeuk.’, mompelde ze zacht. ‘Wat zeiden we daar?’ ‘Niets.’, antwoordde ze hooghartig terug en wierp gauw nog een blik naar Ace toe. Van succes en het komt wel goed. De deur werd achter haar dicht gedaan en ze zuchtte diep waarna ze naar het dichtstbijzijnde bed liep en onder de dekens kroop. Nu ze zo lag kwam de vermoeidheid over haar heen en al snel lag ze diep in dromenland.

Ace kwam even overeind, toen Romance de deur uit was, en legde een hand op de dokter's schouder. "Excuses voor mijn vriendin, ze kan nogal direct zijn..." Hij liet de dokter de vele wonden zien die hij door middel van Akabane's magie verborgen hield, om Romance niet -al- te bezorgt te maken. "Het zijn verse wonden, nog geen maand oud, dus u moet er iets mee kunnen neem ik aan." "Tuurlijk, maar pijnlijk zal het wel worden." Ace begon even te lachen, waarbij de dokter een wenkbrauw optrok. "Pijn kan ik hebben, hoe denk je anders dat ik hier ben gekomen op eigen voeten? Het is die daarbuiten bezorgd zien waar ik niet tegen kan, kun je zo veel mogelijk voor me oplappen?" Ace ging weer liggen "Dat is goed" De dokter begon te werken en Ace moest het aanvoelen, Narcose had geen effect op hem, daarom vroeg hij er ook niet naar.

Tegen de ochtend aan waren al zijn operaties afgelopen en was alles netjes gehecht en recht gezet. Met krukken, vanwege zijn gebroken voet, liep hij naar buiten en hij zag Romance daar liggen, nog vredig te slapen. Hij brak het gips af en deed zijn schoen weer aan. Een laars sterker dan een kist en ook langer dan 1, moest zijn voet toch wel stabiel kunnen houden? Hij bleef nog wel op de krukken lopen, maar zette al half zijn gewicht op zijn voet. Toen hij bij Romance aankwam drukte hij een kus op haar voorhoofd en tegen beide haar wangen. Daarna fluisterde hij in haar slapende oor. "Ik hou van je..." Hij pakte er een stoel bij en ging bij haar bedzijde zitten. Hij bedacht zich dat de rollen normaal gesproken omgedraaid waren en begon wat in zichzelf te lachen.

Romance was meteen in slaap gevallen toen ze onder de dekens was gekropen en ondanks dat het leek van de buitenkant alsof ze rustig lag te slapen, ging ze in haar dromen te keer. Iedere keer veranderde haar droom, maar het waren niet de dromen die haar de laatste weken zo hadden gepest en verward. Nee, het waren nieuwe dromen waardoor ze wel kon slapen. En toevallig kwam ze in een droom waarin ze zelf ook rustig ging liggen slapen. Haar oogleden trilden iets toen Ace haar kuste en zijn woorden galmden door haar hoofd en in haar dromen waardoor er vanzelf een glimlach op haar gezicht kwam te staan. Na een tijdje draaide ze zich op haar zij met haar gezicht richting Ace en opende loom haar ogen. Ze kreeg ze nog niet helemaal open, maar voldoende om Ace te kunnen zien. ‘Hoe voel je je?’, vroeg ze met een hese stem. Haar stem moest altijd eerst wakker worden voordat ze er weer normaal mee kon praten, maar dat maakte op dit moment niet uit. Langzaam kwam ze iets overeind en Romance keek Ace aan. ‘Heb je überhaupt wel geslapen?’, ging ze door en ze schoof naar achteren. Er was voldoende ruimte voor Ace om erbij te komen en ze gebaarde met kalme bewegingen naar hem. Ze hielde de deken omhoog voor Ace om eronder te komen. Haar ogen gleden weer bijna dicht waardoor ze moest knipperen om wakker te blijven. Ze had te lang niet voldoende kunnen slapen en nu had ze meerdere uren achter elkaar door geslapen. En toch was ze nu meer vermoeid dan normaal. Haar hand gleed weer naar beneden en ze viel terug in slaap. Een dommelslaap waar ze dan weer uit zou komen en vervolgens weer in zou vallen.

Ace ging bij haar in bed zitten en deed zijn arm om haar heen trok haar wat tegen zich aan, waardoor haar hoofd op zijn schouder kwam te leunen. "Ik heb niet geslapen, misschien moet ik dat ook maar even doen." Hij keek naar Romance haar vredige, slapende hoofd, wachtend tot ze weer bij bewustzijn zou komen. Pas toen realiseerde hij zich dat hij daar zonder shirt of jas zat. Topless in een ziekenbed met zijn vriendin. Alsof hij het wist, kwam Cerberus toen het raam door gesprongen, met de grootte die hij normaal altijd op school had, met Ace zijn kleren. Hij maakte een beweging om zijn kleren op de stoel te leggen. Hij wilde niet opstaan en Romance haar vredige, waarschijnlijk korte, slaap verstoren. Terwijl Ace had gevochten voor zijn leven en Maïko een telepatische link had gevormd met hem, had Cerberus zichzelf aangeleerd om van grootte te veranderen. Hij nam de grootte van een pup aan en sprong op het bed, vervolgens ging hij erbij liggen.

Romance merkte nog dat Ace bij haar kwam en haar tegen zich aantrok voordat ze weer in slaap viel. Haar hand was naar beneden gevallen en rustte nu op het middenrif van Ace. Ze zuchtte bijna gelukkig, want ze voelde zich veilig in zijn armen. Ze zakte weg in een droomloze slaap, registreerde enkel dat ze bij Ace lag en hoe haar lichaam zich tegen die van hem drukte. Automatisch, maar ze had niet voldoende beheersing en ze was niet voldoende wakker om dat tegen te gaan. Na een paar minuten werd ze weer gedeeltelijk wakker en zag een zwarte vacht boven de deken uitkomen. Ze kwam iets overeind en glimlachte toen ze een schattige pup zag liggen. Ze leunde over Ace heen, zorgde ervoor dat ze niet te veel op zijn wonden leunde en stak haar hand uit om het te aaien. Langzaam stak ze haar andere hand ook uit en trok hem iets meer naar haar toe zodat ze het in een halve knuffelgreep, halve wurggreep kon krijgen. ‘Hoe kom jij hier nu weer , klein schatje?’, mompelde ze zachtjes. Daarna draaide ze haar hoofd naar Ace. ‘Hoeveel wolven heb je in totaal?’ Haar wenkbrauw was iets opgetrokken, maar haar ogen twinkelden. Ze lette totaal niet op alle andere mensen die op de andere bedden lagen, was alleen maar wakker genoeg om op hen te letten. Haar haren waren totaal verspreid en moesten vast Ace wel kietelen op zijn buik. Even trok ze haar handen terug en plaatste voor haar mond omdat ze weer moest hoesten. Na twee keer was het al weer over en keek ze weer richting Cerberus in zijn kleine vorm.

Ace lachte ietwat en Cerberus nieste kort. "Maar 1, dit is hem." Toen hoorde hij haar hoesten, alweer. "Gaat het wel? Ik heb jou nog nooit horen hoesten... behalve gister toen je me meesleurde." Cerberus negeerde het en ontsnapte uit Romance's armen en ging naast Ace zitten, half hijgend. Daarna veranderde hij terug in zijn normale grootte, waar hij weer kon praten. "Krijgers knuffel je niet. Je weet dat ik van je houd enzo, maar laat me niet iets doen waar ik spijt van ga krijgen." Ace aaide Cerberus even wild over zijn kop. "Zo praat je niet over je schoonzus, dwaas. Ze mag je knuffelen wanneer ze wil, dat recht kreeg ze toen ze mij vergaf." Cerberus gaf het op en liet zichzelf op het voeteneinde van het bed vallen en ging daar met zijn hoofd op zijn poten liggen. "Fijn, jij gaat weg door een demon in je lichaam en ik ben de dupe." Cerberus en Ace probeerde daarna allebei nog zo lang mogelijk serieus te doen, maar begon allebei binnen seconden spontaan te lachen. Het was lang geleden dat ze zo hadden kunnen geinen als broers. De 3 maanden dat ze weg waren zaten vol met verdriet en drama. Ace zijn pleegouders waren omgekomen in de brand gesticht door Akabane, iets waarvoor hij zichzelf nooit zou vergeven. Maar hij was niet van plan om Romance ermee op te zadelen, dus hij had het aan de kant geschoven om ruimte te maken voor de liefde en broederschap die hij terug kon krijgen, hier op Starshine.

Romances blik werd verbaasd en ze keek terug naar Cerberus waarna ze hem half liet gaan doordat ze moest hoesten. ‘Het gaat wel. Ik heb denk ik iets in mijn keel zitten.’, antwoordde ze. Ze lette er niet zo op. Haar gezicht liet een grote glimlach zien toen Cerberus zat te mokken, maar bleef hetzelfde liggen als ze al lag. Met een gespeelde verbaasde blik keek ze in de richting van Ace. ‘Ik wist niet dat we al getrouwd waren?’ Ze richtte zich iets op en legde haar hand op zijn borst waarna ze naar voren leunde en net iets voordat ze zijn lippen aanraakte, stopte. ‘Wie zegt dat ik met jou wil trouwen? Misschien ga ik toch maar voor Cerberus. Hij is niet voor niets een echte krijger.’, grijnsde ze en drukte een snelle kus op zijn neus waarna ze zich terugtrok en weer naar Cerberus toe leunde. Ze drukte een kus op zijn kop. ‘Je hebt helemaal gelijk hoor. Een krijger knuffel je niet, die kus je.’, glimlachte ze de wolf toe. Ze ging rechtop zitten en keek van over haar schouder naar Ace. Ondanks dat ze nog duidelijk kon zien dat hij gewond was, gedroeg hij zich niet zo. Haar ogen gleden naar het raam waar steeds beter de zon te zien was en voelde hoe het haar verwarmde. Ze kreeg het dan ook steeds warmer en begon de knoopjes van haar pyjama trui los te maken en liet het van haar afglijden. Ze had nog een strak topje eronder aan en terwijl ze zich weer langzaam naar achteren liet vallen, gooide ze trui bovenop het bed. Haar hoofd legde ze weer op Ace’s schouder al duwde ze haar hoofd iets omhoog om naar hem te kunnen kijken. ‘Je moet gaan slapen.’, zei ze zachtjes en trok de deken goed over hen heen zodat hij het ook echt zou gaan doen. ‘Cerberus, liefje? Zou jij zo lief willen zijn om iedereen die Ace probeert wakker te maken duidelijk willen maken dat dat nu niet kan?’, vroeg ze hem vleiend. Haar hand streelde nu zachtjes de borstkas van Ace terwijl ze haar eigen ogen ook weer sloot. Ze zou zelf nu niet meer zo snel in slaap vallen, maar het ging erom dat Ace zou kunnen slapen.

Cerberus sprong op Romance en likte haar gezicht even voordat hij naar Ace ging waar ze hun voorhoofd tegen elkaar legde en hun scherpe tanden lieten zien. Nog een cadeautje van Akabane, tanden die van een wolf of minstens een pitbull hadden kunnen zijn, en de hoektanden nog extra lang, alsof ze van een vampier waren. Cerberus sprong, na zijn ongewone afscheid van zijn 'broer', van het bed af en trok het ziekenzaal-scherm zo dicht als mogelijk. Daarna ging hij ervoor liggen. Ace sloot zijn ogen en liet zichzelf gaan. Zijn lichaam heelde om 1 of andere reden plots extreem snel toen hij in slaap was gevallen. De hechtingen dwongen zichzelf zelfs naar buiten. Omdat Ro fysiek contact had met Ace, kon Akabane van binnenuit contact met haar zoeken. Hij liet zijn gedachtestroom vanuit Ace naar Ro doorstromen. "Ik kan zien waarom hij je leuk vindt. Zie dit maar als een reünie-cadeau." De hechtingen zaten nu allemaal los op zijn lichaam, waar ze eigenlijk in het lichaam hoorden te zitten, en de wonden waren mooie, nette littekens geworden. Ace sliep rustig door. Wat hij Romance niet vertelt had, was dat als hij sliep, Akabane controle kon overnemen over hun gemengde ziel, maar nu, de eerste keer dat Ace sliep sinds het gevecht, deed hij dat niet. Hij had geaccepteerd dat Ace eerlijk van hem had gewonnen. En in plaats van hem overnemen, nam hij de rol aan als beschermengel.

Romance had haar ogen al dicht gedaan toen ze werd besprongen door cerberus. Ze had dit totaal niet doorgehad en schrok zich rot. ‘Cerberus..’, zei ze dreigend en ze haalde haar hand van Ace af om haar gezicht schoon te wrijven. Daarna keek ze naar de wolf die nu bij Ace zat en in een moment zag ze iets. Was het echt wat ze had gezien? Ze had haast geen tijd gehad om te kunnen kijken, want Cerberus was al van het bed afgesprongen en trok het scherm dicht. Nu lagen ze echt totaal afgeschermd van de rest en ze legde haar hoofd weer neer. Haar hand gleed weer naar het plekje waar het eerder ook had gelegen en ze sloot met een zachte zucht haar ogen. Ze hoorde hoe de ademhaling van Ace rustiger werd en gecontroleerder en was blij dat hij eindelijk sliep. Haar hand ging af en toe over zijn hechtingen en tot haar verbazing voelde ze hoe ze uiteindelijk op zijn huid lagen in plaats van in zijn huid waarna de stem in haar hoofd klonk. Ze wist niet wie het was, maar ze was diegene alleen maar dankbaarder. Dank je. Haar hand veegde alle hechtingen die ze kon vinden van zijn lichaam af. De meeste aan de andere kant anders lagen ze tussen haar en Ace in. Niet dat echt mogelijk was, want ze lag zo dicht tegen hem aan, maar dan nog. Ze had geen zin om een hechting in haarzelf te krijgen. Ze opende kalm haar ogen en zag veel meer hechtingen liggen en ook op veel meer plekken dan ze had gezien de eerste keer. Ze keek even boos naar Ace, wist dat hij die voor haar verborgen had gehouden, maar dat zou hij nu niet kunnen merken. Zonder verder iets te bewegen, ging haar hand over zijn gehele torso en veegde alle hechtingen heen en volgde soms met haar vingers het litteken wat er over was gebleven. Je hebt hem veel te hard toegetakeld, dat weet je? Ze sloot haar ogen en liet haar hand op zijn onderbuik liggen terwijl ze zelf ook weer wegzakte in een oppervlakkige slaap. Een slaap waaruit je bij de kleinste beweging wakker kon worden. Zodra Ace ook maar iets zou bewegen dan zou ze het merken.

Ace werd in de late ochtend wakker, toen de dokter langs kwam. "Oh kijk, de helft van het stelletje is wakker, wat dacht je ervan als we is lekker naar die wonden gaan kijken huh?" Ace knikte even kort, toen hij minder aan zijn huid voelde trekken dan toen hij in slaap viel. Hij probeerde er niet veel op te letten, maar toen hij de deken van zich af trok, waren alle hechtingen eruit en alle wonden geheeld. Ace en de dokter stonden vol verbazing ernaar te kijken. Ace keek naar Romance en dacht dat die Fire of Maïko erbij had gehaald, maar dan waren het geen littekens geworden, zoals nu... Iemand anders had het gedaan. "Je bent zo te zien geheeld. Ik wil jullie uit mijn ziekenzaal, zodra je kleine vriendinnetje wakker word." Ace trok zijn schouder iets op om Ro wakker te maken. "Lief, we moeten gaan. Wat wil je doen?" Hij pakte zijn tanktop en deed hem aan, waarna hij de striemen van zijn broek weer criss-cross over zijn torso deed. Hij stond op en voelde geen druk meer in zijn voet, die was dus ook geheeld. Hij deed zijn jas aan en riep zijn Vuurzwaard. "Ik heb je gemist Gillian." Hij legde de punt tegen de grond, en leunde op zwaard en liet zijn krukken achter.

Romance werd wakker doordat Ace zich bewoog en opende haar ogen. Ze had toch nog aardig lang geslapen. Langer dan ze had verwacht en ze duwde zichzelf overeind. Ze keek niet verbaasd toen ze zag dat de wonden van Ace allemaal waren geheeld. Zij wist waardoor het kwam en was hem daar dankbaar voor. Tenslotte had hij het ook zelf veroorzaakt dus was het ook zo netjes om het te laten helen. ‘Ik wil me gaan douchen.’, antwoordde ze meteen en gooide haar benen over de rand van het bed. Ze pakte de trui en liet haar armen erin glijden. Ze voelde zich niet zo fris na het slapen in zo’n ziekenbed. Met Ace vlak naast haar, liep ze in de richting van de Puffoonetage. De deur van de etage ging krakend open en ze rook de vertrouwde haardgeur die haar begroette. De haard die nooit uitging. ‘Kijk uit voor Ené.’, waarschuwde ze alvast voor Ace en Cerberus. Ené kon soms nog wel eens zomaar tevoorschijn komen en was niet gesteld op vreemdelingen. Romance kuste Ace snel op zijn wang. ‘Ben zo terug.’ Ze rende even snel naar boven waar ze schone spullen pakte waarna ze weer naar beneden ging. De gemeenschappelijk badkamer grensde aan de woonkamer en ze liep de badkamer in. Ze sloot de deur en zette het slot erop. Haar kleren legde ze neer en ze gooide de kleren die ze aan had gehad in de wasmand. Ze pakte uit een van de kastjes een lekkere grote handdoek en legde die alvast op het rekje. Daarna stapte ze de douchecabine in. Ze sloot de deur omdat anders de hele badkamer onder zou lopen en zette de douche aan. Al snel stoomde overal de warme lucht in de badkamer rond en zij stond onder de warme straal zichzelf op te laten lossen. Het was heerlijk om zo te kunnen staan. Na een paar minuten draaide ze de kraan iets dicht en pakte haar shampoo. Gelukkig was het niet leger geworden. Laurens had soms nog wel eens de neiging om de verkeerde shampoo te pakken. Ze had veel shampoo nodig om alles van haar haren goed schoon te krijgen, maar het lukte wel. Daarna draaide ze de kraan weer open en ging eronder staan om alles van haar af te spoelen. Heerlijk was het en ze hoorde totaal niets meer door het geruis van het water.