Onrustig zat Savador achter zijn bureau, onderuitgezakt op zijn stoel in zijn lokaal. Zijn bleke hand lag tegen zijn wang aan en zijn vingers drukten krampachtig tegen zijn slaap, waardoor zijn sluike lokken langs zijn hand vielen. Met een voet tapte hij gespannen op de grond, nerveuzer en steeds sneller. Zijn slangachtige ogen staarden glashard voor hem uit in het lege lokaal voor hem. De kinderen had hij ook meegebracht, maar Asema en Elwin lagen opgekruld naast elkaar in een wieg die eigenlijk al te groot voor ze was vredig te slapen.

Eén jaar! Eén heel jaar en paar maanden. Ze konden al bijna staan, hun eerste woordje zeggen, speelser worden als echte peuters. En waar was hun moeder al die tijd gebleven?
Ziek werd Savador ervan! Kotsbeu. Als werk dan zoveel belangrijker was dan een eigen gezin had hij zijn kinderen allang levenloos aangetroffen in hun wieg, want hij geloofde dat hij het vrijwel net zo druk als Diva had. Misschien nog drukker zelfs, met een dubbele baan. Ze moest niet zoveel zeuren en nu eindelijk eens aan het gezin denken in plaats van haarzelf. Altijd was het Suasama dit, Suasama dat, nooit kwam ze eens uit haarzelf naar hem toe met het voorstel om iets leuks te gaan doen als gezin. En altijd, áltijd moest hij zich maar voor haar inhouden als hij zich eenzaam voelde en gebrek had aan liefde. Hij kreeg maar op zijn kop en was degene die zich schuldig moest voelen terwijl mevrouw er zelf doodleuk een veel te lange tijd niet voor hem was geweest.

Het was klaar nu, geen excuus zou hij zomaar meer accepteren alsof hij het allemaal maar moest goedkeuren. Al te lang had hij zich voor de domme gehouden, maar niet langer. Hij zat met zijn temperament dan wel bijna tegen psychopatisch aan, maar hij was niet gek.
'Saethion, ga Diva halen,' beval Savador zijn slang met een bevende stem van woede. Niettemin klonk zijn stem nog tamelijk zacht en beheerst, en bleef hij strak voor zich uitkijken terwijl hij het zei. 'NUUU!' bulderde hij Saethion schreeuwend toe toen de slang roerloos op een tafel bleef liggen. Saethion verstijfde en wist niet hoe snel hij zich van de tafel moest laten glijden en richting de deur moest kronkelen. Als zijn meester al zo kwaad op hem reageerde wist hij dat het echt menens was.

(Alleen Diva)

Diva had geen keuze gekregen toen Saethion haar kwam halen, Ze had verplicht mee gemoeten. Ze was ook kalm achter hem aan gelopen. Ze wist ook waarom. Ze ging naar Savador. Hij was vast woedend op haar. Het zou haar namelijk verbazen als het niet zo was. Ze had niet alleen hem maar ook haar kinderen en hun relatie verwaarloosd. Maar Diva was er zelf ook klaar mee. In haar zwijgend volgen van Saethion bedacht ze stap voor stap opnieuw hoe het zou verlopen. Ze herhaalde in haar hoofd de dingen die ze al zo vaak bedacht had, toch niet goed had gevonden en opnieuw overdacht had.

Eenmaal bij het klaslokaal bleef ze een moment staan. Haar hart bonkte in haar keel. Vele dingen had ze verslagen zonder ze te vrezen. Maar of ze hier genoeg moed voor had, om te doen wat ze van plan was, dat wist ze niet. Op het moment dat ze het lokaal binnenstapte voelde ze al die opgebouwde moed van de weg hierheen in haar schoenen weg glijden. Ze had het lef niet op dat ene te doen wat haar van alle ellende zou verlossen. Diva sprak niet. Ze bleef Savador zwijgend aankijken. Er ging maar één gedachte steeds opnieuw door haar hoofd.

Met schichtige teneergeslagen ogen kronkelde Saethion voor Diva uit het lokaal weer binnen. Hij had haar gehaald, zoals hij werd opgedragen. Zijn meester wierp hij geen enkele blik meer toe, bang om opnieuw uitgefoeterd te worden. In plaats van zijn gebruikelijke plekje rond zijn schouders gleed de slang naar de wieg van de kinderen van zijn meester en liet zich tussen de twee inglijden. Zijn lange lichaam wikkelde zich half om de kleine lijfjes van de kinderen, meer uit bescherming dan wat dan ook. Dat deed Saethion wel vaker.

Pas toen Diva in al haar lang onbeschouwde glorie binnenkwam scheurde Savador zijn roerloze blik los van de muur achter in het lokaal om zich nu starend op zijn echtgenoot te richten. Haar felle blauwe ogen keken onbeweeglijk terug, en voor een paar enkele seconden was alleen het staren en de stilte tussen hen gaande. Savador bleef daarbij doodstil in dezelfde houding zitten, zijn bleke gezicht en lippen strak en streng, tot hij met een schel gepiep zijn stoel achteruit schoof en vanachter zijn bureau vandaan kwam.

Binnen een paar benende passen stond hij pal voor Diva's neus; ze was nog steeds iets kleiner dan hij, dus moest hij noodgedwongen op haar neerkijken. Niettemin hield hij zijn gelaat nog in een kalme plooi, al hingen zijn mondhoeken vreugdeloos naar beneden. Zijn blik nog steeds in de hare. Die blauwe ogen die hem alleen al de wildste dromen konden bezorgen, maar die hem nu zo verraderlijk aankeken. Plotseling leek zijn gezicht in tweeën te splijten bij de furieuze uitdrukking die als vanuit het niets de overhand nam, op hetzelfde moment dat Savador in een ruk zijn hand ophief. Zijn onderlip was naar beneden gekruld zodat duidelijk te zien was dat hij al die tijd zijn tanden strak op elkaar geklemd hield in de hoop zich te kunnen bedwingen. Een flinke klap in haar gezicht was hoe hij haar had willen straffen, gevolgd door een preek. Het enige punt was dat zijn opgeheven hand niet die ene slag kon maken om die preek te kunnen beginnen. Nog altijd woedend staarde Savador op Diva neer, maar haar engelachtige ogen weerhielden hem ervan haar te pijnigen. Een schittering in zijn ooghoek deed hem even opzij kijken. Het doffe licht van de opgestoken kaarsen reflecteerde in de trouwring om de vinger van zijn opgeheven hand. Zijn schouders zakten in bij de diepe zucht die hij daarna met vermoeid gesloten ogen slaakte, waarna hij zijn hand weer liet zakken. Hij kon het niet.

'Meekomen,' klonk het robuust. De zachtheid en tederheid in zijn stem die sterk aanwezig waren wanneer hij tot Diva sprak waren nu ver te zoeken. Aan haar arm trok Savador haar stevig mee naar de wieg. Daar liet hij haar weer los en draaide zich naar haar toe om haar weer aan te kijken. Zijn arm hief zich weer op, maar deze keer niet per intentie om haar een slag in het gezicht te geven. Zijn wijsvinger krulde zich uit, in een gestrekte arm over de leunspijlen wijzend naar hun kinderen zonder zijn grimmige blik daarbij van Diva los te scheuren. 'Weet je wat dit zijn?' vroeg Savador met een zachte bevende stem, met een dreigende ondertoon in zijn stem die geen bijdehante opmerkingen duldde.

Zodra Savador op har afgelopen kwam, richtte Diva har hoofd ietsje op zodat ze hem recht en onbevreesd in zijn ogen kon blijven kijken. Toen hij zijn hand ophief zette Diva zich schrap. Ze stond klaar om in een seconde te reageren op de klap die komen ging. Lichtelijk verbaasd keek Diva toe hoe Savador zijn hand weer liet zakken. Langzaam ontspande ze zich weer een beetje maar liet lang niet alle spanning in haar spieren varen. Toen hij haar op bevel gebood mee te komen had Diva zich in beweging willen zetten waarbij het trekken aan haar arm eigenlijk overbodig geweest was. Ze bleef vanonder haar zwarte lokken met lichte dreiging naar Savador kijken dat hij niets moest uithalen als zij naar de wieg liep. Pas toen ze daar vlak voor stond richtte ze haar blik op Elwin en Asema. 'Dat zijn onze kinderen,' gaf ze kalm antwoord op zijn vraag. 'En ik heb ze verwaarloosd,' sprak ze erachteraan. Ze had haar blik nog steeds op de kinderen, weigerde om Savador aan te kijken. 'Net als mijn echtgenoot. Doe niet alsof ik stom ben Savador. Ik weet heus wel wat er aan de hand is. En het spookt al dagen door mijn gedachten,' zei Diva simpel. Ze zette een paar passen achteruit en knipte in haar vingers. De kamer verdeel zich in tweeën door een gigantische vloeibare muur van zwart doorzichtig spul. Het was een soort grote drab. Savador en de kinderen aan de ene kant, en Diva aan de andere. 'En ik ga je nu vragen om me niet tegen te houden. Savador, jij verdient iemand die het beter met je voor heeft. Ik hou van je, nog steeds. Maar jij verdient beter. Het vreselijkste vind ik het om de kinderen dit aan te moeten doen. Maar aan de andere kant. Ze zijn jong. Je verzint er vast wel een mooi verhaal voor,' zei ze zacht. Ze merkte, nu ze echt op het punt stond haar stunt uit te voeren dat haar stem begon te trillen. Ze knipte nogmaals in haar vingers een een kelk met een donker paarse vloeistof erin verscheen.

Abrupt had hij Diva aan haar arm meegetrokken naar de kinderen, had het moment ervoor de slag in haar gezicht niet kunnen verwezenlijken. Zijn temperament was nu ook tot het uiterste, maar Savador was er niet zo zeker van dat zijn woede zou verminderen zodra hij wat af zou koelen. Strak hield hij zijn gepikeerde blik voor zich uit gericht, zijn slangachtige ogen gevestigd op de wieg terwijl hij haar meetrok. Daarbij zag hij niet de dreigende blik van Diva's kant die hem waarschuwend werd toegeworpen. Misschien was dat ook maar beter ook.
Zijn stem klonk zacht en onvermijdelijk bevend bij de vraag die hij haar daarna stelde zonder zijn vuurschietende blik van haar los te scheuren.
'Dat zijn onze kinderen,' de frons tussen zijn wenkbrauwen werd dieper bij dat antwoord. 'En ik heb ze verwaarloosd,' Savador beet nu woedend zijn tanden stevig op elkaar en balde zijn vuisten om zich er opnieuw van te weerhouden haar een mep te verkopen. Spijt wilde hij horen, geen logische woorden. Hij bleef haar kwaad en roerloos aanstaren toen Diva haar aandacht koppig gevestigd hield op de kinderen alsof ze het vertikte hem ook maar één blik waardig te gunnen. Bij haar volgende woorden, echter, kon hij zich niet meer langer inhouden. 'Kennelijk moet ik wel doen alsof je stom bent want je gedraagt je er ook naar!' barstte hij schreeuwend uit, hij liet haar niet eens uitpraten en bulderde door haar laatste zin heen. 'Waar denk jij heen te kunnen gaan? We zijn hier nog niet uitgepraat, Diva Lenore!'
Savador wilde haar al bijna achterna gaan toen Diva een paar passen achteruit schuifelde, maar werd door een eenvoudige vingerknip tegengehouden door een grote vloeibare muur van een drabachtige substantie. Dat raakte hij liever niet zomaar aan, wie weet wat het hem aan kon doen. Door de doorzichtige muur heen bleef hij haar nog altijd woedend aanstaren, afwachtend en zichzelf afvragend waar dit nu weer goed voor was. 'En ik ga je nu vragen om me niet tegen te houden. Savador, jij verdient iemand die het beter met je voor heeft. Ik hou van je, nog steeds. Maar jij verdient beter. Het vreselijkste vind ik het om de kinderen dit aan te moeten doen. Maar aan de andere kant. Ze zijn jong. Je verzint er vast wel een mooi verhaal voor,' haar woorden kwamen over alsof ze iets vreselijks met zichzelf van plan was. Daardoor ebde Savadors woede deels weg en maakte vooral plaats voor onbegrip en frustratie. 'Wat ga je doen?' vroeg hij hees. Zijn slangachtige ogen schoten naar een kelk met een vreemde donkerpaarse vloeistof die door een tweede vingerknip als vanuit het niets verscheen. 'Diva, wat ga je doen?' riep Savador luider door de muur heen, in zijn stem iets van ernstigheid te horen. De spanning begon nu toch wel op te lopen, tesamen met het ongemakkelijke gevoel in zijn buik die zich vergrootte tot één grote brok wanhoop.