Akito liep met vluchtige passen door de gangen naar zijn lokaal. Onder zijn arm had hij allemaal mappen en boeken bij zich. Nerveus en telkens kijkend over zijn schouder maakte Akito met trillende vingers de deur open en liep door naar het bureau waar hij zijn spullen neer legde. Hij had Savador nog steeds niks verteld maar wist dat hij niet lang meer zo door kon gaan. Hij kon geen lessen geven op deze manier, maar hij kon er ook niemand over vertellen. Zuchtend ging Akito zitten in zijn stoel. Het was hopeloos. Hij kon niet zomaar stoppen met les geven. Maar hij kon ook niet doorgaan nu. Er was geen enkele uitweg zonder Savador iets te moeten vertellen. En dat zou geheid zijn ontslag betekenen. Akito stond op en liep het lokaal door terwijl hij de gordijnen met een windvlaag open liet glijden en de stoelen van de tafels haalde. Hij blies al het stof uit het lokaal en deed de ramen een stukje open. Hij liep afwezig zijn dingen te doen. Hij zou het waarschijnlijk nu niet eens merken als er leerlingen binnen zouden komen om hun volgende les te volgen. Als een machine liep Akito heen en weer, volgde de gebruikelijke routine. Hij maakte het lokaal gereed, deed het raam open en schreef op het bord wat ze vandaag gingen behandelen. Maar zelfs zijn handschrift was anders dan normaal. Zijn altijd zo strakke handschrift vertoonde allemaal krullen en was bij sommige letters amper te lezen. Nog een teken wat erop wees dat Akito zichzelf niet was vandaag.
Op het bord had hij het woord Iliuzija geschreven met daarachter de betekenis. Illusies en waanbeelden. Dat gingen ze vandaag behandelen. Maar Akito kwam niet verder dan halverwege de informatie die hij op het bord moest schrijven. Telkens opnieuw werd zijn blik naar buiten getrokken. Half alsof hij ergens op zat te wachten, half alsof hij iets vreesde maar waarvan het niet precies duidelijk was wat. Uiteindelijk legde hij zijn krijtje neer en beklom de trap met de wieltjes eronder om bij de boekenplanken te komen die vanaf de helft van het lokaal tot aan het plafon stonden. Hij durfde nog steeds niet zomaar te vliegen. Mensen met zwarte vleugels werden niet bepaald vriendelijk aangekeken. Het onderwerp vleugels bracht zijn gedachten terug naar zijn nichtje. Haar vleugels hadden er de laatste les ook niet al te best uitgezien. Akito vroeg zich sterk af wat Thora had gedaan om die vleugels te krijgen.
Hij had al snel de boeken die hij nodig had gevonden en klom de trap weer af. Hij legde de boeken neer en pakte de eerste van de stapel. Al lezend liep hij door het lokaal terwijl achter hem aan een stapel papier volgde en telkens een baaldje op een tafel legde. Dat was bedoeld om aantekeningen op te schrijven voor wat Akito van plan was te gaan vertellen. Hij schrok zich daarom haast dood en liet het boek met een luide klap op de grond vallen toen hij achter zich ineens een stem hoorde.

Zijn linker hand enkel gevuld met zijn leren tas, dragend terwijl hij door de gangen liep. De laatste paar trappen, nog maar twee, dan was hij eindelijk op de etage waar zich de klaslokalen bevonden. Het was fijn helemaal bovenin te wonen van SSA, de bovenste etage, vlak naast de kamer van de Puffoonse leerlingen, maar uiteraard had het ook zo zijn nadelen. De trappen, elke dag moest hij ze trotseren. Maar hij moest zeggen, hij raakte eraan gewend. Hij ging de laatste gang door, opzoek naar het lokaal waar hij wezen moest. Zijn blik ging eenmalig over zijn schouder toen een geluid de stilte op de gang opvulde, en richtte deze vervolgens weer voor zich uit. Binnen een minuut was hij al bij het juiste lokaal. Een kort moment van twijfel, moest hij kloppen? Vast niet, het was geen kantoor, het was gewoon een verdomd lokaal. Zonder twijfel opende hij dan ook de deur, stapte naar binnen. Gelijk vervloog zijn aandacht naar de man die boven op een ladder stond. Enkele stappen deed hij het klaslokaal in, had de deur met een simpel zuchtje kunnen sluiten zonder er nog maar één keer naar om te kijken. ‘Master Akito,’ Van plan om zichzelf voor te stellen stopte hij abrupt met praten toen hij de schokkende beweging zag van de man zijn schouders en hierna het boek dat naar beneden vloog. In een reflex stak hij zijn hand uit, een halve meter boven de grond stopte het boek alsof het zijn einddoel al bereikt had. Zijn blik vloog weer omhoog, naar de leraar luchtmagie. Had niet verwacht dat deze zal schrikken, had gedacht dat de man al lang door had gehad dat hij binnen was gekomen. Horend of voelend. Blijkbaar stond hij op afwezig. ‘Sorry, ik wilde u niet laten schrikken.’ Bood hij oprecht zijn excuses aan. ‘Maar ik dacht dat ik me maar even voor moest stellen. Xavier Samuel, aangesteld als stagiaire luchtmagie.. Om u te helpen dus,’ hij glimlachte afwezig, keek met een licht geknikt hoofd omhoog naar de man die nog steeds op de ladder stond. Hij moest toegeven, Akito zag er wel uit dat hij wat hulp kon gebruiken. Langzaam liet hij het boek, dat al die tijd stilletjes boven de grond had gezweefd, weer omhoog glijden zodat Akito hem kon overpakken. Zonder er een woord vuil aan te maken verder, alsof het eigenlijk nooit gebeurt was; het vallende boek, zette hij zijn tas op tafel en klikte deze open. ‘Ik weet niet of u nog verderre vragen heeft voor mij? Want ik heb eigenlijk wel een paar vragen voor u,’ Vluchtig keek hij op zijn horloge, ze hadden nog een kwartier voordat de les echt begon. ‘Maar misschien kunnen we die beter bespreken na de les, dan kan ik u nu verder helpen met de voorbereiding?’ Stelde hij voor.

(Eigenlijk stond ik al niet meer op die trap. Maar ik speel het wel met je mee xD)

Het was dat Akito zich nog net aan de trede voor hem had kunnen vastgrijpen anders was hij achter zijn boek aan naar beneden gevallen. Maar in plaats van een luide klap te horen van de harde kaft die op de grond viel, bleef het stil. Dat zorgde ervoor dat hij verbaasd over zijn schouder naar beneden keek. Hij draaide een kwartslag zodat hij de jongeman beneden beter aan kon kijken. Hij zag er te oud uit voor een leerling. Maar ook weer iets te jong voor een collega. Alhoewel, tegenwoordig kon je steeds jonger afstuderen. Akito had gezien dat de reden dat hij geen klap gehoord had, lag aan het feit dat de jongeman het boek zwevende in de lucht hield. Pas nu voelde hij de luchtmagie die door zijn aderen moest stromen. De jongeman stelde zichzelf voor als Xavier Samuel, zijn nieuwe stagiaire. Akito wist niet goed of hij hier nu wel op zat te wachten. 'Om me te helpen...,' herhaalde hij zacht en meer tegen zichzelf dan tegen Xavier. Hij pakte het boek aan toen Xavier die omhoog liet zweven en klom weer naar beneden. Hij liep naar zijn bureau, naar de rest van de boeken die hij daar eerder op had gelegd en legde het boek in zijn handen er bovenop. Zijn blik bleef een paar tellen lang afwezig uit het raam gericht. Maar toen zijn gedachten zich weer bezig gingen houden met Xavier stak zijn nerveusiteit de kop weer op. Hij bleef met zijn duim maar draaien aan de zilveren ring om zijn middelvinger. Hij wierp na Xaviers woorden even vluchtig een blik op de klok. 'We hebben nog even de tijd voor de eerste leerling komt. Stel maar gewoon de vragen die je het dichts op je hart staan. Veel voorbereiden is namelijk niet echt meer nodig,' zei hij zo kalm mogelijk. Maar dat werd een beetje teniet gedaan door het feit dat hij telkens uit het raam keek. 'Ik ben Akito Sohma trouwens. Maar dat wist je schijnbaar al,' voegde hij vlug aan zijn andere woorden toe.

Romance was al een hele tijd aan het vliegen met Fire toen ze naar beneden werd gestuurd. Het einde van het tussenuur was gekomen en over een paar minuten zou de volgende les beginnen. En die wilde ze absoluut niet missen. Ze miste geen enkele les als het aankwam op het leren over haar magie. En Master Akito was een uitstekende leraar. Ze had het onderwerp van een paar weken terug goed bestudeerd en kon het bijna foutloos voltooien. Ze moest nog steeds veel oefenen, maar iedere keer ging het gemakkelijker en sneller. Ze zag de grond aankomen en ging iets langzamer. Eenmaal op de grond nam ze afscheid van Fire. Die zou nu even gaan slapen. Dat deed ze vaak tijdens de lessen. Dan kon ze ’s avonds tenminste rond de school vliegen. Ze vloog liever ’s avonds dan overdag omdat het dan donker was en lang niet iedereen zou zien wat ze precies deed tijdens het vliegen. In de lucht oefende ze technieken die ze dan aan Romance leerde. Het was een onderdeel van hun samenzijn. Fire was alles wat Romance nodig had en nog veel meer. Ze steunde Romance ook als ze door moeilijke periodes ging wat nu vooral kwam doordat Ace zich haast nooit meer liet zien. Ze had Ace een paar weken terug gezien, maar daarna had ze hem nooit meer kunnen vinden. ‘Veel plezier.’, zei ze snel en de merrie vloog weg.
Romance zuchtte en liep naar het schoolgebouw. Binnen liepen nog niet zoveel leerlingen rond, want de bel zou pas over een paar minuten gaan. Nu zou ze wel te vroeg bij het lokaal zijn, maar ze zou gewoon aankloppen en dan wel zien of ze al naar binnen kon. Het kon zijn dat er nu geen les aan de gang was. Zoals gewoonlijk voelde ze geen grond en liep ze een paar centimeter boven de vloer. Voor de verandering had ze wel schoenen aangetrokken, maar alleen omdat ze zo goed bij haar jurk pasten. Ze wist wel beter. Fire had haar opgedragen die schoenen aan te trekken en als Fire iets beval dan kon je hoog of laag springen, maar ze kreeg uiteindelijk altijd haar zin. Een beetje langzamer liep ze op het lokaal af. Gewoon zodat ze niet al te vroeg aankwam. Bij de deur stond ze stil en klopte ze zachtjes aan. Daarna opende ze de deur en keek om het hoekje. Ze zag Sam al staan en nu ook Master Akito. ‘Goeiemorgen. Mag ik al binnenkomen of moet ik nog wachten?’ haar vraag was gericht tot Master Akito en ze keek hem dan ook aan. Ze dacht terug aan een paar dagen terug toen ze hem had gezien bij de Oude ruines. Hij was toen een beetje schichtig geweest.


-Als ik nog niet mag dan moet je even een pm'tje sturen. Dan verwijder ik deze en post het later.

[Oh Scheiße ö Ik heb heel de laatste paragraaf geskipt, sorry xD]

‘Precies,’ Beaamde hij de man toen deze zijn woorden weer herhaalde. Hij luisterde niet naar de toon, hoorde dan ook niet dat het meer twijfelig klonk. Het maakte hem echt niet uit of de man het nou hard nodig had of niet. Hij kwam hier om te werken, die vent moest het maar gewoon accepteren. En zo erg was het toch niet, een helpende hand in de klas? Voor een kort moment bleef hij naar Akito kijken die zijn blik in het niets gericht had. Wat was er met hem? Misschien had hij maar even eerder kennis moeten maken met de man, had hij geweten met wat voor persoon hij door het klaslokaal heen de leiding zou hebben. Lichtjes fronste hij. Maar goed, Akito hervond zichzelf weer en hij ging er verder niet opin. ‘Nou, mijn voornaamste vraag.. hoe houdt u rekening met het niveau in de klas? Want het verschil is enorm, neem ik aan.’ Ondertussen ordende hij papieren, voor aantekeningen, en klikte hierna zijn tas weer dicht. ‘Ik neem aan dat het goed is dat ik achter in de klas zit?’ voor een kort moment had hij omgekeken naar het achterste tafeltje, links in de hoek, het meest verwijderd van de deur. ‘En dan help ik verder wel als u er om vraagt. Wat gaan we vandaag eigenlijk precies doen?’ Zijn blik ging naar het bord toe, automatisch, en las hierd het woord. ‘Aaah,’ Klonk het zachtjes, in zichzelf genomen. Illusies, hij kon zich nog goed herrineren hoe hij had lopen knoeien ermee. ‘Alleen theorie vandaag, of ook al praktijk? Zo ik anders de voorbereiding van de les door mogen nemen, of heeft u die niet?’ Zijn blik ging naar Akito toe en opnieuw overviel hem dat vage gevoel wat hij net ook al had. Akito was.. er niet helemaal bij met zijn hoofd. ‘Master,’ begon hij voorzichtig, hij viel weer stil. Kon hij het wel vragen? Was het niet te persoonlijk? ‘Kan ik u ergens mee helpen?’ Dan maar zo. Misschien kon hij de man dan ook nog helpen, zonder dat deze zich gelijk aangevallen voelde of iets. Langzaam keek hij om naar de deur, keek toe hoe deze erna geopend werd. Ah, Romance. Hij glimlachte haar vaagjes toe. Haar had hij al eerder ontmoet, aardig meisje. Beetje stil. ‘Morgen,’ Begroette hij haar nogal droogjes, tot dat hij zichzelf opeens weer herrinerde dat hij dit keer de nonchalante en losse houding zich niet kon veroorloven. Hij schraapte afwezig zijn keel. ‘Goeiemorgen,’ Verbeterde hij zichzelf nogal sullig. Daar ging hij geen antwoord op geven, dat was aan Akito.

Een rustige pas, hoewel haar handen onrustig rond de band van haar tas waren geklemd, liep Ephony naar de les. Lucht magie, haar eigen magie. Hoewel ze in dit vak meer vertrouwen had dan de andere vakken, bleef ze hopen dat alles goed zou verlopen. Voor de mensen in het lokaal was haar hoofd als eerste zichtbaar die de hoek om kwam, aangezien ze wat voorovergebogen in de voorzichtige houding het lokaal inkeek. Terwijl de rest van haar lichaam volgde zag ze Sam en Romance al binnen, daarachter master Akito. Tenminste mensen die ze kende, een gedachte die de ontspannen glimlach op haar lippen omhoog toverde. Ze glimlachte naar Romance als begroeting, waarna haar ogen op Akito vielen. 'Goeiemiddag Master,' glimlachte ze hem toe, was nog steeds niet de dingen vergeten die hij voor haar had gedaan. 'Meneer Xavier Samuel,' glimlachte ze Sam toe, haar houding als die van een leerling tegenover Sam. Op dit moment was hij een leraar, een persoon die je met respect moest aanspreken, niet de stagaire aan de rand van haar ziekenbed die met alle hoop probeerde erachter te komen wat ze had, en die Myst op de been hield. Hoewel hij dat zelf waarschijnlijk niet wist. Even glimlachend bleef haar blik bij hem hangen, waarna ze langzaam doodliep naar een van de voorste tafels en daar neerzakte. Ze was Laurens weer eens ergens verloren, die zou wel weer afgeleid zijn door een voorbij waggelende eend of iets dergelijks.

Myst had sloom haar spullen opgeruimd bij watermagie, de les daar was heel sloom verlopen en eigenlijk interesseerde dit haar ook niet zo, ze had deze stof al eens gelezen in de bieb. Dus had ze de hele tijd met haar pen in haar schrift zitten krabbelen, gewoon nutteloze zinnetjes die ineens in haar hoofd op kwamen zetten. Zodra de docent haar een vraag stelde, wist ze het antwoord wel, dus daar zat het probleem niet. Misschien zat het probleem in de tijd, ze zag op tegen luchtmagie. Vooral juist omdat ze bijles had gehad van Sam, waar het wél was gelukt. En dan zou het natuurlijk vandaag, in de klas, weer voor geen meter staan, en dan zou ze weer een onvoldoende halen voor de volgende praktische opdracht. Ze slofte door de gangen, zag Ephony honderd meter voor haar ook al richting luchtmagie gaan. Myst liep langzaam door de deuropening heen, probeerde haar ogen op Ephony gevestigd te houden, die zoals de perfecte leerling, helemaal vooraan ging zitten. Myst zuchtte en bedacht zich dat dat misschien wel een strak plan was, gezien ze helemaal niet sterk was in luchtmagie. 'Hee Eph.' Zei ze zachtjes, en ze plofte op de stoel naar haar neer. Ze trok haar tas op schoot en sloeg haar armen eromheen, trok het ding tegen zich aan. 'Snapte jij iets van het huiswerk? Ik heb me een kwartier dood zitten staren, en daarna heb ik besloten het op te geven.' Ze zuchtte en keek met een klein glimlachje naar Ephony. Uiteindelijk kon ze het toch niet laten en dwaalden haar ogen af naar Sam. Zodra ze hem gevonden had glimlachte ze naar hem, warm maar klein. Daarna richtte ze zich met een treurige blik op haar tas, om haar boeken er uit te halen. Weer een les van alleen maar falen. Ze plofte de boeken op haar tafel neer en draaide zich ernaartoe, hoewel ze de tas niet van haar schoot haalde. Dat zat gewoon lekker, zo'n tas op je schoot. Uiteindelijk bladerde ze maar wat in het werkboek, zag allemaal rode strepen door wat ze wél gemaakt en nagekeken had, en snapte helemaal niks van wat ze niet gemaakt had.

Akito had niet eens meer gehoord dat Xavier had geantwoord op zijn herhalende woorden die meer voor hemzelf waren bedoeld. Hij was continu afwezig. Voor een moment was hij helder maar het volgende moment brak er iets en leek hij zo ver weg. Maar nu moest hij zich concentreren op de vraag van Xavier. 'Over het algemeen leg ik de opdracht klassikaal uit en zet ze aan het werk. Diegene die vragen over of moeite hebben met de stof probeer ik dan zo goed mogelijk te helpen,' sprak hij kalm. Akito was weer afgedwaald toen Xavier over de lesstof van vandaag was begonnen. Opnieuw zenuwachtig naar buiten. En opnieuw begon hij zonder het zelf door te hebben aan zijn ring te draaien. Pas toen Xavier zachtjes Master zei flitste Akito terug naar de werkelijkheid en keek met een ruk om naar Xavier. 'N...n..ne..nee,' stamelde hij zachtjes. 'Ik denk niet dat jij me kan helpen Xavier,' zei hij toen iets duidelijker zonder te stotteren. Maar hij hield abrupt zijn mond toen Romance binnen kwam. Hij kende het meisje wel. Hij had haar één keer in de les gehad en een keertje daarbuiten gezien. 'Nee je mag binnenkomen Romance. Hoe gaat het met Fire?' vroeg hij meer uit vorm van beleefdheid. Zijn paarse irissen gleden naar Ephony toen ze binnenkwam. 'Ook een goedemorgen voor jou juffrouw Duvessa,' glimlachte hij naar haar. Hij mocht Ephony wel. Ze was een goede leerlinge en in zijn ogen bijna altijd opgewekt. Het leidde hem een beetje van zijn eigen zorgen af. Hij knikte een begroeting naar Mystralic. Maar hoe vriendelijk, beleefd en opgewekt hij ook probeerde te doen, het was met een mogelijkheid te verbergen hoe de nervositeit hem opvrat. En dat was gek, want Akito was voor de klas altijd ontspannen geweest. Hij bleef ook maar afwezige blikken naar buiten richten.

Romance kwam binnen na de woorden van Master Akito en nam haar plaats in op de tweede rij. ‘Het gaat goed met haar. Ze is baziger dan ooit.’, zei ze lachend. Ze ging rustig zitten en hoorde de stem van Ephony die haar deed glimlachen. Ze had al een hele tijd niet met haar gesproken, maar tijdens de les met haar bijkletsen was ook niet zo’n goed idee. Haar handen waren al met hun automatische bezigheid bezig. Ze pakten de boeken uit de tas, legde haar schrift open op een nieuwe bladzijde en pakten de paarse inkt en de veer. Haar blik gleed over het bord en ze schreef meteen op wat daarop stond. Illusies en waanbeelden. Dat was een leuk onderwerp. Voor haar was het nog leuker omdat ze zoiets nog nooit eerder had geleerd. Ze wilde alles weten wat bij haar specialisme lag en was gek genoeg om midden in de nacht nog spreuken te gaan oefenen als ze dacht dat ze het daarmee onder de knie kreeg. Zodra ze klaar was met schrijven leunde ze rustig iets achterover in de stoel en keek naar wat er voor haar gebeurde. Er kwam nog een meisje binnen, maar haar blik gleed snel weer naar Master Akito. Wat was er toch met hem aan de hand? Het was duidelijk te zien dat hij nerveus was, want ze kende hem alleen vanuit zijn ontspannen toestand. Hij moest haar blik vast wel voelen en daarom richtte ze haar blik maar snel op haar boek en begon daar een beetje lusteloos doorheen te bladeren.

Was ze weer eens te laat? Dat kon niet positief zijn. Wren vond de lessen Luchtmagie de enige nuttige lessen; ze kwam dan ook van Puffoon. Haar aanleg was echt bij Luchtmagie, hoewel ze probeerde ook andere soorten te begrijpen en dergelijke. Master Akito was altijd aardig en ontspannen, dus voelde ze zich bij hem in de les ook veel fijner. Met een zucht van opluchting zag Wren dat de deur van het lokaal nog openstond. Nu hoefde ze hier tenminste niets van te missen. Snel liep ze het lokaal binnen, waar al wat mensen zaten. Master Akito, de stagair en nog drie andere meisjes die ze nog niet echt kende. 'Goedemorgen, Master Akito,' begroette Wren hem. Ze was nieuw op school, waarschijnlijk zou hij haar nog niet kennen, na een paar lessen was dat toch een beetje veel gevraagd? De leraren op haar oude school wisten haar naam na een jaar nog niet en kom op, zo moeilijk was het nu ook weer niet. Wren keek om zich heen. Waar kon ze zitten? Uiteindelijk ging ze achter het meisje met de bijna witte haren zitten en pakte haar spullen. Illusies, zag ze staan. Kijk, dat was nu iets interessants! Ze pakte een willekeurige pen uit haar etui en hoopte dat deze niet leeg was. Daarna sloeg ze haar schrift open en krabbelde de titel bovenaan de pagina. Dit kon nog wel eens een leuke les worden! Wren leunde wat achteruit en richtte haar blik op de muur voor zich, wachtend tot master Akito het woord zou nemen. Lag het nu aan haar of zag hij er zenuwachtig uit? Ze verbeeldde het zich vast, ze kende hem nog maar nauwelijks.

Nearvus liep met een rustige pas door de gangen heen. Hij wierp een blik op zijn horloge waarna hij weer rustig door liep. hij was nog op tijd als het goed was. Met een wat bezorgdere blik keek hij even over zijn schouder heen. Waar was Bellingar? Hij keek weer voor zich en greep de handvat van zijn tas wat steviger vast. Zijn ogen vielen op het bordje luchtmagie en met een korte bocht liep hij door de deur heen. Al snel zag hij de leraar met de Stagiaire. Sam had hem een keer genezen toen hij aangevallen was door een paar walgelijke ongedierte in het duistere bos. Na Sam's behandeling had hij er geen last meer van en er waren ook geen littekens aan overgebleven. Met een strak gezicht liep hij verder het lokaal in en zocht een plekje voor aan. Hij zat een paar tafels verwijderd van de meiden. Voorzichtig zette hij zijn tas naast de tafel en haalde er een blok papier met een pen uit. Met sierlijke letters schreef hij wat er op het bord stond op het papier. Kalm vouwde hij zijn handen in elkaar en legde het op het papier.

Toen hij zich weer omdraaide, met zijn handen eindelijk om de eend heen die hij opeens was tegengekomen, was hij Ephony opeens kwijt. Hij fronste lichtjes, verward, en ging toen maar op eigenhoutje door naar het luchtmagie lokaal. Onderweg wurmde hij de eend onder zijn trui die er geen eens zo heel veel problemen mee leek te hebben. Eindelijk bij het luchtlokaal aan gekomen wist hij nog net een zware zucht te onderdrukken toen hij natúúrlijk Ephony al helemaal vooraan zag zitten. Zijn ogen rolde weg waarna hij naar binnen stapte. Schichtig ging zijn blik een keer naar Akito waarna hij vluchtig doorhobbelde naar voren toe. ‘Kijk Eph!’ Siste hij, net op het moment dat de snavel van de eend boven de hals van zijn trui d'r opeens uitstak. ‘Oh,’ Zei hij toen, hij haalde een glimlach omhoog. ‘Hé Myst,’ Zei hij toen vrolijk. Hij keek een keer vluchtig over zijn schouder, richting Akito, en richtte zich daarna weer tot Ephony. ‘Hij's echt heel mooi he?’ Hij had een brede glimlach om zijn lippen liggen. ‘Na de les ga ik hem naar het meer brengen, ga je dan mee?’ Vroeg hij nog. ‘Oh, ik ga.’ Klonk het opeens gehaast toen Akito wel érg dichtbij kwam. Snel verdween hij tussen de rijen tafels door, helemaal naar achteren, het verst van de deur verwijderd. De plek waar Akito het minste op hem lette. Maar net toen hij er bijna was en hij de eend wat mee vrijheid gaf zodat deze helemaal zijn kop boven zijn trui uit kon steken keek hij recht in de ogen van Sam. Shit. Shit, natuurlijk. Die was hier nu ook. Die verdomd verdraaide stagiaire die Eph ook al rond zijn vingertjes had gewonen. En Myst blijkbaar ook, volgens Ephony. Irritatie. Betrapt. Verdomme. Hij trok een onschuldig gezicht, liep toen toch maar door. ‘Ah toe, Sam..’ Zei hij toen zacht. Smekend gericht tot de man met de rode haren. ‘Mag ik hem houden, voor heel even? Ik doe hem dadelijk weg.’ Hij duwde de eend naar beneden die droogjes op zijn schoot ging zitten tegen zijn warme buik aan. Die bleek er duidelijk geen problemen mee te hebben daar warm en rustig te kunnen zitten.

Een standaard antwoord, hij had het kunnen verwachten. Maar hij verwachtte dat het verschil zo belachelijk groot was tussen de leerlingen dat Akito lang niet toe kwam aan het beantwoorden van al diens vragen. Hij fronste lichtjes, misschien toch maar heel erg handig dat hij er nu ook was. Kwamen ze dadelijk nog net aan de helft van het beantwoorden van alle vragen in plaats van maar een kwart. Zijn ogen hadden Akito scherp in de gaten gehouden zodra hij weer door had hoe de man afdwaalde. ‘Sam,’ Verbeterde hij dan man snel toen deze hem aansprak met Xavier. ‘Ik reageer eerder op Sam,’ Legde hij toen maar uit, met een half glimlachje. ‘Maar als er iets is.. of als ik iets kan doen.. zeg het maar.’ Benadrukte hij nog een keer. Vervolgens had hij zich gericht tot de eerste leerlingen die al binnen kwamen. Hij glimlachte lichtjes naar Ephony die hem ook begroette. Kon nog net een raar gezicht voorkomen bij de manier waarop ze dit deed, hield in plaats daarvan in de plooi en glimlachte lichtjes terug. Luisterde ondertussen al niet meer naar het gesprek tussen Akito en Romance. ‘Hallo Ephony, weer helemaal op de been?’ Zijn glimlach werd iets vrolijker, zag hoe ze bijna alweer helemaal hersteld was. Nadat Ephony was gaan zitten was hij ook maar met zijn spullen verhuisd naar het tafeltje achterin. Was hierbij Nearvus nog gepasseerd die hij ook eerder had ontmoet. ‘Nearvus,’ had hij hem dan ook vriendelijk begroet met een licht glimlachje rond zijn lippen. Hierna was hij gaan zitten, aan het twee persoonse en lege tafeltje helemaal achterin. Had zijn papieren te voorschijn gehaald voor aantekeningen. Net op het moment dat hij weer opkeek werd zijn blik getrokken door opvallend groene haren. Gelijk schoten zijn ogen hierheen, zag hoe Myst binnen kwam. Keek toe hoe ze naast Ephony ging zitten en kon het niet helpen dat hij stiekem meeluisterde bij de dingen die ze tegen haar vriendin zei. Hij keek niet op naar Laurens, die er later ook bij kwam staan, ook niet om naar Ephony. Alleen maar haar achterhoofd, wat vaagjes terugdenkend aan de idiote bijles. Toen ze opeens onverwachts omkeek haalde hij ook een glimlach voor haar te voorschijn, bleef kijken tot dat ze weer weg keek. Pas na enkele, lang durende secondes keek hij pas weg. Hij moest normaal doen, zulk gedrag kon hij zich hier niet veroorloven. Zijn blik ging schichtig een keer rond, niemand die hem gek aankeek. Gelukkig. Toen pas kwam Laurens in beeld, die duidelijk zijn richting opliep. Zijn blik schoot omlaag, naar de bewegingen vlak boven de hals van zijn t-shirt. Daarna verder, naar de bobbel ónder zijn t-shirt. Hij trok lichtjes een wenkbrauw op, keek Laurens weer aan die ook doorhad dat hij er gloeiend bij was. Stilletjes bleef hij kijkend, wachtend totdat de jongen verder liep. ‘Meneer,’ Verbeterde hij hem gelijk. ‘Buiten de lessen om mag je me Sam noemen,’ Hij glimlachte iets afwezig naar de jongen, keek daarna weer naar de bobbel onder zijn t-shirt. ‘Waarom heb je in eerste instantie in godsnaam mee genomen? Nee wacht, ik hoef het eigenlijk helemaal niet te weten.’ Hij fronste even diep, bleef naar de onzichtbare eend kijken. ‘Nou oke dan, laat Master Akito het niet merken.’ Hij ging een keer met zijn hand met licht gespreidde vingers boven de bobbel langs. ‘Zo,’ mompelde hij. ‘Mocht hij ongewensd geluid maken, dan horen we dat tenminste niet.’ Hij keek weer op, richtte zich tot de les. Halverwege keek hij vanuit zijn ooghoeken naar Laurens. ‘Wel opletten,’ Murmelde hij geïrriteerd waarna hij de jongens z'n hoofd met een frons in de goede richting draaide, om hierna er zelf ook weer naar te kijken.

Wat ontspannender was ze gaan zitten, had haar spullen gepakt en staarde wat doelloos voor zich uit totdat ze werd opgeschikt door de groene lokken en de stem van het persoon dat daarbij hoorde. 'Heey Myst,' begroette ze haar wat vrolijker en harder, vond het onbewust heerlijk dat ze naast haar kwam zitten. Ze verwachte half dat Myst iemand was die meer oplette dan Laurens, dus het was een zorg minder om af en toe opzij te checken of de gene naast haar niet in slaap was gesukkeld. 'Hmm, de aanwijzingen in het boek naar de teksten in het tekstboek waren wat onduidelijk, volgens mij was het paragraaf drie waar ze naar verwezen. Maar paragraaf zes was veel beter om mee te werken,' murmelde ze haar antwoord naar Myst, maakte hierbij onbewust duidelijk dat ze het hele hoofdstuk waarschijnlijk al meerdere keren had doorgelezen. Vanuit haar ooghoeken zag ze de afdwalende blik van haar vriendin, glimlachte in zichzelf waarbij haar grijsblauwe ogen weer op haar schrift waren gericht. Zolang Samuel iemand was die ervoor zorgte dat Myst niet wegzakte was het goed, hoewel ze zich zorgen maakte om bepaalde dingen. Dingen waarin die twee zelf ook al zaten, iets wat ze niet wist. Ephony's aandacht ging naar het bord, bestudeerde de krabbels erop en bedacht zich de dingen die ze al wist en die ze terug kon vinden in haar geheugen. Haar hoofd draaide om zodra ze de bekende stem hoorde, waarbij haar mondhoeken meteen omkrulde bij het zien van de vrolijke grijzen ogen die haar aankeken. Maar haar ogen schoten naar beneden, verwijdde zich waarbij haar lippen van elkaar kwamen. 'Lau,' siste ze al even onzacht terug, eerder verschrikt dan blij bij het zien van de snavel van de eend. Ze negeerde zijn woorden en zijn vraag, liet haar strenge ogen weer omhoog komen. 'Je wéét dat je hiermee problemen krijgt. Straks zit je bij Savador op het kantoor,' bromde ze bestraffend, schudde zuchtend met haar hoofd. Het was een verloren gevecht om Laurens duidelijk te maken dat niet iedereen dieren op elk moment van de dag waardeerde. Al gauw was Laurens weer verdwenen, keek ze hem hoofdschuddend na om daarna haar aandacht op Myst te vestigen. 'Wat moet je ermee?' murmelde ze al even hopeloos om daarna de dingen op het bord over te schrijven in haar schrift. Voor haar eigen bestwil was het goed dat ze het gesprek en de smeekgebeden tussen Laurens en Sam niet opmerkte, had haar aandacht naar Myst toegedraaid met een glimlach. 'We moeten nog eens naar Puffoon, als je nog wilt? Die dwarsfluit moet ik nog steeds een keer kopen, en aangezien jij de enige bent waarvan ik weet dat die een beetje muzikaal is aangelegd, wil ik je nog steeds vragen met me mee te gaan,' glimlachte ze hoopvol, wist niet of Myst het al vergeten was.

Toen Eph heel vrolijk haar, natuurlijk kloppende, antwoord op de vraag aan Myst doorspeelde, keek Myst haar even met grote ogen aan. 'Zou dat kunnen zijn waarom ik er niks van snapte? Ik bedoel, ik snap de praktijk natuurlijk nooit, maar de theorie soms nog wel. Enigszins. Een beetje.' De laatste woorden waren wat murmelend, ze werden steeds zachter. Toen Eph haar blik weg schoot naar iemand die het klaslokaal binnen kwam, Draaide Myst langzaam haar hoofd mee. Maar ze hoefde eigenlijk niet te kijken om te weten wie het was, want de glimlach op Ephony's gezicht zei al genoeg. Voor ze hem ook maar in haar blikveld had reageerde haar hart al, door een tempotje omhoog te gaan. Het was niet veel, maar wel een duidelijk verschil met eerder. 'Hee Lau.' Haar ogen keken licht vrolijk naar Laurens, hoewel die blik snel verdween. Voor ze het kon zeggen had Eph het al gedaan. Myst glimlachte lichtjes terwijl ze diep ademhaalde om haar hart weer tot het normale tempo te brengen. Ze schudde lichtjes met haar hoofd en volgde Laurens met haar ogen, toen hij uiteindelijk bij Sam uit kwam. Ze trok één wenkbrauw op, waarna ze zich weer op Eph richtte. Myst trok een onwetend hoofd naar Eph, waarna ze even bedenkelijk keek. Ze tuitte haar lippen iets voor ze glimlachend antwoord gaf op de retorische vraag. 'Heropvoeden.' Ze gaf Eph een knipoog en richtte zich op het schoolboord. Illusies en Waanbeelden. Hmmhmm. Myst zuchtte zachtjes en bladerde naar de juist pagina, richtte haar ogen op het boek. Langzaam dwaalden haar ogen weer af, in gedachten. Ze draaide zich zijwaarts op haar stoel, zodat ze naar Eph kon kijken en ook beter zicht had op wat er achterin de klas gebeurde. Ze glimlachte breed naar Eph. 'Tuurlijk gaan we naar Puffoon! Ik ben daar nog nooit geweest, dus dan wordt het sowieso wel interessant.' Ook om te kijken waar eigenlijk al haar vrienden vandaan kwamen, behalve Bellingar en Nearvus. Langzaam betrok haar glimlach iets, ze richtte even haar ogen op de vloer, daarna weer op Ephony. 'Eph. Wil je me straks helpen als we opdrachten gaan maken?' Myst keek licht onzeker, ze wist niet of Eph zich misschien liever op haar eigen opdrachten richtte. Na een tijdje keek ze uit haar ogen naar achter, even met haar blik over Laurens heen glijdend voor ze op Sam bleef hangen. Kijkend wat hij aan het doen was, hij leek nog niet erg nodig te zijn deze les. Misschien zou hij wel de hele les achterin het lokaal blijven. Ze trok even een gezichten en richtte zich daarna weer op het schoolbord, ging haar best doen om iets op te steken deze les. In Mysts' ogen gaf Akito natuurlijk lang niet zo interessant les als Sam, hoewel dat niet aan Akito lag.

Akito had lichtelijk een wenkbrauw opgetrokken toen Xavier hem had verbeterd door te vertellen dat hij liever Sam genoemd werd. Hij had de nijging om te zeggen dat hij Xavier gewoon aan zou spreken met de naam die hem gegeven was maar wist zich in te houden. Het was veel te onnodig om hier ruzie over te maken. 'Wat jij wil,' sprak hij met haast ongeïnteresseerde stem. Akito kon een kleine glimlach op zijn gezicht forceren toen hij het antwoord van Romance hoorde. Hij moest en zou zijn gedachten op iets anders focussen. Hij mompelde een zachte goedemorgen naar de zoveelste leerling die binnen kwam lopen. Hij was zo afwezig dat hij niet eens in de gaten had dat hij het meisje niet kende. Hij leunde tegen zijn bureau aan en keek naar buiten terwijl hij zachtjes in zichzelf begon te mompelen. Maar schrok op toen hij vanuit zijn ooghoeken iets zag bewegen. Hij draaide zijn hoofd lichtelijk richting de tafel van Ephony en zag Laurens daar staan met iets wat hij net onder zijn trui verborg. Dat zorgde ervoor dat Akito zijn wenkbrauwen wat fronste. Zijn nieuwsgierigheid won het van hem en hij liep naar Laurens en Xavier toe. Met een paar passen was hij bij hen. De verbazing was op zijn gezicht te zien toen hij zag wat Laurens precies op schoot had. 'Een eend?' vroeg hij waarna hij Laurens misprijzend aankeek. 'Laurens, ik weet niet precies wat men bij jou gebruikelijk noemt maar een eend in de klas....dat kan ik niet tolereren. Kom, breng dat beest waar dan ook naartoe en keer daarna direct weer terug,' zei hij tegen Laurens. Vervolgens gleed zijn blik naar Xavier. Hij sprak niet. Zijn ogen leken alleen maar te zeggen dat ze niet begrepen dat Xavier dit had toegestaan. Vervolgens liep hij terug naar de klas, liet met een simpel gebaar de deur dichtvallen om aan te tonen dat hij met de les wou starten. Voor het bord draaide hij zich om naar de klas. 'Een goedemorgen allemaal. Voor we gaan beginnen wil ik eerst nog iets anders vertellen. Ik weet niet of jullie er al nieuws over gehoord hebben maar binnenkort zijn er vlieg races op Puffoon. Het is een oud gebruik en ze hebben twee categorieën. Mensen met vleugels en mensen zonder vleugels. Voor degene zonder vleugels zit er wel een voorwaarde aan. Ze moeten beschikken over een vogel of ander vliegend wezen wat groot genoeg is om hen te dragen. Vaak zijn er ook competities tussen scholen en ook Starshine doet dit jaar mee. Voor degene die het interessant lijken om mee te doen heb ik inschrijfformulieren. Ik ga zelf mee en hoop dat onze gloednieuwe stagiaire daar ook bij wil zijn. Voor de mensen die niet mee wensen te doen, het is geen verplichting maar altijd wel leuk om naar de races te kijken,' sprak Akito kalm. 'Nu we dat gehad hebben kunnen we met de les beginnen. Zoals iedereen al heeft kunnen zien ga ik vandaag illusies en waanbeelden behandelen. Wie kan mij vertellen hoe illusies en waanbeelden ontstaan?' vroeg Akito en keek de klas vragend rond. Tot zover kon hij zijn gedachten er nog bij houden. Maar het was maar de vraag voor hoe lang.

Ze glimlachte naar Wren die binnen kwam lopen en mompelde een zachte goedemorgen naar haar toe. Ze had haar vanochtend gemist, maar dat kon komen omdat ze er zelf al zo vroeg uit was gegaan. Ook de anderen die binnenkwamen glimlachte ze even snel toe. Vervolgens richtte ze zich weer op haar boek en begon er in te bladeren. Ze keek even op bij zijn woorden tegen Laurens en kon een glimlach niet onderdrukken. Een echte dierenliefhebber was hij. Haar blik gleed naar Master Akito zodra hij de deur liet dichtvallen. Een teken dat hij met de les zou gaan beginnen. Een enkel woord over de wedstrijd en ze ging recht in haar stoel zitten. De vliegwedstrijden waren geweldig om te aanschouwen en nu had ze de kans om mee te doen. Heb je zin in een vliegwedstrijd? Kunnen we meteen even naar huis gaan als dat mag. Gespannen wachtte ze op antwoord. Fire hield er niet zoveel van om zichzelf op zulke evenementen te laten zien. Het was een mooie kans voor een jager om haar daar op te merken. Op de zwarte markt kon je al snel veel verdienen voor een jonge merrie die uit twee mythische wezens bestond. Aangezien de dieren normaal gesproken zeer oud konden worden, kon je er veel nakomelingen mee krijgen. We kunnen ook een andere keer naar Puffoon gaan Romance. Het voelde als een zucht en Romance wist dat ze bijna had gewonnen. Ik beloof je dat ik alles goed in de gaten houd. Ik heb je moeder een belofte gedaan en die zal ik houden. Ze kon zich niet op de vraag van Akito concentreren. Eerst wilde ze toestemming hebben. Oke dan.

Vreugdeloos lachte ze nogal droogjes bij Myst haar nonchalante antwoord op haar wanhopige vraag wat ze in godsnaam met Laurens aanmoest. 'Dat gaat járen in beslag nemen,' grinnikte ze dramatisch, leunde met haar kin op haar handen waarbij ze grijnsend opzij blikte naar Myst. Voorzichtig had ze haar vraag gesteld, probeerde de hoopvolle glans in haar ogen te onderdrukken. De brede glimlach kwam daarna al spontaan weer op haar lippen toen ze Myst haar enthousiaste antwoord hoorde. 'Gelukkig, mijn moeder heeft namelijk weinig tijd om met mij te gaan. Van haar heb ik de dwarsfluitgekte overgenomen, maar naast haar ben jij de enige die ik ken die echt iets met muziek heeft,' grijnsde ze naar haar als uitleg waarom ze zo graag wilde dat Myst mee ging. Als Ephony eerlijk was zou het ook geweldig zijn als ze samen met haar moeder gingen, maar het was waarschijnlijk leuker met Myst zelf. Vrolijk waren haar ogen weer het lokaal ingegleden, over iedereen heen zonder werkelijk te kijken wat men deed. De wat afwezige houding van Akito drong nauwelijks tot haar door. Ze kende die man niet goed genoeg om te weten wanneer hij uit zijn humeur was. Hij bleef een leraar, hoewel ze wel met hem naar Puffoon was gegaan voor haar vleugels. Daarbij had ze niet veel van zijn persoonlijke kant meegemaakt. 'Hm?' klonk het vragend toen ze plots haar naam weer hoorde bij Myst vandaan. Als reactie schoten ook haar ogen meteen weer terug naar haar vriendin om haar vragend aan te kijken. Het was maar goed dat Myst haar aandacht vroeg, anders had ze hem nu zitten knijpen omdat Laurens op zijn flikker kreeg. 'Tuurlijk, als je hulp nodig hebt moet je het maar zeggen. Misschien wil Samuel je ook wel helpen,' nonchalant had ze het laatste gesproken, maar je zag aan haar afgewende blik dat ze de grijns probeerde te onderdrukken. Met een laatste, brede glimlach op haar lippen vestigde ze haar aandacht nu van Myst af naar de leraar voor haar neus die was begonnen met spreken. Met haar hoofd steunend op haar beide handen en haar aandacht nu geheel op Akito gericht luisterde ze naar zijn praatje. Haar rug rechtte zich wat bij het horen van zijn verhaal, haar ogen schoten weg zodat haar gezicht ook afgewend was van Myst. Vliegraces, mét of zonder vleugels. Ze kon zelf eindelijk een rechte lijn vliegen. Het trainen op het voelen van de kleinste luchtstromingen nam veel tijd in beslag, daarbij had ze die tijd amper. Een lichte zucht ontsnapte over haar lippen. Het zou haar niets verbazen als ze na de les Laurens over zich heen kreeg om te vragen of hij mocht trainen met Ené. De draak zou dat alles behalve erg vinden, al die aandacht van haar favoriete buitenstaander van het gezin. Die jongen had een groot hart, eentje waar Ené met af en toe een lievelijk genurie ruim gebruik van maakte. Die draak was aandachtsgek, en kon behoorlijk mokkig uit de hoek komen als ze het niet kreeg op de momenten dat ze het wilde. Haar blik was nog steeds afgewend, teveel in haar eigen gedachtes weggezonken om de vraag van Akito op te vangen en te beseffen dat ze alweer op het volgende onderwerp door waren gegaan. Het was duidelijk aan haar te zien dat ze afwezig was, iets wat ongebruikelijk was voor een leergierig persoon als zij die bijna het gehele lesboek al doorgelezen had om te zien welke onderwerpen ze gingen behandelen en of ze achtergrond informatie op kon zoeken in de gigantische bibliotheek op school. Een wazige blik in haar ogen, diep in gedachten over haar eigen, rampzalige vliegwerk.

Onwillig was zijn hoofd weer terug gedraaid toen hij de vingers tegen zijn gezicht aan voelde drukken. Geïrriteerd stond zijn blik. De les was saai en oninteressant, waarom zou hij in godsnaam op moeten letten? Volgende keer ging hij echt niet meer naast Sam zitten, saai drol dat hij was. Afgeleid vloog zijn blik opeens weg naar Akito die duidelijk hun kant op kwam lopen, zijn ogen groot en onschuldig terwijl hij de bobbel onder zijn shirt steviger tegen zich aandrukte. Sam had ervoor gezorgd dat het geen geluid meer maakte, Akito kon nooit weten wat hij daar had. Het kon net zo goed een kussen zijn of iets, Ephony gebruikte dat ook wel is als ze buikpijn had of zo. Perfecte smoes. Maar zodra Akito naast hem stond en het in een keer goed had schoot zijn blik omlaag, waren de vormen dan zo duidelijk geweest? Vluchtig keek hij weer omhoog om de man aan te kunnen kijken. Hoopvol en onschuldig bleef hij de man aankijken, tot dat hij duidelijk zei dat het toch niet mocht. Zijn gezicht vertrok om een jammerige manier. 'Maar Sam had gezegd dat het wel mocht,' Probeerde hij nog. 'Meneer Sam,' Verbeterde hij zichzelf opeens snel, zich weer herinnerend dat Sam hem er zonet nog op aangesproken had. Zijn schouders zakte omlaag, eveneens als zijn hoofd en zijn lippen die zich lichtjes in een pruillip trok. 'Okee,' Klonk het mokkig. Vastberaden om zijn onwilligheid te laten blijken kwam hij zeer dramatisch omhoog en liet zijn stoel duidelijk schrapend door de hele klas heen gaan. Zonder nog een blik op zijn stoel te werpen draaide hij zich om en liep met hangend hoofd naar de deur, zijn armen teder om de bobbel heen gevouwen om de eend bij zich te houden. Met een overdreven klap, een haast bijna onbeleefde klap, trok hij de deur van het klaslokaal achter zich dicht. Echt een klein kind, die op alle mogelijke manieren liet blijken dat hij het er niet mee eens was. Struinend door de gangen haalde hij de eend weer onder zijn shirt vandaan en ging op weg naar buiten, helemaal door naar het meer waarvan hij vond dat de eend daar thuis hoorde. Hier nam hij nog afscheid, iets wat er eruit zag als een uitgebreid ritueel en tien minuten in beslag nam, om pas hierna weer overeind te komen en langzaam terug te lopen naar het lokaal.

Toen Eph gelijk enthousiast reageerde op haar vraag, verscheen er een glimlach op haar gezicht. Maar al snel betrok die weer, werd hij iets bescheidener en vormde er een lichte blos op haar wangen. 'Mogelijk.' Dat Ephony een grijns probeerde de onderdrukken viel haar niet eens op, haar gedachten waren al weer afgeleid. Gedachten die zwermden rond de man die achterin de klas zat, de man die momenteel waarschijnlijk naar Akito en Laurens keek. Toen ze heel theatraal een stoel hoorde schuiven schoten haar ogen ook naar achter, maar niet naar Sam. Sam zou niet zo overdreven theatraal doen, dus het moest Laurens wel zijn. Ze proestte zachtjes toen ze zijn gezicht zag, een klein kind dat zijn lolly weg moest leggen omdat hij naar de les moest. Ze proestte nog net iets harder toen Laurens langs haar het lokaal uit liep, en sloeg haar hand voor haar mond om een lachbui tegen te gaan. Idioot. Haar ogen schoten weer naar Akito die nu langzaam naar voren toe liep. Maar zo ver was hij nog niet, dus kon ze best heel even ongemerkt haar ogen naar Sam laten schieten. Maar al snel was Akito uit haar zicht verdwenen en moest ze zich toch maar omdraaien. Ze keek quasi-geïnteresseerd naar Akito toen hij begon over vlieg races, dat interesseerde haar dus echt niet. Ten eerste had ze geen vleugels en ten tweede had ze geen dier om mee te doen. Maar toen hij iets zei over de stagiaire dwaalden haar gedachten af. Sam... of zonder shirt zoals in zijn kamer... of met een speciaal vliegpak dat waarschijnlijk heel strak om zijn lichaam heen zat... Opletten. Je bent al bagger slecht in luchtmagie. Ze luisterde naar Akitos vraag en keek even rond, maar niemand reageerde. Dus aarzelend stak Myst haar hand op, wachtte ze tot ze de beurt kreeg. 'Nou ik weet dat we het hier over Luchtmagie hebben, maar met lichtmagie ontstaan waanbeelden en illusies door het vervormen van het licht om een bepaald voorwerp heen, of het tegenhouden van het licht waardoor er een voorwerp ontstaat, en als je dan met de kleuren in het licht werkt kun je een mooi en realistisch beeld ontwikkelen. Maar ik neem aan dat het heel anders werkt met Luchtmagie?' Ze had echt geen flauw benul hoe je dat in godsnaam met luchtmagie wilde doen, maar zo waren er wel meer dingen van luchtmagie die ze niet begreep.

Hij bleef zitten zoals hij zat, alleen zijn ogen gleden langzaam opzij richting Akito en Laurens die samen bezig waren. Zijn lippen perste zich lichtjes op elkaar toen hij de neiging moest onderdrukken om Laurens niet opnieuw te verbeteren, het was onbeleefd om een gesprek tussen twee mensen te verstoren. Lichtjes rolden zijn ogen in zijn oogkassen toen Laurens opeens met een helder moment kwam en goed begon, maar uiteindelijk toch ook weer faalde. Hopeloos. Ondanks de dingen die ze zeiden onderbrak hij de twee niet, Laurens had duidelijk zijn woorden verkeerd geïnterpreteerd. Zijn eigen schuld, vond hij. Met moeite wist hij zijn gezicht in de plooit te houden toen hij zag wat voor show Laurens er van maakte. Pas toen de jongen verdwenen was en hij voelde hoe Akito naar hem keek liet hij langzaam zijn blik weer omhoog glijden. Zonder moeite bleef hij de man aankijken. Oh kom op, zo erg was het toch niet? Het was maar een eend, dat beest kon echt geen kwaad. En of het Laurens nou afleidde of niet, dat maakte nou uiteindelijk toch niet zo veel uit. De jongen lette toch nooit op. Zijn blik bleef op de rug hangen van Akito toen deze uiteindelijk weer weg liep. Hij zuchtte een keer zachtjes in zichzelf, liet zijn ogen langzaam weer afdwalen. Ze kwamen uiteindelijk, geheel per ongeluk, weer uit bij Myst en Ephony die samen helemaal vooraan zaten. Ze deed tenminste wel d'r best. Toen Akito de aandacht op zich richtte keek hij weer hier naar. Vlieg races, daar had hij natuurlijk al van gehoord. Hij was niet van plan geweest dit jaar mee te doen tot dat hij opeens hoorde wat Akito van hem verwachtte. Oh. Nou ja, een weekend naar Puffoon kon nooit kwaad. Hij bolde lichtjes zijn wangen terwijl hij omlaag keek en snel de datum neerkrabbelde voor een kleine aantekening, hierna keek hij weer op. Zijn aandacht gericht op de les. Met beleefde interesse bleef hij kijken, had de stof allang achter de rug maar verder nooit in gespecialiseerd. Vanzelf krulde zijn mondhoeken lichtjes omhoog toen er in de eerste minuut totaal geen reactie kwam van een van de leerlingen. Hoe.. onverwacht. Zijn ogen schoten gelijk naar het bekende achterhoofd van Myst toen haar vinger uiteindelijk toch twijfelend het luchtruim aftaste [:'D]. Wel dapper, moest hij toegeven. Stilletjes luisterde hij naar haar woorden, woorden die totaal niet over luchtmagie gingen. Zijn lippen perste zich lichtjes op elkaar, met moeite wist hij een brede glimlach wist hij nog net te onderdrukken. Maar toen ze eenmaal haar uitleg afrondde kon hij een zacht geproest niet voorkomen. Hij schraapte lichtjes zijn keel om het te verdoezelen en toen hij zag hoe haar blik eenmaal zijn kant op kwam schonk hij haar een brede en vrolijke glimlach. Hij scheurde een stuk perkament af en krabbelde hier haastig een paar woorden op. Zijn ogen schoten richting Akito, wachtte totdat de rug hiervan naar de klas gedraaid was en alleen Myst keek om het papiertje vervolgens omhoog te kantelen. Mooie uitleg, hoor. Stond er in licht krullerige letters, geschreven in een net en opvallend schuin handschrift. Hij trok een keer lichtjes zijn wenkbrauwen op met een veelbetekende blik waarna hij zijn aandacht weer verplaatste naar de les toe. Zijn mondhoeken nog steeds omgekruld tot een vrolijke glimlach.

Het verbaasde Akito enigzins dat Ephony niet meteen als eerste zijn vraag beantwoordde. Van haar had hij dat eerlijk gezegd wel verwacht. Hij had daarvoor totaal geen aandacht besteed aan Laurens die naar zijn smaak zich als een kleuter die zijn zin niet kreeg gedroeg toen hij eend niet in het klaslokaal mocht houden. Akito had op zich geen hekel aan eenden maar hij wou die beesten gewoon niet in de klas hebben. Geen enkel dier trouwens. Dat leidde alleen maar af.
Akito's blik ging naar Mystralic die een poging waagde om zijn vraag te beantwoorden. Hij gaf haar een lichte hoofdknik dat ze mocht spreken. Maar in plaats van zijn vraag te beantwoorden begon ze een heel verhaal op te hangen over hoe het werkte bij lichtmagie. 'Een uiterst correct antwoord juffrouw Nuxian,' begon hij kalm. Maar bijna direct daarna betrok zijn gezicht een beetje. 'Als ik leraar in licht magie was geweest,' klonk het hard en kil achter zijn eerste zin aan. 'Al moet ik eerlijk bekennen dat ze wel één ding gelijk hebben. En dat is het vormen van je magie. Zoals je bij licht magie je krachten op een voorwerp concentreerd doe je dat ook bij lucht magie al heb je daar niet altijd een voorwerp bij nodig. Deze spreuk is nog het meeste te vergelijken met luchtspiegelingen. Het is het verschil in luchtdruk en temperatuur die onwaarheden en schijn tonen. Normaal gesproken is dit een natuurlijk verschijnsel maar met de juiste spreuk valt het effect ervan na te bootsen. Het is echter wel een kwestie van het vinden van de juiste balans tussen warme en koude lucht. En dat was waar ik met jullie mee wou gaan beginnen. Als het de eerste keer fout gaat is dat geen ramp. Je zit op school om te leren. En behalve ik, hebben jullie nu ook een stagiaire waar jullie alles aan kunnen vragen dus is er altijd wel iemand om te helpen als het niet lukt,' zei hij. Akito knipte eenmaal in zijn vingers en zijn krijtje begon te zweven. En terwijl Akito begon met praten schreef het krijtje de spreuk op. 'Frigidum et calidus. Oftewel koud en warm. Veel meer dan dat en goede concentratie is er niet nodig om dit onder de knie te krijgen. Het is de bedoeling dat jullie op je tafel een kleine illusie opwekken. Dit mag van alles zijn. Probeer je energie dus alleen te concentreren op dat vierkante stuk tafel. Als je je op één bepaald punt richt gaat het namelijk makkelijker om je concentratie vast te houden dan als je bijvoorbeeld de open buitenlucht neemt waar kleine factoren al een grote storing kunnen opleveren. Jullie mogen beginnen,' sprak hij.

Ze had niet meer op Laurens gelet toen hij dramatisch de klas verliet om de eend naar buiten te brengen. Akito was echt niet normaal bezig. Romance verplaatste haar aandacht weer naar de les zodra het meisje met de groene haren begon te spreken. Na het antwoord keek ze naar Master Akito en fronste even bij zijn antwoord. Was het nu echt nodig om haar zo af te katten? Zij probeerde het tenminste wel. Bovendien wist ze nu dat het meisje van Nova afkwam en dat was ook cool. Ze luisterde geïnteresseerd naar wat Akito zei over luchtmagie en wat ze gingen doen en schreef enkele aantekeningen op. Zo ook de spreuk die ze nu moest gaan oefenen. Met een zucht schoof ze haar boeken aan de kant en richtte haar aandacht op dat kleine stukje van de tafel dat ze vrij had gemaakt. Dus nu moest ze de koude luchtstromen en de warme luchtstromingen samen brengen zodat er een illusie zou ontstaan? Waarom moest dat dan door middel van een spreuk? Omdat je de verschillende warmtes niet uit de lucht kan halen, Romance. Haar gezicht betrok. Ze hoefde niet altijd commentaar van Fire te hebben. Toch was het wel logisch wat Fire zei. Ze moest het hier vandaan krijgen en niet vanuit een van de vele luchtstromen die boven de school zweefden. Haar ogen vonden een kleine rimpeling en haar handen vormden een beschermende cirkel eromheen. Langzaam en zacht sprak ze de spreuk die Akito op het bord had geschreven. Even zag ze een glimp van Fire ontstaan die daarna meteen verdween. Geërgerd zuchtte ze nog een keer en keek om zich heen om te zien hoe de anderen het deden.

-Yeey!!! Computer eindelijk gemaakt. Ik zal zo snel mogelijk reageren bij alle andere topics!

Eerst vormde er een zwak glimlachje op haar gezicht toen hij zei dat haar uitleg uiterst correct was, maar al snel zakte die uitdrukking weg. Haar uitdrukking werd neutraal maar haar ogen rolden overdreven in hun kassen, een duidelijk zucht verliet haar neusgaten. Ja dat zeg ik toch l*l, bij líchtmagie. Goh. Natuurlijk klopt het niet voor luchtmagie, maar iemand moest toch iets zeggen. Myst keek licht geïrriteerd om toen ze iemand achterin de klas hoorde proesten, slecht gemaskerd door wat gekuch. Na kort kijken zag ze dat het toch echt wel Sam geweest moet zijn, en ze kneep haar ogen nog dichter samen. Daarna trok ze een wenkbrauw op, om lichtjes arrogant een Wat?-uitdrukking aannam. Maar toen hij vrolijk naar haar glimlachte zakte die uitdrukking gelijk weer, zakte deze terug naar een glimlachje. Akito begon te praten en Myst wilde zich net omdraaien toen ze hem bezig zag met een stuk perkament. Wat verward fronste ze lichtjes terwijl ze naar hem bleef kijken, en zag dat hij ook op haar gericht bleef hoewel hij naar de klas keek. Ze bleef omkijken en wachtte, tot hij uiteindelijk het blad omhoog hield. Snel flitsten haar ogen eroverheen. Haar mond tuitte lichtjes en haar ogen knepen samen, ze trok kort en arrogant haar wenkbrauwen op voor ze hem haar rug toekeerde, maar op het eind was toch nog een speels glimlachje te herkennen vlak voor ze helemaal omgedraaid was. Ze luisterde naar het stukje uitleg dat ze nog niet gemist had, las mee op het bord terwijl hij de spreuk voor hen op schreef, zodat ze het zelf nog na konden lezen. Ahaa. Frigidum et Calidus. Natuurlijk. Dacht ze sarcastisch en trok licht een wenkbrauw op, luisterde verder naar wat hij te vertellen had. Hij doet alsof het niet zo heel erg moeilijk is... maar mijn god... wat moet ik doen? Ze keek lichtjes beteuterd naar haar tafelblad, naar haar handen die er droogjes op lagen, gewoon te liggen. Ze keek nog even met geconcentreerde ogen naar het bord, voor ze haar blik weer naar haar tafelblad richtte. Haar handen kwamen ietsjes omhoog en ze hield ze ongeveer dertig centimeter uit elkaar, waarna ze haar ogen sloot. Ze probeerde de lucht tussen haar handen te voelen, dat zou al iets zijn. Of ze dan ook nog ergens zou komen met die koude en warme luchtstromingen die erin zaten wist ze niet, maar meer kon ze toch niet echt van zichzelf verwachten. Ze snapte er sowieso al vrij weinig van, ook de theorie, dat was ook waarom ze Ephony's hulp had gevraagd. Maar nee, ze moesten gelijk praktijk doen. Maar natuurlijk. Zelfs gewoon de lucht tussen haar handen voelen lukte niet echt, en ze zuchtte hardop. Ze merkte dat ze het toch beter voelde dan ze dacht, want ze voelde haar zucht eerst snel en toen steeds langzamer tussen haar handen door bewegen. Maar of het warmer of kouder was dan de rest, was haar een raadsel.

Sorry dat ik je mooie lange post hiermee verpest collega xD. Maar ik zou het op prijs stellen als je het taalgebruik een beetje zou willen minimaliseren. Ik wil daar even iets meer op gaan letten om de RPG wel netjes te houden. En lul is naar mijn smaak iets te grof. Alvast bedankt
- Madeline

Afwezig was haar blik van de klas afgericht, was naar de grond toe gezakt bij haar eigen verwrongen gedachtes. Een vraagstuk over haar eigen vleugels. Ze kon in de lucht blijven hangen, maar de werkelijke kneepjes had ze niet. Ze moest iemand vinden die tijd over had, zelf kon vliegen en haar wilde helpen. Met een half oor luisterde ze naar Myst haar stem, besefde niet dat zij antwoord gaf op de vraag van Akito. Pas toen zijn mannelijke stem door het lokaal kwam schoten haar ogen haast verschrikt opzij om het schouwspel te overzien en besefde dat ze geheel haarzelf niet was geweest. Ze merkte niet eens dat Myst achterstevoren had gezeten doordat haar aandacht werd getrokken door Sam, had haar grijsblauwe ogen nu strak op Akito gericht alsof ze haar vorige houding wilde goedmaken. Haar schrift lag al open, en haar hand greep de schrijfveer om de aantekeningen op te schrijven. Haar vingers kriebelde uit pure wil om te beginnen toen de spreuk op het bord werd getekend onder begeleiding van Akito's stem, en haar eigen schrijfveer gelijktijdig mee schreef. Aantekeningen, sommige als volledige zinnen en sommige als steekwoorden met een duidelijk schema opgesteld. Even gleden haar ogen over haar eigen werk heen, krabbelde hier en daar nog iets kleins erbij wat ze in het opengeslagen boek gezien had. Zodra Akito's toestemming was gegeven schoven haar boeken en schrift opzij, sloeg ze in elkaar zodat ze genoeg ruimte over had. Met haar handen plat voor zich op het tafelblad staarde ze naar de lege plek ertussen, bedacht zich wat ze wilde vormen. Haar eerste gedachte was iemand, Ené of Laurens of Myst die naast haar zat. Iets wat waarschijnlijk te moeilijk was en te gedetailleerd voor haar werkelijk eerste keer in een les met deze spreuk. Haar gedachtes gleden door haar kamer, kon zich zo gauw geen werkelijk boek voor zich halen dan het grote boek in het Oud Puffoons wat iets te groot was om mee te beginnen. 'Weet jij iets om te creëren?' vroeg ze zachtjes aan Myst, richtte haar blik schuin op haar om vervolgens weer naar haar bureaublad te kijken. Een glimlach ontstond op haar lippen toen ze opeens op een bepaald iets in haar kamer gefocust werd. Ze had er vaak naar liggen staren als ze niet kon slapen, gewoonweg omdat de kleine bewegingen geruststellend waren. Haar handen kwamen omhoog, richtte haar handpalmen schuin naar elkaar en deels gericht op het tafelblad. Haar blik concentreerde zich, een houding waaruit duidelijk was dat er nu een ontploffing naast haar zou gebeuren en ze waarschijnlijk pas een paar minuten later zou merken dat er iets gebeurd was. 'Frigidum et calidus,' murmelde ze zachtjes toen ze haar magiestromen op haar handen had gefocust. Haar handen kwamen wat omhoog, wat meer naar zich toe om haar handpalmen wat meer naar voren te draaien. Haar gezicht geconcentreerd, waarbij er voor de eerste drie seconden niets gebeurde. Met een lichte frons was er verder niets zichtbaar, maar voerde van binnen de druk hoger op. Voor haar op de tafel leek er een vage en bijna onduidelijke weerspiegeling te ontstaan. Zelfs ademen was iets wat ze bijna vergat toen het beeld scherper werd. Vaagjes waren de omtrekken te zien van de rozensteel, een abstracte en wazige kunst die de bladeren moest voorstellen en de nachtzwarte bloembladeren die omringt waren door de likkende vlammen. Alles niets meer dan vage contouren met de kleuren vaag in elkaar overgaand. Geen duidelijk detail, maar Ephony's gezicht bleef geconcentreerd terwijl ze door ging.