Akito zat aan zijn bureau. Een onzichtbare hand pakte een flinke lepel honing en roerde die door de kop koffie op zijn bureau. Akito zelf was aan het lezen en ondertussen maakte hij aantekeningen. Dingen die in in de lessen wou gaan behandelen. Hij had de zware voetstappen moeten horen aankomen maar was te diep in zijn concentratie om het door te hebben. Hij keek dus verbaasd op toen zijn deur open ging. Zijn blik verharde zich toen hij het gestalte in de deuropening zag. Een man in een nek pak die hem met een geniepige grijns aankeek. 'Je tijd is om Sohma,' sprak hij zachtjes.
Verstijfd in zijn stoel bleef Akito onbewegelijk zitten terwijl de man de deur achter zich sloot en op hem afliep. 'Dacht je nou werkelijk dat je door het negeren van brieven onder de wet uit kon komen? Denk na Akito, we vinden je toch altijd wel. Dus bij deze nogmaals de herinnering dat je onmiddellijk je ontslag moet indienen bij je baas. Zo niet, dan regelen wij het voor je en dat is geen leuke weg,'
Akito deed zijn boek zachtjes dicht en pakte de lepel zodat hij stopte met draaien. Hij bleef de man strak aankijken. 'Ik ga niet weg van Starshine. Ik heb een contract hier en sowieso is de tijd voordat ik weg moet ongeveer drie maanden opzegtermijn. Maar ik voel er weinig voor om te vertrekken,' sprak hij nog altijd even kalm. Maar Akito voelde zijn hart in zijn keel bonken. Het was niet slim om tegen dit soort mannen in te gaan. Dat was wel duidelijk toen de man tegenover hem zijn geduld verloor en met een ruw gebaar de kop koffie van de tafel veegde. 'Luister Akito Sohma. Je krijgt drie dagen om je spullen te pakken en te vertrekken. Drie dagen. Anders komen wij je met harde hand verdwijderen van het terein,' schreeuwde de man. Met die woorden stormde hij de deur uit. Daar botste hij tegen iemand op. Zonder ook maar iets te zeggen liep hij verder. Akito keek hem na, maar meteen toen hij de deur uit was verloor hij zijn kalmte en maakte de frustratie zich meester van hem. Hij sloeg zijn vuist tegen de muur waardoor alle boeken op de planken naar beneden kwamen. In een snelle reflex stuurde Akito de vallende boeken op de wind in een boog over hem heen zodat hij ze niet allemaal bovenop zijn hoofd zou krijgen. Na die wervelwind zuchtte hij even zacht. Hij knielde neer bij een boek en raapte het op waarna hij de bladzijden goed deed en het boek dichtgeslagen op zijn bureau legde.Hij lette niet eens meer op de persoon waar de man zojuist nog tegenaan gelopen was.

Delaija zuchtte. Het verband knelde verschrikkelijk hard rond haar voet. Waarom ging ze eigenlijk niet gewoon naar de ziekenzaal? Diep in haar hoofd wist ze het antwoord al. Omdat ze een vrouw was die gewoon niet hield van naar ziekenzalen gaan, daar blijven en vervolgens helemaal niks doen. Ze keek twijfelend door de gang van lokalen. Ze kon nog even nakijkwerk doen. Daar had ze toch genoeg aan. Ze wou net net haar lokaal gaan, toen een hoop gebulder haar aandacht trok. Met de nodige snelheid hinkelde Delaija richting het lokaal waar het vandaan kwam. Ze kon niet eens lopen op haar voet. En als ze er wel op liep, dan voelde ze iets scherps. Dat betekende dat er glas in haar voet zat, nog steeds. Delaija nam dan nooit de moeite om het eruit te halen, beloofde zichzelf dat ze het dan 's avonds zou doen en vergat dat weer. Zo snel mogelijk hinkelde ze verder, totdat ze wist uit welk lokaal het kwam. Ze trok een wenkbrauw op en onrust kwam diep in haar buikholte op. Wat was er aan de hand bij Akito? Delaija liep richting zijn lokaal, zag een man. Ze wou net iets zeggen, toen hij richting haar kwam gelopen. Delaija zag in de man zijn ogen dat hij niet ging stoppen en Delaija kwam niet op tijd weg. Met een bons viel ze op de grond. Ze voelde een scherpe pijn opsteken bij haar voet. Het glas zou nu wel helemaal in haar vlees gedrongen zijn. Tranen schoten in haar ogen en Delaija verwachtte elk moment een woord van excuus, of in elk geval een hand die haar zou oprapen. Ze keek om. Niemand. Delaija mopperde zachtjes en stond op. Haar bips en voet deden ontzettend veel pijn, maar ze negeerde het. Ze keek op. Ze keek naar Akito. Ze stond op en zag zijn frustratie. Ze slikte en wou omdraaien. Maar diep vanbinnen vroeg haar lichaam om te blijven. Voor Akito. Ze keek naar Akito. Een bekend en ook weer onbekend gevoel, diep in haar buikholte, kwam omhoog. Delaija slikte en klopte zachtjes tegen de deur. Ze kon gelukkig gewoon normaal staan. Ze hield haar voet achter haar andere voet, zodat het niet goed zou opvallen dat ze maar op een voet stond. Ze keek naar Akito, zag het als een soort uitnodiging om naar binnen te gaan en deed dit ook. 'Wat is er?' vroeg ze zachtjes, waarna ze richting hem hinkelde. Dankzij die lekkere vent van daarnet, kon ze weer een stuk langer wachten op genezing. Delaija keek naar Akito. Ze trok een wenkbrauw op. Ze kende hem als een rustig persoon, maar dat was hij daarnet niet. Geldproblemen? Financiële zaken? Delaija keek hem aan en slikte even.

- Whaa, mag ik je storen? -