In stilte had hij geluisterd naar master Akito die zo zijn uitleg gaf. Af en toe had hij vaagjes geknikt, herkende de basis stof die hij allang onder de knie had. Illusies opwekken was dan nooit zijn sterkste punt geweest, dít niveau redde hij dan nog net wel. Het luchtmagie gebruik van de man viel hem geen eens meer op, was er zo aan gewend op Puffoon om het 24/7 om zich heen te hebben dat hij het hier zelfs miste. Uiteindelijk kwam hij na nog een paar korte aantekeningen overeind, ruimde zijn tafel enigszins op en besloot vervolgens Akito maar te helpen. Is zien wie er moeite of problemen had met de stof, deed hij tenminste ook nog is wat hier. In slome tred liep hij langs de tafeltjes, luisterde naar het geconcentreerde gemompel van de kinderen en stoorde ze verder niet. Pas later kwam hij bij Myst aan, bleef langs haar tafeltje staan en keek neer op het lege blad. ‘Lukt het?’ Vroeg hij vervolgens nogal droogjes, had overduidelijk door dat ze eigenlijk gewoon geen éne kuchut uitvoerde. Pas toen Myst hem aankeek kroop er langzaam een glimlach te voorschijn, ‘Master Akito ramde wel erg gemakkelijk de uitleg er doorheen, hm?’ Vroeg hij haar, wetend dat ze nogal moeite had en het het liefste 10 keer uitgebreid voorgekauwd kreeg voordat ze zelf ook maar enigszins resultaat kon brengen. Hij haalde diep adem en zakte vervolgens door zijn hurken om op één knie te gaan 'zitten'. ‘Dus,’ Mompelde hij. ‘Ik neem aan dat je al vastloopt bij het gebruik van warme en koude luchtstromingen? Het temperatuur verschil?’ Hij glimlachte vrolijk, zijn toon had iets vrolijks en plagends. ‘Concentreer je daar maar niet al te veel op, de spreuk hoort het grootste gedeelte van dat werk te doen...’ Stelde hij haar gerust. ‘Concentreer je met name op het beeld dat je wilt creeëren, en de lucht waarmee je het contact maak. De spreuk doet de rest,’ Doelend op het verschil in druk en temperatuur. Hij liet een gebalde vuist boven het tafelblad heen gaan, ‘Frigidum... et calidus,’ Zei hij met een zachtere stem waarbij zijn gebalde vuist zich langzaam opende met gespreide vingers om vervolgens weer te sluiten. Een vaag beeld doemde op onder de beweging van zijn hand. Kleuren drongen zich eerst op, daarna pas de contouren. De groene haren, de zachte trekken, de opvallende ogen en de schattige wipneus. Het was voor Myst letterlijk alsof er een spiegel voor haar op het tafelblad lag, waarvan vooral de ogen erg oplichtte. De rest erom heen, naast haar gezicht, werd steeds vager tot dat het zich vermengde met de nerven van het tafelblad en uiteindelijk weer overging op de donkere kleur van het hout. ‘Je ziet dat bij zo'n opdracht als dit, veel mensen hun vriendinnetje of vriendje als eerst beeld nemen.’ Hij glimlachte vrolijk, keek weer naar haar op. Besefte niet hoe verkeerd zijn woorden over konden komen. ‘Dom. Ze denken dat ze het gezicht goed kennen,’ Zijn ogen rolden voor een kort moment weg, ‘Natuurlijk denken ze dat.’ Hij grijnsde vrolijk. ‘Maar zo'n beeld vormen vergt heel wat meer van je dan dat de meeste mensen denken.. Ooit getekend? Portretten? Je zult wel begrijpen hoe complex het menselijke gezicht is, je hoeft maar één klein ding te veranderen en je herkent heel het persoon er niet meer in.’ Moeiteloos liet hij het beeld weer verdwijnen. ‘Probeer zelf maar, iets simpels.. hoe gaat het bij jou, Ephony?’

Heel langzaam draaide Myst haar hoofd richting Ephony nadat die haar vraag had gesteld. Haar ogen openden halverwege de beweging, waarna ze even knipperde door het licht. Ze zag dat Eph alweer naar haar bureaublad keek, maar ze bleef naar haar kijken. 'Ach, iets bedenken is niet het moeilijkste.' Mompelde ze zachtjes, haar stem wat teleurgesteld. Waarom bleef luchtmagie altijd maar zo moeilijk? Waarom gingen ze niet gewoon een keer iets dat makkelijker was doen? Ze richtte zich weer op haar tafel, probeerde zich weer te concentreren op de stromingen in de lucht. Ze probeerde niet op de afleidende vormen in haar ooghoeken te letten, van de mensen die het wel lukten, de vrolijke kreten als ze iets voor elkaar kregen, of het zachte kreunen als het mislukte. Myst opende haar ogen en bleef even roerloos naar het tafeltje staren toen ze Sam's iets te bekende stem hoorde. 'Nee.' Murmelde ze, bijna onverstaanbaar. Daarna keek ze naar hem op, glimlachte doodonschuldig. Haar glimlach werd breder toen hij precies juist zat met zijn woorden. 'Hmhm.' Haar ogen waren vrolijk, al zou het niet lukken, het hele gebeuren zou stukken leuker zijn als hij haar zou helpen. Toen hij naast haar op zijn knieën zakte bleef ze naar hem kijken, volgde zijn ogen, iets waar ze absoluut geen problemen mee had. Daarmee dan weer niet, maar nee, een simpele illusie... Ze knikte, hoewel haar ogen licht samenknepen op de plagerige klank in zijn woorden. Ja, ze was er dan bizar slecht in, maar daar kon ze ook niks aan doen! Dat hij nou een Puffoonse [okee okee ] was. Dan was luchtmagie vast makkelijk, ja. Ze zou hem nog wel eens een lesje lichtmagie geven, kijken wat hij daarvan bakte. Ze knikte terwijl hij verder sprak, ze moest zich op het beeld concentreren. Daarna volgde ze met geïntrigeerde over zijn hand, luisterde ze naar zijn stem. Haar ogen schoten zoekend naar het beeld over het tafelblad zodra ze de eerste kleuren zag. Dat... ben ik. Dacht ze droogjes, terwijl ze op een spiegelbeeld van haar eigen gezicht neerkijk. Hij had het echt geweldig gedaan, hoewel vooral de ogen erg scherp en mooi waren. Het was verbazingwekkend dat hij het in spiegelbeeld kon weergeven, hoewel ze er misschien niet al te verrast over was. Hij kon vrijwel álles wat ze ooit voor mogelijk had gehouden met luchtmagie, ze had er nooit zo diep over nagedacht. Haar hoofd draaide vlug opzij terwijl ze hem aan keek, hoewel haar wangen iets kleurden bij zijn woorden. Zoek er niet zo veel achter, dat bedoelt hij echt niet zo. Ze glimlachte zwakjes naar hem terwijl hij verder sprak, haar ogen vrolijk. Ze knikte zwakjes toen hij vroeg of ze ooit portretten had geprobeerd te tekenen, ja, dat had ze. Niet dat ze ooit op de mensen waarnaar ze gemaakt waren hadden geleken, maar daar draaide het niet om. Ze wist zeker hoe moeilijk het was. Haar beeld draaide weer naar de tafel toen het beeld verdween. Ze bleef er een beetje doelloos naar staren toen hij zich op Ephony richtte. Zijn blik schoot kort hun kant op om weer naar het tafelblad te kijken. 'Okee dan.' Mompelde ze, bracht haar handen omhoog. Een decimeter boven de tafel hingen ze stil, terwijl haar ogen op de plek ertussen gericht waren, een lichte frons op haar gezicht van concentratie. Kom op, muzieknoot, muzieknoot. 'Frigidum et calidus.' Spraks ze de oud-Puffoonse woorden die een beetje vreemd klonken met haar Novaanse accent. Er waren duidelijk golven van luchtstromingen die zich tussen haar handen bewogen, maar alleen als je wist wat ze aan het vormen was zou je het, na heel goed te kijken, erin kunnen zien. Haar armen waren gespannen, haar schouders opgetrokken in lichte frustratie. Ze kneep haar ogen toe en bleef naar de plek kijken, probeerde de luchtstromingen duidelijker in de vorm te duwen, maar ze kon er niet grip op krijgen. Mensen die naar haar op hadden gekeken zouden bijna denken dat ze waanideeën kreeg, wat er te zien was viel niet op, en voor de rest zag het eruit alsof ze een onzichtbaar potlood met telekinese om probeerde te laten vallen.

Met een bijna hevige uitdrukking op haar gezicht van concentratie hoorde ze niets van het gesprek naast zich tussen Sam en Myst. Laat staan dat ze wist dat ze spraken. Voor haar was het enige wat zichtbaar was de wazige vlek die de al even wazige contouren weerspiegelde van de brandende roos. Haar mond schuin vertrokken toen ze merkte dat ze de grip langzaam weer verloor. Langzaam begonnen haar wangen te verkleuren, waren de pezen in haar handen zowat zichtbaar bij de spanning die erop stond. 'Wel potv...' voor iemand die nooit schold had ze de zin bijna volledig afgerond, bleef nu alleen maar strak kijken naar het weerspiegelende plaatje tussen haar handen. Op het moment dat Sam zich op haar richtte en sprak verdween het beeld in een knal zonder geluid. Met wijde ogen, een licht, rood aangelopen gezicht, haar handen nog in die zelfde positie bleef ze staren. 'Wat?' klonk het plots nogal hard en geïrriteerd, waarbij haar ogen opzij schoten in die van Sam. Meteen bedaarde haar houding, werden haar ogen nog wijder en kon je haar verschrikte reactie op haar gehele gezicht zien. 'Sorry,' fluisterde ze hees alsof ze net een moordpoging had begaan zonder dat ze het zelf door had gehad. 'Ik... nou ik kan het beeld niet vasthouden,' murmelde ze als uiteindelijke antwoord op zijn vraag, had haar handen op haar schoot gelegd en keerde haar ogen met een hoog blozend hoofd af. 'Ik probeer de brandende roos op mijn kamer na te maken. Ik ken zowat elk detail ervan, maar het lukt niet,' murmelde ze al even verslagen, staarde weer naar het plaats op haar tafelblad waar de wazige afbeelding had gestaan. 'De contouren worden ook niet scherp, hoewel als je goed kijkt je de vorm wel kan zien,' bedachtzaam staarde ze nog voor zich uit zonder werkelijk iets te zien. 'Misschien heeft het te maken met de temperatuur, misschien zit ik op de verkeerde lengte van de... wacht,' haar hand greep naar het boek, waarbij er een extra boekje uit kwam zetten die duidelijk niet bij de normale schooluitrusting hoorde. Op de ene helft van haar tafel lag het boekje open geslagen, stonden er teksten en berekeningen in waar haar ogen haastig overheen gleden. 'Hmm hmm,' klonk haar stem bedachtzaam, haar geest alweer afgesloten voor de buitenwereld. Haar andere hand kwam ook weer omhoog, hield hem boven de tafel met haar handpalm naar boven. 'Frigidum et calidus,' klonk haar stem nu wat zekerder, haar grijsblauwe ogen weer strak op haar eigen handpalm gericht. Boven deze begon de lucht zachtjes te weerspiegelen, voelde ze de kleine warmte verschillen tegen haar huid aan. Op haar handpalm verscheen een wazige omtrek van een schrijfveer, waarbij de contouren steeds strakker werden. Het was geen perfectie, maar er was zeker wel goed te zien dat ze de simpelere versie van de schrijfveer had gekozen. Niet de grandieuze die je in de betere winkels op Puffoon kon kopen. 'Ik wist het wel,' klonk haar stem voldaan, keek ze glimlachend op haar handpalm neer waar de schrijfveer nog licht wazig lag.