De bries streelde langzaam onder zijn lange veren door, zijn staartveren zweefden sierlijk achter hem aan. De blauwe glinsteringen die hem leken te achtervolgen, bleven hier en daar hangen om zo een spoor van blauwe pracht in de lucht te laten hangen. De geur die de wind meebracht was licht, fris en vrolijk. De geur van lente verspreidde zich langzaam over de gebieden van de academie, aankondigend dat er spoedig warmer weer zou komen. De eerste bloemetjes staken al dapper omhoog tussen het gras, nog minuscuul vergeleken met wat er aan flora te zien zou zijn als de lente ook echt aangebroken was. De wind voelde niet meer zo koud als hij de afgelopen maanden had gedaan, het kippenvel rolde niet over je rug zodra je naar buiten stapte. Het was nog wel fris, maar had daarbij ook een lichter tintje, iets warms. Het vertelde je dat de warme deken van de zwoele zomerwind dit jaar ook weer terug zou keren. Azule sloot zijn ogen in de stralen zonlicht, die hem witter deden lijken dat ooit tevoren. Hij genoot van de streling van de warmte op zijn veren, kon voelen dat zijn verendek, al was het wit, de warmte beetje bij beetje op nam. Het waren de eerste dagen dat het echt iets warmer was, de dagen dat de mensen opzoek gingen naar hun zomerjas, om die aan te trekken. Meestal hadden ze het dan alsnog koud, de zomerjas te dun om hen echt te beschermen, maar dan konden ze zichzelf wél al vertellen dat het weer was voor hun zomerjas, waar het voor hen allemaal om draaide. Azule genoot wel van de warmte, maar op andere manieren. Hij genoot ervan dat de eerste eieren van verschillende vogels al in nesten verschenen waren, dat de vogels die alleen van warm weer hielden al op hun terugreis waren. Hij kon hun aanwezigheid voelen in de wind, hij kon voelen dat ze eraan kwamen. Ook de tropische vogels die zich alleen tijdens de warmste maanden op de academie bevonden waren, hadden al hun voorbereidingen voor de reis getroffen. Het zou niet lang meer duren of alle fauna aan vogels die er was zou binnenkort weer samen met Azule vrolijk vliegen en fluiten, de mooiste liederen zingen. Dat was zijn vreugde in de lente, het terugkeren van alle vogels. Dus was hij vrolijk voor zijn doen, niet zo neutraal als altijd. Hij floot een hoog en vrolijk lied, een lied dat zowel bij zijn stemming als bij de lente paste. Langzaam gingen zijn ogen open en gleden deze over de enkele bomen die bij het meer stonden. Hij vloog boven de grootste boom een cirkel, waarna hij er soepel omheen vloog en op de laagste stevige tak ging zitten. Zijn ogen vlogen over de omgeving, over de nesten die er waren, over de grond waar vogels naar eten zochten, over de reflectie van de vrij blauwe lucht, in het meer. Hij werd abrupt stil zodra ze wind hem vertelde dat er een mens in zijn buurt was, en zijn ogen gingen zoekend over de grond, opzoek naar de schuldige.

[Iedereen, voel je vrij om te posten! ^^]

Haar korte roze lokken dansten langzaam in de wind. Ze staarde, met haar rode ogen, in het niets. Ze had zich ingehouden, gefrustreerd. Iedere keer als ze ze zag… Er trok een soort van schok door haar lichaam, die haar vertelde dat ze in actie moest komen. Maar ze hield zich in, mocht het nog niet laten gebeuren. Ze keek naar haar handpalm. Kleine wondjes tekende zich af in haar handpalm. Ze had iedere keer haar handen tot vuisten gebald, kneep er zo hard in dat haar nagels door haar huid scheurden. Ze kneep haar ogen tot spleetjes. Ze deden haar nog steeds pijn, iedere dag meer en meer. Maar ze moest onderduiken, mocht er nog niet aan toegeven. Ze vermeed mensen zo veel als ze kon, wetende dat dat beter zou zijn. Ze was aangekomen, had niet zo stom staan staren wachtend tot iemand haar hopeloos zou vinden en aan zou bieden haar te helpen. Nee, ze was gelijk naar haar afdeling gaan zoeken; in haar eentje. Had hem ook nog gevonden en had een bed uitgekozen zo veel mogelijk afgezonderd van de anderen. Iedere nacht was het hetzelfde verhaal. Dan was het het makkelijkst. En daarom hield ze ook stug vol; het is te gemakkelijk. Zoveel zijn ze het niet waard.
Langzaam zette ze een stap, trapte het gras onder haar schoen plat. Ze balde haar hand weer tot een vuist en ontspande hem toen weer. Ze keek weer op. Hoorde iets. Ze liet haar armen ontspannen langs haar lichaam hangen, en dacht na. Als daar een mens zou zijn… Dan zou ze eindelijk eventjes kunnen toegeven aan alles, hoefde ze niet na te denken dat iemand haar zou snappen. Rustig liep ze erop af, bleef achter een boom staan vervolgens. Ze keek over haar schouder, langs de boom en zocht naar haar slachtoffer. Ze zag een meer, vogel… Maar geen mens. Het geluid – gefluit – was gestopt. Vast en zeker had ze alleen maar de vogel gehoord. Ze hield op met zich verstoppen. Het was een vogel, geen mens. Mensen waren onacceptabel, maar dieren niet. Dieren konden wel accepteren, waren wel normaal. Zagen haar als normaal. Ze bekeek de vogel, nam hem in zich op. Ze zei niets, keek alleen maar. Dit beeld was misschien wel beter dan het beeld van een mogelijk slachtoffer, bedekt met bloed.

{ Flutpost, sorry D:
Maar moet nog aan Kaede wennen ;x; }

Aber naturlich, geeft niet
Ik ben ook niet al te sterk met Azule.

Azule herkende al gauw een Puffoonse, Puffoons bloed in de lucht die om de mens het stroomde. Hij liet de wind om haar heen bewegen, haar verkennen, nu ook wetend dat het een vrouwelijk mens was. Er hing een bepaalde aura rond deze mens -wat klinkt dat vreemd-, een duistere aura. Al was het duidelijk een zuivere Puffoonse, ze was daar niet opgegroeid. Ze voelde aan als een Shadraan, een rásechte Shadraan. Alsof ze haar hele leven daar gewoond had, daar opgevoed was. Azule was iets meer op zijn hoede, wetend wat er de laatste tijd voor geruchten rondgingen over duistere wezens in de buurt van de academie. Hij wilde geen risico’s nemen, en zou kosten wat het kost al het gevogelte op de academie beschermen, met zijn leven desnoods. Omdat hij wist dat volgens Nearas wil zou zijn, Neara wilde dat alles dat ook maar op Puffoon grondbeginselen had, beschermd werd. Dat hield natuurlijk ook deze mens in, maar als hij een gevaar zou vormen voor het gros van de luchtmagische organismen, dan zou deze mens toch zijn einde vinden. Maar ze voelde niet zo sterk, dus Azule wist dat hij zich niet al te veel zorgen hoefde te maken. Hij keek het meisje aan, terwijl zij hem ook aan keek. Vogels hadden geen moeite met kijken, hij voelde zich ook niet aangestaard. Hij nam haar rustig in zich op, van haar blonde lokken tot haar slanke benen, van haar hoorns tot haar rode ogen, nam álle details in zich op. Toch bleven zijn gedachten hangen bij de hoorns van het meisje, de merkwaardigheid ervan zorgde voor een licht argwanende blik in zijn diepzwarte ogen. Na een minuut of wat gekeken te hebben spreidde hij langzaam zijn vleugels, liet zichzelf elegant door middel van luchtmagie van de tak af tillen. Hij liet zichzelf vlak voor haar neus door langzaam met zijn vleugels te slaan hangen, keek mijn zijn zwarte ogen recht in haar bloedrode kijkers, peilde haar emoties. ‘Neem mij niet kwalijk, maar mag ik vragen wat u hier doet, mejuffrouw?’ Ze voelde van dichterbij toch minder zwak dan hij in het begin had gedacht, en hij vroeg zich af in hoeverre ze haar zuivere Puffoonse bloed waard was. De duistere aura die hij van haar opving, de Shadraanse stralingen die hij uit de lucht om haar heen kon pikken, leken ook sterker geworden. Ononderbroken keek hij haar aan, zonder enig gevoel in zijn ogen. Hij had nog geen oordeel, ze was niet positief of negatief. Maar snel genoeg zou hij meer weten, zou hij een oordeel kunnen vellen over deze gehoornde mens.

Argwaan. Maar meer niet. Haar blik was nog steeds totaal emotieloos, keek haar alleen aan. Dieren konden tenminste accepteren, anderen niet beoordelen op hun uiterlijk. Het ontging haar niet hoe de vogel naar haar hoorns had gekeken. Maar dat deed iedereen, dus nam ze het hem niet kwalijk. Maar toch had deze vogel iets anders dan andere vogels, en natuurlijk ook dan de normale diersoorten. Het feit dat hij haar aankeek met zijn diepzwarte ogen, geen ander kleurtje erin te bekennen. Op de reflectie van het licht na; dus een beetje wit. Ze volgde het dier kalm met haar ogen wanneer deze uit de boom kwam en voor haar neerdaalde, met behulp van luchtmagie. Dat feit kon ze niet negeren, ze voelde het gewoon. Vooral omdat ze zelf ook luchtmagie beheerste. Ze moest naar beneden kijken, hij was een beetje kleiner dan haar. Maar toch een grote vogel. Ze keek eventjes vluchtig over hem heen, nam alles zo goed mogelijk in zich op. Ze keek hem weer aan wanneer hij haar een vraag stelde. Ze keek haar eventjes zwijgend aan. Een vogel die kon praten? Ach, hij kon ook luchtmagie gebruiken en gedroeg zich niet echt… ‘Wild’. Eigenlijk was dat begrip fout in haar ogen, maar alsnog kon ze er geen andere woorden voor vinden. ‘Een glimp proberen op te vangen van de schouwspellen van moeder natuur,’ beantwoordde ze de vraag rustig. ‘Rond tijdstippen als deze vind ik hem persoonlijk het mooist. En natuurlijk zijn er ook nu de meeste dieren, tijdens hun normale bezigheid, zichtbaar. Wanneer de Academie opgang komt verdwijnen ze; te schuw.’ Voegde ze er nog aan toe. Dit was een van de redenen waarom ze hier was. Ze was ook weg gegaan uit het gebouw omdat ze bijna haar controle verloor. ‘Misschien is het stom van mij om de vraag terug te kaatsen. Maar je lijkt me niet een vogel zoals andere, dus wellicht heb jij ook wel een reden waarom je hier bent? Buiten dat je buiten wellicht overnacht enzovoort.’ Nog steeds had haar gezicht niets verraad aan emotie, straalde enkel neutraalheid uit. Maar dat hij altijd gedaan, of ze had er een angstaanjagende grijns op. Een grijns die ze kreeg wanneer ze een slachtoffer had gevonden, wanneer ze het bloed van deze zag en rook, zag hoe hij of zij leidde. Of ze had een felle, kille uitdrukking. De blik die liet zien dat ze haar slachtoffer had gezien, en nu nog het goede moment moest vinden om toe te slaan, terwijl ze zich irriteerde aan zijn of haar gedrag. Ze keek eventjes langs de vogel naar de grond, dacht voor een paar tellen aan iets. Vervolgens keek ze weer naar hem, hij zou nu vast wel antwoord gaan geven. Ze vond het wel prettig dat hij kon praten. Normaal had ze altijd maar moeten gokken wat een dier probeerde duidelijk te maken. Aangezien dieren de enige waren waarmee ze contact wou hebben, omdat ze mensen niet kon uitstaan.

{ Ach, kans kleiner dat iemand zijn inspi verdwijnt;
Omdat de ander zo groot post en de een dan nog moet proberen een goed postje te krijgen x) }

[Naar mijn idee was het overdag, maar zullen we dan er dan maar heel vroeg in de ochtend van maken? :'D]

Hij luisterde kalm naar het meisje dat hem al even kalm toesprak, zijn vraag beantwoordde. Hij knikte bedachtzaam toen ze hem uitlegde wat ze hier deed, de dieren bekijken. 'Maar natuurlijk. Zolang je ze maar met rust laat.' Het licht dat weerkaatst werd leek iets donkerder te worden. Niet zozeer dreigend, maar meer serieus, gezaguitstralend. Ze wist het waarschijnlijk zelf ook wel; maar de dieren wensten niet gestoord te worden, zolang de rust van de ochtend zich nog over de academie spreidde. Toen het meisje weer begon te spreken, werden bij haar eerste woorden zijn ogen al iets lichter. Nederigheid, ze wist tenminste waar ze hoorde. En toen hij de rest van haar woorden hoorde leken zijn ogen nog meer op te klaren, ging zijn hoofd iets de lucht in. Trots, maar niet neerbuigend. Meer om haar gelijk te geven dat hij inderdaad helemaal geen vogel zoals andere vogels was; zeker niet. Hij hoorde nota bene bij Neara, en degenen die dicht bij Neara stonden konden nooit normaal zijn. Die moesten iets speciaals hebben om bij haar te kunnen horen, om bij haar te kunnen zijn. Hij vroeg zich licht af of haar neutrale gezicht slecht een masker was, of dat ze echt zo in elkaar stak dat het haar eigenlijk geen moer kon schelen, maar ze meer uit beleefdheid de vraag stelde? Het eerste leek hem een betere optie, je moest sterk overkomen op anderen, en nieuwsgierigheid was een positieve eigenschap, iets wat recht zou doen aan haar Puffoonse bloed. Onverschilligheid zeker niet, dus hij hoopte sterk dat het dat niet was. 'Inderdaad, mejuffrouw. Ik ben hier met een reden. Over enkele uren zullen wellicht de eerste gestoorde kinderen door het bos heen rennen, en vluchten de meeste vogels weg om hun rust op te zoeken. Volledig begrijpelijk, natuurlijk. Ik ben hier om in de gaten te houden dat die kinderen niet al te veel de rust verstoren, geen dingen vernielen et cetera.' Kort verscheen er een verafschuwde blik in zijn ogen, langs haar heen. Hij zag alweer voor zich hoe twee ranzige tieners in een boom zaten te klooien en een nest vernielden. Dat zou hij absoluut niet laten gebeuren, niet sinds Neara hem had ingeschakeld om een extra oogje in het zeil te houden. Hij was er niet voor niets, hij zou zijn dienst aan haar bewijzen zodat zij zich bezig kon houden met de echt belangrijke zaken en ook af en toe nog tijd voor haarzelf had, zich kon vermaken. Ze moest zich natuurlijk wel goed voelen om haar belangrijke taak als Legendarische Magician te kunnen vervullen. Langzaam werd zijn blik weer helder en gleed hij ermee over het meisje, nog meer informatie dan eerder in zich opnemend, om mogelijk later verslag te doen bij zijn geliefde Meesteres. 'Vertel mij eens, houd jij van vogels?' Het was een vrij standaard vraag, maar wel een vraag waaruit je meteen kon lezen of iemand zijn bloed waard was of niet. Vogels waren het symbool van alles dat vloog, de kracht en de elegantie erin, de luchtmagie die zich met hun vleugels bewoog zonder dat ze ook maar echte magie beheersten. Zijn blik gleed weer naar haar ogen en bleef daar hard in kijken, benieuwd of hij uit haar antwoord een positief of negatief oordeel over haar zou vellen.

[Azule doet k*t ]

Haar antwoord werd geaccepteerd. Wel werd ze erop gewezen om zich aan een belangrijke regel te houden. Ze knikte. ‘Maar natuurlijk. Dieren moeten schepsels blijven die onaangetast blijven door mensen. Het liefst ook de gehele natuur.’ Ze keek weer langs hem, had nog steeds haar neutrale uitdrukking. ‘Dieren zijn eigenlijk de enige die recht hebben op wat de natuur te bieden heeft. Enkel al door het feit dat zij weten hoe ze haar moeten behandelen, alles wat zij te bieden heeft te gebruiken en te waarderen. Mensen daarin tegen…’ Ze kapte haar zin af, herinnerde zich dat ze zich gedeisd moest houden. Niet alleen het pijn doen of doden van mensen kon haar ware aard verraden, maar het feit dat ze haar mening uitsprak kon ook al de hele boel onthullen. De houding van de vogel veranderde. Ze had dus juist gedacht; hij was niet gewoon. En omdat zij dat had ontdekt welde er wat trots op in het dier. Kalm luisterde ze naar de woorden van hem. Een van haar mondhoeken kroop omhoog, zorgde ervoor dat ze een schuine grijns op haar gezicht kreeg. Zo te zien was zij niet de enige die mensen verachtte. Ze wist wel dat hij waarschijnlijk niet alle mensen op aarde haatte, waarschijnlijk waren er wel een paar uitzonderingen. Maar zij had geen uitzonderingen, en het zou ook lang duren voordat ze die wel zou proberen te maken. Maar er hoefde maar een klein foutje te zijn, dat onthulde dat haar beeld waar zou kunnen zijn, en ze zou weer terug zijn bij af. ‘Ik wou dat ik je daarmee kon helpen… Maar mijn menselijke -’ ze kapte haar zin af. Ze was eigenlijk helemaal niet zo menselijk als men zou denken. Zelfs haar uiterlijk zag er niet helemaal menselijk uit, met dank aan haar hoorns. ‘Mijn uiterlijk zorgt ervoor dat de dieren hier waarschijnlijk een verkeerd idee krijgen, dus ik zou het alleen maar erger maken. Dus is het enige wat ik kan doen; zorgen dat ik ze niet stoor, hoewel ik weet dat ze vroeg of laat toch gestoord zullen worden door anderen die geen rekening met ze houden.’ Haar neutrale gezichtsuitdrukking was weer terug, simpelweg omdat ze haar mondhoek weer omlaag liet zakken.
Ze keek de vogel weer aan na zijn vraag. Het was een vrij normale vraag, maar toch gaf ze niet gelijk antwoord. Ze keek hem aan, knipperde een paar keer. Het duurde een paar tellen voordat ze antwoord gaf. ‘Het eerste wat ik zeg; ze zijn beter dan de mensen, in veel verschillende opzichten.’ Ze zweeg weer, dacht na over hoe ze de rest kon verwoorden. ‘Wat ze onderscheid van de andere dieren is natuurlijk hun elegantie, hun uitstraling. Dieren die in het water leven zijn ook erg elegant, maar dat komt door het feit dat ze in het water leven; en de zwaartekracht daar toch net iets anders werkt dan in de open lucht. Vogels trotseren de zwaartekracht, en daar nog bovenop weten ze dat ook nog eens uiterst sierlijk te doen soms.’ Ze wendde haar blik af, keek naar boven. ‘Ze zien er altijd zo vrij en zorgeloos uit. Dit betekend niet dat ik me realiseer dat het heel wat inspanning kost voor ze om in de lucht te kunnen blijven. En het blijft knap dat ze zich kunnen verplaatsen in de lucht zonder enig gebruik van magie. Het blijft me altijd toch licht verbazen.’ Ze richtte haar blik weer op de vogel. ‘Beantwoord dit je vraag voldoende?’ De neutrale uitstraling had pas een keer een scheurtje vertoond, maar dat was nu weer hersteld. Ze was niet echt een mens van veel emoties, vond ze maar onnodig. ‘Nou ik eraan denk, ik heb me nog helemaal niet voorgesteld,’ merkte ze op. ‘Bij deze dan; Mijn naam is Kaede Misfortune. Aangenaam,’ stelde ze zichzelf voor. Het was maar goed dat ze de gewoonte niet had aangeleerd om haar hand uit te steken als ze zich voorstelde, want een hand schudden ging nou eenmaal moeilijk met een dier dat geen handen had.

{ Ik ben gemeen,
Geef je niet genoeg materiaal om een goede post te geven ;x; }

Hij wachtte geduldig terwijl zij waarschijnlijk haar antwoord correct probeerde te formuleren, daar deed hij zelf ook wel eens wat langer over, vooral als het belangrijke besluiten of woorden waren. Het was nooit verkeerd om na te denken over je woorden, je kon beter lang nadenken en iets nuttigs zeggen dan een flapuit zijn. Maar tot nu toe mocht hij haar wel; ze leek hem iemand die wel respect had voor de dingen waar hij ook respect voor had, ze had het ook niet zo op mensen. Zijn ogen bleven op haar gericht, zijn blik veranderde ook niet toen ze begon te spreken. Een voldane uitdrukking vertoonde zich in haar ogen terwijl ze praatte, ze wist wel hoe ze de juiste woorden moest zeggen. Hij keek met haar mee omhoog, zijn soepele nek kon gemakkelijk nog veel verder buigen. ‘Mooi gesproken. Je hebt natuurlijk gelijk, van begin tot einde. Dit beantwoordt mijn vraag volledig.’ Ja, ze was haar bloed waard. Het was een intelligent meisje dat de wereld snapte, de natuur snapte, en daarbovenop ook nog eens de natuurlijke aard van de vogel, zijn plaats in de wereld snapte. Het klonk eigenlijk alsof ze liever zelf een vogel zou zijn dan een mens. Soms wenste hij ook dat sommige mensen dat waren, de goede mensen. De slechte mensen verdienden het niet om zoiets als een vogel te zijn, ze verdienden het niet de luchtmagie te ervaren en vleugels te krijgen. Langzaam richtte hij zijn blik weer op het meisje, boog zijn elegante nek weer, zodat hij haar aan kon kijken met iets vriendelijkere ogen dan de koele duisternis die er meestal in te lezen was, de afstandelijkheid. Toch bleef zijn hoofd iets hoger hangen dan je zou verwachten, de trotse houding hield hem in zijn greep. ‘Azule, Adviseur van Neara Ventus inté Caelum, aangenaam. Wat een… ongelukkige achternaam.’ Hij zag zelf de humor in zijn woordgrap niet, maar kon zich wel voorstellen dat die achterlijke mensen, de mensen die van hem gewoon heel soepel met een windvlaag van deze planeet mochten verdwijnen, haar er wel eens belachelijk gemaakt om hadden. Hoewel ze niet iemand leek die zich snel klein liet maken, gelukkig niet. Iemand met zo’n heldere geest moet ook dat soort mensen wel aankunnen, niet? Anders zou hij persoonlijke de domme mensen voor haar aan de kant vegen. Dit meisje verdiende educatie, verdiende het om slimmer te worden, slimmer dan anderen, om later een goed leven te kunnen leiden. Want zo werkte dat nou eenmaal in de mensenwereld, deed je goed je best op school, dan kreeg je een goede baan, dan verdiende je genoeg geld, en dus had je een goed leven. Hij bleef haar aankijken, de zwakke schim van vriendelijkheid nog steeds in zijn ogen. ‘En hoe lang ben je hier al? Heb je alles al kunnen vinden? Heb je al anderen ontmoet?’ Hij was oprecht nieuwsgierig naar het meisje, dat kon alleen gebeuren bij mensen die van Puffoon kwamen. Dus werd zijn blik iets vragend, boog hij zijn hals iets meer zodat hij minder trots en hooghartig leek, zodat ze zich misschien meer geneigd zou voelen hem te antwoorden.


[Ach, hopelijk kun je hier íéts mee.
En anders schrijf je gewoon een flutpost, net als ik. ]

Hij luisterde naar haar, gaf haar de tijd. Iets wat mensen niet echt vaak hadden toonde hij; geduld. Ze vond het fijn, fijn dat ze eens niet gepusht werd. Dat ze de tijd kreeg die ze nodig had om een normaal antwoord te geven, zich niet te hoeven opjutten. En wat ze al helemaal fijn was dat hun beelden op bepaalde dingen vrijwel overeen kwamen. Hij leek de mensensoort ook niet echt te waarderen, iets wat zij nou weer waardeerde aan hem. Ze had het sowieso fijn gevonden dat hij geen mens was. Maar wie weet was hij wel zo’n tam diertje, dat trouw was aan mensen en dus van ze ‘hield’. Walgelijk. Ze walgde ervan, nog meer dan ze zou walgen van iets vies. Maar ze had al genoeg vieze dingen gezien, dingen waarvan ze eerst misselijk werd. Dat ervoor zorgde dat haar maag omdraaide. Maar eenmaal eraan gewend werd het de gewoonste zaak ter wereld. Maar ze zou er nooit aan kunnen wennen aan wat voor vreselijke wezens mensen eigenlijk waren. Natuurlijk, ze was zelf ook een mens. Maar toch ook weer niet. Haar uiterlijk week ervan af, haar gedachtes en idealen waren anders. Ze was niet menselijk, nee. Althans… Niet zoals gewone mensen. En dat vond ze ook prima. Maar wellicht dat als ze niet zo had afgeweken van de normale normen die aantoonden dat je een mens was; was ze nu niet zo. Maar ze was wie ze was, en nu dat ze zichzelf eindelijk accepteerde – ervan uit ging dat die anderen fout waren – vond ze het goed zo. Een nauwelijks merkbare glim van vriendschappelijkheid in zijn ogen, en toch spotte ze hem. Hij stelde zich ook voor, maakte een opmerking over haar achternaam. Ze wendde haar blik af. ‘Zoals je misschien al hebt opgemerkt heb ik het ook slecht getroffen met mijn uiterlijk,’ was haar reactie. ‘Mijn achternaam merkte men niet meer op om me mee te kunnen bezeren, ze hadden genoeg aan mijn uiterlijk.’ En hoe. Mensen wisten hun naam niet eens fatsoenlijk. De enige naam die ze had in haar kindertijd was hoorns. Vanwege haar vreemde hoorns. Ze waren klein, maar toch staken ze fel af tussen haar roze haar. Ze had ze zo vaak vast gepakt, bang ervoor. Schrok ervan als ze voelde dat ze er ook daadwerkelijk waren. Dat was nog in de tijd dat ze een echt normaal mens wou zijn, wat ze nu verachtte.
Een vraag. Twee om precies te zijn. Ze kwam Azule weer onder ogen. Zijn blik nieuwsgierig, die van haar weer zoals verwacht neutraal. ‘Niet lang, en ik heb geluk dat ik een goed geheugen heb. Zo kan ik al de wegen naar de lokalen onthouden.’ Op de laatste vraag gaf ze nog geen antwoord, keek hem enkel aan. Normaal had ze haar blik nu woorden laten spreken. Maar nu niet. Ze mocht niets verraden. Ondanks dat het feit dat Azule wellicht haar beeld kon snappen, zoals geen ander, kon ze het nog niet onthullen. Nee. Daar vertrouwde ze hem nog niet genoeg voor. ‘Ik vermijd liever contact met anderen,’ sprak ze uiteindelijk na een paar tellen. Misschien net iets te veel tellen. ‘Zoals je uit mijn woorden hebt kunnen afleiden heb ik het niet echt zo op mensen…’ Ze keek nog steeds in zijn ogen, maar staarde tegelijk ook in het niets. ‘Nare ervaringen,’ beantwoordde ze een wellicht toekomstige vraag alvast.

{ En toen was alles hier zo geel ;D }

Azules ogen werden licht hatelijk toen hij hoorde dat mensen haar bezeerd hadden met haar hoorns. Alleen om een minuscuul uiterlijk verschil hadden mensen haar weten te kleineren. Mensen waren letterlijk verachtelijk. De meeste mensen, sommige mensen waren beter. Sommige zelfs beter dan hijzelf was, maar dat waren er maar heel weinig. Hij schudde licht met zijn kop en afschuw was te zien in zijn ogen, in lichte mate. De diepe duisternis bleef, bleef zoals hij altijd bleef. Nooit liet hij zijn oplettendheid varen, nooit zou hij zich op een onverwacht moment laten pakken. Toen hij zijn vraag gesteld had en ze hem weer aan keek, bleef hij rustig kijken, wachtend op antwoord. De nieuwsgierige blik verdween niet uit zijn ogen toen ze begon met spreken, werd tijdens het spreken alleen maar sterker. Zijn ogen knepen lichtjes samen om haar woorden, dacht er over na. Toen ze verder sprak zonder dat hij iets vroeg knikte hij, als teken dat hij het begreep. Je hoefde niet eens nare ervaringen te hebben om het niet zo op mensen te hebben, wist hij uit ervaring. Toch bleef hij nieuwsgierig naar haar redenen, al wilde ze er misschien niets over kwijt. Niet geschoten is altijd mis, was niet voor niets een van zijn wijsheden. Langzaam liet hij zijn vleugels zakken, liet de lucht hem naar de grond dragen. Elegant landde hij, en ging fier rechtop op zijn poten staan, zodat hij in lengte niet veel kleiner dan het meisje zelf was. Zijn nek was vrij gestrekt zodat zijn hoofd hoog was, trots, maar ook om haar goed in de ogen aan te kunnen geven, zodat hij het kon zien wanneer ze ook maar iets van emotie weggaven. ‘Vermijd je élk contact met mensen? Dat lijkt me toch lastig op een school.’ Zijn klank was absoluut niet spottend, hoewel zijn woorden misschien wel zo over zouden kunnen komen. Zijn klank was juist uiterst serieus, hij was nieuwsgierig naar hoe ze ermee leefde, hoe ze ermee omging. Hij was eigenlijk in het geheel wel nieuwsgierig naar dit meisje. Het leek een van de weinige mensen te zijn die niet dol was op zijn bestaan als mens, die niet wilde zijn zoals ze was. Dit was iets nieuws voor hem, de meeste mensen achtten zichzelf veel hoger dan dieren. Daar klopte natuurlijk niets van, zij waren juist de mutanten, degenen die zichzelf zo goed vonden dat ze geen rekening meer hielden met de rest van de wereld. Ze namen hele planeten in, ze verwoestten vele natuurgebieden zodat zij er konden wonen, waardoor er vele soorten dieren, waaronder ook vogels, uitstierven. Mensen waren de grootste fout in evolutie van dit sterrenstelsel.

Ze kon niet ontkennen dat ze lichte sympathie voelde voor de vogel bij het zien dat zijn ogen de minachting toonde die hij ook scheen te hebben voor bepaalde mensen. Misschien was er nu eindelijk iemand die hetzelfde beeld over die verachtelijke wezens deelde met haar. Natuurlijk, ze bleef zelf een mens. Haar uiterlijk was een soort van menselijk. Maar toch ook weer niet. En haar gedrag, nee. Ze was helemaal niet zoals andere mensen, en ze zou dat ook nooit meer worden of zijn. Ze wist eigenlijk niet eens meer waarom ze vroeger zo graag op hun wou lijken. Wetende dat ze dat nooit zou kunnen zijn omdat ze die hoorns had. Ze haatte ze, maar nu hield ze zowat van ze. Ze zorgden ervoor dat ze niet zoals hun was, dat ze niet zo was geworden. Ze hadden ervoor gezorgd dat ze normaal en helder kon denken. Dat ze niet zo dom werd als al die andere mensen. Ze was ze dankbaar.
Ze knipperde een paar keer met haar ogen, merkte daarna pas dat Azule voor haar stond. Haar ogen versmalden zich voor een paar tellen. Doelde hij erop om een emotie uit haar te vissen? De enige die hij zou vinden was haat, pure woede. Minachting. Voor die vreselijke mensen. En alsnog zouden haar mondhoeken op hun plaat blijven, zou haar mond die eeuwige emotieloze streep blijven. Zijn opmerking over haar reactie was begrijpelijk, ze snapte het volkomen. Ze knikte. ‘Dat is waar. Maar als je een hoed of muts op doet val je niet meer op; ben je een van de zoveelste normale leerlingen. Normale mensen zijn niet interessant, omdat je niets hebt om ze mee te kleineren. Maar anderen die met hun uiterlijk afwijken zijn zo opvallend als maar kan; want je kunt ze werkelijk alles laten doen, enkel omdat ze het zelfvertrouwen nooit hebben kunnen opbouwen om zich te kunnen weren tegen hun woorden.’ Ze zweeg, keek hem enkel aan. ‘Maar ik weiger om in contact te komen met wezens die hun eigen graf graven zonder het door te hebben,’ voegde ze eraan toe. ‘Ze zijn dom, arrogant en verdienen het niet om nog in leven te zijn. En vroeg of laat zullen ze dat inzien, maar natuurlijk doen ze dat pas op het laatste moment; als alles al verloren is.’ Wellicht zou Azule hier nog meer woorden aan kunnen toevoegen, woorden die ze eigenlijk wel graag zou willen weten. Want hij was immers iemand die wel wist hoe de wereld in elkaar zat, tot tegenoverstelling van al die andere imbecielen.

{ Sorry voor ongelofelijke late flutpost D: }