Je voelt je geweldig, alles gaat goed. Er is niets om je zorgen over te maken! Dat was wat hij keer op keer in zijn hoofd moest herhalen om rustig te blijven. Net toen hij mentaal weer wat kon hebben, begon zijn lichaam weer eens te protesteren. Hij werd nu echt volwassen. En dat was lang zo leuk nog niet. Zijn stem sloeg iedere keer dat hij wat zij wel minstens een keer over. Hij kon kortom niet meer normaal praten. Dus deed hij het ook niet. Of hij fluisterde, in de hoop zijn stem op een vaste toon te houden. Mentaal was hij al vrij volwassen, maar door al dit gedoe begon hij zich weer te gedragen als een klein kind. Hij schaamde zich voor letterlijk alles. Durfde niets. En was eigenlijk weer terug bij af. Net toen hij weer een beetje zorgeloos was geworden, Eerd alles weer zoals voorheen; en dat allemaal omdat zijn lichaam weer eens vervelend deed. Vervloekte hormonen ook. Ja, hij had de leeftijd er nu ook voor. Maar alsnog vond hij het niet leuk. Dat mocht toch wel? Hij haatte het, die puberale fase. Vreselijk.
Hij slofte door de gang. Godzijdank had hij nu pauze. Kon hij tenminste eventjes wat uitrusten. Hij deed zijn best om goed op te letten in de lessen. Maar het bleef hooguit maar vijf minuten hangen wat er werd gezegd in de lessen. Hoe hard hij zijn best ook deed om het te onthouden. Kwam er ook nog eens bij kijken dat hij zo ontzettend moe was. Dat zorgde er ook nog eens voor dat zijn concentratie al laag was. Misschien kon hij wel eventjes wat slaap inhalen tijdens de pauze. Maar dadelijk zou hij de hele dag door blijven slapen, niet wakker worden. Nee. Dat was geen goed plan.

Hij liep alles en iedereen straal voorbij, was niet eens geïnteresseerd in wie er zou zitten. Ergens, aan een tafel die leeg was, ging hij zitten. Gooide zijn tas nonchalant op de grond, om vervolgens zijn kin te laten rusten op de tafel en met een nogal chagrijnige uitdrukking voor zich uit te staren. O ja, de stemmingswisselingen. Die was hij bijna vergeten. Hij veranderde zijn houding, hing achterover in zijn stoel. Maar opnieuw was comfort ver te zoeken. Uiteindelijk legde hij zijn beiden armen op tafel en legde daar zijn hoofd weer op; zodat het eruit zag dat hij sliep. Hij had geen zin om te eten, hoewel hij wel honger had. Maar hij wou niet groeien… Hij wou niet weer dat zijn leven een grote wending zou nemen. Daar zat hij gewoon niet op te wachten. Alles werd stop gezet wanneer hij iets meende te horen. Wie was nou van plan om bij hem aan tafel te komen zitten? Hij was moe, chagrijnig, had honger en kon zich nergens op concentreren. Moeizaam kwam hij weer overeind en zocht met halfdichte ogen naar de persoon die hem blijkbaar over het hoofd moest hebben gezien of zo. Anders was zij of hij toch helemaal niet hier komen zitten?

{ Jeej voor de puberale fase ;D!
Zorgt tenminste voor een post x)

Reageer maar ~ }

Tomari had pauze na een al best wel drukke dag op school. Tot nu toe had hij al extra vroeg op moeten staan om te leren, had praktijklessen gehad en hij was dus al vrij hongerig. Snel liep hij naar de aula om een fatzoenlijke hoeveelheid brandstof binnen te krijgen voordat de rest van zijn lessen begon. Daar aangekomen zag hij echter dat de aula bomvol zat. Ondanks dat pakte Tomari toch een dienblad en haalde een berg eten waarna hij een plek begon te zoeken. Er waren echter al geen lege tafels meer over en dus besloot Tomari maar bij een rustige tafel te gaan zitten. Hij keek rond en zag er een waar maar een jongen aan zat die bovendien nog leek te slapen ook. Dan zou hij het vast ook niet erg vinden als hij daar ging zitten toch? Tomari zette het dienblad neer en ging zitten waarna hij begon te eten. Toen hij net begonnen was zag Tomari echter dat de jongen bewoog en overeind kwam waarna hij Tomari aan keek. Tomari slikte snel de hap door die hij nog in zijn mond had en stelde zich maar voor aangezien hij de jongen niet kende. "Hoi, ik ben Tomari" stelde hij zich vriendelijk voor waarna hij zijn hand naar de jongen uit stak

Hij knipperde met zijn ogen, deed zijn best zijn mondhoeken niet naar achter te laten gaan. Of om ze naar beneden te laten gaan. Een grimas trekken had hij geen zin in, zou hem ook niet lukken. Hij was te moe door van alles en nog wat. Met een neutrale uitdrukking keek hij naar de jongen die was gaan zitten. Vluchtig liet hij zijn ogen over de jongen gaan. Zwart haar, blauwe ogen. Dat was eigenlijk het belangrijkste. En waarschijnlijk zou hij ook wel ouder zijn dan hem, maar dat was bijna iedereen hier. Een hand werd naar hem uitgestoken. Lippen die bewogen en die woorden moesten uitbrengen, maar het duurde toch best een tijd voor hij het doorhad. Dat kwam gewoon door het feit dat hij zich niet goed wist te concentreren, en omdat zijn stem werd overstemd in de drukke aula. Rustig schudde hij de hand van Tomari, de naam van de jongen die zich voorstelde. ‘Roxas,’ stelde hij zich kortaf voor, wou niet veel praten.
Roxas zijn aandacht werd getrokken door het eten dat Tomari bij zich had. Hij had niets te eten, omdat hij geen honger had. Voelde zich eerder misselijk. Hij rukte zijn blik ervan los en richtte hem weer op Tomari. ‘En hoe gaat het met jou, Tomari?’ Wat was hij weer eens slecht in het starten van een gesprek. Hij had wel door dat het ontwijken van contact met Tomari nog onmogelijk was. En aangezien hij niet echt een onaardige gast leek kon hij toch net zo goed proberen een praatje te maken? Dat had hij nu wel geleerd. Want de mensen hier op SSA waren vriendelijker dan verwacht.

{ Oei, flutpost ><
Danke voor reageren (À) }

~valt wel mee, kan er genoeg mee, graag gedaan ^^ ~

De jongen voor hem reageerde iets traag en hield zijn uitdrukking normaal terwijl hij de hand van Tomari schudde en zich voor stelde als Roxas, al was dat bijna niet te verstaan boven de herrie van de aula. Het was een naam die hij wel eerder gehoord had en herkende, al wist hij zo snel even niet meer waarvan. De jongen zag er uitwat futloos uit en zijn gedachtes waren zo te zien niet helemaal bij wat er voor hem gebeurde, maar dat lag waarschijnlijk niet aan Tomari of de jongen zelf. Het zou eerder zijn dat het voor Roxas al een hele zware lange dag was geweest al was het pas net middag of dat hij gewoon niet geslapen had of iets anders aan zijn hoofd had. Ondanks dat het een zwakke poging was poogde Roxas toch om een gesprek te starten en Tomari reageerde dus gewoon normaal. "Tot nu toe een best zware dag, maar voor de rest best goed. En jij Roxas?" vroeg hij vriendelijk waarna hem op eens naar binnen schoot waar hij de naam van herkende. "Wacht, Roxas, ben jij niet het vriendje van Kijito?" vroeg hij maar direct om te bevestigen dat het om dezelfde jongen ging. Ondanks dat de naam hetzelfde was kon het prima een ander persoon zijn, zo veel had Tomari ten slotte niet over hem gehoord al was Roxas nou niet bepaald een naam die vaak voor kwam, -zeker op SSA- zo ver als Tomari wist niet ten minste.

Tomari moest doorhebben dat zijn vage vraagje een poging was om een gesprek te starten, en reageerde dus ook. De vraag werd terug gekaatst. Hij kon nu heel erg dramatisch gaan doen, en overdrijven over hoe zich voelde. Of hij kon de waarheid vertellen… En dan kon hij ook nog eens gaan liegen. Drie keuzes. Natuurlijk wou hij liegen, dat was iets wat hij gewend was. Maar door zijn blik, die eigenlijk al vertelde hoe hij zich voelde, ging dat nogal ongeloofwaardig worden. Dan kon hij beter gewoon de waarheid vertellen, al zou dat wel ongelofelijk gênant zijn natuurlijk. Maar hij was slecht in overdrijven. Hij hapte één keer naar adem, zijn longen vullend met lucht zodat hij antwoord kon geven. Maar nog voor hij dat kon doen kwam er nog een vraag van Tomari zijn kant. Zijn ogen gingen wijder openstaan. Voor een paar tellen bleef hij de jongen enkel aankijken. Daarna volgde een nogal nerveus lachje. ‘Nou, ehh… Je kent Kijito dus?’ was zijn eerste reactie. Had ze het aan mensen verteld. Of was het gewoon zo overduidelijk. Tomari kende hem niet. Nee, het was onmogelijk dat hij dit op zijn eigen houtje had uitgevonden. Hij zweeg weer een tijdje, richtte zijn blik op de tafel. ‘De term vriendje is nogal groot…’ mompelde hij zachtjes. Uiteindelijk keek hij zijdelings naar de zwartharige jongen. ‘Maar hoe we met elkaar omgaan… Dat is niet zoals normale vrienden dat doen, dat is waar. Maar toch,’ een zucht, ‘Wil ik mezelf nog niet zo noemen.’ Hij keek weer naar de tafel. ‘En voor de rest is mijn dag niet veel anders dan normaal,’ beantwoordde hij de eerdere vraag nog eventjes. Hij keek niet meer op, enkel nog strak naar de tafel. Hij wist eigenlijk niet echt wat hij nu nog moest zeggen. Hij vermeed altijd dingen die over Kijito en hem gingen, althans als hij er met anderen over moest praten in plaats van haar.

Het uiterlijk van Roxas had er vanaf het begin al uit gezien alsof er iets niet helemaal goed zat en dus had hij zich eigenlijk al half in gesteld op of een leugen of een ietwat zielig verhaal. Toen hij zag hoe veel moeite het hem dan ook kostte om te antwoorden had Tomari het onderwerp maar veranderd waarbij Roxas wel heel erg verbaasd keek. Best begrijpelijk eigenlijk, van wat hij van Kijito had gehoord had ze voor het ten sprake kwam eigenlijk zo goed als niet over haar relatie gesproken met Roxas en scheen er ook niet echt heel zeker van te zijn wat er nou precies voor relatie was tussen hen en was wat verlegen om er echt over te praten. Dan wist hij nu ook maar weinig van Roxas af. Roxas leek er, net als Kijito, nu niet heel zeker van te zijn wat voor relatie er nu precies had. De andere vraag van Tomari werd heel kort beantwoord, maar zo interessant leek die nu ook niet echt meer. Roxas scheen nou ook niet heel erg graag over Kijito te praten aangezien hij nu naar het tafelblad staarde, nou ja, in elk geval niet in de zin van over hun relatie. Er waren met deze opening echter wel meer dingen te verzinnen om over te praten dan dat en dus besloot Tomari ook dat maar te doen. "Ik heb haar een tijd terug getroost om een situatie waar ze in zat, en daarna haar het vosje bezorgt dat ze nu als huisdier heeft, dus we zijn daardoor bekend met elkaar geraakt. Jij kwam op omdat je een gebeurtenis bespraken waar een vriendin van haar, namelijk mijn vriendin, in was beland" vertelde Tomari rustig aan Roxas waarna hij er daarna nog achteraan voegde "Hoe ken jij Kijito eigenlijk". Tomari keek Roxas nieuwsgierig aan en wachtte op antwoord, hopend dat Roxas deze wending van het gesprek kunnen waarderen