My first lesson

Met haar tas over één schouder liep Genevieve met zelfverzekerde passen door de gangen. Dit was haar allereerste lesdag. De nervositeit die ze tijdens haar sollicitatie gesprek had gevoeld was compleet verdwenen. Ze was aangenomen en nu zou ze laten zien dat ze het verdiende ook. Voor de deur van het lokaal voor duistere magie bleef ze stilstaan. Ze keek een paar seconden lang naar de houten deur en ademde uit in de vorm van een lichte zucht. Ze diepte de sleutels op die ze deze morgen had gevonden. Iemand had ze, samen met een briefje, onder de deur van haar kamer doorgeschoven. Hoewel ze het niet zeker wist gokte Genevieve er maar op dat het Savador was geweest die haar alle sleutels had gegeven waarvan hij dacht dat ze ze nodig zou hebben zoals de sleutels van het lokaal.
Na even zoeken had Genevieve de juiste sleutels gevonden en gooide de deur open. Een bekende geur kwam haar tegemoet. De geur van het vergeelde papier van oude boeken, verschillende drankjes, poedertjes en toefjes. Niks had zoveel verschillende hulpmiddelen als duistere magie en daar hield Genevieve van. Experimenteren met zalfjes en poedertjes. Geweldig vond ze het. Ze liep langzaam verder de kamer binnen en zette haar tas op het bureau. Na een simpele knip in haar vingers ontstaken de kaarsen die door het hele lokaal te vinden waren. Sommigen normaal oranje van kleur, anderen juist groen of blauw. Maar ook rood, paars, geel, wit en zelfs zwart was te vinden. Een lichte glimlach verscheen op Genevieve’s gelaat. Hier kon ze zich zeker wel in vinden.
Ze streek even met haar vinger over het houten oppervlak van haar bureau. Vreemd, ze wist dan wel belabberd weinig over haar voorganger maar hij had de plaats wel netjes achtergelaten. Stof was hier in elk geval onvindbaar.
Genevieve wierp een blik op de gordijnen, die zou ze gesloten laten. De kaarsen die zich overal in het lokaal bevonden zorgde voor genoeg licht. Daarbij was dit een lokaal voor duistere magie, en dan mocht zij wel Raziaans bloed in zich hebben stromen, sommige leerlingen zouden dit ongetwijfeld prettiger vinden. Met die gedachten in haar achterhoofd liep ze terug naar het bord voor in het lokaal. Met een sierlijk handschrift dat eigenlijk alleen maar bij een vrouw kon horen schreef ze Miss Genevieve Faye. Vlak daaronder tekende ze een soort boogje onder haar naam. Dat was voorlopig wel genoeg. De opdracht over wat ze vandaag zouden gaan doen zou ze wel uitleggen als de leerlingen er waren. Ze liep terug naar het bureau en haalde de documenten eruit die ze nodig had waaronder een aantal bladen met de namen van alle leerlingen en hun foto’s.
Na een blik op de klok die haar vertelde dat ze nog vijf minuten had keek ze nog snel of ze er reepresentabel uitzag. Ze droeg een paarse rok die tot haar knieën reikte en had daarboven een witte bloes die enkel bij de mouwen een beetje doorscheen en zo haar gezonde Raziaanse kleurtje verried. De bovenste knopen waren open. Ze had om het punt waar haar bloes in de rok verdween een zwarte sierriem omgedaan zodat dat punt onzichtbaar was geworden. Ze droeg verder zwarte naaldhakken van een vrij duur merk en ze had zoals altijd haar gouden sieraden om. Om haar polsen een horloge en een schakelarmband. Om haar nek een gouden ketting met een hanger wat op een herfstblad leek. En natuurlijk de bijpassende oorbellen. Haar gouden lokken had ze netjes opgestoken. Haar barnsteen kleurige ogen keken strak naar de deur alsof ze wilden zeggen: Laat ze maar komen ik ben er klaar voor.

Precious Rose

Haar rode lakschoenen klikklakten over de lege gangen. Licht dansten haar haren om haar heen, bijna doorzichtig door het bleke zonlicht dat door de ramen viel. Ze waren losjes opgestoken, maar er vielen een aantal plukken uit. Niet dat het er slordig uitzag, integendeel. Dat maakte het geheel alleen maar geloofwaardiger. Alsof ze net uit een poppenwinkel kwam lopen. Dat was helaas al een tijdje geleden, en ze kon zich er niets van herinneren, maar ze had het eens gedaan. Gewikkeld in dons, verpakt in een loden kist, maar ze was in die poppenwinkel geboren. Langzaam schudde ze haar perfecte hoofd, wat haar gouden haar alleen nog maar meer liet dansen. Niet lang meer. Over niet al te lange tijd zou ze niet meer onmenselijk zijn. Dan zou ze zonder angst de jurken zonder schouders kunnen dragen. Niet de jurk die ze nu droeg. Dieprood was hij, en hij bestond eigenlijk puur uit ruches. Hij kwam tot halverwege haar bovenbeen, en ongeveer twee centimeter daar onder begonnen haar zwarte kousen al. De bovenkant van de jurk was simpel, en de mouwen vielen tot net over haar ellebogen. Haar helblauwe ogen leken het bloedrode effect van de jurk te versterken. Voor Shinku was dit een van de normaalste jurken. Hij was simpel, en lang niet zo opvallend als een aantal andere die ze had. Hij was ook best vrolijk voor haar doen. Shinku was vrolijk. Het gebeurde niet vaak, maar soms was er een dag dat ze zichzelf even geen verwijten maakte. En vandaag was zo'n dag. Misschien was het het weer, misschien het feit dat ze haar eerste lessen duistere magie kon gaan volgen. Misschien allebei. Ze wist het niet, en het boeide haar ook niet. Het enige wat haar nu boeide, was het lokaal vinden. Dat had ze al vrij snel voor elkaar, na drie hoeken en vijf gangen doorgelopen te zijn in dat constante, steeds maar tikkende tempo. Ze was niet laat, maar ook niet erg vroeg. Zoals gewoonlijk, ze was perfect op tijd. Haar hand lag al op de deurknop, toen ze zich nog een keer controleerde. Haar zat nog goed, gezicht in een neutrale positie, jurk even rechttrekken. Met een vaste hand drukte ze de deurknop naar beneden, en stapte ze het lokaal binnen. Zonder een woord te zeggen legde ze haar tas op een van de tafels, en ging ze rustig zitten. Haar ogen gleden naar de lerares. Voor een mens leek ze nog vrij mooi. Niet zo perfect als zij, maar dat was niemand.

Duistere magie, het leek haar wel leuk. Om eerlijk te zijn was het de eerste les die ze niet skipte, van dit vak, maar ze had gehoord dat er een nieuwe lerares kwam. Waarschijnlijk wist die dat nog niet en anders kon ze rekenen op een grote mond van de rebelse Wren. Wren had haar spullen gepakt en besloot dat ze best op tijd kon komen, aangezien ze meer dan genoeg had aan 5 minuten om naar het lokaal te slenteren. Met haar tas over haar schouder en een verveelde uitdrukking op haar gezicht kwam ze het lokaal binnen, om vervolgens bij het raam te gaan zitten en haar tas op tafel te gooien zonder de moeite te nemen hem uit te pakken. Er zat alleen maar een boek in, een schrift en een etui. Voor de rest was het ding leeg en zo licht als wat. Met haar luchtmagie kon ze het gemakkelijk laten zweven, maar daar had ze nu geen zin in. Wrens blik gleed naar het bord, waar de naam van de nieuwe lerares op stond. Miss Genevieve Faye. Interessant. De vrouw zelf zag er nogal chagrijnig en onstylisch uit. Kom op, een paarse rok? Ach ja, de Puffoonse smaak voor mode was nu eenmaal heel anders dan de Shadraanse, niet? Allemaal gouden sieraden, dat was echt nogal kitscherig. Wren wist niet helemaal of ze deze vrouw wel mocht, maar daar zou ze snel genoeg achter komen. Het meisje liet haar stoel op twee poten leunen en leunde zelf tegen de vensterbank aan, waar ze met haar arm op steunde. Haar blik was naar buiten gericht. Hoewel daar niets gebeurde, gebeurde er meer dan in het lokaal zelf.

Misschien kon Dizzy vandaag beter maar naar de les gaan. Hij had Duistere magie tenslotte wel in zijn vakkenpakket. Hij had weer niet goed geslapen en je kon drie keer raden dankzij wie dat was. Hij had echt een hekel aan zijn buurjongen. Niet alleen kon hij echt tot in de late uren nog praten, hij had ook een verschrikkelijk gevoel voor slapen. Hij snurkte verschrikkelijk hard. Misschien kon Dizzy eens op Internet kijken of er toevallig een machine te koop was waarmee je het snurken kon tegengaan. Hij moest moeite doen om zijn lach in te houden. Haha, wat was hij toch soms ook weer grappig. Toch vond hij het verschrikkelijk leuk om grapjes te maken. Misschien kwam hij Jadira ook weer tegen. Jadira… Ze spookte de hele tijd rond in zijn hoofd. Niet alleen had hij er ’s nachts niet goed van kunnen slapen, ook verbeeldde hij zich steeds weer haar gekwetste gezicht toen de cola tegen haar rug was aangekomen. Hij had die jongen gewoon een mep moeten verkopen, ook al had hij Jadira daarmee misschien geen pleziertje mee gedaan, hij moest gewoon weten dat je niet aan haar kwam zonder Dizzy op je dak te hebben. Maar hij wou niet de hele tijd aan Jadira denken. Hij moest ook denken aan andere dingen, zoals of hij wel op tijd kwam voor zijn les. Als hij nu niet vertrok, zou dat zeker niet het geval zijn. Maar hij was nog niet aangekleed! Paniekerig keek hij zijn kast in. Hij schoot in een spijkerbroek en een grijs shirt, waar een soort van harig monster op stond. Ja, hallo! Hij had haast, hij had geen tijd om de hele tijd te blijven hangen. Hij haalde een kam door zijn haar, zodat zijn pieken weer alle kanten opschoten en deed uiteindelijk, als laatste toevoeging, zijn koptelefoon rond zijn nek.

Rustig begon hij door de gangen te lopen. Dat was gek. Eigenlijk zou hij moeten sprinten om nog op tijd te komen. Maar daar had hij niet echt zin in. Hij wou gewoon op zijn gemak doen, hij zag wel of hij op tijd kwam of niet. Hij keek even om zich heen en trok toen een sprintje, stiekem om iemand voor te zijn. Die riep iets naar hem wat hij niet kon verstaan. Ach, wat zou het ook! Hij had geen zin om de hele tijd te blijven stil staan en te luisteren naar wat mensen tegen hem zeiden. Hij had ook een les in te halen. En als hij deze les mistte, mistte hij al direct een hoop huiswerk en zin in inhalen of bij Savador in het kantoor komen had hij dus echt niet. Hij klopte op de deur van het lokaal en knikte even naar zijn lerares, waarna hij de deur sloot en ging zitten op een plek achteraan bij het raam.

Het was gebruikelijk, het drukke gepraat van andere studenten, samen vermengd met geluiden van voeten die onvoorspelbaar elke kant op zoude kunnen gaan. Het was bijna iets natuurlijks voor elke student, zeker zo in de ochtend vroeg. Het kon eigenlijk vergeleken worden met het morgenlied van vogels. Het was iets gewoons geworden in het leven van Ellia. De eerste paar dagen dat ze hier was ergerde ze zich eraan, maar nu keek ze er eigenlijk niet meer vreemd van op, hoe vreemd de onderwerpen van de gesprekken die ze wel eens opving ook waren.
Samen in de massa medestudenten verplaatste Ellia zich door de op dit tijdstip overvolle gangen, zoekend naar haar lokaal. Zoals altijd was het een geëtter in die gangen van jewelste. Eerstejaars die dachten dat het grappig was om iedereen voor zich een harde duw te geven, vierdejaars die dachten dat ze al heel wat waren en door iedereen heen probeerde te lopen om maar een stoere indruk achter te laten, vijfdejaars die pissig werden om dat gedrag en uit waren op ruzie, zesdejaars met een vreselijk ochtendhumeur en zich daardoor met de ruzie bemoeide. Ja, de gebruikelijke routine speelde zichzelf af in de gangen. En tussen al die geïrriteerde, vervelende pubers bevond Ellia zich, in alle rust op haar eigen tempo naar haar lokaal toe wandelend -voor zover dat tenminste mogelijk was-. Hoewel ze zich in een vrij grote, drukke mensenmassa bevond viel ze op de één of andere manier er toch uit op. Zo tussen al die beschaafde studenten had ze meer iets weg van een ontsnapte bajesklant, dan een student. Met haar jongensachtige kledingstijl en bouw, haar manier van bewegen, de tatoeage op haar ontblote arm getekend en de tandenstoker in haar mond viel ze aardig uit de toom. Niet dat ze zich daar druk om kon maken, ze vond het heerlijk om anders dan de andere te zijn. Ze was geen volger, maar een leider.
Bijna bij haar eindbestemming aangekomen sloeg ze de juiste gang in, waar er veel meer rust heerste dan in de gang waar ze vandaan kwam. Waarschijnlijk omdat er in deze gang maar twee lokalen waren. Twee deuren stonden in de muur, de linker gesloten, de rechter nog op een kiertje staand. En daar moest ze wezen. Met een veel hardere douw dan het eigenlijk nodig was smeet ze de deur open en trad ze het lokaal binnen. Zoals gebruikelijk hield ze zich liever bezig met haar eigen zaken dan de leerlingen die zich in haar omgeving bevonden. Mensen die in haar weg liepen duwde ze grof aan de kant, zich niet druk makend over het feit dat ze zichzelf voor sommige nu neer zou zetten als één of andere asociale teef. Daarna nam ze haar gebruikelijke plekje, achterin in de klas in beslag en gooide ze haar boekentas naast zich neer, op de grond. Ruim een halve meter schoof ze haar stoel naar achteren, bleef ze balanceren op haar twee achterpoten terwijl ze haar benen kruislings over elkaar op de tafel legde. Nadat ze haar mouwloze, korte spijkerjack nog even rechter over haar schouders getrokken had sloeg ze haar armen over elkaar en draaide ze met de tandenstoker die ze in haar mond hield. Het was eigenlijk de gebruikelijke routine voor Ellia. Maar één ding was anders op deze schooldag. Ellia was hartstikke op tijd gekomen. Een gewoonte die ze zichzelf voor iets als lessen geweigerd had om aan te leren. Maar voor deze les had ze een uitzondering gemaakt. Natuurlijk, andere lessen konden zo nu en dan, wanneer je geluk had, zéér interessant zijn. Zeker als het door de juiste leerkracht op een leuke manier gebracht werd, die de stof interessant kon houden. Maar het was voor haar nooit zo zeer van belang. Het kon van pas komen als ze op die manier er achter kwam hoe ze zich moest opstellen, mocht ze in een gevecht komen met iemand die die krachten gebruikte, maar daar bleef het dan ook bij. Maar zij als een volbloed Shadraan, een temmer van eeuwen oude schaduwwezens met allemaal een geschiedenis dragend die ver terug in de tijd gingen, had veel meer aan een les duistere magie. Tenminste, als ze het over een onderwerp gingen houden wat voor haar ook leerzaam was. Lessen over potjes en pannetjes wisten haar nooit zo goed bezig te houden. Vurig hoopte ze dan ook dat dat hoofdstuk voor vandaag achterwegen gelaten werd.
Omdat ze -voor haar doen- zo vreselijk op tijd was begon ze uit verveling en radeloosheid toch maar om zich heen te kijken en het lokaal, samen met al dat wat zich erin bevond onderzoekend. Op die manier hoopte ze de tijd die ze nu over had maar even te verdrijven, tot ze de bel zou horen, het teken dat de les zou beginnen. Even gaf ze kort aandacht aan de aangestoken kaarsen en de decoraties in het lokaal. Maar dat wist ook niet voor een lange tijd haar aandacht vast te houden. Ook het boord, drager van de in sierlijk geschreven naam wist voor niet meer dan tien secondes haar blik in zijn greep te houden. Haar blik liet zich afglijden naar de leerlingen en de lerares. Hoewel ze nooit zo enorm veel oog had voor uiterlijk, was dit toch wel iets wat haar bij heel veel mensen opviel. Sierraden, overdreven dure, kleurrijke merkkleding, glanzende haarlokken, wat bij sommige geverfd leek te zijn, of extensions leek te hebben. Zo kon ze nog wel even door gaan. God, wat overdreven allemaal. En om dan nog maar te zwijgen over de koppies die ze hadden. Vele leken het gezicht van een pop te hebben. Rechte lijnen, gave huiden, heldere ogen, opgemaakte gezichten. Het was gewoon vreselijk om te zien. Waarom leek elke vrouw hier zoveel moeite te doen om er zo perfect uit te zien? Wat wilde ze laten zien aan de wereld, dat iedereen een voorbeeld aan ze moest nemen? Dachten ze dat het hier één of andere modeshow was? Waar waren de sterke, onafhankelijke vrouwen die zich niet bekommerde om iets belachelijks en onzinnigs als uiterlijk, zoals zijzelf? Ellia zelf deed werkelijk nóóit moeite voor haar uiterlijk. Ze had dan een spiegel in de badkamer hangen en zag zichzelf als ze er voorbij liep, maar anders zou ze er nooit in kijken. Waarom zou ze ook? Uiterlijk was het laatste waar ze zich met haar levensstijl zorgen over hoefde te maken. Ze deed dan ook geen enkele vorm van moeite om lelijke plekken op haar huid, zoals de littekens die ze voor de rest van haar leven met zich mee zou dragen, te verbergen. Waarom zou ze ook? Ze was trots om de littekens zichtbaar met zich mee te dragen. De littekens over haar hele lichaam verspreid hadden voor haar bijna dezelfde waarde als haar tatoeage. Wat mensen een belemmering van de huid noemde, had Ellia zo enorm lief. De tatoeage op haar linker onderarm, tussen de getekende littekens werd vaak met een vies gezicht door mensen –voornamelijk door vrouwen- aangekeken. Maar Ellia bekeek ze zelf altijd met een trotse, zelfvoldane blik. Als zijzelf niet eens trots kon zijn op de fouten en veranderingen die ze had meegemaakt in haar leven, zou niemand dat kunnen. Het straalde karakter uit, dat ze niet bang was om klappen op te vangen. En dat was juist een indruk die ze bij de meeste mensen achter probeerde te laten.

Bleh, hij zat beter in mijn hoofd dan dat hij nu op papier staat. Twee baantjes hebben zuigt eigenlijk best wel je inspiratie weg, sorry voor de slechte post.

Goed. Nina skipte wel meer lessen, waaronder vuurmagie met de vele briefjes waarop vermeld stond dat ze ziek was. Nou, daar zou ze vast snel wat over te horen krijgen. Nina grinnikte. Dit was altijd een leuke les om dingen te leren die ze uit kon vreten bij de vuur magie lessen als ze weer een keer zou gaan, maar dat niet alleen. Zoals misschien ook nog andere had Nina gehoord dat het een nieuwe leerkracht was, en waar kon ze beter haar voldoening uit halen dan nieuwe leerkrachten een beetje uit te testen. En daarbij zou Wren er ook vast en zeker zijn, als ze het zelfde als Nina had gehoord. Nina had enkel een klein tasje mee genomen met een pen erin en verder niks. Ja een pakje sigaretten als ze er echt behoefte aan had. Met zelfverzekerde passen wist ze het lokaal van Savador te ontwijken, ze had geen zin in een preek en wandelde op haar hoge, oranje, lievelings pumps naar de les. Een broeklegging sloten nauw om haar benen en een klein strak jurkje lieten haar vormen goed uitkomen. Het was heerlijk om weer eens in die kleding rond te lopen. Haar haren had ze losjes langs haar gezicht hangen en op haar gezicht stond een stralende lach. Hoewel ze zelf wat minder stralend voelde. En die lach had misschien ook wel groot en deels te maken met de persoon die ze uit het raam zag kijken. Een grijns kwam op haar gezicht en Nina gooide haar tas op de tafel naast Wren. Schoof op de tafel met haar billen en plaatste haar voeten op het puntje van de stoel van Wren. Duwde erop waardoor ze naar beneden kwam en waarschijnlijk wel uit haar dagdroom kwam. "En waar zit jij zoal aan te denken." Grinnikte Nina waarna ze haar voeten liet bungelen. Ze had nog niet eens de leerkracht gezien, of de naam op het bord. Ze was gelijk begonnen met haar eigen plan te trekken, Wren even vermaken en bijkletsen. En daarbij kwam zoals gewoonlijk, de leerkracht niet bepaald in voor.

Heel langzaam werd Tristan wakker uit een diepe slaap. Hij draaide zich nog een keer om en keek op de klok. Eerst had hij niet door wat er op de klok stond, hij keek er loom naar. Toen pas besefte hij dat hij nog maar 5 minuten had om in de les te komen. Een hartgrondige vloek galmde na in de kamer. Kwaad sloeg hij zijn dekbed van zich af. Op tijd zou hij al niet meer komen. Waarom zou hij dan ook nog haast maken, die paar minuutjes meer of minder te laat. Hij liep naar de wasbak en gooide een plens water in zijn gezicht. Een shirt en een broek griste hij uit de kast. Daarna zocht hij nog een aantal boeken bij elkaar die hij de tas in propte. Volgens de klok was hij nu al 5 minuten te laat. Tristan slingerde de tas op zijn rug en liep de deur uit. Hij stopte, draaide zich om en pakte de plattegrond van de school van zijn bed af en zijn rooster. Zoekend dwaalden zijn ogen over het stuk papier. Eerst een les Dark Magic, makkie dus. Maar daarna kwam het puzzelwerk waar hij nu les had. Tristan liep afwezig door de gangen heen, zijn ogen gericht op het stuk papier. Volgens de plattegrond zou hij er nu moeten zijn, hij keek op. Maar dit leek er niet erg op. Geïrriteerd zocht hij verder op het verkreukelde vod. Nee hè! Hij zat aan de andere kant van de school.

Na nog een paar minuten kwam hij bij de les aan, ze waren zo te horen al begonnen. Tristan bonkte even op de deur, wachtte geen antwoord af en duwde de deurklink naar beneden. ‘Verslapen’ mompelde hij even zacht voordat hij een stap naar binnen deed. Toen viel zijn oog op de lerares en op het bord. Verbaasd deed hij een stap naar achteren en keek op de deur. Dit zou toch echt het Dark Magic lokaal moeten zijn. ‘Dat kan je niet menen’ riep hij verbluft uit. Het leek wel op een les voor Light Magic. Alle vrolijke kleurtjes en het ooh zo schattige naam op bord schrijven, hij kon hier toch gewoon niet goed zijn. Tristan ging toch naar binnen en zocht naar een nog lege plek.

Geamuseerd keek Blue naar haar spiegelbeeld. Oké, het was misschien een hele verandering, die blauwe haren, maar eigenlijk vond ze het ook een hele leuke verandering. Ze leek wel vijftien in plaats van twaalf. Ja, ze was echt twaalf! Scorpi zou haar vast ook niet herkennen met dit gezicht. Zou hij haar mooi vinden? Ze moest even giechelen om die gedachte. Fantaseren over wat jongens van je zouden vinden als je een verandering aanbracht was nog steeds het leukste wat je kon doen. Ze giechelde opnieuw en keek naar haar mascara. Ergens vroeg zij zich af of dit wel zo’n goed idee was. Ze was helemaal niet bekend met mascara, wist nauwelijks hoe ze het moest gebruiken. Ze keek op haar denkbeeldige horloge. Dadelijk kwam ze ook nog te laat voor de les! Dat moest ze niet hebben. Het was Duistere magie. Het bleek wel leuk te zijn, alleen wist ze niet goed hoe ze ermee om moest gaan. Ze was nog maar twaalf jaar, ze had nog een boel te ontdekken. Hopelijk deed ze dat ook in die zes jaar dat ze de komende tijd nog op school moest blijven. Scorpi moest waarschijnlijk nog vijf jaar blijven. Lucky him. Ze keek nog één keer naar haar spiegelbeeld, deed een wit jurkje aan en begon mascara aan te brengen. Ze giechelde opnieuw toen zij zichzelf in de spiegel zag. Ergens was het gewoon verschrikkelijk leuk om te zien hoe ze eruitzag met make-up. Het was gewoon een hele verandering. Opeens werd ze ouder en moest ze zich wat anders gedragen. Maar haar rare trekjes zoals snel eten in de aula, dat had ze nog altijd. Dat zou de komende tijd ook niet veranderen. Nee, vergeleken met haar, was Scorpi echt veel meer volwassen. Opnieuw giechelde ze. Tijd om te vertrekken.

Giechelend liep ze de gang op. Niet doen, dadelijk zou ze nog de slappe lach krijgen! Dan had ze het sowieso al helemaal verprutst bij haar nieuwe lerares. Het bleek een aardig mens te zijn, volgens de roddels. Ja, roddelen was dus echt een nieuw vak geworden, hier. Blue zelf deed er eigenlijk niet aan mee. Waarom zou ze roddelen als ze ook gewoon zelf de feiten onder ogen kon komen in gedachten? Natuurlijk was het grappig als je je leraar met iemand anders zag zoenen, maar zou je dat echt rondbazuinen in de aula? Nee, dat vond ze nergens voor nodig. Ze grinnikte voorzichtig toen ze voor het lokaal van haar lerares. Ze lachte even en klopte toen. Ze hield haar gezicht in de plooi toen ze naar binnen ging. ‘Sorry, een beetje laat,’ meldde ze en ze ging ergens zitten, vlak achter een jongen met blond haar en een hoofdtelefoon. Ze keek naar buiten en wachtte af tot ze zouden beginnen.

Snel wierp Ivy een blik in de spiegel. Kon dit ermee door? Ze wist het niet. Ze had haar haren in een soort knot achter op haar hoofd gedaan, met een paar losse plukjes hangend. Ze keek twijfelend naar haar spiegelbeeld. Of zou ze haar haren gewoon los doen? Of in een strakke staart? Wat zou het meest netjes overkomen? Ze keek naar haar kleding. Ze had een zomers jurkje aan gedaan. Het was wit en viel mooi rond haar benen, tot ongeveer onder haar knieën. Opeens was ze er niet meer zeker van of dit wel een goed idee was. Haar kleding was niet echt wat ze van een eerste ontmoeting zou verwachten. Maar ze had alleen maar naveltruitjes en van die fijne truitjes met een diep decolleté. Dat vond ze gewoon lekker zitten, maar ze had nooit verwacht dat ze ook werkelijk aangenomen zou worden. Dadelijk zou ze tegenover haar lerares staan, nou ja, diegene waarmee ze samenwerkte eigenlijk en dan zou ze een verkeerde indruk maken. En op al die leerlingen dan? Ze zuchtte even. Nog nooit had ze zoveel problemen gehad met het uitzoeken van kleding. Ze keek naar haar roze gelakte nagels. Zou ze die niet gewoon moeten verwijderen, die nagellak? Ze keek naar Yummie, die in haar nek zat. Een rat zouden ze zeker niet op prijs stellen. ‘Sorry Yummie, maar ik denk niet dat ik je mee mag nemen,’ zei Ivy zuchtend en ze zette Yummie neer op haar bureau. Ze zette een blok kaas neer voor hem. Daar zou hij zich de komende tijd wel mee bezig houden. Toen focuste ze zich op haar make-up. Mascara, beetje lipgloss en paarse oogschaduw met gouden glittertjes. Was dit netjes? Ze bekeek zichzelf kritisch in de spiegel. Ja, dit ging er wel mee door. Hopelijk.

Toen ze uiteindelijk uit haar kamer was, keek Ivy om zich heen. Waar moest ze ook alweer naartoe? Ze was van de stress het lokaal een beetje vergeten. De eerste ontmoeting lag al dagen zwaar op haar maag, maar om het over een paar minuten ook nog echt waar te maken, sloeg echt alles. Was Yamato maar hier die haar een duwtje in de rug kon geven, dan zou ze het wel halen. Ze glimlachte even toen ze aan hem dacht. Ja, ze moest gewoon rustig blijven. Net zoals ze gisteravond met zichzelf geoefend had. Rustig begon ze te lopen richting het lokaal waar ze volgens haar vermoedens moest zijn. Nou ja, rustig? Van binnen in woedde er een storm van zenuwen. Natuurlijk ging ze dat niet laten merken. Dan zouden ze pas echt een lol hebben. Nee, ze moest gewoon rustig blijven. Net zoals toen die ontmoeting met die jongen in de kerkers. Ze keek om zich heen en klopte toen – nadat ze diep in- en uitgeademd had – op de deur. Ze opende de deur voorzichtig en zag haar toen zitten. Miss Genevieve, als ze het goed had. Maar ze kon ook helemaal verkeerd zitten, of de naam per ongeluk met een paar letters verwisseld hebben. Ze zou wel zien. Ze liep op de vrouw af. ‘Hallo. Ik ben stagiaire Duistere magie. Naar mijn weten moet ik bij u zijn,’ zei ze en ze stak haar hand voorzichtig uit en glimlachte. Alleen de vrouw zou haar nervositeit waarschijnlijk kunnen opmerken.

Met de krukken in haar hand keek Sparkle een beetje boos naar de trappen. Fijn! Dus als je ooit in een rolstoel zat, dan had je geen kansen om naar boven te komen tenzij iemand je zou helpen. Serieus, ze moesten hier echt eens wat vriendelijkere materialen voor invaliden krijgen. Hier kon iemand die helemaal niet kon lopen toch ook niet op of vanaf? Of dachten ze soms dat er alleen maar kinderen kwamen die niks hadden? Vloekend keek Sparkle naar de trappen. Nu was het nog de vraag hoe ze naar beneden zou komen en daarmee ook op tijd voor haar les. Het was toch altijd hetzelfde probleem. Ook bij haar op de zaal lagen er overal schoenen en kledij, waardoor ze haar krukken nergens goed kon plaatsen. Voor die mensen was het verdomme allemaal lekker makkelijk. Ze kwakten alles gewoon neer en de rest moest maar zien hoe ze erlangs kwamen. Vloekend keek Sparkle naar de trappen. Ze had geen idee hoe ze op tijd moest komen. Normaal deed ze een halfuur om die trappen af te gaan. Ze deed al tien minuten om haar kleren aan te doen. Ze had een fijn zittende spijkerbroek en een zwart shirt, met daarover een zwart vest en zwarte sneakers. Zuchtend keek ze nog een keer naar de trappen. Ze zette haar zwarte mutsje op haar hoofd goed en begon toen de afdaling. Rustig zette ze kruk voor kruk neer op een traptrede. Zweet parelde langs haar voorhoofd toen ze ongeveer halverwege was. Niet alleen was het moeilijk, maar ook erg vermoeiend. Ze schrok zich dan ook de pleuris toen ze een kruk verkeerd zette. Ze verloor haar evenwicht en schrokkend probeerde zij zich met haar andere kruk zo goed mogelijk overeind te houden. Door het aantal kracht dat ze daarmee gebruikte voor haar hand, hoorde ze iets kraken.

Parelend zweet van moeite, maar ook van pijn, drupte langs haar voorhoofd, maar Sparkle zette stevig door. Ze moest naar haar les. Ze was dan dankzij die val ook sneller beneden geweest, maar alles deed pijn. Wonder boven wonder bleef haar been ongeschonden. Ze klopte zachtjes met een kruk tegen de deur. Hopelijk zouden ze niet zien dat ze gevallen was. Alhoewel… Ze liep wel een beetje schreef. Ze liep zonder iets te zeggen de deur in. ‘Dit is het lokaal Duistere magie,’ zei ze nogal chagrijnig tegen de jongen die in haar weg stond. Moeizaam en licht gebogen van de pijn bleef ze staan. ‘En zou je nu aan de kant willen gaan, want ik…’ zei ze en ze keek hem recht aan. Haar chagrijnige blik maakte plaats voor een lichte grijns. ‘Hoi Tristan,’ zei ze en ze ontweek hem moeizaam en zette zich toen neer bij het raam, pijn hebbend aan haar rug en alles waar ze tijdens de val op gevallen was.

Hé bah, nu kwam ze ook nog eens te laat, dat zal je zien. Tina rende door de gangen, andere studenten ontweek ze, terwijl ze naar de les ging. Wat een gedoe, altijd gedoe. Ze botste bijna tegen iemand op, ''Sorry'' zei ze vlug en ging weer verder. Die halster,s leken ook zo op elkaar en ze was nog niet helemaal wakker toen. Dus deed ze Ronnie per ongeluk het verkeerde halster, wat lekker handig was, van haar. Dus toen ze weer bijna bij de school was, voor de volgende les, kwam Ronnie er opeens aan. Hij was gewoon over de draad gevlogen en had toen Tina gevolgd, net toen ze bij de school was. Dus toen moest ze weer terug en dit keer, het goede halster omdoen. Daarna was ze weer terug naar de school gerent en daar waren we gebleven. Haar vlugge voetstappen weerklonken tegen de muren aan, terwijl ze richting de klassen ging. Ze had nu Dark magie, als ze zich niet vergiste. Oké, nu nog even de trappen op (?) en ze was er. Ze kwam eerst bij het verkeerde lokaal, maar ze wist dat wel. Toen ze bij de Dark Magic was, stapte ze rustig naar binnen. Gelukkig, ze was nog op tijd. ''Sorry, verkeerde halster'' zei ze wat onbegrijpelijk tegen de juf en ging naast een meisje met blauw haar zitten. Blue dus. Ze knikte even naar haar, ''Ik ben Tina'' En keek toen weer op. Oké, het lokaal was een beetje vreemd, natuurlijk was het nog altijd duister, maar toch. Tina had het al eerder gezien, maar het viel haar nog steeds op. Deze juf hield van kleur. Tina keek op, toen ze iets hoorde bewegen bij de juf. Gaat de les beginnen?

PROFILE MAGICIAN

» The first lesson.
» Lesson 1.
» One little lesson.
» first lesson
» After the lesson || OPEN.

My first lesson

My first lesson

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen