Joseph was de gene die haar al het nieuws had doorgespeeld terwijl zij druk bezig was geweest, nieuws wat enigszins irritatie bij haar opwerkte. Als ze ergens niet tegen kon was het wel nergens van af weten, en zeker als het om belangrijke dingen zoals dit ging. Het witte gewaad was rond haar slanke lichaam gewikkeld zoals het bij haar plaatje hoorde, en in de snelle stappen golfde de eeuwig bewegende lokken sneeuwwit haar achter haar aan. Hoe snel en haast gehaast haar passen ook waren bij het serene uiterlijk, ze bleven onhoorbaar voor het gewone oor. Haar voeten leidde haar de trap op, de weg die ze nog maar weinig afgelegd had maar nu de beste eindbestemming gaf voor al dit. Voor haar opende de deur alsof de gehele kamer haar al verwacht had, stapte ze naar binnen waarbij haar zilveren ogen over de lange tafel met de bijbehorende stoelen gleden. Ze stond stil, waardoor de witte lokken golvend langs haar smalle gezicht naar beneden hingen, haar huid niet te leken raken in hun eeuwige bewegingen. Langzaam liep ze door, waarbij haar ogen uit de hoge en smalle ramen over de buitenwereld gleden terwijl ze de kamer verder betrad. Aangekomen bij de stoel aan de kop van de tafel bleef ze achter de leuning staan, haar handen ontspannen rond het hout gebogen waarbij ze haar ogen voor een moment sloot. De sneeuwwitte haren leken voor een moment doodstil te blijven hangen, om daarna op te springen zodra Neara in ademde en de golvende bewegingen intenser te vervolgen. Haar zuiveren stem zweefde mee op de trillingen in de lucht zonder dat haar lippen bewogen, een zangerige melodie die alleen hoorbaar was voor de mensen waarvoor ze bedoeld waren. Haar stem reikte tot in de diepe schaduwen van het Duistere Bos, tot de bodem van het Meer en tot diep in de grot die verborgen lag achter de waterval. Tot de verste uithoeken van de kelders, en elke kamer waar de luchtcontouren van de mensen waren die ze niet kende, nog niet kende. Langzaam opende haar ogen weer, staarde de zilveren poelen met een bovennatuurlijke kalmte naar de nog geopende deur. Haar stem had genoeg gezegd, had genoeg duidelijk gemaakt dat er van iedere Legendarische Magican, nieuw en oud, werd verwacht dat ze zouden opdagen. Het werd tijd voor wat opheldering, en als het aan haar lag zo gauw mogelijk. Ze bewoog haar lichaam langs de stoel heen die geluidloos naar achter leek te glijden, haar ene hand nog op de bovenkant van het hout terwijl ze met haar bewegingsloze gestalte wachtte op een antwoord.


Voor alle LM's, zoals al in de post vermeld staat. Opvolgers mogen ook komen, maar de LM's zelf zijn de meest belangrijke.

Het geluid van de fluit verstomde toen er een ander, helder geluid doorheen kwam. Een oproep, begreep Lesaiah direct. En ze hoefde zich niet eens af te vragen waarom. Zij was niet de enige die ontwaakt was. Sterker nog, er waren nog twee anderen ontwaakt. En dat was vreemd. Natuurlijk wilde iedereen opheldering, dat was een natuurlijke reactie. Ze stond op van de kruk bij het raam, en de vogels die daar hadden gezeten fladderden zachtjes op, geschrokken door de plotselinge beweging. De veren dwarrelden door het vertrek, en Lesaiah bekeek zichzelf. Gescheurde tuniek, legging met rafels, niet eens schoenen. Nee, dat kon beter. Een knip van haar vingers en klimop omwikkelde haar benen, vlocht zich om haar bovenlichaam, groeide door haar haren heen. Simpele spreuk, grote uitwerking. Een van haar handelsmerken. Toen het weer verdween droeg ze een diepgroene jurk tot haar knieën, die losjes om haar lichaam zwierde, een aantal van haar vormen benadrukkend, foutjes in haar lichaam verhullend. Haar haren waren opgestoken in een klassieke Greniaanse wrong met een aantal vlechten, en doorvlochten met klimop. Haar voeten, gehuld in dunne, lichtbruine sandalen, vergingen alweer in bladeren. Geen klimop, echter. Losse herfstbladeren, die op de wind naar buiten zweefden. Rustig zweefden ze naar beneden, leken op de wind te dansen. Dit was niet de snelste manier van transport, maar hij was wel eindeloos elegant. Goede eerste indrukken waren belangrijk, wist Lesaiah nog van haar opvoeding. En dat deel van de opvoeding gebruikte ze wel. De eerste blaadjes zweefden de grote vergaderzaal binnen, landden vlakbij de stoel van de eerdere heer van het woud. Langzaam stapelden ze zich op, namen ze een menselijke vorm aan. De contouren van haar neus, de vorm van haar lippen, de kleur van haar ogen, alles kreeg zijn oude vorm weer terug. Ze stak haar hand uit, en alle bladeren vielen van haar af. Geruisloos vergingen ze tot stof, wat al gauw verwoei. Ze pakte de leuning van de stoel, keek om zich heen. Er was maar een ander, waarschijnlijk degene die hen had geroepen. Met een beschaafde vorm van nieuwsgierigheid in haar ogen bestudeerde Lesaiah haar. Lange, witte haren, zilveren ogen, eindeloos sierlijk. Iemand waar ze zo naar zou luisteren, meteen. Ze besefte dat ze staarde, en sloeg haar ogen weer neer. Al gauw gleden ze weer over de ruimte, namen ze alles weer op. Een grote tafel met zeven stoelen, dat had ze wel verwacht. Niet veel bijzonders verder, op het feit dat de grote deur openstond na. Er waren kennelijk nog mensen die moesten komen.

Gesloten ogen, zijn houding doodstil. Ademhalin rustig. Norwood zat op een toren helemaal aan de andere kant en deed zijn dagelijkse rondje meditatie. Even tot rust komen. Zijn houding was simpel uit te leggen. Hij stond met twee voeten op een klein puntje met zijn hand in een cirkel achtige vorm.

Een bries, gevolgd door een zacht gezang waarin een duidelijke boodschap zat. Alle legendarische magicians moesten komen, inclusief opvolgers. Al was dat niet verplicht. Norwood vond dat hij toch een plicht droeg als opvolger en besloot toch op te dagen. Norwood rende het schuine dak af en sprong. Kaarsrecht schoot hij naar beneden. Tijdens de val versmol zijn neus en mond tot een snavel. Zijn ogen werden geel en iets groter. Zijn handen draaide om en leken platen te vormen. Zijn benen werden dunner en korter. En binnen enkele momenten vloog een zwarte vogel door lucht. De uil had een wit teken achter op zijn rug. Een gren's teken. Norwood vloog in zijn uilengedaante naar de toren van bestemming.

De raam in de vergaderzaal vloog open en de uil vloog naar binnen. Het raam ging dicht en de uil landde op de rugleuning van Lesaiah's stoel. Langzaam veranderde hij weer van vorm. Norwood stond nu achter de stoel van Lasaiah. Zijn gewoonlijke lange donkerblauwe jas. Witte overhemd en zwarte lange spijker broek. Norwood liep naar de stoel naast Lesaiah. Hij kende een stel oude LM's die er nog waren nog dus hij wist dat hij Lesaiah indien nodig bij kon staan. Norwood keek naar Neara. "Je had geroepen?" vroeg hij vriendelijk en knikte.

Kadaj zat in het duistere bos met zijn ogen dicht en zijn armen gestrekt. Zijn boven lichaam was bloot, om ruimte te maken voor de duisternis. Er waren strengen van duisternis aan hem vast die zowel het bos als gedeeltes van de rest van het school doorgingen. Ze leken op een zwarte rook die nooit ophield. Op deze manier wilde hij Starshine verkennen. Plotseling hoorde hij een prachtige stem zingen, maar het irriteerde hem erg. Hij hield niet van prachtig, hij hield van afschuwelijk en sadistisch. Daarnaast stoorde ze hem in zijn verkenning van Starshine. Hij begreep dat het niet zomaar gezang was. De strengen keerden langzaam terug totdat ze helemaal verdwenen waren. Kadaj stond op en keek rond. Niemand die hem kon zien, niemand die hem kon horen. Mooi zo. Er klonk een luide, geïrriteerde brul uit zijn mond, hoorbaar tot de randen van het bos. Tenzij er iemand met bovenmenselijk gehoor was, natuurlijk. Hij werd omgeven door dezelfde zwarte rook als eerder uit hem was gekomen en verdween.

De zwarte rook maakte zijn weg door Starshine, en uiteindelijk de open deur van De Vergaderzaal. De rook maakte een menselijke vorm, precies voor de deur, beginnend bij de voeten en eindigend met het haar. Toen de vorm compleet was, verdween de rook omhoog, alsof er op het lichaam een vlam was gedoofd. Zijn blote bovenlichaam was nu bedekt met een lange leren jas.

Kadaj staarde de ruimte in. Een grote tafel. Zeven stoelen, er waren dus zeven Legendarische Magicans. Hij liep de ruimte in, zonder iemand aan te kijken. Zijn laarzen klonken vergelijkbaar aan de hakken van een vrouw. Hij bereikte de stoel van voormalig Heer van het Duister, Deshas. Hij liep er omheen en ging er rustig op zitten. Met zijn ogen gesloten en zijn armen gekruist, was hij bereid te horen wat degene die hem had geroepen te zeggen had, en bepalend aan haar positie was het de vrouw aan de kop van de tafel, met lange witte lokken en zilveren ogen. Hij opende zijn ogen kort om haar en de andere 3 personen in het vertrek te bestuderen. Hierna sloot hij ze weer en kreeg hij een kleine grijns op zijn gezicht. Dit zou nog leuk kunnen worden.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Om alles van dagelijkse sleur te ontlopen en weer eens een stil moment voor zichzelf te hebben had Savador zich teruggetrokken in de diepste en donkerste ruimte in de kerkers. Nonchalant onderuit gezakt in een dieprode fauteuil bij een knappend haardvuur waar het enige licht in de hele ruimte vandaan kwam, zijn hoofd ondersteunend door een vuist. De warme oranje gloed verlichtte allerlei marteltuigen die aan de muur hingen. Van oude overblijfsels van verrotte houten pijnbanken tot kattenstaarten waar het opgedroogde bloed en zelfs stukken afgeschraapt huid nog aan te zien was. Prachtig. Met een glaasje rode wijn kon hij er uren naar kijken. Geen ergerlijke leerlingen die aan zijn kantoor kwamen zeuren, geen roddelende collega's, geen oorverdovend huilende kinderen. Niemand behalve hij en de totale rust. En Saethion die al net zo genietend van de stilte om zijn schouders lag. Zelfs de gedachte aan dat hij niet lang meer te leven zou hebben kon hem hier moeilijker in z'n greep houden. Dit was zijn ultieme plekje als hij even behoefte had om alleen te zijn. Met een kleine voldane grijns op zijn lippen nam Savador een kleine slok van zijn wijn waarna hij ontspannen zijn ogen sloot. In de stilte luisterde hij een lang moment naar het geruststellende knappen van het haardvuur, tot een ander merkwaardig geluid tot diep in de kerkers leek door te dringen en alles leek te overstemmen. Langzaam opende hij zijn slangachtige ogen weer en staarde een tijdje voor zich uit terwijl hij ernaar luisterde. Het had zich al gauw ontpopt tot een sereen melodieus gezang. Kalmerend en hoogst waarschijnlijk versterkt met magie. Het geschreeuw van personen hier kon de bovenste etages van de school niet bereiken, evenals dat geluiden van boven door de dikke vergrendelde deuren geen mogelijkheid hadden om hier gehoord te kunnen worden. Saethion siste zachtjes, een extra uiting van tevredenheid. De slang kon het betoverende gezang niet horen omdat het niet voor hem bestemd was. Maar Savador voelde zijn hart ongecontroleerd sneller slaan toen de boodschap en de boodschapper hem duidelijk werden; Neara. Een oproep voor alle Legendarische Magicians, inclusief opvolgers. Het was waar dat dingen hem al langer onduidelijk waren. Waar Deshas en alle anderen opeens waren gebleven. Maar een vergadering, nu? Verheldering was hoe dan ook geen slecht idee. In een langzame beweging zette hij zijn glas wijn weg en kwam met moeite en onder zachte kreunen uit de stoel omhoog. 'Kom, Saethion. Zaken,' de slang siste zacht en niet-begrijpend, maar voelde zich verplicht te volgen toen zijn meester zijn dierlijke vorm aannam. Een flinke witgeschubde cobra met dezelfde gouden priemende ogen en zwarte strepen over zijn lijf. Het lange uitgestrekte slangenlichaam was zo'n twee meter lang en half opgericht was hij in deze vorm zo groot als een tienjarig kind. Koppen groter dan Saethion, en dát was al een slang van onnatuurlijke grootte. Hij kon zijn lengte dupliceren, maar dat was niet zo handig binnen. Een zwarte gevorkte tong schoot flitsend snel in- en uit de grote slangenbek. De blik in de goudkleurige slangenogen stond vastberaden. Terwijl er iets van het lange slangenlijf afdampte dat nog het meeste weg had van zwart vuur kwam de immens grote cobra kronkelend in beweging en smolt letterlijk met de schaduw langs de wand en buiten het licht van het kaarslicht samen. Tussen de voegen van tegels, tussen plafondranden en over de vloer verplaatste een zichtbare abnormaal donkere schaduw zich door het kasteel richting de Toren en de Vergaderzaal. Naast de schaduw was een kleinere schaduw te zien. Dat ging immers een stuk sneller dan vanuit de diepe kerkers helemaal met enkel behulp van een kruk en met steun van de muren naar de Toren te strompelen. Haast als een kleine wervelwind schoot de grote witte cobra met openslaande deuren de Vergaderzaal binnen. Daar nam het langzaam weer de vorm van Savador aan. Het lange lijf werd dikker, kromp en spleet bij de staart in tweeën. De schubben bij de kop en de hals werden gitzwart en groeiden uit tot haren terwijl ook de snuit menselijke trekken aannam. Vlak onder de hals groeiden twee delen uit het lichaam die zich uitstrekten tot bleke armen. Terwijl de gedaanteverwisseling werd afgemaakt richtte het lijf zich op zodat uiteindelijk Savador er weer in al zijn herkenbare glorie stond. Als allerlaatste leek zich een tweede huid om zijn boven- en onderlichaam inclusief ledematen te vormen die in een fractie van een seconde verscheidende kleuren aannam. Kleding die zich vliegensvlug om zijn lichaam had gewikkeld voor iemand ook maar de kans kreeg om hem naakt te zien. Een effen zwarte broek met een zwarte coltrui. Erover droeg hij een zandkleurig kledingdracht met hangende zomen bij zijn voor en achterkant. Het had een wijde kraag en korte mouwen waardoor de zwarte mouwen van de coltrui bij zijn armen en de nekbedekking goed te zien waren. Om zijn middel had hij een dik paars touw dat achter in een grote knoop zat vastgebonden, mede dienend als een riem om zijn broek op zijn plek te houden. Voor hem was dit één van zijn formele outfits. De kleine schaduw naast hem nam langzaam de vorm aan van Saethion, die meteen het vertrouwde plekje om de schouders van zijn meester opzocht. Terwijl hij ietwat wankelend maar zo stabiel mogelijk verder de zaal inliep - het ging namelijk nogal moeilijk zonder kruk - gleden zijn slangachtige ogen over het al aanwezige gezelschap. Daar was die jonge vrouw weer met die sterke bron van woudmagie die zomaar even had besloten om langs te komen bij zijn kantoor, ditmaal in een ander outfit. Er was ook een andere vrouw, gehuld in een kort rokje, en die hij een nijdige blik toewierp. Een waterrat, zoals hij ze noemden. Magiërs die watermagie konden beheersen; hij moest absoluut niets van ze hebben. Die houterige sul van een Norwood was er ook met zijn onschuldige smoel. Moest je hem zien zitten. Vieroog. Savador wierp hem een hatelijke blik toe alsof hij hem het liefste hier ter plekke wilde wurgen. Zijn blik schoot door naar Neara. De haat en de afstandelijkheid leek meteen van zijn gelaat weg te smelten toen hij naar haar keek. Altijd in volle elegantie, in een gedoopte schoonheid van gratie en wonderen. Met een bijna lieflijke glimlach boog hij zich bijna onopmerkelijk wat naar haar toe op het moment dat hij langsliep. 'Je riep?' Blij om haar weer te zien, maar zijn enthousiasme gemaskerd door zijn zachte en bijna onhoorbare stem. Zijn vraag retorisch aangezien hij zwijgend doorliep. Want zijn aandacht werd gauw getrokken door een man in lange leren jas en schouderlang zilver haar, op de plaats waar normaal Deshas behoorde te zitten. Een grote bron van duistere magie hing om hem heen als een magnetisch veld. Was dat..? Terwijl Savador hem vanuit zijn ooghoeken strak fronsend aan bleef staren zeeg hij geruisloos neer op de stoel naast hem. Hij begreep nu inderdaad dat een aantal zaken hier hoognodig opgehelderd moesten worden..

In de bewegingloze houding, een gewoonte die ze had aangenomen sinds haar krachten waren versterkt en ze zich haast stoorde aan haar eigen bewegingen, bleef Neara naast de grote stoel staan. De ouderwetse houtversieringen erin waren voelbaar onder haar vingertoppen, maar haar aandacht was geconcentreerd op alles wat buiten de kamer gebeurde. Haar golvende haar leek een extra glans te krijgen nadat haar melodieuze stem door de diepste stiltes en de verste uithoeken had geklonken om ieder te bereiken voor wie haar stem te horen was. Van de uiterste krachtbronnen zoals zijzelf in elke uithoek van de school, merkte dat ze er sowieso eentje miste. Clera had ze in geen tijden meer gezien of gevoeld, en haar luchtcontouren waren haast verdwenen uit haar eigen kamer. Vele waren er bijna nooit meer, iets wat haar ergens niet verbaasde maar ook zorgen baarde. Haar kalme ogen gleden weg bij de open staande deur naar het raam, de enige beweging naast de golvende haren. De herfstbladeren die binnen kwamen dwarrelen waren in eerste instantie voor het blinde oog als iets ongewoons, midden in de zomer. Naar ervaring wist ze beter, en de trillingen die ze afgaven door hun gefocuste doel en bewegingspatroon wist ze dat dit persoon in stijl aankwam. Alsof die gene wilde benadrukte wat hij of zij vertegenwoordigde hoopte de bladeren zich bij de stoel van het Woud. Haar kalme, zilveren ogen volgde de terugverandering, waarna ze naar het vrouwelijke gezicht keek dat er was ontstaan. De ogen keken terug, het klassieke uiterlijk van een Grenaan tot in het diepste van haar ziel was zichtbaar geworden in de volle glorie. Als een standbeeld bleef haar houding bewegingloos toen de ogen ietwat nieuwsgierig ogend op haar gericht bleven. Plots leek er een breuk te komen in de bewegingloosheid, kwam haar hand omhoog die niet op de stoel lag. Een sierlijke beweging, klein maar gracieus kwam haar slanke hand omhoog om een verwelkomend gebaar naar de stoel van Ferost te maken, als teken dat ze plaats mocht nemen. Zonder te spreken of verder een specifieke aandacht op de nog vreemde vrouw te vestigen gleden haar ogen weer terug naar de deur, haar aandacht weer terug naar de gehele omgeving tot in de diepste grotten en de kleinste hoekjes. Al gauw leek de tweede genodigde zijn of haar aanwezigheid bekend te maken. De ijzige windvlaag deden haar witte gewaad langs haar lichaam glijden, deed hem opspelen samen met de sneeuwwitte lokken die teder over haar huid naar achteren gleden over haar schouders. Een tweede vrouw maakte haar binnenkomst, en ontving weer de stilzwijgende maar sierlijke zilveren ogen van Neara zodra ze de vergaderzaal binnen trad. De magische bronnen van de vrouwen spraken genoeg, er was niet meer onderzoek voor nodig wie wie voorstelde. Hoewel de namen uitbleven, wist ze dat ze hier met mensen te maken had die ze als gelijken moest zien. Haar ogen volgde de vrouw, waarbij haar onbeweeglijke gestalte weer voor een moment werd verbroken toen de zelfde hand weer omhoog kwam en ze weer duidelijk maakte dat de vrouw plaats mocht nemen op haar eigen stoel. Er waren al twee nieuwe gezichten, waarbij ze haar deden denken aan Ferost en Celebrian. Hoe meer ze hun aanwezigheid in zich op nam, de bewegingen van de lucht en de magische vibraties deed vergelijken en identificeren des te meer vragen kwamen er bij haar binnen. Haar ondoorgrondbare kalme uiterlijk, met de serene blik en de normaal al even sierlijke glimlach op haar lippen die nu alleen ontbrak was het sterke masker voor elke emotie die van binnen opspeelde door gebeurtenissen. Veel langer had ze niet om enigszins de vragen in haar hoofd hun gang te laten gaan toen haar ogen voor de tweede keer werden getrokken naar de deur. De zwarte rook was later weer als een typische binnenkomst te bestempelen, een duidelijk aangeven van ieders identiteit zoals ze deze ontwikkeld hadden en aangenomen. Hun eigen identiteit opgegeven, een nieuwe verkregen waaraan ze zich moesten houden en voor moesten leven. Weer leek vanuit het typische element de volgende genodigde te ontstaan, weer was Neara's beweging en uiterlijk ondoorgrondbaar en onbeweeglijk. Ondanks de kalme uitdrukking was het niet onvriendelijk, was haar houding alleen maar wachtend op het geen wat nog moest komen. Haar ogen blikte op de nieuwe en ook nog onbekende man, koppelde hem aan Deshas waarvan de gedeelde gevoelens in een klap ooit eens waren opgehouden. Iets wat ze toen met veel moeite had opgenomen als het einde van de bijwerkingen van zijn beet, maar waarbij ze nu met bijna pijn in haar hart moest beseffen dat het iets anders was. Hoezeer ze zich niet koppelde aan mensen in de vorm van vriendschap of iets anders, was en bleef elk van hun oude Zeven iets met zich mee dragen wat ieder met elkaar had verbonden. En ondanks haar korte tijd met hun vond ze het een vreselijk verlies dat ze deze mensen nooit meer zou zien. In stilte volgde haar ogen de al even zwijgzame man met het halflange haar. Haar aandacht nog bij de buitenwereld gevestigd, haar aandacht gefocust op de veranderingen in de lucht waar ze naar zocht van de mensen die ze nog kende en van de nieuwe sterke bronnen zoals de drie vreemde mensen die nu aan tafel zaten voor haar. Haar ogen waren alweer van de zwijgzame man afgericht, waarbij ze ondanks dit feit wist dat hij voor een moment zijn ogen had geopend. Een bekend gestalte, hoewel deze vermomd was in een ander vorm, kwam door het raam binnen. Algauw verscheen Norwood uit de uilengedaante, waarna hij zijn plaats naam naast de vrouw waarvan ze al had geraden wie ze voorstelde en waarbij Norwood deze alleen nog maar benadrukte. Ze knikte op zijn woorden, een korte en vage knik om hem te beantwoorden waarna haar mondhoeken enkel en vlug even sereen omkrulde. Zonder dat haar ogen op dat moment van Norwood af gingen voelde ze de bekende aanwezigheid van het schoolhoofd. Pas toen de witte reuze cobra de zaal binnen kwam en uitmondde tot het lichaam van Savador gleden haar ogen langzaam naar de bleke man. Haar gezicht onbeweeglijk, hoewel ze dankbaar was dat deze twee waren op komen dagen. De lasten van zijn lichaam waren bij haar bekend, waarschijnlijk meer dan bij menig persoon in deze kamer op school. Ze was geen harteloos en gevoelloos persoon, dus naast wat er ook was gebeurd was het voor haar sowieso al aan het oppervlakte een gevoel van medelijden dat deze man dit moest ontstaan. Dieper probeerde ze dit niet te laten gaan. Ook de paarse slang had zijn meester niet verlaten, en heel even had Neara's hand op de stoel bewogen. Hadden haar vingertoppen de contouren van het hout en diens versieringen gevolgd toen Savador in beweging kwam. De hatelijke blikken en uitingen die hij zonder te spreken uitte waren niets nieuws, het zou pas zorgelijk worden als hij dit niet had gedaan. Hij liep langs haar heen, achter haar langs waarbij hij uit haar gezichtsveld verdween maar zijn stem opeens duidelijk in haar oren weerklonk. Zacht weliswaar, maar voor haar helder. 'Als iedereen plaats wilt nemen,' niet duidelijk of ze Savador met haar zachte melodieuze stem beantwoorde of zich werkelijk specifiek richtte op het gehele gezelschap had ze dit gesproken. Niet wetend wat zijn beweegredenen waren, wist ze niet hoe ze zich voelde onder het feit dat Savador hier binnen was gekomen. Maar in haar ogen was het nu geen tijd om met zichzelf in gevecht te raken, werd elk overbodig gevoel onderdrukt en richtte haar serene gestalte zich opeens soepel bewegend op de aanwezige. 'Ik dank jullie dat jullie al zo gauw konden komen opdagen. Ik wil nog even wachten op een paar andere mensen, waarna ik de reden zal verkondigen waarom ik jullie hier bijeen geroepen heb,' de serene glimlach was terug op haar lippen gekropen terwijl ze tot ieder had gesproken. 'Norwood, Savador. Heeft een van jullie Fennon en Aiden onlangs nog gezien of iets van hen vernomen?' het ging haar amper om de opvolgers, maar deze twee mannen waren wel bij dit aanblik samen met haar een van de laatste oude Zeven over. Ze had zich de afgelopen tijden nieuw gevonden in de groep, maar besefte dat zij nu de gene was in het midden van deze groep met de meeste ervaringen op dit gebied. Haar drie jaar in werkelijk volle rang waren in een leven van die van haar kort, maar alsnog meer dan de drie onbekende gezichten bij elkaar hadden geregeerd. Haar kalme ogen waren van Norwood naar Savador gegleden, om deze met een haast doordringende vragende blik aan te kijken.

Kalm ging Lesaiah zitten, innerlijk opgelucht dat ze kennelijk goedgekeurd was. Haar volledige wezen was nu een en al concentratie. Als ze dit verpestte, kon ze het de rest van haar leven wel schudde. Haar ademhaling werd iets rustiger toen er nog een ander binnenkwam, en ze de kalme rust van watermagie aanvoelde. Al een lange tijd geleden was ze tot de conclusie gekomen dat woudmagie een mengeling was van allerlei soorten andere magie. Zonder aarde konden er geen planten geplant worden, zonder licht, lucht en water konden ze niet groeien, en zonder vuur en duisternis konden ze niet sterven. Vandaar dat ze de vijandigheid tussen de magieën niet terecht vond. Eigenlijk werkte alles samen om het uiteindelijke doel, leven, te bewerkstelligen. Daardoor was woudmagie tegelijkertijd de meest zwakke, maar ook de meest gevarieerde magie die je je kon voorstellen. Haar gedachten namen haar zo in beslag dat ze amper merkte dat ook Norwood binnen kwam vliegen. Pas toen ze zijn hand op de stoel voelde, keek ze op. Een lichte glimlach krulde zich om haar lippen, liet een rij volmaakt witte tanden zien. Waarschijnlijk hadden de anderen de hint wel doorgekregen. Lesaiah was dan een van de jongsten, ze had alles wel goed geregeld. En dat mocht best gemerkt worden. Ze was absoluut niet van plan zich zwak op te stellen, of iemand meer informatie te geven dan nodig. Haar kennis van vroeger, de kennis van de strategie van een vergadering, kwam langzaam weer in haar op. Wat ze wel kon zeggen, wat niet, hoe ze het kon brengen en hoe niet. Weer keken haar diepgroene ogen voor zich uit, haar aandacht zich verdiepend in haar eigen herinneringen. Weer werd ze opgeschrikt, dit keer echter een stuk erger. Een stroom duistere magie schoot door de kamer, en een jongeman verscheen. Halflang, wit haar, een leren jas en een redelijk gesloten blik. De nieuwe heer van het duister, dat was duidelijk. Haar ogen gleden haast onmerkbaar over de mensen in de ruimte, namen alles in zich op. Haar glimlach verzwakte aanzienlijk toen ze de slang binnen zag komen. Misschien toch een verkeerde zet, dat bezoek aan het kantoor van Savador. Toen hij vroeg of de vrouwe van de lucht, zoals Lesaiah de witharige vrouw ondertussen geïdentificeerd had, hen geroepen had, bevestigde die het vermoeden. Beleefd luisterde Lesaiah naar de vraag of iemand Aiden en Fennon nog had gezien. De heer van het vuur en de heer van de aarde, als ze het zich correct herinnerde. Heel zacht, bijna onmerkbaar schudde ze haar hoofd, en bijna geluidloos, onhoorbaar haast, fluisterde ze: 'Volgens mij zijn ze allemaal weg.' Het was een vermoeden dat al langere tijd door haar hoofd spookte, maar dit was de eerste keer dat ze het echt uitsprak. Ze keek even naar de tafel, hopend dat niemand haar gehoord had.

Al snel kwam er een tweede magie binnen. Duistere magie overstroomde Norwood, het was overwelmed voor een moment. Maar Norwood ving zichzelf weer snel op. Hij greep even naar zijn hoofd en keek toen naar de persoon die binnen kwam. Zijn ogen verwijde zich. Deshas? Waar was hij? Dit was niet de persoon die hij kende die zo krachtig was met duistere magie. Norwood beet zijn kaken op elkaar. Wat is er allemaal veranderd sinds ene enkele week geleden. Norwood zuchtte kort en keek even hulpeloos naar Lesaiah. Niet dat ze ook veel hier aan kon doen. Norwood keek naar Neara en toen naar de nieuwe vrouwe van het water. Norwood zuchtte en zijn blik schoot naar de gigantische witte slang. Zijn kaken kwamen weer op elkaar en leken weer te knarsen. Norwood's woede werd wat groter. En Lesaiah zou dat moeten weten van hun eerste ontmoeting. Al was deze woede niet op haar gericht. De slang veranderde langzaam in Savador. De hatelijke blik was wederzijds. Norwood keek vol haat en nijd naar hem. Zijn pupillen werden piepkleine rondjes. Norwood wendde zijn blik af en keek naar de tafel. Hij was die zak zo beu als maar zijn kan. De vuurvretertje dat de school leidde. Hij zuchtte en richtte zijn blik op Neara. Ze begon te spreken. Ze richtte zich op Savador en hem. "Mijn Excuses, Neara. Ik heb geen van beide vaak gezien. Sinds de laatste vergadering omtrend de toestand van Ferost heb ik zowel Fennon als Aidan niet meer gezien. Ik kan je daar geen antwoord op geven." sprak hij duidelijk en keek toen weer naar Savador met een hatelijke blik. Laat hem maar antwoord geven. Al zou Savador ook niet veel van dit af weten. Norwood glimlachte even en keek toen naar Lesaiah voor een kort moment. Hij was allang blij dat hij iemand had gekregen waar hij ook losser bij mocht zijn. Niet al dat formele, dat leerde ten eerste al lastiger. Norwood zijn blik ging weer naar Neara en wachtte geduldig af op een reactie. Hij wilde graag weten wat er allemaal speelde, hij wilde graag opheldering, en als het aan hem lag zo snel mogelijk

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ 'Als iedereen plaats wilt nemen,' volgens Savador was het meer een reactie in het algemeen dan enkel voor hem bedoeld. Maar het maakte weinig verschil. Het teisterende gevoel om Neara voor zichzelf te hebben en zoveel mogelijk van hun aandacht naar elkaar toe te delen was sterker dan ooit. Zwijgend nam Savador plaats naast de zilverharige man, al ging het hem nog zichtbaar moeizaam af om op de stoel neer te zijgen. Saethion siste zachtjes terwijl ook de slang alle nieuwe gezichten met een ijzige blik afging. Een al net zo hatelijk gesis ontsnapte luider, bijna oorverdovend uit de slangenbek toen het dier Norwood in het oog kreeg. In de felle turkooisgekleurde slangenogen brandden hellevuren. Alsof hij de haat van zijn meester voor hem wilde uiten. 'Stil, Saethion,' met een klein zwak grijnsje op zijn gelaat maande Savador zijn slang met dat commando weer tot stilte, met een grote tevredenheid dat Saethion vrijwel altijd hetzelfde aanvoelde. De slangenkop trok zich zwijgzaam terug tussen de donkere lokken van zijn meester. Alleen de zwarte gevorkte tong flitste in- en uit de slangenbek. Savador vulde zijn lege glas, die voor zijn neus op tafel stond, met wijn. Daarna draaide hij zijn hoofd om zijn aandacht op Neara aan het uiteinde van de tafel te richten toen ze op het punt stond om te spreken. 'Ik dank jullie dat jullie al zo gauw konden komen opdagen. Ik wil nog even wachten op een paar andere mensen, waarna ik de reden zal verkondigen waarom ik jullie hier bijeen geroepen heb,' sprak ze het gezelschap kalm toe. Savador betwijfelde of dat nog enige zin had. Alle oorspronkelijke Legendarische Magicians leken met de noorderzon vertrokken te zijn. Misschien had het iets met de balans tussen de elementen te maken. Met malende gedachten pakte hij zijn wijnglas van tafel om er een klein slokje van te nemen. 'Norwood, Savador,' met het gevoel van aangesprokenheid schoten zijn slangachtige ogen weer naar Neara. 'Heeft een van jullie Fennon en Aiden onlangs nog gezien of iets van hen vernomen?' Hij antwoordde niet meteen, in plaats daarvan iet hj de wijn in het glas rondwalsen. 'Volgens mij zijn ze allemaal weg,' hoorde hij iemand zachtjes fluisteren. Langzaam sloeg hij een been over het andere. Net op het moment dat hij zijn mond open deed en op het punt stond om iets te zeggen was Norwood hem voor en beantwoordde de vraag vóór hem. 'Mijn Excuses, Neara. Ik heb geen van beide vaak gezien. Sinds de laatste vergadering omtrend de toestand van Ferost heb ik zowel Fennon als Aidan niet meer gezien. Ik kan je daar geen antwoord op geven.' Walgelijk, deed hij soms een poging formeel te klinken? Het Grenaanse zakenmannetje dat overal antwoord op wist. Savadors ogen knepen zich onvoldaan halfdicht nu de zinderende haat weer op zijn rivaal was gericht. Die mislukkeling durfde nog terug te kijken ook. Zijn smalle op elkaar gezakte lippen kwamen weer van elkaar, zijn blik nog strak op Norwood gericht. 'Norwood, bewerk jezelf met je liaantjes en ga ergens de onzindelijke geur van je organen opsnuiven, ofschoon je enig fatsoen kunt aanleren. Spijtig voor jou ben ik van hogere stand en heb ik eerder recht van spreken. Beantwoord geen vragen voor mij!' begon Savador kalm sissend wat al gauw uitmonde tot een geprikkeld gesnauw. Alsof hij nooit iets had gezegd richtte hij zich vervolgens met het wijnglas nonchalant half opgeheven weer op Neara. 'Die Fennon heeft nooit zijn plicht gedaan en Aidan is al een langere tijd in geen velden of wegen te bekennen. Teleurstellend,' beantwoordde Savador Neara's vraag alsof het antwoord van Norwood nooit geuit was.

Kadaj voelde de ogen van de slang, Savador, op hem. Hij had zo zijn vermoedens over hem. Toen begon de vrouw die ze had opgeroepen over 2 anderen. Aidan en Fennon. Toen reageerde de Vrouwe van het Woud. En daarna haar opvolger. Toen kwam er een felle reactie uit de slang. Kadaj kreeg een tevreden glimlach. Geen twijfel mogelijk dat dat zijn opvolger was. Hij opende zijn ogen en de glimlach verdween. Er waren de 2 Grenianen, de Cassiaan, de Puffoonian en hij en zijn opvolger, van Shadra. Waar was de rest? En waar haalden ze het lef vandaan om niet te komen opdagen? Als een demon die nog niet eens wist waar hij was, kon komen opdagen, konden zij dat ook vast wel. Maar goed. Hij sloot zijn ogen weer, om verder te luisteren naar wat de vrouw te zeggen had.

(Sorry, BEETJE inspiloos, Beetje heel erg tenminste)

Norwood zijn ogen gingen rustig naar Lesaiah toen ze zwijgzaam naast hem zat. Iets wat hem nagenoeg niet verbaasde. Als haar karakter met haar uiterlijk mee was bevroren was ze vast nog onwennig in nieuwe situaties. Norwood zijn ogen gingen naar Kadaj. Een al net zo'n verwaand type als Deshas. Norwood moest zijn woede in zien te houden. Kalm keek hij weer naar Neara en glimlachte vriendelijk naar haar. Net als Savador had hij geen problemen met haar. Norwood zijn ogen schoten vurig en woedend naar Savador. Norwood grinnikte even toen hij uitgepraat was. "Als ik mezelf met mijn liaantjes ga bewerken en de geur van mijn organen ga opsnuiven. Dan mag jij jezelf in een spiegel wegkwijnen naar iets wat je graag zou willen hebben..." sprak hij kalm. "Je mag van hogere stand zijn, maar of je meer wijsheid en gezag bezit. Dat is ten tweede. Een hoge stand zegt niet veel in deze wereld. Hoe hoog je stand ook mag zijn, van je sociale wereldje is niets meer over dan een verschrompelde peulenschil..." sprak Norwood terwijl hij een paar krasjes op zijn hand besteedde alsof Savador er niet eens was en geen aandacht nodig achtte. "Daarbij opgeteld, beantwoorde ik geen vraag voor jou, maar beantwoorde ik een vraag die net zo goed op mij was gericht als op jou..." sprak hij toen hij met zijn handen in elkaar gevouwen vooroverboog bij zijn laatste woorden. "Als je daarbij ook nog wil optellen, als je het nog allemaal uitgerekend krijgt natuurlijk, weet jij vast wel meer met je, zogenoemde, hogere rang van de stand van Fennon en Aidan..." sprak Norwood. "Maar ja. Je kunt daarvan weer aftrekken, en ik weet niet hoe goed je rekenkusnten nou werkelijk zijn, had ik de vraag voor jou beantwoord. Dus kortom, weet jij net zo veel als mij. Pfff, en dat noemt zich van een hogere rang..." sprak Norwood met dezelfde monotome en kalme stem alsof Savador geen druppel woede waardig was. Norwood glimlachte en keek toen weer naar Neara alsof Savador er niet was. Toen Savador klaar was klapte hij kort in zijn handen, waar het sarcasme van af leek te spatten. "Ja, wat de zogehete meneer van de hogere stand zegt..." sprak hij kalm en glimlachte te vreden. "Goedzo Savador voor het herhalen van een al beantwoorde vraag. Maar ja, dan weet Neara het zeker dat ze neergens zijn natuurlijk..." sprak hij gewoon tegen Savador alsof het een persoon was die er niet toe deed. Norwood keek hem toen eens strak aan. Je mag zeggen wat je wil, holbewoner, maar ik vecht terug. En gezien je toestand, hou je het niet lang uit tegenover mij... schoten de gedachten door zijn hoofd. Norwood grijnsde tevreden. Savador moest maar eens doorhebben dat wat hij ook zei of deed het geen nut had en Norwood zich er wel uit wist te wurmen. Zijn blik ging even naar Kadaj. Het zijn net jut en jul samen. Peppie en kockie, alleen dan de twee die wat kwaadaardiger waren.

Met een kalme toon, maar een houding waarnaast het sierlijke gestalte ook de status van af te zien was had ze de twee opvolgers gevraagd of ze een van de twee nog oude Zeven gezien had. Voornamelijk omdat zij de enige naast haarzelf nog was die deze bij gezicht kende, en niet alleen van naam of van plaatjes. Het zou verspilde moeite zijn geweest om het aan de overige drie te vragen, verspilde tijd wat ze nu wilde voorkomen. Haar agenda was druk genoeg, maar al deze vraagtekens die vooral bij haar irritaties opwekte moesten eerst uit hun pad gehaald worden. De eerste stem die haar gehoor vulde was die van Norwood, een reden waardoor haar zilveren ogen naar deze man schoten en daar bleven hangen. Als je haar gezicht kende kon je de enigszins verstrakkingen rond haar ogen en mond herkennen, die daarna algauw weer als sneeuw voor de zon verdwenen waren om haar kalme en serene uiterlijk niet te storen. Het plaatje voor buitenaf was het visite kaartje wat je bij elke eerste oogopslag met je mee droeg. Ze knikte haast goedkeurend op Norwoods woorden, ook als teken van dankbetuiging dat hij haar met de informatie die hij wist had geïnformeerd. Zonder haar gestalte te bewegen schoten haar ogen naar Savador toen diens snijdende stem kort op die van Norwood volgde. Hier bleven ze hangen, waarna haar gezicht in een kalme maar strakke beweging volgde. In stilte volgde ze het weer opvlammende gesprek tussen de twee. Ze schoven het niet onder tafels en banken dat ze elkaar niet aardig vonden, maar het gekibbel tussen de twee als twee kleine jongetjes om te bewijzen wie er beter was kon ze op dit moment niet hebben. Langzaam schoof de zwarte stoel geluidloos onder haar hand naar achteren waarbij deze van de houten rugleuning af gleed. Met de al even geluidloze beweging schoof ze voor de stoel om tussen deze en het tafelblad in te komen staan. 'Als de kinderen onder ons ook klaar zijn met kibbelen dan wil ik graag overgaan naar het punt van deze bijeenkomst, aangezien ook volgens mijn eigen bronnen Fennon en Aiden zich al langere tijd niet hebben vertoond in ons bijzijn,' haar kalmte stem klonk bij de eerste woorden haast streng en snijdend, hoewel er geen teken van woede of irritatie van haar af te lezen was. Een perfecte harmonie tussen de rust en het respect dat ze af dwong van de mensen die lager dan haar waren. Hoezeer de twee zichzelf ook titels aanwezen, ze waren hier in deze kamer de minste van hun alle. 'Aiden is de Heer van het Vuur, waarnaast Fennon de Heer van het Aarde is,' begon ze ter informatie, niet wetend of de nieuwelingen al zo geïnformeerd waren door hun voorgangers of zelf informatie hadden gezocht. Haar ogen gleden naar de drie nieuwe gezichten met een kalme vriendelijkheid. 'Hierbij wil ik jullie ten eerste welkom heten bij de Zeven, hopend dat we de taak om het beschermen van de vrede, balans en daarbij als symbool voor dit deze school samen kunnen werken,' haar handen kwamen in een verwelkomend gebaar uit elkaar waarbij er nu een vredelievende glimlach op haar lippen rusten en haar eerst zo kalme gelaat haast deed opglanzen. Haar sneeuwwitte haren leken over haar schouders naar achter te bewegen toen ze haar handen uit elkaar bewogen had. 'Om dit alles geordend te laten verlopen wil ik alles graag per punt bespreken. Daarom wil ik graag beginnen bij jou,' terwijl ze was gaan zitten had haar heldere stem nog weerklonken, waarbij ze nu haar ogen op de vrouw naast Norwood had gericht. Ze was hier als eerste binnen gekomen, waarbij ze misschien ongewild gelijk de kop eraf mocht bijten. 'Als ik aan je zou mogen vragen, wil ik graag weten hoe het komt dat je nu op de plek van Ferost zit, aannemend dat je de nieuwe Vrouwe van het Woud bent, nietwaar?' er was nog een mogelijkheid dat dit alles een groot bedrog was. En als het zo was, dan zou ze bij een eerste hapering van een hartslag of ademhaling weten of ze loog of niet. Hoezeer deze achterliggende redenen in haar vragen lagen, onzichtbaar voor de buitenwereld, bleef haar gelaat vriendelijk onder haar eigen ontspannen houding. Ze zouden hier misschien snel klaar mee zijn, misschien zou ze achter de verliggende details alleen gaan. Dat soort dingen werden makkelijker besproken tussen twee mensen, dan in een groep onbekende. 'Iedereen wilt graag opheldering, nu plots zo vele uit ons midden zijn verdwenen,' Duidelijk afwachtend, waarbij ook duidelijk werd dat ze geen weigering verwachte, leunde ze met haar rug nu tegen de rugleuning van de stoel om haar ellebogen op de armleuningen te laten rusten en haar handen op haar schoot in elkaar te laten glijden.

Algauw werd het een gesprek tussen twee mensen. Norwood en Savador. Aura had allang doorgehad dat Norwood opvolger van het Woud was en Savador die van het Duister. Ze had al plaats genomen ergens aan de grote, ronde tafel. De plaats links van haar was leeg en rechts zat iemand die ze niet kende, maar hij straalde duisternis af. Ze keek naar de vouw van het Lucht en wachtte af wat die zou zeggen. Gelukkig, er was nog geen vraag aan haar gesteld. Dankzij het gekibbel van Savador en Norwood waren haar gedachten naar een of ander brouwsel afgezwakt, maar nu waren ze weer in volle concentratie bij wat er gezegd werd. Ze had geen zin om een rood hoofd te krijgen waar iedereen bij was. Onder haar lange wimpers door keek ze naar de heer der Duisternis. Hij had wit haar, halflang en een donkere uitdrukking, iets wat je eigenlijk wel van zo'n heer kon verwachten. Logisch, hij was de heer der Duisternis. Voorzichtig keek ze opzij naar een vrouw met lang, bruin haar. Ze was mooi. Ook de vrouw die aan het spreken was, vrouwe van Lucht, was mooi. Ze krabde een beetje aan haar hals maar hield daar algauw mee op. Langs iemand heen keek ze naar het raam en dacht even aan Ryce, de man die haar vroeger mishandeld had op een nacht dat hij dronken was, samen met zijn vrienden. Ze schudde haar hoofd even en keek weer naar Savador. Hij was een van de meest herkenbare Shadraanse mensen hier in de kamer die ze ooit had opgemerkt. Zijn slang was erg groot, maar Aura voelde zich er niet door onder de indruk. Trouwens, dat was ze van geen dieren, ook al mocht dit een feniks zijn. Ze hield sowieso niet erg veel van dieren om er zelf eentje te houden. Elke dag voeding, aandacht geven, soms in de nacht opstaan om te kijken of alles nog in orde is, een band scheppen, nee, dat was niks voor haar. Ze had genoeg aan haar ijswolf, die ze zelf kon creëren als ze wou en die haar zo snel als de wind kon brengen naar waar ze maar wou. Dat maakte haar zeker niet verwend, want iedereen in deze kamer had zo zijn snelle middelen om ergens naartoe te gaan. Het was dan ook meestal wel nodig. Ze legde haar ellebogen op tafel en haar handen in elkaar, terwijl ze haar blik op een punt verderop richtte, waardoor het leek alsof ze er niet bij was.

- Sorry. Ik ga niet vaak in herhaling van wat mensen doen en dat maakt mijn post wat korter -

Een zwakke oranje gloed danste op het plafond van Eldur. De voorheen altijd warme kamer lag er in vergelijking maar koud bij. Aidan's lavapoel,die dienst deed als bad en bed, lag er somber bij; de lava was gestold,en vormde nu een zwarte koek van steen. Aidan zelf zat op een stoel bij de muur. Voorovergebogen,met zijn hoofd in zijn handen en omringd door kaarsen en massa's lege flesjes. Een voor een waren zijn oude kameraden verdwenen van school,en vervangen door nieuwe krachten,die hun voormalige rollen kwamen vervullen. Aidan had zijn kamer niet meer verlaten sinds Des weg was. Tranen rolden over zijn wangen,en drupte op de grond. Zijn innerlijke vlam was van ellende niet sterk genoeg om ze te kunnen verdampen. Hij voelde zich zo eenzaam. Zachtjes schokken hief hij zijn hoofd,en probeerde recht te gaan zitten. Dat ging niet al te goed,gezien hij zo zat was als een toeter. Toen overviel hem een gedachte,die de tranen liet stoppen. Er kroop zelfs langzaam een grijns over zijn gezicht. Als iedereen zich terug trok,was het misschien wel tijd voor hem om het zelfde te doen. En dat betekende dat alles op hield. de verantwoordelijkheid. Niet langer zou er bij hem woorden aangeklopt voor van alles en nog wat. Moeilijkheden ergens? Niet zijn probleem. Een lach ontsnapte zijn keel,en hij viel op de grond. Aidan stond op het punt in een gelukkige dronken slaap te vallen,toen hij een bekende stem hoorde. Een lied. Brommend hief hij zich van de grond,en ging wankelend staan. Hij nam niet eens de moeite zijn broek af te kloppen voor hij richting de deur wankelde. Toen hij zich op de trap bevond besefte hij dat de lucht hier vreemd rook. Peinzend kloste hij de trap af. langzaam begon het hem te dagen. wat hij rook was frisse lucht. Zijn deur was al zo lang niet open geweest,dat de muffe,naar drank ruikende lucht van Eldur gewoon was geworden,en hem niet meer op viel. Zijn voortgang op de trap ging maar langzaam,vooral omdat hij al zijn behendigheid moest aanspreken niet van de trap af te donderen. Uiteindelijk besloot hij dat hij maar een deel van zijn roes moest laten varen,omdat dit zo niet goed zou gaan komen. Aidan opende zijn mond,alsof hij een gigantische boer moest laten,maar in plaats van luidruchtige lucht kwamen er vlammen uit zijn mond. Terwijl de alcohol in zijn bloedbaan verbrandde, voelde hij dat zijn benen steviger werden,en kon hij weer losse stenen in de muur onderscheiden. Toen zijn mond weer sloot,was alleen de prettige gloed van een klein beetje aangeschoten zijn achter gebleven. Met een brede glimlach op zijn gezicht stapte hij stevig verder. Uiteindelijk kwam hij bij de vergaderzaal aan. Hij sloeg de deur zelfverzekerd open,een zijn glimlach verminderde een beetje. Die vreemde mensen die in de stoelen van zijn vrienden zaten gaven hem een vieze smaak in zijn mond. Zonder ook maar iets te zeggen liep hij naar zijn stoel,en plofte neer. Alleen Neara en Savador kregen een begroeting in de vorm van een opgestoken hand. Zelfs Norwood werd getrakteerd op een knikje. Zijn voeten namen hun gebruikelijke plek op tafel in,terwijl hij zijn armen over elkaar stak.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ De woedende blik die hem werd geschonken, versmolten in een jarenlange diepe haat sinds hun allereerste ontmoeting, deed Savador al net zo moordend terugstaren. Simpel gezegd háátte hij Norwood, zoals Deshas Ferost had gehaat en die diepe omrenning van kwaadbedoelde opmerkingen en tegenstrijdige conflicten tussendoor afgeleid was uit de flink negatieve band tussen hun opvolgers, die ogenschijnlijk hun voorbeeld voor de band die zij hadden waren geweest. Niet meer, want zowel Ferost als Deshas waren niet meer aanwezig. Wie weet dood. Het irriteerde Savador dat Norwood daar zat en vrij was om te spreken, dat hij überhaupt leefde. En het irriteerde hem dat dat zielige ventje zat te grijnzen en te grinniken om zijn woorden. 'Als ik mezelf met mijn liaantjes ga bewerken en de geur van mijn organen ga opsnuiven. Dan mag jij jezelf in een spiegel wegkwijnen naar iets wat je graag zou willen hebben...,' deed Norwood een poging een weerwoord te geven. Iets wat enigzins lukte, maar Savador helaas voor hem niet raakte. Met zijn armen hooghartig over elkaar geslagen waren zijn mondhoeken tevens omgekruld tot een triomfantelijke grijns. Zijn ogen waren gesloten, alsof hij Norwood al niet eens meer een blik waardig schonk. 'Je mag van hogere stand zijn, maar of je meer wijsheid en gezag bezit. Dat is ten tweede. Een hoge stand zegt niet veel in deze wereld. Hoe hoog je stand ook mag zijn, van je sociale wereldje is niets meer over dan een verschrompelde peulenschil...' Zodra Savador zijn ogen weer openden staarden de diepe goudkleurige poelen Norwood ijzig aan. De grijns sierde echter altijd nog zijn bleke gelaat, zelfs toen hij sprak. 'Helaas, Norwood, maar spijtig voor jou heb ik alles al wat ik begeer. Hoe teleurstellend toch dat dat van jou niet gezegd kan worden. Als ik je nu zo hoor spreken zou ik bijna medelijden met je krijgen, met je argumenten zo sober en je visies zo broos. Maar wellicht is het voor jou niet te zien dat ik de bruisende zaad uit de peul ben, en jijzelf een geatrofiërd overblijfsel van iets dat ooit een schriel schilletje was. Arme ziel,' koos Savador zijn woorden vlot en sterk. Hij zou zich niet laten aftrossen, en zéker niet door iemand als Norwood die het al eens in zijn hoofd had gehaald om er met de liefde van zijn hoogstandige leven mee vandoor te gaan. Om het inpikken van Madeline haatte hij hem nog altijd. 'Daarbij opgeteld, beantwoorde ik geen vraag voor jou, maar beantwoorde ik een vraag die net zo goed op mij was gericht als op jou... Als je daarbij ook nog wil optellen, als je het nog allemaal uitgerekend krijgt natuurlijk, weet jij vast wel meer met je, zogenoemde, hogere rang van de stand van Fennon en Aidan... Maar ja. Je kunt daarvan weer aftrekken, en ik weet niet hoe goed je rekenkusnten nou werkelijk zijn, had ik de vraag voor jou beantwoord. Dus kortom, weet jij net zo veel als mij. Pfff, en dat noemt zich van een hogere rang...,' mekkerde Norwood weer. Een hoop opmerkingen, maar Savador besteedde er simpelweg geen aandacht aan en richtte zich wijselijk tot Neara om de vraag te beantwoorden. Zijn slagachtige ogen glden echter weer naar Norwood toen hij monotoon in zijn handen begon te klappen zodra hij was uitgesproken. 'Ja, wat de zogehete meneer van de hogere stand zegt...,' hij trok minachtend een enkele wenkbrauw op. 'Goedzo Savador voor het herhalen van een al beantwoorde vraag. Maar ja, dan weet Neara het zeker dat ze neergens zijn natuurlijk...' Een nieuwe kleine grijns gleed over zijn gezicht. Savador had simpel een hand opgeheven ter intentie als afwerend teken. 'Ik voel me vereerd dat ik zoveel woorden waard ben, werkelijk. Maar bespaar je zwakzinnige klachtjes voor wanneer er niets meer aan het gesprek voor de serieuzeren en zakelijken onder ons valt toe te voegen, zodat wij ook wat humor kunnen hebben om je klinkklare nonsens vandaag. Verstop je tot die tijd maar onder tafel en nuttig jezelf door onze voeten te kussen.' Meer woorden verspilde hij er niet aan, zelfs toen Neara opstond en hen beide naar zijn zin nogal beledigend toesprak zat hij met over elkaar geslagen armen en kalm gesloten ogen om te blijven zwijgen. Met de pure zekerheid in zijn achterhoofd dat het voor niemand minder dan Norwood bedoeld was. Norwood was immers nog het zielige kleine kereltje hier, niet hij. Hij, hij was een man met carrière. Ergens afkomstig bij zijn schouder galmde Saethions gesis door de zaal, in korte halen alsof de slang gemeen lachte om de zelftriomf van zijn meester en de afkrakingen jegens Norwood. De doodse snijdende sfeer sloeg abrupt om toen de deur met en klap openzwaaide en een lang ongezien gestalte de ruimte betrad. Warrig haar, donkere blik, een nooit dovend vuur in zijn binnenste en altijd gehuld in een broek. Een sterke bron van de sterkste vuurmagie werd direct voelbaar. Aidan. Savadors gouden ogen begonnen te fonkelen van opgelatenheid. Aidan, goede vriend van Deshas, iemand waarmee hij het ook wel goed mee kon vinden en bovenal één van de oorspronkelijke Legendarische Magicians. Dan was er toch nog íemand die van de generatie uit dat Legendarische zooitje dat hij kende over was gebleven. Voortreffelijk. 'Wel wel,' met een grijns en zijn armen over elkaar voor zijn borst blikte hij Aidan een kalme blik toe, maar waarin de oplaaiende vuren van petulantie duidelijk te zien waren achter de pupillen als smalle kloven voor wie goed keek. 'Op z'n minst hebben we nog één hete peper die de onverklaarbare verdwijningen heeft getrotseerd.' Savadors grijns werd breder, bijna hartelijk naar Aidan toe. Het was een kerel waar hij wel op kon rekenen, dat waardeerde hij. Zijn aandacht ging uiteindelijk weer terug naar de reden waarom ze zich hier met z'n allen om de tafel hadden verzameld. Neara had zich gewijd aan de plaatsvervangers om ze te verwelkomen in het team, en vestigde haar vlijt nu aan de jonge vrouw die naast Norwood zat. Lesaiah, iemand waarmee hij al kennis had gemaakt en waaruit de onverbazende conclusie was gekomen dat hij haar niet bepaald mocht. En idem dito, ongetwijfeld. Savador hief zijn glas op en nam nog een slok van zijn wijn zonder zijn starende blik van de nieuwe Vrouwe van het Woud af te scheuren.

-sorry voor de afwezigheid, maar internet is kwaadaardig bezig-

Lesaiah’s mond vertrok zich in een positie die alleen Ferost zou kunnen herkennen als zeer gevaarlijk. Een ruzie tussen opvolgers. En een van die opvolgers was die van haar. Fijn. In gedachten bedankte ze Ferost hartelijk voor deze aangename situatie. Niet dus. Nou ja, niemand kon haar hierop aanspreken, dit speelde kennelijk al wat langer. Haar gezicht trok zich snel weer in de plooi, en alsof ze zich verveelde plantte ze gedachteloos haar linker elleboog op tafel, en leunde er met haar hoofd lichtjes op. Dit kon nog wel even gaan duren. Een lichte zucht ontsnapte haar, met een toon die verdacht veel klonk als: ‘Kleuters.’ Haar aandacht werd pas weer getrokken door het feit dat de Vrouwe van de Lucht haar aansprak, en haar vroeg om de reden dat ze hier was. Er ontbrandde een twijfel in Lesaiah. Haar verleden was van haar, niemand hoefde daar wat over te weten. Alsof iemand er überhaupt belangstelling voor zou hebben. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, dat ze even van haar hand had gehaald. Ze wilde net haar mond openen toen een geluid haar verstoorde. De deur was opengesmeten, en een geur van alcohol dwarrelde de zaal in. Niet erg sterk, maar overduidelijk en doordringend. Bijna haalde ze haar neus op, maar die reflex kon ze net bedwingen. Haar diepgroene ogen gleden naar de deuropening, en ze zag een man staan. Vuurmagie, was haar tweede gedachte, oppassen. Er waren twee soorten magie die niet geweldig gingen met woud, en dat waren vuur en duister. Hoewel ook die deel uitmaakten van de eeuwige cirkel van het leven. Niet alleen als dood en brenger van vernietiging, maar ook als de brengers van warmte en rust. Langzaam gleden haar ogen mee met de bewegingen van de man, volgden zijn pad naar de stoel waar hij op neerplofte. Een lichte grijns verscheen op haar gezicht toen ze zag dat hij zich niets van beleefdheid aantrok en gewoon zijn benen op de tafel plantte. Als zij geen dame was geweest, had ze al lang hetzelfde gedaan, maar misschien later. Nu was het gewoon even onschuldig spelen. Zelfs collega’s waren niet altijd te vertrouwen. Haar blik schoot fel naar Savador, toen hij een opmerking maakte over Aidan’s verschijning. Want dit was Aidan, Heer van het Vuur. Zacht zuchtte ze, terwijl ze haar hand op tafel legde. De kleine beweging gaf een luider geluid dan eigenlijk zou moeten, versterkt door de magie die door het hout van de tafel stroomde. Ze voelde de neiging om te gaan staan, maar liet dat toch maar achterwege. Niemand had daar behoefte aan. ‘Het feit dat ik de nieuwe vrouwe van het woud ben klopt. Ik ben de eerste opvolger van Ferost, de eerste heer van het woud.’ Haar nadruk legde ze op het woord ‘eerste’, om aan te geven dat het met Norwood geregeld was. Alweer was ze blij met zijn aanwezigheid, hoewel de ruzie haar ietwat irriteerde. ‘Ik kan jullie helaas niets vertellen over hoe ik hier terechtgekomen ben, vanwege een belofte die ik aan Ferost heb gemaakt. En mijn belofte houd ik. Hoewel ik jullie wel kan vertellen dat mijn naam Lesaiah is. Lesaiah de la Fôret. Ik ben 213 jaar oud, en op mijn twintigste is mijn veroudering stopgezet. Twee weken geleden ben ik wakker geworden, omdat de oude heer van het woud zijn taak niet meer kon vervullen. Dat is alles wat ik jullie kan vertellen.’ Resoluut keek ze de kamer rond, alsof daarmee de kous af was. Natuurlijk zou ze vragen krijgen, en natuurlijk zou ze zo goed en zo kwaad als het ging beantwoorden, maar over haar verleden zou niemand wat te horen krijgen. Misschien hadden er een aantal de link al gelegd door de, nog steeds bestaande, adele familie de la Fôret, maar dat leek haar onwaarschijnlijk. De enige die het wel door zou hebben was Norwood. Hoewel ze daar niet zeker van was. Niets had ze over haar familie gehoord, hoewel ze zeker was dat er nog een aantal van over waren. Nazaten van Tyrel, de vuile rat. Een nare smaak verspreidde zich in haar mond bij de gedachte aan haar jongere broertje. Ze kon de gedachte aan hem gewoonweg niet uitstaan. Hij had haar teveel pijn gedaan. Er kwam een iets minder vastbesloten blik in haar ogen. Niemand zou nu nog te maken krijgen met haar wispelturigheid. Het zou beter zijn als ze haar collega’s even in zou schatten, zodat ze wist tot hoever ze kon gaan. Slechts Savador kende haar wispelturigheid, en daarom vestigde ze haar blik op hem. Hij keek ook naar haar, wat niet onlogisch was, omdat waarschijnlijk de hele kamer naar haar keek. Toch ergerde ze zich aan zijn blik. Ondanks haar voornemens om zich niets van de eerdere twist aan te trekken, schoten haar ogen vuur. De wederzijdse afkeer was van beide gezichten af te lezen. En hoewel ze zelf niets tegen de man had, had hij haar aangevallen, en hij lokte nu openbaar een ruzie uit met haar opvolger. En daar kon ze niet tegen. Het irriteerde haar mateloos, hoewel ze geen idee had waarom. Het was gewoon zo.

Enkel in haar zachte en melodieuze stem was de fleem irritatie hoorbaar toen ze zich op de twee volwassen opvolgers had gericht die zich duidelijk in haar ogen als een stel onverantwoordelijke pubers gedroegen bij een vergadering. Ze had uiteindelijk haar aandacht op de vrouw naast Norwood gericht, totdat een sterke geur al voordat de andere hem roken haar neus in kwam. De vriendelijke glimlach kreeg iets diepers waarbij haar zilveren ogen zich op de deur richtte. 'Aiden,' weerklonk haar stem iets harder, herkende de geur van vage alcohol door de brandende weeïge geur die hij altijd met zich mee droeg. Misschien kwam het door zijn kamer zelf, en zijn buitengewone voorkeur voor zijn vuurbaden. De kalme begroeting van de hand die omhoog kwam was voor nu genoeg als begroeting, sommige mensen waren die van weinig woorden. Iets wat je moest kunnen accepteren, het was een begroeting die voor Aiden waarschijnlijk veel betekende. Haar ogen gleden even naar Savador bij zijn opmerking naar de Heer van het Vuur. Ze had bij de weinige ontmoetingen zichzelf al duidelijk gemaakt dat Aiden iemand was van zijn eigen regels, zoals de meeste hier waren. Hoewel ze van binnen zijn onrespectvolle gedrag niet goed keurde had ze geen zin in een discussie, zeker niet nu zij tweeën nog de enige waren die als het waren over waren. Hij geheel uit de oude Zeven, zij die als rookie erbij was gekomen maar nu plots haast lang leek mee te draaien met de zoveel nieuwe gezichten. Ze negeerde verder Savador, wilde dit alles er zo gauw mogelijk doorheen werken en dat zou niet helpen als er geruzie bij zou komen. Haar aandacht richtte zich weer op de vrouw, waarbij ze nog steeds ontspannen naar achter leunde met haar vingers in elkaar gevlochten op haar schoot. Haar ene slanke been over de ander geslagen, de vriendelijke glimlach zonder enige onderbreking op haar lippen. Enkel en alleen Fennon miste nog, en ergens hoopte ze dat hem niets overkomen was. Al gauw begon te vrouw te spreken, waardoor ze haar gedachtes van dit alles af haalde en elk woord in zich op nam. Het serene en perfecte masker op haar smalle en egale gezicht bleef ontastbaar onder de woorden, hoewel van binnen verschillende dingen door elkaar schoten. Een belofte, iets wat haar tegenhield de pure waarheid omhoog te brengen. Het irriteerde haar, ze kon niet tegen geheimen. En zeker niet als ze zo duidelijk op tafel werden gelegd zonder enige verklaring. Maar daarnaast had ze volgens haar eigen beweegredenen het recht niet om de vrouw hierop aan te spreken. Zijzelf was een vrouw van geheimen en dubbelzinnige woorden. Haar leeftijd was stopgezet van haar uiterlijk, iets wat behoorlijk wat kennis aan magie en spreuken kostte. Ze vroeg zich af wie het had gedaan, de vrouw had zelf op die leeftijd in haar ogen zeker niet de ervaring en kennis om dat te doen. Even bleef de stilte hangen, de eeuwige kalmte op Neara's gezicht nog aanwezig hoewel de blik in haar ogen dieper was. Een teken dat ze werkelijk elk woord in zich op had genomen en nu alles overdacht. 'Ik denk dat ik je namens iedereen kan verwelkomen, Lesaiah. Welkom in ons midden,' een haast officieel teken dat ze erkend werd, dat ze nu bij hun alle hoorde om de balans in perfecte harmonie te houden. 'Ik weet niet wat de grenzen van je belofte zijn, of hoe ver deze dus precies strekt. Maar ik zou je toch willen vragen wat er met Ferost is gebeurd. Ik denk dat we allemaal het recht hebben om te weten wat er met onze meerdere gebeurd is, nu hij zo plots verdwenen is zonder gepast afscheid,' haar stem vriendelijk, hoewel er een strakkere blik in haar ogen lag dan daarvoor.
Uiteindelijk richtte ze zich op de man naast Savador. Hoezeer deze man haast de gehele tijd met zijn ogen gesloten had gezeten hoopte ze dat hij het fatsoen had zich nu gewoon open te stellen en de vragen te beantwoorden. Ze had geen zin in een volgende chagrijn die met een paar enkele woorden er dacht vanaf te komen. Haar mondhoeken krulde zich weer vriendelijk om nu haar zilveren ogen zich op de man richtte. 'Ik zou het woord nu graag aan jou geven,' aangevend dat hij zijn verhaal kon doen, met eigenlijk de zelfde vragen die ze aan Lesaiah had gesteld.

Norwood zat met zijn ogen gesloten en zijn kaken op elkaar naast Lesaiah. En tuurlijk, Savador kwam met een weerwoord. Alleen Norwood wilde in dit opzicht verstandig zijn. Hij knipte in zijn vingers. De woorden die Savador sprak, bereikte de andere personen wel. Maar Norwood niet. Norwood opende zijn ogen nog terwijl Savador sprak en ging wat naar voren leunen toen hij zijn stoel aanschoof en keek naar Neara om haar woorden aan te horen. Zijn blik ging daarna weer naar Lesaiah die kennelijk werdt gevragen zichzelf voor te stellen. Norwood liet Savador voor wat het was. Het zou hem alleen maar minder goed doen om uit zijn slof te schieten en de man naar de keel te vliegen. Norwood keek op toen de deur open vloog. Zijn blik schoot naar de deur en zijn strakke houding verzwakte en maakte plaats voor een wat vriendelijkere glimlach. Aidan. De vriend van de legendarische magician die hij het meeste haatte, Deshas. Maar hij had Aidan nooit echt goed gekend. Hoe slecht hij Aidan ook gekent had, hij had nooit haat gevoelens bij hem gehad. Eerder neutrale en zo reageerde hij. Norwood zag het knikje en beantwoorde het met eenzelfde knik van zijn hoofd. Hij glimlachte daarna weer en keek naar Lesaiah toen ze het woord nam. Norwood ging weer naar Neara toe ze sprak en wilde er tegen in gaan. Als Lesaiah de rede al niet wilde vertellen zou er wel een rede zijn. Alleen Norwood zweeg wijselijk. Hij zou zich alleen maar meer in de problemen helpen al hij er op in zou gaan. Zijn blik ging naar Kadaj toen Neara vroeg naar zijn verhaal. Norwood leunde wat achterover maar zat nog steeds overeind in zijn stoel. Keek naar de man die zijn ogen gesloten had. Deshas, een verschikkelijke man, maar deze zou er ook niet ver uit de buurt liggen. Dat gevoel speelde duidelijk op wanneer hij de zilverharige man in de ogen keek.

Kadaj zijn ogen schoten kort open, op dezelfde manier dat de deur open ging. Hij keek naar de deur waar hij een krachtig veld van Vuurmagie voelde. Hij sloot zijn ogen weer. Dat zijn er vijf. Nu nog wachten op de andere twee. Toen hem het woord werd gegeven deed hij zijn ogen open en keek de groep in het generaal in. "Ik ben Kadaj, 190 jaar oud. Ik was een van de onderdanen van Deshas." Hij had niet veel interesse om op zichzelf in te gaan, dus verder ging hij ook niet. Hij leunde voorover, met beide onderarmen op tafel, en zijn voeten nu allebei op de grond. "Mijn voorganger heeft gevochten om Shadra te beschermen tegen overname. Ik was redelijk sterk, maar lang niet zo sterk als hem. Hij heeft me zijn krachten overgedragen en me de opdracht gegeven hierheen te komen. Of hij me al zijn kracht heeft gegeven weet ik niet, maar in ieder geval een groot deel ervan. Daarna is hij verdwenen. Meer kan ik jullie niet vertellen, want meer weet ik simpelweg niet. En eerlijk gezegd, al zou ik meer weten, zou ik geen interesse hebben om het nu met jullie te delen." Hij leunde weer achterover en ging zitten zoals hij eerder zat. Zijn linkervoet op zijn rechterknie, zijn linkerhand op zijn linkerknie en zijn rechterarm achter zijn stoelleuning. "Als jullie verder nog iets willen weten, vraag vooral. Of je een antwoord krijgt is de ware vraag." Zijn ogen gingen even langs iedere persoon die momenteel in het vertrek zat. Ze bleven langer hangen op de dames. Die zagen er niet slecht uit. Zijn ogen bleven ook even hangen op Norwood. De idioot die het gewaagd had een Shadraan zijn ergste vijand te maken. En daarna op zijn protegé, de idiote Shadraan die er nog op reageerde ook. Als toekomstige Heer van het Duister zou je verwachten dat hij niet zoveel aandacht zou besteedde aan Grens uitschot. Jammer genoeg moest hij het spelletje voor nu meespelen, en doen alsof hij enigzins gevoelens had, dus zou hij deze dingen niet door zijn lippen kunnen laten gaan. Hij sloot zijn ogen weer. Hij had genoeg gepraat. Nu was het enige wat hij nog wilde, dat deze vergadering voorbij was en hij weer verder kon met de school verkennen.

Aidan grinnikte toen Savador tegen hem sprak. Ook knikte hij haast onmerkbaar toen hij diens blik zag. Hij had al zo'n vermoede dat Savador niet blij was met de verdwijning. Rustig luisterde hoe de nieuwelingen zich introduceerden. Met een glimlach bij Lesaiah. Een wrange glimlach,maar een glimlach desalniettemin. Hij had Ferrost nooit echt gemogen,en de laatste tijd had hij hem ronduit gehaat. Misschien kende hij haar niet,maar tot nu toe vond hij het een hele verbetering. Bij Kadaj daar in tegen zat hij hoofd schuddend te luisteren. Toen hij klaar was,gooide Aidan zuchtend zijn hoofd achterover,en sloeg zijn armen over elkaar. "Arrogante zak,"zei hij nonchalant, en zonder de moeite te nemen te mompelen.Dat Deshas weg was,was afschuwelijk. Celebrian weg,tragisch.Ferrost weg....meh,hem kon hij missen als kiespijn. En die witharige...verschijning,bij gebrek aan een beter woord. was als het zout in de wond van de verdwijning. Langzaam rechtte hij zijn hoofd weer,waardoor zijn blik eens door de zaal ging. De rest sprong er niet echt uit. Savador en Norwood,die zoals gewoonlijk elkaars bloed wel konden drinken. Neara,met haar zoals altijd serene voorkomen,en tenslotten nog een blond vrouwtje,die de troon van zijn oude geliefde vulde. Als dit de beschermers van de balans waren,zag de toekomst er somber uit. Toegegeven,als Fennon er nog was,was dat in iedergeval een pluspunt. Hij had hem nooit echt gemogen,maar het was een bekwame kerel.
Over de vervanger van Clera kon hij nog niks zeggen,maar het feit dat het een vervanger was liet Aidan bevooroordeeld achter,en met een zure smaak in zijn mond. Hij zocht Savadors blik,knikte lichtjes naar de nieuwe heer van het duister,en rolde nadrukkelijk zijn ogen. Hij wisselde zijn onderste been met zijn bovenste,en groef een sigaret op uit zijn broekzak. Zwierig werd de peuk in zijn mond gestoken,en met de punt van zijn vinger aangestoken.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Op een zeker moment, vlak na zijn tamelijk goed doordachte weerwoorden - althans naar zijn gevoel, hij dacht er Norwood redelijk diep mee de grond in te kunnen boren - kwam Savador voldaan tot de conclusie dat hij de Grenaanse slingeraap genoeg openbaarlijk vernederd had. Niet inziend dat Norwood één van zijn brose spreukjes gebruikt had die olijke straatjochies elkaar aanleerden om het getier van mensen die hen als uitschot zagen letterlijk te negeren. Het deed er ook helemaal niet toe. Zelfs toen dat Takkewijf van de Rimboe, die zichzelf nog een officiële naam durfde te geven ook, iets in een zucht mompelde wat sterk leek op 'kleuters' deed het hem maar weinig. Zij was immers de grootste kleuter hier als ze dacht dat het haar direct na binnenkomst vlotjes en vlekkeloos af zou gaan. Hij had het laatste woord, en daar ging het om. Het was niets meer dan een regelrecht bewijs dat zijn argumenten ongetwijfeld te sterk waren voor Norwood om tegenop te botsen. Priel mannetje dat het ook was. Priel, zwak mannetje. Alle aandacht werd op die bosjesloeder gericht toen Neara haar de vraag stelde achter de verdwijning van Ferost en haar de gelegenheid gaf om te spreken. Nors vestigde Savador zijn blik op haar, maar juist op het moment dat Lesaiah haar verhaal wilde doen sloeg de deur open en werden ze aan een nieuwe maar bekende aanwezigheid verwelkomd door een walm van vuur en alcohol die hun neusgaten binnendrongen. Het stelde hem wat gerust en schonk hem een gevoel van vastere zekerheid nu Aidan ook van de partij was. Die kerel was nog in leven, godsamme. De vreugde pakte zich warm en vastberaden samen in zijn borst, want meer oude bekenden betekende dat gelukkig niet het hele plaatje wat betreft de Legendarische Magicians was omgegooid. En maar beter ook, want Savador was er niet zo zeker over dat hij ermee had kunnen leven. De grijns op zijn gelaat was al net zo breed als Aidan hem met een grinnikend hoofdknikje begroette. Zijn slangachtige ogen dwaalden weer af naar Lesaiah en kregen een veel hatelijkere tint toen ze uiteindelijk haar verhaal deed: 'Het feit dat ik de nieuwe Vrouwe van het Woud ben klopt. Ik ben de eerste opvolger van Ferost, de eerste Heer van het Woud.' Goh, je meent het. 'Ik kan jullie helaas niets vertellen over hoe ik hier terechtgekomen ben, vanwege een belofte die ik aan Ferost heb gemaakt. En mijn belofte houd ik. Hoewel ik jullie wel kan vertellen dat mijn naam Lesaiah is. Lesaiah de la Fôret. Ik ben 213 jaar oud, en op mijn twintigste is mijn veroudering stopgezet. Twee weken geleden ben ik wakker geworden, omdat de oude Heer van het Woud zijn taak niet meer kon vervullen. Dat is alles wat ik jullie kan vertellen.' En met die woorden zweeg ze weer. Was dat alles? Nou, haha, ze had haar verhaaltje gedaan hoor. De trut. Waar bleven de diepgaande details, een verhaal over moord en doodslag en een stervende Ferost? Een duidelijke reden waarom. Het ergerde hem diep. Alsof ze nog even de figuurlijke nadruk wilde leggen op het feit dat ze niet meer te horen zouden krijgen vestigde ze haar blik op hem. De duidelijke afkeer was behoorlijk in haar diepgroene ogen af te lezen. Savador ging erin mee door kil en langdurig terug te staren. Onbeweeglijk, alsof hij een standbeeld was. 'Ik denk dat ik je namens iedereen kan verwelkomen, Lesaiah. Welkom in ons midden,' verbrak Neara's hoffelijke verwelkoming de gespannen sfeer. Hij draaide koppig zijn hoofd weg en snoof. Oh ja, tuurlijk; wees vooral welkom om je deze absurd hoge positie eigen te maken en de manier van handelingen hier met je eigen zinnen te verpesten. Wees cordiaal, hartelijk welkom. 'In ieder geval niet namens mij,' mompelde Savador tussen neus en lippen door. 'Ik weet niet wat de grenzen van je belofte zijn, of hoe ver deze dus precies strekt. Maar ik zou je toch willen vragen wat er met Ferost is gebeurd. Ik denk dat we allemaal het recht hebben om te weten wat er met onze meerdere gebeurd is, nu hij zo plots verdwenen is zonder gepast afscheid,' zijn slangachtige ogen flitsten naar hun hoeken om zich weer strak op Lesaiah vast te pinnen. Op dat punt was hij het meer dan ooit met Neara eens. Uiteindelijk werd de aandacht op een andere nieuweling gevestigd. Ah, de spiksplinternieuwe vervanger voor de Heer van het Duister. Savador pakte zijn wijnglas van tafel en ging wat schuiner zitten om zich op de zilverharige man naast hem te richten, benieuwd wat voor persoon het was en bovendien nieuwsgierig naar wat Deshas was overkomen. Hij bleef roerloos in zijn stoel zitten met zijn been over het andere geslagen en een arm rustend over zijn buik nu hij zijn armen niet over elkaar kon slaan door het wijnglas in zijn andere bewegingloze hand. Met zijn halfdicht geknepen ogen neergeslagen, maar zijn blik vanuit zijn ooghoeken starend tussen zijn sluike zwarte lokken door op de man luisterde hij zwijgend naar diens verhaal. 'Ik ben Kadaj, 190 jaar oud. Ik was een van de onderdanen van Deshas,' begon de man met zich allereerst voor te stellen. 'Mijn voorganger heeft gevochten om Shadra te beschermen tegen overname. Ik was redelijk sterk, maar lang niet zo sterk als hem. Hij heeft me zijn krachten overgedragen en me de opdracht gegeven hierheen te komen. Of hij me al zijn kracht heeft gegeven weet ik niet, maar in ieder geval een groot deel ervan. Daarna is hij verdwenen. Meer kan ik jullie niet vertellen, want meer weet ik simpelweg niet. En eerlijk gezegd, al zou ik meer weten, zou ik geen interesse hebben om het nu met jullie te delen,' ging de man, Kadaj, verder. Och, ook al zo'n terughoudend verhaaltje. 'Als jullie verder nog iets willen weten, vraag vooral. Of je een antwoord krijgt is de ware vraag.' Typisch, typisch. Savador zette sikkeneurig het glas aan zijn smalle lippen en lurkte vreugdeloos aan zijn wijn. Het kwam hem onderhand de strot uit dat hén - de opvolgers en Legendarische Magicians uit het oorspronkelijke clubje - zó weinig werd voorgelegd over de ware feiten. Aidan legde zuchtend zijn hoofd in zijn nek en sloeg zijn armen over elkaar. Kennelijk dacht hij er net zo over. 'Arrogante zak.' Ongewild luid proestte Savador zijn wijn stilteverbrekend uit om vervolgens in een verslikkende hoestbui los te barsten, waarin tegelijkertijd ook een kucherig en vreugdeloos lachje was te horen. Het klonk echter zo droefgeestig dat het niet echt uit op te maken was of het nu gemeend was of niet, evenals het onduidelijke feit of hij hiermee aan de kant van Aidan stond of aan die van zijn recentelijk voorgestelde nieuwe leermeester. Saethion dreinde bekwaamd mee op de geluiden van zijn meester met een haast melodieus sisje. Nog zacht nakuchend veegde hij zijn met rode wijndruppels bespatte lippen af met de rug van zijn bleke hand. Zijn hand met het nog halfvolle wijnglas kwam in een rauwe beweging neer op het tafelblad. 'Ik eis meer duidelijkheid!' sneerde hij door de zaal. 'Is het niet een beetje vreemd?! Kom ter zake, bij Medusa! We zijn hier bijeen gekomen voor expliciete opheldering - in plaats daarvan krijgen we stuk na stuk slappe verhaaltjes voorgeschoteld. En ik ben niet in deze conditie helemaal naar hier gekomen om een sprookjesuur bij te staan!' Savador sloeg nog eens nadrukkelijk met een vuist op tafel voor hij wrevelig zijn aandacht vestigde op het eruit wrijven van hardnekkige wijnvlekken die na zijn sproeibui op zijn effen crèmekleurige kledingdracht terecht waren gekomen. Vervloekt, deze vergadering.

Norwood sloeg zijn armen over elkaar. Ontmantelde de spreuk toen Kadaj aan het woord kwam. Lesaiah gaf een vaag verhaaltje over een belofte van Ferost. Kadaj vervolgde zijn verhaal door middel van een simpel verhaaltje waarvan hij de details niet kwijt wilde. Het irriteerde hem dat hij geen duidelijkheid had, en na dit alles alleen nog maar meer wazig was geworden. Norwood zijn ogen richtte zich bedenkelijk op de tafelblad. Norwood vond het maar lastig mee om te gaan.

Ineens begon Savador te spreken. "Je eist iets van hogere rangen, haast onbegonnen werk. Alsof een leerling tegenover een leraar iets eist..." sprak hij kalm. "Maar hoe je het ook wendt of keert, ik ben het eens met Savador..." sprak Norwood kalm. "Ik laat op dit moment een wolf op mijn zoon passen. Op momenten zoals dit verdoe ik mijn tijd. Ik ben als alleenstaande vader aangewezen, sinds de verdwijnin van Madeline! Ik heb geen behoefte om hier nog langer te zijn als er niet veel nieuws op tafel komt." sprak Norwood kalm en keek toen strak naar Savador. Hij wist dat hij hem steunde in dit opzicht. Het maakte hem niet uit. Savador had meer dan gelijk in dit geval. Norwood zijn blik ging naar Neara en toen weer terug naar Savador. Savador had ook krachtige gevoelens voor Madeline gehad. Norwood had overwogen langs te komen in zijn kantoor om te melden dat ze weg was. Met de noorderzon vertrokken. Hij vond het maar vervelend dat het nu via de vergadering moest maar het was niet anders. Norwood had het verhaal van Kadaj gehoord evenals de reactie van Aidan. Opnieuw iemand waar hij het mee eens was. Norwood zuchtte. Als dit nog lang zou duren zou hij opstaan en deze ruimte verlaten, hij werd niets wijzer van dit, en momenteel speelde het ook in op zijn zenuwen. Al was dat minder goed te zien dan bij Savador.

Met een iets hardere klap dan verwacht landde Lesaiah's hand op tafel. Goed, dat er een beetje twist was, boeide haar niet, en dat ze eigenlijk totaal niet welkom was ook niet, dat was eigenlijk volstrekt onbelangrijk, maar dit ging haar te ver. Ze begreep prima dat iedereen duidelijkheid wilde, maar ze kon het gewoon niet geven. En dan die uitval van Savador. Dat hij een geducht tegenstander was wist ze al wel, maar nu had hij ook zijn roekeloosheid bewezen. Haar ogen schoten haast vuur terwijl ze de tafel rond keek. 'Denken jullie dat het makkelijk is? Dat wij hier exact weten wat er aan de hand is? Is het in jullie opgekomen dat wij nog minder weten dan jullie? Ik word verdomme wakker, en kom erachter dat er twee eeuwen voorbij zijn. Denken jullie dat ik dan ga onderzoeken wat er gebeurd is met mijn leermeester? Dat deden jullie toch ook niet toen jullie wakker werden, of wel? Ik snap dat er duidelijkheid geëist wordt, maar er is geen duidelijkheid. En ik kan jullie niet veel meer informatie geven dan ik nu heb. Ik weet niet wat er de afgelopen tijd gebeurd is, maar veel goeds kan het niet zijn. Dat jullie elkaar niet meer vertrouwen.' Haar woorden waren luid, en er klonk duidelijk iets van teleurstelling in door. Vroeger, voordat ze in slaap was gevallen, had ze het idee gehad dat de Legendarische Magiërs hun geschillen opzij zetten voor het heelal. Maar nu leek het er meer op dat ze meer aandacht aan persoonlijke zaken besteedden dan aan de belangen van de rest. Ze haalde even adem, en zei toen, iets zachter, en specifiek op Norwood gericht: 'Als je wilt gaan, voel je vrij. Ik snap dat je hier niet langer dan nodig wilt blijven.' De blik in haar ogen verzachtte lichtjes. Dit had ze niet geweten. Anders had ze hem meteen verzocht om terug te gaan. Een kind was belangrijker dan deze vergadering. Een vergadering waar ze het nut niet eens van inzag. Ze wierp weer een blik op de mensen rond de tafel. 'Heeft iemand vragen, stel ze dan. Maar stel ze duidelijk. Vraag naar specifieke dingen, niet naar vage dingen. Vage vragen krijgen vage antwoorden, dat lijkt mij vrij logisch.' Het klonk absoluut niet wijsneuzerig, eerder een vaststelling. De vlammen in haar ogen zwakten alweer af. Er kwam weer een bijna doodse blik in haar ogen. Na vuur kwam ijs, ijzige kalmte. En die ging vaak gepaard met een bijna doodse reactie op alles wat haar werd gezegd of gedaan. Neutraal wierp ze een voor een een blik op de mensen in de zaal. 'Dus,' klonk haar stem emotieloos, 'Iemand vragen?'

Koud en onverschrokken keek Aura terug naar de man die zich voorgesteld had als Kadaj. Ze had al opgemerkt dat zijn blik ook bij Neara en Lesaiah was blijven hangen, Vrouwe van de Lucht en Vrouwe van het Woud. Stiekem voelde ze kleine zenuwen opborrelen als ze eraan dacht dat het niet lang zou duren voor Neara iets aan haar zou vragen. Eigenlijk zou ze dat niet willen. Maar ze wist ook wel dat het niet anders kon. Lesaiah en Kadaj waren net al gevraagd. Maar wat zou ze eigenlijk moeten uitleggen? Welke vragen kreeg ze? Haar blik ging even naar de Heer van het Vuur, om vervolgens weer naar Kadaj te gaan en daarna naar Savador en Norwood. Ha, ze kende toch al wel wat namen. Ze slikte even. Nee, ze wou geen vragen stellen. Ze wou niet in de belangstelling vallen, alhoewel ze echt geen idee had wat ze zo dadelijk zou zeggen tegen Neara als die haar aansprak. Nerveus wreef ze met haar beide handen over haar legging, maar probeerde dit te laten zakken. Iedereen, wie het ook was, zou haar nervositeit kunnen voelen en dat wou ze niet. Ze keek even op naar Savador. Dat Savador een afkeer had voor zowel Norwood als Lesaiah, was makkelijk op te merken. Alleen maar omdat Lesaiah Norwood als opvolger had, waarschijnlijk. Echt belachelijk, vond ze het. Nu ze zo nadacht, zij had eigenlijk geen opvolger. Ze moest de leraar van watermagie nog ontmoeten, maar of die kwam, dat was voor haar een raadsel. En ze kende verder niemand genoeg om te weten wie anders opvolger van haar kon zijn. Nu werd ze bijna misselijk van angst. Er waren nog zoveel dingen die ze niet begreep of die ze nog moest oplossen. In plaats van aan haar brouwsels te werken voor nieuwe spreuken te verzinnen en haar staf een sterkere magie te geven, had ze daar ook wel eens naar op zoek kunnen gaan. Maar ze had nog tijd, toch? Uit ervaring wist Aura dat je nooit iemand in de ogen moest kijken als die iemand ging kiezen. Ze zouden jou alleen maar pakken. Diegenen die fel terugkeken in de ogen, zouden als eerste gepakt worden. Daarom richtte Aura haar blik ook meestal naar buiten, als er gekozen moest worden, hopend dat zij niet als eerste gekozen werd. En ze had het voor elkaar gekregen. Ze was als laatste.

Maar, als ze weinig zou vertellen, dan was er grote kans dat ze op dezelfde manier behandeld werd door die Savador als Lesaiah. Zij had ook wel een grote mond en had haar woordje gauw klaar, maar ze wou zich niet tot het niveau van Norwood laten zakken. Ze mocht Norwood nu al, hij leek een aardige man, maar als hij ook wat meer kalm was geweest en niet gelijk op Savadors woorden inging, dan zou hij pas echt een perfect beeld hebben gekregen bij haar. Maar ja, niemand was perfect. Ze zuchtte en beet op haar wang. Daarna keek ze op en liet haar blik op de tafel zakken. Haar handen vonden zich een weg boven de tafel, kwamen elkaar tegen en verstrengelden zich met elkaar. Ze slikte even. Ze was er klaar voor.

- Haha, Takkenwijf van de Rimboe, die vind ik leuk -