.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ 'Je eist iets van hogere rangen, haast onbegonnen werk. Alsof een leerling tegenover een leraar iets eist...' Zijn slangachtige ogen gleden langzaam richting Norwood toen hij het lef had om op zijn uitval te reageren. 'Eerlijk gezegd voel ik me alles behalve minderwaardig tussen een aantal mensen met de oppermachtige titels onder ons. Dat komt ons leven maar binnengestormd en zijn acuut Heiligen van de hoogste plank, terwijl ze niet eens lijken te weten wat er met de voormalige Legendarische Magicians is gebeurd,' sprak Savador nors met over elkaar geslagen armen zonder zijn ijzige blik van Norwood af te scheuren. 'Maar hoe je het ook wendt of keert, ik ben het eens met Savador...' Bij deze woorden zweeg hij en leek er zelfs even lichte ontzetting over zijn gelaat te kruipen. 'Ik laat op dit moment een wolf op mijn zoon passen. Op momenten zoals dit verdoe ik mijn tijd. Ik ben als alleenstaande vader aangewezen, sinds de verdwijning van Madeline! Ik heb geen behoefte om hier nog langer te zijn als er niet veel nieuws op tafel komt,' Norwood liet zijn blik hiermee echter aanzienlijk weer betrekken. 'Dacht je soms dat jij het moeilijk had?!' snauwde Savador hem toe. Dat Madeline - de vrouw waar zijn oude eenzame hart drie keer sneller van had geslaan - ook al spoorloos verdwenen was had hij al wel langer dan vandaag geweten, en het had hem als resultaat een zware depressie opgeleverd. 'Ik moet me ontfermen over twee kinderen sinds hun moeder niet meer noch naar mij, noch naar hén omkijkt! Daarbij was mijn vrouw al verdwenen op het moment dat jij met Madeline gezellig nog een aantal weekjes heb doorgebracht, de hel die jij nu ondergaat heb ik al veel langer moeten doorstaan. Ik had niemand die me op het begin ook maar bijstond, jij had je tros waardeloze vriendjes en mensen die jou wel mochten. En laat me je er ook even aan herinneren dat ik stervende ben! Waar moeten mijn zoon en dochter heen als ik er niet meer voor ze kan zijn? Vergeleken met mij heb je het belachelijk simpel, Norwood, dus maak geen extra nadruk op de zielige aard van de doorsnee Grenaan, bij Medusa. Dat doe je al door enkel te bestaan!' vervolgde hij met lichte wanhoop in zijn kwade stem. Geërgerd sloeg Savador het wijnglas als boze daad bij de woorden in één keer achterover. Wijn was goed. Wijn verzachtte zijn zorgen. 'Denken jullie dat het makkelijk is? Dat wij hier exact weten wat er aan de hand is? Is het in jullie opgekomen dat wij nog minder weten dan jullie? Ik word verdomme wakker, en kom erachter dat er twee eeuwen voorbij zijn. Denken jullie dat ik dan ga onderzoeken wat er gebeurd is met mijn leermeester? Dat deden jullie toch ook niet toen jullie wakker werden, of wel? Ik snap dat er duidelijkheid geëist wordt, maar er is geen duidelijkheid. En ik kan jullie niet veel meer informatie geven dan ik nu heb. Ik weet niet wat er de afgelopen tijd gebeurd is, maar veel goeds kan het niet zijn. Dat jullie elkaar niet meer vertrouwen,' Lesaiah deed er nog een schepje bovenop. Savador luisterde met gesloten ogen en een geïrriteerde trek om zijn smalle lippen. 'Heeft iemand vragen, stel ze dan. Maar stel ze duidelijk. Vraag naar specifieke dingen, niet naar vage dingen. Vage vragen krijgen vage antwoorden, dat lijkt mij vrij logisch. Dus,' zijn slangachtige ogen schoten open en staarden Lesaiah strak aan. 'Iemand vragen?' 'Ja.' Hij richtte zich wat op in de stoel en speelde met een bleke vinger verveeld met zijn wijnglas. 'Laat me je allereerst vragen..' Hij zweeg ditmaal even om een korte stilte te creëren waarin hij zijn overwegende blik fronsend opsloeg naar Lesaiah. 'Waarom je zo ontzettend stom bent geweest om geen nader onderzoek te plegen op de voormalige Legendarische Magicians, en waarom je geen verdere details loslaat jegens de opvolgers en de overgebleven Legendarische Magicians uit de vorige generatie die er meer dan wie dan ook recht op hebben om de ware feiten te weten. Jullie allemaal! Ik neem aan dat Deshas en Ferost en ieder andere Legendarische Magician erbij was toen ze hun officiële aanwijzing en overdraging van hun krachten diep verzegelden in de zielen van de stomzwijgende personen in deze zaal, nietwaar?! Wat is er vervolgens met ze gebeurd, waarom waren ze genoodzaakt af te treden? De vol gedetailleerde waarheid graag, ik word hier bij Medusa niet goed van! Neara, lief, zeg jij ook eens iets!' Zijn bleke vuist was uit frustratie neergekomen op het tafelblad, en Savador vestigde zijn aandacht verwachtingsvol op Neara in de hoop dat zij met haar serene verschijning en haar eindeloze kalmte meer uit de nieuwe Legendarische Magicians los kon krijgen. Het ging hem hier natuurlijk het meest om Deshas. Zijn trouwe leermeester, zijn goede vriend en metgezel. Deshas kón niet dood zijn, dat geloofde hij gewoonweg niet.

Zijn ijzige blauwe ogen gericht op de zwarte poel water voor hem die zacht ijskoud water over zijn hand spoelde, zijn lichaam tegen de warme aarde gedrukt. Fennon wist niet hoe lang hij hier al lag. Hij moest weken rondgezworven hebben voor hij hier weer terecht was gekomen. Hij sloot zijn ogen even en haalde diep adem. Bij zijn zuchtende uitademing streek hij met de vingers van zijn andere hand over het zanderige oppervlak van de aarde en liet het warme zand tussen zijn droge vingers glijden. Hier kwam hij vandaan. Bij deze poel was hij geboren. Zo diep ondergronds dat alleen de stilte hem omhulde als een dikke zware deken. De stilte…en de duisternis. Onwillig gingen zijn gedachten terug naar Deshas en de rest. Fennon draaide zich op zijn rug en staarde in het duister naar het grote gewelfde plafon dat het water er in de loop der tijden uitgesleten had. Hij had hen een belofte gemaakt. Maar eerst was hij hier naartoe gegaan. Naar het diepste punt van de aarde. Daar waar het water en de aarde warm waren omdat je zo dicht op de kern zat. Dit was de diepste grot waar je als menselijk wezen komen kon. Dieper, en je zou levend verbranden. En hier voelde Fennon zich pas echt thuis. Ver weg van alles. Alleen omringt door dat ene wat hem tegelijkertijd een grote last maar ook veel verlossing bracht. Aarde. Maar zelfs geluid dringt door aarde. Een stem. Een roep. Hij werd terug geroepen en langzamerhand vormde zich een beeld bij dit oude bekende geluid. Het beeld van een jonge vrouw, haar lokken zo wit als sneeuw dansend op onzichtbare lucht. Een naam kwam in zijn gedachten terug. ‘Neara,’ fluisterde Fennon tegen de aarde om hem heen. Zijn zachte gefluister weerkaatste tegen de muren en kwamen als echoënde donderslagen bij hem terug. Langzaam, extreem langzaam zette Fennon zich in beweging. Stukje bij beetje rees hij op, het zand van hem af vallend. Fennon zelf was in de tijd dat hij weg was geweest ook veranderd. Hij had veel moeten vechten op zijn reis en van sommige spreuken was hij nooit meer herstelt. Zijn bruine ogen waren ijsblauw geworden. En zijn kastanjebruine lokken waren wit. Niet spierwit. Ze hadden een lichte blauwe gloed over zich. Hij had er littekens bij, maar ook zijn lichaam had veranderingen doorgemaakt. Hij was slanker gebouwd, wellicht ook iets langer. Toch voelde hij zich nog steeds solide met de aarde. Zijn lokken, die al in geen weken geknipt waren, hadden de lengte bereikt tot zijn onderrug. Maar Fennon zou ze niet meer knippen ook.
Hij greep zijn beige mantel en trok het ding uit. Met een zachte plof viel de warme stof op de grond. Daarna maakte Fennon het lint los dat aan de lange mouw van zijn shirt vastzat en liet de wijde mouw en de linten los wapperen. De andere mouw van zijn shirt was hij al een paar weken geleden verloren. Fennon trok zijn shirt uit en gooide die bij zijn mantel. Niet veel later volgde ook de rest van zijn kleding. Ten slotte zette Fennon zich af en sprong in het water. Het was ijskoud en prikte als kleine spelden in zijn huid. Maar het voelde heerlijk voor een moment, na de warmte van de aarde.
Toen Fennon weer helemaal schoon en opgefrist was joeg hij al het stof en zand van zijn kleding en trok het aan. Nu moest hij terug naar de academie. Hij raapte zijn stok van de grond. De stok van breed en net zo lang al Fennon zelf Aan de stok bevond zich een leren riem. Door de leren riem kon Fennon de stok op zijn rug hangen. Zo begon hij, met nog druipende lokken, aan de zware klim terug naar het oppervlak van de aarde. Vanaf daar zou het makkelijk zijn om terug te komen.

Zijn eerste stappen op de grond van Starshine riep allerlei oude herinneringen op bij Fennon. Het was lang geleden en sindsdien viel er een hoop uit te leggen. Fennon pakte de stok van zijn rug en zette hem naast zich op de grond. Daarna liep hij met stevige passen over het terrein, op weg naar de Toren. Bij elke stap die hij verzette voelde hij de zware steen zwaarder en zwaarder op zijn maag liggen. Waarom kon niemand anders terug gaan. Hij was niet goed met woorden. Het klopt, hij had als een van de laatste nog geen opvolger. Daarom was er niemand die zijn plaats had ingenomen en daarom moest hij terug. Maar leuk was anders.
Al beneden in de Toren kon Fennon van boven in de vergaderzaal gefrustreerde stemmen horen. Hij herkende er een paar. Norwood en Savador. Maar bij sommige stemmen kon hij geen naam plaatsen. Dat terwijl hij ze wel vaag herkende. Fennon ging op de onderste traptreden staan en liet de stenen de rest van het werk doen. Ze rolde hem zo omhoog naar de vergaderzaal waar hij wezen moest. Tenmiste, daar kwamen alle stemmen vandaan.
Geluidloos stapte hij binnen, net tijdens het laatste betoog van Savador. Fennon graaide in de zak van zijn gehavende broek en haalde er drie gouden ringen uit. Eentje bezet met zwarte onyxen, eentje met smaragden, en eentje met saffieren. De ringen van Deshas, Ferost en Celebrian. Zodra Savador klaar was smeet Fennon de ringen op tafel om de aandacht te krijgen en direct te laten merken dat hij er was. Omdat goud een edelmetaal was, kon Fennon dat ook besturen. De ring met de zwarte stenen schoof naar de jongeman met de duistere bron van magie, die met de groene stenen naar een vrouw die Fennon al heel lang niet meer gezien had. De laatste keer dat hij haar had gezien was ze altijd bij Ferost in de buurt geweest. Hoe heette ze nou ook weer. Vaag kwam de naam Lesaiah boven drijven. En de laatste ring, die met de blauwe saffieren, schoof naar de vrouw met de grote bron aan water magie. ‘De vol gedetailleerde waarheid Savador? Weet je het zeker? De waarheid doet soms pijn,’ sprak hij met rustige stem. Dat was het enige wat niet veranderd was aan Fennon, zijn stem. Hij hoopte maar dat ze hem daaraan zouden herkennen.

Dear god ... Misschien is hier en daar de volgorde van alles veranderen. Maar op meer dan zes mensen/posts reageren is een hele uitdaging ^^. Ben de draad een beetje kwijt geraakt met volgordes, ook omdat meneer Noah en Mitch weer twee keer moeten reageren *mept liefelijk op hoofden*
Fennon, ik heb je d'r maar gewoon achteraan geplakt, hoop dat je het niet erg vindt :c


Geen enkele vezel van Neara's gezicht veranderde toen Lesaiah haar vuist op tafel sloeg. Ze was hier al bang voor geweest, en klaarblijkelijk kon geen enkele bijeenkomst van hun alle zonder ruzies of persoonlijke ruzies komen. Haar blik was even een stuk ijziger naar Savador geschoten, de woelige zilveren irissen voor een moment in een grijzige vaste substantie gesmolten. 'Lesaiah,' probeerde ze de vrouw met haar kalme en zachte stem tot rust te manen toen haar weer ontspannen blik op de haast gefrustreerde vrouw werd gericht. 'Naast het feit dat niet iedereen van ons "wakker is geworden", wil ik je er graag op richtten dat niemand van ons je persoonlijk aangevallen heeft. Behalve Savador, maar ik neem aan dat dat te negeren is. Geen enkel van mijn vragen was bedoeld om je in je verdediging te laten schieten, dus ik zie het nut van deze woorden niet geheel in. Daarbij kan ik je frustratie waarschijnlijk wel begrijpen, maar ieder van ons is ook maar een mens. We zullen elkaar misschien niet als mensen vertrouwen, maar om ons doel te verwerkelijken moeten we wél in elkaar bestaan geloven. Dit alles had ze gesproken nadat Norwood had duidelijk gemaakt dat ook hij vond dat hij zijn tijd hier verdeed. 'Ten tweede is het heel sneu, maar ik wil hier geen privé zaken op tafel. Dit is een verplichting die jullie allemaal hebben, dus de volgende die duidelijk maakt dat die hier liever niet willen zijn zal ik persoonlijk de deur wijzen. Mag die gene dan nog maar eens goed gaan nadenken wat diens taak en verplichtingen zijn,' haar zachte en helderde stem was ijziger en kouder geworden. De warme klanken waren verdwenen, en haar eerst zo vriendelijke gezicht had harde trekken gekregen. Haar gehele serene uiterlijk had de zakelijke kant behoorlijk opgekrikt. Zelfs zij kon niet een geschikt moment voor iedereen krijgen, maar de verveelde uiterlijke en de klaagzangen begonnen haar het bloed onder haar nagels vandaan te halen. Ze had vroeger niet eens moeten durven om dit soort dingen te denken, om een afkeurende blik van Airmid te krijgen die haar dieper raakte dan die van wie dan ook. Ook de stille man had gehoor gegeven aan haar vraag. Kadaj genaamd, en een al net zo onsamenhangend verhaal als bij Lesaiah. Haar ogen schoten naar Savador toen deze reageerde op de haast retorische vraag van Lesaiah. Haar sneeuwwitte haren golfde in tegenstelling tot haar blik kalm en zwijgend langs haar gezicht en schouders. Hoewel ze het met de inhoud van zijn woorden eens was wist ze dat het onmogelijk voor een man als hem was geweest dat hij alles vriendelijker had kunnen zeggen. Alsof er een bliksemslag door haar binnenste ging klemde haar kaken zich op het moment van zijn kooswoordje op elkaar en kropen haar wenkbrauwen naar elkaar om een breuk op haar egale gezicht te vormen. De hartelijkheid was verdwenen in haar ogen, en hoezeer het masker op haar gezicht nog kalmte toonde voelde ze haar binnenste in elkaar kruipen bij het horen van zijn kooswoordje. Waar haalde hij het lef vandaan om haar zo openlijk zó te noemen. Zijn verwachtingsvolle blik smeet ze neer met de kilheid in haar ogen, en haar golvende haren leken opeens iets onheilspellends te hebben. 'Savador, lief,' weerklonk de nadruk op het laatste woord, maar alles behalve warm of hartelijk. Ze scheurde haar blik los van hem, voelde de mengeling van duizenden gevoelens en emoties zich weer achter het slot langzaam weg sijpelen, liet haar ogen via het tafelblad terug naar het gezelschap drijven naar het gehele gezelschap. Het werd van rustig naar erger, om niet de nadruk te leggen om de simpele uiting van Aiden toen Kadaj uit gesproken was. 'Iedereen van ons heeft het recht om te weten wat er met de andere is gebeurd. Niet alleen als Legendarische, maar ook als mensen. Het waren vrienden, geliefde. Desnoods leveren jullie het schriftelijk in, waarna ik het bij iedereen rond zal laten gaan in kopieën. Maar het recht ligt bij ons om te zeggen dat we alle opheldering willen, meer dan dit alles. Details wat er is gebeurd, woorden die zijn gesproken. Ik zeg niet dat geheimen hoeven te worden onthuld,' haar stem begon langzaam weer te ontspannen, had voorgenomen Savador daarna geheel te negeren. Hoe durfde hij haar plots zo aan te spreken, een reden waardoor haar binnenste weer van streek raakte en de vluchtpogingen zich weer langzaam in haar spieren vlocht. 'We weten het nu wel, Savador,' weerklonk haar stem nu luider toen Savador weer in de herhaling viel. Uit het niets schoten haar ogen naar de geopende deur, leek haar starre uiterlijk langzaam te ontspannen bij het voelen van een bron van lang geleden. Net voor het moment dat het gestalte zichtbaar werd krulde haar mondhoeken ontspannen om. Een geruststelling dat ook hij nog in levende lijven er was. Gerustgesteld door deze gedachtes en het aanbeeld dat Fennon binnen kwam lopen liet haar niet ontspannen terugzakken tegen haar rugleuning. De glimlach verdween van haar lippen en haar wenkbrauwen kropen naar elkaar toe in een bedachtzame frons. Het was Fennon, hiervan was ze honderd procent zeker. Zijn bewegingen had ze maar een korte tijd mogen aanschouwen en werkelijk in zich op mogen nemen in zijn kamer, maar het was genoeg geweest om ze in haar hoofd te prenten. In stilte volgde haar zilveren ogen hem zonder onderbreking, haast starend. Nog meer vragen, nog meer onbeantwoorde stukken nu hij met dit uiterlijk binnen was gekomen. Ze werd pas geheel gerust gesteld toen hij sprak, en ze zijn stem en vibraties herkende. Stemmen kon je vervormen, maar nooit werkelijk geheel. 'Fennon,' weerklonk haar stem zachtjes toen hij uitgesproken was tegen Savador en had het woord genomen voordat deze had kunnen antwoorden. 'Het doet me goed je te zien, en alle vragen in mijn hoofd zal ik nu niet aan je stellen. Deze vergadering gaat om iets anders. Maar toch, fijn dat je er bent,' haar lichaam had zich weer de serene soepelheid terug genomen, zich weer ontspannen. Ze had de ringen herkend, de hare had ze veilig opgeborgen op een plek die alleen zij wist.

Fennon. Een sprankje vreugde vulde Lesaiah's ijzige hart. Ze had hem een keer ontmoet, maar vaag, en in een ver verleden. Maar toch. Uiterlijk kalm, maar innerlijk opgelucht ging ze verzitten. 'Het spijt me, ik heb een gewoonte om in de wij-vorm te spreken. De uitbarsting is gewoon een karaktertrekje.' Ze veegde een paar plukjes haar uit haar gezicht, terwijl ze nog steeds ijzig voor zich uitstaarde. 'Ik zal alle informatie die ik kan vinden opschrijven. Je hebt het volgende dinsdag.' deelde ze mee, terwijl haar ogen doods naar de ring voor haar staarden. De roos daarnaast had ze algauw uitgevogeld, maar ze zei er geen woord over. Er leek een brok in haar keel te zitten.

'Waar is deze ring voor?' De vrolijke meisjesstem weerklonk luid door het bos, terwijl ze de hoogblonde krullen die ze toen had uit haar gezicht schudde. In haar hand lag de ring met smaragden, die glinsterde in de zon. 'Dat is het teken van mijn status. Kom, geef hier, straks haal je er nare dingen mee uit.' Ferost's stem was toen nog levendig en vrolijk, maar serieus. Lesaiah had de nare gewoonte gehad om dingen instinctief te breken, vooral als ze kostbaar waren. 'Oke, best. Hier.' Met tegenzin gaf ze de ring terug, terwijl ze haar aandacht al op iets anders leek te richten. In werkelijkheid had ze een maand lang de hele tijd aan die ring gedacht.

Deze ring had haar hele leven bepaald, maar ze had hem nooit mogen dragen. En nu het wel mocht, wilde ze het niet. In een paar minuten waren al haar verwachtingen, al haar dromen, zelfs haar hele vertrouwen bijna finaal de grond in geslagen. Ze zou niet veel meer zeggen deze vergadering, niet als het aan haar lag. 'Fennon. Goed om te zien dat jij nog wel leeft.' Haar stem was niet meer dan een fluistering, maar toch duidelijk hoorbaar. Ze slikte ietwat moeilijk, en richtte haar blik toen op een punt in de verte. Als ze het wilden, konden ze haar vragen stellen, maar naast de antwoorden daarop zou ze geen woord spreken. Alsof iemand dat nodig had.

Kadaj gaf een lichte grom naar de Legendarische Magiër van het vuur. Een arrogante zak? Hoe durfde hij. Hij wist niks van hem. De deur werd opnieuw opengegooid. Dat zijn er 6, waar blijft die zevende? De zesde man gooide 3 ringen op tafel, waarvan er 1 hem vond. Hij wist alleen niet wat hij ermee moest. Het was een mooie ring, en dat de andere 2 nieuwelingen er ook een kregen betekende vast iets met rang of zoiets. Maar wat betekende het precies. Wat deden de ringen? En waarom was deze naar hem toegetrokken? Hij raakte geïnteresseerd in de laatste man die binnen was gekomen, toen hij meer leek te weten. Hij ging weer voorover leunen, en nam de ring in zijn hand. Hij begon hem een beetje tussen zijn vingers rond te draaien terwijl hij naar hem luisterde.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Hij keek diep fronsend toe op het moment dat Norwood plotseling opstond in een abrupt gevallen stilte, zijn stoel stilletjes aanschoof en zich tot zijn grootste ergernis toe tot hem richtte. 'Savador...,' de frons tussen zijn smalle wenkbrauwen vormde een diepe kloof van huidplooien in zijn voorhoofd. Hoe hij het ook maar durfde hem aan te spreken, om zijn naam uit die onwaardige mond te horen komen. 'Ik heb nooit gezegd dat jij het makkelijker had dan mij... Je hebt het ook moeilijker, evenals het feit dat je niet zeker bent over de verzorging van je kinderen. Ik weet niet hoe dat is, en zal het waarschijnlijk ook nooit weten. Maar ik moet wel zeggen...,' sprak Norwood verder. 'Dat je hoe dan ook mijn respect altijd al hebt gehad...' Savador kneep zijn slangachtige ogen tot spleetjes, maar zweeg in alle talen toen Norwood vervolgens de Vergaderzaal verliet, enkel een roos achterlatend voor een waarschijnlijk persoonlijke reden. Hij wist niet wat hij ervan moest denken dat zijn grootste rivaal zoiets openlijks tegen hem zei, voelde zich er zelfs te beschaamd voor om er iets op terug te zeggen. Wat zou hem het kunnen schelen dat Norwood toch wel enige respect voor hem bleek te hebben? Hij was verplicht het te hebben, hij was verdorie zijn baas. Maar dat laatste was ook maar een zwak excuus om er hoe dan ook een reden voor te verzinnen om Norwoods woorden niet te accepteren. 'Lesaiah,' zijn ogen schoten richting Neara toen ze de stilte na het dichtgaan van de deur verbrak met haar serene stem. 'Naast het feit dat niet iedereen van ons "wakker is geworden", wil ik je er graag op richtten dat niemand van ons je persoonlijk aangevallen heeft. Behalve Savador, maar ik neem aan dat dat te negeren is,' hij maakte even een kort spottend geluidje, zacht maar luid genoeg om het te kunnen horen, 'Geen enkel van mijn vragen was bedoeld om je in je verdediging te laten schieten, dus ik zie het nut van deze woorden niet geheel in. Daarbij kan ik je frustratie waarschijnlijk wel begrijpen, maar ieder van ons is ook maar een mens. We zullen elkaar misschien niet als mensen vertrouwen, maar om ons doel te verwerkelijken moeten we wél in elkaar bestaan geloven. Deze vergadering kwam Savador onderhand ook de strot uit. Het ging maar over geitebrei-onderwerpen waar ze niets mee opschoten, reacties op alles en nog wat wat momenteel ver buiten de boot viel en er werd haast geen woord gesproken over de ware gebeurtenissen acher de verdwijning van de eerdere Legendarische Magicians. Het was om ziek van te worden. 'Ik zal alle informatie die ik kan vinden opschrijven. Je hebt het volgende dinsdag,' was het antwoord van één van de vervangers die minstens nog een beetje los wilde laten, en dat was het dan. Een vergadering voor niks. Hij had hier goed zijn tijd verspild. En hij gaf het niet graag toe, maar hij was het diep met Norwoods reden van vertrek eens. Dit alles leek vandaag niets meer dan een introductie-theekransje. En juist om die reden had hij in alle wrok en irritatie zijn mening bot op tafel gegooid, de ongestelde vragen gesteld en zich afgevraagd of er echt geen énkel ander persoon in deze zaal was die net zo uit was op de waarheid als hij. Ongelooflijk hoe leeghoofdig ze waren, stuk voor stuk. Het was alsof je een geleerde moest uitleggen waarom het gras groen was en de lucht blauw, gevuld met vredig voorbij drijvende schapenwolken. Zijn blik schoot geërgerd terug naar Neara toen ze hem het kooswoordje met scherpe nadruk terugsmeet en naderhand hem ook duidelijk maakte dat hij in principe in herhaling viel. Ontevreden mens, hij hield deze hele vergadering juist in stand en het was nog niet goed. Bovendien had hij er volop op vertrouwd dat ze hem bij zou staan als de vesterkte band die ze beide hadden, maar nee dus. En op dat moment werd Savador plotseling overwelmd door een massieve krachtbron wiens magiegolven als zware pulsen door alles heengolfden, als de trillingen van een zware bas. Met over elkaar geslagen armen en zijn ogen nog halfdicht geknepen bleef hij kalmpjes zitten, maar in zijn hoofd was het een chaos van jewelste door de vele vragen en gedachten die ongeordend door elkaar schoten. Eén van de oorspronkelijke Legendarische Magicians, hij wist het zeker. Zijn opspelende ijver dat er minstens nog twee over waren ebde al gauw genoeg weer weg toen de magiesoort zijn aura bereikte. Aarde. Hij zag de Heer der Aarde vanuit zijn ooghoeken binnenkomen, volgde de ringen met zijn strak gespannen ogen die hij niet veel later op tafel smeet en keek met berouw toe hoe die hun weg vonden naar hun rechtvaardige eigenaar. Hij wist wat voor ringen dat waren en dat hij die met de onyxen zou krijgen wanneer hij toetrad tot Heer van het Duister. Maar nu moest hij fronsend toekijken hoe de ring in de richting schoof van Kadaj, iemand waarvan hij het tot nu toe nog niet waardig vond om het sieraad overhandigd te krijgen. Ook hij had immers nauwelijks iets losgelaten. Maar onder alle taferelen die nu plaatsvonden bleef Svador stijf zitten, zijn ogen ijzig gesloten met een frons die een nog geïrriteerder tintje had gekregen. 'De vol gedetailleerde waarheid Savador? Weet je het zeker? De waarheid doet soms pijn,' hoorde hij de man in de deuropening spreken. 'Het doet me meer pijn te zien hoe je jezelf wel een foeilelijke make-over hebt kunnen geven in plaats van je met de zaken betreffende om je verdwenen collega's bezig te zien, Fennon,' sprak Savador net zo kil als dat hij er bij zat, zonder dat hij Fennon ook maar een blik waardig gunde. 'En daarbij nog niet te spreken over hoe onverantwoordelijk je met één van de belangrijkste titels in Kovomaka omging. Je was er nooit om je plichten uit te voeren, je stak nooit ook maar één vinger uit. Het is zinloos om je nu zo laat nog te laten zien, zelfs als je een tevergeefse zoektocht bent gestart naar je partners, en ik vind er een te lage waarde aan vastzitten om naar iemand te luisteren die 'de Heer van de Aarde' beweert te zijn als die zekere kerel zijn blijk van plicht nooit of te nimmer heeft bewezen. Niet naar mij toe in ieder geval. Wat hebben die ringen te betekenen? Replica's? Gejat na de rest vermoord te hebben om op wonderbaarlijke wijze de balans te behouden tot de vervangers hun entree maakten? Dit hier, jongedames en jongeheren, is nu typisch een voorbeeld van een dwaas die ooit in een lang verleden is aangewezen tot Heer van de Aarde, en die zich tot de dag van vandaag als een getraumatiseerde kluizenaar heeft teruggetrokken in een beerput van rots en aarde om nu zijn gauw opgetrommelde verhaaltje te doen, en daarbij verwacht dat we het geloven. Wellicht zal het hem goed doen om zijn eigen element aan zijn schriele enkel vast te binden en zich in de diepste oceaan te werpen. Kom, Saethion.' Doodkalmpjes, en met zijn ogen nog gesloten, was Savador van zijn plaats opgestaan om met benende maar nog onstabiele passen zijn weg naar de deur te maken, recht in de richting van Fennon. Hij kwam echte schouder aan schouder in de deuropening naast hem tot stilstand. 'Zwakzinnige imbeciel. Wie zit er werklijk nu op jou te wachten?' sprak Savador minachtend. Daarna verliet hij met een giftig nastarende Saethion om zijn schouders en veel rustiger als dat hij binnengekomen was de zaal, om het theekransje gezellig verder voort te laten zetten zonder hem.

- Topic uit
Komt beter uit met zijn momentele ziekenhuisbezoek :]
Saf is a bitch ;c

Snelle gehaaste pasjes galmden door de lange gang van de Toren en toonden de aanwezigheid van een klein gestalte aan. Shong voelde de zenuwen door zijn lijf gieren bij iedere stap die hij zette. De melodieze roep van de Vrouwe van de Lucht had ook zijn oren bereikt, maar hij had lange tijd met draaiende duimen en een zorgelijke blik twijfelend in zijn lokaal voor zich uitgestaard om de vraag te beantwoorden om nu op te komen dagen of niet. Maar hij had onlangs een besluit genomen waarvan hij vond dat de rest ook het moest weten. En dus liep hij nu met kleine pasjes in de richting van de Vergaderzaal, zijn vingers zenuwachtig in elkaar gevlochten en op zijn gezicht een bezorgde frons. Op zijn schouder zat zijn Watergeest in de vorm van een gekko, Ocelot genaamd. Het kleine wezentje dat barstte van ijdelheid probeerde hem al vanaf zijn weg in het kasteel goede moed in te wrijven. Met een gebald pootje in de lucht en uitpuilende ogen en kreten als dat hij ze een poepie moest laten ruiken. Nu was Ocelot stil en liet in alle zwijgzaamheid zijn lange tong over zijn oogbollen gaan. Voor de massieve deur van de Vergaderzaal kwam Shong tot stilstand en haalde diep adem. Ocelot ging op in tientallen luchtbelletjes, die oprezen en in het niets verdwenen. Zonder er nog een seconde over te twijfelen greep Shong de deurknop beet en leek er net zoveel moeite mee te hebben om de deur te openen en zijn aanwezigheid bekend te maken als dat hij een stormram in z'n eentje moest dragen. Voornamelijk meer geestelijk dan lichamelijk. In de deuropening bleef hij verlegen staan, zijn hoofd om het hoekje van de deur gestoken. Zijn kleine gestalte, sneeuwwitte hanenkam en de rest van zijn voorkomen waren opmerkelijke feiten die waarschijnlijk als allereerste zouden opvallen. Zijn zwarte ogen gleden behoedzaam door de zaal, als een konijn dat de omgeving afspeurde naar enig gevaar voor het in een snelvaart over een wijd onbeschut grasveld zou sprinten. Niets meer dan vreemde, onbekende mensen. Maar tussen het gezelschap herkende hij een aantal van de eerdere leden uit de Legendarische groep. Aidan, Heer van het Vuur, en Neara, Vrouwe van de Lucht. Hij voelde de drang om de deur weer te sluiten en te doen alsof hij nooit nog niet eens half binnen was gekomen. Het benauwde gevoel greep hem naar de keel; waar was Celebrian? Waar waren de bekende maar vertrouwde gezichten van de rest? En waarom was Norwood er niet? Hij voelde zich een stuk ongemakkelijker zonder Norwoods gezelschap. Geen enkele andere opvolger was er, alhoewel hij zojuist Savador was tegengekomen op de gang. De man had hem zoals meestal genegeerd, met een nors gezicht benend door de gangen om de Toren schijnbaar te verlaten. Alsof hij niet opgemerkt wilde worden glipte Shong vanuit de deuropening naar een plek om zich achter te verschuilen, vlakbij de deur. Het drong een hele tijd later pas tot hem door dat hij zich vergrepen had aan Fennons kledij en de man als verstopplek gebruikte. 'Oei zeg!' Abrupt liet Shong hem los om met verschrikt verwijdde ogen naar hem op te kijken en ineen te krimpen onder de zoveelste lengte die de zijne makkelijk overtrof. Hij slikte een brok in zijn keel door en deed meerdere malen een poging om duidelijke woorden over zijn lippen te krijgen. 'Mijn excuses!'
Het kwam er als een hese fluistering uit, en alsof het niet genoeg was voelde Shong schaamte in zich opkomen. Schaamte omdat hij een Legendarische Magician op die manier onbewust had behandeld. Met zijn handen nerveus ineen geslagen voor zijn onderbuik wendde hij zich schuw tot de rest van het gezelschap. 'Een goedemiddag,' klonk zijn zachte onzekere begroeting kleintjes.

Norwood verliet hen met haast benende passen, en Neara humeur werd er niet beter op. Ondanks het masker op haar gezicht dat alle kalmte en rust nog uitstraalde leken haar ogen star voor zich uit te staren. Even ontspande ze zich toen Fennon zijn aanwezigheid maakte, om hen alle hun aandacht op de stenen te laten richten. Even gleden haar ogen naar Lesaiah, bij het feit dat ze uit haar woorden ophaalde. Blijkbaar kende die twee elkaar, in ieder geval meer dan een korte kennismaking. Haar houding was daar veel te ontspannen voor, en de toon in haar stem sprak meer genegenheid uit dan ieder van huns woorden zou uiten. Haar ogen schoten terug naar Savador toen diens woorden als een stroom naar buiten leken te vlogen, ter belediging naar Fennon. Die man leerde het nooit. En koppig als hij was zou hij het nooit willen leren. 'Savador,' haar stem killer dan daarvoor, haar kalme gezicht had nu niet meer de serene rust van daarvoor. Haar strakke blik sprak boekdelen, waarin de zwaar geïrriteerde trekken nu duidelijk in zichtbaar waren. Haar ogen sloten zich toen Savador leek op te staan, was het er mee eens dat hij nu weg zou lopen. Zijn aanwezigheid hoefde ze voor nu even niet, haatte het hoe hij het voor elkaar kreeg hij boos te maken. Haar rustige schelp te doorbreken en het bloed onder haar nagels vandaan kon halen. Ze rechte haar rug zodra Savador verdwenen was, opende haar nu weer kalme ogen om het gezelschap aan te kijken. Voordat ze weer kon spreken werden ze vergezeld door een ander persoon, de twee personen die hen verlieten werden haast gelijk weer gevuld met nieuwe. 'Ik denk dat het slimmer is dat iedereen een schriftelijke verklaring in levert,' haar stem was weer tot de kalme en melodieuze toon gedaald, hoewel haar mondhoeken niet om krulde in de vriendelijke glimlach. Haar ogen schoten terug naar de nieuwe binnenkomst toen deze zich achter Fennon leek te verschuilen, herkende de man niet maar wist dat hij in die gezelschap moest horen omdat hij anders niet de oproep had gehoord. Gravend in haar geheugen kwam het moment weer terug op het lancerings platform, herinnerde ze de naam Shong weer en wist dat hij de opvolger van Celebrian moest zijn. 'Goedemiddag Shong,' beantwoorde ze zijn onzekere begroeting dan ook vriendelijk, waarbij ze nu genoeg gekalmeerd was om haar mondhoeken deze keer wel vriendelijk om te krullen. 'Aangezien er alleen maar irritaties ontstaan en sommige mensen nou eenmaal niet kunnen inzien dat bepaalde dingen soms even voorrang krijgen ben ik bang dat dit niet gaat werken. Als iedereen voor dinsdag gelieve een schriftelijke verklaring willen inleveren bij mij dan zorg ik ervoor dat de rest ze ook te lezen krijgen,' een opperring om dit alles zo snel mogelijk af te ronden, wetend dat dit niet veel langer nog goed ging komen. Hoe ze het zouden inleveren wist ze niet, maar ze hoopte dat ze het persoonlijk zouden doen zodat enkele vragen nog misschien gesteld konden worden.

Zullen we het maar afronden mensen? 8D

Onwennig bleef hij vlakbij Fennon en de deuropening staan, kwetsbaar nu hij in het volle zicht van het hele gezelschap stond. Met een hand verlegen bij zijn mond probeerde Shong alle brandende blikken te ontwijken. Alhoewel, de meeste blikken waren op Neara of andere personen aan de tafel gericht en leken alleen maar naar hem te kijken. Vanuit zijn bovenste ooghoeken liet Shong zijn blik schuw naar Neara gaan toen deze hem begroette. Als eerbetoon maakte hij een snel onafgemaakt buiginkje om vervolgens zijn ogen weer neer te slaan. Hij was ongetwijfeld al veel en veel te laat voor de vergadering in het algemeen, maar zijn besluit had het er toe gemaakt dat het spoedig niet meer noodzakelijk zou zijn. 'Aangezien er alleen maar irritaties ontstaan en sommige mensen nou eenmaal niet kunnen inzien dat bepaalde dingen soms even voorrang krijgen ben ik bang dat dit niet gaat werken. Als iedereen voor dinsdag gelieve een schriftelijke verklaring willen inleveren bij mij dan zorg ik ervoor dat de rest ze ook te lezen krijgen,' kennelijk was de vergadering intussen ook al op zijn einde gelopen. Weifelend zette Shong een stap naar voren. 'Wacht!' riep hij luider uit dan de bedoeling was geweest. 'Wacht,' herhaalde hij weer op dezelfde onzekere toon als voorheen nu iedereen waarschijnlijk wel de aandacht op hem gevestigd had. 'Ik.. wilde jullie allen nog iets mededelen.'
Om zichzelf maar een houding te geven pakte hij een lintje van zijn Cassiaanse uniform en begon daar bedenkelijk mee om zijn vinger te spelen. 'Ik heb eens lopen nadenken. Een langere tijd..,' begon hij voorzichtig. 'En.. en ik ben tot de conclusie gekomen dat.. dat..' Zijn vingers stopte abrupt met het lint eromheen gewikkeld, en hij moest diep nadenken om op de meest toepasselijkste woorden te komen. Op het zekere moment nam Shong een diepe hap lucht, kneep zijn ogen dicht en gooide er in één keer uit: 'Dat het opvolgersschap niets voor mij is en ik me niet genoeg sterk genoeg op kan stellen over zoveel volk, en ik niets liever wil dan enkel mijn baantje als leraar hier zorgeloos op te kunnen vatten!'
Hij zoog zacht hoorbaar zijn longen weer vol bij het ademtekort dat daarna ontstond. Shong zakte in een acuute beweging in een diepe buiging ter verontschuldiging, zijn vuisten daarbij voor zijn borst tegen elkaar aan zoals bij de meeste Cassianen dat een gewoonte was. 'Mijn excuses!' klonk het gemeend, schuldig nu hij zo'n hele taak van zich afschoof en schuldig nu de vervangster van Celebrian een nieuwe opvolger zou moeten zoeken. Shong kwam daarna overeind om zich in een ruk om te draaien en als een bange muis weg te trippelen, voordat hij nog enige opmerkingen of vragen naar zijn hoofd geworpen kreeg. Te beschaamd om de gevolgen en de kijk van de anderen erop in te zien. Maar hij was van nature vreedzaam en timide van persoon, en wilde zich het liefst alleen maar bezighouden met zijn baan en zijn passies. Daar zat een grote verantwoordelijkheid bij de toekomstige taak die hij als opvolger altijd al op zijn schouders had gedragen jammer genoeg niet bij.

Ze luisterde maar half naar alles wat er werd gezegd, haar hoofd bij totaal andere zaken. Dingen die ze nu wilde doen. Voornamelijk hadden die te maken met Savador pijnigen, muziek, en de belangrijkste, Fennon om de hals vliegen en haar gezicht in zijn haren begraven. Zijn uiterlijk was totaal anders, maar ze kende hem langer dan vandaag. Hij was als, hoe ironisch het ook klonk, haar rots in de branding. Naast Ferost was hij de enige die ze gekend had al die jaren. De enige die haar gekend had, naast Ferost. Langzaam speelden haar vingers met de ring, waarna ze hem diep in een plooi van haar jurk wegstopte, in een zakje dat verborgen zat in de stof. Het kon haar niet schelen hoe de anderen heetten, nu niet. Ze was veel te opgelucht dat niet haar hele leven gestorven was. Ze sloot haar ogen toen de kleine man in de deuropening verkondigde dat hij niet langer zou doorgaan met zijn opleiding. Ergens voelde ze dat het een belangrijke beslissing was, maar nu voelde ze slechts een vlaag irritatie. Nu hadden ze nog minder mensen om dit mysterie op te lossen. Tijd om nog een keer haar stem te verheffen. 'Geweldig. Daar gaat onze laatste clue naar wat er met Vrouwe Celebrian gebeurd is. Of weet een van jullie vier dat soms?' Vragend keek Lesaiah met haar groene ogen van Neara naar Aidan, via Fennon naar de nog onbekende Vrouwe van het Water. Ze was lichtelijk geïrriteerd, maar klonk kalmer dan ze was. Zelfbeheersing was iets waar ze nooit goed in was geweest, maar na jaren van oefening, lukte het haar aardig. 'Hoewel ik het sterk betwijfel, gezien het feit dat niemand hier enig idee schijnt te hebben over wat er aan de hand is. Ik wil niet zeuren, maar we hebben het hier over een universum hier. Er is gewoonweg geen tijd voor leuke inleidingspraatjes en kennismakingsspelletjes.' Daarna dwaalde haar blik weer naar die van Fennon. Ze probeerde bijna wanhopig te zien wat hij van deze situatie vond, wat hij dacht.