Life, it's complicated

Quana gaapte een paar keer. Het was nog vroeg, voor haar dan en ze had gisteren haar energie opgewerkt aan huiswerk, voor maandag. Nu was het gelukkig weekend, dus kon ze even uitrusten. Want dat huiswerk, dat was pas echt moeilijk. Quana wist zeker dat ze er drie uur aan had gezeten en dan overdreef ze nog niet. Sommige teksten waren gewoon zeer onhandig te lezen en moesten een paar keer nagelezen worden voordat je ze pas echt goed kon studeren. In ieder geval, vandaag had ze lekker een weekendje vrij en zei ze dat huiswerk even gedag. Trouwens, denk maar niet dat die leraren daar rekening mee hielden. Je moest je huiswerk afmaken, anders kreeg je er nog een pak bij, was Quana gewend. Ze dacht dat dat hier ongeveer ook zo in zijn werking ging. Quana stond voor de eiken houten kast en opende de die. Je kleren kiezen elke dag, dat was pas moeilijk. Quana moest steeds nadenken of het wel goed kon combineren. Ach wat! Ze pakte een wit jurkje. Ze pakte een potje en liep naar de badkamer, waar ze haar mascara opdeed en haar haren fatsoeneerde. Iets wat ze elke dag deed. Quana keek omhoog in de spiegel, om zich vervolgens dood te schrikken. Een man met een mantel, een rode gloed in zijn ogen en een rotte glimlach, stond achter haar. Quana knipperde met haar ogen. Het beeld was weer verdwenen. Quana deed alsof ze het niet gezien had, maar diep vanbinnen voelde zij zich weer misselijk worden en wou ze weer in haar bed kruipen. Quana opende de deur en liep rillend naar beneden, de koude trappen af. Nou ja, dat die koud aanvoelden, dat had ze aan zichzelf te danken. Ze had geen schoenen aangetrokken, simpelweg om het feit dat ze met schoenen lopen niet echt fijn vond. Quana negeerde het gevoel dat er iemand achter haar zou lopen en ging de laatste trappen af, om vervolgens verblind te worden door de zon. Quana keek omhoog en lachte. Haar puntige tanden kwamen zichtbaar. Een volmaakt gebit. Quana rende over het grasveld, om vervolgens uitgeput neer te vallen en te genieten van het weekend die ze nu zou hebben. Heerlijk!

Cecil&Quana

Cecil liep over het grasveld. Het was niet echt lopen, meer drentelen. Zijn glazige blauwe blik volgde een bruine stip aan de horizon. Hij bracht zijn duim en wijsvinger naar zijn mond en floot. Het klonk hard en schel maar de zwarte stip keerde wel terug. Cecil stak zijn arm uit die gehuld was in een leren handschoen die zijn hele onderarm bedekte. De bruine stip die snel dichterbij kwam bleek een grote havik te zijn. Hij daalde geleidelijk en landde sierlijk op zijn uitgestrekte onderarm. Cecil bracht zijn arm terug en streelde met zijn andere hand de havik over zijn verenpak. 'Goed gevlogen Nifterick. Ik heb je diensten nodig,' sprak hij zachtjes. Cecil had een opgerolde brief bij zich die hij in een kokertje had gestopt. Hij knielde neer zodat Nifterick op zijn knie kon gaan zitten. Cecil maakte het kokertje met een lint vast aan zijn nek. Daarna nam hij Nifterick weer op zijn hand en stond op. Hij gooide de vogel even op om te controleren of de koker niet te zwaar was. Nifterick landde weer op zijn hand en Cecil gaf hem een stukje rauw vlees dat de havik met veel smaak op at. 'Goed zo. Ga nu gauw, het is belangrijk,' zei hij zacht en zwiepte zijn arm omhoog zodat de havik wild fladderend de lucht in vloog en met gelijke slagen van zijn vleugels weg vloog. Cecil keek hem na, maar zijn ogen schoten naar de andere kant van het grasveld toen hij een andere aanwezige voelde. Een meisje, een stuk verderop. Ze lag stil in het gras, maar ze lag daar nog niet zo lang. Cecil wist het zeker, het was iets wat zijn intuïtie hem influisterde. De twijfel van naar haar toe gaan of gewoon vertrekken kwam boven drijven.

Quana keek af en toe om zich heen, om haar blik vervolgens weer gewoon naar de grond te richten. Een fijn gevoel kwam omhoog, omdat de zon op haar huid scheen. De twijfel of het fel tegen haar huid afstak, bleef gelukkig weg. Dat had ze vroeger veel gehad. Er was toen een persoon die haar minderwaardig liet voelen, maar die tijd was gelukkig gedaan. Quana keek een beetje benauwd naar de zon. Ze slikte... en slikte nog eens... Gelukkig bleven de tranen deze keer weg. Ze had geluk dat ze bij Drew niet was uitgebarsten, alhoewel ze wel op het punt had gestaan. Ze zou nooit haar emotie van haar af kunnen praten. Nooit. Niemand mocht het te weten komen. Nu het zo goed ging op deze plaats, kon het gewoon niet. De leerlingen zouden haar vreemd aankijken, om vervolgens roddels te verspreiden en te verdwijnen als zij ernaar vroeg. Nee, zoiets wilde ze totaal niet hebben. Ze wilde een goede schooltijd hebben en dat kon niet als ze te veel over zichzelf vertelde. De dood van haar ouders was al erg genoeg geweest. Quana slikte een paar keer. Ze voelde iets vochtigs langs haar wang druipen. Op haar andere wang, haar linkerwang, voelde ze nu ook iets wat vochtig was. Quana veegde het weg. Op haar hand bleef een zwarte veeg. Quana zuchtte. Kon ze nu gewoon niet één keer vrolijk zijn zonder al die gedachten? Ze kon het niet. Vooral 's nachts was het een ramp. Dan was het alsof ze de nachtmerrie als ware meemaakte. Alsof er echt iemand naast haar liep te hijgen en de pijn die ze binnenin haar lichaam voelde. Het leek zelfs alsof ze hem nu voelde. Ze keek opzij. Iets zwarts. Ze gilde. Oh.. Het was een vogel. Of een raaf? Nee, toch een valk! Of een havik? Het duizelde Quana allemaal. Ze hield haar hand voor haar mond en legde haar hand daarna weer naast zich. Ze keek op, om vervolgens een jongen met lichtroze haar te zien. Quana schaamde zich rot. Haar wangen waren vast zwart. Misschien zou de jongen haar nu wel als een depressief mens omschrijven. Met een lik over haar handpalm en een wrijf over haar wang, veegde ze de zwarte vegen weg, totdat ze geen zwart meer op haar handpalm zag. Ze wreef voorzichtig het vocht langs haar ogen weg. Het was echt een knoeiboel. Zou ze naar die jongen toegaan? Ze wist het niet. Op gebied van ontmoeten was ze een ei. Echt een verschrikkelijke ei. De jongen leek aardig uit te zien, maar ze wist het gewoon niet zeker genoeg. Voorzichtig, toen ze dacht dat ze oogcontact met hem had, stak ze haar hand als een vriendelijke groet omhoog.

(Eigenlijk is mijn haar heel licht blond. De kleuren van dat vage plaatje maakt het roze xD)

Cecil zag het meisje haar hand opsteken. Nu was er geen weg terug meer dan naar haar toe te lopen en een klein gesprekje met haar aan te knopen. Natuurlijk, Cecil kon zich omdraaien en weglopen. Maar dat zou grof zijn. En dan zou hij opvallen. Iets wat hij op alle vlakken moest zien te vermijden. Met benen die haast van lood leken liep Cecil op het meisje af. Pas toen hij dichterbij kwam zag hij haar rode ogen. Ook de nog vage zwarte strepen op haar wang waren voor een getraind oog als die van Cecil niet te missen. Ze had gehuild. Net nog want hij kon in haar ooghoeken nog wat traanvocht zien zitten. Als je niet zou opletten had je niet kunnen zien dat Cecil met vlugge vingers een zakdoek uit zijn mouw tevoorschijn haalde. In een van de punten stond met sierlijke letters een S, een C en een F geborduurd. Hij reikte het meisje de zakdoek aan. 'Dat gaat misschien beter dan met je hand. Ik mag misschien wel een wildvreemde zijn maar....wat is er gebeurd?' vroeg hij zacht. Cecil kon maar beter doen zoals men in de maatschappij van hem verwachtte te doen. Hij ging niet zitten maar bleef staan. Pas zodra het meisje aangaf met hem te willen praten zou hij gaan zitten. Niet eerder. 'Mijn naam is Cecil trouwens. Misschien dat dat makkelijker praten is dan tegen iemand die je totaal niet kent,' zei hij erachteraan.

Quana keek naar de jongen en legde haar hand voorzichtig naast zich. Ze had zich vergist. Zijn haren waren niet roze, maar lichtblond. Stom, dat ze dat niet eerder gezien had. Ach ja... Het was er gelukkig niet uitgefloept toen hij bij haar stond, dus het bleef een foutje onder zichzelf. Toen ze de jongen naast zich zag staan, keek ze naar wat hij vasthield. Shit. Het was dus opvallend. Quana nam het zakdoekje aan, bedankte de jongen en veegde haar ogen af. Het zwart bleef achter op het zakdoekje hangen. De jongen viel al meteen in de smaak bij haar. Dat wou zeggen dat ze hem al gelijk aardig vond. Je had ook van die types die gewoon je tranen negeerden, maar ja, dat kon dan ook weer zijn om er niks mee te maken willen hebben, of het gewoon niet durven. Quana zou altijd haar mond opentrekken als ze iemand zag huilen, ook bij een vreemde. Wat de jongen aanbood, klonk verleidelijk. Ze zou het allemaal kunnen vertellen. Dan zou ze er vanaf kunnen zijn en het met iemand kunnen delen. Kon ze niet gewoon de afspraak maken dat een persoon het gewoon wist? Quana vond dit zelf een rare gedachte, maar diep in haar buik voelde ze ook iets wat als opluchting voelde. Ze moest doen wat haar gevoel zij, had haar moeder, voor haar dood, nog gezegd. Haar gevoel zei dat ze een persoon moest vertrouwen. 'Hallo Cecil, ik heet Quana,' zei ze eerst en ze keek hem vriendelijk aan. Daar had hij ook gelijk in. Tegen een persoon die je niet kende was het wel makkelijker. Quana keek Cecil aan en haalde diep adem. Ze hoopte dat ze niet ging huilen. 'Ik ben vroeger door een oom... Dat blijft me bij. Ik zie hem overal,' zei Quana, terwijl ze hem aankeek. Hopelijk begreep hij het wat haar oom deed, want het woord zeggen durfde ze niet. 'Sinds de dood van mijn ouders voel ik me niet veilig meer en ben ik naar hier gekomen, om het te vergeten. Maar hij achtervolgt me steeds. Ik zie hem overal,' zei Quana, terwijl ze schichtig om zich heen keek. Toen keek ze weer naar Cecil. Vochtige dingen liepen langs haar wangen af en Quana veegde er met het zakdoekje langs. Het zakdoekje werd gelijk weer zwart. 'En dat is het zo'n beetje,' zei Quana, terwijl ze Cecil aankeek. 'Ik wil gewoon niet meer bang zijn en niet meer huilen, telkens als ik hem weer heb gezien. Ik weet niet of hij dood is,' zei ze, terwijl ze Cecil aankeek. 'Maar ik heb zo'n gevoel van niet,' beëindigde Quana haar verhaal. Ze was opgelucht.

PROFILE MAGICIAN

» Life is pain, life's not fair
» Life - Fuck My Life
» It's my life
» NEW LiFE.
» a new day, a new life

Life, it's complicated

Life, it's complicated

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen