Gemeen als ze soms kon zijn, hoewel ze dit alles uit pure vrolijkheid en goede bedoelingen deed had ze zijn zwakke plek gebruikt om hem af te leidde. Toch was dit alles even spannend, was het feit dat zij technisch gezien zijn zwakke punt was iets wat in eerste instantie al haar wangen diep rood deden kleuren. Maar afgeleid door het doel wat ze hiermee wilde bereiken was ze verdoofd, had hem losgelaten voordat hij zijn armen om haar heen had kunnen leggen. Kalmpjes was ze in een noodvaart op het vensterbank gesprongen, had zich afgezet om zich met een wijde draaid op Enés rug te laten zakken. Haar hand met een brede grijns uitgestoken om hem uit te nodigen, moest moeite doen om haar lachen in te houden bij het horen van zijn opa-gebrom. Zijn pissige woorden leken als een waterval door te gaan toen hij zich op het vensterbank hees, en zich vervolgens oncharmant achter haar op Enés rug installeerde. 'Komt wel goed, liefje,' beantwoorde ze zijn haast panische gebrom toen hij over Savador begon, keek over haar schouder met een lievelijke glimlach naar zijn gezicht. Zijn armen strak om haar heen gebonden, haar eigen handen hielden haarzelf en hem op hun plek. Lachend had ze Ené het seintje gegeven dat ze kon vertrekken, reageerde niet op het aanstellerige gebrom van Laurens achter zich. Hij kon soms zo schattig zijn als hij boos was. Ené had zich met een wijde sprong afgezet, suisde naar de aarde om hun op het laatste moment op te vangen en recht te vliegen. Ephony zelf afgeleid, haar lippen in een brede lag en de pure opwinding te zien op haar verkleurde wangen. In het moment dat ze haar ogen sloot en haar rug rechtte bracht ze haar armen opzij, strekte ze uit en kantelde haar hoofd wat naar achter om het gevoel van vrijheid in zich op te nemen. Haar lippen nog opgekruld in de brede lach, haar ogen opende zich voorzichtig toen ze Laurens zijn handen tegen de hare voelde, kromde haar vingers om die van hem te omringen. Haar blonde haren dreven hardgrondig weg, zelfs haar pony leek niet meer in haar ogen te hangen. Haar ogen sloten zich toen haar lach zich uitbreidde bij het horen van Laurens stem in haar oor. Gewillig liet ze zijn handen hun weg gaan, ontspande de hare om het hem gemakkelijker te maken. Uitgelaten schoot ze keihard in de lach toen zijn stem na een moment opeens de verkeerde kant uit schoot, herkende het stukje tekst als geen ander. Lachend legde ze haar hoofd naar achter op zijn schouder toen zijn lippen zich tegen haar hals drukte. Zacht lachend, wat deels als een gegiechel door kon gaan hield ze haar hoofd naar achteren, wachtend totdat hij haar vraag zou beantwoorden. 'Het meer dus,' beantwoorde ze zijn woorden, haar armen om haar eigen lichaam gebonden door die van Laurens. 'Ené, haal je het tot het meer?' haar hoofd weer opgericht en haar ogen gericht op het achterhoofd van de draak. Deze liet een zachte grom horen, waarbij Ephony's wenkbrauwen iets samentrokken. 'Kijk maar tot hoever je komt,' ze haalde een van haar handen uit de omarming om de blauwe schubben geruststellend te strelen. Haar arm sloot zich weer rond die van Laurens, leunde zachtjes tegen hem aan en richtte haar ogen weer op de hemel boven hun.
Na een tijdje leken Enés slagen steeds krachtelozer te worden, zakte het immense dier langzaam en zeker naar de grond. Ephony maakte haar armen los, legde haar handen tegen de zijkanten van de blauwe nek en boog zich voorover naar het dier. 'Ené, stop nu maar. Je moet jezelf niet door pushen,' sprak ze bezorgt naar het dier, kreeg door dat deze met al haar kracht zo ver mogelijk probeerde te komen. De draak snoof, sloot voor een moment haar inktblauwe ogen en zette langzaam haar daling in. 'Lau, hou je vast,' sprak ze zachtjes, had haar eigen hand weer om de schouder geklemt en had de andere over die van Laurens gelegd, wilde niet dat hij door een plotselinge harde landing van Enés rus zou afglijden en ze meteen terug moesten naar de ziekenzaal. Ené strekte haar klauwen uit, spreidde haar vleugels geheel om de lucht op te vangen en af te remmen. Met een ietwat harde klap zoals verwacht raakte haar poten de grond, zakte ze wat door haar benen en deed ze een paar na trillende stappen vooruit om haar evenwicht op te vangen. De draak snoof, zakte langzaam door haar poten en ging liggen om de rijders het gemakkelijker te maken om af te stappen. Ephony had zich verder naar voren gebogen, liet haar handen strelend langs de lange nek gaan, haar wang rustend tegen de blauwe schubben om het dier gerust te stellen. 'Dank je meissie,' fluisterde ze zachtjes tegen het dier, had eigenlijk geen woorden nodig, haar handen spraken genoeg. Vervolgens liet ze zich langzaam van het dier afglijden die haar kop optilde en deze naar haar baasje draaide. Met een laatste streling over de kleinere schubben op Enés hoofd en een glimlach op haar lippen deed ze een paar stappen naar achter. 'Kom, de rest lopen we wel samen,' draaide ze zich om naar Laurens, stak glimlachend haar hand uit om Ené de rust te geven die ze verdient had. Met Laurens' hand in de hare liep ze door, waarbij haar ogen af en toe nog over haar schouder naar achter schoten om bezorgd naar de draak te kijken. Deze lag hier nog rustig, haar kop opgeheven waarbij ze het tweetal nakeek. Met en kleine glimlach draaide Ephony haar hoofd nu definitief weer terug, was opgelucht dat de draak niet te moe en krachteloos leek te zijn. Ondanks dat de lente weer terug was, was alleen haar nachtjapon iets te koud geweest. De zachtte wind speelde met haar haar en jurk waarbij ongewenst het kippenvel over haar huid heen trok. Voorzichtig, haast alsof dit de eerste keer was dat ze zo liepen kwam ze dichter naast Laurens lopen. De blos uit pure opwinding van daarnet nog lichtjes op haar wangen aanwezig, haar ogen haast verlegen neergeslagen naar het gras voor haar blote voeten. Ze kon er niets aan doen, haar gedachtes leken hun eigen terugweg te vinden. Nu ze erbij na dacht hadden ze nooit werkelijk een eerste date gehad, en begon dit er steeds meer op te lijken. Hoewel ze nu al enige tijd bij elkaar waren, was zoiets toch iets om nooit te vergeten. Maar dat het er nooit geweest was besefde ze nu pas, miste ze toch ergens zo'n herinnering. Haast onthutst door haar eigen gedachtes bleef ze verlegen naar de grond staren, voelde hoe haar wangen een diepere kleur aan leken te nemen. Voorzichtig kropen haar ogen omhoog, schoten ze schuchter naar Laurens' gezicht. Gewoonweg om te pijlen hoe hij erbij liep, om zijn gezicht te zien omgeven door de met maanlicht verhulde nacht.

Zijn handen gleden langs Eph haar middel terwijl hij deze terug trok, kon haar warme huid voelen onder de dunne stof. Soepeltjes liet hij zich van Ené afglijden, toch weer blij dat hij zijn benen kon strekken. Eph kroelde nog met Ené terwijl hij zich omdraaide en vervolgens zijn handen naar haar uitstak. Een glimlach kroop omhoog toen zijn blik de hare ving en hielp haar vervolgens met van Ené afstappen. Nodig had ze het niet, dat wist hij ook wel. Zodra ze weer veilig en stabiel met twee voeten op de grond stond liet hij haar los, veegde kort met één hand een pluk van haar goudblonde haren uit haar gezicht en keek haar aan. Hierna liet hij haar gaan, keek toe hoe ze Ené bedankte en bleef zelf op een afstandje staan. Pas toen ze zijn aandacht weer op hem richtte zwaaide hij naar Ené, ‘Toedels,’ Zei hij droogjes tegen haar waarna hij haar een vrolijke glimlach schonk. Eph trok het mee, een licht rukje was genoeg geweest om hem eraan te herinneren dat ze verder zouden lopen waarna hij haar braaf volgde. Zijn vingers vlochten zich blindelings tussen die van haar, genietend van het feit dat haar zachte, warme hand in de zijne lag. Zijn blik schoot rond in de nacht, negeerde de nachtelijke koelte en keek om bij elk geritsel. Af en toe schoot zijn blik om naar Eph, glimlachte haar dan weer licht toe om hierna weer weg te kijken. Zo liep hij door, haar korte zorgen om Ené niet opmerkend. Pas later, toen hij het merkte aan haar lopen en hij voor de zoveelste keer om keek om haar diepe blossen te kunnen zien. Zijn aandacht vervloog van de rest van de buitenwereld naar Ephony toe. ‘Eph?’ Vroeg hij. Zodra hij niet de gewenste reactie kreeg stopte hij met lopen, zij ook gedwongen te stoppen omdat hij haar hand vast hield. Toen ze stilstond zette hij nog één stap, kwam voor haar te staan. Kritisch vlogen zijn ogen over haar gezicht heen. ‘Je bloost,’ Zei hij pas na een tijdje. Zijn mondhoeken krulde langzaam om in een vriendelijke glimlach. ‘Je blijft schattig als je dat doet.’ Opnieuw kwam zijn hand omhoog, liet langzaam zijn vingertop van zijn wijsvinger langs haar kaaklijn omlaag glijden. Hij herhaalde zijn handeling, liet vervolgens langzaam zijn hand in haar hals glijden, onder haar blonde lokken. Een lichte druk op haar kaak liet haar gezicht iets omhoog kantelen. Zijn blik weer terug in haar ogen die nu zo donker kleurde als de nacht zelf, twinkelingen erin getekend als sterren. Zijn eigen blik serieus, zonder de brandende vonk van permanente vrolijkheid. Langzaam gleed zijn blik omlaag, bleef hangen op haar lippen terwijl hij genoot van het bekende gevoel. Brandend verlangen, enkel alleen al om haar te zoenen. Eph was van hem. ‘Je bent leuker als je bloost,’ Kwam hij uiteindelijk tot de conclusie. Zijn blik gleed weer omhoog, zijn mondhoeken opnieuw lichtjes opgekruld tot een vage glimlach. Langzaam kwam hij dichterbij, liet zijn blik neerslaan waarbij zijn ogen zich vestigde op haar lippen. Lichtjes happend gingen ze over haar onderlip, kuste ze licht en liet ze vervolgens doorglijden langs haar kaaklijn. Hij stapte dichterbij, zijn lippen doorglijdend tot haar oor. Lichtjes ademde hij hier uit, ‘Ik wil je zoenen.’ Murmelde hij zachtjes, alsof dat nog niet duidelijk was. Zijn stem was ademloos geweest, zijn toon richting begerig maar ondertussen bleef het iets plagends behouden. ‘Maar eerst,’ Voegde hij eraan toe, kort namen zijn lippen haar oorlel ertussen. ‘Wil ik weten waar je aan dacht.’ Sprak hij verder waarbij zijn lippen tegen haar oor aan lagen. Hij liet haar hand los en legde zijn arm met een soepele beweging rond haar middel. Lichtjes trok hij haar tegen zich aan, liet zijn gezicht zakken en kuste haar hals. ‘Want nou vraag ik me toch af.. Wáár je precies aandacht, als je het zo doet blozen.’ Murmelde hij ondertussen, liet zijn gezicht weer vlak voor het hare komen en liet zijn lippen lichtjes over de hare heen gaan. Kuste ze enkel, deed verder niks, ging weer door naar haar hals. ‘Waren het leuke dingen?’ Opnieuw lagen zijn lippen tegen haar oor aan. ‘Romantisch? ... Of... ?’ Speels grijnsde hij trok zich ietsjes terug en blies zachtjes in haar oor. Hij trok zijn hoofd helemaal terug, liet haar hals met rust en legde vervolgens lichtjes zijn voorhoofd tegen het hare aan om haar recht aan te kunnen kijken. Wachtend op haar antwoord, verlangend naar haar lippen.

Zijn vingers tussen de haren, precies waar ze thuishoorde. Een normale aanraking die haar al gelukkig kon maken. Haar blikken over haar schouder naar Ené bleven blijkbaar ongezien voor Laurens, kon haar eigen zorgen deels onderdrukken door zijn aanwezigheid. Uiteindelijk had ze haar hoofd niet meer ongedraaid, bleef toch half met haar hoofd bij Ené en baalde ervan dat ze niet optimaal van dit alles kon genieten. Ze hoorde haar naam niet eens, merkte amper dat Laurens zijn aandacht nu op haar gericht had. Pas toen ze de druk op haar hand voelde die haar lichaam dwong stil te staan keek ze half vragend op naar hem toen hij stil ging staan. Haar gedachtes hadden daarvoor hun eigen loop genomen, de conclusie getrokken dat alels erg snel tussen hun was gegaan. Niet dat ze er minder blij mee was, ze was dolgelukkig met Laurens. Voelde zich veel vrijer en zichzelf dan ooit tevoren. De glimlach zakte ongemakkelijk van haar lippen af waarbij ze haar blik verlegen neersloeg bij zijn woorden. Het brandende gevoel in haar gezicht kende ze maar al te goed, natuurlijk bloosde ze door haar eigen gedachtes. De kleur leek door te trekken naar haar oren, staarde uiterst verlegen naar haar blote voeten. Durfde niet op te kijken, bang dat de kleur door zou lopen tot haar nek en ze het op een ongemakkelijk gegiechel zou gooien. Op dit soort momenten even snel afgeleid als Laurens als hij een kever voorbij zag kruipen, haar aandacht met een noodgang naar zijn vingers langs haar huid gegaan. Afgeleid van de rode kleur op haar wangen bleef ze naar beneden staren toen hij ongehinderd door ging. Haar lippen een stukje van elkaar toen zijn hand doorgleed, waarbij ongemerkt haar ogen zich even voor een klein moment sloten. Pas bij de lichte druk tegen haar kaak tilde ze haar kin langzaam op, om haar ogen pas later op te slaan naar de donkere poelen die haar al langer aanstaarde. De blik erin herkende ze, merkte aan haarzelf dat hoe zijn ogen nu stonden andere dingen oproepte dan normaal. Hoe haar hart sneller begon met slaan en ze totaal vergat dat haar hoofd er half uitzag als een mislukte tomaat. Haar lichaam slapjes, wist dat at hij ook zou doen ze met hem mee zou gaan. Zijn blik gleed omlaag, wist zelf waarom. Wilde hierdoor het zelfde, wilde hem dichterbij dan hij nu stond. Even kwamen haar lippen op elkaar om haar droge keel te smeren bij zijn woorden, wist er zo gauw geen reactie op. Ze deed haar best? Eerder haar best om die rode kleur tegen te gaan, omdat ze het zelf maar al te vervelend vond. Alsof het uren had geduurd ontsnapte de lucht in haar lopen over haar lippen toen hij dichterbij kwam. Haar armen slapjes langs haar lichaam, haar ogen half gesloten bij het voelen van de kleine aanraking. Haar ogen sloten zich geheel toen zijn lippen doorgleden langs haar kaak. Haar handen kwamen ongecontroleerd omhoog, lagen tegen zijn naakte borst aan toen hij dichterbij kwam waarbij haar hoofd iets verder naar achter kantelde, zijn warme adem langs haar huid. Zijn woorden deden haar ogen opende, maar voordat haar wazige hoofd een reactie had kunnen vormen sprak hij al door. Niet door zijn lippen tegen haar oor, maar door zijn woorden sperde haar ogen zich haast verschrikt verder open. Zich meteen weer bewust van haar eigen gedachtes, voelde de ongemakkelijkheid door dat kleien feitje weer opspelen. Nog steeds gevangen door hem liet ze zich zonder protest tegen hem aan trekken, hield haar handen tegen zijn blote borst aan liggen waarbij ze haar gezicht naar beneden bewoog met en holling in haar rug zodat haar neus niet zijn schouder zou raken. Vond het ergens fijn zijn lippen in haar nek te voelen, niet alleen omdat hij het was maar ook omdat het haar gedachtes over iets anders weg haalde. Alleen zijn woorden moesten eht weer verpesten, opende haar ogen weer om naar de details van zijn huid te staren. 'N-niets,' murmelde ze zacht en half hopeloos om zijn pogingen te ontwijken. Duidelijk afgeleid door zijn lippen, zijn nabijheid op een avond als deze. Verheerlijkt beantwoorde ze zijn kus, mopperde van binnen toen hij weer weg ging en zijn lippen buiten haar bereik hield. Haar ogen gesloten bij zijn zachte fluistering, voelde de onderdrukte rilling door haar ruggengraat gaan. Om het gehele moment even te verpesten voelde ze het kietelende gevoel in haar oor toen hij blies, schoot haastig met haar hoofd wat opzij als te late reactie om de lucht te ontwijken. Een zachtte zucht, half gevuld met een zenuwachtig lachje richtte ze haar ogen op naar die van hem. Hun voorhoofden tegen elkaar, wist dat ze hem antwoord moest geven. Wilde het eigenlijk niet, durfde het niet te zeggen. Bang om hem te beledigen of voor paal te staan. Even bleef ze hem aanstaren, probeerde te bedenken welk pad ze op ging. Haar ogen sloegen zich neer waarbij haar handen vanaf zijn borst naar boven gleden en ze haar armen rond zijn nek legde. Even langzaam kwam ze omhoog op haar tenen, drukte zichzelf tegen hem aan om haar blik naar beneden gericht te houden. 'Geheim,' mompelde ze zachtjes als antwoord, zou het hem echt niet uit vrije wil vertellen. Even schoten haar ogen omhoog naar die van hem, om daarna weer terug te schieten en ze te sluiten op het moment dat ze haar lippen op die van hem drukte. Het was gemeen hoe lang hij dit altijd uit leek te rekken, alsof hij ervan hield haar te pesten en om haar eigen uithoudingsvermogen te testen. Begerig proefde ze zijn lippen, zoende hem plagend om hem te straffen voor zijn eigen daden. Een van haar handen gleed door naar zijn nek, verstrengelde haar vingers met zijn zwarte haren daar, liet ze naar boven glijden door zijn haar heen waarbij ze haar eigen lichaam tegen hem aan drukte. Langzaam kwamen haar lippen los van die van hem, bewoog haar gezicht langs die van hem zonder hem de kans te geven. 'Je kan niet alles krijgen wat je wilt,' fluisterde ze zachtjes in zijn oor, liet haar armen slapjes over zijn schouders liggen terwijl er een glimlach doorbrak op haar lippen. No way da hij te horen kreeg wat ze had zitten denken, zou zich alleen maar kapot schamen als ze het over haar lippen zou laten gaan. Met die zelfde glimlach, wist niet waar ze zelf de plagende tint erin kreeg toen ze zich op haar gehele voet liet zakken. Haar armen gleden van hem af, waarna ze zich met hernieuwde zelfvertrouwen en de onderdrukte glimlach op haar lippen zwierig omdraaide om haar handen op haar rug in elkaar te slaan en kalmpejs doorliep. Met rustige stappen liep ze door, zacht nuriënd met haar hoofd nog half in daarnet verzonken en haar ogen op het kietelende gras gericht. Na genietend van het warme gevoel die hij haar bezorgde, voelde zich weer gelukkig door dat kleine moment. De weerkaatsende schittering op het donkere water die de maan veroorzaakte trok haar aandacht waarbij ze haar kin optilde en voor zich uit keek. De eerst vage, dromerige glimlach op haar lippen nam een vastere vorm aan bij het zien van het nachtelijke wonder. De witte strook in het water, de weerspiegeling van de maan. Het enige onbehagelijke gevoel dat langzaam omhoog sloop kwam door het donkere woud in de verte die zich vanuit haar ooghoeken in haar beeld kwam. Een plek waar ze nooit meer naar toe wilde, laat staan ernaar kijken. Op haar voorvoeten draaide ze zich bij de waterkant om naar Laurens, zocht zijn ogen om de hare hierin te vestigen. Enkel om naar hem te blijven kijken, de nu vage glimlach liefelijk op haar lippen.

Maar al te graag liet hij allebei zijn armen rond haar middel glijden, omsloot haar geheel met zijn armen en hield haar met wil en dank tegen zich aan. Ephony kwam zelf omhoog, kwam zelf dichterbij met haar lippen. Een vaag en ontspannen glimlachje sierde zijn lippen, hier zelf niet bewust van. Langzaam trok zich een wenkbrauw bij hem toen ze eindelijk antwoord gaf, hetgeen wat charmant stond. ‘Geheim?’ Herhaalde hij haar zacht mompelend; ze hoorde hem toch wel. Zijn toon had iets ongelovigs. Lichtjes trok zich één mondhoek op. ‘Maar mijn lief, je hebt toch geen geheimen voor míj?’ Vroeg hij zachtjes, waarbij zijn glimlach enkel breder werd. Zodra haar blik afzakte naar beneden gleed zijn blik automatisch mee. Besefte goed hoe Eph tegen hem aanstond, zo dichtbij mogelijk. Alsof ze allebei wilde dat elke vierkante centimeter van hun lichaam tegen elkaar aangeplakt stond. Zelf sloeg hij zijn blik niet meer op, wachtte alleen nog maar op haar lippen om ze vervolgens bij de heerlijk zachte aanraking hiervan zijn ogen geheel te sluiten. Zodra de lucht ontsnapte uit zijn longen kon hij het niet helpen dat een zachte kreun diep vanuit zijn borst te horen was. Steviger drukte hij zijn lippen op de hare, haar dwingend hem terug te zoenen. Iets wat totaal niet nodig was. Voelde hoe zijn hart in zijn borst het tempo opvoerde, het bloed door zijn aderen deed razen. Zijn armen drukte Ephony dichter tegen zich aan, omsloten haar als ijzeren kabels. Genietend van de warmte die het liet ontstaan, de vlammen in zijn borstkas liet ontsteken. Een zachte kreun was te horen uit onwilligheid toen Eph zich iets terug trok en haar lippen de weg vond naar zijn oor toe. ‘Niet?’ Mompelde hij zachtjes. Hij trok zich ietsjes terug, vond met zijn blik de hare. De zachte lichtgrijze kleur die nu donkerder kleurde in de nacht stond warm, warmer dan gewoonlijk, nog vol van de liefde die haar zoen net bij hem had opgeroepen. ‘Volgens mij wel,’ Zei hij zachtjes, zonder zijn blik van haar los te maken. Hij bracht zijn gezicht dichterbij, liet langzaam zijn ogen iets neerzakken. ‘Ik heb namelijk alles al... wat ik wil.’ Mompelde hij zachtjes terug. Nog één keer kort schoten zijn ogen naar haar op, keek haar recht aan. En voor als ze nog twijfelde, was het nu zeker duidelijk wat hij bedoelde met zijn woorden. Hierna sloot hij zijn ogen, kuste zacht en teder haar lippen. Voordat hij haar opnieuw kon kussen trok ze zich opeens terug, verdween uit zijn armen. Zijn ogen schoten open, onbegrip. Het duurde even voordat er een glimlach doorbrak, keek naar Ephony die droogjes met haar handen in een geslagen op haar rug van hem weg liep. Zijn ogen rolden voor een moment nog weg voordat hij met versnelde pas achter haar aanliep. Binnen no time haalde hij haar in, legde net op het moment dat zij zich wilde omdraaien zijn armen om haar heen, botste nog tegen haar op. Ze was net een kwartslag gedraaid, zijn lippen drukte zich tegen haar oor. Voelde haar schrik en genoot ervan. ‘Hoe durf je zomaar mijn moment met jou te verstoren?’ Zei hij beschuldigend, de grijns hoorbaar. Onhandig hadden ze gezamenlijk nog enkele stappen moeten zetten. ‘Erg onbeschoft van u, vrouwe Ephony.’ Murmelde hij er nog achteraan. Zijn armen omsloten haar, drukte haar tegen zich aan. Eén hand kwam kort omhoog, draaide met een lichte druk van zijn vinger op haar kin haar gezicht en kuste haar lippen. Vervolgens liet hij haar los, pakte één hand vast en trok haar met zich mee. Kort keek hij grijnzend naar haar om. Er waren maar weinig oevertjes, meestal werd het water afgescheiden van een enorm bos riet dat uit de grond oprees. In plaats van door te lopen naar één van de oevertjes waar je een ongestoord uitzicht had over het schitterende water trok hij haar met zich mee naar één van de bossen. Eenmaal hier instappend draaide hij zich om, liep achteruit en vestigde zijn blik op haar. Het riet omsloot hun, achter Ephony schoof het weer langs elkaar dicht. Zijn ogen vonden de hare, blikte er met nog steeds diezelfde warme glans in terug. Uit het niets stopte hij met lopen, grijnsde toen Ephony tegen hem op botste. Er was ee n kleine ruimte in het riet, een natuurlijke opening tussen alle stengels. Zijn ogen knepen lichtjes samen, kregen een bedenkelijke blik. ‘Ik heb het niet zo op in het openbaar zoenen,’ Vertrouwde hij haar toe. ‘Dus vandaar... een iets meer beschutte plek.’ Zijn mondhoeken krulde langzaam weer om. Zijn vrije hand kwam omhoog, veegde zachtjes één van de vele spastische plukken achter haar oor. ‘Je haar is wel erg wild vanavond... ik vind het wel leuk.’ Vertelde hij haar eerlijk. Vrolijk keek hij haar aan. Net op het moment dat hij nog een stapje dichterbij zetten wat al zijn bedoelingen duidelijk maakte was er een droog gekwaak te horen, gevolgd door een veel hoger en schattiger gekwak. [Ja goedzo, lees het verschil 8D!] Zijn hand lag net in haar hals, maar uiteraard moest hij omkijken. Zijn blik schoot naar beneden toen er tussen de riet stengels vandaan een mollig silhouet wandelde gevolgd door kleine versies hiervan. ‘Aaahw!’ Ontsnapte er al verzuchtend. ‘Eph, moet je kijken!’ Fluisterde hij haar toe. Hij draaide zich een kwartslag en richtte zijn blik omlaag. Keek naar moeder eend gevolgd door haar kroost die hun kant op kwam waggelen. Vertederd verscheen er een brede glimlach. ‘Oh my goddie ze zijn zo schattig!’ Murmelde hij diep geraakt. ‘Kijk dan hoe lief ze waggelen Eph,’ Voordat hij het zelf door had liet hij Ephony los, draaide zich om en stapte voorzichtig naar de eendjes toe. Hij liet zich door zijn hurken zakken en volgde de donkere beestjes met zijn ogen. Hij kon zich niet inhouden, kon het niet helpen, zijn harte klopte naast Eph ook voor alle diertjes. Vooral baby diertjes. Hij strekte zijn armen, rijkte naar het dichtstbijzijnde baby eendje en ving het toen. Geoefend, had het duidelijk vaker gedaan. ‘Ssjt,’ Murmelde hij zachtjes, het diertje dicht naar zijn gezicht brengend. Met een harde knak uit zijn knie drukte hij zichzelf weer overeind en stond op. Draaide zich om naar Eph. ‘Kijk,’ Murmelde hij. Hij ging vlak voor Eph staan en liet haar ook het eendje zien dat na een hoop gekwakjes eindelijk iets stiller werd. ‘Kom is met je handen, kan je 'm ook vast houden.’

Nog nagenietend van daarnet, elke kus alsof het de eerste was en zijn woorden hadden een warm gevoel achtergelaten. Had op zo'n moment de neiging om hun beide op te sluiten en te zorgen dat niets hun kon storen. Maar ondanks dat ze het zelf had gedaan moest ze haar best doen om bij haar omdraaien niet weer terug naar hem te rennen. Het was niet nodig geweest, zodra ze zich omdraaide lagen zijn armen om haar heen waarbij haar eigen armen grotendeels onbeweeglijk werden. Ze had hem niet verwacht, had hem niet horen aankomen. Haar adem stopte hoorbaar na een korte en gierende inademing waarbij haar spieren zich aanspande en haar ogen zich verwijdde. Zijn woorden deden haar lichaam weer ontspannen, haar hart te doen beseffen dat hij het maar was, zorgde ervoor dat het weer sloeg op een hoger tempo dan daarnet. Vond totaal geen tegenstrijdigheid toen hij haar gezicht terugdraaide, sloot haar ogen al voordat zijn lippen zich op de haren drukte. Genoot van het kriebelende gevoel in haar buik, de blijvende zenuwen die telkens kwamen zodra ze wist dat hij in de buurt was. Het warme gevoel dat nu geheel opspeelde omdat hij zo dichtbij was. Nu was hij de gene die haar los liet, haar mee trok aan haar hand terwijl zij nog ergens met haar hoofd op de wolkjes zweefde. Bij het zien van zijn grijns krulde haar mondhoeken verlegen om, waarbij haar al blozende wangen warmer werden. Haar ogen gleden over het meer, merkte nu ook dat hij een andere plaats vond dan een normaal persoon zou zoeken. Voorzichtig op haar blote voeten merkte ze dat ze tussen het riet kwamen, probeerde de scherpe randen van de bladeren die ertussendoor groeide te ontwijken. 'Lau..?' klonk het onhandig in een poging zijn aandacht te krijgen en tegelijkertijd niet om te vallen door haar debiele lopen. Met haar vrije hand rukte ze haar nachtjapon mee toen deze tussen een paar sprieten bleef hangen waarna ze haar hoofd optilde en haar lichaam nog doorliep. Half merkte ze dat hij stil stond, merkte het pas geheel toen ze tegen hem aan botste en hierbij automatisch tegen hem aan kwam te staan. Opkijkend naar de nu donkere ogen merkte ze het oude vertrouwde gevoel weer opkomen. Het verwonderlijke gevoel in haar buik dat zich uitspreidde naar elke zintuig. Met haar lippen van elkaar en de ietwat verbaasde kijkende grote ogen boven de blozende wangen staarde naar hem op. 'Mafkees,' mompelde ze zachtjes waarbij ze haar ogen neersloeg, zag de tersluikse glimlach op haar lippen verschijnen waaruit alleen al sprak dat haar woorden niet op die beledigende manier bedoelt waren. Zenuwachtig bleven haar ogen op zijn borst gericht bij het voelen van zijn vingers langs haar huid die de blonde lok uit achter haar oor te vegen. De kleur op haar wangen werd dieper bij zijn woorden, kon er alleen een opstandig geluidje uit haar keel als antwoord op geven. Wat wilde hij dat ze zei? Dat ze express zo had liggen slapen voor hem? Voorzichtig schoten haar ogen naar die van hem, bleven daar meteen hangen alsof ze de fut er niet voor had om ze daar weg te halen. Haar hart sloeg spontaan een slag over toen hij dichterbij kwam, wilde dat dit sneller ging en wilde tegelijkertijd dit moment stil zetten. Zich al geestelijk klaar gemaakt voor wat er ging komen werd ze een beetje verbluft door de plotselinge ommekeer. Het gekwaak kwam amper in haar oren, hoorde voor haar bij de nachtelijke geluiden van buiten. Pas toen hij omkeek begon ze voor een seconden als hem te denken, een automatische omschakeling die nodig was om met Laurens te leven, eentje die je moest hebben om hem te kunnen begrijpen. Ligt mokkend bleef ze stijfjes staan toen hij zich omdraaide en het verrukte kreetje uitsloeg, staarde voor een seconden nukkig naar de zijkant van zijn gezicht. Onhoorbaar slaakte ze een zucht, kroop de tedere glimlach alweer terug op haar lippen. Hoe kon ze boos op hem zijn als hij zich gewoon gedroeg zoals hij was, het geen waar ze ook nog eens voor was gevallen. Zachtjes lachte ze om zijn reactie, geen spot of negativiteit erin te vinden, enkel liefde. Voorzichtig deed ze een stapje in zijn richting, beantwoorde ze zijn murmelende woorden uit bewondering amper. Pas toen vielen haar ogen op de kleintjes, kon het zelf niet laten dat de vertederheid nu ook voor de eendjes in plaats van alleen voor Laurens in haar ogen zichtbaar werd. 'Lau, zou je dat nou wel doen?' fluisterde ze zachtjes toen hij zijn hand uitreikte naar een van de achterste eendjes en deze voorzichtig oppakte. Haar ogen schoten naar zijn lichaam bij het horen van het ongezonde geluid, bleven op zijn knie hangen om daarna weer omhoog te schieten toen hij zich naar haar toe draaide. Haar ogen nu op het kleine frummeltje in zijn handen gericht, haar handen voor haar borst. Keek verwonderd naar de zachte, pluizige veertjes die omhoog staken. 'Ik weet het niet, straks laat ik hem vallen,' murmelde ze geschrokken, hoewel ze haar handen omhoog bracht voordat Laurens dacht dat ze het diertje wel zou opvangen. Voorzichtig nam ze het beestje in haar handen, omsloot het zachtjes zodat het niet zou vallen en bracht het naar haar borst. Verwonderd staarde ze neer op het kleine diertje dat zijn donkere oogjes omhoog had gericht om haar aan te kijken. Het zachte gekwak ging nog door, maar zijzelf was afgeleid door het kleintje in haar handen. Voorzichtig streek ze met een vinger over het ruggetje waarbij haar mondhoeken omhoog krulde in een opgetogen glimlach waarvan ze het niet eens doorhad. 'Wat is het zacht,' sprak ze ongelovig, had weer eens niet door dat ze het hardop zei. Voorzichtig zakte ze door haar knieën om op de grond te gaan zitten zonder haar ogen van het eendje af te halen. Haar onderbenen langs zich heen gevouwen, bracht haar handen voorzichtig naar haar schoot om het eendje daarop neer te zetten en haar handen er nog omheen te houden. Omsloten door het riet, afgesloten van de buitenwereld werd ze even gemakkelijk in de wereld van Laurens gezogen. 'Lau!' kwam er in een verwonderlijkt kreetje in de vorm van een fluisterende zucht uit toen het beestje zich nestelde tegen haar warmen benen aan en zijn kopje omdraaide. 'Hij bewoog... Is het goed zo?' duidelijk niet wetend wat ze moest doen, doodsbang dat ze iets fout zou doen. Haar handen had ze voorzichtig weg gehaald, in een slappe vuist tegen haar borst gedrukt om neer te blijven staren op het bewegende dingetje. Als een snelle omwenteling slaakte het diertje een luide kwaak, om daarna van haar schoot af te rollen en half struikelend weg te hupsen. 'Nee... wácht!' onhandig op haar knieën waarbij ze in de weg werd gezeten door haar nachtjapon schoot ze achter het beestje aan. In haar gedachtes te onveilig om 's nachts het water op te gaan, totaal vergeten dat dit dingetje daar ook vandaan was gekomen. Ze was opgeschoten, was daarbij Laurens nog helemaal vergeten. Met een onzachte bonk knalde ze tegen hem aan in de poging omhoog te komen, draaide haar lichaam automatisch om hem niet te veel te raken en de val zelf op te nemen. Maar haar hand had al aan de andere kant langs zijn middel bewogen naar voren, trok hem in die ontwijkende beweging juist alleen maar mee terwijl ze nu achterover viel. Voor een moment leek ze gewichtsloos te zweven totdat het koude water opeens haar lichaam iets te liefelijk omhelsde. Haar wijd opengesperde ogen registreerde niets dan diep blauw, het water donkerder gekleurd door de nacht. Merkte niets anders dan de plakkende nachtjapon rond haar lichaam en haar brandende longen doordat ze geen ademteug had genomen voordat ze onder water plonsde. De angst van het koude water omhelsde haar, voelde zich verstijfd in de onwetendheid. In die zelfde poging het zuurstofgebrek aan te vullen vulde haar mond zich met het water, merkte ze dat ze het verkeerd deed. Nu pas kwam ze werkelijk tot het besef dat ze zich onder water bevond, had geen flauw idee waar Laurens was of wat er met hem gebeurd was. Haar lichaam kwam in beweging, merkte de viezige grond die zich plots onder haar voeten bevond, merkte nu pas weer dat ze eerst geen besef had gehad wat boven en onder was. Haar armen bewogen in de automatisch zwem bewegingen waarbij haar voeten haar omhoog drukte. In een noodgang kwam ze weer boven water, viel uit in een harde hoestbui om haar longen weer gulzig te vullen met lucht. Haar ogen nog gesloten, haar haar plakkend langs haar gezicht evenals haar nachtjapon. 'Lau?' klonk haar panische stem schreeuwend nog voordat ze haar ogen opende om zijn zo vertrouwde gestalte te zoeken. Spastisch keek ze om zich heen, draaide haar hoofd paniekend om in de poging hem te vinden. 'Lau... Lau waar ben je?' eigenlijk blind voor haar omgeving probeerde ze hem hier toch in te vinden. De plotselinge kou van het water deed haar lichaam rillen en het kippenvel ontstaan. Niets hiervan merkte ze, zocht de warrige, zwarte plukken van zijn kapsel en zijn vertrouwde ogen.

Soepeltjes had hij het eendje over gelepeld in Eph haar handen, had niet geluisterd naar haar onzekere woorden. Wel meer mensen reageerden zo, maar uiteindelijk vonden ze het dan toch altijd leuk om het vast te houden. Net zoals Eph, blijk nu maar weer. Langzaam ontstond er een brede glimlach bij het horen van haar woorden. ‘Lief hè?’ Murmelde hij zachtjes. Onbewust had hij één van zijn handen op haar heup gelegd, keek met haar mee naar het kleine eendje wat ze dicht bij zich hield. Het ding was priel, zacht en ongelofelijk schattig. Onhandig en klunsig, klein en poepig. Wat wazig keek hij even naar Eph, waarna zijn blik weer ophelderde toen hij zag dat ze ging zitten. Hijzelf zakte ook door zijn knieën, maar bleef op zijn hurken zitten. Keek nog steeds met haar mee. Iets wat hij uren kon doen, alleen maar kijken. Lichtjes trok zich een wenkbrauw op, keek langzaam omhoog naar Eph d'r gezicht. ‘Ja heurr,’ Stelde hij haar gerust op een iets droge toon. ‘Oje, nee wacht! Oh Eph, kijk uit. Hij beweegt, wacht, nee, Oh! Volgens mij leeft het!’ Begon hij vervolgens zwaar overdreven toe doen op een iets hoger stemmetje. Vrolijk grijnsde hij haar toe en ontweek de mep die ze hem wilde verkopen. Kort was ze hierdoor afgeleid, net op het moment dat het domme kleine eendje besloot haar eigen weg te gaan en zichzelf van haar schoot af gooide. Rollde en vladderend vervolgde het zijn weg, kwam kwakend weer op zijn pootjes terecht en hupste er van door. Bij Eph haar onverwachtte uitroep die wanhopig aan het beestje was gericht schrok hij zelf ook. Vervolgens, na Eph haar gehannis, kwam hij zelf eerst overeind en wilde haar vervolgens zijn hulp aanbieden. Zelf ging ze het namelijk overduidelijk niet redden. Of toch wel? Ze was al overeind, eerder dan hij had voorzien, en zette het op een sprintje. Of wat het dan ook was. Ze was snel in ieder geval, want voor hij het wist, wist zij hem mee te trekken in zijn val. Blijkbaar ging ze het zelf toch niet redden. Een onhandig draai, veel gezwier, Eph die hem mee trok. Het enige wat hij zich op het val moment kon bedenken was dat hij dit niet wilde. Hij geen zin het om te vallen, maar blijkbaar toch moest. Hij bereidde zich voor op een harde val, zichzelf op te vangen, en verging dan ook haast van schrik toen hij in plaats iets hards voelde, iets kei en kei kouds. Gespetters, geklets, Eph die debiel deed, nog meer gespetters, geruis, gekwaak van eenden die wegvluchte, gewoel, geworstel, geknerp van rietstensls die braken. Stilte. Spetter, flets spats. "LAU!" Spetters, kablats. "Lau.. Lau waar ben je!?" ‘Eph.’ Verbrak zijn stem nu droogjes de stilte. ‘Doe niet zo idioot, het water is nog geen tien centimeter diep.’ En daar zat hij, op zijn kont met zijn benen voor zich uitgestrekt waarbij het water er nog geen eens boven zijn benen reikte. Wel was alles heerlijk doorweekt, en dat kon hij voelen ook. Natte vieze kledderige modder wist zich al een weg te werken zijn broek in. Zelfs zijn boxer in, als hij het goed voelde. Gelukkig waren er sommige delen nog iets van droog, in tegenstelling tot Eph die zich in haar kleine, maar heftige paniek aanval zeven keer had weten om te draaien. Hij keek opzij naar haar, naar Eph die nog steeds ook in het water zat. ‘Dat was echt... het toppunt van debielheid,’ Kort keek hij haar nog aan, tot dat opeens een brede grijsn opzijn gezicht te voorschijn dook en hij haar met pretoogjes aankeek. Een zacht gegrinnik vanaf zijn kant. ‘Echt Eph, een beetje water. Tíén centimeter? Wat had je doen besluiten om te doen alsof je in een water was gevallen van drie meter diep?’ Zijn gegrinnik was nu harder, ging over in gelach. Zachtjes knorde hij bij pogingen om zijn lach te smoren. Niet dat zijn lach zo hard was, maar het klonk wel tien keer zo hard in de stilte van de avond. Een hard geknor onderbrak hem, ‘Arme eendjes!’ Bracht hij opeens half huilend uit waarna hij helemaal kei hard in de lach schoot. ‘Die eendjes- die eendjes gingen- ze gingen zo... ze gingen weg!’ Hard schoot hij nu in de lach waarbij hij zich voorover boog en zijn armen om zijn buik heen sloeg om alles daarbinnen nog enigszins bij elkaar te kunnen houden. ‘Arme eendjes,’ Bracht hij zacht piepend uit omdat hij er niet meer uit kon persen aan volume. Nog een volle minuut ging het zo door tot dat hij na een paar keer diep zuchten en enkele tranen te hebben weggeveegd weer iets normaler werd. Nog steeds wel giechelend en zacht grinnikend, maar het ging weer. ‘Hooh, strontkip.’ Murmelde hij. ‘Kom, het wordt koud.’ Besloot hij hierna. Natuurlijk werd het koud, en niet zo'n klein beetje ook. Met veel gedruip en gekletter van water hees hij zichzelf overeind en hielp vervolgens Ephony ook overeind. Maar dat was de druppel. Nu was hij stil. Hij kon er niks aan doen, dat zijn blik omlaag schoot over haar kledder nat gedruipte jurkje dat nu overal, en dan ook echt letterlijk óveral, aan haar lichaam vast gekleefd zat. Wit, nat, ... doorschijnend. En het was koud, oh was was het koud, en wat had hij het opeens warm. Ephony had het duidelijk ook koud, een beetje té duidelijk. Hij kon er nauwelijks zijn blik vanaf houden. Zijn kaken strak op elkaar geklemd dwong hij zichzelf schuin naast Eph ergens anders naar te kijken. Ontspan. Herhaalde hij tegen zichzelf. Ontspan... Maar het ontspannen lukte niet, hoe hard hij het ook probeerde. Maar waarom moest ze er dan ook zo bloedgeil uitzien in haar doorweekte doorschijnende jurkje waar ze niks onderaan had behalve een onderbroek en zo koud hebben dat heel haar lichaam dit uitstraalde? Een kreun verliet zijn keel waarbij hij zijn ogen dichtkneep. Ze kon nog beter naakt voor hem staan en hij zou zich beter kunnen inhouden. Het leven is oneerlijk.

Panisch blef ze half zittend half liggend in het water, lag door haar debiele sprong om Laurens te ontwijken een stuk verder en dieper in het ijskoude water. Ze had zijn stem niet eens gehoord, had voor de tweede keer panisch om haar heen gekeken totdat haar blik op het gestalte een stukje verderop viel. Voor een moment bleef ze met iets geopende mond en verwijde ogen wat een nogal debiele indruk gaf staarde ze hem voor enkele secondes aan. Doelloos bleef ze hem aanstaren, merkte nu pas op dat hij tegen haar sprak. Langzaam droop de betekenis van zijn woorden naar binnen, klapte haar mond dicht en kwamen haar wenkbrauwen bij elkaar in een dramatische gefrustreerde uitdrukking met de boze trek rond haar mond. Alleen al zijn grijns die plotseling omhoog schoot deed haar humeur nog verder zakken. De kou van het water drong voor een moment niet tot haar door, staarde boos en gefrustreerd naar Laurens die in dit alles alleen de lol erin zag. Met het gevoel dat ze werd uitgelachen bleef ze mokkend zitten. Haar knieën wat opgetrokken en haar voeten uit elkaar, steunend op haar handen achter zich en haar slecht overkomende boze blik op Laurens gericht. 'Het was jóu schuld!' waren haar eerste tegenargumenten met een overslaand stemmetje, zag duidelijk aan haar dat ze zich totaal geen raad kon maken met dit alles. 'Als jij me dat beest niet had gegeven zat ik hier nu niet. EN HET WAS GEEN TIEN CENTIMETER,' gefrustreerd sloeg ze in het water, als een klein kind dat boos werd omdat ze geen lolly voor het eten mocht. Met samengeperste lippen en vernauwde ogen bleef ze Laurens aanstaren terwijl deze doorging, merkte amper de verkleuring op haar wangen uit puur blozen. Ze kon het niet in haar opbrengen om op te staan en hem te bewerken met haar handen, ze wás kopje onder gegaan. Allemaal zijn schuld. Hij gaf haar dat eendje, liep debiel te doen waarbij ze haar aandacht verloor. Het was zijn schuld dat ze nu hier doorweekt in het meer zat en de kou tot op het bot voelde. Nu haar armen strak over elkaar geslagen keek ze nukkig van hem weg. Vanuit haar ooghoeken staarde ze hem aan, kon het niet laten hem zelfs op deze manier duidelijk te maken dat het zíjn schuld was. 'Balhoofd,' murmelde ze terug op zijn stontkip, blikte weg bij zijn volgende worden. Pas toen besefde ze de kou in haar ledematen, begon ze spontaan kippenvel te vormen op haar huid. Met een nog norse uitdrukking op haar gezicht liet ze hem haar overeind helpen, merkte dat de kou haar spieren zelfs aantaste. Zíj was kleddernat in haar poging weer boven water te komen, híj had natuurlijk met zijn geniale brein - sarcasme - al uitgevonden om niet te springen als je viel zodat je minder diep zou vallen. Met een geïrriteerde zucht liep ze het water uit, kneep ze het water onder aan haar nachtjapon op de hoogte van haar bovenbenen wat uit zodat het niet liep te druipen. Rustig rechtte ze haar rug weer, bewoog haar armen omhoog zonder te merken dat Laurens zijn ogen op haar had gericht en de bui bij hem geheel omgeslagen was. Totaal niet doorhebbend wat er aan de hand was had ze haar armen omhoog gebracht om haar haar bijeen te kunnen pakken en deze langs zich heen uit te knijpen. Iets waardoor het water weer langs haar borst en buik zichtbaar naar beneden gleed. Het enige wat dit bij haar opriep was een geïrriteerde zucht, kneep nu weer aan de onderkant het water uit haar nachtjapon door deze wat omhoog te tillen. De rillingen van de kou door haar ruggengraat gingen hier en daar door haar heen, gooide haar haar weer naar achteren en onderdrukte het geklapper van haar tanden. Onder haar borst sloeg ze haar armen over elkaar en om haar heen, in een poging de warmte terug te brengen naar haar lichaam. Onbewust drukte ze hierbij de doorzichtbare jurk met voorgevel wat omhoog, richtte nu pas haar blik op naar Laurens om hem weer chagrijnig aan te kijken. De blik langs haar heen zei haar niets, hield haar armen strak om haar heen. 'Daar ging mijn idee voor een leuke avond,' murmelde ze half de gedachtes die Laurens eerder had willen weten. Zelfs de bijna onzichtbare opeengeklemde kaken van Laurens viel haar niet op, was nog verwikkeld in het geïrriteerde gevoel dat hij had veroorzaakt omdat hij haar spontaan had zitten uit lachen. Haar wangen nog rood, richtte haar ogen weer op Laurens om hem boos aan te kijken. Iets wat tenminste een poging was, wist niet dat haar boze uitdrukking negen van de tien keer totaal geen indruk maakte op mensen. 'Het is koud,' murmelde ze nog half boos, begon zich langzaam af te vragen waarom Laurens zo moeilijk van haar weg keek. Misschien had hij gerealiseerd dat haar uitlachen een minder goed idee was geweest. Precies de goeie gedachtes als je het haar vroeg, iets wat haar humeur alweer beter deed zijn. 'Lauu, het is koud,' klonk haar stem nu zachter, keek hem treurig aan met opgeslagen ogen en haar armen nog strak rond haar heen. Zijn schuld dat ze het ijskoud had, en woordeloos bracht ze hem bij - poging tot - dat hij er maar iets aan moest doen. Met kleine stapjes maakte ze de afstand tussen haar en Laurens in een snel moment een stuk kleiner, drukte zichzelf tegen hem aan zonder haar armen rond zichzelf weg te halen. Met haar voorhoofd tegen zijn sleutelbeen aan bleef ze rillend tegen hem aan staan. 'Jou schuld dat het koud is,' murmelde ze zachtjes, liet haar armen langzaam om zichzelf heen weg glijden en legde haar koude handen tegen zijn blote borst. Terwijl ze zich weer op haar tenen omhoog bracht, waarbij de voorkant van haar lichaam langs die van hem gleed en drukte, legde ze haar armen om zijn nek en verborg haar gezicht in zijn nek. 'Ik wilde nog niet terug,' alsof de beslissing al vast lag dat ze nu terug moesten bromde ze koppig en kinderlijk door, haar gezicht bij de huid van zijn nek waarbij haar warme adem erlangs streek. Drukte zichzelf tegen hem aan, zocht de warmte van zijn lichaam die hij gek genoeg wel uitstraalde.

Dit was fout. Dit was zo ontzettend fout. En als het dadelijk nog fouter ging, wat het waarschijnlijk ging, zou het ook niet meer goed komen. Zijn hart pompte, het denderde als een gek in het midden van zijn borstkas, en deed het bloed pulserend door zijn aderen heen gieren. Brandend van het verlangen, rechtstreeks naar beneden, door naar zijn lendenen. Oh god, kon het nog erger? Nog fouter? Ze wilt het niet, ze wilt het niet! Denk aan auto's! Ja, auto's! Of sport! Sport! Voetbal! Zwerkbal! Dwong zichzelf, gebood zichzelf, kon het niet. Het was niet zijn schuld dat zijn ogen langzaam terug kropen naar zijn ooghoeken, schitterend van het overduidelijke oerinstinct dat langzaam weer bezit van hem na. Het verlangen, de wil. Ze sméékten er gewoon om, om aangeraakt te worden. Vol, veel, warm, hard. Níét. Kíjken. Werd er met op elkaar geklemde kiezen gesnauwd door een vervelend stemmetje in zijn hoofd. Gelijk schoot zijn blik weer weg. Ademde zeer diep in. Auto's auto's auto's. Maar het enige beeld wat zich aan hem opdrong, was Ephony die uit zichzelf het éne bandje van haar jurkje van haar schouder afschoof, om vervolgens met haar andere hand het andere bandje.. OKÉ! KIJKEN! Bulderde een stem toen zijn fantasie nog verder ging dan het werkelijke beeld. Zijn blik schoot terug naar Ephony, zijn ogen groot en iets verwilderd, net op het moment dat zij weer tegen hem sprak. Dwóng zichzelf in haar donkerblauw kleurende ogen te kijken, glinsterend onder de nacht. Oh god, hoe zou ze kijken als zij het óók wilde? Nog nooit was hij zo erg op de proef gesteld, nog nooit was het zo hard nodig geweest. Eén keer eerder, maar toen kon hij tenminste naar de wc. Nu, nu kon hij geen kant uit. ‘Wat... vervelend voor je.’ Kwam er moeizaam uit. Ephony d'r gezeik kon hij er nu echt niet bij hebben. Ja, ze had het koud. En ze moest eens weten hoe graag hij haar wilde opwarmen.
Zijn ogen sperden zich wijdt open. Oh néé! Piepte er een stemmetje jammerig en zeikerig. JAWEL! Donderde er een andere stem laag brommend en rauw door zijn gedachte heen zodra Ephony zichzelf tegen hem aandrukte. Heel zijn lichaam verstijfde. Letterlijk. Rechtstreeks staarde hij voor zich uit, zijn ogen groot en vol ongecontroleerde, losgebarsten, onbeholpen verlangens die door zijn hoofd heen raasden en geheel hun eigen weg kozen. Hij moest, hij wilde, hij kon niet. Aarrgh! Zijn lippen perste zich op elkaar. Terwijl zijn wenkbrauwen zich langzaam in een wanhopige, moeilijke frons trokken. ‘Eph,’ Moeizaam wist hij een zware, diepe kreun om te bouwen in haar naam. Het lukte hem, nog maar net, maar overtuigend klonk het niet. ‘Alsjeblieft,’ Mompelde hij er zacht kreunend en smekend achteraan. Haar lichaam drukte tegen de zijne, streelde tegen de zijne, hield hem niet meer. De koude handen die ze vervolgens nog eens op zijn borst legden waren geen eens ongemakkelijk meer, leken juist een extra prikkel en stimulans te zijn. Een keertje anders, een keertje wild. Net zoiets als toen hij voor het eerst met ijsblokjes ging experimenteren. Niet dat dat geslaagd was, maar Eph haar koude handen leken wel te slagen. Oef, hoe zou dat zijn? Koud bij warm...
‘Ik ook niet,’ De woorden waren eruit voordat hij er erg in had. Nee, hij wilde hele andere dingen dan terug gaan. ‘Ik bedoel,’ Verbeterde hij zich toch maar snel. ‘Ik denk dat dat wel een goed idee is. Het is koud... en donker... en laat.’ In andere woorden, hét perfecte moment. Maar dat zou hij er maar niet aan toevoegen. ‘Laten we... laten we maar terug gaan.’ Stroefjes legde hij zijn handen op Eph haar heupen en duwde haar direct met een kort zetje achteruit. God, verlossing. ‘Kom.’ Zijn stem klonk nog steeds iets benauwd. En hopelijk, oh hij zou er om sméken bij Barl, was zijn broek niet nat en plakte het niet. Maar naar beneden kijken durfde hij al helemaal niet meer, dat zou alleen maar de aandacht trekken. ‘We gaan!’ Zei hij resoluut toen Eph bleef twijfelen. Duwde haar zo, zodat ze zich omdraaide en liep vervolgens samen met haar mee. Haar hand stevig vast houdend zodat het dadelijk niet per ongelijk...
‘Ené is vast te moe, we gaan wel naar boven lopen.’ Besloot hij ter plekke. In een vreselijk korte tijd, maar liefst twee seconden, had hij de voor en nadelen overwogen. Als ze door het kasteel heen liepen, zou iemand hun kunnen betrappen. Hij of zij zou Eph zien, en dat was al onmogelijk. Maar dadelijk zagen ze ook nog is zíjn vriend. Het zou er alleen maar ongemakkelijker op worden.
Maar anders, moesten ze met Ené naar boven. Ergens leek dat de ideale oplossing; niemand zou ze zien. Maar helaas moest hij den réchtstreeks tegen Eph aan zitten. Conclusie; not done. Waarschijnlijk werd Eph dan helemaal panisch en waren de poppen niet aan het dansen, maar aan het breakdancen. Nog steeds denderde zijn hart voort alsof het daar beneden nog niet genoeg klopte. Oh god, oh god. De deuren kwamen al in zicht. Stiekem kruiste hij zijn vingers, wensend, hopend en smekend bij Barl, dat niemand hun pad zou ruizen.

Door haar eigen verkleumde lichaam en vertroebelde hoofd door haar eigen conclusies waarbij ze de feitelijke reden waarom Laurens zich plots zo stijfjes gedroeg merkte ze zijn verstijving maar half toen ze zichzelf tegen hem aan drukte. Murmelend met haar hoofd tegen zijn sleutelbeen en gesloten ogen probeerde ze haar geïrriteerde humeur eruit te brabbelen in onverstaanbaar gemopper, probeerde zichzelf op te warmen door zich vast te klemmen rond Laurens. 'Whut?' klonk het nukkig bij zijn zacht mompelende stem. Haar handen gleden omhoog om haar armen vervolgens om zijn nek te slaan, ging niet toegeven omdat hij zo stom had gedaan [Koppige Eph 8D]. Zijn antwoord was wat ze verwacht had, maar de avond was anders gelopen dan ze had gewild. Geen romantische wandeling met mooi einddoel, stomme eenden. Haar armen gleden om hem vandaan waarna ze haar blik oprichtte toen Laurens haar naar haar idee wat hartgrondig van zich af duwde. Ergens met een teleurgestelde trek over haar gezicht sloeg ze haar ogen neer, haar armen nu doelloos langs haar lichaam naar beneden hangend. Haar ogen schuin weggedraaid, merkte nog steeds niet het punt op waarom Laurens zich eigenlijk zo moeilijk over voelde. 'Okee okee,' mompelde ze nog steeds ergens geïrriteerd, draaide zich om en liep nog mokkend naast hem door, haar ogen strak voor zich uit gericht. 'Sgoed,' beantwoorde ze hem zachtjes, liet haar blik zakken naar het gras voor haar voeten. 'Hopen dat Safke al ligt te slapen, anders moet ik je voor de komende weken laten onderduiken,' langzaam leek haar optimistische karakter weer boven te drijven, glimlachte nu zelfs weer waarbij haar sloffende passen wat lichter werden en het gras weer merkbaar langs haar blote huid kietelde. Nu weer zacht neuriënd keek ze op, zocht met haar ogen het blauwe gestalte van de draak. 'Ené is zeker al naar het bos vertrokken,' dacht ze hardop waarbij ze de conclusie trok dat de draak al haar nachtplek opgezocht had. Haar ogen gleden opzij naar Laurens, merkte nu pas echt de gespannen trekken van zijn lichaam en de aangespannen spieren. 'Je moet je straks maar wel even afdrogen. Of een warme douche, je bent ook helemaal nat,' haar nog vrije hand die niet strak in die van Laurens lag veegde bezorgd over zijn ontblote borst om als het waren het water er vanaf te vegen. 'Je bent warm.. Heb je koorts?' geschokt voelde ze nu pas echt de warmte die hij afstraalde, keek op naar zijn gezicht en legde haar hand op zijn voorhoofd. 'Ooh gut, sorry,' haast met een bange bezorgdheid haalde ze haar hand terug, beseffend dat het haar schuld was. In stilte liepen ze verder, Laurens leek geheel met zichzelf bezig te zijn. Ephony maakte zich zorgen, normaal was hij niet zo stil en gespannen. Straks werd hij ziek. Kon dat in zo'n korte tijd? Misschien moest ze thee zetten, of een warm bad voor hem vol laten lopen. Hadden ze ergens een warme kruik, voor het geval dat. Gepijnigd fronste haar wenkbrauwen samen, geheel in de waan dat het ziek zijn was dat Laurens plaagde. Zijn gespannen hand was nog steeds strak rond die van haar gevestigd, zelfs zijn arm liep niet zo soepel mee met elke stap. Pas toen ze zachtjes de deur van de etage opende kon ze zich niet meer inhouden en hield ze Laurens staande terwijl de deur achter hun in het slot viel. 'Lau,' haar stem wat harder dan ze had gewild, stopte hem door haar eigen passen te staken en hield zijn hand stevig vast. 'Lau, wat is er nou? Je loopt erbij alsof je net op Poxi bent gaan zitten. Het spijt me dat ik je het water in getrokken heb, ik had het nou niet echt gepland,' murmelde ze zachtjes, hoorbaar nog beschaamd om haar eigen acties. Haar ogen schoten weer naar zijn gezicht, stond er ongemakkelijk bij bij het zien van zijn gezicht. 'Lau?' zijn schietende ogen die al de gehele terugweg haast zenuwachtig oogde leken om haar heen te gaan. Haar lichaam nog rillend van de kou, maar zijn grijze ogen waren duidelijk bezig met het niet vestigen op haar.. op haar. Haar wenkbrauwen kropen in een onbegrijpende frons bijeen, liet zijn hand los. 'Zit er soms iets op mijn gezicht ofzo?' onnodig, als dat zo was geweest had hij het er waarschijnlijk lachend en plagend vanaf gehaald. Haar kin zakte, liet haar blik naar beneden glijden om zichzelf te bekijken. Nu was het haar beurt om zichtbaar te bevriezen, keek neer op haar nu doorzichtige nachtjapon. Zag het beeld dat alleen zij ooit had gezien in de spiegel na of voor een bad, of bij het omkleden. Hoorbaar zoog ze haar adem naar binnen, sloegen haar armen in een ruk zich beschermend om haar borst heen waarbij haar verschrikte ogen omhoog schoten langs Laurens lichaam. Iets wat ze niet had moeten doen, waarbij ze een beeld oppikte die haar meteen terug deed denken aan een moment voor de plotselinge wandeling. Iets wat ergens niets anders dan prettig voelde, maar haar ook onzeker maakte en beangstigde. Haar lippen van elkaar in een poging om iets te zeggen, had onbewust haar ogen voor een paar seconden op zijn kruis laten hangen. Haar wangen werden gloeiend heet, de rode kleur trok door tot haar oren en naar beneden in haar nek. 'D-d-ik..' stamelend bewogen haar ogen nu schichtig heen en weer, haar armen iets te krampachtig om haar borst heen geslagen om alle details te verbergen. Ze had dit niet zo gewild, waarom moest dit zo. Als er het moment had aangebroken dat ze het had gewild, had ze dit alles niet op deze manier willen onthullen. Geschokt draaide ze zich om, kon niet geloven, kon het werkelijk niet tot zich door laten dringen wat er zojuist gebeurd was. Haar ogen verwijdde zich nog meer bij het besef dat dit al moest zijn geweest, kneep haar ogen nu dicht en probeerde niet eens de rode vlekken tegen te gaan.

‘Hmm,’ Reageerde hij afwezig op Ephony, wist niet zo goed wat hij anders moest zeggen. "Neejoh, ik heb geen koorts. Ik heb gewoon bloedgeil en wil je 't liefst nu nemen, daarom ben ik zo heet." Het wás een optie.. maar niet de beste. Dus hield hij het maar bij plan B; een geslaagde, nonchalante 'hmmm'. Dat kon er altijd mee door. Net zoals nu. Sorry, ja, zeg maar sorry. Hij verdiende wel een sorry. Het was tenslotte Ephony's schuld dat hij er zo bij liep, haar schuld dat ze zo ongelofelijk... Oké, hou je in. Hij schraapte lichtjes zijn keel, zijn stappen stijf. Ze hadden geluk, en niet zo'n klein beetje ook. Ze hadden verdomd veel geluk. De hele weg naar boven toe kwamen ze niemand tegen, en hij bedankte Barl innig. Het was geen eens zo dat er vragen kwamen. Want een verklaring voor zijn zaakje beneden liep rechts naast 'm. Maar meer gewoon de ongemakkelijkheid, het gênante, de schaamte. Niet zo... fijn. Eindelijk, bijna bevrijding. De deur van de luchtetage kwam in de buurt. De warme kastanje bruine kleur van het hout had er nog nooit zo aantrekkelijk uit gezien, zo verwelkomend. Het rot geluid dat de deur produceerde met zijn verschrikkelijke 'iiehh' had nog nooit geklonken alsof het riep 'JAAA! BIJNAAA!' Hij wilde Eph haar hand al los laten, bedwong zichzelf om een sprintje naar de badkamer te rennen. Godversedoriedebarlklo- Met een ruk keek hij om naar Ephony die de grip op zijn hand juist verstevigde in plaats van dat ze hem los liet. "Wát!" Riepen zijn ogen wild. Wat nu nog! Héél even maar! Héél even... ‘Niks.’ Zei hij gelijk en kortaf, wilde dat dit gesprek afgelopen was zodat hij eindelijk op zoek kon gaan naar de ontspanning. Ontspanning waar hij zo innig naar verlangde. Hij bevochtigde zijn lippen, wreef ze over elkaar en liet zijn ogen weg schieten van haar gezicht. Wist op die manier nog net te voorkomen dat zijn blik omlaag schoot. Maar toen ze weer sprak móést hij wel kijken. En dat was de druppel geweest. Zodra zijn blik op Eph gevestigd werd schoot zijn blik omlaag en bleef begerig hangen op haar boezem om daarna opnieuw weg te schieten. Waarom martelde ze hem zo. Toen ze met een vraag kwam die nog wel het debielste was van deze hele avond keek hij haar weer aan. ‘Nee,’ Zei hij. Zijn toon iets hoger dan gewoonlijk. ‘Er zit niks op je gezicht.’ Mag ik dan nu gaan? En toen gebeurde het. Op het moment dat Ephony verstijfde, verstijfde hij ook. Zijn spieren gespannen, kijkend naar haar gezicht. Hij deed geschrokken, maar nog steeds stijfjes een stap achteruit toen Eph met een ruk haar hand terug trok, eindelijk zijn hand los liet. Nu nog bij de badkamer zien te komen. Maar zijn ogen waren vastgelijmd op Eph die hem nu aankeken, beschuldigend haast. En hoog ongemakkelijk. Hij slikte. Ze moest eens weten hoe ongemakkelijk hij zich voelde. Zijn handen balden zich tot vuisten, zijn ogen keken in het niets. Eph haar reactie was duidelijk.
Hij was het zat. Uit het niets ontspande heel zijn houding en verscheen er een geërgerde trek rond zijn gezicht. ‘Jezus Eph!’ Riep hij dan ook uit. ‘Ik kan er toch ook niks aan doen,’ En dat wás ook zo. Hij kon er écht niks aan doen. Het ging van zelf, volkomen automatisch, zonder ook maar iets aan te trekken van zijn eigen wil. Tenminste, een gedeelte van zijn wil. Het andere gedeelte van zijn wil was het er 100% mee eens geweest, werd alleen niet bevredigd. ‘Doe niet zo moeilijk,’ Klonk het koppig toen Eph zich ook nog is omdraaide en hem zo de rug toekeerde. Een zucht verliet zijn keel, nu ernstig vermoeid met Ephony d'r reactie. ‘Jezus, heb je dit dan nog nóóit eerder meegemaakt?’ Vroeg hij zich af. Kon het zich nauwelijks voorstellen, vooral niet nu ze er zo bij liep. ‘Het is je eigen schuld hoor,’ Voegde hij er nog aan toe. Hij zuchtte nog een keer diep. ‘Maar goed, ik ga even,’ Klonk het nu een stuk nonchalanter. ‘Je hebt wel een lekker kontje zo,’ Complimenteerde hij haar nog waarna hij zich omdraaide en met een onzichtbare grijns voor haar weg liep. ‘Oeh baby don't ya know I suffer,’ Klonk het nog zachtjes. Hij verdween in de badkamer en draaide deze op slot waarna nog geen vijf minuten later de douche te horen was met nog geen minuut later een: ‘OH EPH! ÓOOOH.’ Op een verschrikkelijk overdreven manier.

Ongelofelijk, hoe stom had ze kunnen zijn. De gehele tijd dat hij met de stijve [Pfff, *schiet in de lach*] houding had gelopen had zij geen enkel ogenblik aan een reden gedacht die bij de werkelijkheid in de buurt was gekomen. Haar armen om haar lichaam heen geslagen in de mogenlijkheid de delen die meer privé waren en u duidelijk zichtbaar waren te verhullen, haar ogen meer geschokt en beschaamd dan iets anders. Geschokt om het feit dat ze er zelf zo bij liep, meer in die richting dan het feit dat Laurens erop had gereageerd. Zijn lichaam dan voornamelijk. 'W-weet ik,' stammelde ze onbeholpen en hees toen ze zich omgedraaid had en haar hoofd nu op een mislukte tomaat leek toen hij sprak dat hij er niets aan kon doen. 'Nee,' weerklonk haar panische reactie zachtjes met een hese stem, had inderdaad nooit eerder meegemaakt dat ze praktisch naakt voor een jongen/vriendje stond waarbij het overduidelijk was wat hij wilde zonder dat hij het zei. Iets waar zij nog niet aan toe was, waar haar zelfvertrouwen nog te klein voor was en bang was. Het was niet dat ze hem niet vertrouwde, ze wist gewoon zelf niet wat er van haar verwacht werd en alles erbij. Verdoofd door haar eigen gedachtes hoorde ze zijn beschuldiging maar half, had er überhaupt geen stem voor om hem te beantwoorden. Zijn nonchalante mededeling dat hij waarschijnlijk vertrok deed haar op de een of andere manier nog ongemakkelijker voelen, verkrampte haar armen rond haar borstkas nog meer om met een vlekkerig beeld naar haar voeten te blijven staren. Met een ruk draaide ze zich om bij zijn laatste compliment, bleef ze hem met grote ogen en een rood aangelopen gezicht aanstaren waarbij er gewoonweg geen tegenreactie over haar lippen kwam. 'N-nou... JIJ OOK,' klonk haar haast panische antwoord zo mislukt dat ze haar mond maar weer dichtklapte onder het besef hoe komisch het wel niet moest klinken. Dag poging om hem slimmer af te zijn. Met haar kin nog naar beneden gekanteld bleven haar ogen op Laurens naakte rug gericht terwijl hij zingend weg liep, voelde zich ergens opgelucht dat hij zich weer gedroeg zoals altijd. De plagende Lau waarbij ze zich zo ongemakkelijk kon voelen, maar het niet uit haar hoofd zou halen hem tegen te spreken omdat zijn aandacht het enige was wat ze van hem wilde. Nog met natrillende benen van iets wat ze niet wist - waarschijnlijk omdat ze zichzelf veel te veel liep op te fokken - liep ze naar de bank toe om de slordige kussens recht te zetten. Een nutteloze actie voor haar wilderige gedachtegangen. Met een plof lande ze op de bank, zette haar ellebogen op haar bovenbenen en liet haar gezicht in haar handen zakken. Met een diepe, haast dramatische zucht probeerde ze haar wild kloppende hart weer rustig te krijgen, sprak zichzelf toe dat ze zich inderdaad veel te druk maakte over dit. Laurens was en bleef een jongen van bijna achttien, bijna - qua lichaam - een volwassen man met zo de natuurlijke reacties ervan. Hij kon er niets aan doen, en zij al helemaal niet in haar ogen. Hoe had ze kunnen voorkomen dat alles zichtbaar was, hoe had ze daar aan moeten denken zonder enige ervaring op dat gebied te hebben. Het geluid van het vallende water van de douche deed haar hoofd langzaam omhoog tillen, waarbij ze automatisch weer geluiden probeerde op te vangen van Laurens zijn bewegingen. Weer knepen haar ogen dicht bij het idee wat hij daar überhaupt aan het doen was, wilde dat op dit moment liever niet weten. Als een zoveelste reflex schoten ze weer open, staarde ze voor zich uit bij de luide kreten van Laurens waarbij zelfs zij doorhad dat het een toneelstukje was. Met een halve grijns op haar lippen, al weer wat gekalmeerd waardoor ze de grap er wel in zag, greep haar hand een kussen om deze uit zijn goed geplaatste plekje te halen en hem tegen de deur van de badkamer aan te smijten. 'Sukkel,' mompelde ze er met de verlegen glimlach achterna, bedacht zich dat ze nog steeds half nat in de doorzichtige nachtjapon bevond. Om een herhaling te voorkomen stond ze op om met twee treden tegelijkertijd de trap op te rennen. Hij zou het haar vast niet kwalijk nemen als ze al ging slapen. Met die gedachte en nog de dieprode blossen op haar wangen sloot ze zachtjes de deur van de meisjes zaal achter zich om op haar tenen naar haar bed te sluipen en zich om te kleden.

[ Topic uit ]