Ze wist het. Had het al gevoeld. Was er klaar voor geweest... dacht ze. Niets was minder waar. De situatie zichzelf deed haar weeral beseffen dat de voorbereiding die ze getroffen had onmogelijk was geweest, geen verschil had uitgemaakt. Een harde, onverwachtse windvlaag deed haar greep verstevigen. Liet haar aardbeienrode haar wild met het spel van de wind meedansen en gaf haar het gevoel alsof het elk moment als een onbetrouwbaar toupetje mee getrokken kon worden. En toch... Trotseren zou ze. Overwinnen moest ze. Met een nog standvastigere blik onder het mysterieuze masker greep ze met een dramatische beweging vijf centimeter boven haar andere hand. Weeral trok ze zich op. De vijf centimeter die ze daarbij verder van de aarde vandaan bewoog met een verwelkomende omhelzing ontvangend. Letterlijk. Nog een windvlaag, dit keer was ze voorbereid. Plots begon de pijpleiding, die langs het gebouw vast gedingesd was, hevig te piepen, gameltjes heen en weer te wiegen wanneer dat éne enkele schroefje losschoot.
Haar vriend, hoe roestig hij ook was, begon aan zijn laatste secondes van zijn leven. Had haar geholpen, de weg gewezen naar haar bestemming. Alhoewel het een ruige weg was geweest, kon ze hem niet genoeg bedanken. Dus nu, deze laatste paar figuurlijke ademtochten van het begevende stuk ijzer. En nu was ze er bijna.
Met één enkele dikke olifantentraan over haar wang rollend, schoof ze haar masker enkele centimeters naar boven zodat ze een laatste dankbetuiging, een laatste afscheidskus op het koude, emotieloze roest kon drukken. ‘Vaarwel mijn vriend’, riep ze tegen de helse wind in waarna ze als de bliksem - voordat ook zíj de sigaar zou zijn - de laatste halve meter omhoog klom naar het raam.
Terwijl ze in haar linkerhand de pijpleiding nog altijd erg vriendschappelijk vastgeklemd had - helemáál niet omdat ze anders naar beneden zou dwarrelen, greep ze met haar rechterhand naar een uitstekende steen naast het venster en trok zich daarbij helemaal op de rand voor het raam.
Enkele laatste, fluisterende woorden; ‘Adios amigo’, ze liet los en de pijp gleed door haar hand naar beneden. Zijn ondergang tegemoet. Ze draaide zich net om toen ze de hele ijzeren mikmak met een hels kabaal op de grond donderde. Yikes, dit zou meer aandacht trekken dan haar plan begeerde. Lichtjes paniekerig probeerde ze zich desondanks te focussen, te concentreren op de magie die door haar aderen stroomde. Wat licht kon zijn kon ook donker zijn, en wat ook donker kon zijn kon ook onzichtbaar zijn. Met een laatste, geconcentreerde seconde stuurde ze het licht zó waardoor haar gedaante, haar wezen zelf niet meer te zien was voor de onwetende mensheid om haar heen.
Dus, nu was ze onzichtbaar. Muhwahahha~ Met een lichte spastischheid in haar bewegingen begonnen haar vingers langs de zijkant van het raam te speuren om hem zo open te trekken. Uiteindelijk vond ze een minuscule kier en liet haar vingers daarin glijden. Vervolgens opende ze het raam gemakkelijk.
...
Vervóolgens opende ze het raam gemá~ákkelijk. Dacht ze gebiedend. Een tweede hand begon hardnekkig aan het raam te sjorren. Potverdriedubbeltjes. Als haar BFF nog in leven was - de oude pijpleiding - zou die haar zeker komen helpen. Opnieuw voelde ze een eenzame traan langs haar wang strelen. De goeden moesten altijd het leven verlaten. Het leven was oneerlijk. Echter, met de nieuwe kracht die haar overleden vriend haar schonk, perste ze haar vingers nog verder tussen het raam en de muur en trok ze alsof ze er een chocoship coockie voor kreeg.
Plots. Ineens. Totaal onverwachts, schoot hij open. Wist zichzelf nog net te redden door zich vast te klemmen aan het raamkozijn. Yes. Hij was open, dacht ze totaal onbewust van het feit dat ze enkele verdiepingen hoog boven de grond zweefde, niet in het bezit van ook maar enig sprenkeltje luchtmagie. Desondanks trok ze zich op. Wellicht geen luchtmagie, maar wel ninjabloed. Muhwahhaa.
Ze keek op. Recht in het gezicht van iemand. Een korte stilte volgde. Eentje waarvan de ingewikkelde gedachtegang van ene roodharige, maskerdragende, uit een ninjafamilie geschopte, uiterst chaotische Mittens uiteraard onvolgbaar bleken.
‘Hé,’ denk denk denk denk. ‘Ken ik jou niet ergens van?’
Oh, poep. Ze was natuurlijk onzichtbaar. Haar mond opentrekken was niet echt een slim besluit. Maar goed, ze kon het niet terugdraaien en misschien dacht hij wel dat hij krankjorum was geworden. Yups, zo zou het gaan.
Ze had niet in de gaten dat haar onzichtbaarheids formule nogal hard gefaald had.

~
ENKEL EN ALLEEN BESTEMD VOOR DE ALMACHTIGE HOOGACHTENDE HOGEGODSPREKER EN OPPER MAGIËR: LAURENS
~

Een witte snor sierde zijn bovenlip terwijl een koekje krakend om genade schreeuwde omdat hij hier een stuk vanaf beet. De chocolade stukjes smolten op zijn tong en lieten een heerlijke verbluffende sensatie ontstaan die haast opwindend te noemen was. Maar hij was afgeleid. Nog geen twee meter stond hij van het raam af en keek naar een tafereel dat hij nooit eerder had gezien. Blindelings vond het koekje zijn mond weer, kraakte in de verloren stilte van zijn verdoemenis en ging knerpend ten onder tussen zijn kiezen. Limonaderode [mwoehaha] haren doemde op in een oogverblindende witte lichtflits die de hemel sierde. Wild vlogen ze rond, dansend in de harde windvlagen. Een donker silhouet, vlak voor het raam. Een verpakking van plastic kraakte op zijn kenmerkende plasticachtige manier zoals alleen echt plastic dat doet: knérpend. Een irritant geluid, maar het leverde wel wat op. Want een nieuw koekje kwam te voorschijn, het tweede slachtoffer van deze avond. Ondertussen was zijn blik nog geen één keer afgewend, keek naar het raam alsof hij in de bioscoop zat. Al zijn handelingen blindelings, het glas melk nu weer naar zijn lippen brengend. Zijn snor weer opnieuw gewit. Maar uiteindelijk werd het saai, begreep hij niet wat de mysterieuze silhouet achter het raam nou wilde. Dus stapte hij naar voren, strekte hij zijn arm en gaf één enkel duwtje om vervolgens weer terug te stappen. Waarom deed ze toch in godsnaam zo moeilijk? Het raam zwaaide gelijk open. Huilende winden, gedonder aan de hemel, heldere flitsen. Recht keek hij in twee helder glimmende ogen, het gezicht geschuild achter een katachtig masker. Hij knipperde enkele keren dwaas, het koekje nog in zijn hand op borsthoogte. ‘Hé,’ Beantwoorde hij haar maar. Lichtjes knepen zijn ogen samen bij haar volgende opmerking, liet nu kritisch zijn blik over haar gelaat heen gaan. Érgens kwam ze hem wel bekend voor.. maar wáárvan dan precies? Terwijl hij nadacht was hij zich er niet van bewust hoe bizar de situatie eigenlijk was: een gemaskerd kind kwam opeens tevoorschijn uit de buitenlucht, letterlijk, hun raam bewerkend met haar handen die ze niet open had gekregen zonder zijn hulp om vervolgens gelijk naar binnen te vallen. ‘Ja, volgens mij wel.’ Zei hij toen. ‘Zat ik met jou niet samen bij de éne practicum toen bij die les?’ Zeer duidelijke formulering. Vragend keek hij haar aan. Ja, hij wist het zeker, ze was zijn partner toen geweest. Een brede glimlach ontstond, hij mocht haar wel, kon hij zich herinneren. ‘Kom binnen,’ Zei hij vervolgens uitnodigend om een stapje opzij te doen en ruimte voor haar te maken. Na haar sloot hij het raam weer en draaide zich om. Zelf gekleed in een oude slobberende joggingbroek en een wit t-shirt, zijn zwarte haren in een wilde wirwar rond zijn hoofd. ‘Wat deed je eigenlijk daar buiten? Er is ook gewoon een trap hè,’ Vragend keek hij naar haar om terwijl hij haar voorging naar het woonkamer gedeelte van de ruimte beneden. Het pak koekjes veilig bij zich, net zoals zijn glas melk. ‘Ook al vind het zelf persoonlijk ook wel een irritante trap hoor,’ Zijn toon begripvol. ‘Hij loopt zo rond enzo,’ Erg storend natuurlijk. ‘Koekje?’ Dwingend hield hij haar het pak voor. Eenmaal bij de banken die met zijn drieën in een U-vorm stonden rond de openhaard plofte hij neer. Zijn blik ging terug naar het in maskergehulde meisje, probeerde ondertussen moeite te doen om haar naam te herinneren. ‘NEE!’ Krijste hij opeens hard waarbij zijn stem overslag. Panisch schoot hij overeind, vloog naar voren en trok haar weg bij de plek waar ze wilde gaan zitten. Toen ze eenmaal weer stabiel stond boog hij zich voorover, achter haar kont langs en schoof teder zijn armen rond het donkere bolletje wat op de bank had gezeten. ‘Ja had hem bijna geplet, imbeciel. En dan was jou kont kant en klaar voor de barbeque geweest.’ Hij gaf haar een kleine duw waarbij ze weer terug plofte op de bank, die weer egelvrij was. Vervolgens boog hij zich voorover en plante Poxi in haar armen. ‘Hou vast,’ Klonk het gebiedend waarna hij weg slofte richting de keuken. Zijn voeten gehuld in twee immense, lompe pantoffels die twee pandaberen moesten voorstellen.

Natte spettertjes gleden langs haar masker, dropen langs het doorweekte rode haar naar beneden om zo uiteindelijk op haar sneakers uiteen te vallen. De hemel achter haar was donker. Flitste één enkele keer op. Verspreidde zijn licht en veroorzaakte zo angstwekkende schaduwen... Of nouja, een normaal persoon had het angstwekkend gevonden. Blijkbaar vond deze heer het allemaal práchtig. Alhoewel, hij had er in ieder geval een hele maaltijd bij gepakt. Hmm... maar was het dan werkelijk zo een lange tijd geleden dat hij er een snor aan had overgehouden? En een wítte nog wel! Blijkbaar herkende deze snorremans haar ook al. ‘OJAA, Dat is waar ook. Van dat practicum!’ Terwijl ze de verraste klanken over haar lippen liet rollen maakte ze met haar vrije hand een ja-dat-kan-wel-eens-heel-goed-kloppen-ja beweging met haar wijsvinger. Vervloekt, waarom was dat niet in háár opgekomen? Kwam vast door haar korte termijngeheugen. Wat kon het tenslotte anders zijn? ‘Met die ene papzak die aan de tafel voor ons - Dankjewel, u bent een heer. - de hele tijd winden liet en dan telkens achterom naar ons keek alsof iemand anders het had gedaan!’ Met een opgewonden uitdrukking onder haar masker sprong ze lichtvoetig uit de raamopening nadat hij ruimte voor haar had gemaakt. ‘JAAAÁ, dat was jij!’ Ondertussen schudde ze zich als een half verzopen pup uit waardoor haar natte haren wild heen en weer geslingerd werden. ‘En met die ene leraar die..-’ Plots drong er een helder feit tot haar door, nam bezit van haar voor een luttele seconden. Deed haar mond simpelweg snoeren, de woorden die ze van plan was te zeggen in haar keel stekend. En het was, als je het kraken van het plastic en de hersentjes van Mittens niet meetelde, stil. Doodstil. Wacht... Ze was onzichtbaar! Hoe kon het dan zijn dat hij haar kon zien? Hoe was dit mogelijk? Een wonderbaarlijk fenomeen! Té wonderbaarlijk. Hoe kon dit? Wat was de reden van deze onmogelijk geachte situatie? Ze wist honderd procent zeker dat er totaal niéts mis kon zijn met haar magie. Nee dat kon niet. De enige logische verklaring hiervoor was dus... Was dus dat hij simpelweg hoogbegaafd en oppermachtig was! Yup yup, dat was het. Hij was gewoon een almachtige magican maar dan in cognito~ De stiekemerd. Maar ze zou doen alsof ze het niet doorhad. Jája, zo'n slimme piet was ze wel. Ze schok op uit haar intieme, gedachtegang toen hij over DÉ TRAP begon. Dat was uiteraard een afleidingsmanoeuvre omdat hij waarschijnlijk haar gedachteloop ongeveer kon volgen. Mwuhahaha, ze had hem hélemaal door. En met die gedachten speelde ze dus gewoon maar het spelletje mee. ‘Nou... Persoonlijk ben ik van mening dat de trap het einde of het begin van een nieuw leven symboliseert en aangezien ik nog niet van plan ben te sterven noch herboren te worden leek het me ongebruikelijk om voor mijn eerste aantreden tot - Lekker dankuwel, wat een gastvrijheid. - Starshine Academy de trap op deze manier te misbruiken.’ Terwijl ze doorratelde over de rechten en plichten van de trap pakte ze gewillig het koekje aan en bewoog haar hand al richting haar alvast geopende mond, toen ze bedacht dat er een barrière voor zat die de moleculen van het koekje tegenhield. Enkele centimeters schoof ze dan maar haar masker omhoog waardoor haar neus en mond zich aan de buitenwereld toonde. Meteen douwde ze een gretig het koekje in haar mond. ‘Omdat dat niet goed zou zijn bedacht ik me deze middag dat ik dan toch op een andere manier op mijn etage moest zien te komen. Toen hoorde ik opeens de regenpijp en de regenton een interessant gesprek met elkaar voeren en besloot ik ze beiden om hulp te vragen. De regenton* zei dat ik haar wel als opstapje kon gebruiken en de regenpijp zei niks.’ Haar theorie doorzettend volgde ze haar gids naar een knusse woonkamer, of in ieder geval daar leek het op, en maakte aanstalten om te gaan zitten. ‘Aangezien de pijp niet antwoordde ging ik ervan uit dat hij het wel goed vond dus gebruikte ik hem zo om omhoog te klimmen. Alleen zoals je ziet stormde het een beetje dus helaas heeft hij het niet overleefd...-’
‘NEE!’ Ze sprong abrupt op toen de jongen plots een ijzingwekkende gekrijs uit zijn keelgat liet glijden. Als een gloednieuwe stuiterbal met zo'n terugveer touwtje liet ze zich gehoorzaam meeslepen met het meelevende idee dat hij het blijkbaar ook vreselijk vond. Wat een tragedie was het ook geweest. Opeens alert schoot haar blik door de kamer. Barbecue? Waar? Met een ruk voelde ze opeens hoe haar lichaam weeral in de kussens van de bank werd gedrukt. Al snel kwam ze er echter achter wat hij met ’hem’ bedoelde. In haar handen kreeg ze een klein, rond gevalletje gedrukt. Bol wol? Meteen voelde ze echter aan de kleine, ingeslagen stekeltjes dat het een egel moest voorstellen. Hmm... deze jongen waar ze de naam van was vergeten had zojuist haar kont gered. Anders was haar deriëre nu in een gatenkaas veranderd, inderdaad. Een scherp instinct had deze knul, concludeerde ze terwijl haar priemende ogen door het masker heen over het slapende egeltje gleden. Áh, het leek net een engeltje zo. Haar mondhoeken krulden liefkozend op. Waar zal dit schattige wezentje allemaal toch over dromen? Net op het moment dat een bliksemflits opnieuw de kamer verlichtte, keek het diertje op. Het licht nog weerkaatsend in zijn ogen wanneer de ogen recht in die van haar blikten. Áhw, wat had 'ie lieve oogjes~ Alleen keken ze een beetje... bang. Precies op het moment dat ze dit dacht sprong het beest oorverdovend krijsend op. Door een nogal spastisch reflex kwam haar hoofd nog dichterbij. En dat was de druppel. Het beest vloog op, bij wijze van verdediging zijn onschuldige tandjes in haar neus borend. Direct na deze uiteraard bij vergissing gedane daad sprong het schattige, maar erg stekelige egeltje uit haar handen en begon als één of andere imbeciel door de kamer heen te sjeezen. ‘Hé!’ Lichtjes beduusd door de snelheid van het wezen sprong ze op handen en knieën en sjoefde het beest achterna. ‘Wacht!’ Hopend op een reactie begon ze met haar tong te klakken en tegen haar tanden te zuigen zoals ze ook altijd bij Morrow deed als ze iets lekkers voor hem had. Helaas bracht dat de egel zo te zien op het idee om onder de bank te kruipen. ‘Néé, egeltje. Doe dat nou niet!’ Haastig kroop ze naar het bankstel en tilde de anti-stof-onder de bank flap (of waar die dingen ook goed voor zijn) op om de toestand te analyseren. ‘Égeltje~ egeltje~ egeltje~ Joehoee~’ Met haar mond begon ze alle mogelijke geluidjes te produceren die het onwillende gedierte wellicht konden overhalen toch maar uit zijn holletje te komen. Straks werd zijn ziel nog opgeslokt door de duisternis! Alsof ze zijn gedachten kon lezen begonnen de oogjes van de egel gevaarlijk te glimmen. Alsof het dier een top secret plan had om haar eens goed de les te leren. Uit reactie op deze blik schoot haar ene hand beschermend naar haar bloedende neus. Spaar me. Toen ze echter achter haar de aanwezigheid van de donkerharige jongen voelde keek ze om. ‘Hij zit onder de bank.’ Haar blik was spijtig, haar stem zacht en bezorgd. Haar lip nét niet omgekruld tot een pruillipje. Wat moesten ze nu? Het was háár schuld. Háár schuld dat het arme dier nu opgeslokt werd door de Machten der Duisternis. Arme egel daar helemaal alleen in het donker..- ‘Áah!’ Met een ruk trok ze haar hand die de flap eerst nog omhoog hield terug. Één enkele karmozijnrode bloeddruppel drupte langs haar duim naar beneden.


*er zat een pedozwerver in die haar vraag beantwoorde *ultraspastischepedowenkbrauwwiebel*

Met in zijn éne hand een glas melk en in zijn andere een laag schoteltje waar een klein hoopje muesli op lag, stond hij daar in de hoek van de kamer te kijken naar Poxi die voorbij zoefde met zo'n hoog tempo dat het op een sprint van een antilope leek. Alsof Poxi achterna gezeten werd door Ené die op wraak belust was, hij het lekkerste nootje verderop in de kamer zag liggen en dat hij wist dat het eensindemaandbad-dag was. Zijn grijze ogen volgde het diertje dat voor bij sjeesde op zijn korte pootjes, achterna gezeten door het roodharige kind met het gekke masker waarbij hij ooit een keer een practicum had gedaan waarbij een jongen voor hun had gezeten die de hele tijd had zitten ruften. Dit was bizar. Als een schaduw zo snel schoot Poxi uiteindelijk onder de bank en verdween in de diepste schaduwen waarbij enkel nog zijn oogjes opglimde in de donderende bliksemslagen als die voorbij schoten. En nog steeds stond hij daar, met in zijn éne hand een glas melk en in zijn andere een laag schoteltje waar een klein hoopje muesli op lag. Dit bleef bizar. Uiteindelijk stapte hij maar naar voren, zette het glas op de plek neer waar Mittens en daarvoor Poxi zonet nog had gezeten. Schuin naast Mittens bleef hij staan die zich net naar hem omdraaide. ‘Ja dat weet ik, sodemieters, zag je hoe snel hij ging?’ Met grote ogen keek hij naar Mittens d'r panda masker, recht in de twee gaten waar haar ogen glimmend achter zichtbaar waren. Hij liet zich door zijn knieën zakken om vervolgens uitgebreid op zijn borst te gaan liggen. Toen Mittens opeens spastisch haar hand terug trok schoot zijn blik hier naar toe. ‘Normaal is hij niet zo moordlustig,’ Omschreef hij Poxi's zelfverdedings tactieken. Zijn blik ging terug naar de holte onder de bank. Had hij het altijd al een enge plek gevonden. Als kind wilde hij zich er nooit onder verstoppen, wie weet wat of wíé er al zat. Het was te donker, te dicht bij de aarde, te onheilspellend. Vanaf een afstandje gaf het al een angstaanjagend gezicht, en nu vermengde Poxi zich met die tot de hel veroepen plek. Idioot. Waarom deed hij dit toch? Was hij dan niet báng? Langzaam gleden zijn ogen naar zijn ooghoeken, richtte sneaky zijn blik op het vage kind naast hem. Of had Poxi zijn instincten op haar losgelaten om hierna tot de conclusie gekomen dat dit kind nog enger moest zijn dan de engste krochten op de aarde? Holtes onder de bank? Kon Poxi door haar masker heen kijken en zien dat er meer aan de hand was? Daarom heeft ze dat masker. Ze verbergt iets. Opeens kreeg hij een helder moment, schoten zijn ogen geschokt open. Er was helemaal geen jongen voor hun geweest in de klas die de hele tijd scheten zat te laten! Wie wás dit gekke kind met de rode haren? Zijn blik ging terug naar Poxi die nog steeds ver weg in de schaduwen zat. ‘Ik weet al iets,’ Zei hij hardop. Maar hij moest kalm blijven, moest normaal blijven, had Poxi aan zijn zijde nodig. Het kind mocht niet vermoeden dat hij haar doorhad, haar en haar (bijna!) allesverbergende masker. Hij drukte zichzelf overeind, stond op en liep richting de trap. ‘Ik ben zo terug!’ Met twee treden tegelijkertijd holde hij naar boven. Hou vol, Poxi...
Boven aangekomen liep hij in plaats van de jongensslaapzaal de meisjes slaapzaal in. Sneaky opende hij eerst de deur op een kiertje en keek vluchtig om de hoek. Niemand. Gelukkig. Hij schoof zichzelf door de kier heen en sloot de deur zachtjes. Op zijn tenen liep hij verder, gelijk door naar Ephony's bed die gemarkeerd werd door torentjes en muren waarvan de bouwstenen boeken waren. Hij had die gebouwd, een tijdje terug. Hij vond de muren en torens die Eph zelf gemaakt had te slordig en had ze verbeterd, waaruit bleek dat hij duidelijk een betere bouwman zou zijn dan Eph. Maar Eph kan helemaal geen bouwman zijn. Hij fronste zijn wenkbrauwen. Lastig. Maar daar was hij nu niet voor, daar zou hij wel een andere keer over na denken. Vol elegantie liet hij zich op zijn knieën zakken voor dé La. Hij tilde zijn handen op, streelde teder met zijn vingertoppen over het hout en liet vervoglens voorzichtig zijn vingers het handvat omsluiten. Diep ademde hij in, sloot zijn ogen, voelde de magie. Rátsj! Met een ruk trok hij de la open, schoten zijn ogen open en liet net iets té gewillig zijn blik lustig over alle onderbroekjes en kanten setjes heen glijden die in dé La hadden gelegen. Zijn lippen tuitten zich goedkeurend. Sommige slipjes konden écht niet, maar andere... Dit keer zocht hij een mooie grote wollige echte oerpuffoonse onderbroek uit. Roze bedekte met witte en donker roze bloemetjes met aan de voorkant een schattig strikje in het rood. Perfect. Na nog even een paar andere slipjes te hebben bekeken en te hebben gefantaseerd hoe Eph d'r billetjes hierin zouden passen, hij kon het niet laten, sloot hij de la weer. Klaar voor zijn Red Poxi actie. Met enige tegenzin kwam hij overeind, maar hij moest prioriteiten stellen. Poxi redden van de helse plek en vervolgens hem en Poxi veilig stellen van het rode gevaar was belangrijker dan Eph zijn slipjes. Alhoewel... Uiteindelijk haalde het idee dat hij Eph zijn slipjes nog eens kon bezoeken en Poxi niet opnieuw kon redden hem over. Met de onderbroek huppelde hij de trap af.
‘Zie hier, de oplossing!’ Hij wapperde met de onderbroek en liep terug naar Mittens en de Bank. Bij de bank liet hij zich weer op zijn knieën zakken, vervolgens op zijn borst. ‘Pox, kijk is wel ik heb.’ Hij schoof de onderbroek half onder bank en opende het stukje stof zodat het er uitnodigend uit zou zien. Het duurde nog geen twee seconde of Poxi's oogjes hadden de onderbroek gesignaleerd en hij er zelf op afsjeesde. Hij wurmde zichzelf in de stof, nestelde zich in het holletje en rolde zich op. Laurens vouwde teder de onderbroek rond Poxi alsof het een zacht dekentje was en trok het diertje naar zich toe. ‘Zoo,’ Verzuchtte hij. Hij maakte het zichzelf gemakkelijk en ging in kleermaker zit zitten, hield Poxi, in onderbroek verwikkeld, bij zich op schoot.
Uit het niets schoten zijn ogen naar Mittens, keken haar recht aan alsof hij door haar masker heen kon kijken. ‘Poxi is bang voor je.’ Zijn woorden hadden iets dreigends. ‘Had hij daar een geldige reden voor?’ Lichtjes liet hij zijn ogen samen knijpen. ‘Én!’ Zei hij voordat Mittens antwoord kon geven. Zijn blik werd nog achterdochtiger. ‘Er wás helemaal geen jongen die scheten liet, toen.’ Met samengeknepen ogen bleef hij haar aankijken, alsof hij haar nu voluit betrapt had. ‘Já, meisje, ik zíé jou.’ Wist zelf niet goed precies waarom hij dat zei. ‘Ik zie jouw verhalen net zo goed als jouw rode haren die me aan limonade doen denken.’ Jaaaa ! Dat verwachtte ze vast niet. o.o