Hij lag op zijn rug, zijn blik gericht op het donkere plafond waarnaar hij zó lang keek dat in het donker zich vlekken begonnen te vormen. Zijn ogen afwezig, net zoals zijn hoofd, bleef hij hiernaar kijken. Hij verveelde zich, hij verveelde zich de tering. Sinds half twaalf lag hij al in bed, Eph was al om elf uur naar bed gegaan. Sindsdien had hij geen scheet meer te doen, dus was hij uiteindelijk ook maar naar bed gegaan. Nu lag hij hier, te staren naar vormpjes in het donker die zijn eigen hersenspinsels begonnen te produceren. Moet je nagaan hoe erg zijn verveling was. Lang uitgerekt lag hij in zijn bed, zijn armen wijd, zijn benen wijd, wachtend op de slaap die maar niet kwam. Hij had al zoveel gedaan om van zijn verveling proberen af te komen. Hij had geprobeerd zijn eigen haren te tellen, het dekbed elke keer anders neergelegd, al zestien keer zijn kussen opgeklopt, schaapjes geteld, in zijn dagboek getekend en zelfs een boek erbij gepakt. Maar toen hij eenmaal met het boek op schoot in zijn bed zat had hij zijn hoofd geschut en het ding maar weer weg gelegd. Hij ging zich niet tot boeken verlagen, dat zou wel héél erg zijn. Zijn dagboek stond trouwens boven alle boeken, dus dat kon nog net. Nu begon hij ploppende geluidjes te maken met zijn lippen, vulde hiermee de tijd op. Tot dat hij zich begon te irriteren aan het geluid van het geplop en dus daar ook maar mee ophield. Met een ruk kwam hij opeens overeind, zodat hij zat, en zuchtte een keer diep. Onhandig kroop hij zijn bed uit, scharrelde een beetje rond totdat hij in het verblindende donker zijn pyjama broek had gevonden en deze over zijn kont heen hees. Wat hij ging doen wist hij nog niet, misschien melk drinken ofzo. Dat hielp toch? Hij schuifelde richting de deur die de slaapzaal afsloot en trok deze open. Hij kromp lichtjes ineen bij het harde gepiep van de krakende deur die door de stilte heensneed. Schoof toen naar buiten en sloot de deur achter zijn kont. Een klein gangetje strekte zich voor hem uit, aan zijn linkerhand, recht tegenover hem een andere deur. Uit het niets krulde zijn mondhoeken zich lichtjes om. Maar natuurlijk! Dat kon hij ook doen.. Maar zou het mogen? Vast wel. Als hij zei dat hij niet kon slapen mocht het vast wel. Stilletjes trippelde hij het gangetje over, door naar de andere houten deur die toe behoorde aan de meisjesslaapzaal. Langzaam opende hij deze, keek om het hoekje. Hier was het al even donker als in de jongensslaapzaal. Maar hij wist welk bed van Eph was. Sowieso al, maar hij kon hem zelfs in het donker herkennen nu. Hoge silhouetten van opgestapelde boeken stonden als torretjes rond haar bed heen. Stilletjes sloot hij de deur weer achter zich, draaide zich vervolgens weer om en liep door. Zijn blik ging schichtig een enkele keer naar andere bedden. Sommige leeg, andere beslapen. Uit het niets maakte hij opeens een enorme sprong en wist nog net een gil in te slikken toen een reusachtig snurkend geluid van Romance haar bed afkomstig kwam. Diep ademde hij in. Oké, dat had hij niet verwacht. Hij knipperde enkele keren verdwaasd met zijn ogen, kwam de schok weer te boven en liep door. Binnen een ogenblik had hij de kamer overgestoken en liep voorzichtig langs Eph haar bed heen. Langs de zijkant van het bed boog hij zich over haar heen. Van dichterbij wist hij nog net de details van haar gezicht te onderscheiden. Een lichte glimlach kroop bij hem omhoog. Het zien van haar maakte hem gelukkig, natuurlijk. Vervoglens kwam hij weer ietjes overeind, pakte de punt van haar dekbed en trok deze in zijn geheel overeind. Hij plaatste één knie op de rand van het bed, de buitenste knie, om bij haar in bed te kruipen.

In een vredige slaap lag Ephony met de deken tussen haar armen geklemd op haar rug, haar ogen gesloten en haar blonde haar als een wilde bos over het kussen gedrapeerd. Ze merkte niets van de opengaande deur, Romance gesnurk kwam niet eens aan in haar onderbewustzijn. Toch lag de onrustige trek rond haar lippen, waren haar handen onrustig. De flarden dromen als onsamenhangende beelden die ze niet meer zou herinneren als ze wakker werd, niet eens wist dat ze gedroomd had. Haar eigen zachte gemompel werd verstomt door Romance, werd verder niet gewekt door de zachte voetstappen op het hout van de slaapzaal. Haar gezicht leek te ontspannen, draaide zich op haar rug en liet de deken los, haar gezicht naar het plafon gericht. De kou die over haar heen kwam deed automatisch kippenvel ontstaan, deed haar wenkbrauwen fronsen in haar slaap. Die kou was niet prettig, allesbehalve op dit tijdstip. Haar benen bewogen, proberend de warme lucht om haar heen te houden. Het laatste zetje om haar wakker te krijgen, het feit dat haar matras bewoog zonder dat zij dat zelf deed. Hoe ze naar een kant werd geheld aangezien er opeens een gewicht daar drukte. Haar ogen schoten open, de rest van haar lichaam lag er stijf bij. In de donkere kamer, midden in de nacht, zag ze het silhouet van een mannelijk persoon boven haar hangen. Van achter beschenen door het flauw maanlicht dat door het raam naar voren kwam, warrig haar en haar deken in zijn hand. Haar mond opende zich, haar ogen verwijde zich in een langzame beweging terwijl de druk op haar matras van de knie van deze man toe nam. Haar lichaam verstijfd, haar geest verward door dit alles, vanuit een droom wakker geworden en dit als eerste in haar gezichtsveld. Uiteindelijk, voor haar gevoel had het eeuwen geduurd, kwam de ijselijke gil uit haar keel. Met een ruk was ze overeind gekomen, had de deken uit de hand getrokken en naast zich neer gelegd. Haar gillende stem maakte onlogische zinnen, woorden zoals 'wegwezen' en 'pervert' of 'gestoorde gek' waren nog half hoorbaar. Met een trap van haar voet had ze hem weggeschopt van haar bed, had onwillekeurig een extra zet gegeven door luchtsturing om zichzelf te beschermen. Voor dit moment wenste ze dat Savador hier was of Laurens, iemand die haar weg kon halen bij zo'n vieze... verkrachter midden in de nacht. Hoe was deze pervert in godsnaam in het kasteel gekomen. Misschien was het een van de leerlingen, of was het een van de leraren. De woede verzwolg haar, was geen goede combinatie samen met haar angst. Ze sloeg in een blinde poging haar benen over de rand, haar hand greep naar een van het bovenste boek op de stapels rond haar bed en voelde dat ze meteen een goed, zwaar maatje te pakken had. Met een stap, wat eerder op een debiele sprong leek, het boek in haar beide handen geklemd. 'Vieze.. gore... eikel,' piepte haar stem waarbij ze naar het persoon liep, haar gezicht half verborgen achter de warrige blonde lokken. 'Hoe durf je... hier op school, zoiets te doen. Vieze buitenstaander,' haar piepende stem over gegaan in een boze en hees gegrom, haalde nu uit met het boek om dit persoon nooit meer het idee te geven zonder schade zoiets als dit te doen. Hij zou het niet eens meer in zijn hoofd krijgen om minderjarige meisjes op die manier te benaderen, goorlap.

-Ik hoop dat ik met mijn “gesnurk” binnen mag vallen!

Romance lag heerlijk te slapen en had niets door van wat er om haar heen gebeurde. De laatste paar dagen had ze pas echt kunnen slapen nu Fire weer terug was en blijkbaar kwam al het gestress eruit door middel van haar gesnurk. [Hier pak ik je nog wel voor terug!] Met haar ene hand onder haar hoofd en de andere over de deken heen rustte ze uit. Ze hoorde niet hoe de deur van de kamer open ging en hoe een persoon zacht over de houten vloer van de kamer richting Ephony liep. Ze schrok wakker en kwam meteen omhoog toen ze de gil hoorde. Ze mompelde een paar woorden die beter niet kunnen worden gezegd in goed gezelschap toen ze haar hoofd stootte aan het stapelbed boven haar. Ze wilde met haar hand over haar hoofd gaan, maar stokte in die beweging toen ze de woorden van Ephony hoorde en draaide zich zo snel als haar deken dat toeliet zich om. Ze keek even een paar seconden verbaasd toe en zag door het maanlicht alleen iemand in hun kamer staan die ze niet kende. En aan de woorden die Ephony gebruikte, kende zij die persoon ook niet. Daarna kwam ze in beweging. Ze schopte de deken naar achteren en sloeg haar benen over de rand en stond op. Met een snelle beweging was ze bij Ephony en ging naast haar staan. Aan de woorden van Ephony te horen, kreeg ze een vaag idee van wat de persoon van plan was geweest en haar blik werd strak. Hoe durfde iemand hier binnen te komen en zoiets te doen? Ze wilde een kaars pakken, maar ’s nachts hadden ze alle lichten hier zo veel mogelijk uit om goed te kunnen slapen en nu was er dan ook geen een brandende kaars. Ze zag hoe het boek vervaarlijk heen en weer werd geslingerd in een poging de indringer te raken en ging uit de baan van het boek staan. Ze wilde echt niet worden geraakt door zo’n boek in de bui dat Eph nu was. Ze maakte een kleine bal van lucht en hield die voor zich. Als hij ook maar één rare beweging richting Eph zou maken dan zou hij morgen niet meer kunnen staan van pijn. Haar gezicht was strak en haar blik een mengeling van woede en verachting. Nog niet zeker welke emotie ze binnen zou moeten laten. Er was een heel verschil bij haar tussen verachting en woede. Simpel gezegd, maakte je haar woedend dan kreeg je iets over je heen om het zacht te zeggen. Verachtte ze je, dan kreeg je een ijskoude behandeling en was je voor haar niets meer waard. Nog minder dan een kleine mier op een grasveld. Die ze kon vertrappen als ze daar zin in had. Gespannen bleef ze nu toekijken naar wat er zou gebeuren. Zij zou er in ieder geval klaar voor staan.

Hij zag hoe ze draaide, hoe haar gezicht zijn kant op kwam te liggen. Werd ze wakker? Lichtjes kropen zijn mondhoeken om, zo stil mogelijk boog hij zich verder over haar heen. Zijn gewicht nam toe, drukte het matras verder in. Vond het eigenlijk totaal niet erg dat hij haar wakker maakte, had eigenlijk wel zijn om Eph even helemaal in zijn armen te kunnen nemen terwijl deze tegen hem aan kroop. Nu zag hij toch duidelijk haar ogen die recht naar hem opkeken, de lichtblauwe kleur werd verdoezeld in het maanlicht en kreeg een grijze, glanzende kleur. Niet wetend dat ze hem niet kon zien, niet kon herkennen, bracht hij zijn hand omhoog, legde zijn wijsvinger tegen zijn lippen aan als teken dat ze stil moest zijn. Zijn mondhoeken omgekruld, onzichtbaar voor haar. Nogal verward knipperde zijn ogen opeens toen Eph een geluid produceerde wat hij haar nog nooit eerder had zien doen. Een gil, ijskoud, weergalmde door heel de slaapzaal. Waar was ze in godsnaam mee bezig, zo maakte ze iedereen wakker! ‘Ssjt, Eph!’ Siste hij haar toe. Hij had nauwelijks door dat ze het deken uit zijn handen trok, het kwam hem zelfs goed uit. Hij boog zich verder over haar heen, wilde zijn hand tegen haar mond aandrukken, haar zo te dwingen dat idiote gegil de kop in te drukken. Maar vlak nadat hij dat had gedaan werd hij gedwongen achteruit te stappen en in elkaar te krimpen toen haar voet zich dwars tussen de vork van zijn benen in zijn klokkenspel verpulverde. Een moeizame kreun kwam uit zijn borst terwijl hij een stap achteruit zette. Dat had hij niet moeten doen, met tegenzin zakte hij door zijn benen heen terwijl zijn handen beschermend omlaag vlogen. Waar had hij dat nou weer aan verdiend? Wat bezielde haar in gódsnaam? Nog een diepe kreun, ‘Verdomme!’ Snauwde hij terwijl zijn hoofd zelfs duizelig werd. ‘Eph, waarom doe je zo verdomd idioot! Je droomt, hou op!’ Maar ze luisterde niet, praatte tegen hem terwijl hij door haar heen sprak. ‘Buitenstaander?’ Verward nu. Víéze buitenstaander? Waar had ze in godsnaam last van? Zijn gedachtegangen werden verstoord door een nieuwe kreun, zijn handen krampachtig gesloten om zijn gevoelige en edele delen. Kl*te, kl*te kl*te.. Met één hand liet hij zichzelf los - Eph kon echt veels te hard trappen - en zocht hiermee steun bij het best naast hem. Moeizaam hees hij zichzelf eerst op zijn knieën, om daarna langzaam weer op te staan. Maar net toen hij zijn hoofd weer op wilde richten; ‘Eph, nu moet je écht even luisteren-’ Een harde bonk verstoorde zijn zin, zijn hoofd knalde opzij. Doffig had het geklonken toen het boek met een smak zijn schedel raakte. ‘AU, EPH! VERDOMME!’ Schreeuwde hij nu. ‘HOU NOU IS OP!’ Nog een kreun. Hij kwam wiebelend op zijn voeten te staan toen zijn ondersteunende hand naar zijn hoofd toeschoot om hier zijn hand tegen aan te drukken. Alsof hij hier zo het bonken kon tegen gaan. ‘Christus zeg, Ephony, ben je nou helemaal achterlijk geworden in die goddelijke blonde kop van je!’ Snauwde hij. Luisterde zelf nauwelijks meer naar zijn woorden. ‘Verdomme! Je kan het ook gewoon zéggen, je hoeft niet gelijk ontiegelijk hard in mijn ballen te trappen. Of.. of.. of een bóék tegen m'n harses aan te smijten. Bij die eerste trap was het al duidelijk dat ik niet welkom was, dus bij de tweede keer laat dat boek dan alsjeblieft achterwegen.’ Kort was hij stil, ademde diep in. ‘Kl*te m'n ballen.’ Kreunde hij nu. Zijn wenkbrauwen fronste diep onder het .. onaangename gevoel. Zwáár onaangename gevoel. Nogal moeizaam, één hand beschermde alles nog steeds daar beneden, liet hij zich neerzakken op Ephony's bed bij het voeteneinde. Nu pas merkte hij Romance op, maar hij kon de kracht niet vinden om haar te begroeten. Hij had alleen een boxer en donker blauwe pyjama broek aan, zijn bovenlichaam was ontbloot en verbleekte lichtjes in het maanlicht in tegenstelling tot zijn haar die er alleen maar donkerder door leek te worden. ‘Kan iemand alsjeblieft een ijszak halen, ik denk niet dat ik de trap af naar beneden toe red,’ Mompelde hij toen zachtjes, ergens iets geïrriteerd ook.

In haar wilde poging om de vieze perv bij haar vandaan te halen en die gozer eens goed te doen beseffen dat hij hier niet zomaar mee weg kwam had ze wild in het rond geslagen met het boek. Af en toe voelde ze de dreun door haar handen en armen, wat betekende dat ze raak had geslagen. Vanuit haar ooghoeken dat ze het gestalte van Romance gezien, maar ze was te veel bezig met het ontwijkende lichaam te raken. De schreeuwende stem had haar niet gestopt, ze was doodleuk doorgegaan met uithalen. De stem leek aan te houden, deed totaal geen moeite om stil te blijven. Iets wat haar verbaasde door haar angst en woede heen. In een ruk hielden haar armen op, hing het boek nog boven haar hoofd waaruit bleek dat ze midden in een zoveelste sla-beweging was blijven hangen. Haar naam, ze besefde dat haar naam al meerdere malen uitgeroepen was. Als ze helder was geweest had ze gelachen om zijn woordkeuze, maar nu staarde ze hem alleen maar aan. 'Laurens?' vormde haar lippen, haar stem haast als een zucht zo zacht toen het door leek te dringen wat er was gebeurd en dat het Laurens was geweest die boven haar had gehangen. Ze staarde hem alleen maar aan, haar ogen verwijd en het boek nog boven haar hoofd hangend. Ze was Romance vergeten, vergeten dat het midden in de nacht was. Ze staarde alleen maar naar Laurens die nu op het voeteneinde was gaan zitten en moeizaam kermde. 'Lau?' haar stem piepend, nog steeds bevroren in de houding. Het boek was uit haar handen gevallen waarbij haar lichaam in een ruk naar voren was geschoten waarbij het dikke boek nu roerloos op de grond lag. Haar armen uitgestrekt naar Laurens toe, haar ogen vol met tranen waarbij ze hem on zijn hals vloog. 'Laurens, jij stomme, idiote debiel dat je bent,' snikte ze, merkte niet eens dat ze hem omgeduwd had en nu half over hem heen lag. 'Het spijt me zo, ik.. ik,' happerde ze tussen haar opluchtings en wanhopigheidstranen heen. Ze kwam omhoog, steunde op haar handen waarbij ze haar rug geheel holde en haar betraande ogen over hem heen liet glijden. 'Heb je veel pijn? Het spijt me zo. In dit donker... het was donker... ik herkende je niet,' stamelde ze weer onsamenhangend, gleed op haar knieën naast het bed voor hem waarbij haar handen op zijn bovenbenen lagen. Het grote gevoel van schuld knaagde aan haar, hoe had ze hem niet kunnen herkennen. Hoe had ze hem aan kunnen zien voor een... buitenstaander die haar midden in de nacht de angst van haar leven wilde geven. Haar voorhoofd op zijn knie - ze had haar hoofd geheel verslagen naar voren laten vallen om daarbij onzacht op zijn knie terrecht te komen - en haar armen gebogen over zijn benen heen. Met een ruk kwam ze daarna overeind, keek tegen hem op. 'IJszak... Waar hebben wij een ijszak?' met een zoveelste ruk was ze omhoog gekomen, draaide wild rond om op een wonderlijke manier ergens in de slaapzaal een ijszak te voorschijn zien te ploepen. Het was duidelijk dat haar hoofd er niet bij stond.

Ze had niets verstaan van Laurens die tegen Eph zat te sissen en deed daar ook geen moeite voor. Ze wilde niets horen van hem en bleef beschermend naast Eph staan. Niemand zou hier zomaar haar aan kunnen raken als ze dat niet wilde. Daar zag ze de eerste klap al aankomen en wilde bijna in haar handen gaan klappen. Eph kon erg goed met een boek in de rond slaan. Logisch als je al die stapels rond haar bed zag staan. Je hoefde niet alleen te lezen met boeken. Ze waren ook erg effectief om ongewenste mensen mee te slaan wat Eph bewees. Haar ogen werden groot van verbazing toen ze de stem hoorde van de “aanvaller”. Die stem kende ze. Maar waarvan? Een ogenblik en een schreeuw later wist ze het. Laurens! Wat deed hij hier in hemelsnaam rond dit tijdstip? Was hij soms weer zijn muts kwijt? Romance had niet veel opgevangen de laatste maanden. Meer in een zombie bui op school doorgebracht en de roddels hadden haar niet echt bereikt. Ze hoorde weer een harde slag van het boek tegen Laurens aankomen. ‘Eph! Stop!’ Maar Eph hoorde haar ook niet meer. Totaal in de ban van haar woede ging ze door met het slaan. Laurens had het aardig te verduren. ‘Eph! Hou op!’ Ze deed een paar stappen naar voren en wilde het boek uit de handen pakken toen ze het boek al liet vallen. Gauw stuurde ze het boek terug naar een van de stapels en legde het daarvoor op de grond. Daarna liep ze naar de twee toe en hoorde het gesprek aan. Hoe kon Laurens nu zo dom zijn af en toe? Het was midden in de nacht. Dan hoorde hij hier gewoon niet te zijn. ‘IJszak?’, herhaalde ze zachtjes. Met een simpele beweging stuurde ze een luchtbal richting het raam dat nooit op slot zat. De raam vloog een klein stukje open. Ze pakte Eph bij haar armen en duwde haar op het bed en keek haar aan. ‘Doe hetzelfde wat ik doe en zorg voor constante koude lucht.’, zei ze streng. Eph’s ogen schoten heen en weer en ze leek er niet echt bij te zijn dus herhaalde ze het nog een keer om zeker te weten dat ze het had begrepen. Ze liet de gemakkelijke beweging zien. Ze haalde de echte koude lucht uit een luchtstroom hoog in de lucht en bracht een luchtsluis naar beneden tot de plekken waar Laurens was geraakt. De koude lucht moest tijdelijk voor een beetje verkoeling zorgen. Zodra Eph het had overgenomen rende ze weg en zocht in het donker de weg naar de keuken waar altijd een kaars brandde. Ze trok de koelkast open en moest even knipperen tegen het felle licht dat er vanaf kwam. De diepvries die bovenin lag was leeg en ze zuchtte geërgerd. Waarom was er juist vannacht geen ijszak te vinden? Ze vond wel een grote zak en liet de kraan stromen om water erin op te vangen. Met de zak met water in haar ene hand en de kaars in haar andere hand rende ze weer naar boven en eenmaal bij het bed ging ze op haar knieën zitten. De kaars zover mogelijk uit de buurt van de boeken en de zak op het open stukje voor haar. ‘Maneant fumo.’ En de zak verdween in kleine deeltjes. Ze hield ze met één hand bij elkaar en met de andere gebruikte ze de koude lucht om de deeltjes te bevriezen. Zodra ze bijna waren bevroren liet ze ze weer bij een komen en bevroor het laatste stuk. Ze was geconcentreerd op wat ze aan het doen was dat ze totaal niet doorhad hoe het met Eph en Laurens ging. Romance zuchtte toen het klaar was en hield de zak omhoog. ‘Was er een ijszak gewenst?’ Haar stem iets buiten adem doordat ze de hele tijd geconcentreerd had gewerkt. ‘Laurens. Wat doe je hier? Je bezorgde me bijna een hartaanval.’ Haar ogen nu op het gezicht van Laurens gericht. Hij had een goede reden nodig om hier te zijn. Ze was meer het doorslaap type dan het ‘oh maak me maar ieder moment van de nacht wakker’ type.

Toen hij eindelijk zat leek dat net het moment te zijn waarbij Eph ontwaakte uit haar slaapwandelen, of iets dergelijks. Hij wist niet precies waarvan ze last had gehad, maar ze stopte in iedergeval; daar ging het om. Maar toen hij dacht dat Ephony haar excuses aan begon te bieden schold ze hem juist uit. Dus nogal verward legde hij zijn éne arm rond haar heen toen ze zich boven op hem stortte en luisterde naar haar woorden. ‘Ík!? Hoezó?’ Vroeg hij dan ook verward en geïrriteerd. Hij was net helemaal in elkaar geramd door haar met één of anders stom boek waarvoor hij nu moordlustige plannen kreeg om het ooit te gaan verbranden in de opehaard. En dan was híj de idioot hier? In Barls naam! Zijn wenkbrauwen fronste, zijn lichaam pruttelde tegen toen hij omgeduwd werd onder Ephony haar krachten en op zijn rug kwam te liggen. ‘Rustig,’ Mompelde hij zachtjes toen hij Eph zo panisch hoorde doen. Nogal onbenullig klopte hij een keertje op haar rug. ‘Valt wel mee,’ Loog hij toen ze vroeg of hij last had van veel pijn. Zijn hoofd bonkte, en zijn kruis voelde nou ook niet bepaald.. aangenaam. Hij viel stil, nu pas drong het door. ‘Je herkénde me niet?’ Vroeg hij dan ook, retorisch bedoeld. Vandaar! ‘God, Eph!’ Argh. ‘Wie denk je anders dat er hier komt?’ Hij fronste lichtjes, gekwetst ook ergens. Hoe kon ze hem nou niet herkennen? Met moeite drukte hij zichzelf weer overeind. ‘Kom Eph, niet huilen.’ Mompelde hij onhandig, legde hierbij zijn hand op haar blonde haren. Hij wilde niet dat zij huilde, zij had tenslotte geen boek tegen d'r harses aan gesmeten gekregen. ‘Eph, sta op.’ Mompelde hij zachtjes. Zijn ogen rolden nogal vermoeid weg toen hij haar panische gedoe zag, Romance daarin tegen bleef heel kalm en ging te werk. Zijn aandacht werd getrokken door het raam dat open klikte dankzij Romance haar luchtsturingstechnieken. Toch wel iets wat bewonderingswaardig was. Lichtjes sloten zijn ogen zicht toen hij duidelijk de verkoelde plekken rond zijn hoofd voelde. ‘Hm, dankje Ro.’ Mompelde hij. Het hielp een klein beetje, niet echt geweldig. Maar beter iets dan niets. Daarna verdween ze. ‘Eph, ga zitten.’ Hij pakte haar hand, trok eraan en dwong haar naast haar op het bed te komen zitten. ‘Kalmeer. Het is niet jouw schuld.’ Hij raakte lichtjes met zijn hand haar wang aan, had nauwelijks meer dat de verkoeling ophield omdat Eph deze taak niet op zich nam. ‘En panisch rondjes draaien om half 2 's nachts is.. nogal doelloos,’ Hij haalde een glimlach omhoog, probeerde haar op te vrolijken, haar over haar panische bui heen te helpen. Zijn glimlach vervaagde. ‘Sorry dat ik je zo liet schrikken,’ Mompelde hij opeens zachtjes. ‘Het was niet te bedoeling.’ Hij keek om toen Romance weer naar binnen kwam. Stilletjes bleef hij toe kijken. Ah, rookinficatie. Nooit had hij het echt begrepen, en dus ook niet gekund. Zelfs al was hij zelf een keer in stof opgegaan. Een onzichtbare huivering gleed over zijn rug. Vervelende herrinering. Hij wist niet wat Romance nou eigenlijk van plan was dus bleef maar sullig toe kijken. Totdat ze opeens een zak met ijs had. Aha, dus dat was haar bedoeling geweest. ‘Geweldig,’ mompelde hij dan ook gelijk. Hij boog zich voorover, pakte misschien net iets de gewillig de zak uit haar handen en trok het elastiek bij zijn pyjama broek omhoog. Hij liet de zak eronder glijden, op zijn kruis. Een verlichtende zucht verliet zijn lippen, deed zijn ogen sluiten. Hèhè. ‘Aaah, dank je wel, Romance.’ Mompelde hij met gesloten ogen. Veel beter. Hij opende zijn ogen pas weer toen Romance weer tegen hem sprak, zocht met zijn grijze ogen de hare op. Zelfs 's nachts was de paarse kleur hiervan duidelijk te zien. Hij haalde een keer nonchalant zijn schouders op. ‘Ik verveelde me,’ Legde hij uit. ‘Dus toen ging ik maar naar Eph toe,’ Kijken of hij daar wel in slaap kon vallen. ‘Sorry, dat Eph je wakker gilde.’ Zijn mondhoeken trokken lichtjes om, zei het nu alsof het Éph haar schuld was geweest. Hij draaide zijn gezicht haar kant op, grijnsde nu zelfs. ‘Nou ja, ik hoef in ieder geval later niet bang te zijn dat je ooit aangerand word door één of andere vieze pervert. Je kan geweldig goed van je afslaan.’ Complimenteerde hij haar droogjes. ‘Zelfs zonder boek ben je behoorlijk effectief.’ Zijn beste vriend was daar zelf het levende bewijs van. Diep ademde hij in. ‘Nou ja, mag ik nu wel hier blijven?’ Hij had het wel verdiend eigenlijk, na zo'n zware belaging. Hij keek om naar Eph, keek haar aan. ‘Ik zal heel, héél stil zijn,’ Keek weer om naar Romance. Zijn woorden klonken alsof hij haar probeerde over te halen. Hij was nauwelijks stil, heel de tijd overdag was hij wel te horen als hij aanwezig was op de puffoonetage. Of hij haalde meubelen onderuit, of hij was met Ené aan het stoeien of hij probeerde Poxi te leren praten waarbij het nodig was om dúídelijk te articuleren.

Snuffend bleef ze op Laurens liggen, haar armen om hem heen terwijl ze het verbaasde kreetje van Laurens in haar oren hoorde weergalmen. 'Een... vieze inbreker?' murmelde ze snikkend in een poging zichzelf uit te leggen en waarom ze ingodsnaam zo geflipt was. Onder zijn gemurmel en haar eigen panische bui was ze weer omhoog gekropen vanuit haar geknielde positie op de grond, keek Laurens met een te grote bezorgdheid en schuldgevoelens aan. Pas toen ze Romance stem weer hoorde schoten haar grijsblauwe ogen naar haar om haar wat verdwaasd aan te blijven staren. Slapjes liet ze zich omdraaien door Romance, staarde haar nog steeds met verwijde ogen aan alsof ze zojuist een moord had gepleegd en ze nu de bewijzen aan het verdoezelen waren. 'Dehè?' klonk haar onintelligente reactie toen ze de opdracht van Romance hoorde, voelde haar hart nog steeds in haar borskast roffelen. Iets wat aangaf dat ze nu op dit moment totaal niet tot een rustige opdracht in staat was waar haar concentratie bij nodig was. Ephony zelf was weer opgesprongen zodra Romance weg gelopen was, draaide zich weer panisch naar Laurens toe om haar ogen bezorgt over hem heen te laten gaan. Weer werd ze teruggetrokken naar het bed, had het gevoel dat ze nu al vijftig keer was opgestaan om weer terug te gaan zitten. Met een hangend hoofd en schouders zat ze nu naast Laurens, staarde schuldbewust naar haar knieën met de gepijnigde uitdrukking over haar gehele lichaam. 'Jawel,' murmelde ze tegen hem in. In haar ogen was het wel haar schuld. Hoe had ze hem niet kunnen herkennen? Haar kin kwam wat omhoog waarbij ze hem schuin aankeek. Zijn poging om haar weer te doen glimlachen werkte averechts. Haar gekwelde uitdrukking leek nog een tandje erger te worden, draaide haar bovenlichaam nu geheel naar hem toe. Maar voordat ze iets kon zeggen was Romance alweer teruggekomen. Ze merkte niets van wat het meisje deed, staarde alleen maar bezorgt naar Laurens alsof hij daarnet had gelegen met grote wonden en bijna doodgebloed was. 'Dank je Romance,' piepte ze kleintjes toen ze uiteindelijk het resultaat zag, de ijszak die nu gewillig door Laurens uit haar handen gerukt werd. Stilletjes met haar handen ineengeslagen op haar schoot luisterde ze naar Laurens die antwoord gaf op Romance haar vraag. 'Sorry,' herhaalde ze de verontschuldiging van Laurens naar Romance toe, had zo gauw niet door dat alle schuld nu op haar schouders gelegd werd. Toen zijn grijze ogen weer op haarzelf gericht werden tilde ze haar kin op om hem aan te kijken. 'Stommerd,' murmelde ze, hoewel haar mondhoeken slapjes omkrulde in een glimlach door zijn woorden. 'Tuurlijk,' gilde ze zowat uit bij Laurens vraag, had achter zich de deken al weggeslagen om ruimte te maken in het hemelbed. Ze kon hem nu moeilijk weigeren na wat ze net had gedaan. Haar houding leek weer te ontspannen toen ze opstond, haar schouders wat meer naar achter gekanteld dan in de gekwelde houding van daarnet. 'Stil, jij... anders hou ik je wel stil,' vanuit haar ooghoeken glimlachte ze naar Laurens, waarna ze zich op Romance richtte. 'Sorry dat ik je wakker gemaakt heb. Ik zorg wel dat je niets meer van Laurens hoort,' daarna draaide ze zich naar Laurens om. 'Je houd je hand wel uit je broek als je naast me ligt, ijszak of geen ijszak,' sprak ze hem streng toe, waarna ze de deken geheel weg sloeg en voor Laurens ging staan. 'Sorry nog,' mompelde ze, nam zijn gezicht tussen haar handen en drukte zachtjes haar lippen op zijn voorhoofd ter verontschuldiging. Daarna kroop ze terug het bed in, schoof wat naar de zijkant om ruimte voor Laurens over te houden.

Zodra ze klaar was met het maken van de ijszak en het aan Laurens gaf, moest ze in zichzelf lachen om de snelheid waarmee hij de zak pakte. Eph had aardig goed getrapt. ‘Graag gedaan.’, antwoordde ze zachtjes. Haar ogen bleven gericht op Laurens om een antwoord te krijgen op haar vraag. Even was ze verbaasd over het antwoord, maar daarna kon ze het niet laten om een keer diep te zuchten. Waarom kon hij ’s nachts niet gewoon gaan slapen? Dan kon je je ook niet vervelen. Gewoon gaan liggen en dan in slaap vallen. Zo moeilijk kon dat toch niet zijn? Ze had daar zelf nog nooit last van gehad dat ze niet in slaap kon vallen. En anders ging ze een stukje vliegen en dan viel ze dan wel in slaap. Als ze in bed lag dan duurde het maximaal tien minuten en dan sliep ze al. Bij zijn verontschuldiging keek ze hem ongelovig aan. ‘Lau…’, maar haar antwoord werd al gesmoord door de excuses van Ephony. ‘Laurens. Als jij gewoon was gaan slapen en niet midden in de nacht onze kamer in kwam dan zou Eph me helemaal niet wakker hebben hoeven gillen. Geef haar voortaan een seintje of zo wanneer je komt.’, zei ze zacht. Maar toch was er ergernis in haar stem te horen die duidelijk op Laurens gericht was. Eph kon hier niets aan doen. Romance kwam overeind en keek op de twee neer. Hoofdschuddend richtte ze haar blik weer op Laurens bij zijn vraag. ‘Ik weet nergens van als Savador je hier betrapt.’ Ondertussen liep ze naar het raam die ze sloot. Ze kon niets anders dan lachen bij zijn redenering dat hij heel stil zou zijn. Hij wist geen eens wat het woord betekende. En anders kon hij het al helemaal niet uitoefenen. Ze probeerde haar lach in te houden om wat te zeggen, maar het was moeilijk. ‘Anders plak ik je mond dicht.’ Haar dreigement werd verzwakt door de lach en ze moest moeite doen om zich niet weg te laten glijden in haar gedachten op zoek naar een herinnering waar Laurens wel stil was. ‘Maakt niet uit, Eph. Morgenochtend installeer ik wel een alarminstallatie op onze deur waar alleen wij de code van weten. Dan kunnen wij tenminste doorslapen en mag laurens zichzelf gaan vervelen.’ Romance draaide zich om en liep de laatste meters van het raam naar haar bed en kroop erin. Argh. Het hele bed was koud geworden doordat ze de deken open had gehad en het raam los had staan. Om Eph en Laurens privacy te geven draaide ze zich op haar zij met haar rug naar hen toe en trok de deken dicht om haar heen om de warmte weer terug te krijgen. Ze probeerde de geluiden uit te bannen, maar dat was een trucje die ze niet echt onder de knie had en zoals gewoonlijk lukte het vanavond ook weer niet. Ze sloot haar ogen en dacht aan slaapverwekkende dingen. Haar gedachten gingen naar een van de preken van haar oma over hoe je het huis het beste schoonhield en ze viel langzaam weer terug in slaap.

Zijn blik was op Romance gevestigd, zijn ogen werden duidelijk veronschuldigent. ‘Sorry,’ Murmelde hij opnieuw. ‘Hoe zag je dat voor je?’ Zijn mondhoeken krulden onwillekeurig toch weer iets om. ‘Dat ik een papieren vliegtuigje op haar afstuur? Volgens mij gilt ze dan net zo hard.’ Plaagde hij Ephony zonder haar aan te kijken. Zijn ogen rolden weg toen Romance Savador zijn naam zo klakkeloos liet vallen. ‘Die komt hier toch nooit,’ Wuifde hij haar opmerking weg. Wilde er niet aandenken als hij wél hier kwam. Een huivering liep over zijn rug. Hoe zou hij in godsnaam reageren als hij zag hoe hij bij Eph in bed lag? Had Eph het eigenlijk wel al verteld? Zijn ogen gingen net naar Ephony toe toen ze weer sprak. Lichtjes liet hij zijn wenkbrauwen omhoog komen. ‘Is dat een dreigement?’ Vroeg hij, zijn mondhoeken trilden lichtjes. Eph die hem stil ging houden, dat zou interessant worden. Maar Romance voegde er ook nog iets aan toe en zijn ogen rolden weg. ‘Oke oke, ik heb het toch beloofd? Ik zou heel stil zijn.’ Beloofde hij hen beide nog een keer. Hij trok een wenkbrauw op toen hij Romance nog hoorde. ‘Die kraak ik zo,’ Kaatste hij nog terug, zijn mondhoeken vrolijk omhoog getrokken in een glimlach. ‘Ik ben heel goed in apparaten sabboteren. Daarnaast heb ik altijd Ené nog, die helpt me wel.’ Die beukt gewoon voor hem de deur in als hij het vroeg, daar vertrouwde hij volledig op. Romance liep net weg toen Ephony weer tegen hem sprak. Zijn blik vloog haar kant op, probeerde haar in de ogen aan te kunnen kijken. Zijn borst ging lichtjes op en neer onder zijn geluidloze lach. ‘Geeft niet, Eph.’ Zijn ogen sloten zich kort bij het voelen van haar warme en zachte lippen tegen zijnvoorhoofd. Hij stond op, waarbij zijn hand alsnog in zijn broek verdween. Grabbelde hieruit de ijszak en legde deze naast het bed neer. Morgenochtend zou hij wel eer helemaal ontdooid zijn. Vervolgens kroop hijm net als Eph, bij haar in bed. Gewillig trok hij het dekbed over hen heen, hoog tot over hun schouder, om gelijk naar haar toe te schuiven. Genietend van haar warmte. Onder het deken sloot hij zijn armen om haar heen om haar nog dichter tegen zich aan te kunnen trekken. Zijn lippen vonden gemakkelijk in het donker haar oor. Hier drukte hij ze tegen aan om fluisterend te vervolgen: ‘Maar Eph, als ik het zelf niet mag doen, dan moet je me toch echt helpen.’ Een zacht en plagend gegrinnik als gevolg, greep haar polsen uiteindelijk vast om poken tegen te gaan. ‘Oke oke, dan niet.’ mompelde hij nog zachtjes lachend. Terwijl hij haar polsen nog stevig vast hield zodat ze zichzelf niet kon bevrijden boog hij zich verder naar haar toe, drukte zijn lippen tegen de warme huid bij haar hals. Tilde hierna zijn hoofd weer op en vond haar lippen. Na deze gekust te hebben wilde hij zijn hoofd weer rustig op het kussen leggen. Maar vlák nadat hij dit had gedaan vloog zijn hoofd weer omhoog en keek hij over zijn eigen schouder heen, om naar Romance zijn bed die een stukje verder op lag. ‘Hmm,’ Kreunde hij opeens zachtjes. ‘Ah, Eph. Ja daar, precies.’ Hij draaide zich weer om naar Eph. ‘Ah, perfect.’ Kreunde hij nu harder. Romance kon echt niet zo snel in slaap vallen, en ze kon heus wel tegen een plagerijtje. Dus kreunde hij opnieuw, en opnieuw. Alsof hij werkelijk heerlijk verwend werd door Ephony. Hij bracht zijn gezicht ondertussen dichter naar Ephony toe, kuste haar hals opnieuw, kreunde ook weer opnieuw. Uiteindelijk grinnikte hij opeens, ‘Eph, au, da's nog een beetje gevoelig.’ Zijn lippen perste zich hierna hard op elkaar om lachen tegen te gaan. Zijn gezicht drukte hij in haar hals, verstopte het terwijl hij een grijns probeerde te onderdrukken.

Zelf zat Ephony stilletjes op de bedrand, bemoeide zich niet met het gesprek tussen Romance en Laurens. Nog steeds te beschaamd om het feit wat ze zojuist had gedaan, niet nadenkend dat dit eigenlijk gewoon Laurens eigen schuld was. Schichtig schoot haar blik omhoog naar Romance, om daarna naar de zijkant van Laurens gezicht te kijken. Ze kon nog net de neiging om haar wangen op te bollen en Laurens boos aan te kijken onderdrukken, gromde alleen zachtjes als teken dat hij op moest passen. Ze ging verder niet op het gesprek in, staarde vanuit haar ooghoeken naar Laurens gezicht om te kijken of ze hem nog ergens anders hard had geraakt. Bijna starend bleef ze kijken, geheel in haar eigen wereld om te kijken of er ergens op zijn gezicht nog een blauwe plek ontstond. Ze had reactie gegeven op zijn voorstel, ongelovig en daarbij meteen duidelijk gemaakt dat hij het maar met grote drang moest voltooien om stil te blijven. Ze glimlachte naar Romance toen deze zich omdraaide en over het alarmsysteem sprak. 'Ik ben bang dat hij gelijk heeft. Ené staat de laatste tijd voornamelijk aan zíjn kant,' verzuchtte ze wat gedeprimeerd alsof haar grootste liefde haar verlaten had. Ze was opgestaan, had zich weer op Laurens gefocust en haar lippen even op zijn voorhoofd gedrukt. Daarna had ze hem zonder woorden uitgenodigt om naast haar te komen liggen, draaide haar gezicht naar hem toe zodra hij naar haar toe geschuifeld kwam. Draaide op haar zij, kroop zelf tegen hem aan en sloot haar ogen, legde haar armen om hem heen en trok hem naar haar toe zodat ze zelf voornamelijk op haar rug lag. Met haar armen om zijn borst, boven die van hem kroelde ze liefkozend met haar hand door zijn warrige haar. Voelde de warmte van zijn blote bovenlijf door haar nachtjapon heen, merkte nog steeds hoe haar schuldgevoel op het hoogste plankje stond. Haar ogen schoten weer droogjes open bij het voelen van zijn lippen op haar oor, maar voornamelijk door de woorden die hij sprak. 'Pas je op, je ligt in een hele gevaarlijke situatie om dit soort dingen te zeggen,' brabbelde ze al even zacht terug. Hij had geluk dat hij haar polsen vastgreep, anders had hij weer naast het bed gelegen. Met een mislukte dreigende blik keek ze hem aan, ging toen weer op haar rug liggen toen al ingaf. Opstandig bracht ze haar armen omhoog toen ze merkte dat hij haar polsen nog steeds vasthield, maar zette geen kracht meer toen zijn lippen in haar nek drukte. Met een zachte zucht zochten haar ogen die van hem, iets wat mislukte aangezien zijn lippen daarna meteen op die van haar lagen. Gewillig, alsof ze nog steeds een schuld moest vereffenen kuste ze hem terug. Nog steeds met haar armen langs haar hoofd omhoog bleef ze stil liggen, dacht dat Laurens eindelijk zelf ook de rust had gevonden om te gaan slapen. Vanuit haar ooghoeken schoot haar blik weer naar zijn opverende hoofd, keek hem hierbij vragend aan. Nietbegrijpend draaide ze haar hoofd naar hem toe, fronsde daarna haar wenkbrauwen bij het horen van zijn uittingen. Toen het besef eindelijk tot haar nog langzaam draaiende brein doordrong - het was en bleef half twee 's nachts - werden haar ogen groot en trok ze haar handen uit zijn greep. 'Lau,' sisde ze verschrikt, sloeg nu tegen zijn borst aan ter poging hem te doen stoppen. Haar handen vonden zijn zij terwijl zijn lippen haar hals weer vonden. 'Ssjt of je bent er geweest,' dreigde ze zachtjes in zijn oor, hield haar handen dreigend op zijn zij liggen. Ze drukte hem met haar lichaam op zijn rug, lag nu half op hem en keek hem dreigend aan. Een van haar handen kwam omhoog, legde haar vinger nu op zijn lippen om zijn grijns weg te halen waarna haar hoofd even snel naar Romance toe draaide. 'Sorry, ik hou hem stil,' fluisterde ze wat hard naar het slapende gestalte, om haar aandacht daarna weer op Laurens te richtten. Haar poging om boos te kijken mislukte, haar uitdrukking ontspande waarna ze vaagjes haar hoofd schudde. 'Wat moet ik toch met jou,' fluisterde ze zachtjes, vouwde haar armen op zijn borst over elkaar zodat ze haar hoofd erop kon steunen en hem nog steeds aan kon kijken. 'Hoe hou je je mond?' bromde ze nu wat gefrustreerder, nog steeds fluisterend om zo min mogelijk geluid te maken. Haar armen strekte zich omhoog uit, rekte zich doodleuk half over hem uit, om daarna slapjes op hem te blijven liggen. Haar gezicht was in het kuiltje tussen zijn schouder en nek komen te liggen, ademde zachtjes haar adem tegen zijn nek uit, haar ogen gesloten in de hoop dat zolang zij rustig bleef hij ook rustiger werd.

Ze wuifde de excuses weg. Ze snapte het wel. Het ging haar er alleen maar om dat Laurens niet de schuld aan Ephony zou geven. Als je iets deed dan moest je daarvoor ook de gevolgen kunnen aanvaarden. Zelfs al waren ze aardig pijnlijk. Ze moest glimlachen bij zijn voorstel om een papieren vliegtuigje te sturen. ‘Waarschijnlijk komt die dan in haar oog terecht. Wil je dat op je geweten hebben?’ Ze zag Eph al voor zich en dan een rood oog die was ontstaan door het vliegtuigje. Leg dat maar eens uit aan alle vragende gezichten de volgende ochtend. Ze liep naar het raam en dacht na. ‘Dus eigenlijk is het onmogelijk om Laurens uit onze kamer te houden?’, vroeg ze zacht aan Ephony. Gelukkig kon Laurens niet stil zijn, want dan kon ze hem in ieder geval altijd horen en wist ze waar hij ergens was. Ze had geen zin om net ergens mee bezig te zijn wat Laurens echt niet hoefde te zien. Ze zou zich waarschijnlijk kapot schamen. Eenmaal in bed stuurde ze de warmte van haar uitgeademde lucht onder haar deken om het zo snel mogelijk weer warm te maken. Haar gedachten gingen naar de preek van haar oma, maar dwaalden al snel af naar Fire. Die was nu ergens buiten aan het trainen of aan het rusten, maar wilde nu het liefst hier zijn. Romance miste de nachten dat ze samen konden slapen in de grot die hun thuis was geworden en de gesprekken die ze voerden. Het was heerlijk om naar de verhalen van Fire te luisteren. De verhalen van wat er allemaal was gebeurd in het verleden en de kennis die ieder mythisch wezen doorgaf. Ze dacht aan de warmte van de vleugel die haar vanaf het eerste moment af beschermde tegen de kou en talloze andere dingen. Niet alleen de elementen, maar ook tegen de blikken van de mensen die konden kwetsen. Niets kwam door die sneeuwwitte vleugel heen. Haar ogen schoten open, maar verder bleef haar hele lichaam stil bij het horen van Laurens. Ze gromde zachtjes. Was dit zijn definitie van stil zijn? Ergens moest ze stiekem ook wel lachen om wat er gebeurde, maar hield het in en probeerde er gewoon niet op te reageren. Ze kwam overeind bij de woorden van Ephony en stond zwijgend op om naar de kast te lopen. Ze opende een la en zocht tussen de spullen naar de tube die er in zou moeten liggen. Ze had het geleend bij de kunstles om hier op de etage haar project af te maken en had wat over gehouden. Ze had het nog niet teruggebracht en daar was ze blij mee. Ze had nu twee tubes in haar handen en liet het licht van de maan erop vallen. Op één van de tubes stond het goede woord LIJM en de ander liet ze weer in de la vallen. Ze gooide de tube op het bed van Eph en hoorde een doffe plof. Haar teken dat het op het bed was gevallen. ‘Als je dit gebruikt om hem stil te laten zijn, leg dan niet je lippen op die van hem.’ Met een glimlach op haar gezicht stapte ze weer in het bed en sloeg de deken dicht om haar heen. ‘Trusten!’ Haar laatste woorden voor deze nacht en ondanks dat ze nu niet zo snel in slaap kon vallen lag ze rustig te wachten op de slaap die rond dit uur onvermijdelijk een keer zou komen.

Zijn mondhoeken trilde, zijn borst schudde en zijn buik trok samen dankzij het inhouden van zijn lach. Ephony's reacties waren perfect, maar maakte het wel moeilijker voor hem. Zijn ogen werden iets groter toen hij voelde waar ze haar handen neerlegde op een dreigende manier. ‘Hmm, wat ben je weer heerlijk váls.’ Mompelde hij zo zachtjes dat alleen Eph het kon horen, een glimlach was hoorbaar in zijn toon terwijl hij tegen haar sprak. Hij wist dat hij het verdiende, niet dat hij dat toe ging geven. Het was veel te leuk zo. Gewillig draaide hij met haar mee, werkte niet tegen terwijl zij nu half over hem heen kwam te liggen. Het enige wat hij kon doen is glimlachen, luisterde naar haar woorden. Hij kon een zacht gegrinnik net níét voorkomen toen ze naar Romance sprak die nog steeds met alle stilte in haar eigen bed lag. ‘Oja?’ Vroeg hij Eph toen zachtjes, reageerde op haar woorden alsof ze het tegen hem zelf had gehad. Hij haalde een hand omhoog en gleed met zijn vingers toppen langs haar gezicht die zijn kant op was gericht, keek naar beneden om in haar glimmende ogen te kunnen kijken. Hij keek vrolijk, zelfs te zien in het donker. ‘Heel veel,’ Beantwoorde hij haar droogjes, waarna hij met zijn wenkbrauwen wiebelde wat dan wel weer lastig te zien was in het donker. ‘Dat.. zal heel lastig worden. Maar misschien als je het lief vraagt,’ Stelde hij toen voor op een toon dat het wellicht misschien ging werken. Hij liet het toe hoe ze haar hoofd weer draaide, voelde de warmte van haar gezicht in zijn hals. Maar zijn ogen waren gericht op Romance die stilletjes haar bed uit sloop. Algauw was zijn aandacht alweer vervlogen, in plaats daarvan tilde hij enkele keren achter elkaar zijn heupen op. Eph veerde mee, het bed kraakte en kreunde onder zijn bewegingen, hij grinnikte. Een zachte bof deed hem ophouden. Hij tilde zijn hoofd op, probeerde te zien wat Romance met een pisboogje op hun bed had gegooid. Hij zag dat er iets donkers afstak tegen het lichte deken. Met moeite kwam hij overeind, grabbelde het weg voordat Eph had kon doen. ‘Wat is het?’ Kon niet lezen wat er opstond en voelde er een beetje aan. ‘Aah,’ Klonk het toen begrijpelijk. Toen zonder nog iets te zeggen haalde hij zijn arm achter uit en wierp het terug. Eveneens met een pisboogje, Romance haar kant op. Een harde bonk door de stille kamer heen gaf aan dat de gevulde tube het hout raakte, de grond. ‘We hebben geen glijmiddel nodig Ro, maar bedankt.’ Klonk het toen vrolijk vanaf zijn kant. Hij liet zich weer terugzakken. ‘En nu stil zijn Ro, ik wil slapen.’ Zijn brede grijns was onzichtbaar voor haar, maar duidelijk hoorbaar. Hij plaagde maar, deed alsof zij de hele tijd zo irritant was. Hij draaide zich weer op zijn zij, kroop opnieuw tegen Eph aan. Zijn armen strengelde zich opnieuw rond haar middel, opzoek naar haar warmte. Zijn lippen vonden in de duisternis haar oor weer, drukte ze hier tegen aan terwijl hij zachtjes fluisterde. ‘Ik weet wel een perfecte manier om mij stil te krijgen,’ Bood hij haar toen aan zonder te zeggen wát die manier was. In plaats daarvan tilde hij zijn hoofd iets op, bracht één hand omhoog en kantelde haar gezicht zijn kant op. Voor een moment keek hij haar aan, glimlachte alleen maar. Daarna pas kwam hij dichterbij, drukte zijn lippen tegen de hare en liet hierbij zijn ogen dicht zakken. Het bed kraakte protesterend maar zachtjes onder hem toen hij iets ging verliggen, het deken hoger optrok; tot over hun hoofden en Eph zachtjes op haar rug duwde. Hij kroop half over haar heen, liet zijn benen en dus ook zo zijn gewicht naast haar liggen. Zachtjes zoende hij haar, alles behalve dwingend. Eerder voorzichtig en lief. Alleen maar voor het gevoel van haar lippen tegen de zijne. Zijn hand leidde ondertussen zijn eigen leven, had haar heup gevonden en gleed naar beneden over de buitenkant van haar bovenbeen; strelend. Zijn andere hand steunde nog steeds op het bed, droeg zijn gewicht.

Haar hoofd in het donker wat irritant blozend onder Laurens handelingen, waarom móest hij dit nu weer in zijn hoofd krijgen. Oke, verkleed als meisje de kamer in komen kon nog net in gezeldschap. Maar dít? Hij was er echt op uit om het haar zo moeilijk mogelijk te maken. Ze gromde naar hem terug, geloofde zijn antwoord op haar vraag niet. Hoe had ze nu 'heel veel' aan hem als hij zo deed. Zwaar irritant als je het haar vroeg. Ze had haar hoofd neer laten vallen, gaf geen verstaanbaar antwoord op zijn voorstel. 'LAURENS,' gilde haar verschrikte stem toen ze opeens zijn lichaam op en neer voelde bewegen op een hele foute manier. Met een ruk was ze op haar handen overeind gekomen, kon nu alleen maar met grote ogen verschrikt in die van hem staren door het donker heen. Als het niet zo donker was geweest had je duidelijk kunnen zien hoe haar hoofd langzaam aanliep. Ze viel opzij, zat nu half terwijl ze droogjes naar de tube lijm staarde die van Romance kant af kwam. 'Lauu,' gromde ze, haalde uit met haar hand om de tube te pakken, wilde weten wat het was. Haar hand bleef midden in de beweging hangen toen ze zijn doodnormale woorden hoorde. Haar hoofd had ondertussen de kleur van een tomaat aangenomen, waarbij ze nu onverstaanbaar een verontschuldiging naar Romance hakkelde, keek hierbij Laurens verschrikt met grote ogen aan. Zelf zat ze nog half overeind, staarde nu recht voor zich uit aangezien Laurens zich weer rustig had laten zakken en aangaf dat hij wilde slapen. Haar hand sloeg tegen haar gezicht, vermoeid, gepikeerd en gefrustreerd waarna ze zich met een plof naast hem liet vallen. 'K*t Laurens,' mompelde ze geïrriteerd naar hem. Zuchtend liet ze het toe hoe hij weer tegen haar aan kroop, bleef half op haar zij liggen waarbij ze hem op een mislukte, boze manier aanstaarde in het donker. Haar hoofd draaide zich weg, had er voor deze komende seconden - hoewel ze het écht liever veel langer vol wilde houden - hem niet aankijken. Maar haar gespannen, boze houding smolt weer als sneeuw voor de zon weg toen Laurens dichterbij kwam en ze zijn lippen tegen haar oor voelde. Alleen wat vragend opende ze haar ogen weer die ze voor een moment gesloten had, keek Laurens schuin aan zonder haar gezicht geheel naar hem toe te draaien. Ondanks het onheilspellende gevoel dat door haar heen ging kon ze Laurens alleen maar aankijken toen hij haar gezicht naar hem toe draaide en glimlachte. Gevangen door hem, door het feit dat hij naast haar lag en zoiets simpels deed. Ze wist wat hij ging doen, had haar armen al rond zijn nek gewikkeld voordat ze het zelf doorhad toen hij dichterbij kwam. Lievelijk drukte ze haar lippen op die van hem, zuchtte lichtjes wat alleen maar voelbaar zou zijn. Ze hoorde het gekraak niet eens meer, was alweer vergeten dat ze niet alleen op de slaapzaal lagen en dat Romance waarschijnlijk in slaap een stuk verderop lag. Pas toen het laatste beetje maanlicht niet meer door haar ogen scheen merkte ze dat de deken over hun heen getrokken was. Haar ene arm kwam terug waarbij haar hand langs zijn nek naar zijn blote borst gleed, zoekend naar zijn warmte hoe hij die van haar opzocht. Haar lippen meegaand in de zijne, verhemelt door de zachtheid van zijn handelingen en door zijn aandacht. Door de dunne stof van haar nachthempt voelde ze hoe zijn hand bewoog van haar heup naar haar been waar ze in eerste instantie totaal geen probleem mee had. In tegenstelling, uit eigen wil trok haar knie wat op, nodigte zijn hand uit opnieuw die aanraking te herhalen. Zelf kwam haar bovenlichaam wat omhoog, drukte zich nu op een van haar ellebogen omhoog met de arm die net nog om zijn nek had gelegen. Zocht zijn borst op, vergeten waar ze waren en wie er nog meer bij was. Had hem op de een of andere gekke manier gemist, zijn warmte en zijn aanrakingen, was totaal vergeten hoe ze hem daarnet nog in elkaar getimmerd had. Haar lippen verlangzaamde, de hand op zijn borst bewoog een klein beetje strelend omhoog totdat haar lippen los kwamen van die van hem. Haar nog rode wangen en neergeslagen blik verriede in eerste instantie niets. 'Dit kan niet,' fluisterde ze eerst zachtjes zodat alleen Laurens het kon horen, leunde nu op haar beide ellebogen met haar blik afgewend. Dit kon om meerdere redenen niet. 'Romance,' vervolgde ze als enige reden die hij hoefde te weten. Verder, dat ze niet durfte, bang was of wat dan ook - weer zoiets wat ze zelf niet snapte - hoefde hij niet te weten, schaamde ze zich tegenover hem voor. Dit meegaande gevoel leek telkens omhogo te komen zodra zijn handelingen zachter werden, hij meer van zichzelf gebruikte dan alleen zijn lippen. Even haalde ze een paar verwilderde, blonde lokken uit haar gezicht met een van haar handen, keek Laurens nog steeds niet aan onder de grote deken. Ondanks het donker kon ze hem nog duidelijk zien, zag alleen zijn ontblote bovenlijf, zijn broek en de houding waarin ze hadden gelegen. Voorzichtig zochten haar ogen die van hem, keek hem nu vanaf de kleine afstand onder de deken aan die omhoog werd gehouden doordat Laurens het hoogste punt van hun tweeën was.

Terwijl ze in de la zocht naar die tube die ze in het donker haast niet kon vinden, moest ze in zichzelf lachen om wat er allemaal achter haar gebeurde. Haar gevoel voor humor was niet met de buitentemperatuur gezakt en dat was de enige reden dat ze Laurens nu kon tolereren. Misschien zou ze alsnog de kamer ontvluchten om hen wat ruimte te geven, maar het zou langer duren dan normaal. Ze schrok zich rot toen in een keer de gil van Ephony kwam. ‘Eph! Alsjeblieft zeg. Wil je de hele etage wakker maken?’ Het kwam er beschuldigend uit, maar ze was zich bijna doodgeschrokken. Dan mocht je een hele beschuldigende kreet slaken. Uiteindelijk vond ze de tube lijm en gooide het op het bed van Ephony. Ze kon zelfs met de weinige verlichting zien dat Laurens meteen overeind kwam om te kijken wat ze hen toe had gegooid. Ze was haar bed in geglipt en smoorde haar lachen in haar kussen en maakte enkele zachte hoestgeluiden om de woorden van Laurens en daarna het hakkelende excuses van Ephony. Hij vroeg er eigenlijk om. Ze moest wanneer ze echt wakker was, maar een plan bedenken om hem terug te pakken voor zijn “geweldige” acties. ‘Ja, meneer.’, mompelde ze zachtjes voor zichzelf waarna ze haar ogen sloot en inderdaad na een minuut al in slaap viel. De laatste gedachte die door haar hoofd spookte was van haar zelf op de vloer neerkijkend op een vlek die ze van haar oma schoon moest maken.
‘Het wil niet weg!’, zei ze boos en gooide de spons in het water. Haar hoofd kwam omhoog en een paar boze ogen keken in een strak gezicht. Heel langzaam verdween de boze blik en beschaamd draaide ze haar gezicht weg van de strenge blik. ‘Je blijft hier net zolang totdat die vlek weg is. Geen smoesjes.’, zei een strenge stem. Iets wanhopig keek Romance nu naar haar oma en kon niet geloven dat ze hier nu gewoon moest blijven zitten om die stomme vlek schoon te maken. Ze had het toch ook niet gemaakt. Waarom moest zij het dan schoonmaken? Ze hoorde hoe de voetstappen van haar oma zich verwijderden en zag hoe ze de deur achter zich dichtsloeg. Een paar seconden later werd ook de sleutel omgedraaid en zat de deur op slot. Een veel kleinere versie van de Romance van nu stond op en liep naar het raam. Ze ging op het krukje staan dat er bij stond en duwde het raam open om naar buiten te kunnen klimmen. Ze schrok toen ze in een keer een witte gestalte voor het raam zag staan en viel van schrik bijna van de kruk af. Ze kon zich nog net aan de muur vastgrijpen en trok zichzelf op. Ze bleef hier echt niet zitten om die vlek schoon te maken. Ze wist dan wel niet wie ze precies was, maar ze wist wel Wie ze was en ze was niet iemand die iets voor een ander op ging ruimen. Niet als diegene dat zelf ook kon. Ze kon haar tijd wel beter besteden. Buiten draaide ze zich om naar het raam en sloot het snel weer waarna ze er vandoor ging. Naast haar rende Fire. Fire was nu maar net iets groter dan haar. Terwijl ze in de richting van de bomen liep, had ze niet door dat ze werd nagekeken door een paar paarse ogen vanuit het zolderraam. Dezelfde ogen die zij had, alleen dan meer getekend door wat er allemaal mee was gebeurd. Het verlies van een familie op het moment dat je man overleed, de bescherming van een jong kind dat haar geheugen nooit terug mocht vinden, een kluizenaarsbestaan gaan leven en dat alles omdat de waarheid achter de echte dood van de ouders nooit gevonden mocht worden. Even was er een lach te zien toen ze het magische wezen naast Romance zag lopen. Van binnen precies hetzelfde en al jaren een eenheid. ‘Sangue do meu corazón é o seu! Sexa bendicido, miña filla!’, werd er zacht uitgesproken. De enige woorden in het Oud Puffoons die ze ooit had geleerd en die van moeder op dochter werden doorgegeven om bescherming te garanderen. Romance zag niets van dit alles en verdween tussen de bomen en rende alleen maar door. Zo hard als haar achtjarige beentjes haar konden dragen. Toch lukte het haar niet om Fire bij zich te houden en ze zag hoe de kleine merrie haar voorbij rende en verdween.
Zoals Fire verdween, verdween ook haar droom en slaap en met haar ogen gesloten merkte ze dat ze weer wakker was geworden. Haar ogen hield ze dicht om de droom bij zich te kunnen houden. De details te kunnen herinneren, maar die hielden zich nooit vast in haar geheugen. Er zat zoals gewoonlijk een blokkade op, opgelegd door haar oma wat ze nooit had geweten. Haar hoofd liet het echter ook niet toe om te denken dat er een blokkade zat in haar geheugen. Dat er een deel was waar een slot opzat dat niet door haar geopend kon worden. Alleen iemand die zou kunnen achterhalen welke spreuk er was opgelegd zou haar misschien kunnen helpen. Maar waarom zou zij ooit om hulp vragen als ze er geen idee van had? Even trok er een rilling door haar heen en ze opende haar ogen.

Bij het voelen van de manier waarop Ephony reageerde, ging hij er juist alleen maar dieper op in. De manier waarop hij haar zoende, zacht en lieflijk, werd warmer en met meer passie. Hij drukte zijn bovenlichaam dichter naar het hare toe, vond met zijn hand onder het deken het einde van het pyjama en gleed hier onder. Zijn vingertoppen strelend over de naakte huid, geheel omhoog door naar haar heup waar het, het stof van haar onderbroek passeerde. Voor een kort moment gleden ze hier over de duidelijk voelbare littekens, de rafelige textuur ervan. Af en toe als hun lippen per ongeluk los van elkaar kwamen voelde hij hoe haar adem zachtjes over zijn huid streelde, zijn lippen deed tintelen. Zo snel als maar kon vonden zijn lippen de hare dan weer op, weer genietend van het warme, dwingende gevoel waar hij zich maar al te graag aan overgaf. Te graag, verlangend naar haar, waarbij hij dat steeds op een duidelijkere manier aan haar liet blijken. Zijn zoenen werd dwingender, zijn hand gleed verder omhoog, vond haar ribben die, na al deze tijd, nog steeds duidelijk voelbaar waren. Net op het moment dat zijn duim de lijn volgde onder haar borst, lieten Ephony haar lippen de zijne los. Zonder onderbreken ging hij gelijk door naar haar hals, ging hier strelend overheen om vervolgens zachtjes over te gaan op kleine kusjes. Zijn duim gleed terug, streelde nu zacht de zijkant van haar borst terwijl zijn hand nog steeds op haar ribben lag. Een kleine, haast vragende aanraking. Pas toen Ephony haar woorden de stilte verbraken tilde hij zijn hoofd op. Tilde hiermee ook het dekbed op en kwam boven het hare te hangen. Haar ademhaling streelde warmer als normaal zijn huid, warmte die niet kon ontsnappen en het alleen maar benauwder maakte. 'Wat niet?' Vroeg hij zo zachtjes dat het bijna geluidloos werd. Haar vraag drong nauwelijks door, te erg afgeleid door andere gevoelens. Onder het deken was het zo donker dat hij alleen de omtrekken van haar gezicht kon zien, haar ogen onzichtbaar. Hij liet net zijn hoofd weer zakken, raakte net licht met zijn lippen de hare aan op het moment dat Ephony een verklaring wilde geven voor haar onderbreken. 'Die slaapt al,' Mompelde hij zo afwezig dat het duidelijk aan hem te merken was dat het hem eigenlijk allemaal geen drol uitmaakte. Vervolgens drukte hij gelijk weer zijn lippen tegen de hare aan, kon het drukkende en verlangende gevoel niet tegen houden. Hij wilde haar lippen, haar lichaam. Hij was half over haar heen komen te liggen, zijn ene been lag tussen die van haar in terwijl de ander nog netjes aan de buitenkant lag. Zijn hand onder de pyjama was weer omlaag gegleden, streelde zachtjes de huid bij haar heup om vervolgens weer door te glijden. Zijn vingers gleden onder haar knieholte, trok deze nog iets op om het allemaal te benadrukken. Uiteindelijk kwamen zijn lippen weer los, zijn ademhaling licht versneld. Zonder moeite vonden ze haar oor, drukte ze hier zacht en warm tegenaan. 'We kunnen ook verhuizen,' Stelde hij vervolgens zacht mompelend voor, doelend op de lege jongensslaapzaal hiernaast. In zijn toon was geen greintje plagerij meer te vinden, alleen nog maar het verlangen en de groeiende opwinding. Al moest hij toegeven, zo vond hij het zelf ook wel verschrikkelijk spannend. Alles in stilte, om iemand die enkele meters verder op lag niet wakker te maken. Wel een leuke ervaring, als je het hem vroeg.

Sorry Ro, lau is te veel afgeleid om zijn aandacht op uw te vestigen :'D

Ze was te afgeleid om door te hebben hoe de handelingen van Laurens langzaam veranderde, hoe de tederheid afnam en plaats gaf voor de onderdrukte verlangens. Haar armen om hem heen geslagen, weggezonken in hun eigen wereld door een simpele deken die over hun heen geslagen lag. Haar nachtjapon was het enige wat hun blote huid scheidde door het feit dat Laurens alleen zijn joggingbroek aanhad. Het was tenminste iets, iets waar ze zich nu duidelijk van bewust was. Haar reagerende lichaam op zijn strelende handelingen, haar samentrekkende buik zodra zijn vingers het einde van haar nachtjapon vonden. Het alarmerings seintje in haar hoofd werd verstomd door de dikke wattendeken die zich opgestapeld had in de grijze massa. Verdoofd door de plotselinge omwenteling van het moment. Verdoofd door de schuldgevoelens om het feit dat ze hem zojuist bijna in elkaar getimmerd had. Haar armen lagen meer doodstil rond zijn hals en schouders, zich focussend op zijn warmte en zijn lippen die nog steeds bijna passievol haar terug zoende. De grappige, losbandige Laurens was verdwenen, had plaatsgemaakt voor de tedere en verlangende Laurens die plaats had genomen boven op haar. Haar aanzette tot handeling en strelingen waarvan ze het liefst verlegen achter een kussen kroop. Haar onderbuik kromp samen toen zijn hand over haar huid bij haar heup aankwam, merkte niet hoe de wattendeken langzaam zijn dikte verlor. Elk moment toen hun lippen los kwamen was het te horen en te voelen hoe haar ademhaling zich langzaamerhand steeds verhoogte samen met het slaan van haar hart. Telkens kwamen zijn lippen terug, lieten haar geen moment met rust. Zijn natuurlijk gespierde armen die haar insloten, zijn blote borst die steeds meer warmte door haar dunne nachtkleding tegen haar aan drukte. Met een onvoelbare en onmerkbare schok voor hem kwam ze terug op aarde toen zijn hand doorgleed en de nu warme maar gevoelige huid maar voor een kort moment streelde. Haar lichaam was weer terug het bed in gezakt, haar lippen maakte ze met moeite los van die van hem. Haar versnelde ademhaling en haar verkleurde wangen waren zelfs merkbaar onder het dekbed. Haar lichaam stoomde bijna, deels door Laurens en deels doordat hun warmte bleef hangen onder deken. Alsof hij niets doorhad gleed zijn hand door, kantelde haar kin wat omhoog om met gelosloten ogen dwingend haar verstand terug te laten komen uit de verdoofde toestand. Voor een moment bleef haar ademhaling haperend hangen, haar ene knie nog ietsjes opgetrokken toen zijn lippen zich langs haar hals bewogen. Zijn warme adem en lippen tegen haar huid was een zoveelste sein om tegen haar verstand in te gaan. Met een haperende stem had ze uiteindelijk de zin en het gevoel over haar lippen gekregen, moest moeizaam slikken bij het voelen van zijn hand die ongestoord doorging met het onderzoeken van haar lichaam. Tot een rare opluchting merkte ze dat zijn lichaam stopte en dat Laurens haar blijkbaar gehoord had. Zodra zijn al even zachte reactie kwam was ze voor een moment vergeten welk verhaal zich in haar hoofd had gevormt, staarde in het donker naar de plekken waar zijn ogen zouden moeten zitten. Wetend dat hij dichtbij was, zo dichtbij dat het veel te kort duurde dat zijn lippen die van haar weer opzochten. Met de grote, opgestapelde moeite kreeg ze de naam van Romance over haar lippen, aanduidend dat dit niet kon gebeuren. Deels ook omdat zijzelf zich ontzettend verzette tegen het soepele gevoel, zich verzette tegen zijn zachte handen en bewegingen die haar op het juiste moment tot alles in staat konden brengen. 'Lau...' wilde ze hem nog meer duidelijk maken, maar zijn reactie was duidelijk geweest, samen met zijn lippen die weer tegen de hare drukte. Verlangend, bijna dwingend drukte zijn lippen op die van haar, kon zich er moeilijk tegen verzetten. Het was Laurens, ze hield van hem met heel haar hart. Maar zijn lust en verlangen beangstigde haar op een kinderlijke manier, een sein dat zijzelf er nog niet geheel klaar voor was. Haar been werd omhoog getrokken, haar armen lagen langs haar hoofd omhoog om haar gehele lichaam plots slapjes te voelen worden. Zijn lippen verdovend op haar lippen, zijn lichaam drukde die van haar het matras in. Haar versnelde ademhaling door haar neus, haar ogen gesloten onder de innerlijke strijd die er gevochten werd. Haar lichaam wilde hem, wilde zijn warmte en zijn handen om haar verlangen te vervullen. Maar haar geest duwde hem weg, wilde dit niet. Nog niet. Haar verwarde hoofd zorgde ervoor dat haar lichaam in eerste instantie bijna niet bewoog naast de versnelde ademhaling, haar lippen die hem beantwoorde en haar handen die nu langzaam terug kwamen om zich in zijn haren te vlechten. Bij zijn woorden schoot de knop om als een reflex, schoten haar ogen open in een versnelde beweging en kwamen haar lippen langzaam los van die van hem. Het enige wat te horen was voor haar eigen oren van hun versnelde ademhalingen en het feit waar dit naartoe uit zou groeien als ze hem zijn gang liet gaan. Ongemakkelijk slikte ze, staarde in het donker met de verkleurde wangen van de warmte en door zijn hand en aanrakingen. 'Nee,' was haar eerste reactie, iets harder dan een fluistertoon en bijna op een schorre manier. 'Nee, dit.. kan niet,' langzaam kwam ze omhoog op haar ellebogen, duwde met haar borst tegen Laurens borst aan om hem mee omhoog te nemen. Haar gezicht afgewend met de hoog rode wangen. Ze ging zitten, merkte hoe de lucht opeens een stuk koeler werd doordat de deken afgegleden was. Met haar andere hand schoof ze het bandje van haar nachtjapon weer terug op zijn plek, was afgegleden in het moment van net. Ze trok haar ene knie op, zette haar elleboog erop om met haar hand de blonde lokken uit haar gezicht te halen en ze vast te blijven houden op haar hoofd. 'Het spijt me,' verontschuldigde ze zich zachtjes om het feit dat ze hem afwees op dit. Haar hand kwam van haar hoofd waarbij de warrige lokken eigenwijs weer terug vielen voor haar gezicht, sloeg haar arm voorlangs om zich heen om met haar hand haar andere arm te pakken. Haar gezicht afgewend, haar kin steunend op haar bovenarm die voor haar langs liep naar haar andere arm toe. 'Niet nu,' fluisterde ze er achteraan, zich weer ten volle bewust dat Romance een stukje verderop sliep, zodat alleen Laurens het kon horen wat ze sprak. Een wanhopige zucht gleed over haar lippen waarbij ze haar hand weer naar haar hoofd bracht en de haren met een bijna ruwe beweging uit haar gezicht haalde. 'Je mag wel blijven,' klonk haar optie bijna hoopvol, blikte voorzichtig tussen de teruggevallen blonde lokken opzij naar Laurens, bang dat hij boos zou worden voor haar afwijzing of iets in die richting. Het was duidelijk dat haar hoofd niet zo helder was deze avond.

Vlak nadat hij de woorden had uitgepsroken, Ephony had voorgesteld om door te gaan naar de jongens slaapzaal die nu nog helemaal leeg was, was hij doorgegaan met het kussen en zacht zoenen van haar hals. Niet dat hij daar lang de tijd voor kreeg, Ephony reactie kwam er veels te snel voor. Geschrokken klonk het haast. Afwezig trok hij zijn hoofd op, kon haar toon niet begrijpen. Waarom zo.. geschokt? Zo raar voorstel was het helemaal niet, handig juist. Het leek hem niet echt iets voor Eph om hier te blijven. Hij tilde zijn hoofd iets verder op, lichte verbazing. ‘Hoezo niet?’ Vroeg hij dan ook. Had nog steeds niet begrepen dat Eph gewoon geen seks wilde, niet nu. Onwillig kwam hij nog verder omhoog, gedwongen door Ephony. Zodra het deken afgegleden was, was de kippenvel over zijn armen en rug heen getrokken. Eph haar gezicht was ook weer een stuk duidelijker zichtbaar, gewend aan meer duisternis dan dit. Onhandig met zijn benen half in kleermaker zit zat hij bij haar, nog steeds vlak voor haar. Afgeleid schoot zijn blik kort omlaag naar haar schouder bij de bewegingen in zijn ooghoek, om vervolgens weer omhoog te schieten naar haar gezicht. ‘Eph, wat is er?’ Mompelde hij zachtjes, bracht hierbij zijn hand omhoog om lichtjes haar gezicht aan te raken. Zijn wenkbrauwen kropen omhoog in een frons bij het horen van de reactie die hij kreeg. Sorry? Waarvoor speet het haar nou weer? Hij veranderde niet van houding, ook al deed zij dit wel. Zijn blik bleef op haar gezicht gericht, probeerde te bedenken wat ze bedoelde. De boel werkte nogal traag bovenin, was hiervoor te leeg geweest en totaal uitgeschakeld. Ze kon niet meer van hem verwachten, hij deed zijn best. ‘Oóoooooooh,’ Kwam uit het niets het heldere moment. Zachtjes en met een verhelderende blik. ‘Je wilt het niet.’ Concludeerde hij. ‘Oooooh,’ Zei hij weer opnieuw, nog een helder moment, alsof hij het nu pas volledig begreep. ‘Jezus Eph, iets directer mag wel. Wat verwacht je van me op dit moment, dat ik diepzinnig na kan denken? Of subtiele hints begrijp?’ Fluisterde hij haar toe. Hij trok vragend een wenkbrauw op, zijn woorden geheel serieus. Zo iets ging gewoon niet. Op dit soort momenten dacht hij met z'n vriend na, niet met z'n hoofd. Hij was er sowieso al niet zo'n kei in, subtiele hints enzo. [UCHEmystUCH.] Lichtjes trokken zijn mondhoeken zich op in een klein glimlachje. ‘Hm tjah. Je hebt m'n hoofd nu zo op hol doen slaan dat ik waarschijnlijk de hele nacht niet meer kan slapen,’ Opperde hij nogal droogjes. ‘Dus natuurlijk blijf ik, ik moet toch íéts doen. Dan maar jou wakker houden,’ Hij grijnsde vrolijk, zijn tanden werden er zichtbaar door in het donker. Hij bracht nu beide handen omhoog, veegde eerst haar haren weg en legde vervolgens beide handen rond om haar gezicht. ‘Niet zo moeilijk kijken,’ Mompelde hij zachtjes, waarna hij naar haar toe boog en haar zacht kuste. ‘Ik vind het niet erg,’ Probeerde hij haar gerust stellen, kon toch duidelijk de geknepen blik in haar ogen zien. Nú zelfs, in deze toestand. Hij haalde een keer nonchalant zijn schouders op, ‘Ik probeer het morgen gewoon opnieuw,’ Even keek hij haar aan met een ondoorgrondelijk gezicht, waarna het verschoot naar pretoogjes en een ongelofelijk breedde grijns. Zijn woorden duidelijk ongemeend. ‘Relax,’ Mompelde hij nog een keer, zijn grijns nog steeds niet helemaal verdwenen. Hij bed kraakte en piepte weer zachtjes onder zijn bewegingen. Eerst kwam hij nog naar haar toe, kuste haar lippen en draaide vervolgens zijn rug naar het hoofdeinde, kwam naast haar te zitten. Zachtjes trok hij haar naar zich toe, schoof vervolgens zijn armen om haar heen en tilde haar simpel weg op om haar bij zich op schoot te trekken. ‘Ik heb je gewaarschuwd,’ Murmelde hij zachtjes, werkte ondertussen het dekbed omhoog en trok het over hun heen. Eph haar benen aan één kant, zijn armen rond haar middel. ‘Weetje, ik heb laatst een appel op z'n kop geschild. Dat was echt een ervaring.’ Afwezig had één van zijn handen de hare gevonden, friemelde en speelde er onbewust mee. ‘Eph, je hebt toch een klein zusje?’ Vroeg hij opeens, liet na een tijdje pas zijn blik omhoog glijden om haar vragend aan te kunnen kijk. ‘Zit ze niet op SSA?’

Haar gezicht afgewend, half in elkaar gedoken oogde haar houding waarin ze zat. Haar nog rode wangen brande voor haar gevoel uit pure schaamte voor zichzelf. Niet nu, had ze hem duidelijk willen maken. Had niet door dat Laurens geest op non-actief was gezet door daarnet, terwijl die van haar als een bezetenen werkte. Opties afwoog, conclusies nam, emoties omhoog liet komen die ze op dat moment niet wilde voelen. Bij zijn uitgerekte antwoord schoten haar ogen opzij naar zijn gezicht, ietsjes verbaasd door zijn reactie wat genoeg over de snelheid van zijn brein zei. Bij zijn concluderende woorden die de pure waarheid spraken schoot haar blik weer weg, bang voor een boze of beledigde reactie van Laurens. 'Sorry,' was haar zachte antwoord weer op zijn fluisterende woorden waarbij haar blik weer ongecontroleerd naar zijn gezicht ging. Tuurlijk had hij het niet begrepen, het was Laurens. Haar ogen verwijdde zich voor een moment, om daarna haar wangen nog roder te voelen worden bij het horen van zijn woorden. 'Overdrijf niet zo,' fluisterde ze hees terug, een toon waaruit je kon halen dat ze zich nogal ongemakkelijk voelde door zijn woorden. Zij, zijn hoofd op hol doen slaan. De wereld moest niet gekker worden. 'Mij..?' was haar vragende reactie maar werd afgekapt door zijn handen die een paar plukken haar uit haar gezicht haalde en haar gezicht daarna omlijste. Haar eigen rug weer wat gerecht, haar grijsblauwe ogen starend in die van hem. Nog lichtjes gespannen ontving ze zijn lippen, voelde de oude vertrouwde Laurens weer. Niet de Laurens van net, maar de gene die ze kende. Er leek een blok van haar schouders af te vallen toen hij eindelijk die woorden sprak, waarbij haar gezicht ontspande en ze haar ogen weer opsloeg naar hem. 'Grappig,' murmelde ze nog wat afwezig en sarcastisch bij zijn belofde dat hij het morgen gewoon nog eens zou proberen. Alleen al door zijn grijns die een moment daarna doorbrak krulde haar mondhoeken om in een slap glimlachje. Haar borstkas veerde op onder de diepe ademhaling, sloot voor een moment haar ogen om haar denderende hart weer tot rust te brengen. Aangezien ze het niet had verwacht was haar tegen reactie van zijn lippen nogal laat, was hij al weer weg voordat ze werkelijk iets had kunnen doen. Wat slapjes leunde ze tegen hem aan bij het voelen van zijn armen om haar heen, om vervolgens haar eigen armen om zijn borst heen te laten glijden toen ze uiteindelijk op zijn schoot terrecht kwam. Haar hoofd tegen zijn schouder, haar ogen die zijn handen volgde die het dekbed omhoog trokken. Zijn woorden waren een raadsel voor haar, kon zo gauw de waarschuwing er niet uit halen. Toen de warmte van de deken weer langzaam terug keerde ontspande ook haar lichaam langzaam terwijl ze tegen Laurens aangeleund zat. 'Heb je hem af?' haar mondhoeken omgekruld tot een menende glimlach, bijna lievelijk gewoonweg omdat dit een typische Laurens actie was. Acties waar ze haar hart in had verloren, zijn acties uiteraard. 'Hm?' haar naam had geklonken, waarna haar ogen naar beneden gleden bij het horen van zijn vraag. 'Jup, Aislin,' beantwoorde ze zijn ongesproken vraag en om zijn woorden meteen te bevestigen. 'Eerst wel. Ik weet niet precies hoe het gegaan is maar uiteindelijk is ze weer terug naar huis gegaan. Zij beschikte over een beter controle over woudmagie, van mijn vaders kant. Ik moet haar eigenlijk weer een keertje gaan opzoeken, en thuis ook,' legde ze zachtjes uit zodat de rest van de zaal niet gestoord zou worden van hun gesprek. 'En, heb jij eigenlijk broers of zussen?' was haar vraag, haar wenkbrauwen tot elkaar gekropen onder het feit dat het in haar op kwam dat ze dat niet eens van hem wist. Met een afwezig hoofd plukte haar handen aan het dekbed, haar benen wat opgetrokken en opgekruld op Laurens schoot tegen hem aan. 'Ik moet nog steeds terug naar Puffoon. De briefen af en toe is gewoon te weinig om alles uit te leggen,' zachtjes had ze gesproken, aan haar stem te horen dat ze haar gedachtes afwezig hardop uitsprak. 'Mama weet niet eens hoe alles in de ziekenzaal verlopen is, ze kent de naam Savador amper. Ze kent jou alleen van naam. Hoewel, Aislin loopt me via de brief ook alweer te pesten met jou, dus dat zit wel goed qua informatie. Ik zie er gewoon zo tegenop om mijn pa te zien,' haar hand was van het dekbed afgekomen, maakte nu onwetend wat cirkels over de blote huid van Laurens' borst om haar ogen in het donker hier ook op de vestigen. Langzaam tilde ze haar hoofd op om Laurens aan te kijken. 'Ik weet niet eens hoe jij woont en wat je thuis situatie is enzo,' haar ogen wat verwijd, haar zachte stem bijna verontschuldigend alsof het haar schuld was dat ze het niet wist.

Even lag ze rustig op bed en probeerde de droom weer tevoorschijn te halen. Ze herinnerde de droom half. Ze wist wel de tijd waarin het speelde was. Ze was daar negen jaar en had Fire nu voor twee maanden. Ze had het veulen al wel vaker gezien, maar die twee maanden hadden ze alleen maar tijd met elkaar doorgebracht. Ze hadden gewoon midden in de nacht naast elkaar gezeten, geen woorden nodig hebbend om te praten over het verdriet van wees zijn. Niemand hebben die je echt begrijpt, die voor je zorgt. Het was de dorst die haar overeind deed komen en de gedachten van zich afzette. Ze gooide de deken van zich af en keek vlug naar het andere bed, gehuld in het duister. Ze hoorde er zo geen geluid vanaf komen en stilletjes opende ze de deur die naar de gang leidde. Vandaar hoefde ze niet zo stil te doen en liep snel naar de keuken waar ze de koelkastdeur opendeed. Haar hand greep automatisch naar het pak melk dat in de deur moest staan en greep mis. Verbaasd keek ze toe. Er stond geen melk meer. Maar ze had gisteravond toch nog melk gedronken en toen was het toch niet op geweest? Hoe ze haar hersenen ook pijnigde, kon ze zich niet herinneren waar ze het pak melk had gelaten en gefrustreerd sloot ze de deur weer. Dan zat er niets anders op dan thee te zetten. Ze had de kruiden van Puffoon nog. Goed weggestopt in een van de kastjes op een plek waar het niet zo makkelijk te vinden was. Je moest er met je hoofd bij zijn als je de kruiden gebruikte en ze konden lang niet allemaal bij elkaar worden gebruikt. Eerst was de waterkoker aan de beurt. Ze liet er voldoende water inlopen om vervolgens de stekker in het contact te stoppen en het water warm te laten worden. Daarna pakte ze het kleine kistje met daarin de zakjes kruiden en een mengschaaltje. Het licht van de keuken was net genoeg om te zien wat ze aan het doen was en ze begon dan ook aan haar taak. Voor vanavond zou ze twee verschillende kruiden gebruiken. De een zou haar helpen om goed te kunnen slapen en de ander zou de dromen weg kunnen stoppen voor vannacht. Een goed plan. Uit de zakjes haalde ze twee kleine blaadjes en legde die op elkaar op het schaaltje waar ze ze begon te vermalen. Als dat gebeurd was, dan kon ze daarna de kruiden in het hete tweewater laten vallen en er een hele kan thee van maken. De kruiden waren erg sterk. Ze schrok op van het geluid van de waterkoker die aangaf dat het water kookte en liet het water in een kan glijden die ze van tevoren al had klaargezet. Daarna de kruiden erin en dan tien minuten wachten. Standaard. Nu ruimde ze even snel de kruidenkist op en liet zich in een van de heerlijke stoelen vallen. Ze zou hier wel even gaan zitten en wachten. Na een paar seconden viel ze al in slaap.

Het leek alsof hij haar bevestiging had genegeerd en gelijk had doorgevraagd. Zijn eerdere vraag was retorisch geweest, had het al geweten. Wat vaagjes fronste hij toen hij hoorde dat ze inderdaad hier op SSA gezeten had. Maar waarom had hij haar dan nooit gezien? Was ze al weg gegaan voordat hij kwam? ‘Hè?’ Klonk het dommig en eigenlijk net iets te hard voor 2 uur 's nachts toen hij haar woorden hoorden. ‘Woudmagie?.. Je váders kant?’ Dat was duidelijk nog nooit eerder binnen het bereik van zijn oren geweest. Sinds wanneer was Eph een halfbloed van Gren? De rest van haar woorden, haar wens om haar thuis weer eens te bezoeken, was nauwelijks aangekomen. Was voor een moment te afgeleid geweest met het nieuwe feitje. ‘Wacht,’ Zei hij dan ook, toen Ephony rustig door babbelde en vroeg naar zijn familie. ‘Maar dan wil ik geen kinderen met je,’ Flapte eruit, zijn stem dood serieus. ‘Ik wil wel vólbloed kinderen, moeten we maar een draagmoeder nemen,’ Opperde hij er gelijk achteraan. Zijn blik ging haar kant op, keek haar aan. Vijf tellen lang hield hij het vol, toen keerde zijn grijns weer terug, was er weer aan zijn gezicht te zien on ongemeend zijn woorden waren geweest. ‘Waarom had je niet verteld dat je een halfbloed was?’ Vroeg hij vervolgens, dit keer wel gemeend. Hij had er nooit ook maar één tel aan gedacht dat Eph geen volbloed was geweest, ze was uitermate bedreven in luchtmagie én ze had vleugels. Iets wat je meestal toch eerder terug zag bij volbloeden. ‘M-hm, Zes broers.’ Beantwoorde hij haar vraag. ‘En ja, als we dan met z'n allen thuis zijn is het inderdaad een bende en nooit stil,’ Hij grijnsde vrolijk, de glimp van herinneringen in zijn ogen duidelijk zichtbaar. Zijn grijns zwakte weer af, bleef hangen in een vrolijke glimlach die nauwelijks tot niet van zijn gezicht te halen was. ‘Hmm, goeie,’ Murmelde hij instemmend toen ze sprak over terug gaan naar Puffoon, ‘Wat uit te leggen?’ Vragend trok hij een wenkbrauw op. ‘Ohw,’ Zijn interesse zwakte meteen een stuk af zodra ze Savadors naam liet vallen, wilde zich daar totaal níét mee bemoeien. Waarschijnlijk zou Eph er niet zo blij mee zijn als hij zijn mening daarover hardop zou opperen. Het was háár beslissing, hij hield zijn mond. Het keerde pas weer iets terug toen hetgeen wat ze vertelde weer over hem ging. Zijn mondhoeken krulde verder om. ‘Wat heb je verteld dan?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Hij keek haar aan terwijl ze verder sprak, zijn glimlach leek íétjes weg te zakken bij haar volgende woorden. ‘Oh nou.. gewoon, denk ik.’ Kwam er dit keer met wat minder enthousiasme uit. Wetend dat Eph in het noorden woonde, iets wat ook duidelijk aan haar kakkerige accent te horen was. ‘Het huis is.. niet zo groot, het stuk land wat we hebben is groter,’ Het enthousiasme kwam weer íétjes terug. ‘We hebben genoeg plek voor Mirthe, onze knol, en de geitjes enzo. Verder hebben we nog twee varkens, Jip en Jop.’ Vertelde hij haar alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Hij glimlachte haar toe. Zelf vond hij zijn land niet belachelijk groot, ook al hadden ze toch een aardige lap vergeleken met het stadse leven dat Ephony waarschijnlijk gewend was. De hand van de arm die achter haar rug langs had gelegen was iets terug getrokken en streelde nu over haar rug. Volgde de lijne van haar rug of streek er anders zachtjes over met zijn nagels. Zijn hoofd vloog omhoog bij het horen van geluiden die van Romance haar kant af kwamen. Een donker silhouet kwam overeind, zei verder niks en verdween de slaapzaal uit. Lichtjes trok hij vragend een wenkbrauw op, liet het daarna maar rusten. Langzaam draaide hij zijn blik weer Ephony's kant op, keek haar zo goed mogelijk aan in het donker. ‘Dus,..’ Mompelde hij heel zachtjes. Langzaam krulden zijn mondhoeken zich weer ietjes om, dit keer niet in de zin van vrolijk maar meer richting fout. ‘Ik dacht dat je net... afhaakte... vanwege Romance?’ Vroeg hij vervolgens, waarbij je uit zijn toon kon halen dat hij eigenlijk helemaal geen antwoord wilden. Zijn glimlach werd nog breder. ‘Nouja, aangezien deze er niet meer is,’ Klonk het suggestief. Heel langzaam kroop de hand, die op één van haar bovenbenen lag, weer omhoog. Zijn glimlach werd nog breder terwijl hij zich naar haar toe boog, zijn ogen zakten dicht in de beweging, gleden door naar haar lippen, waarna hij zijn eigen hier op drukte. Ongegeneerd liet hij zijn hand verdwijnen onder haar nachtjapon, liet hem doorglijden naar haar middel waarop hij hem liet liggen, zoende haar ondertussen zachtjes. Uit de manier waarop hij haar zoende was duidelijk te blijken dat zijn woorden van net pure plagerij was geweest, niet meer van haar vroeg dan dit. Met een lichte frons trok hij zich uiteindelijk weer terug, na het zachtjes te hebben afgerond. ‘Je zoent te lekker,’ Klaagde hij, waarna zijn grijns weer doorbrak. ‘Ik ben goed in klef doen, wil je nog meer horen?’ Stelde hij voor. Kort schoot zijn blik even weg, blikte hierna weer terug. ‘Wat denk je, hebben we haar weggejaagd?’

Wat sukkelig staarde ze weer omhoog na het verbaasde teken van Laurens, om hem nu al even dwazig aan te kijken doordat ze hem niet volgde. Uiteindelijk drong het tot haar door dat hij niets wist van haar halfbloedstatus, waarna ze flauwtjes en verontschuldigend naar hem glimlachte. 'Ja, mijn pa heeft woudmagie. Hij gebruikte het vroeger altijd om onze poppetjes en trekspeeltjes van te maken, reuze handig hoor,' glimlachte ze, hoewel de vreugde die bij de woorden hoorde wat afgezwakt was. Uiteindelijk had ze door gebrabbeld dat ze eigenlijk weer naar huis moest om iedereen op te zoeken. Spontaan viel ze stil na zijn al even plotselinge woorden om hem ongelovig aan te kijken. 'Kinderen?' klonk het verbaasd, volgde hem voor de zoveelste keer niet. 'Hew? Waar zit jíj met je hoofd?' gefronst keek ze hem aan, was wat van hem af gaan leunen om zijn gehele gezicht te kunnen zien. 'Zeg, ik ga daar nu nog niet aan beginnen als je dat erg vindt. Moet er niet aan denken,' murmelde ze doodserieus op zijn woorden, waarbij het duidelijk was dat ze maar half het grapje erin zag. Als een bezorgt meisje was ze er serieus op in gegaan; niet echt helder. Evenals Laurens zelf waarschijnlijk. 'Nooit ter spraken genomen. En daarbij is het toch niet zo'n groot iets. Mensen merken het alleen niet omdat ik mijn grootste aanelg maar in één magiesoort ligt. Daarnaast merk ik wel dat ik wat minder moeite heb met woudmagie, maar dat zal wel meer dan logisch zijn,' brabbelde ze vervolgens, haar blik weer voor zich uitgericht met haar gedachtes aan thuis. Nieuwsgierig geworden naar hem had ze de vragen gesteld om haar grijsblauwe ogen in het donker nu op hem te richtten. 'Zés?' klonk het ongelovig, haar ogen daarbij verwijd en haar mond die een beetje open bleef hangen. 'Wauw, dat lijkt me inderdaad drukt. Maar aan de andere kant ook wel weer gezellig,' glimlachte ze uiteindelijk, weer tegen hem aangekrult. In gedachte probeerde ze allemaal Laurens-figuren in allerlei verschillende vormen, leeftijden en uiterlijken om zijn broers voor te stellen. 'Ben je de jongste?' vroeg ze vervolgens ter informatie voor haar vraagje. Hoe moesten zijn ouders dat voor elkaar krijgen als het allemaal Laurens' typjes waren. Haar mondhoeken krulde zich om tot een grijns bij de nieuwsgierige woorden van Laurens toen hij erachter kwam dat ze per brief over hem verteld had, bleef onschuldig tegen hem aan leunen zodat hij niet haar gehele gezicht kon zien. 'Nou, dat ik gestalkt werd door een gozer, en uiteindelijk gedwongen was hem als vriendje te nemen. Je kent het wel, het gebeurd me nou altijd,' doodonschuldig hield ze haar slechte toneelstukje op, moest haar blik naar beneden geslagen houden om zichzelf niet te verraden. Alsof Laurens het niet door zou hebben. Vrolijk had ze verder naar zijn thuissituatie gevraagt, zichzelf weer wat opgetild om hem aan te kijken. 'Hebben jullie een stuk land?' haar stem verwonderend en wat verhoogd, waarbij het haar duidelijk moeite kostte om hem niet harder te laten gaan. Enthousiast luisterde ze verder, had niets door van zijn verminderde enthousiaste door zijn eigen gedachtes. Merkte amper zijn hand die zich verplaatste over haar rug. Haar nieuwsgierige blik werd van Laurens weggetrokken toen er bij het bed van Romance geluid te horen was. Evenals Laurens schoot haar blik naar haar toe, waarna ze haar zonder geluid na keek toen Romance de kamer uit liep. De natuurlijke vraag wat ze ging doen fluisterde even rond in haar gedachtes, waarna deze algauw weer teruggetrokken werden naar Laurens. Had niet gezien dat hij zijn blik weer op haar had gevestigd. Zijn stem had haar aandacht weer getrokken, waarbij ze omkeek naar zijn vrolijke gezicht. In eerste instantie zag ze alleen zijn mondhoeken verder omhoog trekken, pas daarna drongen zijn woorden tot haar door. Haar lippen kwamen van elkaar, een ongemakkelijke knoop legde zich in haar buik vast om zich niet te kunnen bewegen bij het voelen van zijn hand. 'Lau,' haar stem weer onderdrukt naar een fluistering, de ongemakkelijkheid en bijna paniek te horen in haar stem. Ze dacht dat hij het begrepen had, maar blijkbaar had hij een andere conclusie genomen uit haar stotterende verontschuldiging. Ongewild bleef ze stijfjes zitten, haar ogen op zijn gezicht gevestigd toen deze nog breder begon te stralen en langzaam naar voren kwam. Alsof ze niet wist wat ze moest doen drukte zijn lippen al op de hare, beantwoorde deze hem onzeker en houteriger dan normaal. Zijn lippen anders, hoewel zijn glijdende hand andere woorden sprak. Haar handen kwamen op zijn borst te liggen, om net een moment voor Laurens haar lippen los te maken van die van hem. Ze luisterde niet naar zijn woorden, haar ogen teneergeslagen en haar handen ongemakkelijk in elkaar geslagen op haar schoot. 'Je moet hier geen grapjes over maken Lau,' mompelde ze als antwoord op zijn vraag of ze meer wilde horen, beantwoorde hierbij zijn vraag niet werkelijk als hij waarschijnlijk wilde. 'We? Jij waarschijnlijk wel ja,' een zwakke glimlach speelde op haar lippen toen ze haar ogen even omhoog liet schieten na het horen van zijn vraag. Uiteindelijk draaide haar ogen weer weg, dwaalde ze af in het donker samen met haar gedachtes. 'Mis je thuis?' vroeg ze uiteindelijk zachtjes, wilde zijn kant van zo'n verhaal weten. 'Ik wel, af en toe. Ik merk het soms aan Ené. Gewoon de manier waarop ze soms loopt als ze denkt dat ze niet opvalt. Iets wat natuurlijk een beetje gek is voor haar formaat,' een glimlach kwam op haar lippen, haar rug rechtte zich iets onder de dromerige blik in haar ogen. 'Ze is wel gegroeit sinds een jaar geleden. Begin dit jaar paste ze nog rond mijn schouders,' zachtjes lachte ze, hoefde geen rekening te houden met slapende mensen, waarbij haar hand een blonde pluk haar uit haar gezicht haalde en deze daarna naar Laurens toe draaide. 'Je had haar moeten zien als kleine hagedis met vleugels die bijna anderhalf keer zo groot als haar eigen lichaamlengte waren. Ik was meteen verliefd, en mijn moeder ook,' ze kroop omhoog, om voor Laurens op haar knieën te gaan zitten. De stralende uitdrukking op haar gezicht gaf aan dat haar geest weer voorliep op haar eigen zichtbare handelingen. 'Toen ze thuis kwam voor het eerst met ons mee verbrandde ze de kussens waar ik haar op had gelegd. Mijn moeder vond haar gelijk een stuk minder leuk. Uiteindelijk heb ik haar beschermend mee naar boven genomen om in mijn eigen kast te kruipen en haar op mijn schoot te leggen. Mijn moeder vond ons daar rond het avondeten, allebij in slaap gevallen,' op haar knieën en haar handen ervoor op het bed grijnsde ze zonder werkelijk hardop te lachen naar Laurens. 'Eigenlijk begon mijn vliegdroom met haar, bij het zien van haar eerste pogingen om haar vleugels werkelijk te gebruiken,' haar houding zakte terug naar achteren, haar kin opgeheven en haar ogen naar het plafon gericht. Met een zwierige zwaai vanuit het niets liet ze zich naar achter vallen waarbij ze nog net niet met haar hoofd over het voeteneinde heen hing. Haar armen wijd gespreid, haar benen opzij gebogen en haar blonde haren verspreid boven zich waarbij ze over de rand naar beneden vielen. Al even vanuit het niets grinnikte ze, om daarna haar hoofd te draaien zodat ze Laurens op een nogal moeilijke manier kon aankijken. 'Jij kon toch niet slapen?' een te brede glimlach op haar lippen, haar wenkbrauwen wat opgetrokken om haar onheilspellende woorden af te maken. 'Kom!' energiek was ze omhoog gesprongen, greep haar hand zijn pols om samen met hem het bed af te hobbelen. Hem mee sleurend in haar sprintje naar het raam, waarna ze zijn pols los liet en ze met een zwaai deze opengooide. Haar handen steunde op het vensterbank, op haar tenen omhooggekomen om uit het raam te hangen. De nacht had zijn winterse kou verloren, nam de zachte warmte van de lente aan. Haar vingers bewogen zich naar haar mond, om een het schelle en korte deuntje te fluiten die voor de draak bedoelt was. Haar grijsblauwe ogen naar voren gericht, focusend op het duistere bos waar Ené normaal vandaan kwam. Na enkele seconden werd plots het zoevende geluid hoorbaar, waarna Ephony nog net op tijd haar hoofd met een noodgang terug trok. De blauwe schubben van de draak haar buik schoten rakelings langs het raam omhoog, bedekte het uitzicht totdat het puntje van haar staart achter het lange lichaam aan ging. Lachend bukte Ephony weer uit het raam, om de draak al even vrolijk na te kijken die een grote ronde vloog. Het zware, nuriënde geluid en de inktblauwe ogen die de vrolijkheids glinsteringen van de nacht hadden weerspiegelde Enés gehele humeur. 'Jij ook nog wakker meisje. Verrassingsaanvallen zijn gevaarlijk op dit tijdstip van de nacht,' grinnikte ze naar het dier dat met krachtige slagen een paar meter voor het raam stil bleef hangen. Haar grote vleugels maakte een zacht, zoevend geluid bij elke slag tegen de zwaartekracht in. Haar poten wat opgekruld, het diepe genurie dat als een vrolijke stem diep vanuit Enés keel hoorbaar was.


- waarschijnlijk vol spelfouten zoals altijd

Zijn blik was onderzoekend over haar gezicht heen gegaan terwijl de ondeugende, warme glimp nog steeds zichtbaar was. Hij vond het heerlijk om Ephony te plagen, maar hield nu wel op. Wist nog net waar de grens lag, en dat je er soms, zoals nu, een beetje overheen kon gaan. Zijn mondhoeken waren dan ook lichtjes omhoog gekruld terwijl zijn in het maanlicht glimmende ogen op haar waren gericht. ‘Ik?’ Een wenkbrauw kroop omhoog en verdween geheel achter zijn donkere pony. ‘Maar natuurlijk, geef nu opeens alleen mij de schuld.’ Zijn toon alsof Ephony werkelijk net even veel rumour had gemaakt als hem. In zijn ogen was dat wel zo, want hij telde het gedeelte voor het lijm gooien niet mee. Zijn glimlach zwakte weer iets af, bleef nog maar vaagjes hangen, haalde zijn blik niet van haar af. ‘Jawel,’ Beantwoordde hij haar eerlijk. Natuurlijk miste hij zijn thuis, de vertrouwde plek die hij door en door kende, waarvan hij wist dat hij er altijd op terug kon vallen. Hij ging er verder niet op in, zijn aandacht onttrokken uit zijn eigen gedachtespinsel door Ephony die alweer verder sprak. Lichtjes glimlachte hij haar toe, maar dit keer niet uit vreugde. Eerder uit stil verdriet, medeleven, dat hij zichzelf erin herkende. Zijn glimlach, daarentegen, werd wel breder toen ze over Ené begon. Het grote, soms nogal lomp bewegende dier, wat met haar vertoning een machtige indruk achterliet. Zijn vriendin. In stilte luisterde hij naar haar woorden, liet haar spreken, haar haar hart luchten, beaamde haar soms enkele keren maar glimlachte vooral mee op de momenten dat zij dit ook deed. Hij rechtte iets zijn rug, drukte zichzelf wat meer overeind en ging steviger zitten toen ze van zijn schoot afkroop en naast hem kwam zitten. Maakte geen bezwaren, te veel bezig met het luisteren naar haar woorden. Hij was stil, keek naar haar en genoot van haar. Pas toen ze zich verder overeind liet drukken en met een simpelere beweging achter over liet vallen drukte hij zich ook overeind. Hij kroop dichter naar het voeteneinde toe, ging weer zitten. ‘Maar uiteindelijk is het wel goed gekomen, toch? Je moeder is toch wel van Ené gaan houden?’ Vroeg hij door, benieuwd naar het verdere verloop van haar verhaal. Hij kon zich niet voorstellen dat iemand níét van Ené hield, ook al mollestreerde ze alle meubels die om haar heen stonden. Stiekem deed hij daar gewoon het liefste in mee, misschien vond hij het daarom niet zo erg. Hij leunde met één hand naast zich op het matras, leunde hierdoor ook iets voorover en keek neer op Ephony die te midden lag van haar blonde lokken. Gewillig keek hij op haar neer, besefte hoe graag hij naar haar keek en glimlachte breder. Vooral als ze zo aan het vertellen was, vol enthousiasme. ‘Klopt,’ Stemde hij met haar in. Had dan ook het gevoel dat er de komende nacht er niks meer van in zat. Verbaasd schoot zijn blik met Ephony mee toen deze uit het niets opsprong en hem bij zijn hand greep. Noodgedwongen kwam hij ook overeind en liep haar achterna in versnelde pas. ‘Wat ga je doen?’ Vroeg hij haar. Hij fronste zijn wenkbrauwen toen ze bij het raam halt hielden en deze zonder woorden open sloeg. ‘Eph! Doe normaal! Da's ijskoud, mensen moeten hier binnen slapen.’ Wilde hij haar tegen houden, ‘Eph wat ben je in godsnaam aan het doen, dadelijk val je!’ In paniek grepen zijn handen naar haar nachthemd, trok haar iets terug. Vond het een veel te griezelig aanzicht om Eph op haar tenen staand zo ver uit het raam te zien hangen, wat haar redenen dan ook waren. Maar haar fluitje herkende hij - natuurlijk herkende hij die. Het was haar seintje om Ené mee te roepen, en automatisch voelde hij al enigszins van opwinding in hem opwellen. Iets wat hij altijd voelde bij het vooruitzicht om Ené weer te zien, het gigantische kolossale wezen. Hij kon het dan ook niet helpen dat hij zelf ook dichter naar het raam toe kwam, speurde met zijn ogen de inktzwarte nacht af, opzoek naar enige beweging. Maar het geluid bereikte zijn oren eerder dan het beeld zijn ogen. Verrukt stapte hij ook geschrokken een stap opzij toen Ené zo vlak langs het raam vloog dat hij de wind zijn gezicht kon voelen strelen. Lachend stapte hij weer naar voren, hing nu net als Eph, zorgeloos, een stuk over het venster. Met een brede glimlach keek hij omhoog richting Ené, ook blij haar weer te zien. Maar uiteindelijk keek hij weer om, terug naar Eph die nog omhoog keek. Hij begreep niet wat ze wilde, of was het gewoon even gedag zeggen en Ené kroelen. Maar naar zijn idee hield het meer in, waarna zijn vermoedens ook werden bevestigd toen hij de muren opeens hard hoorde kraken en kon zwéren dat hij het venster onder zijn handen zacht voelde trillen. Diep hadden Ené's klauwen zich in de muur geworteld om hier houvast te vinden, vlak langs het raam. Perplex keek hij ernaar, een beetje ontdaan, maar toen hij zag wat Ephony deed ondervond hij bijna een ter plekke hart verzakking. Zonder angst begon deze namelijk het venster uit te klimmen. ‘Eph!’ Schoot hij dan ook panisch naar voren, waar was ze in godsnaam mee bezig? Zijn handen grepen haar heupen, trokken haar weer terug, veilig in zijn armen. ‘Ik dacht het even van niet,’ Viel hij door het snelle praten weer vanzelf terug in het overdreven accent van het platte land. ‘Ik ga jou niet door het raam heen laten klimmen terwijl wij ons op de hóógste verdieping bevinden,’ Herinnerde hij haar aan dat kleine feitje. Zelf had hij het misschien gedaan, maar Eph ging hij zoiets niet laten doen. Dadelijk kreeg hij nog bonje met Savador.

Zijn vragen niet beantwoord, had zijn hand gegrepen om hem mee te trekken om het bed heen naar het raam van de etage. Voor ze het zelf nog bij kon houden had ze het raam geopend, waarna ze steunend op het vensterbank naar buiten hing en haar ogen de donkere omgeving door gleden. Zijn greep naar haar nachtjapon voelde ze amper, haar bonkende hart en de energie die uit pure vrolijkheid door haar aderen stroomde opgeroepen door de opwinding van haar eigen acties. De opwelling van het idee, Laurens kon toch niet slapen en ze wilde Romance verder niet van last zijn. Nadat ze het zo herkenbare fluitje had gefloten en de toon in haar oren nog naschalde keek ze even grijnsend in haar ooghoeken naar Laurens die nu toch ook verder naar voren boog. Met het heldere geluid van Ephony's geamuseerde lach had Ené haar entree gemaakt waarbij ze haar baasje bijna een hersenschudding had bezorgt. Gelukkig was dit niet de eerste keer dat de draak dit deed, en was Ephony voorbereid op de meeste capriolen die Ené in gedachte kreeg. 'Zin in een ritje?' glimlachte ze naar de draak, de inktblauwe ogen staarde terug in die van haar. Leken bijna te grijnsend waarna Ené dichter naar de toren kwam. Een moment later boorde haar klauwen zich in het steen, klemde ze zich vast om haar kop iets door het raam door te steken en haar neus lievelijk tegen haar baasje aan te wrijven. 'Ik heb jou ook gemist,' grinnikte Ephony zachtjes, waarna haar hand via de blauwe nek van het dier mee gleed met haar passen naar voren. Enés nek en kop ontwijkend die nu weer naar buiten getrokken werd klom ze op het raamkozijn. Haar lichaam voorovergebogen, haar ogen niet op het gapende gat onder zich gericht waarbij haar hand op het schaniergewricht van Enés vleugel lag. Een opstandig geluidje kwam uit haar keel toen ze opeens een stel handen op haar heupen voelde en ze zonder pardon weer terug getrokken werd de kamer in. Ook Enés ogen stonden wat vragend op Laurens gericht. Wat verdwaasd keek ze op naar zijn gezicht, haar lichaam in zijn armen gewikkeld. Zijn accent deed haar mondhoeken zonder pardon omkrullen, evenals zijn woorden. 'Vertrouw je mij en Ené, of vertrouw je ons niet?' glimlachte ze hem toe. Langzaam was ze op haar tenen gaan staan, de lichte blos op haar wangen aanwezig evenals de schittering in haar bijna uitdagende ogen. Voorzichtig en zachtjes drukte ze haar lippen op die van hem, haar handen op zijn borst. Na deze tijd wist ze precies hoe ze hem kon afleiden. Haar handen gleden omhoog, wikkelde haar armen om zijn nek om de afleidingstechniek geheel af te maken. 'Je zal dit niet willen missen neem ik aan,' fluisterde ze toen ze haar lippen losmaakte van die van hem, opende haar ogen om hem weer met een grijns aan te kijken. Voordat hij zijn armen weer strak rond haar neer kon leggen draaide ze zich om, gevolgd door de wapperende blonde haren. Haar handen zette zich af op het raamkozijn, haar voet kwam erbij waarbij haar handen doorsprongen naar de gespierde schouders van de draak. Met een veel te groot vertrouwen die ze uitstraalde zette ze zich af om voor een moment te zweven en de draai te maken. Het volgende moment klemde ze haar knieën tegen de gladde en blauwe schubben, omklemde haar handen nu Enés schouders beter en zat ze op de rug van de draak. Ené was zo handig geweest om Ephony om haar vleugels heen te leiden, de inktblauwe ogen nu uitnodigend op Laurens gericht. Ephony's arm gleed om de blauwe nek, waarbij de ander door het raam naar Laurens stak met een al even uitnodigende hand. 'Kom je nog of blijf je hier staan? Mag ook, dan gaan wij wel samen,' haar lippen omgekruld in een geamuseerde glimlach, Enés lichaam die iets draaide waardoor haar hand de pols van Laurens kon pakken. Hij had geen shirt aan, anders had ze die kunnen grijpen. 'Kom op,' lachend trok ze hem dichterbij, dwong hem achter haar op de draak te klimmen. 'Wel goed vasthouden,' sprak ze zachtjes toen ze zijn armen om haar middel voelde, keek over haar schouder in zijn ogen. Enés klauwen hadden kleine krassen gemaakt in de stenen doordat ze naar beneden was gezakt zodra het gewicht groter was geworden. Vervolgens boog ze zich naar voren, haar handen op Enés schouders en haar ogen naar beneden gericht. 'Kom op,' fluisterde ze het dier toe dat zich met een energieke zwaai van haar staart zich met een grote kracht afzette. Hier en daar vielen kleine kiezeltjes uit de muur door haar klauwen, richtte ze haar kop in de zelfde zwaai van haar lichaam naar beneden en opende de grote vleugels zich. Ephony had geen flauw idee of dit goed zou gaan, maar het vertrouwen dat ze had in de draak was groot genoeg om deze zotte actie door te zetten. Krachtich sloegen de vleugels naar beneden, voelde Ephony de zelfde vreugde en sensatie door haar aderen stromen als zijzelf haar vleugel zou spreiden. De eerste seconden zette de draak koers richtig de grond, hingen haar vleugels stil en werd het suizende geluid overstemd door de lach van Ephony zelf. Zodra de vleugels in beweging maakte schoot Ené rechtdoor, vervolgde de zwoegende slagen om op een nog hoge hoogte parallel aan de aarde mee te vliegen. Langzaam lieten Ephony's handen de blauwe schubben los, hefde ze langzaam haar armen op om ze uit elkaar te sprijden en haar gezicht de lucht in te kantelen. Haar armen opzij uitgestrekt, de nu donkerdere blos uit pure opwindig duidelijk zichtbaar in de donkere omgeving van de nacht. 'Nog voorkeur om ergens afgezet te worden. Ené kan ons niet lang dragen,' sprak ze met haar ogen gesloten zonder haar houding te veranderen, haar neus de lucht in gericht en de genietende glimlach op haar lippen.

Hij negeerde Ené terwijl hij duidelijk haar blik kon voelen. Mooi niet dat hij Eph uit het raam ging laten klimmen hier. Hoe graag ze het ook wilde, hoeveel hiJ Ené haar vaardigheden ook vertrouwde, zoiets ging vanavond gewoon níét gebeuren, basta. ‘Het gaat hiet helemaal niet om vertrouwen of niet,’ Een geërgerde frons ontstond op zijn voorhoofd bij het zien van haar glimlach waardoor ze gelijk een stuk knapper werd. Nu niet afgeleid raken, níét afgeleid raken. Naar zijn idee wist Eph niet hoe makkelijk ze hem om kon halen, maar wist hij dat wél bij haar te doen. Dus nu keek hij haar nog steeds aan, probeerde een strenge frons te voorschijn te halen. ‘Ik wil dat niet hebben Eph, dadelijk lig je op de grond, morsdood. Ik heb al een keer gedacht dat je bijna dood was, nou, op ervaring gebasseerd, hoef ik dat niet nog een keer.’ Sarcasme vervulde zijn stem toen hij er een droge klank aan toevoegde. Hard perste zijn lippen zich op elkaar bij het zien van haar blik, wát was ze aan het doen? En waarom moest ze er in godsnaam zo leuk uitzien? Haar gezicht kwam dichterbij, achterdochtig bleef hij haar aankijken. Maar hij kon het niet helpen dat zijn frons al enigszins ontspande, natuurlijk wilde hij haar dichterbij hebben. Dat was toch het doel, ofzo? Haar weg bij het raam... dichterbij hem... Zijn ogen zakten dicht bij het voelen van haar lippen die zacht tegen de zijne aandrukten. Hmm, dat was wel dichtbij genoeg. Gewillig drukte hij zijn lippen tegen de hare, liet zijn handen omhoog komen en legde deze beide losjes op haar rug, vlak onder haar schouderbladen. Een zachte kreun verliet zich diep uit zijn keel bij het voelen van haar handen die over zijn borst heen gleden, hoe haar armen zich om zijn nek sloten. Hij kantelde lichtjes zijn hoofd, kuste haar lippen opnieuw. Wilde net zijn handen laten zakken om ook zijn armen om haar heen te kunnen leggen, haar bij zich te kunnen houden. Maar precies op het moment om haar opnieuw te kunnen zoenen draaide ze zich weg, stapte uit zijn armen. ‘Hè?’ Wat willen missen? Zijn hoofd nog afwezig, zijn blik dwazig. Hij keek naar haar op, keek naar haar hoe ze soepeltjes op de vensterbank sprong. Vensterbank? Galmde er droogjes door zijn hoofd terwijl het andere gedeelte hiervan zich nog bezig hield met haar warmte, haar lippen, haar zachte handen, haar aanrakingen. Zijn ogen schoten wagenwijd open toen hij Ephony zichzelf lichtvoetig zag afzetten, hij sprong naar voren om nog een mislukte poging te doen haar vast te kunnen grijpen. Maar op het moment dat hij aankwam bij het raam, twee passen verder, zag hij Eph Ené vastgrijpen en zich met een zwierig gebaar haarzelf op haar rug gooien. Zijn ogen knepen lichtjes samen bij de pijnlijke herrinering hoe hij op een soortgelijke manier terug was geland op Fire haar rug. Hard persten zijn lippen zich op elkaar, richtte zijn samen geknepen ogen nu met een hele andere betekenis op Ephony. ‘Stomme trut,’ Schold hij haar uit, wetend dat het haar toch niet zoveel zou doen. ‘Goh, laat ik 'm even op z'n bek pakken en zo z'n hoofd van de wereld laten verliezen zodat hij daarna niet door heeft dat ik aan een zelfmoord actie begin!’ Ratelde hij door waarbij zijn zin constructies maar voor de helft klopte. ‘Vind'ie vast niet erg als hij daarna eenmaal ziet dat 't me gelukt heeft, daarna is'ie vast heel trots op me! Dus niet. Eph, weetje hoe gevaarlijk dat is! Weetje hoe idioot dat van je was? Als je zo graag op Ené d'r rug moet, dan ga je maar naar de begaande grond, begrepen? Ik moet dat echt niet! Als je zonodig aan moet komen rijden met haar, dan doe je dat beneden, ja.’ Hij hees zichzelf op de vensterbank. ‘En nee, ik wil niet horen dat je vleugels hebt, of dat je goed kunt doen in luchtmagie.’ Met moeite kwam hij wiebelend iets overeind, reikte met zijn hand naar Ené. ‘Dat zal allemaal wel! Het risico is er altijd, en dat weet jij ook! Niet meer doen, oké? Echt niet Eph.’ Met een trillend handje wist hij uiteindelijk Ené vast te pakken. ‘Dadelijk komt Savador nog achter me aan, wedden dat hij dan míj de schuld geeft Eph? Wédden?’ Na deze laatste zin zette hij zich af en sprong twee keer zo soepel en dan in de min als Eph op Ené. Een zacht gevloek was hoorbaar terwijl hij moeite deed om goed te gaan zitten. Uit zichzelf schoof hij al geheel tegen Ephony aan, legde zijn armen strak rond haar middel en kroop nog dichterbij. Hij was halverwege nog iets verstijfd toen hij duidelijk voelde hoe ze met z'n drieën twee en een halve centimeter naar beneden gleden omdat Ené haar klauwen het niet hielden in de muur. Met een gespannen blik en schouders Drukte hij zich tegen Ephony aan. ‘Zo fout, zo fout,’ Murmelde hij zachtjes. ‘Waarom niet gewoon beneden? Idioot. Jaja,’ Beantwoorde hij haar iets geïrriteerd bij haar standaard opmerking. Maar oké, érgens moest hij toegeven dat hij er wel zin in had. Natuurlijk, hij wilde dolgraag opnieuw vliegen met Ené en dan samen met Ephony d'r bij. Maar hij wilde gewoon niet zien hoe ze naar beneden sprong uit het raam van de hoogste verdieping, de luchtmagiërs etage. Iedereen zou daar een hartverzakking van krijgen, zelf Savador die geen eens een hart heeft. Opnieuw vlogen zijn ogen geschokt ver open toen Ené zonder waarschuwing zichzelf van de muur afslingerde, krampachtig sloten zijn armen zich rond Ephony haar middel en perste hij zichzelf tegen haar aan. Normaal was hij niet zo geschrokken, maar dit kwam gewoon veels te onverwachts. Een soepele draai, een bocht in de lucht, en ze suisde richting de aarde. De eerste tellen waren leuk, vol van een kick en adrenaline. Maar op het laatste moment was hij er van overtuigd dat Ené hun beide gewoon niet kon houden en daarom loodrecht richting de aarde ging. Vandaar ook dat een geschokte lach zijn lippen verliet van pure opluchting toen Ené haar vleugels opnieuw spreidde en hun redde van een genadeloze klap met het harde oppervlakte van de aarde. Zijn lach werd luchtiger, zekerder van meer vanzelfsprekend toen Ephony zelf haar armen durfden te spreiden. De angst vervaagde, maakte plaats voor pure opwinding. Het duurde enkele secondes tot dat hij uiteindelijk ook zelf zijn handen los durfde te lagen, zijn armen durfde te spreiden die eerst nog gespannen om haar heen hadden gelagen. De wind sloeg in zijn gezicht, speelde met hun haren. Hij strekte zijn armen, pakte haar handen, bracht zijn gezicht vlak bij haar oor. ‘Come josephine, in my flying machine. Going up she goes, ... up she goes.’ Mompelde hij hier zachtjes terwijl hij haar handen vastpakte en hier zachtjes meespeelde. Langzaam verscheen er een grijns, ‘Oh! Jack, i'm flying!’ Zei hij vervolgens met een veels te hoog stemmetje, zijn tanden ontbloot. Hij kantelde zijn hoofd, kuste haar hals en haalde hun handen weer terug om haar armen, zonder haar handen los te laten, weer om haar heen te kunnen leggen. Hij keek weer voor zich uit, drukte zijn wang tegen het hare. ‘Hmm.. wat dacht je van het meer?’ Mompelde hij zachtjes.