No, I'm not from Shadra

Nina had alles er uit gegooid. Iets wat ze nooit verwacht had dat ze het zou doen. Maar ze had het echt gedaan. Nina lachtte dankbaar naar Wren die haar verzekerde dat ze het niet zou vertellen aan iemand, iets wat een enorme opluchting was. De vraag erna deed Nina even slikken. Het moment stond op haar netvlies geschreven. Ze herbeleefde het regelmatig. "Mijn ouders wilde niet dat ik voor een kind ging zorgen, aangezien mijn verleden. Drugs en alcolhol. Laat staan de vele vriendjes die ik heb gehad. Ze vonden me te jong en er nog niet klaar voor. Al weken was mijn moeder bezig voor een adoptief ouder. Ze had het al die tijd verzwegen en haar bij me weg getrokken een paar minuten nadat ze geboren was. Ze is meteen naar haar adopief ouder gegaan. Ik was zo woedend dat ik me dus weken heb opgesloten." Nina zuchtte. Ze was echt woedend geweest, had de ruigste jongens naar binnen gehaald, alleen maar om haar ouders te stangen. Nogmaals glimlachte Nina dankbaar. Vervolgens kwam de vraag over haar dossier. "Ik weet het niet. De kans is groot, aangezien ze allemaal informatie doorstuuren naar elkaar. Ik ben er wel bang voor. Vandaar dat ik het alleen maar uitstel." Nina zuchtte wat geïrriteerd. Ze wilde snel het onderwerp veranderen en vroeg maar wat anders. "Heb jij trouwens nog broers od zussen?" Ze klonk wat opgewekter en hoopte nu een leuker gesprek te hebben.

Nina kreeg weer een lichte glimlach op haar gezicht, gelukkig. Wren was er niet zo aan gewend met depressieve of verdrietige mensen om te gaan. Dat was altijd zo.. ongemakkelijk, ze kon er niet goed mee omgaan, wist nooit wat ze moest zeggen. Nina raapte zichzelf weer bij elkaar, ze was sterk genoeg om haar tranen tegen te houden. Ze knikte, al vond ze het nog steeds gruwelijk dat haar ouders zomaar haar kind afgepakt hadden. Misschien had dat Nina's levensstijl wel helemaal veranderd, wie weet! De switch naar een onder onderwerp was makkelijk te vinden, aangezien Nina er één opperde. 'Ja, al zijn ze soms zo irritant,' grijnsde Wren. 'Mijn broer Robin is al afgestudeerd, hij is echt bezorgd om me en stufft mijn tas altijd helemaal vol met van alles en nog wat. Hij is ook nieuwsgierig, echt! Asira is mijn zus, zit ook in de vijfde hier en is lid van de één of andere Gothic-sekte. Ik ga niet zo heel vaak met haar om, maar ze was voorheen best aardig. Tegenwoordig vind ze mij een vervelende non-believer,' vertelde Wren met een lichte grijns. 'Heb jij ook nog irritante familieleden?' stuurde ze de vraag terug, benieuwd naar het antwoord.

Nina luisterde even aandachtig naar Wren die over haar familie praatte. "Irritant.. 200% maar ik kan het heel goed vinden met mijn zussen. Ik ben namelijk van een drieling. De oudste en de rebel in de familie. Mijn zusjes Nora en Nicole zijn zo niet. Die zijn braaf, netjes, goed gemanierd en spreken altijd met twee woorden. Ik daar in tegen ben rebels, slordig, minder goed gemanierd en spreek nooit met twee woorden. Daardoor val ik meer op bij mijn ouders en win ik de strijd met hen. Hoewel hun het niet zien als een soort strijd ofzo, en ik juist wel. Ik heb altijd het idee gehad dat ik mijn plekje in de familie moest winnen. Vandaar dat ik deels ben geworden zoals ik ben. Maar des ondanks zijn mijn zussen de meest geliefde personen in mijn leven. We botsen aan alle kanten, maar tegelijkertijd ook weer niet." Nina grinnikte even aan de gedachten van haar zusjes. En als ze er zo aan dacht merkte ze dat ze ze toch wel erg veel miste. En hoeveel ze eigenlijk buiten dat gemeen hadden. De humor die ze samen deelde. De zelfde lach, uiterlijk leken ze ontzettend op elkaar. Nina glimlachte even aan die gedachten. "Al worden ze nu door mij op een andere manier bekeken door de leerlingen op hun school. Ze denken gelijk dat zij ook zo zijn. Alsof er gewoon meteen een stempel op hen wordt gedrukt. Best sneu. Maarja, zij kon er ook niks aan doen dat ze het met mij moeten doen" Nina lachte even geamuseerd. Alsof het haar niks deed maar ze vond het gewoon grappig dat ze zo'n invloed had op anderen.

Wren grinnikte even bij Nina's opmerking, maar zei nog niets terug en wachtte op de rest van haar verhaal. Die positie, rebel, had ze eigenlijk ook wel verwacht van Nina, zeker met twee zussen. Asira was al genoeg voor haar! Een glimlach was te zien op Wrens gezicht. Klonk ook wel als haar familie. 'Klinkt geweldig. Ik ben de jongste juist, maar ook anders. Robin is net zoals jou zusjes en Asira is gewoon de standaard obsessieve gothic, maar toch horen ze ook wel bij me. Ik zou niet weten hoe het zonder al die onnuttige ruzies en dergelijke geweest was. Het is wel gezellig,' was ze het met Nina eens. 'Trouwens, als je zusjes zo netjes zijn kunnen ze vast wel een andere reputatie maken! Het is makkelijker om zoiets te veranderen als je altijd je huiswerk af hebt enzo,' vond Wren. Kom op, je was eerder van famous naar nerd dan andersom! 'Ik mis Robin wel, eigenlijk. Hij let altijd zo op me dat het wel goed is om weg te gaan, maar het is zo fijn om altijd iemand te hebben om mee te praten..' bekende Wren. Haar hele beltegoed ging altijd op aan Robin en hun constante gesms. Hoewel Nina zich nu ook een persoon bewezen had die goed kon luisteren, ondanks dat ze allebei nogal rebels waren. Wren had niet zulke heftige problemen als Nina, maar wel een lastig iets; ze was bang van vuur, iets wat nogal onhandig was. 'Weet je, ik heb ook iets waarvan ik liever niet wil dat iedereen het weet.. Het is niet heftig ofzo..' zei Wren, wat zachter. Hopelijk dacht Nina niet aan iets zoals een kind, dat had ze niet, het was eigenlijk niet eens erg, maar.. Het zorgde toch wel voor een continue druk. Dat was ook een reden voor haar om niet naar de Razen-etage te gaan, om eerlijk te zijn.

Nina knikte instemmend naar Wren. Ze leek echt op iemand die op haar leek. Met een aantal andere situatie's maar toch. " Dat doen ze vanzelf wel. Maar ze hebben jaren in de schaduw gestaan van mij. Tenminste, de tijd dat ik op die school zat, want ik viel op en zij niet. Het waren altijd de zusjes van. Op zich wel grappig maar hun gingen er kapot van. En toen ik van die school af ging toen hebben ze nog maar heel kort in die schaduw gestaan. Ze vertelde elke keer hoe rustig het nu was op school en dat ze me eigenlijk wel miste. Ik zorgde volgens hun voor de spanning daar." Nina lachtte even. Ze had zo in een deuk gelegen toen ze het hoorde. Dat iedereen die haar eerst zo verafschuuwde haar nu miste. Ze knikte toen Wren vertelde dat ze haar broer miste. Het leek een erg aardige jongen, en Nina kon maar niet ontwijken dan aan hem te denken hoe hij er uit zou zien en of het een type voor haar zou zien, gewoontes zegmaar. "Ik kan Nicole en Nora soms ook zo erg missen. Ze zijn eens stukje evenwicht voor me. Een stukje rust. Iets wat ik eigenlijk wel mis als ik thuis kom, nouja nu in mn kamer." Nina keek Wren aan toen ze bekende dat ze ook een soort geheim had. Vragend keek Nina haar aan. Het was best fijn om dat soort dingen met iemand te delen, als vrienden, iets wat Nina niet vaak had. Enkel omdat niemand haar vertrouwde. Iets waardoor ze vaak nog harder werd. Maar Wren leek haar wel te vertrouwen en dat deed Nina zoveel goed. Ze wist niet wat ze moest doen anders. "Wat is er?" Vroeg ze met een licht bezorgde toon. Dat kwam eerder omdat Wren zachter ging praten. Iets wat Nina ook had gedaan. Misschien was er wel iets dat gelijk stond als wat Nina had, al geloofde ze niet dat Wren een kind kon hebben, die zei al dat ze niet zo aantrekkelijk was voor jongens, al geloofde Nina dat niet helemaal. Je hoefde niet lang en mager te zijn. Je ziel licht in je ogen, en als je die weet te gebruiken dan komt het eigenlijk wel goed. Vragend keek ze Wren aan. Eigenlijk bereid op iets heel ergs, zo viel alles wel mee.

Grappig, als mensen je misten op school. Vooral als je nu niet echt de braafste leerling was, dat maakte het allemaal nogal paradoxaal. Eerst haat iedereen je en wordt je ontweken, het volgende moment krijg je allemaal spam in je inbox, met de vraag of je alsjeblieft terug wilt komen. Humor. Ze knikte opnieuw toen ook Nina zei haar familie te missen. 'Ja, soms zijn ze echte stoorzenders, maar ze horen toch bij je,' vertelde ze. Op de één of andere manier kon ze haar familie niet loslaten; ze hoorden gewoon bij haar, ze was niet anders gewend. 'Ik ben doodsbang van vuur,' kreeg ze er uiteindelijk uit, na even gezwegen te hebben. 'Het klinkt echt zo stom.. Het ging mis toen ik oefende toen ik klein was. Het huis in de fik en mezelf bijna verkoold gekregen. Sindsdien durf ik nog geen vlam op te roepen zonder dat die herinneringen terugkomen.. Wedden dat iedereen me hier uit gaat lachen? Als ze erachter komen.. Daarom heb ik ook zo'n hekel aan Vuurmagie, daarom wil ik ook liever niet op die etage..' Wren richtte haar blik naar beneden. Het klonk zo lomp, na Nina's heftige verhaal kwam zij met een jankverhaaltje over haar angst voor vuur. Tuurlijk, lieve schat, tuurlijk. Wren keek even naar Nina. 'Wow, dit klinkt echt zó stom,' probeerde ze met een glimlach te zeggen.

Nina kon niet anders dan instemmend knikken. Ze miste haar familie echt. Het was altijd een soort rustpunt, hoewel haar gedrag nooit op hield. Was ze toch rustiger thuis dan op school. En nu had ze die rust eigenlijk niet. Het was alsof alles alsmaar door ging, zonder ook maar ooit te stoppen, en zelfs als een rebel kon dat erg vermoeiend zijn. Maar Nina wist dat ze niet kon stoppen, het was een soort verslaving, net als het roken, je moest er aan voldoen. Nina keek Wren aan bij het bekend maken van haar angst. Ze glimlachte. En zuchtte zachtjes, ze had een iets heftiger verhaal verwacht, hoewel dit voor Wren ook heftig moest zijn. Zeker als klein kind is alles bepalend voor je verdere leven. "Waarom zouden ze je uitlachen. Het maakt toch niks uit. Ik ben goed in vuur maar de rest kan ik voor geen meter. En het is niet dom. Als kind is alles bepalend voor later. Als ik het zelfde had zou ik er bang voor zijn, dat neem niet weg dat ik het zou proberen omdat ik nergens anders voor aan gelegd ben. Maar jij daar in tegen heb je andere magie nog." Nina glimlachte. `Jij bent wie je je bent Wren, daar kan niemand wat aan doen en daar hoort alles bij. Je bent goed zoals je bent.` Nina glimlachte vriendelijk. Ze had geen idee waarom Wren het erg zou vinden. En trouwens. Iedereen moest je nemen zoals je was. Zo niet hadden ze pech, toch?

[Leuke nieuwe Ava!]

Niet heftig, wel een grote impact op haar leven. Als het mis was gegaan, had ze haar familie omgebracht, had ze alles wat haar lief was weggenomen door één stomme beweging, één fout. Dat besef was.. iets wat ze nog niet verwerkt had. Nina lachte haar niet uit. Ze had gehoopt van niet, maar ergens diep vanbinnen had ze het wel gevreesd. Ze luisterde naar Nina's verhaal. Het was waar, maar zo lastig te accepteren.. Toch slikte ze en knikte, probeerde een glimlachje. 'Je hebt gelijk.. Het is alleen zo.. onmogelijk om te bedenken dat ik bijna mijn hele familie om het leven geholpen heb, dat is zo..' Ze moest het van zich af zetten, zoals Nina zei. Ze had gelijk, het was niets. En zij accepteerde haar zoals ze was; soms onzeker, vaak rebels. Het was als een standaard waaraan je moest voldoen, zeker wanneer je het al een tijdje deed. Bijna verslavend, iets waar je niet meer vanaf kwam. Ook leuk. Dat was iets waar ze zo gewend aan was geraakt. 'Ja, je hebt gelijk,' zei ze opnieuw, na iets dieper adem gehaald te hebben. 'Dankje dat je me niet uitlacht,' voegde ze er nog aan toe. Dat had ze echt niet kunnen hebben. Ze had een vriendin, al was dat lastig te geloven.

Nina knikte op Wrens opmerking. Dat was het toch ook. En zeker als kind trok je het zelf zoveel aan. Alleen maar omdat jij een fout had gemaakt, terwijl het misschien ook wel een fout kon zijn bij de ouders vandaan, niet dat Nina daar heilig in geloofde, maar ze wist de precieze situatie niet. Waren haar ouders er wel bij om haar in goede banen te leiden, of lette ze juist niet op.. Het waren allemaal dingen die er bij samen hingen. "..eng of onbegrijpelijk." Nina vulde Wren haast aan. "Een kind maakt altijd fouten. Je wilt niet weten hoe vaak ik mijn eigen haar in brand heb gestoken, laat staan die van de andere. Alleen omdat het te lang was, dacht ik. Vandaar dat het nu kort is. (Op het plaatje is het langer, maar daarvoor was het kort ) Maar ik ben blij als het weer lang is. Ik weet nu dat het mijn onhandigheid was." Nina leek wel te praten als een echte moeder, zo vond zij het. Wat ze ook was, al had ze het nooit zo gevoeld, waren al die boeken dan toch ergens goed voor? Nina glimlachte toen Wren haar nogmaals gelijk gaf. "Waarom zou ik je uitlachen. Je had volgensmij harder om mijn verhaal kunnen lachen, bij mij was het gewoon een stomme actie, zelfs dom. Jij kon er niks aan doen, je was klein." Nina glimlachte vriendelijk. Ze was nog nooit tegen iemand zo oprecht geweest. Zelfs tegen haar zussen kon ze dat niet zijn. Maar bij Wren was het anders. Alsof ze, nou ze kon het eigenlijk niet bevatten. Ze voelde zich, enigszins, heel erg vertrouwd bij Wren. En ergens beangstigde het haar. En niet zo'n klein beetje ook.

-- Dankjeee

Dit was de snelste vriendschap die ze ooit gemaakt had. Over het algemeen kreeg ze slaande ruzie met de eerste persoon die ze tegenkwam, om daarna finaal genegeerd te worden. Met Nina was het echter anders. Zij had haar sigaretten gedoofd, Wren had haar kat weggestuurd. Eerst was het een koel gesprek geweest, maar zodra ze wat meer over elkaar te weten kwamen had ze eigenlijk wel dubbel gelegen. Van saai naar interessant naar ontzettend grappig naar serieus. Het kon allemaal. Al was het wel raar om een vriendin te hebben, zeker in zo'n korte tijd. Ze hadden nog geen dag met elkaar gepraat of zo, het was vreemd en misschien zelfs een beetje.. verdacht. Misschien liet Nina haar wel finaal vallen zodra ze iemand anders had, je kon het niet weten. Maar op dit moment vertrouwde ze Nina. Al zoveel vriendinnen hadden haar laten vallen, waarom zou ze dan nu nog doen alsof het pijn deed? Dat deed het alleen als je het echt niet aan had zien komen. Wren keek op toen Nina haar aanvulde. Ja, dat was het woord, of eigenlijk de woorden. Eng en Onbegrijpelijk. Dat drukte precies uit hoe ze zich gevoeld had op dat moment, dat fatale moment.. Wren grinnikte even. 'Zulke vage foutjes heb ik ook wel eens gemaakt, dat is dan vanuit onwetendheid, maar als je eraan terugdenkt..' Nina's woorden stelden haar gerust, al was het ook vreemd om dat zo te horen. Wren verdrong de gedachten en grijnsde naar Nina, waarna ze haar een zachte por gaf. 'Wat klink je toch wijs zo!' Nina's familie vond het vast grappig dat hun meisje eens niet alleen maar met jongens zat te praten. Haar ouders zouden het goed vinden dat ze nu eindelijk een vriendin gemaakt had op deze school. 'Hoelang zitten we hier eigenlijk al? Volgens mij is dit het langste interessante gesprek dat ik ooit heb gehad,' grinnikte Wren. Waarschijnlijk was het nog echt waar ook.

Nina knikte. Ze grinnikte even bij haar opmerking dat ze zo wijs klonk. "Hou toch op joh! Je praat hier wel tegen mij he!" Daarmee doelde ze meer op haar als moeder zijnde. Nina bedacht zich even aan haar ouders. Zeker aangezien ze hier al heel lang zaten. Misschien wel uren, Nina had de tijd totaal niet in de gaten. Maar haar ouders zagen haar niet anders dan met jongens. Misschien moest ze hen maar eens op de hoogte houden over het hoe en het wat hier. En hoewel Nina de rust van thuis miste ging ze beseffen dat ze het misschien wel in Wren zou kunnen vinden, ondanks dat ze Wren nog maar zo kort kende. Maar misschien ook juist daarom wel. Ze hadden immers toch al zo lang zitten praten. En dat was duidelijk niet voor niks geweest. De opmerking van Wren kwam precies op het goede moment. "Ik heb werkelijk geen idee. Behoorlijk lang, denk ik zo." Nina knikte. "Ik heb me denk ik nog nooit zo veilig gevoelt om iemand het geheim van me te vertellen en interessant was het zeker!" Ze grinnikte. Ze vond het heerlijk om nu eens ongegeneerd te praten. En het had Nina zeker goed gedaan. Misschien had ze het vroeger ook moeten doen, dan was ze niet zoals ze nu was.. Maar je kon haar niet veranderen, niemand niet. En dat vond Nina altijd zo fijn. Als je zag hoeveel haar probeerde te veranderen, en niemand slaagde erin.

[zo het is moeilijk een bericht typen en Glee kijken...
Maargoed Zullen we dit topic afronden en dan bij die ander verder gaan xD]

[Ja, goed idee ^^ Blonde ik zag dit topic een beetje laat. GLEE!]

Wren was blij dat Nina haar vertrouwde, dat de positieve emoties wederzijds waren. Geen ruzie, zoals ze eerst gedacht had, maar vertrouwen dat echt voelde, een vriendschap die in één keer ontstond. Alsof de fundamenten ervoor al gelegd waren voordat ze elkaar ook nog maar gezien hadden. Tot enkele uren geleden had Wren niet geweten dat ze een vriendin zou vinden op deze school, iets wat ze eigenlijk nog nooit echt gevonden had. Was Starshine dan toch een goed idee geweest? Het fijne aan Nina was dat je wist wat je aan haar had; ze had een eigen mening en daar bleef ze ook bij, ze liet zich niet onderdoen door anderen. Een stevig iemand op wie je kon vertrouwen als dat nodig was. Wren knikte, ze was het met Nina's woorden eens. Ze had met iemand die ze nog maar net kende kunnen overleggen, lachen, een verbond sluiten, problemen bespreken.. maar het werd al wel wat later en ze moest al haar spullen nog uitpakken. 'Zullen we naar de etages gaan?' stelde ze voor. 'Kan ik al m'n spul uitpakken en dergelijke.' Ze zou nog wel een keer met Nina afspreken om over dingen te praten, dat was altijd mogelijk, niet?

[Topic uit?]

PROFILE MAGICIAN

» De Shadra etage.
» Terug van Shadra
» Terug naar Shadra
» Kamp deelnamens: Shadra

No, I'm not from Shadra

No, I'm not from Shadra

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen