Wat gebeurd er met me?

Zwaar hijgend kwam Ferost het bos uitrennen. Hij leunde zwaar tegen een boom aan en trilde op zijn benen. De donkere wolven haren dwarrelde van zijn kleding en uit zijn haren. Evenals mooie wit gekleurde veren. Op zijn handen en gezicht zaten bloed vegen. Sommige vers, anderen al opgedroogd. Ferost zelf zag er ook vrij gehavend uit. Zijn kleding was gescheurd en overal had hij wonden. Een paar waren zelfs al ontstoken. Zijn voorhoofd glom van het zweet van inspanning en de koorts. Als Ferost zich niet aan de boom had vastgehouden was hij allang door zijn benen gezakt.
Hij strompelde half struikelend naar de rand van het meer en viel toen op zijn knieën. Hij sloeg het minuscule laagje ijs over het meer kapot en schepte wat ijskoud water in zijn handen die hij tot een kommetje gevormd had. Hij gooide het water in zijn gezicht. De kou beet in zijn gevoelloze gezicht en liet zijn pijnlijke wonden nog erger kloppen dan eerder, maar het was verfrissend. Vervolgens dronk Ferost voorzichtig wat. Hij keek naar het rimpelende spiegelbeeld in het water. Naar zijn eigen gehavende gezicht. Maar het ergste waar hij van schrok en achteruit deinsde was de bloeddorstige blik in zijn ogen. Als een der dat altijd op jacht was. Haastig schuifelde Ferost wat achteruit, weg van het water. Vanaf een paar meter afstand, en het water nog druppelend uit zijn donkerblonde lokken haar, bleef hij naar het spiegelde oppervlak staren. Grote Goden, wat gebeurde er met hem?

Zwaar gapend kwam Nina uit het schoolgebouw lopen. Ze had vandaag weer eens een les overgeslagen. Gewoon geen zin in. Ze liep over het grasveld en liet een ijzige koud briesje over haar blote huid gaan. Haar haar zacht wapperend in de wind. Ze snoof de lucht op. Iets wat ze niet vaak deed. Vlak aan de rand van het bos nam ze wat bewegingen waar. Een diepe frons vormde tussen haar wenkbrauwen. Er kwam een man haast er uit strompelen. Alsof hij toegetakeld was door een of ander beest dat nooit op school zou kunnen horen. Haast verstijfd kwam ze in beweging waarna ze de man naar het meer zag gaan. Zo te zien geen leerling dus het moest een leraar zijn of een legendariche magican. Ze liep naar hem toe en zag hem ergens van schrikken. Hij was van top tot teen toegetakeld. Met een iet wat flirterige, bezorgde blik keek ze naar hem. Ze kon het niet laten. "Gaat het een beetje?" Vroeg ze zachtjes waarna ze iets van hem vandaan neerknielde. Ze keek naar hem. Toen zag ze zijn bloeddorstige gezicht en ze schoof een stukje naar achter, maar nog steeds met de zelfde blik, flirterig en bezorgd. Geen sprankeltje angst te zien. Vragend keek ze de man aan. Haalde even diep adem en vroeg; "Wat is er gebeurd?" Ze liet haar blik nog eens over zijn lichaam glijden. Overal zaten wonden, die er niet allemaal even goed uit zagen. Van zijn gezicht droop water en die blik ontging haar nog steeds niet.

Ferost was zo van de kaart dat hij in eerste instantie niet eens had opgemerkt dat er iemand op hem af kwam gelopen. Hij schrok overduidelijk van het meisje toen ze ineens tegen hem begon te praten. Toen hij haar aankeek was hij een beetje verward. Alsof hij niet zo zeker meer wist waar hij was of waarom hij hier was. Maar daarna leek het besef een beetje bij hem terug te komen. Het duurde wel nog even voordat haar eerste vraag echt tot hem doordrong. 'Ik geloof van wel' sprak hij zacht en schor terwijl hij even langs zijn wang en nek streek. Hij voelde het ruwe oppervlak van verse stoppels. Wanneer had hij zich voor het laatst geschoren? Ferost kon zich niet eens meer de laatste keer herinneren dat hij Norwood gezien had. De bloeddorst in zijn blik was grotendeels verdwenen. Maar toch, het beest zat ergens in hem. En het stond klaar om uit te breken als hij daar zin in had. Ferost voelde het. 'Ik weet het niet precies. Ik kan me niks meer herinneren van de afgelopen dagen,' zei hij zachtjes op de tweede vraag van het meisje terwijl hij een witte veer tussen zijn wilde lokken vandaan plukte.

Nina zag de blik langzaamaan verdwijnen, hoewel hij er wel bleef zitten. Een klein vriendelijk lachje sierde haar gezicht toen hij zei dat hij in orde was. Ze ontspande voor een deel en kwam een stukje dichterbij. Stelde haar volgende vraag en keek de man aan die op haar antwoordde. Ze fronste even bij zijn antwoord. Hij kon zich niks herinneren. Dat was lichtelijk vreemd. "En daarvoor? Ben je toen gevallen of zo iets.. Dat kan de rede zijn dat je het niet meer weet. Of dat je een klap tegen je hoofd hebt gehad." Zei ze zachtjes en voorzichtig waarna ze, net als wat hij al had gedaan, nog wat veren uit zijn warrige haar verwijderde, haar gezicht nog steeds in een frons. Deze liet ze op de grond vallen en glimlachte enkel. Hij zag er zo wel erg schattig uit. Ze ging verder door haar knieën waardoor ze uiteindelijk op haar knieën zat. Haar lange benen werden een stuk kleiner, en zo zij ook. Ze haalde voorzichtig een hand door haar korte haren. Iets wat een typische trek van haar was. "Ik ben trouwens Nina." Ze glimlachte. Misschien was het wel zo netjes om zich voor te stellen. "Nina Chloë Maiy." Normaal stelde ze zich niet snel voor met haar volledige naam. Maar omdat dit waarschijnlijk wel meer dan een leraar was, vond ze het netter.

Ferost schudde langzaam zijn hoofd. 'Al sinds een paar dagen vallen er gaten in mijn geheugen. Ik herinner me dagen dat ik ergens op een plek wakker wordt, niet vol van besef wat ik de vorige dag gedaan heb. Daarna weet ik weer één of twee dagen niks om vervolgens weer op een heel andere plek wakker te worden. Ik weet niet wat ik gedaan heb de afgelopen dagen. Maar ik denk dat ik veel gevochten heb in elk geval,' vertelde hij. En dat was iets wat Ferost gek vond. Hij was totaal niet gewelddadig. Hij vermeed een gevecht liever, tenzij het met Deshas was. Hij wist zelf niet dat hij ziek was en dat die ziekte dat beest in hem opriep en aanmoedigde om te moorden. Door de glimlach van het meisje verscheen er bijna automatisch op Ferost' gezicht ook een vage glimlach. Die werd werd iets breder toen ze zich voorstelde onder de naam Nina. 'Aangenaam. Ferost,' stelde hij zichzelf voor.

Ze knikte naar de man voor haar. Hij zag er alles behalve goed uit. Vermoeid als je het haar vroeg. En natuurlijk aan alle kanten kapot van de schrammen en wonden. Ze beet even op haar onderlip. Denkend wat ze zou kunnen doen om de man te helpen, die zich na haar voorstelde als Ferost. Door zijn naam wist ze al meteen wat hij was. Ze had het niet voor niks in de folder gelezen, de namen van de legendarische magiërs. Ze had wel eens wat geleerd over genezing van wonden. Maar Ferost had er zo veel. Dat zou haar nooit lukken. "En u heeft niet zo'n klein beetje gevochten ook, als ik u zo zie. U bent totaal toegetakeld!" Ze glimlachte met wat charme naar de man. Ze veegde nog wat haren en veren van zijn kleding af waarbij ze bleef glimlachen. Nog steeds geen idee wat ze moest doen. "Ik zou u graag willen helpen maar ik weet niet goed hoe ik u kan helpen. Ik kan wel wonden genezen, maar u heeft er wel erg veel." Ze had een zachte blik in haar ogen die Ferost goed in zich opnam. Ze keek naar de verschillende schrammen en wonden op zijn gehele lichaam. Wat had die man allemaal gedaan, of je kon beter zeggen, met wie had hij allemaal gevochten?!

Ferost had zijn blik schuldbewust naar zijn schoot gericht bij de woorden van Nina. Het frustreerde hem vanbinnen dat hij er maar niet achter kon komen dat hij niet wist hoe hij ze gehavend was geraakt. Wat hij opmerkte en heimelijk al eerder had gezien aan Nina, was dat ze telkens wat flirterig over kwam. Of ze het expres deed of niet wist hij niet, maar Ferost besloot er niet op in te gaan. Hij liet haar begaan toen ze de overige haren en veren weg veegde. Haren waren van hem. De veren....Ferost gokte op een gevederde prooi. Dat zou meteen de vegen bloed verklaren. Hij lachte even zachtjes om haar woorden. 'Dat is vriendelijk. Maar ik denk dat ik wel even langs Clera ga. Ik wil je niet belasten met mijn problemen Nina. En je hoeft me geen u te noemen. Dan voel ik me helemaal zo oud,' zei hij zacht lachend. Maar het lachen werd al snel minder toen een beklemmend gevoel hem overviel. Een gevoel dat zijn bloed liet stollen maar zijn hart tegelijkertijd sneller liet kloppen. Het beest was wakker geworden. Het rook bloed en het wou wat verscheuren. Ferost probeerde het te negeren, maar wist dat hij hier weg moest.

Nina vestigde haar blik even op het meer. Het was werkelijk prachtig hier buiten. Zeker bij het meer. Ze keek naar het stuk water dat zichtbaar was omdat er geen ijs meer op lach. Daar zag ze haar spiegelbeeld. Een vrolijk meisje met zwart kort haar, dat warrig zat door de wind, met een flirterige blik in haar ogen. Niet bepaald het ideale gedrag tegenover een legendarische magiër. Ze schudde haar hoofd even heen en weer waardoor de blik vervaagde en overging in een simpele vriendelijke blik, en haar haar viel weer terug in model, zoals het eerst zat, voor ze naar buiten ging. Ze keek naar Ferost die tegen haar praatte. Ze knikte enkel. Ze lachte zachtjes mee. "Moet ik je brengen, je zag er net niet heel erg stabiel uit, op je eigen benen.." Ze glimlachte met een warme glimlach. Die ditmaal vriendelijk bedoelt was. Zijn glimlach verdween echter snel en zijn blik veranderde. Ergens dacht Nina weer die bloeddorstige blik terug te zien. Een frons ontstond weer en ze keek hem vragend aan. Dit was zeker niet goed. Totaal niet. "Dit gaat totaal niet goed." mompelde ze zachtjes tegen zichzelf. Zonder ook maar te accepteren wat Ferost als antwoord op haar suggestie gaf stond ze op. Greep hem vast bij zijn arm en hielp hem omhoog. "We gaan naar Clera. Weet je waar we haar kunnen vinden?" Haar stem klonk vriendelijk met een bezorgde ondertoon, iets wat je ook in haar gezicht kon zien.

Met een kleine glimlach wuifde Ferost eigenwijs het aanbod van Nina weg. 'Onzin. Ik kan toch zeker zelf wel lopen,' zei hij terwijl hij opstond. Maar al na twee stappen voelde zijn benen meer aan als water en zakte hij opnieuw door zijn benen. 'Ik voel me toch minder goed dan ik had gedacht,' mompelde hij zachtjes. Hij zocht met zijn handen steun bij de grond. Zijn nagels waren ongemerkt iets gegroeid en wat langer geworden. Hij had ze diep in de grond laten doordringen om zichzelf tegen te houden Nina niet naar haar keel te springen. Hij wou haar tegenhouden toen ze hem overeind hielp, maar zijn lichaam was te slap om naar zijn bevelen te luisteren. 'Nina...,' mompelde hij zachtjes. 'Nina, ik weet niet wat er met me aan de hand is maar ik smeek je vertrek. Alsjeblieft, voor ik iets doe waar ik later spijt van krijg,' sprak hij moeilijk. Tussen zijn woorden door moest hij telkens slikken. Zijn keel voelde droog aan. Zijn spieren spande zich aan. Het beest in hem vocht om vrij te komen en Ferost probeerde er alles aan te doen om dat tegen te houden. Maar hij was niet langer sterk genoeg meer. Het beest nam hem over. Hij stortte zich op Nina, klaar om haar te verscheuren.

(Ik heb Norwood beloofd dat hij me mag komen tegenhouden. Als je daar rekening mee zou willen houden als je terug gaat posten zou dat heel fijn zijn)

Norwood zat te ijsberen in zijn lokaal. Zwijgend leek hij na te denken. Echter stoorde een deur die wagenwijd openklapte. Eyolf kwam streng naar binnen. Norwood hoorde hem wat blaffen en grommen. Norwood slikte. "Ferost.......nee..." sprak hij kalm. Norwood geep zijn donkerblauwe lange jas en schoot er met gemak in. Eyolf had het raam al open gedaan en naar buiten gesprongen. Norwood rende naar het raam en liep naar buiten. Spreidde zijn armen en veranderde in een donkere uil. Norwood zelf schot recht naar beneden. Om daarna met volle vaart vooruit richting het meer te vliegen. Hij zag in de verte al een twetal personen. Norwood schoot tussen Ferost en Nina door. Maar op het moment dat hij er tussen wkam veranderde hij terug en landde voor Nina op de grond. Zakte wat door zijn knieën en keek strak naar Ferost. "Wat is...dit..." mompelde hij.

Ferost had Nina plat tegen de grond gedrukt. En hij had haar verslonden als hij niet ineens door iets van haar af werd geduwd. Hij viel tegen de harde grond aan. Steunend op zijn onderarm en hand probeerde Ferost zichzelf overeind te hijsen. Hij bracht zijn hand naar zijn hoofd. Uit zijn keel kwam een laag, dreigend gegrom. Zijn donkerblonde lokken leken nog donkerder te kleuren dan normaal. Zijn haar was bijna bruin nu. Zijn normaal gesproken rustige, donkergroene ogen straalde gifgroen. Ferost' aders drukte door en waren duidelijk in zijn huid te zien. Zijn pupillen verkleinden zich terwijl Ferost het gevoel kreeg helemaal gek te worden. Zijn haren groeide en hij kreeg klauwen en een staart. Al snel was hij veranderd in een wolf. Maar niet de wolf die hij normaal gesproken was. Zijn vacht was niet donkerblond maar bruin van kleur. Daarbij was zijn vacht verwilderd. Eveneens was Ferost groter dan normaal. Met een ruk keek de wolf opzij naar Norwood. Hij gromde en ontblootte daarbij zijn tanden. Zijn blik was vol waanzin. Hij zette zich af en zette zijn nagels in Norwood. Hij gromde en kwijlde zelfs een beetje. Alleen zijn blik vertelde al dat hij Norwood wou verslinden.

Nina keek Ferost even verbaasd aan. Wat zou er nou kunnen gebeuren. "Ach joh! Doe niet zo mal, wat kan er nou gebeuren?" Het kwam er wat sarcastisch uit. Een glimlachje speelde om haar lippen. Maar al gauw daarna verdween deze plots. De blik in Ferost zijn ogen werd moordlustiger en voor Nina het echt door had lag ze op de grond. Ferost nog boven haar, klaar om haar aan te vallen. Met grote ogen keek ze hem aan, de angst duidelijk in haar ogen te lezen nu. "Ferost wat.. wat doe je?" Mompelde ze hakkelend. Ze probeerde hem van haar af te duwen, maar het was letterlijk een beest geworden. Ze kreeg hem met geen mogelijkheid weg. Ze voelde hem inmiddels tegen haar aandrukken. "Ferost.. alsjeblieft.. Wat doe je?!" Ze zou haast kunnen zeggen dat hij zijn lippen kon aflikken. Zo'n blik had ze. Ze sloot haar ogen en durfde gewoonweg niet te kijken. Een moment van opluchting ging door Nina heen bij het verlichtende gevoel. Ferost was inmiddels van haar af gekomen en voor haar zat een man geknield. Verbaast keek ze de man aan, met veel dankbaarheid in haar ogen. Bij zijn vraag keek ze naar Ferost. De man die haar zojuist had aangevallen. Iets wat ze totaal niet van hem verwacht had. Ferost was inmiddels veranderd in een gigantische wolf. "Wat is dit allemaal?" Vroeg ze verbaasd, niet voor een iemand in het bijzonder. Ze keek van de man naar Ferost. Bij de aanval naar de man toe keek Nina met grote ogen. Wat gebeurde hier in godsnaam. Ze klom overeind. Nam een aanloop en duwde tegen de wolf aan, wat niet bepaald werkte, aangezien hij erg sterk was. Ze hield haar hand naar voor en liet een vuurstraal uit haar handen komen die tussen de man en de wolf in schoot. Ze had geen idee of het zou helpen, maar alle beetjes konden helpen, en dus deed ze het meerdere malen.

Norwood keek met strakke blik naar Ferost die langzaam een wolvenvariant aan nam. Alleen anders. Grauwer, wilder, en vele malen moordlustiger dan de echte wolf. Alsof het een tweede Deshas in Ferost was. Norwood duwde Nina aan de kant toen Ferost op hem af rende en op zijn borstkas sprong. Norwood was blij dat hij reflexen had gekregen door de training met Kale. Hij bolde zijn rug. Rolde verder en trapte een keer flink met zijn benen tegen de zijkant van de wolf zodat deze van hem af zou vallen. Norwood zag nog net op tijd wat Nina deed en vormde een muur van hout voor hem. "Mag ik je verzoeken even schuil te houden hier in de buurt. "Ferost, is niet helemaal in orde..." sprak hij met lichte aarzeling in zijn stem. Hij wilde ook niet dat Fersot Nina zou zien. Norwood zelf draaide zich daarna snel naar Ferost. Met een stel lianen bond hij de poten vast. Hij wist dat dit Ferost niet lang zou houden, maar het gaf hem wat tijd. Vlak na dat Ferost daadwerkelijk vast zat schoot hij door zijn knieën. Hij begon secuur een magiecirkel om hem heen te tekenen. Ouder tekens uit Gren kwamen er in terug. Norwood had echter voorbereiding nodig voor deze spreuk en hoopte dat Ferost in die tijd niet los kwam.

Na de trap van Norwood kwam er een zacht gepiep uit Ferost vandaan. Hij rolde even door over de grond waardoor op zijn schouder een oud- Shadraans teken zichtbaar was in zijn vacht. Dat stukje vacht was witblond waardoor het nu meer opviel. Ferost stond op en schudde even met zijn kop om zich weer te oriënteren. Daarna zochten zijn gifgroene ogen direct naar Ferost. Hij gromde woedend. Al snel had hij hem gevonden en zijn achterpoten zette zich af om hem te grazen te nemen. Verder dan een paar meter kwam hij echter niet. Hij werd onderuit gehaald en met lianen vastgebonden. Verwoed trappelde en draaide Ferost in de hoop om zichzelf te bevrijden. Hij beet naar de lianen en trok het laatste stukje zelf kapot. Hij rolde overeind en nam diep adem en slaakte een luide huil. Waarschijnlijk was hij over het hele terrein te horen. Niet veel later werd zijn roep beantwoord en kwamen er van alle kanten wolven aanrennen. Ferost richtte zijn blik op Norwood.

Norwood zijn ogen waren gefocused op de cirkel en hielden ook Ferost in de gaten. Hij slikte toen deze te snel vrij kwam en een luidde huil slaakte. Hij keek rond toen hij een paar wolven zag komen maar al snel meer voegde zich er bij. Hij staakte zijn handelingen en kneep zijn handen tot vuisten. De cirkel klapte uiteen in verschillende duizende lichtgroene bolletjes. "Zucht, helaas..." mompelde hij. Hij had het teken zeker niet ontgaan. Norwood probeerde snel de wolven te tellen. Het corresponderende aantal lianen schoten de grond in en kwamen bij de wolven uit de grond. Bonden de poten opnieuw vast. Echter, ditmaal kwam bij alle wolven een twee tot drietal bloemen tevoorschijn. Toen deze openklapte kwam er een stof vrij. Die de dieren hoe dan ook gedwongen waren in te snuiven. En als dat gebeurde zouden ze in slaap vallen. Norwood had echter geen rekening gehouden met Fersot in deze zet. Hij had hem dus nog wakker. Zijn ogen schoten naar de wolf. "Moeilijk, om een vriend pijn te doen..." sprak hij kalm. Zijn ogen sloten zich. Hij ademde diep in. Opende ze toen en rende op Fersot af. Maakte een schijnbeweging naar rechts en kwam vlak langs de wolf terecht. Sloeg met zijn vingers tegen de nek van de wolf. Gevolgd door een kniestoot in de maagstreek (?) van de wolf. Norwood trok zich toen terug door wat afstand te nemen. Hij kon Ferost nooit helemaal alleen aan. Zelfs in deze staat was hij machtig. En zijn doorzettingsvermogen zou ongetwijfeld groter zijn in deze staat.

Ferost dook opzij en sprong weg toen de lianen uit de grond kwamen. Hij zou zich niet nogmaals vast laten binden. Ook de andere wolven hadden het moeilijk om zich staande te houden. De meeste werden gevangen en bedwelmd onder de bloemen. Hij gromde en blafte bevelen naar de laatste overgebleven wolven. Hij droeg de rest op om wat aan die bloemen te doen en hun kameraden te bevrijden. Maar daardoor lette Ferost niet op en zag hij Norwood niet aankomen. Hij piepte zachtjes toen hij tegen de grond lag maar krabbelde weer overeind. Zijn ogen schoten vuur. Hij zette zich af en rende op hem af en greep hem bij zijn been waarbij hij hem onderuit haalde. Hij sleurde hem een flink stuk over de grond mee. Hij smeet hem in het meer en stond al klaar om erachteraan te springen maar Ferost verstijfde. Hij schudde wild met zijn kop. Langzaam veranderde hij terug in een mens. Hij lag stil op de grond maar ademde oppervlakig. Hij hees zichzelf moeizaam overeind. Hij drukte zijn hand tegen zijn hoofd in de hoop de kloppende hoofdpijn te verminderen. Het verse bloed stroomde uit zijn nieuw verkregen wonden. Alles deed pijn aan hem. Hij opende langzaam zijn ogen. Het beeld was eerst nogal wazig maar verscherpte langzaam. Hij keek om zich heen naar de ravage van wolven en planten. 'Wat is hier gebeurd?' vroeg hij zacht met schorre stem.

PROFILE MAGICIAN