Azule sloeg langzaam zijn grote vleugels uit, en liet zich daarna tientallen seconden meevliegen op de wind. Zijn kop hing naar beneden, zijn haarscherpe ogen gefixeerd op alles wat er onder hem gebeurde. Omdat Neara het zo verschrikkelijk druk had, zou hij een gedeelte van haar dagelijkse route overnemen, de controle van de school, en alle gebieden eromheen. Gezien zij zich makkelijker door de school voortbewoog dan hij dat deed, gezien niet alle gangen groot genoeg waren om normaal in te vliegen, deed hij de buitenterreinen. Als hij langs leerlingen liep die verboden activiteiten pleegden slaakte hij een hoog en schreeuwerig geluid, waarna hij een fikse wind langs hun liet blazen, die de woorden' dit is de enige waarschuwing' fluisterden. Hij was strenger dan Neara, maar dan nog zou hij leerlingen niet meteen straffen. Zijn lange staartveren lieten een spoor van blauw achter in de lucht, om te laten zien waar hij al geweest was deze ronde, zodat hij niet twee keer hetzelfde gebied controleerde. Zijn kop schoot heen en weer waar hij geluiden hoorde, alles in zich opnemend. Hij zou van alles dadelijk verslag doen aan Neara. Hij nam zijn taak uiterst serieus, Neara had hem vast niet voor niets hierheen gehaald. Na de bossen, de ruines en het meer gehad te hebben, kwam hij aan bij een groot grasveld. Elegant streek hij neer, nog licht met zijn vleugel naklappend waarna hij ook die invouwde. Hij schudde mijn zijn kop zijn veren goed, zodat alles weer zat zoals het hoorde. Zijn staartveren zweefden een halve meter boven de grond, deze mochten natuurlijk niet vies woorden, deze zouden niet over de grond slepen. Met een simpele zwaai van zijn vleugel waaide de wind de andere kant op, waarna hij hem weer inklapte en nu zonder tegenwind enkele passen vooruit zette. Uiteindelijk, toen hij een lekker zacht plaatsje gevonden had, ging hij liggen en vouwde hij zijn snavel achterover tussen zijn veren. Hij sloot zijn ogen en verbond zich met de luchtmagie, voelde waar dingen stonden en bewogen in plaats van het te zien. Hij voelde de aanwezigheid van levende wezens, hield alles strak in de gaten, welke bewegingen ze maakten, welke trillingen ze door middel van stem door de lucht heen stuurden. Zo ook voelde hij de jongen die hem naderde, voelde zijn bewegingen. Gelijk wist hij dat het een luchtmagiër was, dat voelde hij aan de manier waarop de jongen bewoog. Pas toen de jongen op een meter afstand van hem was haalde hij in een ruk, maar nog steeds sierlijk, zijn kop uit zijn veren en draaide zijn nek, zodat hij de jongen recht aankeek. Zijn zwarte ogen waren emotieloos, terwijl hij de jongen in zich op nam.

Alleen geile Laulau en Azzie.

Zachtjes voor zich uitzingend lag hij in het gras, zijn ogen gesloten en totaal opgaand in zijn eigen melodietje. Het geen wat voornamelijk in zijn hoofd te horen was en wat voor de buitenwereld meer een zacht gemompel inhield. Maar hij vermaakte zich ermee, dacht ondertussen afwezig aan Eph, Poxi of Ené. Af en toe kwam Myst langs, dan weer Savador [alleen omdat hij eng was, niet om andere vieze redentjes pervers] of anders een lieveheersbeestje. Maar voornamelijk Eph, die speelde de laatste tijd toch wel de grootste hoofdrol in zijn hoofd. Halverwege zijn liedje gaapte hij een keer breed, ging daarna ongestoord weer verder alsof hij nooit opgehouden was. Zachtjes nasmakkend gingen uiteindelijk zijn ogen weer open, vonden gelijk een blauwe achtige lijn aan de hemel die door trok tot uit zijn zicht. Lichtjes fronste hij, Eph was net bezig haar blouse uit te trekken. Zijn blik volgde het lijntje. Eph was verdwenen. Wat deed een blauw lijntje nou weer in de lucht? Hij trok lichtjes een wenkbrauw op, krabde onintelligent aan zijn hoofd. Zijn fantasietjes van net waren leuker geweest, moest hij toegeven. Maar het blauwe lijntje was toch afleidend genoeg om in zijn hoofd te blijven hangen. Langzaam drukte hij zichzelf overeind, kwam te voorschijn tussen het hoge gras vandaan. Zijn haar zat nog wat wild van het liggen, ook al kwam het geen eens in de buurt van de coops die hij 's ochtends vroeg af en toe droeg. Moeizaam krabbelde hij overeind, hervond zijn balans om op twee benen te staan. Uitgebreid rekte hij zichzelf een keer uit. Was vandaag geen worm of sprinkhaan tegen gekomen jammer genoeg. Hij wreef met beide handen een keer uitgebreid over zijn gezicht. Had echt zo'n net wakker worden gevoel, maar dan nog erger omdat hij midden op de middag een ontzettend lui moment had gehad. Loompjes aaide hij over zijn hoofd, probeerde zijn zwarte plukken weer plat en in model te krijgen. Hierna veegde hij zijn pony uit zijn gezicht met diezelfde wijvige beweging als altijd. Hij liep net een tijdje, zijn blik gleed afwezig weg naar een bobbel verderop. In eerste instantie deed het hem niks, keek er alleen naar zonder ook maar te denken: Hé, er ligt daar een bobbel.. Dat moment kwam pas een minuut later. Hij stopte met lopen, staarde naar het punt. Zijn hersens werkend op volle toeren. Nu pas kwam het besef dat er echt iets lag. Hij fronste lichtjes, wat was het? Omdat zijn hersens te sloom werkten had zijn lichaam het al overgenomen en stapte erop af. Langzaam kwam hij dichterbij, het beeld werd scherper, de omtrekken duidelijker, herkenbaarder, mooier, enthousiaster, ongeloviger. Dat kon niet. Was dat echt? Pas op een kleine meter afstand stopte hij met lopen, dat leek het sein te zijn voor het dier om tot leven te kopen. Geschokt leek hij totaal niet, kon alleen maar recht in de ogen van het dier staren. Het gigantisch grote dier, een uit de kluiten gewassen ooievaar. Hij herkende het maar al te goed. Niet dat hij er zoveel van afwist, maar van gehoord had hij wel. Een corpo ceum. Uitgestorven. Vergaan. Eén geworden met de natuur. Nooit meer terug te zien. Te weinig zodat geen eens één op de honderd man ze gemiddeld één keer ziet. Hij bleef maar staren, kon niet anders dan dat doen. Wist hij veel dat het dier misschien kon praten, dat het de Corpe ceum was die recht onder Neara stond op niveau van luchtsturing. Maar als hij dat wél geweten had, had hij erop precies dezelfde manier bij gestaan. Zijn blik even starend, even gefascineerd, even geobsedeerd. Pas na een tijdje leek hij zijn blik van de ogen van het dier los te kunnen laten, gleed het verder omlaag. Het dier had dezelfde aura die hij al een keer eerder had gevoeld. Even vertrouwd, even verwelkomend. Pas na een tijdje flikkerde de herinnering van Neara. Neara had diezelfde aura, zo overduidelijk puffoons-puffoons. Heerlijk om bij te staan, heerlijk thuis-achtig. ‘Ik wist niet dat het echt was,’ De eerste fluistering die over zijn lippen kwam. Het waren duidelijk meer gedachtegangen hardop dan dat ze werkelijk voor de vogel voor hem bedoeld waren. Zoals hij tegen een konijn zou praten, of een onwetende kip. ‘Nooit gedacht één te zien.. Wat doe je hier toch in godsnaam?’ Zijn hoofd kantelde iets schuin, zijn blik vreselijk gefascineerd met een bedenkelijk tintje; geheel in zichzelf gekeerd.

Hij merkte hoe de jongen twijfelde, voelde hoe zijn passen verlangzaamden, de lucht minder bewoog. Dat hij bleef staan op een meter afstand was genoeg om Azule op te laten kijken, de jongen een teken van leven te geven. De jongen was een luchtmagiër in hart en ziel, zijn bloed stroomde voor luchtmagie, hoewel hij niet zo bijzonder over kwam. De jongen bleef hem recht aankijken, Azule voelde niet de neiging zijn kop weer weg te drukken, de jongen zijn ogen vertelden een hoop over hem. Kort liet hij zijn blik even afdwalen over het hele lichaam van de jongen, zijn blik keurend. Dat deed hij vaker, hoewel hij niet vaak een oordeel velde over iemand. Mensen waren oninteressant, over het algemeen. Deze jongen viel onder het kopje ‘standaard luchtmagiër’. Niks bijzonders dus, maar het betekende wel dat hij hem zou herkennen, dat hij zou weten wat hij was. Toen de jongen zijn eerste woorden sprak, werden de ogen van Azule licht sarcastisch. Dómme, standaard luchtmagiër. Hoewel hij niets specifieks tegen domme mensen, had hij toch altijd wel de neiging bijdehante opmerking terug te geven, te laten zien dat hij slimmer was. Dat hij alles wél begreep, dat hij béter was. Dat was hij namelijk ook. Maar omdat deze jongen een luchtmagiër was, werd hij bespaard. Azule keek ononderbroken in zijn ogen, luisterde naar de bedenkelijke woorden van de jongen. Hij dacht na over een geschikt antwoord, hoewel de hele school snel genoeg zou weten dat Neara haar Adviseur naar de academie had gehaald. Hij verhief zijn kop lichtjes en richtte zijn lichaam iets op, strekte zijn elegante nek. Zijn ogen waren nu op dezelfde hoogte als die van de jongen, om te laten blijken dat hij zeker niet minder was dan hem ‘Misschien moet je je vraag iets specificeren. Wat ‘ik hier toch in godsnaam doe,’, zijn stem had een spottende ondertoon, hoewel de plechtige klank altijd in zijn stem te horen was, ‘is uitrusten van mijn dagelijkse route van controle, zoveel mogelijk informatie over het terrein waarnemen, ter bescherming van de Starshine Academy.’ De spot verdween uit zijn ogen, maakte plaats voor een meer verheven uitdrukking. ‘Maar ik neem aan dat je bedoelt wat ik hier op Starshine Academy doe.’ Het was geen vraag, het was een constatering, iets waarvan hij bijna zeker wist dat het een feit was. Zijn ogen glinsterden trots, op zijn taak zowel als op zijn meesteres. ‘Ik ben Adviseur van Neara.’ Zijn stem boog iets uit bewondering om Neara’s naam. ‘Ik ondersteun haar in de zware taak als beschermer van de Starshine Academy, als Legendarische Magician.’ En nu, alsof het voor zich sprak, werd zijn toon iets arrogant, hoewel zijn ogen trots bleven. ‘En ze had mijn hulp nodig. Dus heeft ze mij opgeroepen, uit mijn thuis, van de mooiste plaats van Puffoon. Natuurlijk ben ik zo snel mogelijk gekomen om haar zo veel mogelijk te helpen.’ Langzaam stond hij op en klapte even sierlijk zijn vleugels uit, sloeg er enkele keren mee om stijfheid te voorkomen, de blauwe glinsteringen vlogen langzaam naar achteren. Hij liet de wind onder zijn vleugels door naar achteren blazen, zorgend dat hij de jongen niet van zijn plaats weg blies. Daarna klapte hij ze weer soepel in. Nu hij eenmaal stond kwamen zijn staartveren omhoog, net een aantal centimeter boven zijn hoofd uit. ‘En wat doe jij hier, op deze plaats, op dit moment, mijn jongen?’ Zijn stem was neutraal, hoewel er een lichte vriendelijkheid in lag. Dit was omdat hij luchtmagiër was, want anders had hij het echt niet gedaan. Vriendelijkheid was iets speciaals, iets wat je voor wezens bewaarde waar je echt genegenheid voor had. Azule ademde diep in, genietend van de lucht die zijn longen streelde. Een licht geïnteresseerde blik verscheen in zijn ogen, waarna hij nogmaals zijn ogen over de hele jongen liet glijden. ‘Hoezeer ben je getraind in luchtmagie?’ Hij was dan wel een luchtmagiër, maar dit hoefde absoluut niet te betekenen dat de jongen goed was, of dat hij ook maar enigszins getalenteerd was.


Wauw, flutpost.

In stilte blééf hij naar de vogel kijken, vergeten waar hij nou eigenlijk was. Dat ze op gras stonden, dat wist hij nog, maar daar bleef het bij. Welk gras en waar precies.. maar dat maakte ook niet meer uit. Hij had iets veel inetressanters ontdekt om zijn tijd nu weer mee te verdoen. Wormen waren ook leuk, maar dit schepsel was wel erg.. groot. Vooral voor het geen wát hij was. Een vogel. Hij had niet vaak grote vogels gezien. Zijn ogen leken nog íétsjes groter te worden toen het dier voor hem opeens antwoord gaf op zijn woorden op zo'n menselijke manier dat hij wel even zijn wenkbrauwen móést optrekken. Maar al snel herstelde hij zich weer, bedacht zich dat het niet eens zó raar was dat het dier terug praatte. Heel zijn houding, de inteligente blik die hij alleen eerder had gezien bij Ené, Sjoerd en Corrine, zeiden al genoeg. Twee van de drie konden ook praten, en hij wist bijna zeker dat als hij het Ené leerde deze het ook wel kon. Iets wat hij ook nog moest doen. Mooi, had hij weer een tijdopvulling gevonden. Maar zijn aandacht vervloog weer naar de vogel die weer verder sprak, zijn vraag beantwoorde. Stilletjes bleef hij de vogel aankijken toen het voor een moment leek dat deze uitgesproken was en hij de tijd nam om even zijn vleugels te strekken. Zijn blik ging kort hier afgeleid naar toe, om daarna weer de vogel aan te kijken. ‘Nou nee.. eigenlijk had je dat fout. Ik bedoelde inderdaad wat je híér deed, op het gras, liggend voor mijn neus.’ Loompjes haalde hij een keer zijn schouders op. Natuurlijk had hij zich toen pas later ook afgevraagd was hij hier sowieso deed, op SSA inderdaad. Maar zo snel werkte zijn hersenen niet, dat wilde hij ermee zeggen. ‘Maar,’ Alsof het nu pas doordrong lichtte zijn ogen opeens op, het besef. ‘Je werkt voor Neara!’ Stootte hij bijna uit. ‘Heeft ze nog iets over me gezegd?’ Wat maakte het uit dat het al twee maanden of meer geleden was. Hij hield van Neara, hij was Neara níét vergeten. Dus ergens verwachtte hij ook dat Neara hem niet vergeten was. Dat de dans, die ze toen zo overheerlijk samen op het halloweenbal gemaakt hadden, ook zo in haar geheugen gegrifd stond als dat het dat bij hem was. Vol gevoelens, emoties, een overvolle herrinering. De afwezige blik in zijn ogen was al gauw weer terug. Het hoefde niet lang meer te duren over het speeksel zou over zijn slaperige lip heen druipen zonder dat hij het zou merken. Maar de vogel voor zijn neus redde hem, schudde hem wakker en deed hem weer omkijken. ‘Nou eigenlijk niks.’ Klonk het nogal droogjes vanaf zijn kant. ‘Want kijk. Ik heb geen les en Eph is natuurlijk huiswerk aan het maken.. En als ik haar te vaak stoor, dan gaat ze over Savador praten. Echt gemeen. Maar ja. En Myst die is ook huiswerk aan het maken, denk ik. En Poxi kan ik niet vinden en Ené is buiten.’ Hij haalde zijn schouders op. Genoeg redenen dus om hier alleen rond te lopen. Hij bolde zijn wangen. ‘Best wel saai dus. Maar nu heb ik jou gevonden,’ Zijn mondhoeken trokken zich op tot een vrolijke glimlach. ‘Ik wist eigenlijk helemaal niet dat Neara een adviseur had.’ Zijn blik werd bedenkelijk. Ephony had het ook nooit laten vallen. ‘Dus.. je werkt samen met Neara. Voor hoelang al? En wat doe je dan precies? En ben je alleen maar assistent, of ken je haar ook goed? En hoelang ben je dan met haar samen? En waarom kan zijn dan eigenlijk niet de 'dagelijkse route'?’ Kruiste zijn vingers in gedachte, had eigenlijk liever gewild dat hij Neara hier op de grond was tegen gekomen 'uitrustend van haar dagelijkse route'. Alhoewel, Neara's adviseur, een pratende vogel, een corpo ceum, dat was ook wel heel erg interessant.

De blik van Azule werd licht sarcastisch toen de jongen hem vertelde dat hij het fout had gehad; blijkbaar had hij de jongen te hoog ingeschat. Hij was echt dom en onnozel, zoals hij ook over kwam. Maar soms, soms leek het zo dat uiterlijk inderdaad niks met innerlijk te maken had. Dat was nu helaas niet zo. Verspilde luchtmagie. Hij begon juist een afkeer tegen de jongen ontwikkelen, toen de jongen zijn ogen ineens verhelderden, hij Neara's naam noemde. Hij zei het nogal hard, onnodig. Azule wachtte even tot de jongen uitgesproken was, beantwoordde daarna zijn vraag. 'Neara spreekt zelden over personen in wie ze niet geïnteresseerd is. Waarom zou ze wel in jou geïnteresseerd zijn? Wie ben je?' Azule's blik hing tussen nieuwsgierig en argwanend in, wat had deze jongen met Neara te maken? Maar de nieuwsgierigheid was er ook, omdat de jongen duidelijk een positief gevoel bij Neara had. Dat zou kunnen betekenen dat hij ergens nog iets zinnigs in zich had, als hij Neara aanbad. De afwezige blik in de ogen van de jongen leek hem niet deed hem niet beter over hem denken, maar de nieuwsgierigheid bleef erin. Als Neara gesproken zou kunnen hebben over deze jongen, wie was het dan. De blik in de ogen van Azule sloeg van nieuwsgierig over in cynisch, zodra de jongen zei dat hij 'eigenlijks niks' deed, interesseerde het hem al niet meer, welke reden dan ook. Er waren altijd betere dingen te doen dan niks doen, tenzij je rustte van hard werk. 'Maar natuurlijk, het is logisch om tegen een volslagen onbekende te praten alsof hij alle personen met wie je omgaat kent, mijn jongen.' Zijn stem klonk licht minachtend, iets wat duidelijk in zijn ogen gereflecteerd werd. Maar deze blik hoefde niet lang te blijven hangen. Toen de jongen zei dat hij hem gevonden had, wat hem deed glimlachen, maakte het dat voor Azule ook al beter, de jongen had wel een goed verstand, waarderen wie hoger dan je is. Toen de jongen weer over Neara begon, verscheen er een kleine twinkeling in Azule's ogen, zijn stemming fleurde gelijk op zodra hij mocht uitleggen wat zijn taak voor Neara was. Zijn stem puilde net niet over van trots, zijn hoofd hoog geheven. Één voor één gaf hij antwoordde hij de woorden van de jongen. Zoals van hem verwacht kon worden, had hij geen moeite met het onthouden van snelle gebeurtenissen, hij moest wel vaker op het laatste moment belangrijke beslissingen nemen, hij kon het zich niet permitteren ook maar enkele seconden minder aanwezig te zijn met zijn gedachten. 'Dat je het niet wist, is niet verwonderlijk, ik ben hier nog niet zo lang. En inderdaad, ik werk samen met Neara. Al vele jaren, jongen, meer dan jij je je kan inbeelden te zullen leven.' Zijn toon had iets lichtelijk neerbuigends, nog steeds, omdat deze jongen maar op één manier langer zou leven dan een mens; als hij over zeer grote magie zou beschikken, maar Azule zag de jongen er niet voor aan daar ooit groot genoeg voor te worden. 'Ik adviseer haar bij beslissingen, beslissingen waarvan zij denkt dat ze beter een helder en strategisch zicht in kan schakelen als extra aanvulling op haar eigen kijk op de situatie. Ik ben zowel haar Adviseur als haar meest loyale vriend. Ik was vanaf mijn geboorte al voorbestemd met haar te werken. Maar al snel daarna bleek ik haar het best te begrijpen, het best in te kunnen schatten wat zij wilde. En we konden goed met elkaar overweg, iets wat nooit verandert is door deze vele jaren heen. Ik heb mezelf gewijd aan Neara; wat inhoud dat ik nooit ergens anders mee bezig ben dan haar dienen, dan haar het zo goed mogelijk te maken. Of dat hier nou hier is of op een willekeurige andere plaats in ons universum, alles wat ik doe is omwille van mijn Meesteres.' Vooral bij de laatste zin had zijn trots hoog geklonken, hij was dan ook zeer trots op zijn ambitie, op zijn taak, op het feit dat hij hierom door Neara aangesteld was. Wat ook de reden was dat hij er nooit aan twijfelde, of hij er wel goed aan deed om altijd voor haar bezig te zijn, want straks wilde ze hem niet meer. Dan zou hij verstoten worden, zijn magie zou hem ontnomen worden, en hij zou haar nooit meer onder ogen durven komen. 'Neara heeft het momenteel erg druk met andere dingen. Dus heeft ze mij hierheen gehaald om sommige dagelijkse taken van haar over te nemen, zodat zij zich bezig kan houden met zaken die van groter belang zijn.' Azule klonk licht bewonderend zodra hij weer over zijn Meesteres sprak. 'Maar ik zou graag hebben dat je je nader verklaart. Wanneer heb je Neara ontmoet? Heb je met haar mogen spreken?' Zijn woorden klonken alsof het een voorrecht was; en hij wist niet hoe goed de jongen Neara kende, maar als hij wel met Neara gesproken had, dat wist hij dat het ook een voorrecht wás. Hoe meer de jongen sprak over dingen die met luchtmagie te maken hadden, hoe nieuwsgieriger Azule naar de jongen werd. Hij hoopte positief verbaasd te worden. 'Vertel me. Hoe lang studeer je hier al? Waar op Puffoon kom je vandaan?' Zijn zwarte ogen hingen strak in die van Laurens. Misschien iets intimiderend, maar Azule werd wel vaker als intimiderend beschouwd, hij had er geen problemen mee.


Misschien moet ik iets vaker met Azule posten. Inspiratie;

Haar machtige vleugels, symbool voor de grote kracht en gratie die in haar verschuilde, sloegen met krachtige slagen op het kalmte ritme. Haar lange gewaad golfde rond haar lichaam door de voorbij glijdende wind, evenals haar haren die nu niet hun eigen leven leidde doordat de luchtkracht te sterk voor hun was. Haar vleugels groter en krachtiger dan welke er ook waren, haar zilveren ogen die geen last hadden van de wind in haar gezicht keken over het landschap; op zoek naar dat enkele gestalte dat haar nooit zou verlaten. Ogen en oren had ze niet nodig als Vrouwe van de Lucht, overbodige luxe die ook konden worden vervuld door de magische en normale trillingen in de lucht. Haar ogen die zich voor een moment hadden gesloten opende zich om in de verte op een een klein stipje te focussen. Haar mondhoeken krulde zich om toen ze de magische vermogens van Azule al voelde, en zijn stem als een fluistering in haar geest hoorde. Hij was in gesprek met iemand die voor hem stond, zijn houding even statig en machtig als die van haar altijd oogde. 'Azule, daar ben je,' haar zuivere stem als fluistering op de wind, haar aanwezigheid gemaakt zonder dat ze in zicht was geweest als ze niet omhoog hadden gekeken. Haar sneeuwwitte vleugels waren gesierd met de licht zilverkleurige aders in de veren. Haar snelheid nam af, was richting het tweetal gevlogen waarbij haar lichaam nu weer verticaal hing. Bij elke slag leken de puntjes van de vleugels elkaar nog net niet onder haar voeten aan te raken, haar gewaad bolde sierlijk rond haar benen heen evenals haar haar nu weer zijn eigen weg koos nu ze stil hing. Langzaam dreef ze naar beneden, waarna haar voeten lichtjes de grond aanraakte om zich vervolgens weer over te geven aan de zwaartekracht en haar vleugels in een rustpositie op haar rug te laten hangen. Haar aandacht was op Azule gericht, haar slanke hand was omhoog gekomen om deze zachtjes tegen de onderkant van de snavel en kop aan te leggen. 'Dat lieverd,' klonk haar stem zachter dan normaal, teder, iets wat ook werd weerspiegeld in haar zilveren ogen die kalm in die van het mythische dier gericht waren. 'Ik had al verwacht dat je klaar zou zijn,' de glimlach liefelijk op haar lippen, haar complimenterende woorden zacht gesproken. Haar duim streelde liefkozend langs de dunne en zachte veren op zijn kop terwijl ze had gesproken. Haar ogen waren de eerste die opzij schoten, waarna haar hoofd met een kalme beweging volgde. Haar sneeuwwitte haren werkte zich in een golvende beweging uit haar gezichtsveld terwijl ze haar blik op Laurens vestigde. 'Laurens was het toch?' glimlachte ze naar hem. Kinderen waren heilig in haar ogen, iets wat Azule ook moest weten aangezien deze al zo lang met haar verbonden was. Zelfs voor de tijd dat ze elkaar kende en zij nog in het weeshuis woonde. 'Hoe gaat het met je?' geïnteresseerd bleven haar ogen in die van hem gericht, in haar hand nog steeds teder de kop van Azule.