Diep ademde hij in, liet de lucht zuchtend zijn neus weer uitkomen. Hij zat aan tafel, aan de korte kant. Eph zat naast hem, net om de hoek en legde iets uit waarom hij gevraagd had. Zoals gebruikelijk had hij weer eens er niks van begrepen en had dit keer zelfs de moeite genomen om het aan Ephony te vragen. Puur om haar aandacht te krijgen, meer niet eigenlijk. Normaal gesproken had hij het weggelegd en er niet meer naar om gekeken maar nu had hij een reden om haar aan te blijven staren zonder om of weg te kijken. Hij zat opzij gebogen, lui en diep weggezakt leunend met zijn elleboog op tafel en zijn hoofd weer op zijn hand. Echt zo'n luie 'het interesseerd me eigenlijk geen hol' houding, maar zijn blik was heel anders. Deze was op haar gericht met een licht glimlachje op zijn lippen. De blik straalde intresse uit, maar niet voor de dingen die ze zei. Hieraan was duidelijk te zien dat alles wat ze zei aan hem voorbij ging, dat de intresse alleen naar háár toe ging. Zo'n lief glimlachje, een verliefd glimlachje haast. Starend bleef hij haar aankijken, keek naar haar ogen die af en toe terug gingen naar het boek om ze hierna weer op hem te vestigen. Het leek wel alsof zijn glimlach onzichtbaar iets breder werd zodra ze zich weer tot hem richtte, vond het fijn om haar aan te kunnen kijken. Maar wat ze nou precies zei.. wat ze ook alweer uitlegde überhaupt. Dat was niet blijven hangen. Opeens, uit het niets, kwam hij in beweging. Hij drukte zichzelf overeind. Het leek wel alsof hij weer moeite ging doen om op te letten, of dat hij zelfs misschien met een vraag ging komen. Maar geen van deze twee was het. Hij boog zich gewoon voorover, bracht een hand omhoog en legde deze in haar nek om haar ook iets naar zich toe te trekken. Zijn ogen sloten zich toen hij zijn lippen op die van haar drukte en ze kuste. Even hield hij ze hier om zich hierna weer terug te trekken. ‘Sorry,’ Voor de zoveelste keer. ‘Je bent gewoon zo leuk als je praat,’ Breed glimlachend keek hij haar aan. Ja, dat zei hij altijd. Hij vond haar altijd leuk, wat ze ook deed. Hij zakte langzaam weer terug in zijn houding die hij hiervoor ook had, leunde met zijn hand weer onder zijn hoofd. ‘Ga verder..’ Moedigde hij haar aan, vond het totaal niet erg om zo een hele middag te verspillen. ‘Wat wil je vanavond eigenlijk eten?’ Was hij haar nog net voor voordat ze weer door kon gaan met haar uitleg, zijn glimlach werd opeens breder. ‘We hebben kip,’ Nog vrolijker. Meestal als hij een middag doorbracht als dit liet hij Eph met rust, liet haar leren en lezen, keek dan alleen naar haar. Maar als ze ook nog eens haar aandacht echt op hem gericht had was het natuurlijk veel beter. Ietsjes tilde hij zijn hoofd op om verwijfd zijn haren uit zijn gezicht te kunnen vegen, een tik die hij vanaf hij hier kwam altijd al heeft gehad, om hierna zijn hoofd weer leunend terug te leggen in zijn hand.

Met grote dwang hield ze haar hoofd bij de stof die ze aan Laurens probeerde uit te leggen. Hem niet te laten blijken dat ze wel degelijk doorhad hoe hij erbij zat. Steenvast, hoewel ze liever gelijk weg wilde lopen en haar wangen rood te laten kleuren onder zijn starende blik, bleef ze doorgaan met de uitleg. Leunend op haar onderarmen die ze over elkaar had geslagen voor zich op de tafel en wat naar voren boog om bij het boek te kunnen. Zodra haar ze haar blik opsloeg merkte ze weer die van hem op, het glimlachje op zijn lippen en probeerde ze weer moeizaam te slikken om daarna haar grijsblauwe ogen op de lettertjes van het boek te vestigen. Haar ogen schoten wel omhoog toen Laurens opeens in beweging kwam. Voor een moment hoopte ze dat hij een eureka moment zou hebben, hij ondanks zijn hinderlijke - jahoor, alsof ze het zo erg vond - gestaar toch nog opgeled had. Maar haar rug rechtte zich in een ruk toen Laurens besloot binnen de korste keren opeens dichtebij te komen en haar het zelfde te laten doen. Ondanks de lievelijke handeling bleef ze wat verschrikt voor zich uit staren toen zijn lippen zich op die van haar drukte. Verdwaasd, aangezien ze dit totaal niet had aan zien komen, bleef ze leeg voor zich uit staren. Pas toen Laurens haar weer los liet kon ze weer wat dwazig knipperen, vestigde haar uiterst verbaasde blik op hem bij zijn verontschuldiging. Meteen vernauwde haar ogen zich weer wat, keek ze hem doods aan waarbij haar wenkbrauwen wat fronste en haar lippen zich wat tuitte. 'Dat is geen excuus voor alles,' bromde ze verstoord, duidelijk makend dat schoolwerk wél belangrijk was. Ook voor hem. Als Laurens het kon zou hij het smoesje voor alles gebruiken, gewoon omdat ze zo leuk was als ze ademde. Hoewel ze het lief vond, hoe kon ze dat niet, bleef ze hem koppig aanstaren. Toen Laurens besloot weer terug te zakken in zijn het-interesseert-me-echt-werkelijk-ook-geen-hol-maar-dan-ook-werkelijk-géén-hol-houding slaakte Ephony een zachte zucht en vestigde haar blik weer op het boek. Zoekend naar waar ze nou precies gebleven was met haar hulpeloze poging Laurens wat bij te brengen schoten haar ogen over de zinnen heen. Een 'aah' geluidje wat aanduidde dat ze het weer had gevonden was haar eerste poging om weer verder te gaan. Haar ogen schoten naar hun hoeken toen ze alweer gestoord werd, keek hem weer wat verbaasd aan. 'De kantine gaat het niet leuk vinden als jij telkens aan het koken bent,' grinnikte ze nu wel zachtjes, even afgeleid aan de gedachte van Laurens keukenwerk. Zij zelf kon nog net een ei bakken en thee zetten, maar goed dat Laurens hier de keukenprins was. 'Wat ga je ermee doen?' mijmerde ze wat dromerig, leunde met haar kin op haar hand terwijl ze dromerig voor zich uit keek, bedenkend hoe de smaak nu weer zou zijn. Haar ogen gleden weer terug naar het boek, waarna ze met een verslagen houding hem dichtdeed. 'Dit gaat niet meer werken met jou,' murmelde ze al even afgepeigerd waarna ze Laurens bestraffend aankeek. 'Volgende keer mag je mijn aantekeningen niet overnemen,' mopperde ze zachtjes door terwijl ze opstond en het boek bij de andere legde, haar ontspannen gezicht verpeste alleen haar toneelstukje als teken dat ze het eigenlijk toch niet meende. Waarschijnlijk zou ze toch weer zwichten en haar schrift aan hem geven waarbij hij gebruikt maakte van zijn gruwelijke wapens van lief kijken, smeken en noem maar op. De slobbertrui om haar nog wat magere lichaam warm te houden, de hoog opgetrokken kousen en toch het rokje aangetrokken bleef ze midden in de kamer staan. Nog geheel in haar stuk van mopperig draaide ze zich naar hem op, had haar handen in haar zij en keek hem streng aan. 'Heb je überhaupt wel iets meegekregen van de les, of van net?' wat mokkig bleef ze staan, nog even en ze zou haar wangen opstandig opblazen om hem boos aan te blijven staren. Haar handen vielen weer slapjes naar beneden, waarbij haar hoofd wat mee knikte en hem wat kantelde. 'Wat moet ik nou met jou,' mompelde ze al even verslagen, bleef Laurens met een wanhopig gezicht aankijken alsof hij een puppy was die maar niet het commando zít wilde leren.

‘Ik kook niet daar, ik kook hier.’ Beantwoorde hij haar opmerking. In andere woorden: ze hadden niks te klagen. Het enige wat ze misschien vervelend vonden was dat hij stiekem elke keer wat mee grabbelde om het hier boven te gebruiken. Maar waarschijnlijk hadden ze dit laatste toch geen eens door. Hoeveel rantsoen hadden ze daar nou wel niet liggen? En hoe weinig nam hij nou mee? Onopvallend weinig. ‘Hm, goeie vraag.’ Gaf hij toe. Zijn blik had zich nog steeds niet los gelaten van haar ogen, bleef haar aankijken terwijl hij in dezelfde houding bleef zitten. ‘Roosmarijn denk ik,’ Lichtjes glimlachtte hij haar toe, was zelf gek op roosmarijn. [Haha :'D] ‘Met tijm.. en dan op de andere kant paprika met kerrie.’ Zijn blik kreeg iets bedenkelijks, duidelijk nog niet zeker van zijn woorden. ‘Maar ja, dat zie ik wel weer.’ Waarschijnlijk kwam er toch weer heel iets anders uit. Hij werkte altijd impulsief in de keuken, nooit echt met voorbedachte ideeën. Daar was hij gewoon niet zo goed in. Met een ruk werd hij weer naar de realiteit gehaald toen Ephony opeens het boek voor haar dichtklapte. Hij drukte zichzelf lichtjes overeind, keek iets vragend op. Was de les afgelopen? Ze ging toch niet iets anders doen? ‘Tuurlijk wel,’ Zelfs die hopende woorden kwamen er niet overtuigend genoeg uit. Het werkte gewoon niet bij hem, Eph wist het net zo goed of misschien zelfs beter. Hij keek haar stilletjes aan toen hij de bestraffende woorden hoorde. Zonder reactie te geven bleef hij dit toen, kwam zo onbewust ook een beetje zielig over. Hij zou haar eens versteld laten staan, de volgende les zou hij het echt proberen op te gaan letten. .. Proberen, ja. Erg veelbelovend, not. Toen ze zich naar hem omgedraaid had en enkele passen bij hem vandaan liep had hij zich lui iets achterover in zijn stoel laten hangen. Zijn rug leunend tegen de rugleuning, zijn bovenlichaam grotendeels haar kant opgedraaid. Kon het niet helpen dat langzaam zijn blik vanaf haar rug naar beneden gleed. Halverwege was er niet zoveel te zien, de trui was te groot. Dus gleed zijn blik door, bleef hangen op haar kuiten. Bij het zien dat deze draaide schoot zijn blik weer omhoog. ‘Natuurlijk,’ Zijn antwoord kwam er net iets te snel uit. ‘Over.. luchtmagie. En dan.. ’ Hij krabte nogal onbeholpen aan zijn hoofd. ‘De luchtverplaatsing rond het voorwerp zelf zonder de afstand te overbruggen met behulp van een vorm van ook maar een kleine verplaatsing.’ Vond het nog best inteligent klinken, ook al klopte zijn zin zelfs geen eens. Dat 'van een vorm' was er nogal onnozel tussen geplakt. Met een trotse glimlach keek hij naar haar op. Vond het toch heel wat dat hij er iets van meegekregen had. Even was hij sitl. ‘Zoiets dan.’ Voegde hij er nog maar aan toe om te laten zien dat hij het onderwerp nogal breed had gepakt.. erg breed. Zachtjes grinnikte hij toen hij haar verslagen klaaggezang aanhoorde. Hij drukte zichzelf overeind, liep langzaam naar haar toe. Voor haar bleef hij staan, ‘Heel erg veel,’ Beantwoorde hij toen murmelend haar woorden. De glimlach die zijn lippen sierde had iets speels, zijn ogen vrolijk. De debiele vrolijkheid, de Laurens vrolijkheid. Glimlachend gleden zijn armen om haar heen. Hij keek haar aan, terwijl zijn handen op haar rug lagen. Zachtjes neuriend bleef hij haar aankijken in de ogen. Had uiteindelijk lichtjes een hand omhoog gehaald en hiermee afwezig plukken haar weggeveegd zonder zijn blik van haar los te laten. Vond het wel best zo. Een tijdje bleef hij staan, totdat hij zijn armen weer rond haar vandaan haalde en haar voorbij wilde lopen. Je kon aan zijn ogen al zíén dat hij iets van plan was. Terwijl hij haar voorbij liep draaide hij eigenlijk al, zodat hij schuin achter haar kwam te staan. Zijn hand schoot naar voren, kneep in haar kont. Echt zo'n Ruben-knijpje :'). Grinnikend schoot hij weg voordat ze naar hem uit kon halen, verdween al tussen de stoelen door. Bij de bank graaide hij een kussen, hield het voor zich als schild. ‘Let's go all the way tonigh, no regrets.. just love.’ Danste zoals ze ook in dat filmpje doen :'). Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen, trok een ongelofelijk fout gezicht om vervolgens weer lachend weg te schieten. ‘ The way you turn me on. I. can't. sleep.♫’ https://www.youtube.com/watch?v=E46BhMIRujI

Mijmerend luisterde ze naar Laurens opsomming hoe hij het avondeten ging klaar maken. Doordat Laurens dit ook al ver voordat ze uiteindelijk dichter bij elkaar kwamen was zijn gekook 's avonds iets normaals geworden in het huishouden op de Lucht Etage. Nu zou het misschien als romantisch gezien kunnen worden, maar dat idee kreeg ze al lang niet meer in haar hoofd. Waarschijnlijk een stuk beter voor haar, anders zou ze heel de avond alleen maar met een rood hoofd zitten. 'Hmm,' was haar afwezige antwoord, zat met haar gedachtes terug bij de gerechten die hij had gemaakt. Altijd een verassing, elke avond; waarschijnlijk ook voor Laurens zelf. Uiteindelijk had ze de hoop opgegeven en het boek dichtgeslagen om deze weg te leggen. Ze had even haar sceptische blik op Laurens gericht bij zijn 'overtuigende' woorden dat ze waarschijnlijk beter door konden gaan met de uitleg. Alsof ze nog één normale zin eruit kon krijgen als hij de hele tijd zo zat te staren naar haar. Ze was de kamer ingelopen om het boek weer weg te leggen en had zich vervolgens weer omgedraaid om zich op Laurens te richtten. Met haar armen over elkaar geslagen bleef ze Laurens streng aankijken, had niets doorgehad van zijn afdwalende blik naar beneden over haar lichaam en wachtte ongeduldig op zijn antwoord. 'Dat was de les van vorige week,' klonk het zuchtend waarbij ze even ongelovig haar hoofd schudde met gesloten ogen. 'Dit keer was het de geschiedenis van bepaalde luchttechnieken die de Strijders in het verleden al toepaste. Daarbij technieken die door de eerste Legendarische Magican van de Lucht ontwikkeld was. 'Les dan ook eens op, sufmuts,' gromde ze wat vermoeid, maar hijzelf zou ook wel weten dat ze niet boos op hem was. Boos worden over iets als dit wat al gewoon te verwachten viel van Laurens was nutteloos, en ook iets wat ze nooit voor elkaar kon krijgen. Haar armen bleven over elkaar geslagen terwijl haar grijsblauwe ogen op Laurens bleven gevestigd terwijl deze opstond. Mokkend bleef ze staan, had haar schouders wat opgetild onder haar opstandige houding en moest nu wat omhoog kijken om Laurens aan te blijven kijken. 'Ja vast,' mompelde ze ongelovig op zijn reactie, hield koppig haar armen over elkaar geslagen om niet toe te geven aan hem toen hij dichtbij stond. Haar armen ontspande bijna direct toen zijn armen om haar heen gleden, een reacite waarbij ook haar blik weer neersloeg om de koppigheid nog enigsinds te behouden. Bij het horen van zijn zachte genurie kroop haar blik bijna schichtig weer omhoog, zag helemaal niet aankomen wat er ging komen. Haar lippen op elkaar geperst keek ze omhoog zonder haar kin op te tillen, had haar armen ontspannen waardoor ze nu wat naar hem toe stond. Toen zijn vingers zich langs haar gezicht bewogen en een paar verdwaalde lokken terug op hun plaats duwde was dat het sein waarop ze haar houding niet meer vol kon houden. Haar schouders zakte, haar blik was op zijn borst gericht en haar armen zakte naar beneden met haar handen die langs zijn borst gleden. Haar blik richtte zich voor een tijdje niet op toen ze zo bleven staan, had haar armen om hem heen gelegd en raakte met haar neus bijna zijn shirt aan. Uiteindelijk dwaalde haar ogen weer af naar die van hem, bleef daar weer hangen zoals altijd gebeurde. Wat onwetend omdat Laurens haar nu plots weer los liet en langs haar heen liep liet ze hem ook los. Gedupeert keek ze hem na toen hij langs haar heen liep. Deze uitdrukking veranderde naar een vragende blik toen hij meteen weer doordraaie en ze een volgend moment een kneep voelde. Een harde 'hee!' en haar handen die naar haar achterste schoten om ze te beschermen maakte duidelijk dat ze van hem schok, waarna haar andere hand omhoog kwam om hem een stomp te geven tegen zijn schouder. Haar vuist wapperde in het niets omdat Laurens al weg was geweest voordat ze überhaupt haar slag naar hem kon uithalen. Met een boze blik keek ze hem na, hoorde zijn gegrinnik die al meteen vertelde dat hij wist dat hij niet normaal bezig was. Ondanks haar boze houding vond ze het ergens niet geheel erg. Oke, haar billen waren van haar, geen geknijp. Maar beter zij dan iemand anders. Ze had zichzelf in haar poging om hem te raken naar hem toe gedraaid, keek hem nu uitdagend aan omdat hij ervoor had gezorgt dat de bank tussen hun in stond. 'Scheiterd,' gromde ze als teken dat hij maar hier heen moest komen. Maar haar blik verging, haar ogen werden weer groot zodra de eerste tonen over Laurens lippen kwamen. Meteen voelde ze het ongemakkelijke gevoel omhoog komen die ze toen ook had gevoeld in de badkamer, voelde haar wangen langzaam rood kleuren terwijl ze doodstil op haar plaats bleef staan. Alleen al luisteren naar de tekst was een foute zet voor haar geweest. 'Laurens,' klonk haar stem daarna als een zacht gilletje op een nogal mislukte toon waarna ze wat naar achter liep. Maar hij had nog steeds geen reden om te stoppen gevonden, Laurens ging rustig door terwijl Ephony haar hoofd langzaam voelde verkleuren. Ze was langzaam naar achtere gelopen, terwijl Laurens nog steeds rustig door ging totdat ze de rand van de tafel weer tegen haar stuitje aan voelde. Ongemakkelijk draaide ze zich van Laurens weg, hield haar blik naar beneden gericht om hem maar niet aan te hoeven kijken. Die tekst alleen al, hoe durfde hij. Haar blik viel op de potloden en pennen die er nog van de uitleg lagen. Voor ze het zelf doorhad greep ze ernaar, draaide zich om en keek hem met een mislukte moordlustige blik aan. 'Schaam je,' riep ze alleen maar pruttelend naar hem, waardoor haar boodschap wat zwakker over kwam dan ze had gewild. Ongericht begon ze de pennen naar hem toe te gooien, zorgde dat er eentje met luchtsturing plots van richting veranderde en in zijn kruis terrecht kwam. 'Die was voor die tekst,' gaf ze commentaar terwijl de volgende lading weer gooide, had nu ook een etui in haar handen. Weer een paar mis, toen eentje tegen zijn achterhoofd aan. 'Die is omdat je het me altijd zo moeilijk maakt,' die precies ingaand op welk punt hij het haar moeilijk maakte. Ze was langzaam dichterbij komen lopen, trok het kussen uit zijn handen en begon hem naar achter te duwen. 'Schaam je diep meneer Wildukind, een vrouw zo aanspreken,' met een laatste duwde zette ze hem vast tegen de leuning van de bank en zorgde met haar eigen lichaam die tegen die van hem drukte dat hij geen kant op kon. 'Daar gaat je kans om eens te vliegen met Ené,' vervolgde ze terwijl ze zijn buik en zij met pokes bewerkte. Al gauw vormde er alweer een grijns op haar lippen waarna ze uiteindelijk ophield en hem met een laatste vinger tegen zijn neus omdraaide om terug naar de tafel te lopen.

Veilig, met een bank in hun midden, keek hij haar kant op. Zijn ogen vrolijk, uitdagend, opzoek naar iets te doen. Eph uitdagen was altijd leuk, haar rode wangen nog beter. ‘Schijterd? Nee nee.. verstándigerd.’ Verbeterde hij haar droogjes, glimlachtte haar breed toe. Wist zelf ook wel dat hij de lul was zodra hij te dichtbij kwam. Dan ging ze genadeloos te werk met haar kietelende vingers zodat hij geen kant meer op kon. Ademnood, paniek, lachstuipen, buikverkrampingen. In andere woorden: een regel rechtte marteling. Hij wist dat er dan zoiets te wachten op hem stond, dus dan bleef hij liever met een kussen als schild en een bank als obstakel hier veilig ver weg staan. De grijns op zijn gezicht werd nog breder, genietend haast. Haar rode wangen waren perfect, en ontzettend schattig. Heerlijk als Eph zo was, ze kon niet liever overkomen. Het was leuk om haar te zien blozen, haar te zien dichtklappen en haar stuntellige gedrag. Hij lachtte vrolijk bij haar eerste reactie, ging zelfs gewoon doodleuk door. Vragend kropen zijn wenkbrauwen iets omhoog toen hij haar totaal niet dreigende blik zag. Wat was ze van plan? Zijn lippen perste zich lichtjes op elkaar bij haar uitroep, het maakte het alleen maar grappiger. Pas toen hij opeens een pen naar zijn kop gesmeten kreeg schoot hij lachend weg. Dit had hij nou weer niet zien aankomen, niet dat het de pret bederfde. In tegendeel juist. Geheel de gewenste reactie. Hij beschermde zichzelf met het kussen, had er dus toch nog inderdaad goed aan gedaan om deze mee te grabbelen. Toen hij opeens een behoorlijke tik in zijn kruis kreeg keek hij nogal vreemd op. Pijn had het niet echt gedaan. ‘Eph, was dat een hint?’ Hij trok zijn hoofd iets schuin weg, keek haar aan vanuit zijn ooghoeken en wiebelde zijn wenkbrauwen. Bij het volgende potlood dat harder aan kwam vliegen dan die ervoor schoot hij weer weg, kon nog net voorkomen dat hij met een luidde pok tegen zijn achterhoofd aan kwam. Lachend schoot hij weg tussen de banken door, Eph haar potloden en pennen proberen te ontwerpen. ‘Eph! Hou nou is op! Auhahah,’ Schoot half weer in de lach terwijl zijn hoofd voorover klapte omdat nogal onverwachts zo'n ding tegen zijn achterhoofd aanbeukte. Juist terwijl ze raakte begon hij alleen maar harder te lachen, ook door de dingen die ze zei. Kreeg haast last van de slappe lach. In een poging had hij zijn kussen haar kant maar opgegooid, totaal mis natuurlijk. Niet zo'n slimme zet, nu had hij ook geen schild meer. Nogal onbenullig hield hij zijn handen omhoog, zijn hoofd weggedraaid. ‘Trut, hou op.’ Hij schoot zelf weer keihard in de lach toen hij weer een ding tegen zijn voorhoofd voelde ketsen, nogal de omgekeerde wereld. Gedwongen liep hij met Ephony mee toen deze hem naar achteren toe werkte, bewerkte zijn zij ondertussen met prikken van haar vingers zodat hij niet meer kon stoppen met lachen. ‘Eph!’ Kermde hij ondertussen uit. ‘Je speelt vals! NEE!’ Spastisch schoot hij opnieuw opzij, kon kronkels met zijn lichaam maken die nooit verwacht waren bij hem. ‘Niet zomaar een vrouw’ Verbeterde hij haar weer, klonk nu nogal vermoeid alsof het zó voor de hand lag. Een brede glimlach kroop omhoog, ging zelfs richting charmant. Hij keek op haar neer. ‘Ik had het tegen jóú,’ Deed hij haar eraan herrineren. Pas toen ze met haar straf kwam schoten geschokt beide wenkbrauwen omhoog. ‘Wáárom!? Nee! Valsspeler,’ Hij liet overdreven zijn wenkbrauwen fronsen. ‘Die krijg je van me terug,’ Voorspelde hij haar al. Lang quasi-boos kijken lukte niet, al snel schoot hij weer in de lach omdat hij opnieuw geprikt werd in zijn zij. ‘Hou nou op, Eph!’ Greep naar haar polsen, een mislukte poging. Opgelucht haalde hij adem toen ze weer kapte, keek op haar neer. ‘Hèhè,’ Klonk het als sarcastisch lachje, ‘dacht 't niet,’ Zo snel was ze niet van hem af. Zijn hand vond soepeltjes haar pols, trok haar weer terug, haar dwingend een half rondje te laten draaien zodat zijn arm voor haar langs lag en hij haar tegen zich aan kon drukken. Haar rug naar hem toe. Automatisch vond zijn vrije hand haar heup. Drukte zijn onderlichaam tegen het hare aan, zijn borstkas tegen haar schouders. Zijn lippen vonden haar oor, ‘Ik vind dat ik best zo tegen mijn vriendin mag praten,’ Murmelde hij hier, zijn mondhoeken lichtjes omgekruld tot een grijnsje waarbij zijn tanden ontbloot waren. Hij zakte met zijn lippen omlaag, gleed door naar haar hals waar hij lichtjes overheen streelde. Zijn heupen zachtjes meegaand op weer zijn eigen genurie, wrijvend tegen haar. Zachtjes kuste hij haar hals, bewerkte deze vervolgens zachtjes met zijn lippen. Langzaam zakte hij door naar haar schouder, zover deze ontbloot was. Toen hij niet meer verder kon, tilde hij zijn hoofd weer op en legde opnieuw zijn lippen tegen haar oor aan. Liet heel zijn armen ondertussen rond haar middel heen glijden om haar bij zich te houden. Bleef nu stil staan, nog steeds wel dicht tegen haar aan. ‘Mag ik wel met Ené vliegen.. alsjeblieft?’ Mompelde hij hier nu zachtjes, zijn stem warm. Zijn lippen zakte langzaam weer iets naar beneden. ‘Alsjeblieft?’ Mompelde hij opnieuw, alsof hij niet zou kussen voordat ze ermee instemde.

Bij zijn irritante woorden smeet ze nog eens krachtig een pen naar zijn hoofd, miste natuurlijk maar in haar hoofd ging het meer om het idee dan hem werkelijk te raken. Wetend dat ze dat toch nooit zou doen, niet vaak in ieder geval. 'Dacht het niet,' riep ze hem na, haar lippen nu toch in een grijns gekruld toen hij haar lachend smeekte op te houden. Mocht hij willen. 'Stommert,' vervolgde ze nog even als teken dat ze het meende [Krachtige woorden hoor Eph]. Glunderend bleef ze doorgooien toen Laurens zijn kussen kwijt raakte, had nu veel meer mikpuntjes om de pennen, potloden en gummen naar hem toe te gooien. Toen de etui leeg was en ze zijn woorden had genegeerd begon ze met prikken, was in haar ogen nog de enige verdediging die ze over had. 'Ík speel vals?' klonk het ongelovig zonder het prikken te onderbreken waarna ze begon te grinniken. Valsspelen of niet, het werkte wel. Met een laatste, ferme poke stopte ze, keek hem nog eens boos aan en draaide zich om om van hem weg te lopen en haar lege etui van de grond te rapen om hem op de tafel te leggen. Zijn straf zou ze hem niet meer geven, vliegen met Ené kon hij op zijn buik schrijven voor de komende uurtjes. Langer hield ze het toch niet vol om 'boos' op hem te zijn. Ver kwam ze niet, voelde zijn hand rond haar pols en hoe ze weer naar achter werd getrokken. Wat sukkelig moest ze mee gaan met zijn actie, draaide wat onhandig doordat ze het niet had voorzien totdat ze zijn borst tegen haar rug voelde drukken. Haar blik was half gesloten, naar beneden gericht onder de verlegen houding, bleef staan toen ze zijn hand op haar heup voelde. De blosjes op haar wangen speelde weer op, en hoe Laurens stond kon hij waarschijnlijk voelen hoe ze de lucht naar binnen zoog en haar borstkas opveerde. Alleen het feit al dat hij zei dat ze zijn vriendin was bracht het kleinemeisjesverlegenheidsgevoel weer omhoog waarbij ze zenuwachtig op een stukje onderlip beet. Haar ademhaling leek te stoppen en haar ogen leken zich wat te verwijden toen zijn lippen langs haar nek streelde. Haar hand was omhoog gekropen en in een slappe vuist op de hoogte van haar middenrif blijven hangen. Haar blik nog zenuwachtig naar beneden gericht, haar ogen bijna gesloten terwijl ze gefocust was op zijn lippen. Ze merkte niet eens hoe ze zachtjes heen en weer wiegde op het onhoorbare deuntje in Laurens hoofd. 'Lau,' klonk haar stem zachtjes, bijna hees ter poging te vragen of hij alsjeblieft op wilde houden en aan de andere kant door wilde gaan. Haar hoofd stil gezet in de alomvattende mist die hij weer eens had opgeroepen. Haar wangen die de diepe kleur hadden aangenomen, haar rug tegen hem aan duwend en haar hoofd wat van hem afgericht. Zijn lippen die naar beneden gleden, naar haar schouder waarbij haar eigen hoofd wat mee bewoog naar die van hem toe en daar bleef hangen toen zijn lippen weer weg waren om een moment daarna weer bij haar oor te komen. Al had hij zijn armen geheel weggehaald, dan zou ze waarschijnlijk nog steeds deels tegen hem aan leunend blijven staan, verstijfd door zijn handelingen. Genot, verwarring, verlegenheid en liefde waren emoties die - als ze tegelijkertijd omhoog kwamen - alles op slot deden zetten bij haar. Bij zijn vraag duurde het even voordat ze werkelijk de inhoud besefde. Haar hoofd was langzaam omhoog gekomen, kantelde wat naar achter waarbij haar ogen zich langzaam hadden geopend en leeg in het niets keken. 'Nee...' fluisterde ze hees als antwoord op zijn vraag toen ze eindelijk weer een geluid over haar lippen kon krijgen. Waarom ze ingodsnaam tegen hem in ging wist ze niet, misschien een onuitgesproken uitnodiging om te kijken hoe ver hij zou gaan. Hem zelfs nu nog te kunnen plagen, misschien omdat het automatische verdedigingsmeganisme in haar lichaam nog aanstond ondanks de verdoofde staat waarin ze nu verkeerde. Ietswat trillend ademde ze uit, nam haar hoofd terug zodat deze weer recht stond en keek zonder iets te zien voor zich uit. Haar handen waren op zijn armen te komen liggen, haar hoofd boog zich weer wat naar voren terwijl ze zich langzaam in zijn omarming omdraaide. Haar handen gleden mee, streelde zijn armen om erop te blijven liggen toen ze haar buik tegen hem aan drukte. Met haar voorhoofd tegen zijn borst, haar vingers die nog lichtjes bewogen op zijn bovenarmen nam ze zijn vertrouwde geur in zich op. Ze richtte zich wat op, bracht haar kin steunend op zijn schouder terwijl ze op haar tenen stond om erbij te kunnen waardoor ze nu grotendeels tegen hem aan leunde om niet te vallen. Een van haar handen gleed omhoog, kwam met haar arm over zijn schouder te liggen terwijl ze haar neus naar zijn nek toe bracht. 'Waarom zou ik?' doelend op of hij nog met Ené mocht vliegen. Ook haar andere hand kwam omhoog, waardoor haar armen losjes om zijn hals heen lagen en haarzelf genoeg ruimte gaf om haar hoofd daar te laten houden. 'Je was gemeen, waarom zou ik je belonen?' vervolgde ze weer, haar blik zacht ondanks dat Laurens die niet kon zien. Langzaam drukte ze haar lippen tegen de huid onder zijn oor, nam de tijd omdat ze gewoonweg niet sneller kon bewegen door de afwezige staat van haar hoofd. 'Misschien wel nooit meer de kans om te vliegen, helaas,' vervolgde ze zachtjes, streelde met haar lippen zijn huid terwijl ze sprak. Alsof hij door zonet de gehele kans misgelopen was om ooit de lucht in de komen. Zachtjes drukte ze haar lippen weer tegen zijn nek, wat hij kon kon zij ook. Met een diepe inademing gleden haar armen terug waarna haar handen weer op zijn bovenarmen kwamen te liggen en ze zelf weer naar achter week. Met een kleine glimlach op haar lippen, haar wangen nog blozend van net en haar ogen een tintje verlegen keek ze hem aan terwijl ze langzaam naar achter stapte. Ze blikte van hem weg, haast verlegen onder wat ze zelf net had gedaan.

‘Alsjeblieft?’ Vroeg hij opnieuw zachtjes zodra ze antwoord gaf op zijn smeekbede. Opnieuw drukte hij zijn lippen tegen haar huid. ‘Eph,’ Vroeg hij nog een keer zachtjes. Irritant, normaal gesproken werkte dit soort dingen wel. Blijkbaar begon ze eraan te wennen, misschien moest hij het minder vaak gaan gebruiken zodat hij in ieder geval nog het gewenste resultaat kon bereiken op punten waarbij hij het harder nodig had. Momenten als dit bijvoorbeeld. Met Ené vliegen was natuurlijk een hele belangrijke mijlpaal in zijn leven. Hij tilde zijn hoofd iets op toen hij voelde hoe Ephony draaide in zijn armen, trok zich iets terug en keek haar vervolgens aan. Moest moeite doen om zich niet gelijk af te laten lijden door haar hemels blauwe ogen, voelde hoe ondertussen haar handen een heerlijk spoor na lieten. In een automatische beweging boog hij zijn hoofd weer iets voorover, legde zijn lippen tegen haar haren aan toen zij met haar gezicht vlak bij zijn borst stond. Hij liet zijn armen geheel rond haar middel glijden, trok haar vanzelf wat meer tegen zich aan, toen hij voelde hoe ze iets omhoog kwam en leunend tegen hem aan kwam te staan. ‘Hmm?’ Klonk het afwezig, was nog iets te ver weg met zijn hoofd om de vraag te kunnen begrijpen. Pas bij haar volgende woorden, een uitbreiding op d’r vraag ervoor, begreep hij weer waar ze het over hadden: vliegen met Ené. ‘Omdat ik vaak genoeg ook heel lief voor je ben,’ Ging hij tegen haar in, zijn mondhoeken vaagjes omgekruld tot een glimlachje. ‘Heel.. heel.. héél erg lief.’ Murmelde hij droogjes, er nog een schepje boven op doend. Zodra hij haar lippen voelde, vlak onder zijn oor, was dat het sein om geheel uit te schakelen in zijn hoofd en het onderin het al te beginnen voelen tintelen. ‘Hm, Eph,’ Kwam er nogal moeizaam uit. Zijn wenkbrauwen fronste lichtjes, hij slikte een keer. De drang haar beter in zijn armen te nemen, haar vast te pakken, haar hoofd te draaien, haar te zoenen, genietend zijn ogen te sluiten, of nog meer drong zich heftig aan hem op. Hij had het toch gezegd? Waarom deed ze dit in godsnaam, waarom moest ze hem dit aan doen? Dit was een veels te gemene manier om hem terug te pakken. ‘F*ck,’ Kwam er zachtjes en kreunend uit, iets wat op verschillende manieren was op te vatten. Waarschijnlijk kwam het voor haar als reactie over op haar laatste woorden, terwijl hij juist bezig was zich enorm in te houden. Smekend hoorde hij dat stemmetje door zeuren, Ga door, ga alsjeblieft dóór! Zijn ogen waren voor een moment gesloten geweest, maar deze vlogen weer open zodra Ephony zich iets terug trok. Gelijk vond zijn blik de hare, zijn pupillen lichtjes verwijdt. De blik in zijn ogen was overduidelijk, vooral voor haar. ‘Ik had het gezegd,’ Zei hij. ‘Dat je dat niet moest doen,’ Hij stapte met haar mee zodra ze naar achteren stapte, liet haar niet los. Dwingend drukte hij zijn lippen op de hare, waarna er gelijk een zachte en verlichtende kreun te horen was. Zonder zich terug te trekken begon hij haar meteen te zoenen. Zijn hoofd kantelde schuiner, zijn hand vond haar hals. Kon het niet helpen dat zijn andere nog vrije hand verder naar beneden gleed dan het hoorde te glijden. Hij trok haar dichter naar zich toe, zoende haar vol passie. Zijn zoenen snakte om meer, iets wat zij ook moest merken. Hij moest nu gewoon even het gevoel kwijt, de opwinding, dan maar zoenen op een iets heftigere manier. Zijn hand gleed nog verder, kwam nu omhoog en verdween onder haar rokje. Gewillig vormde zijn hand zich hier om de rondingen. Zijn lippen kwamen los van de hare, gingen door naar haar oor. ‘Dit is zo je eigen schuld,’ Murmelde hij zachtjes, zijn ademhaling hijgerig. Zijn lippen gleden naar haar hals, streelde de huid hier zachtjes. ‘Hm,’ Klonk het opeens zachtjes en iets verbaasd, voelde met zijn hand daar een beetje beneden alsof hij nu pas door had dat zijn hand hier terecht was gekomen. ‘Hmm,’ Klonk het daarna een stuk goedkeurender. Hij trok zijn hoofd weer terug, vond blindelings haar lippen, kuste en zoende deze op een nu speelse manier. De grootste onderdrukte drang had hij even zijn gang kunnen laten gaan. ‘Eph,’ Mompelde hij opeens halverwege zachtjes. Pas een tijdje later kwamen heel zijn lippen los van de hare, gleden weer over haar wang. ‘Het mag wel hè.. alsjeblieft?’ Hij nam haar oorlel tussen zijn lippen, liet er lichtjes zijn tanden over heen gaan. Vervolgens drukte zijn lippen weer tegen de hare. ‘Toch, Eph?’

Ze had zachtjes instemmend gemompeld bij zijn woorden, was haar eigen vraag alweer vergeten zodra ze zelf weer stil was gevallen. Met haar armen die rustig bewogen, zich om zijn hals wikkelde en ze zichzelf omhoog bracht door op haar tenen te gaan staan. Toch krulde haar mondhoeken ook wat om bij zijn benadrukkende woorden. Voordat ze het werkelijk door had gehad lagen haar lippen al tegen zijn nek aan. Half vergeten wat hij vroeger ooit verlegen en onsamenhangend had gestameld, half om hem te straffen voor zijn hoogst irritante maniertjes om haar aan het blozen te krijgen. ‘Ja?’ vroeg ze zachtjes toen haar lippen even los kwamen van zijn huid, haar ogen gesloten en niet doorhebbend waar ze mee bezig was. Ze had niets door van de veranderingen in zijn hoofd, had alleen maar afwezig op haar naam gereageerd. Haar lippen lagen weer tegen zijn nek aan bij het horen van zijn gescheld. Hoewel ze vaag bewust was van de verstarring in zijn lichaam, hoe deze aangespannen was stond haar geest nog op afwezig. Langzaam had ze zich weer op haar gehele voeten laten zakken waarbij ze weer afstand wilde nemen, maar haar blik gevangen werd door die van hem. Pas toen haar lichaam zich niet meer verder kon bewegen bij het zien van zijn blik besefte ze weer een beetje waar ze net mee bezig was geweest. Hoewel ze de verlegenheid weer omhoog voelde spoelen was het versnelde bonken van haar hart een reden om niet bij hem weg te gaan. Een reden waardoor haar armen zich weer rond zijn hals wikkelde na zijn woorden en zijn lippen op de hare werden gedrukt. Dwingender, heftiger waardoor haar eigen ademhaling in tegenstelling tot die van hem voor een moment stopte. Zijn geluid was het bewijs wat tot haar door drong, een besef waardoor ze zichzelf wel hoogst beschaamd in een hoekje had willen stoppen. Ondanks dat ze wist dat ze nooit de gehele weg mee zou gaan, voorlopig niet, vlocht haar hand zich met zijn haar achterop zijn hoofd samen om hem dichtbij te houden. Ze kon er niets tegenin brengen, ging mee in zijn verwilderde bewegingen. Haar ademhaling begon weer, was versneld onder de tinteling die zijn hand achterliet. Een besef die ze buiten sloot toen deze verder naar beneden gleed. Het enige wat ze deed was haar been wat omhoog te brengen, haar knie tegen de buitenkant van zijn been te drukken om haar zoenen wat ongelijker te maken door de onwennigheid die hij har gaf. Aan de ene kant wist ze maar al te goed waar naar toe Laurens aan het gaan was, zijn hand, zijn lippen, alles sprak het zelfde verhaal. Voelde hoe zijn vingers de blote huid van haar been streelde, waarop haar wangen zich weer verdiepte in de rode kleur alsof deze er nog niet had gezeten. Haar lippen leken te haperen toen zijn hand zich weer omhoog bewoog, de hand in zijn haargrens leken zich iets meer te verstrengelen met zijn zwarte plukken. De stof van haar rokje was niets meer dan een zwak bedekking voor zijn hand die zich er bijna gretig onderdoor liet glijden. Hoewel haar hart twee keer zo snel klopte merkte ze hoe haar lichaam tegen die van hem drukte, gewoon door de dingen die hij deed. Pas een moment later merkte ze dat zijn lippen los waren van die van haar, kantelde haar hoofd een klein stukje naar achter waarbij haar lippen van elkaar bleven en haar ogen gesloten bij het horen van zijn stem. ‘Sorry,’ was haar automatische reactie op zijn woorden, haar stem zacht en hees terwijl ze de verontschuldiging eruit kreeg. Nu zijn lippen niet meer als grote afleidende factor speelde werd haar aandacht getrokken naar zijn hand onder haar rokje, zijn stem die aangaf dat hij ook besefte wat hij deed maar het allemaal uiterst goed vond. ‘Lau,’ klonk het zachtjes, haast vragend waarna ze alweer verstomt werd door zijn lippen die zich op de hare drukte. Haar armen ontspande, lagen rustig om zijn nek, zich erbij neergelegd waar zijn hand zat. Ze reageerde niet op zijn stem die haar naam zei, vond het niet de moeite waard om op te reageren. Zijn lippen waren veel interessanter. Haar ademhaling ontsnapte zacht en trillerig haar lippen toen Laurens lippen weer een weg naar haar oor maakte. Haar ogen gingen langzaam open bij zijn vraag, maar sloten zich daarna weer automatisch toen zijn lippen weer op de hare drukte. Een zwakke zucht verliet haar longen door haar neus, ging nog even genietend mee in zijn zoen. Speelde mee, daagde hem lichtjes uit om daarna voorzichtig en langzaam te stoppen. ‘Vervelend kind,’ murmelde ze nog met geslote ogen, streek met haar lippen langs die van hem waarna haar ogen zich langzaam opende en die van hem zochten. ‘Als Ené in de buurt is kan ik haar roepen als je wilt. Maar ik zelf ga nog niet vliegen,’ kon ze er zachtjes uit krijgen, had weer wat afstand genomen om niet in de verleiding te komen zijn lippen weer op te zoeken. ‘Met deze kou kan ik mijn jas niet uitdoen, mijn weerstand is nog niet zó goed na die twee maanden,’ vervolgde ze, haar blik af laten zakkend naar zijn borst. ‘Kom,’ murmelde ze, waarna het even duurde voordat ze haar armen geheel van hem af haalde. Ongemerkt waren haar benen wat gammel, vaatdoeken waarop ze moest steunen. Ze maakte zich weer van hem los, had snel nog even haar lippen op die van hem gedrukt, gewoon voor het gevoel. ‘Neem je muts mee,’ gaf ze hem nog de tip waarna ze haar eigen jas van de kapstok af haalde en op Laurens wachtte totdat hij klaar was. Met een nog verlegen glimlach op haar lippen deed ze de deur open, vlocht haar vingers tussen die van Laurens en liep de trap af. Rustig, duidelijk te tijd nemend voordat ze buiten waren liep ze door de gang heen. Eenmaal op het grasveld aangekomen liet ze Laurens hand los en tuurde de lucht in. Ze deed haar wanten weer uit, klemde ze tussen haar knieën en bracht haar vingers naar haar lippen toe. Een schelle fluittoon werd hoorbaar die even afwisselde van toonhoogte waarna de fluit al weer even plots verdween als hij was gekomen. Een paar seconden gebeurde er niets, totdat het gestalte van Ené zich boven de bomen van het Duistere Woud zichtbaar maakte. De afmetingen van een paard, haar machtige vleugels die te groot waren voor haar eigen lichaam klapte rustig op en neer. Een brul weerklonk door de lucht, een vrolijk en enthousiast geluid. Haar poten strekte zich, haar vleugels vingen haar op terwijl ze met een dreun voor de twee mensen lande. Haar inktblauwe ogen schoten direct naar Ephony toe die het dichts bij stond, waarna haar neus tegen diens borst aan drukte. ‘Hallo meisje,’ liefkoosde Ephony de blauwe draak zachtjes, wreef teder over haar schubben heen waarna Enés hoofd weer omhoog schoot en haar ogen zich vestigde op Laurens. Haar kop wat schuin gekanteld, haar kaken van elkaar terwijl er een zacht gebrom hoorbaar was. Haar tong likte even langs haar tanden, de inktblauwe ogen vrolijk terwijl het zachte gegrom diep vanuit haar borst omhoog kwamen. ‘Hm, ze is blij je te zien,’ grijnsde Eph zachtjes, keek Laurens aan over haar schouder. Hoewel Enés houding in eerste instantie eruit zou zien alsof ze Laurens als lunch zag – hoewel ze langs haar tanden likte omdat ze net gegeten had – had ze Ené deze houding vaak genoeg zien maken naar vreemde mensen die ze wel mocht. Gebeurde weinig, maar Laurens liefkoosde Ené zo dat de draak hem wel aardig moest vinden.

Hij grijnsde even kort en vrolijk toen ze hem uitschold, het deed hem niet zoveel. Zijn grijns zwakte weer af, ging over in een glimlachje. Hij keek haar aan, zijn blik geamuseerd, haast tegen genietend aan. Het was even wennen geweest dat Ephony juist helemaal met hem meeging, .. gewillig met hem meeging. Vandaar dat hij haar ook met deze blik aan bleef kijken. De hand die in haar hals gelegen had trok hij iets terug, gleed afwezig met zijn vingertoppen over haar wang. ‘Hmm,’ Reageerde hij vaagjes op haar voorstel dat ze Ené wel kon roepen. ‘Waarom niet?’ Vroeg meer uit beleefdheid, was nog ergens anders met zijn hoofd. Alhoewel, hij wist wel dat het dadelijk wilde weten, nu nog niet, maar dan moest hij het wel nu vragen. ‘Aha,’ Zei hij zachtjes zodra ze antwoord had gegeven. Dat antwoord was duidelijk genoeg. Zijn gezicht vertrok lichtjes toen ze zich losmaakte uit zijn armen. Ja, hij wilde wel naar buiten toen, maar hij wilde tegelijkertijd Ephony helemaal nog niet loslaten. Vandaar ook dat zijn gezicht vertrok, vrolijkte pas weer iets op toen Ephony haar lippen vluchtig tegen de zijne aandrukte. Zijn handen trokken zich ook terug, hij glimlachte haar nog vaagjes toe en verdween toen naar boven toe. Boven grabbelde hij zijn spullen bij elkaar. Als laatste pakte hij zijn muts, ging weer naar beneden toe. Halverwege de trap kwam hij Poxi tegen. Met een brede vrolijke glimlach tilde hij de egel op. Deze leek zijn oogjes iets samen te knijpen alsof hij een deuk kreeg in zijn ego, maar hield zijn mond. Kon niet anders. Alsof hij te waardig was om van de trap afgedragen te worden. Maar Laurens had niks door, liep met een vrolijke glimlach naar Eph toe en liet zijn hand in de hare glijden. De andere arm vol met Poxi. In stilte liep hij de trap af, mompelde iets tegen Poxi, keek verschijndende keren om en rond maar liep wel door. Buiten trok hij automatisch iets meer zijn schouders op, zijn hals beschermend tegen de kou van buiten. Ergens in het midden van het grasveld liet Eph hem los. Vanzelf legde hij zijn andere arm ook rond Poxi heen en tuurde omhoog naar de lucht. Wachtend op Ené, zijn geliefde Ené. Hij keek niet om toen Eph haar vingers tegen de onderkant van haar tong plaatste en floot. Een schel geluid vulde de lucht, haast pijnlijk aan je oren. Niet veel later het vage geluid van vleugels die zich neerklapte, zich zo een weg naar boven baande door de lucht. Zijn gezicht leek in tweeën te splijten bij de vrolijke glimlach die verscheen zodra hij Ené in zicht kwam. Hij zwaaide al, Poxi veilig tegen zich aandrukkend met zijn andere arm, toen Ené aan kwam. Je kon zien hoe het enthousiasme hem langzamerhand bemeesterde. Iets wat wel vaker gebeurde als Ené in zijn beurt was. Alsof hij dan niet meer stil kon staan, maar moest wiebelen of springen of huppelen of lopen of bezig zijn. Vlak nadat Ené geland was, de grond leek nog na te schudden, stapte hij al naar haar toe. ‘Héeee,’ Klonk het als overdreven enthousiaste begroeting. Hij keek niet om naar Ephony toen deze tegen hem sprak, keek Ené aan. ‘Hm.. Ze kijkt altijd alsof ze me ter plekke op gaat vreten, hè Ené?’ Hij glimlachte vrolijk. ‘Of betekend het heel iets anders?’ Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen, liet vervolgens zijn tong langs zijn boventanden glijden waarbij hij zwoel van onder zijn wimpers vandaan keek. ‘Ik snap het al. Jij en ik. Vannacht. Jongens slaapzaal. Poxi droppen we wel in Eph d'r ondergoed la,’ Zijn gezicht stond weer vrolijk, vervolgens vlogen geschokt zijn wenkbrauwen omhoog. ‘Pervert?’ Zei hij toen geschokt, alsof Ené hem daar net vooruit gemaakt had. ‘Nou zeg, zo vies is het helemaal niet. Toch Eph?’ Met een veels te vrolijk gezicht keek hij haar kant op.