Het was zonnig. Lynn kwam naar buiten gelopen. Ze was snel geschoten in een spijkerbroek met een wit topje. Ze keek opzij naar Xana, die ook naar buiten kwam gelopen en gelijk op zoek ging naar Tomari en Toki. Lynn floot haar terug en Xana keek haar aan. Lynn liep richting het grasveld en Xana liep achter haar aan. Ze snorde zachtjes van de zon die op haar vacht scheen. Lynn genoot er ook van en sloot haar ogen. Hoelang zou de zon dit seizoen nog aanwezig zijn? Zo lang duurde het vast niet meer tot de winter begon. En zij liep hier nog rond in een topje. Hopelijk kreeg ze geen verkoudheid. Het idee dat ze lekker in de ziekenzaal moest gaan liggen, was niet aantrekkelijk. Ze viel op de grond en Xana rende weg. Na twee minuten kwam ze aan, met grijze poten in haar mond. Lynn probeerde helder te zien. Het waren geen poten die ze vast had, nee, het waren krukken. Lynn keek chagrijnig, maar van Xana moest zij ze gebruiken. Ze had gehinkeld, maar was gevallen. Moeizaam en gesteund door Xana, kwam ze overeind. 'Die krukken lopen niet handig!' schreeuwde ze. Enkele vogels vlogen weg en Lynn schoot in de lach. Dit was leuk. Moeizaam liep ze met de krukken richting het grasveld. Die ging heel erg ver. En ergens daar was een boom. Moeizaam liep Lynn ernaartoe. 'Verdomde krukken. Ik haat jullie. Ik vervloek jullie. Ik smijt jullie kapot tegen de boom,' sprak ze, waarna ze in de lach schoot en Xana haar geamuseerd aankeek. Ze zat gewoon te vloeken tegen een paar stomme krukken. En Xana bleek het nog leuk ook te vinden. Nou ja... Het was ook niet erg normaal dat je hier ging vloeken op een paar krukken. Ze keek naar het grasveld en zette zich toen neer, in het lekkere, verwarmde gras.

Laurens en Lynn
- Sorry, straks doe ik een langere -

Plat op zijn rug met zijn ogen gesloten lag hij ergens midden in het grasveld. Zelf wist hij niet meer precies waar, was voor een moment even tijd en plaats vergeten. Genietend van het zonnetje, de zon die er nu nog was en behoorlijk krachtig scheen. Zo verwarmend zelfs dat hij zijn jas had opengeritst, genietend. Af en toe gleed hij weg, in een lichte slaap zich geheel bewust dat hij aan het dromen was. Hij liet zich meevoeren hierheen, dagdromend en half echt dromend over voornamelijk Eph. Langzaam opende zijn ogen zich weer, keek hij op naar de eindeloze hemel boven hem. Langzaam haalde hij zijn handen omhoog en wreef over zijn gezicht, deze voelde duf aan van al het niksen. Geluiden trokken zijn aandacht, hij zocht de fut om zijn hoofd te draaien en kantelde deze vervolgens zodat hij naar een maar al te bekende persoon met blauwe haren kon kijken een eindje verderop. Dwazig fronsten zijn wenkbrauwen toen hij zag dat Lynn schreeuwde en deed, onhandig met haar twee armen in krukken gestoken om zichzelf te ondersteunen. Even later verscheen er een glimlach, nu geamuseerd door het aanzicht. Waar was ze toch in hemelsnaam mee bezig? Toen hij zag dat ze ging zitten kwam hij net overeind. Vermoeid en steunend, zijn hoofd nog duf. Maar hij moest maar weer is terugkomen naar de werkelijkheid, te beginnen bij Lynn. Misschien kreeg die hem iets meer wakker. Hij krabbelde overeind, klopte zijn broek en kleren af en liep vervolgens door naar Lynn. ‘Oh Hé, Xana!’ klonk het opeens bijster enthousiast vanaf zijn kant. Die was hem helemaal nog niet opgevallen, hij grijnsde breedt, hiervoor had hij alleen Lynn gezien met haa ronhandige gestuntel. Maar het was nogal stom van zichzelf, Xana haar naam hem zo hard te laten ontschieten. Ergens had hij Lynn nog willen terugpakken, van die beker gevuld met water een tijd geleden in de aula. Hét perfecte moment, terwijl ze daar zo rustig zat.. Máár, natuurlijk moest zijn oog weer op Xana vallen waarna hij zich niet in kon houden. Hij zakte door zijn knieën zodat hij op zijn hurken zat en spreidde zijn armen naar het dier. ‘Héeee,,’ Klonk het kirrend toen deze eenmaal bij hem was en hij haar door de vacht aaide en kroelde. Hij drukte zijn lippen tegen haar kop aan, kuste haar en keek haar vervoglens weer grijnzend aan. ‘Mijn favoriete danspartner,’ Breed glimlachend keek hij haar aan om hierna weer overeind te komen en door te lopen naar Lynn die een klein eindje verderop zat bij de boom. ‘Hé Lynn,’ Grijnsde hij haar toe, waarna hij luchtig neerzakte door zijn benen en ging zitten in kleermakerszit. Zwevend leek het haast, neerzakkend behulp met luchtsturing. ‘Alles goed?’ Zijn blik schoot naar haar voeten, zoekend naar de reden waarom ze met krukken liep. ‘Alweer gevallen, voet gestoten, door je benen gezakt, verlamd, Tomari te hard besprongen, of een andere stomme Lynnactie gehad?’ Grijnzend keek hij weer naar haar op, zijn ogen vrolijk.

Lynn liet zich moeizaam zakken in het gras. Als die stomme krukken nu is weggingen en plaats maakten voor haar eigen voeten, maar nee, zij moest weer eens op krukken lopen omdat dat stomme rotsje daar bij de watervallen inzakte. Lynn gooide de krukken een eindje verderop. Xana rende erachteraan en bracht ze weer terug. Lynn grinnikte en aaide Xana. Ze knuffelde het beest, die zachtjes snorde. Die zette haar poten voorzichtig op Lynn's bovenbenen en duwde Lynn met haar kopje weer achteruit tegen de boom. Lynn liet zich weer terugzakken, toen een stem haar opeens deed ontwaken. Ze keek naar de persoon, vermoedelijk Laurens, die eraan kwam. Xana piepte opgewonden. Die was blij om Laurens weer te zien. Xana keek heen en weer en voelde toen de knuffel van Laurens. Lynn moest moeite doen om niet te lachen. Sinsdat Laurens Xana had ontmoet, vond hij Xana helemaal fantastisch. Nou, dat vond Xana ook van hem. Xana keek naar Laurens en gaf hem een lik na zijn kusje terug. 'Wat een geklef, zeg,' zei Lynn zuchtend, terwijl ze Laurens en Xana bekeek. Xana leek dolblij en ging liggen naast Laurens toen die neerzakte voor haar. Lynn besloot iets grappigs te doen. Toen Laurens een beetje zweefde, boog ze zich voorover, gaf Laurens een knuffel en toen een kusje op zijn voorhoofd, net zoals hij bij Xana had gedaan. 'Goed je te zien Lau!' zei ze, nog steeds beschaamd om wat er op het grasveld gebeurd was toen zij en Tomari alleen waren geweest. Ze keek naar Laurens en grinnikte toen hij meteen over haar gebroken been begon. 'Inderdaad, dat laatste. Ben in de watervallen gevallen,' zei ze zuchtend, terwijl ze haar hoofd weer tegen de boom aanlegde. Toen verplaatste zij zich tot naast Laurens en sloeg een arm om hem heen. 'En toch voel ik me nog steeds schuldig over dat ik je ongeveer heb weggejaagd bij het grasveld,' zei ze, terwijl ze even sipjes en beschaamd naar de grond keek, maar ze liet haar blik algauw weer naar Laurens' gezicht gaan. 'Nog geluk in de liefde gehad?' vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze nu tegen Laurens aanleunde. Xana leunde ook tegen Laurens aan, dus hij zou flink wat evenwicht moeten nodig hebben. Xana gaf Laurens enkele likken over zijn wang toen ze de kans kreeg en Lynn moest daarom lachen. Ze waren een goed duo samen. Ze keek op naar Laurens en toen naar Xana. Xana stopte nu eenmaal met likken en legde haar kopje vermoeid op haar poten. Die had niet veel zin om langer Laurens te blijven likken, als die toch niet reageerde. Lynn grinnikte en wierp haar blik twee seconden lang naar de zon, waarna er zwarte vlekken rond haar ogen dansten, waar Lynn haar best op deed om die te negeren en haar blik en aandach weer op Laurens te vestigen.

Hij begon zachtjes te lachen bij het voelen van Lynn haar handelingen, begreep pas goed wat ze bedoelde toen hij haar lippen tegen zijn voorhoofd voelde. Nou zeg, zo overdreven had hij helemaal niet gedaan bij Xana. Wel dus, maar dat vond hij niet. ‘Ook leuk om jou te zien, Lynn.’ Grijnsde hij haar toe, nu zittend in het gras. Hij keek voor een kort moment om naar Xana die bij hem was komen zitten en glimlachte haar breed toe om vervolgens een hand op haar rug te leggen. "Dat laatste," ‘Wat? Tomari te hard besprongen?’ "Ben in de watervallen gevallen," ‘Oóoh, een stomme Lynnactie,’ Dat was natuurlijk het einde van zijn rijtje geweest. Hij knikte begrijpelijk, totdat hij opeens verward met zijn ogen knipperde en met een nogal gekke blik naar Lynn opkeek. ‘In de watervallen gevallen?’ Hij moest een zacht gegrinnik onderdrukken, het klonk gewoon té bizar. ‘Hoe krijg je dat nou weer voor elkaar?’ Wilde gelijk heel het verhaal weten. Hij glimlachte breed toen hij zag dat ze zich verplaatste, met enige moeite, en vervolgens naast hem kwam zitten. Vriendschappelijk legde hij ook een arm om haar heen toen ze dit bij hem deed, rond haar schouder. ‘Schuldig?’ Vroeg hij haar iets verward. ‘Toen ik je voor het eerst ontmoette?’ Het enige moment hiervoor dat ze elkaar überhaupt ooit bij het grasveld hadden gezien, besefte hij zich. ‘Met Tomari enzo,’ Vanzelf keerde een grijns weer terug, begreep wel een beetje waar ze op doelde. ‘Maakt niet uit, die dag was onvergetelijk voor me.. Die dag, ontmoette ik Xana,’ Met een overdreven kleffe en verliefde blik keek hij om naar het dier, wreef met zijn hand over haar vacht en keek vervolgens breed grijnzend weer om naar Lynn. ‘Voel je niet schuldig, ik heb er zelf eigenlijk nauwelijks bij stil gestaan,’ Vertrouwde hij haar met een lichte glimlach toe. Bedenkelijk vertrok zijn gezicht toen Lynn haar volgende vraag kwakkeloos liet vallen. ‘Hmm..’ Klonk het bedachtzaam. Vergeleek meerdere dingen met elkaar. ‘Nee, eigenlijk niet.’ Concludeerde hij toen uiteindelijk. Hij grijnsde lynn weer toe, puur omdat hij bijna áltijd grijnsde. Maar deze grijns zakte weer weg, maakte plaats voor een iets vermoeide blik. ‘Nogal lastig enzo,’ Gaf hij toen toe. ‘Veel lastiger dan ik had verwacht,’ Met een sip glimlachje keek hij nu weg, liet zich vervolgens langzaam achterover zakken zodat hij weer in het gras kwam te liggen. Trok hierbij Lynn met zich mee zodat deze naast hem lag, zijn arm nu onder haar hals door. Hij staarde omhoog naar de hemel terwijl zijn nog vrije hand Xana's vacht streelde die ook nog naast hem zat. ‘Verliefd worden op je beste vriendin blijkt niet echt de beste optie te zijn,’ Flapte er toen uit. ‘Maar ja,’ Sloot hij zijn woorden weer af, zuchtte een keer diep. ‘Hoe gaat het tussen jou en Tomari?’

Lynn keek opzij naar Laurens en grinnikte even. Wou hij nu echt het verhaal weten wat er gebeurd was bij de watervallen? Lynn had verwacht dat Laurens daar totaal geen interesse in zou hebben. Ze zuchtte en begon toen maar te vertellen. 'Wel, ik stond dus op een losse rotsblok, die ik ontweek, maar er zat los zand op het plekje waar ik toen op stond en toen viel ik. Iemand heeft me eruit gehaald en toen lag ik in de ziekenzaal,' legde ze haar verhaal in korte zinnen uit en ze keek naar Laurens. Xana gaf hem een lik toen hij zijn o zo gebruikelijke, idiote blik naar Xana wierp. Xana gaf hem nogmaals een lik en ging toen liggen, met haar oortjes heen en weer wapperend. Dat zag er leuk uit. Lynn ging langzaam naar Laurens' oor toe en fluisterde toen: 'Xana is bezet met een klein vosje, Toki.' Xana had dat gehoord want ze keek nijdig op naar Lynn, piepte toen zielig en krulde zich op. Lynn liet zich vrolijk meetrekken door Laurens en wurmde zich een beetje onder zijn arm door. Haar lichaam leunde tegen Laurens' lichaam. Veel mensen zouden dit als liefde zien, maar voor Lynn was het eerder een goede, vriendschappelijke band. En ze wist dat het langs Laurens' kant hetzelfde was. En wat andere mensen van hun vonden, tja, dat kon Lynn niks boeien. Ze keek naar Laurens een een glimlach kwam over haar gezicht toen hij iets zei, wat hij meteen weer afsloot, om vervolgens een vraag te stellen. Het verwarde Lynn allemaal een beetje, maar Lynn keek naar Laurens. 'Tussen mij en Tomari gaat het prima,' zei ze kortaf, om dat ook af te laten draaien. 'Ben je verliefd op mij, Laurens?' vroeg ze plagend, terwijl ze vier keer met haar wenkbrauwen heen en weer bewoog *wiebelwenkbrauwXD*. Ze keek hem overdreven verliefd aan. 'Je hebt zoveel beste vriendinnen, schat!' zei ze overdreven, met een handje wapperend. (Doet me denken aan een topic waar ik nog moet reageren, al lang XD) 'Op wie ben je verliefd? Ik kan heus wel geheimen bewaren hoor,' zei ze, terwijl ze zich op haar buik draaide en haar hoofd liet rusten op zijn buik. Vanaf daar keek ze hem aan en ging nogmaals op en neer met haar wenkbrauwen. Xana was ondertussen in slaap gevallen.

Langzaam en lichtjes was er een frons ontstaan toen hij naar Lynns uitleg luisterde, ‘Het klinkt echt als iets wat alleen jou overkomt,’ Grijnsde hij haar vervolgens toe, breed en vrolijk. ‘Maar wel vervelend voor je,’ Zei hij toen weer serieus. ‘Issie al gauw weer beter?’ Keek even doelend naar haar been en toen weer op naar Lynn. Voor een kort moment werd hij afgeleid door Xana die bewoog in zijn ooghoek, ze ging liggen en wiebelde met haar oortjes. Hij glimlachte het dier lichtjes toe, tot dat hij opeens Lynns stem vlakbij hoorde. ‘NEE!’ Geschokt hapte hij naar adem. Zijn ogen vergroot, ‘Nee, Xana! Hoe kún je,’ Verdrietig nu, overdreven verdrietig. Hij liet zijn mondhoeken omlaag trekken, zijn wenkbrauwen samen omhoog. ‘Ik dacht.. wij samen?’ Hij trok een pruillip en ademde een keer diep in. Voor een moment liet hij het nieuwtje op zich in werken. ‘Nou oké dan,’ Klonk het uiterst triest. ‘Als het niet anders kan.. dan zal ik je los laten.’ Knikte hij zachtjes. ‘Ik wil dat je gelukkig bent,’ Alsof Xana werkelijk hun verloving had verbroken voor een ander. ‘Ik zal altijd van je houden,’ Voegde hij er nog zachtjes aan toe. Hierna keek hij weer om naar Lynn, zijn gezichtsuitdrukking totaal veranderd. Deze was weer droog, nuchter, terug naar de realiteit. Hij had wat vaagjes antwoord gegeven op haar vraag & haar toen mee getrokken in zijn liggende beweging. Zijn arm lag onderlangs om lynn heen, zijn hand nu rustend op haar schouder terwijl ze bij hem lag. ‘Mooizo,’ Mompelde hij afwezig. Vond het wel fijn om te horen. Tomari en Lynn mocht hij beide graag, ondanks dat hij ze niet zo heel vaak zag. Zijn lippen perste zich op elkaar, zijn mondhoeken vaagjes omhoog gekruld bij het horen van Lynn haar uiterst droge woorden. ‘Ja,’ Klonk het toen opeens, vol emotie en passie. ‘Ja Lynn.. jij bent de grote liefde van mijn leven.’ Hij rolde om, zorgde er zo voor dat hij boven op Lynnn kwam te liggen. Zijn éne arm nog onder haar hals door waar hij ook op steunde met zijn gewicht, het geen wat ook zo zijn gezicht dichterbij bracht. ‘Lynn.. ik loop er al zo lang mee rond, maar ik wist niet hoe ik het moest vertellen.’ Hij bracht zijn gezicht nóg iets dichterbij. ‘Dump Tomari, trouw met mij..’ Stelde hij haar vervolgens fluisterend voor. Hij gaf haar een Eskimo kus, grinnikte vervolgens en rolde weer van haar af. ‘Nee sorry lieverd,’ Zijn stem klonk weer serieus, bedoelde zo te zeggen dat hij niet verliefd op háár was. Zachtjes grinnikte hij om Lynn en haar overdreven gedoe, ‘Oh ja joh, kan jij dat?’ Mompelde hij vervolgens zachtjes toen ze hem toevertrouwde dat ze écht wel geheimen kon bewaren. ‘Nou ja kijk.. het grootste probleem is..’ Stilte. Diep ademde hij in. ‘Dat ze me afwees nadat ik haar zoende,’ Hij staarde omhoog. Had zo in feite nog geen antwoord gegeven op Lynn haar vraag, maar had dit zelf nauwelijks door. Hij zette bolle wangen op en bleef hiermee naar boven turen.

Xana had verdwaasd opgekeken naar Laurens, toen die opeens tegen haar begon te praten. Ze was wakker geworden en haar oren bewogen heen en weer, terwijl ze schattig naar Laurens keek. Ze had een schuin hoofd en keek toen, alsof hij een vervloeking was, naar Laurens daarna nijdig naar Lynn, waarna ze haar blik liet zakken en Lynn een glimlach over haar gezicht kreeg. Toen Laurens opeens op haar rolde, kreeg ze de slappe lach. Ze voelde haar been onmiddellijk reageren en om het allemaal nog echter te maken, sloeg ze haar armen om hem heen. Ze wreef haar neusje langs Laurens' neusje af toen hij een Eskimokusje deed en grinnikte toen. Haar been verlichtte weer en voordat Laurens kon praten, zei Lynn: 'Nouu!! Als je er zo op gaat liggen, dan herstelt die natuurlijk NOOIIT!' Ze keek met een pruillipje en overdreven, maar toen Laurens zei dat hij iemand, wist zij veel wie, gezoend had, keek ze een beetje raar. Nu was het Lynn's beurt. Ze rolde op Laurens en keek hem diep en zacht in zijn ogen aan. Haar been deed ontzettend veel zeer, maar Lynn negeerde het. 'Ach schat, dan neem je toch gewoon verkering met mij?' vroeg ze, terwijl ze Laurens een Eskimokusje teruggaf en zich weer op haar rug liet rollen. Haar been deed verschrikkelijk veel pijn en een traan rolde over Lynn's wang. De pijn was nu zo snijdend als iets, maar ze probeerde aan iets leuks te denken. 'Hoe heet ze? Het meisje die je afwees?' vroeg ze, om Laurens te steunen. Ze kroop terug onder zijn arm door en keek hem toen aan. 'Misschien wordt het nog iets tussen jullie,' zei ze nogal serieus, waarna ze haar hoofd op Laurens' buik legde en de pijn probeerde te negeren. Haar been schokte helemaal. Rotbeen. Xana kwam overeind en gaf Laurens een kusje, een likje over zijn mond. Je hoorde Xana snorren en Lynn keek naar Laurens.

‘Sorry sorry!’ Klonk het nogal paniekerig van zijn kant zodra hij Lynn haar pijnkreten hoorde. Hij drukte zich half overeind, leunde op zijn ellebogen die hij iets achter zich plaatste. ‘Gaat het?’ Zijn blik schoot omlaag naar haar been, vervolgens weer omhoog naar haar ogen. Toen Lynn opeens boven op hem rolde liet hij zich weer terugzakken, zodat zijn hoofd ook in het gras kwam te liggen. Zag het als een teken dat het wel ging, ze kon tenslotte nog vrolijk mee doen. ‘Hmm..’ Hij liet zijn toon bedenkelijk klinken. ‘Dan moet je wel Tomari dumpen,’ Zei hij opnieuw. ‘Ik heb het niet zo op trio's met twee mannen,’ Wel met twee vrouwen. Hij grinnikte zachtjes, beantwoorde lachend haar eskimo kusje. Stilletjes bleef hij liggen toen Lynn weer naast hem lag, zijn arm weer onder haar hals door, bleef hij omhoog kijken naar de hemel. Zo blind voor haar tranen, zag haar pijn niet, maakte dus ook geen zorgen. Iets wat hij anders wel gedaan had. Hij was stil naar haar vraag, ademde een keer diep in. ‘Ephony,’ Zei hij toen. ‘Je kent d'r wel.’ Dacht wat vaagjes terug aan het halloween gala toen hij met allebei had gestaan. Afwezig hadden zijn vingers haar blauwe lokken gevonden, speelde hier nu een beetje mee zonder erbij na te denken. Een zacht geproest was hoorbaar vanaf zijn kant. ‘Ze wees me áf, Lynn. Meestal betekend dat het tegenovergestelde,’ Legde hij nogal kinderlijk uit, kon het niet helpen dat zijn stem iets geïrriteerd klonk. Hij baalde gewoon, hoe kon hij anders? Hij duwde zichzelf weer half overeind, zocht haar ogen. Nu pas zag hij dat ze vochtig waren, roder. ‘Lynn?’ Zijn stem nu onzeker. ‘Lynn, gaat het wel? Deed ik je net te veel pijn?’ Hij drukte zichzelf helemaal overeind zodat hij zat, veegde lichtjes met zijn duim een traan weg van haar wang. ‘Lynn, sorry. Ik had het helemaal niet door,’ Zijn gezicht nogal gekweld terwijl hij zijn excuses begon aan te bieden. Afgeleid keek hij op naar Xana die opeens aan kwam zetten en over zijn gezicht heen lebberde. Hij schonk haar een glimlach, maar vond de fut nu niet om breed te grijnzen. Afwezig aaide hij het dier een keer over haar kop, richtte daarna gelijk zijn aandacht weer op Lynn. ‘Moet je naar de ziekenzaal? Ik kan je wel dragen..’ Zijn woorden, ook hier voor al, kwamen er sneller en paniekeriger uit dan normaal. Hoe kon hij zo stom zijn?