Blij dat ze haar nog erg magere lichaam weer kon gebruiken hobbelde Ephony de trappen op omhoog. Het was weekend, naja; vrijdag middag. Dat betekende voor de meeste leerlingen al weekend. Ephony wilde haar weekelijkse laat-ik-Savador-maar-weer-gaan-vervelen-gewoonte maar weer opnemen nu ze eindelijk, na twee lange maanden op de ziekenzaal had gelegen, weer rond kon lopen. Haar grijsblauwe ogen, nu weer helder en levendig als altijd vestigde zich op de dichterbij komende houten deur die het kantoor van Savador aangaf. Met het naambordje op de deur en de kunstige deurknop geheel in Savadors stijl. Zachtjes klopte ze op de deur, waarna ze zich stil hielt en luisterde naar de geluiden die zich achter de deur moesten afspelen. Haar wenkbrauwen kropen wat samen op haar nog wat vermagerde gezicht toen ze een zacht snurk geluid hoorde. Óf Savador had zijn bezoek letterlijk in slaap gepraat, of de man sliep zelf. Saethion zal het wel niet zijn, ze zag de slang al niet zo gauw een ander geluid dat gesis produceren. Zachtjes drukte ze de deurklink naar beneden, wist dat het slimste idee was gewoon later terug te komen. Maar ze vond het best, ze wilde hem ook wel eens zien en spreken nu ze dat weer vloeiend kon en niet alleen maar in een bed lag. Wilde zijn gezicht weer zonder zorgen zien, hem gewoon weer zien lachen. Zachtjes glipte ze binnen, deed de deur al even stil achter zich dicht waarna ze zich omdraaide en recht in de ogen van de paarsgeschupte slang keek. 'Sssjt,' ze had haar vinger voor haar mond geplaatst, om daarbij duidelijk te maken dat de slang haar niet mocht verraden. Zachtjes liep ze naar het bureau, waar Savador in zijn stoel blijkbaar in slaap was gevallen. Misschien door een drukke week, of het vele papierwerk dat er nog gedaan moest worden. Overdag slapen was niet iets goed, tenminste die reden kwam nu in haar omhoog terwijl ze met een grijns zachtjes naar hem toe sloop om hem wakker te maken. 'Safke,' fluisterde ze zachtjes in zijn oor, was naast de stoel komen staan en had haar handen op haar rug ineen gevouwen. 'Saethion wilt nu eindelijk wel eens een roze muur in dit vertrek. Veel vrolijker volgens hem,' vervolgde ze luchtig met een doodserieuze klank in haar fluisterende stem.

Totaal vermoeid door de bergen papierwerk die hem met de dubbele banen werden geschonken, was Savador voor hij het zelf ook maar beseft had over zijn bureau in slaap gevallen. Zijn hoofd lag opzij, met zijn wang lag hij op een stapeltje papieren dat als kussen moest dienen. Zijn armen die hij onder zijn hoofd gevouwen had was meer zodat hij zijn hoofd ergens op kon laten steunen. Behalve door al het papierwerk was de vermoeidheid ook behoorlijk op komen steken doordat de pijn in zijn rug en hoezeer hij er iedere dag uitputtend veel rekening mee moest houden ook soms teveel. Dan moest hij wel even een pauze nemen. Want hoe meer de onverklaarbaar grote hoeveelheid aan zieke leerlingen weer beter werden, hoe slechter zijn gezondheid werd. Geklop op de deur hoorde hij niet, zacht gesis van Saethion die al wist wie de onverwachte bezoeker was ook niet. Zelfs haast gehoorzaam naar Ephony toe zodra ze binnenkwam en hem zacht tot stilte maande, legde de slang zijn kop weer neer en hield zich verder koest. Savador sliep doodstil en roerloos door; gebruikelijk, al leek het bijna alsof hij dood was want zijn borst en schouders veerden maar heel licht mee op zijn ademhaling. Snurken deed hij niet ( ! ), het was hoogstens een kreun of zacht gemompel in zijn slaap geweest. Er leek even een fronsende trek over zijn bleke slapende gelaat te glijden bij het horen van de fluistering in zijn oor. Saethion leek zich bijna uit schrik op te richten toen Ephony daarna sprak over roze muren en vrolijkheid en hij dat graag wenste. Achterstevoren trok de slang zich ontzet terug onder het bed om zich alvast voor te bereiden op de reactie van zijn meester. Vanuit daar bleven twee fel oplichtende turkooisgekleurde ogen zielig gericht op Ephony. Het was alsof het niet hielp Savador te wekken, maar even later schoot hij geschrokken en klaarwakker rechtovereind terwijl hij eerst iets mompelde dat leek op 'absoluut geen roze muren' en zodra hij merkte dat hij door een hondsbrutaal gewekt was er een geïrriteerde 'wat?!' uit kwam. Hij draaide zijn hoofd naar Ephony, staarde haar een tijdje verbluft aan. Aan zijn wang plakte een vel perkament waar hij in zijn slaap op had gelegen. Hij trok het er nors af terwijl zijn blik van top tot teen over Ephony gleed. Blijkbaar moest het eerst nog tot hem doordringen. Maar zijn blik klaarde direct op toen hij er vrijwel zeker van was dat ze hier echt naast hem stond en het geen droom was. 'Ephony!' Met veel pijn en moeite die hij ogenschijnlijk probeerde te verbergen, werkte hij zich uit zijn stoel overeind om zijn armen om zijn pleegdochter te slaan en haar even dicht tegen zich aan te drukken. Savador liet zich daarna met een zuchtende kreun weer terugzakken en trok Ephony in die beweging aan haar pols mee, om haar uit te nodigen op zijn schoot te zitten. Zoals kinderen bij echte vaders ook deden. 'Het doet me een genoegen te zien dat het steeds beter met je gaat,' zei Savador glimlachend. Zonder eerst op een reactie van haar te wachten, trok hij Ephony automatisch al op zijn schoot en sloot voor even vermoeid zijn ogen, zijn hoofd daarbij rustend tegen de hoofdleuning van de stoel.

[ okee okeee, slaap geluidjes dan D: ]

Zachtjes had ze in zijn oor gefluisterd, rechtte haar rug weer onder afwachting van zijn reactie op haar woorden. Even keek ze over haar schouder om, zag de opgekomen Saethion bijna verschrikt naar haar staren. Met een brede grijns keek ze terug, waarna de slang zich weer terug liet zakken en haar droevig aankeek. Met een onschuldige blik waarmee ze wilde vragen 'geen goed idee?' bleef ze hem voor een moment aankijken. Haar hoofd schoot weer terug toen Savador eindelijk opschok, haar stem was dus blijkbaar wel in zijn onderbewustzijn doorgedrongen. Met een brede glimlach keek ze ontspannen naar zijn gezicht, zijn goudkleurige ogen opgezicht. Zijn geïrriteerde 'wat' had ze genegeerd, had eigenlijk niets anders verwacht van een persoon die uit zijn slaap werd gehaald. Haar mondhoeken krulde vanzelf om in een brede grijns bij het zien van zijn verblufte gezicht, blijkbaar had hij haar niet verwacht. Niet verwacht dat zij de gene was die hem had wakker gemaakt. Haar lippen perste zich zichtbaar op elkaar toen ze het papier aan zijn wang zag kleven, moest moeite doen om niet in een lach uit te barsten. Ze was blij toen hij het aanhangsel van zijn gezicht weghaalde, zodat ze haar vrolijke grijns weer terug kon halen. Zonder enig geluid te maken liet ze hem bij zinnen komen, blijkbaar had hij dieper geslapen dan ze had gedacht. 'Safke,' grijnsde ze als antwoord toen hij haar naam zowat riep. Haar blik gleed wat bezorgt over hem heen, waarbij de grijns afzwakte toen hij moeizaam op stond. Blijkbaar was hij nog steeds niet naar de kliniek geweest, iets wat haar bezorgde. In al die tijd liep hij nog steeds met zijn broze rug rond, hoewel hij dat niet zou toegeven. Zelfs niet aan haar. Haar armen vouwde zich bijna onmiddelijk om zijn borst heen toen Savador op was gestaan en Ephony in zijn armen nam. Met haar wang tegen zijn borst bleef ze staan, de kleine glimlach weer terug op haar gezicht. Veel fijner om hem zonder doodsbezorgde uitdrukking op zijn gezicht te zien. Ze keek weer omhoog, zocht hierbij Savadors ogen, toen hij weer afstand nam en even later weer in zijn stoel terugzakte. Haar blik weerspiegelde voor een moment haar zorgen weer bij het horen en zien van zijn toestand, negeerde het verder. Om nou gelijk in de zeurderige-moeder-houding te vallen was zo'n afknapper. Ze zou er straks wel over beginnen. 'Ik moet nog steeds vijf minuten na hijgen als ik een trap op loop, maar ben alweer blij genoeg dát ik kan lopen,' glimlachte ze als antwoord op zijn woorden, waarbij de ernstigheid die haar woorden bevatte werden afgezwakt door haar vrolijke gezicht. De grijns kwam weer terug toen hij haar lichamelijk uitnodigde om bij hem te komen zitten. Voor een moment voelde ze zich weer een vijfjarig kind, iets waardoor haar lach voor een moment zacht hoorbaar was toen ze naar hem toe getrokken werd. Als een klein kind kroop ze bij hem op schoot, trok haar knieën wat op liet haar benen onder de armleuning door naar beneden hangen. Haar hoofd half op zijn schouder en half op zijn borst rustend. Haar vinger prikte in zijn buik, opzettelijk waarna er een grijns op haar lippen ontstond. 'Je bent aangekomen ouwe. Van wie krijg jij allemaal chocolaatjes,' plaagde ze hem, blij dat dit alles weer kon. Met een kleine zucht ontspande haar lichaam weer, staarde in de korte stilte voor zich uit. 'Kom Saethion, anders ben je zo alleen,' nodigde ze de slang met een warme glimlach uit om er bij te komen zitten, klopte met haar hand op haar bovenbeen om hem duidelijk te maken dat hij best plaats mocht nemen op haar schoot. Ené kon al een lange tijd niet meer op haar schoot liggen als vroeger, iets wat ze wel miste. Hoewel Saethion ook niet echt klein was te noemen, was die mogelijkheid er nog wel. Het enige wat nog op Ephony's benen kon van Ené was de kop van de draak, die dan meteen iets meer dan haar bovenbenen in beslag nam. Ze had met dit koude weer veel meer moeite met haar vermagerde lichaam warm te houden, een reden waarom ze er altijd als een halve, mislukte eskimo bij liep. Zichzelf geheel gehuld in een paar lagen kleding. Nu viel het wat mee, was ze eerder vergeten drie shirt over elkaar aan te trekken.

-

Die vrolijke twinkeling in de grijsblauwe ogen, het blonde haar en de aangename glimlach op haar gezicht; dat kon ook niemand anders dan de echte Ephony zijn. Toch moest het nog even tot Savador doordringen, de verbluffing was daarbij duidelijk van zijn bleke gelaat af te lezen. Het perkament plakkend aan zijn wang had hij er licht geïrriteerd afgehaald en had daarbij niet gezien dat Ephony met waarschijnlijk ietwat moeite een lach binnen had moeten houden. Zijn beide mondhoeken krulden tevreden om toen ze nogmaals zijn naam als begroeting zei nadat hij de hare verrast had uitgebracht. Zijn rug was nog altijd verzwakt en broos, maar hij sloeg er totaal geen acht op terwijl hij zich uit zijn stoel overeind werkte, koppig als hij was. Hij bleef er bij dat het nog steeds 'niets ernstigs' moest zijn en het 'gewoon een paar rugklachten' waren die zo nu en dan heimelijk en steeds vaker zijn pijngrens leken te testen. Dat hoefde niemand te weten, want hij wilde niemand met zijn pijn opschepen. Savador grinnikte kort even binnensmonds toen Ephony vrijwel meteen ook haar armen om hem heen sloeg zodra hij rechtstond. In de soort 'welkom terug' omhelzing bleven ze een tijdje staan waarbij hij met een hand zacht over haar rug wreef. Het moment erna liet hij haar weer los en liet zich haast als een oude vermoeide bejaarde die een te lang stuk gelopen had terugzakken in zijn stoel om Ephony daarna uit te nodigen op zijn schoot te komen zitten. 'En dat is maar goed ook, kind, dat is maar goed ook,' reageerde hij glimlachend op haar woorden. 'Sommigen komen er wellicht nog slechter vanaf. Ik ben blij je weer terug te hebben.' De glimlach bleef aanwezig op zijn smalle lippen terwijl hij zijn armen even oprichtte om plaats voor haar te maken toen ze als zijn eigen kleine dochter bij hem op schoot kroop. Alhoewel Ephony ietwat te groot was voor een kleine dochter; haar benen hingen onder de armleuningen door en zweefden boven de grond. Niet dat het erg was, zijn stoel was breed en sterk genoeg. Savador liet zijn hoofd even met gesloten ogen steunen tegen de hoofdleuning en streek ondertussen zacht met een bleke hand door de blonde lokken van zijn pleegdochter. Met een klein onderdrukkend schrikgeluidje veerde hij wat overeind toen Ephony plots met een vinger onverwachts in zijn buik prikte. 'Ik ben helemaal niet aangekomen!' verdedigde hij zich quasi-verontwaardigd. 'Het komt door de wijn. Ik krijg nooit niet chocolades,' voegde hij er met licht getuitte lippen aan toe. 'Alhoewel valentijnsdag er wel aan zit te komen.' Hij slaakte een zachte zucht, wist zo gauw niet wat hij voor verassing voor Diva kon bedenken. Als ze dan in ieder geval tijd en zin voor hem had. Hij sloot zijn ogen weer even, haalde zich Diva's glimlachende gestalte voor zich die al blij zou zijn met een doos chocola en een bos bloemen. Maar dat was zo gewoontjes. Het moest iets speciaals zijn. Savador opende zijn ogen toen Ephony Saethion riep om erbij te komen. Over zijn schouder wierp hij een korte blik op zijn slang, die nog half onder het bed verscholen zat en schichtig toekeek. 'Áver, Saethion, aliri,' bij het Raziaanse commando tikte hij een paar keer tegen de zijkant van de stoel wat de slang uit zijn schuilplaats deed lokken en langzaam, nogal voorzichtig richting zijn meester en zijn dochter deed glijden. Vanaf Savadors hand kronkelde de slang omhoog via zijn arm om zijn lange flinke lijf uiteindelijk half over de schoot van Ephony en half over die van zijn meester te draperen. De slangenkop rustte doodstil op Ephony's bovenbenen.

'Ik ga niet weg,' mompelde ze als antwoord, haar blik afwezig toen Savador sprak blij te zijn haar weer terug te hebben. Ze was niet weg geweest... misschien wat afwezig maar echt weg wilde ze niet toegeven. Al een meisje van zeven was ze op zijn schoot gekropen, haar rug wat gebold onder de ineengekropen houding. Vrolijk had ze hem in zijn buik geprikt. 'Mijn mama maakte vroeger wel eens zelfgemaakte chocolade. Die waren heerlijk, vooral als ze er een vulling in deed. Ze zagen er niet uit, niet zoals de goeie bonbons. Maar ze waren heerlijk,' brabbelde ze door over de chocolaatjes terwijl ze haar arm over zijn buik liet hangen en haar hoofd tegen hem aan had gelegd. 'Een mooi uitje naar een andere planeet waar Diva nog nooit geweest is kan iets mooit zijn. Een magische plaats. Ze hebben er volgens mij veel op Cassia, maar dat lijkt me geen goed idee. Puffoon hebben ze ook prachtige plaatsen. Pandora's Bergen, het zwevende gebergte met prachtige vogels zo groot dat je erop mee kan vliegen,' uit zijn vermoeilijkte stem had ze half opgemaakt dat hij als een echte man weer eens niet wist wat hij op deze verplichte dag van liefhebberij moest doen. 'Daar kun je een georganiseerde rondtocht hebben, op verschillende manieren. Met een klein groepje op de rug van die prachtige vogels, of gewoon met de zeefboten,' murmelde ze verder, dromerig zodra het weer over Puffoon zelf ging. Rustig zakte ze weer terug tegen hem aan, was in haar verhaaltje wat omhoog gekomen. Een man als hij, die ze bij de eerste bezoeken liever niet zag dan wel. Nooit had ze kunnen bedenken dat deze zelfde man later haar rots in de branding zou zijn, een van de weinige mannen in haar leven waar ze iets aan had. Daarnaast nu natuurlijk Laurens, een feit die Savador nog niet eens wist. Misschien had hij het al door gehad, de manier waarop ze zich opeens vrij gedroegen toen ze nog op de ziekenzaal lag. Het enige moment dat de spanning tussen hun weg was geweest. Misschien ook wel het brekingspunt waardoor Ephony zelf zich er eindelijk overheen had kunnen zetten. Ze had haar aandacht weer op de grote slang gericht, vond het sneu dat het dier daar alleen zat. 'Heb je eigenlijk een bijnaampje, een kortere misschien wat lieve versie van je naam om je aan te spreken. Of mag ik die niet verzinnen?' mompelde ze naar de slang die uiteindelijk op haar schoot terrecht kwam waarbij haar vingers zich automatisch over de geschubte kop van de slang strelend bewogen. Haar vingers kroelde onder zijn kin, keek met een warme glimlach alsof het Ené was op het dier neer. 'Kan jij me vertellen of je baasje al eindelijk een afspraak heeft gemaakt voor zijn rug. Of vertrouwd hij die informatie in zijn kinderlijke koppigheid zelfs niet aan jou toe,' richtte ze zich geheel op de slang, aangezien ze wist dat ze een koppige houding van Savador zou krijgen zodra ze het aan hem zou vragen. Maar daarbij, als Saethion antwoord zou geven zou ze alsnog geen idee hebben wat het dier zei. Het was meer voor de vorm, een halve vraag naar Savador toe om het onderwerp toch aan te snijden.

Met zijn ogen nog half gesloten had hij zijn wenkbrauwen even kort opgetrokken als reactie op Ephony's mompelende woorden. Hij keek haar daarbij niet aan, maar staarde met een lege blik recht over haar hoofd heen naar de muur. 'Jij gaat niet weg,' herhaalde Savador haar woorden met zekerheid. 'En mocht je het toch wagen, dan breng ik je gewoon weer terug waar je thuishoort. Hier, bij mij.' Glimlachend scheurde hij zijn blik los van de muur om teder op Ephony neer te kijken. Ondertussen reikten zijn bleke vingers door haar gouden lokken naar haar wang om haar daar een klein plagend kneepje in te geven. Na de plotselinge prik in zijn buik leek hij opnieuw in afwezigheid te vallen, hoorde Ephony's gebrabbel maar half, alhoewel er nog wel een zwakke glimlach op zijn gelaat aanwezig was. Ze had het over haar moeder, zelfgemaakte chocola, vullingen en bonbons. 'Werkelijk?' klonk hoogstens een niet erg enthousiaste reactie op haar woorden. Hij schonk haar daarna een kleine glimlach maar sloot vervolgens ietwat vermoeid zijn ogen weer toen ze daarna met een aantal mogelijkheden kwam om voor Diva te doen op valentijnsdag. Op Ephony's woorden vormden zich automatisch beelden van hoge bergen waarvan de toppen in mistige wolken verdwenen, reusachtige vogels met een soort zadelmand op de rug dragend om toeristen in mee te nemen, het typische Puffoonse volk en de bijhorende luchtstromen van de planeet die je totaal onverwachts konden verrassen. De kleine glimlach op zijn smalle lippen had zich wat verbreed. Ach ja, Puffoon. Het kon een mogelijkheid vormen, had ongetwijfeld ook vast haar romantische plekken hier en daar, maar hij had geen idee of Diva er ooit al eens was geweest. Misschien voor bepaalde missies in opdracht van de Suasama; hij wist het niet. Half weggezakt leek Savador met Ephony mee te dromen over haar thuisplaneet, kon zich de zweefboten en de luchtpiraten zich al voor het oog halen - ook al was hij er maar één enkele keer in zijn leven geweest, met een collega-uitje toen hij nog voor leraar studeerde. Omdat ze hem toen ook al buitensloten had hij er alleen maar zwijgend en nors achteraan gesjokt, niet eens genietend van de vele prachtige uitzichten die hem toen geboden werden. Met een zachte snuif dat ook een halve kruising was van een eenmalige lach en een zucht, opende hij zijn ogen weer en klopte Ephony een aantal keer zacht tegen haar kruin. 'Het moet iets veel specialer zijn. Iets waardoor ik alles wat ik haar ooit heb aangedaan weer recht kan zetten,' sprak hij met een zachte glimlach. 'Ik moet Diva bij me houden, lieverd. Eigenlijk is het nu ook een beetje jouw moeder. Net als dat mijn biologische kinderen nu ook een beetje jouw broertje en zusje zijn.' Hij lachte zacht om zich daarna met een vermoeide zucht weer terug te laten zakken in de stoel. 'Het is zo'n lieve vrouw. Ze is zo goed voor me geweest,' voegde hij er met een diepe zucht aan toe waarbij hij zijn ogen weer even sloot. 'Maar toch..' Savador opende zijn ogen weer om zwijgend in het niets te staren. 'Ooit het gevoel geëvenaard van een gebroken hart, Ephony?' Hij sloot met een diepe snuif opnieuw zijn ogen om vervolgens op zachte toon verder te spreken. 'Madeline speelt ook nog een rol in mijn leven. Maar kennelijk wil ze niks meer van me hebben, dat heeft ze me op een anders verwoordde manier maar al te duidelijk gemaakt. Ephony, lieverd..' Een diepe zucht, zijn bleke hand tastte naar de zachte blonde lokken om die weer liefkozend te strelen. Hij had zijn klaagzang over wat er op zijn hart lag de afgelopen tijd al vaak genoeg naar buiten gebracht, maar altijd was het enkel Saethion geweest die geluisterd had. 'Mijn geluk verschilt dagelijks, het is al net zo afwisselend als mijn emoties. De ene dag ben ik doodongelukkig, de andere dag straal ik zoals ik zou moeten met deze vele posities. Ik treur meer om dingen dan je waarschijnlijk denkt, daar wanneer ik alleen ben en ik alles achter gesloten deuren naar buiten kan gooien. Alles wat ik nodig heb is een knuffel op zijn tijd.' Zijn mondhoeken waren voor even tragisch naar beneden gezakt, maar krulden het volgende moment even lichtjes om bij deze woorden. 'Bij Diva kan ik door haar drukke schema niet altijd terecht, Madeline wil me waarschijnlijk nooit meer zien. Wil jij me die geven?' Een tijdje bleef Savador in een half zittende, half liggende positie met gesloten ogen zwijgen, zijn hand ging ondertussen onophoudelijk door met het strelen door Ephony's goudblonde lokken. Hij opende moe zijn ogen toen ze even later tot Saethion sprak, waarop de slang zijn kop nieuwsgierig naar haar toedraaide. 'Mijn vader noemde hem vaker dan eens Saethi, dat gleed hem makkelijker over de tong,' reageerde hij licht glimlachend. Verontwaardig schudde Saethion zijn kop even om die daarna duidelijk geïrriteerd door dat koosnaampje weer op Ephony's bovenbeen neer te leggen. De slang richtte zich weer half tot Ephony bij haar tweede vraag, de zwarte gevorkte tong schoot al sissend uit de geschubde bek terwijl hij aanstalten maakte om ook daadwerkelijk met een antwoord op die vraag te komen. 'Laat, Saethion,' zei Savador waarschuwend voordat er ook maar één eerste rollende klank uit de slangenbek kon komen. 'Mijn afspraak staat nu gepland voor over minder dan een maand. Ze hebben het moeten doorschuiven,' gaf hij daarna zelf antwoord op Ephony's vraag.

Met half gesloten ogen bleef Ephony stil liggen bij het horen van Savadors woorden. Een warme en kleine glimlach gleed op haar lippen, iets waardoor ze haar hoofd even lievelijk op zijn borst verplaatste om verder niets te zeggen. Het waren ontzettend lieve woorden, en ze twijfelde er eigenlijk niet aan dat Savador ze wel zeker meende. Haar blik schoot omhoog, een verlegen maar warme blik vestigde in die van Savador toen hij op haar neer keek. Zacht schoot ze in een enkele lach bij het kneepje in haar wang, legde haar hoofd weer nukkig neer met de blijvende glimlach en sloot ze haar ogen even. Bij haar dromerige verhaal over de chocolade van haar moeder was ze even in haar eigen gedachtes weg gevaart terwijl ze door babbelde. 'Ja,' klonk het wat ongelovig als bevestiging bij Savadors 'werkelijk'. 'Echt waar, als bewijs zal ik een doosje voor je mee nemen als ik weer eens terug naar huis ga,' mompelde ze koppig als reden dat hij niet zo onenthousiast op haar moeders bonbons mocht reageren. Vrolijk brabbelde ze door over de verschillende, magische plekken op Puffoon die uiterst geschrikt zouden zijn voor een Valentijnsdate. Wat nukkig onder zijn reactie, ze voelde zich nu zeker net een klein kind, keek ze met getuite lippen en gefronste wenkbrauwen op naar Savador. 'Het zijn prachtige plaatsen,' mompelde ze koppig als teken dat zijn argument niets uit zou maken en dat die plekken wel degelijk goed zouden zijn. 'Wat dacht je van een lang weekend alleen met z'n tweeën ergens op een verlate zee... wacht nee geen zee,' mompelde ze nadenkent, zat als een echt meisje alweer te broeden op mogelijke romantische plekjes. Even had ze haar hoofd opgetild, staarde in het niets voor zich uit terwijl haar ogen door het vertrek gleden. 'Misschien ergens hoog in de bergen, met de heetwaterbronnen om de hoek en de persoonlijke bedienden om vervolgens een prachtige rondreis van een uur of twee te maken en de rest van de tijd met z'n tweeën te hebben?' vervolgde ze half vragend waarbij ze Savador even aankeek. 'Ik ga haar geen mama noemen. Ze is de zelfde leeftijd, dat gaat me iets te ver,' mompelde ze als een koppig kind van zeven toen Savador sprak dat Diva nu ook soort van haar moeder was. Die twee kleine koters als broertje en zusje vond ze niet erg, eerder leuk. Maar Diva... ze had niets tegen haar maar het ging gewoon íetsjes te ver voor haar zelf. 'Gebroken hart? Nee,' beantwoorde ze hem zachtjes. 'Wel een hart dat tussen twee dingen moet kiezen,' vervolgde ze daarna zachtjes, keek starend naar Saethion waarbij haar vingers al even gedachteloos over de kop bleven strelen en haar hoofd terug was gezakt tegen zijn borst. Ze hield zich verder stil, luisterde zonder enige geluid te maken of te bewegen naar zijn zachte stem terwijl haar vingers doorgingen. 'Tuurlijk,' kon ze uiteindelijk uitbrengen waarbij haar armen zich tussen zijn rug en de stoel inwurmde, pasde op dat ze hem geen pijn deed, om haar hoofd weer tegen zijn borst aan te leggen en zo in de omhelsing te blijven zitten. Dit kon ze op z'n minst doen na die twee maanden in het ziekenhuis waar hij vaker naast haar bed had gezeten dan in zijn kantoor. Tenminste, zo voelde het voor haar. In stilte bleef ze weer zitten, vond het weer fijn uit eigen wil zo rustig te blijven zitten dan dat ze niets anders kon. Haar mondhoeken krulde om bij het horen van Saethions koosnaampje en de reactie van de slang daarbij. 'Misschien moet ik maar eens een leuke gaan bedenken, hè kanjer,' murmelde ze het laatste lievelijk terwijl ze haar arm terug haalde en met haar vingers onder zijn kin kroelde waarna er weer een grijns op haar lippen speelde. Ze bleef jolig naar de slang kijken toen Savador het dier de mond snoerde en zelf antwoord gaf. 'Dit koude weer zou al een reden genoeg zijn om die afspraak te vervroegen,' sprak ze weer tot de slang gericht met een vragende blik alsof ze vroeg of hij er mee eens was of niet. 'Het is veel te koud, ik heb drie truien nodig om dat annorexia lichaam warm te kunnen houden,' mopperde ze met gefronste blik, duidelijk geërgerd onder dit feit.

Uit voldanigheid was er een glimlach op zijn gelaat verschenen zodra Ephony haar hoofd even naar zijn borst verplaatste, zijn bleke hand had haar gouden lokken voor een moment met rust gelaten om die zachte klopjes gevend op haar onderrug te leggen. Hij had het gemist, gewoon de knussigheid en de warmte van een persoon dat hij liefhad. Eigenlijk had hij het iedere dag wel nodig. Al veel te vaak was hij eenzaam geweest. Savador schonk haar een vaderlijke glimlach toen ze even naar hem op had gekeken, al was het alleen maar geweest om haar het gevoel te geven dat ze altijd welkom bij hem was. Hij had ook zacht meegelachen om dat te versterken. Zijn lach, waarop zijn borst ritmisch meeveerde, was alleen geëindigd in een hees gekuch en zacht gehoest. De pijn in zijn rug leek behalve op zijn spieren en gewrichten de laatste tijd ook op zijn longen te slaan. Het werd eigenlijk toch wel hoog tijd dat hij het eens liet nakijken, als ze daar op de kliniek nu eens niet zo traag waren. Zijn mondhoeken krulden om tot een verontschuldigend glimlachje op Ephony's wat ongelovige 'ja'. 'Dat is goed, kind,' verzuchtte hij op haar woorden dat ze eens chocolaatjes van zijn moeder voor hem mee zou brengen - als een oude opa die vriendelijk maar vermoeid reactie gaf op zijn jonge en kindse kleinkind, zijn hand legde hij daarna weer lieflijk tegen haar achterhoofd. Zo vreselijk verzot op choco's was hij niet, maar uit liefde zou hij ze desnoods met braakneigingen allemaal voor haar naar binnen werken. Savador grinnikte zacht binnensmonds maar hield zijn ogen daarbij gesloten op Ephony's eindeloze gewauwel over haar thuisplaneet. Ergerlijk was het alles behalve; dat was typisch Ephony. En hij zou haar niet willen veranderen. Hoe vrolijk en Puffoons ze ook was, hij zag haar niets liever zoals nu. Hij opende zijn ogen half om op haar neer te kijken bij haar kinderlijke wrevelige reactie, onder zijn ogen waren duidelijk wallen te zien. Normaal had hij die nauwelijks. 'Natuurlijk zijn het dat,' glimlachte hij zacht op haar oordeel over Puffoon. Met een lege blik staarde hij naar één van de tafelpoten van zijn bureau toen Ephony daarna verder speculeerde over de mogelijkheden die hij kon bezoeken samen met Diva. Zijn mondhoeken hingen wat omlaag, tussen zijn wenkbrauwen lag er een lichte frons en de uitdrukking op zijn bleke gezicht stond jammerlijk, alsof hij zojuist ergens behoorlijk veel verdriet over had en er ieder moment de tranen in alle doodse stilte over zijn wangen konden glijden. Ephony brabbelde in de tussentijd vrolijk door, had het over een tocht over de zee en rondreizen door bergen. Zijn ogen waren vochtig toen hij Ephony daarna aankeek en hun blikken elkaar kruisten. Gauw keek hij weg, uit vermoeidheid knipperde hij langzaam met zijn ogen. 'Wellicht is het het dan al niet meer waard,' sprak hij zacht. Zijn adamsappel ging zacht in zijn keel op en neer bij het doorslikken van een brok die zich daar gevormd had. 'Ik heb er een onbehaaglijk gevoel over. Diva lijkt me niet te willen zien. Saethion heeft haar tijdens zijn sluiptochtjes al een aantal keer over de gangen gezien, maar dat was niet om mij op te komen zoeken.' Savadors blik gleed weer van de grijsblauwe ogen van Ephony weg om zich bedroefd op de deur te richten. 'Druk met haar studies,' herhaalde hij de reden waarvan hij dacht dat haar afwezigheid veroorzaakte, ietwat op een spottende toon. 'Ten opzichte van de overige zesdejaars krijgt ze evenveel werk, en ik kan je zeggen dat alle andere zesdejaars doordeweeks genoeg vrije uren hebben.' Ondanks dat zijn verdriet zich begon op te stapelen naarmate hij er op dit onderwerp verder op doorging, gleed er een piepklein glimlachje op zijn smalle lippen bij het horen van Ephony's koppige woorden dat ze Diva niet als haar moeder zou bestempelen. Eigenlijk was haar reactie het reddende moment geweest om zich van de treurnis af te zetten. 'Zoals je wilt, prinses,' met zijn vingers streelde hij weer door haar haren, zijn vingertoppen gleden zacht over haar hoofdhuid. Hij zweeg op haar mening over een gebroken hart, al stond de glimlach nog steeds half op zijn gelaat. Die verbreedde zich automatisch wat toen Ephony bereid was hem de omhelzing te geven die hij naar eigen doen zo nodig had gehad. Zijn armen gleden om haar heen om haar tussen hem in te sluiten en drukten haar zacht tegen zich aan, zijn hoofd rustte daarbij schuin op het hare. Hij had zijn ogen gesloten om even van de liefde en de warmte kunnen genieten, iets wat hij tekort kwam. Savador was al tevreden met dit korte moment, het was alleen het feit geweest dat hij het erg nodig had gehad. Er ontging hem een zachte hese lach om Saethions reactie op Ephony; de slang had zijn kop gepikeerd van haar weggedraaid wat alleen maar meer aantoonde dat hij niets met koosnaampjes voor hem te maken wilde hebben. Savador slaakte een zachte zucht toen het onderwerp later ging over zijn afspraak bij de Shadraanse kliniek voor zijn rug. 'Het zit er vol, lieve schat. Ze hebben een ellenlange wachtlijst met patienten en ze laten die met spoed voorgaan,' deelde hij de reden vermoeid mee. Met duim en wijsvinger wreef hij even in zijn brandende ogen om zijn hand vervolgens weer met een zachte afgepeigerde zucht op de armleuning van zijn stoel te laten zakken. Hij onderdrukte een zachte kreun toen hij zich daarna wat naar voren boog om een kus tegen Ephony's slaap te drukken. 'Ik ga terug naar bed,' besloot hij zacht. 'Ga je mee?' vroeg hij er zwak glimlachend achteraan. Niet in foute zin, daar doelde hij helemaal niet op. Niet met zijn Ephony. Het was alleen dat Savador nog wel een paar uurtjes rust kon gebruiken.

Nog na grommend had ze koppig haar hoofd weer terug gelegd. Savadors reactie op het knullige verhaaltje van de bonbons van haar moeder waren nogal ongeloofwaardig, iets wat de koppigheid in haar opriep die vaak alleen Savador kon oproepen. Bijna als een echte vader kreeg hij haar irritaties omhoog die ze normaal nooit had. Maar daarnaast weerhield het haar er niet van door zijn harde kant heen te kijken en het donzige, zachte van zijn hart te vinden. Als overgang was ze maar doorgegaan op het hardop redeneren van de mooie plekjes die Savador kon opzoeken. De vermoeide indruk van Savador was een tweede bewijs - naast het feit dat hij had liggen slapen op zijn bureau toen ze binnenkwam - dat zijn week ook zwaar was geweest. Haar tienerproblemen had hij ook in zijn eigen vorm, liefde, haat, vriendschap, school, werk. Alles leek alleen maar erger te worden als je volwassen werd. Een reden voor haar om eeuwig jong te blijven, of in ieder geval zo te gedragen. Bij zijn stem had ze haar hoofd weer wat opgetild om hem aan te kunnen kijken, zag zijn afwezige blik en zijn treurige uitdrukking. 'Safke?' vroeg ze zachtjes, vragend met een wanhopige toon erin bij zijn treurigheid. Er was meer gebeurd dan ze door had gehad in de twee maanden dat ze op de ziekenzaal had gelegen. 'Ze is een hele lieve meid, maar misschien was het nooit een goed iets om op die leeftijd al te settelen. Al zo vroeg aan zo'n vaste relatie als een huwelijk te beginnen,' sprak ze zachtjes, wilde Savador niet tegengaan in zijn keuze om van Diva te houden. Ze was een aardige meid, een goede moeder maar in haar ogen veel te jong om al getrouwd te zijn en een tweeling te hebben. 'Haar leven begint pas, verdere studie, de wereld over reizen om ze te verkennen,' mompelde ze weer verder, deels met het beeld van haar eigen toekomst in haar hoofd. Ze zakte wat terug bij zijn toegevende woorden, reageerde er niet op en leek weer te ontspannen. Haar eigen liefde was van meerdere kanten te bekijken. Hij was hemels, iets wat ze al veel te lang buiten had gesloten. Maar het bracht zo de nodige problemen met zich mee, problemen die ze niemand zou toewensen. Met een kinderlijke grijns op haar lippen had ze haar armen om hem heen gewurmd, had haar hoofd tegen zijn borst gelegd en was blijven zitten. 'Aah, niet boos zijn,' kermde ze zachtjes en gepikeerd bij Saethions reactie op haar woorden over het koosnaampje. 'Zal ik het dan maar bij Oh Machtige Paarse houden?' piepte ze er achteraan, keek smekend naar de slang toen deze zijn kop had afgedraaid met haar wenkbrauwen wanhopig naar elkaar toe getrokken. 'Misschien eens een andere kliniek opzoeken die niet op Shadra zit. Je haat jegens Nova kan me op dit moment geen ene reet schelen, als jij zo erbij blijft lopen zal ik je desnoods met behulp van alle Legendarische Magicans erheen sleuren,' bromde ze boos terwijl ze tegelijkertijd met gekroel Saethion weer probeerde gerust te stellen en te zorgen dat de slang niet meer afstandelijk deed. Ze keek op bij het voelen van zijn lippen op haar slaap, keek hem vervolgens vragend aan. 'Je hebt het veel te druk,' mompelde ze weer bezorgt waarbij haar wenkbrauwen zich weer tot een frons vormden onder haar bezorgde blik. Haar hand kwam stil te liggen op Saethions kop, waarna ze uiteindelijk knikte en moeizaam op stond. 'Kom op sisselbeest,' grapte ze liefelijk tegen de slang dat hij maar van hun af moest gaan omdat er anders geen mogelijkheid was tot opstaan. Zelf kroop ze uiteindelijk van de stoel af. Kalm wachtend totdat Savador was gaan liggen kroop ze naast hem, waarna er een grijns op haar lippen ontstond. 'De laatste keer dat ik hier zo gelegen heb was toen je me gered had,' grijnsde ze zachtjes, staarde naar het plafon bij haar herinneringen hieraan. 'Die avond is er veel gebeurd,' mompelde ze vervolgens, rolde zich om waarna ze haar hoofd op zijn borst legde en afwezig voor zich uit staarde. Zij zelf zou geen slaap kunnen vatten, maar ze zou blijven totdat Savador weer wakker zou worden. Een keertje geen huiswerk doen op vrijdagmiddag kon wel, het weekend zat nog vol vrije tijd. 'Hoe goed ken je alle Legendarische Magicans eigenlijk?' rolde de vraag alweer over haar lippen. Haar gedachtes waren sneller afgedwaald dan ze had kunnen bijhouden, waarna ze uitomatisch bij Deshas, Neara, Clera, Ferost en de rest waren blijven hangen. Van al de zeven had ze alleen die vier werkelijk gezien, hoewel dat nog aardig veel is vergeleken met de rest van de leerlingen. Daarnaast had ze nooit geweten Aiden op het grasveld te zien. Ze was eigenlijk uiterst nieuwsgierig naar de andere, had het jammer gevonden ze nooit op het Halloweenfeest te kunnen ontmoeten. Al was het alleen maar kijken, dan had zij weer dingen om over na te denken in de minuten van wegdromen.

Bijna onhoorbaar had hij een zacht gegrinnik onderdrukt als reactie op Ephony's gebrom, door zijn vermoeidheid was het echter zo zacht dat het nauwelijks te horen was. Half liggend en onderuit gezakt in zijn stoel luisterde Savador daarna half naar Ephony's enthousiaste gebrabbel, iets wat hij behoorlijk gemist had in de tijd dat ze er als een lijk bij had gelegen op de ziekenzaal. Toch versterkte het de vermoeidheid onbewust wat. Hij wilde er zelf niet aan toegeven; met half gesloten ogen liet hij Ephony haar gang gaan, en ondanks dat hij er enkel moe van werd genoot hij zichtbaar van haar aanwezigheid door de zwakke glimlach op zijn bleke gelaat. De serene sfeer werd hem voor een moment ontnomen om plaats te maken voor een droevig gevoel dat zwaar op zijn hart drukte. Hij miste Diva en verlangde er naar haar weer te zien. Dan zouden ze iets samen doen, een kleine wandeling met de kinderen over het schoolterrein vond hij al voldoende. Als hij haar maar weer kon zien, kon horen, ruiken en voelen. Gewoon even bijpraten, waar ze beide mee zaten en wat ze op het hart drukten. Dolgraag. Savadors goudkleurige en slangachtige ogen gleden traag terug naar Ephony bij het horen van haar versie van de afkorting van zijn naam. Met moeite schonk hij haar een zwakke glimlach, eentje waarbij hij zichzelf geforceerd had zijn mondhoeken omhoog te hijsen. 'Het komt wel goed,' suste hij haar zacht toe alsof hij het deels ook voor zichzelf bedoelde. Zijn oogleden zakten dicht terwijl een bleke hand zacht strelend door Ephony's lokken bleef gaan. Hij wist eigenlijk helemaal niet of het nog goed kwam. Misschien hoefde Diva hem niet meer. Dan zouden alle depressies tot nu toe níets zijn vergeleken met het verdriet dat dan ongetwijfeld zou opsteken. Met alle stress en overige problemen samen zou het enkel een grotere prop van negatieve kwesties vormen. Het hoefde dan allemaal niet meer voor hem.

Zijn blik schakelde weer over naar totale leegte, afwezig gericht op de muur toen Ephony doorging over het onderwerp Diva. De woorden drongen maar half tot hem door, alhoewel hij ze naderhand wel allemaal kon overdenken. 'Denk je?' vroeg hij zacht. Zijn ogen gleden terug naar de grijsblauwe van Ephony om daar al een antwoord uit te kunnen halen. 'Ze had wel ja gezegd om mijn aanzoek met kerst een jaar geleden. En ze leek dolgelukkig te zijn, zoals ik haar graag zie.' Zijn blik gleed weer terug naar de muur, alsof daar iets behoorlijks interessants te zien was, ondanks zijn afwezigheid. 'Wellicht heb je gelijk, maar wat dan in mijn geval? Had ik er mee moeten wachten, eventuele huwelijksaanzoeken van Diva afslaan en erop antwoorden dat het beter was als ze zou wachten tot ik zeventig ben?' Hij scheurde zijn blik niet los van de muur terwijl hij sprak. Het zou in zijn ogen geen zin meer hebben als dit alles wat hij tot nu toe had bereikt in zijn relatie met Diva pas op zijn zeventigste jaar zou afspelen. Dan konden zijn kinderen hem beter opa noemen in plaats van papa. En Diva zou niet veel plezier meer aan hem hebben als hij achter een looprek in slakkengang door de school zou schuifelen en hij waarschijnlijk al op de rand van het uitblazen van zijn laatste adem uit ouderdom zou zitten.

Met een zwakke glimlach had Savador zijn hoofd terug laten zakken tegen de hoofdleuning van de bureaustoel en een hand op Ephony's achterhoofd gelegd uit dankbaarheid toen ze hem omhelsde. Saethion keek bijna scheel uit ergernis als reactie op Ephony's woorden; doodleuk ging ze door met het vinden van hét perfecte koosnaampje voor de slang. Hij siste iets onduidelijks en schudde de ratel aan het uiteinde van zijn staart zacht heen en weer om iets in de zin van een waarschuwing te geven. Het ratelende geluid dat daardoor geproduceerd werd weerklonk door het kantoor. 'Saethion stel je niet zo aan!' tikte Savador het dier half snauwend op de vingers, waarop de slang direct geschrokken in elkaar dook en doodstil bleef liggen op Ephony's schoot. Al stond er nog steeds een geërgerd fronsje in de paarsige schubben. Behalve bij de slang leek de ergernis ook aanwezig te zijn op het strakke gelaat van zijn meester. 'Ik ga niet naar Nova!' maakte hij Ephony koppig duidelijk. 'Het is al een prestatie van mezelf dat ik die vuile lichtvreter van dat ras nog niet uit de ziekenzaal ontslagen heb.' Niet lang erna leek hij de rust alweer tot zich te nemen. Je druk maken in een vermoeide status had toch geen enkele zin. Voorzichtig had hij Ephony een zachte kus op haar slaap gedrukt. Het was tijd dat hij zijn behoeftes op het moment eens zou verwezenlijken. Het bed onder het raam en achter het bureau oogde erg comfortabel. 'Zolang jij maar niet zo vermoeid bent dat je je tafel als kussen gebruikt tijdens de lessen,' beantwoordde hij haar bezorgde woorden terwijl hij met een hardere aai over haar hoofd opzettelijk haar lokken in een positie kreeg dat het leek alsof hij er zojuist met een ballon over gewreven had. Met tegenzin liet Saethion zich van Ephony's schoot op de grond glijden toen ze opstond, Savador zelf bleef nog even zitten in de stoel en wachtte tot er genoeg ruimte was voor hem om op te staan. Met zijn handen geklemd om de armleuningen werkte hij zich moeizaam overeind, bleef toen hij eenmaal recht stond even roerloos staan met een hand tegen zijn rugholte gedrukt, om zich daarna met moeizame passen richting zijn bed te weergeven. Hij deed de moeite niet om zijn kleding uit te trekken. De laatste tijd sliep hij naakt omdat het zweet steeds vaker letterlijk over zijn lijf gutste. Voor nu zou het met Ephony's gezelschap ook beter zijn dat hij zijn kleding aanhield. Echte vaders gingen immers ook niet naakt in bed naast hun dochter liggen.

Op de rand van het bed zette hij zich moeizaam af om de rest van zijn lichaam op het matras te krijgen. Zijn ogen waren al gesloten toen hij zijn hoofd liet wegzinken in het kussen. Het leek alsof hij accuut al in slaap was gevallen, maar hij opende moeizaam zijn ogen weer en draaide zijn hoofd opzij toen Ephony naast hem ging liggen. Er verscheen een kleine glimlach op zijn smalle lippen bij haar woorden. 'Dat lijkt alweer zo lang geleden,' voegde Savador er zacht aan toe. Met gesloten ogen bracht hij zijn gezicht dichterbij en drukte zijn neus tegen haar wang, wat een mislukte kroel moest voorstellen. Te vermoeid om het fatsoenlijk te doen. Hij haalde langzaam zijn hoofd weer terug om die te rusten te leggen op het kussen. 'Hmm,' in zijn eerste poging om te antwoorden op haar toegevoegde woorden kreeg hij er niet meer dan dit uit. Het was eigenlijk een futloze aantoning om aan haar te laten merken dat hij nog wakker was en naar haar luisterde. 'Het zal altijd in mijn geheugen gegrift blijven staan,' zei hij zacht wat hij eerder eigenlijk al had willen zeggen. Savadors ogen gingen weer half open bij de plotselinge druk op zijn borst, dat aantoonde dat Ephony haar hoofd erop had gelegd. Automatisch zakten zijn oogleden weer dicht, de arm aan Ephony's kant was opgeheven om haar lokken zacht en langzaam om zijn witte vingers te wikkelen. Zijn blik gleed langzaam af naar haar blonde kruin toen ze hem de vraag stelde hoe goed hij de Legendarische Magicans eigenlijk kende. 'Redelijk,' weerklonk zijn korte antwoord. 'Aidan en Deshas zijn personen die zichzelf het waardig kunnen noemen om een titel als Legendarische Magican te dragen. Celebrian is een mokkel, Ferost een dwaas. Clera en Neara zijn de parels tussen dat stoffige zooitje, al is die laatste een loeder vol listige streken. Over Heer Fennon weet ik niet veel; hij heeft zich hier niet vaak laten zien. Door zijn afwezigheid is hij het naar mijn mening in ieder geval niet waardig zich een Legendarische Magican te mogen noemen.' Tijdens zijn korte biografie over de Legendarische Magicans had Savador zijn ogen alweer gesloten en slaakte een kleine zachte zucht. Hij zweeg in een korte stilte die daarbij volgde. Door de doodse stilte en zijn regelmatige ademhaling leek hij al in een diepe slaap te zijn weggezakt, maar niets was minder waar. 'Heb je een relatie, Ephony?' sloeg hij waarschijnlijk direct de spijker op zijn kop. Zijn stem klonk hees, zacht en onheilspellend, alsof hij hier helemaal niet blij mee was. In tegenstelling tot de blik die Savador op het gezicht van zijn pleegdochter gericht was; die was strak, ietwat streng, maar vooral beheerst.

Bedenkelijk had ze voor zich uit gestaard, had niet geweten wat ze op Savadors vraag had moeten antwoorden. Moeten wachten? Had het gewoon nooit mogen gebeuren? Ze wist het niet, misschien was dit een liefde die eigenlijk nooit had mogen ontstaan. Diva was nog maar een tiener, misschien net volwassen. Ze sprak deze keer, een uitzondering, haar gedachtes niet hardop uit. Het grote feit was niet dat er geen liefde was, het feit was waarschijnlijk dat de verschillen te groot waren. Leeftijd, levenservaringen, wensen, doelen. Ze bleef stil zitten in de hoop hem op deze manier te kunnen steunen. Haar mondhoeken waren weer naar beneden gezakt toen Saethion het blijkbaar niet heel erg leuk vond toen ze doorging op de koosnaampjes. 'Sorry Saethion,' mompelde ze zachtjes, kroelde de slang verontschuldigend nadat het dier op zijn kop had gekregen van Savador. Ze was gewoon Ené gewend, die de meeste creaties op haar naam te horen kreeg. Van haar gehele echte naam, tot de irritatienaampjes zoals 'uit de klauwe gegroeide hagedis'. Zachtjes zuchtend hield Ephony haar aandacht op de slang gericht toen Savador maar wat duidelijk maakte dat hij niet naar Nova ging. In plaats van zelf geïrriteerd raken kwam er een droevige blik in haar ogen. 'Hij doet zijn best,' sprak ze zachtjes, wist dat het een onbegonnen zaak was om Savador ervan te overtuigen dat ieder mens iets goeds had. 'Maar ik wil je niet zien pijnlijden,' vervolgde ze zachtjes, haar lippen daarna op elkaar geperst terwijl haar hand was blijven hangen achter de kop van de slang, teveel opgaand in haar eigen gedachtes. Wanhopig en droevig blikte ze op naar Savador. 'Ik wil je niet zo zien, zien dat elke beweging pijn doet. Dat is nergens voor nodig,' vervolgde ze al even wanhopig als haar blik, proberend hem duidelijk te maken dat ze gewoon wilde dat hij desnoods morgen naar een kliniek toe stapte. Maakte niet uit op welke planeet, als het maar gebeurde. Wat zwakjes had ze geglimlacht bij zijn woorden. 'Als ik dat doe zou ik nooit mijn school hier kunnen afronden,' alsof zij niet de gene was die bijna altijd de hoogste cijfers haalde of de gene was die altijd vooraan zat met haar schrift klaar - tot ergenis van Laurens. Ze was opgestaan, gewacht tot Savador ook omhoog was gekomen en naar het bedwas gelopen. Een kleine grijns lag op haar gezicht toen ze naast hem lag en ze zijn neus in haar wang voelde. 'Sinds dien leek je me opeens wel aardig te vinden,' grinnikte ze zachtjes, haar blik naar het plafon gericht. Ze had haar vraag gestel over de Legendarische Magicans, was nieuwschierig blijven liggen met haar hoofd op zijn borst. Zijn hand door haar lokken voelde ze amper, was meer een soort geruststellin dat hij blijkbaar nog wel sommige ledenmaten kon bewegen zonder pijn. Een handeling die haar moeder vroeger ook altijd had gedaan als ze bij haar op schoot was gekropen. In stilte luisterde ze naar zijn antwoord, was serieus nieuwsgierig geweest naar zijn antwoord. Er vormde een geamuseerde glimlach onder haar naar elkaar toegetrokken wenkbrauwen. Hij was weer even duidelijk als altijd met zijn mening. 'Vrouwe Neara?' klonk het verbaasd bij het horen van zijn mening. Even tilde ze haar hoofd op om Savador aan te kunnen kijken. 'Wat heeft ze dan gedaan? Ik zie haar niet voor als iemand met streken,' klonk het uiterst verbaasd, benieuwd naar wat ze in zíjn ogen nou weer fout had gedaan. Dat kon voor hem waarschijnlijk al ademen zijn [Tja, ga dat maar eens uitleggen tegen kinderoortjes *proest* :3. Denk erom, Eph heeft een zacht hartje]. Haar hoofd zakte weer terug, keek weer over de stof die Savadors borst bedekte in het niets terwijl haar vingers automatisch de pluisjes van zijn buik en borst af haalde. Langzaam had ze gewacht totdat ze dacht dat hij in slaap was gevallen. Had eigenlijk al zichzelf op willen lichten om van het bed af te komen en uit het raam te staren, hem de ruimte te geven die hij nodig had. Haar ogen schoten omhoog, keken verschrikt recht vooruit bij de plotselinge vraag. Ze had gedacht dat hij al in slaap was gevallen, een feit die ook voor een moment haar lichaam verstijfd had omdat haar gedachtes niet hadden geklopt. Ze was al half omhoog gekomen, waardoor ze nu wat verschrikt over Savador in het niets keek. Haar ogen schoten met een ruk naar die van Savador, durfte niet eens te slikken. In eerste instantie had ze nee willen roepen als reflex, veilig gesteld. Laurens, iemand die Savador een uitbundige nietsnut vond. Zalas was in zijn ogen goed geweest, goede vriend van hem en Deshas, belangrijke namen en dingen die hij had gedaan. Wie was Laurens in zijn ogen. Een straatrat uit de straten van Puffoon. Maar wel haar straatrat, een jongen waarbij ze geheel zichzelf kon zijn met alle debiele trekjes inclusief. Een jongen die ze eindelijk in haar armen had kunnen sluiten. 'Misschien,' klonk het daarna bijna piepend, ergens een beetje angstig om de reactie van Savador. In een bescherm-je-zelf-nu-het-nog-kan bui gooide ze haar benen over de rand van het bed, zat nu met naarvoren hangende schouders en een gebolde rug naar Savador toe, haar handen tussen haar knieën naar beneden in elkaar geslagen en haar ogen op de grond gericht. 'Ja,' mompelde ze daarna de waarheid, wist dat ze Laurens haar eigen kon beschouwen. Haar vingers speelde zenuwachtig met elkaar, haar angst in pure zenuwen omgezet. Ze wist niet of Savador het door had gehad in de tijd dat ze in de ziekenzaal zat, de lievelijke houding en handelingen van Laurens die vaak wat afzwakte zodra Savador de zaal binnen was komen lopen. Ze durfde zich op de een of andere manier niet om te draaien, wist wat hij ooit had gezegd over zijn eigen dochter en de strakke eisen die hij had gesteld over de toekomstige vriendjes van haar. Zenuwachtig haalde ze haar hand door haar haar, maar bleef strak naar de grond toe kijken.

Savador had zich weer met een licht onderdrukkende kreun terug laten zakken in zijn stoel nadat hij Saethion op zijn kop had gegeven. De slang durfde zich niet te bewegen of een sis te laten horen; het bleef enkel doodstil liggen, zijn immens lange lijf gedrapeerd over de bovenbenen van zowel zijn meester als zijn pleegdochter. Enkel zijn starende blik was vanuit zijn ooghoeken schuin naar boven roerloos gericht op Ephony, misschien om haar op deze wijze te zeggen dat het al goed was en het heus niet de eerste keer was dat zijn meester hem op iets wees. Zoals gebruikelijk was bij Savador, was hij er zwaar op tegen zich te laten onderzoeken en te behandelen in een Novaanse kliniek. Dat was in zijn ogen een regelrechte schande als rasechte Shadraan. Je liet je niet bij het volk van je tegenmagie behandelen, dat was taboe. Je eigen volk stond overal en altijd bovenaan, boven alles. Zo is het gegaan in zijn jeugd en het zou ook nooit zomaar kunnen veranderen. Toch raakte het Savador diep van binnen bij het horen van Ephony's woorden dat ze hem geen pijn wilde zien lijden. Hij sloeg ietwat treurig zijn blik neer om naar de paarse schubben van Saethion te kijken, nietwetend wat hij erop moest antwoorden. Zodra hij voelde dat Ephony naar hem opkeek ontweek hij gauw haar blik en richtte die voor nu schuin op de muur. Haar wanhopige woorden erna probeerde hij opzij te zetten, ondanks dat het hem een klagelijk en onwennig gevoel van binnen had, want ze had gelijk; het werd in steeds grotere maten alleen maar erger, ledemaat na ledemaat leek stroever te worden en ook zijn ademhaling en lichaamstemperatuur werden steeds onregelmatiger. Maar Ephony opzadelen met al zijn lichamelijke kwaaltjes maakte het er niet beter op. Het was beter zo, als hij alle overige details voor zichzelf hield.

Zijn mondhoeken krulden zich zwakjes om toen het onderwerp onbewust even overschakelde naar Ephony's gedrag op schoolgebied. 'Ik wed erop dat zelfs als je dat zou doen je alsnog hier met een aardige cijferlijst zal slagen,' sprak Savador glimlachend. 'Alhoewel ik je er nu niet tot wil aanzetten om dat ook daadwerkelijk te doen. Tenzij je gewekt wil worden door een klap van de meetlat op je bureau.' Hij lachte even zacht bij dat idee, onder andere dát vormde één van de weinig leuke onderdelen van zijn werk als leraar. Moeizaam was hij vervolgens opgestaan om zich met trage passen naar zijn bed te begeven en zich er zuchtend op neer laten zakken. Het zachte matras was comfortabel voor zijn overbelaste lichaam, altijd was het een lichte troost om erin te kruipen na een nieuwe lange dag - het enige wat hij steeds vaker miste was Diva naast hem. Dat zou alleen maar meer voordeel zijn; de gedachte dat als het werk gedaan was hij niet alleen de nacht hoefde door te brengen, maar zijn vrouw op hem wachtte. Hij zou dan zijn armen langs haar middel laten glijden om die te omsluiten, haar tegen zich aandrukken en haar lieflijk knuffelen - desnoods tot de eerste zonnestralen de kamer weer binnen zouden sijpelen en ze in plaats van slapen die nacht alleen maar tijd besteed hadden aan hun relatie; heerlijk. Gewoon, omdat het kon. En omdat ze niet het eeuwige leven hadden. 'Ik heb je altijd al aardig gevonden,' grapte Savador zacht door het duister als reactie op Ephony's woorden. Dat was ook echt wel te merken toen hij haar op het begin nog met een zwaard wilde bewerken. Uit liefde~ ღ

Hij had haar vraag wat betreft de Legendarische Magicans kalm beantwoord, natuurlijk totaal vanuit zijn opzicht zoals gewoonlijk. Maar dat moest Ephony inmiddels al wel gewend van hem zijn. Zijn blik en daarbij hele gezicht betrok toen ze precies over dát doorhamerde waarover hij het liefst wilde zwijgen, duidelijk te zien als de gordijnen niet potdicht waren geschoven en het nu niet onnatuurlijk donker was geweest in de kamer. Savador had zijn fronsende blik gericht op een willekeurig punt in de duisternis, maar zijn slangachtige ogen gleden naar de donkere gedaante op zijn borst die half overeind kwam en hem waarschijnlijk aankeek. Over zijn borst keek hij starend terug naar de plek waar Ephony's ogen zich ergens moesten bevinden, maar hij liet zijn blik met een veelzeggende uitstraling langzaam weer afdwalen bij haar vragen erna. Ze moest eens weten. En wat kon hij zeggen? Dat ze op een avond het bed figuurlijk tegen de muur hadden gebonkt? Zijn bleke hand zweefde door het duister naar haar hoofd om geruststellend een aantal plukken weg te strijken. 'Niets bijzonders,' luidde zijn zachte, haast fluisterende reactie.

Savador sloot zwijgend zijn ogen, een tijdlang was het weer stil. Af en toe schoot er een kort trekje over zijn bleke gelaat waarbij de huid tussen zijn wenkbrauwen korte momenten in een lichte frons viel. Iets of iemand plukte aan zijn trui. 'Wat doe je allemaal weer?' Antwoord op die vraag verwachtte hij eigenlijk niet. Zijn ademhaling was rustig en regelmatig geworden, zijn borst veerde ritmisch bij iedere in- en uitademing zacht op en neer zodat het leek alsof hij sliep. Maar die ene vraag brandde op zijn lippen, al een hele tijd. Hij had het dan ook niet kunnen voorkomen om die te stellen. Benieuwd naar het antwoord was zijn blik door het duister op Ephony gericht, hij zag daarbij moeilijk haar verschrikte reactie en onwennigheid. Hij had enkel nog meegekregen dat ze alleen half overeind was gekomen. Lichtelijk trokken zijn beide wenkbrauwen zich wat op bij het uiteindelijke antwoord van Ephony. 'Misschien?' herhaalde Savador het woord zacht. 'Dat zou je toch moeten weten als je een relatie hebt.' Door zacht geschuifel over het bed en de bewegende schim van Ephony door het duister, merkte hij dat ze zich naar de rand van het bed begeven had. Ze bleef daar om de één of andere reden recht overeind zitten, kwam niet meer naar hem terug om knus bij hem te kruipen. Het twijfelende antwoord werd later naar 'ja' veranderd, iets wat hem ergens tevreden deed stellen omdat hij er toch wat meer uitkreeg. 'Werkelijk?' klonk Savadors stem kalm door de kamer. Even bleef het stil, maar het zachte schuivende geluid van stof over stof en zacht gekraak en gepiep van het bed volgde; een aantoning dat hij moeizaam overeind was gekomen. Haast geruisloos was hij achter Ephony gaan zitten, zijn borst tegen haar rug gedrukt en zijn beide handen die al haar blonde lokken bij elkaar namen om een aantal eigenwijze plukken onder haar kleding vandaan te trekken en ze vervolgens zacht over haar rug weer neer te laten vallen. 'Wie is het?' vroeg Savador fluisterend in haar oor.

Zachtjes had ze gegrinnikt om Savadors woorden over haar houding op school. 'Die cijfers komen er niet door niets te doen,' wapperde ze zijn lovende woorden weg, wilde aanduidde dat ze gewoon leerde voor elke toets. 'Brr, agressieve leraar,' bibberde ze bij zijn woorden, zag het al helemaal voor zich hoe iemand als Laurens in slaap zou vallen waarbij Savador met een verheerlijkte glimlach op zijn lippen zijn meetlat met een ferme klap op de tafel neer liet komen. Niets voor haar, nee bedankt. Toen Savador uiteindelijk was gaan liggen was Ephony naast hem gekropen en had op ten duur haar hoofd op zijn borst neer gelegd. In het donker staarde ze in het niets, plukte ze met haar handen aan zijn trui zonder dat ze het echt door had. Zachtjes grinnikte ze om zijn woorden. 'Hmhmm, en Deshas zeker ook,' grinnikte ze. Deshas was de gene die Savador het zwaard doodleuk had gegeven, geen prettige gedachte. Ook had Miraç haar bijna opgepeuzeld als het dier niet een ommezwaai had genomen en plots knorrend tegen haar aan te kruipen. Haar eigen ademhaling rustig, haar blik ontspannen en leeg toen ze de vraag over de Legendarische Magicans had gesteld. Pure nieuwsgierigheid of Savador werkelijk zo goed ingepast in het wereldje was. Verbaasd was ze wat omhoog gekomen toen hij sprak over Neara, het meest zuivere en elegantste gestalte in de ogen van Ephony. Gerustgesteld door zijn woorden was ze weer teruggezakt op zijn borst, waarschijnlijk had Savador alles weer veel te persoonlijk opgevat en van een muis een olifant gemaakt. Niet wetend hoe sluw Vrouwe Neara kon zijn, zonder te weten wat er écht gebeurd was en de gevolgen daarvan voor Savador en zijn relatie. Haar ogen sloten zich voor een moment toen Savadors ademhaling rustiger werd. Haar hand hield meteen op met plukken, waarbij ze deze schuldbewust naar hem toe trok en onschuldig het donker weer in blikte. 'Vervelend zijn,' murmelde ze, beseffend dat haar automatische handelingen voor hem nogal storend waren als hij wilde slapen. Haar hoofd veerde rustig mee op zijn ademhaling, waaruit ze na een tijdje constanteerde dat hij wel tegen slaap moest aan zitten. Om hem meer ruimte te geven die hij nodig had was ze half omhoog gekomen en was het bed uit gesluipt als Savadors stem niet plots te stilte weer verbrak. Geschokt, voornamelijk omdat ze niet had verwacht dat hij nog wakker zou zijn, bleef ze in het donker naar hem staren. Ze had haar benen over de rand geslagen, staarde doelloos naar haar voeten. Ze was dolgelukkig met Laurens, maar ze wist de strenge eisen van Savador. Hoewel hij niet haar vader was, was hij waarschijnlijk de enige volwassen vertrouwenspersoon die ze had hier waarbij ze hem bijna als vader beschouwde. Niet antwoordend op zijn vragende woorden had ze zenuwachtig aan haar eigen trui zitten plukken, waarna ze uiteindelijk de bekentenis uit haar keel kon krijgen. Alleen haar ogen schoten niets zient door de donkere kamer heen bij het horen van het geluid van stof over stof, en merkte aan het bewegende bed dat Savador langzaam omhoog kwam. Ongemakkelijk door het feit dat hij misschien woedend kon worden over Laurens bleef ze doodstil zitten, voelde zijn borst tegen haar rug maar hield haar hoofd wat gebogen. Ze wist dat die vraag kwam, voelde hoe hij haar haar rustig weer goedlegde waarna Savador sprak. Even bleef ze stil, twijfelend. Het was geen Zalas, in haar gevoel was Laurens veel beter. Misschien in een iets ongelukkige staat zakte ze tegen hem aan, hield haar hoofd gebogen en haar armen over haar eigen heupen en buik gelegd. 'Laurens,' ondanks dat haar stem zacht was, was er een tedere toon in te horen. 'Ik weet dat hij geen Zalas is, geen hoge rangen heeft of wat dan ook...' begon ze alweer voordat Savador echt had kunnen spreken. 'Maar bij hem ben ik mezelf, is het niet erg als ik weer eens over een boekenstapel struikel,' murmelde ze weer, slaakte een zachte zucht onder haar poging Savador ervan te overtuigen dat Laurens de gene was bij wie ze in de armen wilde kruipen. 'Ga alsjeblieft niet gelijk zijn gehele stamboom natrekken om te zien of er ergens iets onguurs tussen zit,' bromde ze er achteraan, als een echte tienerdochter die ervan overtuigd was dat haar overbeschermde vader van die drastische maatregelen zou nemen om te checken of die jongen wel goed genoeg was zonder hem eerst echt te kennen. Ze zou hem waarschijnlijk nooit vertellen hoe alles was gelopen, wat voor breuken er waren gekomen door alles wat er gebeurd was. Alles leek nu weer langzaam aan elkaar te groeien, dus er was niets om zorgen over te maken.

Voldaan grinnikte hij zacht met Ephony mee, wreef met zijn handen even over haar armen om haar woordloos te zeggen dat hij ook niets anders van haar kon verwachten. Een klein kusje op haar voorhoofd moest haar gerust doen stellen nadat hij haar verteld had over slapende leerlingen wekken door een klap met de lat op tafel. 'Ik zal me inhouden tegenover jou,' had Savador zacht in haar oor gefluisterd. Zacht slaakte hij een lach om haar woorden erna. 'Allicht, Deshas ook. Hoe boosaardiger, hoe liever we je vinden,' zijn ongemeende woorden deden zijn eigen grijns zich iets verbreden. Hij had er lol in gehad de school samen met Deshas te terroriseren, dat moesten ze gauw maar weer eens doen. Of hij moest Deshas ook over de school laten gaan, werden ze samen gevreesd. Langzaam zakten zijn oogleden dicht bij dit idee. Hij zou het er nog wel eens met Deshas over hebben. Spoedig.
Na een moment openden Savadors ogen zich weer en staarde hij recht door het donker naar het plafond bij Ephony's vraag over de Legendarische Magicans. Kort en niets aan toevoegend had hij een antwoord gegeven met bar weinig inhoud. Omdat hij het onderwerp wat betreft Neara liever ontweek. Waarschijnlijk was Neara in Ephony's ogen een hooggeëerde en elegante vrouw met zo haar eigen charmes en talenten. Maar in zijn ogen was ze in feite een lustige feeks die iedere beste kerel om haar vinger wond alsof ze gewoon één van haar haarlokken waren. Voor je het wist werd je al meegesleept in 'het spel', iets waardoor hij nu weer lof had verloren tegenover Diva.

Met zijn ogen gesloten had Savador wel om Ephony's antwoord op zijn vraag wat ze nu weer aan het doen was kunnen glimlachen. 'Dat merk ik,' kwam het er zacht uit. 'Doe dat maar tegenover een persoon die je niet mag. Niet tegenover mij. Ik verdien dat niet. Het is mijn trui en het zijn mijn pluisjes.' Zijn hand bewoog zich door het duister om Ephony een plagende tik tegen haar wang te geven, al was het ook maar een zachte. Niet veel later erna zakte zijn arm weer neer naast zich over het matras, zijn hand rustend op Ephony's middel. Zijn ademhaling was rustig en regelmatig, het gaf sterk het idee dat hij al in een diepe slaap gevallen was. Zo waarschijnlijk ook bij Ephony; voorzichtig, alsof ze hem niet wilde wekken uit de slaap waarin hij eigenlijk helemaal niet in verkeerde, kroop ze van hem vandaan en begaf ze zich richting de bedrand. Net op het moment dat hij die ene vraag stelde die al een tijdje op het puntje van zijn tong lag. Alle symptomen die erop wezen dat hij in een slapende staat verkeerde waren in één slag verdwenen, zijn aandacht nu enkel gericht op Ephony. Afwachtend op een antwoord.
Alsof ze zich in de val voelde gezet zat ze daar, haar benen over de bedrand, haar rug gebold en haar hoofd wat gebogen. Zelfs door het duister kon Savador dit zien, en ergens deerde het hem zeer. Waren zijn reacties dan zo beangstigend? Goed, hij wilde beangstigend zijn, maar niet tegenover zijn kinderen. Het was alles behalve de bedoeling dat ook zij een angst voor hem zouden ontwikkelen. Ephony's antwoord luidde uiteindelijk 'ja', een prikkel voor hem om uit zijn liggende positie overeind te komen en zich vlak achter zijn pleegdochter te stellen. Nu was hij toch wel echt nieuwsgierig naar wie het was, maar deels had zich ook een onwennig gevoel in zijn maag gevormd. Zijn woorden zo zacht en teder mogelijk, vroeg hij zacht wie het dan was. In de kleine tussentijd dat Ephony zich waarschijnlijk moest vermannen tegen het moeilijke feit om de naam van haar nieuwe aanwinst over haar lippen te krijgen, liet Savador zijn handen zacht wrijvend vanaf haar schouders over haar armen glijden. Hij liet het toe dat ze tegen hem aanzakte, bijna half op zijn schoot. De naam Laurens deed zijn ogen even verwijdden en hem voor een moment verstijven. Een tijdlang zat hij in dezelfde roerloze positie, bewoog zich niet met Ephony nog tegen hem aan terwijl ze direct in de verdediging schoot op woorden die hij nog amper gezegd had. Laurens.. Wildukind, dat vreemde joch. Die in zijn onderbroek aan kwam zetten in de ziekenzaal. En die hij eigenlijk altijd al had ingedeeld bij 'de leerlingen zoals alle anderen'. Dat tot hem gelabeleerde groepje bestond uit dat handjevol leerlingen met geen greintje respect of fatsoen. Het kon ook anders liggen, maar daarvoor kende hij Laurens niet goed genoeg. Maar eerlijk gezegd zag hij de jongen nog niet als 'schoonzoon', als het ware.

Savador kon zich uiteindelijk na een tijd weer bewegen en blikte nog altijd zwijgend en verstard neer op Ephony's blonde kruin. Diep weggezonken in gedachten bleef hij naar de blonde haarpeilen staren. Ze leek er echt standvast over te zijn dat Laurens goed genoeg was ondanks zijn klunzigheid, dat het echt de jongen voor háár bestemd was. En in welk opzicht zou Zalas een betere partner voor Ephony zijn geweest? Enkel zijn hoge statussen. Maar Zalas pastte totaal niet bij Ephony, dat is iets wat zelfs hij nog in had kunnen zien. In dat geval vulde Laurens dat plekje veel meer op. Hij besloot er niet boos over te worden tegenover Ephony, nee, niet tegenover haar. Het was Wildukind die de verantwoordelijkheid op zich moest nemen. Eén traan die Ephony ook maar door hém zou laten, en hij zou er persoonlijk op afstappen om de reden ervan hardhandig aan zijn haren uit hem te trekken. Want niemand deed zijn kinderen pijn. 'Lieverd,' begon Savador zacht als eerste reactie na haar argumenten om zich tegen mogelijke harde woorden van hem te beschermen. 'Waar maak je je nu druk om?' Dat laatste op een wat lacherig toontje, al moest hij zichzelf ernaar forceren. Want zo verschrikkelijk blij was hij er niet mee. Zijn bleke hand ging geruststellend door haar haar. 'Het is geen zonde, het is ook geen fout. Als jij je er gelukkig bij voelt, dan zij het zo. Binnenkort moeten we maar eens een uitstapje maken om elkaar.. beter te leren kennen.' Hij opperde het op een behoorlijke onwillige toon achteraan, maar wist dat dit het beste moest zijn. 'Naar Razen, mijn appartement. Het is er altijd tropisch en bovendien is het vlak bij zee.' Voor hem zou dat ook maar het slechtste punt zijn om ook maar te verzinnen bij een gezellig uitstapje, maar voor Ephony zou het ongetwijfeld totaal anders liggen. En daar deed Savador het om; om haar zo gelukkig mogelijk te maken.

Haar lip werd fijngemalen tussen haar tanden toen ze de lichte verstarring van Savador tegen haar rug aan voelde zodra ze de naam van Laurens over haar lippen heen liet rollen. Met haar ogen teneergeslagen op haar eigen schoot gericht wachtte ze in spanning af op zijn woorden en reactie. Haar hart begon steeds onsamenhangender te kloppen des te langer hij niet bewoog. Haar ademhaling werd onhoorbaar, zo voorzichtig was elke beweging van haar lichaam terwijl ze wachtte. Bij de eerste hoorbare reactie van Savador schoten haar ogen omhoog, leek haar hart weer even rustig te kloppen waarna deze weer twee keer zo snel door ging. Bij zijn woorden erna kon ze haar lippen niet tot een onzichtbare glimlach in het donker omkrullen, bleef nu zelf alleen maar stil zitten. 'Omdat hij Zalas niet is, met grote verhalen en belangrijke statussen,' sprak ze zachtjes, toegevend dat ze bang was dat hij het niet goed zou vinden omdat Laurens dit alles niet had. 'Maar Zalas was... hij was lief, maar...' ze kon het niet onder woorden brengen, kon het gevoel wat was ontstaan niet uitleggen. Het feit waarom het niet gewerkt had, wat er verschillend was geweest. Even sloten haar ogen zich bij het voelen van zijn hand door haar haar, zuchtte zachtjes waarna haar grijsblauwe ogen weer het donker in keken. Bij zijn voorstel werden haar ogen wijder, trokken haar wenkbrauwen naar elkaar onder de gedachtes die in haar hoofd werden gevormt. Hoe zou ze Laurens ooit kunnen overhalen naar zoiets. 'Hmm, tropisch,' even afgeleid door dit feit ontspande ze tegen hem aan, was nog nooit naar Razen geweest. 'Klinkt leuk. Moet ik Laurens mee vragen?' gaf ze uiteindelijk toe, ze wist niet of dat zijn bedoeling was geweest, maar naar het horen van de toon waarop het laatste werd gesproken had ze wel zo'n idee gekregen. 'Neem je de kinderen mee?' klonk haar zachte stem opeens uit het niets enthousiast, zag het al helemaal voor zich. Ze kwam omhoog, draaide zich om naar Savador en keek hem in het donker door aan. Uiteindelijk kwamen haar armen omhoog, sloeg ze deze om zijn hals en knuffelde hem. 'Dank je. Ik was bang dat je het niet goed zou vinden,' klonk haar stem zachtjes, kon er duidelijk haar opluchtig en blijdschap in horen. Blijdschap omdat haar liefde goedgekeurd werd.

Zelfs nu hij enkel al met zijn bovenlichaam tegen Ephony's rug aanzat kon hij het snelle kloppen van haar hart voelen. In zijn eigen verstarring sloeg Savador geen acht op die nerveusiteit, maar zat zelf half in gedachten verzonken over de kwestie Laurens. Toen hij nog een eenzame man op zichzelf was, was het beeld dat hij over zijn kinderen en diens partners had totaal anders. Rasechte Shadranen met potentie voor het Shadraanse volk en afschuw voor alles dat daar buiten viel. Maar in plaats daarvan waren zijn biologische kinderen nog te jong om een eigen karakter te kunnen ontwikkelen en was zijn pleegdochter een vrolijke Puffoonse met een jongen als vriendje die hij in zijn kritiserende ogen als leeghoofdige malloot beschouwde. Savador sloot kort zijn ogen en probeerde de ietwat versnelde ademhaling uit verbazing, ergernis en frustratie weer op een regelmatig tempo te krijgen. Het was het niet waard. Het was het niet waard om zich druk te gaan zitten maken om zijn verpestte referentiekader als Ephony daar niet gelukkiger op werd. Hij moest het accepteren. Ephony's ademhaling was nu ook voor hem te horen, het maakte ernaar dat er iets verzachtte binnenin hem. Dat arme kind werd er helemaal gestresst van hoe langer hij haar zonder reactie liet zitten. Met een glimlach keek hij op zijn pleegdochter neer toen hij uiteindelijk zacht tot haar sprak en ze zwijgend naar hem opkeek. Meer woorden brak hij er niet over, maar liet eerst Ephony uitspreken toen ze reactie gaf op zijn eigenlijk retorisch bedoelde vraag. 'Ephony, Ephony, Ephony,' zuchtte Savador zacht terwijl hij zacht zijn hoofd schudde. Zijn vingers knepen even kort in haar beide wangen. 'Wat kan mij Zalas nu schelen op het moment?' deed hij een poging het uit haar hoofd te praten dat hij Zalas als een betere partner voor haar had gezien. 'Dat is allang verleden tijd, zet het uit je hoofd. Daarbij pasten jullie totaal niet bij elkaar.' Een geruststellende glimlach stond op zijn smalle lippen toen hij haar daarna losliet, alhoewel er binnen in hem nog iets knaagde.

Er volgde een korte stilte erna, eentje waarin hij Ephony gelukkig voelde ontspannen. Zelf had hij ook zijn ogen gesloten, vage gedachtes over het tropische klimaat van Razen schoten daarbij door zijn hoofd. Tropisch, dat was het zeker - vooral in het zuiden, daar waar juist precies zijn appartement stond. Zijn ogen openden zich weer bij Ephony's vraag. Ietwat verontwaardigd keek hij door het duister op haar neer. 'Natuurlijk vraag je Wildukind mee! Daarom stel ik het toch voor?' Zoals zijn uitdrukking had de toon van zijn stem wat verontwaardigd geklonken, maar een seconde later krulden zijn mondhoeken zich om tot een lieflijke glimlach. Die glimlach verbreedde zich bij haar tweede vraag. 'De kinderen meenemen..' Vermoeid sloot hij zijn ogen weer even. 'Ja..,' vervolgde hij zacht. Zijn slangachtige ogen keken Ephony weer aan. 'Ja, laat ik dat doen.'
Hij had niet echt vaak goed het moment kunnen nemen om tijd aan zijn kinderen te schenken. De helft van hun opgroeiing tot nu toe hadden ze op Shadra gezeten, in Villa Lenore onder zorg en toezicht van Johan, een soort butler. Het was goed als ze er even op uit gingen.
Savador richtte zich weer op Ephony toen ze zich plotseling naar hem omdraaide en ze haar armen ophief om die vervolgens om zijn hals heen te slaan. Met een halve grimas nam hij de knuffel in ontvangst door zijn armen om haar heen te leggen. Ze hoefde niet te weten dat hij het er eigenlijk nog helemaal niet over eens was dat Laurens een perfecte partner voor haar zou zijn; het zou enkel weer een nieuwe zorg voor Ephony vormen en dat wilde hij juist vermijden. 'Je hoeft mij niet te bedanken, lieverd. Zolang je maar niet te extreme dingen doet vind ik alles goed,' zei Savador zacht terug. De terugkerende vermoeidheid die zich opnieuw meester van hem maakte was duidelijk in zijn stem te horen en aan zijn wat verslapte houding te zien.

Ietwat treurig keek ze op naar Savador toen deze haar naam een paar keer sprak, kon hem door het donker alleen maar aankijken. Haar hoofd kwam wat omhoog bij de kneepjes in haar wangen, waarna ze haar lippen wat schuin trok en haar blik neersloeg. Een lichte zucht kwam uit haar longen bij de opkrikkende woorden van Savador. Ze hoefde zich geen zorgen te maken dat hij Laurens met Zalas zou vergelijken, iets wat ze eigenlijk ook niet wilde. Die twee waren zo verschillend, in meerdere manieren. Ze had wat twijfelend de vraag gesteld, wilde zeker weten of ze hem mee moest nemen of niet. 'Okee okee,' mompelde ze gauw als antwoord terug, hield haar blik naar beneden gericht op haar handen. Ze zou Laurens op de een of andere manier mee moeten krijgen naar Razen, mét Savador. Misschien moest ze dat laatste feit maar voor het allerlaatste houden, voor als ze in de shuttle stapte ofzo. Haar tweede vraag was weer een gedachtespinsel geweest, was eruit gekomen voordat ze het door had gehad. Toch kroop de glunderende glimlach op haar lippen waarbij ze Savador aankeek toen deze instemde. 'Hebben ze zwemkleren? Oeeh, anders kunnen we die ook nog gaan kopen,' de vrouwelijke spinsels in haar hoofd namen het weer over, de glundering in haar afgewende ogen was duidelijk zichtbaar in het donker samen met de brede glimlach. Ze was omhoog gekomen, had haar armen om zijn nek geslagen en haar kin in het kuiltje tussen zijn nek en schouder gelegd om zo te blijven zitten. 'Extremen dingen? Ik? Nooit,' klonk het onschuldig, waarbij de grijns die op haar lippen lag weerklonk in haar stem. Nog even bleef ze zo zitten, kwam daarna weer langzaam terug en richtte haar grijsblauwe ogen in die van Savador. Haar handen lagen op zijn schouders, haar blik ging over hem heen om daarna moederlijk te schudden. 'Hup, liggen en slapen,' klonk het daarna waarbij ze hem zonder protest terug in het kussen duwde, voorzichtig zodat ze hem geen pijn zou doen. Met een lievelijke glimlach trok ze de deken over hem heen, stond zelf nog naast het bed. 'Ik wil je de komende twee uur niet horen, minstends,' bevol ze hem met een wijzend vingertje waarna ze haar rug rechtte en haar handen in haar zij zette. Stilletjes liep ze door de kamer op haar tenen, pakte een van de kaarsen en stak deze door middel van een al ontvlamde kaars aan. Met haar hand rond het vlammetje liep ze terug naar het bureau, keek neer op de puinzooi die erop lag en keek glimlachend erover heen naar Savador. Voorzichtig zette ze de kaars neer, waarna ze zachtjes nuriënd de stapels papier bij elkaar raapte, ze sorteerde en de leerlingenformulieren weer op alfabetische volgorde zette. De gehele tijd klonk haar stem zachtjes door de kamer, haast onhoorbaar in het zachte genurie. Hier en daar klonk haar zingende stem hardop, zong ze een zin van het liedje waarna ze weer terugviel op alleen het deuntje.

Glimlachend bleef Savador nogal futloos stilzitten bij Ephony's mompelende woorden. Maar zijn mondhoeken zakten zo nu en dan onbewust weer naar beneden. Want het was niet naar zijn vrije wil geweest om Laurens ook mee uit te nodigen. Als hij Ephony nooit geaccepteerd had als zijn pleegdochter, dan was hij er vrijwel zeker van dat hij zowel haar als Laurens even erg gestard had dan hij bij de meeste andere leerlingen deed. Op 'hogere' leerlingen na, zoals Diva, Emrahnaiya, Servatius, Zalas, Andorias en zijn nichten en neven. Saethion richtte zich bij de rand van het bed op en glipte onder de dekens door. Afwezig liet Savador zijn hand over de gladde schubben gaan. Het was hem een raadsel hoe Ephony Laurens ooit mee zou kunnen krijgen als de jongen hoorde dat het niet alleen een twee-persoons uitstapje naar Razen zou worden, maar een gezellig vriendin-schoonvader uitje. Wat je gezellig noemde; hij en Laurens konden nu eenmaal niet echt soepel overweg. Eerlijk gezegd had hij ook helemaal geen zin om met dat joch opgescheept te zitten. Half werd Savador weer terug naar de werkelijkheid geroepen bij de vraag die Ephony hem stelde wat betreft zijn kinderen. Zijn kinderen? Die gingen mee, zeker weten. Hij zou ze hier niet alleen laten als ook Diva niet aanwezig was. Wie weet wat ze dan zouden kunnen overkomen. 'Zwemkleren?' riep Savador plotseling uit, zijn uitstraling door het duister opeens weer een stuk energieker. 'Geen sprake van! Nee, ik wil het niet hebben!'
Als hij nog in een liggende positie gelegen had, zou hij zich koppig om hebben gedraaid om mokkend naar de muur te staren. Zijn kinderen bij dat enge water laten? Wat was ze, gestoord? Enkel om ze te wassen wanneer het nodig was, zoals hij met alle tegenzin en zweethanden ook zichzelf schoonde bij noodzaak. Niet voor het plezier, hij wilde ze niet dood. Hij besefte zich na een tijdje dat hij nogal wat tegen Ephony was uitgevallen. Zacht schraapte hij zijn keel en ging voorzichtig verzitten. 'We kunnen althans wel kijken voor zwemkleding..,' begon hij zacht. 'Maar niet voor het zwemmen!' maakte hij op een ietwat verstrengde toon nogmaals duidelijk. 'Enkel voor op het strand. Ze moeten wel iets van bescherming hebben, ik wil mijn kinderen geen zonnesteek bezorgen als extra kwetsbare Shadranen tegen het zonlicht.' Savador zweeg weer, hij haatte zichzelf nu dat hij zijn gebruikelijke norsigheid ook op Ephony had losgelaten - juist iets wat hij ook weer wilde voorkomen. 'En achteraf,' vervolgde hij met duidelijke twijfel in zijn stem, 'achteraf kunnen we ook gaan winkelen als dat je aanspreekt. Er zijn genoeg winkelcentra op Razen te vinden.' Winkelen, gewoonlijk had hij daar een hekel aan. Omdat hij altijd al alleen was geweest als hij de nodige dingen in huis moest halen en gewoon.. gewoon omdat hij nu eenmaal een man was en er de goesting niet voor had om tegen de lachende gezichten van giebelende Raziaanse meisjes aan te kijken die op weg gingen naar de volgende dure kledingwinkel om die onveilig te maken. Maar met Ephony en zijn kinderen - dat moest zelfs leuk zijn. Er was een lichte glimlach op zijn gezicht gekropen bij dat idee. Met de glimlach nog op zijn gezicht had Savador zijn armen om zijn pleegdochter geslagen en liet zijn kin nu op haar hoofd rusten. Hij grinnikte zacht om haar onschuldige woorden. 'Weet ik toch,' zei hij zacht waarna hij een kleine kus tegen haar voorhoofd drukte. Vermoeid week hij weer terug zodra Ephony hem weer losliet, bleef een lange tijd zwijgend op haar neerkijken toen haar aandacht ook op hem gevestigd bleef. Onmiddellijk gleed er een glimlach op zijn smalle lippen toen ze hem daarna zonder pardon terug tegen het kussen duwde. Gewillig liet Savador zich terug op het bed duwen en liet zijn hoofd wegzinken in het kussen zonder daarbij zijn blik van Ephony los te scheuren. Met een glimlach bleef hij naar haar opkijken toen ze hem vervolgens zorgelijk toedekte. De glimlach maakte plaats voor een brede grijns. 'Ik ben degene die over jou moet bazen, niet andersom,' herinnerde hij haar er zacht lachend aan. Het werd daarna stil van zijn kant zodra Ephony hem verder ook met rust liet. Zijn ogen waren gesloten en de paarse markeringen op zijn oogleden waren daardoor goed te zien, een bleke hand rustte onder de dekens op de kop van Saethion, die besloten had om samen met zijn meester te rusten. De slaap stapelde zich in grote maten op. En Savador was ook al in slaap gevallen als hij niet steeds gewekt werd. Nu kon hij het maar een halve slaap noemen. Met een slaperig glimlachje opende hij zijn ogen en draaide zijn hoofd opzij zodat hij naar Ephony kon kijken. 'Hoe kan ik nu slapen als jij hier zit te jengelen?' plaagde hij zacht, doelend op haar geneurie en haar zachte gezang.

Ze kwam omhoog van zijn borst en had wat verschrikt omgekeken toen Savador plots uitgebarsten was. 'S-sorry,' kwam het er gehaast uit waarbij haar handen omhoog schoten en voor haar borst bleven hangen. 'Het leek me alleen leuk Asema en Elwin in een badje te zetten enzo, kleine kinderen vinden water altijd prachtig... Misschien ze aan de hand of op de arm mee de zee in voor een klein stukje,' probeerde ze gehaast haar gedachtes uit te leggen, zakte wat met haar schouders in en wende haar gezicht af. Rustig bleef ze zitten, zo klein mogelijk makend om Savador irritatie niet groter te maken. Bij het horen van Savador, hem voelen verzitten en zijn zachte stem horend tilde ze voorzichtig haar kin op. 'Echt?' klonk het hoopvol, vond het prachtig kleine kleertjes te kopen. De vreugde spoelde al weer langzaam terug in haar grijsblauwe ogen, haar mondhoeken kropen alweer voorzichtig in een glimlach terug. 'Klinkt gezellig. Een lekker ijsje erbij voor de tweeling, en Laurens natuurlijk. Desnoods nog vogels kijken, ik weet niet of de parken zo zijn ingedeelt in Razen maar op Puffoon heb je altijd gebieden in de parken waar de meest prachtige vogels verzamelen,' haar idee van shoppen met een vaderfiguur en twee kleine kinderen erbij was anders dan die van een echt meisje, onbewust waarschijnlijk een stuk fijner voor Savador. Daarbij was Laurens gemakkelijk bezig te maken, het niveau lag waarschijnlijk niet hoger dan het vermakings niveau van de tweeling. Gelukzalig had ze haar armen om zijn nek geslagen om Savador te knuffelen. Hoe deze man ooit haar grootste angst had kunnen zijn wist ze alleen op de momenten dat hij uit zijn slof schoot. Uiteindelijk had ze hem terug in het kussen geduwd met de strenge moederlijke zorgzaamheid en geëisd dat hij zijn rust ging nemen. 'Wil je niet moeten voortrekken als we naar Razen gaan, daar is de tweeling al voor,' mompelde ze bijna opstandig terwijl ze de deken over hem heen legde en weer omhoog kwam met haar handen in haar zij. 'Ssjt, mond dicht,' geen acht slaand op zijn woorden keek ze hem streng aan en priemde haar vinger alweer waarschuwend in zijn richting. Uiteindelijk, toen ze er zeker van was dat Savador zijn ogen sloot, draaide ze zich om en richtte ze haar aandacht op de kamer. Zacht nuriënd was ze begonnen met de puinzooi op te ruimen, hoe hij zo kon werken was een wonder in haar ogen. Een automatische handeling die ze zichzelf had aangeleerd en aardig handig was als je met Laurens op één verdieping woonde; rotzooi opruimen. Zacht nuriënd stapelde ze de papieren onder het zicht van het zwakke kaarslicht op, maar werd gestoord door Savadors stem. Ze keek over haar schouder, haar blik verpest door een paar blonde lokken terwijl haar handen nog een paar papieren vasthielden. 'Ooh, sorry. Sorry!' gehaasd kwam haar hand omhoog in een wapperende beweging, liet hierbij bijna het papierwerk vallen. Vluchtig legde ze het op het bureau, draaide haar hoofd weer in de richting van Savador met de verontschuldigende uitdrukking op haar gezicht. 'Ik zal stil zijn, ga maar slapen,' murmelde ze nog na, drukte ter poging hem te overtuigen haar lippen op elkaar waarna ze met haar handen op haar rug doorliep in het kantoor. Geluidloze passen terwijl ze een enkel boek zachtjes terug zette in de kast. Uiteindelijk leek het kantoor er weer netjes bij te liggen, en viel haar blik op de weer rustige Savador nadat hij door het kantoor heen was gegleden. Muisstil sloop ze naar het bed toe, tilde de deken op en gleed eronder. Met een poging zo min mogelijk beweging te veroorzaken liet ze zich op het matras zakken en vouwde haar handen onder haar hoofd. Savador zo rustig te zien was een uitzondering. Uiteindelijk sloot ze haar ogen, lag nog net niet tegen Savador aan en wachtte totdat hij zijn verdiende rust had gehad. Zonder dat ze het merkte zakte ze zelf ook weg, werd haar ademhaling rustig en merkte ze niets van de paar blonde lokken die over haar gezicht heen lagen.

Hij had de schaamte al deels omhoog voelen borrelen na zijn uitvalsessie, maar de boosheid bleef eveneens aanwezig. Zijn kinderen in het water. In zeewater nog wel, met starrende golven die ze makkelijk kopje onder lieten gaan. Bovendien was het water zout, konden Asema en Elwin hun kleine voetjes openhalen aan het schelpenbed en dreven er vieze waterbeesten rond de kust. Naar zijn gevoel was het veel veiliger om ze gewoon bij hun strandplekje te houden, uit de zon onder de parasol en op een groot kleed zodat ze ook geen last zouden hebben van schelpen, Raziaanse krabben en heet zand. Savadors ogen verzachtten zich; Ephony kon er ook niets aan doen dat hij een trauma was opgelopen door water en daardoor bang was dat zijn kinderen door die oorzaak gevaar zouden kunnen lopen. Ze wilde alleen maar het beste. Vandaar dat hij zijn irritatie aan de kant schoof en haar daarna zacht toesprak. Zijn mondhoeken krulden om tot een klein nederig glimlachje bij haar hoopvolle woorden. 'Ja, echt,' verzekerde hij haar zacht. Kleding kopen voor de tweeling vond hij eigenlijk niet eens erg, zolang hij maar niet alleen met al zijn norsigheid een kleurige babyzaak vol met kwebbelende zwangere vrouwen die alvast hun inkopen deden voor de verwachtte kinderen en hem vreemd nakeken hoefde binnen te stappen. Dat had hij één keer gedaan en nooit meer. Savador lachte zacht om Ephony's enthousiaste ideeën, al eindigde die lach in een benauwd en hees gekuch. 'Ik weet niet of ze al ijs mogen,' glimlachte hij. 'En we gaan gewoon op zoek naar dat deel in de Raziaanse parken.' Zacht streek hij door haar blonde lokken terwijl ze hem knuffelde, kon zich ergens nog vaag herinneren dat hij ooit wel door een apart deel van een park op Razen was gelopen om een kortere weg te nemen, waar kooien vol kleurige vogels zaten, maar de meest exotische ook los in de boomtoppen nestelden.

Hij liet zich daarna terug in het kussen duwen terwijl hij glimlachend naar Ephony op bleef kijken toen ze hem moederlijk toedekte. 'Maar ik mag ook wel eens verwend worden,' probeerde hij met een ietwat zielig opgezette blik op haar woorden over het voortrekken. Gehoorzaam drukte hij zijn lippen op elkaar en keek haar onschuldig aan toen ze hem ten slotte tot stilte maande. Savador sloot niet lang daarna zijn ogen om de hoognodige slaap te vatten, maar werd gehinderd door Ephony's zachte gezang en geneurie. Glimlachend had hij haar een blik toegeworpen en zei niets op haar gehaaste verontschuldiging. Hij kon het niet laten er zacht om te grinniken. 'Laat me niet nog een woord horen,' deed hij er nog een extra plagend schepje bovenop toen ze demonstratief haar lippen stijf op elkaar drukte. Zwijgend draaide hij zijn hoofd daarna terug en lette verder niet echt meer op Ephony, die nu op muisstille wijze verder zijn kantoor hier en daar wat ordende. Voor hij het zelf wist was hij al weggezakt in een diepe serene slaap, zijn ogen vredig gesloten en zijn borst en schouders rustig op en neer verend op zijn haast onhoorbare ademhaling. Savador merkte het nauwelijks toen Ephony vervolgens weer terug bij hem in bed kroop en vlak naast hem ging liggen. Omdat ze net nog met andere dingen bezig was geweest, voelde haar kleding en haar lichaam nog wat koud aan tegen de zijne, aangezien hij al een langere tijd onder de wol lag en al was opgewarmd. Ook Saethion was zich niet langer meer bewust wat er om hem heen gebeurde; het doorzichtige vel was over de ogen van de slang geschoven en duidde aan dat hij tevens in een rusttoestand verkeerde.