Ze werd zachtjes aan haar schouder geschud ze schrok op, ze was in slaap gevallen. Het was haar moeder die aan haar schouders schudde. We zijn er zij ze, je nieuwe thuis. Ze keek naar recht een groot gebouw doemde op. Ze vond het maar niks. Ze was de eerste van de familie die naar deze school ging. Ze was dan ook de engste die magie bezat. soms vroeg ze af of ze wel van haar ouders was. Maar dat was nu niet belangrijk.
Ze liet haar paard afdraaien en liet hem in een rustige stap richting de school gaan. Ze draaide nog even om haar moeder gedag te zeggen.

Toen ze eenmaal bij de ingang was klopte haar hart zo wat in haar keel.
Ze vond het maar niks.
Maar haar moeder had gezegd: Weest trots jij bent de enigste die hier terecht kan van onze familie. Zie het als een nieuw avontuur.
mph een nieuw avontuur ja leuk zonder iemand de je kende gelukkig had ze lady nog en haar zacht paardje.
Ze sprong van haar paard af en bond hem vast met een simpel magische spreuk. Ze had die zich al als kind zelf aangeleerd.

Ze opende de duur. *ppppppppppiiiiiiiiiiiiiieeeeeeeeeppppppppp* de deur piepte en niet zo zachtjes ook nog. Ze liep naar binnen en liet achter haar de deur weer dicht vallen. Ze verwachte wel iemand te zien, maar er was geen simpele ziel te bekennen. Ze pakte haar aanmelding brief maar uit haar tas en las hem nog eens door.Ze had hem al zo vaak door gelezen. Gewoon van de zenuwen.
er stond op dat ze zich moest melden bij de hoofdmeester, jah makkelijk gezegd maar waar was die. Toen ze even verder las zag ze een klein plattegrondje. ze vond het kantoor van de hoofdmeester. ze liep er snel naar toe eenmaal aangekomen knopte ze op de deur. Ze legde haar oor op de deur om zo het antwoord beter te horen

Hij had het al gezien door het door de frisse winterse buitenlucht beslagen raam, vanaf de verdieping waar ook zijn kantoor zich bevond. Met over elkaar geslagen armen en een hooghartig opgeheven kin had hij vanaf deze hoogte op het lichtharige meisje neergekeken dat kennelijk te paard was gekomen, door zijn hoofd gedachtes schietend als 'is het weer zover?' en 'weer een nieuwe'. Savador wilde tucht en orde zien, dat was bij velen inmiddels al wel bekend binnen de eeuwenoude muren van deze school. Tucht en orde kon volgens hem ook alleen maar worden gecreëerd door gedisciplineerde mensen. Het was een steek in zijn hart dat niet alle nieuw aangekomen leerlingen onder deze groep mensen viel. En het was enkel afzien of dat weer het zoveelste zelfde geval was als het meisje dat nu afsteeg en haar paard vastbond. Savador had zich terug naar zijn kantoor begeven, alsof het geleken had dat hij dit nieuwe meisje van tevoren niet bespioneerd had, maar hij al die tijd gewoon hier in zijn kantoor gezeten had. Druk aan het werk, druk aan de wijn. Zoals meestal. Hij zeeg met een zacht vermoeiende kreun neer op de comfortabele stoel achter zijn bureau, precies op het moment dat het aankomende geklop op de deur weerklonk. Zoals verwacht. Savador nam eerst kalm de tijd om half achterover te zitten en richtte zijn blik op de deur, gereed voor het volgende kennismakings- en aanmeldingsgesprekje. 'Binnen,' gaf hij kalm antwoord.

'Binnen' klonk een kalme stem. Ze ging weer recht opstaan en opende de deur. Ze liep zachtjes naar binnen. Er kwam een trilling door haar hele lichaam, dit kantoor was zo anders dan ze gewend was. Alles wat donker en duister. Wat kwam deze man van de duister kan of zo. Aan zijn lichte huidt te zien wel. Ze voelde zich er niet prettig. En voor dat ze de deur kon sluiten was lady al weg gevlogen. Natuurlijk die vond dit maar eng. Al deed het haar nou ook niet echt moed in spreken. Ze was gewoon dat het kantoor van de hoofdmeester licht was vol met planten. En dieren rond kropen door het hele kantoor. Ja dat was voor haar fijn. Maar hier zou het nog geen een plant of dier overleven. Het enigste licht kwam van het kleine raampje en de fakkels. Ze trok haar tas steeds dichter bij zich. Hoe meer ze rond keek hoe meer de angst om haar hard sloeg.
Ze probeerde nog wat moet bij elkaar te schrapen. Zo lukte het haar om haar hand naar de mand uit te steken. Ze wachten op een tegen gebaar maar er kwam niks. Ze trok haar hand maar terug. Ze stelde zich maar voor meschien kreeg ze hier antwoord op.
‘ik ben silvermoon, een achternaam heb ik niet deze gebruikte mijn ouders nooit. Ik kom van gren.’ik ben de eerste uit mijn familie die hier komt. Ik ben 12 en ik kom voor de eerste klas. Ze schoof zachtjes haar aanmelding formulier naar de hoofdmeester toe. bang dat wanneer hij het aanpakte het in vlammen op ging.

In dezelfde achterover geleunde positie bleef hij zitten, zijn handen ineengeslagen en rustend op zijn buik, zijn blik roerloos gericht op de deur toen deze openzwaaide. Hetzelfde lichtharige meisje als dat hij net nog buiten bij de voordeur had gezien trad zijn kantoor binnen. Savador dacht afgunst van haar gezicht af te kunnen lezen, alsof ze donkere kamers als dit niet gewend was. Als volbloed Shadraan viel niet anders te verwachten - alles moest donker en sereen zijn. Een klein gevederd dier dat ze bij zich had vloog weg voor de deur met een zachte klik terug in het slot viel. Dat was naar zijn mening ook maar beter ook; het was niet acceptabel om direct op je eerste gesprek met de hoofdmeester met je huisdier aan te komen zetten. Alhoewel zijn huisdier, een grote meterslange slang, zich meestal wel in het kantoor bevond. Ten alle tijden waar zijn meester ook was. Wat minachtend trok Savador een enkele wenkbrauw op toen het meisje de eerste seconden na haar binnenkomst zweeg, die verspilde door het kantoor - wat inmiddels ook zijn persoonlijke kamer was geworden - op haar dooie gemak nauwkeurig te bekijken. Ja, het was donker en bezaaid met stapels eeuwenoude Shadraanse spreukenboeken. En ja, er stond een bed onder het raam. Zo verschrikkelijk vreemd was dat toch niet? Opeens schoot er met een luid en aanhoudelijk gesis een groot paars gevaarte tussen het meisje en hem in. Een joekel van een slang, in zijn geheel in normaal formaat al zo lang als een tienerjongen, had zijn halsflappen dreigend uitgezet en kronkelde langzaam over het bureau naar zijn meester toe. Savador stak een bleke hand uit en streelde het dier over zijn geschubde kop alsof het een onschuldige puppy was. 'Ah, Saethion. Waar bleef je?' vroeg hij de slang zacht. Saethions hele lijf volgde om over het bureaublad te glijden en zich over de schoot van zijn meester te draperen. Savador had niet meer op het meisje gelet, maar richtte zijn goudkleurige slangachtige ogen weer op haar toen ze besloten had zich maar eens voor te stellen. Silvermoon zonder-achternaam, Grenaans. Grenaans, geweldig. Automatisch verscheen er een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen. Hij had een absolute hekel aan dat groene-vingertjes-ras. 'Is het heus,' kwam het er norsig uit alsof Silvermoon helemaal niet met de intentie kwam om zich hier aan te melden, maar gewoon een flauw grapje met hem uit te halen. Zijn ogen volgden de bewegingen van haar ranke handen toen ze een aantal perkamenten naar hem toeschoof. Een aanmeldingsformulier. Stond dat kind dan nog niet aangemeld hier? Hij had in ieder geval nog geen leerlingendossier van haar binnengekregen. Of de postvalk was weer eens van koers geraakt. Savador pakte de perkamenten, keek ze kort even door om ze daarna met de onderkant tussen zijn handen tegen zijn bureau te tikken en te ordenen. 'Aangezien je moeder je blijkbaar hier voor de deur heeft afgezet kan ik je niet zomaar weer terugsturen, wel dan?' Zijn stem kalm en zijn ogen licht fronsend gesloten. 'Voor nu laat ik je hier verblijven. Dat betekent dat je bent aangenomen, mits je kunt laten zien wat ik van je verwacht als nieuwe leerlinge. Discipline en respect, maar ook hard werk. Dat is al wat ik vraag.' Het volume van zijn stem werd steeds zachter naarmate hij verdersprak, zijn laatste zinnen klonken haast fluisterend. Savador zakte weer terug in zijn stoel en wierp Silvermoon een kalme blik toe.

De man voor haar leek van haar angst niet op te kijken. Hij leek het eerder prettig te vinden.
Er kroop een grote slang over de tafel van de hoofdmeester. Raar maar dat deed haar angst een beetje wegwaaien. Slangen was ze gewent haar oom had er een als huisdier.
de man zijn met een kalme stem
'Aangezien je moeder je blijkbaar hier voor de deur heeft afgezet kan ik je niet zomaar weer terugsturen, wel dan?'


Waar had de man het toch over?
Nog niet aangemeld dit waren toch de papieren die ze had terug gekregen naar haar aanmelding.

De man sprak verder
'Voor nu laat ik je hier verblijven. Dat betekent dat je bent aangenomen, mits je kunt laten zien wat ik van je verwacht als nieuwe leerlinge. Discipline en respect, maar ook hard werk. Dat is al wat ik vraag.'

Wat dacht hij dan. ze wilde zo min mogelijk in dit kantoor komen. dit zwarte kille kantoor. Zij zal zich wel gedragen

Een paar vragen stonden nog op haar tong gebrand. Ze moest ze weten anders kwam ze niet verder maar ze durfde de man niet meer aan te kijken.
Ze richten haar ogen dus maar op de slang en sprak ze uit.

"Zou ik nog mogen vragen waar ik moet slapen? En waar ik mijn paard kan stallen.' Ze liet even een korte stilte vallen en sprak toe verder.
"Waar kan ik me les rooster ophalen. En waar kan ik de leraar natuur magie vinden. Ik zou me graag voor zijn klas inschrijven, als dat kan"

Ze bleef haar ogen strak op de slang richten. Het beest sprak haar een beetje moed in om verder te komen.

In dezelfde kalme positie hield Savador zijn blik op Silvermoon gericht, zijn uitstraling zo kalm maar minachtend als het maar zijn kon. Of dat leek er enkel op; minachting leek bij de nieuwste leerlingen altijd op zijn gelaat te verschijnen. Zijn bleke hand streelde ondertussen de paarsgeschubde kop van zijn slangachtige vriend en dienaar, maar daarbij scheurde hij zijn blik niet van Silvermoon los. Het meisje hield haar aandacht gevestigd op Saethion die nors terugstaarde, kennelijk durfde ze hem om de één of andere reden niet meer recht in de ogen te kijken. Niets nieuws, dat was nu wel een vaste gewoonte geworden van de meeste leerlingen. Silvermoon haalde haar lippen van elkaar los om hem een aantal vragen te stellen. Een aantal meest van de gebruikelijke vragen die nieuw aangekomen personen hem stelden. Savador sloot even kort geërgerd zijn ogen toen het niet een enkele vraag was, maar een hele vragenstroom achter elkaar. Hij tolereerde geen ongeduld, hij streefde voor beschaving op een school als deze. 'Je slaapt als Grenaans zijnde op de etage van Gren; volg de grote trap, dan kom je het vanzelf tegen,' antwoordde hij haar eerste vraag verveeld. 'Je paard stal je maar ergens buiten, ergens op een beschutte plek. Of je laat het beest vrij ronddwalen in het duistere bos, dat is wellicht ook een optie. Hier is je lesrooster - ' Met een klap legde hij een perkament neer op zijn bureau, '- En de leraar natuurmagie hangt of rond in zijn lokaal, of in het bos, of in de kassen. Ga af op de walgelijke geur, je vind hem dan wel.' Zuchtend liet Savador zich terugzakken in zijn stoel. 'Anders nog iets?' vroeg hij op een ongeamuseerde toon of Silvermoon wellicht nog meer dingen wilde weten.