zachtjes liep Daisuki de aula in, ze keek om zich heen, maar zag op het moment niemand. Aan de ene kant was ze blij dat ze nu niet meteen met een heleboel mensen in aanraking kwam, maar aan de andere kant was er nu ook niemand die haar kon vertellen waar ze heen moest. Ze had al een beetje moeite gehad om in haar eentje de weg van het lanceerplatvorm naar de school te vinden, maar ze was er nu in elk geval. Daisuki nam nog wat te drinken en zette haar tas naast een leeg tafeltje neer waar ze ging zitten. eigenlijk wou ze helemaal niet alleen zijn, maar waarschijnlijk had nu iedereen les. Bovendien zou het ook voor haarzelf een beetje veel gevraagt zijn om al haar verlegenheid opzij te zetten voor meerdere mensen in een omgeving die ze nog nooit eerder had gezien.
Stilletjes staarde Daisuki in het nog volle bekertje terwijl ze in haar hoofd wensde dat ze iemand had om mee te praten of in elk geval iemand die haar kon vertellen haar ze heen moest. Toch probeerde Daisuki zichzelf nog wat op te vrolijken, ze bedacht zich hoe het zou zijn als ze het gewent was om op deze school te zijn, hoe het was om hier vrienden te hebben, een goede vriend zou al genoeg voor haar zijn om gelukkig te worden, ten slotte had ze hiervoor nog nooit echt iemand gehad die ze een echte vriendin kon noemen