Met kleine passen liep Brigit door de gangen. Haar diep paarse ogen keken nieuwsgierig om zich heen. Ze had veel verhalen over deze school gehoord en lang niet allen waren bemoedigend geweest. Brigit had ook liever niet naar deze school gegaan. Maar haar stiefvader was van mening geweest dat ze hier de beste opleiding gaven. Met haar tas iets beter op haar schouder gehesen liep ze de aula in. Het was er dodelijk stil. Er zaten maar een paar leerlingen. Brigit beet zachtjes op haar onderlip. Waar moest ze nu heen? Haar blik ging langs de leerlingen die zaten. Ze bleef even hangen bij een jongen die aan een tafel aan het lezen was. Brigit stelde zich voor wat hij aan het lezen was. Misschien wel een geschiedenis boek. Een met geweldige verhalen over moedige krijgers van lang geleden. Toen het enige waar je mee vocht je wapens en je eer was. Van die romantische verhalen over dappere mannen die mooie vrouwen beschermden tegen vreselijke monsters. Dat waren van die verhalen waar Brigit bij kon wegdromen. Ze was zo in gedachten verzonken dat ze niet door had dat ze nog steeds in het midden van de deuropening stond. Brigit wankelde verschrikt een paar passen naar voren toen van achteren iemand tegen haar aanbotste en grommend een verwensing mompelde tegen haar. 'Sorry' mompelde Brigit zachtjes en stapte opzij. Als iedereen hier zo was zou het nog een lang semester worden.

Met grote sierlijke sprongen sprintte de tijger door de gangen. Zijn maag knorde, en hij had honger. Dus werd alles in zijn hoofd uitgeschakeld, op zijn instinct na. Dat hem zei de geuren te volgen. Ze leidden hem naar een plek waar hij al vaker was geweest, samen met zijn eigenaar. Maar hij had er altijd maar weinig gegeten, aangezien hij altijd de helft van de maaltijd kreeg van zijn eigenaar. Soms wat meer, aangezien zijn eigenaar niet echt de persoon was om hele porties naar binnen te werken. Eerder andersom, hij at liever niets. Enkel en alleen omdat hij – zijn tijger – hem stimuleerde om te eten, omdat hij hem niet kwijt wou, deed hij het. Met veel tegenzin. Eigenlijk was hij nog de enige reden waarom zijn meester nog leefde, hij zorgde ervoor dat zijn eigenaar alles deed om in leven te blijven. Enkel en alleen omdat hij bang was om hem kwijt te raken. Hij was nog maar zeven jaar, hij zou het niet kunnen overleven zonder zijn meester.
Geschrokken hapte het dier één keer naar adem, hij rende op volle vaart op iemand af, die daar stond in de ingang van de aula. Hij was zo in gedachtes afgezonken dat hij haar niet had gezien. Snel remde hij af, maar de vloer was glad. Waardoor hij tegen de persoon aanbotste, niet hard, maar hij deed het wel. Met zijn oren in zijn nek – uit schaamte – maakte hij zich klein en schuifelde wat naar achter, terwijl hij zachtjes wat gromde; je kon het zien als een soort van sorry in tijgertaal.

Met een norse uitdrukking op zijn gezicht beende Alexander door de gangen. Hij was Yang kwijt. En als hij zich een ding niet kon veroorloven was het zijn tijger kwijtraken. Zijn tijger was nogal week, en soms veel te aardig tegenover anderen. En als zijn tijger iemand in vertrouwen nam, dwong hij meestal hem ook om diegene in vertrouwen te nemen. Omdat hij de persoon mocht, ging hij ervan uit dat hij die persoon ook zou mogen. En daar had hij nu echt geen zin in. Hij was er bijna voorbij gelopen, als hij die grote – zwart gestreepte – oranje vlek niet had gezien. Snel rende hij erop af, met nog steeds een geërgerde uitdrukking op zijn gezicht gegriefd. Rustig remde hij af en keek hij naar zijn tijger. ‘Yang, hoe vaak moet ik je nog zeggen; wacht gewoon op mij en ga niet alleen op weg,’ siste hij zachtjes. ‘Je weet dat ik-’ de rest van zijn woorden slikte hij weer in, toen hij zag dat Yang totaal niet op hem lette. Het dier had zijn ogen – die heel erg treurig keken – strak op iemand anders gericht. Kalm sloeg Alexander zijn ogen op. Een meisje. Opnieuw. Het leek wel alsof iemand ervoor zorgde dat hij alleen maar meisjes ontmoette. Eerst boorde hij zijn ogen in de hare, maar naarmate hij haar zo bekeek verzachtte zijn blik. Ze moest nieuw zijn, jonger en bovendien straalde ze magie uit die hem beviel; de magie van Razen. En ze leek niet echt op iemand die ook problemen had met depressie. Hij hoefde hier ook niet te blijven, hij zou zo weer terug gaan naar zijn kamer en dan zou hij haar nooit meer zien. Dus hij hoefde niet echt irritant noch fel tegen haar te doen, om haar proberen weg te krijgen.

{ Doediedoe, May I ^^ ? }

{Of course}

Toen Brigit omkeek zag ze dat het geen persoon was die tegen haar aan was gebotst, maar een tijger. Van schrik zette ze een stap achteruit waarbij haar rok zachtjes ruiste. Haar ogen hadden de grootte van twee schoteltjes gekregen terwijl ze naar het roofdier keek alsof ze erdoor gehypnotiseerd was. Zijn indrukwekkende omvang en mooie vacht. Als Brigit niet altijd verteld was dat tijgers gevaarlijk waren had ze het misschien aangedurfd om haar hand uit te steken en de zachte vacht te strelen. Toch, voor een tijger had zijn gegrom niet vijandig geklonken. Het zorgde ervoor dat Brigit zich iets ontspande. Maar helemaal op haar gemak voelde ze zich niet. Ze keek op toen ze rennende voetstappen en niet veel later een stem hoorde. Ze streek een paar lila lokken haar uit haar gezicht terwijl ze de jongen aankeek. Hij lette niet op haar maar had zijn aandacht volledig bij de tijger. Hij leek haar wat geïrriteerd. Ze haalde haar blik van het tafereel toen de jongen zijn woordenstroom staakte en zijn blik op haar richtte. Onmiddellijk voelde Brigit haar verlegenheid opspelen. Wat haatte ze het dat ze niemand direct recht aan durfde te spreken. Ze pakte een van haar pijpenkrullen en liet deze uitrafelen door haar vingers erdoorheen te halen waarna de lok automatisch terugsprong in zijn gekrulde vorm. 'Sorry' mompelde ze nogmaals zachtjes al was het niet goed te zien of ze het nou tegen de tijger of de jongen had. 'Indrukwekkende tijger heb je' voegde ze daar zachtjes aan toe en durfde de jongen niet recht aan te kijken.

De verlegen indruk die het meisje op hem maakte kende hij maar al te goed. Te veel was er gebeurt in zijn verleden dat te maken had met meisjes, dus hij wist wel een beetje wat bepaalde acties van ze betekenden. Ze frunnikte wat aan haar paarse haren. ‘Sorry,’ hoorde hij haar mompelen. Alexander hapte één keer naar adem. ‘Je hoeft je niet te verontschuldigen, ik moet je juist bedanken. Als jij daar niet had gestaan, had Yang hier,’ hij liet eventjes een felle blik op zijn tijger rusten – die zich daardoor nog wat kleiner maakte -, ‘de hele kantine geplunderd, mensen angst aangejaagd en meer.’ Een zucht volgde na zijn woorden, een moeizame zucht. Hoe vaak was Yang er nu al niet vandoor gegaan omdat hij teveel naar zijn maag luisterde? Te veel. Normaal – bij hun thuis – liep Yang gewoon rustig naar de keuken, pakte daar wat, en kwam dan weer terug. Maar tegenwoordig moest het dier altijd zo lang wachten dat er een explosie van honger volgde in de maag van het beest. En dan sloeg hij altijd een beetje op hol.

‘Indrukwekkende tijger heb je,’ sprak het meisje ineens weer. De bange uitstraling van Yang veranderde gelijk in een triomfantelijke. Ze noemde hem tijger, wat hem al goed deed, en voegde er ook nog het woordje indrukwekkend aan toe, waardoor hij weer een heel erg overdreven zelfbeeld van zichzelf kreeg. ‘Yang, doe eens normaal. Je bent enkel lastig bezig nu,’ siste Alexander zachtjes tegen zijn tijger, terwijl hij een zijdelingse blik op het dier worp. Yang knikte eventjes dankbaar naar het meisje, waarna hij weer normaal naast zijn eigenaar ging staan. Alexander keek eventjes om zich heen, wat moest hij nu doen… En toen kwamen zijn manieren weer om de hoek kijken. Rustig richtte hij zich weer tot het meisje. ‘Hij heeft je toch geen pijn gedaan of iets dergelijks, hoop ik?’ vroeg hij. Er klonk geen bezorgdheid uit zijn stem, hij was vast en neutraal. Zoals altijd tegenwoordig.

{ Sorry voor flutpost ;x }

Brigit toonde enkel een zwakke glimlach toen de jongen zei dat hij haar juist moest bedanken. Ze kon het al helemaal voor zich zien hoe de tijger was doorgerend en alles wat hij vinden kon had opgegeten. In haar gedachte zag dat er vrij komisch uit al leek het haar beter om dit maar voor haarzelf te behouden. Toch kon Brigit zichzelf niet inhouden toen de tijger direct in een trots dier veranderde na haar compliment gehoord te hebben. Evenals de tijger daarstraks een beetje bang ineen gekrompen was voor de jongen hield Brigit ook meteen haar mond toen de jongen zacht tegen zijn tijger siste. Gelukkigerwijs had ze Eoin op de etage gelaten. Wie weet had de tijger, of Yang zoals de jongen hem telkens noemde, haar opgegeten.
Brigit keek op naar de jongen toen hij vroeg of ze niks had. En hoewel ze geen emotie in zijn stem kon onderscheiden vond ze het toch vriendelijk van hem dat hij ernaar vroeg. Het zorgde voor een warme glimlach op haar gezicht. Ze schudde lichtjes haar hoofd. 'Nee hoor, ik heb niks. Ik was alleen een beetje geschrokken' zei ze zacht. Ze besefte zich toen pas dat ze zichzelf nog helemaal niet voorgesteld had. 'Mijn naam is trouwens Brigit' zei ze.