Met sierlijke passen liep ze door de gangen. Ze was nu een paar dagen hier en vond dat het nu wel tijd was om de hoofdmeester te gaan ontmoeten. De eerste week had ze toch nog geen les gehad vanwege de vakantie, maar nu wilde ze graag beginnen. Eigenlijk zou ze pas zijn gekomen zodra de lessen zouden beginnen, maar haar ouders hadden het beter gevonden dat ze alvast was gegaan zodat ze de school zou kunnen verkennen. Daar luisterde ze dan maar naar. Ze vond het belangrijk om te luisteren naar mensen die het beter wisten, maar als ze het fout hadden dan zei ze dat ook. Ze hoorde achter haar een geklaag en een witte schim tevoorschijn komen. Ze draaide zich om met en hurkte tegelijk om de witte kat op te vangen. ‘Snow White. Wat is er toch met je aan de hand de laatste tijd? Ik ben veilig en ik kan goed voor mezelf zorgen.’ Haar stem was zacht en warm als ze tegen haar kat praatte. ‘Je hebt daar toch niets gedaan, hé? Niemand omver gelopen of iemand gekrabd? Je moet zelf ook oppassen en als dat betekent dat je in mijn kamer moet wachten totdat ik terug kom dan moet je dat doen.’ Haar stem werd nu iets strenger, maar de kat trok zich daar niets van aan. Órelinde lachte, maar zette de kat op de grond. Ze zou haar niet gaan dragen, want anders leerde ze het nooit. Ze kwam weer omhoog en liep naar de deur waar het bordje HOOFDMEESTER op hing. Ze ging recht staan en schikte haar kleren recht. Ze had een witte blouse aan met half lange mouwen en die een klein teken linksboven droeg. Het was haar familiewapen die ze op bijna al haar kleren had staan. Daaronder droeg ze een rok die tot haar knieën kwam en die bruin was met rode accenten erin. Met daarbij een zwarte panty en hoge hakken maakte het het plaatje af. Haar haren had ze opgestoken in een hoge staart en de rest hing naar beneden. Haar ogen waren onder de pony te zien en de twinkeling die in de groen/bruine ogen stond was niet te missen. Even keek ze naar haar schoenen. Misschien had ze toch geen hakken aan moeten doen. Ze was nu ongeveer 1.90, want de hakken die ze droeg waren ongeveer tien centimeter. Ze liep daarop om haar coördinatie tijdens de wedstrijden mee te verbeteren. Ze was van plan om mee te doen aan stijldansen, maar dan moest ze wel de hakkentest halen en daar was ze nu mee aan het oefenen. Ze kon er al wel gewoon goed op lopen, maar dansen wilde niet echte lukken en om dat voor elkaar te krijgen droeg ze nu bijna altijd die hakken. Ze werd uit haar gedachten gehaald door de staart van Snow White die langs haar been streek en ze keek haar aan. ‘Beleefd zijn.’, siste ze tussen haar tanden door en klopte daarna krachtig op de deur voor haar. Ze hoopte maar dat hij al wakker was. Het was niet al te vroeg, maar het was wel een zondag en misschien sliep hij dan nog wel om 9 uur. Ze haalde haar schouders op. Dat zou ze dan wel zien.

Zoals meestal in weekenden, en dan vooral ook op vrije zondagen, lag Savador nog in zijn bed. De zwarte verduisterende gordijnen waren potdicht geschoven en de kaarsen in de ruimte waren ontstoken zodat het kantoor zelf pikkedonker was. Aangezien de wintertijd nu al een langere periode was aangebroken, was het rond deze tijd buiten ook nog aardig donker. Alleen maar een mindere last voor hem. Hij lag op zijn zij in zijn bed, de dekens tot zijn buik opgetrokken. Naakt in tegenstelling tot altijd, aangezien hij, sinds de toenemende pijn in zijn rug en gewrichten, absurd veel zweette en het vaker dan eens verstikkend warm kreeg. Normaal droeg hij een eenvoudige broek en een shirt, soms een pyjama. Zijn slang Saethion had zijn grote lange slangenlijf deels gedrapeerd over het warmte-afgevende lichaam van zijn meester. Zijn kop rustte doodstil op de bleke buik en stak nog net onder de dekens uit. Dat was gebruikelijk; hij sliep haast altijd met zijn slang, vriend en diennaar. Evenals dat de slang nog in rust verkeerde, was Savador zelf ook nog in een diepe slaap. De rust had hij in de vrije weekenden wel nodig - de hele week werkte hij zich hard in het zweet met zijn dubbele baan. Het ene deel van de dag als de hoofdmeester, het andere deel als leraar vuurmagie. Het gebeurde dikkels genoeg dat hij doordeweeks nog laat aan zijn werk zat als hij er de volgende dag weer om zes uur uit moest. Maar vandaag niet, dat was hij niet van plan. Vandaag zou hij er de hele dag in blijven liggen als het moest. Althans, dat was wat hij in zijn hoofd had. Zijn slaap werd ruw verstoord door een stevig geklop op de deur, iets om van te schrikken omdat het zo plotseling door het kantoor weerklonk en hartenloos de serene rust verbrak. Met een zacht brommend gemompel ging Savador op zijn buik liggen, draaide zijn hoofd met een geërgerde diepe frons de andere kant op in de hoop dat het op zou houden en hij rustig verder zou kunnen slapen. Onwillig opende hij zijn ogen, zijn blik gleed met tegenzin door het pikkedonker naar de klok aan de wand. Negen uur. Het was pas negen uur in de morgen! Welke hondsbrutale gladiool flikte het om hem zo vroeg op een zóndag te wekken? Ruw sloeg hij de dekens van zich af en bleef nog even een tijd zwaar geïrriteerd naar het plafond staren. Saethion was inmiddels ook gewekt en gleed al net zo geïrriteerd als zijn meester door naar het voeteneinde van het bed om daar zijn rust te vervolgen. Zuchtend ging Savador op de rand van zijn bed zitten om zich vanaf daar moeizaam overeind te tillen. Met de diepe frons nog tussen zijn wenkbrauwen slofte hij traag richting de deur, griste in het voorbijgaan de zwarte ochtendjas van de stoelleuning en sloeg dat gepikeerd om. Verder nam hij de moeite niet wat meer kleding aan te trekken. Hij was nog half bezig de ceintuur om zijn middel om te knopen toen hij de deur openrukte. Nors en met zijn ogen halfdicht geknepen tegen het felle licht op de gang in tegenstelling tot de duisternis in zijn kantoor, staarde hij door de kleine kier neer op een zwartharig meisje. 'Je moet wel lef hebben om me zo vroeg op een zondagmorgen te wekken!' snauwde hij haar nijdig toe. Hij legde een knoop in zijn ceintuur en leek daarna wat te kalmeren. 'Wat moet je?' vroeg Savador daarna op een inderdaad wat kalmere toon, al klonk zijn stem nog onhartelijk en kil.

Het duurde even voordat ze antwoord kreeg op de klop die ze aan de deur had gegeven, maar ze stond rustig te wachten. Zodra de deur open ging keek ze recht in de slangachtige ogen van de hoofdmeester. Ze reageerde niet verbaal op zijn woorden. Het enige was dat ze even verbaasd keek. Hij sliep dus toch nog. Zij kon er echt niet tegen om zo laat op te staan. Dat kon te maken hebben met de manier waarop ze was opgevoed, maar ze vond dat je de dag verpestte als je er niet vroeg uitkwam. Op schooldagen was ze altijd om half zeven uit en ze mocht op zaterdag tot half acht blijven liggen. En haar uitslaapdag was op zondag, want dan mocht ze tot acht uur slapen. Ze had het schema en de regels nooit erg gevonden en was altijd erg fris als ze er zo ’s ochtends uitkwam. ‘Goedemorgen Master Savador. Het spijt me dat ik zo vroeg aan uw deur sta, maar ik ben hier om mijn rooster en informatie op te halen. Het spijt me als ik u heb wakker gemaakt. Dat was niet mijn bedoeling.’ Haar spijt was beleefd gezegd en er klonk iets van oprechtheid doorheen, maar niet veel. ‘Verder kom ik u ook de groeten overleveren van mijn ouders en mijn eigen informatie brengen.’ Ze zou hem als ze binnen was wel de brief geven die ze van haar ouders had gegeven. Ze had de brief zelf niet gelezen, maar haar moeder had haar wel verteld wat ze erin had gezet. Dat zou ze hem moeten vertellen en de rest wat erin stond mocht ze niet weten. Dat was alleen voor de ogen van Savador bestemd. ‘Zou ik binnen mogen komen?’ Ze hurkte door haar knieën en nam de witte kat in haar armen. Daarna kwam ze soepel overeind en keek hem aan. Misschien was ze nu zelfs wel groter dan hem als ze deze hakken aanhad, maar ze was niet iemand die haar lengte verborg dus stond ze fier hem aan te kijken.

Met een blijvende en gebruikelijke norsigheid bleef hij op het meisje neerkijken, het ergerde hem te zien dat ze er verbaasd over leek te zijn dat ze hem gewekt had. Als je dagenlang tot diep in de nacht doorwerkte had je je slaap wel nodig. Hij trok zijn neus ervoor op. Zij als leerlinge had het wel makkelijk. Een diepe frons verscheen tussen Savadors donkere wenkbrauwen, deze werd alsmaar dieper toen het meisje begon te spreken en hem ook nog eens een goedemorgen durfde te wensen. Wat je een goedemorgen noemde. Geen enkele morgen was goed, behalve als hij naast Diva wakker werd en zij het eerste was wat hij zag voor het begin van de dag. 'Werkelijk,' kwam het er nukkig uit. Rooster en informatie ophalen, het was ook altijd hetzelfde. Maar dat hij er daarvoor uit moest komen was helemaal bonje. 'En er is ook niet in die kleindenkende geest van je opgekomen dat het vandaag zondag is en het ook later kon?' zei hij er op een spottende toon achteraan. Het meisje had zich verontschuldigd dat ze hem gewekt had, verontschuldigingen waren als lege woorden voor hem. Ze hielden niets in, waren totaal overbodig. Verder kreeg hij nog de groeten van de ouders van dit kind. Leuk. 'Geef ze maar door dat ze een totaal ander kind thuis krijgen nadat ik de discipline er bij je ingeschopt heb!' schoot Savador voor hij het zelf besefte al uit zijn slof. 'Een kind dat met twee woorden spreekt, deftiger gekleed gaat, geen smerige katten meeneemt en vooral geen hoofdmeesters wekt op een vroege zondagochtend!' Hij had zin om de deur met een klap voor haar neus dicht te smijten, maar hield zich in. 'Dat beest komt er niet in!' antwoordde hij nors op haar vraag of ze binnen mocht komen, met een priemende wijsvinger wijzend op de witte kat in haar armen. Hij had een grote hekel aan katten, misschien nog wel erger aan die beesten dan aan honden. Eigenlijk vond hij alle dieren met een vacht grote vlooienbalen op pootjes. Met een ruwe ruk zwaaide Savador verder de deur van zijn kantoor open, als 'hartelijk' welkomstgebaar dat het meisje binnen mocht komen. Zelf slofte hij, nog gehuld in zijn ochtendjas, naar zijn bureau en knipte een enkele keer in zijn vingers om op die simpele manier alle kaarsen verspreid door het kantoor aan te laten wakkeren.

Ze knikte op zijn woorden. Ze kwam inderdaad haar spullen ophalen. Ze lachte even zacht op dat ze wel later had kunnen komen. Ze had hem de hele vakantie met rust gelaten zodat ze hem dan niet zou storen en nu was het de zondag voordat ze moest beginnen en dan wilde ze juist vroeg weten wat ze allemaal moest doen. Dan kon ze kijken wat ze voor de lessen nog moest voorbereiden en welke lessen er allemaal voor haar gepland stonden. ‘Het spijt me, Master Savador, maar ik heb een strikt ritme opgebouwd in de tijd dat ik nog thuis woonde en ben niet van plan daar vanaf te wijken zodra ik niet meer onder het gezag van mijn ouders sta. Ik wil mezelf en mijn ouders niet teleurstellen.’ Haar woorden waren rustig uitgesproken, maar niet goed over nagedacht. Ze had haar verstand laten spreken op een vraag die haar al miljoenen keren was gesteld. Haar gezicht betrok even op de woorden dat zij geen discipline had, maar ontspande haar gezicht. Ze mocht niet haar gevoel laten zien, maar hij maakte het haar lastig. Ze was op haar hoede en geïrriteerd door Savador en ze had geen idee waarom of hoe dat kwam. ‘Natuurlijk Master.’ Ze aaide de kat een keer en liet haar toen uit haar armen glijden. Terwijl ze naar binnen liep draaide ze zich even om. Ze zag de mond van de kat al open gaan en keek haar streng toe. ‘Nee. Je maakt geen enkel geluid totdat ik zeg dat het mag anders ga je de kooi in.’, zei ze streng. De mond van de kat klapte dicht en ze ging boos naar haar zitten kijken. Órelinde duwde de deur dicht en liep naar een stoel voor zijn bureau om daarop plaats te nemen zodra hij zei dat ze dat mocht. Ze pakte de opgevouwen brief die haar ouders haar hadden gegeven en gaf die aan hem. Het eerste gedeelte wist ze precies uit haar hoofd.
Geachte Master Savador,
Hopelijk ontvangt u onze brief in goede staat en zal het onze dochter zijn die het aan u geeft. Wij willen u onze groeten overbrengen en natuurlijk het inschrijfgeld voor het lesjaar van onze dochter. Zoals u misschien al heeft gemerkt, heeft onze dochter u de eerste week van haar verblijf niet gestoord. Wij waren er sterk op tegen dat zij u in uw vakantie zou storen. Het zal dan nu ook wel zondag zijn en rond het tijdstip van negen uur. We hopen dat dit niet te vroeg voor u is, maar wij hebben onze dochter opgevoed met een bepaalde discipline waarvan ze nooit zal afwijken. Doet ze dat dan is er iets ernstigs aan de hand.
De rest had zij niet mogen lezen. (Maar anders weet jij het niet duss..)
Wij willen een ander punt onder uw aandacht brengen. Onze familie heeft een bepaalde vloek en we willen zeker zijn dat veiligheid bij uw school voorop staat. Órelinde heeft een sneeuwwitte kat die de opdracht heeft gekregen ten alle tijden bij haar te zijn en haar niet te verlaten omdat dat de dood voor onze dochter kan betekenen. Sterft de kat dan sterft onze dochter. Sterft onze dochter dan sterft de kat. Ze zijn met elkaar verbonden en zullen hun hele leven met elkaar door moeten brengen. Wij hopen dan ook niets te zullen horen over bepaalde verwondingen die bij haar of haar kat zijn aangebracht. Op de leeftijd van 18 jaar zal ze niet meer zo kwetsbaar zijn en dan weten dat u ook uw taak in dit deel hebt volbracht.
Met geachte groeten,
Örkel en Präsilla Lúinwë.

Ze wachtte rustig totdat hij de brief had gelezen en keek ondertussen de kamer rond. Het was duidelijk dat dit zijn werkkamer, maar ook zijn slaapkamer was en rilde even bij het idee dat hij zo kon slapen. Zij wilde altijd haar werk en haar privéleven apart houden en zou zo niet kunnen leven. Toch richtte ze haar blik weer op Savador. Ze was benieuwd wat haar ouders hem nog meer hadden verteld.

Minachtend had hij een enkele wenkbrauw opgetrokken toen het zwartharige meisje gewoon om zijn woorden kon lachen. Hem onnodig vroeg wekken en dan, als het brutale nest dat ze was, haar amusatie hardop uiten - hoe dúrfde ze? Roerloos en met een ietwat dreigende blik in zijn ogen bleef Savador ijzig op haar neerkijken. 'Vind jij mijn woorden grappig?' vroeg hij zacht en op een griezelig kalme toon. Zijn beide wenkbrauwen zakten weer omlaag bij haar reden. Strikt ritme, er niet vanaf wijken, teleurstelling voorkomen. Jaja. In een ruk schoot hij naar voren, zodat zijn gezicht zich vlakbij het hare bevond en siste op een onheilspellende toon: 'Maar nú sta je onder het gezag van mij!' Op een zachte en haast fluisterende wijze volgde hij zijn verdere woorden in een rap tempo op. 'Wellicht heb je het zelf niet door, maar in mijn ogen stel je jezelf en je ouders al triestig teleur door zo onmenselijk vroeg aan de deur van de hoofdmeester aan te kloppen en daardoor je eerste fout al binnen te halen! Als je ook maar enig zelfrespect hebt pas je je aan naar hoe het er hier aan toegaat, gedraag je je zwijgend en beschaafd en zorg je er maar voor dat je jezelf een enkele kans gunt anderen respect voor je op te laten bouwen!' Savador trok zich weer terug in de deuropening en hoopte met deze woorden haar op de juiste gedachten te laten brengen, al was het maar een klein beetje. Gedachten die pasten in het beeld dat híj over de school en diens regelement had, die aansloten op het rolpatroon van zowel de leraren als de leerlingen. Hij zou zich niet aanpassen aan haar, dat behoorde zij maar te doen. Het was al een kleine troost dat ze de kat tenminste niet mee naar binnen nam.

Nurks was Savador verder zijn kantoor in gesloft en liet zich nu met een onderdrukkende kreun en met een hand tegen zijn overbelaste rugholte gedrukt neerzakken in de stoel achter zijn bureau. Zijn lippen waren zuur op elkaar geperst toen hij de papieren op zijn bureau wat ordende terwijl het meisje haar kat een strenge waarschuwing gaf waarna ze vervolgens ook binnenkwam. 'Zitten,' beval hij kortaf. Zijn kille ogen schoten naar het stuk perkament dat hem overhandigd werd zodra ze plaats had genomen. Zwijgend griste hij het uit haar handen en vouwde het in zijn bleke handen open om het op zijn eigen gemak door te nemen. Zijn slangachtige goudgekleurde ogen schoten over de woorden, regel na regel. Na de regel van het strikte ritme bleven zijn ogen even stilhangen, tussen zijn wenkbrauwen had zich inmiddels een diepe frons gevormd. Langzaam las hij verder. Het onderwerp over een bepaalde vloek werd aangesneden in het volgende stuk van de brief; een verbintenis met het leven van een kat, dat had hij nog nooit gehoord. De kat stierf als het meisje, volgens de brief heette ze Órelinde, ook stierf - andersom gold precies hetzelfde. Fraai was dat; gauw je kind droppen op een school en diens veiligheid aan de directie overlaten zodat je er zelf niet achterheen hoefde en de schuld op de personen kon schuiven aan wie je het allemaal toevertrouwde als er tóch iets gebeurde. Met een nog diepere frons vouwde Savador met trage bewegingen de brief weer dicht. Terwijl hij dat deed gleed zijn blik langzaam terug naar Órelinde om haar aan te kijken. 'Zo ..,' kwam het er zacht uit. '.. juffrouw Lúinwë.' De typisch Raziaanse/Erdse(?) achternaam kon hij niet soepel uitspreken; zijn Shadraansde accent was er overduidelijk in te horen. Hij legde de brief neer en schoof die over het bureau zacht terug naar Órelinde. 'Het blijkt dat je leven gebonden is aan dat.. schurftbeest. Daar moeten maatregelingen voor genomen worden. Je ouders hebben me het opgedragen je in alle veiligheid te nemen. Het zal dus niet meer dan normaal zijn als ik dat beest opsluit zodat er niks mee kan gebeuren. We willen geen schuld voor de hoofdmeester, wel dan?' Ietwat triomfantelijk leunde Savador naar achteren in zijn stoel; op zijn gelaat stond een tevreden, maar nauwelijks zichtbaar glimlachje.