In stilte liep hij langs de manshoge kasten. Zijn blik gleed over de ruggen van de boeken, de titels lezend. In zijn handen zelf had hij ook al een stapeltje, een kleine. Maar hij was niet tevreden. Het waren niet de boeken waar hij echt naar opzoek was geweest, maar wellicht had hij er toch iets aan. Maar het was ook lastig, er was geen boek met de titel Hoe Ehpony beter te maken in drie stappen. Hij wist wat hij zocht, maar tegelijkertijd ook weer niet. Het had duidelijk met haar magische energie balans te maken, niet met haar fysieke conditie. Iets wat je veels te gemakkelijk over het hoofd zag, omdat de magische geest nauwelijks tastbaar voor ons was. Veel lastiger te behandelen, dan ook alleen met spreuken. Maar hoe moest hij nou weten wélke spreuk hij moest hebben? In zijn armen rustte dan ook twee standaard boeken over magische ziektes en zwaktes, maar hij wilde meer gespecialiseerd. Maar over wat? Hij zuchtte vermoeid, misschien moest hij zich eerst maar gewoon storten op deze twee, kon hij hierin vinden waar hij nou eigenlijk precies naar opzoek wilde zijn. Bij de eerste tafel waar hij langs liep legde hij de boeken neer en schoof één van de stoelen naar achteren. Nogal eenzaam zat hij erbij, iets wat hem totaal niet stoorde. Hij haalde zijn lichte brilletje uit zijn borstzak te voorschijn, drukte deze op zijn neus en schoof het eerste boek naar zich toe. Hij was in eerste instantie niet zo enthousiast over het boek geweest, maar toen hij eenmaal het register bekeek en zag dat ze de hoofdstukken verdeeld hadden over de zeven soorten magie. Gelijk bladerde hij door naar de juiste bladzijde waar ze begonnen aan het Puffoonse gedeelte. Wellicht had hij er dan toch nog iets aan. Hij plantte zijn elleboog op tafel, leunde met zijn wang in zijn handpalm en begon vervolgens aandachtig te lezen.

Hm, wellicht niet één van mijn beste posten.
Maar u doet het er maar mij, Myst. c:

Ik kan ermee leven. Ik heb genoeg inspiratie :'D

Myst zuchtte zacht. Ze sloeg het boek, dat inmiddels helemaal vergaan was van het aantal keren dat het gelezen was, dicht. Het was een paperback versie van een Cassiaanse Roman. Het was een beetje nostalgisch, maar dat was juist wat de sfeer in het boek zo creeërde. Het eindige zo mooi, veel te mooi. Het was letter voor letter fantastisch geschreven, waardoor je bijna ging geloven dat zulke eindes in het echte leven ook bestonden. Maar helaas. Haar afzakkende broek herinnerde, toen ze opstond, haar gelijk eraan dat het echte leven niet zo gaat. Het was een teken dat ze nog steeds veel magerder was dan ze altijd was geweest, hoewel ze altijd wel slank was geweest. Ze drukte het boek tegen zich aan, sloeg haar armen eromheen en sloot haar ogen. Nog even wilde ze genieten van de romantiek, de liefde uit het boek. Nog even wilde ze ontsnappen aan het echte leven, echte gevoelens. Ze legde het boek op een kastje vlakbij de uitgang van de etage neer, waarna ze omhoog rende om haar haar even vast te maken. Ze propte het in een losse staart, waar haar lange groene lokken vrolijk uitsprongen. Ze deed alleen even wat mascara op, ze vond meestal de rest niet nodig. Ze had vannacht opvallend goed geslapen, dus de wallen onder haar ogen leken slechts een lichte schaduw van de donkere kringen die er zeer kort geleden zaten. Ze veegde nog even wat eigenwijze pieken achter haar oor, die net niet in haar staartje pasten. Daarna hobbelde ze weer te trap af naar beneden. Haar houding was redelijk vrolijk en een beetje diepzinnig, zoals ze zich altijd voelde als ze naar de bibliotheek ging. Ze pakte het boek en liep de trap af, de mooiste passage nogmaals in haar hoofd herhalend. Deze komt op mijn lijst met favorieten. Eenmaal beneden liep ze langs de deur van de aula. Hoe heerlijk het eten ook rook, ze had vandaag al een pistoletje op en had totaal geen honger. Ze was zeer benieuwd wanneer dat weer terug zou komen, als je bijna 2 weken zelden gegeten had. Je lichaam raakte er blijkbaar aan gewend, hoe ongezond het ook was om minder dan een half broodje op een dag te eten. Ze duwde langzaam de grote, zware deur van de bieb open, en liet haar ogen door de ruimte schieten. Ze rook meteen de geur van inkt op oud papier, de geur van opgeslagen intelligentie. Maar haar ogen vonden al snel iets wat niet in haar voorafgaande beeld van de bieb thuishoorde. Een zachtrode [jaja xD] pluim, aan een tafel. Het duurde een tel voordat ze teleurstelling dat ze niet alleen was wegzakte, want daarna herkende ze hem. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht en ze liep de bieb in, draaide zich om en sloot de deur. Ze stond een moment stil, twijfelend, en besloot daarna eerst hem te begroetten, en daarna maar naar een nieuw boek te gaan zoeken. Ze liep langs ze kant van de tafel tegenover hem, en op een meter of twee afstand begon ze te praten. 'Sam.' Haar stem was licht, vrolijk, hoewel haar klank nog steeds iets diepgaand was, vanwege het gevoel dat zelfs deze kleine, vrij onspecifieke bibliotheek haar bezorgde. Ze schoof de stoel tegenover hem naar achter, ging zitten en schoof hem weer aan, haar ogen op het boek dat hij las. 'Ephony?' Klonk haar stem vragend. De klank nog iets droevig door de situatie met Eph en Laurens. Vooral Laurens. Ze kantelde haar hoofd iets, leunde met haar ellebogen op de tafel steunend voorover en las een stukje mee, over geneeskundige magie. Daarna keek ze langzaam op naar zijn gezicht, naar zijn uitdrukking als hij aan het lezen was. Vooral het brilletje stond hem echt heel lief. En heel intelligent. Ze vond brillen eigenlijk nooit leuk staan, maar bij hem leek het gewoon te passen, alsof het een deel van het geheel was. Daarna vlogen haar ogen weer heel even over het boek en ging ze weer normaal zitten. 'Heb je een boek in déze bibliotheek gevonden, dat ook maar enigszins specifiek genoeg is?' Haar woorden klonken iets teleurgesteld en verafschuwend bij het stukje 'deze bibliotheek', gezien ze er echt een hekel aan had dat hier geen grote, mooie bieb was. Haar ogen zochten de zijne op, de warme toon erin. Ze was heel nieuwsgierig hoe hij aan zijn geneeskundige kennis was gekomen, maar ze vond het zo stom om te vragen. Alsof ze in zou schatten dat hij minder zou weten, dat hij minder intelligent zou zijn. Maar uiteindelijk kreeg haar nieuwsgierigheid de overhand, en probeerde ze de vraag absoluut niet neerbuigend te formuleren. 'Wanneer heb je je kennis over de geneeskunde opgedaan? Toen je op Nova was?' Nova stond er bekend om de meest ontwikkelde geneeskunde te hebben, dus vroeg ze het maar zo.

Hij had gehoord hoe de deur van de bibliotheek deels open en vervolgens weer dicht was gegaan, maar had er niet op gereageerd. Het kon iedereen zijn, nam de moeite dus niet om op te kijken. Zijn ogen gleden over de regels heen, namen de informatie in zich op die hij toch al grotendeels wist. Hij was teleurgesteld, wist dit eigenlijk ook al. Het bestond voornamelijk uit informatie over de longen en later ook de vleugels, woorden die hij ook in de ziekenzaal zelf al had laten vallen bij Laurens en Ephony. Ondanks dit, de teleurstelling van de informatie, las hij door. Wie weet, kwam hij toch nog íéts tegen dat van toepassing was. Waar hij een klein beetje aan had. Voor Ephony, voor de rest. Zijn blik vloog uit het niets met een rúk omhoog toen hij een maar al te bekende stem hoorde. Een stem die helemaal niet zo bekende hoorde te horen als hij haar maar twee keer eerder had gezien. Myst stond tegen over hem, een kleine stukje verder op. Zijn blik volgde haar bewegingen toen ze bij hem aan tafel kwam zitten. ‘Ja,’ Beantwoorde hij haar vraag, liet hierbij een lichte glimlach omhoog komen. Hij bleef naar haar kijken terwijl ze iets vooroverboog en duidelijk bij hem meelas. Pas na een tijdje liet hij ook weer zijn blik omlaag zakte, hervond de regel waar hij las en las weer verder. Hij voelde dat ze naar hem keek, maar hield zijn blik omlaag. Pas toen ze weer tegen hem sprak liet hij het toe weer op te kijken, hervond haar groene ogen weer en keek haar aan. Een licht, triestachtig glimlachje klom omhoog. Ze was ook duidelijk vaker te vinden in deze bibliotheek aan haar woorden te horen. ‘Nee,’ Gaf hij toe. ‘Alles behalve,’ Zachtjes zuchtte hij. ‘Maar ik voel me zo nutteloos als ik hélemaal niks doe, en ik kan nergens anders zoeken dan alleen deze bibliotheek.’ Zijn woorden klonken vermoeid, teleurgesteld. Zijn blik was weer afgezakt naar het boek, bladerde nu onwillekeurig door en sloeg zelfs uiteindelijk heel het boek dicht. Hij hield zichzelf voor de gek als hij dacht er echt nog iets uit te kunnen halen, maar hij kon er zó slecht tegen om helemaal níks te doen. Dat laatste gevoel was vooral hetgeen wat hij wilde voorkomen. Vandaar dat hij maar hopeloos in een basis boek aan het bladeren was gegaan. Hij had weer opgekeken naar Myst, lichtjes krulde zijn mondhoeken iets om. Hij nam zijn brilletje van zijn neus, lezen deed hij nu toch niet meer. ‘Ik heb twee jaar geneeskunde gestudeerd voordat ik overging op de studie luchtmagie,’ lichtjes legde hij zijn brilletje opgevouwen en wel neer op tafel, bleef haar aankijken terwijl hij dit deed. ‘Het is nogal een .. gecompliceerd verhaal waarom ik ben overgestapt op een andere studie.’ Zei hij toen. ‘Waarschijnlijk vermoei ik je er alleen mee,’ Wetend dat nette mensen, en Myst viel hier wel onder, waarschijnlijk door zouden vragen met 'Waaroms' en 'Hoezo's'. ‘Maar ik moet toegeven dat ik eigenlijk ook zo mijn kennis heb op gedaan op Nova, ja. Ze verkopen daar boeken, veel betere, die niet op Puffoon te vinden zijn.’ Hij had zijn onderarmen op tafel gelegd, was ontspannen iets meer naar haar toegebogen. Puur onbewust, iets wat altijd gebeurde bij mensen die je mocht. ‘Vroeger ging ik elke vakantie met mijn ouders naar Nova,’ Vertelde hij haar. ‘Heb zo de liefde voor deze planeet aangeleerd meegekregen,’ Hij grijnsde haar vaagjes toe, wist ze ook gelijk dat hij er echt behoorlijk zin in had om met haar mee te mogen gaan. Een lang weekend naar Nova, iets om naar uit te kijken. ‘Maarja, naast dat Nova natuurlijk zelf een prachtige planeet is.. de kénnis die ze daar hebben..’ Een lichte zucht ontsnapte hem, had haast een iets dromerigse kant. Het liefst had hij zijn studie geneeskunde daar afgemaakt, dat was zijn droom geweest. ‘Af en toe had ik echt gewild dat mijn bloed Novaans was, in plaats van Puffoons. Zelfs het talent voor luchtsturing dat ik heb doet me niet meer van mijn eigen thuisplaneet houden,’ Zijn blik zakte terug naar Myst, terug in haar ogen waardoor hij gelijk weer grotendeels afgeleid werd. Zijn ogen opeens iets groter, helder leek het wel. ‘Damn, dat kwam er arrogant uit,’ Besefte hij zich opeens. ‘Dat talent van me valt echt wel mee,’ Verbeterde hij zichzelf dan ook maar gelijk, nam zijn woorden terug. Hij kuchte een keer lichtjes. Oke, ongemakkelijk. Je kon het duidelijk van zijn gezicht af lezen. ‘Waarom ben je eigenlijk hier naar toe gekomen?’ Vroeg hij toen, trachtend zeer subtiel over te gaan op een ander onderwerp. ‘Speciaal voor mij?’ Een brede glimlach kroop omhoog, iets plagend, zijn woorden ongemeend.

Ze knikte begrijpelijk toen hij uitlegde wat hij hier deed, ze begreep het gevoel dat hij had. Hoewel ze er zelf vaak mee kon leven niets te doen, althans de laatste tijd, herkende ze het gevoel uit voor die tijd, voor ze... ze wilde er niet eens meer aan denken, ze was nu met Sam. Denk aan hem, verd*mme. Toen hij het boek dichtsloeg was er niks meer om naar te kijken, dus keek ze hem maar aan. Ze luisterde naar zijn antwoord op haar vraag, haar ogen oprecht geïnteresseerd. Ze was nieuwsgierig naar wat hij in het verleden had gedaan, wat hem had gemaakt tot wie hij was, een prettig knap en intelligent persoon. Shut it. Vertelde haar geweten haar droogjes, wetend dat ze zich het niet kon veroorloven aan hem gehecht ze raken. Maar ze kon er niets aan doen. Het ging té makkelijk, té natuurlijk. 'Natuurlijk vermoei je me er niet mee.' Ze glimlachte warm naar hem, oprecht. Ze wilde écht weten wat er in zijn hoofd omging, al ging het over broodjes met kaas. [Om maar even een droog voorbeeld te nemen ^^ ] Ze had geen idee waarom, maar het was toch zo. 'Dus je bent... gestopt met geneeskunde?' Ze leunde nog iets verder naar hem toe, nu over de helft van de tafel heenhangend. Haar gezicht dichtbij het zijne, haar ogen gefixeerd zoekend naar de antwoorden die ze hoopte in zijn ogen te vinden. Ze grijnsde en keek even naar beneden, naar haar handen toen hij zei dat Nova een prachtige planeet was. 'Dat hoef je mij niet te vertellen.' Mompelde ze, waarna ze weer naar hem op keek. Ze wist hoeveel kennis ze daar hadden, en vooral over geneeskunde. Haar moeder had ook altijd gehoopt dat Myst geneeskunde zou gaan studeren, omdat ze het zelf niet kon. Zelf voelde ze meer voor echt diepgaand lichtmagie te gaan studeren, echt alles ervan weten en het meeste beheersen. Ze keek hem iets verward aan toen hij zei dat hij wilde dat zijn bloed Novaans was. Hoewel het een fantastische planeet was, Puffoon was toch vast ook prachtig? Ze was er nooit geweest, maar ze had wel foto's gezien. Hoewel je dan natuurlijk weer alleen het toeristische gedeelte ziet, kon ze zich niet voorstellen dat de rest van Puffoon minder mooi zou zijn. Ze nam zijn talent voor luchtsturing op als iets natuurlijks, het paste bij hem, het hoorde bij hem. Dus toen zijn houding ineens veranderde keek ze ook iets verward. Ze lachte zachtjes hardop toen hij toen hij zich ongemakkelijk begon te verbeteren. Waarna ze weer glimlachend naar hem opkeek, haar glimlach geamuseerd, zelfs lichtjes vertederd. Wat... lief. Het duurde even, en ze wist ook niet zeker of lief het goede woord ervoor was, maar het was toch het dichtst bij het gevoel wat ze kreeg toen hij dat zei. Toen hij ineens over iets anders begon begreep ze dat wel, hij voelde zich nogal ongemakkelijk. Ze deed alsof ze er niets van merkte en keek hem vrolijk aan. Ze zag de speelse blik in zijn ogen en keek even weg, haar lippen bedenkelijk tuitend. Daarna keek ze met al een even speelse blik in haar ogen terug, hoewel haar stem doodserieus en onder controle was. 'Misschien.' Zei ze, waarna ze langzaam weer achteruit leunde waardoor er wat meer afstand tussen hun gezichten in kwam, iets waardoor ze makkelijker kon denken. Ineens pakte ze het boek van haar schoot en legde het zachtjes op tafel, naar hem toegedraaid zodat hij de titel kon lezen. 'Maar ook om deze bieb een van haar weinige klassiekers terug te geven.' Ze glimlachte vrolijk en stond op. Nadat ze vond dat hij wel genoeg tijd had gehad om de titel en de auteur te lezen pakte ze het boek weer op, bekeek het zelf nog even en draaide zich vervolgens om naar de rijen met boeken. Haar ogen gingen even zoekend langs de gegraveerde bordjes, zoekend naar Cassiaanse boeken. Uiteindelijk bleek het vlak voor haar te zijn, waardoor ze ietsje haar hoofd naar beneden boog en hoopte niet stom over te komen. Ze liep de gang in, wetend dat hij haar kon zien, proberend er geen aandacht aan te schenken. Als je gaat nadenken over hoe je loopt, ga je er alleen maar spastisch van doen. Dus ze haalde diep adem en liep zo makkelijk mogelijk, geen moment omkijkend of hij naar haar keek of niet. Uiteindelijk, bijna aan het einde van de gang draaide ze zich om naar de kast, en bekeek even de afdeling 'Cassiaanse Romans'. Ze leunde even iets achterover om de alfabetische volgorde beter in te kunnen schatten, en bedacht zich toen, dat ze de vorige keer een krukje had gehad om het boek te pakken. Oh nee. Ze keek met haar hoofd in haar nek omhoog, de precieze plaats waar het boek moest staan bestuderend. Uiteindelijk zette ze een stap dichter naar de kast waardoor ze er nu bijna tegenaan stond. Ze ging op haar tenen staan, en maakte zich lang. De arm waarmee ze het boek vast had zo ver mogelijk uitgestrekt. Uiteindelijk dwong ze haar enkels op de voorkant van haar tenen, alsof ze op spitzen stond. Ze had gewone ballerina's aan dus het koste veel kracht, en ze stond niet erg stabiel. Ze greep zich met één hand vast aan de boekenkast, en probeerde zich nóg langer te maken. Ze kwam met de helft van het boek bij de plank, dus ze kon hem hooguit dwars erin zetten, maar dat wilde ze niet. Ze probeerde haar lichaam nog meer te strekken. 'Kom op...' Kreunde ze zachtjes toen ze er bijna bij kwam, maar ze was echt gewoon niet lang genoeg. Koppig als ze was, bleef ze gewoon staan proberen.

[Zo op dat einde kun je mooi inspelen xD]

Een glimlach kwam omhoog bij het horen van haar woorden. De standaard woorden, de beleefde woorden. Hoe vaak had hij ze niet eerder gehoord? Hij keek haar aan in de ogen, zag haar oprecht geïnteresseerde blik. Ze vraagt er zelf om. ‘Waarschuw me als het te langdradig wordt,’ Hij grijnsde haar toe, probeerde zo al te zeggen dat het verhaal echt alles behalve interessant was. ‘Ik wil eigenlijk niets liever dan geneeskunde studeren, vandaar dat het ook natuurlijk mijn eerste keus was. Maar vroeger, daar voor al, luchtmagie heeft me altijd al gelegen. Ik ben volbloed Puffoons, me ouders waren beide getalenteerd en hun talent heb ik geërfd. Is het logisch dat ik me ongemakkelijk voel?’ Hij fronste lichtjes zijn wenkbrauwen, grijnsde haar toe. ‘Het klinkt vreselijk arrogant,’ Mompelde hij er achter aan, legde daarmee zijn ongemakkelijkheid uit. Hij zuchtte een keer diep, hervond de draad van het verhaal weer. ‘Mijn ouders hebben altijd al geprobeerd me richting luchtmagie te sturen, mijn cijfers en houding zeiden toen al dat ik het gemakkelijk moest gaan halen.’ Zijn blik gleed naar haar handen. ‘Ik was koppig, wilde toch liever het geen doen waarvan ik hield en koos toch, toen ik mijn diploma voor school had gehaald, geneeskunde.’ Afwezig gleden zijn vingertoppen nu over de nerven van het hout die zichtbaar waren in de tafel. ‘Mijn ouders zijn rijk, ik niet. Ze lieten me zelf voor mijnn kosten opdraaien. Wat ze deden in die tijd was eigenlijk ontzettend gemeen, vreselijk arrogant. Ik kwam in een situatie terrecht dat ik blut raakte. Mijn ouders boden me geld aan.. op voorwaarde dat ik over stapte op de studie luchtmagie.’ Zijn blik was vermoeid geworden, verdrietig haast. ‘Nou kan ik niet zeggen dat ik een hekel heb aan deze studie. Ik bedoel, het gaat me aardig gemakkelijk af. Mijn cijfers zijn goed, een stage was gemakkelijk te vinden. De lessen zijn dan ook wel interessant. Maar het is niet wat ik wíl,’ Hij keek langzaam weer op, vond Myst haar ogen weer. ‘Je moet nu niet te kwaad over mijn ouders denken,’ Hij glimlachte breed. ‘Ik veel opzichten ben ik een verwend rijkeluis kind, behalve dit. Mijn ouders zijn er heilig van overtuigd dat dit veel beter voor me is, beter voor me toekomst.’ Lichtjes ontstond er een frons. ‘Hm.. ik kom nu echt héél erg verwend over,’ Besefte hij opeens. ‘En arrogant,’ Zijn frons werd dieper. ‘Dadelijk geloof je me niet meer als ik zeg dat deze twee karaktereigenschappen behoorlijk meevallen.’ Diep ademde hij in en uit, richtte zijn blik op zijn handen die hij nu beide tegen elkaar aandrukte. Hij keek Myst weer aan, bleef haar aankijken terwijl hij wat verder gesproken had over Nova. Hoe meer hij erover sprak, hoe meer zin hij kreeg in het uitje met Myst. Hij was er echt al lang niet meer geweest, ‘Waar woon je eigenlijk, op Nova?’ Besefte zich opeens dat hij geen eens wist wáár ze precies heen gingen. Misschien moest hij toch wat mee informeren bij Myst hier voor hem. Zo ook hoeveel het ging kosten en alles. Nou ja, dat kwam later wel een keer. Eerlijk gezegd had hij er helemaal geen zin in om zo'n standaard, collega-achtig gesprek te hebben met haar. Liever dan onbenullig over koetjes en kalfjes. Zijn mondhoeken trokken verder omhoog, door in een grijns. ‘Misschien?’ Vroeg hij haar, toen ze dit antwoordde op zijn vraag. Zijn blik maakte zich niet los van die van haar toen ze langzaam achterover boog en iets terug zakte. Pas toen het boek boven tafel te voorschijn kwam schoot het hier heen, keek ernaar. Zijn ogen lazen de titel, de auteur. ‘Aha,’ Mompelde hij zachtjes. ‘En dan beschrijft ze haar antwoord op mijn vraag als 'misschien', terwijl het in feite simpel weg een boek terug brengen inhield.’ Hij trok expres ietsjes teleurgesteld zijn wenkbrauwen omhoog, alsof hij werkelijk gehoopt hier te zijn voor hem. Zijn blik volgde haar toen ze opstond. Stilletjes bleef hij zitten, zijn onderarmen nog steeds leunend op de tafel en zijn blik op haar achterhoofd gericht. Een afwezig, vriendelijk glimlachje rustte op zijn lippen. Hij zakte weg, in zijn eigen wereldje waarbij zijn blik op Myst bleef hangen. Dacht aan het moment dat hij met haar op de shuttle zou stappen. Minimaal drie uur, alleen met haar. Zonder druk van school op hun schouders, zonder éne Bellingar die in zijn nek hijgde en seinde wat hou zou moeten doen. Hij keek er naar uit, zag al voor zich hoe het ging. Alles ontspannen, gemakkelijk en vrolijk. In het begin had hij nauwelijks door hoe onhandig ze bezig was, staand op haar tenen zich proberend verder uit te rekken dan mogelijk was met haar kleine lichaam. Pas na een tijdje viel het hem op, haar gestuntel en geprobeer. Zijn éne mondhoek krulde omhoog, verder door zodat een scheve, haast charmante glimlach ontstond. Hij stond op, liep stilletjes naar haar toe. ‘Lukt het?’ Vroeg hij droogjes, stond op zo'n twee meter afstand en liet zijn éne schouder droogjes tegen de boekenkast aanleunen. ‘Misschien moet je er anders een krukje bij pakken?’ Stelde hij voor, alsof dat de enige mogelijkheid was. ‘Wellicht anders een ladder,’ Plagend trokken zijn mondhoeken omhoog in een glimlach. Bood zelf niet zijn hulp aan, wetend dat hij er gemákkelijk bij had gekund. Buiten dat, één omslachtig beweginkje met zijn hand vanaf hier en hij wist dat hij, zonder ook maar te bewegen, zo het boek erin kon laten schuiven. Lichtjes bevochtigde hij zijn lippen, liet zijn blik langzaam omlaag zakken tot aan haar tenen die letterlijk gemarteld werden op de manier waarop ze d'r bij stonden. ‘Doet dat geen pijn?’ Vroeg hij dan ook, nog steeds aan de droge kant.

Ze knikte vrolijk, maar ze zou toch niet waarschuwen. Ze zou ten eerste omdat ze heel benieuwd was gewoon blijven luisteren, en ten tweede omdat het beleefd was. Toen hij begon met dat hij geneeskunde had willen studeren, klonk dat logisch. Hij leek zich er erg voor te interesseren. Dus knikte ze en luisterde ze verder, haar ogen inmiddels afgezakt naar zijn mond. Ze keek onbewust naar zijn lippen die de woorden vormden. Toen hij iets aan haar vroeg schoten haar ogen even geamuseerd op naar de zijne, en na een tel gaf ze antwoord. 'Nee. Feiten mogen altijd gezegd worden, hoe ze ook klinken in andermans oren.' Haar glimlach werd iets breder na deze woorden en ze luisterde verder, waarbij haar blik onbewust weer afzakte naar zijn mond. Ze knikte begrijpelijk toen hij begon te vertellen dat hij toch voor geneeskunde had gekozen, dat zou zijzelf ook doen. Ze wilde haar eigen weg kiezen, niet degene waar haar moeder haar naartoe probeerde te leiden. Zelfs in de pauzes bleven haar ogen gericht op zijn lippen, gefascineerd door de manier waarop ze bewogen, waarop hij sprak. Ze voelde een steek van medelijden voor hem, voor wat zijn ouders hem aan hadden gedaan. Ze legde een van haar handen in bijna een automatisch gebaar over een van zijn handen, en bleef daarnaar kijken terwijl hij verder praatte. Toen hij zei dat het niet was wat hij wilde voelde ze nog een steek van medelijden, hoewel ze wist dat er helemaal niets was dat ze voor hem kon doen. Ze kon hooguit blijven luisteren naar zijn verhaal, want waarschijnlijk wilde hij het toch wel kwijt, al was hij bang dat hij haar ermee zou vermoeien. Ze wist niet zo goed hoe ze moest denken over zijn ouders, wat hij ook zei. Ze keek terug in zijn ogen en glimlachte zwakjes. Ze grijnsde even toen hij weer begon over hoe hij over kwam, hij had totaal géén idee, blijkbaar, van hoe hij over kwam. Hij kwam juist intelligent, warm en open over, en, nou ja, ze durfde het niet zo goed aan zichzelf toe te geven omdat hij negen jaar ouder was, maar toch kwam hij ook aantrekkelijk over. Ze kon zichzelf wel slaan omdat ze dat dacht en voelde, maar het was toch niet háár schuld dat hij zo over kwam? Haar ogen zochten de zijne weer op toen hij haar vroeg waar ze woonde. 'Weet je een beetje hoe Nova ingedeeld is? Ik woon iets ten Noorden van het centrale meer, Luce. Ik woon in een klein dorpje, nou, niet eens echt een dorp. Meer een verzameling huizen. Het heeft niet eens een naam.' Ze grijnsde terug naar hem, een haar ogen kregen de lichte blik die ze altijd kreeg als het over Nova ging. Ze hoorde zijn antwoord op haar antwoord, nadat hij het boek herkend had. 'Misschien was mijn onderbewustzijn wel op zoek naar jou.' Zei ze, waarna ze hem een knipoog gaf en wegliep. Ze was nog steeds aan het proberen toen ze ineens stilletjes zijn stem hoorde. 'Ziet het eruit alsof het lukt?' Zei ze, mompelend, haar stem vol van de inspanning die ze deed om het boek op zijn plaats te krijgen. Ze zuchtte even toen hij zei dat ze er misschien een krukje bij moest pakken. Haar ogen rolden kort waarna ze haar grip op de plank verstevigde, en zichzelf omhoog probeerde te drukken. Toen hij 'ladder' zei, verstarde ze even en liet zich daarna langzaam van haar tenen weer normaal naar beneden zakken. Daarna draaide ze zich naar hem om, zag zijn nonchalante houding en probeerde geïrriteerd te kijken. 'Je mag ook best helpen hoor.' Daarna brak er een glimlach door, die haar geïrriteerde blik verpestte. Ze volgde zijn blik naar haar tenen en keek daarna weer naar zijn gezicht. 'Op deze schoenen? Ja. Maar op spitzen niet meer, daar train ik al behoorlijk lang op.' Ze trok even één mondhoek verder omhoog, wat voor een scheve glimlach zorgde. Daarna liet ze haar schouders hangen en keek ze goed geacteerd heel zielig. 'Wil jij als ladder fungeren?' Haar ogen keken groot, onschuldig naar hem op, maar er was wel een kleine twinkeling in te zien. 'Je hebt twee mogelijkheden, waarvan één mij het meest voor de hand liggend lijkt.' Ze verschoof even haar blik naar de plank daarboven, en keek hem daarna weer aan. Haar stem was doodserieus, haar ogen nog steeds onschuldig. 'Óf je tilt me op zodat ik het zelf kan terugzetten, óf je zet het zelf terug. Je kan zelf wel bedenken wat de meest voor de hand liggende is natuurlijk.' Daarna werden haar ogen weer vrolijk, hem speels aankijkend. 'Nou, kiezen meneer.' Haar stem al even vrolijk als haar ogen. Ze stak half het boek naar hem uit, maar meer alsof ze het hem liet zien, niet alsof ze het hem ging aangeven. Ze liet de keus echt aan hem, wel benieuwd hoe hij hierop zou reageren.

‘Nou, niet echt.’ Gaf hij toe, toen ze aan hem vroeg of het eruit zag of het lukte. Zijn glimlach werd enkel breder, duidelijk geamuseerd. Loompjes bleef hij erbij staan, geheel in de rol alsof hij echt niet doorhad dat hij er gemakkelijk bij kon. Bij het zien van haar wegrollende ogen perste zijn lippen zich lichtjes op elkaar, moest een zacht gegrinnik bij zich houden. Ze kwam behoorlijk arrogant over, waarschijnlijk zonder dat ze het doorhad. Lichtjes liet hij zijn wenkbrauwen op een onschuldige manier optrekken toen hij haar houding zag veranderen. Hij keek haar aan, ‘Ach neejoh, kleine moeite.’ Zijn reactie klopte totaal niet. Alsof het een kleine moeite was haar niet te helpen, terwijl je zoiets enkel hoorde te zeggen als hij haar juist wel wilde helpen. Breed glimlachend keek hij haar dan ook aan, plagend. Onverschillig had hij gevraagd naar haar tenen, was toch lichtjes on de de indruk geweest. Nadoen kon hij zeker niet. Niet dat hij het ooit zou proberen. ‘Ah,’ Klonk het zachtjes en begrijpend bij de uitleg die volgde. ‘Mevrouw doet aan ballet,’ Zei hij met een licht glimlachje, vond het leuk om meer dingen over haar te weten te komen. Vragend trok hij lichtjes een wenkbrauw op bij het zielig opgezette gezicht. Verbaasd schoot ook zijn tweede wenkbrauw omhoog bij het horen van haar volgende woorden. Een zacht geproest was hoorbaar in zijn keel, zijn voorhoofd weer ontspannend. ‘Ik moet als ladder dienen?’ Vroeg hij haar, waarna Myst weer verder sprak. Hij bleef haar aankijken, ‘Aha,’ Zei hij zachtjes nadat ze de twee mogelijkheden had voorgesteld. Voor een moment was hij stil. ‘En als ik nou de derde kies?’ Vroeg hij toen. Eén mondhoek trok omhoog in een haast uitdagende grijns. Hij drukte zichzelf met een licht zetje weer overeind, leunde op deze manier niet meer tegen de boekenkast aan. Precies op het zelfde moment leek Myst voor hem te groeien. In een draaiende beweging van zijn pols balde hij zijn vuist, haalde deze iets omhoog. Myst kwam ook verder omhoog, hij zette een stap dichterbij. Luchtsturing. Puur en alleen maar gebruikmakend van luchtsturing. Iets wat hem toch erg veel moeite kostte, zonder het te laten zien. Het was anders dan een steen op tillen, het zwaartepunt van het menselijke lichaam was heel anders. Daarnaast kwam het evenwicht van de persoon zelf er ook nog iets bij kijken. Continu moest hij namelijk de lucht rond haar, die voor haar stevig aanvoelde, veranderen, om ook écht de lucht overal rond haar die stevigheid te laten behouden. Haar gezicht belandde uiteindelijk op de zelfde hoogte als die van hem, terwijl hij nu toch aardig, eigenlijk té, dichtbij stond. Nog steeds was zijn glimlach zichtbaar, had nu iets charmants of ontdeugends. ‘Mag dat ook?’ Maakte hij droogjes zijn eerdere vraag af. Zeer flauw, maar hij kon zich niet inhouden: Toen Myst uiteindelijk dan haar boek wilde terugzetten gaf hij enkel een licht zetje van zijn éne wijsvinger. Het boek werd losgetrokken uit haar vingers, schoof zichzelf netjes terug. Breed grijnzend keek hij haar aan, vrolijk door zijn eigen plagerij. Uit het niets zakte zijn grijns opeens weg, werd zijn blik vragend. ‘Myst,’ Zei hij, ‘Hoe oud ben je?’ Vroeg hij zachtjes, haar recht aan blijven kijkend. Een vraag, zo verkeerd op te vatten. ‘Dan zit je dus.. in de vierde?’ concludeerde hij uit haar antwoord. Hij knikte een keer lichtjes. ‘Zweef je wel lekker of wil je weer op je eigen voeten staan?’ Zijn grijns, net zo snel verdwenen, kwam nu even snel weer terug.

Niet zo heel groot, sorry

Ze knikte toen hij concludeerde dat ze op ballet zat, keek vrolijk terug in zijn glimlach. Ze hoorde hem proesten als antwoord op haar woorden, en keek even lichtjes verbaasd. Toen zijn 'aha' er droogjes achteraan kwam werd haar glimlach ietsje breder. Terwijl het stil viel keek ze in zijn ogen, waarna ze luisterde naar zijn... antwoord, al was het dat niet echt. Ze keek met verwarde ogen in zijn grijns, wat was hij van plan? Ze keek naar zijn handelingen, en toen gebeurde het. Een vreemd, duwend gevoel duwde haar omhoog, ze zag haar zicht veranderen. Haar ogen werden groot, nog steeds op zijn hand gericht. Uiteindelijk keek ze naar beneden, haar voeten boven de grond bungelend. Ze spande haar spieren aan om zich rechtovereind te houden, hoewel dit bijna niet nodig was. Ze wilde het hem niet onnodig moeilijk maken, al had ze geen flauw benul hoeveel hij kon. Uiteindelijk gingen haar grote, nu ook iets opgewonden, ogen naar zijn gezicht. Ze was helemaal stil, haar ogen nu op gelijke hoogte als de zijne. Hun gezichten maar enkele centimeters van elkaar verwijderd, iets wat haar gedachten in de war bracht. Wat wás er toch met hem? Haar ogen keken in de zijne, terwijl de hare langzaam een vrolijke, speelse uitdrukking kregen. Toen hij de stilte verbrak knikte ze, nog steeds niet echt in staat iets ze zeggen. Ze had, waarschijnlijk door de schrik als reactie op zijn handelingen, het boek dicht tegen zich aangedrukt, beide armen eromheen geslagen. Langzaam verschoof ze het naar een hand, en draaide zich naar de boekenkast. Haar ogen lieten de zijne pas los toen dat echt nodig was, en ze stak haar arm ietsje uit, nu was het niet zo hoog meer. Maar vlak voordat ze het boek terug kon zetten, schoof het uit haar hand. Haar gezicht iets angstig omdat ze bang was dat het zou vallen, maar het schoof precíés netjes waar het hoorde, in de boekenkast. Ze draaide zich weer om naar hem, het draaien in de lucht was een vreemd gevoel. Ze spande haar buik strak aan om haar evenwicht te bewaren, en keek toen met nog iets grote ogen in de zijne. Haar ogen vlogen kort over zijn grijnzende gezicht. Toen zijn grijns opeens wegzakten vonden haar ogen binnen no-time de zijne, benieuwd wat er was. Ze knikte heel licht toen hij haar naam zei, haar ogen in de zijne. Zijn zachte stem deed meer dan zijn grijns, haar handen trilden lichtjes. Zijn vraag betekende misschien helemaal niets, maar het was juist wel dé vraag die deze hele situatie zo fout maakt, dé vraag waarom dit eigenlijk niet kon. Ze klemde haar kaken op elkaar en sloot haar ogen, niet in staat hem aan te kijken als ze antwoord gaf, zichzelf behoedend voor de mogelijke gevoelens in zijn ogen. Het kan niet, het mág niet. 'Zestien.' Fluisterde ze, waarbij haar stem lichtjes trilde. Haar ogen bleven gesloten, luisterend naar zijn ademhaling. Ze knikte toen hij zijn correcte conclusie met haar deelde, en hield haar ogen nog even gesloten. 'Jij?' Haar woorden niet meer dan een ademloze fluistering nu, hoewel daardoor de lichte angst erin beter verbloemd werd. Pas toen ze de grijns in zijn woorden hoorde opende ze haar ogen, een zwakke glimlach op haar gezicht. Ze keek even naar beneden, naar haar eigen benen die boven de grond bungelden en naar zijn benen die gewoon stevig stonden. Heel even liet ze een blik naar zijn gezicht schieten, onbewust genietend van zijn nabijheid, wat een glimlach veroorzaakte. 'Ik denk...' Klonk het zachtjes, waarna ze een keer haar keel schraapte, 'dat je me wel weer kunt neerzetten.' Ze keek terwijl ze zakte naar beneden, tot haar voeten weer op de grond stonden. Even schoven haar voeten heen en weer over de grond, zodat ze zeker wist dat ze stevig stond. Daarna pas richtte ze haar blik op, haar gefascineerde ogen in de zijne. 'Kun je vliegen?' Haar stem ietsje ademloos, de fascinatie erin duidelijk te horen. De stilte tussen haar vorige en de volgende woorden was kort, niet lang genoeg voor een antwoord. 'Heb je vleugels?' Haar wenkbrauwen trokken onwillekeurig ietsje omhoog, wat haar gefascineerde blik helemaal afmaakte. Haar ogen zakten, zodat ze recht vooruit keek, tegen zijn borstkas aan. 'De wereld ziet er vanaf jouw hoogte heel anders uit, weetje.' Overgaand op een lichter onderwerp, haar stem al een stuk droger. Ze bleef staan waar ze stond, voelde niet echt de behoefte weer terug te lopen naar de open ruimte bij de tafel. De kasten vol boeken zo dicht op elkaar gaven iets warms, iets knus aan de omgeving. Of misschien was het alleen omdat hij erbij stond, dat wist ze niet. Uiteindelijk leunde ze iets opzij, waardoor ze nu zo stond als hij eerst stond, en keek hem weer aan. Ze had niet de behoefte gevoeld achteruit te stappen, niet geïntimideerd door zijn nabijheid.


Ik kan ermee leven ^^

Zodra ze haar leeftijd had laten ontvallen had hij nog net zijn gezicht in de plooi kunnen houden. Negen jaar verschil, zelf had hij ook al met zoiets in zijn hoofd gezeten. Maar om het nu zo direct als waarheid te horen, was toch niet leuk. Ondanks dat hij zijn gezicht in de plooi had kunnen houden was dit niet met zijn blik gelukt. Deze was ietsjes koud geworden, haast teleurgesteld, of meer verdrietig. ‘Vijfentwintig,’ Beantwoorde hij haar ook zachtjes toen ze naar zijn leeftijd vroeg. Het was zo fout, zó fout, vooral vanwege haar reactie. Ze reageerde op een manier waarmee ze niet hóórde te reageren. Teleurgesteld haast. Iets wat het voor hem nóg moeilijker maakte. Zijn vrije hand kwam in een rare beweging iets omhoog. Néé. In de zelfde beweging balde hij hem tot een vuist, bracht hem weer omlaag. Waar dacht hij wel niet mee bezig te zijn? Zijn ogen schoten weg, los van haar blik. Bevrijdt van deze prachtig groene ogen leek hij gelijk een stuk helderder naar te kunnen denken. Dit ging echt te ver, dit kón niet zo doorgaan. En het erge was, was dat hij dadelijk Myst er in mee sleurde. Dat moest hij al helemaal niet hebben. Een kort moment in zichzelf, waarna hij weer opgekeken had naar Myst. Hij schonk haar een afwezige glimlach bij haar antwoord, liet haar langzaam weer zakken totdat ze weer stevig met beide voeten op de grond stond. Slecht idee, nooit meer doen. Soepeltjes ging zijn hand een keer luchtig door zijn haren heen, bracht ze zo losjes weer een beetje in model. Hij had bij deze beweging ook nonchalant een stapje naar achteren gezet, bouwde zo weer een beetje afstand. Afstand die er hoorde te zijn, vond hij, tussen hun. Een lichte glimlach kroop omhoog, ‘Ik denk niet op de manier waarop jij nu denkt,’ Beantwoorde hij haar woorden iets omslachtig. ‘Maar ja, ja ik kan vliegen.’ Zijn glimlach had nu iets geamuseerds, vond zijn eigen antwoord grappig. Bij haar volgende vraag knikte hij lichtjes, gaf verder geen hardop of uitgebreider antwoord. Ze had het nogal right to the point gevraagd, iets wat meestal niet gebeurde. Hij had er geen precize redens voor, maar zijn vleugels vond hij toch aardig iets privé's. Niet iets waar hij het met iemand die hij nog niet zo goed kende er uitgebreid over ging hebben. Zachtjes grinnikte hij om haar woorden, ‘Kan me voorstellen. Jij bent natuurlijk gewend dat alles twee keer zo groot is, vanuit zo'n laag gezichtspunt,’ Plaagde hij haar met een scheve glimlach. Uit het niets zakte zijn glimlach weer weg. Wat had hij nou juist tegen zichzelf gezegd? Dat hij niet op deze manier met haar om hoorde te gaan. Of was dit te overdreven? Voorzorgsmaatregelen. Dan kon hij net zogoed helemaal niet meer in d'r buurt komen. Misschien is dat inderdaad wel beter. Zijn blik werd afwezig, heel zijn gezichtsuitdrukking kreeg iets triests over zich heen. Hij kon toch gewoon met haar om blijven gaan? Kán dat echt? Zijn blik schoot een keer omhoog naar Myst, zakte toen weer weg. Hij moes toegeven, ze was interessant. Interessant op een foute manier. Op een manier waarop hij totaal níét naar een leerling hoorde te kijken hier. En haar reacties dan ook. Haar onnozele, misschien iets verlegen blikken. Hij is dan misschien niet goed in flirten, dom is hij ook niet. Alhoewel. Misschien beelde hij dit laatste wel allemaal in. Wílde hij dit zien. Diep zuchtte hij. Nu moest hij niet een gedeelte op Myst af gaan schuiven. Geen goed plan. Nog iets meer afstand, zijn blik ging weer naar haar toe. Het leek wel alsof zijn blik minder warm was dan eerst, afstandelijker. ‘Ga je nog een ander boek uitzoeken?’ Probeerde geïnteresseerd te klinken, ook al was wel duidelijk dat hij met heel iets anders bezig was. ‘Wat is eigenlijk je hele naam?’ Vroeg hij zachtjes nadat ze antwoord had gegeven op zijn eerdere vraag. Had zelf niet door dat hij nog steeds, ook al had hij zichzelf opgelegd dat dit niet mocht, doorging met dingen van haar te weten komen. Kleine, onbelangrijke dingen. ‘Heb je enig idee waar ik misschien.. ook maar íéts kan vinden waarmee ik Ephony kan helpen?’ Oprecht vragend keek hij Myst nu aan. Zij was hier langer dan hem, misschien kende ze de bieb beter. Hij draaide zich om, stak zijn hand losjes uit naar de tafel een stuk verder op. Zijn boek kwam tot leven, kwam omhoog op zijn onzichtbare luchtstroom. ‘Dan leg ik deze even terug, heb er niet zoveel aan.’ Met een lichte glimlach keek hij naar haar om, terwijl hij het boek onder zijn rechterarm nam, leunend tegen zijn heup, omklemd door zijn hand. Verwachtte ergens half dat Myst hem gewoon zou volgen.

En dan ben je opeens in een bui om zeer éénzijdige gevoelens te beschrijven
dus níét tegenstrijdige.
Komt ontzettend goed uit op dit moment

Hij dacht misschien met zijn hand door zijn haar te gaan het nemen van afstand te verbloemen, maar bewust van zijn aanwezigheid als ze was, merkte ze wel dat hij achteruit ging. Heel kort trokken haar ogen iets samen, probeerde de betekenis eruit te halen. Ze keek weer omhoog, weer in zijn ogen. Toen hij lichtjes knikte als antwoord op haar vraag, kwam dat toch meer gesloten open dan wanneer hij gewoon had gezegd dat hij vleugels had. Haar ogen bleven in zijn ogen, haar uitdrukking tussen licht verward en nadenken in. Toen hij haar plagend antwoordde, veranderde haar blik al snel naar iets vrolijker, iets droger. Iets minder gevoelig, iets meer oppervlakkig. Haar uitdrukking verstarde, bleef stil staan terwijl ze zijn verandering in houding waarnam. Haar gedachten leeg, haar glimlach zakte ook langzaam weg, langzamer dan de zijne. Ze voelde zich stom, om een of andere reden. Alsof ze zojuist iets heel stoms had gedaan en hij haar daarvoor strafte. Ze keek naar de grond, een klein streepje tussen haar wenkbrauwen verschijnend, lichter dan een frons. Kom op, stel je niet zo aan. Toen haar gezicht langzaam weer omhoog gleed, naar zijn gezicht, zag ze dat hij niet echt meer naar haar keek, in gedachten verzonken was. Geen vrolijke gedachten, zo te zien. Zijn trieste uitdrukking gaf haar het gevoel dat ze hem wilde troosten, al had ze geen idee hoe. Ja, maak het nog erger. Je ként hem nauwelijks. Toen hij plots begon te praten en haar wél weer aankeek, glimlachte ze kleintjes, misschien zelfs ietwat verontschuldigend. 'Misschien. Ik neem alleen mee wat ik de moeite waard vind. Aanraders?' Schoot er bijna automatisch over haar lippen, zonder dat ze erover nadacht. Haar glimlach werd ietsje groter, hoewel haar ogen nog steeds afwachtend in de zijne keken, niet begrijpend waar zijn uitdrukking op sloeg. Zijn volgende vraag, met een zachtere stem, die helemaal geen verband had met de vorige, kwam niet onverwachts. Nearvus had haar al zijn hele naam verteld, wel zo eerlijk als hij de hare dan ook wist. 'Mystralic Nuxian.' Zei ze, haar ogen nog steeds zoekend in de zijne waarna ze haar blik weer liet zakken, niet bewust naar een bepaald punt kijkend. 'Jaja stomme naam, ik weet het.' Mompelde ze zachtjes, ze wist niet of hij het kon horen. Haar mond vertrok even bedenkelijk bij zijn vraag, ze had hem wel wat dingen gehoord die ermee te maken konden hebben, dingen die ze hem ook had horen noemen. [Ja dat is niet zo, maar anders weet ik ook niet wat ik hierop moet antwoorden. ] 'Lichamelijke luchtmagiebalans? Er was een boek waarbij zoiets in de catalogus stond. Een vrij klein en oud, wit boek. Dan zou je bij luchtmagie en dan het geneeskunderek moeten kijken.' Haar stem klonk wat onzeker, ze wist heel weinig van geneeskunde en praatte er daarom niet graag over, bang dat ze dom over zou komen, iets zou zeggen dat helemaal nergens op sloeg. Ze volgde de richting waarin zijn hand bewoog, zag het boek van de tafel afkomen. Ze knikte wat afwezig toen hij zei dat hij het boek terug ging zetten, haar ogen nog steeds naar beneden gericht. Ze liep iets langzamer dan hem, maar wel achter hem aan. Ze wist toch al waar hij heen ging, waar het boek vandaan kwam. Dus toen ze bij het algemeen gedeelte geneeskunde aankwam stond het boek allang weer in de kast. Haar ogen schoten heel even langs de zijne, nog steeds iets onzeker, maar ook nog steeds zoekend naar de reden voor de plotselinge verandering van zijn houding. 'Kom.' Zei ze, iets schor. Ze schraapte haar keel en ging hem voor, langs de bordjes aan de kasten kijkend, hoewel ze prima waar de kasten met boeken van Puffoon zaten in de bieb. Uiteindelijk remde ze haar pas ietsjes, sloeg een smal paadje tussen twee kasten in, ze zouden er nauwelijks naast elkaar kunnen lopen. Uiteindelijk bleef ze voor het geneeskunderek staan, ze keek hem even in zijn ogen. 'Het moet hier ergens tussen staan. Ik kan me de auteur of titel niet herinneren, sorry.' Haar stem ook echt verontschuldigend, zakte ze door haar knieën, waardoor ze op haar hurken zat. Met haar middelste drie vingers gleed ze langs de titels, haar ogen sloegen automatisch de boeken over die niet wit waren. 'Hmm.' Klonk er zachtjes uit haar keel, terwijl ze een boek uit de kast trok, het op de grond neerlegde en daarna verder zocht. Verder geen verklaring, ze ging verder met de rij boeken erboven. Het leek haar logisch dat hij boven begon en zij onder, hij moest verder bukken en zij moest verder rekken wilden ze anders bij de planken komen. Eenmaal bij de derde rij gekomen wierp ze weer een blik op hem, naar zijn gezicht dat naar de boeken keek. Een lichte frons verscheen op haar gezicht, hij scheen nog steeds zijn houding niet terugveranderd te hebben. Heb ik iets fouts gedaan? Gezegd? Was dat naar zijn vleugels vragen te veel? Is dat iets dat je niet zomaar vraagt? Vroeg ze zich in gedachten af, voelde zich nog steeds dom omdat ze zijn gedrag niet kon verklaren. Een lichte zucht verliet haar lippen toen ze halverwege de derde rij was, ze had graag gewild dat dit niet nodig was, dat ze gewoon de schrijver had onthouden en het zo had kunnen vinden.


Zo, hier kan je ook weer lekker veel mee. Not.

‘Altijd,’ Kwam er met een lichte, wazige glimlach over zijn lippen zodra ze hem om aanraders vroeg. Hij las veel, ook naast de boeken van zijn studie en verderre/andere informatie. ‘Helemaal niet,’ Murmelde hij droogjes zodra Myst gelijk haar commentaar gaf over haar naam. Eerlijk gezegd, vond hij het wel wat hebben. Een typische Novaans klinkende achternaam, met daarvoor een bijzondere naam. Hij vond het perfect passen bij haar, simpel en leuk afgekort tot Myst. Hij probeerde zijn blik neutraal te houden, iets wat ontzettend slecht lukte juist omdat hij er continu mee bezig was. Hij zocht een blik waarmee hij haar nog wel kon aankijken, puur uit beleefdheid.. En ook omdat hij het wilde. Zijn mondhoeken trokken lichtjes omhoog. ‘Je hebt opgelet,’ Klonk het waarderend zodra hij haar woorden hoorde die hij eerder een keer had laten ontvallen. ‘Momentje,’ Had hij nog zachtjes gezegd toen hij zijn boek weer van tafel had gepakt om deze terug te gaan leggen. In een gewoon tempo liep hij door, zonder haast. Bij de juiste kast stopte hij, zocht met zijn ogen de juiste plek op. Vervolgens liet hij in zijn beweging terwijl hij het boek omhoog haalde, het boek ook los. Gewichtsloos leek het terug te zweven naar zijn oorspronkelijke plaats. Net op het moment dat het terug schoof op zijn plek kwam Myst de hoek om, trok haar aandacht vanuit zijn ooghoeken met haar ongewone haarkleur. Hij keek naar haar om, keek haar een kort moment aan. Haar blik, het deed zijn mondhoeken die net lichtjes voor haar omhoog gekruld waren weer omlaag zakken. Hij kostte hem enkele tellen voordat hij weer in beweging kon komen, en haar kon volgen terwijl ze al voor hem uitliep. Dit wilde hij nou ook weer niet, dit was zijn bedoeling helemaal niet. Snapte ze het zelf dan ook niet? Vermoeid zakten zijn ogen voor een kort moment dicht. Misschien zag ze het helemaal niet zo, dwaas. Misschien zag zij nu enkel iemand die opeens geheel debiel gaat doen, zonder ook maar een enkele goede reden. Een paar leeftijden, dat alleen. Maar dat wíst hij al, waarom moest hij er dan zo op reageren? Schuldbewust vlogen zijn ogen nu naar de grond, volgde haar voeten terwijl ze verder liepen. Maar wat moest hij dan? Het was vreselijk verwarrend dit. Hij had niet door dat haar tempo verminderde, was te veel in zijn eigen wereld. Daardoor keek hij dan ook iets schichtig op toen ze opeens, voor hem, leek te stoppen. Zijn blik vloog naar de kast waar ze waren beland, volgde haar het smalle paadje in. Waarom.. waarom moest hij nou weer zo'n gek gevoel krijgen? Zijn ogen schoten naar de twee boekenkasten waar ze tussen liepen, vervolgens door naar Myst haar achterhoofd die voor hem liep. Aah, hij moest écht gaan ophouden nu. Gewoon, normaal doen. Hopelijk kon hij de rare gedachtes die ondertussen, waarschijnlijk, al waren ontstaan in Myst haar hoofd nog verhelpen. ‘We vinden het wel,’ Gaf hij nog wat afwezig terug als reactie op haar verontschuldigende woorden, was al blij met het kleine beetje hulp dat hij überhaupt kreeg. Het duurde opnieuw even voordat hij besefte dat hij waarschijnlijk zelf ook maar beter kon beginnen met zoeken. Hij zakte zelf ook door zijn knieën, net zoals Myst. Puur omdat hij dacht dat Myst het hier zelf beneden had zien staan en daarom hier begon met zoeken. Kon hij maar beter hier helpen met zoeken, toch? Hij zat naast haar op zijn hurken, fronste telkens geïrriteerd zijn wenkbrauwen. Zijn bril lag op de tafel voorin de bibliotheek, vergeten. Geërgerd ontstond er opnieuw een frons. Hij plukte een wit boek uit de kast, iets groter. Hij hield het van zijn gezicht af, probeerde de letters scherp te krijgen. Met moeite las hij de titel om het vervolgens met een zucht weer terug te kunnen zetten. ‘Maar..’ Zei hij, om dit saaie werkje op te kunnen vullen met wat leukers. ‘Houd je van Cassiaanse Romans?’ Dacht terug aan het boek was Myst zonet had laten zien. Toen ze nog aan tafel zaten. ‘Want dan kan je Medrìth Blaikýe proberen.’ Opnieuw trok hij een boek uit de kast. ‘Ik weet niet of ze boeken van haar hier hebben, weet ook niet of je haar kent. Kan jij dit lezen?’ Hij reikte haar het boek toe, de titel ervan klein en in goude glimmende letters die nauwelijks zichtbaar tegenover het wit. ‘Hm, ook niet dus.’ Concludeerde hij uit het oplezen van de titel. Hij nam het boek weer van haar over, propte hem weer terug waar hij hem net vandaan had gehaald. ‘Weetje zeker dat hij helemaal wit was? Zelf vind ik trouwens persoonlijk Sylke Brooms heel erg goed. Ooit gelezen? Hij schrijft echt prachtige romans. Het boek "Onuitgesproken verlangen",’ Een korte pauze tussen zijn woorden ontstond, wreef met duim en wijfvinger over zijn ogen. ‘Ik heb mijn bril nodig,’ klonk het geïrriteerd. ‘Maar,’ Zei hij weer, hij richtte zijn blik maar haar kant op. ‘Dat boek dus.. dat is echt een mooi boek.’ Zijn mondhoeken kropen iets omhoog en een lichte, haast lieve glimlach. ‘Als je het gaat lezen, lees dan alsjeblieft verder dan het proloog zonder me uit te maken voor perv,’ Hij grijnsde haar nu vrolijk toe. Zelf goed wetend hoe het verhaal begon, hoe de schrijver de beste manier gebruikte om iemand gelijk bij zijn verhaal te houden. Sex. Een proloog vol ervan. ‘Het is echt een goed boek,’ Hij richtte zich weer tot de boekenkast, kwam iets overeind en richtte zich tot de vierde plank waar hij maar één wit boekje zag staan. Klein en oud. Hij hield het verder van zijn gezicht, probeerde de letters van elkaar te onderscheiden. ‘Is deze het misschien?’ Wilde het openklappen. Besefte toen dat dit laatste helemaal een hopeloos idee was met zijn ogen en reikte het maar gelijk door aan Myst.

Nee, nu niet gaan vragen waar het boek over gaat. Dat weet ik zelf namelijk ook niet xD.
Het toppunt van nutteloosheid c: Neem hem alsjeblieft mee naar uw brievenbus oid

Ze glimlachte zwakjes op zijn woorden, dat ze het wel zouden vinden. Ze zocht langzaam door en keek hem even aan toen hij begon te praten. Blijkbaar vulde hij graag stiltes op, iets waar zij ook helemaal geen moeite mee had. 'Ja. Vooral liefdesromans, maar drama ook wel.' Haar stem ietsje zachter dan eerst, sommige mensen vonden haar boekensmaak nogal volwassen en stom voor een meisje van zestien. Ze schudde haar hoofd. 'Ken ik niet. Misschien leuk om eens te proberen.' Ze keek hem even glimlachend aan, om een of andere reden leek hij zich enigszins over zijn trieste, sombere stemming heen te hebben gezet. Zucht. Zou het aan mij liggen? Haar ogen bleven net iets langer dat nodig in de zijne hangen waarna ze licht fronsend het boek aanpakte. 'Nee, dit is het niet. Irritatieverschijnselen aan vleugels.' Ze gaf het boek met een spijtig glimlachje terug aan hem, waarna ze zich weer op de kast richtte. Oud en fout. Veel te oud en heel erg fout. Toen hij verderging met vragen stellen, bleef ze rustig door zoeken. 'Wit met... donkerblauwe letters geloof ik. Verder echt wit, hoewel het wel een beetje vergaan was omdat het zo oud was.' Ze keek hem even ietwat moeilijk aan, hopend dat hij haar begreep, en keek daarna weer naar de boeken. Ze keek om toen hij een pauze hield, naar zijn uitdrukking. Een gedeelte in haar buik reageerde lichtjes bij het idee dat zijn pauze misschien wel betekenis kon hebben. Dit gevoel drukte ze snel weg. Onmogelijk, fout. Niet doen. Ze richtte zich snel weer op de boekenkast. Ze hoorde de klank in zijn stem en keek hem even kort aan. 'Ja ik ken Brooms, daar heeft 'ie wel vaker een handje van.' Zei ze, een licht ondeugende glimlach in haar stem te horen, waarbij haar blik op de boeken gericht bleef. 'Maar die heb ik nog niet gelezen. Ik zal eens kijken, op Nova in de grote bibliotheek.' Ze kon zich nog heel goed herinneren dat ze voor het eerst een boek van Brooms las, dat was echt de schrik van haar leven. [Goed dan heeft ze ook nooit wat meegemaakt ] Ze keek even omhoog toen ze hem een boek uit de kast hoorde schuiven. Ze keek licht glimlachend toe hoe hij moeilijk deed om de titel te kunnen lezen. Ze pakte hem van hem aan, herkende het meteen zonder de titel gelezen te hebben. Ze zei meteen: 'Ja.' Maar las toch nog even de voorkant vluchtig, maar het was hem echt. Ze strekte soepeltjes haar benen, geen moeite hebbend met omhoog komen, een van de voordelen van ballet. Ze gaf het weer aan hem over, en keek hem even aan. 'Waar is je bril dan? Daarstraks had je hem nog. Heb je hem op de tafel laten liggen?' Ze boog even opzij, maar bedacht zich toen dat ze vanaf hier een heel ander deel van de tafel zag, dus ze zou het sowieso niet kunnen zien. Ze las nog even snel de titel van het boek dat ze net eruit had gepakt, dat wilde ze nog lezen. Daarna zette ze het terug op de onderste plank en kwam toen weer omhoog. Moeilijk, proberend hem niet aan te raken, meer voor haar eigen, stomme reactie die er dan zou komen dan dat ze hem niet aan wilde raken, wrong ze zich langs hem in het smalle gangetje. Ze liep voor hem uit naar de tafel, zocht het stuk weer op waar hij daarstraks gezeten had. 'Ja dus.' Ze grijnsde even terwijl ze met haar hoofd heen en weer schudde. Sukkel. Dacht ze, niet gemeen bedoeld. Meer omdat hij ook vergeetachtig was, net als zijzelf. Ze ging zitten, gaf hem even de tijd het boek te bestuderen. Ze hield haar ogen op zijn gezicht gericht, zijn uitdrukking bekijkend terwijl hij het boek doorkeek. Na verloop van tijd herinnerde ze zich ineens dat ze haar postvakje nog moest checken, haar ouders zouden nu waarschijnlijk wel teruggestuurd hebben. 'Als je het niet erg vind, ik moet nog even mijn postvakje checken. Voor de reactie van mijn ouders, op dat ik ze had geschreven dat ik samen met jou zou reizen, dat jij bij ons zou logeren.' Ze keek hem even breed glimlachend aan. Ze had veel zin om terug naar Nova te gaan, even bevrijd van alle Shadraanse invloeden hier. En misschien ook wel, hoewel ze dit niet aan zichzelf ging toegeven, omdat ze dan samen met hem mocht reizen. Ze wist niet of hij ook dingen met haar wilde gaan doen of op zichzelf dingen wilde gaan bezoeken, maar ze zou hem tenminste kunnen voorstellen hem de écht mooie plaatsen op Nova te laten zien, plaatsen waar bijna niemand ooit kwam. [Goed hij gaat dus mee, daar had je al mee ingestemd.] Ze stond op en schoof haar stoel aan. Ze keek hem nog even aan. 'Het is wel aan de andere kant van het gebouw. Weet je waar het zit?' Ze wilde eerst voor hem uit gaan lopen, maar besloot uiteindelijk naast hem te gaan lopen. Ze hield haar pas in zodat ze ook daadwerkelijk naast hem liep, haar blik vooruit. Ze was het "Ik weet de weg volg mij maar" gedoe een beetje zat, dus bleef ze naast hem lopen. Af en toe vlogen haar ogen onwillekeurig naar zijn gezicht, zich afvragend wat hij dacht. Halverwege de weg begon ze ineens, uit het niets, vragen te stellen, omdat hij dat ook had gedaan. 'Wat lees jij eigenlijk graag?' Haar ogen bleven even op zijn gezicht, maar vlogen gauw weer terug naar de gang toen ze de bocht om moesten. Uiteindelijk waren ze bij de laatste, lange gang waar alle postvakjes voor alle leerlingen waren. Het waren er heel veel, dus het was altijd even zoeken voor ze de hare gevonden had. '5...' Ze keek naar de hoogte van de rijen, ze zat op de vijfde van onder. Daarna volgde ze de nummertjes, naar haar postvakje. '49.' Zei ze met vastberaden stem. Ze haar sleutelbos uit haar zak en pakte het kleine sleuteltje. Ze draaide het kleine kluisje open en inderdaad, er lag een brief.

Lekker onheilspellend einde. Brei er maar wat leuks van, ik moet nu echt gaan opruimen

‘Volgens mij wel, ja.’ Zijn woorden nogal mokkig toen hij Myst veronderstellende woorden beantwoordde. Wat vaagjes keek hij toe terwijl Myst bezig was met een ander boek om pas hierna overeind te komen. Zijn eigen handen omklemde het kleine, witte boek waarvan Myst zei dat hij het moest hebben. Automatisch zette hij een klein stapje naar achteren in de smalle doorgang zodat hij nu met zijn rug tegen de boekenkast stond en Myst meer vrijheid kreeg om langs hem heen te wurmen. Zijn ogen volgde haar, terwijl ze hem voorbij liep. Hij wachtte enkele secondes, liep haar hierna pas achterna. In stilte. Terwijl ze weer terug liepen naar de tafel waar ze samen zonet ook aan hadden gezeten, bleven zijn ogen op haar achterhoofd hangen. Hij kéék hiernaar, maar zag voor zich haar gezicht. Haar ogen, helder groen. Hij liep verder om de tafel heen, ging weer zitten op de stoel waar hij net ook gezeten had en scheurde tijdens deze handelingen zijn blik van Myst los. Zijn ogen vonden zijn bril, nog altijd netjes opgevouwen wachtend, liggend op de tafel. Zonder Myst nog een keer aan te kijken pakte hij de bril weer op, zette hem op en sloeg hierna het boek weer open. Zijn ogen schoten over de regels, totaal geen moeite meer hebben de scherpe lijnen ervan te onderscheiden. Het was irritant, zijn concentratie vermogen die hij net nog uiterst had was geheel verdwenen. Hij wist waar het aanlag, maar weigerde het nu hardop te zeggen in gedachte. Voor een kort moment schoot zijn blik omhoog, zonder hierbij zijn eigen hoofd op te tillen. Zijn ogen vonden Myst, keken haar kort aan, schoten vervolgens weer terug naar het boek voor hem. Waarom, waarom las hij hier een stom boekje terwijl zij tegen over hem zat. Hij voelde duidelijk hoe haar ogen op hem bleven hangen, zonder ze ook maar een moment ergens anders op te richten. Maar hij weigerde op te kijken, dadelijk interpreteerde ze zijn blikken op een geheel foute manier. Pas toen ze sprak, het voelde haast als een verlichting, schoten zijn ogen op haar kant op. Nu had hij tenminste een geldige reden om ook zijn hoofd op te tillen, iets te ontspannen uit zijn voorover gebogen positie. Gewillig vonden zijn ogen de hare weer, keek haar aan terwijl ze sprak. Afwezig ontstond er een glimlachje, haar woorden riepen vanzelf weer dat enthousiasme bij hem op. Binnenkort naar Nova, het voelde gewoon onwerkelijk. Hij knikte een keer lichtjes als reactie op haar woorden, 'Zal ik meelopen?' Vroeg hij toen, iets voorzichtig. Hij viel stil,.. waarom vroeg hij dit precies? Was er een goede reden voor? Was hij nodig? Viel het onder de morele regels van beleefdheid? Geen van alle. Damn, dit moest hij juist níét doen. Ondanks dat schoof hij zijn stoel naar achteren, sloeg het boek voor hem weer dicht. Hij had er nu al meeingestemd, het zou alleen maar raarder staan als hij nu opeens bleef zitten om daarbij als uitleg te geven dat hij zijn vorige woorden even terug wilde nemen. Op de gangen haalde hij net zijn bril weer van zijn neus, op het moment dat Myst tegen hem begon te spreken. 'Jawel,' Beantwoorde hij haar woorden. Met een lichte, vriendelijke glimlach had hij voor een kort moment omgekeken. 'Ik schrijf ook naar thuis,' Verklaarde hij zijn antwoord. In stilte vervolgde ze hun weg, liep met haar mee, naast haar. Zijn blik voor zich uit gericht, kon het niet helpen dat nu zijn hoofd terug ging naar de momenten van net in de bibliotheek. Herhalend speelde het zich af in zijn hoofd, met zo het nodige commentaar en kritiek erbij. 'Hm?' Klonk het afwezig toen Myst opeens iets aan hem vroeg, zijn blik helderde weer op en hij keek naar haar om. 'Wat ik graag lees?' Had onbewust dus blijkbaar wel haar woorden opgevangen. 'Thrillers,' Beantwoorde hij haar toen. 'Boeken die je vast houden, puur door de spanning.' Hij glimlachte afwezig. 'Ik weet het, Brooms valt totaal niet onder dat genre. Maar dat is dan ook één van de weinige uitzonderingen.' Zijn glimlach werd breder, zijn blik richtte zich weer voor zich uit. 'Bij Brooms is het gewoon puur de manier waarop hij schrijft. Bij de meeste boeken, hoe ze daar liefde omschrijven. Het raakt me totaal niet. Alleen bij Brooms, bij hem wel.' Precies op het moment dat ze de gang inliepen van de vele postvakjes viel hij stil, bekeek ze, terwijl hij Myst achterna liep. Hij kon het niet helpen dat zijn ogen Myst haar handen volgden toen ze haar kluisje openmaakte. Eigenlijk onbeleefd van hem, maar het was gewoon pure nieuwsgierigheid. Zijn aandacht was gelijk verscherpt zodra het kluisje zich opende en er inderdaad een brief zichtbaar werd. Hij bleef stil, keek toe hoe ze de envelop opende. Liet haar eerst lezen, totdat hij zachtjes vroeg. 'En?' Dadelijk mocht het niet, wetend wat voor teleurstelling er dan zat te wachten. Zijn blik schoot op naar Myst zodra ze begon te spreken, ze heel de brief voor las. Van de één naar de ander, schoten zijn warm bruine ogen heen en weer van Myst haar groene ogen. Luisterend naar haar woorden. De zekerheid, die bij elk woord meer toe nam, deed een gigantisch brede glimlach ontstaan. Duidelijk blij ermee. 'Wat? Sorry-' Onderbrak hij haar. 'Of ik bij jou op de kamer slaap?' Zijn lippen perste zich lichtjes op elkaar, terwijl zijn ogen, waar duidelijk de amusatie in af te lezen was, haar blik zochten. 'Nou..' zei hij toen op een bedenkelijke toon. 'Zou wel gezellig zijn, niet?' Zijn tanden ontblootte zich toen zijn lippen omgingen in een brede grijns. 'Sorry, ga door. Ik neem aan dat ze ook wel een logeerkamer hebben,' Zei hij toen, aansporend de rest van de brief voor te lezen, alleen zijn laatste zin alsof hij er eigenlijk bij wilde lachen. 'Thee,' Had hij zachtjes gemurmeld, als antwoord op vragen die over hem voorbij kwamen. 'Hoeveel.. willen je ouders eigenlijk van me hebben? En, nouja, is het.. all included?' Iets vragend keek hij haar aan, ze zou hem vast wel begrijpen. 'Kom, lopen we ook even langs mijn vakje,' Murmelde hij opeens terwijl hij uit zijn zak een kleine sleutelbos te voorschijn haalde en met haar doorliep. Ergens bijna aan het einde, twee rijen hoger dan het vakje van Myst, zat zijn vakje. Nieuwsgierig trok hij het open, verwachtte overmorgen eigenlijk pas reactie terug. Iets verbaasd en met een vrolijke glimlach trok hij dan ook twee brieven uit zijn vakje. 'Hm,' Totaal in zichzelf, terwijl hij de handschriften probeerde te herkennen. Maar hij las ze later wel, hij was nu met Myst. Schoof dan ook de enveloppen beide in zijn zakken. 'Wat wilde je nu eigenlijk gaan doen?' Zijn vraag op zo'n toon gesteld dat het wel duidelijk werd dat hij vroeg naar haar plannen van vandaag, niet naar een voorstel om iets met z'n tweeën te doen.

Myst knikte, haar ogen kort op zijn gezicht, toen hij vertelde dat hij ook naar huis schreef. Ze bleef hem aankijken toen hij nogal afwezig reageerde op haar vraag. Ze knikte toen hij haar vraag herhaalde, en wachtte geduldig op antwoord. Ze knikte een aantal maal, gewoon wat afwezigjes, toen hij zei dat hij Thrillers las. Haar ogen nog steeds op zijn gezicht, luisterde ze naar zijn uitleg. Ze wilde inderdaad net haar mond opentrekken over Brooms, haar gedachtengang was automatisch daarheen gegaan. Toen hij zijn blik weer vooruit richtte, deed zij dat ook. Ze waren er nu bijna. ‘Hm, okee.’ Was haar zachte antwoord, benieuwd waarom dat zo was. Wat deed Brooms anders dan andere schrijvers? Ze kon niet veel ophalen, behalve natuurlijk dat iedere schrijver een nét iets andere stijl had. Blijkbaar beviel die van Brooms hem. Ze pakte de brief uit haar kluisje, herkende glimlachend het handschrift van haar moeder. Ze sloot haar kluisje weer, en scheurde de brief met nieuwsgierige ogen open. Even kort liet ze haar ogen over de brief glijden, waarbij af en toe haar ogen groot werden, haar moeder was echt een geval apart. God. Móét dit? Ze vond vlak nadat ze zijn stem hoorde, waarbij haar wangen lichtjes kleurde. Ze kuchtte zachtjes en begon toen voor de lezen.
’Lieve Myst,
Wat fijn om te horen dat alles goed met je gaat. Hier gaat alles ook goed. We hebben de vleugel gister laten stemmen, dus dan kun je weer lekker veel spelen als je thuis komt. Heb je eigenlijk op de Academy al een piano of vleugel gevonden om op te spelen? Hoe is het met Laurens? En met Ephony?’
Myst haar gezicht vertrok even kort, haar ogen verdrietig, en ze fronste lichtjes. Haar ogen bleven even op deze woorden hangen. Ze haalde diep adem en ging weer verder.
‘Wat leuk dat je Sam meebrengt. Hij is dus stagiaire Luchtmagie? Zal wel een slimme jongen zijn dan. Moet ik een matras voor hem neerleggen op jou kamer? Of heeft hij liever wat meer privacy?’
Myst kleurde dieprood toen ze dit voorlas, stomme moeder van haar. Ze deed haar mond open om verder te gaan en er geen aandacht meer aan te besteden, maar hij onderbrak haar. Haar ogen richtte ze op hem, hopend dat haar blossen niet al te veel opvielen. Ze knikte toen hij haar vraag herhaalde, bloosde nog iets dieper rood. Gelukkig leek hij het amusant te vinden, waardoor ze niet helemaal doorsloeg. Ze hoorde zijn woorden en zag zijn brede grijns, en glimlachte, toch nog ietsjes opgelaten. ‘Sorry.’ Murmelde ze. ‘Typisch mijn moeder.’ Daarna richtte ze haar haar ogen weer op het papier, haar handen trilden lichtjes terwijl ze verder las.
’Waarschijnlijk zijn er honderd dingen die ik over hem moet weten om het hem zo gemakkelijk mogelijk te maken. Wat drinkt hij eigenlijk bij het ontbijt? Dat ik zeker weet dat ik dat heb, de rest mag jij of hijzelf me wel vertellen.
Ik mis je, ik kijk uit naar volgend weekend.
Kus van mij en van papa.
Myst had kalm geknikt toen hij haar antwoordde, en schudde nu langzaam met haar hoofd heen en weer. ‘Zoveel dingen die ze kan vragen. Maar wat je bij het ontbijt drinkt, dát is natuurlijk belangrijk.’Myst trok even sarcastsich haar wenkbrauwen op voor de de brief weer opvouwde en terug in de envelop stopte. Ze vouwde de envelop dubbel en stopte hem in de zak van haar vestje. Daarna keek ze hem weer aan, waarbij ze langzaam haar wenkbrauwen op trok. De amusatie was in haar ogen te lezen, een brede grijns op haar lippen. ‘Ik weet niet precies wat je met All Inclusive bedoelt, we hebben geen zwembad enzo. Ehh… ook geen sauna, enzovoort.’ Ze grijns werd breder waarna ze hem licht spottend aan keek. ‘Sam.’ Ze trok één wenkbrauw op. ‘Je komt bij mijn ouders logéren. Je mág niet eens iets betalen. Je mag me hooguit op een ijsje trakteren.’ Voor haar sprak het voor zich dat het zomer was op Nova, maar ineens bedacht ze zich dat dat voor hem misschien niet zo was. ‘Houd je er wel rekening mee met kleren enzo, dat het zomer is op Nova? En behoorlijk warm op het moment?’ Ze glimlachte even, waarna er een kleine twinkeling in haar ogen verscheen. ‘En als je van zwemmen houdt, kun je ook je zwembroek meenemen, dan gaan we wel een keer zwemmen in Luce.’ Ze grijnsde nu breed, maar die grijns zakte snel weg, waarna ze haar ogen ongemakkelijk op de grond richtte. Haar stem zachtjes en heel wat minder zeker dan hij eerst was geweest. ‘Als je wílt, natuurlijk.’ Ze had nu wel vrolijk haar plan lopen vertellen, om bijvóórbeeld met hem te gaan zwemmen, maar ze wist eigenlijk helemaal niet wat zijn plannen voor Nova waren, of hij samen met haar dingen wilde gaan doen. Ze zuchtte lichtjes en keek toen naar hem op, volgde hem naar zijn kluisje. Ze keek nieuwsgierig naar de enveloppen die hij liet verdwijnen, vroeg zich af van wie hij post zou krijgen. Toen hij haar weer aankeek vond haar blik de zijne. Ze fronste lichtjes, en staarde even in het niets. Wat wás ze ook alweer van plan om te gaan doen… Boek terugbrengen… nieuw boek halen? ‘Ik had nog niet echt plannen,’ begon ze, terwijl haar ogen de zijne weer op zochten, ‘maar ik wilde misschien wel een nieuw boek halen. Ik denk dat ik maar ga kijken of ze dat boek van Brooms hebben. “Onuitgesproken Verlangen”, was het niet?’ Ze grijnsde even naar hem, blij dat ze wist dat ze niet eeuwen hoefde gaan zoeken naar een leuk boek, nu hij haar een boek aangeraden had. ‘Ga je weer mee naar de bieb? Het boek over Eph ligt daar ook nog.’ Haar glimlach iets zachter, warmer. Het was heel fout om te denken, en ze wist het zelf ook, maar in de smalle gangetjes tussen de boeken was een soort van… spannend, als hij zo dichtbij stond. Ze kon niet precies zeggen waarom, maar het was toch zo. Ze liep langzaam om hem heen, wachtte tot hij mee kwam. [Ja hij loopt maar lekker mee, kan je weer lekker tegenstrijdig doen. ^^ ] Ze liep naast hem, wist niet zo goed wat ze moest zeggen, dus hield ze haar mond maar. Af en toe schoten haar ogen kort naar zijn gezicht, kijkend of hij ook niet zo goed wist wat hij moest zeggen. Toen ze eenmaal bij de deur van de bieb kwam en die open trok, ging ze een stap opzij en hield de deur voor hem open. Ze sloot de zware deur zachtjes achter haar, waarna ze regelrecht richting de Cassiaanse Romans ging. Ze liep het gangetje in, wachtte tot Sam bij haar stond. Fijn. Moet ik bij de B zijn. Kan ik natuurlijk weer niet bij. Ze keek omhoog, met haar handen achter haar rug, haar ogen gevestigd op het boek dat ze moest hebben. Ze haalde haar blik er niet van af, en haar stem klonk dooronschuldig. ‘Sam. Ik kan er niet bij.’ Verder zei ze niets, staarde gewoon verder omhoog naar het boek. Na een aantal tellen keek ze hem even aan, haar ogen vrolijk in de zijne. ‘Dus. Je hebt drie keuzes.’ Begon ze, de situatie van eerder herhalend. Haar stem heel kalm, hoewel haar wangen een lichte blos vertoonden. ‘Óf, je pakt het boek zelf. Óf je tilt me op. Óf…’ Ze viel even stil waarna haar blik bedenkelijk werd, ze had er niet echt woorden voor, wat hij net deed. Dus werd het heel simpel: ‘Je doet wat je net deed.’ Op het einde werd haar stem iets zachter, haar mondhoeken lichtjes omkrullend bij de herinnering eraan. Ze zette één hand uitdagend in haar zei, hoewel haar lichte glimlach een stuk minder zeker was dan haar lichaamstaal. Haar ogen lagen in de zijne, warm, licht, vrolijk. Maar ook was er nog iets onzekers in haar ogen, een lichte tint die zei dat ze niet zeker wist hoe het nou zat, wat ze nou voelde. Maar ook wat híj nou dacht, inclusief zijn stemmingswisselingen, de acties en sommige dingen waar ze niks van begreep. Misschien is hij gewoon wel te intelligent voor je. Vertelde haar geweten haar droogjes, dat zich al een tijdje stil had gehouden, waardoor ze vrij verbaasd was dat het nu ineens opspeelde.

Inspiratieaanval. Excuses.

De brief die Myst van haar moeder had gekregen had gelijk een heel beeld bij hem gevormd. Hij vond haar moeder typisch overkomen als een moeder -moeder. Zo'n moeder die je altijd wilde beschermen, zo gezond mogelijk wilde houden. Fruit bij elk ontbijt, niet te veel frisdrank neem dan maar thee, zachtjes doen voor de buren en lief zijn voor de rest. Zo kwam de brief tenminste over, misschien zat hij er wel helemaal naast. Een brede glimlach was zichtbaar op zijn lippen, stond hem vrolijk. Zachtjes had hij gegrinnikt om haar commentaar, ‘Je zult het zelf waarschijnlijk wel niet weten.. maar de drank bij het ontbijt, dat breekt of maakt een hotel.’ Hij trok lichtjes en kort een keer zijn wenkbrauwen op, alsof het werkelijk waar zo was. Vervolgens had hij zijn vraag gesteld, vond het zelf toch aardig logisch in de oren klinken. Begreep daarom ook niet gelijk haar grijns, de vrolijke twinkel in haar ogen. Zijn gezicht ontspande weer, zijn ogen rolde lichtjes weg. De sarcastische woorden van Myst deden hem vermoeid lachen. Dat bedoelde hij niet, dat wist ze zelf ook wel. ‘Geen eens een sauna? Ik denk dat ik dan maar een andere plek zoek om te verblijven..’ Grijnzend keek hij haar aan, waarna zijn grijns weer afzwakte toen ze eindelijk serieus haar antwoord gaf. Lichtjes leek er een kleur te ontstaan op zijn wangen, ‘Oh,’ Klonk het zachtjes vanaf zijn kant. Puur omdat hij zichzelf al iets ongemakkelijk voelde sprong er een iets te brede grijns te voorschijn zodra Myst kwam met haar woorden over een 'ijsje trakteren'. Hij liet zijn blik weg schieten, zó raar was zijn vraag toch niet geweest? Hij kende Myst nauwelijks, en die ouders boden een slaapplek aan hem aan. Hij had ook vroeger als studente geleefd onder het dak van andere die hij niet kende. Mocht de keuken en de badkamer gebruiken, had daarnaast een kamertje voor zichzelf. De situatie was toch vergelijkbaar? Of niet? Zijn ogen vonden die van Myst weer. Hij had werkelijk geen idee hoe het nou tussen hun zat. Vrienden? Maar zo goed kende hij haar helemaal niet.. Ook al wilde hij dit wel. Maar was zoiets, een reisje naar Nova, dan niet iets te vroeg? Zoiets deed je toch later? Als je wat beter bevriend was? Het was verwarrend, hij begreep het in ieder geval niet. Maar het was ook aardig, vreselijk aardig van haar ouders. Blij was hij er dan ook zeker wel mee. 'Oja,' Afgeleid keek hij Myst weer aan. 'Dat is waar ook,' Had het wel wat voor zichzelf gevonden om heel zijn koffer vol te laden met winterse kleding. Tijdens de woorden van Myst was er tegelijkertijd bijna ook een grijns bij hem ontstaan. Vond haar voorstel ook leuk, lachte dus ook mee. Toen hij haar blik opeens weg zag zakken en de woorden daarna hoorde kwam pas het besef. 'Ik wil wel, lijkt me gezellig.' De woorden kwamen er ondoordacht uit, waren meer automatisme om haar uit haar iets ingezakte bui te halen. Puur om haar op te vrolijken, wilde haar zien glimlachen. Hij was vervolgens samen met haar door gelopen naar zijn kluisje, had hier de brieven uitgehaald en in zijn zak gestopt. Hij richtte zijn aandacht weer op Myst, keek haar aan terwijl ze sprak. 'Aha,' klonk het zachtjes vanaf zijn kant, zijn lippen omgekruld tot een glimlach. 'Ja,' Zijn glimlach werd breder, vond het leuk dat ze het boek ging lezen wat hij haar aangeraden had. 'Oja! Godve-' Vermoeid zakten zijn ogen voor een moment dicht, slikte zijn gevloek nog net op tijd in. Hoe kon hij dat boek nou weer vergeten? Hij keek haar weer aan, glimlachte zwakjes, 'Ik moet wel mee,' Grijnsde haar vervolgens lichtjes toe om hierna met haar mee te lopen. In stilte liep hij met haar mee, weer helemaal naar de andere kant van de school. Had er eigenlijk geen problemen mee, ook niet met de stilte. In de bibliotheek liep hij zelf gelijk door naar de tafel waar zijn boekje nog lag, zag Myst al doorlopen naar de boekenkasten. Na zijn boekje te hebben gepakt volgde hij haar, liep ook naar de kasten. Nonchalant vond zijn schouder weer steun bij de kast, keek neer op Myst die bezig was een boek uit te zoeken. 'Op welke etage zit de lichtetage eigenlijk?' Vroeg hij nieuwsgierig terwijl hij toekeek hoe ze omhoog keek. Zijn lippen perste zich lichtjes op elkaar zodra hij haar droge woorden hoorde. 'Wat vervelend,' Zei hij zachtjes, bleef verder staan, net zoals eerst. Zodra hij haar verdere woorden hoorde schoot er gelijk een gigantische brede grijns te voorschijn. Ze had tenminste humor. In stilte luisterde hij naar haar voorstellen, gaf verder eigenlijk geen reactie. Mooi niet dat hij haar zoals net weer op ging tillen, dadelijk vervielen ze weer in de situatie van net. En hij had juist afgesproken dit niet meer van hem zelf toe te staan. Hij keek haar aan, blééf haar aankijken. Bedenkelijk tuitte zijn lippen zich lichtjes. Het was zo verleidelijk.. 'Welk boek moet je precies hebben?' Vroeg hij haar vervolgens zachtjes. Achter haar hoofd langs schoven meerdere boeken zich netjes één voor één uit de kast. Geluidloos zweefde ze achter elkaar aan, als een treintje. Ze omschreven een cirkel, kwamen zo om Myst te liggen. Voor Myst bleven ze allemaal hangen, kantelde zichzelf netjes zodat ze tegelijkertijd allemaal hun titel vertoonde. Alle zeven boeken van Brooms. 'Ik kan je ook dit boek aanraden,' Het tweede boek van rechts kwam in beweging, zweefde zijn kant op waarna hij het uit de lucht plukte. 'Is ook een erg mooi boek. Erg onrealistisch, als je erbij nadenkt.. Maar hoe het omschreven is.. Als je het leest, lijkt het allemaal te kloppen. Maar als je het eenmaal uit hebt en dan weg legt.. ' Grijnzend keek hij naar haar op, verwachtte wel dat ze begreep wat hij bedoelde. Zijn vingers lieten heb boek weer los, zodat het eigenlijk loodrecht naar de grond hoorde te suizen. Maar het gleed weer terug naar zijn eerdere plek, tussen de andere zes boeken. 'Maar ja, alle boeken van Brooms zijn goed.' Zei hij uiteindelijk maar. Zijn handen gleden nonchalant zijn broekzakken in. 'Vertel is over je ouders,' Zei hij opeens. 'Wat voor mensen zijn ze? En wat kan ik beter wel wen niet doen?' De vrolijke grijns keerde weer terug.

Myst keek even op, haar ogen vrolijk. ‘De éénnabovenste. Dus onder de luchtetage.’ Ze glimlachte even breed naar hem. ‘Waar slapen de stagiaires eigenlijk?’ Haar ogen licht vragend, hier had ze nog niet over na gedacht. Daarna keek ze weer naar boven, naar het boek.. Toen ze zijn zachte, vrij droge, antwoord hoorde op haar woorden keek ze hem even quasi-vuil aan. Ze zag de grijns op zijn gezicht verschijnen bij zijn volgende woorden, liet haar vuile blik zakken en glimlachte terug. Hij lijkt nu wel weer erg… vrolijk. Zuchtte ze in gedachten. Hij kon soms ineens echt héél triest kijken, en tien seconden later weer heel vrolijk doen. Wat wás er toch? Ze deed nog niet heel raar ofzo? Ze had nu pas door dat ze elkaar eigenlijk al vrij lang aankeken, dus wendde ze met een lichte blos haar blik af. Toen ze de boeken hoorde verschuiven, had ze meteen iets om naar te kijken. Daarna keek ze dus met grote ogen toe hoe de boeken op haar af, om haar heen, kwamen zweven. Ze volgde het boek dat zich naar hem toe bewoog met haar ogen, haar ogen iets verwijd om de kunst van zijn makkelijke luchtmagiegebruik. Ze kon zich niet voorstellen ooit zulke dingen te doen, al ging ze honderd jaar luchtmagie studeren. Ze had een beetje een antitalent voor luchtmagie, waardoor zijn alledaagse gebruik ervan haar sterk verbaasde. Toen hij het boek uit de lucht plukte leek de betovering verbroken, werden haar ogen weer normaal en vonden langzaam zijn ogen, haar gedachten nog niet helemaal de zijne volgend, nog verwonderd om zijn magie. Haar blik zakte langzaam, onwillekeurig, weer af naar zijn mond, de manier waarop hij die bewoog. Toen hij stil werd en zijn zin niet afmaakte, vonden haar ogen heel snel de zijne, de vrolijkheid erin bekijkend. Ze knikte met een klein glimlachje om haar lippen, haar ogen straalden. Toen ze de beweging onderaan haar beeld zag, toen Sam het boek los liet, volgde ze het meteen weer met de zelfde, verwonderde ogen als eerst, het was onmogelijk haar blik ervan weg te krijgen. Ze liet haar ogen langzaam langs de titels glijden terwijl ze luisterde naar zijn woorden. Uiteindelijk bracht ze langzaam haar hand omhoog, een beetje onzeker. Haar hand twijfelde vlak voor het boek dat hij haar als eerst aangeraden had. Ze keek even met twijfelende ogen zijn kant op, waarna haar vingers zich om het boek sloten, en ze het naar zich toe trok. Het ging net alsof ze het van een plank pakte, makkelijk, maar dan geluidloos. Ze drukte het tegen haar borst. Haar ogen schoven langzaam van de andere zes nog zwevende boeken naar zijn gezicht toen hij weer tegen haar begon te praten. Haar blik gleed even kort over zijn nonchalante houding, haarzelf bewust makend van hoe ze er zelf eigenlijk bij stond. Ze zakte langzaam met haar rug tegen de kast aan, tegen de boeken aan. Haar benen licht gebogen, het boek nog steeds tegen haar borst aangedrukt. Ze keek even een beetje tussen twijfelend, verwonderd en ongemakkelijk voor zich uit, naar de boeken aan de overkant, hoewel ze die niet echt zag. Ze keek er alleen maar naar, voor haar ogen zag ze haar ouders, in hun gewoonten, hoe ze waren als ze nieuwe vriendinnen van haar ontmoeten, nieuwe vrienden ontmoeten. ‘Ehh…’ Begon ze, waarna het weer stil viel. Ze keek hem daarna weer aan, haar ogen iets nadenkend toegeknepen, haar stem wat twijfelend. ‘Ik denk dat je zou kunnen omschrijven als vrolijke, actieve mensen. Ze zijn heel gastvrij, houden er heel erg van om mensen in huis te hebben. Vinden het altijd goed als ik iemand mee breng, maar hebben liever dat ikzelf zo veel mogelijk thuis blijf.’ Ze trok even één mondhoek omhoog, waardoor een nonchalante glimlach op haar gezicht rustte. ‘Je hoeft je niet opeens heel netjes te gedragen. Het enige wat ze denk ik belangrijk vinden is dat je netjes met mes en vork eet,’ ze hield even pauze en rolde overdreven met haar ogen, ‘en dat je niet of bijna niet scheld. Alleen als je echt een goede reden hebt.’ Daarna haalde ze wat ongemakkelijk haar schouders op. ‘Ik weet ook niet zo goed wat ik anders over ze moet vertellen. Hoe ze zijn is voor mij natuurlijk de gewoonste zaak van de wereld. Mijn vader is jurist, het rechterhandje van de minister van Binnenlandse Zaken op Nova.’ Haar ogen twinkelden lichtjes, trots op haar vader als ze was. ‘Mijn moeder geeft les op een hogeschool. Ze lijkt erg op mij, maar dan ouder.’ Haar glimlach werd nu breder. ‘Ze speelt ook piano, net als ik overigens,’ ze keek even wat onzeker, niet wetend of hij dat wist of niet, of ze dat al ergens had laten vallen of niet, ‘ze houdt net als ik van sporten, houdt net zo veel van Nova als ik.’ Myst grijnsde nu echt, en haalde even een hand door haar haren. Ze zuchtte en vervolgde haar woorden. ‘Goed, ik praat weer eens te veel.’ De woorden waren zachtjes, bijna mompelend. Haar ogen bleven in de zijne hangen, nieuwsgierig naar zijn reactie.

Sorry, boze vader, moet weg.

Xavier:

‘Hm,’ Zijn stem had iets bedenkelijk geklonken. ‘Daar was eerst geen plek voor,’ Hij grijnsde lichtjes, wist zelf nog maar al te goed dat hij Savador voor zijn neus zag bedenken waar hij kon slapen. ‘Maar ik heb nu een kamertje naast de etage van de luchtmagiërs gekregen,’ Hij glimlachte lichtjes, was wel blij met zijn slaapplek. Met vrolijke, schitterende ogen had hij naar haar geïrriteerde gezicht gekeken. Had er verder niet op gereageerd. Stilletjes was later zijn blik op haar gezicht blijven hangen, zag de lichte verwondering erin tijdens zijn luchtsturingen. Het deed hem glimlachen, streelde zijn ego toch onwillekeurig. Onwetend als dat ze er nu uitzag. Strelend was het wel. Nadat hij uitgesproken was bleef hij geduldig wachten terwijl hij toe keek hoe ze een boek uitkoos, had zelf geen enkele druk die op zijn schouders lag. Kon zo zorgeloos genieten van haar getreuzel en gedoe.. Fout. Fout fout fout. Zijn blik schoot weg, bleeg hangen, zonder het zelf door te hebben, op de boekenkast naast hen. Pas enkele secondes later wist hij zijn eigen probleempjes weer weg te drukken, haalde hij zijn blik weer omhoog naast Myst, precies op het moment dat zij zichzelf tegen de kast aan liet zaken. Met een simpele, draaiende beweging van zijn hand bracht hij de zes overige boeken weer in beweging, stuurde ze terug naar hun oorspronkelijke plaatsen. Terwijl de boeken nog door de lucht gleden had hij zijn volgende vraag gesteld, liet zijn blik weer naar haar terugzakken. Hij keek haar aan, tijdens haar woorden was een lichte, vriendelijke glimlach omhoog gekropen. Vond het leuk om haar ogen te zien oplichten, de vrolijke glimlach op haar lippen te zien liggen. Het voelde goed, maakte hem ook vrolijk. Bij haar laatste gemurmel veranderde zijn glimlach kort in een grijns. ‘Het is niet storend,’ Ontviel hem zonder dat hij er bij nadacht. ‘Je ouders klinken me als warme, vriendelijke mensen,’ Zijn blik was weggegleden, ‘Ik heb wel zin om ze te ontmoeten,’ Bij deze woorden schoten zijn ogen weer terug, stonden vrolijk. Luisterde niet goed naar zijn eigen woorden, hoorde niet dat je ze ook anders op kon vatten. ‘Maar, als we naar Nove gaan.’ Hij kon dat vanzelf opkomende blije gevoel niet onderdrukken. Eindelijk weer een keer naar Nova. ‘Raad je me dan nog dingen aan of-’ Anders zeggen, sukkel. ‘Zijn er nog dingen die je aan me zou willen laten zien,’ Hij glimlachte breed. ‘Zullen we weer gaan zitten?’ Murmelde hij opeens, drukte zichzelf lichtjes weer overeind. Hij scheurde haar blik van haar los, draaide zich weer om. Liep dit keer voor voor haar, terug leidend naar hun tafel voor in de bieb. Op dit moment kwam het besef weer. Hoe fout hij bezig was. Dat vreselijk tegenstrijdige gevoel drong zich weer aan hem op. Het was fout, zo fout. Hij hoorde dit niet te doen. Waarom moest het dan zo fijn bij haar zijn? Met zijn rug naar haar toegekeerd kon ze niet zien dat hij opnieuw een moment had, waarbij zijn blik haast verward stond. Zijn voetstappen gedempt, nauwelijks hoorbaar. Terug bij de tafel liep hij automatisch weer naar de stoel waar hij eerder ook op gezeten had, schoof zijn stoel aan. ‘Je volgt ook luchtmagie lessen, hm?’ Vragend keek hij nu naar op, kon niet helpen dat automatisch die nieuwsgierige twinkel zichtbaar was. ‘Hoeveel lessen heb je al gevolgd?.. Wat is je niveau ongeveer?’ Doelend op het moeilijkste wat ze kon. Hij legde lichtjes zijn onderarmen weer voor hem neer op tafel, boog zo ook weer iets voorover. Zijn ogen vonden die van Myst weer, bleven hier hangen. De groene vorm, circelend rond de iris met zo de lichte nuances getekend door middel van streepjes. Afgeleid bleef zijn blik hier nu hangen, had zelf nauwelijks door dat hij hierdoor haar de hele tijd in de ogen aankeek. Luisterend naar haar woorden.


Myst:

Achja, als je mij twee dagen op stil zet ben ik een en al inspiratie. Je eigen schuld.
Ohja en wat ik in mijn post zeg klopt niet maar kan het mij wat schelen.

Ze zuchtte zachtjes toen hij zei dat het niet storend was, keek hem glimlachend in zijn grijns aan toen hij antwoordde op haar woorden. Ze knikte wat ongemakkelijk, het zou best kunnen dat haar ouders zo op onbekenden overkwamen, maar zelf was ze hen zo gewend dat ze er niet meer over nadacht hoe ze overkwamen op de buitenwereld. Bij zijn volgende woorden bleef de glimlach op haar gezicht, hoewel er ook een lichte blos ontstond. Meteen begon haar geweten te protesteren. Jaja, klinkt als, klinkt als. Nee. Té fout. Niet aan denken. Ze slikte en drukte alle gedachten die op zijn woorden sloegen weg, gaf verder geen reactie erop. Haar ogen werden gelijk iets scherper zodra hij Nova zei, ze lette meteen weer nadrukkelijk op de betekenis van zijn woorden. Ze knikte toen hij een pauze legde in zijn zin, hem aanmoedigend verder te praten. Haar ogen knepen ietsje samen toen hij halverwege het vervolg van zijn zin hem ineens afbrak, en vervolgens opnieuw een andere zin formuleerde. De vraag die hij stelde was precíés de vraag geweest die ze had willen horen, en langzaam werden haar ogen heel vrolijk, zelfs iets uitbundig. 'Er zijn een hoop dingen op Nova die je waarschijnlijk nog nooit gezien hebt,' zelfs haar stem klonk heel enthousiast, 'maar die je zeker niet mag missen. Sowieso zullen we de watervallen in het noorden bezoeken, en dan kunnen we onderweg ook stoppen bij verschillende plaatsen die echt héél mooi zijn, want de reis komt daar langs en anders is het echt véél te lang rijden.' Ze grijnsde breed, haar ogen nog steeds megavrolijk. 'En achterin het bos bij ons huis, daar is een heel mooi uitzicht dat ik je ook nog wel laat zien.' Ze wilde bijna erachteraan zeggen: daar speelde ik altijd toen ik klein was. Maar net op tijd bedacht ze zich, dat ze in zijn ogen nog klein was, waarschijnlijk. Of in ieder geval jong en onwetend. Toch kon dit de pret niet drukken, haar ogen bleven even vrolijk hoewel de uitbundige grijns gezakt was naar een normale, warme glimlach. 'Tuurlijk, prima.' Antwoordde ze met een glimlach in haar stem toen hij voorstelde weer ze gaan zitten. Ze liep achter hem aan, haar ogen onwillekeurig langzaam afzakkend. Langs zijn schouderbladen, middel, heupen, benen, en langzaam weer omhoog. Ze dacht er niet eens bij na, het was meer automatisch. Pas toen haar ogen weer op zijn rug gevestigd waren had ze door wat ze aan het doen was en ze kon zichzelf wel voor d'r kop slaan. Myst! Even serieus, hij is 25. Zo denkt hij helemaal niet over je. Hij zoekt hele andere dingen in... vrouwen. Dat laatste was een beetje met een sarcastisch ondertoontje, om aan zichzelf te laten merken dat ze absoluut niet bij de vrouwen hoorde, maar gewoon nog een meisje was. Hoewel haar lichaam qua lengte en ontwikkeling wel volwassen was, zou je van haar gezicht niet zeggen dat ze veel ouder dan 16 was. Terwijl hij juist... echt een mán was. God hou hier mee op, het is níét goed voor je! Stop it! Ze stopte voor de tafel, wachtte tot hij eromheen gelopen was en ging toen ook zitten. Haar ogen lagen onzeker in de zijne. Daarna wendde ze haar blik af, keek naar haar handen en plukte ongemakkelijk met haar vingers aan haar nagels. Het duurde enkele seconden voor ze kuchte en weer opkeek, waarbij ze merkte dat hij nog steeds naar hem keek. Licht in de ban van zijn warme ogen begon ze te praten. 'Luchtmagie is... niet mijn sterkste vak.' Even trilde haar ene mondhoek, waarna ze verder praatte, haar ogen vastgevroren in de zijne. 'Nee, dat is echt een eufemisme. Ik heb gewoon een enorm antitalent voor luchtmagie, zal ik maar meteen toegeven.' Haar ogen werden iets verontschuldigend, ze voelde zich stom dat ze echt bijna niks kon van de magie waarin hij juist gespecialiseerd was. Haar mondhoeken trokken een licht spottende glimlach. 'Ik zou nog geen veertje kunnen doen wegvliegen. Het is echt mijn slechtste vak.' Ze haalde haar schouders langzaam op, haar gezicht vertoonde lichte blossen omdat ze zich zo verschrikkelijk stom voelde. Daarna werd haar mond iets tussen eigenwijs en beteuterd in. 'Nee, ik ga niet demonstreren wat ik wél kan. Dat zie je tijdens de lessen wel.' De blos op haar wangen werd nog iets roder, en ze leunde langzaam naar voren, haar ogen nog steeds in de zijne. 'Maar jij bent volgens mij echt heel goed in luchtmagie. Je doet het allemaal zo...' Ze zocht enkele seconden naar het goede woord, haar ogen overwegend. 'Moeiteloos.' Voegde ze er uiteindelijk zuchtend aan toe, waarbij ze haar ogen neersloeg. God ik kom echt héél stom over. Haar ogen keken over de tafel naar zijn handen, hoewel ze er niet echt bij nadacht waar ze naar keek. Ze was enkele tellen stil waarna ze met licht toegeknepen ogen verder praatte. 'Toch snap ik het niet. Ik weet wel dat iedere magie natuurlijk zijn eigen soort van besturen heeft, maar met water, woud en aarde heb ik helemaal geen moeite. Met vuur een klein beetje, hoewel ik daar ook nog wel voldoendes voor haal. Maar lùchtmagie.' Ze zuchtte even. 'Je zou toch denken dat het enigszins hetzelfde werkt.' De laatste woorden waren zacht, iets teleurgesteld om haar prestaties op dat gebied. Ze wilde zo graag goede cijfers halen, hoewel ze een hekel had aan de lessen. Ze had een beetje last van prestatiedwang, hoewel ze geen interesse had in de lessen. Ze hield meer van op zichzelf te studeren, door te lezen en te oefenen. Zo had ze ook een groot gedeelte van haar lichtmagie ontwikkelt. Langzaam gleden haar ogen over hem heen weer naar zijn gezicht, zijn ogen. De hare nog steeds wel vrolijk, maar ook wel iets betreurd als je goed keek. 'En jij? Hoe goed ben jij als het niet om luchtmagie gaat?' Haar stem klonk benieuwd evenals iets hoopvol, hopend dat hij ook een zwak punt had. Hopend dat ze niet de enige was die enorm slecht was in iets, zoals zij in luchtmagie was.

Hij kon het niet helpen dat zijn blik aan haar gezicht vast gekleefd was zodra hij zag hoe ze op zijn woorden reageerde. Alleen haar ogen al, de vrolijkheid die hierin te zien was. Het deed hem vanzelf lichtjes glimlachen, zonder dat hij het doorhad of ook maar moeite voor deed. Het was heerlijk om haar te horen en te zien spreken over Nova. De lichte blik in haar ogen, het enthousiasme wat te horen was bij elk woord. Hij luisterde aandachtig, maar bekeek ondertussen ook scherp haar gezicht. Met name haar ogen. ‘Een daar hebben we ongeveer een hele dag voor nodig?’ Vroeg hij rustig, als reactie op haar 'dagje naar de watervallen'idee. De glimlach was zelfs hoorbaar in zijn stem. Toen Myst eenmaal uitgesproken was, was hij samen met haar weer terug gelopen naar de tafel om daar aan aan te schuiven. Zijn blik weer op haar gericht, haar in de ogen aankijkend. Bij haar eerste woorden alleen al, en een lichte glimlach sprong bij hem tevoorschijn. Geamuseerd. Zodra ze zichzelf verbeterde, en zo benadrukte dat haar luchtmagie nog wat slechter was dan dat, werd zijn glimlach breder. Niet om haar uit te lachen, puur vermaakt door de manier waarop ze sprak. ‘Een antitalent nog wel,’ Herhaalde hij haar woorden waarbij hij zijn lippen lichtjes op elkaar klemde om ze niet om te laten schieten tot een brede grijns. Tijd geleden dat hij iemand op deze manier had horen praten over luchtmagie. Iets wat niet zo vreemd was, hij liep nou eenmaal rond op een universiteit voor luchtmagie. Zachtjes grinnikte hij nu, ‘Ik kijk er naar uit,’ Zijn woorden klonken plagend, doelend dat hij nu júíst extra op haar zou letten tijdens te lessen. Iets wat hij sowieso wel zou doen, maar daar dacht hij nu niet aan. Langzaam en lichtjes trok een wenkbrauw bij hem omhoog toen Myst over hém sprak en zijn luchtmagie gebruik. Haar zin hakkelde af, totdat ze hem uiteindelijk afmaakte mer een vertwijfeld woord leek het wel. Precies door dát woord schoot erbij een grijns omhoog. ‘Het zou wat zijn zeg,’ Begon hij. ‘Van kleuterschool naar basisschool naar middelbare school, puur en alleen voor luchtmagiërs bedoeld. Daarna cursussen en een studie.. Als ik dan niet de basis dingen moeiteloos zou kunnen uitvoeren.. ’ Grijnzend keek hij haar aan. ‘Volgens mij gaat het dan een beetje fout,’ Maakte hij zijn zin uiteindelijk maar af, zijn grijns weer overgegaan in een brede glimlach. In stilte luisterde hij weer naar haar verderre woorden, hoe ze sprak over de andere soorten magieën. ‘Hm..’ klonk het zachtjes vanaf zijn kant. ‘Waarschijnlijk heb je er meer gevoel voor.. ofzo,’ Mompelde hij, wist ook niet zo goed waaraan het lag. ‘Ik wil je anders wel bijles geven,’ De woorden, ongecontroleerd flapten ze eruit. Vrolijk keek hij haar aan, zag de ernst er niet in. Bij hem klonk het meer als grapje, terwijl de toon helemaal niet zo was. Hij stroopte zijn mouw iets op, bekeek zijn horloge. ‘Vrijdag avond, acht uur. Dan heb ik plek voor je,’ Alsof de rest vol zat. Met een vrolijke glimlach keek hij weer op naar haar. Een zacht geproest, hoorbaar vanuit zijn borst leek het wel, was te horen als antwoord op haar vraag naar hem. ‘Slecht,’ Zei hij gelijk maar, draaide er niet om heen. ‘Myst, ik heb .. nooit anders gehad dan luchtmagie. Misschien een beetje lichtmagie, trucjes en dingetjes, geleerd op de vakanties naar Nova van vrienden.. Maar meer niet. Deze school.. het is absurd, .. ergens.’ Doelend op het feit dat je les kon krijgen in alle soorten magie. Het was voor hem onnatuurlijk, het hoorde niet zo te zijn. Maar dat maakte het juist interessant. Met een lichte glimlach keek hij haar weer aan. ‘Maar als ik zou mogen kiezen, welke lessen ik hier zou willen volgen, dan zou ik vuur- en lichtmagie kiezen..’ iets bedenkelijk dreef zijn blik weg, vestigde zich op een willekeurig punt. ‘Vuurmagie, puur omdat het zo krachtig is. Vooral in combinatie met luchtmagie. En lichtmagie omdat ik later naar Nova wil.’ Verklaarde hij zijn antwoorden, waarna zijn blik weer naar haar ogen terugschoot. ‘Denk je dat ik hier de lessen ervoor kan volgen?’ Zijn ogen stonden iets speels, zag al voor zich hoe hij tussen de andere zat. Even slecht als de eerste jaars, maar ouder als de zesde jaars. Heerlijk genant zou het worden. Maar ja, wat zou het uitmaken? Als het kon, zou hij het niet afslaan. Hij haalde één hand omhoog, leunde hierop met zijn elleboog, boog zo onbewust nog iets verder voorover.

Ohnee. Dat was haar eerste gedachte toen hij zei dat hij uit keek naar de luchtmagie lessen, haar te zien ploeteren met iemand of iets, jaloers kijkende naar Laurens en Ephony die het allemaal allang onder de knie hadden. Toen ze weer omhoog keek en zijn grijns zag, voelde ze zich nog stommer, hoewel ze wist dat hij het niet vervelend bedoelde. Zucht. Ze keek weer in zijn ogen, luisterde naar zijn woorden. Langzaam trok ze haar wenkbrauwen naar elkaar toe, in een kleine frons. Haar ogen zakten langzaam weer af zijn naar lippen, hoewel ze zich snel herstelde. Concentratie... Begon haar geweten droogjes, maar ze kapte het direct af. Concentratie, inderdaad, ze moest luisteren naar wat hij zei. Haar ogen knepen nadenkend samen toen hij zijn woorden afsloot. Haar lippen lieten elkaar langzaam los, waarna het nog enkele tellen duurde voor ze weer kon praten. Het 'ik-ben-stom'-gevoel zat weer hoog, ze sloeg haar ogen weg van zijn gezicht, onwillekeurig naar de tafel. 'Oh.' Was uiteindelijk het enige wat over haar lippen kwam, het enige wat ze kon uitbrengen. Natuurlijk. Hij had op een school op Puffoon gezeten. Ze knikte bedenkelijk toen hij zei dat ze er meer gevoel voor had, nog steeds onder de indruk dat hij bijna alles wist. Dus geloofde ze hem gelijk. Zodra hij de volgende woorden sprak, schoten haar ogen ongelovig naar zijn gezicht, kijkend of hij het meende. 'Meen je dat?' Fluisterde ze, hem bekijkend terwijl hij zijn horloge bekeek. Ze wilde dólgraag haar cijfers voor luchtmagie verbeteren, gezien ze daar echt slecht in was. En gezien de huidige lessen luchtmagie haar geen kont interesseerden, was bijles van hem misschien wel een goede oplossing. Hij kon het echt heel goed, en hij was... aardig. Hou het maar bij aardig. Verzuchtte haar geweten. Uiteindelijk besloot ze er maar gewoon serieus op in te gaan, als hij het niet meende kwam ze er snel genoeg achter. 'Prima, kunnen we morgen beginnen?' Ze was toch niet een van die mensen die op vrijdagavond met vrienden wilde drinken en roken enzovoort. Desnoods zat ze de hele avond daar, als ze dan tenminste voldoendes voor luchtmagie kon halen had ze het er voorover, hield ze zichzelf voor. Ze ging echt niet aan zichzelf toegeven dat ze het leuk vond meer tijd met hem door te brengen, ze moest volhouden dat het alléén om haar cijfers ging. Ze zuchtte zachtjes, hoewel hij dat waarschijnlijk niet zou begrijpen, waarna haar ogen met een kleine glimlach erin te lezen weer in de zijne kwamen te rusten. Zijn geproest op haar vraag deed haar glimlach verbreden, blijkbaar was ze niet de enige die alleen in zijn eigen magiesoort echt goed was. Ze knikte. Ze liet hem uitspreken, haar glimlach geduldig maar ook wel nieuwsgierig. 'Trucjes en dingetjes?' De vraag te lezen in haar ogen, doelend op zijn woorden van eerder. Ze was wel benieuwd wat hij van lichtmagie kon, wat 'trucjes en dingetjes' inhield. Zou het gewoon de basis zijn? Of zou hij nog minder dan dat kennen? Ze verwachtte niet al te veel, zijn woorden klonken niet alsof hij trots was op zijn kwaliteiten in lichtmagie. Hoewel hij dat misschien ook wel bij luchtmagie had, dat wist ze niet. Absurd... Herhaalde ze het woord in haar hoofd. Ze wist wel dat het anders was, ze had de eerste drie jaar ook alleen maar lichtmagie gehad. Maar ze had snel alles op weten te pikken, ze was intelligent en leergierig, hoewel ze totaal geen interesse had in de manier waarop de leraren in deze school lesgaven. Ze knikte op zijn woorden, en luisterde naar zijn vraag die al snel erop volgde. Hij klonk wel enthousiast, en hij leek Savador te mogen. 'Hm... als Savador je mag en je vraagt voor de rest niet te veel van hem, moet het mogelijk zijn.' Ze glimlachte breed, ze zag het al helemaal voor zich, als ze met vuurmagie samen met Sam zou zitten. Ze was wel benieuwd of hij betere cijfers zou halen dan zij haalde, omdat hij natuurlijk geen ervaring had, maar wel heel slim was. Ze pakte losjes met haar handen haar tegenovergestelde polsen vast en leunde ook nog iets voorover, helemaal opgaande in hun gesprek. Haar ongemakkelijke houding had ze helemaal laten varen, voelde zich niet ongemakkelijk of dom meer. Ze was niet de enige die ergens slecht in was, hoewel hij waarschijnlijk wel véél beter was in luchtmagie dan zij in lichtmagie. Een aantal van zijn woorden waren door haar hoofd blijven spoken, haar nieuwsgierig gemaakt. Haar stem klonk vragend, haar ogen licht verontschuldigend omdat ze niet wist of dit een te persoonlijke vraag was of niet. 'Met 'later naar Nova willen', bedoel je... daar wonen? Voor altijd?' Ze kon zich heel goed voorstellen dat iemand op Nova wilde zijn, het was haar geliefde thuisplaneet. Alles was daar beter, mooier, en lichter. Haar ogen bleven weer lange tijd in de zijne hangen. Ze voelde zich er niet vervelend, ongemakkelijk of aangestaard door. Het was iets natuurlijks, alsof hij makkelijk was om naar te kijken. [Uchem, dus, ehh, ja. :'D] Uiteindelijk, na een lange stilte, gleden haar ogen even over zijn gezicht. Een klein, ontdeugend glimlachje lag op haar gezicht, haar ogen heel onschuldig. 'Het lijkt me wel zo eerlijk...' Begon ze, nog niet precies wetend hoe ze haar zin wilde gaan formuleren. 'Als jij nu iets over mijn ouders, mijn thuis weet, dat ik ook iets over het jouwe kom te weten.' Heel subtiel, héél subtiel. Not. De nieuwsgierigheid was overduidelijk te lezen in haar ogen. Ze wilde dingen over hem weten, weten wat hem tot de persoon gemaakt had die hij nu was. Willende weten hoe zijn ouders hem opgevoed hadden, hoe zijn jeugd was, of hij opviel met zijn intelligentie op school, niet iedereen kon zomaar geneeskunde of luchtmagie studeren. Van wie hij zijn zachtrode haar had, zijn warme bruine ogen. Ze wilde eigenlijk álles over hem weten, ook dingen die ze helemaal niet hoorde te weten. Maar ze was gewoon zo nieuwsgierig naar deze persoon, dit iemand die haar zo bezig kon houden als hij met haar praatte, en tegelijkertijd ook nog zo geïnteresseerd in haar saaie leven kon overkomen. Uiteindelijk besloot ze gewoon nog maar een vraag te stellen, ze had nu wel duidelijk gemaakt dat ze nieuwsgierig was. 'Waar woonde jij op Puffoon? Namen zeggen me niks, ik ben niet zo goed in topografie.' Ze bloosde lichtjes, en wendde kort haar ogen af. Iets wat haar meteen tot een stuk minder stuntelige, warrige gedachten bracht. Iets waardoor ze weer normale vragen kon formuleren zonder te gaan stamelen en stotteren, zonder allemaal informatie erbij te vertellen die compleet irrelevant was. Uiteindelijk keek ze hem weer aan voor zijn antwoord, veegde even een groene lok uit haar ogen waarna haar ogen nieuwsgierig in de zijne bleven hangen, haar gezicht niet ver van het zijne.

Sorry dat ik zo weinig zelf doe... bedenk maar lekker lange antwoorden op haar vragen.

Hij keek haar aan, zijn gezicht ontspannen terwijl zijn blik haar peilend aankeek in de ogen. De reactie die hij kreeg op zijn ongemeende woorden had hij niet verwacht. Of misschien ook wel. Hij duwde dit laatste weg, met dwang en geweld. Het was eerder zijn hoop geweest die deze woorden geopperd had, en zo mocht hij niet denken. Alsnog ademde hij een keer diep, liet zijn blik wegglijden. Moest hij dit wel doen? Als ze echt zo slecht was in luchtmagie, had ze het natuurlijk nodig. En dan ging hij haar dat afnemen, alleen maar omdat hij met gekke gedachtes rondspookte. Dat zou oneerlijk tegenover haar zijn. Toch? Zijn blik ingenomen, terwijl hij nadacht, kort nadacht. Na een tijdje keek hij weer op. ‘Is goed,’ Zei hij zachtjes, lichtjes krulde zijn mondhoeken om in een vriendelijk glimlachje. Morgen, acht uur, een uur of langer, alleen, met haar, in een kamertje, boven, ver weg van de rest. Waarom, wáárom, vond hij dit een leuk idee? Fout, zó óntzettend fout. Stop het weg, duw het weg, denk er later of na, nu niet. Maar hoe kon hij anders, ze zat tegenover hem. Hij werd gedwongen eraan te denken. Morgen, morgen. Jubelde er een stemmetje achterin zijn hoofd. De opgetogen, optimistische hoopvolle versie die hij eigenlijk niet mocht hebben. Hij kon zich nog net inhouden zijn wenkbrauwen te fronsten uit pure irritatie. Een tijdje ging die ook al aan de gang met Nova, maar toen kon hij nog de schuldgeven aan de planeet Nova zelf waar hij al veels te lang niet meer geweest was. Hij schoof het weg, allemaal. Alle rare gedachtekronkels. Hij bewaarde ze voor later, een ander moment. Zijn aandacht vestigde hij weer op Myst, sprak met haar verder. Een vage glimlach kroop weer omhoog bij het horen van de overduidelijke vragende ondertoon die te horen was in haar stem. ‘Precies,’ Beantwoorde hij haar droogjes, wat ontzettend knap gekopiëerd van hem. Lichtjes kroop er weer een grijnsje omhoog. ‘Kleine dingen, eigenlijk maar één.’ Hij haalde zijn hand omhoog, opende deze en hield zijn handpalm naar boven gericht. Diep ademde hij in, richtte zijn blik op zijn eigen hand en focuste zich. Langzaam ontstond er een lichtbolletje, zo één die ze al een keer eerder had gezien in de ziekenzaal. Een kleine drie centimeter boven zijn hand bleef het zweven ‘Dat is het,’ Gaf hij er nog mompelend commentaar bij. ‘Ik heb mezelf aangeleerd om het met rookificatie te kunnen verplaatsen,’ Zijn blik ging weer omhoog, terug naar haar en bleef haar aankijken. ‘Het onmogelijke, ik hoor het je denken,’ Glimlachend krulden zijn mondhoeken geamuseerd iets om. ‘Hm het heeft geen massa, licht, maar wel de kenmerken van een deeltje. Ik was ervan overtúígd dat het moest kunnen.. En wat blijkt? Maneant Fumo.’ de laatste twee woorden zo zacht murmelend dat ze langzaam onverstaanbaar werden. Het licht leek met een klein plofje uit elkaar te vallen in een rookwalmpje. Hij grijnsde vrolijk, maakte zijn zin niet af. De woorden 'dat ik gelijk heb' hoorde er eigenlijk nog achteraan, maar zijn handelingen sprak al voor zich. ‘Apparent Fumo,’ Het kleine lichtbolletje zoog weer naar elkaar toe, bevond zich zo weer in zijn oorspronkelijke staat. Na een kleine zucht liet hij zijn hand zakken, ontspande deze en legde hem terug op te tafel. In dezelfde beweging nam het licht af, verdween vervolgens in het niets. ‘Denk je?’ Klonk het vrolijk vanaf zijn kant. Hij zag het eigenlijk wel zitten, vuur- en lichtmagie lessen te kunnen volgen. ‘Hm.. dan ga ik het wel vragen,’ Hij fronste lichtjes. Hij moest natuurlijk zelf ook nog aanwezig zijn in de lessen. Misschien in tussenuren, áls hij geluk had. Kleine kans, maar hij deed het er voor. Vragen kan altijd. Afgeleid uit zijn eigen gedachtekronkels keek hij weer naar Myst, de heldere blik in zijn ogen weer terug. Vanzelf kwam er een glimlachje tevoorschijn, werd automatisch vrolijk als hij sprak over zijn toekomst waar Nova in vermengd was. ‘Ja, ik denk het wel. Eerst werken en sparen, dan naar Nova en de avondstudie geneeskunde gaan doen terwijl ik overdag daar ook nog eens werk.’ Vrolijk keek hij haar aan, zag het al helemaal zitten om óndanks zijn ouders toch nog de studie die hij wilde te kunnen gaan doen, .. ooit. ‘Ik weet niet wat ik daarna ga doen.’ Misschien terug naar Puffoon, daar werk zoeken. Anders op Nova. Hij wist het nog niet, nu maakte het ook nog niet uit. Bij het zien van het veranderen van haar blik werd de zijne vragend, misschien zelfs iets achterdochtigs. Er kroop zelfs vragend iets een wenkbrauw omhoog toen ze haar woorden begon. Zonder haar te onderbreken liet hij haar haar zin afmaken. Lichtjes trokken nu allebei zijn wenkbrauwen op bij het einde van haar zin. Even was hij stil. ‘Aha,’ Klonk uiteindelijk zijn eerste reactie. Nog voordat hij kon vragen wát ze precies wilde weten was ze hem alvoor. ‘Geen zorgen, mijn topografie van andere planeten is ook om van te janken..’ Hij glimlachte breed. ‘In het Noorden,’ Hij bleef haar aankijken, grijnsde toen vrolijk. 'Het noorden' was wel een erg breed begrip. ‘Als je het continent Nuan hebt, dan vanaf het Noorden net ietsje omlaag.’ Vond wel dat ze de continenten moest kennen van Puffoon. ‘Bij de grote stad Lalune in de buurt.’ Misschien zei dat haar niks, misschien ook wel. Voor ieder Puffoonse die een beetje kennis had van zijn planeet was het overduidelijk geweest. ‘Hm.. Ik heb ook naar jouw ouders gevraagd,’ Zijn woorden klonken veronderstellend. ‘Dus.. nu wil jij ook dingen weten over míjn ouders?’ Licht, maar vrolijk glimlachend keek hij haar aan. ‘Hm, je hebt vast een gehele verkeerde indruk van ze gekregen door dat gedoe met mijn studies, maar op zich zijn het beste mensen. Mijn moeder is streng, daarvan heb ik mijn zelfdiscipline. Voor de rest zegt altijd iedereen dat ik op mijn vader lijk. Ook qua uiterlijk. Vroeger was ik ook echt een papa kindje,’ Zijn grijns vrolijk en breed. ‘Verder is mijn moeder heel.. ’ lichtjes fronste hij, zocht het goede woord. ‘Beschermend.’ Koos hij uiteindelijk maar. ‘Ze heeft een gigantische voorliefde voor kinderen. En aangezien ik altijd een kind in haar ogen zal blijven blabla,’ Bij de laatste zin rolde zijn ogen in zijn kassen weg, vermoeid door zijn eigen woorden die hij zijn moeder zo vaak had horen zeggen. ‘Het zijn erg sociale mensen, te vaak komen er mensen bij ons thuis over de vloer. Veel daarvan ook contacten van hogerop. Mijn vader werkt bij een bedrijf dat alleen maar werkt met luchtmagie en op zijtakken hiervan zó diep ingaat.. ’ Hij schudde lichtjes zijn hoofd, zijn blik iets verward. ‘Experimenteren vooral. Het is echt bizar wat ze daar doen. Het meeste begrijp ik zelf ook niet, gaat mijn pet te boven.’ Hij dacht er dan ook liever niet zo vaak over na.