Myst, Lau & Eph. <3

Myst haalde even een hand door haar haren, trachtend het uit haar ogen te vegen. Ze zat plat op haar knieën voor de kast met Raziaanse thrillers. Ze had laatst iemand over een nieuwe horen praten en ze was benieuwd of deze schaarse bieb hem al aangeschaft zou hebben. Ze schoof iedere keer, heerlijk oncharmant, met haar knieën over de grond een stukje achteruit, verder kijkend tussen de titels. Ze mompelde zachtjes voor zich uit. 'Trelius. Nee. Treliom. Nee. Kom op, hij moet hier toch érgens zijn?' Het laatste klonk licht geërgerd, waarna ze alwéér een hand door haar eigenwijze, groene haren haalde. Potver, blijf zitten waar je hoort. Ze schoof weer een stukje uit en zag toen eindelijk de schrijver die ze zocht. Maar ze was zó hard op zoek geweest naar de schrijver, dat ze de titel vergeten was. En natuurlijk, just my luck, was het zo'n schrijver die tien succesvolle thrillers na elkaar schreef en maar geld bleef verdienen en verdienen. Ze trok één voor één de boeken uit de kast, ze in een kleine cirkel om haar heen op de grond verspreidde, waarna ze ontdekte dat het er negen waren. De eerste drie kon ze sowieso al afstrepen, want die zagen er oud en verlezen uit. Dus ging ze verder met de andere zes. Ze pakte het eerste boek, leunde achterover tegen de boekenkast en begon de achterkant te lezen. Nee. Verzuchtte ze in gedachten, en draaide zich om en zette het terug waar het hoorde. Ineens bedacht ze zich dat ze nogal stom bezig was, ze kon natuurlijk ook gewoon kijken wanneer ze uitgegeven waren. Sukkel. Dus bladerde ze van ieder boek de eerste pagina's door, tot ze uiteindelijk het boek gevonden had dat ze moest hebben. Gezien het al avond was en de kaarsen in de bieb niet bijster veel licht gaven, hield ze het boek in haar ene hand en haar andere hand boven de pagina die ze las. Na de eerste pagina's die ze, vrij snel, doorgelezen had, kwam ze er helemaal in. Ze drukte zich helemaal tegen de boekenkast aan, haar ogen groot en nieuwsgierig over de letters glijdend. De lichte gloed die van haar hand kwam versterkte en verzwakte soms, dat lag eraan hoe spannend of aangrijpend dat stukje was. Vrij snel al had ze het eerste hoofdstuk uit, en ze staarde even voor zich uit. Jezus... spannend. Ze legde het boek naast zich neer, legde de boeken die ze nog niet teruggelegd had terug, en ging toen weer ontspannen tegen de boekenkast aan zitten, haar handen nu in een gemakkelijkere positie waardoor ze geen lamme armen meer kreeg, maar wel nog haar pagina kon belichten.

Zachtjes grinnikte hij, liep schuin achter Ephony en keek met vrolijke ogen naar haar achterhoofd. Zijn lippen perste zich op elkaar, uit het niets fladderde heel haar rokje omhoog tot zover dat haast haar onderbroek zichtbaar werd. Met een gezicht waarvan duidelijk af te lezen was dat hij zijn lach inhield keek hij haar kant op. ‘Sorry,’ Klonk het totaal ongemeend. Hij was de hele dag al bezig. ‘Sorry, Eph, dat ging perongelijk.’ Maar natuurlijk. Een paar snellere stappen, liep nu vlak achter haar. Zijn armen liet hij rond haar middel glijden, zijn passen precies het zelfde als die van Ephony zodat hij dicht tegen haar aan kon blijven terwijl ze verder liepen. Hij bracht zijn lippen bij haar oor, ‘Sorry?’ Vroeg hij opnieuw, zachter en intenser nu. Mwhoehaha :') hij speelt vals. Hij stopte met lopen, dwong haar zo ook te stoppen met lopen. Hij boog zijn hoofd verder voorover, zijn lippen vonden haar wang. ‘Vergeef je het me?’ Mompelde hij hier, zijn lippen krulde langzaam om tot een lichte, speelse, ongeziende glimlach. ‘Alsjeblieft?’ Mompelde hij er nog zachtjes achteraan, zijn stem warm. Enkele seconden was hij stil, luisterde alleen naar haar ademhaling. Vervolgens drukte hij een kus op haar wang, haalde zijn armen rond haar vandaan. Hij schoot langs haar heen, draaide een half rondje en liep daarbij zo'n twee passen achteruit. Hij keek om, om haar een grijns te schenken en zich hierna gelijk weer om te draaien en door te lopen. Richting de bieb, daar gingen ze heen. Hij droeg een zwart overhemd waarvan de mouwen opgestroopt waren tot net voor zijn ellebogen, het bovenste knoopje open. *Denkt aan Donna's regels* Daaronder een grijze broek, iets afgezakt zoals altijd. Voor het eerst in zijn leven dat hij in een vrolijke bui naar de bieb ging, dat hij zín had om naar de bieb te gaan. Alhoewel, misschien was het niet zo zeer de bieb waar hij zin in had. Ephony was degene die hier zo nodig heen wilde, natuurlijk had hij er dan totaal geen problemen mee gehad om er ook heen te gaan. Hij was eerder dan Ephony binnen in de bibliotheek, was toen ook al verdwenen tussen de kasten toen zij eindelijk binnen kwam. Zijn hoofd ploepte om de hoek van een kast, keek haar richting op terwijl ze net aan kwam lopen. ‘Eigenlijk is het hier best wel klein,’ Deelde hij haar mee. Had overduidelijk nog nooit echt goed de bibliotheek bestudeerd. Hij trok zich weer terug, verdween tussen de kasten. Af en toe kwam hij terug, lachend om een boek of wat om haar te laten zien en daarna gelijk weer te verdwijnen. Tien minuten hield hij dit vol, tot dat Ephony opeens langs een gangpad kwam lopen van twee ontzettend hoge kasten en hij er in het midden, dwars over het pad, op de grond lag. Lang, uitgestrekt en vermoeid. ‘Ik verveeel me,’ Klaagde hij, alsof hij er al een half uur lag in plaats van zonet nog vrolijk rond gehuppeld te hebben. Diep ademde hij in, heel zijn borstkas veerde erbij op, om vervolgens langzaam en klagend weer uit te ademen.

Eph mag myst ontdekken :3

Haar lippen strak op elkaar om de grijns van haar lippen te houden. Een gilletje rolde over haar lippen waarbij haar handen als een pijl uit een boog naar haar achterste gingen om haar rokje daar naar beneden te houden. Meteen verschoten haar eindelijk weer normale wangen naar een blozend roze. 'Lau!' ontzet en straffend riep ze zijn naam uit, als teken dat hij dat niet mócht doen. 'Perongelijk, uhu,' mompelde ze zwaar ongelovig, haar wenkbrauwen naar elkaar toe getrokken onder de boze blik die algauw weer verzwakte onder het zien van zijn speelse grijns toen ze even over haar schouder blikte en hij dichterbij kwam. Haar passen vertraagde toch iets toen ze zijn armen rond haar middel voelde, kantelde meteen haar gezicht naar beneden onder de verlegen glimlach toen ze zijn stem zachtjes in haar oor vormde. Hoe kon ze daar nou tegenin gaan? Wat hij deed was valsspelen. 'Is al goed,' murmelde ze hierdoor bijna gedwongen, gebroken onder zijn handelingen toen ze stil moest blijven staan. Hield haar blik neergeslagen, mompelde een zachte 'stomme trol' achter haar eigen woorden en probeerde haar hoofd weer op het einddoel te focussen. Even schoten haar ogen naar hun hoeken bij de vlugge kus op haar wang, krulde haar mondhoeken om in een glimlachje hoewel haar hoofd schudde van ongeloof. Hoe hij het voor elkaar kreeg was zwaar irritant, maar toch ongelovelijk fijn. Zodra het mogelijk was liep Ephony weer verder, keek lachend toe naar Laurens dartelende passen. Je zou bijna bij zijn houding denken dat ze naar de snoepwinkel gingen, of dierenwinkel; het lag er maar aan hoe hongerig Laurens was. Nog steeds met de glimlach op haar lippen zuchtte ze een keer, liep achter Laurens aan de bieb binnen waarbij hij al meteen weer uit het zicht was. Ze gaf haar geleende boeken af bij de juffrouw achter de balie, glimlachte aangezien ze de vrouw nu wel goed kende door de vake bezoekjes en liep de standaard paden af. Hoe ze hem zo ver had gekregen mee te gaan wist ze eigenlijk niet. Eigenlij kwas hij de gene die opgesprongen was en had aangeboden mee te gaan toen ze met de boeken in haar armen had gezegd dat ze naar de bieb ging. Die jongen was soms onvolgbaar. Bij het horen van zijn stem keek ze op van de rijen boeken. 'Misschien moet je verder kijken dan de eerste kast,' grinnikte ze, wetend dat de bibliotheek ver door liep naar achteren. Met de vrolijke glimlach op haar lippen bleef ze staan, plukte af en toe een van de boeken uit de kast om ze te bekijken en weer terug te zetten als ze ze al kende. Naast de informatie boeken voor de lesstof, achterliggende informatie en de geschiedenis van de school waren er ook duizenden leesboeken in elk genre te vinden. En als je echt goed zocht, met behulp van de biebjuffrouw vond je ook nog wel eens hele oude boeken over de geschiedenissen van verschillende andere dingen. Af en toe keek ze op, haar blik steeds afweziger toen Laurens weer kwam langs huppelen, hobbelen of waggelen om haar iets te laten zien om of zonodig weer een opmerking te maken waarbij ze hem dan een kinderlijke steek-tong-uit reacite gaf en door ging met het boek dat ze op dat moment in haar handen had. 'Misschien iets anders dan Oud Puffoons,' mompelde ze zachtjes, liep door naar de geheel andere genre boeken. Bijna zenuwachtig in de gangen omdat ze hier niet vaak kwam. Wat stommig bleef ze staan, bekeek het liggende gedaante van haar vriendje. 'Laurens, sta op,' klonk het verschrikt, prikte met de punt van haar schoen in zijn zij waarna ze hem aan zijn hand omhoog trekte - iets wat nogal moeilijk ging aangezien hij blijkbaar geheel uitgeput was van die tien minuutjes rond hobbelen. 'Hier, neem dit boek en ga ergens zitten totdat ik klaar ben. Dit staat je vast wel aan, dieren encyclopedie,' mompelde ze het laatste er achteraan waarna ze hem aan zijn schouders opdraaide en hem richting een paar tafeltjes duwde. Met een laatste aai over zijn bol, een bemoedigend kusje op zijn kruin liep ze weer verder, als een moeder die haar kind net even had achter gelaten in de speelhoek. Haar blik werd getrokken door een klein lichtje toen ze weer een gangpad in liep alsof ze in een kledingwinkel liep, haar blik over elke rug van de oude boeken laten glijden, kijkend naar een titel die haar aanstond. Haar ogen lichtte op bij het zien van de groene plukken, de zittende positie van haar vriendin die verdiept zat in een boek. Even bleef ze staan, had waarschijnlijk niet genoeg geluid gemaakt met haar zachte passen om haar aandacht gewekt te hebben. Ongemakkelijk slikte ze, zag in een flits de gebeurtenis van een paar dagen geleden die alles had veranderd tussen haar en Laurens, zag in gedachten Laurens ergens anders in de bieb zitten - of staan of liggend, ze wist niet of hij nog steeds op de plek zat waar ze hem had neergezet - en voelde het ongemakkelijke gevoel tot elke porie doordringen. Ze ging dit niet laten verpesten, Myst was haar beste vriendin. Waarschijnlijk haar enige vriendin waar ze een levenslange vriendschap in zag buiten Puffoon. En die vriendschap ging ze niet verpesten. Zachtjes liep ze door, totdat ze voor Myst stond en zette haar handen op haar knieën, hield haar benen gestrekt en leunde naar voren. Een paar van haar blonde lokken vielen over haar schouders heen, bungelde rustig naar beneden terwijl Ephony met een vrolijke glimlach op Myst neerkeek. 'Heey Maffie,' begroette ze haar zo ontspannen mogelijk, zag de licht ongemakkelijke glimp over haar heen gaan toen hun blikken kruisde. Ze zakte door haar knieën, bleef zo zitten en sloeg haar armen ter het behouden van haar evenwicht om haar gebogen benen en bleef zo in gehurkte houding zitten. 'Veel te lang niet gesproken,' deelde ze zachtjes mee, de glimlach voor een moment wat van haar lippen afgezakt. Een moment later dreef hij weer boven, probeerde haar wat ongemakkelijke houding weg te halen waarna ze haar afgedwaalde ogen weer van het boek in haar handen afhaalde en in Myst groen ogen blikte. 'Wat ben je aan het lezen?' de natuurlijke nieuwschierigheid gebruikte ze nu als uitvlucht. Al even 'nieuwschierig' gleden haar ogen over de omringende boeken, probeerde nog iets te vinden om de ongemakkelijke knoop in haar maag weg te halen.

Myst ging helemaal op in haar boek, het volgende hoofdstuk was nog spannender dan het eerste. Haar ogen waren ietsje groter dan normaal, nieuwsgierig en ingenomen door de woorden van de schrijver. Het boek lag op haar inmiddels opgetrokken knieën, met haar ene arm eromheen, die het evenals belichtte. Haar andere arm zat in haar haren, die hield ze naar achter zodat ze rustig door kon lezen. Het duurde lang voordat ze doorhad dat er iemand naar haar toe kwam, en pas toen deze persoon echt voor haar stil bleef staan, scheurde ze haar ogen los van het boek en keek recht in de ogen van Ephony, die haar begroette. Het duurde een seconde voor Myst haar uitdrukking veranderde, van ingenomen van spanning naar een zwak geforceerd glimlachje. ‘Ephony.’ Haar ogen bleven in die van Eph hangen, ook toen ze zakte volgde ze zonder moeite haar blik. Een korte, onduidelijke beweging van haar wenkbrauwen was de enige reactie op Ephony’s woorden, ze wist niet of ze het té lang vond. Lang was het sowieso wel. Voor hun twee dan. Eerst spraken ze elkaar bijna dagelijks. ‘Mino Treliër. Gebroken.’ Ze ging niet vertellen waarom, en ook niet dat het een thriller was. Ze ging niet vragen hoe het met haar ging, dat was maar al te goed aan haar af te lezen. Ze was vrolijk, gelukkig, stralend. Verliefd. Myst onderdrukte een zucht, waardoor haar adem even stokte en daarna trillerig verder ging. Ze keek voor een fractie van een seconde in haar boek naar het paginanummer, waarna haar armen in beweging kwamen, haalde haar ene hand uit haar haar zodat het direct, heerlijk eigenwijs, weer in haar ogen viel, en het licht dimde binnen een seconde. Hierna sloot ze het boek en legde naast zich neer. ‘’t Kom je doen?’ Myst haar ogen waren koeltjes, ongeïnteresseerd. Hoewel Eph, haar vriendin, waarschijnlijk de onderdrukte pijn erin goed zou kunnen lezen. Ze wilde niet dat ze het zag, wilde niet dat ze wist hoe ze zich voelde. Hoewel ze het waarschijnlijk toch wel wist, hoefde ze het nog niet te aanschouwen. Want het ging best acceptabel. Zolang ze Eph en Laurens niet tegenkwam, was ze een normaal mens. Misschien een niet zo opgetogen, uitbundig vrolijk mens, maar ze deed normaal. Maakte haar huiswerk, las boeken, sliep, at, haalde adem, leefde. Daar moest de rest van de wereld maar genoegen mee nemen. Myst legde haar handen aan beide kanten van zich neer, drukte zich moeiteloos naar haar hurken en draaide haar rug naar Eph toe. Ze zette zachtjes zuchtend het boek terug in de kast. Van rustig lezen kwam er nu toch niets meer, en sinds er ineens een overvloed aan Novaanse studenten besloten had naar SSA te komen, was rustig lezen op de lichtetage er ook niet meer bij. Misschien zou ze het zo nog wel meenemen, gewoon voor het geval dat. Langzaam draaide ze weer om naar Eph, liet zich met een zachte kreun weer op de grond ploffen. Haar ogen schoten even over haar lichaam, waarna ze haar ogen weer vond. ‘Je ziet er beter uit.’ Myst d’r ogen waren nog steeds neutraal, emotieloos. Ze vouwde haar handen in haar schoot, trok haar benen naar zich toe en bleef zo rechtop in kleermakerszit zitten. Ze kwam trots en zelfverzekerd over, althans, haar houding, niet haar gezicht. Haar gezicht was geforceerd, een zwakke, ongeloofwaardige glimlach op haar lippen. Ze had graag een vrolijkere vertoning aan haar vriendin gegeven, zodat ze zich niet schuldig zou voelen, zodat ze zich geen zorgen zou maken. Want ze wenste haar vriendin alle liefde op de hele wereld, alleen op dit moment gewoon nog even niet die van Laurens. Net als ze dólgraag wilde dat Laurens gelukkig was, dat hij alles had wat zijn hartje begeerde, maar gewoon nog even niet…nu. Zó. Ze was nog niet ver genoeg om zich normaal te kunnen gedragen als hij in de buurt kwam, hoewel ze wel haar best zou doen als ze hem tegen kwam. Alleen haar begrip van normaal was een beetje vertroebeld. Hoe deed ze normaal tegen Laurens? Wat deed ze vóór… voor… Ze brak haar eigen gedachten af, ze wilde er niet aan denken. Haar afwezige ogen keerden langzaam weer terug naar de werkelijkheid, richtte zich weer op Ephony.

Hij luisterde niet naar Ephony die hem commandeerde op te staan. Waarom? Hij lag eigenlijk wel goed. Het vloerkleed maakte het net iets zachter, perfect. Heel zijn lichaam wiebelde iets heen en weer onder de druk van Eph d'r schoen. ‘Hou op,’ Klonk het kreunend. Waarom moest ze hem dit aan doen? Hij lag zo perfect. Anders kwam ze erbij liggen, nog beter. Met een diepe kreun rolde hij zich om, greep haar hand en hees zichzelf weer overeind. ‘Nou zeg, feestverpester,’ Murmelde hij nog zachtjes. Om te laten blijken dat hij het helemaal niet leuk vond dat ze hem niet even liet liggen midden in de zowat uitgestorven bibliotheek. Wat moest je hier anders doen in gódsnaam? Met een doodshoofd keek hij Ephony aan, zijn haar aan de éne kant iets omhoog en in de war van het liggen zonet. Een boek? Ging ze hem nou echt een boek geven? Zijn handen omsloten het ding, gelijk voelde het al veels te zwaar aan. Alsof het onnatuurlijk was, hij hoorde dit niet vast te houden. Zijn gezicht chagerijnig. Waarom nou weer een boek? Zijn ogen verlichtten, schoten op naar Ephony. Dieren encyclopedie? De voorkant van het boek die tegen zijn borst aangedrukt was liet hij nu langzaam voorover kantelen zodat hij hem kon bekijken. Nieuwsgierig gleden zijn ogen over de voorkant, bleven gelijk geplezierd hangen over verschillende dieren die er al stonden afgebeeld met foto's. Zonder nu tegen te werken of maar een chagerijnig gezicht te trekken liet hij zich omdraaien door Ephony, liep met haar mee zonder op te kijken. Pas toen hij het laatste duwtje kreeg naar de tafel keek hij verward wat op. De blik in zijn ogen was te vergelijken met een vierjarige die voor het eerst alleen een dagje naar school moest. Waarom ging ze weg? Zonder zijn blik van haar los te laten en met het boek nog steeds in zijn handen zakte hij langzaam nee op een stoel. ‘Oke,’ Zei hij nog zachtjes, na het kusje op zijn hoofd. Als reactie op haar veel eerdere woorden. ‘Totzo,’ Zachtjes gemurmel, het klonk haast iets triest. Hij keek haar na, wachtte totdat ze de hoek om was en verdween achter de kast. Het duurde nog even om over zijn trieste verlatingsbui heen te komen en zijn blik op het boek te richtten. Hij opende het; letters. Verveeld sloeg hij de volgende bladzijde om. Hij had niks met lezen, waarom moest Ephony nou weg gaan? Hij sloeg de volgende bladzijde om, inleiding. Verveling. Misschien moest hij toch maar achter Ephony aan gaan. Sloeg nu de helft van het boek om. Nieuwsgierig vlogen zijn wenkbrauwen omhoog, gelijk afgeleid. Vergat Ephony voor een moment, vergat dat ze weg was gelopen, vergat dat ze in dezelfde ruimte was met hem. Zijn ogen waren gefixeerd op een kikker die hem aanstaarde. De ogen, fel rood. Het lichaampje, geheel groen. Een tijdje bleef hij ernaar kijken. Foto's, iets waar hij nog steeds niet helemaal aan gewend was. De dingen waren te écht, en tegelijkertijd zo levenloos als maar kon. Voorzichtig streep hij met de vingertop van zijn wijsvinger over het plaatje, staarde er ondertussen naar alsof het het hoogte punt van deze dag was. Nu met veel intresse en zeer voorzichtig sloeg hij nog een paar bladzijdes om. Verschillende foto's, de één hield meer zijn aandacht dan de ander. Tot dat hij bij de M kwam. Zijn ogen groot en rond. Muis Lemur. Geobsedeerd door de foto bleef hij er een kwartier lang naar staren. Zijn intresse zó erg, dat hij zelfs de tekst die er langs stond begon te lezen. Uiteindelijk, na een kleine vijf minuten (de tekst had dus toch niet zijn intresse vast kunnen houden), was hij overeind gesprongen. Dit moest Eph zien. Die vond hem ook vast leuk. Met het boek open gevouwen, beide kanten rustend op zijn onderarmen enzijn vingers er aan de bovenkant omheen gekruld liep hij door de bieb. Na de eerste paar gangpaden waar hij voorbij liep was hij Ephony nog steeds niet tegen gekomen. ‘Eph?’ Fluisterde hij zachtjes. Je mocht natuurlijk niet schreeuwen in een bibliotheek. Wat een minpunt. ‘Eph?’ Ietsje harder nu. Hij keek om toen hij langs een nieuwe kast kwam lopen, weer een leeggangpad. Waar was ze? Rondstruimend door de bibliotheek, zoekend naar Eph. ‘Eph?’ Sissend nu. Alsof dat hielp. Uiteindelijk liep hij langs een gangpad, keek hij om, zag verder op bekende goude haren. ‘Oh daar,’ Vrolijk krulde zijn mondhoeken om, sloeg gelijk linksaf om naar haar toe te gaan. ‘Kijk Eph, dit heb je nog nooit gezien. Ze leven alleen op Gren,’ Hij liet zijn blik weer naar het boek glijden om de foto te kunnen bekijken. Naast Eph zakte hij door zijn knieën, schoof haar gelijk het boek toe, haar dwingend er naar te kijken. Ze zat bij iemand, maar diegene was nu even niet interessant. De muis lemur wel. Kort schoot zijn blik toch omhoog, even nieuwsgierig, om hierna weer omlaag te kijken. Pas daarna, nadat hij zijn blik weer had neergeslagen, drong de maar al tebekende kleur tot hem door. Gelijk schoot zijn blik weer omhoog, zijn ontspannen houding verdwenen. Hij staarde récht in de groene ogen van Myst, bleef haar aankijken. Met een klap drukte hij het boek dicht, iets waardoor Eph d'r haren iets omhoog werden geblazen. Puur omdat er zo'n spanning achterzat dat hij onbewust ook deels luchtsturing gebruikte. Zijn blik schoot haar kant op, afgeleid door zijn eigen handelingen die hij onbewust verrichtte. Hierna keek hij weer om naar Myst, niet wetend wat te doen. Hij wilde opstaan, weglopen. Dat zou hij normaal gedaan hebben. Maar nu, Eph had gezegd dat hij weer moest doen zoals eerst. Dat dat het geen was wat Myst eigenlijk wilde.. ofzo. Maar dit alles, het denken enzo, duurde allemaal even. In die tijd bleef hij haar aankijken. Uiteindelijk leek hij weer tot leven te komen, zijn ogen knipperde, zijn blik ging weer omlaag; naar het boek. ‘Wil je hem ook zien?’ De vraag ging, naar zijn idee, erg moeizaam. ‘De muis lumer?’ legde hij uit.

De zwakke emoties op Myst haar gezicht deed haar glimlach breken, waarbij ze haar blik neersloeg en de glimlach afzwakte tot een vage glimp ervan. dit had ze niet gewild, op deze manier ging ze Myst verliezen. Ze zouden nog naar Puffoon gaan, ze wilde haar naar huis brengen en langs de muziek winkels struinen. Ze knikte vaagjes toen Myst de titel van het boek vertelde, ging er verder niet op in. Haar blik was afgedwaald naar de kaft ervan, kon zo gauw geen zin vormen om hardop uit te spreken. Bij Myst haar vraag schoot haar blik weer op, kon haar nu recht aankijken door haar hurkende positie. 'Boeken terugbrengen. Ik had bijna een eigen bieb op de slaapkamer,' grijnsde ze zachtjes, wist dat Myst makkelijk een plaatje hierbij kon bedenken. De omringende bedden bedekt met boeken, Eph daar ergens tussenin. De blik van Myst haar groene ogen was een zoveelste klap in haar gezicht. Een ongemakkelijk staar moment volgde, waarbij de schuldgevoelens bij Ephony ook zichtbaar waren in haar ogen. Myst draaide zich om om het boek weg te leggen. 'Het is saai zonder je Myst,' mompelde Ephony zachtjes, luchtte voor een deel haar hart, wilde Myst laten weten dat ze haar met heel haar hart miste. Toen Myst zich weer omdraaide vestigde Ephony langzaam haar blik weer in de ogen van haar vriendin. Een klein glimlachje trok op haar lippen. 'Mening model zal jaloers zijn op dit anorexia lichaam, maar het gaat beter,' grijnsde ze, proberend de ongemakkelijkheid weg te halen. Al gauw stierf haar grijns weer weg, zakte haar ogen hierbij ook weer naar beneden in haar ineengekrompen houding. Haar pogingen alles met wat meer gevoelens over te brengen mislukte door de kilte van Myst. Ze kon haar begrijpen, maar ze bleef wanhopig zoeken naar een uitweg. 'Myst, het spijt me voor alles... ik,' voordat ze werkelijk haar zachte zin af kon maken draaide haar hoofd om waarbij ze het gestalte van Laurens zag. Slechte timing, hij had geen slechtere kunnen kiezen. De natuurlijke vrolijkheid leek zelfs niet terug te keren toen Laurens naast haar op zijn hurken zakte, hij had Myst duidelijk nog niet gezien. Ze kon haar mondhoeken in een gespeelde glimlach halen, haar ogen lachte niet mee terwijl ze met hem mee in het boek blikte. 'Wat is dat nou weer?' klonk het verbaasd, keek wat ongelovig naar het diertje en merkte niet dat Laurens Myst nu wel opmerkte. Een verschrikte houding, haar lichaam schoot naar achteren samen met haar hoofd waardoor ze wat achterover viel en op haar achterste bleef zitten, haar handen naast zich op de grond toen Laurens het boek plots dicht sloeg. Haar blik schoot omhoog, had eerst wat onhandig in de leegte gestaard nadat ze achterover was gekukeld waarbij haar blik nu van Laurens naar Myst schoot. 'Wat dat een múis?' klonk het daarna ongelovig toen Laurens aan Myst voorstelde het diertje te laten zien. 'Dat leek meer op een mislukte.. tja,' klonk het daarna bedachtzaam, fronste haar wenkbrauwen en keek nadenkend voor zich uit terwijl ze het plaatje weer in haar omhoog haalde.

Myst haar ogen vonden gelijk weer die van Eph. Ze moest niet gaan liegen, het speet d'r voor geen meter. [Als je dat snel zegt rijmt 't! ;D] 'Eph. Het spijt je niet. Het zou je niet móéten spijten in ieder geval.' De woorden waren nog steeds emotieloos, hoewel ze wel gemeend waren. Het moest haar ook niet spijten, ze verdiende geluk, ze verdiende liefde. Ze verdiende ook vrienden, beter dan zijzelf was. Ze had Laurens al horen praten, Eph duidelijk niet. Die was nog niet zo afgesteld op de enkele keer dat ze zijn stem hoorde dat ze hem gelijk herkende, die kon er gewoon 9 op de 10 keer vanuit gaan dat het hem ook echt wás. Laurens had haar duidelijk niet gezien, hij glimlachte en liep vrolijk door naar Eph. Hoe ongemakkelijk ze zich ook had gevoeld bij Eph, dit was vele malen erger. Het straalde van hem af, overduidelijk. Ze wilde het liefst wegkruipen in de kast om er nooit meer vandaan te komen, maar verstijfd bleef ze zitten, niet in staat te bewegen. Pas toen Laurens haar aankeek en met een knal het boek dicht sloeg, en haar aan bleef kijken kwam ze in beweging, knipperde een paar keer ongemakkelijk en ging daarna iets rechter overeind zitten. Toen Laurens langzaam, en misschien ook wel moeizaam, zijn vraag stelde, ontstond er een kleine glimlach op haar gezicht. Ze wilde een grapje maken, maar Eph was haar voor. Wat ongemakkelijk deed ze haar mond weer dicht, wachtte met haar ogen op de grond gericht tot Eph klaar was met praten. Daarna richtte ze haar ogen langzaam weer op Eph. 'Ja, een muis lemùr. En nee dank je Laurens, ik heb het al gelezen.' Met een kleine, licht ongemakkelijke glimlach keek ze hem aan, haar ogen iets lichter dan net, haar hartslag versneld. 'Wat doe jij eigenlijk in de bibliothéék? Jij leest toch zeker niet? Plaatjes kijken zeker?' Een van haar mondhoeken trok iets verder omhoog, blij dat ze een grapje kon maken. Daarna richtte ze zich weer op Eph. Hoewel ze erg haar best moest doen zo vrolijk over te blijven komen, zou ze het echt proberen. [Ook voor jullie bestwil hoor <3] 'Of heb jij 'm aan zijn haren meegesleurd?' Ze trok een wenkbrauw op en lachte daarna zachtjes in zichzelf.

Hij keek nog steeds naar Myst, zag bij haar hoe langzaam haar mondhoeken ietsjes omhoog kropen. Lachte ze nou? Enkele keren knipperde hij met zijn ogen, te verdwaasd. Uit het niets hoorde hij de panische uitroep van Eph haar kant, schoot zijn hoofd geschrokken haar kant weer op. ‘Hè?’ klonk het nogal raar toen Ephony opeens met idee kwam dat het dier een múís was. hoe kwam ze daar nou weer bij? Legde totaal niet de link tussen de naam van het dier en Ephony haar gedachtenkronkels. ‘Nee, natuurlijk niet.’ Zei hij dan ook met een lichte frons op zijn voorhoofd. Dat kon ze toch zelf ook wel zien? Zijn blik ging weer de kant van Myst op toen deze zelfs ántwoord op hem gaf. Opnieuw staarde hij haar aan, kon het niet helpen. Het was gewoon.. onverwachts. Dat moest even op hem in werken. Enkele malen knipperde hij weer verdwaasd met zijn ogen. ‘Ja, ja.. lemur,’ Murmelde hij Myst na toen deze hem verbeterde. De glimlach op haar lippen riep vanzelf ook een lichte glimlach bij hem op. Ook al wist hij niet zeker of haar glimlach vrolijk was of niet, zijn glimlach was dan ook een half mengelmoesje. Hij kon het niet helpen, bij haar woorden, kwam er vanzelf een grijns te voorschijn. Hoe flauw, hoe ónorgineel. Hij hoorde altijd dit soort flauwe grappen als hij in de bibliotheek was, op Puffoon dan. ‘De tekst is gewoon niet interessant genoeg,’ Kaatste hij murmelend terug, ontkende daarbij haar woorden niet. Hij keek inderdaad alleen naar de plaatjes. ‘En het meeste weet ik toch wel, wat ze erbij vertellen. Globaal dan,’ Haalde nogal achteloos zijn schouders erbij op. Een dierenencyclopdie. Letterlijk het énigste boek waarbij hij dit kon zeggen, en hij zei het dan ook heerlijk nonchalant alsof hij het bij alle boeken zei. Zijn lichte grijns was dan ook al snel weer te voorschijn gekomen, keek kort om naar Eph. ‘Sorry,’ Zei hij nog. ‘Dat ik je om liet vallen.’ Met moeite haalden hij zijn voeten onder zijn kont vandaan, ging er ook bij zitten. ‘Waarom zitten jullie hier eigenlijk op de grond?’ Vroeg het nu met zo'n toon alosf hij het raar vond, alsof hij zelf niet lang uitgestrekt ergens tussen twee kasten had gelegen. ‘Ik bedoel, iets verder op staan tafels en stoelen enzo,’ Dus was het wel heel logisch om te gaan liggen, want een bed stond er niet. ‘Het is trouwens geen muis, Eph.’ Herrinerde zich opeens weer haar domme opmerking. ‘Het is een muis lemur. Een aap achtig beest. Echt geweldig zijn ze.’ Hij trok het boek weer naar ze toe terwijl hij sprak, sloeg het ding open, opzoek naar de goede bladzijde. In eerste instantie begon hij van vooraf aan, totdat hij zich besefte dat het natuurlijk op alfabeetische volgorde stond en bladerde gelijk door naar de 'M'. ‘Als ik één dier zou mogen kiezen om te hebben. Zou ik deze kiezen.. Of een uil, maar ik heb Poxi al natuurlijk. Poxi zou ik ook wel kiezen. Of anders zo'n hele grote cavia. Kennen jullie die? Zo'n goudhaas. Die zijn echt leuk.’ Babbelde nutteloos door over diertjes, kon gemakkelijk op deze manier een heel kwartier vol praten. Terwijl hij sprak keek hij in zijn boek, had uiteindelijk weer de juiste bladzijde gevonden en gaf het boek door aan Ephony. Het eerste boek wat hij leuk vond, waarbij hij echt de moeite wilde nemen om de volgende bladzijde om te slaan, uiteraard moest hij dit delen met iemand. En wie luisterde beter naar hem dan Ephony? Deze keek altijd wel mee ook al kwam hij met de meest nutteloze verhalen. ‘Kippen zijn ook leuk.’ Mompelde hij nog, plaatste zijn handen achter zich en leunde hierop. Langzaam gleed zijn blik weer door naar Myst, liet hem hier op hangen. Een tijdje bekeek hij haar, keurend, om te zien hoe het met haar ging. ‘Hoe gaat het met je, Myst?’ Hij keek haar doodserieus aan, wilde ook een eerlijk antwoord. Natuurlijk hield hij nog van haar, maakte zich nog zorgen om haar. Zijn kortaffe en botte gedrag de laatste tijd maakte dit niet anders, lieten juist alleen maar meer blijken dat hij haar laatste opmerking alles behalve leuk had gevonden. ‘Je ziet er beter uit.’

Bij Myst haar stem, nog steeds zonder enige emotie, keek Ephony haar weer aan. De trek op haar gezicht leek nog treuriger en pijnlijker te woorden bij de woorden die haar vriendin sprak. 'Maar.. door mij... en.. jij,' begon ze hakkelend, keek Myst bijna geschokken aan. 'Ik wil je niet verliezen,' sprak ze daarna kleintjes, had haar ogen weer neergeslagen en voelde de ongemakkelijke druk weer in haar buik omhoog kruipen. Haar keel was dichtgeknepen waarbij haar poging om haar droge keel weer te smeren niets meer was dan een moeilijke verkramping. Ze was wat ongemakkelijk en spastisch naar achter geschoten toen Laurens het boek dichtsloeg en ze haar neus nog net van de verplettings dood kon redden. Wat ongelovig keek ze Laurens aan toen hij het over het beestje had. 'Ja maar,' had ze wat afwezig gemompeld toen Laurens beweerde dat het geen muis was. Het heette toch duidelijk múis Lemur, of Lemùr zoals Myst het zei. Nog steeds wat ongelovig ging haar blik van Myst naar Laurens, door naar het boek om het rondje weer opnieuw te maken. Haar blik bleef op Myst hangen toen deze begon te praten, waarbij automatisch haar mondhoeken omhoog krulde in een grijns. Zonder echt hardop te lachen keek ze jolig naar Laurens toen hij Myst haar woorden niet ontkende, hield zich zelf ook maar stil voordat Laurens de schuld op haar zou leggen. 'Hij wilde zelf mee. Ik ging alleen mijn boeken terug brengen,' schoot ze snel in de verdediging toen Myst zich al op haar richtte, keek zo onschuldig mogelijk naar beneden. Ze probeerde uiteindelijk Laurens met een zo kalm mogelijk gezicht aan te kijken toen hij zijn excuses aanbood. 'Die blauwe plek zal wel nog wéken pijn doen,' gromde ze hem quasi boos toe, om zich daarna weer doodkalm op Myst te richtten. Ze kroop in kleermakerszit, steunde met haar ellebogen op haar knieën en frummelde haar rokje zo dat er niets te zien was. Bij Laurens vraag bleef ze hem alleen maar aankijken. 'Myst haar schuld,' beantwoorde ze hem daarna doodkalm om haar handen achter zich neer te zetten en ontspannen wat naar achtere te leunen. Ze wilde zich net weer tot Myst richtten, haar mond hing al een stukje open om iets te zeggen toen Laurens opeens weer een herinnering kreeg. Vanuit haar ooghoeken keek ze hem aan bij zijn verbetering. Haar hoofd draaide mee toen hij besloot misschien heel het boek te laten zien. 'Misschien was een prentenboek beter geweest voor hem,' mompelde ze, waarbij haar ogen even naar Myst toe gingen. Elke poging om de situaties zo luchtig mogelijk te maken braken wat zodra haar blik weer op haar kwam. Een flauw maar wel menend glimlachje speelde op haar lippen. 'Arme Poxi. Dat chagrijnige egeltje wordt nu al aan de kant gezet,' mompelde ze weer vervolgens om nonchalant mee te kijken in Laurens boek. Haar ogen gleden door naar Myst terwijl Laurens uiterst geconcentreerd was op zijn boek en gaf haar een veelbetekende krijgen-we-dit-weer-blik waarna ze even grijnsde. 'Hmm, kippen,' mompelde ze smakelijk terwijl ze het boek aan nam en naar het plaatje met de mislukte aap met veel te grote ogen keek. 'Ené vind kippen ook heel leuk. Volgens haar dwartelen ze leuk als je achter ze aan probeert te jagen. Lau, ga je binnenkort weer eens kip bereiden, misschien wil Myst dan ook weer gezellig komen eten. Mag ze Xavier Samuel wel mee nemen,' mompelde ze het laatste zachtjes zodat alleen Myst het kon horen om onschuldig door te bladeren in het boek alsof ze niets gezegd had. Ze hield zich stil toen Laurens zich op Myst focuste. Ze hoopte maar dat het ongemakkelijke weer gauw uit het groepje zou verdwijnen. Hoewel ze bang was dat de liefde van Myst niet gauw over zou gaan, zag ze een uitweg die ze opgepikt had toen ze nog op de ziekenzaal lag. Of die Sam was gewoon een ontzettend aardige knul - wat hij eigenlijk ook wel gewoon was - of hij had een specialere intresse; Myst.

Myst wilde antwoord geven op Laurens' vraag, maar Eph deed het al, dus bleef de glimlach gewoon om haar lippen liggen. Ze trok een wenkbrauw op naar Laurens, vroeg zich even af of hij dat nou echt niet uit het boek had gehaald. Dat had zij in ieder geval wel gedaan, anders had ze dit ook niet geweten. Myst haar ogen knepen vrolijk samen terwijl ze haar ogen op Ephony richtte, bij de opmerking over het prentenboek. 'Misschien.' De glimlach in haar stem was overduidelijk, maar de licht geforceerde klank zat er ook nog in. Myst bleef naar Laurens kijken, niet heel geïnteresseerd in zijn verhaal. Ze grinnikte zachtjes bij Ephony haar commentaar, ze had ook wel gelijk. Maar Myst haar ogen werden plots groot. 'Wacht, het is een égel? Dat heb je me nooit verteld!' Ze keek met grote verdwaasde ogen naar Laurens. Ze wist ook eigenlijk niet zo goed wat ze wel gedacht had dat het was, maar in ieder geval geen egel. Daarna keek Myst weer naar Eph, die blijkbaar bekend was met het feit dat Laurens zijn kop niet meer hield als hij eenmaal over dieren was begonnen, als een kabbelend meertje gewoon nutteloos voortging. Maar toen ze haar woorden hoorde ontstond er een kleine frons tussen haar wenkbrauwen. Watte? Sam meenemen? 'Eph? Sam meenemen?' Ze trok een wenkbrauw op en keek haar verward aan. Wat dacht ze nou weer? Dat ze Sam als... als... date mee ging nemen naar Eph en Laurens? Leek haar zeer onwaarschijnlijk. Te oud, fout. Te oud, fout. Murmelde haar geweten, maar Myst kon hier intussen ook zelf wel mee komen voor haar onderbewustzijn er over begon. Bovendien, ze wist niet hoe vrolijk ze kon doen als Eph en Laurens... op de luchtetage... ze wist niet of ze dan anders waren dan in een openbare ruimte, maar mocht dat zo zijn, dat hoefde Sam echt niet te zien hoe Myst daarop reageerde. Ze schudde even met haar hoofd, waarna ze haar blik op Laurens richtte, die met nogal serieuze stem vroeg hoe het met haar ging. Myst was sprakeloos, wist zo snel geen politiek correct antwoord te formuleren. Het zou waarschijnlijk geen pijn meer doen dat ze bij hem was geweest, hoewel het nog wel pijn deed als ze het verschil zag tussen hoe hij tegen haar deed en hoe hij tegen Eph deed. Ze was stil, richtte haar blik op de grond, wreef afwezig met haar vingers over tapijt. Ze keek hem pas weer aan toen hij verder ging, haar ogen in de zijne. Ze keek hem vrij serieus aan, een lichte geforceerdheid erin. 'Wat wil je als antwoord? Dat ik me geweldig voel? Ik heb me beter gevoeld. Maar ik eet, ik haal adem, ik slaap, ik leer, ik lach. Is dat genoeg?' Ze haalde haar schouders op, haar ogen nog steeds eerlijk. Na enkele seconden schoot haar blik terug naar Eph, een aantal van haar woorden waren blijven hangen. 'Kan Lau koken?' Even schoten haar ogen heen en weer, waarna ze Eph weer aankeek. Een kleine glimlach om haar lippen. 'Maar het lijkt me gezellig om weer een keer bij jullie te komen eten, als Laurens het ook goed vind.' Je kunt het, je kunt het. Ze slikte een keer, en keek daarna twijfelend Laurens aan, benieuwd naar zijn reactie hierop.


Sorry ik doe echt fucking weinig zelf.

‘Vervelend voor je,’ Murmelde hij nog zachtjes terug toen hij Ephony haar overdreven reactie hoorde over haar gigantisch onzichtbare blauwe plek die rampzalig veel pijn ging doen volgens haar voorspellingen. ‘Je weet dat ik naast je zit, hm?’ Vroeg hij nogal droogjes toen hij Ephony haar opmerking hoorde over d'r prentenboek. Flauw, veels te flauw. Hij ging luchtig een keer met zijn hand door zijn haar, fatsoeneerde zijn pony op een iets wijvige manier. ‘Nietes,’ Voordat hij tegen Ephony in kon gaan over Poxi schoot zijn blik naar Myst die duidelijk last had van een helder moment. Vaagjes knipperde hij met zijn ogen, het duurde even voordat hij een reactie kon geven. ‘Ja, natuurlijk wel!’ Zei hij toen, iets beledigt leek het wel. Hoe kon ze dat nou vergeten? ‘Ik heb je wél verteld over Poxi.. toen.. toen we gingen schaatsen.’ Hij fronste lichtjes, wilde eigenlijk niet op dit moment die herrinering, die langer duurde dan alleen dat moment, omhoog halen. Was vervolgens maar begonnen aan zijn zeer interessant verhaal die hij zelf heel leuk vond om te vertellen en de andere twee waarschijnlijk niks boeide. ‘Kippen ja,’ Had hij nog gemompeld toen Eph hem weer herhaalde zodat hij haar weer kon herhalen, had hierbij niet opgekeen. Zijn blik schoot fel omhoog toen Ephony doodleuk haar woorden vervolgde. Keek haar aan, zijn blik haast geïrriteerd. Waarom deed ze nou weer zo gemeen? Had was dat hij een dier niet meer terugherkende en daarom het nog gewoon kon eten, het was te lékker om er diep over na te denken. Maar nu zonder een stuk gebraden biefstuk voor zijn neus kreeg hij weer last van zijn overduidelijk schuldgevoel moment. Vreselijk, hij haatte het. ‘Je bent echt.. gemeen.’ Het laatste woord siste hij bijna, waarna hij zijn blik droevig neersloeg. Hij tuitte zijn lippen in een pruillip, stomme Eph. Afwezig gleed zijn blik weer naar zijn boek, richtte maar zijn concentratie hierop. ‘Hmhm,’ Had hij geantwoord op Ephony haar voorstel om ook eten te maken voor Myst. Best. Pas toen Myst opeens sprak over éne Sam keek hij verward op. Duidelijk iets gemist. ‘Sam?’ Vroeg hij. Zijn blik ging vragend van Ephony naar Myst toe toen bleek dat Ephony geen antwoord ging geven. Ze had overduidelijk zo'n overdreven onschuldige blik in haar ogen die hij maar al te goed herkende. Had het dan ook maar gelijk op gegeven en had door gekeken naar Myst om haar een vragende blik toe te werpen. ‘Wie is Sam?’ Vroeg hij drammerig door toen hij geen antwoord leek te krijgen. ‘Jullie zijn zó flauw,’ Murmelde hij toen koppig. Hij had zijn boek langzaam weer dichtgeslagen, had zich zeer serieus tot Myst gericht. Doodkalm bleef hij haar aankijken, gaf haar de tijd om haar antwoord te bedenken. ‘De waarheid.’ Schoof hij er gelijk tussen toen Myst met haar eerste sarcastische oppering kwam. Erg flauw om zo te reageren, naar zijn mening. Zodra ze haar antwoord eindigde staarde hij haar aan, sloeg uiteindelijk maar zijn blik neer. Wat moest hij daar nou weer mee? Voordal 'is dat genoeg?' erachter. Alsof het zijn schuld was. Het is ook jouw schuld. Zijn schouders leken iets naar beneden te zakken, teneergeslagen. ‘Nee, het is niet genoeg.’ Antwoordde hij haar, zonder haar aan te kijken. Zijn ogen schoten weer naar Myst haar gezicht toen ze verder sprak. ‘Je weet dat dat heel beledigent klonk, die verbaasde ondertoon erin?’ Vaagjes liet hij zijn mondhoeken iets omhoog krullen, proberend een glimlach omhoog te halen. ‘Natúúrlijk kan ik koken.’ Zijn ogen rolden weg. Niet zo overdreven als hij normaal had gedaan met een wijvig handje, maar het kwam al in de buurt. ‘Ja hoor, je kan vanavond ook blijven eten als je wilt.’ Hij toverde nu een echte glimlach te voorschijn, totdat hij besefte wat hij er zonet uit had laten flappen. Juist, misschien moest hij het allemaal niet te veel overdreven. ‘Tenminste.. dat zou gezellig zijn.. enzo.’ Haalde nu nogal knullig zijn schouders op. Hulp zoekend schoten zijn ogen voor een moment naar Ephony, hierna weer terug naar Myst.

Ik ook =D Elo mag alles doen <3

Zacht grinnikend waardoor Ephony's stem bijna niet hoorbaar was wisselde haar blik tussen Myst en Laurens toen ze over Poxi spraken. Bij het zien van zijn gezicht dat wat moeilijker werd bij het onderwerp schaatsen werden haar ogen weer wat groter en zakte haar grijns weg. 'Poxi is een luie egen die straks niet meer op zijn pootjes kanstaan omdat hij zo vertroeteld wordt door monsieur hier,' grijnsde ze nu naar Myst, sprak over het 'schaatsen' onderwerp heen door hun beide gedachtes af te leiden. 'Maar het is wel een schatje,' sprak ze er daarna serieus menend achteraan. 'Sorry Lau, zal het goedmaken oké?' glimlachte ze naar hem, verontschuldigent om haar woorden. Ze haalde haar hand omhoog en woelde even lievelijk door zijn haar heen bij het zien van zijn pruillip. 'Er liggen nog marsmellows zag ik vannochtend, misschien vrolijkt dat je op?' vervolgde ze, waarna ze haar hand weer terug nam en het boek weer vastpakte. Onschuldig blikte ze weer terug in het boek toen Myst onbegrijpent over Sam doorging. 'Sam? Wie had het over Sam?' murmelde ze ontwijkend waarbij er opeens een plaatje in het boek van Laurens uiterst interessant was. Toen Laurens erover door ging keek ze hem al even onwetend aan, nogal slecht gelukt omdat ze niet goed was in acteren. 'Dat is iets tussen ons meiden, deze keer val jij daar niet onder. Zélfs niet als je mijn ondergoedla weer plundert,' bij het laatste knepen haar ogen even dreigend samen als teken dat hij het ook maar niet eens moest proberen. 'Sam is een hele goede kennis van Myst, verder vraag je niets meer jij,' vervolgde ze glimlachend naar hem om haar blik daarna even op Myst te richtten. Hoe ze het voor elkaar kreeg ook op die manier naar iemand anders te kijken was haar een raadsel. En ze had toen misschien wel halfdood op dat bed gelegen, maar dat detail was haar niet ontgaan. Met een klein grijnse en een veelzeggende optrekking van haar wenkbrauwen maakte ze duidelijk dat ze haar daar nog over ging uithoren. Glimlachend volgde ze het gesprek tussen de twee, was al blij dat het ongemakkelijke gevoel een beetje weg was gedreven. Hoewel ze nu nog niet alles zo soepel liet verlopen en haar pogingen misschien iets te vrolijk eruit kwamen om Myst ervan te overtuigen dat ze haar echt graag terug wilde ging het in haar ogen de goede kant op. Bij zijn spontane vraag naar Myst bleef Ephony zelf nogal geforceerd kalmpjes naar de twee kijken, kruisde haar blik even met die van Laurens toen hij haar aankeek. Tegelijkertijd schoten haar eigen ogen naar Myst om haar met een kleine en hoopvolle glimlach aan te kijken. 'Ik zal Ené opdragen zich normaal te gedragen,' glimlachte ze kleintjes naar haar, wist dat Ené niet het favoriete dier van Myst was. De draak kon nogal dreigend overkomen als ze merkte dat iemand haar al een beetje eng vond. 'Misschien moeten we Sam dan ook maar een bordje brengen, anders zit hij zo alleenig als wij het gezellig hebben,' haar stem bedachtzaam, haar ogen plagend op Myst gericht. 'Maar, dat ter zijde. Wat zeg je ervan? Laurens kookkunsten uitproberen of in de grote zaal eten?' glimlachte ze weer hoopvol naar haar.

[ Shalala, volg gewoon jullie voorbeeld ;D ]

Jah jongens dat ik een flutpost typ betekend niet dat jullie daar het recht voor hebben, want nou kom ik niet eens meer aan de 500 woorden! DOE IETS <3 Doe ik ook :'D [in deze post tenminste].

Myst keek hem droogjes aan. 'Lau, je hebt me van alles verteld, waaronder hoe groot hij was en waar je hem hebt gevonden. En ook nog dat hij in winterslaap was, in je nachtkastje. Maar niet dat het een egel was.' Haar stem was al even droog als haar blik, maar hierna liet ze het onderwerp maar rusten. Ze ging niet op Laurens 'nee', in, ze had geen beter antwoord voor hem, het was de waarheid. Hij wilde de waarheid weten, hier was hij. Hij kon hem rechtstreeks uit haar mond horen, zelfs dat ze alweer lachte, maar zelfs dat was niet genoeg. Dat het niet zo goed als vroeger ging, dat was een simpel feit dat nog wel zou veranderen. Toen ze Eph haar droge antwoord hoorde op Lau's vraag wie Sam was, glimlachte ze breed, tot Eph haar daarna veelbetekenend aankeek. Haar ogen werden even groot, Myst had echt geen idee wat ze wilde weten, wat ze wilde vragen. Dus na een tijdje zakte haar grote ogen weer tot de normale vorm, verdween de lichtroze tint die zich uit opgelatenheid op haar wangen had gevormd, weer. Ze grijnsde even naar Laurens toen hij zei dat ze best beledigend had geklonken, hoewel het niet zo bedoeld was. Ze had het gewoon iet achter Laurens gezocht, een kookprinsesje. Hoewel, misschien ook wel. :'D Hij had soms van die trekjes. Ze hoorde zijn woorden, en haar mond vertrok een klein beetje. Ze keek hem even bedenkelijk in de ogen, en keek daarna naar Eph die hem bijstond in zijn woorden. Een brede glimlach vormde zich op haar gezicht. Hoewel de opmerking daarna toch wel een beetje overkwam alsof Ephony graag wilde dat ze Sam erbij betrokken, en Myst wist niet of ze dat positief vond, bleef ze vrolijk. 'Misschien. En anders, komt hij ook maar gewoon. Ik nodig hem wel uit.' Zei ze, een licht zenuwachtige ondertoon in haar stem, die ze snel probeerde te onderdrukken. Ze bleef Ephony aankijken, ze wilde niet weten wat Laurens zou zeggen als hij de licht onderdrukte zenuwachtigheid in haar zag, aan haar hoorde. 'Nou, ik denk dat ik het wel aan durf.' Ze keek een beetje twijfelachtig tussen de twee heen en weer. Daarna hield richtte ze haar ogen op Laurens, terwijl ze met een hand, zodat hij haar mond niet kon zien, naar Ephony fluisterde. 'Durf ik dat echt?' Het was wel vrij hard gefluisterd, zodat Laurens het ook zou horen. Haar ogen waren nog steeds vrolijk op hem gericht, waarna ze weer terug naar achter leunde. Ze richtte haar blik weer op Ephony, oprecht geïnteresseerd. 'En, heb je al wat gevonden? Een boek, bedoel ik.' Ze grijnsde even. 'Waarnaar was je eigenlijk op zoek? Of keek je zomaar wat rond?' Haar ogen vlogen even kort naar Laurens, vroeg zich inwendig af hoe die zich vermaakte als Ephony boeken zocht. Waarschijnlijk door naar haar te kijken, bedacht ze zich droogjes, richtte zich maar weer op andere dingen.