Servatius zat in de bibliotheek omgeven door boeken van geschiedenis van de afgelopen 300 jaar. Natuurlijk baalde hij enorm van dit werk, hij had 300 jaar alle kennis opgedaan die hij op dat moment nodig had gehad en nu moest nu alles opnieuw leren. Toen Servatius weer een boek weg legde kreunde hij, hij had namelijk een blik geworpen op wat hij allemaal nog te lezen had en dat was nog een ware berg, wat opzich niet zo verrassend was als je na ging hou erg de inhoud varieerde; van spreukenboek tot archeologie, van plantenkunde tot magische wezens. natuurlijk kwam hij ook veel tegen wat hij al wist, maar het bleef een hels werkje. Hoe hadden de legendarische Magicans dat gedaan na drie eeuwen in een rotsblok zitten was wat hij zich nu af vroeg, Servatius had het wel aan Deshas kunnen vragen als het niet was dat één ding hem tegen werkte, hij kon Deshas niet vinden. En dus zat hij hier vast, op de ouderwetse manier uit boeken te leren. Hij zou allang om hulp gevraagt hebben als het niet was dat hij dan moest verklaren waarom hij niks wist over de afgelopen drie eeuwen en niemand zou hem geloven als hij zomaar zei dat hij die tijd dood onder de grond had gelegen. Servatius vond het lezen zelf nog niet eens zo erg, het was gewoon dat het zo verschrikkelijk saai was, bovendien las hij niet zo snel, niet dat zijn leestempo laag was, hij kon een boek in het oud-shadraans in een paar minuten verslinden, maar hij was nog steeds niet helemaal gewend aan de universele taal hoewel hij toe moest geven dat het best wel handig was om niet voor elke planeet een andere taal te hoeven leren.
Servatius zichtte en pakte een nieuw boek die hij ook open sloeg, hij hoopte op iemand om mee te praten over die geschiedenis in plaats van het alleen te lezen, iemand die niet te veel vragen zou stellen of al over hem wist, maar dat was waarschijnlijk te veel tevraagd.

Normaal kwam ze hier niet vaak, dat wekte een veel te nerdige indruk. Maar de laatste weken was ze hier zowat iedere dag minstens een uur naar binnen gegaan. Niet omdat de bibliotheek zo indrukwekkend was of omdat ze voor iemand vluchtte, nee. Omdat ze een groot geschiedenisexamen had, binnenkort, en ze wilde daarvoor slagen. Ze was nog nooit blijven zitten, enkel van scholen afgetrapt omdat ze zich te rebels gedroeg. Andere leerlingen mochten haar niet zo graag, op haar vorige school. Hier was het hopelijk beter, hier kon ze misschien vrienden maken en haar eindexamen halen. Maar daarvoor moest ze eerst een goed cijfer halen voor deze toets. Jammer genoeg had ze tijdens de lessen vrij weinig gedaan en moest ze de laatste maand dus gaan blokken. Over vier dagen was het examen al en nu was ze dus weer in de bibliotheek, om te leren. Wie gaf er dan ook zoveel geschiedenis op? Ze merkte dat er best weinig mensen in de bibliotheek zaten. Die leerden liever samen, op de etages. Zij deed het liever op een stille plaats, dan kon ze alles tenminste onthouden. Misschien kon ze hier wel vaker komen, als ze niet meer voor het examen hoefde te leren. Er waren hier zoveel boeken, misschien kon ze nog iets leren over vuurmagie.. Wren liep verder, er waren genoeg lege tafeltjes, maar ze zat het liefst wat achteraan, uit het zicht van mensen die zomaar binnenkwamen. Haar blik gleed kort over een tafel waar iemand zat met een hele hoop boeken, bijna een zelfstandige bergketen. Leuk, dan was haar boek er niets bij. Wren bleef ondertussen lopen, haar blik nu gefixeerd op een tafeltje in de hoek. Daarvoor moest ze wel langs de persoon die zich verstopt had achter de boeken. O, nee.. Ze moest tussen twee tafeltjes door; de bergketen aan de ene kant en aan de andere kant een jongen die het als zijn levenstaak gezien had haar te treiteren, omdat ze een groentje was en net niet op school. Daar kon ze wel tegen, het was alleen zo.. irritant. Wren deed haar tas goed over haar schouder, klemde haar geschiedenisboek tussen haar vingers en stevende recht op haar doel af. Het zou haar lukken, het zou.. Ze onderdrukte een gil toen de vaste grond onder haar voeten verdween door een been waarover ze struikelde, en een paar handen dat haar een extra duw gaf. De jongen had haar een soort van pootjegehaakt, was nu zijn spullen aan het pakken. Stilte gold in de bibliotheek en waarschijnlijk ging hij buiten de deur keihard lachen. Ze crashte door de duw tegen de boeken aan, die in een vloedgolf aan pagina's over haar heen vielen. Haar geschiedenisboek landde met een doffe klap wat verderop, met de vaart die ze door haar val had gekregen. Verschrikt sloeg ze haar armen boven haar hoofd en kneep haar ogen dicht, geschrokken. Moest haar weer overkomen. Ze onderdrukte de neiging haar vuurmagie uit te proberen en de hele boekenstapel in de fik te zetten. Hoe moest ze hier nu weer onderuit komen? Ze duwde de boeken van zich af en deed een poging om op te staan. 'Sorry,' mompelde ze, nog steeds omgeven door de boeken waar ze liever niet op wilde staan, hopend dat de desbetreffende persoon niet zou flippen. Daar ging haar kans om rustig geschiedenis te leren.

Servatius was een beetje weg van de wereld geweest zoals hij zich aan het concentreren was op de vele boeken die voor hem lagen. Die concentratie werd echter verbroken door een klap waardoor hij om keek en daarbij zag hij een meisje dat in zijn stapel boeken was gevallen en een jongen die hard zijn lachen probeerde in te houden. Het meisje bevreidde zichzelf uit de stapel boeken die over haar heel gevallen was en Servatius keek naar de pestkop die nu op weg was uit de bibliotheek. Servatius had een hekel aan dat soort mensen en besloot een klein beetje lol te maken. Hij maakte een heel klein aanvalsspreukje en schoot hem op de pestkop af waarna hij de spreuk enkele seconde later doel zag treffen, de spreuk was niet echt gevaarlijk, maar de jongen zou wel een paar dagen een blauwe plek hebben. Servatius keek weer naar het meisje toen hij haar excuus hoorde en zei met een glimlach nog altijd op zijn gezicht "geeft niet. Gaat het een beetje?" zei hij waarna hij haar een hand toestak om overeind te komen en met zijn vrije hand in zijn vingers knipte. Hiermee activeerde hij een spreuk die een duister krachtveld om de boeken heen vast maakte en daarna ze terug bewoog naar waar ze een paar seconde geleden hadden gelegen. 1 boek bleef echter in de lucht hangen en Servatius trok daar een wenkbrouw bij op, hij pakte het boek uit de lucht waarmee de spreuk ten einde was en bekeek het boek. Het was wel een geschiedenisboek, maar dan een die Servatius niet had gepakt, van het meisje dus bedacht hij zich. "Ook geschiedenis aan het studeren?" vroeg hij waarna hij haar het boek aan reikte

Ja, dat doe ik dagelijks, heerlijk. Iedere dag een stapel boeken omver beuken, geniaal. Ik raad het iedereen aan.. Wren mompelde zacht in zichzelf, geschrokken en geïrriteerd door de plotselinge 'aanval' in de rug. Als blikken konden doden was dat joch nu ter aarde gestort, eerlijk waar.. Plots klapte de jongen naar voren. Huh? Deed zij dat? Verbaasd keek Wren opzij, naar de lange jongen die ze gestoord had. Hij had het vast gedaan, aan zijn blik te zien. Héhé, iemand die voor haar opkwam! Dat was.. nieuw. Ze zat nog steeds half, haar benen trilden een beetje door het plotselinge verlies van grond om op te staan. De jongen draaide zich om en stak zijn hand uit, met een glimlach op zijn gezicht. Niet zo'n slechte gast, dus. Ze had net zijn halve levenswerk omver gekegeld, maar goed, dat leek hij niet zo erg te vinden. O, daarom. Met één knip van zijn vingers bewogen de boeken zich als vanzelf weer terug naar hun oorspronkelijke plaats. Ze pakte zijn hand dankbaar aan. 'Ja, gaat wel.. bedankt..' Ze zweeg even, had zijn naam willen zeggen maar wist die niet. Daarna volgde ze zijn blik, die op een boek viel dat.. van haar was. Snel pakte ze het aan. 'Ja.. examen, binnenkort. Ik ben al weken aan het blokken,' legde ze uit. 'Het is zoveel om te onthouden. Waar was jij mee bezig, voordat ik je kwam storen?' vroeg ze, naar aanleiding van zijn 'ook'. 'Wren Máraz, trouwens,' stelde ze zichzelf voor, de hand die ze onbewust nog vast gehouden had schuddend. Hij was dus aardig, niet boos en ook niet lelijk, best knap zelfs. Lang rood haar, dat zag je ook niet vaak bij jongens. In ieder geval had zij ze nog niet gezien. Hé, misschien kon hij haar helpen met geschiedenis. Dat kon ze zo vragen, als hij ook met geschiedenis bezig was, in ieder geval.

Servatius keek toe hoe het meisje omhoog kwam en hem bedankte "geen probleem" gaf hij als antwoord. Ze nam het boek van hem aan dat origineel in haar handen had gelegen en kreeg antwoord op zijn vraag. Ze was dus aan het studeren voor een examen, zou Servatius dat examen ook hebben? om eerlijk te zijn wist hij het zelf niet eens meer met alle drukte en studie van de laatste tijd. "Ik was ook aan het studeren, ik loop aardig achter met geschiedenis. Maar dat kun je wel zien denk ik" antwoorde hij met een flauw glimlachje waarbij hij naar de berg boeken refereerde. "Ik heet Servatius, aangenaam" stelde ook hij zichzelf voor aan het meisje dat dus Wren heette. "als je voor een examen studeert, heb je aan dat ene boek dan wel genoeg?" vroeg hij nu aan Wren terwijl zijn hand eindelijk los werd gelaten.

~sorry, wat inspi-loos op het moment~

Ze had vannacht wat minder hard moeten leren aan haar andere toets. Die had ze het eerste uur gehad en omdat ze de hele tijd voor geschiedenis bezig was, was het er een beetje.. bij in geschoten, om het maar zo te zeggen. Dat had haar hele nacht opgeslorpt, ze had één uur geslapen.. ongeveer, als ze zich niet vergiste. Wren merkte dat haar ogen moe waren van het lezen, dus even niet leren kwam wel goed uit. Ze schoof een stoel achteruit en ging aan de tafel zitten, terwijl de jongen zich voorstelde als Servatius. Aparte naam, ze had nog nooit iemand ontmoet die zo heette. Ze knikte en grijnsde licht. 'Waar heb je die allemaal gevonden,' grinnikte, zich afvragend wat voor hels werkje het moest zijn om ze uit de kasten te plukken.. en ze er later weer in terug te zetten. Nee, dankje, daar hoefde ze niet aan herinnerd te worden. Vroeger had ze ooit - naar haar gevoel - de halve bibliotheek netjes moeten zetten, als taakstraf. Verschrikkelijk! Bij zijn vraag keek ze naar haar boek, dat van immens opeens naar miniatuur geslonken leek te zijn in vergelijking met zijn boeken. 'Ik heb geen idee.. Dit is het boek dat ik gekregen heb, thuis,' antwoordde ze. 'Jij bent zeker een flinke tijd weggeweest, dat je zóveel in moet halen,' merkte ze daarna verbaasd op. Het waren veel boeken, maar dan ook echt heel veel.

Servatius keek toe hoe Wren ging zitten en zag haar grijnsen. Waar hij die boeken wel niet allemaal had gevonden? Servatius had een uur lang de hele bibliotheek rondt gelopen en opsporingsmagie gebruikt om de boeken met geschiedenis aan te geven. Misschien was dat term echter iets te los geweest want hij had nu echt alles met geschiedenis, van echte nuttige dingen zoals nuttige spreuken die de afgelopen jaren waren ontwikkeld tot waardeloze troep zoals de 1000 meest gebruikte uitdrukkingen van de afgelopen twee eeuwen. De meeste nutteloze troep schoof hij aan de kant, maar soms las hij er ook wel een, gewoon om het leerpatroon een beetje te doorbreken. Servatius moest er niet aan denken hoe zwaar het karwei wel niet mioest zijn als hij ze allemaal met de hand terug zou moeten zetten, gelukkig voor hem kon hij daar een spreuk voor gebruiken, ongeveer soortgelijk aan de spreuk die hij net had gebruikt om de boeken terug te krijgen in een nette stapel. "lang zoeken" was het korte en vrij directe antwoord dat Servatius gaf, hij praatte liever niet over de magie die hij gebruikte en zijn gewoontes, hij wist immers niet echt met welke delen daarvan hijh weg kon komen en met welke hij dat niet kon, die kennis was nu bij hem zwaar verouderd, wat eigenlijk de grootste reden was dat hij nu aan het studeren was. Wren merkte op dat hij zeker lang was weggeweest, wat eigenlijk ook klopte, maar dan een paar honderd jaar langer dan ze waarschijnlijk vermoedde. "klopt, het is een tijd terug dat ik hier was, ik was ook niet terug gekomen als ik niet gedwongen was, maar dat betekend wel dat ik nu heel veel in moet halen" antwoorde hij naar waarheid. De situatie lag echt zo al was de tijd ietwat langer dan wie dan ook zou begrijpen, nou ja naast de legendarische magicans dan, die hadden ten slotte driehonderd jaar opgesloten gezeten in een steen

'Lang zoeken,' was het korte en directe antwoord, waarvan ze wat in de lach schoot. Sorry, het kwam er ook zo.. grappig uit. Zo to the point. Dat had niet iedereen, soms kreeg je ontzettend langdradige verhalen en dergelijke. Dan kon ze een gaap niet onderdrukken, al hadden zulke types dan nog steeds niet door dat het ontzettend saai was wat ze vertelden. Ze knikte, half luisterend, bij zijn opmerking. Iedereen ging wel eens weg. 'Gedwongen?' vroeg ze toen. Ja, zij was ook gedwongen naar een andere school gegaan, maar bij hem klonk het echt alsof hij een drop-out of een ontzettend onhandelbare leerling was. Vaag. Zo zag hij er helemaal niet uit en ze kon zich nog herinneren dat hij één van Savador's lievelingetjes was. Te laat komen ofzo moest zij bij hem niet flikken; hij mocht haar niet, al vanaf het moment dat ze zijn kantoor binnenstapte met Siri niet. 'Ik heb toch liever geschiedenis dan vuurmagie,' zei ze, haar boek op een willekeurige pagina openslaand. 'Die Savador heeft echt de pest aan mij!' Ze scande de pagina snel en rolde met haar ogen. Ze sloeg hem altijd hier open. 'Stomme Puffoonveiligheidsdienst,' mompelde ze, alsof het haar persoonlijk beledigd had. Dat onderdeel van de geschiedenis kon ze maar niet onthouden. Een hele hoop gezeik over veiligheid en dat soort gedoe, nou, interessant. Het was nog wel haar thuisplaneet. Kom op, zelfs Cassia en Nova, de planeten van de braverikjes zo ongeveer, zelfs daar gebeurde nog meer! Wren wilde alweer verder bladeren, maar besloot te kijken of ze er iets van snapte. Waarschijnlijk toch niet, maar goed. 'Zelfs Nova heeft een leukere geschiedenis,' zei ze, met nadruk op Nova. Voor mensen die langs liepen klonk het meestal alsof ze tegen haar boek aan het praten was, maar ze praatte toch echt tegen zichzelf. Vooral als ze er niets van snapte. Met een zucht keek Wren weer op. 'Dit wordt echt niets!'

Servatius keek Wren aan terwijl ze in de lach schoot, nu hij er over na dacht had het er inderdaad wel heel erg droog uit gekomen, ondanks dat dat zijn bedoeling niet eens was geweest, hij had de uitleg gewoon zo kort mogelijk gehouden en dat was hem dan gelukt ook. Wren vroeg hem daarna naar het 'gedwongen' gedeelte. Servatius knikte "Ik kwam een leerplichtambtenaam tegen en ik had nooit een officieel diploma gehaalt, dus ik werd hier naartoe terug gestuurd" antwoorde hij. Servatius vroeg zich even af waarom Wren geschiedenis verkoos boven vuurmagie, maar die vraag beantwoorde ze zelf zo'n beetje direct daarna Savador was dus de oorzaak, eigenlijk niet heel merkwaardig als je bedacht hoe veel leerlingen hem oprecht vreesde. "Ik heb toch liever vuurmagie, dan krijg je ten minste nog een beetje actie in plaats van alleen maar dom uit boeken leren. Alhoewel dat waarschijnlijk heel anders was geweest als Savador me had verafschuwd, wat best wel had gekunt als je weet hoe onze eerste ontmoeting ging". Servatius trok een grijns toen hij aan het moment terug dacht. Destijds had hij niet geweten dat de man schoolhoofd was en dat had hem bijna zijn kop gekost. Eerlijk gezegt had het zijn kop ook wel gekost als hij niet op tijd was gered door zijn neef. Wren had ondertussen duidelijk problemen met leren ze werd zo te zien zwaar gefrusteerd door een stuk saai geschiedenis over de veiligheidsdienst van Puffoon, zo erg dat ze het op gaf. Servatius keek even over de rand van het boek dat Wren vast hield waarna hij met zijn vingers over de boeken heen ging die hij al gelezen had tot hij de goede vond, die trok hij tussen de stapel uit en legde het voor Wren neer. Het was een boek geheel over de geschiedenis van de Puffoonse veiligheidsdienst. Servatius grijnsde en bleef Wren een moment aan kijken voor hij weer verder ging in zijn eigen leerstof.

Wren schudde meewarig haar hoofd. Leerplichtambtenaren, daar had je altijd pech mee. Zij had een paar keer een gesprek met hen gehad, enkel omdat ze van school getrapt was, 2 keer, om de meest onbenullige redenen. Oké, ze had er zelf flink veel schuld aan gehad, maar goed, als je dat even over het hoofd zag stelden ze zich allemaal ontzettend aan! Ze keek even verbaasd op, was hij een lievelingetje van Savador? 'Hoe heb je dat voor elkaar gekregen!' lachte ze wat ongelovig. Het moest ontzettend handig zijn om Savador aan je kant te krijgen, maar zij zag niet in hoe dat haar moest gaan lukken. Ze had er haar best dan ook totaal niet voor gedaan. Trouwens, over dat actie gedeelte moest ze hem gelijk geven. Iets doen was veel en veel leuker dan lezen alleen. Zijn scheve grijns was wel grappig om te zien, waarschijnlijk was zijn eerste ontmoeting met Savador erger geweest dan de hare. Was hij ook erger geweest dan Nina? Die had Savador ontzettend pissed gekregen. Plots kreeg ze een boek aangereikt, waarvan met één blik op de titel duidelijk werd dat het over Puffoonse veiligheidsdiensten ging. 'Hé, bedankt,' antwoordde ze, terwijl ze het boek pakte. 'Nu zal ik het wel moeten snappen,' mompelde ze ondertussen, wat meer in zichzelf, terwijl ze het boek opensloeg. 'Waar ben jij nu?' vroeg ze, haar blik niet van de pagina's loshalend. Dit was in ieder geval duidelijk uitgeleg. Misschien ging dat hele examen nog wat worden!

Servatius had misschien iets te veel gezegt bedacht hij zich bij de vraag van Wren, hoe moest hij dat nu uit gaan leggen. Hij kon moeilijk zeggen dat zijn neef de mentor van Savador en de heer der duisternis, dat zou geheim moeten blijven. Er waren er natuurlijk wel een aantal die het wisten, maar dat aantal zou het liefst zo klein mogelijk blijven. "Savador was heel erg pissig op me, ik werd alleen gered doordat hij een goede band heeft met mijn oom, waardoor ik meteen in zijn boekje goed sta kennelijk" legde hij uit, dat was nogal vaag, maar Servatius wou dan ook niet echt in gaan op de details. Wren bedankte hem voor het boek en keek van haar de vraag waar hij nu was. Servatius had eigenlijk behoorlijk ongeoriënteerd geleerd, geen echt plan of volgorde, het was al goed als alles bleef hangen. Servatius keek naar de spatel en zag dat hij eigenlijk al meer had gehad dan hij verwacht had, toen hij het vergelijkte met de stapel van boeken die hij nog moest lezen kon hij zeggen dat hij ongeveer op drie kwart zat van wat hij wou doen. "ongeveer op drie kwart, ik heb als ik dat allemaal gelezen heb wel genoeg geleerd dat ik de geschiedenis van de afgelopen driehonderd jaar wel heb ingehaald" was zijn antwoord. Servatius betwijvelde dat ze hier uit zou halen dat hij alles van de afgelopen drie eeuwen had gemist in plaats van de geschiedenislessen over die periode. Wren was in elk geval wel aardig en nog best wel leuk ook, Servatius had alleen het probleem dat hhij absoluut nul ervaring had met vrouwen, daar had hij nooit de tijd voor gehad immers.

Ze kreeg een vage uitleg die ze maar half volgde omdat de Veiligheidsdienst interessanter bleek dan haar geschiedenisboek eerder vrijgegeven had. Anders had ze zich er nooit doorheen kunnen worstelen! Ze knikte vaag als antwoord, hopelijk vatte hij haar afwezigheid niet verkeerd op. Zijn oom had in ieder geval connecties, dat kon ze wel opmaken uit wat ze gehoord had. Ze had het einde van de paragraaf bereikt en keek even op. Nu snapte ze het in ieder geval al beter. Driekwart? 'Woow,' zei ze, meer met haar mond bewegend dan het ook echt uitsprekend. Dat was veel, zeker op zo'n enorme stapel gemeten. 'En ik vond dit al veel,' lachte ze. De laatste driehonderd jaar. Nou, zij vond het nog steeds knap dat hij er überhaupt de kracht voor had gehad al die dingen op te zoeken en de aanblik ervan te verdragen. Nee, zoiets was niets voor haar. Dat relaxte van hem beviel haar wel, net zoals de directe antwoorden. Niet iemand die bang was om te antwoorden, zich verstopte en dergelijke.. Met dat soort personen kon ze over het algemeen wel opschieten. 'Kun je me overhoren?' vroeg ze, terwijl ze hem het boek aanreikte. Hopelijk had ze genoeg gelezen om het te begrijpen.

Servatius trok een glimlach toen Wren zich liet gaan over wat hij wel allemaal al wel niet gelezen en geleerd had. Zelf was hij eigenlijk ook iets verbaasd dat hij zo snel zo veel voor elkaar had gekregen, maar dan was Servatius ook wel verbaasd over hoe makkelijk het hem wel niet af was gegaan om dit alles te lezen en uit zijn hoofd te leren. Hij was het in elk geval wel met haar eens dat wat hij had ook wel heel erg veel was. Hij knikte en zei "Tuurlijk, geen probleem" op haar vraag waarna hij het boek van haar aan nam en het even door las waarbij ook Servatius nog een of twee dingen zag die hij over het hoofd had gezien. Hij stelde vragen waarvan hij dacht dat ze ook wel in een examen zouden zitten en controleerde haar antwoorden waarbij hij haar corrigeerde of prees voor goede en foute antwoorden. Toen hij dacht klaar te zijn reikte hij het boek weer terug en lachte vriendelijk naar haar "Volgens mij moet je dit wel kunnen halen hoor Wren" zei hij vriendelijk terwijl hij haar aan keek, toen voegde hij er als grap aan toe "Ik zal je maar niet vragen om mij ook te overhoren" duidend op dat ze haar boek al veel vond, laat staan al zijn boeken. Hij begon zelf ook weer in zijn eigen boek te lezen en leunde ondertussen nonchalant naar achter, af en toe naar achter leunend. Hij las de paar laatste bladzijde weer af en legde het boek weg waarna hij naar Wren keek "Hoe lang zit jij hier eigenlijk al op school?" vroeg hij haar terwijl hij haar aan bleef kijken.

Hij trok een soort glimlach bij haar verbazing over zijn boekenstapel. Nee, serieus, hoe las iemand in 's hemelsnaam zó snel? Zij kreeg dat nooit voor elkaar, vooral omdat de helft van de stof haar niet boeide. Tussen al deze boeken zat vast wel een interessant boek, maar.. probeer dat er eens tussenuit te krijgen? Ik wens je veel succes! Dat hij het allemaal al wist verbaasde haar nog meer. Onthouden kostte over het algemeen veel tijd.. Was dit een wonderkind ofzo? Ze glimlachte dankbaar naar hem toen hij haar begon te overhoren. Tot haar verbazing het de tekst haar echt geholpen. Nu wist ze in ieder geval hoe het begonnen was en al dat andere gedoe eromheen. Iets wat haar ontzettend versteld van haar eigen brein liet staan. Blijkbaar zat er toch nog iets aan hersenen in dat kopje van haar! Servatius kon nog eens overhoren ook, praatte niet door haar heen als ze iets vergat en liet haar lang genoeg nadenken. Soms prees hij haar, maar hij ging nooit ontzettend moeilijk doen over antwoorden. Beter. 'Ik hoop het,' glimlachte ze, terwijl ze het boek terug legde op de stapel en haar eigen boek weer opensloeg. Nog een paar keer leren en dan kon ze het letterlijk oplezen uit haar hoofd. 'Ow, dat wil ik wel doen hoor, jij hebt je ook door de veiligheidsdienst heen geworsteld,' wuifde ze zijn opmerking weg. Ze kon vast wel een vraag halen uit één van die boeken. Ze skipte naar een volgend hoofdstuk en zette haar stoel, die eerder op twee poten gebalanceerd had weer recht, waarna ze zich over de tekst boog. Haar haren vielen voor haar gezicht en bedekten een stuk van de tekst dat ze niet las. 'Hmm? O, ik ben dit jaar net aangekomen. Van m'n vorige twee scholen afgetrapt,' vertelde ze nonchalant. 'En jij?'

Servatius wist nu dat hij genoeg aan de universele taal gewend was dat hij bijna net zo makkelijk dit als de shadraanse teksten kon lezen waar hij mee opgegroeid was. Wren glimlachte en ging in op zijn opmerkingen in, maar hij zou het haar maar niet aan doen om hem met alles wat hij gelezen had te overhoren, bovendien had hij dan ook nog eens het risico dat ze er achter zou komen dat hij de afgelopen driehonderd jaar liet alleen aan geschiedenis had gemist. Bovendien lagen er ook een paar woordenboeken bij waarvan hij liever niet wou hoeven uitleggen waarom die er tussen lagen. Wren ging er gelukkig ook niet verder op in en boog haar hoofd om haar boek weer in te duiken zodat hij haar ogen niet goed kon zien. Wren antwoordde op zijn vraag dat ze dit jaar aan was gekomen, net zoals Servatius dus, hij zou alleen niet uit willen leggen wat hij hiervoor had gedaan. Hij wou niet zeggen dat hij de afgelopen 300 jaar onder de groene zoden had gelegen en daarvoor in het Shadraanse leger. Zelfs als hij dat om zou buigen tot alleen in het leger gezeten liep hij een risico, hij wist namelijk nog niet eens zeker of het Shadraanse leger nog steeds bestond, de shadraanse geschiedenis was het volgende boek namelijk pas. Daarom moest hij maar zo simpel mogelijk antwoorden, zo min mogelijk informatie af geven "Ik zit hier ook pas sinds dit jaar na kennelijk 'voor de leerplicht ondergedoken' te zitten zoals dat kreng van de leerplichtambtenaar het zo pakkend bonoemde". Servatius grinnikte, ze had eens moeten weten hoe letterlijk hij 'ondergedoken' zat, of liever lag. "Welke lessen volg je?" vroeg hij nu weer aan Wren. Servatius wist niet wat er met hem was, maar iets in dit meisje maakte dat hij meer over haar te weten wou komen.

Gelukkig nam hij haar opmerking niet voor waar aan; ze had het er niet echt voor over gehad om die hele stapel boeken te overhoren, laat staan allemaal te lezen. Nee, verschrikkelijk, zoveel had ze in al haar 16 jaren nog niet gelezen! Het was ook een Mount Everest, o my.. Echt zo'n hoeveelheid waar je in nachtmerries aan denkt, als je bang bent te verdrinken tussen al die boeken. Haar ogen deden nog geen zeer van het lezen, maar over een uur of wat zouden ze dat zeker gaan doen. Gelukkig had ze geen bril nodig, die dingen vond ze irritant en nerderig. Wanneer zou hij eigenlijk op school aangekomen zijn? Hij zat waarschijnlijk in de zesde of de vijfde, net zoals zij bij dat laatste. Hij beantwoordde haar vraag al snel. Ook dit jaar, na voor die leerplicht ondergedoken te zijn dus. Ze grijnsde half. 'Die leerplichtambtenaar moest je echt hebben, als hij het zolang volgehouden heeft met jou volgen,' lachte ze vrolijk. Op de een of andere manier klonk het vreemd dat zo iemand als Servatius, met een ruig uiterlijk, zich liet dwingen naar school te gaan. Ze kon zijn leeftijd niet goed gokken; ouder dan zij, maar hoeveel? Hij was een beetje leeftijdloos. Het was weer even stil toen hij zijn volgende vraag stelde. 'Eh.. Goede vraag,' lachte ze, waarna ze haar rooster met veel gerommel opdiepte uit haar tas. 'Vuurmagie, Luchtmagie, gym, geschiedenis.. ik ga Lichtmagie en Woudmagie ook proberen, die lessen klonken interessant als opvulling van m'n rooster,' was haar antwoord. 'Jij volgt toch ook Vuurmagie, dacht ik?' vroeg ze. Hij was wel goed in ondervragen! Eigenlijk vond ze het niet erg, zo kwam ze ook meer over hem te weten.

Toen Wren grijnsde en die opmerking maakte over de leerplichtambtenaar dacht Servatius na, eigenlijk had die ambtenaar helemaal niet lang achter hem aan gezeten, hij had gewoon pech gehad en om te voorkomen dat ze hem na zouden trekken en er achter zouden komen dat hij volgens hun helemaal niet bestond had hij maar meegewerkt. Dat verhaal was eigenlijk te vaag en te saai om te vertellen dus gaf hij enkel een knikje als antwoord, toen hij besloot er maar niet verder op in te gaan. Toen ze antwoorde op zijn vraag keek hij echter geïteresseerd op en luisterde, dat waren best veel vakken. toen ze de vraag naar hem terug keerde glimlachte hij en antwoorde "Dat klopt, ik heb vuur- en duistere magie als hoofdvakken, daarnaast heb ik eigenlijk nog weinig gedaan, maar ik ben van plan om naar zo veel mogelijk lessen te gaan. Nu ik hier toch zit kan ik er net zo goed van profiteren en na al deze boeken moet ik in elk geval geschiedenis makkelijk kunnen halen" antwoorde hij uitgebreid. Servatius was van plan zo veel mogelijk magie te leren, vroeger was dat veel moeilijker aangezien de koning een verbod had op alle magie en nu wou hij zo veel mogelijk leren om zijn zwakke punten zowel als zijn sterke punten nog wat te versterken. Servatius glimlachte naar Wren en keek haar aan, dit bleek een stuk gezelliger dan hij origineel had gedacht dat het zou worden.

Ze zag zijn aandacht even afslappen maar daarna ook weer opleven. Niet zo geïnteresseerd in het vertellen van zijn eigen verhaal? Kon best. Wren keek even om zich heen, zag een bekende vacht.. Een zacht iets streek langs haar been. Nee hé! Siri was haar gevolgd, zoals ze wel vaker deed. Waarschijnlijk had ze zitten wachten tot iemand de deur opendeed, die kon ze zelf onmogelijk open krijgen. Ze keek op toen hij over zijn vakken begon te vertellen. Hij had er niet zoveel, maar genoeg blijkbaar. Met een beetje geluk kon ze er één laten vallen, al vond ze het wel fijn om bezig te zijn. Ze zou wel zien. Wren knikte vaagjes om aan te geven dat ze luisterde. 'Daar heb je gelijk in, al is dat niet de standaard mening hier, volgens mij,' lachte ze. Veel kinderen die ze ontmoet had hadden geen zin om meer te doen dan nodig was, geen zin om iets extra's op te steken. Daar kon ze best inkomen.. School was nu eenmaal saai. Gym was wel grappig, vooral met Nina erbij. In gymkleding kon die veel blikken naar zich toetrekken. Daar werden ze allebei altijd lacherig om. 'Ik probeer alles bij te houden, maar soms is het een beetje saai. Gelukkig zijn die praktijk lessen er nog,' merkte ze op. Dit was niet precies wat ze verwacht had toen ze in een stapel, nee, berg, boeken crashte. Eerlijk gezegd had ze een hoop gescheld verwacht, maar het was hier eigenlijk gezellig. Beter. 'Als jij geschiedenis niet haalt, dan weet ik het ook niet meer,' lachte ze. 'Mag je hier trouwens huisdieren meenemen? Anders heeft Siri een probleem,' vroeg Wren.

Servatius had al een tijdje terug de beweging opgemerkt, maar had die verder met rust gelaten en niet op gelet toen hij het geïdentificeerd had als een normale kat. Servatius moest echter wel grijnzen toen hij de opmerking van Wren hoorde, hij kon zichzelf namelijk als best wel wat dingen zien, maar absoluut niet als doorsnee leerling. Wren leek het echter wel met hem eens te zijn al zei ze dat de meeste hier dat waarschijnlijk niet zouden zijn. Ze had gelijk wat betreft de lessen, bijhouden en leren was saai, maar een noodzakelijk kwaad. De praktijk was veel interessanter. Nu hij toch aan les dacht moest hij er aan denken dat hij zich in wou schrijven voor gym. Niet dat hij er echt wat zou leren, maar meer om het niveau te zien en een beetje in vorm te blijven. Met de baggy jas en het losse shirt kon je het niet echt goed zien, maar Servatius was nog altijd behoorlijk goed getraind en in topconditie. Wren bevestigde zijn opmerking over geschiedenis en kreeg toen een vraag toegeworpen. Servatius had al gegokt dat de kat van haar zou zijn en wist nu ook de naam van het beestje, Siri dus. Of het mocht wist hij echter niet zeker, hij had het nooit gevraagt. Maar dat was voor hem ook niet nodig geweest, zijn keizersarend Meath was niet bepaald een dier voor binnen, laat staan een bieb. "Van wat ik hier heb gezien mag het, maar zeker weten doe ik het niet" anwoordde hij Wren. Hij keek haar aan en zei "J bent eigenlijk best ver gekomen van in een stapel boeken vallen tot hier" Servatius trok een kleine glimlach en keek naar haar reactie.

Praktijk met Vuur.. Heerlijk, dan mochten ze een lokaal met gefrituurde leerlingen ontruimen, als zij iets voor moest doen. Dat ging zo keihard falen dat ze er liever niet aan dacht. Praktijk bij gym was leuker. Vooral met balspelletjes; je mocht ongestraft op mensen gooien. Ze had al vaker meegemaakt dat sommige meiden dit als vergeldingsactie gebruikten, bijvoorbeeld wanneer ze ruzie hadden. Zo was zij op haar vorige school het continue doelwit geweest bij trefbal, simpelweg omdat ze nieuw was en de klas haar niet mocht. Om eerlijk te zijn zat ze altijd alleen, altijd voorin, altijd afgezonderd.. Nu was het wel anders, al was ze hier nog maar net. Tijdens de eerste gymles was ze geen één keer geraakt en dat was echt een wonder. Siri gaf een kopje tegen haar been. Wren keek even snel om zich heen en aaide haar toen kort. 'Ik hoop het,' lachte ze. 'Heb jij eigenlijk een huisdier?' Ze vond Servatius nu niet bepaald iemand die ging knuffelen met een kat of die vrolijk iedere dag drie keer zijn hond uit ging laten, laat staan iemand die met een vertederde glimlach voor een bak wandelende takken zat. Bij zijn volgende opmerking gniffelde ze een beetje beschaamd. 'Ik ben toch blij dat je al die boeken daar neergegooid had!' Auch, ze was liever niet volop op het tafeltje geklapt..

Servatius keek even naar Siri toen Wren haar aaide en hoorde haar vraag of hij ook een huisdier had. Servatius knikte "Ik heb een huisdier ja, een keizersarend genaamd Meath, maar die is op het moment haarschijnlijk zijn eigen lunch aan het verzorgen" zei hij denkend aan Meath die nu waarschijnlijk boven het grasveld rond cirkelde op zoek naar konijnen of andere prooi. Servatius voelde er eigenlijk weinig voor om een ander soortdier te nemen dat minder gevaarlijk was, daar was ten slotte ook niks aan. Een wolf zou hij misschien nog wel hebben overwogen, maar nu had hij Meath al en dat was genoeg voor hem, bovendien was het best wel leuk om te zijn hou Meath zijn prooi ving zonder die de kans te geven om weg te komen. Toen Wren over de boeken begon glimlachte hij, ze was er waarschijnlijk een stuk slechter vanaf gekomen als die stapel er niet had gelegen, niet dat hij het expres had gedaan maar toch. Het was een grappig idee dat hij per ongeluk iemand had geholpen die daarna nog best aardig bleek te zijn ook terwijl hij normaal dat soort mensen eerder weg joeg met alleen zijn uiterlijk en het feit dat er bijna altijd een zwaard op zijn heup hing. Die zat er nu overiggens ook, maar die hing onder zijn lange ja en was zo goed als niet zichtbaar als je er niet op lette. "Ik moet vaker stapels boeken maken, kennelijk leid het tot goede resultaten" zei hij met een glimlach waarna hij nog een boek op de stapel legde dat hij uit had. Nog maar een paar te gaan, Servatius was nu echt blij dat zijn geheugen bijna fotografisch was en dat hij snel las, als je dat combineerde kon je echt snel leren, anders had hij hier waarschijnlijk wel meerdere dagen gezeten met al die boeken om ze alleen maar te lezen en daar zou hij echt nooit zin in hebben. Alhoewel hij door zo te lezen en studeren hij ondertussen wel koppijn kreeg.

Wow, een keizersarend. Die dieren waren zo ontzettend stoer! Ze was altijd al dol geweest op die dieren, om hun machte vleugels en hun geweldige zicht, hun mooie verenpatroon en de kracht die ze uitstraalden. En deze gast had er gewoon een. Hoe stoer was dat? Ze keek even met grote ogen naar Servatius. 'Woow! Die beesten zijn zo.. zo..' Ze zocht het juiste woord, al was het wat tevergeefs. Wren glimlachte terug, gelukkig vond hij niet dat ze beter af geweest waren wanneer die boeken er niet gelegen hadden. Ze gniffelde even om zijn opmerking. Ondertussen vroeg ze zich af welke stapel nu wat representeerde. Wacht.. die grote had hij al gelezen. Hoe lang was hij daarmee bezig geweest? Die had zij in haar hele leven nog niet gelezen! 'Meer stapels boeken, goed voor de gezondheid,' zei ze met een 'reclame'-stem en een big smile. Daarna keek ze nog eens naar de enorme stapel. 'Dat je geen hoofdpijn krijgt van al dat lezen! Ben je daar vandaag pas in begonnen?' vroeg ze, onder de indruk. Dit ene, dunne -toch wel dikke- boek had haar al heel wat gedoe bezorgd, dus hoe hij zich door deze hele stapel heen had weten te werken.. Haar kat sprong plots op haar schoot, waardoor ze haar boek bijna losliet, wat veel aandacht zou trekken. Snel riep ze wat luchtmagie op, zodat het ding bleef zweven. Ze had geen behoefte aan extra aandacht!

Toen Wren Servatius met die grote ogen aan keek en probeerde te zeggen wat ze van Meath vond moest Servatius lachen, ondanks dat haar de woorden te kort schoten was het aan haar uitdrukking wel makkelijk af te lezen dat ze het stoer vond. "Misshien wil je Meath dan wel een keer ontmoeten?" vroeg hij aan Wren die er wel duidelijk interesse in had getoond. Er kwam een lach op zijn gezicht na Wren haar 'spotje' en toen hij de vraag van haar hoorde gaf hij dan ook wel antwoord, ze was ten slotte wel leuk om mee te praten. "Om eerlijk te zijn heb ik er ondertussen best hoofdpijn van, maar ja ik ben inderdaad vandaag pas hieraan begonnen al was dat dan wel meteen aan de openingstijd van de bieb. Ondertussen ben ik dan ook wel heel blij dat ik snel kan lezen en een goed geheugen heb, anders had ik hier misschien wel een week gezeten" antwoordde Servatius haar naar waarheid. Servatius zijn blik werd daarna getrokken door de kat van Wren, Siri, op Wren's schoot sprong waardoor Wren het boek op moest vangen met luchtmagie. "Zo te zien wil Siri aandacht" meldde Servatius droogjes op waarna hij naar de luchtmagie van Wren keek, vuur en luchtmagie waren haar hoofdvakken, dat wist Servatius, maar hij vroeg zich nu af waar ze vandaan kwam, ze leek niet echt Puffoons, maar na wat hij gehoord had gebruikte ze liever luchtmagie dan vuurmagie, dat dacht hij in elk geval aangezien ze had gezegd dat ze nog liever geschiedenis had dan les vuurmagie, alhoewel dat ook doen Savador kon komen. "Waar kom je eigenlijk vandaan?" vroeg Servatius aan Wren, zijn gedachten nu toch al afgeleid van zijn studie.

Ontmoeten? Een meeting met Meath? Mocht ze ook een foto? Wren had nog steeds een brede glimlach. 'Graag! Ik bedoel, o mijn god, die beesten zijn zo stoer!' Ging ze een arend ontmoeten? Misschien moest ze doen alsof ze flauwviel, dat paste wel bij deze situatie, niet? 'Als hij mij wil ontmoeten, natuurlijk,' lachte ze. Nou ja, ze hadden één ding gemeen; liefde voor lucht, al had zij geen vleugels. Ondertussen had ze het boek alweer uit de lucht gepakt. Die Servatius, hij was echt vaag en stoer; een keizersarend, een fotografisch geheugen en een leerplichtambtenaren-conflict. Stoer. Wren rolde met haar ogen. 'Hoe krijg je dat voor elkaar? Ik bedoel, hoeveel zijn dit er, laat maar, ik begin er al niet eens aan om ze te tellen!' Zodra ze naar de stapel had gekeken had ze al door dat tellen haar teveel moeite kostte. Dat hij dat gelezen kreeg! 'Ik denk het ook,' glimlachte ze om Servatius' droge opmerking. Zachtjes aaide ze Siri, die begon te snorren. Een zwarte kat, nog zwarter dan haar haren, die meer een blauwige gloed hadden. Sommige mensen dachten alleen om die kat dat ze van Shadra kwam. Ja, dag! Vooroordelen ofzo? In ieder geval, ze was blij dat ze luchtmagie beheerste. Vuur.. had nog wat oefening nodig. Ze keek op bij zijn vraag en stopte even met het aaien van Siri, waarop ze als reactie gelijk een kopje tegen haar hand kreeg en het aaien hervatte. 'Van Puffoon, al heb ik van m'n eerste tot m'n derde op Razen gewoond. Wel op Puffoon geboren,' legde ze uit. 'Vandaar dat ik ook beter ben ik luchtmagie,' zei ze daarna, nog niet van plan om te vertellen dat ze bang was van vuur. Dan maakte je pas een lompe indruk!

Servatius keek toe hoe Wren enthousiast reageerde op zijn voorstel, ze wou Meath wel heel graag ontmoeten kennelijk. Als <eath haar wou ontmoeten? Servatius lachte bij die opmerking "ik denk nieyt dat hij er een probleem mee zal hebben". Ze begon weer over de boeken en ondanks dat hij zelf nauwelijks begreep hoe hij het voor elkaar had gekregen om er zo veel zo snel uit te lezen wist hij wel hoe veel het er waren "Het zijn er 54 als je de drie mee telt die ik nog niet gelezen heb" Servatius zuchtte en keek toe hoe Wren Siri aaide. Servatius had nu echt geen zin meer om aan die laatste boeken te beginnen, dat zou zijn hoofdpijn eerder nog versterken ook. Hij had eerder wat frisse lucht nodig. Toen Wren antwoord gaf op zijn vraag luisterde hij. Ze legde haar woonsituatie uit en waar ze geboren was, ze zou wel niet zo veel aan raziaanse magie hebben gedaan dacht Servatius bij zichzelf, misschien vond ze daarom de vuurles ook maar niks. Servatius had er wel aanleg voor, net als shadraanse magie, zijn vuur was dan ook veel donkerder dan normaal vuur. In elk geval wou hij wel wat frisse lucht. Servatius schoof zijn stoel naar achter en pakte de drie boeken op die hij nog moest lezen. Hij tipte een paar keer met zijn hiel op de grond en de andere boeken kregen weer een krachtveld om zich heen waarna ze terug vlogen door de bibliotheek naar de plek waar ze eerst ook hadden gestaan. "Ik ga een frisse neus halen en kijken hoe Meath het doet, zin om mee te komen?" vroeg hij terwijl hij weer naar Wren keek.