Jaydon stond nogal zenuwachtig met een grote pleister op zijn achterhoofd voor de deur van Master Savador. Hij durfde niet aan te kloppen en begon te geloven dat Savador genoot van zijn pijn en straf. Hij had met veel moeite Devito in de slaapzaal op moeten sluiten omdat hij zijn baas niet alleen wou laten. Zijn hand gleedt even naar de overdreven grote pleister en streek er wat haren over heen. Het zag er nogal achterlijk uit. Had hij nou maar niet zo'n grote mond tegen hem gehad. Hij haalde diep adem en keek even op zijn horloge, precies 4 uur. Hij klopte langzaam op de deur en wachtte op weer een chagerijnige of norse stem. Hij werd weer even duizelig en greep naar zijn hoofd. ''Shitzooi...zei hij zacht. Door die wond werd hij steeds duizelig en moest hij moeite doen om recht te blijven staan. Hij wist niet wat hij van zijn straf moest verwachten. Hij zuchtte weer even diep. Hij werd nogal misselijk als hij dacht aan een week in de kerkers. Hij maakte zijn hoofd leeg en keek naar de deur.


~Savadar en Jaydon ~

Werk was gedaan, kerstdecoraties weggemieterd in de prullenmand en een nieuwe fles wijn was opengetrokken voor de gelegenheid. Gewoon, omdat het jaar bijna voorbij was. Met zijn benen over zijn bureau zat Savador achterover geleund in zijn stoel, in zijn hand hield hij een glas die tot de rand toe gevuld was met rode wijn. Vanaf een afstandje had het meer weg van bloed. Als het daadwerkelijk ook bloed was geweest, dan zou het wel van alle leerlingen zijn wiens bloed hij letterlijk kon drinken. Zijn grote paarsgeschubde slang Saethion had zijn flinke meterslange lijf om de brede schouders van zijn meester gedrapeerd, en staarde gretig naar het schel piepende muisje dat hij vasthield in zijn vrije hand. Savador hield het paniekerende beestje opzettelijk op een flinke hoogte boven de grond vast aan zijn wormachtige staart, terwijl het zich met grote angstige kraaloogjes los probeerde te wurmen. 'Gaat je niet lukken,' zei Savador zacht alsof het voor hem één groot spel was. Voor het muisje een nieuwe poging kon wagen zich los te rukken, was Saethion al in een flits naar voren geschoten en schrokte het met huid en haar op. Zijn bleke hand die nog in dezelfde houding was als dat hij het muisje een seconde geleden aan zijn staart nog vast had gehad, ging tevreden naar de kop van zijn slang om die zacht te strelen. Geklop op de deur deed hem nors opkijken, daarna gleden zijn slangachtige ogen naar de grote ouderwetse klok aan de muur. De wijzers gaven precies vier uur aan. Het was al een wonder dat dat joch op tijd wist te komen. Een minuut later en hij had zijn straf verdubbeld. Hij nam eerst kalm een slok van zijn wijn en gaf Saethion nog een aai over zijn kop voor hij zich weer tot de deur richtte. 'Je bent tenminste op tijd,' sprak Savador, ook ten aankondiging dat Jaydon binnen kon komen. 'Wat een prestatie,' voegde hij er sarcastisch aan toe. Hij zette zijn glas weer aan zijn smalle lippen om eruit te lurken, hield daarbij zijn intimiderende blik op de deur gericht die ieder moment kon openzwaaien.

Rustig opende Jaydon de deur. Hij keek Savador nogal zenuwachtig aan. Hij wist niet wat hij van de straf moest verawachten. Met grote ogen keek hij naar het paarse schepsel rond de schouders van Savador.''Alstublieft...zeg mijn straf snel...''jammerde hij onverstaanbaar, hopend dat Savador het niet hoorde. Hij wilde er zo snel mogelijk van af zijn. Hij ging dichter bij het bureau staan. ''Ik wil accepteren dat ik straf krijg, en dat heb ik verdient en daarom wil ik ook mijn excuses aanbieden voor mijn gedrag..''zei hij tegen hem terwijl hij beschaamt naar de grond keek. Hij wist niet wat voor een reactie hij moest verwachten. Hij bleef beschaamt naar de grond kijken.


~Oeh...inspi-loos ~

Over de rand van zijn glas zag hij dat het inderdaad ook Jaydon was die binnentrad, hij wierp de jongen een blik toe die hem al woordloos kon vertellen dat hij zijn straf niet licht zou maken. Saethion siste zacht en wierp de jongen een felle blik toe, ter waarschuwing dat hij het niet moest wagen nog eens een grote brutale mond tegen zijn meester open te trekken. Savador genoot van de zenuwachtige blik die hij in Jaydons ogen kon zien, het had hem nog meer tevreden gesteld als hij ook nog eens een glimp opving van de grote witte pleister op zijn achterhoofd. Die kon hij nu niet zien doordat Jaydon naar hem toegericht stond. Hij sloot zwijgend zijn ogen, de paarse markeringen op en rond zijn oogleden werden hierdoor goed zichtbaar, en nam kalm nog eens een slok van zijn wijn. Totaal de verwijdde ogen van de jongen negerend bij zijn aanzicht van Saethion; zulke reacties was hij inmiddels al wel gewend. Allicht dat mensen zo reageerden als ze zo'n flinke slang als de zijne zagen. Saethion was meer een uit de kluiten gewassen reptiel, en van extra grootte omdat het aan een rasecht Raziaans slangenras toebehoorde. Met zijn wenkbrauwen wat opgetrokken opende Savador zijn ogen weer en staarde Jaydon aan toen hij een onverstaanbaar gemompel van zijn kant dacht te horen. Alsof hij een hooggeëerde koning was, hield hij zijn wijnglas nonchalant opgeheven en keek minachtend toe hoe Jaydon dichter bij zijn bureau zijn excuses aanbood voor zijn eerdere gedrag. Het gaf hem een arrogante uitstraling. 'Wel wel,' was het eerste wat er zacht uitkwam, daarna nam hij opnieuw een slok. 'Beetje laat, niet? Verschrikkelijk jammer voor je dat je er wellicht niet over was ingelicht dat ik nu over de school ga als hoofdmeester, en vanaf het allereerste begin al formidabel gedrag van mijn leerlingen verwacht alsof ik ze eigenhandig heb opgevoed.' Hij liet het glas langzaam zakken en steunen op één van de armleuningen van zijn stoel. 'Onder tucht. Orde. Respect. Discipline,' hij herhaalde de eerdere begrippen die hij wilde zien en waar hij Jaydon eerder ook op had gewezen terwijl hij hem flink door elkaar had geschud, spuwde de woorden nu haast uit. Alsof hij ermee wilde duidelijk maken het geen tweede keer te willen meemaken. 'Waar is dat schurftbeest? Op je etage?' vroeg Savador met een knik. Zijn mondhoeken krulden om tot een voldane glimlach. 'Mooi,' zei hij er zacht achteraan zonder op antwoord van Jaydon te wachten. 'Wat je straf betreft.. wellicht heb ik wel een passende voor je gevonden. Ga eerst zitten, blijf daar niet staan als een dwaas.' Met een zwiep van zijn bleke hand knalde de deur achter Jaydon dicht en werd er door een onzichtbare kracht een oncomfortabele houten stoel slordig naar het midden van het kantoor geschoven, pal voor het bureau. Het was alsof Savador niet eens moeite voor Jaydon wilde doen.

Jaydon hd de neiging om weer te gaan schreeuwen toen Savador zei dat Het wel een beetje laat was. Hij moest op zijn tanden bijten toen Savador het weer over zijn hond had en hem uitmaakte voor schurftbeest. Hi j keek even naar de dichtslaande deur, hij kon niet meer weg. Hij nam voorzichtig plaats op de nogal oncombortabele stoel. Een huivering schoot door hem heen toen hij weer dacht aan ''Een passende straf''. Hij keek hem een beetje argwanend aan. Hij vertrouwde hem niet maar moest er maar aan geloven. Hij richtte zijn blik op de grond. Ondanks dat hij hem niet vertrouwdebegon hij steeds meer respect voor die man te krijgen. Hij kreeg zijn zelfvertrouwen weer een beetje terug. Hij keek recht in zijn slangachtige ogen aan. Hij wendde zijn blik af toen hij eraan dacht dat het niet erg netjes is mo iemand aan te gaan staren.

Hij had net zijn glas naar zijn lippen gebracht, maar zijn hand stopte midden in een beweging alsof hij ter plekke verstijfde. De rand van het glas raakte net zijn lippen niet. Savadors starende ogen boorden zich in die van Jaydon, even later trok hij zijn wenkbrauwen wat minachtend omhoog alsof de jongen zojuist iets ongelofelijks stoms had gezegd. Het was eerder uit reactie, want had hij daar zojuist een stijve trek over zijn gezicht zien kruipen bij de belediging jegens zijn hond? Des te meer het hem plezierde. Zijn wijnglas liet hij langzaam weer zakken, nam er toch nog maar geen slok uit. Zwijgend keek hij toe hoe Jaydon plaatsnam op de houten stoel die hij met behulp van magie voor zijn bureau geschoven had, trok zijn smalle lippen pas van elkaar los toen hij er zeker van was dat de jongen zat. 'Goed, over je straf..,' begon Savador kalm, maakte allereerst zijn eerder gestopte beweging af door alsnog een slok wijn te nemen en zijn keel te smeren vooraleer hij verdersprak. 'Zoals je schijnbaar al wel gemerkt heb, tolereer ik geen grote monden, geen beledigingen, geen fysiek geweld, helemaal niets van jou kant - behalve als ik erom vraag. Helaas voor jou heb je gedaan wat het stomste is wat je kunt doen op je allereerste dag hier, dat vraagt dan ook om een passende straf. Ik heb besloten dat ik je buiten sneeuw laat scheppen, aangezien het de laatste dagen hevig gesneeuwd heeft. En dan niet zomaar sneeuw scheppen. Nee..' Zijn mondhoeken krulden zich om tot een geniepige grijns, waarna hij zich wat voorover boog. 'Naakt. Althans, bijna naakt. En met je handen. Ik gun je geen schuiver, geen schep, zelfs geen stok.' Hij trok een la open, rommelde er even in en wierp Jaydon uiteindelijk een oud bruin vod toe dat onder de vlekken zat. 'Dat mag je om doen als lendedoekje. Maar laat ik het niet zien dat je anderen om kleding smeekt, of dat anderen vrijwillig een jas of een vest aan je uitlenen. Mijn Saethion zal op de uitkijk staan en geloof het of niet joch, hij ziet álles.' Savador slaakte een zachte zucht terwijl hij weer achterover leunde in zijn stoel en zijn glas weer aan zijn lippen zette. 'Gebeurt het toch dat iemand ook maar één miezerig kledingstuk aan je uitleent of dat je er op je blote knietjes om gaat smeken, dan mag dat persoon ook als een oerwoudbewoner met blote handen sneeuw gaan scheppen.' Met een voldane glimlach bekommerde Savador zich niet verder om het feit dat de buitentemperatuur behoorlijk wat graden onder de nul zat, maar genoot in plaats daarvan zorgeloos verder van zijn wijn terwijl hij Saethion zacht streelde.

Zijn ogen werden groot toen hij zijn straf hoorde. ''Oh...Nee.....Smeken?Nooit!...Maar..halfnaakt?!...''zei hij. Maar hij was het niet echt eens met zijn straf en wilde het eigenlijk niet gaan doen maar toen Savador vertelde dat Saethion hem in de gaten hield kreeg hij argwaan. Hij zou voor gek lopen, de hele school zou hem zien. Hij zou voor de rest van zijn leven uitgescholden worden. Alles behalve dat! Maar hij had een lichtpuntje. Hij had ook vuurmagie dus hij kon zichzelf warmhouden en de sneeuw misschien smelten. ''Kan ik gaan?...''vroeg hij. Hij wilde zo snel mogelijk weg maar liet dat niet zien.

Nonchalant hield hij zijn wijnglas weer even op om zijn handen te spreiden op Jaydons verrukte reactie, alsof hij wilde vragen wat zijn probleem nu was. 'Heb ik iets anders gezegd?' vulde Savador zijn nonchalante houding aan op een sarcastisch toontje. 'Halfnaakt. Geen andere kleding behalve het lendedoekje, geen schep, geen magie, niets. Anders zou het geen straf zijn als je je vuurmagie dacht te kunnen gebruiken, jongeman. Onthoud dat mijn slang je in de gaten houdt, overal waar je gaat en staat. Wellicht zie je hem niet, maar hij is er ongetwijfeld wel, ergens goed verborgen. Dus ik zou niets wagen als ik jou was.' Op zijn dooie gemak nam hij nog een aantal slokken uit zijn wijnglas, streek met zijn andere hand Saethion zacht onder zijn slangenbek. Hij keek weer op bij Jaydons vraag die, naar zijn gevoel, behoorlijk ongeduldig overkwam. 'Je moet zelfs gaan. Ik heb je niet voor niets een straf opgedragen om uit te voeren, wel dan? Wegwezen,' hij wuifde de jongen met een hand verveeld weg, alsof hij een irritante vlieg was in plaats van een pas aangemelde leerling. 'En vergeet het niet, dwaas; met je blote handen. Op eigen kracht. Laat mijn Saethion geen vonkje magie ontdekken, ik ben bereid je straf dan zoveel te verdubbelen dat je dit iedere dag na schooltijd moet doen en je uiteindelijk in het ziekenhuis sterft aan longontsteking. Zoals ik eerder al zei is het dan niet mijn fout, maar de jouwe om je roekeloosheid en je naïviteit. En nu wegwezen. Uit de kleren en beginnen.' Savador zakte dieper weg in zijn stoel en bleef met zijn glas nog half opgeheven roerloos wachten tot Jaydon zijn kantoor zou verlaten.

Hij pakte nogal nijdig de lap en liep zijn kantoor uit. Hij sloot zacht de deur. Ooit zal hij hem terug pakken...Hij balde zijn vuisten. Wilde hij hem dood hebben ofzo?! Hij keek nogal verdrietig naar zijn broek. Hij hield hem buiten liever aan. Hij draaide zich naar de deur. Hij had sterk de neiging om alles in de fik te steken. Hij hield zijn hand voor zich uit en een klein vlammetje verscheen. Het vlammetje werd langzaam groter en vormde een bol. Jaydon sloot zijn ogen en kneep zijn hand dicht, het bolletje verdween. Hij was het niet waard.