Mizore voelde zich al een tijdje niet lekker. Al dagen had ze geen lessen meer gevolgd, maar ziek in haar bed gelegen. Haar ijsmagie kon ze bijna niet meer gebruiken wat haar af en toe nog al deed panieken. Met een lome pas liep ze in een zwart hempje en een korte strakke broek naar het kantoor van Savador. Ze had hem eenmaal beloofd dat als er iets was ze naar hem toe zou gaan. Het zweet droop van haar hoofd af en haar kleding was doorweekt van het zweet en plakte tegen haar lichaam aan. Iedere keer als ze lang een raam liep kneep ze pijnlijk haar ogen dicht. Haar hoofdpijn was zo erg dat het net leek alsof er iemand de heletijd met een hamer tegen haar hoofd aan het slaan was. Haar knieën bibberde redelijk hevig. Soms moest ze even haar evenwicht herstellen om niet te vallen. Met een zwak en vermoeide blik stond ze voor de deur van Savador's kantoor. 'Saf?' klonk het droog en nog al zielig uit haar keel terwijl ze de klink naar beneden duwde en zijn kantoor binnen liep. Het was zo rond twaalf uur en als het goed was zou hij in zijn kantoor zijn. Haar ogen gleden langzaam door hun kassen heen opzoek naar Savador. 'Saf?' klonk het weer droog uit haar keel. Maar haar beeld verdween naar zwart toe en haar hoofd begon te tollen. Ze viel tegen de deurpost aan en probeerde zich omhoog te houden.

Normaal zou hij rond deze tijd of nog hard aan het doorwerken zijn om alles voor morgen nog gedaan te krijgen, of juist net alle papieren en documenten met een vermoeide zucht aan de kant schuiven om daarna nog een wijntje achterover te slaan. Maar dat had er vandaag niet in gezeten. Savador was al vroegtijdig naar bed gegaan, veel vroeger dan normaal. De pijn in zijn rug leek steeds in vlagen te komen, de laatste tijd was er een korte periode geweest waarin het even uit leek te blijven, maar het was begin deze avond weer net zo hevig teruggekomen. Alsof je een bal wierp die simpelweg weer terugkaatste. Zijn afspraak voor een onderzoek zou eigenlijk vandaag zijn geweest, maar moest door absentie van doktoren en andere ongelukkige omstandigheden verzet worden naar volgende maand. Hij wist niet of hij het wel zo lang met die helse pijn vol kon blijven houden als het werkelijk aan bleef houden. In de tussentijd zou hij het maar moeten doen met de vuurbalsem om de pijn weg te nemen, al werkte dat niet geheel. Gelukkig stond hij nu, ondanks de nog voelbare pijn, op het punt om in slaap te vallen. Hij zou ook een voor nu probleemloze nachtrust hebben gehad als de klink van de deur niet werd ingedrukt, de deur openzwaaide en iemand op dit late tijdstip nog zijn kantoor binnen durfde te treden. In een ruk was Savador weer klaarwakker overeind geschoten, evenals Saethion die uitbarstte in een luid en dreigend gesis bij het aanzicht van de gestalte in de deuropening. Doordat het licht van de brandende toortsen op de gang het kantoor in scheen, was er enkel een donker silhouet in de deuropening zichtbaar. Maar toen de persoon de afgekorte versie van zijn naam uitsprak met een stem die hem wat maar bekend voorkwam, kalmeerde zowel hijzelf als Saethion. 'Mizore?' vroeg hij zacht terug. Hij zat rechtop in zijn bed en had de dekens nog half opgetrokken alsof hij iets voor haar te verbergen had, maar hij schoot in een fractie van een seconde zijn bed uit toen hij haar gestalte zag wankelen waarna ze tegen de deurpost aanviel. 'Mizore!' Bijna paniekerig pakte Savador zijn nicht bij haar schouders beet en hielp haar weer voorzichtig overeind. Zoveel te verbergen had hij niet, want nu hij uit bed was, was te zien dat hij gewoon een gitzwarte pyjama droeg. 'Kom maar, rustig aan.' Hij sloot zachtjes de deur achter haar om geen aandacht te trekken van wie er ook op dit tijdstip nog over de gangen zou zwerven, en loodste haar met beleid mee naar zijn bed. Sloffend en wat voorover gebogen, nu hij weer wakker was schoot de pijn weer met actieve onregelmatige steken door zijn ruggengraat. Bij zijn bed duwde hij Mizore met lichte dwang op de rand en ging zwijgend naast haar zitten, zonder zijn handen daarbij van haar schouders te halen. Pas nu merkte hij dat ze ook in nachtkleding was. 'Wat is er?' vroeg hij zacht terwijl hij zorgelijk een lok uit haar gezicht streek. 'Bij Medusa, je zweet helemaal! Gaat het wel goed?' Zijdelings bleef Savador met een al net zo zorgelijke frons als dat zijn woorden geklonken hadden, naar de zijkant van haar gezicht staren.

Mizore's blik was nog steeds zwart. Ergens in de verte hoorde ze een paniekerig iemand naar naam roepen. Dat moest wel Savador zijn. Ze werd beetgepakt bij haar schouders en overeind geholpen. Haar zicht kwam langzaam terug, maar alles draaide en tolde nog voor haar ogen. Met een zacht duwtje van Savador, die haar schouders niet los liet, ging ze op zijn bed zitten. Het volde nog al donzig aan. Het zweet liep van haar gezicht af, alsof ze een ijsklontje was in de brandende zon. Haar ogen zochten die van Savador, maar dat lukte niet. Haar ogen begonnen te tollen en te draaien in haar oogkassen. Dat zelfs toen ze zat nog draaieriger was. Haar zweterige handen zwierde even in de lucht opzoek naar Savador's armen en pakte die beet nadat ze die gevonden had. Ze hoopte dat dit de draaierig heid weg nam en sloot haar ogen. 'Ik voel me echt niet goed.' Kwam er redelijk zielig uit haar mond. Ze was in geen jaren meer zo ziek geweest. Natuurlijk had ze nog niet zo lang onderkoeling gehad en een hartstilstand, maar dit was echt ziek van ziek zijn. Ze had nog steeds haar ogen gesloten en Savador's armen vast. Een paar tranen met lichtelijk wat bloed er in gleden zichtbaar van haar wangen en lieten een lichte spoor van bloed achter. Haar ogen begonnen hevig te prikken en ze opende haar ogen. Het witte van haar ogen was helemaal verdwenen en had nu plaats gemaakt voor een bloedrode kleur. Alleen haar paarse pupillen en zwarte iris was niet roodgekleurd. 'Wat gebeurt er?' vroeg ze wat hopeloos aan Savador. In de hoop dat hij iets zou weten. 'Zelfs mijn krachten zijn afgezwakt.' Haar bebloede ogen zochten die van Savador weer op, maar nu met meer succes. Er kwam een heel minuscule glimlach op haar gezicht bij het zien van zijn vertrouwelijke slangen ogen, maar die verdween al weer snel want een volgende traan met bloed vermengt kwam al weer uit haar ogen lopen, waardoor ze haar ogen weer dicht kneep.

Hij was uitgebarsten in een zachte woordenstroom van vloekende woorden en verwensingen in het Shadraans, zag zelfs door het pikkeduister dat er iets goed mis met Mizore was. Met de mouw van zijn pyjama depte Savador voorzichtig het zweet van haar voorhoofd. Het liep letterlijk over haar gezicht. Een symptoom die bij hem ook vaak de kop op stak als de pijn in zijn rug abnormaal toenam, maar hij wist zeker dat het niets te maken moest hebben met wat zij nu had. In het kleine beetje licht dat tussen de gordijnen door de kamer binnensijpelde, afkomstig van de volle maan buiten, zag hij dat haar ogen in haar kassen rolden. Ontzet bleef hij op zijn nicht neerkijken, merkte in eerste instantie niet eens dat ze zijn armen had beetgegrepen. Zijn wenkbrauwen kropen naar elkaar toe in een kleine frons toen Mizore hem zei zich echt niet goed te voelen. Dat geloofde hij graag. Ze zweette, haar ogen tolden en draaiden, de aanwezigheid van haar ijsmagie voelde zwak aan. Uiteraard dat ze zich dan niet fit voelde. 'Hoe voel je je? Wat heb je precies?' vroeg Savador zacht, zijn stem wat trillerig van de zorgen. Hij wist niet goed wat te doen of wat te beginnen, een dokter was hij alles behalve. Het was alsof hij zijn hart even stil voelde staan toen hij tranen vermengd met bloed uit haar traanbuizen zag vloeien. Het liet een dun bloederig spoor op haar wangen achter. Hij beet geschrokken op het puntje van zijn tong zodra Mizore haar ogen weer opende en hij direct opmerkte dat het witte gedeelte van haar ogen geheel rood waren gekleurd, alsof ze letterlijk uit haar ogen bloedde. Met zijn mond wat halfopen kon hij alleen haast onopmerkbaar zijn hoofd schudden als reactie op Mizore's vragen. Hij wist het ook niet. Wat hij wel wist was dat hij het vreselijk vond haar zo in pijn en wanhoop te zien. Savador glimlachte niet terug, bleef alleen roerloos op zijn nicht neerstaren. Hoe kon ze nog lachen in deze situatie. Voorzichtig sloot hij zijn armen om haar heen en drukte haar zacht tegen zich aan. Zijn ogen waren in een ergerlijke uitdrukking dichtgeknepen en zijn borst en schouders gingen sneller op en neer. Hij voelde zijn hart als een bezetene tegen zijn borstkas roffelen, te bang om geliefden te verliezen. 'Verdomme!' vloekte Savador zacht. Eerst Ephony en nu Mizore ook nog eens. Wie was de volgende van de mensen die hij liefhad?

Mizore hoorden wat vaagjes in de verte de woorden van Savador. 'Moe, zwak, magie lukt bijna niet, pijn aan men ogen.' Zelf wist ze niet dat ze tranen met bloed uit haar ogen liet gaan. 'Ik dacht dat het een gewone griep was, maar naar een paar dagen werd het alleen maar erger.' Dit keer had ze gelukkig geen last van haar stem. Praten lukte gelukkig nog wel, maar bewegen en magie uitoefenen zat er al bijna niet meer bij, ondanks dat het praten wel met huffen en puffen ging. Een zachte vermoeide zucht gleed over haar lippen heen terwijl ze haar ogen gesloten hield. Ze keep ze wat steviger dicht bij een opkomende pijnvlaag in haar ogen. Zachtjes begon haar lichaam te trillen en het zweet leek wel nog sneller uit de poriën te komen. Haar oogleden ontspanden zich weer en de pijnvlaag ging weer weg, maar die had nu ruimte gemaakt voor het voelen van haar hartslag. Door het kloppende gevoel in haar ogen begon de paniek bij Mizore op te spelen. Haar ademhaling versnelde zich en het rillen werd erger. De angst die ze jaren lang uit haar lichaam en gedachten verbannen had leek nu wel terug te komen. Door de paniek stond ze op het punt om in haar ijsvorm te gaan, maar zelfs daar kon haar lichaam geen energie voor vinden. De puntjes van haar paarse lokken werden lichtblauw, maar die kleur verzwakte al snel en het werd weer paars. Haar handen werden wat puntiger maar dat verzwakte ook al snel weer terug. Door de poging was haar ijsmagie nog verder weg te vinden. Voorzichtig opende ze haar ogen en keek hem hoopvol aan. 'Wat gebeurd er?'

Zijn ogen schoten weer open toen Mizore de verdere symptomen opnoemde waar ze precies last van had. Met een lege blik bleef Savador even naar de muur achter haar staren. Veel van die symptomen kwamen overeen met waar Ephony last van had. Ergens begon hij zich af te vragen of ze misschien hetzelfde kon hebben als zij. Mizore's verdere woorden drongen maar half tot hem door. Griep? Nee, dat was het zeker niet. Zelfs Hatori dacht dat het gewoon een griep was in het begin, maar na een betere controle was er ineens spoed bij. Het moest veel erger zijn en dat wist hij. Hij hoorde Mizore zuchtend ademen, alsof dat al teveel moeite kostte. Precies zoals het Ephony onnodig veel energie leek te kosten bij het praten. Savador slikte even onhoorbaar en wreef haar zacht over haar rug toen hij merkte dat ze begon te trillen. Waarom moesten het altijd de mensen toch zijn waar hij van hield? Mizore's ademhaling versnelde zich aanzienlijk, hij voelde haar bovenlichaam door het gehuf en gepuf bij iedere inademing tegen zijn borst drukken. Behalve dat begon ze ook heviger te trillen, alsof ze op het punt stond te hyperventileren van paniek. Een paniekaanval. 'Mizore!' probeerde hij haar weer terug naar de rust te brengen door haar naam in haar oor te roepen. 'Mizore, adem rustig in en uit!' Hij drukte haar dichter tegen zich in, hield haar hoofd stevig tegen zijn borst gedrukt door een hand tegen haar achterhoofd te leggen. Als ze niet gauw kalmeerde.. als ze niet gauw weer rustig ademhaalde, wie weet wat er dan stond te gebeuren. Hij wilde haar niet een tweede hartaanval bezorgen. Het was hem niet ontgaan dat haar ijsmagie tevergeefse pogingen deed om haar in haar ijsvorm te brengen; de punten van haar haar werden harder en verslapten dan weer, haar handen puntiger en ijziger om daarna weer in normale staat terug te keren. Savador week wat terug toen Mizore hem aankeek na het stellen van haar vraag. 'Probeer in je normale staat te blijven. Met al je kracht!' sprak hij bijna smekend. Ze zouden haar moeilijk kunnen behandelen als zich een beschermende ijslaag over haar hele lichaam bevond. De ziekenzaal, hij had geen andere keus dan haar daar heen te brengen. Hoezeer hij de zorg over haar ook op zichzelf wilde nemen. 'Kom,' zei hij zacht maar daarom niet minder paniekerig terwijl hij haar voorzichtig overeind probeerde te helpen. 'Dit is niet goed, Mizore. Je moet naar de ziekenzaal, vrees ik. Je hebt dezelfde symptomen als Ephony, en dat was erger dan ze hadden gedacht.' Savador veegde met zijn voet vlug wat spullen aan de kant die op de grond slingerden en loodste Mizore met beleid maar gehaast mee naar de deur. Hoe sneller, hoe beter.

Mizore zat te trillen. Haar adem was versneld. Ze had haar ogen gesloten om het prikken tegen te gaan. Uit reactie deed ze die weer open bij het horen van Savado's woorden, maar moest ze snel weer dicht doen tegen de pijn. Natuurlijk ging de pijn niet helemaal weg maar het ergste werd wel wat minder. Voor een kort moment hield ze haar ademhaling in. Met een grote zucht liet ze haar adem los en met veel moeite ademde ze rustiger. Met een wat schokkerig knikje wilde ze duidelijk maken dat ze probeerde in haar normale staat te blijven. Helaas had ze er niet altijd controle over, maar ze was nu te zwak om in die staat de kunnen komen. De half water half bloed tranen begonnen steeds sneller te lopen. Haar aders werden nu ook meer zichtbaar over heel haar lichaam. Vooral in haar gezicht kwamen de rood paarse aders steeds duidelijker te zien onder haar bleke huid. Ze kneep haar ogen samen waardoor er gesynchroniseerd twee tranen naar beneden liepen bij het horen dat ze naar de ziekenzaal moest. Ze hief haar hoofd wat verder op en knikte maar instemmend mee. Met een wat stevigere greep op Savador's armen stond ze op en legde een arm in zijn nek zodat ze stabieler stond. Met bijna baby stapjes liep ze wankelend met Savador mee richting de ziekenzaal. Haar gedachten konden zich alleen nog maar focussen op het in en uitademen. Het zweet bleef van haar afdruipen en ze liet natte voetstappen met hier en daar nog wat druppels achter op de vloer.

Hij had momenteel niets anders voor Mizore kunnen doen dan haar enkel vast te blijven houden en haar over haar rug te blijven wrijven. Aan haar absurd versnelde ademhaling, haar getril en het bloeden uit haar ogen kon hij niets aan doen, hij stond er tot zijn grootste ergernis geheel machteloos voor. Savador slikte moeizaam de brok in zijn keel door toen hij opgelucht merkte dat haar ademhaling weer wat kalmer werd. Maar te vroeg juichen was nog niet van belang. Hij voelde zijn hart figuurlijk zuchten toen ze zwak knikte en daarmee beloofde in haar normale staat te blijven, maar hij begon zich automatisch weer meer zorgen te baren bij het zien van haar aders die zichtbaar werden. 'God.. Mizore!' Half op het punt staand van instorten, streek hij de haren uit haar gezicht en liet zijn voorhoofd even tegen het hare steunen. Daarbij had hij zijn ogen stijf dichtgeknepen en probeerde met alle macht de opkomende tranen tegen te gaan. Hij zou hier niet gaan zitten huilen. Niet nu. Ze moest zo snel mogelijk naar de ziekenzaal. Voorzichtig had hij haar overeind geholpen, trok haar arm om zijn nek beter over zijn schouders heen en pakte haar hand die aan de andere kant van zijn nek uitkwam stevig beet. Zijn andere arm legde hij om haar middel om haar stevig tegen zich aangedrukt te houden, ongeveer dij aan dij. Met haar onstabiele manier van lopen nu zou hij het niet over zijn hart kunnen krijgen als ze ook nog eens een harde smak tegen de grond zou maken. 'Voorzichtig. Rustig maar. Het komt wel goed,' die woorden kon Savador beter zichzelf zeggen, want hij hijgde van de stress en sprak op een snelle, onrustige manier. Het enige wat er in zijn hoofd rondspookte was dat hij Mizore veilig naar de ziekenzaal moest brengen.

(Moet hier een nieuw topic bij de ziekenzaal worden geopend of in een topic daar doen met zieke mensen die er al aanwezig zijn en waar we toestemming hebben om te komen? Zeg maar wat je fijner vind )