Een deken van spierwit gekleurde sneeuw maakte het gebied onherkenbaar. De bomen hadden hun bladeren afgeworpen voordat de kou echt begon door te breken, en vele wateren waren verlaten en bevroren. Ook het water van het stille meer was bedekt met een centimeters dikke laag van ijs. Even weerspiegelde het een enorme blauwe vogel die er boven door de lucht zweefde. Een koude en gure wind blies door haar veren heen, maar werden niet door haar gevoeld, dankzij haar onderste laag van donsveren. Ze had dus geen last van de winterkoude, in deze vorm dan. Ze zag er tegenop om weer terug te keren in haar menselijke vorm, want dat was een stuk kouder. Dat was dan ook de reden dat ze in de winter zo vaak transformeerde. Pure, een kleine witte duif, achtervolgde haar, en maakte lachende geluiden zoals een duif dat altijd deed.

Maar Tale begreep hem. Ze begreep alles wat vogels tegen haar zeiden. ''Ik weet het..,'' zei ze, met een kleine zucht. Haar vogel was aan het klagen over het eind dat ze al gevlogen hadden. Hij was natuurlijk veel kleiner, en moest veel moeite doen om haar bij te houden. ''..Maar we zijn er bijna.'' vertelde ze hem daarna. Pure hield daarna zijn mond, maar bleef een licht beledigde uitdrukking op zijn gezicht hebben. Tale gniffelde kort wanneer ze dit zag, en keek daarna voor zich uit. Ze zag het gebouw al. Dat was de school waar haar ouders haar naartoe wouden laten gaan. Transformeren had ze aardig onder de knie, omdat ze het al als een klein meisje vaak deed om samen met vogels te vliegen. Maar de elementen beheersen, dat kon ze nog niet zo goed.

Elke keer als ze haar ijzige krachten wou gebruiken, bevroor ze dingen die niet hoorden te bevriezen. Een keer had ze per ongeluk de arm van een van haar vrienden bevroren, die daarna snel weer ontdooit had moeten worden. Het was gevaarlijk geweest. Haar vingers hadden op ten duur kunnen afsterven, en dan was het haar schuld geweest. Een bevroren ledemaat was al pijnlijk genoeg. Ze wou niet nog meer fouten maken, en nooit iemand pijn doen. Vandaar dat ze deze lange reis had gemaakt. Ze knipperde met haar ogen en zag dat ze al bijna bij de school gearriveerd was. Ze vloog nu over een grasveld heen, waarschijnlijk vooral bedoeld om pauzes door te brengen. Aangezien het haar niet zo netjes leek om op de school te landen beëindigde ze hier haar vlucht.

Langzaam maar zeker nam haar snelheid af en landde ze neer op het bevroren gras. Haar klauwen grepen de grond vast om niet uit balans te houden, en haar kop ging langzaam heen en weer. Ze kon hier maar beter weer in een mens veranderen. Mensen zouden kunnen schrikken als ze zo’n enorme blauwe vogel zagen, want ze wist niet of er ook andere kinderen waren met dezelfde transformatiekrachten. Een witte gloed omhulde haar. Eerst verdwenen haar machtige vleugels, en daarna nam haar lichaam de vorm van een meisje aan. Haar blauwe ogen keken zoekend rond naar haar vogeltje, maar die kwam al neerstrijken op haar rechtershouder. ‘’Daar zijn we dan..’’ sprak ze tegen Pure, die vrolijk begon te brabbelen in haar eigen vogeltaal.

Tale lachte en keek op naar de ingang van de school. Ze stapte over het grindpad heen die ervoor lag, maar staakte daarna het lopen. Een koude rilling liep over haar rug. ‘’Oh Pure, ik durf niet!’’ zei ze fronsend, en ze sloeg haar hand voor haar hoofd. Ze wist niet eens waar ze naartoe moest! Weer keek ze om haar heen, hopend dat iemand had gemerkt dat ze net aangekomen was op de school. Hopelijk wou iemand haar vertellen hoe ze nu verder moest.

Lynn besloot 's morgens om eens lekker te genieten, alvorens zij weer aan de lessen begon, dus liep ze richting het meer. Dat was altijd de perfecte plek om op adem te komen. Haar ogen keken langzaam naar wat daar was. Het leek wel een nieuw meisje. Die keek nogal schichtig om zich heen. Het was niet slecht om nieuwe mensen te ontmoeten, dus liep Lynn op het meisje af. Buiten Tomari, Laurens en Rosalie kende ze nauwelijks mensen en dat moest nodig eens veranderen. Ze ging toen langzaam naar het meisje toe en zwaaide. 'Hallo!' zei Lynn opgewekt, terwijl ze haar hand uitstak om, als het meisje wou, haar hand te schudden. 'Mijn naam is Lynn. Kan ik je soms ergens mee helpen?' vroeg ze vriendelijk, terwijl ze naar het meisje keek en vriendelijk glimlachte. Een eerste indruk was altijd erg belangrijk, vond zij. Nog meer toen Tomari en zij verkering erdoor hadden gekregen.

[Euhm, ik ben niet meer bij het meer maar op het pad voor de school. o3o]

Lang duurde het niet voordat er een leerling haar in het oog kreeg. Een vriendelijk ogend meisje met blauwe haarlokken kwam op Tale afgelopen. Zijzelf had het eerst niet in de gaten, maar haar duifje pikte tegen haar oor aan om haar duidelijk te maken dat er iemand bij haar stond. Geïrriteerd maakte Tale een slaande beweging naar Pure, maar die ontweek haar hand met gemak. Snel draaide Tale zichzelf om en keek recht in de ogen van het meisje, die haar hand naar haar uitstak. Tale deed hetzelfde, en de handen werden geschud. ''Hallo!'' zei het meisje opgewekt. Hmmm. die was vrolijk. Zou dat betekenen dat dit een leuke school was? Tale hoopte maar dat ze niet gepest zou worden hier, en dat de volwassenen aardig waren. Eerlijk gezegd zag ze er zwaar tegenop om de leiding van de school te ontmoeten. Maar om hier op school te kunnen zitten zou dat toch moeten.

''Mijn naam is Lynn. Kan ik je soms ergens mee helpen?'' sprak de leerling tegen haar, en zette een vriendelijke glimlach op. Tale kon het niet laten terug te glimlachen. Iets aan het meisje stelde haar gerust, en liet haar een stuk beter op haar gemak voelen in deze voor haar vreemde omgeving. ''Euhm, .. ja.'' sprak ze, waarna ze haar aandacht even kwijt was aan Pure, die zich begon te vervelen en van haar schouder af sprong, om verderop in een boom op een tak te wiebelen. Kleine plukjes sneeuw vielen hierdoor van de takken af en vielen op de grond. Pure leek er in ieder geval plezier in te hebben. Haar blik ging terug naar Lynn. ''Ik ben hier net gearriveerd en ik vroeg me af.. waar ik nu naartoe moet?'' vroeg ze met een onzekere toon in haar stem. Haar ogen speurden de omgeving even af, waarna ze haar blik weer richtte op het meisje.

Met zelfverzekerde passen liep Quinty over de laag sneeuw die zich over het terrein had verspreid. Het zag er werkelijk waar oogverblindend uit. Zo had ze het zelf nog nooit thuis gezien. Op beide planeten waar ze woonden niet. Ze liep vanuit het platform richting de school, waardoor ze langs een meer moest. Op het meer lag een dikke laag ijs. Waarschijnlijk zou je er op kunnen lopen. Quinty voelde dat ze waarschijnlijk wel zou opmerken met haar pikzwarte haar dat zo fel afzette tegen het sneeuwwitte. In de verte zag ze iets wat opviel. Felblauw haar. Hert was zo helder. Quinty stopte even. Een koude windvlaag kwam voorbij en ze legde een klein dekentje over het hondje in haar tas. Daarna ging ze weer rechtstaan, heef de tas met het hondje op haar schouder en liep voorzichtig verder, zodat ze niet kon uitglijden. Dichterbij het meer zag Quinty dat er twee meisjes stonden. Het meisje met het blauwe haar en een meisje met blond haar. Quinty glimlachte ernaar, terwijl ze rustig doorstapte, het meer voorbij. Blijkbaar had geen van tweeën haar door.

Quinty ving nog net de laatste woorden op van het gesprek tussen hen beide. Ze glimlachte en ging er bij staan, zette de tas neer op de grond en sprak zachtjes. "Ik weet precies wat je bedoelt. Ik heb ook werkelijk geen idee waar ik heen moet." Quinty keek de meiden aan. "Ik ben Quinty." Lachte ze even vriendelijk. "En ook gloednieuw hier, net aangekomen." Quinty wees even naar achter, van waar ze vandaan kwam. Daarna boog ze even voorover om Nona een aai te geven en ging weer recht staan. Vragend keek ze beide meiden aan. Wat zou ze moeten doen. Was het eigenlijk wel gepast om zomaar een gesprek binnen te vallen.. Waarschijnlijk niet maar het was al wel gebeurt. "Sorry trouwens dat ik jullie gesprek binnen viel. Ik hoorde net de laatste woorden en aangezien ik ook geen idee heb waar ik heen moet, dacht ik; Dan kan ik wel even meedoen in het gesprek, weet ik meteen waar ik moet zijn. Een blosje verscheen op witte huid van Quinty.

Lynn wou net antwoorden op het meisje haar vraag, toen opeens een ander meisje, die zich voorstelde als Quinty, erbij kwam. Lynn glimlachte en luisterde naar het meisje, die met hetzelfde probleem zat. Ze glimlachte. Toen ze dacht dat het meisje klaar was met spreken, begon zij weer. 'Dat maakt helemaal niet uit, Quinty. Aangenaam kennis te maken, mijn naam is Lynn,' begon ze vriendelijk. 'Ach ja, hoe meer vreugde, hoe meer zielen!' zei ze een beetje melig. 'Nou... Er zijn hier etages, gerangschikt op de planeten waarvan jullie afkomstig zijn. Dat wordt dan jullie slaapzaal. Als jullie er twee hebben, zoals ik, zouden jullie moeten kiezen,' zei Lynn kort samengevat. 'Ik wil jullie er wel naartoe geleiden. Alhoewel ik natuurlijk wel maar met een tegelijk mee kan gaan. Tenzij jullie op dezelfde etage moeten zijn, natuurlijk,' glimlachte Lynn. Fijn! Nu had ze twee mensen in plaats van eentje ontmoet. Dat vond Lynn erg leuk. Eigenlijk moest ze zich schamen. Het enige wat ze nog ha gedaan was bij Tomari gaan zitten. Maar nu moest ze zich ook wat opener voor anderen stellen.

Quitny glimlachte enkel bij het horen van de naam van het meisje met de blauwe haren. Lynn. Bij haar uitleg luisterde ze goed naar Lynn. Waarna ze moest denken. Ze kwam van twee soorten planeet. Maar naar welke moest ze dan. Werd dat bepaald door de hoofdmeester? Of door iets anders. Zoals een magische hoed ofzo. Ze had werkelijk geen idee. "Uhm. Lynn?"vrieg ze vragend. "Hoe weet ik welke van de twee etage's ik moet hebben?" Quinty haalde haar handen even door haar pikzwarte haar. Een beetje verlegen keek ze naar de grond. Normaal zou ze het niet doen, gewoon dr mond open trekken en klaar, precies wat ze van haar vader had geleerd. Maar omdat het toch allemaal nieuw was en ze ontzettend zenuwachtig was. Kwam ze als een verlegen meisje over. Even rommelde Quinty in haar tas, waar ook Nona zich nu liet horen. "Nona, ben je wakker?!" Ze aaide het beestje over het koppie die vervolgens keffend haar kopje uit de tas stak. Quinty maakte een sshhh geluid naar het dier die stopte. Ze glimlachte naar de meiden. Haalde een telegram uit haar tas en hield het in haar handen vast, waarna ze er niet veel later mee ging spelen. "Moeten we niet naar.. Hoe heet hij nou?!.." Quinty keek op de telegram. "Ja! Master Sa-va-dor?!" Hakkelde Quinty de naam. Djeez wat een naam. Savador. Ze glimlachte even naar De meiden. Daarna keek ze Lynn vragend aan.

Een ander meisje kwam bij hen staan. Deze had pikzwart haar, en zag er net als Lynn vriendelijk uit. Ze zette een tas neer op de grond en begon daarna te spreken. "Ik weet precies wat je bedoelt. Ik heb ook werkelijk geen idee waar ik heen moet.’’ Op Tale haar gezicht verscheen een glimlach. Het luchtte haar ietwat op dat ze hier niet de enige was die geen idee had van waar ze heen moest Het meisje stelde zich voor als Quinty, en bevestigde het feit dat ze hier nieuw was. Ze boog voorover, en aaide een kleine Chihuahua. Wanneer ze terug naar de boom wou kijken of Pure nog in de takken zat, zag ze dat haar duifje al terug kwam vliegen, om op haar hoofd te landen. Tale lachte, en pakte Pure van haar hoofd af. Het was een tamelijk tamme duif, dus liet hij dat toe. Tale zag dat hij een wantrouwende blik gefocust had op het hondje van Quinty.

‘’Rustig maar, t’is goed..’’ sprak ze geruststellend tegen de duif. Vroeger was Pure aangevallen door een hond, dus was hij altijd schichtig in de buurt van een hond. Rustig liet ze Pure weer los boven haar schouder, waar hij tevreden op bleef zitten. "Sorry trouwens dat ik jullie gesprek binnen viel. Ik hoorde net de laatste woorden en aangezien ik ook geen idee heb waar ik heen moet, dacht ik; Dan kan ik wel even meedoen in het gesprek, weet ik meteen waar ik moet zijn.’’ Tale haar glimlach werd nog breder. ‘’Waarom zou je sorry moeten zeggen? Het is juist leuk om nieuwe mensen te ontmoeten!’’ sprak Tale vrolijk tegen haar. Ook Lynn zei dat het niets uitmaakte, en stelde zich ook even voor aan Quinty. 'Ach ja, hoe meer vreugde, hoe meer zielen!' Heu, bedoelde ze niet hoe meer zielen, hoe meer vreugde? xD Vaag trok Tale een van haar wenkbrauwen op.

Wacht, ze had zichzelf niet eens voorgesteld. Maar daar was het al te laat voor. Lynn begon uit te leggen wat ze moesten doen. 'Nou... Er zijn hier etages, gerangschikt op de planeten waarvan jullie afkomstig zijn. Dat wordt dan jullie slaapzaal. Als jullie er twee hebben, zoals ik, zouden jullie moeten kiezen,' Zei ze samenvattend. Tale wreef over haar kin. Hmm. Haar elementen waren verbonden met Nova en Cassia. Maar welke moest ze kiezen? Beiden waren ze belangrijk. 'Ik wil jullie er wel naartoe geleiden. Alhoewel ik natuurlijk wel maar met een tegelijk mee kan gaan. Tenzij jullie op dezelfde etage moeten zijn, natuurlijk,' Tale knikte en keek daarna naar Quinty. Ze was benieuwd welke zij had. "Uhm. Lynn?" sprak Quinty vragend. "Hoe weet ik welke van de twee etage's ik moet hebben?" vroeg ze aan Lynn.

Dat was eigenlijk precies de vraag die Tale zichzelf dus stelde. De hond van Quinty stak haar kopje uit de tas. Tale glimlachte. Wat zagen Chihuauas er toch raar uit, met zo’n groot rond hoofd. "Nona, ben je wakker?!" De duif van Tale begon toch te kwetteren. ‘’Sssjj…’’ zei Tale tegen hem, om hem stil te krijgen. Toen ze terugkeek naar Quinty zag ze dat ze een telegram in haar handen hield. "Moeten we niet naar.. Hoe heet hij nou?!.." Quinty keek op de telegram. "Ja! Master Sa-va-dor?!" Savador? Heette de hoofdmeester zo? Tale had werkelijk geen idee. Vragend keek ze Lynn’s kant op. Ohja, ze moest zich nog voorstellen. ‘’Ik ben Tale, trouwens..’’ zei ze snel tegen de meiden, voordat ze weer begonnen te spreken.

Lynn keek naar Quinty, luisterde naar haar vraag, om vervolgens het andere meisje zich te horen voorstellen als Tale. Het duizelde haar allemaal een beetje. Ze keek naar de meisjes en glimlachte. De meisjes hadden het misschien nog niet opgemerkt, maar ze hinkte half. Ze had haar krukken bij haar etage laten staan. Expres vergeten. Ze had een val bij de watervallen meegemaakt. Het deed nog steeds pijn, maar ze vond het nooit leuk om met krukken te lopen. 'Oh, dat is totaal geen probleem! Dan mag je zelf gewoon een etage uitkiezen van een van die twee krachten,' sprak ze, terwijl ze Tale en Quinty aankeek. Ze herinnerde zich net dat ze haar spreekwoord op de foute manier had gezegd. Nou ja... Niks meer aan te doen. 'Het is inderdaad noodzakelijk dat jullie je even bij Savador melden. Maar dat kan straks ook nog. Laat eerst maar is jullie koffers en spullen op jullie etage,' sprak Lynn, terwijl ze al uitnodigend richting het gebouw liep. 'Naar welke etage gaat wie?' vroeg ze toen.

Quitny glimlachte bij de woorden van het andere meisje. "Daar heb je inderdaad gelijk in. Ik vond het alleen een beetje onbeschoft om er zomaar even tussen te komen. Ik ben blij dat jullie het niet erg vinden." Quinty keek ze beide een voor een aan. Glimlachte toen het andere meisje zich voorstelde als Tale. Niet veel later begon Lynn hun uit te leggen. Quinty merkte dat ze een beetje wankelig stond. Hoewel ze niet als nieuschierig aagje wilde overkomen besloot ze dus haar mond te houden. 'Oh, dat is totaal geen probleem! Dan mag je zelf gewoon een etage uitkiezen van een van die twee krachten,' sprak Lynn. Quinty dacht even na. Ze had geen idee wat ze zou moeten kiezen, waar ze heen moest. Niet veel later, nog voor Quinty kon reageren ging Lynn verder. 'Het is inderdaad noodzakelijk dat jullie je even bij Savador melden. Maar dat kan straks ook nog. Laat eerst maar is jullie koffers en spullen op jullie etage.' Quinty knikte. Ze hoopte dat het een beetje een aardige man was. Maar dat zal toch wel. Lyn vroeg nu waar ze heen moesten gaan. "Ik heb werkelijk geen idee. Niet waar ik heen wil, niet waar ik heen moet." Quinty zuchtte. Hoewel ze qua karakter btypisch bij Licht hoorde vond ze het prettig bij Duister. Misschien kwam dat wel door haar broertjes en vader, die vonden het duister een kik hebben. Hierdoor was ze er aan gewent om tussen norse blikken, kille stemmen en rot grapjes te leven. Ze zuchtte even en keek naar Tale. "Waar kan jij heen?"