Voor Eph

Hij lag op de bank, ergens midden in de woonkamer van de puffoon etage. Voor de zoveelste keer was hij weer is onder het leren in slaap gevallen. Zijn boek, die open op zijn borstkas lag en lichtjes meeveerde op zijn ademhaling, was daarvan het bewijs. Het was alles behalve zijn schuld, concentratie had hij héús wel. Maar de tekst in het boek was gewoog weg te saai om dat (kleine) beetje concentratie dat hij had erbij te houden. Daar kon hij toch niks aan doen? Toen hij na een tijdje weer wakker werd had hij het boek weg gesmeten, zich omgedraaid en zijn ogen weer gesloten. Niet met het doel om in slaap te vallen, puur om even dag te dromen. Eph was weer aan de betere hand, heel zijn gedrag was sinds dat moment zo'n beetje weer overgeschakelt naar über vrolijk, zijn oude gedrag. Enkel de momenten met Myst, die lagen nogal ongemakkelijk. Om die dan ook te voorkomen ontweek hij haar gewoon zo veel mogelijk. Hij zuchtte een keer diep, dacht wat vaagjes terug aan de les luchtmagie die ze vandaag hadden gehad.
Verveeld tuitte hij lichtjes zijn lippen, Master Akito hield zoals gewoonlijk weer is een veels te lang verhaal over een onnozel stukje verleden van Puffoon. In andere woorden: niet interessant. Iets wat dan ook veel interessanter was, was zijn kleine mini tekeningetje die hij krabbelde langs de kantlijn. Krasserig ging zijn veer over het stukje papier, keek uiteindelijk tevreden naar het oog dat was ontstaan en hem aankeek. Uit het niets veerde zijn hoofd opeens iets op, keek hij om over zijn schouder. Een gebruikelijke handeling, alleen dit keer was er iets anders. Zijn blik vond foutloos de blonde, goudachtige plukken. Maar nu keken twee helder grijsblauwe ogen recht terug in de zijne. Hij haalde een glimlach omhoog, expres iets charmant. Deze werd enkel breder toen hij zenuwachtig haar blik weg zag schieten, kon zelfs vanaf hier haar wangen rood zien opbloeien. Hij bleef kijken, niet veel later gebeurde het geen wat hij verwachtte. Eph keek weer op, twijfelend tussen haar lokken door. Zág dat hij nog steeds keek waarna haar ogen weer wegschoten en haar wangen nog roder kleurde. Een tijdje bleef hij nog kijken, voordat hij zijn hoofd langzaam weer terugdraaide.
Langzaam opende zijn ogen zich weer, staarde de verlaten leerlingenkamer in die hij nu eens vanuit een horizontaal perspectief bekeek. Zo waren er meer momenten, veel meer momenten. Eveneens waren er ook weer gewone momenten. Eph werd ook weer langzamerhand helemaal de oude. Vaak genoeg zaten ze elkaar gewoon te klieren, te irriteren of iets anders. SSA weer zoals het hoorde te zijn. Savador eng en gevreesd, niet iemand waar hij noodgedwongen tegenover hoorde te zitten aan een ziekenbed. Ephony vrolijk en debiel, niet ziek, zwak en futloos. Behalve Myst. De lichte glimlach die zichtbaar was geweest op zijn lippen verdween nu. Hij vermeed Myst, ze had het tenslotte zelf gezegd. Ze wilde niet meer bij hem zijn, toch? Langzaam zakte zijn blik nu af, deze werd glazig en keek in het niets. Eigenlijk lag hij hier te wachten, Eph had langer dan hem les vandaag. Dus over, zijn blik zocht de klok, over een kleine tien minuten was ze uit. Als ze dan gelijk naar boven kwam, wat ze meestal toch wel deed, was ze hier over een kwartier. Ephony verdrong gemákkelijk te gedachte aan Myst, vandaar dat algauw zijn ogen ook weer normaal die vrolijke, misschien iets debiele, tint weer terug kregen.

Na master Norwood gedag te hebben gezegd - na een gezellig praatje over de afgelopen lesstof en koetjes en kalfjes - en deed ze haar schooltas weer om haar schouder om rustig het lokaal uit te lopen. Ze was blij dat ze nog niet naar alle lessen hoefde, alleen die tas dragen was iets waar ze 's avonds spierpijn van kreeg. Haar nog magere lichaam deed weer wat ze wilde, ze kon weer gewoon meedoen in het normale leven. Nog nooit was ze zo blij geweest als de momenten toen ze merkte dat het beter ging, dat ze weer zelfstandig in het bed kon zitten, kon zitten kaarten met Myst en Laurens, vaak alleen Laurens, en andere spelletjes. Het moment dat ze haar bed eindelijk weer uit mocht en ze de ziekenzaal uit liep met haar nachtjapon en Savadors badjas over haar arm - die had ze nog steeds in haar bezit - was ze terug naar haar etage gelopen. Nu liep ze dat zelfde pad weer, terug de grote wenteltrap op. Ze vond het nu toch lichtelijk irritant dat de lucht etage bovenaan was, haar lichaam was niet geheel hersteld. Terwijl ze liep dwaalde ook haar gedachten weer terug. Laurens had deze laatste les niet gevolgd, een van de weinige lessen waar ze zich weer tot het uiterst kon concentreren. Een dromerige glimlach ontstond op haar lippen, haar wangen kregen bijna automatisch weer een roder kleurtje toen het moment van de luchtles in haar hoofd plopte. Automatisch liep ze de trap op, al gauw raakte haar hand de deurknop van de houten etagedeur aan en drukte ze deze gedachteloos naar beneden. Nog steeds de dromerige blik in haar ogen, haar wangen die al ietsjes van hun kleur verliezen stapte ze naar binnen. Bijna automatisch viel de deur achter haar dicht, een luchtgewoonte die ze van Laurens had overgenomen. Na een paar passen tilde ze pas haar kin op, waarbij haar lichaam als een standaard reactie meteen weer stil stond. 'Hard aan het leren?' kreeg ze haar houding weer terug, waarbij ze de dromerige blik achter slot en grendel propte en hem wat houterig toegrijnsde. Ze had het boek op zijn borst zien liggen, daarbij zijn ontspannen houding wat alles aan haar vertelde. Blijkbaar een loos momentje onder het leren, een van de vele bij Laurens. Ze legde haar tas naast de andere bank neer, bleef even staan. 'Ook wat thee?' mompelde ze zachtjes, waarbij haar blik even naar Laurens toeschoot om gelijk weer weg te schieten. Met een wat houterige pas liep ze door naar de keuken, zette daar het water op. Daar wachtend tot het kookte pakte ze twee glazen. 'Lau,' klonk haar stem wat versterkt waarbij haar ogen doelloos op de waterkoker gericht waren, alsof dit het proces zou versnellen. 'Ik vond Poxi vanochtend in mijn ondergoed la, inclusief een stekel door mijn ondergoed,' klonk haar stem wat droogjes, waarbij ze de thee inschonk en met de twee glazen naar de woonkamer kwam gelopen. 'Ik dacht dat hij aan winterslaap deed,' mompelde ze wat grijnzend, zette de thee voor hem neer en ging met haar rug tegen de bank aan zitten waarop hij had gelegen toen ze binnen kwam. 'Wacht... dat was twee maanden geleden toen dat begon,' mompelde ze wat fronsend, beseffend dat ze niet een weekje op de ziekenzaal had gelegen. Met haar mok in haar ene hand boog ze onhandig opzij om haar tas te grijpen. 'Wat had Akito ook al weer gezegd,' mompelde ze terwijl haar hand in haar tas graaide en haar luchtboeken eruit haalde. 'De mogelijkheid ter..' murmelde ze terwijl ze haar schrift open sloeg en er wat in pende. 'Heb jij überhaupt nog opgelet in de les?' vroeg ze grijnzend terwijl ze omkeek naar Laurens, niet beseffend dat ze zichzelf nu verraden met het feit dat ze hem stiekempjes bijna de gehele les in de gaten had gehouden. Ze had aan de andere kant van het gangpad gezeten, was blij geweest dat ze een vrouw was en twee dingen tegelijkertijd kon; Laurens bekijken en luisteren naar wat Akito zei.

Zijn blik vloog door naar de deur zodra hij de voetstappen van hierachter al hoorde. Niet veel later de gebruikelijke klik van de hendel die omlaag geduwd werd gevolgd door het gebruikelijke gekraak van de oude deur in zijn scharnieren. Een lichte glimlach kroop omhoog, blonde lokken kwamen de deur om. Droogjes bleef hij liggen, op zijn rug, en schoof nog net een hand onder zijn achterhoofd. Deze steunend tegen de armleuning zodat hij iets omhoog gekanteld lag. ‘Hey beautiful,’ Hij grijnsde haar lichtjes toe op een iets plagende manier. ‘Altijd altijd,’ Murmelde hij toen hij een opmerking kreeg van Eph over leren.. ofzo. ‘Zeer interessant over..’ Hij viel stil, bekeek even het boek om even te kijken wat hij ook alweer aan het leren was. ‘iets met geschiedenis,’ Maakte hij er toen maar van. Glimlachend keek hij weer op, met een blik in zijn ogen alsof hij zeer gedetaileerd informatie aan haar gegeven had over het onderrwerp wat hij aan het leren was. ‘Graag,’ Beantwoorde hij haar toen ze aan hem vroeg of hij ook thee wilde en drukte zichzelf vervolgens overeind. Met zijn schouders iets leunend tegen de rugleuning bleef zijn blik op Ephony hangen, volgde haar bewegingen alsof ze van levensbelang waren. ‘Hm?’ Vroeg hij afwezig zodra ze zijn aandacht vroeg. ‘Oh, daar is hij dus,’ Zijn stem klonk haast opgelucht. ‘Heb je hem daar laten zitten?’ Vroeg hij maar eerst, alsof dat het aller belangrijkste was. ‘Volgens mij was hij gewoon een beetje verdwaald,’ Gokte hij. ‘Hij is namelijk nog steeds bezig met zijn winterslaap, maar af en toe word hij wakker. Puur om iets te eten. Waarschijnlijk had hij niks kunnen vinden en is op een hele zoektocht gegaan. Maar toen hij weer terug wilde gaan naar zijn slaapplek, is hij een beetje op een verkeerde pad terecht gekomen.’ Hij grijnsde breed. ‘Nou snap ik wel waarom hij doe plek gekozen heeft,’ Pervert. ‘Er lagen ook al een paar van jouw onderbroeken in z'n winterhol zelf.. dus het is wel logisch dat hij naar een plek verhuisd dat alleen máár uit het geen bestond waar hij eigenlijjk heel zijn hol van had willen maken.’ Hij grijnsde vrolijk. ‘Ik verhuis hem dalijk wel weer terug naar mijn nachtkastje,’ Stelde hij Ephony gerust die net aankwam lopen met twee mokken thee. ‘Dankjewel,’ Hij schonk haar een lichte glimlach, keek weer toe hoe ze voor den kleine tafel tegen de bank kwam te zitten met haar rug, op de grond. Hij trok zijn benen in kleermaker zit, ‘Hmm,’ Begon zijn stem afwezig toen Ephony begon over iets was Akito misschien wel gezegd zou kunnen hebben. ‘Hebben we les gehad van Akito?’ Zijn hoofd was achterover gekanteld op de rugleuning van de bank, zijn ogen gesloten. Totaal géén intresse. ‘Kan 't me niet herrineren.’ Hij veerde met zijn hoofd weer overeind en keek grijnzend haar kaant op. Hij kwam in beweging, trok zijn eigen benen onder zijn kont en veranderde van zithouding. Zo dat hij zich helemaal voorover kon buigen. ‘Ik had het nogal druk..’ Hij bracht zijn gezicht dichterbij, zo dat het op de hoogte kwam te hangen van Ephony haar hoofd. Over haar schouder heen, zijn lippen bij haar oor. ‘Met andere dingen bekijken,’ Mompelde hij hier. Hij trok zich weer terug, een speelse grijns op zijn gezicht zichtbaar waarna hij zich overeind drukte. ‘Koekje?’ Klonk het toen vrolijk waarna hij zichzelf van de bank af drukte en zich vrolijk begaf naar de keuken. Zachtjes neuriend, eindigent in het zinnetje ‘of wil je koekjee..’ Hij trok hij een trommel te voorschijn, zag toen iets anders liggen. ‘Ooooh!’ Klonk het verrukt. ‘We hebben spekkies!’ Met een ruk haalde hij de zak uit de kast, hield hem naast zijn gezicht en keek übervrolijk om naar Ephony. Hupsend kwam hij met de zak weer terug, trok hem open en hield hem Ephony voor. ‘Tast toe,’ Klonk het uitnodigend. Toen ze genomen had nam hij plaats op de bank, al liggend met de spekkies erbij. Proppend gingen de dingen naar binnen. ‘Zeg Eph,’ Klonk het met volle mond. ‘Zin in een wedstrijdje?’ Hij kauwde en slikte, zodat zijn mond weer leeg was. ‘Wie de meeste spekkies in één keer in zijn mond mag doen, zonder te kauwen of door te slikken,’ Breed grijnsde hij. Hij schoof weer van de bank af, kwam naast haar te zitten op de grond. ‘Nemen we omstebeurt een spekkie oke? Moeten we wel tellen,’ Hij kantelde de spekzak haar kant op, ‘Aan u de eer,’

'Heey,' begroette ze Laurens zachtjes, merkte niet dat ze dit voor de tweede keer deed, haar wangen rood aangelopen onder zijn woorden. Zijn gedrag hielp niet echt normaal te blijven doen, voelde de ongemakkelijke spanning weer bij haarzelf opborrelen. Haar grijns kwam weer terug, verbleekte haar verlegen gedrag even bij zijn reactie over het leren. 'Weer in slaap gevallen,' concludeerde ze mompelend, waarbij ze geamuseerd even haar ogen opsloeg en hem aankeek. Ze knikte onwillekeurig toen hij instemde met de thee, gooide haar tas voor de bank en liep door naar de keuken om het water op te zetten. Ze slaakte glimlachend een zucht bij Laurens reactie op het feit dat Poxi weer gevonden was. 'Ja hij ligt er nog steeds,' beantwoorde ze hem droogjes terwijl ze het water eraf haalde en de kopjes inschonk. In stilte, terwijl ze de thee klaar maakte, luisterde ze naar zijn gebrabbel over zijn egeltje. Haar handen stopte even, waarbij ze doods voor zich uit keek bij Laurens woorden. 'Míjn lade,' klonk haar enige reactie wat harder voordat ze de keuken uit kwam lopen en Laurens strak aankeek. Haar ogen werden groter bij het horen van het feit dat de deel van haar ondergoed nog bij Poxi lag. 'Dus dáárom...' klonk het verbaasd, waarna haar wenkbrauwen naar elkaar toe kropen en ze hoofdschuddend naar de bank liep. 'Laat mij dat maar doen, voordat ik weer nieuw ondergoed kan gaan kopen,' klonk het wat norsig, overhandigde de mok thee en ging zitten om haar tas naar zich toe te trekken. Ze zette haar mok voor haar op tafel, greep haar schrift en begon de laatste gedachte kronkels van de les op te schrijven die weer bij haar omhoog kwamen. Geordend, overzichtelijk en makkelijk te lezen. In tegenstelling tot al Laurens schriften wat gewoon een opeengeraapt zooite letters was, negen van de tien keer. 'Je hebt echt niet opgelet,' mompelde ze wat afkeurend, terugvallend in haar 'perfecte leerling' houding. Haar ogen dwaalde wat naar beneden toen Laurens zei dat hij het niet kon herinneren. Fijn, heeft ze niets voor niets zichzelf voor schut gezet met haar debiele gedrag. Waar dat moment in de les vandaan was gekomen wist ze niet. Haar blik dwaalde weer omhoog op haar schrift, krabbelde het laatste op toen ze merkte dat haar hand stil was komen te hangen. Haar hand viel weer stil toen ze plots zijn stem zacht en dichtbij hoorde, haar blik schoot omhoog om dwazig voor zich uit te staren. Gespannen bleef ze staren, slikte onwillekeurig bij zijn laatste woorden, voelde haar wangen weer vuurrood worden waarna ze zowat door de tafel heen boog over haar schrift om door te gaan met haar schoolwerk. 'Stom kind,' mompelde ze bijna onhoorbaar, haar gezicht niet zichtbaar voor hem, niet zichtbaar hoe er een kleine, verlegen glimlach op haar lippen was ontstaan. Ze rechte haar rug weer een beetje, keek vanuit haar ooghoeken naar Laurens die bijna weghupelde naar de keuken, geen reactie gevend op zijn vraag. Haar borstkas veerde op onder de diepe ademhaling die ze naar binnen zoog, rechtte Ephony haar rug weer en schold zichzelf voor rot in haar hoofd. Haar hoofd weer terug gebracht naar normaal keek ze om naar Laurens toen hij de spekkjeszak op hield. 'Mwhaa,' klonk het grijsend, als teken dat ze daar niet zo veel zin in had. Om niet geheel erbuiten te vallen verdween haar hand in de zak, pakte wat spekkies en legde ze voor zich op de tafel neer om er ook eentje in haar mond te steken. Terwijl Laurens zich vol stouwde boog Ephony zich weer over haar schoolwerk, pende bijna enthousiast alles op papier waarbij haar ogen van het boek naar haar schrift schoten. 'Hmm?' klonk het afwezig toen ze haar naam hoorde. In eerste instantie reageerde ze niet op zijn vraag, wachtte de rest af terwijl ze door ging. Droogjes draaide ze haar hoofd om, bleef Laurens voor een moment doods aanstaren. 'Meen je dat?' klonk het vragend, waarbij ze nu haar bovenlichaam naar hem toe draaide en geamuseerd haar wenkbrauwen op trok. 'Ik help jou wel, oke?' klonk haar stem retorisch, waarna ze de zak uit zijn handen griste en haar hand erin stopte. 'Aáá,' was haar commando dat hij zijn mond open moest doen waarna ze het spekje erin liet vallen. Zelf nam ze er ook eentje, was het hoopje op de tafel vergeten en ging vrolijk door met Laurens mond vol proppen. Toen deze naar haar idee al aardig vol zat - voor Laurens waarschijnlijk niet maar ze deed dit soort spelletjes gewoon nooit - speelde de onheilspellende grijns op haar lippen. 'Niet kauwen, slikken of uit spugen hè,' grijnsde ze naar hem, de regels herhalend waarna de zak met een gooi op de tafel verdween en haar handen in zijn zij kwamen. 'Succes,' grijnsde ze lachend terwijl ze hem begon te kietelen. Hoe Laurens het toch telkens voor elkaar kreeg Ephony van haar schoolwerk af te halen was een raadsel, was ook waarschijnlijk de enige die het kon. 'Nee, binnen houden,' lachte ze vrolijk waarbij ze omhoog kwam op haar knieën en het kietelen voortzette.

‘Ik wil het ook wel voor je doen hoor,’ Had hij nog gezegd. Het kwam er echt veels te verkeerd uit, alsof hij maar als te graag in haar ondergoedla rommelde opzoek naar Poxi. Maar hij bedoelde het heel lief. Dadelijk prikte ze zich nog, dat wilde hij niet. En Poxi kon nogal chagrijnig uit de hoek komen, vooral als je hem wakker maakte. Hij had zich in moeten houden terwijl hij had gezien hoe langzaam haar wangen roder waren gekleurd. Zijn mondhoeken waren omhoog gekruld in een glimlach, zo'n één die je haast lief kon noemen. Duidelijk blij met het resultaat. Vervolgens was hij opgesprongen om de keuken te plunderen, kwam terug met zijn opgegraafde schat. Bestaand uit een zak spekkies. Niet veel later kwam hij met zijn geniale idee en was naast Ephony op de grond terrecht gekomen, keek verwachtingsvol haar kant op. Haar eerste woorden en zijn gezicht betrok. ‘Ja natuurlijk,’ Pruttelde hij. Waarom vond ze het nou niet zo'n leuk idee? Hij had maar al te graag Ephony gezien met uiterst bolle wangen die dwóng een spekkie d'rbij te douwen zonder dat het nog hoorde te passen. Van teleurgesteld ging zijn blik naar verward. ‘Je helpt mij wel?’ Vroeg hij dan ook, mompelend in zichzelf. Met wat? ‘Hé,’ Klonk het op een koppige toen toen Ephony opeens zijn spekkies afpakte. Nouja zeg, die had hij zélf gevonden en opgegraven. Het kwartje viel pas bij hem toen haar 'aaa' klonk, alsof hij bij de dokter zat. Uit het niets plopte er opeens een gigantisch grote grijns te voorschijn, keek haar met vrolijke ogen aan. Als een braaf jongetje opende hij vervolgens zijn mond, liet Ephony de spekkies erin douwen. Toen zijn mond met vijf spekkies gevuld was keek hij met grote ogen toe hoe zij er één nam en hem gewoon óp at. ‘Eeehh!’ Klonk het vanaf zijn kant. ‘Dah àh ie!’ Zeer onduidelijk. Hij fronste zijn wenkbrauwen, daarbij zijn wangen bol leek hij op een mislukte eekorn die boos probeerde te kijken. ‘Eh moe i eh on ou'he eh ie ehe.’ Vertelde hij haar, dat was toch duidelijk? Waarom hield ze zich nou niet aan de spelregels. Gewillig opende hij zijn mond weer verder toen Ephony klaar was met haar spekkie eten en zijn mond weer vol ging laden. Hoe voller zijn mond werd, hoe meer hij zijn lach moest onderdrukken. Met open mond en volle wangen keek hij Ephony dan ook lachend aan. ‘Suwe?’ Vroeg hij nu opeens vragend, waarom zou hij het uitspugen? Zijn wangen waren zo vol als maar kon, leek het tenminste. Als je echt ging proppen kon er nog wel veel meer bij. Hij fronste, succes met wat. ‘AAAAAA!’ Hij slaakte een keiharde gil, liet zich gelijk achterover zakken. De gil had gedempt geklonken door de spekkies heen. Met moeite perste hij zijn lippen op elkaar om alle spekkies binnen te houden en niet over haar heen uit te kotsen. Zijn lichaam spartelde spastisch onder haar handen terwijl tranen in zijn ogen schoten en continu zijn lach vanuit zijn borst te horen was. Kreunende geluiden, smekend haar op te laten houden. Met moeite begon hij nu toch te kauwen. Hij kon niet anders, hij moest toch iets? Dadelijk stikte hij in die dingen, of nog erger.. alles kwam over Ephony heen. Nouja, het zou haar verdiende loon zijn geweest. Opnieuw een gekrijs, ‘OU OP!’ Bracht hij nu met moeite uit, zijn mond een stuk leger na aardig wat gekauwd te hebben. Hij worstelde, opzoek naar haar armen. Vocht om de overheersing. Pas na een tijdje, iets wat veel geworstel en gelach in beslag nam, wist hij zijn handen dwingend om haar polsen heen te leggen. Hij rolde haar om, kwam boven op haar terecht. Zijn benen omklemde de hare, dwingend, zodat ze deze ook niet kon gebruiken als troef. Na een paar diep in en uit de hebben geademd door zijn neus begon hij met het kauwwerk, iets wat óók nog aardig lang duurde. Uiteindelijk haalde hij zijn hoofd omhoog, deze had naast de hare gelegen, en keek haar aan terwijl hij kauwde. Nog af en toe lachte hij, tussen door, maar het kauwen ging door. Meerdere malen moest hij slikken en weer opnieuw kauwen om alles eindelijk veilig en wel naar binnen te kunnen krijgen. ‘Zoiets,’ hij hijgde lichtjes, eindelijk was zijn mond leeg. ‘flik je me niet nog een keer,’ een gigantische brede grijns werd zichtbaar op zijn gezicht. ‘Jezus het voelt wel alsof ik sex heb gehad,’ Hij liet zijn hoofd terug ploffen op de grond, ademde een keer diep in alsof hij echt heel erg moe was. Maar hij wás ook moe. Een heftige kietel aanval, waarbij hij oók nog is cóntinu z'n lach haast moest ínhouden. Bestond er iets ergens? Of anders kotste hij de boel onder met geelroze smurrie, dat was nou ook niet bepaald iets waar hij naar uit zag. ‘Asshole,’ Mompelde hij, terwijl hij nog steeds lag met zijn benen die de hare omklemde en zijn handen die haar polsen vast hielden, haar handen dwingend neer te leggen op hoogte van hun hoofden. ‘Moment hoor, bijna bij gekomen.’ Jaja, pervert. Hij lag gewoon lekker. :3

Des te beter dat ze zijn glimlach niet zag, zou alleen maar meer aanleiding voor een kreeftenhoofd zijn. Driftig was ze verder gegaan met haar werk, waarna Laurens weg stommelde en terug kwam met het eten. Haar glimlach bleef onder het zien van zijn teleurgestelde reactie. Ze knikte op zijn vragende woorden, greep de zak spekkies zonder genade en draaide zich naar hem toe om met een grijns hem te bevelen zijn mond te openen. Haar grijns werd ongecontroleerd breder toen die van hem ook opspeelde en propte de spekkies er omstebeurd in toen zijn mond eenmaal open was. 'Versta je niet,' klonk het droogjes en ongeïtresseerd met haar blik op de spekjes gericht terwijl ze er weer eentje in haar mond stopte. Rustig ging ze door, bleef hangen met haar hand in de lucht en trok haar wenkbrauwen wat onnozel omhoog bij zijn onduidelijke gebrabbel. 'Ik weet dat Ené groot is,' beantwoorde ze hem luchtjes met een brede glimlach waarna ze weer een spekje in zijn mond douwde. 'Nu ssjt,' vervolgde ze bevelend met een zachte stem. Toen het geniale idee in haar hoofd popte had ze verder niet aan de consequenties na gedacht, had de zak weggesmeten en onheilspellend omhoog gekomen op haar knieën. Haar lach galmde door de kamer, werd aangestoken door zijn spastische hikjes en gedempte lach door de spekjes. Lachend ging ze door, dwong hem op een martelende manier zijn spekjes binnen te houden. 'Laaau, binnenhouden vies kind,' lachte ze onschuldig, ging ondertussen genadeloos door met kietelen terwijl hij spastisch haar handen probeerde te ontwijken. 'NIET KAUWEN!' verontwaardigd brulde ze het uit, kietelde harder door om het hem betaald te zetten. Lachend bleef ze doorgaan onder zijn kreet dat ze moest stoppen, ontweek zijn graaiende handen toen hij uiteindelijk niet meer in stikkingsgevaar was. 'Neeeheee,' klonk het lachend toen ze nog maar een hand had, waarna haar andere pols algauw weer omklemt werd door Laurens andere hand. Met een klein gilletje, waarna haar gedachtes voordat ze het doorhad alweer als een sneltrein begonnen te werken, rolde ze om. Met een kleine oef kwam Laurens gewicht boven op haar terrecht, bleef haar lach in een zachte nalach doorgaan. Met haar handen naast haar hoofd, haar lichaam geplet onder die van hem en haar benen ingesloten door die van Laurens bleef ze doodstil liggen terwijl haar lach wegzakte. In haar nek voelde ze Laurens gezicht, elke uitademing van hem langs haar huid strelen. Haar lippen waren nog van elkaar van het lachen, haar grijsblauwe ogen naar het plafon boven zich gericht, zich bewust van elke aanraking. Zonder verder te bewegen bleef Laurens zo op haar liggen, onbewust haar hoofd meteen al op hol laten te slaan. Haar wangen hadden een roder tintje, niet duidelijk of dat net door de inspanning kwam of door wat hij onbewust deed. Ze toverde de nalachende glimlach op haar lippen toen zijn hoofd omhoog kwam, boven haar kwam te hangen waarbij ze zag dat hij nog steeds aan het kauwen was. Zonder zich tegen te werken bleef ze liggen, met een onzichtbaar engeltje en duiveltje op haar schouder die verschillende dingen haar oren in schreeuwde. 'Paste nog aardig veel in,' grijnsde ze bijna triomfantelijk, haar stem zachtjes en doelend op het feit dat het zo lang duurde voordat zijn mond leeg was. Haar grijns stierf weg, maakte plaats voor een onschuldig glimlachje waarbij ze haar ogen opzettelijk vergrootte. De onschuld haarselve, alsof ze iemand was die nóóit zoiets kon doen. 'Maar je vroeg erom,' klonk het al even zachtjes en lievelijk, haar grote onschuldige ogen in die van hem gericht. Haar mond bleef open hangen onder zijn woorden waarna zijn hoofd weer neerviel. 'Alsof jij dat kan vergelijken,' lachte ze spottend, haar blik weer op het plafon gericht. Haar ademhaling alweer rustig, de lachbui verdwenen. 'Mongool,' sprak ze lievelijk terug op zijn gescheld, het totaal niet serieus nemend. Haar hartslag duwde dwingend tegen haar borstkas, het ritme twee keer zo snel in deze positie. Ze had aan de ene kant andere momenten bedacht als ze zich indacht hoe zijn lichaam tegen de hare voelde. Ondanks dat deed ze niets om hem van zich af te halen, schaamde zich diep onder dit idee. Wat moest hij wel denken. 'Moet je zelf weten,' sprak ze zachtjes terug op zijn woorden dat hij bijna was bijgekomen. Dit moest niet zo door gaan, anders zouden de gekste ideeën in haar hoofd komen, zou de gehele vriendschap meteen als een klap verdwijnen en zou ze weer in stilte en alleen naar de lessen moeten gaan, deze volgen en vervolgens in haar eentje ergens haar vrije tijd door brengen. 'Maar ik ben sneller,' de grijns weerspiegelde in haar stem, had het besluit genomen dat ze dit alles weg moest halen voordat alles fout zou lopen. Ze bracht haar handen naar boven, strekte haar armen en draaide haar polsen om uit zijn greep te ontsnappen. Ze zette haar ellebogen naast zich, drukte zich lachend omhoog, iets wat haar nog zwakke lichaam ontzettend veel kracht koste. 'Laureens, werk meeheee,' zeurderig tussen haar gelach door. Ze bracht haar hoofd wat terug, keek hem opstandig maar lachend aan. 'Ik heb nog geheime wapens,' grijnsde ze bijna onhoorbaar, waarna haar ogen zich voor een moment sloten. Ze hoopte maar niet dat Laurens het idee kreeg om met zijn hoofd dichtbij te komen, anders zou hij nog denken dat ze hem wilde zoenen. Zo'n fout, zoiets wat de vriendschap zou kunnen breken en haar weer zou pijn doen, hem, andere ook mocht niet weer gebeuren. De lucht begon in de seconden dat alles gebeurde zichtbaar te draaien, ontstond een vaag licht waarbij haar witte vleugels zich ontklapte, haar het laatste zetje gaven tegen de grond aan om omhoog te komen en Laurens van zich af te duwen. Met een enkele slag van haar vleugels, een zacht zoevend geluid wat erbij te horen was, zweefde ze op haar benen. Grijnsend deed ze een paar stappen achteruit, haar lang niet gebruikte vleugels die gelukzalig sidderde onder de hernieuwde vrijheid in deze status. Uitgeklapt, iets wat ze al veel te lang niet meer konden. Terwijl Ephony haar armen langs haar hoofd omhoog strekte, zich uitrekte volgde haar vleugels deze beweging ook. De witte, gevedere vleugels strekte zich rekkend uit, trilde op het verste punt om daarna ontspannen terug te klappen in de rusthouding, ook Ephony's armen zakte weer naar beneden waarna ze zich speels op haar hielen wegdraaide en om de bank liep. 'Veel te lang niet kunnen doen,' klonk het verheerlijkt, leek opeens een nieuwe vreugde in haar lichaam te vinden. Ze had het nooit eerder durven doen, was bang geweest dat het te veel energie zou vergen en dat haar lichaam het niet aangekunt had. Maar na het gevecht met Laurens daarnet wist ze dat haar lichaam er weer klaar voor was geweest, had het perfecte moment gevonden. 'Als het warmer wordt, wil ik weer vliegen. Ga je dan mee? Misschien wilt Ené je wel mee nemen,' glimlachend had ze zich weer omgedraaid, de dromerige vreugde over haar gehele lichaam zichtbaar.

Zijn ogen waren weggerold tijdens het kauwen bij het horen van haar woorden. Had zijn kauwwerkje vervolgens weer doorgezet en had zijn hoofd langs die van haar gelegd, op de grond. Eenmaal alles door te hebben geslikt bleef hij alsnog liggen, nú pas werd hij zich bewust hoe ze erbij lagen. Zijn ogen opende zich langzaam weer, keken tegen haar blonde lokken aan. Zijn handen niet meer gespannen, lagen losjes om haar polsen heen. Voelde hoe heel haar lichaam tegen de zijne aandrukte, hoe fijn dit was. Het ging automatisch, hij kon het niet helpen. Zachtjes strelend begonnen zijn vingertoppen over de huid te glijden bij haar polsen, bleef voor de rest er stilletjes bij liggen. Een zacht geproest was te horen van zijn kant toen Ephony met haar te flauwe opmerking kwam. ‘Je moet is weten,’ Kaatste hij dan ook terug, zijn toon alsof hij werkelijk de wildste dingen had meegemaakt. Ondertussen gleden zijn vingertoppen nog steeds lichtjes door, had het zelf nauwelijks door. ‘Strontkip,’ Murmelde hij nog zachtjes als reactie op haar tegen reactie op zijn gescheld. ‘Hmm, maar na sex hoor je je ook knuffelig enzo te voelen. Dus.. Eph?’ Vroeg hij vervolgens, vragend alsof zij even door wilde gaan als zijn persoonlijke teddybeer. Een zacht gegrinnik was hoorbaar, zijn gezicht vlakbij haar oor. Hij wilde net zijn handen door omhoog laten glijden, zijn vingers vonden haar handpalmen al. Met het idee ze door de hare te laten glijden, ze vast te pakken, zachtjes. Hij kon het niet helpen dat de teleurstelling over zijn gezicht heentrok, daarna gelijk het besef; dit mocht hij niet doen, toen Ephony haar handen tranen losmaakte uit zijn slappe greep. Lichtjes schoten zijn wenkbrauwen opeens omhoog, verdwenen onder zijn pony, toen hij heel ephony's lichaam overeind voelde komen onder de zijne. Tenminste, haar bovenlichaam dan. Een lach ontsnapte uit zijn keel. Het was gewoon een bizar en onverwachts gevoel. Zijn handen vonden de grond, drukte zichzelf ook iets overeind zodat Ephony niet alle last hoefde te verdragen. ‘He, wat?’ Vroeg hij plagend en irriterend toen Ephony's zeurende stem te horen was. Zachtjes lachte hij, liet zich half op zijn éne zij rollen zodat hij met zijn bovenlichaam naast haar om de grond lag. Zijn benen daarintegen nog half in de knoop met die van haar. Zijn elleboog plantte zich op de grond, leunde met zijn hand op zijn hoofd en keek op naar haar. ‘Ohjee,’ klonk het alles behalve geschokt toen Ephony dreigde met haar "geheime wapens". ‘Moet ik nu bang worden?’ Vroeg hij dan maar ook voor de zekerheid. Geen reactie, Eph had haar ogen gesloten en bleef stilletjes zitten. Het duurde nog geen twee seconde of hij verveelde zich al, was dit haar geheime wapen? Alles gaan negeren? Zijn ogen hadden zich op haar gezicht gevestigd, konden deze nu voor een moment uitgebreid bekijken zonder dat haar wangen weer die vuurrode tint kregen. Niet veel later gleed zijn blik afgeleid weg, wat was dat? Dat gekke, misschien iets koele gevoel? Die beweging in de lucht? Zijn ogen schoten terug naar Eph, wat was ze aan het doen? Uit het niets een lichtflits, in een automatisch reflex knepen zijn ogen hiervoor dicht. Toen het vlekkende beeld voor zijn netvlies weer wegzakte, iets wat gelijk gebeurde, opende hij zijn ogen weer. Op hetzelfde moment voelde hij Eph haar benen onder de zijne uitglijden. Verward schoot zijn blik omhoog, zag haar vleugels. Spierwit, geheel gevuld met veren. ‘Ah, maar dat is váls spelen!’ Lachtte hij vrolijk. Hij duwde zichzelf overeind zodat hij zat. ‘Geheimwapen? Noem het eerder een troef,’ Verbeterde hij haar grijnzend waarna hij zelf ook opstond. Nieuwsgierig gleed zijn blik over haar vleugels, hetgeen wat er zo onmogelijk uit zag. Vanzelf lag er lichtjes een glimlach op zijn lippen, stonden zijn ogen gefascineerd. ‘Je bent mooi zo, Eph,’ Sprak hij zonder erbij na te denken zijn gedachtes hardop uit. ‘Net een engel,’ Zijn glimlach werd breder, zijn ogen schoten weer terug naar de hare. Hij kwam dichterbij, zijn blik gleed weer af. Nieuwsgierig stak zijn hand, langs Eph heen, zich uit naar haar vleugel. ‘Mijn engel,’ mompelde hij nog zachtjes, totaal in zichzelf gekeerd. Voorzichtig raakte het de eerste veren aan, waar hij het makelijkste bij kon. De textuur ervan zacht, zachter dan dat je verwachtte bij de veren als je ze zo zag. Tastend met zijn vingertoppen, eigenlijk nauwelijks aanrakend, voorzichtig lichtjes voelend. Vanzelf schoot zijn blik weer op, vrolijk. Zijn mondhoeken krulde zich verder om. ‘Denk je dat ze dat kan?’ Stemde er zo automatisch al mee in dat hij wel mee wilde. Zijn blik was weer afgezakt, bleef nog een tijdje hangen op de vleugel. Totdat het zijn eigen hand volgde, die zich nu ietsjes terug trok en zich voorzichtig op haar arm legde. Langzaam gleed deze naar beneden, naar haar hand. Toen pas drong het weer door, dat het niet mocht. Zijn hand stopte, bleef hangen op haar pols. Maar hij wilde het zo graag. ‘We hebben helemaal niet gedansd op het gala,’ Zijn blik schoot op, ‘Terwijl ik het wel beloofd had,’ Zijn mondhoeken krulde zich langzaam om, maakte zijn glimlach breder maar dit keer naast vrolijk ook íetsje charmant. ‘Wil je nu met me dansen?’ Zijn tanden ontblootte zich in een grijns. En toen opeens =D was er muziek. xD En ga lekker niet vertellen hoe Laurens dat heeft gedaan, want hij kon ook een cowboy muziekje tevoorschijn toveren <3 (Nee, stiekem staat er gewoon altijd al een CD speler klaar met de juiste CD erin en wacht hij al ongeveer een half jaar op dit moment zodat hij dit kon doen, hij had namelijk ook al drie maanden geoefend zodat hij vanaf een afstandje met luchtsturing het juiste knopje in kon drukken <3 hoe romantisch). Zijn hand gleed nu wel door, vond de hare, waarna hij hem langzaam omhoog haalde. Hij zette een stap naar voren, legde haar hand bij zijn schouder om hem vervolgens soepeltjes terug te laten glijden naar haar middel. Zijn andere hand vond de hare, pakte deze voorzichtjes en zachtjes vast. Hij boog zich naar Eph toe, bracht zijn lippen bij haar oor. ‘Mag ik deze dans van u?’ Mompelde hij hierna zachtjes hier, waarbij de grijns in zijn stem te horen was.

Zijn hoofd in haar nek, haar onzekeren en zenuwachtige blik naar het plafon gericht, voelde hoe zijn vingers langs haar dunne en gevoelige huid streelde bij haar pols. Voor een moment sloten haar ogen zich, wist dat dit niet kon maar kon het niet helpen dat ze er van genoot. Afgeleid door haar woorden rolde haar ogen in hun kassen. 'Opschepper,' grijnsde ze terug, van mening dat hij er níets vanaf wist. Haar blik zakte iets naar beneden, werd op zijn schouders gericht, over zijn rug waarbij hij geheel op haar lag. 'Vervelende smurf,' bracht ze terug, overduidelijk tevreden met het feit dat voor nu het laatste woord had. Lachend voelde ze haar borstkas tegen die van hem aan gaan, beperkt door zijn gewicht. 'Sodemieter op,' grijnsde ze, duidelijk aangevend dat alles vriendschappelijk was. Ze had moeilijk uitkunnen schreeuwen dat ze meer voor hem wilde zijn, slikte dat weg en hield het bij dit quasi beledigde antwoord. Haar lach stierf weer weg, bleef bij een laatste paar uitademingen waarna het geheel stopte toen ze zijn handen door voelde glijden. De gehel positie was al een marteling voor haar gedachtes, wilde het liefst haar lippen tegen zijn nek drukken, haar armen om hem heen slaan en hem tegen zich aan drukken om voorlopig niet meer los te laten. Maar dat kon niet, ze kon alles niet verpesten door haar egoïstische gevoelens. Zonder dat ze het zelf door had gehad had ze besloten dat dit het punt was geweest om zich vrij te maken uit zijn greep, bracht haar armen omhoog en draaide haar polsen gemakkelijk los. Mee lachend, het moment van net van zich af zettend drukte ze zichzelf omhoog. Toen hij half van haar af was, de andere helft van haar lichaam nog onder zijn greep keek ze hem onheilspellend aan. Ze reageerde niet op zijn sarcastische woorden, sloot haar ogen waarna haar vleugels zich ontklapte. Met een simpele glimlach op haar lippen dreef ze met een enkele slag van haar vleugels de lucht in waarbij haar benen tussen die van hem uit gleden. 'Het doel heiligt de middelen,' grijnsde ze onschuldig terwijl haar voeten weer zachtjes de grond raakte toen ze naar beneden kwam van de kleine hoogte. Nog op een kleine afstand van Laurens bleef ze staan, gelukzalig onder het gevoel dat ze haar vleugels eindelijk weer kon uitklappen. Haar ogen schoten naar beneden, haar wangen kregen de verlegen blos bij het horen van zijn complimenterende woorden. In een zelfde reflex gleden haar arm om haar midde, haakte haar hand in de armholte van haar andere arm. 'Helemaal niet,' mompelde ze zachtjes tegen, een zwak argument waarbij ze hem wilde laten stoppen zulke dingen te zeggen. Hij hiel haar niet echt alles simpel te houden, waarom moest hij dit doen. Bewust of onbewust, het was gewoonweg een geestelijke marteling voor haar. Ze keek hem niet aan, bleef schuin naar beneden kijken met de ongemakkelijke houding. Haar hoofd schoot in een relfex op bij het voelen van de zachte aanraking tegen haar vleugels. Hoezeer de veren ook gewone veren leken, elke centimeter was gevuld met gevoel, perfect om met perfecte oefening te kunnen vliegen. Ze kon het niet helpen dat bij zijn vervolg haar blik op zijn gezicht bleef liggen. Haar blozende wangen, haar grijsblauwe ogen die zacht stonden onder de verlegen uitdrukking op haar gezicht. Even bleef haar blik hangen, waarna ze merkte dat ze naar hem staarde, opgeslokt door zijn grijskleurige ogen waar ze het meeste van Laurens kon vinden. Zonder zich te bewegen keek ze naar de grond, voelde elke kleine aanraking van zijn vingers op haar vleugels alsof hij het op haar eigen huid deed. Een kleine glimlach lag op haar lippen toen ze weer opkeek bij Laurens vraag. 'Als we even wat trainen vast wel, met jou wilt ze dat vast wel. Ze is koppig, maar jij hebt gelijkt haar hart veroverd,' glimlachte ze, onbewust met een grote warmte erin. Ongemakkelijk dreef ook haar blik weer weg, starend naar een willekeurig punt in de kamer alsof dat uiterst interessant was. Toch vergrote haar ogen zich toen ze zijn hand op haar arm voelde, hoe deze langzaam naar beneden gleed waarbij ook haar grijsblauwe ogen naar de grond schoten. De grond, een uitganstpunt voor haar aandacht zodra ze zich ongemakkelijk of verlegen voelde. Ze slikte onhoorbaar toen zijn hand stil bleef liggen bij haar pols, leek bijna te aarzelen onder de vraag of het door moest glijden of niet. Haar blik schoot ongecontroleerd weer terug naar Laurens bij het horen van zijn vraag, haakte de hare op het zelfde moment in die van hem. Haar wenkbrauwen kopen een stukje omhoog, niet vragend maar bijna verrast. Had hij dat toen maar gevraagd, toen alles nog simpel was. Dan zouden ze hebben gelachen, debiele pasjes hebben verzonnen om daarna half rollen over de grond te gaan van het lachen, een norse blik van Savador krijgend waarbij Laurens meteen panisch naar de zijkant van de openplek zou schieten en zij nog nalachend midden in de zaal zou blijven staan. 'Dansen?' klonk haar stem zacht, bijna hees als antwoord op zijn vraag. Haar ogen gleden weer van hem af, leken verlegen zich weer op de grond te richtten zodra de muziek begon te spelen. Zonder enig protest, alleen haar wangen die een diepere kleur aannamen voelde ze zijn hand doorglijden, haar haar hand onder zijn bewegingen omhoog kwam en op zijn schouder terrecht kwam. Haar vleugels zakte in, waarna ze in een dof licht weer verdwenen. Zenuwachtig bleef ze als een plank staan terwijl hij naar haar toe was gekomen, zijn arm rond haar middel legde en haar andere hand pakte. Haar blik schoot weer omhoog toen ze hem dichtbij zag komen vanuit haar ooghoeken, zoog haar adem bijna onhoorbaar naar binnen bij zijn zachte woorden. 'Ik heb weinig keus, niet?' beantwoorde ze hem zachtjes, geen glimlach zicht- of hoorbaar. Het enige was een verlegenheid, een onuitgesproken verlangen om meer dan dit. Hoewel haar houding dit weerspiegelde spraken haar woorden dit telkens tegen onder het koppige verstand dat haar overmeesterd had. Het idee dat dat alles, Laurens meer dan alleen een goede, nee beste vriend te zien, niet goed was. Zonder verder te spreken bleef ze bij hem staan, hun borstkassen net niet tegen elkaar. Langzaam, in de minuten die verstreken onder het niet meer dan schuifelend op de plek te dansen, zakte haar hoofd naar hem toe. Evenals als hun lichamen die ongemerkt naar elkaar toe waren gekropen, lag haar hoofd nu lichtjes op zijn schouder. De muziek nam een andere toon aan, een ander instrument dat de overhand nam in het muziekstuk. Een moment waarin de roze wolk waarop Ephony dreef met een plotselinge klap uit elkaar spatte en zij weer regelrecht terug naar aarde viel. Haar hoofd kwam omhoog, haar grijsblauwe ogen treurig onder het besef wat ze nu moest doen, aangespoord door haar duivelse verstand. Haar lichaam stopte de automatische en soepele bewegingen waarin ze de gehele dans hadden gestaan, nam afstand waarbij ze haar hand van zijn schouder af liet glijden en de ander uit zijn hand trok. Met een pijnlijke trek op haar gezicht, haar ogen op de grond gericht en haar armen om haar middel heen gebonden begon ze met de kleine passen achteruit. 'Dit kan niet, lau,' fluisterde ze concluderend, alsof hij het zelfde al wist. 'Dit mag niet,' vervolgde ze, draaide haar gezicht wat van hem weg waarbij haar ogen op de grond bleven gericht. 'Alles zou kapot gaan,' na de laatste paar stappen kwam de laatste zin over haar lippen, sloeg ze haar blik naar hem op. Pijn, wanhoop, verdriet, teleurstelling. Alles was te zien in haar ogen. Alles om het feit dat dit niet kon, volgens haar verstand. 'Waarom... waarom jij,' klonk het zachtjes, onbegrijpend waarbij ze wanhopig haar hoofd schudde, onbewust toegevend dat ze het wilde, maar dat de sociale contacten dit alles tegen hielden. Ze wist het niet meer, wilde dit met heel haar hart niet stoppen, maar wilde niemand pijn doen, kwetsen of tegen werken. Niet wetend dat ze dit juist allemaal bij Laurens deed.

‘Hm,’ Klonk het bedenkelijk vanaf zijn kant. ‘Volgens mij kan je ook 'nee' antwoorden,’ Klonk het vervolgens op een iets gokkende toon, zijn woorden plagend bedoeld. ‘Maar dat zou nogal gênant zijn.. voor mij,’ Breed glimlachend keek hij haar aan. ‘Dus inderdaad, weinig keus,’ Beademde hij haar concluderend uit zijn eerdere woorden. Probeerde het allemaal iets luchtiger te krijgen, zag namelijk hoe Ephony verstijfde en haast dichtklapte. Vervolgens had hij lichtjes haar hand genomen, deze omhoog gebracht om zijn eigen hand vervolgens terug te plaatsen op haar onderrug. Voorzichtig had zijn andere hand de hare genomen, deze vastgehouden. Hij zette de eerste stap, hield het bij schuifelen op hun eigen persoonlijke twee vierkantte meter. Meegaand in de melodie die zacht en lieflijk door de ruimte klonk. Verder in de muziek was hij iets dichterbij gekomen, had zijn arm meer rond haar middel gelegd. Voelde hoe haar gezicht lichtelijk tegen zijn schouder lag. Zijn eigen hoofd draaiend zodat zijn wang tegen haar voorhoofd aan kwam te liggen. Langzaam sloten zijn ogen zich, genoot van Ephony zo dichtbij. Hoe ze hem vasthield, hoe ze tegen hem aanstond. Totaal ontspannen, half schuifelend en half luisterend naar de muziek zelf. Een heerlijk moment, van hem mocht het nog uren door gaan. Hoe vaak had hij er niet van gedroomd? Ephony zó dicht bij zich te hebben? Haar aan te kunnen raken, haar vast te kunnen houden, haar te kunnen strelen, haar lief te kunnen hebben? Onbewust was zijn hand iets omhoog gekropen, maakte haast strelende bewegingen over haar rug. Tot dat dit alles opeens stopte. Voelde hoe Ephony haar hoofd overeind kwam. Hij wist dat het moment over was. Zijn hoofd kwam ook iets overeind, zocht haar ogen. Zijn blik vragend, zag haar blik. Hij viel stil, zijn lichaam stijfjes, onder het voelen van Ephony's lichaam die ook stopte. Wilde haar niet loslaten, liet dat aan haar over. Néé, niet loslaten! De drang, de wil. Ze trok haar hand los uit de zijne. De drang om haar woorden te beantwoorde met een verbaasde toon alsof hij helemaal niet begreep waarover ze het had, was er. Maar hij wist dat hij zou liegen, wist zelf ook wat hij net gedaan had. Dat het veel meer ingehouden had, veel meer betekende. ‘Tuurlijk wel,’ Mompelde hij dan ook terug als antwoord, zijn blik nu leeg. Diep ademde hij in. ‘Waarom niet?’ Vroeg hij, zijn blik nu duidelijk iets pijnlijk. Wáárom kon het niet? Hij zette een stap dichterbij, liet de afstand niet vergrootte tussen hun wat Ephony wel deed. Althans, probeerde. Hij verkleinde hem weer. ‘Waarom Eph, dat hoeft toch helemaal niet? Het zou juist níet kapot gaan,’ Sprak hij haar woorden tegen, zijn stem zachtjes. Langzaam ademde hij uit, had nog een stap naar voren gezet, hoorde haar woorden ondertussen aan. ‘Ik kan er niks aan doen dat ik smoorverliefd op je raakte,’ Mompelde hij zachtjes, had haar gemompel over hem verkeerd geïnterpreteerd. Nog een stap zette hij naar haar toe, kwam dichterbij, dwong haar achteruit te gaan. ‘Het maakt me niet uit,’ Zei hij nu, zijn stem zachter. Nog een stap naar voren. ‘Dat het niet mag,’ Maakte hij zijn eigen zin af. Nog een stap naar voren. ‘En het maakt me niet uit, Eph,..’ Begon hij opnieuw, was alweer een stap naar voren gekomen, liep zo door terwijl zij achteruit stapte. ‘Dat het niet kan,’ Nog een stap naar voren, haar rug tegen de muur. Hij kwam nog dichterbij. ‘Mij houdt het niet tegen,’ Zijn stem fluisterend, zijn adem strelend over haar lippen. Waar haalde hij de moed vandaan? Vorige keer had ze hem net zo goed afgewezen, wat zou er nu veranderen? Het was puur dat hij zichzelf niet kon inhouden, dat hij het zo graag wilde. Hij boog zijn hoofd naar voren, stond vlák voor haar. Lichtjes legde hij zijn lippen tegen haar oor. ‘Ik weet wat ik wil, Eph,’ Fluisterde hij hier, zijn stem gespannen. Aan de andere kant van haar gezicht kwam zijn hand omhoog, streelde hiermee lichtjes over haar wang. Zelfs deze handeling leek zenuwachtig, gespannen. Diep ademde hij in, de lucht ontsnapte haast trillerig zijn lippen. ‘En ik weet ook wat jij wilt,’ Maakte hij zijn woorden af, waarna de stilte terugkeerde. Een spanning, waar hij zelf nauwelijks tegen kon. Dat hunkerende gevoel in zijn borst, de begeerte naar haar. Hij bracht zijn andere hand ook omhoog, trok zijn gezicht iets terug zodat het vlak voor de hare kwam te hangen. Voor een kort moment keek hij in haar ogen zakte hierna af naar haar lippen. Hij boog zich ernaar toe. Een flinterdunne aanraking, zijn lippen tegen de hare. Twijfelend stopte hij. Moest hij dit wel doen? Wat maakt het uit. Zijn gedachtegangen leken te verlammen, enkel Ephony voor hem drong nog door. Zijn handen werden zekerder, vonden duidelijk de plekken waar hij ze neerlegde. Zonder nog maar énige twijfel drukte hij zijn lippen tegen de hare, kuste ze zonder zich ook nog maar één keer te bedenken. Dat eerste moment, haar lippen weer tegen de zijne. Het was alsof hij als zwaarverslaafde na lange tijd eindelijk weer een shot kreeg. Óverheerlijk. Niets kon tippen aan dit. Eph haar lippen. Zo zacht en vol. Heel zijn lichaam leek er week door te worden, zijn eigen hoofd totaal leeg op dít na. Eén hand gleed iets haar haren in, haar blonde lokken, de andere vond haar hals. Hoe had hij hier ooit over kunnen twijfelen? Gewillig bewogen zijn lippen zich over de hare terwijl tintelend de hele gewaarwording door hem heen trok. De warmte, haar lippen, haar geur. Dat smeulende vuur binnen in hem, altijd brandend voor Eph, leek nu een hele steekvlam te ondergaan. Zijn handen konden niet stil liggen, kwamen weer in beweging. Zijn zoenen werd zekerder, spelend met haar lippen, meegaand in ook haar bewegingen. Zijn hoofd kantelde nog iets schuiner, zijn hand verder haar haren in alsof hij haar gezicht bij zich wilde houden. Eén hand ging omlaag, legde zich op haar heup waarna het door omhoog gleed en op haar ribbenkast kwam te liggen. Totaal opgaand in hun zoen, zelf niet doorhebbend dat hij haar misschien half aanrandde. Zijn zoen, dwingend haast. Maar als je hierdoor heen keek, kon je de passie, de liefde die hij voor haar voelde, duidelijk hier door heen zien. Hij wilde háár, háár lippen, háár warmte, háár armen om zich heen hebben. Ongecontroleerd kwamen zijn lippen los van die van haar, voelde haar adem strelend over de zijne heengaan. Nu gek van het verlangen, puur omdat het éíndelijk kon, drukte hij ze gretig weer terug. Zoende haar alsof dit nog nooit eerder gebeurt was. Pas na een tijdje, zo'n zoen die heerlijk lang duurde, werden zijn lippen weer rustiger. Beide handen kwamen omhoog, kwamen langs haar gezicht te liggen. Vlak nadat zijn lippen los waren gekomen van die van haar, drukte hij ze er opnieuw op. Dit keer kort, bedoeld als kus. Zachtjes strelend veegden zijn handen haar haren weg, kwamen opnieuw langs haar gezicht te liggen. ‘Je loopt nu toch niet weer weg, hè?’ Een halve, flauwe grijns kwam te voorschijn, zijn ogen sloegen zich op. Zat nog eigenlijk te veel met zijn hoofd bij het moment van net. Een tijdje keek hij haar aan, totdat deze vrolijke blik opeens langzaam verdween. Kijkend in haar hemelse ogen. ‘Alsjeblieft?’ Vroeg hij nu zachtjes, zijn stem een stuk onzekerder. Langzaam gleed zijn blik weer omlaag, kon het niet helpen dat hij zich weer voorover boog. ‘Alsjeblieft,’ Mompelde hij nog een keer zachtjes terwijl zijn lippen de hare haast alweer kuste. Zacht, lichtjes, opnieuw drukte hij zijn lippen op de hare. Puur voor het gevoel. Haar lippen, tegen de zijne. Zijn ogen zakte erbij dicht, opgaand in het gevoel wat Ephony voor hem bij hem veroorzaakte. ‘Ik wil jou, Eph.’ Zijn lippen bewegend tegen de hare. Zijn vingers vonden haar haargrens weer. Zachtjes gleden zijn lippen, na de hare nog een keer gekust te hebben, langs haar wang door naar haar oor. ‘Blijf bij me,’ Fluisterde hij hier, terwijl zijn lippen tegen haar oor aanlagen. ‘Ik kan Savador wel aan, als het van hem niet mag..’ Een lichte glimlach was te horen in zijn stem, zijn woorden iets spottend. ‘Desnoods blijft het geheim,’ Murmelde hij zijn idee verder uitwerkend door.

Met een klap - als het waren toen ze van dat roze wolkje af donderde - was ze terug gekomen in op aarde. Terwijl ze langzaam achteruit liep, haar stamelende en zachtte woorden, onsamenhangend onder haar wervelende gedachtes die allemaal tegelijkertijd tegen haar schreeuwde. Haar hoofd schudde vaagjes heen en weer onder zijn reactie, liep verder terwijl ze doorsprak. Ze beantwoorde zijn vraag niet, liet alleen haar blik even omhoog schieten om daar gewongen te blijven hangen in zijn handen. Verward, niet eens in stáát om zijn vraag te beantwoorden omdat ze het antwoord gewoonweg niet wist. 'Jawel, iedereen, de rest...,' probeerde ze haar verwardheid uit te leggen, schudde met haar hoofd en legde haar armen nog strakker om haar middel alsof ze zichzelf bij elkaar wilde houden. Ze merkte niet eens dat hij met haar mee liep, onbewust wilde ze alleen maar dat de afstand niet kleiner werd. Haar ogen werden groot, haar armen verlapte wat en haar lippen kwamen van elkaar bij zijn directe woorden. Ze kon niets uitbrengen, had de woorden gehoord die ze altijd als enige had willen horen. Haar geest helderde langzaam op, door zijn woorden zag ze alleen hem. Ze vond het niet eens erg meer dat hij alles verkeerd had opgevat, kon hem alleen maar aanstaren. Zijn vorige woorden nog nagalmend in haar hoofd bevatte ze amper wat hij daarna zei. Onder zijn onaangeraakte dwang liep ze verder naar achter, haar kin opgetild en haar hart die drie keer zo snel klopte. Haar ademhaling zichtbaar versneld. 'Ma..' wilde ze haar 'maar' spreken, kon dit alleen hees uit haar keel krijgen totdat haar rug plots zachtjes tegen de muur terrecht kwam. Als een standbeeld bleef ze staan, volgde met haar ogen gedwongen elke beweging van Laurens. Ze slikte, sloot voor een moment haar lippen toen hij bijna tegen haar aanstond. Voor een moment sloeg de rest van de wereld dicht, zag je de opstand in haar ogen verdwijnen terwij ze werd opgeschlokt door het moment. Zijn lippen tegen haar oor, zijn zachtte woorden deden haar lichaam ontspannen, aan de andere kant weer gespannen makend onder de beseffen die zich door de dikke sluier doordrongen. Ze zei niets, sprak geen woord onder zijn toegevingen. Haar ogen sloten zich half, drukte zachtjes haar gezicht tegen zijn hand aan die haar wang streelde. Het kon haar niets meer schelen, haar verstand had verloren. F*ck de rest van de wereld, voor een keer zou zij zelf uitmaken wat ze wilde. Geen oudere die haar zeiden wat ze moest doen, geen verplichtingen die haar op werden gelegd. Een al even trillende zucht verliet haar eigen lippen bij zijn conclusie over haar, kon voor het moment in een soort van helder moment bekennen dat hij gelijk had. 'Lau,' klonk haar stem zachtjes, niet wetend wat ze ermee wilde bereiken. Haar blik sloeg op zodra ze zijn andere hand voelde, merkte hoe hij wat naar achter week en keek terug in zijn ogen. De spanning in haar borst, haar emoties die nu tegen haar schreeuwde dat ze gewoon mee moest gaan. Een trillerige zucht ontsnapte over haar lippen terwijl haar ogen zich sloten toen die van Laurens erlangs gleden. Alsof hij haar wilde plagen, alsof hij al zijn woorden weer terug nam. Dat ging er door haar heen toen hij stopte, bijna terug leek te gaan en haar daar met gesloten ogen, een bonkend hart en een zuivere geest liet staan. Zonder de zucht af te kunnen maken die ze in eerste instantie had willen slaken voelde ze zijn lippen op de hare, zekerder, zeker wetend dat ze er nu waren. Voor een moment deed ze niets, waarna haar eigen lichaam langzaam in beweging kwam. Onzeker, nog onwennig over deze nieuwe dingen. Haar handen kwamen uit de greep rond haar eigen middel, gleden voorzichtig door naar zijn zij om daar zachtjes te komen liggen. Voelde de warmte door zijn kleding, merkte hoe langer dit duurde hoe zekerder zijzelf werd. Elke aanraking was als een verbranding, liet een heerlijke tinteling achter. Haar handen omsloten zijn shirt, trok hem naar zich toe waarbij ze zelf op haar tenen ging staan. Een reden om hoger te komen, zijn shirt stevig vast om hem tegen zich aan te houden. Alsof alles op zijn plek viel, zo voelde elke aanraking. Dit was altijd al wat ze had gewild, had zichzelf tegengehouden door angst, een verdomd stomme reden merkte ze nu. Haar armen gleden omhoog, lieten met moeite zijn shirt vast om haar handen via zijn borst naar zijn nek te laten glijden. Alsof haar leven er vanaf hing gooide ze de opgekropte liefde eruit in de zoen, werkte haar armen omhoog om die rond zijn schouder en nek te leggen. Stevig trok ze hem nog dichter tegen zich aan, duwde haar eigen lichaam weer naar voren waardoor de holte ontstond tussen haar rug en de muur, haar schouderbladen er nog tegenaan. Haar armen kwamen wat losjes, gleden weer naar zijn zij om daar haar handen rustig te laten liggen. Haast verontschuldigend voor haar vorige, omstuimige actie streelde haar vingers zijn huid door de stof heen. Haar hoofd bewoog met hem mee toen hij terug week, alsof ze boos op hem was dat hij dit überhaupt dúrfde te doen. Gelukzalig schoot deze weer terug toen zijn lippen weer gretig op die van haar kwamen, was tevredengesteld dat hij snel weer besloten had terug te komen. Onverstoord, alsof de rest van de wereld niet bestond ging ze mee met zijn lippen, greep zijn shirt weer vast onder het ontladen van de spanning die zich al maanden opgekropt had. Haar handen ontspande niet toen die van hem zachtjes omhoog kwamen, werkte haar lippen met tegenzin los om daarna weer bijna gretig erop in te gaan. Haar wangen waren onbewust wat roder geworden, haar lichaam onbewust verlegen onder wat er net was gebeurd. Haar ogen opende zich weer, voor het eerst een soort van ontspanning erin te zien als teken dat alle zorgen van haar schouders af waren geduwd door haar gezonden geweten. Schuldbewust sloeg ze haar blik neer onder zijn woorden, schudde zachtjes haar hoofd als teken dat ze dat niet zou doen. Langzaam, verlegen, onzeker sloeg ze haar blik weer op. Meteen werd ze in het moment getrokken, bleef hem voor een tijdje alleen maar aankijken. Haar handen hadden hem nog steeds geen afstand laten nemen, hadden zijn shirt stevig vast in haar vuisten waarmee ze hem tegen zich aan hield. Een lichte, vragende blik kwam omhoog bij zijn vraag. Onder de zachte aanraking sloten haar ogen zich weer, luisterde met een half oor naar zijn stem. Een gelukzalige tint kwam in haar gesloten ogen, deed een kleine glimlach op haar onzekere gezicht ontspringen bij zijn concluderende woorden. Met haar achterhoofd nu steunend tegen de muur luisterde ze geheel met gesloten ogen en haar lippen wat van elkaar naar zijn woorden. Kuste hem gewillig terug, liet deze kansen nu zeker niet voorbij gaan zonder er gebruik van te maken. Haar gezicht zakte naar beneden, waarbij haar voorhoofd op zijn schouder kwam te liggen en haar armen om zijn middel gleden. 'Ik moet de gene zijn om alsjeblieft te zeggen, jóu te vragen om bij míj te blijven,' fluisterde ze terug, haar ogen gesloten en haar armen strak om hem heen gewikkeld. 'Kan me niet schelen,' mompelde ze op zijn woorden dat hij Savador wel aan kon als het niet mocht. 'Als hij je maar aan zal raken, dan weet ik niet wat ik doe... maar hij zal het niet leuk vinden. Desnoods zijn kamer schilderen, Saethion roze schilderen met onuitwisbare verf. Norwood helpt me vast wel die te maken,' gromde ze terug, duidelijk aangevend dat ze hem wilde, hij de gene was die haar mocht omhelzen, haar mocht zoenen, haar moch liefhebben op een manier die ze nog niet had meegemaakt. Haar handen kwamen omhoog, tussen die van hem door waarbij ze ook haar hoofd optilde en zijn ogen zocht. Zodra ze deze had gevonden bleef ze hem even aankijken, haar blik zacht vol tederheid en liefde die ze nooit had kunnen uitte. Haar hand gleed langs zijn kaak, nam zijn gezicht tussen haar handen en ging weer op haar tenen staan om haar lippen zacht en voorzichtig op die van hem te drukken. 'Ik ben blind geweest, ingebannen in mijn eigen gedachtes,' probeerde ze zachtjes te verklaren waarom ze zo... oerstóm had gedaan. Haar lippen strelend langs die van hem, wilde geen afstand nemen. Zelfs niet om iets te zeggen. Nu het mocht zou ze zo dicht mogelijk bij hem blijven, wie er ook commentaar op zou hebben.

Ze werkte niet tegen, het leek wel alsof ze alles juist over zich heen liet komen. Zo had hij nog geen antwoord. De spanning was dan ook zeker nog niet helemaal bij hem verdwenen. Alleen zijn lippen had ze beantwoord, meer niet. Hij kon het dan ook niet helpen dat heel zijn lichaam ietsjes verstijfde zodra ze haar voorhoofd tegen zijn schouder kwam te liggen. Ze keek hem niet aan. De armen die dan weer rond zijn middel gleden gaven een geheel ander gevoel, vreselijk tegenstrijdig. Diep ademde hij, stopte zijn ademhaling abrupt zodra hij hoorde dat Ephony sprak en luisterde hier naar. De zenuwen, de spanning, de nervositeit, het leek allemaal langzaam te veranderen in heerlijke ontspanning. Dat drukkende gevoel gleed langzaam uit hem weg. De onzekerheid nam plaats voor vertrouwen. Hij kon een vreselijk brede grijns, puur omdat hij zich van binnen zo vrolijk voelde, niet onderdrukken. Zijn hoofd draaide lichtjes, zijn wang tegen haar haren. ‘Je weet al dat ik blijf,’ Mompelde hij zachtjes, gaf zo onbewust ook gelijk aan dat hij juist niet zeker wist of zíj bleef. Voorzichtig gleed zijn hand een keer over haar haren, zijn andere arm gleed ook rond haar heen, achter haar rug langs. Gewillig trok hij haar dichter tegen zich aan, nam haar in zijn armen. Dichtbij. Hij kon het niet helpen dat een zacht gegrinnik zijn lippen verliet bij haar opstandig klinkende woorden. Vreselijk koppig, als een klein kind. Zichzelf voelde hij zich licht, vrolijk, intens gelukkig. Eíndelijk. Het was vreemd hoe de drang om Ephony dichtbij te hebben, haar vast te kunnen houden, alleen maar leek te zijn toegenomen. Een zacht geproest was hoorbaar vanaf zijn kant. ‘Hm.. ik denk dat ik dan ook wel mee help,’ Mompelde hij, zag het wel zitten op Savadors kamer eens een frisse, nieuwe tint te geven.. op zijn manier dan. Hij trok zijn hoofd iets terug bij het voelen van haar bewegingen, het veranderen van haar houding. Hij schoof nu beide armen om haar middel heen, hield haar bij zich. Zijn blik ging omlaag, viel in haar ogen, bleef hier gelijk afgeleid hangen. Hij keek haar aan, onbewust zei zijn blik zoveel meer dan dat hij zelf doorhad. Zijn vreselijke, ontiegelijke vrolijkheid, maar dan op een zachte, lieve manier, leek hieruit te stralen. Blij, blij om eindelijk Eph te hebben. Ontzettend vrolijk, omdat hij haar eindelijk had kunnen zoenen. Diep gelukkig, omdat hij eindelijk dingen kon delen op een manier met Ephony zoals hij eigenlijk tijden lang al wilde. Hij moest zijn grijns in bedwang houden, die eigenlijk continu bij hem omhoog wilde springen. Zijn vrolijkheid ongecontroleerd. Het hielp enigszins toen Ephony haar handen langs zijn gezicht legde, puur omdat het vreselijk erg afleidde. Maar zelfs toen brak er een glimlach door die uitstraalde hoe gelukkig hij was. Op zijn wangen waren lichte blossen te voorschijn gekomen, puur door het moment van net. Haar lippen, zijn hart die als een bezetene tekeer daardoor ging. Vanzelf zakten zijn ogen dicht zodra haar lippen weer zacht tegen de zijne aandrukte. Gewillig kuste hij haar terug. Zijn armen kwamen weer iets losser te liggen, moest de drang onderdrukken haar bij haar gezicht lichtelijk vast te pakken en haar opnieuw dwingend te gaan zoenen. Haar lippen alleen al, het leek alsof ze gemakkelijk hem zo tot leven kon kussen. Zijn hart reageerde er tenminste zo op. Na een dubbele slag leek het vervolgens denderend zijn aanwezigheid bekend te willen maken. Een lichte zucht gleed over zijn lippen, ondertussen luisterend naar haar woorden. ‘Hmm..’ Klonk het zachtjes vanaf zijn kant. ‘Volgens mij,’ Mompelde hij nu, zijn ogen nog steeds gesloten. Zijn stem was zacht, niet nodig om hem harder te maken omdat ze toch zo dichtbij was. ‘Moet ik nu vragen.. "Waarom nu pas?"..enzo,’ Haar lippen die nog steeds de zijne raakte maakte hem gek, leidde hem af. Met moeite wist hij zijn hoofd te houden bij zijn woorden, wist hij nog net steeds te herinneren wat hij ook alweer zeggen. De pauzes tussen zijn woorden waren momenten dat hij nadacht, zich probeerde herinneren wat hij ook al weer zei en waarom. ‘Maar eerlijk gezegd interesseert me dat niet echt op het moment,’ Lichtjes ontblootte zich zijn tanden, krulde zijn lippen om in een afwezige grijns. ‘Dus,.. die vraag bewaar ik maar voor later.’ Eén hand was weer omhoog gekomen, had zich in haar hals geschoven. ‘Als je het niet erg vind,’ Zijn stem zwakte nog meer af, de woorden halverwege zijn zin verloren gegaan omdat zijn lippen zich nu weer tegen de hare aandrukte. Zijn wenkbrauwen trokken zich lichtjes samen, gespannen onder alle gevoelens. Snakkend naar het gevoel wat ze zo simpel kon laten ontstaan bij hem met haar lippen, haar handen, haar aanrakingen. Hij drukte haar weer terug, terug tegen de muur aan, zichzelf haast tegen haar aanplakkend. Wilde overal haar warmte voelen, door hun kleding heen, terwijl zijn lippen zich over de hare heen bewogen. Kon nu eindelijk eens een keer normaal (nouja, normaal :']) zijn gevoelens uitte, gevoelens die zich hadden opgekropt en met een enorme, heerlijke ontlading (oje, waar doet dit me aan denken :']) los konden. Voorzichtig waren nu allebei zijn handen weer rond haar gezicht komen te liggen, alsof hij haar hier lichtjes wilde vasthouden. Maar zijn concentratie ging te veel naar zijn lippen om zich hier mee bezig te houden. Vandaar ook dat zijn aanraking met zijn handen nauwelijks tot licht was. Een tijdje ging hij door, duidelijk genietend van haar. Kon het niet laten haar te blijven zoenen, nu het kon. Na al die tijd, al dat dromen, al die fantasieën. De werkelijkheid bleek zo, zó ontzettend veel beter te zijn. (Het zou wat zijn als dat niet zo was, zeg :'] Sta je daar, hele gepassioneerde zoensessie. Trek je je terug. "Nah.. " afkeurend. "Toch maar niet" Loopt weg. X'D) Hij wist niet hoe, maar zijn eigen handen waren uiteindelijk op haar schouders beland, toen hij uiteindelijk zijn eigen lippen weer iets terug trok. Een moment stond hij daar, alsof hij even die kleine paar secondes nodig had om bij te komen, of door te laten dringen. Zijn blik sloeg zich op, had zijn hoofd nog steeds niet terug getrokken, en keek haar in de ogen aan. Je kon langzaam zijn blik zíén veranderen. Van kalm en rustig, nog totaal in het moment van net met zijn hoofd, naar vrolijker. Langzaam die twinkelende puntjes in zijn ogen die zichtbaar werden, zijn mondhoeken die zich geleidelijk aan omkrulde. Uit het niets verscheen opeens een vreselijke brede grijns, keek haar vrolijk aan. ‘Je zoent veel beter als je niet zo houterig erbij blijft zitten.’ Doelend op de vorige keer, toen ze bij het haardvuur hadden gezeten. De plagende glimp was duidelijk zichtbaar in zijn ogen. ‘Alhoewel, toen vond ik ook al dat je fabelachtig zoende.. moet je nagaan,’ Zijn ogen rolde weg, alsof hijzelf gek was. Zachtjes grinnikte hij, ‘Moment,’ Zei hij vervolgens om zich opeens los van haar te maken, afstand te nemen en half van haar weg te draaien. Uit het niets, totáál losgaand: ‘I feel goood, yeah. So good yeah.. wooooohh!!’ Zijn heupen, zwierend op zijn eigen muziekje. ‘These are the golden days.’ Dansend draaide hij zich weer om naar Ephony. ‘Follow me down and hear my say, these are the golden days,’ Pakte haar handen, trok haar mee in zijn eigen bewegingen. Hij lachte, vrolijk, zong door. Sierlijk - alles behalve dus - liet hij haar een rondje onder zijn hand door draaien, wurmde zichzelf vervolgens onder de hare door in een óntzettend sierlijk - je begrijpt me - rondje. Lachend ging hij zo door, sleurde Eph mee. Een debiele uitbarsting, zoiets had hij wel vaker. Alleen een klein (nouja klein:']) verschil, zijn gedrag naar haar toe was een stuk intiemer. Hij trok zich dichter naar zich toe, hield haar continu vast, liet haar niet meer los. Teveel opgekropte vrolijkheid zorgde voor dit omstuimige gedrag.

Een kleine glimlach die meer zei dan duizend woorden kwam omhoog bij zijn lippen. 'Dan blijf ik met heel mijn hart,' fluisterde ze hem terug, werd langzamerhand overspoelt door het gelukzalige gevoel. Alles mocht, alles mocht losgelaten worden. Dit voelde zelfs nog beter dan vliegen, dan geruisloos door de lucht drijven zonder een benul van tijd. Dit was beter, véle malen beter. Zijn armen kropen om haar heen, een reden om zichzelf ook dichter naar hem toe te trekken. Met haar ogen gesloten, bij elke ademhaling zijn geur in zich op nemend om het nooit meer te vergeten, bleef ze tegen hem aan staan. 'Als je dan nog leeft,' reageerde ze droogjes, als teken dat als Savador dit niet leuk vond hij waarschijnlijk maar kon gaan onderduiken. De koppigheid van die man was groter dan geheel Shadra bij elkaar, waarschijnlijk kon alleen de dood hem tegenhouden als hij iets in zijn hoofd had gehaald [NEARAAA :la:]. Voor het moment dat ze opkeek, in zijn blik haakte en bleef hangen, vergat ze wat nou werkelijk de bedoeling van haar terugwijken was geweest. Zijn vrolijkheid deed een glimlach oproepen, nog terughoudend en verlegen onder de sterke emoties die bij Laurens zichtbaar waren. Alleen al door zijn uitstraling weerspiegelde dat zelfde geluk in haar ogen. Alsof ze weer wist wat ze wilde doen drukte ze haar lippen op die van hem, liet haar handen weer naar zijn hals terugzakken om daar te blijven hangen. Elke hartslag was een nieuwe reden om haar gehele lichaam met liefde te vullen, gewoonweg door dit alles. Haar ogen bleven gesloten toen ze zijn lippen los voelde komen, waarna ze langs die van haar bleven strijken terwijl hij sprak. Haar gezicht zakte wat af bij zijn woorden, wist dat ze hem een verklaring schuldig was. Pas nu waren alle afgelopen momenten van blozingen, zijn pogingen om dichterbij te komen helder en oprecht in haar geest. Elke keer had ze afstand gehouden, onder haar koppigheid. Wanneer het ook gebeurd was, waarschijnlijk had dit moment eraan zitten komen. Ze had dit nooit altijd vol kunnen houden. Haar lippen kwamen weer het kleine stukje terug toen hij de vraag weer wegblaasde, er geen antwoord op wilde, tenminste niet op dit moment. Gerustgesteld door die paar woorden was ze weer dat miniscule stukje dichterbij gekomen. Ze voelde hoe zijn lippen zich tot een grijns krulde, kon haar eigen mondhoeken omhoog trekken tot een schuldbewuste glimlach. Al had ze antwoord willen geven op zijn retorische vraag had dat niet gekund, voelde zijn lippen al weer krachtiger op de hare drukken. Een zucht verliet haar longen door haar neus, hoorbaar toen ze zijn lichaam tegen die van hem voelde drukken en ze de muur weer tegen haar rug voelde. Simpel gerustgesteld door zijn aanraking, niets meer en niets minder. Haar armen gleden weer om hem heen, om zijn schouder, hald, en haar onderarm naar zijn rug gebogen. Als ze nu maar meer armen had, meer mogelijkheden om hem tegen zich aan te drukken, duidelijk te maken dat hij niet weg mocht. Ze voelde amper zijn handen, kon in haar geest alleen het gevoel van zijn lippen omhoog halen. Elke keer opnieuw, alles herhalend alsof er geen einde aan was. Merkte niet eens hoe de minuten verstreken zonder dat zich een ander geluid dan haar en zijn hart hoorbaar voor haar waren, voelbaar waren door haar huid heen. Nog steeds een beetje afwezig doordat haar geest langzamer ging dan de prikkels van haar zintuigen voelde ze hoe zijn lippen van die van haar af kwamen. Al even langzaam opende haar ogen zich, gleden daarna omhoog naar de ogen die al naar haar staarde. Loom, dromerig, gelukkig blikte ze terug. Wat sullig bleef ze staan, waarbij er een nadenkende blik in haar ogen kwam des te langer ze hem aan bleef kijken. Wat had hij nou weer, hij leek letterlijk met de seconden te veranderen, uit te monden in een andere emotie. Wat onzeker krulde haar mondhoeken om, wist zo gauw niet waarom hij zo'n debiele vrolijkheid op zijn gezicht had. Een aantoning dat ze er nog niet geheel bij was met haar hoofd, nog steeds... eigenlijk weer terug op het roze wolkje dat nu met ijzere draden was gevlochten, geen mogelijkheid om te breken. Bij zijn worden verwijde haar ogen aanzienelijk, leken haar wangen binnen drie seconden de kleur van een tomaat aan te nemen. 'Hou je mond,' murmelde ze, had haar blik haastig neergeslagen en liet haar hand slapjes tegen zijn borst aan komen. Als waren van bestraffing voor zijn plotselinge woorden. Ze bleef hardnekkig naar beneden staren toen hij er nog eens op door ging, liet haar hand op zijn borst rusten terwijl haar hoofd in de hoog rode staat bleef hangen. Toch kroop haar blik misschien bijna angstvallig voor nog meer complimenterende woorden omhoog bij zijn 'moment'. 'Wat is..' wilde ze vragen, waarna ze wat terug wilde deinsen bij zijn plotselinge uitbarsting, vergeten dat ze al tegen de muur aan stond en stootte met haar elleboog er tegenaan. Dit had ze niet eens door, keek met verbaasde ogen en opgetrokken wenkbrauwen naar het schouwspel wat Laurens uitvoerde. In zijn ogen was hij gék, totdat haar eigen lippen zich omkrulde toen hij zich naar haar toe draaide. Uit het niets kroop haar lach omhoog toen haar hand werd gepakt, ze mee geslingerd werd in zijn draaierige dans. Ook haar gezicht weerspiegelde de vreugde, alsof ze net de miljoenenjacht gewonnen hadden. Een miljoen, elkaar. Overdreven draaide ze mee onder zijn hand door, zwingde haar eigen heupen mee op het onhoorbare deuntje dat hij zong. Lachend hield ze haar eigen hand omhoog, ging op haar tenen staan om hem eronder door te laten, verloor bijna haar evenwicht aangezien Laurens nogal houterig was. In het gezwier en gezwaai kon ze nog net de bank ontwijken, trok Laurens mee, greep zijn andere hand en trok hem mee. Lachend werd ze tegen hem aangetrokken, een grijns op haar lippen terwijl ze samen om hun as draaide, tegen elkaar aan getrokken doordat ze haar armen om zijn middel had laten glijden. 'Ben ik eindelijk beter, val ik straks nog van uitputting op de grond omdat meneer hier zonodig al die energie weer moet weghalen,' grijnsde ze, haar hoofd zowat in haar nek om hem wat overdreven geschokt aan te kijken, als opvulling voor haar woorden. Een grijns speelde weer op haar lippen, had haar armen niet losser gelaten onder haar woorden. Langzaam werd het gezwier en gezwaai rustiger, totdat ze terugvielen in de rustige dans zonder muziek. Tegen elkaar gedrukt, haar hoofd tegen zijn borst aan en haar ogen weer gesloten. Na een tijdje leek ze diep adem te halen, concentreerde zich voor een moment op zijn hartslag voordat ze de moed had gevonden. 'Laurens.. ik,' begon ze wat ongemakkelijk, opende haar ogen maar liet haar hoofd liggen. 'Het spijt me,' begon ze zachtjes, waarbij haar ogen zich weer sloten. 'Vanaf het moment bij het haardvuur werd ik pas echt geconfronteerd met alles. Eigenlijk had ik onbewust al door dat ik in mijn beste vriend meer zag dan op het eerste moment dat ik je met je gescheurde rugzak voor de schooldeur zag staan,' een glimlach kroop omhoog. 'Maar met alle heisa, het weten van Myst haar verliefdheid, het feit dat ze later aan je vertelde wat ze voor je voelde, alles met Zalas hiervoor. Ik was bang... Bang dat dit alles, maar dan ook álles zou verpesten. Bang om mijn enige vriendin kwijt te raken, bang dat dit alles fout zou lopen en ook jou kwijt te raken. Mensen pijn te doen die me lief waren, het enige wat ik zag was een donkere wolk die zich elke keer dichterbij bracht zodra het fijn werd bij je. Zodra ik weer mijn hart voelde bonsen onder jou zwaar irritante manier om me onbewust nog onhelderder te maken,' een glimlach was te horen bij het horen, de irritatie was er alleen op een leuke manier geweest. Ze tilde haar hoofd op, keek naar zijn borst, kon niet de moed vinden om haar blik op te slaan. 'Het spijt me echt, dat ik dat zo lang vol heb kunnen houden,' mompelde ze als laatste, liet haar voorhoofd met een zachte, misschien denkbare bonk tegen zijn borst aan komen waarbij ze wat verslagen bleef staan. 'Ik ben echt een domme koe,' brabbelde ze wat onverstaanbaar doordat haar stem gedemd werd door de positie van haar hoofd.

Zijn woorden, die samen toch eigenlijk een melodie moesten vormen, kwamen er steeds onregelmatiger uit. Zijn lach was de grootste boosdoener, daarnaast Eph ook die hem soms uit het niets door middel van een ruk in veiligheid bracht. Er zo voor zorgend dat hij geen banken of tafels meesleurde in zijn gedans. Gedwongen door de laatste ruk een stap naar Eph toe te zetten, en zo ook niet tegen de bank op te botsten, botste hij haast tegen haar op. Vrolijk lachte hij, had geen zorgen meer. ‘Sorry,’ Klonk het álles behalve gemeend zodra hij haar woorden hoorde. Met een brede grijns keek hij omlaag, zag haar blik en trok soepeltjes zijn gezicht in extreem schuldig. Zijn lip pruilde, ‘Sorry?’ Klonk het nu wel een stuk gemeender, alsnog gespeeld. Zijn armen gleden rond haar heen, trokken haar tegen hem aan. ‘Kijk, als je nou wat energie van mij kon overnemen..’ Hij slaakte een zucht. Alsof het potje energie bij hem overliep en bij Ephony bijna de bodem bereikte. Dat ging niet echt. ‘Nouja, we vullen elkaar wel aan.’ Klonk het droogjes. ‘Als we nou het gemiddelde nemen hebben we een normaal persoon met een normaal energie niveau.’ Babbelde hij nu luchtig door, kon zijn gedachtegangen weer is niet voor zich houden. Hij liet zijn armen steviger rond haar heen glijden, haar tegen zich aandrukkend. In de stilte die volgde liet hij één hand afwezig over haar rug omhoog glijden, tot haar schouder bladen en weer naar beneden. Hij reageerde niet op zijn naam, in plaats daarvan bleef hij stil en wachtte geduldig af. ‘Waarvoor?’ Murmelde hij alleen maar toen ze opeens haar excuses aanbood. Zijn éne hand die telkens omhoog gleed over haar rug, haalde hij nu helemaal omhoog en legde hij lichtjes op haar haren, alsof hij haar gezicht bij zich wilde houden. Hij kantelde zijn hoofd voorover, legde zijn lippen lichtjes tegen haar haren en luisterde naar haar woorden. Onwillekeurig krulden zijn lippen lichtjes om toen ze hem deed herrineren aan hun eerste ontmoeting. Maar zijn glimlach zakte weer weg toen ze verder sprak. Pas later, bij haar laatste woorden van haar verhaaltje, werd zijn glimlach weer zichtbaar. Hij tilde zijn hoofd op onder het voelen van de bewegingen en keek iets naar beneden, naar haar gezicht. Zachtjes legde hij zijn hand langs haar wang, streelde deze met zijn duim. Vervolgens, door middel van een lichte druk, kantelde hij haar hoofd omhoog. Dwingend haar hem in de ogen aan te kijken. ‘Nou.. dom niet,’ Murmelde hij. ‘Een koe misschien wel,’ Voor een kort moment was zijn brede grijns te zien, veegde haar haren weg uit haar gezicht. ‘Maar ik snap het alsnog niet helemaal,’ Ging hij nu serieus in op haar woorden. ‘Want,’ legde maar gelijk even zijn onbegrip uit. ‘Ik vind jou leuk, niet Myst.’ Dus wat had Myst er in godsnaam mee te maken? [hij is zó.. dom xD] ‘En daarnaast, mij zou je nooit kwijtraken,’ Hij glimlachte weer lichtjes, liet zijn duim net zachtjes over haar onderlip heen glijden. ‘En ik dacht,’ de vrolijke tint, die eigenlijk altijd wel aanwezig was geweest onder zijn woorden van hiervoor, in zijn ogen was nu verdwenen. ‘Dat je wel over Zalas heen was?’ Zijn stem zachter, zijn blik serieus. Want als dat zo was, waarom had Zalas er dan nu nog iets mee te maken? Zijn blik bleef in haar ogen hangen, vragend nu. Geduldig luisterde hij naar haar antwoorden onderbrak haar niet. Hij bleef wel stilletjes de hele tijd zachtjes met zijn duim over haar wang heen glijden, of hij veegde haar haren achter haar oor, of liet zijn vingers doorglijden naar haar hals, of streelde lichtjes met zijn vingertoppen vanaf haar slaap door naar haar kaaklijn of veegde haar haren weg of ging weer een keer lichtjes met zijn duim langs haar lippen. Al die tijd zonder zijn blik van haar ogen af te halen. ‘Kom,’ Murmelde hij opeens zachtjes, pas toen ze uitgesproken was. Hij haalde zijn arm die nog rond haar middel lag terug, pakte met beide handen haar polsen die op zijn rug lagen. Zachtjes trok hij deze terug, pakte vervolgens haar handen vast. Zonder één van deze twee los te laten trok hij haar mee, tussen de stoelen, de banken de tafels door, zodat ze uiteindelijk uit kwamen bij het haardvuur. Met een lichte glimlach keek hij haar aan, boog zich naar haar toe, zodat zijn lippen uiteindelijk vlak bij haar oor lagen. ‘Ik had het je beloofd,’ Murmelde hij hier, drukte nog een kus op haar wang en zakte vervolgens door zijn eigen benen. Zittend op de grond keek hij vragend op naar haar, pakte haar éne hand weer vast en begeleidde haar naar zich toe. Zodat ze uiteindelijk bij hem kwam zitten, voor hem, in de holte die ontstond tussen zijn benen als hij in kleermakerzit zat. Zonder haar handen los te laten gleden beide van zijn armen rond haar middel, legde hij zijn hoofd langs het hare en liet het hier zachtjes tegen aan leunen. ‘Spekkies,’ Zijn ogen hadden de zak gevonden die nog geen twee meter bij hun vandaan lag. ‘Kan je die ook gebruiken als marsmellows?’

Lachend bleef Ephony Laurens aankijken, kon zelfs geen quasi boze blik op haar gezicht toveren zodra hij in een smeekgebede overging. 'Je zou je moeten schamen,' grijnsde ze daarom maar, was het enige wat ze er een beetje op strenge toon uit kreeg. Terwijl ze haar blik op hem had gericht en hem had geantwoord hadden haar armen zich niet verplaatst om zijn lichaam, bleef hem ontspannen vasthouden terwijl ze omhoog blikte in zijn ogen. Gewillig kwam ze dichterbij hem staan, waarna er een grijns op haar lippen speelde bij het horen van zijn woorden. 'Jij mag niet normaal woorden,' klonk haar stem droogjes waarna ze haar hoofd tegen zijn borst aan legde en ingewikkeld werd in de opkomende stilte. Haar ogen sloten zich onder een versterkte uitademing door haar neus toen zijn armen zich strakker om haar lichaam heen legde, waarbij haar eigen lichaam tegen die van hem drukte. Toen ze de moed had gevonden om weer te spreken, had ze haar ogen weer geopend en was haar stem zachtjes. Ze merkte hoe hij zijn armen en hoofd verplaatste, maar hield haar aandacht op haar eigen verhaal gericht om niet de draad kwijt te raken door zijn aanrakingen. Toen ze haar laatste woorden had gesproken en haar voorhoofd tegen zijn borst had geplaatst onder haar eigen besef hoe dom ze was geweest opende haar ogen zich weer bij het voelen van zijn strelende hand. Zachtjes, bijna voorzichtig tilde ze haar gezicht weer op om Laurens een te kijken. Ondanks haar eigen frustratie kroop er een klein, misschien iets gedwongen glimlachje op haar lippen. 'En bedankt. Deze anorexia look doet het 'm dus ook niet,' mompelde ze als antwoord, doelend op haar vermagerde lichaam van de maanden ziek zijn en amper kunnen eten. De gedwongen glimlach zakte weer af zodra hij verder ging, voelde zijn vingers nog na op haar huid toen hij de enkele kleine lokken haar uit haar gezicht had gehaald. Wat onbegrijpelijk keek ze op naar Laurens toen hij zei dat hij haar wel leuk vond, maar Myst niet. 'Ooh Laurens,' klonk het vermoeid, waarbij ze ongelovig haar hoofd schudde. 'Je bent wel een man zonder ogen hè,' murmelde ze verder waarna er een wat droevige glimlach op haar lippen terrecht kwam. 'Myst vind jóu leuk. Dat weet je, hoewel je dat pas doorhad toen ze het letterlijk tegen je zei. Myst is mijn enige vriendin, enig écht meisje waar ik een levenslange vriendin in kan vinden. Ik was bang dit alles te verliezen, door deze dingen ook jou te verliezen als vriend. Daarbij sloeg alles op hol in mijn hoofd, wilde niet meer ziels alleen op de etage zitten, huiswerk maken, lezen, de bieb bezoeken en dan gaan slapen,' sprak ze zachtjes op zijn woorden, proberend hem iets uit te leggen wat ze zelf eigenlijk nooit geheel had gesnapt. Bij zijn volgende woorden werden haar ogen groter, blikte ze bijna verschrikt weer omhoog naar Laurens. 'Dat ben ik ook, zeker. Ik heb hem eigenlijk nooit meer gezien, zelfs niet meer in de schoolgangen sinds ik hem heb moeten kwetsen. Ik hoop maar dat alles goed met hem is,' mompelde ze het laatste met een afgedwaalde blik. 'Daarbij voel ik me anders bij jou, veiliger op de een of andere manier. Niet dat Zalas het niet voor elkaar kreeg om dat te doen, het was gewoon een geheel andere wereld waarin hij leefde. Daarbij hoop ik jou nooit met een zwaard door je buik heen te zien,' mompelde ze het laatste, een opmerking die eigenlijk niet echt hardop was bedoeld. 'Zijn leven was ingewikkeld, vol feiten en dingen die zich niet konen vervlechten met de manier waarop ik leefde nu,' vervolgde ze zachtjes, trachtend hem proberen uit te leggen waarom het met Zalas niet had gewerkt. Uit te leggen waarom ze nu veel meer vertrouwen had in de toekomst. Al zijn handelingen waaren behoorlijk afleidend geweest, een reden waarom ze in sommige van haar zinnen middenin was gestopt, had gehapert en haar wenkbrauwen had gefronst om de draad weer op te pakken van haar uitleg. Als hij een duidelijk antwoord wilde moest hij haar niet zo afleiden, was de murmelende gedachte in haar hoofd. Zonder te vragen wat hij bedoelde of waar ze heen gingen volgde ze Laurens toe hij haar mee nam, zijn vingers tussen die van haar. Met haar ogen die met moeite van zijn rug af kwamen om niet tegen het meubilair in de etage te botsen liep ze hem achterna, hield haar aandacht toch grotendeels op hem. Het vreugde vuurtje smeulde nog in volle glorie na, was een klein puntje in haar bewustzijn die voorlopig niet weg zou gaan. Pas toen ze de warmte van het haardvuur weer tegen haar benen voelde keek ze om, zag de vlammen waarna haar grijsblauwe ogen zich weer in die van Laurens vestigde. Ontspannen, toch nog steeds een tikkeltje verlegen bleef ze hem aankijken toen hij naar haar toe boog. Met alles wat er gebeurd was zou die spanning en verlegenheid zodra hij dichterbij kwam nooit verdwijnen, ook niet omdat dit gewoon in Ephony's karakter lag, maar werd versterkt door Laurens zelf. 'Beloofd?' klonk het zachtjes, zo zachtjes dat het haast leek alsof ze het alleen maar playbackte. Een verlegen lachtje kwam omhoog zodra hij zijn lippen even op haar wang drukte en daarna op de grond zakte. Haar wangen weer gekleurd onder het besef, ging nu gewillig met hem mee waarbij ze tegen hem aan ging zitten. Wat meer naar hem toe gezakt, zich nu veilig en ontspannend voelen in zijn armen. Toch maakte ze haar handen los uit die van hem, legde ze strelend over zijn armen die zich om haar middel hadden gebonden. Een dromerige ontspanning verzwolg haar gehele geest, besefde zich blijkbaar nog niet geheel dat alle spanning weg mocht gaan. De verlegen uitdrukking bleef op haar gezicht liggen terwijl ze naar het vuur staarde. Haar ogen volgde zijn blik zonder te weten waar de zak met spekkies had gelegen bij zijn stem. 'Ik denk dat ze zullen smelten zodra je ze in het vuur houd,' murmelde ze haar antwoord bedenkelijk. 'Maar ik kan ze alsnog in je mond proppen,' grijnsde ze, leunde opzij om half op haar buik op de grond te komen liggen en graaierig naar de zak spekkies rijkte. Toen ze het plastic tussen haar vingertoppen voelde klemde ze het vast, kwam met veel moeite weer overeind. Zelfs haar spiersterkte had afgenomen onder het vermageren, een feit dat haar nog het meeste ergerde. Ze had zich een kwartslag gedraaid op zijn schoot, haar benen over die van hem gelegd en haar zij bij haar buik, de zak spekjes op haar schoot gelegd. 'Af,' klonk het commanderend om duidelijk te maken dat Laurens zijn handjes thuis moest houden en weg moest blijven bij de opening van de zak. Ze hield een spekkie op, propte deze met de nog verlegen blos op haar wangen in zijn mond om er daarna eentje in haar eigen te stoppen. Nog kauwend hield ze de volgende voor Laurens omhoog, die jongen kon zo snel zijn eten wegwerken alsof het een stofzuiger was. Speels hield ze het volgende spekje wat hoger, trok haar hand telkens net een stukje terug zodra zijn tanden dichterbij kwamen om hem er niet bij te laten. 'Nog steeds honger?' vroeg ze met haar ogen op de zak gericht waarna ze de volgende eruit graaide. Wat bedenkelijk keek ze er voor een moment na, overdacht haar eigen gedachtes. Vervolgens hield ze de zak weer weg zodat hij er niet bij kon, klemde de ene kant van het spekje tussen haar tanden en draaide haar gezicht naar hem toe. 'Van mij,' klonk het tussen haar tanden door, de verlegen twinkeling in haar grijsblauwe ogen zichtbaar onder haar eigen handelingen. Een poging om uit de verlegen bubbel te komen, wat uitdagender over te komen. Een poging die nog wat mislukte onder haar blozende wangen en verlegen blik waarbij ze duidelijk moeite moest doen om deze niet neer te slaan en haar hoofd weer weg te draaien.

‘Volgens mij lukt zoiets ook niet,’ Had hij nog zachtjes gemompeld, zijn toon haast bedenkelijk alsof hij het echt meende. Normaal doen lag niet echt in zijn aard, om het dan opeens te worden.. Waarschijnlijk zou daar een lang proces aan voor af gaan, met vreselijke afkick verschijnselen. Automatisch schoten zijn ogen omlaag over haar lichaam zodra ze de woorden 'annorexia look' liet ontvallen. ‘Niet echt nee,’ Gaf hij toe, keek met een licht glimlachje weer op. ‘Maarja, het heeft wel zo z'n voordelen.’ Hij grijnsde vrolijk. ‘Veel patat, ijs, suiker, snoep, frisdrank, mayonaise, hamburgers, gehaktballen enzo’ Vrolijk keek hij haar aan. Zag het zelf wel zitten. De vrolijke blik was weer wegtrokken, had plaats gemaakt voor een serieuze. Nogal onbegrijpelijk keek hij haar aan toen hij haar haast vermoeide reactie zag. Zo raar waren zijn woorden helemaal niet.. toch? Hij bleef haar aankijken, luisterde naar haar woorden. Kon het niet helpen dat zijn gezicht even kort vertrok in ongemakkelijk zodra Eph even lekker er inwreef dat Myst hem leuk vond. Ja, dat wist hij nu wel. Maar al te goed. En het begon ontzettend vervelend te worden. Hij luisterde verder naar haar woorden, drukte zijn eigen ergenisjes weg. Hij luisterde, begreep het alsnog niet helemaal. ‘Myst is je vriendin ja.. maar ze vond míj leuk.’ Wat is de conclusie daar uit? Hij begreep het alsnog niet. Zijn blik dan ook nog steeds iets gevuld met onbegrip. Haar woorden waren ook veels te ingewikkeld, waarom legde ze het niet gewoon simpel uit? ‘Ik kan toch meegaan?’ Hij fronste nu, hij wilde heus wel met haar meegaan naar de bieb. Wilde overal wel mee naar toe, zolang het maar met haar was. Stilletjes had hij naar haar geluisterd toen ze over Zalas sprak, voelde automatisch dat iets opgeluchte gevoel door hem heen stromen. Het liet zijn mondhoeken vaagjes omhoog kruipen, tot dat hij haar laatste woorden hoorden. Ze zakten abrupt terug, zijn wenkbrauwen schoten weer in een grijns. ‘Pardon?’ Mompelde hij zachtjes. ‘Heb je dat bij Zalas wel gezien, wil je zeggen?’ Zijn wenkbrauwen kropen nogal ongelovig omhoog. Wtf, wie wás die gozer? Wát was die gozer? Nu ook blij om ándere reden dat het uit was tussen Zalas en haar, keek hij weer neer op Ephony. Zachtjes streelde hij haar wang, keek haar aan. Hij had vervolgens voorzichtig haar handen gepakt, haar meegetrokken naar het haardvuur met een zachte hand. Toen ze eenmaal bij hem op schoot zat liet hij zijn armen om haar heen gleden, trok haar lichtjes tegen zich aan. Genietend van haar strelende handen, die warm door hem heen trokken, afleidend. Toen ze zijn vraag beantwoorde had hij zijn hoofd haar kant opgedraaid. Zonder het zelf te beseffen liet hij al lichtjes zijn lippen weer over haar wang heen strelen. ‘Is dat niet de bedoeling?’ Murmelde hij zachtjes, de grijns was in zijn stem te horen. Hij had zijn armen rond haar middel vandaan gehaald om haar meer bewegingsruimte te geven, liet hierbij zijn handen lichtjes op haar bovenbenen liggen. Terwijl een vage glimlach op zijn lippen ruste keek hij met een geamuseerde blik zichtbaar in zijn ogen toe hoe ze moeite deed om de zak te pakken te krijgen. Toen ze eenmaal weer overeind kwam stak hij zijn hand uit, voelde hoe deze weggetikt werd en keek verontwaardigt op. ‘Nou zeg,’ Vlák nadat hij uitgesproken was werd opeens een spekkie in zijn mond gedouwd. Lachend draaide hij zijn hoofd weg, de spekkie tussen zijn tanden geklemd. Geoefend werkte hij de spekkie verder naar binnen, had zijn mond alweer open hangen voordat Ephony zelfs maar een spekkie omhoog kon houden. Gewillig, alsof hij een hond was en om snoepjes vroeg, wachtte hij af. Automatisch kwam hij mee in beweging, besefte toen wat ze deed en zakte met een vermoeide 'god wat geestig' glimlach, waar stiekem wel een beetje zichtbaar was dat hij het ook wel een béétje grappig vond, weer terug op zijn plaats. Bij de tweede keer, precies het zelfde. Had zo gauw, zo simpel als zijn brein werkte, niet door dat ze hem het zelfde flikte. ‘Nou, stommert.’ Een hand vloog omhoog, greep naar haar pols en haalde vervolgens heel haar hand naar zijn mond om met zijn tanden de spekkie uit haar vingers te plukken. Terwijl hij haar aankeek kouwde hij trots en overdreven, om even duidelijk te maken dat hij de spekkie verovererd had. Hij opende zijn mond weer, wachtte weer netjes af op de volgdende spekkie. Zijn mond zakte dicht, fronsde lichtjes toen hij zag dat ze hem tussen haar eigen tanden nam. Maar zodra ze sprak, iets onduidelijk door de spekkie, verscheen er een brede grijns. ‘Hmm,’ Klonk het zachtjes en onduidelijk. Hij haalde één hand omhoog, legde deze langs haar gezicht en keek naar haar op. Zijn ogen vonden de hare, keek haar diep aan. Expres, even haar van bewust te maken wat ze nou precies deed. Ze vroeg er zelf om, nou zou ze het weten ook. Hij liet zijn gezicht dichterbij komen, zonder zijn ogen van haar los te maken. Lichtjes strelend gleed zijn duim over haar wang iets omlaag, zonder de diepe, charmante blik los te maken. Een iets scheef glimlachje was omhoog gekomen, benadrukte de speelse kant van dit alles. Zonder het oogcontact te verbreken boog hij nog verder, sloot zijn tanden zo dichtbij om de spekkie dat zijn lippen, toen hij ze sloot, over die van haar kwamen. Terwijl zijn tong de halve spekkie naar binnen haalde, kuste zijn lippen de hare. Kort maakte hij ze los, werkte de spekkie verder naar binnen in dezelfde tijd dat zij dit ook deed, en vond vervolgens haar lippen weer met de zijne. Zijn ogen zakten op dit moment dicht, liet zijn hand door haar haren doorglijden totdat deze op haar achterhoofd kwam te liggen. Voor een kort moment zoende hij haar lippen, trok zich hierna weer terug. Een grijns verscheen, maar nu charmant in plaats van vrolijk. Zachtjes streelde hij haar uit haar gezicht weg, keek haar aan. ‘Spekkies kunnen ook als marsmellows,’ Besloot hij toen opeens, ‘Moment,’ Murmelde hij nog voordat hij voorzichtig opstond. Liep daarna gelijk door naar de keuken opzoek naar dingen die hij kon gebruiken om de spekkies op te prikken. Uiteindelijk kwam hij teruglopen met satéprikkers. Hij zakte weer op de grond, ging dit keer naast haar zitten. Boog verolgens wel half overhaar heen op de zak met spekkies te kunnen pakken en grabbelde hier één uit. Het puntje van zijn tong kwam lichtjes tevoorschijn terwijl hij het ding op de prikker douwde en daarna gelijk het vur in douwde. Droogjes bleef hij zitten, toekijkend hoe zijn spekkie net boven het vuur hing. ‘Het duurt laang,’ het ding hing er nog geen minuut in. Hij bolde zijn wangen, trok het uiteindelijk terug. Drukte met zijn vinger erop, om te voelen of het zacht was. Toen hij hem weer terugtrok kwam gelijk een hele sliert mee, gemaakt van kleverige, vloeibare spekkie drap. Zachtjes begon hij de grinniken, maakte zijn zijn vingerlos en stak toen de helft in zijn mond. Toen hij het stokje weer terug trok ontstond er een hele sliert. Een geërgerd geluidje vanaf zijn kant, terwijl zijn wenkbrauwen samen trokken onder de lach die er eigenlijk uit wilde komen. Onduiderlijk gemurmel, ‘Wil jij de andere helft?’ Hij trok de draad los met zijn vrije hand, wurmde het ongegeneerd in zijn mond. Hij duwde het stokje haar kant op, zo'n beetje tegen haar lippen aan. Vrolijk grijnsde hij haar toe. ‘Kom we maken d'r nog één,’ Totaal niet ergerend aan het feit dat het hele mislukte marsmellows waren wilde hij een tweede stokje gaan pakken. ‘Ik ga trouwens nauwelijks meer om met Myst,’ De woorden kwamen er opeens uit, terwijl hij de nieuwe spekkie in het vuur hield. Zijn gezicht, nog net zo vrolijk, het nu plaats gemaakt voor een rustig gezicht. Iets wat eigenlijk nooit te vinden was bij hem. Afwezig staarde hij in het vuur. De drang om het Ephony te vertellen was er al een tijdje, gewoon om het met iemand te delen. Nogal vermoeid zuchtte hij een keer, ‘Ze wilt niet meer met me om gaan,’

Een brede grijns speelde op haar lippen, was te afgeleid door zijn ogen om werkelijk hardop te lachen bij zijn opsomming. 'Dan wil jij zeker mee eten,' gokte ze grijnsend, liet haar gezicht weer terugvallen tegen zijn borst. Op zoek naar de warmte, zijn warmte die ze voor vandaag en morgen niet meer ver weg wilde hebben. Haar wenkbrauwen hadden zich in een vermoeide frons getrokken toen het duidelijk was dat Laurens haar uitleg niet begreep. 'Laurens, hoe kon ik haar dit aandoen door jou opeens voor haar neus weg te halen. Hoe zou het voor háár zijn als wij bij elkaar zaten, bij elkaar waren. Myst zou van binnen kapot zijn gegaan, meer dan nu,' fluisterde ze het laatste zachtjes, had iets harder gepraat bij de rest. Hij was weer eens een echte man, zag het niet in, kon zich niet in een ander verplaatsen als in een moment als dit. Ephony had meteen spijt van het laatste gemompel wat meer als gedachtekronkel was gegaan toen ze zijn verschrikte reactie hoorde. 'Misschien,' draaide ze erom heen, wilde er niet verder op in gaan. Met Zalas zelf was niets mis geweest, alleen alles waarin hij verwikkeld was waren dingen die niet geschikt waren voor een meisje als zij. Zuchtend was ze met hem mee gegaan, was verlegen bij hem komen zitten en had de spekjeszak gegrepen. 'Niet als ze van je stokje af smelten,' mompelde ze afwezig terug, was te veel afgeleid door zijn lippen dan om werkelijk op zijn woorden in te gaan. Lachend keek ze toe hoe hij het spekje naar binnen werkte nadat ze zijn hand had weggetikt als teken dat hij niet bij de spekjeszak mocht komen. Alsof Laurens een hond was - iets wat hij vast en zeker niet erg zou vinden om te zijn - voerde ze hem de spekjes, maakte het de ene keer moeilijker dan de ander. 'Ik doe niets, jij moet sneller zijn,' grijnsde ze bij zijn 'stommerd' waarna ze haar hand niet terug kon trekken doordat hij haar tegen hield. Ze wiebelde nog met haar vingers om het hem moeilijk te maken, maar al gauw was ze het donzige roze dingetje kwijt aan zijn tanden. Toen ze het spekje tussen haar tanden had geklemt en ze zijn zachte stem hoorde wist ze meteen al dat ze een grote fout had gemaakt. Ze voelde de neiging al om de greep van haar tanden te verslappen en het ding gewoon uit haar mond te laten vallen toen ze zijn hand zachtjes langs haar gezicht voelde. Ongemakkelijk slikte ze een keer, bleef hem aanstaren terwijl die neiging steeds groter werd. Weer slikte ze, voelde haar mond droog worden en daarbij het spekje plots ontzettend zwaar wegend. Ze probeerde te kuchen onder zijn starende blik, zag hem dichterbij komen en kon alleen maar verstijfd blijven zitten. Waarom moest ze toch weer zo'n grote mond hebben? Waarom moest ze zo nodig 'wild' proberen te doen. Deze zet was waarschijnlijk nog bijna dommer dan gewoon haar verliefde gevoelens jegens Laurens te negeren. Ze wilde haar blik neerslaan toen zijn tanden zich om het spekje sloten, kon alleen maar met een droge keel en mond hem blijven aanstaren. Zo gauw mogelijk, alsof ze op het punt stond vermoord te woorden als ze het niet deed, beet ze het spekje door en zoog hem naar binnen. Maar voordat ze haar blik kon neerslaan en haar hoofd als een scheve debiel kon wegtrekken voelde ze zijn lippen tegen de haren. Met een zachte zucht door haar neus, omdat ze nu haar ogen kon sluiten en hem niet meer hoefde aan te kijken, had ze het spekje doorgeslikt en beantwoorde ze zijn kus. Het glimmende gevoel sprong weer omhoog bij het feit dat ze dit gewoon mocht doen, waardoor ze automatisch naar hem toe kwam. Weer de zelfde opstandigheid kwam omhoog toen Laurens zich weer terug trok, haar ogen opende zich langzaam waarbij ze meteen in zijn grijns viel. Zelfs zijn plotselinge ommezwaai kreeg de grijns niet op haar gezicht. Verlegen bleef ze zitten, sloeg haar blik uiteindelijk neer onder haar blozende wangen. Zodra hij weg liep was de warmte weg, richtte ze zich met veel moeite op het haardvuur om haar ogen niet vastgelijmt op zijn rug te laten zitten. Ze keek weer op toen hij terug kwam lopen, zat de saté prikkers en glimlachte om zijn oplossing. Ze had haar tenen weer naar het haartvuur laten wijzen, vond het jammer dat hij nu naast haar ging zitten. Nadat hij een spekje had gepakt pakte ze er zelf een en propte deze in haar mond. 'Heb gedult,' mompelde ze terug terwijl ze het volgende spekje pakte toen Laurens zijn ongedult aantoonde. 'Ieewwl,' klonk het overdreven toen Laurens het spekje terug had genomen en met bewijs kwam dat het al slijmerig en druiperig was. Lachend knikte ze, pakte het stokje over en beet het spekje eraf zodat ze haar vingers schoon zou houden. 'Hmm,' klonk haar toegevelijke antwoord, vond de gesmolten spekjes eigenlijk ook wel lekker toen Laurens zijn vraag stelde. Haar blik schoot naar hem toe toen plots het onderwerp Myst aan de oren kwam, keek hem wat vragend aan terwijl hij door ging. Ze slikte het spekje door en haalde haar blik niet van Laurens af. 'Dat laatste lijkt me sterk,' beantwoorde ze hem zachtjes waarna ze haar arm door die van hem haakte en tegen hem aan zakte, haar hoofd op zijn schouder rustend. 'Ze zal gewoon ontzettend veel moeite hebben met dit alles te verwerken. Maar ik denk niet dat ze je nooit meer zou willen zien,' vervolgde ze rustig, vond het wel iets voor hem om alles weer verkeerd opgevat te hebben. 'Ondanks alle moeilijkheden weet ik zeker dat ze gewoon een vriendin wilt blijven. Maar een verliefd meidje in een situatie als zij is als een kat in het nauw gedreven. Gekke sprongen kunnen zich voordoen,' zuchtte ze zachtjes, greep een spekje en propte die in haar mond om een moment te creëren dat ze in stilte na kon denken. 'Daarbij,' vervolgde ze weer, legde haar kin op zijn schouder zodat haar neus zowat in zijn kaak prikte. 'Heeft ze eigenlijk afleiding nodig van jou,' bedachtzaam trokken haar wenkbrauwen samen. 'Maar misschien heeft ze die al onbewust gevonden,' vervoglde ze haar gedachtegangen hardop, waarna er een zachte glimlach op haar lippen ontstond, haar blik zonder iets te zich voor zich uit gericht. 'Probeer haar als een gewone vriendin te behandelen, misschien zal het makkelijker voor haar zijn als jij je ook normaal blijft gedragen. Ze heeft iets nodig om zich aan vast te houden, en als jij je nu terug trekt zal het alleen maar moeilijker voor haar zijn,' misschien moest ze maar eens langs Myst, dat was ze haar wel verschuldigt. 'Wij zijn een ingewikkeld soort mens, dat geef ik toe,' glimlachte ze naar hem, waarna ze haar lippen even zachtjes op zijn lippen drukte en zich naar het vuur richtte. 'Je spekkie is tussen het hout gevallen,' deelde ze droogjes zonder enige zorgen mee, waarna ze een eigen spekje uit de zak graaide.

Afwezig prikte hij nog een spekkie op een satéprikker, brachte deze langzaam, met een stuk minder enthousiasme, naar het vuur. Terwijl hij het spekkie in het vuur hield en hier ook naar bleef kijken, luisterde hij naar Ephony. Hij onderbrak haar woorden niet, zijn blik starend gericht op de spekkie. ‘Ohnee?’ Had hij zachtjes gemompeld na haar eerst uitspraak al. Hij wist nog al te goed wat Myst had gezegd. ‘Hm,’ Had hij zachtjes laten horen toen Ephony er een vergelijking bij haalde. Juist, sterk argument. Not. Afgeleid bewoog zijn hoofd íetsjes haar kant op toen hij voelde hoe haar kin kwam te rusten op zijn schouder. Het idee, dat haar gezicht nu vlak bij het zijne was, drong zich dwingend aan hem op. Hij wilde toegeven, zijn gezicht omdraaien. Maar zijn blik bleef op de spekkie hangen, Myst was nog te veel in zijn hoofd aanwezig om opeens weer een hele omslag mee te maken. Hij reageerde niet op haar woorden over afleiding, fronste wel bij de woorden die daarná kwamen. ‘Dat heb ik al geprobeerd, Eph. Toen jij ziek was, op de ziekenzaal lag, ben ik naar Myst toe geweest. Ik had al een keer met haar gesproken en ook geprobeerd om normaal met haar om te gaan.’ Geërgerd fronsten zijn wenkbrouwen, geïrriteerd haast. ‘Toen ik met haar sprak, haar aanraakte, jankte ze al.’ Zijn stem nu ook geïrriteerd. ‘De keer daarna, gingen we schaatsen. Eén opmerking, en ze jankte alwéér’ Zijn stem werd luider, nog geïrriteerder. ‘Wat moet ik daarmee, Eph? Ik probeer normaal te doen, maar zelfs dan gaat ze continu huilen en doen. Ze zei.. ’ Hij slikte, ‘Ze zei; Zolang je niet jezelf bij me kan zijn, moeten we maar misschien niet meer met elkaar omgaan.’ Zijn toon hoger, iets kattig, proberend op die manier de stem van Myst na te doen. Hij zei haar niet precies na, wist alleen dat de woorden in die trant hadden gelegen. ‘Ik bedoel, wat moet ik dán? Ik probéér het. Het is zó oneerlijk.’ Gromde hij. ‘Waarom moet ze dan ook elke keer huilen? Ze is echt.. een mietje,’ Zijn lippen perste zich op elkaar, zijn blik stond fel en geïrriteerd. Continu was zijn blik op het vuur gericht geweest, starend. Hij slikte nogmaals, de felheid van zijn blik nam iets af. Leek vermoeid te worden. Langzaam zakte zijn blik omlaag. Diep ademde hij in. ‘Ik vind het gewoon stom,’ Murmelde hij nu in het niets. Onzeker schoten zijn ogen vanuit zijn ooghoeken een keer op naar Ephony, hierna weer weg. Zijn irritatie vervaagde, maakte plaats voor schuldgevoel. Heel fijn tegenstrijdig, hoevaak had hij hier nu niet last van? Hij wilde alle schuld van zich af kunnen schuiven, zodat hij geen last had van dat rotgevoel wat altijd wel zeurderig bleef hangen. Maar als hij zo sprak, over Myst, werd het eigenlijk alleen maar erger. ‘Ik wil niet dat ze pijn heeft Eph.. ik wil niet dat ik degene ben die haar pijn doet,’ Zijn hoofd iets hangend terwijl hij zijn woorden sprak. Een afwezige, iets draaiende beweging. Nog een keer deze zelfde beweging, dit keer zekerder, draaide zijn bovenlichaam en liet zijn hoofd steunen op haar schouder. Hij schoof door, verstopte zijn gezicht in haar hals om hierna zijn armen naar haar uit te strekken en deze rond haar middel te kunnen laten glijden. Hij trok haar iets naar haar toe, maakte zo duidelijk en hielp al half om haar bijzich op schoot te krijgen. Zocht steun, zocht haar armen, haar geruststellingen. Zijn hoofd draaide iets, kwam iets omhoog, ging zo in een wat normale en comfortabelre omhelsing zitten. ‘Aan de ene kant irriteer ik me er dood aan, maar aan de andere kant voel ik me enorm schuldig. Heb je haar gezien Eph, langs je bed toen? Ze was bijna net zo mager als jij.. de wallen die ze in het begin had waren niet normaal. Ik gaf haar een muffin, die kreeg ze niet eens voor de helft op.’ Murmelde hij nu door, iets gekweld. ‘De pijn in haar ogen..’ Zijn stem stierf weg, zijn blik weer starend in het vuur achter Ephony gericht. Hij bracht zijn armen steviger rond haar heen, trok haar dichter tegen zich aan, draaide zijn gezicht zodat zijn lippen dichter bij haar haren kwamen te liggen. ‘Ik haat het,’ Mompelde hij, totaal in zichzelf. Na een tijdje trok hij langzaam zijn hoofd weer iets terug, zocht haar ogen, de warme blik erin. Hij keek haar aan, liet vervolgens langzaam zijn hoofd vooroverzakken en legde zijn voorhoofd tegen het hare. Zijn ogen zakten naar beneden. ‘Zeg alsjeblieft dat het wel goed komt.. ’ Murmelde hij. ‘Dat ooit Myst hier weer komt slapen zoals eerst, en dat het dan weer zo gezellig was als die avond,’ Zijn armen kwamen losser te liggen, één hand streelde met zijn vingertoppen en afwisselend zijn hele hand lichtjes over haar rug. Zijn voorhoofd kwam los van die van haar, zijn ogen sloegen zich weer op. Hij nam alleen geen afstand. Langzaam keek hij omlaag, naar haar lippen. Het duurde even voordat hij de moeite nam de kleine afstand nog te overbruggen en zijn lippen lichtjes tegen die van haar aan te drukken. Wilde even het gevoel wat hierbij meekwam als verdovend middel kunnen gebruiken, als afleiding. Zuchtend verliet de lucht zijn neus terwijl hij haar lippen kuste, trok zich daarna weer iets terug. Voor dat hij het zelf wist had hij al weer opnieuw zijn lippen op de hare gedrukt, om ze opnieuw te kunnen kussen. Nu zonder de moeite te nemen zich terug te trekken kuste hij ze opnieuw en opnieuw, spelend met haar lippen. De ultime afleiding, geen betere had hij ooit meegemaakt. Een vlieg kon zelfs zijn aandacht trekken, maar dit maakte létterlijk helemaal zijn hoofd leeg.

Haar ogen dwaalde langzaam weer van Laurens kaak af, staarde nietsziend voorzich uit waarbij ze naar hem luisterde. Een zachte zucht kwam over haar lippen bij zijn verklaring, dat hij het al geprobeerd had bij Myst om normaal te doen. Ze draaide haar hoofd weer, legde deze op Laurens schouder en keek in het vuur. 'Het zit dieper bij haar dan ik dacht,' mompelde ze zachtjes haar gedachtes hardop uit. Ze hield verder haar mond, hoorde dat hij en Myst zijn wezen schaatsen. Meteen voelde ze een lichte steek door haar hart, terwijl zij daar doelloos in het bed had gelegen hadden andere mensen wel van de winterpret kunnen genieten. Zelfs nu zou ze niet de uithoudingsvermogen hebben om te gaan schaatsen. Ze zette het zich van haar af, zij was hier niet de gene met het probleem. Langzaam tilde ze haar hoofd weer op bij de quote van Myst, fronste lichtjes waarbij ze haar grijsblauwe ogen op de zijkant van Laurens gezicht vestigde. In het begin bleef Ephony stil, dwaalde haar blik weer wat af naar beneden terwijl ze alles overdacht. 'Myst kennende zal ze het niet zo letterlijk bedoeld hebben,' mompelde ze zachtjes haar eigen conclusies hardop uit. Ze legde haar kin weer neer, waarbij haar neus nu bijna zijn nek aanraakte en staarde naar zijn huid. 'Ik snap dat je het probeert, maar...' ze trok lichtjes een moeilijk gezicht, gevangen in het feit dat ze zelf ook geen flauw benul had wat ze zou moeten doen als ze in Laurens schoenen stond. 'Ze is gebroken, geen mietje,' fluisterde ze zachtjes, had haar hand op die van hem gelegd en streelde de rug ervan met haar duim. 'Je moet het niet opgeven, je moet haar een houvast geven. Zelfs als het lijkt dat ze je van je afstoot. Myst is iemand die... die de ander weg zal duwen omdat ze denkt dat die gene daar beter van zal worden. Je zal er doorheen moeten bijten, koppig zijn zoals je dat al bent-' even speelde er een glimlach op haar lippen, kneep ze zachtjes in zijn hand, '- en blijven volhouden. Ze zal je nodig hebben, hoezeer ze je ook weg zal duwen,' zuchtte ze uiteindelijk, wetend dat ze neit zeker wist of dit alles zou kloppen. Hem proberen gerust te stellen door zelf haar houding ontspannen te houden en haar duim over de rug van zijn hand te laten strijken luisterde ze naar zijn murmelende stem. 'Natuurlijk wil je dat niet, zo ben je niet,' murmelde ze zachtjes op zijn wanhopige woorden. De ommezwaai was duidelijk genoeg hoezeer hij in de knoop zat met dit. 'Jij bent de gene die haar pijn doet, maar ook de gene die haar bij elkaar houdt,' hoe dubbelop het was, Ephony was ervan overtuigd dat het echt zo was. Haar hand gleed omhoog toen zijn bovenlichaam naar haar toe draaide, legde haar hand in zijn nek en streelde zachtjes daar de haargrens. Gewillig kroop ze met hem mee, wilde hem de steun geven die hij nu nodig had. Hij zat behoorlijk in de knoop, iets wat bij een vrolijk en uitbundig persoon als hem niet echt in het kadertje paste. Haar armen kwamen om zijn hals te liggen, haar hand in zijn haar waarbij ze zijn hoofd lievelijk tegen zich aan hield. Zonder geluid te maken liet ze hem uitpraten, streelde daarbij ondertussen zijn hoofdhuid tussen zijn haren. 'Ze heeft het waarschijnlijk even moeilijk als jij. Ook zij wordt twee kanten op getrokken, haar hart wil dingen die niet mogelijk kunnen worden gemaakt,' haar gedachtes waren voor een moment bij Savador, zijn problemen met Diva en Madeline. 'Jullie allebei zitten behoorlijk in de knoop door elkaar. En dan kom ik er ook nog eens bij,' fluisterde ze zachtjes, vond het niet nodig om op een hardere toon te spreken. Haar hand stopte in zijn nek, waarbij ze wat terug helde om haar blik in die van hem te vestigen. Zachtjes kwam ze naar voren, legde haar voorhoofd tegen die van hem en sloot even haar ogen. 'Het komt goed, vast wel. Geef het de tijd, blijf volhouden,' beantwoorde ze zijn vraag zachtjes waarbij ze haar ogen weer opende en ze hem met een warme blik aankeek. 'Ik zal haar uitnodigen voor een slaapfeestje, als ze nog met mij wilt praten,' glimlachte ze zwakjes naar hem, hoopte met heel haar hart dat ze die belofte waar kon maken. Hoe zenuwachtig ze eerst zou zijn als hij zo dichtbij zou blijven, hoe ontspannen ze nu was met de tegenstrijdige gevoelens bij het gesprek van daarnet toen hun voorhoofden los kwamen en hij haar weer aankeek. Haar ogen sloten zich op een onzichtbaar commande toen zijn lippen zachtjes tegen die van hem drukte. Had dit niet zien aankomen, maar waarom zou ze het tegen houden? De greep van haar armen verslapte, haar handen namen zijn gezicht zachtjes ertussen. Haar lippen streelde die van hem, speelde mee op de uitnodiging. Ze wist niet waar dit vandaan was gekomen, maar eigenlijk was ze voor een moment het gesprek van daarnet alweer vergeten. Haar duim streek teder over zijn kaak, waarna haar armen weer om hem heen kwamen te liggen. Toch bleef de drang om hem gerust te stellen boven, maakte haar handelingen teder en zachtjes om hem te vertellen dat hij er niet alleen voor stond. Dit alles was in haar ogen ook deels haar schuld. Zij was de gene die hem nu technisch gezien had, hoezeer haar vriendin ook haar best had gedaan om dat zelfde voor elkaar te krijgen. Hoe dit was gelopen wist ze niet, waarom Laurens voor haar had gekozen was haar een raadsel. Voor een moment vergat ze dit, duwde haar lichaam zachtjes tegen hem aan om geheel op te gaan in het moment. Na een tijdje, op dit soort momenten verloor ze altijd gevoel van tijd, maakte ze zich langzaam weer los van hem. Haar lippen streelde door naar beneden, legde haar gezicht in het kuiltje van zijn schouder en hals en hield haar ogen gesloten. 'Tijd heelt de wonden,' sprak ze zachtjes haar hoopvolle woorden uit, wilde ze zelf maar al te graag geloven. Zachtjes, zonder er eigenlijk bij na te denken, drukte ze haar lippen tegen zijn hals. 'Tijd heelt,' mompelde ze weer, streelde zijn nek met haar lippen terwijl ze sprak om ze daarna weer tegen de warme huid aan te drukken.