- Laurens, Mitsu en Romance.

Romance was opgestaan en opende het raam. Fire verscheen en ze aaide de merrie even over haar hoofd. 'Ik zie je straks wel meisje.' En ze sloot het raam weer. Even keek ze ongerust naar het bed van Ephony. Ze had haar nu al een paar dagen niet gezien en ze was ook nog niemand tegengekomen die wel wist waar ze was. Zelfs Ené was er niet om haar chagerijnig aan te kijken en haar weg te jagen. Ze zuchtte en leunde tegen de vensterbank. Na het eten zou ze Laurens wel eens even zijn bed uit trommelen. Ze moest gewoon weten waar iedereen was gebleven. Als ze eerlijk was dan wist ze zelf ook wel dat ze de laatste paar dagen niet zoveel op de etage was geweest. Ze was meer buiten geweest om bij Fire te zijn of om anderen te ontmoeten. Ze moest even blozen toen ze aan Ace dacht. Snel schudde ze de gedachte weg en pakte haar kleren. Ze liep door de woonkamer naar de badkamer en liep naar binnen. Ze draaide de deur op slot en kleedde zich uit. Snel stapte ze onder de warme straal en douchete (ja zo schrijf je dat volgens nl of was dat nou alleen bij racen?) totdat ze helemaal was opgewarmd. Ze draaide de kranen dicht en droogde haar haren met haar magie. Daarna vlocht ze haar haren van bovenaf in tot aan het laatste stukje helemaal onderaan. Ze kleedde zich aan en keek even naar wat ze aan had. Ze had gauw een lichtblauwe jurk gepakt die maar tot halverwege haar bovenbenen kwam. Het maakte haar niets uit, want de enige die haar zou zien was Laurens en dat maakte haar niet zoveel uit. Hij was gewoon een goede vriend. Ze liep door naar de keuken en pakte een glas melk en maakte een broodje voor zichzelf klaar. Met de spullen in haar hand ging ze op de bank bij het haardvuur zitten. Ah. Ik trommel hem er nu wel uit. Kan hij tenminste mee eten. Ze snelde naar de deur waarachter Laurens sliep en opende het. Ze zag hem al liggen helemaal onder de dekens en met die geweldige muts op. Ze stuurde een koud stroompje lucht naar hem toe en liet die om zijn gezicht gaan. 'Laurensss...', zei ze zacht, 'word eens wakker...'

Hij lag op zijn borst, zijn gezicht richting de deur gedraaid en het dekbed naar beneden gewerkt zodat het nog net zijn kont bedekte. Hij slaapte enkel in boxer, waardoor de rest van zijn bovenlichaam open en bloot lag. Zachtjes en ritmisch veerde zijn borst op en neer, onder zijn ademhaling die traag ging. In diepe slaap, ver weg, vol dromen. Eph onder andere, zoals gebruikelijk de laatste tijd. Lichtjes fronste hij, haalde een hand onder zijn kussen te voorschijn en wreef hiermee over zijn gezicht. Hij kreunde, draaide op zijn zij en schoof weg van het irritant kriebelig en koude gevoel. ‘Hou op,’ Mompelde hij, nauwelijks verstaanbaar omdat het er ontzettend slaperig uit kwam. Uit het niets schoten zijn ogen opeens open, keek hij voor zich uit en fronste verward. Hij had een kort moment nodig om zich te herstellen, zich te beseffen dat hij in zijn bed lag op de Puffoon etage, op SSA. Maar al gauw werd alles weer duidelijk, alleen dat koude kriebelige gevoel niet. Had hij dat ook gedroomd? Met een zware kreun drukte hij zichzelf overeind, zodat hij zat. In zijn ooghoek zag hij een onbekende beweging waardoor gelijk zijn blik ernaar toe schoot. Bekende, sneeuwwite haren en twee helder paarse ogen. ‘Ro?’ Zijn stem ook nog steeds slaperig. ‘Je weet toch wel dat dit de jongensslaapzaal is, hè?’ Vaagjes kwam er een grijns te voorschijn, waarna hij opeens breed gaapte en zichzelf vervolgens maar helemaal uit rekte. ‘Hoe laat is het?’ Vroeg hij terwijl hij met moeite uit zijn bed kwam en tastend opzoek ging naar kledingstukken die hij aan kon doen. Schaamteloos zoals altijd, had hij er geen eens moeite mee om in zijn boxer voor Ro d'r neus rond te lopen. Uiteindelijk vond hij sokken, een grijze jogginsbroek en een kleurig, vrolijk shirt met allemaal monstertjes - en de muts natuurlijk. Gaat d'r mee door. Hij liep naar de deur toe, daar waar Ro nog steeds stond. Opeens fronsde hij dieper, ‘Jij was het.’ Helder moment. Zij had hem wakker gemaakt, ‘Stommert,’ Mompelde hij waarna hij lichtjes met zijn hand haar richting op wuifde. Iets wat er totaal nutteloos uitzag, maar waarna een enorme luchtstroom kwam die in haar gezicht blies en al haar haren naar achteren deed wapperen. ‘Ik hoop nu wel dat je een uitgebreid ontbijt voor me hebt klaar gemaakt?’ Met licht opgetrokken wenkbrauwen keek hij haar aan, alsof dat wel het láátste was wat hij van haar verwachtte, om vervolgens met haar mee naar beneden te lopen.

Romance ging rustig door met het sturen van het koude stroompje lucht en moest haar lachen inhouden toen hij zich probeerde te bevrijden van het stroompje. Dat zou hem nooit lukken, maar ze stopte snel toen hij wakker werd. Ze glimlachte even om zijn verwarde gezicht en leunde tegen de muur aan. 'Dat weet ik. Wat doe jij hier dan?', vroeg ze plagend. Ze keek hem na en zag dat hij alleen zijn boxer aan had. Had hij laatst niet zitten zeuren dat hij het zo koud had in bed? Ze trok even haar wenkbrauw op. Ze snapte hem soms ook niet, maar hij was wel de liefste jongen die ze ooit had ontmoet. Misschien omdat hij zich meer gedroeg als een meisje soms. Ze vond hem gewoon aardig en kon goed met hem opschieten daar lag het waarschijnlijk aan. 'Het is ongeveer tien uur, maar ik wilde niet alleen eten.' Ze trok haar schouders op. Het was een goede smoes om hem eruit te trekken. Ze wachtte rustig totdat hij klaar was en er achter kwam dat zij hem had wakker gemaakt. 'Betrapt.', zei ze schuldig en lachte. Ze zag de wind aankomen en kon nog snel haar ogen sluiten om ze na de luchtstroom weer te openen. Ze opende de deur en liep naar de keuken. 'Wat wilde u hebben meneer? We hebben brood met jam al en een glas melk als u dat wilt al bij de haardvuur staan. Maar ik wil ook wel vers maken. Ze draaide zich naar hem om en keek hem aan. 'Waarom lag je nog zolang in bed. Meestal sta je rond tien uur wel onder de douche. Dit is laat zelfs voor jou.' Ze blies even en de deur van de woonkamer ging dicht. Het werd anders veel te koud. Zoveel had ze nou ook weer niet aan.

Beneden aangekomen wreef hij opnieuw met twee handen over zijn gezicht heen, probeerde het slaperige gevoel zo weg te wrijven. Toen hij zijn handen weer liet zakken en deze losjes in zijn broekzakken schoof volgde hij ondertussen ook Romance die naar de keuken liep. ‘Hm.. klinkt goed,’ Reageerde hij vaagjes op haar woorden, alsof ze een uitgebreid engels ontbijt omschreef. ‘Nee, doe mij maar die boterham met jam. Alleen veranderen we die melk even in een mok thee,’ Vaagjes grijnsde hij naar Ro om vervolgens zelf ook te helpen in de keuken. Tenminste, hij maakte zijn eigen mok thee klaar. ‘Wil je ook thee?’ Vroeg hij maar terwijl hij bezig was. ‘Hmm,’ Lichtjes fronsde hij. ‘Was gisternacht nogal laat bij Eph gebleven,’ Gaf hij als verklaring dat hij nu zo lang uitsliep. ‘Vervolgens kwam ik hier, nog even bij Poxi kijken. Die ligt er nu dood bij, in gegraven in zijn eigen holletje.’ Had totaal niet door dat zijn woorden nogal fout konden worden opgevat als je de achterliggende reden en ideeën niet wist. Hij schonk ondertussen een mok vol met kokend water om er hierna een theezakje in te hangen. ‘En toen.. kon ik niet slapen,’ Vandaar dat hij nu nog steeds dat vermoeide gevoel had. Had weer eens de helft van de nacht wakker gelegen, enkel peinzend en hersenkrakend over Eph. Hij vond het aan de ene kant doodseng om naar haar toe te gaan, het aanzicht alleen al als hij haar zag deed hem gewoon fysiek pijn. Maar tegelijkertijd wilde hij niet anders dan bij haar zijn, en natuurlijk was er ook een soort verplichting. Met de mok(ken?) in zijn hand begaf hij zich weer terug naar het woonkamer gedeelte, zette de mok(ken :']) op tafel en zakte vervolgens door zijn hurken om d'r langs op de grond te gaan zitten, vlak bij het haardvuur in de buurt. Het geen wat eeuwig leek te branden hier. ‘Maarja, hoe gaat 't verder met jou? En met Fire?’ Kon het niet helpen dat zijn hoofd automatisch naar de magische pegasus toevloog zodra hij aan Ro dacht.

Ze pakte al een bord uit een kastje en pakte de mes die ze eerder had gebruikt om haar eigen brood te smeren. 'Jam dus.', zei ze voor zichzelf en smeerde het brood. Ze wist niet of hij veel honger had en smeerde daarom maar twee broodjes. Hij kon het toch wel op en anders had Fire wat extra. 'Ja lekker. Doe maar.', zei ze en terwijl ze de spullen opruimde luisterde ze naar hem. Ze draaide zich om en leunde tegen het aanrecht. Ze wilde iets over Eph vragen totdat hij begon over Poxi. 'Poxi?', vroeg ze verbaasd. 'Wie is Poxi? En waarom heb je nog niets verteld?', vroeg ze en trok haar wenkbrauw op. Ze haatte het als ze zo keek, maar had het totaal niet door. Ze was veel te verbaasd. Ze keek hem eens goed aan. Hij zag er gesloopt uit en ze voelde zich vanzelf minder blij. Dat was gewoon iets dat ze bij Laurens had, maar ze zou hem wel eens even uit zijn dipje halen. Ze draaide zich om om het bord te pakken en liep achter Laurens aan naar de woonkamer. Ze zette zijn bord neer op de tafel en pakte daarna haar glas met melk. Ze hield van melk en dronk het dan ook iedere ochtend en avond. Soms hielp het haar ook nog om in slaap te vallen. Ze plofte neer op de stoel en trok haar benen onder de rest van haar lichaam. Na zijn vraag dacht ze even aan wat er allemaal was gebeurd sinds ze elkaar voor het laatst hadden gezien en ze moest onwillekeurig even blozen toen ze aan Ace dacht. 'Hmm.. Gaat wel goed hoor. De lessen gevolgd en zo. Andere mensen ontmoet. Gewoon het normale.', zei ze en probeerde haar stem neutraal te houden. Ondertussen was Fire aan het rondvliegen rondom de etage zodra ze haar naam had gehoord. Ze glimlachte. 'Met Fire gaat alles goed. Soms wordt het haar iets te veel en gaan we samen een stukje vliegen. Ze is de drukte niet meer zo goed gewend.', zei ze blij. Haar gedachten gingen naar Fire totdat er een andere gedachte binnenschoot. 'Jij bent gisteren bij Ephony geweest? Kun je me dan zeggen waarom ze me al een paar nachten in de steek laat? Het is helemaal leeg op het meidengedeelte. Als ze niet snel terugkomt dan ga ik bij jou slapen hoor. Het is niet leuk om alleen te slapen.', zei ze verongelijkt. Ze dronk een paar slokken uit haar glas en zette het daarna terug.

Mitsu keek met kalme blik naar de klok op de wand. Hij had heel de nacht geen slaap kunnen vatten. Hij had niets als alleen maar lopen nadenken over de mogelijke vloek die over hem rustte. Hij was nog steeds niet naar Kale geweest en dat moest eigenlijk dringend. Kalm kwam hij overeind en wreef met zijn arm over zijn ogen. Hij geeuwde even en stond op. Hij keek doods voor zich uit en trok een shirt aan. Wit ditmaal. Een blauwe broek volgde. Hij greep een zwart vest en trok deze aan. Liep naar de douche en keek in zijn spiegelbeeld. "Goedemorgen, knapperd...." mompelde hij grinnikend. Hij waste zijn gezicht. Deed een paar overeind staande plukken plat en bracht zijn haren snel in model. Liep direct door naar de keuken en smeerde een stel boterhammen. At deze en ging direct door naar de douche om daar nog zijn tanden te poetsen. Hij liep daarna de gang op. Geeuwde kort en liep kalm naar een andere etage.

Eenmaal op de Airmagician's etage liep hij de woonkamer door direct door naar de meisjes-slaapzaal. Hij had niet door dat Romance en Laurens er zaten. Hij geeuwde kort en liep binnen. Keek rond. Geen Kori? "Jammer, dan moet ik nog de school doorzoeken ook..." mompelde hij. Hij had gehoopt dat ze er was. Kalm liep hij weer terug en kwam de woonkamer weer binnen. Ineens zag hij Romance zitten en grininkte. "Goedendag..." sprak hij nog half slaperig. Zijn ogen stonden helder maar zijn stem klonk echt alles behalve wakker. Hij keek naar Lauerens. Die kende hij nog niet. Ach dat maakte hem niet uit. Het is altijd leuk nieuwe mensen tegen te komen.

‘Poxi?’ Reageerde hij nogal verbaasd. Het kwam er nogal gek uit, alsof Romance net een naam zei die hij nog nooit eerder had laten vallen. ‘Ken je Poxi nog niet?’ Nu haast beledigd. ‘Nee, natuurlijk ken je die niet.’ Haalde zichzelf weer onderuit, dit keer iets bedachtzaam. ‘Da's.. mijn egeltje,’ Hij glimlachte vaagjes richting Romance. ‘Maar ik kan 'm nu niet aan je laten zien, ik laat hem zo veel mogelijk met rust. Hij is nu bezig met zijn winterslaap.’ Legde hij uit. ‘Tenminste, als je d'r op staat kan het wel. Maar ik wil het liever voorkomen. De kans is er dat hij wakker wordt, en da's niet zo mooi.’ Natuurlijk zou Poxi wel een paar keer wakker worden, om iets te eten, maar daarnaast moest'ie zo veel mogelijk slapen. Hij trok zijn eigen bord, die al op tafel stond, naar zich toe. Hij zat op de grond, dicht bij de lage tafel die nu net onder zijn borst kwam. Hij keek op naar Ro, die tegen over hem kwam zitten maar gewoon plaats nam aan één van de stoelen, zo'n stoel waar jezelf helemaal in weg kan kruipen. Vaagjes glimlachte hij haar toe, ‘Mooi,’ beantwoorde hij haar een beetje standaard. Hij knikte vaagjes terwijl ze over Fire vertelde, werkte ondertussen weer een hap naar binnen. ‘Kan ik Fire weer een keer zien?’ Vroeg hij haar nadat hij de hap had doorgeslikt en opnieuw opkeek. De vrolijke twinkeling die meestal standaard zichtbaar was in zijn ogen verflauwde toen ze naar Ephony vroeg, zijn mondhoeken zakte ook iets naar beneden. Zijn blik ging terug naar zijn bord, waar het een beetje doelloos bleef hangen. ‘Zeg, Ro. Onder welke steen heb jij gewoond?’ Vroeg hij haar, nog steeds een beetje droogjes. Hij bleef Laurens ^^ ‘Eph ligt in de ziekenzaal, helemaal doodziek te zijn.’ Zijn blik sloeg neer, het oude verdriet duidelijk zichtbaar in zijn ogen. Het was fijn om even met Ro te kunnen praten.. over ándere dingen, luchtig over koetjes en kalfjes. Hij hield zich juist altijd bezig met Eph, ook al wilde hij dit helemaal niet. Ten eerste natuurlijk omdat Eph sowieso al altijd door zijn hoofd heen zweefde, of hij het nou wilde of niet. Maar nu kwam ook die zwaardere, bezorgde kant erbij. Drukkend, het liet hem nooit los. Alleen maar omdat hij niet wist of het nog goed kwam met haar of niet. ‘Van mij mag je bij mij komens slapen,’ Mompelde hij, ‘Op de jongensslaapzaal.’ Hij keek op, richtte zijn blik weer op Romance. ‘Tot dat Eph weer terug is,’ Nogal verdwaasd schoot zijn blik opeens naar de deur van de Puffoonetage. Deze kraakte op een welbekende manier in zijn scharnieren waarna hij openzwaaide. Verwachtte ergens Myst, keek dan ook raar op toen hij een geheel onbekende jongen zag binnen lopen. Zijn wenkbrauwen fronste, juist omdat hij hen stráál voorbij liep. Hij keek toe hoe de jongen naar bovenliep, om vervolgens weer droogjes terug te komen lopen. Was hij nieuw? Kwam hij ook van Puffoon? En zo anders, hoe kon hij opeens zo de ballen hebben om zonder ook maar íets te zeggen zo naar binnen te lopen, en dan vooral verder naar boven toe naar de slaapzalen? Hij fronste diep, what the f*ck. Zijn blik schoot naar Ro, vragend, of zij wist wie dit was. Om vervolgens weer om te kijken naar de vreemdeling. ‘Hoi,’ Klonk het nogal kortaf van zijn kant, als begroeting terug.

Ze keek hem veelbetekenend aan. Hoe kon ze Poxi nou kennen als hij haar niet had laten zien? ‘Echt? Heb je je dan toch gebonden aan een diertje?’, vroeg ze verbaasd. Ze ging iets rechter op zitten en leunde naar voren om haar bord te pakken. Ze had honger gekregen en at met smaak van haar boterham. Met volle mond schudde ze nee. Ze slikte de hap weg en schraapte haar keel even. ‘Nee hoor. Ik hoef Poxi nu niet per se te zien. Je zou het me waarschijnlijk niet vergeven als ik Poxi wakker zou maken.’ Ze glimlachte naar hem. Toch was er ergens in haar ogen een blik van bezorgdheid te zien toen ze naar hem keek. Er was iets ergs met hem aan de hand. ‘Moet je een stukje vliegen om je hoofd leeg te maken?’, vroeg ze meelevend. ‘Natuurlijk mag je haar zien. Ze is bijna altijd buiten dat weet je toch? Ze komt ook als je haar gewoon roept.’ Ze hield haar blik op hem gericht en verbleekte toen ze het nieuws over Eph hoorde. ‘Oh Laurens sorry. Ik had niet .. Ik ben niet ..’, begon ze en schudde haar hoofd. ‘Ik had het moeten weten.’, bekende ze. Eph zou nooit zomaar weggaan zonder iets te zeggen, maar ze was te vol van haar eigen gedachten geweest om naar haar toe te gaan. Ze had nachtmerries gehad en was weggegaan en had totaal niet aan Eph gedacht. Ze moest gewoon snel naar haar toe om het uit te leggen. ‘Hmm..’, mompelde ze op het antwoord van Laurens op het slapen. Ze zou wel gaan als ze het echt nodig zou hebben. Niet dat Laurens er vaak zou zijn als Eph ziek was, maar het was even een geruststelling. Ze had zelfs niet door dat de deur open ging en er iemand naar binnen kwam. Ze was helemaal in zichzelf gekeerd en beschuldigde zichzelf. Ze was een slechte vriendin en was egoïstisch. Ze keek pas op toen Mitsu goedendag zei. Met haar gezicht nog steeds bleek en de schuldige en ongeruste blik in haar ogen duurde het even voordat ze doorhad dat het Mitsu was. Ze duwde haar gedachten naar de achtergrond, maar haar gezicht bleef bleek. ‘Mitsu’, fluisterde ze. Ze wist hoe het eruit moest komen en bracht een glimlach op haar gezicht. Ze hoopte dat het overtuigend genoeg was. ‘Heey.’, zei ze. Ze stond op. ‘Ik heb je vest nog. Ik pak het meteen even.’, zei ze snel. Ze liep zo snel mogelijk naar haar slaapzaal en opende daar het raam. Even liet ze de koude lucht door haar gezicht waaien en zuchtte daarna. ‘Gewoon rustig blijven.’, mompelde ze tegen zichzelf. Ze pakte het vest dat ze over haar koffer had liggen en liep rustig terug naar de deur om de trappen weer af te lopen.

Mitsu keek naar Laurens en zuchtte kort. Misschien had hij die reactie kunnen verwachten. Hij had zonder rede de meisjes zaal binnengestapt en hij was nog niet eens van puffoon. Even schudde hij zijn hoofd. Zijn ogen gingen naar Romance toen ze zijn naam zei. "Hmm, ja dat is nog steeds mijn naam..." mompelde hij. Hij glimlachte toen ze ineens opstond en over zijn vest begon. "Ik heb heb eigenlijk nog niet eens gemist..." zei hij grinnikend en knikte vriendelijk. "Hoe dan ook, heeft iemand van jullie Kori gezien?" vroeg hij kalm en keek kort naar Laurens die nu de enige was. Romance zou het nog net gehoord kunnen hebben. Hij wachtte geduldig op antwoord. Hij maakte zich zorgen. De aanval van een weerwolf was niet niets en hij hoopte dat ze alles behalve zelf er een werd. Dat zou voor hem moeilijk zijn. En daarbij zou hij het Ferost dan nooit vergeven. Hij was helemaal afgedwaald en kwam pas bij op het moment dat hij iemand zijn naam weer hoorde zeggen.

Zijn blik was weer terug gegleden naar Romance. Zag hoe haar gezicht wit was weggetrokken, hoe vanzelf die panische bezorgde blik ook bij haar omhoog kwam. Fijn, weet ze ook gelijk hoe ik me voel. Zonder enige fut bleef zijn blik nu op haar hangen, had toch niks anders om naar om te kijken. ‘Maak je niet te veel zorgen,’ Dat doe ik namelijk al, ‘Ze is stabiel.. Voor zover is ze nu alleen ontzettend moe, heeft ze nauwelijks meer kracht om iets te doen. Maar ze verkeerd niet in pijn of iets,’ Godzijdank. ‘Maarja, ze weten nog niet wat ze heeft,’ Zijn blik zakte nu wel weer weg, kon zijn wanhoop nauwelijks verbergen. ‘Ze weten niet wat ze heeft..’ Mompelde hij nog een keer, nogal doelloos nu. De jongen die zomaar binnen was komen lopen was weer terug gekomen, nogal droogjes alsof het allemaal niet zo veel uitmaakte. Zijn blik schoot terug naar Romance toen deze duidelijke teken van herkenning gaf. Vest? Zijn blik volgde het tafereel voor hem, hoe Romance 't vest haalde voor Mitsu. Uiteindelijk kwam zijn blik weer op de jongen te hangen. Misschien was hij daarom hier.. Naja, alsnog bleef het appart dat hij zo door gelopen had. Vaagjes fronste hij zijn wenkbrauwen, ging zijn geheugen af opzoek naar éne Kori. De jongen had nu direct tegen hem gesproken, ‘Ehm,’ zei hij zachtjes. ‘Nee.. ik ken geen Kori.’ Hij krabbelde overeind, nam zijn lege bord mee. ‘Weetje zeker dat je op de goeie Etage zit, gozer?’ Hij grijnsde nu toch lichtjes, zijn woorden plagend en vriendelijk bedoeld. Vervolgens liep hij hem voorbij om zijn lege bord in de keuken te zetten. Stilletjes kwam hij weer terug lopen, nam zijn kop thee die nog op tafel stond en zakte neer op één van de banken die hier stond. Hij keek om toen hij Romance weer naar beneden zag komen, ‘Ro.. Kori slaapt toch niet op deze etage?’ Hij woonde hier nu al twee kleine maanden en was nooit hier een Kori tegen gekomen. Maarja, misschien lag het aan hem.

Romance hoorde de woorden van Laurens wel, maar ze drongen niet echt door. Ze zat te vol met schuldgevoelens en was blij dat ze even weg kon vluchten om het vest van Mitsu te halen. Zodra ze weer naar binnen liep, liep ze recht naar Mitsu toe en gaf hem het vest. ‘Nog bedankt voor het lenen.’, zei ze en keek Laurens aan. ‘Kori? Niet dat ik weet. Ze slaapt tenminste niet bij Eph en mij anders had ik het wel geweten. Zal ik anders even kijken of zo op een van de kamers is?’, vroeg ze. ‘Ik heb haar hier trouwens nog nooit gezien, maar zo lang zit ik hier ook nog niet op school. Waarom zoek je haar?’ Romance liep weer naar de stoel en zakte erin. Ze hield van die stoelen waar je helemaal in kon zakken. Eigenlijk moest je er ’s avonds in zitten als je niet in slaap kon vallen, maar het hielp ook best goed om er lekker in te dommelen. Ze leunde even naar voren om haar mok thee te pakken en dronk er uit. Ze keek Mitsu aan en zag meteen het teken. ‘Hoe gaat het trouwens met je?’, vroeg ze aan Mitsu, maar ze doelde niet op het gewone, maar op zijn teken en de vloek. Ze grinnikte en wees een beetje naar de banken en stoelen die er stonden. ‘Je mag best gaan zitten hoor.’, grinnikte ze hem toe.

-Kan waarschijnlijk pas zondag weer antwoorden of misschien tussendoor nog een keer. Fijn oud en nieuw!!!

Mitsu zelf keek op bij het moment dat hij het vest aangeboden kreeg. Hij pakte hem en hield hem over zijn arm. Zijn ogen keken kort naar Laurens. "Ja, daar ben ik zeker van. Ze is ook een air-magician..." sprak hij kalm en keek naar Romance toen die ging zitten. Laurens kwam inmiddels ook terug. "Waarom ik haar zoek?" sprak hij. "Hmm om kort uit te leggen. Ze is laatst aangevallen door een weerwolf en heeft een paar sneeën opgelopen van de klauw." sprak hij. En ik hoop alles behalve dat Kori hetzelfde ondergaat dacht hij. Zijn ogen gingen kort naar het vuur in de haard. "En ik wilde kijken hoe het met haar was..." sprak hij kalm. "Verder niets..." sprak hij kalm. "Met mij? Goed goed..." sprak hij. "Ik moet echter nog steeds langs Kale gaan..." voegde hij er schuldig aan toe. Hij knikte toen hij aangeboden werd te gaan zitten. Hij liep naar de bank en ging tegenover Romance zitten. "En met jou?" vroeg hij kalm.

‘Hmm.. Ik heb d'r echt nog nooit gezien hier,’ Meer lucht magiërs? Waarom sliepen ze dan niet hier? Was het dan toch niet zo uitgestorven van Puffoonse als hij dacht dat het hier was? Beide handen had hij om zijn mok heen gevouwen, verwarmend. Zijn blik nu weer gericht op de jongen die hij niet kende, maar waarvan hij de naam Mitsu opgevangen had. Nieuwsgierig ging zijn blik nu over diens gezicht, bekeek de tatoeaga die het meest zijn aandacht trok zodra je de jongen aankeek. Nu de onbekende voor hem zijn aandacht op Ro had gericht kon hij ongestoord even het teken bekijken. Pas toen het woord 'weerwolf' viel schoot zijn blik weer terug naar de ogen van de jongen. ‘Weerwolven?’ Verbaasd. ‘Zijn er hier.. op SSA?’ Een frons verscheen in zijn voorhoofd, weerwolven op SSA? Hij fronste dieper, zijn blik nu afgewend. In zichzelf gekeerd voor nu, sloot hij zich buiten van het gesprek van Ro & Mitsu. Hij hoorde er toch niet echt bij. Mitsu en Ro kende elkaar blijkbaar, en hij had deze gozer met het vreemde teken op zijn gezicht nog nooit eerder gezien. Toch niet echt een gezicht dat je over 't hoofd ziet, Vanzelf krulde zijn mondhoeken lichtjes om, binnenpretje. Langzaam keek hij weer op, liet zijn blik naar Romance glijden en vervolgens terug naar Mitsu. Hij bracht de mok omhoog, legde zijn lippen tegen de rand en kantelde. Voorzichtig dronk hij van de nog warme thee, zijn blik nog steeds of op Romance gericht of op Mitsu.

‘Nee. Ik ook niet.’ Romance knikte met haar hoofd. Ze had Kori nog nooit gezien, maar ze wist wel dat ze voor Mitsu belangrijk was. Ze keek daarom goed naar zijn ogen om de emotie erin te kunnen lezen, want uit zijn stem kon ze niets halen. Die kon hij zo ontzettend kalm houden dat ze er die nacht veel aan had gehad. Ook zij kreeg dezelfde verbaasde blik toen hij het over weerwolven had. Ze was zo vaak ’s avonds buiten dat ze nu ook nog eens moest gaan oppassen voor weerwolven als ze Fire weg had gestuurd. Ze bleef Mitsu aankijken en lachte om zijn korte antwoord. ‘Je gaat toch wel voor het Kerstbal? (als dat nog doorgaat) Of durf je niet alleen, moet ik met je mee gaan?’, zei ze met een lach om haar mond. Ze keek hem rustig na toen hij op de bank tegenover haar ging zitten. ‘Met mij gaat het ook wel goed.’, zei ze, maar bracht haar blik naar het vuur en zuchtte. ‘Ik moet alleen Fire binnenkort wegsturen. Ze moet terug naar Puffoon, want het wordt hier te zwaar voor ons. Ze krijgt te vaak aanvallen en ze worden steeds erger.’ Ze richtte haar blik op Laurens. ‘Je moet snel zijn als je haar nog wilt zien, want ze gaat waarschijnlijk vannacht of morgen weg.’, zei ze zacht. Ze voelde zich een beetje schuldig. Nu Laurens Fire misschien nodig had moest ze haar wegsturen, maar ze kon niet anders. Als Fire een aanval kreeg dan kreeg zij het ook doorgeschakeld. Ze had bij Ace al een kleine aanval gehad en ze had er eentje gehad toen ze hoog in de lucht vlogen. Gelukkig kwamen ze nog op tijd bij anders was ze van een paar honderd meter keihard op de grond beland. Ze had ook nog een aanval gehad waarbij ze echt op de grond waren beland, maar daar wist ze niet zoveel meer vanaf. Ze keek naar haar thee en speelde een beetje met de warme lucht die er om heen zat. Daar kalmeerde ze altijd van en hoefde ze niet aan haar gedachten te denken.

Mitsu dacht kort na maar zweeg. "Het was Ferost om preciezer te zijn..." sprak hij kalm. "Hij was veranderd in een weerwolf..." sprak hij kalm en zweeg. "Ik ben van plan morgen te gaan...' sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk. "Kale kennende zal ik spoedig er van af zijn..." sprak hij en knikte. Zijn ogen gingen kort naar de kan thee en daarna naar Ro en Laurens. "Hebben jullie er problemen mee als ik ook een thee neem..." sprak hij kalm en wachtte vriendelijk op antwoord. "Aanvallen?" sprak Mitsu ineens. Hij zweeg en wist niet precies waar het over ging. "Heeft Fire aanvallen? Waarvan?" vroeg hij kalm. Mitsu wist van de krachten van Fire maar aanvallen wist hij niets van. Met kalme blik pakte hij de kan en schonk wat heet water in, liet het theezakje er in zinken en liet de thee langzaam in het water trekken. Hij glimlachte en keek naar Romance wachtend op een reactie.

Met een rúk vloog zijn blik naar Romance, keek haar aan terwijl heel zijn houding leek te verstijven. ‘Fire?’ Vroeg hij, ook al was zo niet duidelijk wat hij wilde weten. Aanvallen? Waarom had ze aanvallen? Zijn blik nu verward, hij begreep het niet goed. Het enige wat hij wel wist is dat hij niet wilde dat Fire wegging. Zo'n magisch schepsel waarvan duidelijk afstraalde dat ze magisch was had hij nog nooit eerder tegen gekomen. Bij Fire kon je de mysterieuze gloed er haast om heen zien hangen. Sipjes trokken beide mondhoeken naar beneden. Waarom moest Fire nou weer weg? ‘Waarom heeft ze last van aanvallen?’ De verwarring en het onbegrip was in zijn ogen te lezen, maar daarnaast overheerste de teleurstelling. ‘Wat heeft ze dan? Wat bedoel je met aanvallen?’ Hij trok zich niks van de jongen Misu aan, had nauwelijks door dat hij dezelfde vragen stelde. ‘Moet ze écht weg?’ Hij had zijn knieën voor zich opgetrokken waar hij nu zijn theemok op liet rusten, nog triestjes keek hij voor zich uit. ‘Arme Fire,’ Mompelde hij zachtjes in zichzelf. Langzaam gleed zijn blik nu naar de jongen, daarvan de reactie bekijkend. Droogjes zat deze met een theezakje in zijn kokende water te hannessen. Hier bleef hij een tijdje naar staren, puur omdat hij niks anders naar te kijken had nadat Romance haar verhaal gehouden had. Hij had zijn wangen iets boller gezet, zijn wenkbrauwen zielig samen laten trekken omhoog. Een duidelijke teneergeslagen houding die uitstraalde dat wil ik niet! Na een diepe zucht kwam hij iets overeind en begon aan zijn thee te nippen, de informatie van net verwerkend zodat hij zich er overheen kon zetten. ‘Waarom heb je eigenlijk zo'n opvallende tatoeage gekozen?’ Recht voor zijn raap, waarom ook niet? Hij keek de jongen aan, iets vragend. Zijn nieuwsgierigheid had zijn schaamte opzij geschoven, zoals zo vaak gebeurde, en deze vraag eruit laten ploepen.

Hoe bedoel je van de hak op de tak? ¬¬ Ik weet 't, .. maar ik weet niet zo goed wat te doen

Ze keek Mitsu nog steeds vriendelijk aan en probeerde van deze afstand enige emotie in zijn ogen te kunnen zien, maar dat was niet mogelijk. ‘Gelukkig.’, zei ze. ‘Weet trouwens een van jullie of het Kerstbal nog doorgaat? Ik heb er namelijk nog niets over gehoord.’, vroeg ze. Ze had haar baljurken vooral thuis laten liggen en het was een goede smoes om het huis van haar oma weer eens te zien. Ze gebaarde met een losse pols naar hem. ‘Pak maar.’, zei ze glimlachend. Zelf dronk ze ook kleine slokjes van haar thee. Ze hoorde de verschrikte uithalen van Mitsu en Laurens en keek even naar ze op. Je hoeft het ze niet te vertellen. Stuurde Fire naar haar. Jawel dat moet ik wel. Dit zijn mijn vrienden en ze mogen best weten wat er aan de hand is. Ze weten het toch al allebei van je andere geheim. Zorg jij er nou maar voor dat je op een afstandje blijft. Ze liet Laurens uitrazen en stond toen op. Ze liep naar hem toe en ging naast hem zitten. Ze legde haar arm om hem heen en trok hem even tegen haar aan. ‘Fire voelt de pijn van mensen. Normaal is dat niet erg en heeft ze er geen last van, maar er is een zeldzame ziekte op SSA en er ongewoon veel mensen ziek. Daardoor wordt alles versterkt.’, zei ze rustig en hield haar blik op het haardvuur gericht. ‘Ik denk niet dat jullie het weten, maar om de ziekenzaal zit een soort bescherming die de pijn tegenhoudt waardoor Fire hier gewoon kon zijn. Nu is het zo dat als de deur opengaat of er zet iemand een raam open dat er een golf van pijn en ziekte door de lucht stroomt en Fire moet dat oppikken. Het is een soort van aanval voor haar en omdat ik met haar ben verbonden krijg ik ze ook door. Het doet zo ontzettend veel pijn dat ik mijn bewustzijn verlies en totaal geen idee meer heb van wat er is gebeurd.’, zei ze zacht. Ze stond op en liep naar het vuur. Ze draaide haar rug naar de jongens en snoerde de rok even vast. Daarna liet ze de bovenkant van haar jurk zakken zodat haar rug te zien was. Die zat onder de krassen en blauwe plekken. Ze had op het midden een stuk gaas geplakt wat ze bij elkaar hield door het verband om haar rug en buik te wikkelen. Ze keek hen van over haar schouder aan. ‘Dit is eergisteren gebeurd. We kregen een aanval toen we aan het vliegen waren en raakten bewusteloos. We hadden een vrije val van meer dan 50 meter. Ik weet nog steeds niet hoe het komt dat ik niet dodelijk gewond ben geraakt.’, zei ze. Het laatste had ze bijna gezucht en ze trok het bovenstuk weer op. Ze draaide zich om en keek naar Laurens, want ze wist dat Mitsu het wel zou begrijpen. ‘Ja Laurens. Ze moet echt weg.’, zei ze kil. Ze wilde het niet, maar het moest om Fire te kunnen beschermen. Op SSA was ze niet veilig totdat de ziekte was overwonnen en ze kon hen lang niet allemaal genezen. Ze zou geen eens bij hen in de buurt kunnen komen, want de ziekte was te erg. En ze zou alles doen om Fire te beschermen. Ik snap nog steeds niet waarom ik je niet mocht genezen. Romance wilde naar de lucht kijken en een afzwerend gebaar maken, maar ze wist dat de merrie het niet zou zien. Omdat je al je kracht nu nodig hebt om de aanvallen te weerstaan en naar huis te vliegen. Ze glimlachte even. Ze had nu eindelijk een troefkaart waardoor ze de merrie in de hand had. Ze was een beetje in gedachten toen ze Laurens op zag springen en kwam er pas uit toen ze zijn vraag hoorde. Ze was best benieuwd of de tatoeage ook nog zou blijven als de vloek weg was of dat het helemaal zou verdwijnen. Ze keek Mitsu aan.

675 woorden. En dat terwijl ik op school zit.